mooie column in Trouw:
Azghari / Aribs idee dat ze met haar Marokkaanse paspoort nog terug kan, mocht Wilders de baas worden, is onnozel.
door Youssef Azghari
Ik was verbijsterd toen ik afgelopen week hoorde waarom het PvdA-kamerlid Kadija Arib haar Marokkaanse paspoort wil aanhouden. Ze kan daarmee vluchten naar haar vaderland als een Wilders aan de macht komt.
Zo’n onnozele uitspraak had ik niet verwacht. Zo gooit ze extra olie op het vuur dat de giftige xenofoben in de politiek, van Hirsi Ali tot Wilders, hebben aangestoken. Haar angst wordt gedeeld door vooral oudere Nederlandse Marokkanen. Ook zij hebben hun koffers gereed staan en het Marokkaanse paspoort altijd bij de hand. Klaar voor vertrek. Hoe vaak heb ik niet gehoord dat ik me op Marokko moest oriënteren als ik mijn toekomst veilig wilde stellen. Je wist tenslotte nooit wanneer een tijd van gedwongen remigratie zou komen.
Marokkanen die me voor dit onheil waarschuwden zijn bang. Zij hebben sinds hun komst het gevoel dat ze door demonen en kaffers op de hielen worden gezeten. Eerst door Janmaat, toen Fortuyn en nu Wilders. Vandaar dat ze elke cent die ze verdienen in Marokko investeren. Daarom leven ze hier heel sober in oude tochtige huurhuizen om voor een huisje in Marokko te sparen. Dat is goed voor de Marokkaanse economie, maar doordat ze in een spagaat leven, blijven ze ongelukkig.
Sinds de installatie van het nieuwe kabinet met twee moslims aan het roer, de staatssecretarissen Aboutaleb en Albayrak, wil iedereen weten hoe ik denk over de dubbele nationaliteit. Laat ik beginnen te zeggen dat een dubbele nationaliteit geen verband houdt met dubbele loyaliteit of integriteit. Nederlanders, ongeacht hun afkomst, die zo’n directe relatie leggen, zijn zeer kortzichtig en dom. Ook iemand die maar één paspoort bezit, of helemaal geen, kent meerdere loyaliteiten, zoals aan de grondwet, familie, vrienden enzovoorts.
Sinds 1992 heb ik één paspoort, het Nederlandse. Mijn Marokkaanse paspoort, dat ik bijna twintig jaar terug met veel pijn en moeite kreeg, is vanaf 1993 niet meer geldig.
Ik weet nog goed dat ik hemel en aarde moest bewegen om het te krijgen. Samen met mijn vader bezocht ik als jongen van zestien uitgesmeerd over een jaar minstens zeven keer het consulaat in Rotterdam. Toen ik het vodje papier uiteindelijk ontving, wilde ik er meteen vanaf. Als ik aan die tijd terug-denk, komen de frustraties van toen weer boven. De lange wachttijden, de onbeschofte behandeling en de zes keer dat we teruggestuurd werden omdat we een onbeduidend papiertje niet bij ons hadden waarvan ze bij ons laatste bezoek verzuimd hadden te zeggen dat we het mee moesten nemen, versnelden mijn vurig verlangen tot naturalisatie.
Ik was dan ook blij dat ik een paar jaar later zonder probleem van hare majesteit de koningin het Nederlanderschap kreeg. Sindsdien gebruik ik het Nederlandse paspoort, ook bij bezoeken aan Marokko. De Marokkaanse wet verbiedt om ooit afstand te doen van je identiteit. Dat was de wil van de toenmalige koning Hassan II. Hij regeerde met ijzeren hand en duldde van niemand tegenspraak. Eerst wist hij niet hoe snel hij van die lastige berbers af moest komen en stuurde Nederlanders op zoek naar gastarbeiders naar de Rif. Toen ze later voor de Marokkaanse schatkist van onschatbare waarde bleken, kwam hij met de slogan ’Eens een Marokkaan, altijd een Marokkaan’ op de proppen. Het is net zoiets als ’eens een allochtoon, altijd een allochtoon’.
Arib, die met haar Marokkaanse paspoort vlucht zodra het hier te heet onder haar voeten wordt, doet me denken aan een vrouw die met Nederland getrouwd is, maar in tegenspoed niet vecht voor haar nieuwe vaderland en principes. Met haar hazenpadgedrag geeft ze het slechte voorbeeld aan de jonge Marokkanen.
Met één voet in Marokko en de andere in Nederland zullen ze zich ook nergens thuis voelen en zowel hier als daar helaas voor altijd als de miskende allochtoon bekend staan.
wat moet ik hier nu neerzetten?