Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders deel 35

Heb je als jonge moeder ook bepaalde rechten waar ze op het werk rekening mee moeten houden? Zoals bijv. de tijd die je wettelijk gezien moet krijgen om te kolven of voeden? Ik weet ook dat er zoiets is mbt nachtdiensten maar dat is juist wel leuk Ik vroeg me af of iemand weet waar ik me fatsoenlijk kan inlezen...

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 18:11 schreef Neuk het volgende:
Heb je als jonge moeder ook bepaalde rechten waar ze op het werk rekening mee moeten houden? Zoals bijv. de tijd die je wettelijk gezien moet krijgen om te kolven of voeden? Ik weet ook dat er zoiets is mbt nachtdiensten maar dat is juist wel leuk Ik vroeg me af of iemand weet waar ik me fatsoenlijk kan inlezen...

Jazeker, vooral wat kolven betreft! Op deze site staat meer info over je rechten mbt kolven: http://www.babybox.nl/artikel.php?artikel=229

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 18:11 schreef Neuk het volgende:
Heb je als jonge moeder ook bepaalde rechten waar ze op het werk rekening mee moeten houden? Zoals bijv. de tijd die je wettelijk gezien moet krijgen om te kolven of voeden? Ik weet ook dat er zoiets is mbt nachtdiensten maar dat is juist wel leuk Ik vroeg me af of iemand weet waar ik me fatsoenlijk kan inlezen...

Je hebt voedingsrecht zelfs

http://www.borstvoeding.c(...)t_voedingsrecht.html

http://home.szw.nl/navigatie/rubriek/dsp_rubriek.cfm?rubriek_id=2&subrubriek_id=210&link_id=2105#21600

Tnx Het gaat me meer om het volgende: binnenkort hebben ik een 6 weken durende intensieve cursus en ik denk dat ik de BV wel op mijn buik kan schrijven dan... Hopelijk is er ruimte en tijd om te kolven (anders moet het maar in de 1,5 u heen en terug in de trein) maar dat terzijde, hoe staat het met de uren? Ik ga heel veel meer uren maken... Vandaar mijn vraag.
Misschien toch een betere vraag voor het BV-topic...

Ik heb er geen verstand van Neuk.

Vandaag was Kim in knuffelmood. Erg leuk, want het komt niet vaak voor.
Ik voelde me (mede daardoor) vandaag goed.

Heb daar even je vraag heen gekopieerd Neuk.

Fijn Ingrid, heerlijk hoor dat geknuffel, daar kan ik ook zo van genieten.

Leuk Ingrid.!
Ik had vandaag mama-dag, was ook leuk en gezellig. Voor mama wel weer wennen dat Eva het weer anders doet dan anders, maar het gaat goed.

Wel een beetje zorgjes hier. A. heeft besloten om weer te gaan studeren, en hoewel ik hem daar echt in steun, vind ik het ook eng. Het is nu al best heftig om alles te combineren, en nog L&A tijd te vinden, en straks helemaal! Maar goed, Eva was een nog veel grotere verandering, denk ik, en dat hebben we ook gered. We moeten nu dus wel een dag extra oppas zien te regelen (we hopen dat de opa's en oma's elkaar af willen wisselen) en kijken hoe we het financieel doen, en en en....

[ Bericht 19% gewijzigd door linda856763 op 30-01-2007 20:57:25 ]

Linda...diepe zucht en inderdaad bedenken dat jullie het tot nu toe ook gered hebben, dus het gaat vast goedkomen.

Ik heb vandaag een halve dag gewerkt en ben daarna thuis op de bank in slaap gevallen. Werd om half 3 door de oppas gebeld dat Maud inmiddels al d'r tweede fles leeg had. Oeps....maar goed. Ik had het blijkbaar nodig. Daarna even snel het huis helemaal klaar schoon gemaakt. Dus morgen eindelijk een dag dat ik echt tijd heb voor mijn meiden zonder dat ik nog even dit of even dat hoef te doen.

O, wat een fijn vooruitzicht Chacama.! En dan nog lekker geslapen ook

Sinds de bevalling, ruim een jaar geleden, heb ik een plek op de rug onder mijn schouder die van tijd tot tijd verdoofd aanvoelt. Het is een heel gek gevoel, net of het even slaapt. Ik vraag me al langer af of ik dat heb overgehouden an de ruggeprik tijdens de bevalling. Ik herinner me wel dat het echt na de bevalling is begonnen. Ik weet niet echt wat ik toen dacht ervan, misschien dat ruggeprik uit moest werken, het zit opzij van de plaats waar ik ben aangeprikt. Heeft iemand er ervaring mee met dergelijke klachten na de ruggeprik?

Ja, beide keren gehad. Niet naar, maar idd soms een "slaap" gevoel. Inmiddels is het over .

Ik herken het niet Randa.

Pfff, wij hebben onze vuurdoop gehad wat betreft eerste keer ziekzijn van je kindje.
Wat ontzettend zielig!!! Thies was zo verdrietig, had duidelijk zo veel pijn (buikkrampen, blafhoesten, keelpijn). Tranen met tuiten! Het greep me zo aan! Ik vond het echt vreselijk hem zo te zien...
Ik heb 2 avonden en nachten en gister ook nog een groot gedeelte van de dag met hem gewandeld, dan weer 10 minuutjes in bed tot de volgende krampaanval. Met alle liefde, en dat ik zelf compleet total loss was.... ach, dat waren peanuts. "Daar ben je moeder voor", zei mijn zus. En ja, zo voelt het. Ik was zo blij dat ik hem zo veel mogelijk de geborgenheid kon geven die hij nodig had. Maar wat een tranen heb ook ík geplengd.... mijn lieve kleine menneke zo ziekjes.
Gelukkig gaat het nu weer wat beter met hem en heb ik zelf een paar uurtjes bij kunnen slapen vandaag.
En toen hij vanavond al wat meer praatjes begon te krijgen moest ik wéér huilen, maar toen zo:

PM-girl trouwens nog steeds niet gesignaleerd hier?
Zal eens mailen hoe het inmiddels met haar is.

Ik kreeg gisteren nog meet-foto's van PM-girl! En een voor jou en je menneke, Moonah!

Eigenlijk gaat het nog niet zo goed met me, op sommige gebieden. Op bevallingsgebied eigenlijk.
Ik las zondag in het Z&G topic over de 'oerkreet' die de moeder van Vivi op de achtergrond hoorde, en ik werd alweer spaansbenauwd.
Gisteren was ik naar een grote bijeenkomst van mijn werk, zag allemaal collega's die ik al lang niet gezien had, en veel vroegen naar Eva, naar de bevalling, en of ik al aan een tweede dacht . Ik wíl er nog niet eens aan denken, maar zo word ik er toe gedwongen...
En vandaag kreeg ik dat Wij jonge ouders -blad, en ik kan er helemaal niet tegen, die verhalen over zwanger zijn. Ik werd al naar bij de advertenties over de 9 maanden beurs.

Ik ben nog steeds in shock over hoe een bevalling gaat _{en een zwangerschap}, en het lijkt erger te worden, omdat ik het misschien wel WIL vasthouden, om te voorkomen dat ik er opnieuw 'in tuin'. De pijn weet ik al niet meer, maar hoe ik mij voelde, dat weet ik nog steeds heel goed. Ik droom er nog van. Maar ik wil het wél los kunnen laten, want een 2e kind is gewoon helemaal niet aan de orde, en ik wil niet dat dit in de weg staat in mijn relatie met Eva. Maar k weet niet hoe. Heb al een gesprek in het zkh gehad, die ik weinig kwalijk neem. Ik had een zwangerschap volgens het boekje, een bevalling volgens het boekje, tot de helft, en een keizersnee _{bijna, muv de te lage ruggeprik} volgens het boekje.
Dus ik neem het mezelf nog kwalijk ook, dat ik loop te zeuren en te huilen over een bevalling die als 'normaal' beschouwd mag worden. Maar toch zit die bevalling me zó ontzettend dwars... En ik weet echt niet wat ik er aan moet doen, en hoe ik mezelf er overheen kan helpen.

_{sorry, volgens mij is dit bijna een copy/paste uit een eerder topic, maar het blijft maar naar boven komen...}

Arme Thies. En arme Moonah. Zo moeilijk om je kind zoveel pijn te zien hebben. Het is zo jammer dat je het dan niet over kunt nemen en zelf die pijn kunt hebben. Maar Thies heeft geluk dat zijn mama er dan wel is. Gelukkig maar dat het weer beter gaat.
Anna is nu twee keer een dag ziek geweest en koos het zo uit dat ik zelf was de hele dag, echt super.

Je zeurt niet Linda! Elke bevalling is heftig, of hij nu helemaal volgens het boekje gaat, half of helemaal niet. Misschien is het voor jou juist extra moeilijk omdat er makkelijker 'overheen gepraat' wordt omdat het niet erg dramatisch was. Wat ik bedoel: vorig jaar is een collega bevallen, totaal drama: 24 uur weeen, ziekenhuis, pomp/tang, keizersnede, alle problemen gehad. Ze heeft daar heel veel over kunnen praten, juist omdat het zo verschrikkelijk ging. Mijn bevalling ging veel makkelijker en als mensen dat horen, is het al niet boeiend meer en komt het al niet meer ter sprake, terwijl haar bevalling (anderhalf jaar geleden) nu eerder gesprekstof is. Waardoor het misschien wel makkelijker te verwerken is. Het is maar een theorie van mezelf, geen idee of het klopt zo.
Ik weet ook niet hoe je er overheen kunt komen. Kun je er in je omgeving over praten met iemand? Mij heeft het geholpen alles al in de kraamtijd in detail op te schrijven. Ik heb er ook een plakboek van met hoe alles gegaan is. Dat werkte wel. Ik hoop dat je snel iets vindt dat voor jou ook werkt.

tnx Yppy. Met A. kan ik er wel goed over praten, voor zo ver hij kan 'invoelen' hoe ik me voelde. Mijn moeder bijvoorbeeld, ziet alleen maar roze wolken, Eva is alleen maar 'een schat' (wat ze ook is, maar er zijn ook andere kanten ). Een goede vriendin, die een rotbevalling met alles er op en eraan heeft gehad, die snapt het wel! Gelukkig. Andere vriendinnen wil ik niet te veel 'belasten'. Eén mag het binnenkort zelf gaan doen, en de anderen hebben nog plannen om een kindje te krijgen (als dat mag lukken). Gelukkig loop ik er niet dat en nacht mee rond, maar word ik er soms zo mee geconfronteerd, door mezelf of door mijn omgeving. Misschien moet ik er gewoon maar net zo lang om huilen tot het over gaat....
Vandaag gaat het beter

Linda, Ik denk zeker dat je het niet zomaar moet weg stoppen met de gedachten 'het is niet erg genoeg'.
Schijnbaar was het dat wel, want jij hebt er 'last' van!
Praat erover en uit hoe je je voelt, misschien met een professioneel iemand ?
Ik weet niet of je dit ook op de na controle bij de VK hebt aangegeven, maar het lijkt me dat zij je wel kan verwijzen naar iemand die je kan helpen wat rust te krijgen.

Ik vind het gewoon heel vervelend voor je dat je zulke gevoelens krijgt bij elke herinnering aan zwanger zijn/ bevallen

Logisch hoor dat je het er nog moeilijk mee hebt hoor Linda. Een bevalling, hoe standaard ook, gaat je niet in de koude kleren zitten. Je krijgt lichamelijk en geestelijk toch een flinke oplawaai en dat, gecombineerd met alle veranderingen in je leven, heeft tijd nodig voor je het een plekje kan geven. Fijn dat je er met A. over kan praten. Mijn ervaring met oma's is dat die wat betreft hun kleinkinderen permanent op een roze wolk zitten.

Gisteren kreeg ik een telefoontje van een vriendin. Ze heeft een collega die een dochtertje van 2,5 heeft wat ook nog steeds niet loopt. Ik heb een tijdje met die collega aan de telefoon gezeten. Heel fijn om met iemand te praten die in hetzelfde schuitje zit. Wat wel minder was is dat dat meisje binnenkort een week het ziekenhuis moet om helemaal doorgelicht te worden. Gewoon om te kijken waarom ze nog niet loopt. Ook al denk ik dat het bij Kai inmiddels een psychisch iets is (faalangst gecombineerd met het feit dat het voor hem heel gewoon is om niet te lopen) wordt ik toch een beetje zenuwachtig voor het bezoek aan de orthopeed volgende week vrijdag.

A. suggereerde ook al dat ik misschien mijn oude 'therapeut' nog eens op moet zoeken, maar die is juist gericht op: 'gevoelens beleven' om ze te kunnen verwerken. Nou, dat doe ik al uit mezelf. Dus voorlopig denk ik dat ik gewoon moet accepteren dat ik die gevoelens heb, dat ik mezelf niet voor mijn kop hoef te slaan omdat ik niet 'stoer' genoeg ben om die bevalling ff heel gewoon te vinden, en af en toe even flink janken. Denk dat mijn idee over dat ik dit niet mag voelen, en dat ik me aanstel, me nog het meest in de weg zit.

M@x, dat is vervelend zeg.

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 10:04 schreef linda856763 het volgende:
A. suggereerde ook al dat ik misschien mijn oude 'therapeut' nog eens op moet zoeken, maar die is juist gericht op: 'gevoelens beleven' om ze te kunnen verwerken. Nou, dat doe ik al uit mezelf. Dus voorlopig denk ik dat ik gewoon moet accepteren dat ik die gevoelens heb, dat ik mezelf niet voor mijn kop hoef te slaan omdat ik niet 'stoer' genoeg ben om die bevalling ff heel gewoon te vinden, en af en toe even flink janken. Denk dat mijn idee over dat ik dit niet mag voelen, en dat ik me aanstel, me nog het meest in de weg zit.

Nou Linda, ik vind het totaal geen gek idee van A. Want je zégt wel dat je je gevoelens beleeft, maar je hangt er ondertussen wél een waardeoordeel aan. Dat je je zou aanstellen. En kun je dan je gevoelens oprecht beleven en verwerken...? Nou...?
Het heeft míj iig erg veel geholpen om met mijn 'oude' therapeute mijn bevalling te verwerken hoor!

Goh M@x, dat wist ik niet van Kai. Wat spannend.

Wat Moonah zegt zat ik ook al te bedenken Linda, je bent er nu zelf wel mee bezig maar je komt er dus niet verder mee, mss dat herbeleven onder begeleiding van iemand die hier en daar eens een vraag stelt en je daarmee een beetje stuurt/begeleidt is wellicht helemaal geen gek idee.

Ik háát herbeleven
Ik denk er nog even over na. Dat ik er na 3 maanden niets er mee doen, nu bewust mee bezig ben, is voor mij al wel een positieve stap, hoe confronterend ook.

Linda Sterkte

Hier onlangs bloed wezen prikken, moet nog even een ogentest doen want ik zie minder goed. Lezen vooral.. Op het moment voel ik me zwaar moe en alles in mijn lichaam is moe. Ik voel ook dat mijn pms bijna voorbij is, als je begrijpt wat ik bedoel...

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 10:30 schreef linda856763 het volgende:
Ik háát herbeleven
Ik denk er nog even over na. Dat ik er na 3 maanden niets er mee doen, nu bewust mee bezig ben, is voor mij al wel een positieve stap, hoe confronterend ook.

Herbeleven is ook niet leuk, het is confronterend, en het bezord behoorlijk wat emoties

Maar toch praten erover met iemand lijkt me in jou situatie ook niet verkeerd


Hier is het overgens nog steeds als ik me rustig en kalm houd gaat het goed, ga ik teveel stressen dan word het gelijk minder