quote:Op woensdag 16 mei 2007 21:07 schreef Fuente het volgende:
Sugar, wat moeilijk. Wel heel goed van je dat je weer aan het werk bent! Je kan niet verwachten van jezelf dat je meteen weer volop meedraait, het is niet erg dat je nog niet veel doet...
Ik ben gister bij de HA geweest voor een verwijzing naar een psycholoog (deels vanwege depressie dat nog steeds af en aan opduikt sinds Sara's geboorte en deels ivm vermoedens van ADD). De HA schrok heel erg van mijn verhaal over de periode na Sara's geboorte. Wij zijn destijds niet bij de HA geweest. Mij boeide het allemaal niets op dat moment, en achteraf (toen ik minder depressief werd) schaamde ik me zo over de manier waarop ik over Sara dacht dat ik niet eens hulp wou op dat moment.
In ieder geval, hij verwees me door naar de SPV'er, die zit in dezelfde praktijk, en ik kon meteen terecht. 'k heb d'r anderhalf uur gezeten, flink gejankt enz. Ik mag volgende week donderdag weer. De bedoeling is dat ik er 6 keer naartoe ga. Hij probeert in die tijd een diagnose te stellen en vervolgens verwijst hij me (indien nog nodig) naar een psycholoog of andersoortig hulpverlener. Er wordt ook eventueel gekeken naar medicijnen die ik kan krijgen, maar dat gaat met name richting het ADD gedeelte, waarvoor eerst een diagnose gesteld moet zijn.
quote:Op woensdag 16 mei 2007 21:16 schreef Brighteyes het volgende:
Fuente, wat dapper van je dat je nu toch naar de HA geweest bent, en wat fijn dat je nu al gelijk terecht kon bij die man!
Heel veel sterkte in het komende traject!
quote:Op woensdag 16 mei 2007 22:00 schreef Belana het volgende:
sugar, ik ben trots op je meid. kan me je gevoel ergens wel voorstellen, maar wat de anderen zeggen, iedere kleine stap is er toch 1
Fuente, wat goed dat je hulp bent gaan zoeken, heel veel sterkte meid!
quote:Op donderdag 17 mei 2007 09:47 schreef Fuente het volgende:
Dank jullie! Ik denk dat dit ook wel goed voor me is. Het gaat vaak goed, maar blij vlagen niet, en ik ben bang dat die vlagen weer langere perioden worden. Maar goed, maar zien hoe het de komende tijd gaat.
quote:Op donderdag 17 mei 2007 10:17 schreef Moonah het volgende:
[..]
Oeh, herkenbaar...
Afschuwelijk he, welke gedachten door je hoofd kunnen spelen?
Succes hoor, met de stappen die je gaat zetten!
(En de eerste heb je al gezet....).
Ook ik vind het dapper dat je weer even wat steun hebt gezocht. Ik red het steeds nog nét niet. Dan gaat het eigenlijk gewoon hartstikke goed en merk ik dat het allemaal zoveel lichter is geworden, maar dan ineens is het er weer. Wel veel korter en dus minder erg, hoor! Maar het frustreert enorm.
En eigenlijk moet ik niet klagen, want het is eindelijk echt veel beter! Maar ik heb nog geen emotionele weerstand ofzo en raak acuut boos en verdrietig bij dit soort kutdagen.
Wat een lange weg ben je al gegaan, en hij is nog helemaal voorbij, maar al met al krijg ik toch echt de indruk dat je al heel erg ver bent gekomen lieve Sugar. Dat is iets om trots op te zijn, maar ook om je aan vast te houden als het even wat minder gaat.
Ik probeer altijd lichtpuntjes te vinden om naar uit te kijken. In jouw geval zal dit wellicht de a.s. verhuizing zijn. Dat is me nogal niet een lichtpunt! Heb je daar steun of houvast aan?
Ja, ik kijk daar wel naar uit, naar het nieuwe huis. Heb er zin in daar te zitten en ee beetje opnieuw te beginnen. (slik)
Maar verder is de toekomst nog heel erg een toekomst van moeten en moeten lukken enzo. Ander werk op den duur, dan zal me dat pas een goed gevoel geven. En hopelijk als die therapie start, word ik langzaam gewoon steeds weer wat blijer met mezelf, mijn leven, mijn gezin, mijn mensen, mijn werk. Dat is dus wel iets waar ik naar uitkijk, maar tegelijkertijd confronteert het me met hoe lastig het nu soms is.
Laten we het erop houden dat vandaag niet mijn dag is.
Niet dat ik daar momenteel last van heb hoor, ik ben nu redelijk stabiel gelukkig.
Blijf je op zo'n kutdag realiseren dat het tijdelijk is. Dat het over gaat. Dat je al zó veel hebt bereikt.
En over die toekomst en dingen die dan moeten lukken.... Ik moest, mede door de woorden van Phluph, aan deze spreuk denken:
There is no way tot happiness, happiness ís the way.
Dus wellicht die 'idealen' wat relativeren. Straks in het nieuwe huis, áls ik maar dun ben, áls ik nieuw werk heb.... want ook dán ben jij gewoon Sugar met alle bagage die je meedraagt in je leven.
En ik bedoel met toekomstdingen ook juist de toekomst van: mezelf wat makkelijker ook goed genoeg vinden. Wat meer afgaan op waar ik echt behoefte aan heb, dan mezelf drillen in een richting waarvan ik vind dat ik die op zou moeten gaan. En dat ik dan juist van een hoop ballast af ben, die ook niet per se gaat over mij en mijn ware ik (stom gezegd).
Ik ben blij dat jij wel stabiel bent! En inderdaad, ik moet zeker voor ogen houden dat het tijdelijk is. Dat is gelukkig waar.
quote:Niet stom gezegd! Ik snap precies wat je bedoelt.Op donderdag 24 mei 2007 10:47 schreef Sugar het volgende:
En ik bedoel met toekomstdingen ook juist de toekomst van: mezelf wat makkelijker ook goed genoeg vinden. Wat meer afgaan op waar ik echt behoefte aan heb, dan mezelf drillen in een richting waarvan ik vind dat ik die op zou moeten gaan. En dat ik dan juist van een hoop ballast af ben, die ook niet per se gaat over mij en mijn ware ik (stom gezegd).
Dat is ook precies wat ík bedoel!
En even een
voor Yppy.Ik las in het BVtopic dat je dosis toch wat verhoogd is. Ik hoop zó dat je er dan meer profijt van hebt.
Mijn medicatie is inderdaad verhoogd. Wel een mindere verhoging dan 'normaal'. Van 50 naar 75 mg. Anna drinkt veel minder nu, dus ik durf het wel aan. De psychiater zei wel wat goede dingen, soms makkelijk en soms moeilijk om te horen, maar wel goed dat hij het zegt. Over vijf weken (eerst op vakantie) ga ik terug en dan volgende week al naar de spv'er.
Natuurlijk herken ik wat jij schrijft helemaal, over kleine dingen en grote gevolgen in gevoel. Bah!
quote:Dat is zo jammer he. Dan kun je al niet eens meer genieten van de momenten die wél goed zijn.Op donderdag 24 mei 2007 11:09 schreef YPPY het volgende:
Het is zo herkenbaar Sugar. Ik vind het moeilijk om blij te zijn met de dagen die wel goed gaan, omdat ik zo ontzettend bang ben dat het weer achteruit gaat.
Ik heb het al tegen Sugar gezegd in dit topic, en ik zeg het nu ook tegen jou, niet uit betweterigheid, maar uit eigen ervaring. Probeer écht in het hier en nu te leren blijven. Geniet (of ben je iig bewust) van wat er nú goed gaat, ook al is het maar iets kleins.
quote:Ja, kut is dat, als je lief iets verkeerds zegt. Toch heb ik zelf geleerd om daar (meestal!!!!) anders mee om te gaan. Daar waar ik vroeger (en dan heb ik het over écht lang geleden) van een opmerking suicidaal kon raken, kan ik nu dingen van me af laten glijden. Het bij de ander laten. En vaak is hetgeen die ander zegt niet verkeerd, maar vat je het zelf verkeerd op. Trek je het je aan op een manier die niet nodig is. Maar ik weet ook dat relativeren heel lastig is als je niet lekker in je vel zit. Toch is het de moeite om het te proberen Ypske!Een paar dagen terug ging het 's ochtends super goed, had energie enzo. J. zegt 1 verkeerd dingetje (het ging over niks) en ik ben weer helemaal terug bij af. Het gaat steeds om dingen die er totaal niet te doen, maar die wegen dan ineens zo zwaar.
quote:Jullie gaan met vakantie? Dapper! En leuk ook, hoop ik.Mijn medicatie is inderdaad verhoogd. Wel een mindere verhoging dan 'normaal'. Van 50 naar 75 mg. Anna drinkt veel minder nu, dus ik durf het wel aan. De psychiater zei wel wat goede dingen, soms makkelijk en soms moeilijk om te horen, maar wel goed dat hij het zegt. Over vijf weken (eerst op vakantie) ga ik terug en dan volgende week al naar de spv'er.
Fijn dat je vlg week al bij je SPV'er terecht kunt. En goed dat de medicatie toch een stukje omhoog is gegaan. Resultaat van je mailtje? Well done beeb!
Of bedoel je dat je gedachten dan acuut naar dat gingen? Gewoon om te begrijpen wat je met die term bedoelt.
Maar als in het verleden iets 'verkeerds' tegen me werd gezegd (en dan met name door een geliefde, want dat komt het hardste binnen) trok ik me dat enorm aan. Dan raakte ik snel in een neergaande spiraal met als dieptepunt suicidale fantasieën. Dus niet direct een poging hoor. Bij mij fungeerden die fantasieën als vluchtgedachten. Uiteindelijk gaven ze me rust.
zo, dat lucht op.
quote:Oeh, dat is lastig ja. Je weet dat je kind niet voor niets huilt maar je kunt er niet goed mee omgaan. Dat had ik ook zo erg toen het slecht met me ging. Probeer je er niet schuldig om te voelen hoor Fuente. Het voelt heel lullig, maar je doet het niet expres!Op zondag 27 mei 2007 11:42 schreef Fuente het volgende:
Ik heb echt een onwijze baalweek. Het speelt vast mee dat Sara deze week veel gehuild heeft, ze is niet lekker, ze kan er niets aan doen maar ik word er vreselijk opgefokt van.
quote:Dat lijkt me vervelend, als je hulpverlener een andere visie op het geheel heeft als jij. En die schrijft uiteindelijk ook jouw diagnose voor verdere verwijzing he? Weet je, ik merk in therapie regelmatig dat ik blinde vlekken heb tav mezelf. Later zie ik dan pas dat mijn haptodame het juist had gezien/ingeschat. Zou dat bij jou ook zo kunnen zijn? Anyway, het lijkt me lastig praten als je niet op één lijn zit en je wellicht niet goed gehoord voelt.Tel daarbij op dat mijn SPV'er stug blijft volhouden dat ik burn out ben en allerlei conclusies trekt waar ik me totaal niet in kan vinden (even geen zin om heel uitgebreid te doen)
quote:Hopelijk vind je hem morgen weer wat liever.en een manlief die ik vandaag even niet zo lief vind. Dit maakt me tot iets van AAAARRRGGHHHHH...
quote:Mooi zo. Sterkte deze dag.zo, dat lucht op.
Sterkte!Hier alles weer meer in balans.
Inmiddels maar weer goedgemaakt met manlief
Moonah, blinde vlekken heb ik zeker wel. Het zit zo, ik volg een opleiding (verpleegkunde BBL) en ga vanaf volgende week 32 uur werken in het ziekenhuis. Manlief werkt ook 32 uur in loondienst en daarnaast runt hij zijn eigen bedrijfje (fotografie) en is dus vaak weg. We hebben best een druk leven. De SPV'er (waar ik nu 2 keer geweest ben) concludeert dat ik een te hoog levenstempo heb, daardoor burn out ben en dat ik moeite heb met het leven naar schema's (een soort autoriteitsprobleem) en daardoor een postnatale depressie heb (gehad).
Ik kan me in bepaalde dingen best vinden, ik heb echt veel moeite gehad (en soms nog steeds) met wennen aan Sara, aan haar ritme, aan het niet meer vrij zijn. Maar dat gaat nu over het algemeen goed. Verder ben ik gewoon absoluut niet burn out, 100 % totaal niet. Ik ben wel druk, maar niet overspannen, en dat vindt hij van wel.
Nou goed, om de discussie niet meteen na te gaan heb ik er de afgelopen dagen eens over nagedacht, maar ik kan me er niet in vinden.
Daarbij vertoon ik veel kenmerken van ADD, de spv'er betrekt dat op de periode na de geboorte van Sara (dat toen alle problemen begonnen), maar dit was ver daarvoor ook al. Dus het een zal wel verband houden met het ander, maar goed. Ik vind het gewoon geen fijne SPV'er omdat hij heel snel is met conclusies en daar houd ik niet van.
kun je een andere krijgen? Afgelopen donderdag wéér zo'n dramatische dag gehad als de donderdag evoor. Ik zie wel verband met het werken op woensdag, maar ik wil eigenlijk niet dat het daarmee te maken heeft. En misschien went dat ook, zeg maar. Het werk is niet zwaar of rot, maar de tijd die ik over houd is wel korter en ik heb het idee dat dat me op donderdag de das om doet. Niet genoeg opgeladen.En nu dus weer mis, na gisteren hartstikke goed mijn best gedaan te hebben én ook een goede dag met ze te hebben. Ik denk steeds meer aan toch maar die AD, hoewel ik meteen bang ben voor allerlei dingen (dat het niet werkt, maar wel veel bijwerkingen geeft, dat ik er dik van word, dat ik niet "echt" en puur mezelf ben als ik zoiets nodig heb...). Ik denk er nog verder over na, maar ik stel mezelf steeds zo teleur, dat ik mezelf steeds meer haat. En dat is gewoon echt zo destructief.
Nee toch? Je herkent jezelf toch niet in wie je nu bent? Je wil toch zo heel graag anders zijn dan je nu bent?
Dan valt dat 'bezwaar' van AD al af.
Of het werkt of niet en welke bijwerkingen je wel of niet gaat krijgen kan niemand je van te voren voorspellen. De kans is echter groot dat het wel werkt, er zijn zoveel mensen die er wel baat bij hebben, die (na de start van opbouwen en afstellen) zich meer zichzelf voelen dan in die donkere periode ervoor.
Ik zou bijna zeggen 'gun het jezelf en gun het je kindjes en Sebastiaan'. Probeer het, als het niet werkt kan je altijd nog stoppen toch? Niet geschoten is altijd mis?
Ik heb makkelijk lullen. Heb geen ervaring met AD of met depressies for that matter, maar het gaat nu al zo lang niet goed met je, en afgezien van periodes waarin het weer wat beter gaat, gaat het ook nog steeds niet heel veel beter. Dat is hier te lezen, dat is in je 'nooit meer' topic te lezen en dat is in het 'hoe gaat het nu met' topic te lezen...
Lieve meid, laat jezelf helpen... Het is rotzooi die AD, maar wel rotzooi die jou voor nu kan helpen de boel weer wat makkelijker aan te kunnen en onder ogen te zien. Echt, die 100-en, zo niet 1000-en mensen slikken het niet voor niets.
Onze dochter heeftvorig jaar februari een kindje gekregen en werd ook depressief, na een lange tijd van aanmodderen kon ze niet meer en wij kregen het ook moeilijk met het steeds maar weer opvangen van het gezinnetje, ze zijn hier met zijn drieen een poos in huis geweest.
Uiteindelik is ze toch maar aan de AD gegaan en met 1 pilletje per dag wa ze na drie maanden weer helemaal de oude en er niet dik van geworden hoor.
Meisje er mist een stofje in je hersenen dus gun jezelf die toevoeging en zoals BE al zei, je kunt er weer mee stoppen.
Iedereen gunt jou een fijn leven met jouw gezinnetje.
Gun het jezelf alsjeblieft ook.
[ Bericht 2% gewijzigd door ayla1 op 05-06-2007 09:09:40 ]
Verder komt het op mij ook nog steeds over alsof je te hoge eisen stelt. Aan jezelf en aan de situatie. Natuurlijk wil je niet dat het werken zo'n impact op je gevoel heeft. Maar uitsluitend niet willen lost het niet op.
Er zijn maatregelen nodig, Sugar, hoe vervelend ook. Zo kan het niet doorgaan, de lollie is bijna op.
quote:Ik weet dat Phil er meer verstand van heeft maar wat ik wel weet uit ervaring:Op dinsdag 5 juni 2007 08:39 schreef Sugar het volgende:
(dat het niet werkt, maar wel veel bijwerkingen geeft, dat ik er dik van word, dat ik niet "echt" en puur mezelf ben als ik zoiets nodig heb...).
Niet van alle AD wordt je dik, de AD van tegenwoordig heeft wel bijverschijnselen maar niet meer zo heftig als de vorige generatie AD. Het grappige aan bijwerkingen is wel dat artsen daarmee vaak kunnen zien of het middel aanslaat of niet. En niet echt en puur jezelf? Dat ben je nu ook niet maar je innerlijke Sugar veranderd niet van AD hoor.
Het zorgt alleen dat het piekeren in je hoofd minder wordt. Dat zaken, waar je je nu heel erg druk over maakt, minder belangrijk worden zodat je beter kunt relativeren.
Ik zie je nu al zo lang worstelen lieve Sugar en ik gun je zo graag meer rust. Ik wil al maanden tegen je schreeuwen "probeer het dan gewoon, wie weet scheelt het" maar ik weet wat een enorme stap het is.
Er zijn idd tig mensen die het onnodig slikken, het wordt immers erg makkelijk voorgeschreven en voor veel mensen is het onderdrukken van symptomen een fijnere optie dan daadwerkelijk de onderliggende problematiek aan te pakken.
Maar..... Jij bent al zó druk bezig met jezelf. Je hebt therapie, je krijgt nóg meer therapie, je hebt inzicht in jezelf, je doet wat je kunt. Echt, AD kan een hele fijne steun in je rug zijn. En ik ben het levende voorbeeld van iemand die met AD meer zichzelf is dan zonder... Niks afstompen of zombiegevoelens. Gewoon lekker relaxed in mijn vel zitten. Ik snap wel je twijfels. Die had ik indertijd ook, toen ik voor de eerste keer AD ging slikken. Maar feit dat je het hier nu aankaart zegt voor mij iig dat je er steeds meer aan toe bent.
Oh, en ben jij ineens twee volle dagen per week gaan werken? Dat ben ik even kwijt...
Zo ja, dat is dan ok wel érg pittig om weer mee te beginnen.
De AD is voor mij een heel fijn hulpmiddel. Om me te helpen beter te worden. En het helpt me zeker. Ik moet er zelf ook veel voor doen, maar die AD is zo fijn voor erbij. Ik ben met een lichte variant begonnen en een lage dosis. Ik ga langzaam weer voelen, en dan echt voelen, niet het zombie gebeuren. En langzaamaan genieten.
Ik vind het moeilijk om je zo te zien worstelen. Ik wil je niet aan de AD praten, maar overweeg het eens. Overigens ben ik er ook niet van aangekomen.
Overigens ben ik ook niet aangekomen van mijn AD.
quote:Wel zien, maar niet willen dat het daarmee te maken heeft, dat Sugar, dat is niet eerlijk tegenover jezelf. Tuurlijk is er niets mis met nog even proberen en kijken of het minder wordt als het went. Maar als het dat niet gauw doet, dan is het de rottijd die je daarna hebt helemaal niet waard. Vol = Vol, weet je nog?Op dinsdag 5 juni 2007 08:39 schreef Sugar het volgende:
Ik zie wel verband met het werken op woensdag, maar ik wil eigenlijk niet dat het daarmee te maken heeft. En misschien went dat ook, zeg maar.
En voor de rest, lieve Sugar, hou vol en zoek oplossingen. Waar het ook aan ligt, dit duurt wel heel lang zo voor jou en dat moet opgelost worden. Wat er ook kan helpen, pak alles aan. Je bent nu ook niet puur jezelf. Dit is wat die depressie met jou doet en hoe die depressie er is gekomen en wat het met je heeft gedaan, dat moet ook opgelost. Maar je moet ook in het nu kunnen leven en dat gaat niet als je steeds gevoed wordt door zoveel kwaads. Iedereen heeft z'n goede en slechte kanten, waar normaal wel mee te leven is maar niet op deze manier. Wees niet zo boos op jezelf om de slechte dingen die je nu (al dan niet terecht, laten we dat in het midden houden) ziet, het wordt je veel te moeilijk gemaakt de goede kanten aan jezelf te laten zien.
'On a different day if I was safe in my own skin
then I wouldn't feel so lost and so frightened
But this is today and I'm lost in my own skin'
Dido - Honestly oke
Zie jezelf niet als Sugar die vandaag dit en dat niet goed gedaan heeft, of niet of juist wel dit of dat gevoel heeft maar als Sugar, die het gewoon verdient om gelukkig te zijn. En die deel uitmaakt van een gezin dat geluk verdient. Het is moeilijk en heel zwaar al die dingen en zulke dingen moeten leren, ik weet het. En als er dingen zijn die je daarbij kunnen helpen: doen! En angst is een slechte raadgever. Ik geloof in je.
Yppy, fijn dat het zo gaat, hopelijk blijft het beter gaan.
Het is geen wondermiddel, zo van 1 pilletje per dag en alles is weer goed. Maar het kan het misschien wel wat makkelijker maken voor je.
Bevalt het niet, is het toch niet wat je dacht, kan je er altijd weer mee stoppen. Maar geef het wel de tijd.
Sterkte
Ik schiet steeds vol als ik jullie zinnen lees (over een lollie die op raakt, over dat ik het mijzelf en de rest móet gunnen, over hard bezig zijn en over in mij geloven
). Echt heel lief.Ik ga vrijdag naar de huisarts, heb een afspraak gemaakt. Ik wil dat dit ophoudt, echt heel erg graag.
quote:Heel goed van je, lieve Sugar!Op dinsdag 5 juni 2007 13:34 schreef Sugar het volgende:
Ik ga vrijdag naar de huisarts, heb een afspraak gemaakt. Ik wil dat dit ophoudt, echt heel erg graag.
Dus! Ik hoop heel erg dat het je gaat helpen.Goed dat je de stap naar de HA neemt!
Kaart vooral aan voor welke bijwerkingen je bang bent. De bijwerkingen verschillen namelijk nogal per middel, maar ook per persoon. Heel veel mensen komen er helemaal níet van aan, maar bijvoorbeeld Prozac werd zelfs vaak gebruikt bij boulemia-patienten omdat het een positief effect heeft op vreetbuien. Om maar een voorbeeld te noemen. Dus niet bang zijn om dat te noemen, dan kan je arts er rekening mee houden. Die moderne middelen hebben trouwens steeds minder bijwerkingen, de ontwikkelingen gaan daar razendsnel.
Nog even over wel of niet jezelf zijn met AD. Ik heb het hier al eerder geblaat, maar ik ben mezelf niet als ik depressief ben. AD maakt mij juist weer mezelf, de persoon die ik ben met een gezonde serotonine-balans. Verkijk jezelf daar niet op. Bij iemand zonder serotonineproblemen haalt zo'n AD niets uit qua persoonlijkheid, als het werkt betekent het dat je het nodig hebt.
.Yppy, ik vergat nog te zeggen dat je post inderdaad goed klonk en dat ik dat heel fijn vind voor je!
Succes morgen bij de dokter!
Ik wil maandagochtend erbij doen, omdat ik dan "tijd-met-de-kinderen" ervoor inlever. Maandag en dinsdag vallen me soms zwaar, omdat het 2 dagen volle bak met de kindjes bezig zijn betekent. Daarom dacht ik: als ik die ochtend al werk, heb ik 's middags wel weer ruimte voor tijd-met-de-kinderen en de dag erna (hopelijk) ook. Dat denk ik ook nog steeds.
Nu werk ik dus op woensdagochtend. Woensdag was normaal een dag alleen maar voor mezelf, want de kinderen zijn dan op het kdv. Die dag is dus nu gehalveerd en ik heb dus minder tijd voor mezelf. Niet zo'n slimme zet geweest dus om juist op woensdag te starten, beter was maandag geweest. Maar om nu de woensdag te laten vallen en de uren op maandag te gaan maken? Sja, kan wel natuurlijk. Maar ben bang dat mijn werkgever dat stom vindt, als ik dat nu ineens zeg.
Dankjewel voor het aanzwengelen van mijn gedachten erover in elk geval.
En de huisarts is vrijdag pas, maar thanks!
Juist heel logisch en slim. Hij heeft er ook het meest aan als jij weer goed in je vel zit. Bovendien, als je terug komt zal hij ook van je op aan willen. Dan kun je imo beter op tijd aangeven dat je het ietsje langzamer wil opbouwen dan in eerste instantie geplanned, dan dat je later evt een terugval zou krijgen.
Voor nu is het toch erg belangrijk dat jij meer Sugartijd hebt? Nou, de woensdag heb je dus keihard nodig. En als je maandagochtend werkt, heb je mss ook meer energie met je kindertjes. dat klinkt heel plausibel hoor.
En ja, ik wist dat je vrijdag die afspraak hebt, maar ik dacht even dat het vanavond al donderdag was.
fuente ik zou me ook rot ergeren aan zo'n spv-er die allerlei foute conclusies trekt. want hij zit er toch steeds behoorlijk ver naast als ik jou zo lees. laat 't hem vooral weten dat jij het niet zo ziet! sterkte!
Ik ga het misschien maar zo aangeven ja. Dankjulliewel.
Pas goed op jezelf!
Weet je Sugar, ik moest er opeens aan denken dat jullie over een paar maanden (al!) gaan verhuizen. Eerst keek ik daar een beetje tegenaan als een mogelijk positief afleidingsobject voor je, iets om al je creativiteit en zo op los te gaan laten. Maar aan de andere kant is het natuurlijk best een belasting erbij, al dat geregel, veel ge"moet" en zo.
Dus wat dat betreft zou het wel fijn zijn als je je wat sterker zou voelen. Wanneer je beter in je vel zit kun je niet alleen meer aan, maar kun je ook meer genieten van de fijne aspecten van de verhuizing, en da's toch weer mooi meegenomen.
Ik hoop dus heel erg op goed nieuws. Voor alle dames hier natuurlijk.
Wellicht geeft dat op de korte termijn een bevrediging van je controlebehoefte, maar op de langere termijn raak je óp als je daarmee doorgaat. Mss kun je eea wat relativeren door te bedenken wat nu toch het allerergste is als je die kast niet nu in de hitte demonteert. En dan is 'kast' natuurlijk vervangbaar door elk ander ding waar je je te veel mee bezig houdt.
Overigens erg slim om de huizenjacht even te staken. Beslissingen nemen is nu heel lastig. Ik weet nog wel dat indertijd (bij mijn allereerste crisis) mijn wasmachine kapot was en ik een nieuwe moest kiezen. Man, ik kon niet eens bedenken wat ik zou aantrekken, wat ik moest eten, welke boodschappen ik nodig had.
Suug, ik ben ook benieuwd naar je gesprek met de HA en wat eruit is gekomen. Tevens ben ik het met Phluphy eens dat een verhuizing een behoorlijke aangelegenheid is. Het staat in de top 10 (of zelfs 5?) van meest stressvolle life-events.
En heb je je werkgever al gesproken?
Het is trouwens ook zo (schijnt) dat heel veel vrouwen met een PPD willen verhuizen of willen scheiden. De drang tot veranderen, controleren, de neiging weg te willen uit de situatie die zo rot is... Gelukkig is dit huis voor ons meer dan die vlucht, we zijn er echt alleen maar heel blij mee. Ik zie inderdaad wel op tegen de stress van het pakken en verhuizen straks, maar heb al aangegeven dat S het in het ergste geval echt veel met vrienden en familie moet doen. Zodat ik desnoods een paar dagen weg ga, ofzo.
Ik heb mijn werk gemaild met mijn veranderde voorstel, maar heb daar nog niks op gehoord. Maandag ben ik er sowieso, dus ik hoor de reactie anders dan wel. Voel me gelukkig daarin wel safe, want ik ben nog niets verplicht, werk nog op arbeidstherapeutische basis.
Yppy, pas goed op jezelf. Je moet jezelf juist aan de hand nemen, niet er voorbij hollen. Dat is helemaal niet vriendelijk.
Hopelijk doen ze voor je wat ze moeten doen!
quote:Gelukkig!Op vrijdag 8 juni 2007 18:07 schreef Sugar het volgende:.
Voel me opgelucht door deze stap en hoop echt dat het me gaat helpen met stabieler worden.
Ik hoop dat het erg goed gaat uitpakken voor jullie allemaal!
Verhuizen staat al jaren op de plannen, alleen door mijn ontslag en daarna mijn zwangerschap was het uitgesteld, dus niet dat het een opwelling is. We willen hier ook echt nog wel weg, maar we hebben nog ruim 2 jaar (voor Anna naar school gaat willen we verhuizen).
De wasmachine was hier een tijd terug ook kapot Moonah. Echt erg! Ik heb tig vergelijkingssites gehad en recensies gelezen en weet ik veel allemaal. En uiteindelijk was ik het helemaal eens met alles wat J. zei, zodat ik maar niet hoefde te kiezen. Als ik kleren uitzoek, trek ik gerust 4 combinaties aan en laat ik J. kiezen wat het beste staat. Dit moet echt een keer over gaan.
Ik weet dat het niet goed is, maar toch doe ik het. J. heeft ook de hele week gewerkt en zondag ga ik de hele dag weg, dan moet hij voor Anna zorgen. Ik wil hem er ook niet mee laten zitten. Hij moet al de computerhoek leegruimen, het bureau in elkaar zetten en alles weer aansluiten. En het geeft me wel een goed gevoel. Ik ben de laatste tijd toch al zo bezig met opruimen en weggooien. Net of ik het verleden achter me wil gaan laten. De berging wordt steeds leger en in de kasten gaan we misschien zelfs ruimte overhouden. Het zorgt ervoor dat mijn hoofd ook leger wordt.
kan er meer gewoon niet van maken vandaagYppy, pas je goed op jezelf...
Phileine, dat wist ik eigenlijk wel, maar was ik weer vergeten, inderdaad! Goed dat je het nog een keer zegt, hoor.
Probleem is wel dat S over een week op vakantie gaat. De tweede week met Zoloft is dus een week waarin ik absoluut wel dingen 'moet'.
Maar we zullen zien. Laag pitje en jezelf aan de hand nemen zoals je Yppy adviseerde.
En wellicht valt het ook reuze mee, die bijwerkingen. Dat kan. Niet iedereen heeft er in dezelfde mate last van.
Yppy, mijn huisarts schreef het inderdaad gewoon voor. Slik jij nu 100 mg. of meer?
Ik heb wel last van de bijwerkingen, maar het is niet heel erg rot. Ik voel me dizzy, beetje suf en alsof ik een klein beetje onder invloed ben. Soms misselijk, soms ineens doodmoe. Maar allemaal niet het schrikbeeld dat ik vooraf had gelukkig.
Ik sluit me aan bij Moonah en phileine, stel niet te hoge eisen aan jezelf.
quote:Volgens mij is er geen verband Sugar... In mijn geval, het middel waar ik "de meeste" (relatief nog weinig hoor als ik het wel eens van anderen lees) bijwerkingen van had, dat werkte niet. Met mn huidige medicatie heb ik eigenlijk nagenoeg geen bijwerkingen, maar het werkt wel!Op maandag 11 juni 2007 21:28 schreef Sugar het volgende:
Ik slik nu ook 50, de eerste 2 weken. Daarna verhogen we naar 100 mg. en dan bekijken we of dat genoeg doet. Ik heb ook last van slaperigheid (en ook slapeloosheid). Ik zou ook geen auto durven rijden nu, als ik dat normaal wel deed. Voel me een beetje stoned af en toe. Maar het is echt gelukkig een meevaller, die bijwerkingen. Tegelijk maakt dat me weer bang: was er niet een verband tussen veel bijwerkingen en veel positief effect?
Mijn werk heb ik nu inderdaad op 1 ochtend per week gehouden. Gelukkig weer begripvol.
Je lichaam en jij moeten aan iets heel nieuws gaan wennen..
Het komt allemaal wel goed, echt !
Gisteren werd Storm 's avonds wakker en natuurlijk sta ik er nu alleen voor, omdat S weg is. Ik bleef heel rustig, ook al had ik gisteren overdag wel een paar mindere momenten gehad. Dacht ook: wat kan er nu gebeuren, dat ik hem even in slaap moet wiegen? Dat is niet erg en hij gaat heus weer slapen. Relativeren dus, dat lukt ineens dan. Misschien een debiel voorbeeld, omdat het doodnormaal is om zo te denken in zo'n geval, maar voor mij was dat vaak niet normaal.
!Ik hoop zo dat het inderdaad al iets doet, de medicatie zelf echt. Dan ben ik zo blij!
quote:Ik hoop het ook héél erg voor je.Op dinsdag 19 juni 2007 13:14 schreef Sugar het volgende:
Ga ik proberen.
Ik hoop zo dat het inderdaad al iets doet, de medicatie zelf echt. Dan ben ik zo blij!
Wat zal het heerlijk zijn als je weer onbezorgd van alle mooie dingen kunt genieten.
Vanochtend zoals besproken de huisarts gebeld en gezegd hoe medicatie verloopt nu. Vanaf morgen dus 100 mg. slikken en kijken of het dan zo blijft gaan, zo goed. Ik ben echt mezelf weer aan het terugvinden en dat voelt vertrouwd, fijn en erg goed.
je bent de goede weg ingeslagen Het is je gegund.En hoe goed het ook gaat en hopelijk blijft gaan, goed voor jezelf zorgen ook, qua tijd enzo.
Vanochtend weer even de kantjes gevoeld. Ze waren vanaf 5 uur wakker en dan gaat het gewoon allemaal wat moeilijker om positief te blijven. Uiteindelijk nu wel weer oké, dus ach.
quote:Dat heet hier het zwarte gatOp zaterdag 23 juni 2007 10:45 schreef Sugar het volgende:
Oh, maar ik bedoel met wat ik schreef over de kantjes voelen ook niet "gewoon balen van iets", maar meer het voelen van dat erg negatieve.
Vond de bijwerkingen met verhoging wel meevallen had het gevoel dat ik het ergste wel achter de rug had van de bijwerkingen.
Hoe is het inmiddels met de hoofdpijn?
Overigens is het natuurlijk niet zo dat al het negatieve nu opeens weg gaat en alles van een leien dakje gaat. Maar als je je wat beter voelt en beter kunt relativeren, dan heb je gewoon wat meer lucht en energie om daar goed mee om te leren gaan.
quote:Dat is het ook als je niet depressief bent Sugar!Op zaterdag 23 juni 2007 10:19 schreef Sugar het volgende:
Weet iemand (uit ervaring of gewoon) of je met een hogere dosering ook weer meer bijwerkingen krijgt? Zou logisch zijn, maar ik hoop van niet, dus als iemand me gerust wil stellen?
Vanochtend weer even de kantjes gevoeld. Ze waren vanaf 5 uur wakker en dan gaat het gewoon allemaal wat moeilijker om positief te blijven. Uiteindelijk nu wel weer oké, dus ach.
Rottdog en Phileine, dankjulliewel voor de verduidelijking. Ben blij dat ik het vroeg, nu blijft het niet spoken in mijn hoofd.
Morgen naar de psychiater, gaat het over de medicijnen, de dosis gaat zeer waarschijnlijk niet meer omhoog, dus ik denk dat er daarna flink langer tussen gaat zitten voor ik weer naar hem toe ga. Volgende week naar de spv'er. Dan wil ik aankaarten hoe ik op bepaalde momenten beter met mijn omgeving (bepaalde personen) om kan gaan, merk dat ik daar veel moeite mee heb.
.Succes met je gesprek komende week en het plan om je beter te weren tegen bepaalde mensen. Goed dat je zelf zo duidelijk voor ogen hebt wat lastige zaken zijn, toch?
En natuurlijk heel fijn dat de vakantie voor het grootste deel goed was.
Ik startte deze week met psychotherapie. Eergisteren eerste gesprek en vanmiddag de tweede keer. Het is een fijne therapeute en ik ben benieuwd hoe alles gaat.
Wat betreft de medicatie gaat alles nog steeds oké. Moe, maar niet vreselijk rot door bijwerkingen. En moe ben ik ook door korte nachten dankzij Stormpje, dus ach. Ik ben in elk geval nog steeds blij met de stap naar AD (dankjulliewel, dat hielp). Volgens mij werkt het gewoon echt.
Nu nog via therapie allerlei gedoe aanpakken. Lalalala.
En het scheelt dat medicatie nu goed is en dat de therapeute fijn is, dat scheelt allemaal weer. Succes.
quote:Herkenbaar!Op vrijdag 29 juni 2007 11:48 schreef Sugar het volgende:
Nu nog via therapie allerlei gedoe aanpakken. Lalalala.
Ik heb soms ook dat ik denk: "Gats, weer therapie.
"Maar toch he, als ik dan ben geweest en er weer iets ontrafeld is, of ik weer wat meer helderheid heb over het een of ander voelt het wél altijd weer goed!
Maar jij weet zelf ook wel dat het goed is om 'allerlei gedoe' aan te pakken he Suug?! Eigenlijk juist fijn, want de medicatie is nu natuurlijk een opluchting, maar als je de onderliggende 'gedoetjes' aanpakt kun je op den duur wrs wel zonder. Da's toch ook een mooi vooruitzicht?!
Ik heb wel een vermoeden tegen wie jij je wil leren weren.... Ik zal je zondag wel vragen of ik het bij het rechte eind heb.
Tenzij je het er dan niet over wil hebben...
Ik wil het er best over hebben, het is alleen niet verstandig het openbaar online te zetten. 
Hoop met de anderen ook? Fuente, hoe is het met je?
Het is dus een verstandige keuze geweest, van de medicijnen? Echt heel fijn Hier gaat het op en af, momenteel af. Ik heb besloten te stoppen met mijn opleiding (verpleegkunde BBL) omdat het echt te zwaar was. Maar goed, ik vond het wel heel erg leuk werk. Het voelt als falen, weer geen diploma. Maar doorgaan is falen tegenover Sara, die ik amper zie op deze manier.
Het is een goede keuze, maar met gemengde gevoelens. De komende 2 weken ga ik even helemaal niets doen, rustig nadenken over hoe nu verder. Morgen heb ik weer een gesprek met de SPV'er, kijken wat daar uitkomt.
Deels twijfel ik of dit wel in dit topic hoort, maar ik denk het wel, aangezien de meeste problemen na mijn bevalling/zwangerschap zijn ontstaan en ik inmiddels merk dat ik nog steeds enorm labiel ben.
Het stoppen met je opleiding hangt dus ook met Sara samen, als ik het goed begrijp? Dan past het toch hier? Wel ontzettend balen dat het niet ging, wel verstandig dat je het even rustig aan gaat doen.
Met mij en Anna gaat het erg goed, ik vind haar echt leuk nu. Op andere gebieden (zoals werk) gaat het nu duidelijk minder, dat kan ik niet zo makkelijk meer van me afzetten, maar dat is wel erg offtopic.
Wat fijn dat het goed gaat met jou en Anna! Dat besef dat het toch heel leuk is, is een mooi gevoel he? En tellen de andere gebieden niet mee? Of heeft dat op zich niets met depressiviteit te maken?
Als de oorzaak (de PND) duidelijk hormoon gerelateerd is hoort wmb de gevolgen daarvan hier helemaal thuis.
quote:Dat kan best door de PND komen. Ik merk bij mezelf dat ik veel meer behoefte heb aan rust en structuur sinds ik bevallen ben en me zo slecht gevoeld heb. Veranderingen, drukte, stress, ik kan het niet handelen. Natuurlijk verandert iedereen na een bevalling, en ik geloof ook wel dat moeders en vaders meer behoefte hebben aan structuur dan mensen zonder kinderen, maar het gaat hier meer in extremen.Op maandag 9 juli 2007 20:07 schreef YPPY het volgende:
Het komt idd door de PND Lois. Toen ik me zo slecht voelde, kon ik bijvoorbeeld de dreigende reorganisatie/fusie/opheffing (???) van mijn werkgever makkelijk van me afzetten, nu ga ik me daar steeds meer zorgen over maken, het raakt me meer. Dat is zo dubbel. Ik ben zo blij dat ik nu veel meer voel voor Anna en blijer kan zijn, van de andere kant zie ik er nu wel steeds meer tegenop om te gaan werken. Over een half jaar moet er zekerheid zijn, maar dat is zo lang. Bij mijn vorige werkgever (3 jaar geleden) was er ook zoiets, maar nu vind ik het heftiger, ik weet niet of dat door de PND komt of door wat anders.
Het zijn allemaal een soort van onzekerheden en juist dat lijkt me een van de dingen waar je lastiger mee om kan gaan tijdens een depressie. Veranderingen, niet weten waar je aan toe bent etc.
Wel fijn om te lezen dat je je mbt Anna stukken beter voelt.
Fuente, een stapje terug is misschien wel een hele goede beslissing. Het hoeft toch ook niet definitief te zijn? Ik heb mijn studie ook een paar jaar onderbroken, dat gaf eigenlijk niks. En dan kan je stapje voor stapje eens gaan opbouwen wat je nu precies wilt.
Sugar, goed om te horen *duimenomhoogding*!
quote:Helaas is het hier wel definitief. Dit was het laatste jaar dat ze hier de BBL opleiding gaven. Nou kan ik later nog wel de HBO variant doen (heb m'n havo diploma) maar dat is dan toch weer heel anders.Op maandag 9 juli 2007 20:31 schreef phileine het volgende:
Ik denk dat het beiden is. Als verse moeder heb je ook behoefte aan duidelijkheid, vastigheid, veiligheid, en een depressie maakt dat allemaal nóg belangrijker voor je.
Fuente, een stapje terug is misschien wel een hele goede beslissing. Het hoeft toch ook niet definitief te zijn? Ik heb mijn studie ook een paar jaar onderbroken, dat gaf eigenlijk niks. En dan kan je stapje voor stapje eens gaan opbouwen wat je nu precies wilt.
Sugar, goed om te horen *duimenomhoogding*!
Geeft verder niet, want wat jij zegt, stapje terug is voor nu echt goed.
Fuente, sterkte met je besluit en het accepteren. Moet je als je 80 bent gelukkig zijn geweest of moet je als je 80 bent op zo veel mogelijk vlakken gepresteerd hebben?
Yppy, hopelijk kun je met wat hulp om leren gaan met de dingen die er buiten je gezin soms spelen. Kan me erg goed voorstellen hoe lastig dat soort dingen nu is. Goed te lezen dat het júist op het gezinsvlak zo goed gaat, erg goed is dat!
sugar, heel erg fijn dat 't zo goed gaat!
Fuente, dat was een lastig dilemma. Jammer, maar zoals je zegt, voor nu het verstandigst.
Suug, tja, wat moet ik zeggen. Heerlijk voor je!
Met mij gaat het ook goed, maar dat moge duidelijk zijn.
Vanmiddag heb ik een heel lang gesprek gehad met mijn afdelingshoofd. Hij gaf aan wat zijn standpunt was en dat hij dacht dat stoppen met de opleiding niet de juiste keuze was. Tevens gaf hij aan dat ik terug mag naar 32 uur (ipv 36 uur). Hij zei dat ik altijd kan zeggen voor mezelf, dat ik het een half jaar probeer, en dan besluit om te stoppen of door te gaan. Nou, eigenlijk vind ik dat ook, ik twijfel weer ontzettend, maar ik denk dat ik het wel ga proberen. Het zijn toch minder uren, het geeft wat meer rust enz.
Fuente, sterkte met de uiteindelijke beslissing. Volg je hart.
quote:Mooi gezegd vind ik. Ik ben dan wel niet depressief maar toch raakt het meOp maandag 9 juli 2007 21:18 schreef Sugar het volgende:
Fuente, sterkte met je besluit en het accepteren. Moet je als je 80 bent gelukkig zijn geweest of moet je als je 80 bent op zo veel mogelijk vlakken gepresteerd hebben?
Veel sterkte voor iedereen hier!.Kleine stapjes zijn zo belangrijk! Mijn arboarts heeft letterlijk tegen me gezegd dat hij me tegen mezelf in bescherming wil nemen omdat hij denkt dat ik mezelf overschat (
). Ik ga na de zomervakantie beginnen met twee ochtenden, therapeutisch. Dus er is ook nog een back-up voor me. Hoewel ik in eerste instantie dat een beetje overbodig vond, moet ik eerlijk zeggen dat dat nu wel veilig voelt.quote:Weet je, nú heb je die tijd nog nodig. Dus langzaam afbouwen en wennen aan minder expliciete tijd voor jezelf.Op woensdag 11 juli 2007 13:04 schreef Sugar het volgende:
En weer aan de andere kant ben ik bang dat ik anders te veel ben ingesteld op de hoeveelheid tijd die ik nu voor mezelf heb en dat het straks helemaal een klap wordt als ik dat nog lang zo handhaaf.
En verder is het gewoon jammer dat mijn werk echt een "moetje" is en niet iets waaruit ik voldoening haal. Maar het is wél iets waarvan ik nu (in deze periode) onzeker word. Namelijk niet de meest veilige omgeving om me in te bevinden en tegelijkertijd dus ook niet werk dat me wat oplevert (want: onder mijn niveau, bijbaan, niksig).
Ja, het is financieel nodig.
Ik wilde natuurlijk na mijn bevalling direct leuker werk zoeken, maar ja, het liep anders. Nu ben ik afgestudeerd en zit ik nog in dat baantje. Ik voel me totaal niet capabel om nu aan het werk te gaan in mijn vakgebied (tekstschrijven, oftewel: een netwerk gaan opbouwen, aaargh!). En tegelijkertijd word ik somber van weer iets dat nu niet lukt en mijn huidige werk dat me steeds laat zien dat ik iets doe wat nergens op slaat.
Soms ben ik jaloers, dat ik wel al die tijd gewerkt heb, zeker nu ik er zo met tegenzin naartoe ga. Dat is daar maar doe alsof het goed gaat, dat er geen problemen zijn. Na de zomer ga ik het denk ik toch vertellen aan m'n directe omgeving. Al is het maar als verklaring voor de keren dat ik zo afwezig ben.
quote:Laat het een troost zijn: mijn leven was de afgelopen 10 maanden nou niet echt om jaloers op te zijn.Op woensdag 11 juli 2007 21:02 schreef YPPY het volgende:
Soms ben ik jaloers, dat ik wel al die tijd gewerkt heb, zeker nu ik er zo met tegenzin naartoe ga. Dat is daar maar doe alsof het goed gaat, dat er geen problemen zijn. Na de zomer ga ik het denk ik toch vertellen aan m'n directe omgeving. Al is het maar als verklaring voor de keren dat ik zo afwezig ben.
Maar ik begrijp best dat je nu misschien niet meer achter je eerdere keuze staat. Misschien moet je nu alsnog naar je gevoel luisteren.
quote:Mja, dat deed ik ook. En ik moet zeggen dat ik dat nu nog wel doe op mijn werk. Wel heb ik 't mijn leidinggevende en mijn werkbegeleider (opleiding) verteld, vooral omdat ik er nog steeds mee worstel. En weet je? Het levert vaak veel begrip op! Ook in mijn omgeving, familie/vrienden die nu veel beter snappen waarom ik zo gespannen was en soms ben.Op woensdag 11 juli 2007 21:42 schreef YPPY het volgende:
Zo bedoel ik het niet, maar ik merk zo goed het verschil met een week geleden, toen we vakantie hadden. Het gaat me meer om het niet verplicht de hele dag gezellig en positief moeten doen. Niet de hele dag de schijn ophouden bij vreemden. Niet glashard staan liegen omdat ik niet durf te vertellen hoe het echt zit.
Ik ben er ook gewoon open over hoor. Zelfs toen ik me indertijd heb laten opnemen heb ik dat laten weten. Mensen hadden er alleen maar heel veel respect voor (tenminste, andere reacties heb ik iig niet gehoord!). Het fijne ervan is dat je geen mooi weer hoeft te spelen, dat je niet hoeft te liegen. Plus ik kreeg ook veel post van mijn collega's (e.a.).
Nu vind ik steeds stukjes van mezelf terug. Sommige herken ik niet eens meer en aan andere durf ik me nauwelijks te verbinden. Weer andere stukjes voelen heel vertrouwd en maken me aan het lachen. En nog weer andere stukjes moet ik nog vinden.
De lijm staat klaar en ik ben ook al begonnen met de stukjes die nu al passen. Welk (suiker)potje er precies uitkomt, weet ik niet. Een potje waarvan ik weet en vóel dat het goed is. Dat het klopt.
Uiteindelijk vind ik alle stukjes terug die er toe doen. En dáár maak ik een potje van.
Mijn eigen potje, waarmee ik wil leven.
Dikke kus voor jou
Je hebt het echt geweldig gedaan!
Ik ben trots op je.
Sjoegie, knap hoor dat je er zo'n potje van maakt en dat zal vast en zeker een heel mooi potje worden, NOG mooier dan het al was!!! Ik ben heel heel heel blij voor je.
Mijn geluk zou compleet zijn als de andere moeders in dit topic, ook diegenen die er niet (zo vaak) in meeposten, ook zo'n berichtje zouden kunnen plaatsen.
Meer van zulke berichten hier zou ook geweldig zijn.
Dat ik dit de andere dames hier ook erg gun, dat wil ik graag nog eens met nadruk zeggen. Ik gun het jullie. Ook al ben ik er nog niet, het is fijn om weer grip te voelen. Zo fijn!
Je verdient het!!
[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 23-07-2007 15:44:49 ]
quote:Op maandag 23 juli 2007 15:18 schreef Sugar het volgende:
En dan trekt mijn zoontje een schriftje uit de kast. Er vallen twee blaadjes uit en ik herken ze meteen: schrijfsels uit een heel slechte tijd. Daar kruipt dan dat babyjongetje overheen, zijn kontje bedekt een blaadje, zijn voetjes verfrommelen het andere. Hij laat het niet méér zijn dan wat het letterlijk is. Inkt op papier. Zoals hij aan zoveel betekenis geeft en zoals hij zoveel in de juiste proportie terugbrengt. Hij is nog geen jaar, maar kan het zoveel beter dan ik.
(en wat waar
) (want ik heb ff geen woorden verder) wat mooi hoe je dat omschrijft hoe je dat ziet Sugar SugarVolgende week ga ik naar de bedrijfsarts, zoals het nu gaat, gaat het niet veel langer. Kijken wat hij ervan vindt en hoe ik het kan verbeteren.
En ik hou van je! Zo! 
quote:Yppy wat jammer maar heel dapper dat je het kunt toegeven. Heel veel sterkteOp maandag 23 juli 2007 21:12 schreef YPPY het volgende:
Volgende week ga ik naar de bedrijfsarts, zoals het nu gaat, gaat het niet veel langer. Kijken wat hij ervan vindt en hoe ik het kan verbeteren.
sugar, hartstikke fijn!
Sugar, mooi
quote:Op maandag 23 juli 2007 21:12 schreef YPPY het volgende:
Volgende week ga ik naar de bedrijfsarts, zoals het nu gaat, gaat het niet veel langer. Kijken wat hij ervan vindt en hoe ik het kan verbeteren.
(je weet me te vinden als je even een ei kwijt moet he?)Ik vind het ook goed en verstandig dat je aan de bel gaat trekken. Dat is ook de enige manier om het tij te kunnen keren, met hulp en met oog voor jezelf en je gezin. De rest mag wijken nu. Ik hoop echt dat het vlug wat minder uitzichtloos voor je voelt.
Bedankt voor de lieve reacties.
Werkse voor vandaag
YPPY, rot zeg. Misschien zeg ik wel te veel, maar KAN werken nu wel? Doet het je goed om te werken, of zou het je meer rust geven even niet te hoeven werken?
Tevens raad hij aan in de overdracht om eventuele medicatie te bespreken, de paniekaanvallen hakken er weer flink in hier en zo kan ik niet functioneren. Enerzijds ben ik opgelucht dat we nu verdergaan, anderzijds gewoon enorm verdrietig
En ik wilde dat ik wat zinnigers kon zeggen. 
Een dikke voor jou!. Yppy, ik weet nog niet goed hoe ik erover denk. Deels ben ik zo op zoek naar rust dat ik er vrijwel alles voor overheb, deels ben ik bang dat ik af vlak, of duf wordt en daardoor niet kan functioneren in mijn werk. Ik vind mijn opleiding/werk superleuk, maar het maakt mijn controlebehoefte momenteel enorm groot, ik ben te dwangmatig bezig om nu goed de functioneren dus als het met medicatie beter gaat dan vind ik het wel een optie.
En ook in mijn onrust naar Sara toe, ik heb vreselijk moeite met het loslaten momenteel, denk in extremen, wil eigenlijk het liefst een thuisblijfmoeder zijn, terwijl ik rationeel gezien weet dat ik dat niet wil, maar het is een gevoel.
Moeilijk uit te leggen, maar er schiet van alles door m'n hoofd momenteel.
Jullie zijn allemaal lief
Ik wil alleen maar zeggen dat ik wel heel vaak heb gezien dat medicatie een enorme opluchting kan zijn (kijk maar naar Sugar) en je net wat meer adem en energie kan geven om de dingen aan te pakken die je wil (en moet) aanpakken. Maar ik begrijp je bezwaren en je angsten. Al vind ik de "vervlakking" altijd behoorlijk meevallen (of is dat gewoon iets wat je op zo'n moment erg goed kunt gebruiken) en zijn die bijwerkingen als dufheid een stuk minder met de nieuwere middelen, dan heb je er vooral in het begin even last van maar het wordt meestal snel minder. Sterkte!
En YPPY, heb je gepraat met de bedrijfsarts?
Hoe is het bij jou? Werken de medicijnen zoals je hoopte?De bedrijfsarts had natuurlijk niet zomaar een oplossing. Hij opperde dat ik een coachingstraject zou gaan doen waarbij dan speciaal aandacht is voor mijn grenzen binnen het werk en het feit dat ik die nu anders moet stellen dan normaal. Ook zou het dan gaan over de vraag of ik het moet vertellen. Dit moet wel betaald worden door mijn werkgever. Volgende week dus mijn baas proberen te pakken te krijgen. Daarnaast is er de mogelijkheid dat ik kortere/minder dagen ga werken en/of een deel thuis werk. Ik heb er veel moeite mee dat ik nooit echt rustig kan werken. Er kan altijd iemand binnenlopen. Door gedeeltelijk thuis te werken kan ik dat opvangen. Ik ga hier nu goed over nadenken wat mij verstandig lijkt. Wel ontzettend fijn dat hij het goed vindt als ik mezelf gedeeltelijk ziek zou melden.
Fuente, ik hoop met je mee dat het snel gaat. Hou vol, dame.
Deze 'ziekte' heeft dan niets met je werk te maken, maar als je griep hebt meld je je toch ook ziek? En krijg je dát dan wel van je werk? Goed dat je een gesprek bent aangegaan. En zo'n coach is best fijn, heb ik ook een poosje gehad een hele tijd terug. Ik PM je straks even terug over.
Fuente, paniekaanvallen zijn afschuwelijk.
Yuk. Medicatie kan daar heel goed tegen helpen. Bij mij iig wel. Plus dat het de controlebehoefte en de gespannenheid absoluut vermindert. En qua vervlakking, ik heb nergens last van. Heus, als je medicatie krijgt voorgeschreven die bij je aanslaat, dan kan dat een enorme opluchting voor je betekenen. Sterkte. Moonah, heb jij nog steeds medicatie? Ik heb er zoveel vragen over. Ben je er van aangekomen? Ik ben al behoorlijk zwaar en het laatste wat ik wil is aankomen. Fijn dat je niets merkt van vervlakking! Het zal toch kijken zijn hoe en wat.
De verwijsbrief is weg, ik wordt nu binnen een week gebeld voor een afspraak.
Ik ben absoluut niet aangekomen van mijn meds. Dat verschilt geloof ik per merk/soort. Ik heb alleen de eerste twee weken wat last gehad van duizelingen maar verder heb ik helemaal geen bijwerkingen (oh ja, wel trouwens, blauwe plekken. Raar he?
).In R&P loopt een topic specifiek over dergelijke medicatie. Wellicht kun je daar nog je vragen kwijt, er zijn daar veel meer ervaringsdeskundigen.
Thuis werken klinkt rustiger, ik neem aan dat Anna dat niet thuis zou zijn, zodat je echt rustig kunt werken? En goed dat je bekijkt of het niet tè veel is, werken nu. Succes!!
Fuente, ik heb er natuurlijk weinig verstand van, maar ik als ik zo lees en hoor, kan AD toch heel wat betekenen.
quote:Dit zou mijn tekst kunnen zijn maar ik ben liever dik dan steeds zo in paniek.Op donderdag 2 augustus 2007 21:13 schreef Rottdog het volgende:
Fuente ik slik seroxat tegen angst/paniekaanvallen en ben er dus wel van gegroeid.
Ik ben ook liever dik dan in paniek, maar als je al ver over de 100 kilo weegt is het ook niet gezond om nog meer aan te komen. Maar goed, ik neem aan dat dat wel in overweging wordt genomen..
Als ik nog vragen heb Rottdog laat ik het je zeker weten, thnx voor je aanbod!
Maargoed, ik begrijp dat hier nog geen ad geslikt wordt door Fuente. Wat hier al meer werd geopperd; laat je goed voorlichten.
En ohja, chocola mag altijd!
quote:'t Is wel een antidepressivum waarvan je zéker weet dat je aan gaat komen
Ik hoop echt dat je er beter geholpen kunt worden. Dat moet gewoon. Fijn dat je zo snel terecht kunt en succes met het vertellen van je verhaal. Ik hoop dat je er open in kunt stappen.
quote:De organisatie heet de HSK groep. Hoe het precies zit weet ik eigenlijk nog niet, dus ben heel benieuwd naar vanmiddag.Op maandag 6 augustus 2007 11:39 schreef Sugar het volgende:
Fuente, is dat dan bij een groep, omdat je eerder schreef over een HSK-groep? Of is het een intake bij een psycholoog/psychiater/psychotherapeut?
Ik hoop echt dat je er beter geholpen kunt worden. Dat moet gewoon. Fijn dat je zo snel terecht kunt en succes met het vertellen van je verhaal. Ik hoop dat je er open in kunt stappen.
Linkje: http://www.hsk.nl/
Ik heb eigenlijk nog geen idee of het me gaat helpen, er is nog niets concreets gedaan, dus nog maar weer afwachten.
Thnx allemaal
Hier ook een update, kan niet heel specifiek zijn, dan is het te duidelijk waar ik werk, maar het komt erop neer dat ik voorlopig 'op kantoor' ga werken en veel minder 'op locatie'. Hopelijk geeft mij dit meer rust en kan ik me dan beter concentreren. Daarnaast komt mijn baas dinsdag toch al 'op locatie' en dan zal ze aangeven wat er speelt. We hebben daar lang over gesproken, ook met een collega die hier ervaring mee heeft en volgens ons is het verstandigste om mijn baas het te laten zeggen. Het gaat toch opvallen als ik er bijna niet meer ben.
Wanneer dit niet genoeg 'rust' geef, kan ik minder gaan werken, dat wordt ik ziekgemeld. Was een idee van de bedrijfsarts. Die overigens erg ok was.
Vandaag heb ik wat filmpjes van Anna zitten kijken en ik ben zo ontzettend blij dat we die toen gemaakt hebben. Het lijkt alsof ik het nu pas echt meemaak als ik haar als klein hulpeloos baby'tje terug zie.
En wat heerlijk toch he, die filmpjes!! Geniet ervan!
En het is nooit te laat om te genieten, dus speel maar vaak af, die filmpjes.
Fuente, ook goede actie. Hou vol daar.
quote:En wat heb ik spijt dat ik dat nooit gedaan heb met mijn kinderen. Voor mij is de babytijd heel ver weg. Zo ver weg dat ik af en toe serieus overweeg om toch maar voor een derde te gaan, om het toch eens mee te maken, een leuke babytijd.Op zaterdag 11 augustus 2007 19:42 schreef YPPY het volgende:
Vandaag heb ik wat filmpjes van Anna zitten kijken en ik ben zo ontzettend blij dat we die toen gemaakt hebben. Het lijkt alsof ik het nu pas echt meemaak als ik haar als klein hulpeloos baby'tje terug zie.
Niet dat ik er ooit aan zou beginnen. Met twee kindjes zijn we rijk genoeg en het risico dat het weer fout is mij veel te groot. Ik geniet nu veel te veel van een leven zonder depressie.
En idd wat jammer voor jou Tink.
Tink, wij hebben dat helaas ook veel te weinig gedaan, wel ladingen foto's maar amper gefilmd..
Nou het tweede deel van de intake gehad. Het was best verhelderend, ik had het gevoel dat deze dame me echt 'doorhad' en ze wist precies haar vinger op de zere plek te leggen.
Omdat niet geheel duidelijk is wat mijn depressie/paniek/dwang veroorzaakt wil ze toch een psychiatrisch consult. Tevens om de medicatie dus te bespreken.
Het is dus niet helemaal duidelijk of het wel veroorzaakt wordt door de postnatale depressie, hoewel het toen wel opkwam. Maar ik heb in het verleden met iets soortgelijks te kampen gehad, dus vandaar dat ze toch verder willen kijken.
Mijn 'baas' heb ik ook gesproken, we hebben afgesproken dat ik donderdag een halve dag ga werken om eens te kijken hoe het gaat.
quote:Da's mooi! Het lijkt erop dat je goede stappen aan het zetten bent.Op maandag 13 augustus 2007 15:39 schreef Fuente het volgende:
ik had het gevoel dat deze dame me echt 'doorhad' en ze wist precies haar vinger op de zere plek te leggen.
Ik wil gewoon niet. En ik wil ook klaar zijn met die telefoontjes van instanties (UWV en arbodienst). Alleen om die reden wil ik wel weer gewoon volledig werken. Het heeft te maken met stilstaan bij mezelf, met alles maar aangaan. Ik wil er gewoon klaar mee zijn, denk ik. Ik wil niet meer periodes van fucking grote onzekerheid kennen, ik wil niet uitpluizen waarom ik mezelf soms verschrikkelijk vind. Ik wil gewoon dat allemaal niet.Betekent weerstand gewoon niet heel vaak dat je op de juiste weg zit? Dat je eigenlijk weet dat je de goede kant op zit maar er gewoon helemaal geen zin in hebt?
En mss gaat het gewoon veel beter met je. En kost de 'afwerking' ipv 'crisisbehandeling' je ook gewoon meer moeite juist vanwege die reden.
Sterkte vandaag lieve Suug
Ik zit gewoon weer erg met mijn lijf en moeite met mezelf accepteren. Bang dik te zijn en lelijk.
En dat veroorzaakt makkelijk een groot gevoel van mezelf erg stom vinden. en sterkte vandaag Sterkte meis!Hele dikke
Ik heb er vast ook wel weer wat aan morgen, maar ik kan soms mezelf maar beter uit de weg gaan, denk ik. Is natuurlijk geen echte oplossing, ik weet het. Worstelen gewoon soms.
Ik 'hoef' pas weer in september.
Het was goed en viel mee. Er komen wel goede dingen uit gewoon.
Ik zit onwijs in de zenuwen, morgen werken, en de paniek giert momenteel door m'n lijf. Pfff, voorlopig maar echt bij halve dagen houden. Anderzijds denk ik dat het goed is dat ik morgen weer ga werken, anders komt het er niet meer van..
.Fuente, sterkte, vervelend dat je zo in de zenuwen zit. Pas goed op jezelf he
hoe vaak ga je er nu heen? ik heb zelf ervaren dat regelmaat erin wel prettig is. in het begin iedere week, dan iedere 2 weken en langzamerhand naar minder.
Funete, rustig aan meid, en jezelf ook niet voorbij lopen
Fuente, als je je werkelijk zo enorm paniekerig voelt bij alleen al de gedachte aan werk, is het dan wel verstandig om te gaan? Je kunt wel met je ratio bedenken dat 'het er anders niet meer van komt', maar je lijf geeft niet voor niets signalen af he... Gierende zenuwen gaat wel wat ver hoor meid...
Ypsel, hoe is het met jou?
Maandag heb ik het verteld aan een eerste groep op mijn werk. Die reacties waren goed, had ik ook van hen verwacht. Gisteren, samen met mijn baas, een tweede groep. Daar wel reacties van 'vroeger kregen ze ook kinderen, toen hadden ze dat ook niet', precies van de personen waar ik het van had verwacht.
Soms zijn mensen zo voorspelbaar. Anderen waren heel meelevend, maar toch vandaag weer heel veel van me vragen. Komende week met mp3 speler rustig op kantoor zitten, proberen of dat werkt. Ik vind het een fijn idee dat het bekend is, maar zie wel een beetje op tegen de reacties volgende week.Verder heb ik last van een terugval. (daarom ben ik ook weer wat minder online) Zie op tegen het komend weekend met veel drukte en zondag dan alles doen voor Anna's verjaardag. Maar het gaat wel lukken. Op zo'n moment ben ik blij dat plannen mijn werk is. Mijn geduld, ook naar Anna toe, is nu wel wat minder, maar ik vind het fijn dat ik het van mezelf herken. "Nee, ik ben niet echt boos, dat is mijn zieke deel maar." En pms erbij helpt ook niet.
quote:Ik weet het niet, een deel van me blert dat ik thuis moet blijven, een ander deel vind dat ik gewoon moet gaan.Op woensdag 15 augustus 2007 20:20 schreef Moonah het volgende:
Sugar, goed dat je weer hebt ervaren dat de therapie toch nuttig is.
Fuente, als je je werkelijk zo enorm paniekerig voelt bij alleen al de gedachte aan werk, is het dan wel verstandig om te gaan? Je kunt wel met je ratio bedenken dat 'het er anders niet meer van komt', maar je lijf geeft niet voor niets signalen af he... Gierende zenuwen gaat wel wat ver hoor meid...
Ypsel, hoe is het met jou?
Ik denk dat ik gewoon ga, en dan morgen zie hoe het gaat, als het echt niet wil, dan blijf ik weer thuis tot ik wat meer hulp heb, of me iig wat beter voel..
Yppy, wat naar dat je een beetje een terugval hebt. Goed dat je het gezegd hebt op je werk, en sch**t aan de mensen die het niet kunnen/willen begrijpen, ik snap werkelijk niet waarom die mensen zich geroepen voelen om zoiets te zeggen, bah! Dikke
voor jou!Fuente, dat klinkt als een goed compromis. soms is het ook juist goed om een dremp[eltje te nemen. maar je klonk zó in nood.
Niet jezelf onnodig groot houden he?
Moonah, je had me door
Ben nu wel opgelucht hoor, het is nu ook even goed zo, dit wordt het echt even niet.
Ik moest gisteren sporten van mezelf, anders blijf ik mezelf stom vinden. Ik was er, heb een kwartier meegedaan met de les en toen besloten te luisteren naar mezelf. Er was een vervangende docent en ik had zoveel weerstand en tegenzin. Hup, ik heb mijn tas gepakt en ging. Dat was wel goed, want het ging tegen mijn opgelegde 'moeten sporten' in.
Dat is echt een megastap!!
Well done dames!
Sugar op dezelfde manier ook zo goed bezig, knap om die beslissing te nemen
Yppy wat ontzettend jammer van je terugval maar ik vind het heel goed dat je het herkent in jezelf.
Dikke
voor jullie allemaal, jullie zijn ontzettend goed bezig Fuente, goed dat je voor de rust gekozen hebt
Sugar, held!! Ik doe het je niet na (in twee opzichten zelfs, want ik ga niet eens sporten
)Vanmorgen zouden we weer 2,5 uurtjes proberen, maar ik heb om 10 uur een afspraak met de psychiater en dit bij elkaar wordt me toch teveel, als in, heb de halve nacht wakker gelegen van de druk.
Dus ik ga me voor vanmorgen afmelden en dan na het weekend weer proberen!
Verder heb ik binnenkort nog een afspraak met de bedrijfsarts, ook wel fijn.
Dus het gaat gestaag wel de goede kant op, al zitten er soms flink mindere dagen bij, zeker met de drukte die ik afgelopen week had. Dan is het toch moeilijk om alles onder controle te houden. Ik merk wel nu ik meer thuis ben dat ik veel meer rust in m'n lijf heb, ook richting Sara.
Succes bij de psychiater alvast.
Hoe gaat het met jou Sugar? En in het nieuwe huis? Dat lijkt me zo moeilijk, van de ene kant is het fantastisch om ergens anders opnieuw te kunnen beginnen (en die kasten
) van de andere kant lijkt het me veel stress geven.Ja, het geeft wel stress, maar toch kan ik hier actief wat mee (namelijk schilderen enzo). Dat is wel fijn. Maar morgen, op de verhuisdag zelf, ben ik er expres niet bij. S en ik krijgen in die spanning veel te vlug ruzie en dat vind ik rot voor hem, voor mij en voor de sfeer die ook léuk kan zijn. Met zijn vrienden kan hij er nu gewoon een beetje een leuke verhuisdag van maken.
Ik kijk er erg naar uit om dit huis, met alle onrust die er is geweest, achter me te laten. Niet dat ik verwacht dat ik me nooit meer onrustig ga voelen, maar het is wel een scheidslijn.
En verder denk ik nu even niet na over mezelf en de dingen die ik nog moet oplossen.
voor jullie meidenEn Sugar, klinkt als een verstandige beslissing om het daadwerkelijke verhuizen maar even niet mee te maken.
Yppy, hoe gaat het met jou? Of wil je niet vertellen?
Op sommige momenten merk ik zo goed dat het mis gaat. Gisteren moest ik vroeg op mijn werk zijn, het is echt superdruk nu. De auto wilde niet starten, omdat J. de lichten aan het laten staan.
Ik was zo boos, dat ik helemaal weer wazig en zombieachtig werd. Dan merk ik goed dat de grens zo broos is en dat ik zo makkelijk weer terugschiet.Vandaag was het Murphy's law op mijn werk met allemaal gezeur en gezeik (sorry mensen daar!), maar echt alles ging dus fout. Het is mijn werk om problemen van anderen op te lossen, maar nu merk ik goed dat ik echt bijna niks kan hebben. Ik was zo blij dat ik met een vriendin had afgesproken om te gaan lunchen. Die is van alles op de hoogte, dus het was goed om even alles te spuien.
YPPYKun je nu rust inbouwen voor jezelf, of iets leuks (Fok bijvoorbeeld
)? Lijkt me wel belangrijk!Succes
Hier gaat het redelijk. De psychiater stelde een depressie, angst/paniekstoornis en impulsiviteitsstoornis vast. Impulsiviteit heb ik altijd wel een probleem mee gehad, de rest is ontstaan na de bevalling.
In ieder geval start ik na mijn vakantie (we gaan vrijdag weg) met een soort gedragstherapie om de angst/paniek aan te pakken, aangezien dat me momenteel het meest hindert. Erna wordt gekeken naar de rest. De therapie bestaat uit opdrachten die je moet toepassen in je dagelijks leven, aanpakken van stressgevoelens, angstgevoelens enz. Zo leer je dan langzaam aan om dingen anders te bekijken en te ontspannen wanneer er angst of paniek komt.
Voorlopig geen medicatie, daar zitten bijwerkingen aan die ook averechts kunnen werken, mocht het toch nodig zijn dan kan het altijd nog, aldus de psych. Daar ben ik wel opgelucht van, want ik heb er toch een soort angst voor op dit moment.
Ik heb deze week ook niet gewerkt, na de vakantie zien we wel verder.
En heb je zin in jullie vakantie?
Yp, heb jij nu ook wat uren ziekteverlof, of helemaal niet? Ben ik even kwijt...
Ik had afgelopen week een informatieavond op mijn werk (basisschool). Ik werk nog op arbeidstherapeutische basis, dus er is nog een andere leerkracht in de groep, als back-up. Ik moest dat natuurlijk wel 'verklaren'. Ik heb de ouders gewoon open en bloot verteld dat ik na mijn zwangerschapsverlof een postnatale depressie heb gehad (heb het zo maar genoemd, postpartum is toch nog een wat onbekende term). Ik kreeg de indruk dat er veel respect was voor het feit dat ik eerlijk was. Dat voelde heel fijn. Ik heb ook geen zin om er vaag ofzo over te doen. Beter dat ik zelf de reden aangeef, dan dat er gegist, geroddeld en verzonnen wordt.
Vanochtend was ik bij de Arbo en het streven is dat ik per 1 oktober één dag hersteld word gemeld. daarna weer verder gaan opbouwen. Het voelt veilig dat de arts voorzichtig met me is.
Ik heb heel veel zin in de vakantie, al bouwt de spanning van het 'gaan' en alles eromheen zich wel op nu.
Wat fijn dat het vertellen zo goed ging Moonah! Ik denk dat je een goede keus gemaakt hebt door eerlijk te zijn over wat er aan de hand is. En goed dat de arbo arts je zo de tijd laat nemen! Klinkt allemaal positief
Moonah
Dapper! (en wijs, denk ik) Lieve knappe dame
Als je weer eens achter de schermen je hart wil luchten: pm, he? Moonah, goed gedaan. Eerlijkheid en kwetsbaarheid zijn vaak de beste wapens tegen onbegrip of vervelende oordelen.
Fuente, heftig wat zo'n psychiater allemaal vertelt dan, he? Klinkt alsof er nog een flinke weg te gaan is voor je, maar vergeet niet dat je in elk geval wel een weg met wegwijzers gevonden hebt. En een eindbestemming. Eerst zat je zonder die dingen.
Eerlijk gezegd vond ik het niet zo moeilijk hoor. Ik stel me vrij makkelijk kwetsbaar op. Daar bereik je meestal toch het meeste mee, voor alle partijen.
Overigens schoot ik wél een beetje vol, eventjes.
Zal ik doen Sugar, geldt ook voor jou.
Nog anderhalve week, nog anderhalve week, nog anderhalve week.
Ik heb maar veel vrije dagen ingepland voor na het weekend. Heerlijk, wat rust. Vanavond ben ik weer gaan hardlopen, echt fijn om zo lichamelijk bezig te zijn en lichamelijk moe te worden. Dan is het geestelijke even weg. Maandag ga ik weer naar de spv'er, dat is wel even goed om alles op een rijtje te zetten.
YPPY, heerlijk dat je zo kunt ontspannen met het rennen!
Vandaag heb ik therapie en ik zie er elke keer hartstikke tegenop. Maar vandaag en de afgelopen dagen heb ik weer zo'n hekel aan mezelf, dat ik er juist wel behoefte aan heb. Maar nu check ik mijn agenda net, omdat ik om half drie er moest zijn, blijkt het juist al om half 2 te zijn. En dat zag ik om 13.35 u.. Ik voel me schuldig, alsof ik iets ergs heb gedaan en ik voel me rot, omdat ik het juist wel nodig had vandaag. Ik moet echt hard huilen ervan, stom maar waar. Schuldig voelen hoeft niet he. Je doet het niet expres.
Wel balen.
En ik vreesde al dat het wat minder met je ging gezien je signature...
Niet vergeten: Twee stappen vooruit en helaas toch af en toe eentje terug. En mss soms zelfs wel eens twee terug. Maar onthoud juist in deze lastige tijden (ook een weerslag van de verhuizing??) dat je wel degelijk veel progressie hebt gemaakt!
nog een paar dagen yppy! gaat 't nog?
Mijn therapeute belde me nog terug, maar er is geen eerdere afspraak te plannen verder. Ze vond het vooral vervelend voor mij en zei ook dat het kan gebeuren. Dat scheelt al iets. Maar waarom ik mezelf weer zo weinig waard vind, bah. Ik kan gewoon niet normaal doen over mezelf.
Herkenbaar hoor, op een gegeven moment was ik zo van slag dat ik ook een aantal keer compleet de afspraken met de psycholoog gewoon vergat,
Hij belde dan ineens op...
Ik huilen en overstuur aan de telefoon, je hebt het voor je gevoel dan zo hard nodig en dan vergeet je het gewoon helemaal.
Ook hier vond hij het meer vervelender voor mij.
Lieve Sugar ja het is menselijk, we vergeten het wel eens, maar op dat moment voelt het zo vervelend, baal je zo gigantisch.
Een dikke knuffel voor jou
Nog drie dagen werken en dan heb ik een week vakantie. Waarvan twee dagen voor mezelf. Echt lekker.
Er zijn ook positieve punten dus. O ja, m'n conditie schiet vooruit nu ik zo vaak ga hardlopen. en hou vol.Sugar.........dat wat Yppy zegt en
Moonah....super. Eerlijkheid..... super!!!
Ik schrijf hier niet mee, omdat ik van mening ben dat ik niet depresief ben van de hormonen, maar ik ben er inmiddels wel achter dat de hormonen een boel losgemaakt hebben. En inmiddels is het voor mij duidelijk dat ik dit niet alleen ga redden. Ik bel morgen met mijn psycholoog voor een afspraak. Deze zeer lieve dame heeft me toen ik zwanger was van Fleur en de hormonen door mijn lichaam gierde geholpen met het verwerken rondom het verlies van mama. Nu mag ze me gaan helpen om mezelf beter te gaan begrijpen. Waarom ben ik voor mezelf niet belangrijk? En hoe ga ik er voor zorgen dat ik mezelf wel ga waarderen en niet meer de drang heb zelfdestructief te zijn op emotioneel vlak.
Kun je je meteen heel veel rotter voelen als je je medicatie bent vergeten die dag? Weet iemand dat misschien? Bedankt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Sugar op 05-09-2007 21:02:47 ]
het kan gewoon gebeuren
En ik merkte het wel als ik ze een dag niet heb geslikt.
Ik weet niet of dat bij iedereen is, maar bij mij dus wel.
Sugar, vervelend dat je je afspraak bent vergeten of eigenlijk niet vergeten, maar net niet de juiste tijd voor ogen had.
. Yppy, gewoon een knuffel voor jou! Hopelijk ga je je gauw weer wat beter voelen.
Chaca, goed dat je besloten hebt aan de bel te trekken. Of het nou door hormonen is of niet, het is gewoon verrot als je je zo voelt.