SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Parijs-Brest-Parijs is een relikwie uit de oude wielertijd. De tijd dat de frames van loodzwaar staal waren en de mannen die ze bereden staalhard. De tijd dat een wedstrijd van 200km een sprintafstandje was. De tijd dat de er geen karavaan aan teamwagens achter de rijders reed.
In 1891 werd Parijs-Brest-Parijs voor de eerste keer gereden. Charles Terront kwam als eerste binnen, hij deed er drie dagen over. Het duurde nog zowat een week voordat de laatste rijder aan de finish kwam. 60 jaar later werd de laatste PBP voor de profs verreden. Maar PBP verdween niet van de kalender. Sinds 1931 wordt PBP ook georganiseerd voor de gelouterde wielertoeristen. Ook dit jaar weer, voor de 16e keer. Ik zal voor de 4e keer aan de start staan.
In dit topic zal ik verslag doen van mijn voorbereiding en kwalificatie. Ik hoop dat er nog andere fok!-ers meedoen, bijdragen van hen zijn meer dan welkom in dit topic.
In 1891 werd Parijs-Brest-Parijs voor de eerste keer gereden. Charles Terront kwam als eerste binnen, hij deed er drie dagen over. Het duurde nog zowat een week voordat de laatste rijder aan de finish kwam. 60 jaar later werd de laatste PBP voor de profs verreden. Maar PBP verdween niet van de kalender. Sinds 1931 wordt PBP ook georganiseerd voor de gelouterde wielertoeristen. Ook dit jaar weer, voor de 16e keer. Ik zal voor de 4e keer aan de start staan.
In dit topic zal ik verslag doen van mijn voorbereiding en kwalificatie. Ik hoop dat er nog andere fok!-ers meedoen, bijdragen van hen zijn meer dan welkom in dit topic.
Maar hoe verging het de vorige keer? Daarover schreef ik een verslag dat eerder in Fietssportmagazine verscheen.
Parijs-Brest-Parijs, een evenement om van te genieten
90 uur genieten, dat was mijn doel bij de start van Parijs-Brest-Parijs. Voor mij is de sfeer van PBP te goed om er doorheen te vliegen, het is een sfeer die ik tot de laatste minuut wil meemaken. De vorige twee keer dat ik PBP reed wou ik absoluut onder 72 uur binennkomen. Alletwee de keren dus snel vertrokken en ergens onderweg grote problemen gekregen, met zelfs een opgave in 1999 als gevolg. Dat wou ik nu voorkomen. Er zijn veel deelnemers die wel op tijd rijden, dat is geen probleem, voor hen is er een snelle groep zodat ze aan 40 in hetuur kunnen vertrekken.
Achterin het startveld is het veel rustiger. Vlak voor de start had ik zelfs nog de tijd om met een Parijse clubgenot van me te praten. Die was net als veel Parijzenaars gekomen om de sfeer mee te maken en de start te zien. Tienduizenden staan zo langs de kant, in dikke rijen. Zelfs op de bruggen staan mensen en hangen vlaggen. Ook buiten Parijs is de belangstelling groot. Tijdens de eerste nacht staan in zoat elk dorp toeschouwers, overal wordt er gejuicht en geappaudiseerd. Net als m'n bidons leeg zijn zie ik op een dorpsstraat een grote opstopping aan fietsers. Nee, geen ongeluk, maar de bakker heeft ver na middernacht nog open. Een grote voorraad water staat gereed om de deelnemers te verzorgen. Ook ik vul mijn bidons hier.
Na 3 keer weet ik langzamerhand waar de moeilijke punten in het parcours liggen. Ik ga dan ook niet voluit als de weg wat vlakker wordt, ik weet dat de Perche nadert, een heuvelachtige streek. In Longy au Perche stop ik even bij de bakkerij. Ook die is om 3 uur 's nachts nog open. Ik koop wat broodjes en een blikje cola. Het is te merken dat velen niet het parcours kennen. Zij zijn voluit gegaan totaan Longy en moeten op de heuvels rond Mortagne-au-Perche de rekening betalen. Op diverse dorpspleintjes liggen randonneurs te slapen. In de vroege ochtend zijn al een aantal café's langs de route open. Overal randonneurs die grote koppen koffie drinken. De bakkers kunnen halverwege de ochtend terug naar de ovens, een paar duizend randonneurs zijn genoeg om alle brood te doen verdwijnen.
Na 270km nader ik het dorpje Goron. Ik verheug me al op dit dorp, hier is altijd een heel volksfeest tijdens Parijs-Brest-Parijs. De plaatselijke wielerevereniging heeft een tent op het dorpsplein opgezet en deelt drinken uit aan de deelnemers. Veel anciens kennen dit dorp en stoppen om de sfeer te genieten. Heel veel deelnemers rijden op ongeveer hetzelfde schema als ik. De restaurants bij de controles zijn dan ook erg vol. Ik maak er dan ook niet altijd gebruik van, er zijn zat supermarkten langs de route om eten en drinken te kopen. Vooral tijdens de hete middag van de eerste dag zijn de supermarkten welkom. Op de parkeerplaats van een supermarkt zitten veel rijders te eten en drinken. Een enkeling houdt zelfs een siesta.
De meeste deelnemers slapen na 440km, in Loudéac. Hier is het overvol, het lijkt wel een vluchtelingenkamp. Overal zie je slapende randonneurs. Overal staan volgwagens en tenten van deelnemers. Ik vindt het nog te vroeg om te slapen en rij verder. Langs de route merk ik dat veel deelnemers die door zijn gereden nu hun tol betalen, langs de weg zie je overal slapende randonneurs, vaak ingepakt in een aluminiumfolie reddingsdeken.
Ik rij dit stuk samen met Tina en Sarah uit Canada. Tina heeft het moeilijk. Voor haar komt de geheime controle halverwege de etappe als geroepen. Zij doet een hazeslaapje, Sarah repareert haar lamp. Diverse andere rijders slapen ook op deze controle. Na de geheime controle rijdt Tina plotseling oersterk. Ik begin juist zwakker te rijden en moet hen na een tijdje laten gaan. Ergens in een dorpje hou ik het niet meer, in een portiek slaap ik een kwartiertje. Ook daarna gaat het niet echt snel meer. Ik had eigenlijk op de geheime controle moeten slapen. Het is al licht als ik in Carhaix aankom. De meesten die in Carhaix hebben geslapen zijn alweer op de weg, ik heb de slaapzaal bijna voor me alleen.
2 uur later ben ik goed uitgeslapen. Buiten schijnt de zon en ik zie veel rijders die ik de voorgaande dag ook zag. Of je nou vroeg of laat slaapt, je komt steeds dezelfde mensen tegen. Samen met de rijders van Lee Valley CC rij ik de Roc Trévezel op. Dat is het hoogste punt van de rit. Boven op de top staan veel toeshcouwers met flessen water.
Ik rij snel door, aan het eind van de afdaling, in het dorpje Sizun, kan ik eten koepen. Bij de supermarkt van Sizun zie ik Karen. Voor haar is deze PBP heel bijzonder. Op weg naar Parijs raakte de KLM haar fiets kwijt. De dag voor de start kreeg ze hulp van veel deelnemers. De Deense Maj-Britt bood haar Principia aan, van een andere rijder kreeg ze een voorwiel met dynamo-naaf. Weer een andere rijder had nog een paar passende schoenen. Karen rijdt PBP nu zonder probleem uit. Ook op de terugweg stop ik weer even in Sizun. Veel is er niet meer te koop in de supermarkt, ik bemachtig de laatste tonijnsalade. Tijdens de beklimming van de Roc Trévezel zie ik een Brit met een kussen op z'n zadel, bij weer anderen is de hele broek klef van de zalf. Ik ben blij met mijn Brooks leren zadel, dergelijke problemen heb ik niet. Bovenop de Roc Trévezel heeft iemand op de weg geschreven dat we er bijna zijn, nog maar 550km.
In Carhaix ontmoet ik mijn clubgenote Yvonne weer. Zij is als een speer van start gegaan maar moet nu aanvallen, haar knie wil niet mer. Zij zal terugliften naar Parijs met wat volgwagens. Eerder al hoorde ik van Jean-Philippe uit Grenoble dat mijn Franse clubgenoot Guy al op de 1e dag moest opgeven, ook met knieproblemen. Ik heb vooralsnog nergens last van. Donker is het wel als ik in Carhaix weg rij. Ik wil nog tot Loudéac rijden voordat ik ga slapen. Onderweg kom ik een grotere groep uit New York tegen, geleid door twee Zuid-Afrikanen. Samen met hen rij ik een behoorlijk stuk van de route. Met een hazeslaapje halverwege de etappe in een kroeg kom ik prima in Loudéac aan. Hier staat een wagen van Willesden CC, de Britse club die mijn spullen bij zich heeft. In mijn eigen tent kan ik een paar uurtjes slapen.
Op de voorlaatste dag formeren zich langzamerhand de groepjes van mensen die hetzelfde tempo rijden. Ik rij niet met een vast groepje, maar toch kom ik steeds dezelfde rijders tegen. Ik rij veel samen met Karl van Willesden CC. Hij is al aan zijn 7e PBP toe. Ook al is hij 73, hij is niet de oudste. Zowel Jack als Fonne zijn 75. Halverwege de dag kom ik langs een befaamde garage. Iedere keer wordt deze garage omgebouwd tot een verversingspost. De bewoners hebben massaal eten en drinken ingeslagen om de rijders te helpen. Geld willen ze er niet voor hebben, een ansichtkaartje van thuis sturen is voor hen voldoende. Weer in andere dorpen bieden de bewoners crêpes en zelfs zelfgestookte calvados aan. De hele dag geniet ik van de bevolking, het langdschap en de andere deelnemers.
Pas in de nacht wordt het lastig. Ik moet voor 7 uur in Mortagne-au-Perche zij. En het laatste stuk hiernaartoe is erg heuvelachtig. De meeste rijders hebben hier grote problemen. Overal slapen rijders in de greppel. Een Australiër rijdt al slapend de greppel in. Voor hem is PBP over. Ook nu weer is halverwege de etappe een café open. Het zit bomvol, je kunt nergens meer zitten. Bij de buren slaapt een deelnemer in de portiek. Eigenlijk zou ik ook moeten slapen maar ik doe dat toch maar niet. De kans om je te verslapen en te laat te komen op de controle is te groot. De komende uren zal ik tegen de slaap moeten vechten. Dat lukt en ik meld me in Mortagne met in totaal een uurtje reservetijd. Genoeg om te eten en een beetje te slapen.
Als het licht wordt rij ik weer verder. Ver is het niet meer, nog maar 140km. In Longy heeft dezelfde bakker weer open, weer koop ik er croissants en cola. Vanaf hier is het leed geleden, nog 2-3 klimmetjes en dan is het vrijwel vlak tot de volgende controle. Samen met een Belg van Bracquet Brainois rij ik door. Steeds meer mensen sluiten zich bij ons aan en met een pelotonnetje van een man of 20 komen we bij de controle aan. Een Amerikaan rijdt vlak voor de controle naar voren om ons te bedanken voor het rustige tempo. Ik weet nu zeker dat ik het ga halen. Ik heb weer een uur reservetijd op zak. En het is maar een korte etappe naar Parijs. Ik neem me dan ook de tijd tot Parijs. Ik wil genieten van de laaste kilometers. Zelfs op de laatste klim van PBP, de Côte de Gambais kunnen we boven water krijgen. Hier staat zelfs een Zwitserse fan met een koeiebel.
Terug in Parijs duurt het meer dan 10 minuten voordat ik me af kan melden. Overal kom ik oude en nieuwe vrienden tegen die me eerst willen gelukwensen. Daarna ga ik uitgebreid in het gras zitten met een groot bord paëlla.
Parijs-Brest-Parijs, een evenement om van te genieten
90 uur genieten, dat was mijn doel bij de start van Parijs-Brest-Parijs. Voor mij is de sfeer van PBP te goed om er doorheen te vliegen, het is een sfeer die ik tot de laatste minuut wil meemaken. De vorige twee keer dat ik PBP reed wou ik absoluut onder 72 uur binennkomen. Alletwee de keren dus snel vertrokken en ergens onderweg grote problemen gekregen, met zelfs een opgave in 1999 als gevolg. Dat wou ik nu voorkomen. Er zijn veel deelnemers die wel op tijd rijden, dat is geen probleem, voor hen is er een snelle groep zodat ze aan 40 in hetuur kunnen vertrekken.
Achterin het startveld is het veel rustiger. Vlak voor de start had ik zelfs nog de tijd om met een Parijse clubgenot van me te praten. Die was net als veel Parijzenaars gekomen om de sfeer mee te maken en de start te zien. Tienduizenden staan zo langs de kant, in dikke rijen. Zelfs op de bruggen staan mensen en hangen vlaggen. Ook buiten Parijs is de belangstelling groot. Tijdens de eerste nacht staan in zoat elk dorp toeschouwers, overal wordt er gejuicht en geappaudiseerd. Net als m'n bidons leeg zijn zie ik op een dorpsstraat een grote opstopping aan fietsers. Nee, geen ongeluk, maar de bakker heeft ver na middernacht nog open. Een grote voorraad water staat gereed om de deelnemers te verzorgen. Ook ik vul mijn bidons hier.
Na 3 keer weet ik langzamerhand waar de moeilijke punten in het parcours liggen. Ik ga dan ook niet voluit als de weg wat vlakker wordt, ik weet dat de Perche nadert, een heuvelachtige streek. In Longy au Perche stop ik even bij de bakkerij. Ook die is om 3 uur 's nachts nog open. Ik koop wat broodjes en een blikje cola. Het is te merken dat velen niet het parcours kennen. Zij zijn voluit gegaan totaan Longy en moeten op de heuvels rond Mortagne-au-Perche de rekening betalen. Op diverse dorpspleintjes liggen randonneurs te slapen. In de vroege ochtend zijn al een aantal café's langs de route open. Overal randonneurs die grote koppen koffie drinken. De bakkers kunnen halverwege de ochtend terug naar de ovens, een paar duizend randonneurs zijn genoeg om alle brood te doen verdwijnen.
Na 270km nader ik het dorpje Goron. Ik verheug me al op dit dorp, hier is altijd een heel volksfeest tijdens Parijs-Brest-Parijs. De plaatselijke wielerevereniging heeft een tent op het dorpsplein opgezet en deelt drinken uit aan de deelnemers. Veel anciens kennen dit dorp en stoppen om de sfeer te genieten. Heel veel deelnemers rijden op ongeveer hetzelfde schema als ik. De restaurants bij de controles zijn dan ook erg vol. Ik maak er dan ook niet altijd gebruik van, er zijn zat supermarkten langs de route om eten en drinken te kopen. Vooral tijdens de hete middag van de eerste dag zijn de supermarkten welkom. Op de parkeerplaats van een supermarkt zitten veel rijders te eten en drinken. Een enkeling houdt zelfs een siesta.
De meeste deelnemers slapen na 440km, in Loudéac. Hier is het overvol, het lijkt wel een vluchtelingenkamp. Overal zie je slapende randonneurs. Overal staan volgwagens en tenten van deelnemers. Ik vindt het nog te vroeg om te slapen en rij verder. Langs de route merk ik dat veel deelnemers die door zijn gereden nu hun tol betalen, langs de weg zie je overal slapende randonneurs, vaak ingepakt in een aluminiumfolie reddingsdeken.
Ik rij dit stuk samen met Tina en Sarah uit Canada. Tina heeft het moeilijk. Voor haar komt de geheime controle halverwege de etappe als geroepen. Zij doet een hazeslaapje, Sarah repareert haar lamp. Diverse andere rijders slapen ook op deze controle. Na de geheime controle rijdt Tina plotseling oersterk. Ik begin juist zwakker te rijden en moet hen na een tijdje laten gaan. Ergens in een dorpje hou ik het niet meer, in een portiek slaap ik een kwartiertje. Ook daarna gaat het niet echt snel meer. Ik had eigenlijk op de geheime controle moeten slapen. Het is al licht als ik in Carhaix aankom. De meesten die in Carhaix hebben geslapen zijn alweer op de weg, ik heb de slaapzaal bijna voor me alleen.
2 uur later ben ik goed uitgeslapen. Buiten schijnt de zon en ik zie veel rijders die ik de voorgaande dag ook zag. Of je nou vroeg of laat slaapt, je komt steeds dezelfde mensen tegen. Samen met de rijders van Lee Valley CC rij ik de Roc Trévezel op. Dat is het hoogste punt van de rit. Boven op de top staan veel toeshcouwers met flessen water.
Ik rij snel door, aan het eind van de afdaling, in het dorpje Sizun, kan ik eten koepen. Bij de supermarkt van Sizun zie ik Karen. Voor haar is deze PBP heel bijzonder. Op weg naar Parijs raakte de KLM haar fiets kwijt. De dag voor de start kreeg ze hulp van veel deelnemers. De Deense Maj-Britt bood haar Principia aan, van een andere rijder kreeg ze een voorwiel met dynamo-naaf. Weer een andere rijder had nog een paar passende schoenen. Karen rijdt PBP nu zonder probleem uit. Ook op de terugweg stop ik weer even in Sizun. Veel is er niet meer te koop in de supermarkt, ik bemachtig de laatste tonijnsalade. Tijdens de beklimming van de Roc Trévezel zie ik een Brit met een kussen op z'n zadel, bij weer anderen is de hele broek klef van de zalf. Ik ben blij met mijn Brooks leren zadel, dergelijke problemen heb ik niet. Bovenop de Roc Trévezel heeft iemand op de weg geschreven dat we er bijna zijn, nog maar 550km.
In Carhaix ontmoet ik mijn clubgenote Yvonne weer. Zij is als een speer van start gegaan maar moet nu aanvallen, haar knie wil niet mer. Zij zal terugliften naar Parijs met wat volgwagens. Eerder al hoorde ik van Jean-Philippe uit Grenoble dat mijn Franse clubgenoot Guy al op de 1e dag moest opgeven, ook met knieproblemen. Ik heb vooralsnog nergens last van. Donker is het wel als ik in Carhaix weg rij. Ik wil nog tot Loudéac rijden voordat ik ga slapen. Onderweg kom ik een grotere groep uit New York tegen, geleid door twee Zuid-Afrikanen. Samen met hen rij ik een behoorlijk stuk van de route. Met een hazeslaapje halverwege de etappe in een kroeg kom ik prima in Loudéac aan. Hier staat een wagen van Willesden CC, de Britse club die mijn spullen bij zich heeft. In mijn eigen tent kan ik een paar uurtjes slapen.
Op de voorlaatste dag formeren zich langzamerhand de groepjes van mensen die hetzelfde tempo rijden. Ik rij niet met een vast groepje, maar toch kom ik steeds dezelfde rijders tegen. Ik rij veel samen met Karl van Willesden CC. Hij is al aan zijn 7e PBP toe. Ook al is hij 73, hij is niet de oudste. Zowel Jack als Fonne zijn 75. Halverwege de dag kom ik langs een befaamde garage. Iedere keer wordt deze garage omgebouwd tot een verversingspost. De bewoners hebben massaal eten en drinken ingeslagen om de rijders te helpen. Geld willen ze er niet voor hebben, een ansichtkaartje van thuis sturen is voor hen voldoende. Weer in andere dorpen bieden de bewoners crêpes en zelfs zelfgestookte calvados aan. De hele dag geniet ik van de bevolking, het langdschap en de andere deelnemers.
Pas in de nacht wordt het lastig. Ik moet voor 7 uur in Mortagne-au-Perche zij. En het laatste stuk hiernaartoe is erg heuvelachtig. De meeste rijders hebben hier grote problemen. Overal slapen rijders in de greppel. Een Australiër rijdt al slapend de greppel in. Voor hem is PBP over. Ook nu weer is halverwege de etappe een café open. Het zit bomvol, je kunt nergens meer zitten. Bij de buren slaapt een deelnemer in de portiek. Eigenlijk zou ik ook moeten slapen maar ik doe dat toch maar niet. De kans om je te verslapen en te laat te komen op de controle is te groot. De komende uren zal ik tegen de slaap moeten vechten. Dat lukt en ik meld me in Mortagne met in totaal een uurtje reservetijd. Genoeg om te eten en een beetje te slapen.
Als het licht wordt rij ik weer verder. Ver is het niet meer, nog maar 140km. In Longy heeft dezelfde bakker weer open, weer koop ik er croissants en cola. Vanaf hier is het leed geleden, nog 2-3 klimmetjes en dan is het vrijwel vlak tot de volgende controle. Samen met een Belg van Bracquet Brainois rij ik door. Steeds meer mensen sluiten zich bij ons aan en met een pelotonnetje van een man of 20 komen we bij de controle aan. Een Amerikaan rijdt vlak voor de controle naar voren om ons te bedanken voor het rustige tempo. Ik weet nu zeker dat ik het ga halen. Ik heb weer een uur reservetijd op zak. En het is maar een korte etappe naar Parijs. Ik neem me dan ook de tijd tot Parijs. Ik wil genieten van de laaste kilometers. Zelfs op de laatste klim van PBP, de Côte de Gambais kunnen we boven water krijgen. Hier staat zelfs een Zwitserse fan met een koeiebel.
Terug in Parijs duurt het meer dan 10 minuten voordat ik me af kan melden. Overal kom ik oude en nieuwe vrienden tegen die me eerst willen gelukwensen. Daarna ga ik uitgebreid in het gras zitten met een groot bord paëlla.
Leuk/interessant om te lezen .
.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
Maandag 20 augustus is de start van PBP. Maar voordat ik aan de start sta moet ik me eerst kwalificeren. Dat moet ik doen door het rijden van 4 Randonneursbrevetten over de afstanden van 200, 300, 400 en 600km. Dit jaar heb ik het makkelijk, ik organiseer ze zelf. Ik ken dus het parcours. Naast mijn eigen serie rij ik nog 2 brevetten in het Noord-Franse Orchies. Met wat andere onverplichte brevetten komt ik op een goede voorbereiding:quote:Op donderdag 22 maart 2007 21:22 schreef pfaf het volgende:
Stoer! Wanneer is het zo ver?
25 maart 200km BRM in Orchies (F)
9 april 300km BRM in Orchies (F)
15 april 200km BRM in Maastricht
22 april 300km BRM in Maastricht
5 mei 400km BRM in Maastricht
27 mei 600km BRM in Maastricht
23 juni 1000km BRM in Lodenoje Polje (RUS)
8 juli 300km BRM in Raches (F)
22 juli 200km BRM in Raches (F)
De eerste stap naar de kwalificatie is gezet. Gisteren reed ik de 200km BRM in Orchies, altijd een prettige plek om te rijden. Ik was de avond van tevoren al aangereisd, met werken op zaterdag is dat wel flink stressen. En dat stressen doe ik liever op de avond van tevoren en niet vlak voor de start.
Tussen 7 en 8 uur 's ochtends verzamelde zich een flink pak rijders in het startlokaal van CC Orchies, 145 starters in totaal. Sommigen waren op de fiets gekomen om wat extra trainingskilometers te maken. Een aantal van hen vertrokken vroeger, maar er bleven er nog altijd ruim 100 over voor een start en peloton om 8 uur.
Enkele obstakels onderweg zorgden voor een snelle deling van het peloton. De snelsten konden door bij een spoorwegovergang, de rest moest wachten. Maar goed ook want voorin reden een aantal rappe mannen weer absurd hard. Met de wind in de rug ging het hoofdpeloton al van start met een gemiddelde van 30 per uur. Ik kon het tot vlak voor de 1e controle bijhouden, maar met moeite en vooral door attent te rijden.
De hoofdmoot denderde gewoon door bij de controle. Snel stempelen en weer door. Niet echt prettig voor de kastelein die zijn kroeg extra vroeg open deed. Ik nam m'n gemak. Veel mannen van achterin het peloton en de groepjes daarachter had ik al bijna een jaar niet meer gezien. Na de 1e controle reed ik voornamelijk alleen. Op zich geen probleem, genoeg tijd om af en toe af te stappen om het landschap te fotograferen.
Gelukkig had ik dit keer geen mechanische problemen. Dit parcours heeft anders wel een reputatie voor mij op dat gebied. 2 jaar geleden scheurde m'n velg uit en vorig jaar werkte m'n crank zich los. Alle pechpunten van de voorgaande jaren passeerde ik nu zonder problemen. Dat was niet zo voor Bernad. Op de 3e controle zat hij met een pijnlijk gezicht. Zijn rug deed teveel pijn om verder te rijden. Ik was de enige die het mobiele nummer van de organisator bij zich had. Zo kon Bernard zich afmelden en per taxi de aftocht blazen.
Tijdens de laatste etappe werd het landschap weer wat industrieler. Dit is oud mijnbouwgebied. Veel kleine arbeidersdorpjes en af en toe grote afvalbergen van de oude mijnen. De wind zwakte inmiddels wat af zodat het wat makkelijker fietsen werd.
11uur na de start kwam ik terug in Orchies. Brevet zonder probleem gehaald en weer genoten van het landschap. Dat de overgrote meerderheid al lang binnen was interesseert me niet zo, ik wil genieten van een brevet. Zoals gewoonlijk in Orchies zaten er nog wat renners na te keuvelen. Zelfs een van de snelle mannen die in Tournai woont was na het douchen thuis weer even teruggekomen. Met hem kon ik naar Tournai rijden waar ik op de trein naar huis stapte.
Tussen 7 en 8 uur 's ochtends verzamelde zich een flink pak rijders in het startlokaal van CC Orchies, 145 starters in totaal. Sommigen waren op de fiets gekomen om wat extra trainingskilometers te maken. Een aantal van hen vertrokken vroeger, maar er bleven er nog altijd ruim 100 over voor een start en peloton om 8 uur.
Enkele obstakels onderweg zorgden voor een snelle deling van het peloton. De snelsten konden door bij een spoorwegovergang, de rest moest wachten. Maar goed ook want voorin reden een aantal rappe mannen weer absurd hard. Met de wind in de rug ging het hoofdpeloton al van start met een gemiddelde van 30 per uur. Ik kon het tot vlak voor de 1e controle bijhouden, maar met moeite en vooral door attent te rijden.
De hoofdmoot denderde gewoon door bij de controle. Snel stempelen en weer door. Niet echt prettig voor de kastelein die zijn kroeg extra vroeg open deed. Ik nam m'n gemak. Veel mannen van achterin het peloton en de groepjes daarachter had ik al bijna een jaar niet meer gezien. Na de 1e controle reed ik voornamelijk alleen. Op zich geen probleem, genoeg tijd om af en toe af te stappen om het landschap te fotograferen.
Gelukkig had ik dit keer geen mechanische problemen. Dit parcours heeft anders wel een reputatie voor mij op dat gebied. 2 jaar geleden scheurde m'n velg uit en vorig jaar werkte m'n crank zich los. Alle pechpunten van de voorgaande jaren passeerde ik nu zonder problemen. Dat was niet zo voor Bernad. Op de 3e controle zat hij met een pijnlijk gezicht. Zijn rug deed teveel pijn om verder te rijden. Ik was de enige die het mobiele nummer van de organisator bij zich had. Zo kon Bernard zich afmelden en per taxi de aftocht blazen.
Tijdens de laatste etappe werd het landschap weer wat industrieler. Dit is oud mijnbouwgebied. Veel kleine arbeidersdorpjes en af en toe grote afvalbergen van de oude mijnen. De wind zwakte inmiddels wat af zodat het wat makkelijker fietsen werd.
11uur na de start kwam ik terug in Orchies. Brevet zonder probleem gehaald en weer genoten van het landschap. Dat de overgrote meerderheid al lang binnen was interesseert me niet zo, ik wil genieten van een brevet. Zoals gewoonlijk in Orchies zaten er nog wat renners na te keuvelen. Zelfs een van de snelle mannen die in Tournai woont was na het douchen thuis weer even teruggekomen. Met hem kon ik naar Tournai rijden waar ik op de trein naar huis stapte.
Dat zijn tenminste nog eens afstanden
Leuk om te volgen
Leuk om te volgen
Sport is de belangrijkste bijzaak in het leven.
Wow, echt schitterend! Respect!
Ik bevestig het vooroordeel dat vrouwen geen kaart kunnen lezen.
*spiekt*
*spiekt*
Met het volgende brevet zal ik even moeten wachten. Halverwege de week begon ik fors problemen met het zitten te krijgen. Een ontsteking op het zitvlak diende zich aan. Vandaag naar de huisartsenpost geweest. Precies op tijd. De ontsteking was net rijp en de dienstdoend arts kon 'm in 1 keer helemaal leegpulken. Geen 300km van Orchies dus voor mij morgen en ook geen herhaling van de 200 als ik 'm zelf organiseer over een week. Daar ben ik alleen maar las organisator, niet als rijder. Met wat geluk kan ik de 300 dan rijden als ik 'm zelf organiseer, op 22 april. Anders wordt m'n alternatief de 29e april in Douai (Frankrijk). Het noodscenario heb ik dan nog altijd achter de hand.
Erg leuk om te lezen. Wat moet ik me bij geheime controles voorstellen? Dat de organisator lukraak checkt of je wel gestempeld hebt?
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Dan staat er inderdaad op een niet aangekondigde plek iemand met een stempel om de stempelkaarten af te stempelen. Vaak kun je die plek wel ruwweg voorspellen, daar waar mensen in de verleiding zouden komen af te stekenquote:Op maandag 9 april 2007 01:20 schreef Falco het volgende:
Erg leuk om te lezen. Wat moet ik me bij geheime controles voorstellen? Dat de organisator lukraak checkt of je wel gestempeld hebt?
damn wat een afstanden zeg, hoe ver is parijs-brest-parijs eigenlijk in totaal?
routenet zegt 590km enkele reis dus in totaal 1180km
routenet zegt 590km enkele reis dus in totaal 1180km
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
1220km via de officiële route. Die is dus behoorlijk rechtoe rechtaan.quote:Op donderdag 12 april 2007 09:29 schreef komrad het volgende:
damn wat een afstanden zeg, hoe ver is parijs-brest-parijs eigenlijk in totaal?
routenet zegt 590km enkele reis dus in totaal 1180km
Ik heb m'n rentree voorlopig bepaald op 8 mei, de 300 in Lille.
Gisteren dan eindelijk m'n eerste brevet georganiseerd, een 200km. De route was een grote ronde rondom Aken met in het begin fors wat hoogtemeters. Diverse deelnemers rapporteerden 1300-1400hoogtemeters, vrijwel allemaal tussen kilometer 15 en kilometer 99.
29 rijders/rijdsters aan de start. Eentje viel uit doordat hij door een automobilist ten val werd gebracht. De rest kwam zonder problemen aan de finish. Deelnemers kwamen vooral uit de regio, Limburgers, Oost-Brabanders, Luikenaren en wat Rijnlanders.
Het organsieren en controleren beviel me wel. Zo zie ik eindelijk eens de rappe mannen, die verdwijnen meestal uit mijn zicht al snel na de start. Veel foto's gemaakt, ik doe het verslag dus maar fotografisch
De mooiste fiets van het veld:
De Limburgers geven de weg aan onderweg naar Val Dieu:
De route verliep voornamelijk over rustige binnenweggetjes:
Internationaal deelnemersveld:
Door mooie Ardense stadjes:
Routebeschrijving op het stuur, de methode om niet te verdwalen:
Rappe Belg komt op de controle binnen:
Dorstig weer:
Restant van het peloton
Omdat ie zo mooi is, nog een keer, de Mercian van Oscar:
29 rijders/rijdsters aan de start. Eentje viel uit doordat hij door een automobilist ten val werd gebracht. De rest kwam zonder problemen aan de finish. Deelnemers kwamen vooral uit de regio, Limburgers, Oost-Brabanders, Luikenaren en wat Rijnlanders.
Het organsieren en controleren beviel me wel. Zo zie ik eindelijk eens de rappe mannen, die verdwijnen meestal uit mijn zicht al snel na de start. Veel foto's gemaakt, ik doe het verslag dus maar fotografisch
De mooiste fiets van het veld:
De Limburgers geven de weg aan onderweg naar Val Dieu:
De route verliep voornamelijk over rustige binnenweggetjes:
Internationaal deelnemersveld:
Door mooie Ardense stadjes:
Routebeschrijving op het stuur, de methode om niet te verdwalen:
Rappe Belg komt op de controle binnen:
Dorstig weer:
Restant van het peloton
Omdat ie zo mooi is, nog een keer, de Mercian van Oscar:
Dat ik dit topic nu pas vind
Stoere tocht hoor, en ook nog mooie foto's onderweg
Stoere tocht hoor, en ook nog mooie foto's onderweg
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Is dat nou Ekimov op die ene foto ?
?
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Slava deed nergens mee. Een oud trainingsmaatje van hem reed wel PBP.quote:Op maandag 16 april 2007 22:31 schreef Falco het volgende:
Is dat nou Ekimov op die ene foto ?
Vanwege m'n blessure heb ik me een tijdje rustig gehouden in dit forum. Maar nu, nu ik weer mag fietsen, is het tijd om alles even bij te werken.
Een paar weken geleden publiceerde ik een artikel in het blad Fiets Sport Magazine over hoe je je moet voorbereiden op PBP.
Een paar weken geleden publiceerde ik een artikel in het blad Fiets Sport Magazine over hoe je je moet voorbereiden op PBP.
quote:Parijs is nog ver, maar we komen er wel.
We schrijven het jaar 1891. Een hondertal wielrenners staat in Parijs aan de start voor een avontuur wat destijds zijn weerga niet kende, een koers naar Brest en terug, over 1200km. Charles Terront won in de fameuze tijd van 71uur en 37 minuten. 60 Jaar later vonden de profs het welletjes en reden zij hun laatste PBP. Voor hun te zwaar en te lang. De fakkel werd brandend gehouden door de randonneurs. Vanaf 1931 mogen randonneurs meedoen, en randonneurs doen dat nog, in grote getale. Ook dit jaar weer. Als Parijs-Brest-Parijs op 20 augustus van start gaat zullen er zo'n 4500 mannen en vrouwen aan de start staan, uit een 30-tal landen. Van heinde en verre komen de rijders om onderdeel te zijn van dit stukje wielerhistorie. Fietssport magazine publiceerde regelmatig verslagen van Parijs-Brest-Parijs.
PBP is geen rit die je op vrijdag voorafgaande al besluit om te gaan doen. De meeste deelnemers van PBP stemmen er hun seizoen op af. Dat moet ook wel, de organiserende club, de ACP, stelt een aantal kwalficatieritten verplicht. Daarmee garandeert de ACP dat de deelnemers goed getraind aan de start staan. Ook in Nederland worden deze ritten georganiseerd, in Delft, Eede, Maastricht, Ossendrecht en Zwolle. Als je de 4 kwalificatieafstanden met goed gevolg afgelegd hebt (200, 300, 400 en 600km) mag je je inschrijven voor Parijs-Brest-Parijs. Daarnaast moet je in het bezit zijn van een toerfietslicentie, maar de lezer van dit blad heeft die natuurlijk al. Het uniebureau helpt om aan de verdere formaliteiten te voldoen.
Moet je nu een super getrainde wielrenner zijn om mee te mogen doen? In het geheel niet. Iedereen die in de afgelopen jaren met enige regelmaat een klassieker reed en de afgelopen winter niet stilstond kan zich nu nog gaan voorbereiden. Ieder brevet is tegelijkertijd een training voor het volgende brevet. Geleidelijk kom je in conditie om de 600km goed te doorstaan. Maar toch heeft iedere afstand z'n bijzonderheden.
De 200km: Voor verreweg de meeste deelnemers is dit bekend terrein. Een afstand die onder veel zwaardere omstandigheden al vaker is afgelegd. De meeste Nederlandse organisatoren bieden een redelijk vlakke 200, met uitzondering van de 200 in Maastricht. Maar ook die haalt het qua profiel niet bij bijvoorbeeld Luik-Bastenaken-Luik. De 200 is een uitstekende afstand om te kijken of het brevetrijden je bevalt.
De 300km: Voor het gros van de nieuwelingen in het metier een afstand die aan de bovengrens van hun ervaring ligt. Maar de meesten zullen tot hun verrassing merken dat een 300 relatief eenvoudig af te leggen is. Zeker als het profiel van de rit redelijk vlak is. De 300 is in feite niet meer dan een 200 die je wat vroeger start en waarbij je wat later over de finish komt. De langzamere rijders moeten er wel rekening mee houden dat ze pas na het donker binnenkomen, een redelijke verlichting is dan een noodzaak.
De 400km: Hier begint het speciale werk. Op een enkele uitzondering in het buitenland na start een 400km in de avonduren. Je zit dus de hele nacht op de fiets. Iets wat de meesten nog niet gewend zijn. Maar er zijn genoeg ervaren rijders tijdens een brevet om je bij aan te sluiten. Zorg wel voor een deugdelijke verlichting en een reflectievest. Die zijn verplicht tijdens de 400 en de 600. Nadat je de nacht doorgereden hebt merk je tot je plezier dat er nog maar weinig kilometers resten om het brevet te voltooien. De 400 is de waterscheiding. Wie dit brevet met goed gevolg aflegt hoeft zich verder geen zorgen meer te maken.
De 600: Een afstand waar je al taktische beslissingen kunt nemen. De snelle rijders die niet zo graag in de nacht rijden kunnen halverwege een slaapstop inplannen. Dat is volledig toegestaan, alleen is het goed plannen om de daaropvolgende controle binnen de tijd te halen. De langzamere rijders rijden vaak de nacht door. Iets waar je bij de 400 al aan gewend bent geraakt. Voor hen lijkt de 600 nog het meest op een 400 waar je heen bent gefietst. Met een maximale totaaltijd van 40 uur kun je een heel weekend besteden aan de 600.
Gaandeweg het rijden in het randonneurpeloton merk je dat de randonneurs erg sociaal rijden. Met name in de nacht wordt er naar elkaar omgekeken en probeer je elkaar er doorheen te slepen. Er formeren zich dan al snel groepjes van rijders van gelijke sterkte. Het uitzoeken van het goede groepje is een belangrijk deel van het randonneurstochten rijden. Alleen de zeer ervarenen kunnen het alleen af. Het mooist zijn de groepjes waar een lokale rijder meerijdt of zelfs de organisator. In zo'n groepje win je heel veel tijd omdat je je geen zorgen hoeft te maken over het vinden van de weg. Ook al kun je alleen iets sneller rijden, blijf erbij, het rijdt veel makkelijker.
Het spreekt voor zich dat de fiets goed in orde moet zijn. Houd er rekening mee dat er onderweg altijd wat kapot kan gaan. Zorg dus voor een basis gereedschapsset en wat basis reserveonderdelen. Een voorziening om de routebeschrijving op de stuur te bevestigen is altijd handig. Dat voorkomt veel stress en extra kilometers. Stuurtas, routerol of een klemmetje op het stuur zijn daarvoor geschikt.
De verlichting voor met name de 400 en de 600 zijn een thema apart. Hier zijn diverse wegen die naar Parijs leiden. Het belangrijkste verschil is de keuze tussen dynamo of akku. 4 veel gebruikte opties zal ik hieronde schetsen.
De geroutineerde randonneurs kiezen vaak voor de Schmidt naafdynamo gecombineerd met twee koplampen. Dit kost een fors bedrag maar je bent gelijk van alle zorgen af. De Nederlandse importeur Marten Gerretsen levert de naafdynamo en twee koplampen. Op zijn site (www.m-gineering.nl) staat ook een volledig schakelschema voor diegenen die niet de dure originele Schmidt koplampen willen gebruiken maar een ander model halogeen koplamp.
Voordat de Schmidt naafdynamo populair raakte reden de meeste Nederlandse randonneurs met een standaard AXA HR dynamo gecombineerd met een enkele halogeen koplamp. Velen hebben hiermee PBP met goed gevolg afgelegd, ook nu nog is dit een prima mogelijkheid. Deze optie kost een stuk minder dan de Schmidt naafdynamo. Het scheelt je wel wat snelheid 's nachts vanwege de extra weerstand en de mindere lichtopbrengst van 1 lamp versus 2 lampen. Met name bergaf kost je dat wat tijd.
Een andere veel gebruikte optie is een zelfgebouwde accuset. De in de handel verkochte potente accusystemen hebben vrijwel altijd een te beperkte brandduur. En uit een accu is veel meer licht te peuteren dan de fabriekssystemen doen. Iedereen die geen twee linkerhanden heeft kan een reguliere halogeen fietskoplamp verbinden met een loodzuuraccu. Een accu van 6V 4Ah levert genoeg om een volle nacht door te kunnen rijden.
LED lampen zijn de laastste jaren enorm in opmars. Inmiddels is de lichtopbrengst ervan voldoende om op een redelijke weg op het vlakke genoeg te zien. Voor nachtelijke afdalingen op slechtere wegen is de lichtopbrengst nog net onvoldoende. De combinatie van een LED lamp en een halogeen batterijlamp voor de afdalingen of kopwerk in het peloton een zeer goede optie.
Bij iedere genoemde mogelijkheid is het wel handig om een lampje op de helm te monteren. Daarmee kun je makkelijk de borden langs de weg lezen (of de pijlen tijdens PBP) en de routebeschrijving lezen. Een enorm aantal hoofdlampen zijn inmiddels in de handel, in prijs varierend van zeer betaalbaar tot schreeuwen duur.
In het volgende nummer zal FSM ingaan op de periode na de kwalificatie.
De 300km heb ik inmiddels ook georganiseerd. De belangstelling viel tegen, maar 15 rijders aan de start. In hetzelfde weekend was er een 400km in Wachtendonk, 100km van Maastricht. Daar trokken de meeste Duitsers naartoe. De start was in de vroege ochtend in Maastricht. Een van m'n vrienden was toen al in de buurt van Bastogne om daar een geheime controle in te richten. Uiteraard op het verste en hoogste punt . Ik reisde zelf af naar Rochefort om daar bij een gecombineerd tankstation/supermarkt controle te houden. Een voor een zag ik daar de rijders binnendruppelen. Tijmen was de eerste met z'n carbon ligfiets. Hij zou doorrazen en dit parcors met 2600 hoogtemeters afleggen in 11u30. Een supertijd.
Anco en Teun, twee toch niet echt langzame rijders, werden door Tijmen op een half uur gezet. Zij reden gewone racefietsen. De andere rijders kwamen alleen of in kleine groepjes aanrijden.
Manfred reed de controle eerst voorbij, ik moest hem terugroepen voor de stempel
Vlak voor het eind had ik nog een verrassing voor de rijders, het kasteel van Alden Biesen:
Uiteindelijk haalden 14 rijders reglementair de finish. Alleen Jan was na Huy redelijk rechtdoor naar Maastricht gereden, hij had een off-day. Aangezien hij al 2 300km BRM's op zak had hield hij het dan ook voor gezien. Ik ga zelf m'n 300 rijden op 8 mei in het Franse Lille. Maar voordien organiseer ik nog een 400 op 5 en 6 mei.
. Ik reisde zelf af naar Rochefort om daar bij een gecombineerd tankstation/supermarkt controle te houden. Een voor een zag ik daar de rijders binnendruppelen. Tijmen was de eerste met z'n carbon ligfiets. Hij zou doorrazen en dit parcors met 2600 hoogtemeters afleggen in 11u30. Een supertijd.
Anco en Teun, twee toch niet echt langzame rijders, werden door Tijmen op een half uur gezet. Zij reden gewone racefietsen. De andere rijders kwamen alleen of in kleine groepjes aanrijden.
Manfred reed de controle eerst voorbij, ik moest hem terugroepen voor de stempel
Vlak voor het eind had ik nog een verrassing voor de rijders, het kasteel van Alden Biesen:
Uiteindelijk haalden 14 rijders reglementair de finish. Alleen Jan was na Huy redelijk rechtdoor naar Maastricht gereden, hij had een off-day. Aangezien hij al 2 300km BRM's op zak had hield hij het dan ook voor gezien. Ik ga zelf m'n 300 rijden op 8 mei in het Franse Lille. Maar voordien organiseer ik nog een 400 op 5 en 6 mei.
Het fotoverslag van de 400 komt een dezer dagen, belangrijker voor mijn PBP deelname is mijn eigen 300.
Zoals al verder boven beschreven heb ik een dikke maand stilgestaan met een blessure. De klok tikte echter voort en er restte me nog maar weinig tijd om m'n 300 te rijden. Op de kalender zag ik voor 8 mei twee mogelijkheden, in Lille en Duinkerken. Aangezien Lille het makkelijkst te bereiken is ben ik daarnaartoe gegaan.
Ik wist van tevoren dat het een heel zware klus zou worden. Een maand gedwongen niet trainen en dan direct 300km dan weet je vooraf dat dit lastig is. Het weer is ook net omgeslagen, harde, zeer harde wind, voor het merendeel tegen op dit parcours. En dan komt er nog de starttijd bij. Om 4 uur 's ochtends. De afgelopen 2 weken nachtdienst gedraaid, het weekend ook weinig geslapen vanwege het organiseren van m'n 400. Ik probeer er op maandagavond vroeg in te liggen. Maar echt slapen kan ik niet, ik ben er niet meer aan gewend om 's avonds te slapen. In de Jeugdherberg ligt 1 bed verderop iemand alle bomen tussen Lille en de zee om te zagen. Ook niet bevorderlijk voor de nachtrust. Om half drie geef ik het op om te proberen te slapen. Ik doe m'n wielerspullen aan en ga op m'n gemak onder in de jeugdherberg wat ontbijten. Kwart na 3 ga ik naar buiten, echt fris is het gelukkig niet. Direct om de hoek is de Port de Paris, daar waar de start moet zijn. Maar de gelijknamige Tabac is dicht, de echte Port de Paris baadt in het licht. Tegenover het belfort, ook mooi verlicht maar duidelijk van latere datum. De enige mensen die ik op straat zie zijn behoorlijk in de olie. Ik wacht en begin toch wat onrustig te worden. Normaal is een half uur voor de start heel wat volk aanwezig. Een minuut of 10 voor de start komt een auto aanrijden. Ik weet nu zeker dat ik niet op de verkeerde plek wacht. Binnen de 5 minuten komen nog wat andere deelnemers aanfietsen. Het geheel heeft de allure van een clubritje. Ik vul een deelnameformulier in. Ik ben de enige die niet van de deelnemende vereniging is.
Volgens de organisator is het de bedoeling dat er vandaag gezamenlijk gereden wordt. De eindtijd die hij in gedachten heeft is een tijd die ik normaal makkelijk moet halen. Maar vandaag is normaal niet. In de eerste 20-30km kan ik nog mijn deel van het kopwerk doen. Het is nacht, ik voel me best lekker. Maar als het licht wordt, tegen de normale tijd dat ik slaap na een nachtdienst slaat de man met de hamer toe. Ik rij tientallen kilometers als een zombie. Op ieder klimmetje moet ik een klein gaatje laten, in de afdalingen kan ik het dan weer goedmaken. Maar soms volgt er niet direct een afdaling, dan rij ik lang alleen tegen de wind. Na zo'n 70km zeg ik tegen de organisator dat ik alleen verder rij. Ik leg hem uit dat ik nog wat in te halen heb qua afstanden en training. We spreken af hoe ik de kaart bij hem terug zal bezorgen. Ze verwachten me te zien bij de volgende controle.
Maar ik weet dat dit ijdele hoop is. Ik rij te slecht en met deze wind zullen ze snel uitlopen. Op zich geen probleem, ik heb er rekening mee gehouden dat het laat zal worden. Bij de eerste controle, na 100km, zie ik hen inderdaad niet. Gelukkig is vanaf hier een tijdje de wind schuin in de rug, ik kan een beetje herstellen. De controles volgen zich nu ook wat sneller op. Bij controle 2 hoor ik dat het groepje een uur op me voorligt, het kan slechter Inmiddels heb ik een supermarkt gevonden. Ik voel me als op de 2e ochtend van een 600 die ik start met slaapachterstand. Tijd dus voor het recept voor zo'n situatie. Cola, chips en een imitatie red bull. De MP3 speler probeert al een tijdje het windgeruis op de achtergrond te drukken.
Langzaam begin ik me beter te voelen. Op de weinige stukken met een beetje wind in de rug kan ik ook weer tempo draaien. Gelukkig is de route vrij simpel opgezet. Ik rij al een jaar of 15 in deze regio, ken dus ook al aardig wat van de wegen. Dat scheelt wat tijdsverlies. Langzaam loopt de achterstand volgens de verschillende kasteleins op. Bij controle 4 zit ik op 3 uur. Echt zorgen maak ik me er niet om. Ik let meer op de sluitingstijd van de controles. Ik hou steeds meer dan een uur in reserve. TOtdat het ergens misgaat. Er staat geen bord bij een kruising. De nieuwerwetse Michelinkaarten zijn ook niet zo goed als vroeger. Ik neem dus een verkeerde afslag. Gelukkig merk ik het na een kilometer of 3-4. Via een paralelroute kom ik weer terug op het parcours. Het is inmiddels 20 uur geworden. Ik vraag water aan een dorpeling en bereid me voor op een avondrit. Reflectievest aan, Helmlamp op. Het is alsof de avond magie heeft. De kracht komt terug in m'n benen, ik ben weer helemaal wakker. De snelheid loopt steeds meer op. Totdat ik in het stadje Henin kom. Normaal zijn Franse stadjes prima bewegwijzerd, erin richting centrum, dan vanaf het marktplein de juiste borden en de juiste wegnummers volgen. Maar hier is het anders, nergens is duidelijkheid. Ik moet voorbijgangers vragen hoe ik op de fiets in Lille kom. De Franse stijl routebeschrijving (plaatsnamen en wegnummers) werkt in zo'n situatie niet. Ik vervang dan ook de routebeschrijving door de kaart. Ik ga op zeker en kies een route waarmee ik zeker op de juiste manier Lille binnenkom. Deze route is wel wat langer. Uiteindelijk pik ik de originele route even ten noorden van Carvin op. Inmiddels rij ik vol voor de wind, dubbelle koplampen op vol vermogen en de ketting op het buitenblad. Alleen de stoplichten vertragen me nu. Het uur reservetijd is met het verdwalen weggesmolten. Maar geen nood. Even na 23 uur zie ik het Belfort van Lille mooi verlicht opdoemen. Wat zigzaggen door diverse straatjes en ik kan m'n eindtijd noteren, 19u23. 47 minuten heb ik nog reserve.
Vanochtend bel ik even met de organisator. Ik hoor dat zij langer dan verwacht erover hebben gedaan, even voor 21 uur waren ze binnen. Ook zij waren in Henin verdwaald.
Zoals al verder boven beschreven heb ik een dikke maand stilgestaan met een blessure. De klok tikte echter voort en er restte me nog maar weinig tijd om m'n 300 te rijden. Op de kalender zag ik voor 8 mei twee mogelijkheden, in Lille en Duinkerken. Aangezien Lille het makkelijkst te bereiken is ben ik daarnaartoe gegaan.
Ik wist van tevoren dat het een heel zware klus zou worden. Een maand gedwongen niet trainen en dan direct 300km dan weet je vooraf dat dit lastig is. Het weer is ook net omgeslagen, harde, zeer harde wind, voor het merendeel tegen op dit parcours. En dan komt er nog de starttijd bij. Om 4 uur 's ochtends. De afgelopen 2 weken nachtdienst gedraaid, het weekend ook weinig geslapen vanwege het organiseren van m'n 400. Ik probeer er op maandagavond vroeg in te liggen. Maar echt slapen kan ik niet, ik ben er niet meer aan gewend om 's avonds te slapen. In de Jeugdherberg ligt 1 bed verderop iemand alle bomen tussen Lille en de zee om te zagen. Ook niet bevorderlijk voor de nachtrust. Om half drie geef ik het op om te proberen te slapen. Ik doe m'n wielerspullen aan en ga op m'n gemak onder in de jeugdherberg wat ontbijten. Kwart na 3 ga ik naar buiten, echt fris is het gelukkig niet. Direct om de hoek is de Port de Paris, daar waar de start moet zijn. Maar de gelijknamige Tabac is dicht, de echte Port de Paris baadt in het licht. Tegenover het belfort, ook mooi verlicht maar duidelijk van latere datum. De enige mensen die ik op straat zie zijn behoorlijk in de olie. Ik wacht en begin toch wat onrustig te worden. Normaal is een half uur voor de start heel wat volk aanwezig. Een minuut of 10 voor de start komt een auto aanrijden. Ik weet nu zeker dat ik niet op de verkeerde plek wacht. Binnen de 5 minuten komen nog wat andere deelnemers aanfietsen. Het geheel heeft de allure van een clubritje. Ik vul een deelnameformulier in. Ik ben de enige die niet van de deelnemende vereniging is.
Volgens de organisator is het de bedoeling dat er vandaag gezamenlijk gereden wordt. De eindtijd die hij in gedachten heeft is een tijd die ik normaal makkelijk moet halen. Maar vandaag is normaal niet. In de eerste 20-30km kan ik nog mijn deel van het kopwerk doen. Het is nacht, ik voel me best lekker. Maar als het licht wordt, tegen de normale tijd dat ik slaap na een nachtdienst slaat de man met de hamer toe. Ik rij tientallen kilometers als een zombie. Op ieder klimmetje moet ik een klein gaatje laten, in de afdalingen kan ik het dan weer goedmaken. Maar soms volgt er niet direct een afdaling, dan rij ik lang alleen tegen de wind. Na zo'n 70km zeg ik tegen de organisator dat ik alleen verder rij. Ik leg hem uit dat ik nog wat in te halen heb qua afstanden en training. We spreken af hoe ik de kaart bij hem terug zal bezorgen. Ze verwachten me te zien bij de volgende controle.
Maar ik weet dat dit ijdele hoop is. Ik rij te slecht en met deze wind zullen ze snel uitlopen. Op zich geen probleem, ik heb er rekening mee gehouden dat het laat zal worden. Bij de eerste controle, na 100km, zie ik hen inderdaad niet. Gelukkig is vanaf hier een tijdje de wind schuin in de rug, ik kan een beetje herstellen. De controles volgen zich nu ook wat sneller op. Bij controle 2 hoor ik dat het groepje een uur op me voorligt, het kan slechter Inmiddels heb ik een supermarkt gevonden. Ik voel me als op de 2e ochtend van een 600 die ik start met slaapachterstand. Tijd dus voor het recept voor zo'n situatie. Cola, chips en een imitatie red bull. De MP3 speler probeert al een tijdje het windgeruis op de achtergrond te drukken.
Langzaam begin ik me beter te voelen. Op de weinige stukken met een beetje wind in de rug kan ik ook weer tempo draaien. Gelukkig is de route vrij simpel opgezet. Ik rij al een jaar of 15 in deze regio, ken dus ook al aardig wat van de wegen. Dat scheelt wat tijdsverlies. Langzaam loopt de achterstand volgens de verschillende kasteleins op. Bij controle 4 zit ik op 3 uur. Echt zorgen maak ik me er niet om. Ik let meer op de sluitingstijd van de controles. Ik hou steeds meer dan een uur in reserve. TOtdat het ergens misgaat. Er staat geen bord bij een kruising. De nieuwerwetse Michelinkaarten zijn ook niet zo goed als vroeger. Ik neem dus een verkeerde afslag. Gelukkig merk ik het na een kilometer of 3-4. Via een paralelroute kom ik weer terug op het parcours. Het is inmiddels 20 uur geworden. Ik vraag water aan een dorpeling en bereid me voor op een avondrit. Reflectievest aan, Helmlamp op. Het is alsof de avond magie heeft. De kracht komt terug in m'n benen, ik ben weer helemaal wakker. De snelheid loopt steeds meer op. Totdat ik in het stadje Henin kom. Normaal zijn Franse stadjes prima bewegwijzerd, erin richting centrum, dan vanaf het marktplein de juiste borden en de juiste wegnummers volgen. Maar hier is het anders, nergens is duidelijkheid. Ik moet voorbijgangers vragen hoe ik op de fiets in Lille kom. De Franse stijl routebeschrijving (plaatsnamen en wegnummers) werkt in zo'n situatie niet. Ik vervang dan ook de routebeschrijving door de kaart. Ik ga op zeker en kies een route waarmee ik zeker op de juiste manier Lille binnenkom. Deze route is wel wat langer. Uiteindelijk pik ik de originele route even ten noorden van Carvin op. Inmiddels rij ik vol voor de wind, dubbelle koplampen op vol vermogen en de ketting op het buitenblad. Alleen de stoplichten vertragen me nu. Het uur reservetijd is met het verdwalen weggesmolten. Maar geen nood. Even na 23 uur zie ik het Belfort van Lille mooi verlicht opdoemen. Wat zigzaggen door diverse straatjes en ik kan m'n eindtijd noteren, 19u23. 47 minuten heb ik nog reserve.
Vanochtend bel ik even met de organisator. Ik hoor dat zij langer dan verwacht erover hebben gedaan, even voor 21 uur waren ze binnen. Ook zij waren in Henin verdwaald.
Nu moet je nog een 400 km rijden voor de kwalificatie, toch?
Wanneer gaat dat gebeuren?
En je had geen last van je blessure meer?
Wanneer gaat dat gebeuren?
En je had geen last van je blessure meer?
Ik moet inderdaad nog een 400 gaan rijden. In de komende weken, waarschijnlijk individueel.quote:Op woensdag 9 mei 2007 21:22 schreef Wombcat het volgende:
Nu moet je nog een 400 km rijden voor de kwalificatie, toch?
Wanneer gaat dat gebeuren?
En je had geen last van je blessure meer?
De blessure voelde ik nu amper. Had er Reskin (of zoiets) van Bioracer op gedaan, dat werkt prima.
De 400km was voor mij een belevenis in twee delen. Eerst de 400 als organisator en een week later de 400 als individuele rijder. Lastig te zeggen wat lastiger/leuker is
Op de officiële datum reed ik alleen de eerste 40km mee, om het hele spul goed de stad uit te loodsen. Zo kon ik tegelijkertijd controleren of er iemand verlichting gebruikte waar de Parijse controleurs over zouden vallen. De volgende dag zou ik bij de finish zitten.
Bij aankomst ruim een uur voor de start zie ik al diverse randonneurs aan het avondeten zitten. Starten in een eetcafé heeft zo z'n voordelen. Ook voor de kastelein. Normaal neemt het aantal rijders naarmate de afstand vordert af. Dit keer niet. Had ik 15 starters op de 300, nu heb ik er 19. Een hoopgevende ontwikkeling. Vrijwel allemaal bekende gezichten. Ik hou mijn gebruikelijke toespraak maar ipv de groep uit te zwaaien loods ik ze de stad uit. Het is best wel grappig om de reactie's te horen als we langs de terrasjes rijden. Die zitten bomvol.
Al snel zijn we de stad uit en bereiken we het fietspad langs de Zuid-Willemsvaart. Vanf hier is het tientallen kilometers lang de vaart volgen over een vrijwel perfect fietspad. Een geliefde route voor veel Limburgse fietsers die de hellingen willen mijden.
Er wordt fors doorgereden voor een 400km brevet. De kruissnelheid ligt vaker boven dan beneden de 30km/u. Als ik bij de brug van Uikhoven stop om de groep van boven te fotograferen moet ik dik een uur achtervolgen om terug bij te komen. En dat lukt ook alleen maar omdat Jan is gevallen over een stoeprandje bij een wegomlegging. Tijdens de achtervolging passeer ik nog Manfred die al heeft moeten lossen.
Met verende krachten is zijn fiets alweer rijdbaar gemaakt. Niet helemaal perfect helaas, hij zal de tocht uitrijden met een verbogen stuur. Nu kan ik verder weer de groep de weg wijzen. Althans nog een kilometer of 10. De snelheid ligt al ras weer op 30 per uur, ik blijf dan ook netjes in navigatorpositie zitten. Bij de fietsbrug van Bree geef ik het commando tot rustig rijden. Hier moet de hele meute de vaart over. Ik stop hier en wacht op de achterblijvers. Allereerst verschijnt een groepje van 3. Zij hebben bewust de groep laten gaan. Daarna komt Manfred langs. Ook hij vond de snelheid te zot.
Ik bel nog even met de geheime controleur en fiets naar het station van Venlo om naar huis te gaan.
Op de officiële datum reed ik alleen de eerste 40km mee, om het hele spul goed de stad uit te loodsen. Zo kon ik tegelijkertijd controleren of er iemand verlichting gebruikte waar de Parijse controleurs over zouden vallen. De volgende dag zou ik bij de finish zitten.
Bij aankomst ruim een uur voor de start zie ik al diverse randonneurs aan het avondeten zitten. Starten in een eetcafé heeft zo z'n voordelen. Ook voor de kastelein. Normaal neemt het aantal rijders naarmate de afstand vordert af. Dit keer niet. Had ik 15 starters op de 300, nu heb ik er 19. Een hoopgevende ontwikkeling. Vrijwel allemaal bekende gezichten. Ik hou mijn gebruikelijke toespraak maar ipv de groep uit te zwaaien loods ik ze de stad uit. Het is best wel grappig om de reactie's te horen als we langs de terrasjes rijden. Die zitten bomvol.
Al snel zijn we de stad uit en bereiken we het fietspad langs de Zuid-Willemsvaart. Vanf hier is het tientallen kilometers lang de vaart volgen over een vrijwel perfect fietspad. Een geliefde route voor veel Limburgse fietsers die de hellingen willen mijden.
Er wordt fors doorgereden voor een 400km brevet. De kruissnelheid ligt vaker boven dan beneden de 30km/u. Als ik bij de brug van Uikhoven stop om de groep van boven te fotograferen moet ik dik een uur achtervolgen om terug bij te komen. En dat lukt ook alleen maar omdat Jan is gevallen over een stoeprandje bij een wegomlegging. Tijdens de achtervolging passeer ik nog Manfred die al heeft moeten lossen.
Met verende krachten is zijn fiets alweer rijdbaar gemaakt. Niet helemaal perfect helaas, hij zal de tocht uitrijden met een verbogen stuur. Nu kan ik verder weer de groep de weg wijzen. Althans nog een kilometer of 10. De snelheid ligt al ras weer op 30 per uur, ik blijf dan ook netjes in navigatorpositie zitten. Bij de fietsbrug van Bree geef ik het commando tot rustig rijden. Hier moet de hele meute de vaart over. Ik stop hier en wacht op de achterblijvers. Allereerst verschijnt een groepje van 3. Zij hebben bewust de groep laten gaan. Daarna komt Manfred langs. Ook hij vond de snelheid te zot.
Ik bel nog even met de geheime controleur en fiets naar het station van Venlo om naar huis te gaan.
Tijdens de nacht wordt ik regelmatig wakker van SMS'jes die door de controleur verzonden worden. Zo rond 12 uur ga ik eens richting het café om de eindcontrole te doen. Ik weet dat het een lange zit gaat worden. Om 13u40 meldt zich de eerste finisher. Maarten uit Den Haag. Die jongen kan een aardig stukkie rijden, is ook regelmatig te vinden in de kopgroep van NWB klassiekers.
Verrassend snel komt de groep binnen, binnen het uur van Maarten, op de voet gevolgd door Gert op de ligfiets. 17u40 is voor de grote groep op een 400 aardig snel. Nu is dit parcours ook aardig afwijkend van het parcours van mijn andere ritten, er zitten maar 1500 hoogtemeters in.
Maar dit is nog maar een deel van de snelle groep. Een aantal van de snelle rijders is nog onderweg, van Leo kreeg ik zelfs een SMS dat hij heeft opgegeven. Achteraf bleek dat hij zich helemaal kapot gereden heeft. Voor hem was het de eerste nachtrit, op het moment dat hij definitief moest lossen had hij grote problemen met de navigatie.
Nog voordat de laatste eenheden van de snelle groep binnendruppelen komen Gabi, Frank en Mario binnen. Zij hebben de goede beslissing genomen om op tijd de groep te laten gaan. Ook zij vragen gelijk om de menukaart
Na het eten showt Jan nog even de verwondingen van zijn val
Vanaf nu wordt het een lange wacht voor me. Alle groepen zijn binnen, ik wacht op twee enkelingen. Eentje daarvan heeft een reputatie voor verkeerd rijden. Maar ook hij komt op tijd binnen, helemaal trots dat hij het dit keer op eigen kracht heeft gered. De laatste die binnenkomt moet helaas melden dat hij onderweg een stuk de trein heeft genomen. Hij zat er helemaal doorheen. 400km is voor hem voorlopig te ver.
Verrassend snel komt de groep binnen, binnen het uur van Maarten, op de voet gevolgd door Gert op de ligfiets. 17u40 is voor de grote groep op een 400 aardig snel. Nu is dit parcours ook aardig afwijkend van het parcours van mijn andere ritten, er zitten maar 1500 hoogtemeters in.
Maar dit is nog maar een deel van de snelle groep. Een aantal van de snelle rijders is nog onderweg, van Leo kreeg ik zelfs een SMS dat hij heeft opgegeven. Achteraf bleek dat hij zich helemaal kapot gereden heeft. Voor hem was het de eerste nachtrit, op het moment dat hij definitief moest lossen had hij grote problemen met de navigatie.
Nog voordat de laatste eenheden van de snelle groep binnendruppelen komen Gabi, Frank en Mario binnen. Zij hebben de goede beslissing genomen om op tijd de groep te laten gaan. Ook zij vragen gelijk om de menukaart
Na het eten showt Jan nog even de verwondingen van zijn val
Vanaf nu wordt het een lange wacht voor me. Alle groepen zijn binnen, ik wacht op twee enkelingen. Eentje daarvan heeft een reputatie voor verkeerd rijden. Maar ook hij komt op tijd binnen, helemaal trots dat hij het dit keer op eigen kracht heeft gered. De laatste die binnenkomt moet helaas melden dat hij onderweg een stuk de trein heeft genomen. Hij zat er helemaal doorheen. 400km is voor hem voorlopig te ver.
Een dikke week later start ik zelf op dezelfde route. Het weer is inmiddels helemaal omgeslagen. Een fors gedeelte van de tocht kamp ik met regen. Alleen rijden kost ook fors wat tijd. Ik kom dan ook bij de 1e controle in Valkenswaard aan meer dan een uur nadat de groep er aankwam tijdens de officiële datum. Toch ben ik niet helemaal alleen als ik door het Brabantse land fiets. Er is nog veel volk op straat, vooral op de terugweg uit de kroeg. Bij de daaropvolgende controleposten zijn er leuke reactie's te horen. Mensen herinneren zich nog dat een week terug een hele meute zotten langs kwam, nu komt er nog eentje langs. Vinden ze best wel grappig. Het blijft echter langzaam vorderen. Maar gelukkig snel genoeg om binnen de tijd te blijven. Ik merk dat ik een behoorlijke conditieachterstand heb.
Rond Xanten houdt eindelijk de regen op. Ik kan weer gewoon in m'n shirtje rijden. Toch een lekkerder gevoel dan een regenjack. De zon breekt zelfs door als ik het bruinkolengebied ten oosten van Aken inrij. De avond zal toch nog mooi worden.
Ik kom op de voorlaatste controle aan met nog genoeg tijdsruimte. Ook hier kan ik weer een pauze nemen en nog voor de controlesluiting wegrijden. Ondanks dat de volgende etappe de zwaarste is met vrijwel alle hoogtemeters die in het hele brevet te rijden zijn kom ik weer ruim voor sluitingstijd op de controleplaats aan. De vaste controlekroeg is dicht dus ik wijk uit naar de Italiaan een straat verderop. Die weet heel snel een portie spaghetti te produceren. Het laatste stuk gaat weer vliegensvlug. Vooral bergaf en een route die ik volledig van buiten ken.
Het begint al aardig donker te worden als ik de stad nader. Uiteindelijk klok ik af meer dan een uur voor de sluitingstijd. Best wel een goed resultaat gezien de voorgeschiedenis.
Rond Xanten houdt eindelijk de regen op. Ik kan weer gewoon in m'n shirtje rijden. Toch een lekkerder gevoel dan een regenjack. De zon breekt zelfs door als ik het bruinkolengebied ten oosten van Aken inrij. De avond zal toch nog mooi worden.
Ik kom op de voorlaatste controle aan met nog genoeg tijdsruimte. Ook hier kan ik weer een pauze nemen en nog voor de controlesluiting wegrijden. Ondanks dat de volgende etappe de zwaarste is met vrijwel alle hoogtemeters die in het hele brevet te rijden zijn kom ik weer ruim voor sluitingstijd op de controleplaats aan. De vaste controlekroeg is dicht dus ik wijk uit naar de Italiaan een straat verderop. Die weet heel snel een portie spaghetti te produceren. Het laatste stuk gaat weer vliegensvlug. Vooral bergaf en een route die ik volledig van buiten ken.
Het begint al aardig donker te worden als ik de stad nader. Uiteindelijk klok ik af meer dan een uur voor de sluitingstijd. Best wel een goed resultaat gezien de voorgeschiedenis.
Mooie foto's
Ik krijg zin in fietstrips op die manier!!
(ben van plan in september Europa door te fietsen )
Ik krijg zin in fietstrips op die manier!!
(ben van plan in september Europa door te fietsen )
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
goed bezig, dus nu alleen nog de 600km voordat je mee mag doen aan PBP??
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Klopt. Alleen ben ik wat achterop geraakt met verslagen schrijven, nu dus het verslag van de 600.quote:Op zaterdag 2 juni 2007 09:24 schreef komrad het volgende:
goed bezig, dus nu alleen nog de 600km voordat je mee mag doen aan PBP??
Voor de 600 besloot ik de rit zowel te organiseren als op de dag zelf mee te rijden. De avond van tevoren nog even langs gegaan bij het café om de rijders die in Maastricht overnachten de gelegenheid te geven al alle papieren te krijgen en om nog even af te stemmen met het personeel. Het personeel vertelde me dat morgenvroeg Freek, de kastelein zou komen.
Even na 7 uur kwam ik bij het café aan. Het licht was gewoon aan, maar de deur dicht. Tot mijn verbazing was Freek er niet, wel de poetsvrouw. Zij is zoals iedereen in de Preuverij erg hulpvaardig dus ze liet me direct binnen. Freek nam niet op bij de eerste keer bellen . De eerste deelnemers waren er al, de poetsvrouw zette koffie en ik begon samen met de assistent-starter de formaliteiten te regelen. Na een tweede telefoontje nam Freek op en beloofde direct te komen. Hij dacht dat de starttijd later zou zijn. Het liep dus allemaal goed af.
. De eerste deelnemers waren er al, de poetsvrouw zette koffie en ik begon samen met de assistent-starter de formaliteiten te regelen. Na een tweede telefoontje nam Freek op en beloofde direct te komen. Hij dacht dat de starttijd later zou zijn. Het liep dus allemaal goed af. 
Buiten was het inmiddels aardig gaan regenen. In de regen hield ik de starttoespraak en leidde het hele peloton de stad uit. Vanaf de Bemelerberg nam ik een voor mij gebruikelijkere positie in, achteraan. Tegen mijn verwachtingen in viel het peloton op de Bemelerberg niet uit elkaar, vooraan werd netjes gewacht. Pas toen Kurt meerdere keren materiaalpecht had viel de groep uit elkaar. Samen met Peter probeerde ik het probleem van Kurt te analyseren en te verhelpen. Na een tijdje hadden we het door, zijn freewheel bleef regelmatig haken en gooide zo de ketting eraf. Maar het kwaad was al geschied, de ketting was zwaar beschadigd. Gelukkig had Peter nog een stuk ketting bij zich en ik wat sluitschakels. Gezamenlijk repareerden we de zaak en pepten Kurt weer op. Die had al willen stoppen. In totaal kostte dit probleem me denk ik drie kwartier.
Bij de beklimming van de Baraque Michel liet ik Kurt en Peter gaan. Dit is niet een berg om persé bij iemand te blijven, hier moet je op je eigen tempo rijden. Ver na de Signal de Botrange stonden ze plotseling langs de kant van de weg, een kleine pauze. Ik had de eerste controle bewust zo ver mogelijk na de Baraque Michel gelegd om de mindere klimmers een kans te geven de verloren gegane tijd weer in te halen. Bij de verkenning had ik in St. Vith een mooie controleplek gevonden, een snelrestaurant vlak langs de route. En nou niet van de categorie maagvulling met de gele M, maar echte fietsersvoer. Ik zat dan ook snel achter een dampend bord spaghettti, Peter achter een groot bord friet.
Na de controle van St. Vith liet ik Peter en Kurt weer gaan. Ik wist dat er nog een 25km zwaar klimmen zou volgen. Het is soms erg handig als je het parcours van tevoren hebt gereden. Na Lützkampen was het klimwerk voorbij, op de hoogvlakte kon ik eindelijk snelheid maken. Nog beter ging dat naar Dasburg. In de afdaling kon ik zelfs een aantal motorrijders uitremmen. Op een klim na zou het vanaf nu tot de volgende ochtend rustig rijden zijn door de schilderachtige valleien van de Our, de Sûre en de Moezel.
Bij de controle in Vianden had een van de stamgasten zich al opgeworpen tot stempelaar. Ik werd dan ook met veel kabaal begroet. Een colatje later ging ik weer op weg eerst via de Duitse kant van de Our, later via een mooi toeristisch fietspad aan de Luxemburgse kant van de Sûre. Soepel rijdend bouwde ik wat tijdsreserve op. Pas in Rosport verliet de route het dal om via een stevige klim en een fantastische afdaling in het Kylldal uit te komen. Na wat doorsteekjes via fietspaden in een van de buitenwijken van Trier zag ik eindelijk de Moezel, de rivier die ik de hele nacht moest gaan volgen. Bij de controle in Mehring kwam ik aan toen Kurt en Peter net de menukaart aan het bestuderen waren. Goed eten vlak voor de nacht is erg belangrijk bij een brevet. Kurt en Peter reden met GPS, ik met routebeschrijving. De GPS kent de fietspaden niet, stuurde hun dus een aantal keer via omwegen. Kort na Mehring viel de nacht in. Rustig reden we door. Kurt's reflectievest is een mooi staaltje huisvlijt.
Peter had tijdens de nacht veel last van slaapaanvallen, Kurt bleef daarentegen klaarwakker. Ik redde het aardig. Dat terwijl ik de nacht van tevoren amper geslapen had. Na een week nachtdienst is het altijd moeilijk om weer vroeg naar bed te gaan. Een flesje cola op z'n tijd helpt me dan de nacht door. Gelukkig vond ik een colaautomaat net toen m'n colavoorraad op was.
Voor Peter was dit allemaal teveel. Hij had duidelijk slaap nodig. Vermoeid hing hij over zijn stuur.
Een bushalte bood uitkomst. Voor mij was dit te vroeg, ik had duidelijk nog geen slaap. Pas na de controle van Zell was ik toe aan wat slaap. Hier is ook een mooie plek ervoor, een ruim bemeten en kraakhelder openbaar toilet 's nachts geopend.
Na een half uurtje ben ik weer helemaal klaarwakker. Ik stap op m'n fiets en rij door. Tot mijn verbazing zie ik een tiental kilomters verderop twee lichtjes achter me. Ik wacht even en het zijn inderdaad Peter en Kurt. Ze zijn me voorbij gereden toen ik zat te slapen, ik reed hen weer voorbij toen zij ergens zaten. Gelukkig lette Kurt toen op en zag me voorbijkomen. Gezamenlijk rijden we verder totdat we ergens in de vroege ochtend een geopend tankstation met verse broodjes zien. Helaas schenken ze geen thee en kun je er niet zitten. Ik heb er dus niet veel aan. Kurt en Peter wel, ze rijden nu beduidend sneller. Ik laat hun maar weer eens gaan. Bij de controle in Koblenz zie ik hun nog even. In een van de dorpjes buiten Koblenz drink ik eindelijk m'n thee, nu ben ik ook echt wakker en weer warm. Buitengekomen merk ik dat ik nu toch wel erg krap op de tijd zit, ik zal wat harder moeten gaan rijden. In Andernach loop ik wat vertraging op doordat er een beurs waarbij de weg is afgezet. Zelfs het fietspad direct langs de Rijn is bomvol met beursgangers en standjes. Langzaam laveer ik me erlangs. Het tijdsprobleem is inmiddels nijpend geworden. Ik weet echt niet meer of ik de volgende controle binnen de tijd kan halen. Maar goed, ik heb nog een kans dus ik ga ervoor.
Direct na Andernach wordt het parcours wat ingewikkelder. De B9 is verboden voor fietsers, het toeristische fietspad langs de Rijn te slecht van kwaliteit. De enige andere route is een kruipdoorsluipdoor route via diverse fietspaden. Gelukkig redelijk aangegeven.
Oorspronkelijk had ik de route tot in Bonn willen leggen maar dat verergerde de problemen te zeer. Gelukkig wist Gabi een alternatief en ze was ook nog bereid dit uit te werken. Enig nadeel voor mij was dat ik dat stuk van de route dus niet kende. Maar ze had het goed beschreven, zonder mankeren vond ik alles. De klim vanuit het Rijndal was zelfs fantastisch, goed lopend asfalt, nergens steil, prima te bereiden. De afdaling naar Bad Neuenahr was een snelle en veilige. Daardoor kon ik nog net de controle halen.
Het volgende stuk naar Nideggen is een stuk makkelijker. De route blijft vrijwel de hele tijd op de hoogvlakte. Langzaam kom ik ook weer op bekend terrein. Vanaf Rheinbach heb ik zelf de route uitgezet. Het lukt me dan ook in Nideggen aan te komen met weer wat voorsprong op het tijdsschema. Maar of dit voldoende is voor de volgende etappe moet nog blijken.
(archieffoto)
Na Nideggen is het weer serieus klimmen, eerst een ziedende afdaling naar Brück en dan 15km omhoog tot aan Fringshaus. Ik bereken m'n uiterste doorkomsttijd bij het Fringshaus, 20u20. Om 20u23 rij ik er voorbij, het zou nog moeten kunnen. Ik ben nu op het hoogste punt van de terugweg, 570m, 25km in 57 minuten zou mogelijk moeten zijn. Ik hoop maar dat er nergens een bemande radarcontrole is en stort me in de afdaling. Nu mis ik echt de 52x12. In Roetgen schrik ik even. Er staan borden dat de weg naar Raeren is afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Ik gok erop dat het toch nog lukt. En inderdaad, met af en toe stapvoets rijden kom ik langs de werkzaamheden. Wel kost dit weer tijd. Gelukkig wordt het terrein steeds bekender. Daar maak ik maar fors gebruik van. Ik stuif op volle snelheid door Walhorn, kijk op geen enkel bordje meer. 1 minuut voordat de controle van Welkenraedt sluit parkeer ik m'n fiets voor het café des Sports. Ik heb 't gehaald.
Vanaf hier is het een peuleschil. Ik neem me de tijd om wat te eten. Daarna is het nog 1x klimmen naar Henri Chapelle voordat ik aan de lange afdaling naar Berneau kan beginnen. Bij Visé steek ik de Maas over en rij niet veel later Maastricht binnen. Ik haal m'n brevet met een dik kwartier reserve. Gelukkig, ik hoef niet nog een keer een inhaalprogramma te starten.
Enkele dagen later merk ik waarom ik zo slecht reed, de griep slaat toe. Ik vermoed dat ik het griepvirus al onder de leden had tijdens de 600.
Direct na Andernach wordt het parcours wat ingewikkelder. De B9 is verboden voor fietsers, het toeristische fietspad langs de Rijn te slecht van kwaliteit. De enige andere route is een kruipdoorsluipdoor route via diverse fietspaden. Gelukkig redelijk aangegeven.
Oorspronkelijk had ik de route tot in Bonn willen leggen maar dat verergerde de problemen te zeer. Gelukkig wist Gabi een alternatief en ze was ook nog bereid dit uit te werken. Enig nadeel voor mij was dat ik dat stuk van de route dus niet kende. Maar ze had het goed beschreven, zonder mankeren vond ik alles. De klim vanuit het Rijndal was zelfs fantastisch, goed lopend asfalt, nergens steil, prima te bereiden. De afdaling naar Bad Neuenahr was een snelle en veilige. Daardoor kon ik nog net de controle halen.
Het volgende stuk naar Nideggen is een stuk makkelijker. De route blijft vrijwel de hele tijd op de hoogvlakte. Langzaam kom ik ook weer op bekend terrein. Vanaf Rheinbach heb ik zelf de route uitgezet. Het lukt me dan ook in Nideggen aan te komen met weer wat voorsprong op het tijdsschema. Maar of dit voldoende is voor de volgende etappe moet nog blijken.
(archieffoto)
Na Nideggen is het weer serieus klimmen, eerst een ziedende afdaling naar Brück en dan 15km omhoog tot aan Fringshaus. Ik bereken m'n uiterste doorkomsttijd bij het Fringshaus, 20u20. Om 20u23 rij ik er voorbij, het zou nog moeten kunnen. Ik ben nu op het hoogste punt van de terugweg, 570m, 25km in 57 minuten zou mogelijk moeten zijn. Ik hoop maar dat er nergens een bemande radarcontrole is en stort me in de afdaling. Nu mis ik echt de 52x12. In Roetgen schrik ik even. Er staan borden dat de weg naar Raeren is afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Ik gok erop dat het toch nog lukt. En inderdaad, met af en toe stapvoets rijden kom ik langs de werkzaamheden. Wel kost dit weer tijd. Gelukkig wordt het terrein steeds bekender. Daar maak ik maar fors gebruik van. Ik stuif op volle snelheid door Walhorn, kijk op geen enkel bordje meer. 1 minuut voordat de controle van Welkenraedt sluit parkeer ik m'n fiets voor het café des Sports. Ik heb 't gehaald.
Vanaf hier is het een peuleschil. Ik neem me de tijd om wat te eten. Daarna is het nog 1x klimmen naar Henri Chapelle voordat ik aan de lange afdaling naar Berneau kan beginnen. Bij Visé steek ik de Maas over en rij niet veel later Maastricht binnen. Ik haal m'n brevet met een dik kwartier reserve. Gelukkig, ik hoef niet nog een keer een inhaalprogramma te starten.
Enkele dagen later merk ik waarom ik zo slecht reed, de griep slaat toe. Ik vermoed dat ik het griepvirus al onder de leden had tijdens de 600.
Ik heb nog twee dagen gewerkt, toen pas merkte ik dat ik griep had.quote:Op zaterdag 2 juni 2007 16:15 schreef komrad het volgende:
sterk zeg dat je met griep 600km uitrijdt
Knap iddquote:Op zaterdag 2 juni 2007 16:45 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Ik heb nog twee dagen gewerkt, toen pas merkte ik dat ik griep had.
Nu ben je geplaatst voor PBP?
Goed hoor
Ik ben nu inderdaad geplaatst. Dit weekend is de 600 van Ossendrecht, de 2e 600 die in Nederland gehouden wordt. Van de Nederlandse groep hebben zich 5 bij mij geplaatst. Ik ben technisch gesproken een Belgische rijder omdat de club waar ik voor rij (dat is niet dezelfde club waar ik voor organiseer) bij de Belgische bond is aangesloten. Aan de start waren bij mijn brevet 7 Nederlanders (2 uitgevallen), 5 Belgen, 4 Duitsers, 1 Oostenrijker en 1 Brit (geteld naar licentie).
Als 3e artikel in m'n PBP serie verscheen vandaag het volgende artikel over de verdere voorbereiding in Fietssport Magazine:
quote:Parijs komt dichterbij
Bij het verschijnen van deze FSM zijn de meeste 600km brevetten al voorbij. Met de kwalificatie achter de rug is het echter niet mogelijk om helemaal op je lauweren te rusten. Maar tegelijkertijd moet je niet teveel doen. De juiste combinatie van rust en training is belangrijk.
Ergens in de periode tussen de 600 en Parijs is het goed een week of 2-3 rust te nemen. De beste periode daarvoor is na de zwaarste rit in de voorbereiding. Voor diegenen die geen 1000km rijden dus na de 600km, voor diegenen die wel een 1000km rijden na afloop van de 1000. Je lichaam moet even op adem komen, nieuwe energie verzamelen voordat de belangrijkste afspraak van het jaar eraan komt. Tegelijkertijd kun je dan wat meer aandacht geven aan familie en vrienden.
Na de rustperiode kun je gaan werken aan je zwakke punten. Tijdens de brevettenserie wordt je daarmee vaak geconfronteerd. Voor de een is dat het klimmen, voor de ander het 's nachts rijden. Ook snelheid kun je tekort komen. Je voorbereiding tussen de rustperiode en PBP kun je daarop richten.
Voor de meesten zal het klimmen het probleem zijn. Klimmersbrevetten zijn een prima gelegenheid om je klimvermogen te verbeteren. Niet voor niets zullen er veel randonneurs meedoen met tochten als de Ardennentrip van SSOVH en Luik-Bastenaken-Luik van Le Champion. Als er in een weekend geen klimmersbrevetten in Nederland georganiseerd worden zijn er vaak mooie tochten in Duitsland en België. Ook hier zul je veel PBP deelnemers tegenkomen.
Zowel voor ervaren randonneurs als voor mensen die voor de eerste keer meedoen kan het verstandig zijn nog 1 of 2 keer een nacht door te rijden. Dat hoeft niet direct met een afstand van 400 of 600km gecombineerd te worden. Gewoon een gebruikelijke rondje van 200-250km maar dan 's avonds starten en de volgende ochtend weer thuis aankomen. Dat is voldoende om het nachtrijden op pijl te houden. Nachtrijden is geen zwarte magie maar iets wat je kunt trainen.
Diegenen die echt willen gaan voor een heel scherpe tijd, een tijd van ver onder de 72 uur, moeten denken aan hun snelheid. De modale randonneur heeft hier veel minder boodschap aan. Wie de 600 ruim binnen de marge rijdt hoeft zich daarover geen zorgen te maken. Maar voor diegenen die echt vooraan willen meerijden is het wel een aandachtspunt. Binnen de reglementen van PBP is het nog altijd mogelijk om aan wedstrijden mee te doen. Met name de wilde zomeravondwedstrijdjes bij de plaatselijke fietsclubs. Wat zomeravondtrainingen met lokale wielrenners is ook een goed alternatief.
De 1000km is een verhaal apart. Voor sommigen hoort dit tot de ultieme voorbereiding voor PBP, voor anderen is het een afstand waar ze zoveel angst voor hebben dat deze in een PBP jaar overgeslagen wordt. In ieder geval moet met de 1000 met beleid omgegaan worden. Het belangrijkst is om goed te bedenken dat de 1000 'maar' een training voor Parijs Brest is. Je helemaal leegrijden op een 1000 is onverstandig. Voor de meesten zal de keuze voor een 1000 over een makkelijker parcours de juiste zijn. Niet te ver over de grenzen zijn er verschillende mogelijkheden. In Noord-Frankrijk bieden 2 verenigingen een 1000 aan, de clubs van Béthune en Orchies. Dit zijn 1000km tochten die niet bovenmatig zwaar zijn en waar redelijk toeristisch gereden wordt. In Duitsland zijn er eveneens 2 organisatoren die een 1000 aanbieden, in Hamburg en Osterdorf. De 1000 van Hamburg heeft een gemiddelde zwaarte, start en finish zijn zeer vlak. De 1000 van Osterdorf is een verhaal apart. In deze 1000 zitten evenveel hoogtemeters als in PBP. Qua organisatie steekt deze 1000 ver boven het gemiddelde uit, de sfeer is er altijd uitstekend.
Na de 600 is het ook zaak de inschrijving voor PBP in orde te maken. De meeste documenten zijn vanzelfsprekend. Mochten er nog vragen over zijn over de inschrijving dan is het uniebureau een goed aanspreekpunt. Een vraag kunnen ze echter niet oplossen, de vraag van de gewenste starttijd. Je hebt de keuze uit 3 starttijden:
20uur. Wil je een snelle tijd neerzetten dan is dit je beste keuze. Veel snelle mannen (en een enkele snelle vrouw) om je heen, volop gelegenheid om in snelle groepen door te razen naar Brest. De controles zijn nog behoorlijk leeg als je doorkomt met deze groep. Het grote risico is de tijd. Lukt het je niet om de hogere snelheid te volgen dan kom je alleen te zitten. Met alle gevolgen van dien. De controles gaan voor deze groep eerder dicht. Snelle rijders met veel ervaring en/of zelfvertrouwen zitten goed in deze groep.
21-23 uur. De grote meute. De plek voor de genieters en diegenen die nog de ervaring missen om een andere starttijd te kiezen. Verreweg het merendeel van de rijders kiest voor deze groep. Het zal dan ook anderhalf tot twee uur kosten voordat iedereen definitief op weg is. Maar geen nood, de wachttijd bij de start wordt naderhand met je tijd verrekend. Het nadeel van deze start is de drukte. Je bent veel tijd kwijt op de controles. Zoek je gezelligheid en is tijd niet belangrijk voor je dan is dit je beste groep. De meeste debutanten zijn met deze starttijd ook het best gediend.
5 uur. De start op dinsdagochtend. Bij uitstek geschikt voor diegenen die moeite hebben met het nachtrijden. Vooral als je redelijk wat snelheid in de benen hebt rij je amper in het donker. Velen die om 5 uur starten rijden in een ruk de eerste 440km door om dan tijdens de 1e nacht te slapen. De controles zijn tijdens de 1e dag behoorlijk rustig, de grote meute is al gepasseerd. Pas tijdens de 2e dag komen de starters in deze groep in de drukte terecht. Nadeel van deze starttijd is dat je net als bij de groep van 20 uur minder tijd hebt om PBP af te leggen, 84 uur in totaal. Je moet dus zeker zijn dat je de noodzakelijke snelheid hebt.
Kernpunt van de keuze is je eigen lichaam. Hoe snel ben je en vooral, wat is je bioritme. Iemand die zich 's avonds en 's nachts prettig voelt is gebaat bij de starttijden op maandagavond. Diegenen die 's ochtends vroeg erg goed functioneren en matig snel zijn hebben meer baat bij de starttijd van dinsdagochtend. Ligfietsers hebben maar de keuze uit twee starttijden, tussen de twee startgroepen op maandagavond of om 4u45 op dinsdagochtend.
Welke tijd je ook kiest, tot ziens in Parijs in augustus.
Het weekend voor m'n 1000km brevet reed ik een 200km in St. Petersburg.
De St. Petersburgse randonneurs zijn niet tevreden met een
enkele brevettenserie op het gebruikelijke tijdstip, nee het hele jaar
door organiseren ze brevetten volgens hetzelfde stramien. Gisteren
stond een 200km gepland. Weliswaar niet aangemeld bij de ACP, maar
zeker een goede oefening voor de 1000.
Samen met de organisator, Michail, reed ik naar de startlokatie, het
overwinningsplein in het zuiden van St. Petersburg. Toch een krap
uurtje rijden door de stad. Er stond al een hele groep te wachten toen
we aankwamen. Na het vervullen van de formaliteiten gingen we een half
uur later dan gepland van start. Een start die overigens plaatsvond op
een erg menselijk tijdstip, 10uur . Over een 8-baans grote weg
verlieten we de stad. Het eerste deel was erg makkelijk, een redelijk
peloton, lekker weer en een forse wind in de rug. Eenenkele heuvel
vlak voor de eerste controle brak het peloton, in kleine groepjes kwam
iedereen aan bij de 1e controle. Een busje op een parkeerplaats. De
controleurs hadden aardig wat eten en drinken bij zich, iedereen deed
zich ook uitgebreid tegoed hieraan.
Ook nu weer viel me op dat de meesten in Rusland dit soort brevetten
op mountainbikes rijden, met de meest aparte keuze van uitrusting. 1
Rijder had een stereoinstallatie achterop gebonden en
downhill-beenbeschermers aan.
Na de controle reed ik verder met Michail. Hij zat er een klein beetje
doorheen toen we tegend e wind in draaiden, niet gek. op zaterdag reed
hij nog een 300km binnen de 11 uur. Maar het dipje duurde bij hem kort
en een 40tal kilometer later zei ikhem dat hij maar alleenv erder
moest gaan, mij ging het te snel. Ik ravitaillerde in een winkeltje.
Inmiddels was het weer helemaal gedraaid. Gelukkig had ik er wel aan
gedacht m'n regenjack mee te nemen. De meeste deelnemers waren
ervanuit gegaan dat het weer mooi zou blijven. Langzaam verslechterde
het weer steeds meer. Postief punt was wel dat de wind iets
verminderde. Door een combinatie van druilregen en echte regen reed ik
door naar de volgende controle. Na een sanitaire stop kwam ik terecht
in een volgend groepje waarmee ik bij de controle aankwam. Hier
stonden een aantal verkleumde randonneurs bij elkaar. Velen hadden
alleen een wielershirtje aan, ik vond het al fris in wielershirt en
regenjack.
Lang bleef dan ook niemand bij de controle. Zeker omdat het
nu echt stevig doorregende. Met een klein groepje vertrok ik voor de
laatste 80km. Na een uur merkte ik dat m'n fietscomputer de geest had
gegeven, niet handig als de routebeschrijving ervanuitgaat dat je er
eentje hebt. Ik stopte bij een winkeltje om de contactpunten te drogen
en weer te ravitailleren. Helaas hielp het niet, ik moest alleen
verder zonder werkende computer. Gelukkig staan zelfs langs veel
binnenwegen in Rusland kilometerpaaltjes. Met behulp daarvan en het
grofweg berekenen van m'n snelheid kon ik enigsinds bijhouden hoe ver
ik was. De navigatie bleek dus toch nog te doen. Een lekke band zo'n
40km voor het eind was m'n enige verdere mechanische probleem. Een
groter probleem was het verkeer. Een eindje voor de finish moesten we
even een stukje over een grote weg rijden. Daar stond een enorme file
van auto's met St. Petersburgs kenteken die allemaal terugkwamen van
een weekend buiten de stad. Ik had geen zin er tussen te hangen en
reed dus over de middenrijstrook de hele file maar voorbij. Wel
opletten om niet de afslag te missen
Het laatste stukje ging weer makkelijk. De finish was bij het station
van Pavlovsk,van waaruit het makkelijk treinen is naar St. Petersburg.
Bij het station stond een auto met de eindcontroleur. Michail was
erook al. Vlak voor de finish zag ik plotseling twee verdwaalde
rijders van rechts komen. Zij rapporteerden dat een deelneemster,
nieuwe op de 200km, ergens rechtdoor was gegaan waar dat niet moest.
Ze had de MP3 speler in het oor en hoorde dus niet hun roepen .
Met deze twee rijders trok ik me snel terug in een cafe'tjeonder het
station. Thee en friet moest ons weer opwarmen. Een van hen bibberde
zo dat hij amper de beker thee kon vasthouden zonder te morsen. Een
hele groep fietsers zat er al. Niet allemaal deelnemers, wat clubleden
hadden hun zondagsritje zo gelegd dat ze ook in Pavlovsk zouden
eindigen.
Tegen een uur of 10 's avonds waren er nog 2 rijders onderweg. Net
toen we met de auto van de eindcontroleur tegen de route in begonnen
te rijden om hen te zoeken ging de telefoon van Michail. Een van de
twee. Ze waren net via een andere weg op het station aangekomen.
Ondanks de regen was het een leuke warmrijdag. Weer even wennen aan de
Russische bewegwijzering en de rijstijl. Opvallend was ook dat de
organisatoren van iedereen het mobiel nummer vroegen en ook iedereen
zijn GSM bij zich had. Iets om over te nemen voor m'n eigen brevetten.
De St. Petersburgse randonneurs zijn niet tevreden met een
enkele brevettenserie op het gebruikelijke tijdstip, nee het hele jaar
door organiseren ze brevetten volgens hetzelfde stramien. Gisteren
stond een 200km gepland. Weliswaar niet aangemeld bij de ACP, maar
zeker een goede oefening voor de 1000.
Samen met de organisator, Michail, reed ik naar de startlokatie, het
overwinningsplein in het zuiden van St. Petersburg. Toch een krap
uurtje rijden door de stad. Er stond al een hele groep te wachten toen
we aankwamen. Na het vervullen van de formaliteiten gingen we een half
uur later dan gepland van start. Een start die overigens plaatsvond op
een erg menselijk tijdstip, 10uur . Over een 8-baans grote weg
verlieten we de stad. Het eerste deel was erg makkelijk, een redelijk
peloton, lekker weer en een forse wind in de rug. Eenenkele heuvel
vlak voor de eerste controle brak het peloton, in kleine groepjes kwam
iedereen aan bij de 1e controle. Een busje op een parkeerplaats. De
controleurs hadden aardig wat eten en drinken bij zich, iedereen deed
zich ook uitgebreid tegoed hieraan.
Ook nu weer viel me op dat de meesten in Rusland dit soort brevetten
op mountainbikes rijden, met de meest aparte keuze van uitrusting. 1
Rijder had een stereoinstallatie achterop gebonden en
downhill-beenbeschermers aan.
Na de controle reed ik verder met Michail. Hij zat er een klein beetje
doorheen toen we tegend e wind in draaiden, niet gek. op zaterdag reed
hij nog een 300km binnen de 11 uur. Maar het dipje duurde bij hem kort
en een 40tal kilometer later zei ikhem dat hij maar alleenv erder
moest gaan, mij ging het te snel. Ik ravitaillerde in een winkeltje.
Inmiddels was het weer helemaal gedraaid. Gelukkig had ik er wel aan
gedacht m'n regenjack mee te nemen. De meeste deelnemers waren
ervanuit gegaan dat het weer mooi zou blijven. Langzaam verslechterde
het weer steeds meer. Postief punt was wel dat de wind iets
verminderde. Door een combinatie van druilregen en echte regen reed ik
door naar de volgende controle. Na een sanitaire stop kwam ik terecht
in een volgend groepje waarmee ik bij de controle aankwam. Hier
stonden een aantal verkleumde randonneurs bij elkaar. Velen hadden
alleen een wielershirtje aan, ik vond het al fris in wielershirt en
regenjack.
Lang bleef dan ook niemand bij de controle. Zeker omdat het
nu echt stevig doorregende. Met een klein groepje vertrok ik voor de
laatste 80km. Na een uur merkte ik dat m'n fietscomputer de geest had
gegeven, niet handig als de routebeschrijving ervanuitgaat dat je er
eentje hebt. Ik stopte bij een winkeltje om de contactpunten te drogen
en weer te ravitailleren. Helaas hielp het niet, ik moest alleen
verder zonder werkende computer. Gelukkig staan zelfs langs veel
binnenwegen in Rusland kilometerpaaltjes. Met behulp daarvan en het
grofweg berekenen van m'n snelheid kon ik enigsinds bijhouden hoe ver
ik was. De navigatie bleek dus toch nog te doen. Een lekke band zo'n
40km voor het eind was m'n enige verdere mechanische probleem. Een
groter probleem was het verkeer. Een eindje voor de finish moesten we
even een stukje over een grote weg rijden. Daar stond een enorme file
van auto's met St. Petersburgs kenteken die allemaal terugkwamen van
een weekend buiten de stad. Ik had geen zin er tussen te hangen en
reed dus over de middenrijstrook de hele file maar voorbij. Wel
opletten om niet de afslag te missen
Het laatste stukje ging weer makkelijk. De finish was bij het station
van Pavlovsk,van waaruit het makkelijk treinen is naar St. Petersburg.
Bij het station stond een auto met de eindcontroleur. Michail was
erook al. Vlak voor de finish zag ik plotseling twee verdwaalde
rijders van rechts komen. Zij rapporteerden dat een deelneemster,
nieuwe op de 200km, ergens rechtdoor was gegaan waar dat niet moest.
Ze had de MP3 speler in het oor en hoorde dus niet hun roepen .
Met deze twee rijders trok ik me snel terug in een cafe'tjeonder het
station. Thee en friet moest ons weer opwarmen. Een van hen bibberde
zo dat hij amper de beker thee kon vasthouden zonder te morsen. Een
hele groep fietsers zat er al. Niet allemaal deelnemers, wat clubleden
hadden hun zondagsritje zo gelegd dat ze ook in Pavlovsk zouden
eindigen.
Tegen een uur of 10 's avonds waren er nog 2 rijders onderweg. Net
toen we met de auto van de eindcontroleur tegen de route in begonnen
te rijden om hen te zoeken ging de telefoon van Michail. Een van de
twee. Ze waren net via een andere weg op het station aangekomen.
Ondanks de regen was het een leuke warmrijdag. Weer even wennen aan de
Russische bewegwijzering en de rijstijl. Opvallend was ook dat de
organisatoren van iedereen het mobiel nummer vroegen en ook iedereen
zijn GSM bij zich had. Iets om over te nemen voor m'n eigen brevetten.
Leuke verslagen om te lezen
En respect voor de afstanden Wat ik me wel afvraag krijg je niet erg veel last van je maag als je cola drinkt? Ik moet er echt niet aan denken als ik wielren.
En respect voor de afstanden Wat ik me wel afvraag krijg je niet erg veel last van je maag als je cola drinkt? Ik moet er echt niet aan denken als ik wielren.
Last van m'n maag krijg ik alleen van zure dingen. En van de sportdranken van Isostar en Maxim. Born en de sportdranken van Decathlon verdraag ik daarentegen weer goed. Cola waar het koolzuur deels uit is werkt bij mij zelfs rustgevend op m'n maag. Een belangrijk punt is het wel. Op het moment dat je serieuze maagklachten krijgt kun je meestal een kruis over je brevet maken.quote:Op zondag 1 juli 2007 09:29 schreef Remzz het volgende:
Wat ik me wel afvraag krijg je niet erg veel last van je maag als je cola drinkt? Ik moet er echt niet aan denken als ik wielren.
Doet me meteen weer denken aan een ander topic waarin je je russische wieleravonturen beschrijft
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Ik was er toch om een 1000km brevet te fietsen een week later.quote:Op zondag 1 juli 2007 09:23 schreef Wombcat het volgende:
Da's een flink eind weg om 200 km te gaan fietsen.
Het heeft even geduurd voordat ik de tijd vond om een veslag van de 1000km te schrijven.
Tussen de 200 en de 1000 hield ik me behoorlijk toeristisch bezig met bezoeken aan de Solovetski Eilanden en Petrozavodsk. Helaas viel een deel van dit toeristisch programma letterlijk in het water. Op vrijdagavond nam ik de trein van Petrozavodsk naar het grote dorp Lodenoje Polje. Daar zou de 1000km starten om 23u30. Een half uurtje voor de officiële starttijd van 24 uur. De tijd was gekozen om de mensen uit St. Petersburg nog na het werk de gelegenheid te geven met de trein naar de start te reizen. Zeker omdat tegelijkertijd een 600km van start ging. De trein vanuit Petrozavodsk kwam wat eerder aan dan de trein uit St. Petersburg. Tijd genoeg dus om even boodschappen te doen. Nadat de trein uit St. Petersburg er is ontbreken alleen nog diegenen die met de auto komen, waaronder de organisator. Niet veel later belt hij op met de mededeling dat ze wat vertraging hebben. Dat 'wat' wordt uiteindelijk een dik uur. Wij wachten met z'n allen in de stationshal.
Uiteindelijk komen de organisatiewagens en kan de startprocedure beginnen.
Tussen de 200 en de 1000 hield ik me behoorlijk toeristisch bezig met bezoeken aan de Solovetski Eilanden en Petrozavodsk. Helaas viel een deel van dit toeristisch programma letterlijk in het water. Op vrijdagavond nam ik de trein van Petrozavodsk naar het grote dorp Lodenoje Polje. Daar zou de 1000km starten om 23u30. Een half uurtje voor de officiële starttijd van 24 uur. De tijd was gekozen om de mensen uit St. Petersburg nog na het werk de gelegenheid te geven met de trein naar de start te reizen. Zeker omdat tegelijkertijd een 600km van start ging. De trein vanuit Petrozavodsk kwam wat eerder aan dan de trein uit St. Petersburg. Tijd genoeg dus om even boodschappen te doen. Nadat de trein uit St. Petersburg er is ontbreken alleen nog diegenen die met de auto komen, waaronder de organisator. Niet veel later belt hij op met de mededeling dat ze wat vertraging hebben. Dat 'wat' wordt uiteindelijk een dik uur. Wij wachten met z'n allen in de stationshal.
Uiteindelijk komen de organisatiewagens en kan de startprocedure beginnen.
Uiteindelijk vertrekken we om 1u10. De latere starttijd zal in de controletijden verwerkt worden. Geen probleem dus. Wel een probleem is dat de koprijders in het peloton zich vergissen bij het uitrijden van Lodenoje Polje. En ze komen er laat achter. Dus direct 8km teveel en een half uur aan de broek. Om het verlies te compenseren zet de kop van het peloton er direct goed de sokken in. Met een windje op kop wordt er fors doorgedraaid. Regelmatig moet ik even de rol lossen.
Na een tijdje breekt het elastiek. Ik probeer wel terug te komen maar ik loop teveel risico om in het rood te komen. Ik laat de kopgroep dan ook gaan. Achterin wordt er niet handig gereden, er ontstaat geen tweede peloton. Een aantal rijders rijden zich de longen uit het lijf om terug te komen, weer anderen geven direct de hoop op. Ik rij alleen door op mijn eigen tempo.
De nacht duurt kort hier in het noorden. En echt donker wordt het niet. Wel koud. Met flink wat kleren aan rij ik door de ochtend. De vroege ochtendmist geeft een fantastisch beeld.
Na een tijdje breekt het elastiek. Ik probeer wel terug te komen maar ik loop teveel risico om in het rood te komen. Ik laat de kopgroep dan ook gaan. Achterin wordt er niet handig gereden, er ontstaat geen tweede peloton. Een aantal rijders rijden zich de longen uit het lijf om terug te komen, weer anderen geven direct de hoop op. Ik rij alleen door op mijn eigen tempo.
De nacht duurt kort hier in het noorden. En echt donker wordt het niet. Wel koud. Met flink wat kleren aan rij ik door de ochtend. De vroege ochtendmist geeft een fantastisch beeld.
Bij de 1e controle merk ik dat ik niet de laatste rijder ben. Er moeten er twee komen. En een rijder die permissie heeft gevraagd en gekregen om pas in de ochtend te vertrekken. Hij zal hard moeten rijden om ons bij te halen. De controle is typisch Russisch. Een auto met wat tenten en een kampvuur aan de oever van een meertje. En genoeg te eten en drinken.
Net voordat ik weg wil rijden komt de volgende rijder aan, iemand van de organiserende club.
Een deel van dit stuk ken ik. Hier reed ik 3 jaar geleden ook al tijdens de Ladoga 800. Een mooie rit met soms bar slechte wegen. Ik heb me hierop voorbereid. Ik rij met m'n vakantiefiets met behoorlijk brede en stevige banden. Niet de fiets waar ik PBP op zal rijden.
Net voordat ik weg wil rijden komt de volgende rijder aan, iemand van de organiserende club.
Een deel van dit stuk ken ik. Hier reed ik 3 jaar geleden ook al tijdens de Ladoga 800. Een mooie rit met soms bar slechte wegen. Ik heb me hierop voorbereid. Ik rij met m'n vakantiefiets met behoorlijk brede en stevige banden. Niet de fiets waar ik PBP op zal rijden.
Karelië is een vrijwel perfecte streek voor het lange afstandsfietsen. Mooie natuur, rustige wegen en een hulpvaardige bevolking. En die bevolking is ook nog eens goed aanspreekbaar. Ik kan goed cyrillisch lezen maar ook voor mij is het makkelijk dat het Karelisch in het Latijns schrift geschreven wordt, de dorpsnamen zijn zo wat sneller leesbaar. Net als overal in Rusland zijn in zowat alle grotere dorpen 24 uurs winkeltjes of kiosken te vinden. Geen enkel probleem om aan voedsel en drinken te komen.
Af en toe staat er een organisatiewagen langs de kant en krijg ik nog wat eten en drinken verstrekt. Organisatorisch is het allemaal prima geregeld. Op wat kleine problemen na met het materiaal (lekke band en los schoenplaatje) kom ik dus redelijk vooruit. Helaas blijft de wind uit de verkeerde hoek staan. Alleen rijdend schiet dat niet echt op. Ik blijf dan ook angstig dicht bij het uiterste tijdsschema hangen. Af en toe zie ik op een controle nog een andere deelnemer.
Af en toe staat er een organisatiewagen langs de kant en krijg ik nog wat eten en drinken verstrekt. Organisatorisch is het allemaal prima geregeld. Op wat kleine problemen na met het materiaal (lekke band en los schoenplaatje) kom ik dus redelijk vooruit. Helaas blijft de wind uit de verkeerde hoek staan. Alleen rijdend schiet dat niet echt op. Ik blijf dan ook angstig dicht bij het uiterste tijdsschema hangen. Af en toe zie ik op een controle nog een andere deelnemer.
Na 250km begin ik weer wat rijders te zien. 600km rijders die al op de terugweg zijn. Zij zitten nog goed op schema. Voor mij is het een welkome afwisseling.
Vlak voor de officiële controle kom ik een geheime controle tegen. Die is vooral bedoeld om eventueel frauderende 600km rijders te onderscheppen. Voor mij komt deze geheime controle slecht uit. Je bent nooit snel weg bij Russische controles, daarvoor zijn de mensen te gastvrij. En de grens gaat om 21 uur dicht. Ik wil uiterlijk om 20 uur bij de grenspost zijn. Ik moet dus goed tempo maken. Maar alles zit tegen nu. Niet ver na de geheime controle wordt ik aangehouden. Een officier van de grensbewaking had verdacht veel fietsers met weinig bagage gezien. Op de weg terug van de grens had hij z'n chauffeur de opdracht gegeven de eerste fietser aan te houden. Dat was ik dus. Stoppen moet dus wel. Een half uur heb ik nodig om hem te vertellen wat aan de hand is. Gelukkig komt na een minuut of 10 Jenja aan, een snelle MOskoviet die pas 's ochtends gestart is. Hij kan de officier wat beter uitleggen wat er aan de hand is.
Bij de volgende controle, een restaurantje, had ik eigenlijk warm willen eten. TIjd is daar echter niet voor. Net zo min als voor een uitgebreide ravitailleringsstop. Ik rij door naar de grens. Het duurt lang voordat ik aan de Rusissche kant m'n pas terug heb.
Vlak voor de officiële controle kom ik een geheime controle tegen. Die is vooral bedoeld om eventueel frauderende 600km rijders te onderscheppen. Voor mij komt deze geheime controle slecht uit. Je bent nooit snel weg bij Russische controles, daarvoor zijn de mensen te gastvrij. En de grens gaat om 21 uur dicht. Ik wil uiterlijk om 20 uur bij de grenspost zijn. Ik moet dus goed tempo maken. Maar alles zit tegen nu. Niet ver na de geheime controle wordt ik aangehouden. Een officier van de grensbewaking had verdacht veel fietsers met weinig bagage gezien. Op de weg terug van de grens had hij z'n chauffeur de opdracht gegeven de eerste fietser aan te houden. Dat was ik dus. Stoppen moet dus wel. Een half uur heb ik nodig om hem te vertellen wat aan de hand is. Gelukkig komt na een minuut of 10 Jenja aan, een snelle MOskoviet die pas 's ochtends gestart is. Hij kan de officier wat beter uitleggen wat er aan de hand is.
Bij de volgende controle, een restaurantje, had ik eigenlijk warm willen eten. TIjd is daar echter niet voor. Net zo min als voor een uitgebreide ravitailleringsstop. Ik rij door naar de grens. Het duurt lang voordat ik aan de Rusissche kant m'n pas terug heb.
Hmm, veel pech en alleen fietsen dus. Met hoeveel mederenners begin je eigenlijk ongeveer aan zo'n tocht?
Respect en leuk om te lezen.
In de VK van afgelopen weekend stond ook een verhaal over lange afstanden, volgens mij over hardlopers.
In de VK van afgelopen weekend stond ook een verhaal over lange afstanden, volgens mij over hardlopers.
Spannend, ben benieuwd hoe het afloopt .
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Er waren zo'n 25 starters, waarvan 12 op de 1000km.quote:Op donderdag 19 juli 2007 09:54 schreef pfaf het volgende:
Hmm, veel pech en alleen fietsen dus. Met hoeveel mederenners begin je eigenlijk ongeveer aan zo'n tocht?
Voor Jenja is het lang wachten aan de Finse kant totdat hij naar binnen mag. Ik wacht even op hem, wellicht heeft hij hulp nodig. Net zoals hij op mij heeft gewacht toen ik aan de Russische kant van de grens moest wachten. Ik wil na de grens ergens wat eten en ravitailleren. Ik stuur dan ook Jenja vooruit. Hij rijdt veel sneller, heeft al 7 uur op mij goedgemaakt. Maar helaas, na de grens is er niks open. En in het eerste grotere dorp zijn de luiken ook al dicht. Dat terwijl het pas 20 uur (Finse tijd) is. Na een tijdje zie ik Jenja samen met Dennis aan de kant zitten. Ik ga er even bij zitten en eet m'n laatste voorraden vast voedsel op. Nu rest er bij mij alleen maar poeder voor energiedrank en een blikje Red Bull. Na een kwartiertje gaat iedereen individueel door.
Voor mij is het rijden in Finland een shock. Ook in Russisch Karelië wonen niet veel mensen. Maar de weinige mensen die er wonen zie je wel. En ze helpen je als je hulp nodig hebt. In Fins Karelië rij ik kilometerslang door eindeloze bossen. Af en toe zie ik langs een zandpad een huisnummer en een stuk of wat brievenbussen. De bijbehorende huizen zie je zelden, vaak zijn ze volledig verstopt. Mensen zie ik zo goed als niet.
Halverwege het stuk tot de controle van Joensuu is er een groot dorp. Tussendoor nog een ander dorp. Ik verwacht in een van de twee dorpen wel wat te eten te kunnen krijgen. Maar helaas. Er is helemaal niets in deze dorpen. Op weg naar het grotere dorp zit er iemand in de tuin te bellen, bij een van de weinige zichtbare huizen. Ik rij het pad op en hij doet gewoon alsof ik lucht ben. In het grotere dorp zie ik welgeteld één levende ziel. Een vrouw die bloemen water geeft in haar voortuin. Aan haar vraag ik water. Net op tijd, m'n bidons zijn bijna leeg.
Halverwege het stuk tot de controle van Joensuu is er een groot dorp. Tussendoor nog een ander dorp. Ik verwacht in een van de twee dorpen wel wat te eten te kunnen krijgen. Maar helaas. Er is helemaal niets in deze dorpen. Op weg naar het grotere dorp zit er iemand in de tuin te bellen, bij een van de weinige zichtbare huizen. Ik rij het pad op en hij doet gewoon alsof ik lucht ben. In het grotere dorp zie ik welgeteld één levende ziel. Een vrouw die bloemen water geeft in haar voortuin. Aan haar vraag ik water. Net op tijd, m'n bidons zijn bijna leeg.
Ik ben blij dat ik nog wat zakjes energiedrank heb. Die moeten me maar tot Joensuu redden. Dat lijkt aardig te lukken. Maar een 15-tal kilometer voor Joensuu heb ik een echte dip. Ik offer mijn Red Bull en slof voort. Het is inmiddels aardig koud geworden. Joensuu bereik ik uiteindelijk op m'n tandvlees. Gelukkig is de stad logisch opgebouwd en vindt ik het centrum redelijk snel. Op de markt is het relatief rustig. Een paar honderd jongeren zijn zichtbaar en twee pizzaoutlets. Voor de pizzaloketten staan wat hooghartige geblondeerde meiden. Ik bestel een pizza en probeer 'm niet te snel te eten. M'n maag moet weer ff wennen aan vast eten. Daarna ga ik in een van de weinige open cafés zitten om weer op te warmen. Ik voel me niet echt goed, ik weet dat ik nog maar een minimale kans heb om bij de volgende controle op tijd te zijn. Enig voordeel van deze langere periode in Joensuu is dat ik het luttele uurtje dat het donker is niet op de weg zit.
Nadat ik weer wat opgewarmd ben fiets ik de stad uit. Het is even zoeken om de goede weg de stad uit te vinden, alle borden leiden me naar een snelweg. De Russische routebeschrijving is buiten de steden voor mij prima te volgen. Binnen de stad is m'n Russisch toch nog niet goed genoeg. Als ik de juiste weg gevonden heb passeer ik een benzinepomp. Met 24 uurs supermarkt. Direkt ga ik naar binnen en koop voorraden. Dit had ik 50km eerder moeten tegenkomen, dan was het niet zo misgegaan. De dip die ik voor Joensuu had was duidelijk te wijten aan te weinig eten, een klassieke hongerklop. Ik neem gelijk nog een thee en bekijk de route nog eens. Ik moet nu harder rijden dan ik tot nu toe gedaan heb om binnen de tijd op de volgende controle te zijn. Dat is onmogelijk. Ik stuur een SMS aan de controleurs dat ik opgeef. Een hele opluchting, ik ga het niet meer proberen om op tijd te zijn. Voor PBP wil ik me niet kapotrijden
Even verderop doe ik een dutje aan de kant van de weg. Dat is nodig. Het stuk van Joensuu naar de controleplaats zo'n 70km verderop is veel zwaarder dan verwacht. Net zoals het stuk van de grens tot Joensuu. Met perfekt wegdek. Hier had ik m'n andere fiets moeten gebruiken, m'n PBP-fiets. Wel is het gigantisch mooi.
Even verderop doe ik een dutje aan de kant van de weg. Dat is nodig. Het stuk van Joensuu naar de controleplaats zo'n 70km verderop is veel zwaarder dan verwacht. Net zoals het stuk van de grens tot Joensuu. Met perfekt wegdek. Hier had ik m'n andere fiets moeten gebruiken, m'n PBP-fiets. Wel is het gigantisch mooi.
Ergens in de ochtend kom ik aan bij de controle. Het kost me wat moeite om de controleurs te localiseren die liggen al op bed. Het hotelletje is snel te vinden. Maar iemand die een voor mij verstaanbare taal spreekt niet. Ook nu weer stuit ik op de weinige hulpvaardigheid van de Finnen die ik tegenkom. Ik wordt naar een camping gestuurd kilometers verderop. Daar is niemand. Terug naar het hotel, daar had ik het busje zien staan. Uiteindelijk blijken ze in een vleugel van het gebouw te zijn. Ik lever m'n kaart in en herhaal m'n opgave. Binnen zijn nog 3 rijders, Jenja, Dennis een 3e rijder. Ik stort direct in een bed en slaap een paar uur.
Om 12 uur moet de kamer opgeleverd worden. Dus om 11 uur wordt iedereen wakker gemaakt. Jenja, Dennis en de andere rijder gaan het nog proberen. Ik niet. We zwaaien hen uit. Ik rij met de controleurs mee tot een groter station. Onderweg merk ik dat de weg hier ook te heuvelachtig is voor het materiaal dat ik bij me heb.
Om 12 uur moet de kamer opgeleverd worden. Dus om 11 uur wordt iedereen wakker gemaakt. Jenja, Dennis en de andere rijder gaan het nog proberen. Ik niet. We zwaaien hen uit. Ik rij met de controleurs mee tot een groter station. Onderweg merk ik dat de weg hier ook te heuvelachtig is voor het materiaal dat ik bij me heb.
Jammer...
Karelië is wel een ontzettend mooi gebied zeg. Misschien een leuke filmtip, die zich in dit gebied afspeelt: Kukushka (The Cuckoo). Gaat over een Finse krijgsgevangene en een deserterende Sovjetsoldaat die onderdak vinden bij een local tijdens WO II en te kampen krijgen met taalproblemen en allerlei soorten miscommunicatie. Best mooie film
Karelië is wel een ontzettend mooi gebied zeg. Misschien een leuke filmtip, die zich in dit gebied afspeelt: Kukushka (The Cuckoo). Gaat over een Finse krijgsgevangene en een deserterende Sovjetsoldaat die onderdak vinden bij een local tijdens WO II en te kampen krijgen met taalproblemen en allerlei soorten miscommunicatie. Best mooie film
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Ik ben aardig wat uurtjes onderweg voordat ik in de finishplaats Imatra aankom. Daarna op de fiets naar de camping waar de finish zal zijn. Hier kom ik al snel de eindcontroleur Natasja tegen. DIe is net met trein en fiets vanuit St. Petersburg gekomen en is net klaar met het afhuren van een trekkershutje dat als finishlocatie zal dienen. Ik help haar met het inrichten van de finishlocatie en het halen van voorraden.
Na een lange nacht is het wachten op de eerste finishers. Die komen al snel. Er wordt heel snel gereden. Jenja is zelfs vrij snel binnen. Dat terwijl hij als laatste vertrok. Halverwege de middag ga ik naar het centrum om een fietsdoos te scoren. Ook nu weer merk ik dat de Finnen buiten Helsinki de Finse reputatie qua talenkennis niet echt eer aan doen. Het duurt lang voordat ze snappen wat ik nodig heb. Als ik met de fietsdoos op m'n fiets naar de camping loop komt Tanja me achterop. Het regent inmiddels redelijk en zij is doornat op zoek naar de camping. Ik zeg haar hoe ze moet rijden. De hoofdorganisator Misha is er inmiddels ook al. Hij rust wat uit op bed. Ook Tanja ligt al te snurken.
Na een lange nacht is het wachten op de eerste finishers. Die komen al snel. Er wordt heel snel gereden. Jenja is zelfs vrij snel binnen. Dat terwijl hij als laatste vertrok. Halverwege de middag ga ik naar het centrum om een fietsdoos te scoren. Ook nu weer merk ik dat de Finnen buiten Helsinki de Finse reputatie qua talenkennis niet echt eer aan doen. Het duurt lang voordat ze snappen wat ik nodig heb. Als ik met de fietsdoos op m'n fiets naar de camping loop komt Tanja me achterop. Het regent inmiddels redelijk en zij is doornat op zoek naar de camping. Ik zeg haar hoe ze moet rijden. De hoofdorganisator Misha is er inmiddels ook al. Hij rust wat uit op bed. Ook Tanja ligt al te snurken.
Het is al avond als het busje eindelijk binnenkomt. Iedereen vliegt erop af om z'n spullen te krijgen. Direct zijn alle douches bezet. Anton heeft inmiddels een tweede trekkershutje afgehuurd zodat we allemaal plaats om te slapen hebben. Een enkeling gaat direct door de grens over en naar huis. Een rijder is nog onderweg. Tanja is tijdens de 1000km jarig geweest. In de avond vieren we dus een geïmproviseerd verjaardagfeest.
Ik verlaat het feestje voortijdig om m'n fiets in te pakken. Een taxi voor de ochtend heb ik al gereserveerd. Gelukkig zijn de anderen al wakker als ik m'n spullen pak om naar het station te gaan. Met alleen een klein probleempje met de chauffeur van de vliegveldbus kom ik goed op het vliegveld aan waarvandaan ik verder vlieg richting huis.
Ik verlaat het feestje voortijdig om m'n fiets in te pakken. Een taxi voor de ochtend heb ik al gereserveerd. Gelukkig zijn de anderen al wakker als ik m'n spullen pak om naar het station te gaan. Met alleen een klein probleempje met de chauffeur van de vliegveldbus kom ik goed op het vliegveld aan waarvandaan ik verder vlieg richting huis.
De uitslag:
Als ik de problemen bekijk die hebben geleid tot m'n opgave moet ik constateren dat het voor PBP een slecht vergelijk is.
-mechanische problemen, kunnen ook daar gebeuren
-een te snel peloton, tijdens PBP geen enkel probleem, er zijn pelotons voor alle snelheden
-nieuwschierige officieren, komen niet voor bij PBP
-geen ravitailleringsmogelijkheid, ondenkbaar tijdens PBP
-verkeerde fiets, ik ga rijden op een fiets die zich bewezen heeft tijdens PBP.
Al met al denk ik dat ik tijdens PBP gewoon de normale hoeveelheid kans heb om heelhuids aan de finish te komen.
Als ik de problemen bekijk die hebben geleid tot m'n opgave moet ik constateren dat het voor PBP een slecht vergelijk is.
-mechanische problemen, kunnen ook daar gebeuren
-een te snel peloton, tijdens PBP geen enkel probleem, er zijn pelotons voor alle snelheden
-nieuwschierige officieren, komen niet voor bij PBP
-geen ravitailleringsmogelijkheid, ondenkbaar tijdens PBP
-verkeerde fiets, ik ga rijden op een fiets die zich bewezen heeft tijdens PBP.
Al met al denk ik dat ik tijdens PBP gewoon de normale hoeveelheid kans heb om heelhuids aan de finish te komen.
Klopt een aantal 200km ritten. Soms 's nachts, soms overdag. Allemaal met wat klimwerk zonder te overdrijven.quote:Op zaterdag 21 juli 2007 08:04 schreef komrad het volgende:
en nu een maandje rust en training??
Een uurtje geleden kreeg ik een mail met m'n startnummer, 3452.
Op de site van Parijs Brest Parijs zal tijdens de tocht de doorkomst bij de controles van iedere rijder te vinden zijn mbv het startnummer.
Op de site van Parijs Brest Parijs zal tijdens de tocht de doorkomst bij de controles van iedere rijder te vinden zijn mbv het startnummer.
We gaan je volgen .quote:Op dinsdag 24 juli 2007 18:07 schreef ultra_ivo het volgende:
Een uurtje geleden kreeg ik een mail met m'n startnummer, 3452.
Op de site van Parijs Brest Parijs zal tijdens de tocht de doorkomst bij de controles van iedere rijder te vinden zijn mbv het startnummer.
.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Vandaag m'n laatste trainingsrit gedaan voor PBP. Een nachtelijk rondje van 200km. 3 weken geleden reed ik ook al zo'n nachtrit, toen met iets meer mensen, 7. Ook voor 200km is nachtrijden iets aparts. Zeker bij de route die ik 3 weken geleden reed. De regio rondom Düren is bij daglicht niet echt interesant, grote bruinkoolgroeves afgeschermd met hoge aarden wallen. Maar 's nachts heb je een fantastisch gevoel bij alle lampjes van de graafmachines en bovenop de windmolens die daar overdag staan. Combineer dat met het rijden met een leuke groep en je komt uit op een fantastische nacht. Een van m'n vaste controlekroegen in België heeft op zondagochtend vanaf 5 uur open vanwege markt. Altijd leuk om daar met een groepje fietsers om 5u30 binnen te vallen .
Pauze in de Burger King van Jülich
Ook bij trainingsritten is een reflectiejack handig
Een groot voordeel van nachtritten, de bakkers hebben heel vers brood aan het eind van de rit
M'n fiets heb ik de laatste week fors onder handen genomen. Nieuwe lampen gemonteerd, originele SON lampen. M'n Bisy lampen waren toch al wat bedaagd aan het worden en hielden er vorige week plotseling mee op. Een storing ergens in het systeem. Omdat ik het geheel toch wilde vervangen heb ik maar niet gezocht waar de storing zat. Na vannacht nog een noodzakelijke vervanging. De remveer is me vannacht gebroken. Vindt ik wat vroeg, van Dura Ace verwacht je dat zoiets eeuwig mee gaat en niet na een jaar of 15 de geest geeft. Gelukkig heb ik nog een setje Suntour Superbe remmen liggen, die gaan er nu op.
Over een week ga ik al naar Frankrijk. Met een deel van de fietsclub gaan we de Franse Pijl Straatsburg-Parijs rijden. Voor de training, voor de lol en om een van onze Russische leden een spoedcursus fietsen in Frankrijk te geven. Hij gaat ook PBP rijden.
Ik ben gelukkig niet nerveus maar wel enorm geconcentreerd en gemotiveerd. M'n gebrekkige training probeer ik te compenseren door een betere technische en organisatorische voorbereiding. Twee clubmaten, Cyrille en Zef, gaan met een busje op 450km staan, bij de controle van Loudeac. Zo zien we ze 2 keer. Zeker voor Loudeac is dat handig, die controle is altijd overvol. Daar maakt het hebben van je eigen voorzieningen heel wat uit.
[ Bericht 12% gewijzigd door ultra_ivo op 05-08-2007 15:58:41 ]
Pauze in de Burger King van Jülich
Ook bij trainingsritten is een reflectiejack handig
Een groot voordeel van nachtritten, de bakkers hebben heel vers brood aan het eind van de rit
M'n fiets heb ik de laatste week fors onder handen genomen. Nieuwe lampen gemonteerd, originele SON lampen. M'n Bisy lampen waren toch al wat bedaagd aan het worden en hielden er vorige week plotseling mee op. Een storing ergens in het systeem. Omdat ik het geheel toch wilde vervangen heb ik maar niet gezocht waar de storing zat. Na vannacht nog een noodzakelijke vervanging. De remveer is me vannacht gebroken. Vindt ik wat vroeg, van Dura Ace verwacht je dat zoiets eeuwig mee gaat en niet na een jaar of 15 de geest geeft. Gelukkig heb ik nog een setje Suntour Superbe remmen liggen, die gaan er nu op.
Over een week ga ik al naar Frankrijk. Met een deel van de fietsclub gaan we de Franse Pijl Straatsburg-Parijs rijden. Voor de training, voor de lol en om een van onze Russische leden een spoedcursus fietsen in Frankrijk te geven. Hij gaat ook PBP rijden.
Ik ben gelukkig niet nerveus maar wel enorm geconcentreerd en gemotiveerd. M'n gebrekkige training probeer ik te compenseren door een betere technische en organisatorische voorbereiding. Twee clubmaten, Cyrille en Zef, gaan met een busje op 450km staan, bij de controle van Loudeac. Zo zien we ze 2 keer. Zeker voor Loudeac is dat handig, die controle is altijd overvol. Daar maakt het hebben van je eigen voorzieningen heel wat uit.
[ Bericht 12% gewijzigd door ultra_ivo op 05-08-2007 15:58:41 ]
Gerrit Schotman heeft de deelnemerslijst doorgespit en komt tot een aantal leuke weetjes. Dit jaar zijn er 89 Nederlandse deelnemers, niet significant anders dan de afgelopen jaren. Wel sterk gestegen is het aantal Nederlanders met specials (ligfietsen, trikes en tandems), namelijk 23 stuks. Sybren Zandstra probeert z'n eigen Nederlands record te verbreken door voor de 6e keer deel te nemen, Leo Förster, Peter Blouw en Harry Tuinhof gaan voor de 5e keer. Helaas probeert Joseph Delalande niet om zijn rekord van 10 deelnames te verbeteren. 4 rijders proberen dat aantal ook te halen, waaronder de 79-jarige Roger Martin. Die heeft PBP nog gereden toen het een officiële wedstrijd was.
hey gaaf om te lezen!!
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Vanaf nu even wat weinig updates van mijn hand. Ik vertrek zodadelijk naar Frankrijk. Eerst een krappe week warmfietsen en dan over een week de fietsencontrole. Over een week is PBP te volgen via internet, http://www.paris-brest-paris.org/FR/index.php?showpage=64 Op de startrotonde staat inmiddels een webcam, te vinden via http://www.parisbrestpari(...)gne_de_depart/webcam
Hoe zal het hem vergaan?
Dit is wat ik op de site over hem kon vinden:
Dit is wat ik op de site over hem kon vinden:
Een heel aardig artikel in de Limburger van vandaag trouwens.quote:est passé le 23/08 à 18h37 à FOUGERES (11)
est passé le 23/08 à 14h21 à TINTENIAC (10)
est passé le 23/08 à 07h31 à LOUDEAC (9)
♫
Is dat goed?quote:Op vrijdag 24 augustus 2007 21:52 schreef knep het volgende:
Hoe zal het hem vergaan?
Dit is wat ik op de site over hem kon vinden:
[..]
Een heel aardig artikel in de Limburger van vandaag trouwens.
Geen flauw idee, weet niet wanneer de site wordt bijgewerkt .quote:
.Als ie afgestapt zou zijn zou er 'abandonne' staan, maar bij andere deelnemers staan er dan wel weer tijden van vandaag .
.
♫
Als ik op andere nummers zoek, zijn ook alleen deze drie punten bekend met tijd. Dus het zal wel goed gaan, gok ik zo...quote:Op vrijdag 24 augustus 2007 22:03 schreef knep het volgende:
[..]
Geen flauw idee, weet niet wanneer de site wordt bijgewerkt .
Als ie afgestapt zou zijn zou er 'abandonne' staan, maar bij andere deelnemers staan er dan wel weer tijden van vandaag .
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Hm, ik had er al een paar gevonden die al gefinisht waren.quote:Op vrijdag 24 augustus 2007 22:30 schreef Falco het volgende:
[..]
Als ik op andere nummers zoek, zijn ook alleen deze drie punten bekend met tijd. Dus het zal wel goed gaan, gok ik zo...
♫
Ja, nu ik verder speel met die nummers, kom ik er achter dat alleen de laatste drie tijdwaarnemingen telkens doorgegeven worden.quote:Op vrijdag 24 augustus 2007 22:33 schreef knep het volgende:
[..]
Hm, ik had er al een paar gevonden die al gefinisht waren.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Hier staan zelfs al foto's van de aankomst: http://picasaweb.google.f(...)?authkey=k24P3yKflWk
Nou even afwachten maar .
Nou even afwachten maar .
♫
ik hoop dat het goed gaat met Ivo, maar afwachten dus
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
hopen dat iig geen griep onder de leden heeft.
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Hulde
SKB | Michel Fabrizio | Noriyuki Haga
MotoGP | World Champion 2006 Nicky Hayden | World Champion 2007 Casey Stoner
Alice Team | Mika Kallio | Niccolò Canepa
MotoGP | World Champion 2006 Nicky Hayden | World Champion 2007 Casey Stoner
Alice Team | Mika Kallio | Niccolò Canepa
Als er van die glimmende isolatiedekens aan te pas komen is het wel heroïschquote:Op vrijdag 24 augustus 2007 22:40 schreef knep het volgende:
Hier staan zelfs al foto's van de aankomst: http://picasaweb.google.f(...)?authkey=k24P3yKflWk
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Vanmorgen een zeer interessant artikel in Dagblad de Limburger met daarin ook wat informatie over Ivo.
Hij heeft helaas de pijp aan maarten moeten geven na 935 km te hebben afgelegd (volgens de krant dus).
Hij heeft helaas de pijp aan maarten moeten geven na 935 km te hebben afgelegd (volgens de krant dus).
♫
Even kort vanuit Parijs; ht was een legendrische editie. De eerste nacht stortregen en tegenwind. In Loudeacwarn al 800 rijders buiten tijd, op de heenweg. de ACP stond toe om max. 2 uur te lenen. Die 2 uur moest ik rond Brest inzetten vanwege fore noordwestenwind. Voor Loudeac een pijl gemist;daardoor amper kunn slapen. En na Fougeres, na935 km moeten opgeven wegens slaap. Er hebben ,ini,aal 4x zoveel mensen opgegeven dan anders.
Kan iemand he artikel hier posten?
Kan iemand he artikel hier posten?
Jammer, maar toch knap dat je uberhaupt over de helft bent gekomen . Volgende keer opnieuw?
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Toch erg knap Ivo . Ik zal het artikel voor je scannen en later hier posten .quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:21 schreef ultra_ivo het volgende:
Even kort vanuit Parijs; ht was een legendrische editie. De eerste nacht stortregen en tegenwind. In Loudeacwarn al 800 rijders buiten tijd, op de heenweg. de ACP stond toe om max. 2 uur te lenen. Die 2 uur moest ik rond Brest inzetten vanwege fore noordwestenwind. Voor Loudeac een pijl gemist;daardoor amper kunn slapen. En na Fougeres, na935 km moeten opgeven wegens slaap. Er hebben ,ini,aal 4x zoveel mensen opgegeven dan anders.
Kan iemand he artikel hier posten?
♫
ging dat artikel over ivo? heb het wel gelezen echt om dat te doenquote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:30 schreef knep het volgende:
[..]
Toch erg knap Ivo . Ik zal het artikel voor je scannen en later hier posten .
je fietst nooit 935 km voor niks altijd goed voor je conditie. Alleen jammer dat je de finish in Parijs niet haaltquote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:33 schreef Zwansen het volgende:
Kut zeg. 935km voor niks gefietst.
jammer Ivo, een beetje Elfstedentochtperikelen dus
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Jammer, maar zo te horen was het nogal een slachtpartij.quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:21 schreef ultra_ivo het volgende:
Even kort vanuit Parijs; ht was een legendrische editie. De eerste nacht stortregen en tegenwind. In Loudeacwarn al 800 rijders buiten tijd, op de heenweg. de ACP stond toe om max. 2 uur te lenen. Die 2 uur moest ik rond Brest inzetten vanwege fore noordwestenwind. Voor Loudeac een pijl gemist;daardoor amper kunn slapen. En na Fougeres, na935 km moeten opgeven wegens slaap. Er hebben ,ini,aal 4x zoveel mensen opgegeven dan anders.
Kan iemand he artikel hier posten?
laat ik het zo zeggen je moet al een goede conditie hebben omdat uberhaupt al te kunnen . maar tegen vermoeidheid begin je niks helaasquote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:50 schreef Zwansen het volgende:
935km fietsen goed voor je conditie? Ik vraag het me af...
Goede test voor het doorzettingsvermogen.quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:50 schreef Zwansen het volgende:
935km fietsen goed voor je conditie? Ik vraag het me af...
Mits voldoende rust erna, kan het niet zoveel kwaad, denk ik. En voor je uithoudingsvermogen is het ook wel aardig, lijkt me.
Hier kan het artikel gedownload worden: http://rapidshare.com/files/51457092/PBP.rar.html .quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:30 schreef knep het volgende:
[..]
Toch erg knap Ivo . Ik zal het artikel voor je scannen en later hier posten .
♫
Dat mag je wel zeggen. Een eerste klas slachting. Dit was m'n 4e PBP, heb ook 3x London-Edinburgh-London op m'n naam staan. Maar zo'n zware editie ivm de weersomstandigheden heb ik nooit meegemaakt. Het uitvalspercentage is ook iets van 3-4x zo hoog dan normaal.quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 18:12 schreef Wombcat het volgende:
[..]
Jammer, maar zo te horen was het nogal een slachtpartij.
Ik ben net thuis, morgen ga ik met de foto's beginnen. Dan kan ik ook stukje bij beetje met het uitgebreide verslag beginnen.
jammer dat je het niet gehaald hebt, maar de prestatie blijft enorm, ik zou niet moeten denken aan ruim 900km fietsen. En het verslag , i am awaiting itquote:Op maandag 27 augustus 2007 23:44 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Dat mag je wel zeggen. Een eerste klas slachting. Dit was m'n 4e PBP, heb ook 3x London-Edinburgh-London op m'n naam staan. Maar zo'n zware editie ivm de weersomstandigheden heb ik nooit meegemaakt. Het uitvalspercentage is ook iets van 3-4x zo hoog dan normaal.
Ik ben net thuis, morgen ga ik met de foto's beginnen. Dan kan ik ook stukje bij beetje met het uitgebreide verslag beginnen.
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Goed, hier komt dan deel 1quote:
Na vier jaar wachten sta ik eindelijk weer in de tunnel naar het Gymnase de Droits de l'Homme in een Parijse voorstad. De afgelopen dagen is het PBP gevoel volledig teruggekomen. Overnachten op de camping tussen duizenden andere PBP-gangers, een hele dag achter/voor de stand van London-Edinburgh-London staan en veel oude en nieuwe vrienden weerzien. In de tunnel komt het aloude 'Ave Ceasar' gevoel op. Zo samengepakt met duizenden andere randonneurs voel je je net een gladiator die losgelaten gaat worden ter lering ende vermaeck voor het talloze publiek. Ruim een uur voordat ik mag starten sta ik in het stadion. Helaas net na een scheiding die gemaakt wordt tussen twee groepen. Naast me staat m'n Russische fietsmaat Tolik. Om me heen zie ik steeds meer bekenden. Langzaam stroomt het stadion vol.
De debutanten staan stijf van de adrenaline, de anciens moeten ook moeite doen om niet te zenuwachtig te worden. Een praatje links en rechts helpt dan enorm. De halve wereld is verzameld, ik zie zo snel om me heen Britten, Amerikanen, Duitsers, Japanners en veel, heel veel Fransen.
Om het kwartier gaat er vuurwerk de lucht in en wordt er weer een groep op weg gestuurd. Buiten het stadion horen we dan het gejuich van het publiek. Om 22 uur is het eindelijk zover, mijn startgroep mag naar de startlijn. In ons stempelboekje wordt een stempel met het tijdstip gezet. Zo weet men naderhand hoeveel tijd we erbij krijgen. Bij mij staat er 22u10, ik mag dus 40minuten later op iedere controle zijn. Ik stel mij redelijk vooraan op. Straks staat er veel meubulair op de weg, vooraan zitten kan dan geen kwaad. Een aantal clubgenoten hebben Tolik en mij al gevonden, zij houden ons gezelschap in het laatste kwartier voor de start.
Vlak voor de start trek ik mijn regenjack aan, het begint licht te regenen. Het is een gok, je kunt op het moment niet zeker zeggen wat het gaat worden, een droge of een natte nacht. Na het startschot rij ik direct naar voren, direct achter de neutralisatiewagen. De eerste 45minuten zullen geneutraliseerd afgelegd worden bij 25km/u. Ik wil de obstakels zien. Tolik is wat minder bedreven in het pelotonrijden en zakt weg in het peloton. Naast mij rijden een Italiaan en Peter Turnbull, een van de Britse veelrijders. Al snel begint het te regenen. Met name de Italiaan heeft het er moeilijk mee.
Als de neutralisatiewagen weggaat zak ik al snel naar achteren. Geen probleem, ik wil niet de fout maken te snel te vertrekken, dat heb ik al eens eerder gedaan met desastreuze gevolgen. Nadat ik op een helling m'n ketting erafschakel blijf ik even staan om van het mooie tafereel te genieten. Voor mij een gigantisch lint van rode achterlichtjes, achter me een gigantisch lint van koplampen. Ook naderhand doe ik dat regelmatig, even afstappen en genieten.
Aan de kant van de weg staat ondanks de regen toch nog redelijk wat publiek. Ook de gevaarlijke kruisingen en lastige punten worden bemand door vrijwilligers uit de dorpen. In diezelfde dorpen zijn vaak nog café's en soms zelfs bakkerijen geopend. Ik sla de bakker na 70km over en rij door tot het Café des Sports en Chateauneuf en Thymerais. Van tevoren was op een Frans forum bekend gemaakt dat dit café de hele nacht open zou zijn. En 80km is een mooi punt om even een pauze te nemen.
Wat een fantastische sfeer
Ben benieuwd naar je volgende delen.
Ben benieuwd naar je volgende delen.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Na Chateauneuf-en-Thymerais doe ik het rustig aan. Er is nog maar 20-30km totdat een van de zwaarste stukken parcours eraan komt. Ik verstop me dan ook in de grote pelotons die rijden. Het publiek staat hier nog altijd langs de kant ondanks dat het al ver na middernacht op deen doordeweekse dag is.
Langzaam begint het meer te heuvelen. Ik tel de kilometers af tot Longy-au-Perche. Als we het dorp binnenrijden waarschuw ik de rijders in het peloton waar ik in zit. We rijden rond het dorpsplein, langs een open bakkerij en slaan dan rechtsaf. Iedereen moet gelijk naar het binnenblad. Een enkeling die ondanks mijn waarschuwingen niet op tijd geschakeld heeft moet van de fiets. Deze helling zou niet misstaan in de Amstel Gold Race.
Vanaf nu is het afzien. De Perche is een erg lastige streek. Maar ook een wielergekke streek. Diverse dorpen zijn versierd naar aanleiding van PBP.
Langzaam begint het nu wat harder te regenen. Gelukkig komt Mortagne-au-Perche in zicht. Op de terugweg is hier een controle, nu alleen een eetgelegenheid. Binnen is het warm. Massa's randonneurs proberen op te drogen. In de hal repareert een enkeling een lekke band.
Langzaam begint het meer te heuvelen. Ik tel de kilometers af tot Longy-au-Perche. Als we het dorp binnenrijden waarschuw ik de rijders in het peloton waar ik in zit. We rijden rond het dorpsplein, langs een open bakkerij en slaan dan rechtsaf. Iedereen moet gelijk naar het binnenblad. Een enkeling die ondanks mijn waarschuwingen niet op tijd geschakeld heeft moet van de fiets. Deze helling zou niet misstaan in de Amstel Gold Race.
Vanaf nu is het afzien. De Perche is een erg lastige streek. Maar ook een wielergekke streek. Diverse dorpen zijn versierd naar aanleiding van PBP.
Langzaam begint het nu wat harder te regenen. Gelukkig komt Mortagne-au-Perche in zicht. Op de terugweg is hier een controle, nu alleen een eetgelegenheid. Binnen is het warm. Massa's randonneurs proberen op te drogen. In de hal repareert een enkeling een lekke band.
Heroïsche shizzle dit!
Daar is de Marmotte een peuleschilletje bij
Daar is de Marmotte een peuleschilletje bij
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Een groot voordeel bij PBP is dat je op iedere controle een 3 gangen menu kunt krijgen. Gelukkig is de rij bij het restaurant erg kort. Ik heb het wel eens erger meegemaakt. Binnen de 10 minuten na aankomst zit ik aan tafel met dampende borden rijst en omelet voor me. Om me heen zitten overal rijders te eten, een enkeling heeft z'n hoofd al op tafel gelegd om kort wat te slapen. Als ik m'n eten opga loop ik naar de uitgang. Buiten stortregent het. Om mij heen zie ik rijders naar buiten kijken en weer een stoel opzoeken.
Met een klein groepje rij ik het terrein af. Mortagne ligt bovenop een heuvel, klappertandend rijden we allemaal naar beneden. Een tiental kilometer verderop komen we wat lichtjes tegen. Rijders die in groepen voor ons gestart zijn en nu al opgegeven hebben, nog voor de 1e controle op kilometer 200. Dat is toch wel erg vroeg. Ik vermoed dat het 80-uurs rijders zijn die hun vooraf bepaalde schema niet konden halen. Langzaam begin ik het gevoel te krijgen dat dit een hele speciale editie gaat worden. Ik mis de enorme pelotons die anders te zien zijn. Die rijders moeten ergens zijn. Ik vrees dat ze het eind van de hoosbui afwachten in Mortagne-au-Perche. Waar ze daarna de tijd vandaan moeten halen om op tijd op alle controles te zijn is mij een raadsel. Ik mis in ieder geval de pelotons. Normaal kun je zo makkelijk een relatief hoge snelheid vasthouden en een paar uur voorsprong op het uiterste tijdschema opbouwen. Voorsprong die je daarna nuttig kunt inzetten om bijvoorbeeld te slapen.
Pas in de ochtend halen wat pelotonnetjes mij in. Maar nog altijd geen enorme groepen. En die pelotonnetjes die mij inhalen zijn minder snel dan gewoonlijk. Vooral de Italianen en Spanjaarden zien er beroerd uit. Zij zijn gewend om bij warm weer hard te rijden. Nu rij ik hen er zelfs bergop vanaf, iets waar ik normaal niet eens aan durf te denken. Ik zie ook heel wat ligfietsers om mij heen. Die rijders zijn een dik uur voor mij gestart. Ook zij zitten dus al in de problemen.
Regelmatig stoppen rijders in een café of een bakkerij om te eten en te drinken. De bakkers kunnen straks weer opnieuw beginnen met bakken . Bij aankomst in Villaines-la-Juhel heb ik een dik uur voorsprong op de sluitingstijd van de controle. Dat is al eens ruimer geweest.
Met een klein groepje rij ik het terrein af. Mortagne ligt bovenop een heuvel, klappertandend rijden we allemaal naar beneden. Een tiental kilometer verderop komen we wat lichtjes tegen. Rijders die in groepen voor ons gestart zijn en nu al opgegeven hebben, nog voor de 1e controle op kilometer 200. Dat is toch wel erg vroeg. Ik vermoed dat het 80-uurs rijders zijn die hun vooraf bepaalde schema niet konden halen. Langzaam begin ik het gevoel te krijgen dat dit een hele speciale editie gaat worden. Ik mis de enorme pelotons die anders te zien zijn. Die rijders moeten ergens zijn. Ik vrees dat ze het eind van de hoosbui afwachten in Mortagne-au-Perche. Waar ze daarna de tijd vandaan moeten halen om op tijd op alle controles te zijn is mij een raadsel. Ik mis in ieder geval de pelotons. Normaal kun je zo makkelijk een relatief hoge snelheid vasthouden en een paar uur voorsprong op het uiterste tijdschema opbouwen. Voorsprong die je daarna nuttig kunt inzetten om bijvoorbeeld te slapen.
Pas in de ochtend halen wat pelotonnetjes mij in. Maar nog altijd geen enorme groepen. En die pelotonnetjes die mij inhalen zijn minder snel dan gewoonlijk. Vooral de Italianen en Spanjaarden zien er beroerd uit. Zij zijn gewend om bij warm weer hard te rijden. Nu rij ik hen er zelfs bergop vanaf, iets waar ik normaal niet eens aan durf te denken. Ik zie ook heel wat ligfietsers om mij heen. Die rijders zijn een dik uur voor mij gestart. Ook zij zitten dus al in de problemen.
Regelmatig stoppen rijders in een café of een bakkerij om te eten en te drinken. De bakkers kunnen straks weer opnieuw beginnen met bakken . Bij aankomst in Villaines-la-Juhel heb ik een dik uur voorsprong op de sluitingstijd van de controle. Dat is al eens ruimer geweest.
Ook na Villaines blijft het regenen. Ik heb er gelukkig niet veel last van, de kilometers schieten vrij rap onder m'n wielen door. Ook het publiek begint langzaam uit de huizen te komen. Ik vermaak me goed, de moraal is nog 100% en de benen voel ik niet. In kleine groepjes rij ik verder, af en toe stoppend om een foto te maken.
Opvallend is dat de Fransen dit keer een aardig aantal ligfietsers leveren. Traditioneel is dit meer iets voor de Britten en Nederlanders.
Dan duikt plotseling, eerst heel aarzelend, maar alras wat krachtdadiger de zon op. Binnen een paar kilometer staat iedereen langs de kant om de regen en winterkleren af te pellen. Ook de Italianen beginnen het weer zonnig in te zien.
Fougeres is zo al ras bereikt. Het restaurant is hier gewoonlijk smoorheet, deze keer gelukkig niet. Tot mijn verbazing duikt plotseling Tolik op. Ik had hem niet zo snel verwacht te zien, hij klimt een stuk beter dan ik. Hij komt net terug van de medische post, hij heeft last van zijn knie. Ik bespreek met hem de te volgen strategie. Hij zit erg laag. Ik raad hem aan om iedere controle zijn zadel 2-3mm hoger te zetten en vooral rustig te rijden. Zelfs af en toe lopen op een helling kan een optie zijn voor hem.
[ Bericht 1% gewijzigd door ultra_ivo op 31-08-2007 22:49:21 ]
Opvallend is dat de Fransen dit keer een aardig aantal ligfietsers leveren. Traditioneel is dit meer iets voor de Britten en Nederlanders.
Dan duikt plotseling, eerst heel aarzelend, maar alras wat krachtdadiger de zon op. Binnen een paar kilometer staat iedereen langs de kant om de regen en winterkleren af te pellen. Ook de Italianen beginnen het weer zonnig in te zien.
Fougeres is zo al ras bereikt. Het restaurant is hier gewoonlijk smoorheet, deze keer gelukkig niet. Tot mijn verbazing duikt plotseling Tolik op. Ik had hem niet zo snel verwacht te zien, hij klimt een stuk beter dan ik. Hij komt net terug van de medische post, hij heeft last van zijn knie. Ik bespreek met hem de te volgen strategie. Hij zit erg laag. Ik raad hem aan om iedere controle zijn zadel 2-3mm hoger te zetten en vooral rustig te rijden. Zelfs af en toe lopen op een helling kan een optie zijn voor hem.
[ Bericht 1% gewijzigd door ultra_ivo op 31-08-2007 22:49:21 ]
Tot nu toe nog overal vrolijke gezichten op de foto's .
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Direct na Fougères overvalt ons een korte heftige bui. Ik kijk naar de wolken en besluit dat 5 minuten schuilen voldoende moet zijn. Ik krijg gelijk en binnen 5 minuten kunnen we verder rijden. Een paar honderd meter verder raak ik Tolik kwijt. De klim vanuit Fougeres is een van de steilste van de hele PBP, hij moet er te voet verder ivm zijn knie. Bij PBP heeft het sowieso weinig zin om met dezelfde mensen samen te rijden, zeker las je niet vaak met elkaar gereden hebt. Iedereen heeft op een ander moment een inzinking, ieder rijdt op een ander moment sterk. Tot aan Tinteniac heb ik zo'n goede periode. Ik kan me goed handhaven in de snelle groepen. Een hele tijd rij ik zelfs met een groep Fransen die gestart zijn in de snelle groep. Zij hadden al lang voor moeten liggen maar zijn om de een of andere reden achterop geraakt. Toch rijden ze, buiten tijd en al, gewoon door. Zij willen toch in Brest en terug in Parijs komen. Klasse. Ik laat mijn waardering aan hun blijken en vergelijk hun houding met die van de rappe mannen die in de 1e nacht al opgaven.
De etappe naar Tinteniac is erg kort, maar 55km. Zonder problemen leg ik die af. Na Tinteniac begint het te schemeren. Ik trek mijn nachtuitrusting aan en schakel mijn lampen aan. Even buiten Tinteniac staan twee kinderen in de voortuin te kijken. Mijn bidon is leeg dus ik stop en vraag de oudste om water. Hij gaat naar binnen met mijn lege bidon. Aan zijn zusje van 3 vraag ik of ze Parijs Brest gaat rijden als ze groot is. Er volgt een enthousiast 'oui'.
Gelukkig is het stuk van Tinteniac naar Loudeac goed voorzien van kroegen die de hele nacht open zijn. Ik kan het uithouden met af en toe een blikje cola, velen moeten hier echter even de ogen sluiten. Er zijn er zelfs die in Tinteniac gestopt zijn om te slapen. Mij is dit veel te vroeg. Ik overweeg zelfs om door te rijden naar Carhaix. Maar ik merk dat ik dat niet ga halen, de wind blijft de hele nacht waaien. Doorrijden zou alleen een optie zijn als ik geen slaap zou hebben en de wind was gaan liggen. Nu ben ik blij dat ik in Loudeac een assistentiewagen heb staan. Per SMS heb ik al gehoord van Cyrille dat ik Tolik in de wagen zal treffen. Hij heeft een ongeluk gehad en is door hem opgehaald
Als ik in Loudeac aankom staat Cyrille al te wachten. Hij neemt mijn fiets aan terwijl ik naar de controle loop om m'n kaart te laten afstempelen. Bij terugkomst in het busje staat het eten al op het vuur. Tolik ligt al te slapen. Het blijkt dat hij tegen een Braziliaan is gebotst. Als goede coureurs hebben ze eerst eendrachtig de schade aan de fietsen hersteld. Zo'n 10km verder merkte Tolik dat hij z'n stuur niet meer goed kon vasthouden van de pijn in z'n pols. Een motard nam de zaak toen over en uiteindelijk kregen Cyrille en Zef toestemming om met de volgwagen op het parcours te komen om Tolik op te halen.
Nadat ik de verhalen heb aangehoord zet ik mijn wekker op 6 uur en slaap 2 uur. Om half 6 ben ik al wakker en pak m'n spullen. Stipt kwart voor 6 vertrek ik weer. De controle is net dicht voor mijn groep, ik ben dus prima op tijd.
De etappe naar Tinteniac is erg kort, maar 55km. Zonder problemen leg ik die af. Na Tinteniac begint het te schemeren. Ik trek mijn nachtuitrusting aan en schakel mijn lampen aan. Even buiten Tinteniac staan twee kinderen in de voortuin te kijken. Mijn bidon is leeg dus ik stop en vraag de oudste om water. Hij gaat naar binnen met mijn lege bidon. Aan zijn zusje van 3 vraag ik of ze Parijs Brest gaat rijden als ze groot is. Er volgt een enthousiast 'oui'.
Gelukkig is het stuk van Tinteniac naar Loudeac goed voorzien van kroegen die de hele nacht open zijn. Ik kan het uithouden met af en toe een blikje cola, velen moeten hier echter even de ogen sluiten. Er zijn er zelfs die in Tinteniac gestopt zijn om te slapen. Mij is dit veel te vroeg. Ik overweeg zelfs om door te rijden naar Carhaix. Maar ik merk dat ik dat niet ga halen, de wind blijft de hele nacht waaien. Doorrijden zou alleen een optie zijn als ik geen slaap zou hebben en de wind was gaan liggen. Nu ben ik blij dat ik in Loudeac een assistentiewagen heb staan. Per SMS heb ik al gehoord van Cyrille dat ik Tolik in de wagen zal treffen. Hij heeft een ongeluk gehad en is door hem opgehaald
Als ik in Loudeac aankom staat Cyrille al te wachten. Hij neemt mijn fiets aan terwijl ik naar de controle loop om m'n kaart te laten afstempelen. Bij terugkomst in het busje staat het eten al op het vuur. Tolik ligt al te slapen. Het blijkt dat hij tegen een Braziliaan is gebotst. Als goede coureurs hebben ze eerst eendrachtig de schade aan de fietsen hersteld. Zo'n 10km verder merkte Tolik dat hij z'n stuur niet meer goed kon vasthouden van de pijn in z'n pols. Een motard nam de zaak toen over en uiteindelijk kregen Cyrille en Zef toestemming om met de volgwagen op het parcours te komen om Tolik op te halen.
Nadat ik de verhalen heb aangehoord zet ik mijn wekker op 6 uur en slaap 2 uur. Om half 6 ben ik al wakker en pak m'n spullen. Stipt kwart voor 6 vertrek ik weer. De controle is net dicht voor mijn groep, ik ben dus prima op tijd.
Direkt na het verlaten van Loudeac kom ik in een keer enorme pelotons tegen. Er is hier iets hopeloos fout aan het gaan, dat kan niet dat zoveel mensen zo krap op de tijdslimiet rijden. 25km na Loudeac kan ik m'n nachtuitrusting weer uittrekken. Hier, in St. Martin des Prees is de hele nacht een café opengeweest. Op de stoep voor het café help ik Manfred, een van de Duitse deelnemers. Zijn goede verlichting is kapot. De mecanicien in Loudeac kon alleen een halfwas LED lampje leveren, de rest kreeg ie niet aan Manfred z'n fiets geknutseld. Ik geef hem een van mijn reservelampen en binnen 10 minuten zit deze lamp goed op Manfred z'n fiets.
Het resterende deel van de rit naar Carhaix gaat vrij eenvoudig. De grote groepen maken het rijden makkelijk, af en toe komt er een groepje snelle mannen voorbij van de 84-uurs groep. Zij zijn 7 uur na mij vertrokken op dinsdagochtend.
In Carhaix is er veel volk. Ik kom op weg naar de controle Michel tegen, mijn oude leermeester. Hij is gestart in de snelle groep en al op de terugweg. De omstandigheden lijken geen vat op hem te hebben. Die hebben wel vat op veel anderen. In het gras liggen veel rijders te slapen. Ik weet niet of ze in Loudeac of Tinteniac al geslapen hebben of niet.
Even later hoor ik de eerste informatie over hoe erg het is. De tijdslimiet op de controles is met 2 uur verruimd hoor ik. Als ze dat niet gedaan hadden waren er 800 man in Loudeac buiten tijd geweest. Ik dacht dat ik erg langzaam reed dit keer. Maar er moeten er dus dik duizend achter me gezeten hebben toen ik in Loudeac aankwam. Verbazend en verontrustend tegelijk.
Het resterende deel van de rit naar Carhaix gaat vrij eenvoudig. De grote groepen maken het rijden makkelijk, af en toe komt er een groepje snelle mannen voorbij van de 84-uurs groep. Zij zijn 7 uur na mij vertrokken op dinsdagochtend.
In Carhaix is er veel volk. Ik kom op weg naar de controle Michel tegen, mijn oude leermeester. Hij is gestart in de snelle groep en al op de terugweg. De omstandigheden lijken geen vat op hem te hebben. Die hebben wel vat op veel anderen. In het gras liggen veel rijders te slapen. Ik weet niet of ze in Loudeac of Tinteniac al geslapen hebben of niet.
Even later hoor ik de eerste informatie over hoe erg het is. De tijdslimiet op de controles is met 2 uur verruimd hoor ik. Als ze dat niet gedaan hadden waren er 800 man in Loudeac buiten tijd geweest. Ik dacht dat ik erg langzaam reed dit keer. Maar er moeten er dus dik duizend achter me gezeten hebben toen ik in Loudeac aankwam. Verbazend en verontrustend tegelijk.
Wat een verhalen weer... Mooi om te lezen!
Everything will be okay in the end.
If it's not okay, it's not the end...
If it's not okay, it's not the end...
Nog even een kleine aanvulling.
Bij het binnenrijden van Loudeac krijg ik plotseling pijn in m'n schouder. Eerder al speelden twee vingers op. Dit vooral bij het schakelen. Vanwege het slechte weer schakelde m'n fiets sowieso al erg stroef. Aangezien ontstekingswerende zalf niet helpt op de schouder monteer ik in St. Martin des Prees een oude buiscommandeur. Op frictiestand gaat de combinatie Shimano en Campagnolo prima. Dit blijkt de oplossing, de pijn in m'n schouder verdwijnt.
Bij het binnenrijden van Loudeac krijg ik plotseling pijn in m'n schouder. Eerder al speelden twee vingers op. Dit vooral bij het schakelen. Vanwege het slechte weer schakelde m'n fiets sowieso al erg stroef. Aangezien ontstekingswerende zalf niet helpt op de schouder monteer ik in St. Martin des Prees een oude buiscommandeur. Op frictiestand gaat de combinatie Shimano en Campagnolo prima. Dit blijkt de oplossing, de pijn in m'n schouder verdwijnt.
Wat leukquote:Op vrijdag 31 augustus 2007 23:01 schreef ultra_ivo het volgende:
De etappe naar Tinteniac is erg kort, maar 55km. Zonder problemen leg ik die af. Na Tinteniac begint het te schemeren. Ik trek mijn nachtuitrusting aan en schakel mijn lampen aan. Even buiten Tinteniac staan twee kinderen in de voortuin te kijken. Mijn bidon is leeg dus ik stop en vraag de oudste om water. Hij gaat naar binnen met mijn lege bidon. Aan zijn zusje van 3 vraag ik of ze Parijs Brest gaat rijden als ze groot is. Er volgt een enthousiast 'oui'.
Ivo,
Prachtig om je verhaal (en foto's) hier te lezen! It brings the good time back Ik ben nog bezig mijn mijn verslag! Ik ben het volledig met Ivo dat het dit jaar een waar slagveld was op de wegen. Wat een weer, wat een tocht, wat een heroiek! Intens genieten als je het mij vraagt.
Even ter introductie voor de fora leden: Ik ben net als Ivo verzot op het fietsen van tochten zoals Parijs-Brest-Parijs! Dit jaar heb ik voor het eerst deelgenomen aan de tocht der tochten voor de Lange afstandfietser. Ik mag wel stellen dat ik gezien de weersomstandigheden een prima finishtijd heb neer weten te zetten in Parijs: in 76 uur ben ik rondgefietst. Ik heb genoten van iedere kilometer die ik op de fiets heb gezeten, hoewel het door het barre weer soms wel moeilijk was om te blijven genieten
Over vier jaar weer? Dacht het wel!
Over twee jaar London - Edinburgh - London: Die kans is toch wel zeer groot aanwezig
Fietsgroet,
Teun
Prachtig om je verhaal (en foto's) hier te lezen! It brings the good time back Ik ben nog bezig mijn mijn verslag! Ik ben het volledig met Ivo dat het dit jaar een waar slagveld was op de wegen. Wat een weer, wat een tocht, wat een heroiek! Intens genieten als je het mij vraagt.
Even ter introductie voor de fora leden: Ik ben net als Ivo verzot op het fietsen van tochten zoals Parijs-Brest-Parijs! Dit jaar heb ik voor het eerst deelgenomen aan de tocht der tochten voor de Lange afstandfietser. Ik mag wel stellen dat ik gezien de weersomstandigheden een prima finishtijd heb neer weten te zetten in Parijs: in 76 uur ben ik rondgefietst. Ik heb genoten van iedere kilometer die ik op de fiets heb gezeten, hoewel het door het barre weer soms wel moeilijk was om te blijven genieten
Over vier jaar weer? Dacht het wel!
Over twee jaar London - Edinburgh - London: Die kans is toch wel zeer groot aanwezig
Fietsgroet,
Teun
Welkom Teun
Plek zat in dit topic voor jouw verslag.
Plek zat in dit topic voor jouw verslag.
Ik dacht dat we volgend jaar ook nog een fietsafspraak haddenquote:Op zaterdag 1 september 2007 11:23 schreef cyclerteun het volgende:
Over twee jaar London - Edinburgh - London: Die kans is toch wel zeer groot aanwezig
Vanuit Carhaix rijden we het gebruikelijke stuk door de bossen naar Huelgoat. Hier is het altijd prima rijden. Een niet al te hellende weg, mooi beschut voor de wind. Ik rij dan ook prima door en vindt al snel een leuk groepje. In het groepje ook een Fransman die zijn hele fiets versierd heeft.
Na Huelgoat kom ik de bossen uit op weg naar de beklimming van de Roc Trevezel. Met nog geen 400m zeker geen col van grote proporties. Maar vandaag is ie heel zwaar. De klim is zo'n grote brede Franse nationale weg. Nadat ik de bossen verlaten heb krijgt de wind vrij spel. Mijn gemiddelde keldert abrupt. Een groepje Catalanen probeert zich achter mij te verschuilen, veel winst levert dat hen niet op. Langzaam nader ik de top, een top die al vanaf ver te zien is. Boven staat weer veel publiek. Een aantal campers en auto's staan er als luxe logeplaatsen. Er komt me veel volk tegemoet. Ook velen met rode nummers. Die hadden al lang door moeten zijn.
Normaal kun je in de afdaling van de Roc Trevezel je gemiddelde drastisch opkrikken. Nu moet ik moeite doen om boven de 40 te komen. Als ik mijn gemiddelde bekijk zie ik dat het erg kritisch aan het worden is. Zo lang je je rijgemiddelde boven de 20 per uur houdt heb je nog zat kansen om binnen te komen. Zakt het onder de 20 dan moet het alarm afgaan, te lang zo langzaam rijden en je raakt automatisch buiten tijd.
Toch neem ik in Sizun de voor mij gebruikelijke pauze. Ik weet dat de weg naar Brest vanaf hier zeker niet vlak is. Sizun is een geliefde pauzeplaats. Sommigen zitten er hier nog fris bij maar de meesten vertonen zware sporen. Veranderingen aan de fietsen zijn stille getuigen van het lijden.
Na de gebruikelijke rondgang door de zuidelijke buitenwijken van Brest duikt de Pont Albert Loup op. Het keerpunt van PBP. Direkt na de brug verschijnt het plaatsnaambord Brest.
Een zware klim later is de controle bereikt. Ik ben nog altijd binnen de originele tijdslimiet. Bij de controleurs vraag ik na hoe het nu precies zit met de twee uur extra. Die twee uur gelden volgens hen alleen voor de controles, in Parijs moet ik gewoon binnen de 90 uur binnen zijn. Op zich prima. Die 2 uur kan ik goed gebruiken om in Loudeac en Mortagne te slapen. Na Mortagne kan ik wel 2 uur inhalen. Maar dat betekent wel dat ik in Loudeac voor de originele sluitingstijd moet binnenkomen. Helaas lukt het me niet om in Brest weg te gaan voor het einde van de oorspronkelijke controleopening. Op de een of andere manier ben ik hier altijd langzaam. Ik heb er niet alleen last van. Overal nemen de mensen het ervan, het is alsof er een last van iedereen is afgevallen. Het vooruitzicht van wind in de rug doet natuurlijk ook veel mensen tot rust komen.
Na Huelgoat kom ik de bossen uit op weg naar de beklimming van de Roc Trevezel. Met nog geen 400m zeker geen col van grote proporties. Maar vandaag is ie heel zwaar. De klim is zo'n grote brede Franse nationale weg. Nadat ik de bossen verlaten heb krijgt de wind vrij spel. Mijn gemiddelde keldert abrupt. Een groepje Catalanen probeert zich achter mij te verschuilen, veel winst levert dat hen niet op. Langzaam nader ik de top, een top die al vanaf ver te zien is. Boven staat weer veel publiek. Een aantal campers en auto's staan er als luxe logeplaatsen. Er komt me veel volk tegemoet. Ook velen met rode nummers. Die hadden al lang door moeten zijn.
Normaal kun je in de afdaling van de Roc Trevezel je gemiddelde drastisch opkrikken. Nu moet ik moeite doen om boven de 40 te komen. Als ik mijn gemiddelde bekijk zie ik dat het erg kritisch aan het worden is. Zo lang je je rijgemiddelde boven de 20 per uur houdt heb je nog zat kansen om binnen te komen. Zakt het onder de 20 dan moet het alarm afgaan, te lang zo langzaam rijden en je raakt automatisch buiten tijd.
Toch neem ik in Sizun de voor mij gebruikelijke pauze. Ik weet dat de weg naar Brest vanaf hier zeker niet vlak is. Sizun is een geliefde pauzeplaats. Sommigen zitten er hier nog fris bij maar de meesten vertonen zware sporen. Veranderingen aan de fietsen zijn stille getuigen van het lijden.
Na de gebruikelijke rondgang door de zuidelijke buitenwijken van Brest duikt de Pont Albert Loup op. Het keerpunt van PBP. Direkt na de brug verschijnt het plaatsnaambord Brest.
Een zware klim later is de controle bereikt. Ik ben nog altijd binnen de originele tijdslimiet. Bij de controleurs vraag ik na hoe het nu precies zit met de twee uur extra. Die twee uur gelden volgens hen alleen voor de controles, in Parijs moet ik gewoon binnen de 90 uur binnen zijn. Op zich prima. Die 2 uur kan ik goed gebruiken om in Loudeac en Mortagne te slapen. Na Mortagne kan ik wel 2 uur inhalen. Maar dat betekent wel dat ik in Loudeac voor de originele sluitingstijd moet binnenkomen. Helaas lukt het me niet om in Brest weg te gaan voor het einde van de oorspronkelijke controleopening. Op de een of andere manier ben ik hier altijd langzaam. Ik heb er niet alleen last van. Overal nemen de mensen het ervan, het is alsof er een last van iedereen is afgevallen. Het vooruitzicht van wind in de rug doet natuurlijk ook veel mensen tot rust komen.
Het Bretonse TV kanaal heeft een serie filmpjes over PBP online staan: http://ouest.france3.fr/dossiers/33481235-fr.php (commentaar soms in het Bretons)
Wat ontzettend gaaf om te lezen!
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
Bij het uitrijden van Brest merk ik tot mijn grote schrik dat de wind noordwest staat. Of de wind is gedraaid of de wind heeft de hele tijd al noordwest gestaan en ik heb het niet gemerkt. Dit is erg slecht nieuws. Bij noordwestenwind heb ik een fors deel van de terugweg zijwind, dat terwijl ik juis een forse wind in de rug nodig heb om het te halen. Toch probeer ik niet in paniek te raken en m'n vaste schema aan te houden. Gelukkig staan er weer mensen langs de weg met water als m'n bidon met energiedrank net leeg is. Dat is een van de voordelen van PBP, water kun je overal en altijd krijgen.
Ik stop dan ook in Sizun om wat te eten. Helaas zijn de supermarkten al dicht zodat ik wat tijd verlies in een restaurant om daar op m'n eten te wachten. Voordat ik Sizun uitrij moet ik m'n nachtuitrusting al aantrekken. Normaal doe ik dat pas een eind na Carhaix. Ik ben dus al zowat een volle etappe achter op mijn gebruikelijke schema. En met dat schema heb ik nooit erg veel tijd over op het eind.
De klim naar de Roc Trevezel is weer winderig. Weer rij ik langzamer dan normaal als gevolg van deze wind. Orientatie is gelukkig makkelijk, de zendmast bovenop de Roc Trevezel is goed verlicht. Als ik bovenkom parkeert er net een auto met controleurs. Ik trek een jasje aan en duik de diepte in. Een afdaling die prima loopt, ook in het donker kun je hier vol gas geven. Maar voor vol gas moet ik blijven trappen, de wind heeft vrij spel.
Ik kom dan ook pas erg laat in Carhaix aan. Wederom vraag ik naar de 2 uur, die gelden nog altijd. Gelukkig. Sommigen blijven in Carhaix slapen. Ik acht dat te vroeg, Loudeac lijkt me een betere plek. En als ik het niet haal zijn er altijd nog de onofficiële slaapplekken onderweg.
Ik stop dan ook in Sizun om wat te eten. Helaas zijn de supermarkten al dicht zodat ik wat tijd verlies in een restaurant om daar op m'n eten te wachten. Voordat ik Sizun uitrij moet ik m'n nachtuitrusting al aantrekken. Normaal doe ik dat pas een eind na Carhaix. Ik ben dus al zowat een volle etappe achter op mijn gebruikelijke schema. En met dat schema heb ik nooit erg veel tijd over op het eind.
De klim naar de Roc Trevezel is weer winderig. Weer rij ik langzamer dan normaal als gevolg van deze wind. Orientatie is gelukkig makkelijk, de zendmast bovenop de Roc Trevezel is goed verlicht. Als ik bovenkom parkeert er net een auto met controleurs. Ik trek een jasje aan en duik de diepte in. Een afdaling die prima loopt, ook in het donker kun je hier vol gas geven. Maar voor vol gas moet ik blijven trappen, de wind heeft vrij spel.
Ik kom dan ook pas erg laat in Carhaix aan. Wederom vraag ik naar de 2 uur, die gelden nog altijd. Gelukkig. Sommigen blijven in Carhaix slapen. Ik acht dat te vroeg, Loudeac lijkt me een betere plek. En als ik het niet haal zijn er altijd nog de onofficiële slaapplekken onderweg.
Ik laat de slapers in Carhaix achter en voeg me bij de groepjes die onderweg gaan naar Loudeac. Gelukkig zijn op dit parcours een aantal cafés geopend zodat ik zeker weet dat ik bij erg veel slaap even kan rusten. Ik plan om in Corlay een kleine stop te maken. Onderweg zie ik velen die het niet in een ruk halen tot Loudeac.
Zo tegen Corlay besluit ik dat het ook voor mij tijd is voor een dutje. Hier heb ik vorige keer ook kort geslapen, in een café. Op het dorpsplein zie ik het café, er brandt nog licht. Maar de deur is al dicht, ze zijn aan het opruimen . Ernaast is een onderdoorgang waar al veel mensen liggen. Ik neem mijn reddingsdeken en ga erbij liggen.
Nog geen half uur later wordt ik rillend wakker. De wind is weer opgestoken en heeft vrij spel door de onderdoorgang. Ik heb ook nog maar iets van 3 uur totdat de controle in Loudeac sluit volgens het nieuwe schema. Ik besluit dan ook de fiets weer te pakken. Even verderop moet een ander café open zijn waar ik kan eten.
Al snel komt me een groepje Britten achterop. Met hen rij ik verder tot St. Meen. Onderweg begint het te druppelen. Ik laat na mijn regenjack aan te trekken. In de tent bij het café in St. Meen krijg ik het dan ook direct koud en kan in m'n tassen duiken voor extra kleren. Maar het eten is goed genoeg voor randonneurs.
Helaas kan ik de Britten na deze stop niet meer bijhouden. Ondanks het blikje cola krijg ik een enorme slaapaanval. Ik zit gewoon te dutten op de fiets. En het onvermijdelijke gebeurt dan, ik mis een pijl. En juist op het ergste punt, een serie kleine weggetjes om door te steken tussen twee grotere wegen. Ik dool rond over het platteland. Direct naast de route is er niemand meer wakker. Ik kom op een steile klim naar een dorpje uit. Gelukkig zie ik in het dorpje een wegwijzer naar Loudeac. Ik besluit die te volgen. De wegwijzers wijzen in totaal andere richtingen dan dat ik op intuïtie zou hebben gereden. Ik ga ervan uit dat na 3 nachten m'n intuïtie niet meer goed is en rij door volgens de wegwijzers. Na een uur dolen kom ik uit op een grote weg met een bord Loudeac 10km. Er is weinig verkeer dus ik volg de grote weg totdat ik een bord zie met een naam die overeenkomt met de routebeschrijving. 2km verder zit ik weer op de route. Ik zal zowat een uur verloren hebben. In Loudeac kom ik gelukkig aan voordat de controle sluit. Tijd om te slapen heb ik nu totaal niet meer. Ik bel m'n verzorgers wakker en fiets van de controle naar het busje. Net als ik aan het eten zit komen een journalist en fotograaf van de Limburger langs. Ze interviewen me terwijl ik wat klein onderhoud aan de fiets pleeg. Ook links gooi ik er nu een buiscommandeur op, links ergopower en rechts onderbuis werkt wat onhandig. Rond een uur of 8 ga ik eindelijk weg uit Loudeac. Uiteraard weer gehuld in regenjack.
Zo tegen Corlay besluit ik dat het ook voor mij tijd is voor een dutje. Hier heb ik vorige keer ook kort geslapen, in een café. Op het dorpsplein zie ik het café, er brandt nog licht. Maar de deur is al dicht, ze zijn aan het opruimen . Ernaast is een onderdoorgang waar al veel mensen liggen. Ik neem mijn reddingsdeken en ga erbij liggen.
Nog geen half uur later wordt ik rillend wakker. De wind is weer opgestoken en heeft vrij spel door de onderdoorgang. Ik heb ook nog maar iets van 3 uur totdat de controle in Loudeac sluit volgens het nieuwe schema. Ik besluit dan ook de fiets weer te pakken. Even verderop moet een ander café open zijn waar ik kan eten.
Al snel komt me een groepje Britten achterop. Met hen rij ik verder tot St. Meen. Onderweg begint het te druppelen. Ik laat na mijn regenjack aan te trekken. In de tent bij het café in St. Meen krijg ik het dan ook direct koud en kan in m'n tassen duiken voor extra kleren. Maar het eten is goed genoeg voor randonneurs.
Helaas kan ik de Britten na deze stop niet meer bijhouden. Ondanks het blikje cola krijg ik een enorme slaapaanval. Ik zit gewoon te dutten op de fiets. En het onvermijdelijke gebeurt dan, ik mis een pijl. En juist op het ergste punt, een serie kleine weggetjes om door te steken tussen twee grotere wegen. Ik dool rond over het platteland. Direct naast de route is er niemand meer wakker. Ik kom op een steile klim naar een dorpje uit. Gelukkig zie ik in het dorpje een wegwijzer naar Loudeac. Ik besluit die te volgen. De wegwijzers wijzen in totaal andere richtingen dan dat ik op intuïtie zou hebben gereden. Ik ga ervan uit dat na 3 nachten m'n intuïtie niet meer goed is en rij door volgens de wegwijzers. Na een uur dolen kom ik uit op een grote weg met een bord Loudeac 10km. Er is weinig verkeer dus ik volg de grote weg totdat ik een bord zie met een naam die overeenkomt met de routebeschrijving. 2km verder zit ik weer op de route. Ik zal zowat een uur verloren hebben. In Loudeac kom ik gelukkig aan voordat de controle sluit. Tijd om te slapen heb ik nu totaal niet meer. Ik bel m'n verzorgers wakker en fiets van de controle naar het busje. Net als ik aan het eten zit komen een journalist en fotograaf van de Limburger langs. Ze interviewen me terwijl ik wat klein onderhoud aan de fiets pleeg. Ook links gooi ik er nu een buiscommandeur op, links ergopower en rechts onderbuis werkt wat onhandig. Rond een uur of 8 ga ik eindelijk weg uit Loudeac. Uiteraard weer gehuld in regenjack.
Vanaf nu moet ik per etappe 45 minuten inhalen om nog kansen te hebben. In Mortagne moet ik binnenkomen binnen de oorspronkelijke tijd om de kans te hebben iets te slapen. Daar kan ik dan 2 uur voor budgetteren, die kan ik in de 2 etappe's na Mortagne wel inhalen. Maar daar zit ik nog ver vanaf. Ik weet dat het haalbaar kan zijn, maar dan moet niks misgaan, geen pijlen meer missen, geen slaapaanvallen op een verkeerd moment.
Het eerste stuk naar Tinteniac rij ik niet echt goed. Ik heb nog altijd veel last van de wind. Die is 's nachts niet echt gaan liggen. En nog altijd noordwestelijk genoeg om flink te hinderen. Gelukkig kan ik wel af en toe meerijden met mannen van de 84 uursgroep. Die hebben vaak nog meer over dan de 90-uurs rijders. De 84 uurs rijders hebben geluk gehad met het weer. Ze zijn pas op dinsdagochtend gestart nadat de ergste regen voorbij was. Veel sterkere maar bescheiden rijders zitten in deze groep. Ondanks dat we later zijn dan gewoonlijk blijft de bevolking ons steunen.
Het laatste stuk naar Tinteniac rij ik altijd goed. Ook nu. Hier kan ik gelukkig wat tijd inhalen en een slaapreserve opbouwen voor de komende nacht.
Het eerste stuk naar Tinteniac rij ik niet echt goed. Ik heb nog altijd veel last van de wind. Die is 's nachts niet echt gaan liggen. En nog altijd noordwestelijk genoeg om flink te hinderen. Gelukkig kan ik wel af en toe meerijden met mannen van de 84 uursgroep. Die hebben vaak nog meer over dan de 90-uurs rijders. De 84 uurs rijders hebben geluk gehad met het weer. Ze zijn pas op dinsdagochtend gestart nadat de ergste regen voorbij was. Veel sterkere maar bescheiden rijders zitten in deze groep. Ondanks dat we later zijn dan gewoonlijk blijft de bevolking ons steunen.
Het laatste stuk naar Tinteniac rij ik altijd goed. Ook nu. Hier kan ik gelukkig wat tijd inhalen en een slaapreserve opbouwen voor de komende nacht.
Na Tinteniac is het maar een kort stuk tot de volgende controle in Fougères. Ik probeer hier weer wat tijd eruit te rijden maar de fut is er wat uit. Gelukkig kom ik terecht in een leuk groepje met wat New Yorkers met baanfietsen en singlespeeds. Zij houden een rustig maar gestaag tempo aan.
Ook nu weer zijn langs de kant van de weg allerhande verversingsposten door de bevolking ingericht.
Ook nu weer zijn langs de kant van de weg allerhande verversingsposten door de bevolking ingericht.
De steun van de bevolking is bij Parijs-Brest fenomenaal.
Als ik Fougères bereik heb ik in ieder geval niks meer verloren. Maar echt veel winst heb ik ook niet geboekt. Het is dus nog altijd kritisch. In Fougères hoor ik weer allerhande tegenstrijdige informatie. Volgens de controleur zijn er nog maar 40 rijders achter. Terwijl ik in het restaurant zit te eten zie ik er minimaal 100 binnenkomen. Van Rocco, een van de Londonse begeleiders hoor ik dat Ray en Mark net bij hun verzorgingswagen zitten. Zij zijn twee vaste waarden achter in het peloton en hebben al heel wat rijders er doorheen gesleept. Aan de andere kant hoor ik een 1e overzicht van de stand van zaken in het Nederlandse kamp. Veel uitvallers, ook namen die ik niet verwacht zou hebben.
Het lukt me om Fougères te verlaten 20 minuten voordat de controle voor mij dicht zou gaan. Dat ziet er dus niet te beroerd uit. Langzaam klim ik de stad uit. Boven aangekomen gaat het gelijk goed fout. Ik krijg geheel onverwacht een zware slaapaanval. Dat terwijl het nog licht is en ik zeker niet te warm gekleed ben. Ik rol mijn reddingsdeken uit en ga uit de wind achter een heg liggen. Normaal moet een kwartiertje voldoende zijn om weer te kunnen rijden. Dit keer echter niet. Na een kwartier wordt ik stijf wakker. Slaap heb ik nog altijd. Toch klim ik weer op de fiets, eigenlijk tegen beter weten in. Ik probeer op te rijden met een Amerikaanse en al kletsend de slaap te verdrijven. Dat lukt niet, op het eerste stukje vals plat wordt ik gelost. Zo'n 15km achter Fougères kom ik langs een boerenschuur waar een slaapgelegenheid is ingericht. De eigenaar is niet meer te zien maar de schuur is nog altijd open. Ik sluit mijn fiets af en ga liggen. Matrassen en dekens liggen klaar. Ik besluit te gaan slapen en te zien wanneer ik wakker wordt. 9 uur later wordt ik wakker. De volgende twee controles zijn dan al dicht. Hier eindigt deze PBP voor mij. Ik pak mijn fiets en fiets terug naar Fougères om vanaf daar met bus en trein terug te reizen naar Parijs.
dit geeft wel een goed beeld hoe enorm zwaar dit moet zijn. Toch nog steeds heel veel bewondering
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Ik moet toch ook maar eens gaan proberen om eens wat nachtelijke tochtjes te maken
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Ivo: volgend jaar ben ik zeker weer te porren voor Rusland
Mijn verslag deel 1 Parijs-Brest:
Mag het een regendruppel meer zijn?
Een verslag van Parijs-Brest-Parijs 2007 door een regenachtige bril. Over afzien en intens genieten.
Parijs-Brest-Parijs:
Na de ietwat drassige kennismaking met ‘de’ Parijs-Brest-Parijs camping Base de Loisirs in Montigny de Bretonneux (dorp in de agglo. St. Quentin-et-Yvelines) op vrijdagavond samen met mijn vader neergestreken met de caravan. Aldaar kom je natuurlijk meteen al de nodige mede randonneurs tegen (ben een zeef wat namen betreft, dus daar waag ik me nu niet aan) ’N relaxed begin van het verblijf op deze erg slechte, maar gezellige camping (door de grote aanwezigheid van PBP’ers) Enfin op
zondag 19 augustus de startbescheiden ophalen in Guyencourt in het Gymnase des Droits. Hier zal morgenavond ook de start voor de 80 uur en 90 uurs groep plaatsvinden. Het PBP gevoel begint me daar echt te pakken te krijgen als je al die fietsen en fietsers uit heel de wereld ziet. Een van de elementen die Parijs tot een bijzondere tocht maakt. Aldaar ook de Russische delegatie getroffen! Prachtig moment en ze papa laten ontmoeten. Al met al een mooi en leuk moment voor de start.
Al deze wielervreugd en last-minute voorbereiding doen bij mij dat de spanning nu echt aan het opkomen is. Ik wil weg! Nog een dag overbruggen en dan eindelijk van start! Even het geouwehoer over het fietsen opschorten en de benen laten spreken.
Maandag vroeg in de avond in de rij om een puike maaltijd te nuttigen voor het vertrek. Samen met de buurman, Jo Heinrich (net als mij debutant) en mijn vader aan de dis samen met nog ettelijke honderden randonneurs. Na deze maaltijd vlug naar het opstellen voor de start. Al een enorme drukte van belang! Niet alleen van randonneurs maar ook van toeschouwers. Een moraalknaller bij uitstek. Met een beetje geluk weet ik me in startgroep twee (van de in totaal zes startgroepen binnen de 90 uurs groep) te manoeuvreren. Samen met buurman Jo, John Omlo en Cor v. Hooft. Iedereen in het startvak zo valt van de gezichtsuitdrukkingen te lezen is klaar om nu eindelijk van start te gaan! Bij het startvak spot ik papa ook nog.
BOEM! Daar gaat de vuurpijl die het startsignaal is van de startgroep de lucht in!
Maandagavond 20 augustus om 21:50 vertrek vanuit Guyencourt, St. Quentin et Yvelines om aan het avontuur van 1225 kilometer door Bretagne te beginnen! Zoals al eerder aangegeven onder toeziend oog van een gigantische hoeveelheid toeschouwers (en fietsers) weggeschoten. De nacht in……
maandag 20 augustus:
En route, de eerste 15 km met de voor rijwagen ervoor. Meteen flink op de pedalen. Althans John Omlo en ik kruipen dicht bij de auto. Profiteren waar het kan is het devies, de rit is immers nog lang… John bemerkt dat ik ook zin heb om aardig door te pezen en waarschuwt me voor hoogmoed. Daarom bij de eerste hellingen de groep laten gaan en eigen tempo pakken.. Tik, klik, tik, het ritme van het schakelen voor de talloze hellingen heeft me gauw in m’n greep. Ondertussen hoor ik langs de kant van de weg plots vanuit het duister: Bon Courage! Iets wat John me vlak voor de start had verteld. ‘Je moet niet vreemd opkijken als je plots in het duister aanmoedigingen hoort’ Et voila!
Ik begin in de juiste cadans te komen merk ik. Op en gegeven moment een stuk met een groep mee. Pats! Na een aantal kilometers door een erg donker en regenachtig gedeelte (inmiddels is het lekker aan het regenen geslagen, iets wat de rest van de rit nog vaak zal gaan gebeuren…)Verkeerd gereden! Dat is niet echt lekker beginnen.. (naar later zou blijken zouden de verkeerdrijders al een stuk terugweg te pakken hebben gehad) Gelukkig heb ik de route ingetekend op Michelinkaarten bij me en kan ik na niet al te lange tijd precies zien waar ik ben en weet een weg terug naar de route te vinden. Iets wat iedere randonneur bij zich zou moeten hebben… Uitgepijlde tocht of niet. Samen met twee andere Fransen flink de sokken erin om niet al te veel tijd te verliezen. Bij terugkomst op de route komen we de renners uit startgroep twee weer tegen! De ‘alternatieve’ route is dus niet eens zo heel veel langer geweest. In de groep tref ik John ook weer en na een kort knikje vervolgen we de weg weer. Ondertussen is het miezeren overgegaan in kloteweer (regen regen en nog eens regen). Even slikken en doorgaan. Met mijn bril is het fietsen in de nacht nu extra vermoeiend doordat ik bij kruisingen extra goed moet kijken naar reflecterende punt van de pijl. Dit zorgde ervoor dat ik samen met een grote groep wederom een km of tien verkeerd reed. Ditmaal is er geen alternatief mogelijk en is het toch echt ettelijke kilometers terugfietsen.. Slikken en weer doorgaan.
Dinsdag 21 augustus
Na diverse regenbuien, heuvels (nee, Parijs-Brest-Parijs is niet vlak) en een langzaam zakkend tempo, arrivee op de eerste controle. Mortagne au Perche. Na 140km alleen een ravitailleringspost. In eerste instantie bij de ‘verkeerde’ ravitaillering gestopt. Een stukje verder in het dorp is de hal waar je even zou kunnen schuilen tegen de regen. Hier heb ik dus geen gebruik van gemaakt. Heb alleen een plasje gepleegd en ben doorgegaan. Eten heb ik nog genoeg op voorraad. Ook fascinerend om al die verscheidenheid te zien aan voedsel die tijdens PBP naar binnen word gewerkt. Ik dreef in het begin van de rit op bananenbrood, fries roggebrood en water. Aangevuld met een blikje cafeine op zijn tijd.
Op naar de tweede controle. Terug de regenachtige nacht in en met mij vele andere kleurrijke en goed verlichte randonneurs.
Wat maak je zoal mee in een gemiddelde nacht van P-B-P? Praatjes maken met andere randonneurs, nieuwe moraal krijgen door aanmoedigingen langs de kant (zeer spaarzaam, maar toch..), Kunstzinnige P-B-P uitspattingen in dorpjes kunnen bewonderen. De nodige verscheidenheid van wielerkunst langs de weg gezien. Al dan niet verlicht. Proberen om in de goede cadans te blijven. Heuvel op en weer heuvel af. Met mijn Naafdynamo de snelheid ook flink kunnen handhaven in de afdalingen ’s nachts. En toch, hoewel de nacht normaal gesproken een heerlijk rustmoment (mijn meditatiemoment op de fiets) is, was het deze nacht niet het geval. De regen, duister en niet altijd even duidelijk opgehangen pijlen (deels ook te wijten aan mijn beslagen bril door de regen) waren vermoeiend.
Hehe, eindelijk weer het licht, oriëntatie is weer mogelijk. Meteen blijkt dat de wind vandaag stevig zal zijn. Noordenwind. ‘Heerlijk’ zo’n fors zij/ ietwat tegenwindje… In combinatie met de nog immer aanwezig zijnde buien is het harken geblazen op de fiets. Probeer groepjes op te zoeken maar deze zijn in heinde en verre niet te bekennen. Het deelnemersveld is totaal uit elkaar geslagen. Sporadisch zie je twee/ drietallen tegen de wind in beulen. Het overgrote deel fietst net als mij alleen. Alleen tegen de elementen. Parijs-Brest-Parijs zoals het bedoeld is. Niet ver voor de tweede controle Villaines la Juhel zie ik John weer. Ditmaal staat hij te rekken en strekken. De tweede controle is na veel gezwoeg een zeer welkome controlepost. Aan de gezichten van mijn mede randonneurs te zien geldt dit voor velen. Ik vermoed dat er heel wat schema’s in de prullenmand zijn beland. Uitfietsen was al het devies, met de huidige klimatologische omstandigheden alleen nog maar meer. In Villaines de badge door de scanner. Nu ben ik voor het thuisfront eindelijk zichtbaar! Het gebruikelijke stempeltje laten zetten en me naast andere Nederlandse Randonneurs gesetteld. Even de lekkernijen van de plaatselijke bakker verorberen. Het ontbijt: een chocoladeroomsoes en een flink stuk appelgebak. Hier moeten we wel weer op kunnen teren. Na mijn bidons te hebben bijgevuld op de fiets voor de volgende etappe. Naar Fougeres. Ook deze etappe vergt toch wel veel van mijn krachten en mijn rijdend gemiddelde is voor mijn doen aan de lage kant. Brest is nog ver…. Probeer ondanks het weer toch te genieten van de omgeving. Bij het dorpje Gorron kom ik de nodige spandoeken tegen waarbij de plaatselijke PBP-deelnemers een goede rit word toegewenst. Opvallend: bij veel borden die ik tegen kom heeft men er provisorisch ‘et les autres’ onder weten te frotten. En alsof er nog niet vocht uit de lucht is gevallen, bereik ik in stromende regen
De derde controle: Fougeres. Hier zie ik mijn begeleider voor deze tocht voor het eerst weer terug. Mijn vader staat al bij de finish en vangt me op. Doordat ik bij de eerste twee posten een smsje heb verstuurd weet hij om en nabij waneer hij klaar moet staan. Eerst de stempel en de badge door de scanner halen voor de medaille en de historie. Op deze controle zie ik verder ook geen Nederlanders waar ik even in mijn moerstaal een praatje kan maken, dus ik ga met mijn vader mee naar de auto. Alwaar ik achterin de auto plaatsneem. Even die natte kleren uit. De noodles en het kopje soep staan al klaar. Dat gaat er na al die regen en forse wind heel goed in. Ik merk meteen dat de kracht weer wat aan het terugkomen is. Zelf bij een tocht als Parijs-Brest-Parijs kun je tot op zekere hoogte herstellen.
Dat de heenweg naar Brest zwaar is en blijft staat als een paal boven water. Na de perfecte verzorging door mijn vader stap ik een stuk frisser weer op de fiets. De eerste 307 km zijn een feit. Dat ik niet helemaal fris ben blijkt wel als ik na een steile afdaling er achter kom dat ik mijn portemonnee en telefoon ben vergeten. Lastig, daarom: wederom terug! Een steil klimmetje meer of minder maakt tenslotte niet uit. Een beetje simpel word je er wel van. Hopen dat het extra km’s draaien nu voorbij zal zijn. Met gezwinde spoed begeef ik me weer op de route richting Tinteniac. Op deze etappe kan ik eindelijk een stuk mee met een groepje. Al snel blijkt dat ze mijn tempo wel aangenaam vinden en ik nestel me op kop van het groepje en draai lekker mijn tempo weg. Het asfalt is op deze etappe aardig dramatisch en het is extra werken geblazen. Het rouleren is even verleden tijd. Stoempen het devies. Nu waren de wegen in Rusland vaak ook niet van al te beste kwaliteit dus de blik even op oneindig en fietsen maar. Veel stukken vals plat. Al het gezwoeg in de regen en tegen de wind, over al de heuvels begin ik nu goed te merken. Het tempo zakt. Als we in onze achteruit een controle zien (een geheime controle, maar deze is voor de terugweg bedoeld) valt de groep uit elkaar. Jammer maar helaas. Cadeautjes worden niet weggegeven. Ik ben dan ook blij dat ik in Tinteniac ben. Hier zit ik wat langer als gepland. Het kopje koffie en eten gaan er weer goed in. Voor de rit had ik besproken om of in controleplaats Loudeac of controle Carhaix te gaan slapen. Mijn voorkeur zou naar Carhaix uitgaan, aangezien er dan nog maar een etappe naar Brest zou moeten worden gefietst en ik zo optimaal van de dag zou kunnen profiteren. Afgaande op eerdere ervaringen zou dit ook haalbaar moeten zijn. Niet in deze omstandigheden. Ik merk dat ik Loudeac echt even een uurtje of twee plat moet. In Loudeac onder applaus binnengefietst. Stempeltje zetten en de badge (voor het thuisfront) erdoor heen. Daarna met mijn vader mee naar de auto. Wederom stond er een heerlijk kopje soep en pan eten klaar. Kopje koffie erbij en even bijkomen en afgelopen etappe evalueren. Ook mijn vader merkt dat het zwaar is aan mijn doorkomsttijden. Na deze maaltijd voor het eerst twee uur plat achter in de auto. Beetje improviseren maar ik ben zeer blij met dit zeer luxueus onderkomen. Na twee uur word ik geheel versuft wakker. Moet ik echt weer op de fiets om nog 550 kilometer af te leggen naar Parijs (via Brest)? Ja, zegt mijn geest. Nee, zegt mijn lichaam. Als ik wakker word is de duisternis inmiddels al ingevallen. Mijn vader verteld me dat de kopgroep zojuist in Loudeac is aangekomen… Ik ben blij dat ik nog bij leven en welzijn op de fiets kan zitten en tot nu toe nog geen lichamelijke en technische malheur heb gekend. Na een sterke bak oploskoffie en een appeltje (lekker zuur!) weer op de fiets. Alle voorraden op de fiets weer aangevuld.
Iets buiten Loudeac begint het weer te plenzen. De gebruikelijke procedure kan weer in werking worden gezet: overschoenen en regenjasje aan. Het regenjasje zal ik weer bijna dragen tot in Brest. De benen beginnen wat minder soepel door te trappen. Zelfs na twee uur volledige rust… Brest blijft hoe dan ook nog steeds ver. De wegen worden steeds lokaler (heerlijk om over te fietsen) en af en toe een flinke klim. Voordeel van de nacht is dat de wind even uitrust en er in principe weer kilometers gemaakt kunnen worden. Ploep! Daar ging het lampje van de breedstraler… Natuurlijk gebeurd dit op zo ongeveer het rustigste en minst verlichte stuk deel van de route. Mijn hoofdlamp heeft het ook begeven, dus even alleen met de verstraler verder. Tot het eerste dorpje waar ik mijn lampen kan wisselen. Gelukkig heb ik vier reserve halogeenlampjes bij, dus ik ben voldoende voorzien. In het dorpje (bovenaan een aardige klim) de fiets langs de kant en met veel gehannes de lampjes verwisseld. Nog een poging gewaagd om de hoofdlamp aan de praat te krijgen. Dit mocht niet baten. Met een colaatje en een snelle hap bij de plaatselijke toog verder door de donkere en regenachtige nacht. Op veel stukken lijkt het wel of ik terug ben in Rusland. Geen enkele fietser voor of achter. Het tempo blijft maar steeds aan de lage kant. Probeer zo links en rechts nog wel een praatje aan te knopen om maar wakker te blijven. Ergens op dit stuk fiets ik de volgende dag in:
Woensdag 22 augustus:
Na wederom een zware etappe aangekomen in Carhaix. Controle 6 op de route. In Carhaix zie ik voor het eerst wat andere nederlandse begeleiding. Mijn vader tref ik in Carhaix ook weer. Bij het plaatsen van het stempeltje in het controleboek en de badgecontrole zie ik in de eetzaal hordes mede randonneurs tussen de eettafels hun hoofd ten ruste hebben gelegd. Dit aangezicht doet me besluiten om ook een uurtje plat te gaan. Wellicht helpt dat om het tempo weer iets op te krikken. Na een goede maaltijd ga ik plat. Ondertussen word mijn fiets bij de mechanieker onder handen genomen. Mijn versnellingen werken door al het slechte weer niet optimaal meer en voorkomen is immers beter dan genezen. Zeker in de nacht. Na het gebruikelijke ontwaakritueel (kopje koffie en een appel) op de fiets. Met mijn vader afgesproken dat ook hij even rust kan nemen. De volgende volledig verzorgde controle vind ook weer plaats in Carhaix. Ook vader kan een paar uur plat.
Op weg naar Brest… Brest is niet ver meer.. Brest is nu binnen bereik.. Het moraal is weer helemaal terug! Hoewel dat tijdens de hele rit niet weg zal zijn, maar het peil van datzelfde moraal fluctueert nogal eens Denk je, appeltje eitje die laatste etappe naar het keerpunt: Brest. Niets minder is het geval. Wat een etappe.. De kilometers kruipen voorbij. Door de vochtige atmosfeer ontstaat er aan de voet van de Roc Trevezel mist. Nog minder oriëntatie dan er al was in de duistere nacht. Naar later zou blijken krijg ik vlak voor de top van de Roc Trevezel een flinke inzinking. Slaap overvalt me toch nog. Stoppen. Blikje cola en een Mars. Ondertussen word ik bijgehaald door een kleine delegatie fietsende Amerikanen. Deze sporen me aan om niet te lang te blijven stilstaan. Hup, even een flinke vent zijn en op de pedalen voor het laatste stuk naar Brest. Wonderwel ben ik over mijn grootste dip heen. Tegen de ochtend als ik in de buurt van Brest kom (en het weer opklaart! Voor het eerst en het laatst tijdens PBP…) knoop ik even een kort gesprekje aan met een ligfietsende Waal. Ik ben wederom content dat ik weer uit de nacht ben. Zie ik Brest toch bij daglicht. Dit bied perspectief om wat plaatjes te schieten van Brest. Uiteraard ook bij het plaatsnaambord Brest. Een toeschouwer is zo vriendelijk om een foto van mij te maken. Brest is bereikt! Een gelukzalig moment. In Brest tref ik Harry Tuinhof nog even en ook hij heeft het niet gemakkelijk. Wie wel.
Ondanks dat ik over mijn grootste dip heen ben besluit ik na een goed ontbijt op de controle in Brest toch even mijn ogen een kwartiertje dicht te doen. De controle is in de plaatselijke sporthal, er zijn matjes voorhanden. Hier maak ik dankbaar gebruik van. Na een kwartiertje word ik door mijn alarm op mijn telefoon zonder al te veel problemen wakker. Tijdens het ontwaken merk ik dat mijn slaap weg is en ik weer fit op de fiets kan stappen.
Mijn verslag deel 1 Parijs-Brest:
Mag het een regendruppel meer zijn?
Een verslag van Parijs-Brest-Parijs 2007 door een regenachtige bril. Over afzien en intens genieten.
Parijs-Brest-Parijs:
Na de ietwat drassige kennismaking met ‘de’ Parijs-Brest-Parijs camping Base de Loisirs in Montigny de Bretonneux (dorp in de agglo. St. Quentin-et-Yvelines) op vrijdagavond samen met mijn vader neergestreken met de caravan. Aldaar kom je natuurlijk meteen al de nodige mede randonneurs tegen (ben een zeef wat namen betreft, dus daar waag ik me nu niet aan) ’N relaxed begin van het verblijf op deze erg slechte, maar gezellige camping (door de grote aanwezigheid van PBP’ers) Enfin op
zondag 19 augustus de startbescheiden ophalen in Guyencourt in het Gymnase des Droits. Hier zal morgenavond ook de start voor de 80 uur en 90 uurs groep plaatsvinden. Het PBP gevoel begint me daar echt te pakken te krijgen als je al die fietsen en fietsers uit heel de wereld ziet. Een van de elementen die Parijs tot een bijzondere tocht maakt. Aldaar ook de Russische delegatie getroffen! Prachtig moment en ze papa laten ontmoeten. Al met al een mooi en leuk moment voor de start.
Al deze wielervreugd en last-minute voorbereiding doen bij mij dat de spanning nu echt aan het opkomen is. Ik wil weg! Nog een dag overbruggen en dan eindelijk van start! Even het geouwehoer over het fietsen opschorten en de benen laten spreken.
Maandag vroeg in de avond in de rij om een puike maaltijd te nuttigen voor het vertrek. Samen met de buurman, Jo Heinrich (net als mij debutant) en mijn vader aan de dis samen met nog ettelijke honderden randonneurs. Na deze maaltijd vlug naar het opstellen voor de start. Al een enorme drukte van belang! Niet alleen van randonneurs maar ook van toeschouwers. Een moraalknaller bij uitstek. Met een beetje geluk weet ik me in startgroep twee (van de in totaal zes startgroepen binnen de 90 uurs groep) te manoeuvreren. Samen met buurman Jo, John Omlo en Cor v. Hooft. Iedereen in het startvak zo valt van de gezichtsuitdrukkingen te lezen is klaar om nu eindelijk van start te gaan! Bij het startvak spot ik papa ook nog.
BOEM! Daar gaat de vuurpijl die het startsignaal is van de startgroep de lucht in!
Maandagavond 20 augustus om 21:50 vertrek vanuit Guyencourt, St. Quentin et Yvelines om aan het avontuur van 1225 kilometer door Bretagne te beginnen! Zoals al eerder aangegeven onder toeziend oog van een gigantische hoeveelheid toeschouwers (en fietsers) weggeschoten. De nacht in……
maandag 20 augustus:
En route, de eerste 15 km met de voor rijwagen ervoor. Meteen flink op de pedalen. Althans John Omlo en ik kruipen dicht bij de auto. Profiteren waar het kan is het devies, de rit is immers nog lang… John bemerkt dat ik ook zin heb om aardig door te pezen en waarschuwt me voor hoogmoed. Daarom bij de eerste hellingen de groep laten gaan en eigen tempo pakken.. Tik, klik, tik, het ritme van het schakelen voor de talloze hellingen heeft me gauw in m’n greep. Ondertussen hoor ik langs de kant van de weg plots vanuit het duister: Bon Courage! Iets wat John me vlak voor de start had verteld. ‘Je moet niet vreemd opkijken als je plots in het duister aanmoedigingen hoort’ Et voila!
Ik begin in de juiste cadans te komen merk ik. Op en gegeven moment een stuk met een groep mee. Pats! Na een aantal kilometers door een erg donker en regenachtig gedeelte (inmiddels is het lekker aan het regenen geslagen, iets wat de rest van de rit nog vaak zal gaan gebeuren…)Verkeerd gereden! Dat is niet echt lekker beginnen.. (naar later zou blijken zouden de verkeerdrijders al een stuk terugweg te pakken hebben gehad) Gelukkig heb ik de route ingetekend op Michelinkaarten bij me en kan ik na niet al te lange tijd precies zien waar ik ben en weet een weg terug naar de route te vinden. Iets wat iedere randonneur bij zich zou moeten hebben… Uitgepijlde tocht of niet. Samen met twee andere Fransen flink de sokken erin om niet al te veel tijd te verliezen. Bij terugkomst op de route komen we de renners uit startgroep twee weer tegen! De ‘alternatieve’ route is dus niet eens zo heel veel langer geweest. In de groep tref ik John ook weer en na een kort knikje vervolgen we de weg weer. Ondertussen is het miezeren overgegaan in kloteweer (regen regen en nog eens regen). Even slikken en doorgaan. Met mijn bril is het fietsen in de nacht nu extra vermoeiend doordat ik bij kruisingen extra goed moet kijken naar reflecterende punt van de pijl. Dit zorgde ervoor dat ik samen met een grote groep wederom een km of tien verkeerd reed. Ditmaal is er geen alternatief mogelijk en is het toch echt ettelijke kilometers terugfietsen.. Slikken en weer doorgaan.
Dinsdag 21 augustus
Na diverse regenbuien, heuvels (nee, Parijs-Brest-Parijs is niet vlak) en een langzaam zakkend tempo, arrivee op de eerste controle. Mortagne au Perche. Na 140km alleen een ravitailleringspost. In eerste instantie bij de ‘verkeerde’ ravitaillering gestopt. Een stukje verder in het dorp is de hal waar je even zou kunnen schuilen tegen de regen. Hier heb ik dus geen gebruik van gemaakt. Heb alleen een plasje gepleegd en ben doorgegaan. Eten heb ik nog genoeg op voorraad. Ook fascinerend om al die verscheidenheid te zien aan voedsel die tijdens PBP naar binnen word gewerkt. Ik dreef in het begin van de rit op bananenbrood, fries roggebrood en water. Aangevuld met een blikje cafeine op zijn tijd.
Op naar de tweede controle. Terug de regenachtige nacht in en met mij vele andere kleurrijke en goed verlichte randonneurs.
Wat maak je zoal mee in een gemiddelde nacht van P-B-P? Praatjes maken met andere randonneurs, nieuwe moraal krijgen door aanmoedigingen langs de kant (zeer spaarzaam, maar toch..), Kunstzinnige P-B-P uitspattingen in dorpjes kunnen bewonderen. De nodige verscheidenheid van wielerkunst langs de weg gezien. Al dan niet verlicht. Proberen om in de goede cadans te blijven. Heuvel op en weer heuvel af. Met mijn Naafdynamo de snelheid ook flink kunnen handhaven in de afdalingen ’s nachts. En toch, hoewel de nacht normaal gesproken een heerlijk rustmoment (mijn meditatiemoment op de fiets) is, was het deze nacht niet het geval. De regen, duister en niet altijd even duidelijk opgehangen pijlen (deels ook te wijten aan mijn beslagen bril door de regen) waren vermoeiend.
Hehe, eindelijk weer het licht, oriëntatie is weer mogelijk. Meteen blijkt dat de wind vandaag stevig zal zijn. Noordenwind. ‘Heerlijk’ zo’n fors zij/ ietwat tegenwindje… In combinatie met de nog immer aanwezig zijnde buien is het harken geblazen op de fiets. Probeer groepjes op te zoeken maar deze zijn in heinde en verre niet te bekennen. Het deelnemersveld is totaal uit elkaar geslagen. Sporadisch zie je twee/ drietallen tegen de wind in beulen. Het overgrote deel fietst net als mij alleen. Alleen tegen de elementen. Parijs-Brest-Parijs zoals het bedoeld is. Niet ver voor de tweede controle Villaines la Juhel zie ik John weer. Ditmaal staat hij te rekken en strekken. De tweede controle is na veel gezwoeg een zeer welkome controlepost. Aan de gezichten van mijn mede randonneurs te zien geldt dit voor velen. Ik vermoed dat er heel wat schema’s in de prullenmand zijn beland. Uitfietsen was al het devies, met de huidige klimatologische omstandigheden alleen nog maar meer. In Villaines de badge door de scanner. Nu ben ik voor het thuisfront eindelijk zichtbaar! Het gebruikelijke stempeltje laten zetten en me naast andere Nederlandse Randonneurs gesetteld. Even de lekkernijen van de plaatselijke bakker verorberen. Het ontbijt: een chocoladeroomsoes en een flink stuk appelgebak. Hier moeten we wel weer op kunnen teren. Na mijn bidons te hebben bijgevuld op de fiets voor de volgende etappe. Naar Fougeres. Ook deze etappe vergt toch wel veel van mijn krachten en mijn rijdend gemiddelde is voor mijn doen aan de lage kant. Brest is nog ver…. Probeer ondanks het weer toch te genieten van de omgeving. Bij het dorpje Gorron kom ik de nodige spandoeken tegen waarbij de plaatselijke PBP-deelnemers een goede rit word toegewenst. Opvallend: bij veel borden die ik tegen kom heeft men er provisorisch ‘et les autres’ onder weten te frotten. En alsof er nog niet vocht uit de lucht is gevallen, bereik ik in stromende regen
De derde controle: Fougeres. Hier zie ik mijn begeleider voor deze tocht voor het eerst weer terug. Mijn vader staat al bij de finish en vangt me op. Doordat ik bij de eerste twee posten een smsje heb verstuurd weet hij om en nabij waneer hij klaar moet staan. Eerst de stempel en de badge door de scanner halen voor de medaille en de historie. Op deze controle zie ik verder ook geen Nederlanders waar ik even in mijn moerstaal een praatje kan maken, dus ik ga met mijn vader mee naar de auto. Alwaar ik achterin de auto plaatsneem. Even die natte kleren uit. De noodles en het kopje soep staan al klaar. Dat gaat er na al die regen en forse wind heel goed in. Ik merk meteen dat de kracht weer wat aan het terugkomen is. Zelf bij een tocht als Parijs-Brest-Parijs kun je tot op zekere hoogte herstellen.
Dat de heenweg naar Brest zwaar is en blijft staat als een paal boven water. Na de perfecte verzorging door mijn vader stap ik een stuk frisser weer op de fiets. De eerste 307 km zijn een feit. Dat ik niet helemaal fris ben blijkt wel als ik na een steile afdaling er achter kom dat ik mijn portemonnee en telefoon ben vergeten. Lastig, daarom: wederom terug! Een steil klimmetje meer of minder maakt tenslotte niet uit. Een beetje simpel word je er wel van. Hopen dat het extra km’s draaien nu voorbij zal zijn. Met gezwinde spoed begeef ik me weer op de route richting Tinteniac. Op deze etappe kan ik eindelijk een stuk mee met een groepje. Al snel blijkt dat ze mijn tempo wel aangenaam vinden en ik nestel me op kop van het groepje en draai lekker mijn tempo weg. Het asfalt is op deze etappe aardig dramatisch en het is extra werken geblazen. Het rouleren is even verleden tijd. Stoempen het devies. Nu waren de wegen in Rusland vaak ook niet van al te beste kwaliteit dus de blik even op oneindig en fietsen maar. Veel stukken vals plat. Al het gezwoeg in de regen en tegen de wind, over al de heuvels begin ik nu goed te merken. Het tempo zakt. Als we in onze achteruit een controle zien (een geheime controle, maar deze is voor de terugweg bedoeld) valt de groep uit elkaar. Jammer maar helaas. Cadeautjes worden niet weggegeven. Ik ben dan ook blij dat ik in Tinteniac ben. Hier zit ik wat langer als gepland. Het kopje koffie en eten gaan er weer goed in. Voor de rit had ik besproken om of in controleplaats Loudeac of controle Carhaix te gaan slapen. Mijn voorkeur zou naar Carhaix uitgaan, aangezien er dan nog maar een etappe naar Brest zou moeten worden gefietst en ik zo optimaal van de dag zou kunnen profiteren. Afgaande op eerdere ervaringen zou dit ook haalbaar moeten zijn. Niet in deze omstandigheden. Ik merk dat ik Loudeac echt even een uurtje of twee plat moet. In Loudeac onder applaus binnengefietst. Stempeltje zetten en de badge (voor het thuisfront) erdoor heen. Daarna met mijn vader mee naar de auto. Wederom stond er een heerlijk kopje soep en pan eten klaar. Kopje koffie erbij en even bijkomen en afgelopen etappe evalueren. Ook mijn vader merkt dat het zwaar is aan mijn doorkomsttijden. Na deze maaltijd voor het eerst twee uur plat achter in de auto. Beetje improviseren maar ik ben zeer blij met dit zeer luxueus onderkomen. Na twee uur word ik geheel versuft wakker. Moet ik echt weer op de fiets om nog 550 kilometer af te leggen naar Parijs (via Brest)? Ja, zegt mijn geest. Nee, zegt mijn lichaam. Als ik wakker word is de duisternis inmiddels al ingevallen. Mijn vader verteld me dat de kopgroep zojuist in Loudeac is aangekomen… Ik ben blij dat ik nog bij leven en welzijn op de fiets kan zitten en tot nu toe nog geen lichamelijke en technische malheur heb gekend. Na een sterke bak oploskoffie en een appeltje (lekker zuur!) weer op de fiets. Alle voorraden op de fiets weer aangevuld.
Iets buiten Loudeac begint het weer te plenzen. De gebruikelijke procedure kan weer in werking worden gezet: overschoenen en regenjasje aan. Het regenjasje zal ik weer bijna dragen tot in Brest. De benen beginnen wat minder soepel door te trappen. Zelfs na twee uur volledige rust… Brest blijft hoe dan ook nog steeds ver. De wegen worden steeds lokaler (heerlijk om over te fietsen) en af en toe een flinke klim. Voordeel van de nacht is dat de wind even uitrust en er in principe weer kilometers gemaakt kunnen worden. Ploep! Daar ging het lampje van de breedstraler… Natuurlijk gebeurd dit op zo ongeveer het rustigste en minst verlichte stuk deel van de route. Mijn hoofdlamp heeft het ook begeven, dus even alleen met de verstraler verder. Tot het eerste dorpje waar ik mijn lampen kan wisselen. Gelukkig heb ik vier reserve halogeenlampjes bij, dus ik ben voldoende voorzien. In het dorpje (bovenaan een aardige klim) de fiets langs de kant en met veel gehannes de lampjes verwisseld. Nog een poging gewaagd om de hoofdlamp aan de praat te krijgen. Dit mocht niet baten. Met een colaatje en een snelle hap bij de plaatselijke toog verder door de donkere en regenachtige nacht. Op veel stukken lijkt het wel of ik terug ben in Rusland. Geen enkele fietser voor of achter. Het tempo blijft maar steeds aan de lage kant. Probeer zo links en rechts nog wel een praatje aan te knopen om maar wakker te blijven. Ergens op dit stuk fiets ik de volgende dag in:
Woensdag 22 augustus:
Na wederom een zware etappe aangekomen in Carhaix. Controle 6 op de route. In Carhaix zie ik voor het eerst wat andere nederlandse begeleiding. Mijn vader tref ik in Carhaix ook weer. Bij het plaatsen van het stempeltje in het controleboek en de badgecontrole zie ik in de eetzaal hordes mede randonneurs tussen de eettafels hun hoofd ten ruste hebben gelegd. Dit aangezicht doet me besluiten om ook een uurtje plat te gaan. Wellicht helpt dat om het tempo weer iets op te krikken. Na een goede maaltijd ga ik plat. Ondertussen word mijn fiets bij de mechanieker onder handen genomen. Mijn versnellingen werken door al het slechte weer niet optimaal meer en voorkomen is immers beter dan genezen. Zeker in de nacht. Na het gebruikelijke ontwaakritueel (kopje koffie en een appel) op de fiets. Met mijn vader afgesproken dat ook hij even rust kan nemen. De volgende volledig verzorgde controle vind ook weer plaats in Carhaix. Ook vader kan een paar uur plat.
Op weg naar Brest… Brest is niet ver meer.. Brest is nu binnen bereik.. Het moraal is weer helemaal terug! Hoewel dat tijdens de hele rit niet weg zal zijn, maar het peil van datzelfde moraal fluctueert nogal eens Denk je, appeltje eitje die laatste etappe naar het keerpunt: Brest. Niets minder is het geval. Wat een etappe.. De kilometers kruipen voorbij. Door de vochtige atmosfeer ontstaat er aan de voet van de Roc Trevezel mist. Nog minder oriëntatie dan er al was in de duistere nacht. Naar later zou blijken krijg ik vlak voor de top van de Roc Trevezel een flinke inzinking. Slaap overvalt me toch nog. Stoppen. Blikje cola en een Mars. Ondertussen word ik bijgehaald door een kleine delegatie fietsende Amerikanen. Deze sporen me aan om niet te lang te blijven stilstaan. Hup, even een flinke vent zijn en op de pedalen voor het laatste stuk naar Brest. Wonderwel ben ik over mijn grootste dip heen. Tegen de ochtend als ik in de buurt van Brest kom (en het weer opklaart! Voor het eerst en het laatst tijdens PBP…) knoop ik even een kort gesprekje aan met een ligfietsende Waal. Ik ben wederom content dat ik weer uit de nacht ben. Zie ik Brest toch bij daglicht. Dit bied perspectief om wat plaatjes te schieten van Brest. Uiteraard ook bij het plaatsnaambord Brest. Een toeschouwer is zo vriendelijk om een foto van mij te maken. Brest is bereikt! Een gelukzalig moment. In Brest tref ik Harry Tuinhof nog even en ook hij heeft het niet gemakkelijk. Wie wel.
Ondanks dat ik over mijn grootste dip heen ben besluit ik na een goed ontbijt op de controle in Brest toch even mijn ogen een kwartiertje dicht te doen. De controle is in de plaatselijke sporthal, er zijn matjes voorhanden. Hier maak ik dankbaar gebruik van. Na een kwartiertje word ik door mijn alarm op mijn telefoon zonder al te veel problemen wakker. Tijdens het ontwaken merk ik dat mijn slaap weg is en ik weer fit op de fiets kan stappen.
Het tweede deel van mijn parijs ervaringen staat op de rol. Inderdaad Ivo, ik realiseer dat ik een luxe nachtrust heb gehad voor randonneurs begrippen Had mijn tijd (om en nabij de 76 uur) sneller gekund? Ja en nee. Ja, gezien de rustmomenten die ik heb gehad --> voor de volgende editie? Nee, ik had nog geen ervaring met P-B-P en gezien de weersomstandigheden had ik de rust toch nodig om mijn snelheid op peil te kunnen houden. Het blijft dus speculeren. Feit is wel dat ik terug kan kijken op een geslaagd debuut!
quote:Op vrijdag 31 augustus 2007 23:16 schreef ultra_ivo het volgende:
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Festivalachtige toestanden inderdaadquote:
LastFM
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
Jazeker. Er reden enkele tientallen rijders en een rijdster op een fixed rond. Emily O'Brien werd de tweede dame die ooit PBP op een fixed volbracht, Anne Learmonth was jaren geleden de eerste. Volgens de fixed rijders is het parcours van PBP erg geschikt voor dit type fiets.quote:
En mijn tank is elke keer na 100 kilometer alweer leeg
Mooie verhalen en topprestaties in dit topic!
Mooie verhalen en topprestaties in dit topic!
Op SheldenBrown.com staat daar een verhaal over, damn, respect hoor.quote:Op woensdag 12 september 2007 20:25 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Jazeker. Er reden enkele tientallen rijders en een rijdster op een fixed rond. Emily O'Brien werd de tweede dame die ooit PBP op een fixed volbracht,
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Ik ben haar in de 1e nacht tegengekomen. Vlak voordat de Perche begon. Later kwam ik een groepje New Yorkers tegen, enkelen met fixed, eentje met singlespeed.
De officiële uitslag staat inmiddels online: http://www.paris-brest-paris.org/EN/index.php?showpage=283
Werd attent gemaakt door Ivo over dit topic.
Jemig dan mag ik ook wel alvast gaan oefenen voor 2011.
Hopelijk heb ik dan mijn nieuwe fiets maar er dan nog geen meter in gereden.
Zal dus wel 2015 worden wil ik mee kunnen.
Maar wie weet.
Jemig dan mag ik ook wel alvast gaan oefenen voor 2011.
Hopelijk heb ik dan mijn nieuwe fiets maar er dan nog geen meter in gereden.
Zal dus wel 2015 worden wil ik mee kunnen.
Maar wie weet.
Dat zou ik ook kunnen.....Als ik het kon
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
Dan moet je eens met de organisator van Zwolle praten. Die reed PBP in zo'n duikboot die jij besteld hebt.
Hoe is eigenlijk je voorbereiding op dit soort monstertochten?
Dat zou ik ook kunnen.....Als ik het kon
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
Zoals in het begin van dit topic beschreven een serie van Randonneursbrevetten, 200 - 300 - 400 en 600km. Daarnaast zowat ieider weekend een rit tussen de 200 en 300km. Een enkele keer ook 's nachts. Voor PBP ook nog een 1000km tocht als voorbereiding. PBP is zwaarder dan een aantal andere tochten van gelijke lengte. Vandaar dat ik dit jaar als voorbereiding voor Vologda-Onega-Ladoga (eveneens 1200km) volsta met een volledige serie brevetten en een aantal andere ritten, maar een 1000 laat liggen.quote:Op dinsdag 22 april 2008 20:04 schreef -Robbedoes- het volgende:
Hoe is eigenlijk je voorbereiding op dit soort monstertochten?
In Sardinië heb je ook een 1000 km. Doen ze alleen dan wel in vier etappes (tegelijkertijd met de cyclo de Ronde van Sardinië).
1000km ritten zijn er veel. Over een week of wat is er bijvoorbeeld eentje in Zwolle. De 1000 van Osterdorf is zwaar en mooi, half juni wordt die gehouden. In augustus is er nog eentje in Schotland.
Het maakt volgens mij nogal een verschil.
Of je 1000km in 4 etappes doet of 1000km in 1 keer.
Of je 1000km in 4 etappes doet of 1000km in 1 keer.
Dat zou ik ook kunnen.....Als ik het kon
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
Nee. De eindtijd blijft hetzelfde, 75 uur. In 4 etappes is dus lastiger, je moet dan sneller rijden.quote:Op maandag 28 april 2008 10:51 schreef -Robbedoes- het volgende:
Het maakt volgens mij nogal een verschil.
Of je 1000km in 4 etappes doet of 1000km in 1 keer.
Die in Sardinië is met om de dag een etappe volgens mij.quote:Op maandag 28 april 2008 11:27 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Nee. De eindtijd blijft hetzelfde, 75 uur. In 4 etappes is dus lastiger, je moet dan sneller rijden.
Dan zou die niet als BRM gelden. Van wat ik van m'n Britse clubgenoten begrepen heb slapen de Italianen 's nachts en rijden ze overdag, de Britten die meedoen slapen 's middags en rijden 's nachts.quote:Op maandag 28 april 2008 13:08 schreef Wombcat het volgende:
[..]
Die in Sardinië is met om de dag een etappe volgens mij.
Reden die in Sardinië? Ik hoorde dacht ik alleen maar italiaanse namen toen de 1000 km-rijders op het podium werden geroepen.
Een hele delegatie van Willesden CC was er al bij, inclusief een van de leden van de Japanse sectie.quote:Op maandag 28 april 2008 17:22 schreef Wombcat het volgende:
Reden die in Sardinië? Ik hoorde dacht ik alleen maar italiaanse namen toen de 1000 km-rijders op het podium werden geroepen.
Hoe loopt de training voor dit jaar?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Dit jaar staat London-Edinburgh-London op het programma, met 1400km 200km langer dan PBP.quote:Op donderdag 5 maart 2009 10:55 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Hoe loopt de training voor dit jaar?
De wintertraining (schaatsen) verliep goed, de overgang naar het fietsen ook. Komende zondag staat m'n 1e 200km gepland. Ik hoop dat ik dit jaar eindelijk eens een voorjaar zonder blessures heb.
Wat is eigenlijk de langste tocht binnen Europa? Als ik je beschrijving van BPB lees heb ik wel iets van, dat wil ik ook....maar dat wordt dan wel BPB2010 want niet realistisch van 40km een paar keer in de week in de herfst, naar zo'n afstand te springen. Een eerste 200 in de herfst is dan denk ik haalbaarder. Welke 200 (en liefst binnen Benelux) zou jij voor een eerste tocht aanraden?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
PBP is pas in 2011 weer. Je hebt dus nog even de tijd 
De langste die recentelijke georganiseerd is is de Milla Miglia, in Italia (uiteraard 1600km).
In het najaar wordt er een 200 georganiseerd door ERN vanuit De Lier, over een vlak parcours. Volgens de randonneursregels. Die lijkte me een goede om eens te proeven aan het randonneuren. Ik organiseer mijn 200 eind van de maand, dat is wat vroeg. Op dezelfde dag is er een vlakke 200 uit Wankum (net over de grens tussen Nijmegen en Venlo).
De langste die recentelijke georganiseerd is is de Milla Miglia, in Italia (uiteraard 1600km).
In het najaar wordt er een 200 georganiseerd door ERN vanuit De Lier, over een vlak parcours. Volgens de randonneursregels. Die lijkte me een goede om eens te proeven aan het randonneuren. Ik organiseer mijn 200 eind van de maand, dat is wat vroeg. Op dezelfde dag is er een vlakke 200 uit Wankum (net over de grens tussen Nijmegen en Venlo).
Hoi Ultra_Ivo.
Ik lees altijd vol belangstelling jouw verhalen over het lange afstands fietsen.
Zou je ons eens een kijkje in de keuken willen geven door eens aan te geven hoe een trainings schema er uit zou moeten zien om naar langere afstanden te gaan.
Ik ben nog steeds in afwachting van mijn Quest.
Nog 143 wachtende voor mij dus het schiet op.
Wel te laat voor de Parijs Brest Parijs.
Maar dat kan 4 jaar later altijd nog.
Het is wel iets wat ik ooit zou willen doen.
Dus een trainings schema zou wel handig zijn
Ik lees altijd vol belangstelling jouw verhalen over het lange afstands fietsen.
Zou je ons eens een kijkje in de keuken willen geven door eens aan te geven hoe een trainings schema er uit zou moeten zien om naar langere afstanden te gaan.
Ik ben nog steeds in afwachting van mijn Quest.
Nog 143 wachtende voor mij dus het schiet op.
Wel te laat voor de Parijs Brest Parijs.
Maar dat kan 4 jaar later altijd nog.
Het is wel iets wat ik ooit zou willen doen.
Dus een trainings schema zou wel handig zijn
Dat zou ik ook kunnen.....Als ik het kon
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
Een trainingsschema gaat er meestal van uit dat de betreffende rijder in de startfase comfortabel een 200km kan rijden op een dag zonder oververmoeid te zijn. Dus daar moet je eerst naartoe werken. Zo'n 200km hoef je niet extreem snel af te rijden, 10 uur brutto is mooi genoeg.quote:Op donderdag 5 maart 2009 19:05 schreef -Robbedoes- het volgende:
Zou je ons eens een kijkje in de keuken willen geven door eens aan te geven hoe een trainings schema er uit zou moeten zien om naar langere afstanden te gaan.
Dit niveau moet je uiterlijk 2 jaar jaar voor PBP bereiken. Dat is dus eind dit jaar
. De 200km BRM van De Lier begin oktober is dan een goede om erbij te doen.voor 2010 geldt dan het verlengen van je afstanden. 300 en 400km staan dan op het rooster. En een enkele 200km nachtrit. Daar tussendoor kortere ritten op heuvelachtige parcoursen.
Voor 2011 komt dan de volledige cyclus aan bod. 200, 300, 400 en 600km in het voorjaar. De organisatie van PBP geeft limieten aan wanneer je die brevetten moet rijden. Als je mooi in het midden van die limiet gaat zitten heb je een goede opbouw. Na de 600 doe je nog een extra 600 of een 1000. Zeker als je je 600 al eind mei hebt gereden. Na de 2e 600 of de 1000 neem je een paar weken rust om daarna wat aan de klimvorm te werken met wat heuvelachtige ritten. Evt. een nachtelijke 200 erbij om het nachtrijden scherp te houden.
Trainen zul je dus vooral moeten op uithoudingsvermogen, nachtrijden en heuvels.
Vorige herfst ben ik begonnen met 2-3 lkeer per week naar mijn werk te fietsen, dat is 20km heen-20km terug. In de winter heb ik wat geschaatst en gelanglaufd, maat niet regelmatig. Is het dan nog haalbaar om 200km te rijden in de herfst?
Als ik het zo kijk moet ik dan een schema als dit rijden:
maart 40 km tochten
april 60 km tochten
mei 90 km tochten
juni 120 km tochten
juli 160 km tochten
aug 200 km
Is dit in julie ervaring haalbaar?
Als ik het zo kijk moet ik dan een schema als dit rijden:
maart 40 km tochten
april 60 km tochten
mei 90 km tochten
juni 120 km tochten
juli 160 km tochten
aug 200 km
Is dit in julie ervaring haalbaar?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
200km is dan zeker een haalbare kaart. Voor augustus ook al. Gewoon zoals je schema al aangeeft langzaam ernaar toe werken. ipv 4 weken tussen een sprong in kilometers kun je ook 2 weken nemen.
Dank je voor je input ivo!
Ik ben van plan 2 keer per week naar m'n werk te fietsen (20km enkele reis) en in het weekend minstens 1 dag op afstand te trainen...is het zinvol om schema's te gebruiken van bijvoorbeeld 40 km op zaterdag met gemiddeld tempo, en 60 km op zondag en dan een tempo aanhouden dat je echt steendood thuiskomt? En zo uitbouwen? of kun je beter 1 dag van het weekend veel kilometers maken en de andere rusten?
Ik kan natuurlijk ook als ik naar huis fiets een langere terugweg nemen...heb jij daar ervaring mee hoe het lichaam daar op reageert, als je 's ochtends een stuk rijdt, en 's avonds een veel langer stuk, gaat je lichaam daar sneller van 'wennen' aan lange afstanden dan als er geen pauze tussen zit? Of minder?
Anyway, het fietsbloed kriebelt weer aan alle kanten!
Ik ben van plan 2 keer per week naar m'n werk te fietsen (20km enkele reis) en in het weekend minstens 1 dag op afstand te trainen...is het zinvol om schema's te gebruiken van bijvoorbeeld 40 km op zaterdag met gemiddeld tempo, en 60 km op zondag en dan een tempo aanhouden dat je echt steendood thuiskomt? En zo uitbouwen? of kun je beter 1 dag van het weekend veel kilometers maken en de andere rusten?
Ik kan natuurlijk ook als ik naar huis fiets een langere terugweg nemen...heb jij daar ervaring mee hoe het lichaam daar op reageert, als je 's ochtends een stuk rijdt, en 's avonds een veel langer stuk, gaat je lichaam daar sneller van 'wennen' aan lange afstanden dan als er geen pauze tussen zit? Of minder?
Anyway, het fietsbloed kriebelt weer aan alle kanten!
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
's ochtends een stuk en 's middags een stuk is zeker goed. Dat wordt veel toegepast. Trainen tot je steendood bent moet je juist niet als je je wilt omscholen tot Randonneur. Eerder trainen op het snel vinden van je lange duursnelheid. Waar een wedstrijdrijder meer heeft aan het spreiden van de trainingen over een hele week/weekend heb je als randonneur meer aan lange eenheden. De combinatie van 1 lange rit in het WE & naar werk en terug rijden is een hele goede.
Dus als het gaat om lange tochten te leren rijden, heb je er meer aan als je regelmatig traint tot 80% van steendood aankomen (om het maar zo te noemen) omdat je dan weer sneller herstelt bent voor de volgende lange afstand training, dan aan je regelmatig helemaal leeg te rijden?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Klopt. En je lichaam moet vooral leren zuinig te functioneren, niet om maximale kracht te leveren over korte tijd. Vetverbranding tegenover suikers verbranden.
Echt leren dieselen dus...als je met die lange tochten bezig bent, wat gaat eigenlijk het eerst ' stuk' , je benen of je hoofd? Ik kan me nu nog totaal niet voorstellen dat je een hele dag of nacht op de fiets zit...laat staan 1100 km!
Maar anyway, eerste kilometertjes gemaakt zaterdag, de kop is er af.
In het kader van zuinig rijden, is het ook een kwestie van je beentempo super regelmatig houden, dus ook bij wind tegen even terug schakelen enzo...of let je vooral op je niet over de kop rijden, en pas je het tempo aan naar de omstandigheden?
Maar anyway, eerste kilometertjes gemaakt zaterdag, de kop is er af.
In het kader van zuinig rijden, is het ook een kwestie van je beentempo super regelmatig houden, dus ook bij wind tegen even terug schakelen enzo...of let je vooral op je niet over de kop rijden, en pas je het tempo aan naar de omstandigheden?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Je moet vooral niet op de macht rijden maar op souplesse. En je moet inderdaad leren om mentaal met dit soort ritten om te gaan. Vooral een manier zoeken waarmee je jezelf uit de diepe punten trekt. Die manier is voor iedereen anders.
Zijn er hier nog fietsers die mee gaan doen aan de tour ultime?
zie ook http://www.ltu-letourultime.nl/index.php?option=com_frontpage&Itemid=1
zie ook http://www.ltu-letourultime.nl/index.php?option=com_frontpage&Itemid=1
Dat zou ik ook kunnen.....Als ik het kon
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
www.robkaag.nl
http://denieuweavonturenvanrobbedoes.blogspot.com/
Ik heb een toertocht schema uitgezet waarbij ik De Lier zou moeten kunnen halen. Veel tochten rond de Utrechtse Heuvelrug (makkelijk als Hilversummer).
Als het trainen de komende tijd gaat (zonder knieproblemen bedoel ik dan, rechts spartelt wat tegen deze week) wordt de eerste tocht waarschijnlijk 3 mei de Batavus Rijn-Linge tocht de 70 km. 110 kan daar gereden worden maar is mischien niet zo verstandig nu al.
Nou eens zien of het met de trainingen allemaal gaat werken zoals ik denk...
Als het trainen de komende tijd gaat (zonder knieproblemen bedoel ik dan, rechts spartelt wat tegen deze week) wordt de eerste tocht waarschijnlijk 3 mei de Batavus Rijn-Linge tocht de 70 km. 110 kan daar gereden worden maar is mischien niet zo verstandig nu al.
Nou eens zien of het met de trainingen allemaal gaat werken zoals ik denk...
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Mooi zo.
Je hebt dit schema nu ook nodig ivm wat regelwijzigingen. Bij de inschrijving van PBP 2011 krijgen diegenen die in 2010 BRM's reden voorrang bij inschrijving. De meeste voorrang krijgen diegenen die een 400 gereden hebben in 2010, een 300 en zelfs een 200 geeft ook al extra inschrijfrechten. Kom je pas in maart 2011 kijken bij de brevetten dan loop je een forse kans buiten het quotum deelnemers te vallen. PBP begint namelijk erg populair te worden.
ik denk dat ik weinig kans maak om succesvol PBP te rijden als ik niet in 2010 minstens een 400 kan rijden...als me iets gebeurt als een zitvlak blessure, en ik een tijd niet kan rijden wordt het allemaal wel erg spannend in 2011!
Afgezien daarvan, mijn benen zijn totsaal nog niet gehard voor duurwerk, dus daarom zal ik zsm lange tochten moeten gaan maken denk ik. Maar dan wel niet zo lang dat ik er blessures aan overhoud. Dat zal ook een leerproces zijn denk ik.
Begrijp ik het goed dat ik bijvoorbeeld dit jaar de 200 kan rijden, dan 300 en 400 in 2010, en de 600 in 2011? Of moet je een hele serie hebben gedraaid in het jaar waarin PBP wordt gehouden? Het liefste zou ik de 600 al volgens jaar rijden, maar dat lijkt me niet helemaal realistisch helaas.
Iets anders, betreft zadels...in je verslag van PBP schrijf je. dat je heel blij bent met je leren zadel, wat voor merk is dat, wat raad je aan voor lange afstanden?
Afgezien daarvan, mijn benen zijn totsaal nog niet gehard voor duurwerk, dus daarom zal ik zsm lange tochten moeten gaan maken denk ik. Maar dan wel niet zo lang dat ik er blessures aan overhoud. Dat zal ook een leerproces zijn denk ik.
Begrijp ik het goed dat ik bijvoorbeeld dit jaar de 200 kan rijden, dan 300 en 400 in 2010, en de 600 in 2011? Of moet je een hele serie hebben gedraaid in het jaar waarin PBP wordt gehouden? Het liefste zou ik de 600 al volgens jaar rijden, maar dat lijkt me niet helemaal realistisch helaas.
Iets anders, betreft zadels...in je verslag van PBP schrijf je. dat je heel blij bent met je leren zadel, wat voor merk is dat, wat raad je aan voor lange afstanden?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Nee, je moet in 2011 alle 4 de afstanden rijden, 200, 300, 400 en 600. En dat ook nog in bepaalde tijdsperiodes. Daarnaast krijg je voorrang bij inschrijving als je bovenop deze afstanden in 2011 al brevetten hebt gereden. Tenslotte wordt het quotum voor Nederland (en 12 andere 'grote' landen) bepaald door de verhouding tussen verreden brevetten in 2006 en 2010. Dus hoe meer mensen in Nederland brevetten rijden volgend jaar, hoe groter dat quotum wordt.quote:Op maandag 20 april 2009 09:34 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Begrijp ik het goed dat ik bijvoorbeeld dit jaar de 200 kan rijden, dan 300 en 400 in 2010, en de 600 in 2011? Of moet je een hele serie hebben gedraaid in het jaar waarin PBP wordt gehouden? Het liefste zou ik de 600 al volgens jaar rijden, maar dat lijkt me niet helemaal realistisch helaas.
Er is eigenlijk nog maar 1 merk dat leren racezadels maakt, Brooks. Ik heb ervaring met de modellen Team Pro en B17. De Team Pro is vooral goed las je erg diep zit en van wat rondere zadels houdt. De B17 is wat vlakker gebouwd en ideaal als je stuur wat hoger staat. De Team Pro is van dikker leer, het duurt dus een veel langere tijd eer die ingereden heeft. Op de tweedehands markt kom je soms nog een Lepper Voyager tegen, ook een heel fijn leren zadel.quote:Iets anders, betreft zadels...in je verslag van PBP schrijf je. dat je heel blij bent met je leren zadel, wat voor merk is dat, wat raad je aan voor lange afstanden?
Aha. Staat dat al ergens online, of wordt dat in 2010 bepaald? Mijn Frans is niet enorm goed, dus niet alle sites die Google me gaf, kon ik helemaal volgen.quote:Op maandag 20 april 2009 10:01 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Nee, je moet in 2011 alle 4 de afstanden rijden, 200, 300, 400 en 600. En dat ook nog in bepaalde tijdsperiodes.
Maar gezien dat er maar 1 of 2 tochten per jaar (per afstand) in Nederland zijn als ik de kalender van de NTFU zo zie, zal ik dus ook een paar tochten in Belgie of Frankrijk rijden...ook leuk natuurlijk.
En waarom eigenlijk leer? Gelzadels zijn voor duurwerk niet geschikt? Of is dat iets persoonliks?quote:Er is eigenlijk nog maar 1 merk dat leren racezadels maakt, Brooks.
Maar ik moet dus wel in mijn planning rekening houden met het 'inrijden' van een zadel, dat lijkt me iets dat je doet in een periode van (betrekkelijke) lage trainings intensiteit? Om het risiko op blessures te verkleinen?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Dit jaar zijn er van de lange afstand inderdaad maar weinig tochten. Maar je kunt ervan uitgaan dat er vanaf komend jaar meer aanbod is. Ik zal iig proberen weer een volledige serie aan te bieden, als ik het erdoor kan krijgen met een 2e 400km in de herfst.quote:Op maandag 20 april 2009 13:01 schreef Captain_Fabulous het volgende:
[..]
Aha. Staat dat al ergens online, of wordt dat in 2010 bepaald? Mijn Frans is niet enorm goed, dus niet alle sites die Google me gaf, kon ik helemaal volgen.
Maar gezien dat er maar 1 of 2 tochten per jaar (per afstand) in Nederland zijn als ik de kalender van de NTFU zo zie, zal ik dus ook een paar tochten in Belgie of Frankrijk rijden...ook leuk natuurlijk.
Leer is een natuurlijk materiaal. Het vormt zich naar je achterste en ademt tot op zeker hoogte. Gel sluit je achterste helemaal af wat op de lange afstand in de zomer tot bilbroei kan leiden. Een leren zadel doe je inderdaad liefst in het naseizoen of in de winter, als je toch kortere afstanden rijdt.quote:En waarom eigenlijk leer? Gelzadels zijn voor duurwerk niet geschikt? Of is dat iets persoonliks?
Maar ik moet dus wel in mijn planning rekening houden met het 'inrijden' van een zadel, dat lijkt me iets dat je doet in een periode van (betrekkelijke) lage trainings intensiteit? Om het risiko op blessures te verkleinen?
hoi ivo,
ik heb dit schema opgesteld, lijkt dit je realistisch? Ik combineer dit dan met twee keer per week of 's avonds een rit van 30-40 km, of heen weer naar m'n werk gaan (2*20 km).
Ik doe in dit schema pas een 150 km eind juli, eerst had ik die al in begin juli gepland, maar dan forceer ik me toch teveel denk ik...
3-mei 70 Batavus Rijn-Linge tocht Driebergen
17-mei 90 Heuvelrugtocht Hilversum
31-mei 90 Pinkstertocht Weesp
7-jun 80 Rabobank tourtocht Mijdrecht
14-jun 115 Rabo plassentocht Breukelen
28-jun 100 Rabobank heuveltocht Driebergen
12-jul 115 Plassentocht Hilversum
26-jul 150 Heuveltocht Weesp
2-aug 135 Rabobank hel van de heuvelrug Driebergen
15-aug 170 Grote rivierentocht Woerden
22-aug 115 Grote rivierentocht Huizen(?)
30-aug 155 Toerversie ronde van M. Nederland Driebergen
5-sep 170 Muggentocht Haarlem
27-sep 175 Veluwetocht Hilversum
3-okt 200 Wereldrandoneurs brefet De Lier
ik heb dit schema opgesteld, lijkt dit je realistisch? Ik combineer dit dan met twee keer per week of 's avonds een rit van 30-40 km, of heen weer naar m'n werk gaan (2*20 km).
Ik doe in dit schema pas een 150 km eind juli, eerst had ik die al in begin juli gepland, maar dan forceer ik me toch teveel denk ik...
3-mei 70 Batavus Rijn-Linge tocht Driebergen
17-mei 90 Heuvelrugtocht Hilversum
31-mei 90 Pinkstertocht Weesp
7-jun 80 Rabobank tourtocht Mijdrecht
14-jun 115 Rabo plassentocht Breukelen
28-jun 100 Rabobank heuveltocht Driebergen
12-jul 115 Plassentocht Hilversum
26-jul 150 Heuveltocht Weesp
2-aug 135 Rabobank hel van de heuvelrug Driebergen
15-aug 170 Grote rivierentocht Woerden
22-aug 115 Grote rivierentocht Huizen(?)
30-aug 155 Toerversie ronde van M. Nederland Driebergen
5-sep 170 Muggentocht Haarlem
27-sep 175 Veluwetocht Hilversum
3-okt 200 Wereldrandoneurs brefet De Lier
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
DIt is een mooi geleidelijk schema. Met kleine stapjes. Je zou de stapjes ook wat groter kunnen maken. Voordeel van veel tochten rijden is dat je sneller goed in een groep kunt rijden.
Voor komend jaar zul je dan weer meer alleen moeten gaan trainen, de brevetten zijn meestal vroeger dan de korte toertochten.
Voor komend jaar zul je dan weer meer alleen moeten gaan trainen, de brevetten zijn meestal vroeger dan de korte toertochten.
Dank je voor je advies ivo. gaaf dat je het niet erg vindt dat ik je PBP topic volgooi met mijn toch wel basale vragen.
Dit zijn allemaal individuele toertochten, dus dat in een groep rijden zal ik op een andere manier moeten leren, dat is wel een zwaktepunt van me. Als ik aan het eind van het jaar aan mezelf heb laten zien dat ik echt serieus ben, zal ik mischien eens in Hilversum bij de wielerclub te gaan en daar af en toe wat tochten mee te maken, om dat te leren. Dit jaar wil ik zien of ik het mentaal aan kan om uren op de fiets te zitten, je schreef dat je pas na je eerste 600 km echt kan zien of je voor het echt lange werk geschikt bent. Tot nu toe fiets ik graag alleen, maar de vraag is, hoe lang
Ik zag inderdaad al dat de 300 en 400 tochten al in april en mei zitten...hoe houd jij je fit in de winter, gewoon goede winter wielerkleding en doorgaan, of schaats je veel dan?
Dit zijn allemaal individuele toertochten, dus dat in een groep rijden zal ik op een andere manier moeten leren, dat is wel een zwaktepunt van me. Als ik aan het eind van het jaar aan mezelf heb laten zien dat ik echt serieus ben, zal ik mischien eens in Hilversum bij de wielerclub te gaan en daar af en toe wat tochten mee te maken, om dat te leren. Dit jaar wil ik zien of ik het mentaal aan kan om uren op de fiets te zitten, je schreef dat je pas na je eerste 600 km echt kan zien of je voor het echt lange werk geschikt bent. Tot nu toe fiets ik graag alleen, maar de vraag is, hoe lang
Ik zag inderdaad al dat de 300 en 400 tochten al in april en mei zitten...hoe houd jij je fit in de winter, gewoon goede winter wielerkleding en doorgaan, of schaats je veel dan?
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Niet erg. Als deze vol is openen we gewoon een nieuwequote:Op woensdag 22 april 2009 16:51 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Dank je voor je advies ivo. gaaf dat je het niet erg vindt dat ik je PBP topic volgooi met mijn toch wel basale vragen.
Bij dergelijke tochten zul je vaak aansluiten bij kleine of grote groepjes. Zo leer je vanzelf het groepsrijden.quote:Dit zijn allemaal individuele toertochten, dus dat in een groep rijden zal ik op een andere manier moeten leren, dat is wel een zwaktepunt van me.
Voor mij is het veel schaatsen. De meeste randonneurs fietsen in de winter gewoon door.quote:Ik zag inderdaad al dat de 300 en 400 tochten al in april en mei zitten...hoe houd jij je fit in de winter, gewoon goede winter wielerkleding en doorgaan, of schaats je veel dan?
|
|
