Ik ben zo blij dat jullie er zijn, echt waar. Hier kan ik mijn hart luchten
en merk ik dat ik niet de enige ben die het af en toe moeilijk heeft met zo'n situaties.
Ik begrijp mijn moeder ook wel hoor. Haar tweede kleinkind komt eraan... maar ze kan bij iedereen (behalve dan bij mij en mijn man) gaan hyperen en er over praten. Dat ze dat dan doet. Wat mij betreft mag ze zeker in haar auto springen en naar mijn zus gaan. Maar hier nu al de hele tijd rondlopen en zelfs nog geen goeiemorgen zeggen, vind ik echt een overtrokken reactie.
Ik heb 50u tegen een deadline gewerkt deze week (gisteren tot 20u) en dus waren we gisterenavond later thuis en daar kreeg ik al voor onder mijn voeten. Ik ben 26 jaar, aub, laat me toch ff mezelf zijn. En ja, ik was dus al kwaad dat ze ambetant liep omdat we zo laat waren (om 20u gestopt met werken, om 20.45u bij mijn schoonouders toegekomen, vlug iets gegeten en kleren gepakt, en dan 100km gereden naar mijn ma, ik vond 22.30u eigenlijk een heel mooi uur om thuis te komen, zij vond dat klaarblijkelijk niet
) en dus heb ik toen ook maar gezegd dat ik niet over de situatie van mijn zus wou spreken. Sindsdien: beeld zonder klank. Ah, is natuurlijk altijd beter dan een hoogoplopende ruzie
En ze zit wel altijd te beweren dat ze me begrijpt en dat het moeilijk moet zijn voor mij, maar als mijn zus zwanger is, mag het opeens niet moeilijk zijn voor mij en heeft ze er helemaal geen begrip voor.
Ze zal wel bijdraaien zeker? En anders zal ik het wel doen als ze me eventjes de tijd gunnen om alles een plek te geven.