[Deel 1126] Iemand moest Johannes K. belasted hebben

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:31 schreef Monidique het volgende:

[..]

Ah, wel nee. Studeren is leren is dergelijke dingen doen is dingen die ik nooit heb kunnen volbrengen is waarin ik faal.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:21 schreef sizzler het volgende:
[afbeelding]

Interessant boek over de media en het M.O. Aanrader!

quote:

The current warming is not just the end of another glacial period; we’re already in an interglacial. It’s also worth noting that the deglaciation which takes us from a glacial period to an interglacial is fast — on geologic timescales — but slow as molasses compared to modern global warming. The total temperature change of 5 or 6^oC from glacial to interglacial typically takes 5000 years or more; the rate of warming is generally less than 0.1^oC/century. That’s what happens during a deglaciation, and it’s rapid enough to be a major stress on ecosystems. The rate of global warming right now is 1.8^oC/century — nearly twenty times faster! The stress on ecosystems is already being observed. It’s only going to get worse.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:34 schreef Apropos het volgende:

[..]

Conjuncturele verstaanshorizon.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:32 schreef Apropos het volgende:

[..]

Ben jij nou leraar?

quote:

‘Er is geen A-team dat van Irak een succes kan maken’
Gesprek met Britse oud-diplomaat Rory Stewart over de fouten in Irak
‘Irak’ mislukt omdat de coalitie niet de steun van de shi’ieten heeft gekregen. „We hebben een schurkenstaat veranderd in een mislukte staat.”

„Achteraf was Irak beter af geweest als we het land niet waren binnengevallen. Ik begreep dat indertijd niet, maar dit kun je nu zien. Ik denk dat al met al de invasie niet in het belang was van de Amerikaans-Britse coalitie en niet in het belang van de Irakezen. De belangrijkste reden dat we niet hadden moeten binnenvallen is dat 300.000 mensen nu dood zijn. En het is duidelijk dat we een schurkenstaat hebben veranderd in een mislukte staat.”

Rory Stewart werkte van eind september 2003 tot de machtsoverdracht aan de Iraakse autoriteiten op 28 juni 2004 als Brits diplomaat in shi’itisch Zuid-Irak. Hij moest helpen „een democratisch Irak te scheppen dat in vrede is met zichzelf en zijn buren”. Concreet moest hij in de provincies waar hij was gestationeerd een infrastructuur creëren en het leven weer op gang krijgen – scholen en ziekenhuizen opknappen, werk scheppen, onder de talloze gegadigden de juiste mensen vinden voor nieuwe bestuursraden, conflicten beslechten en verkiezingen organiseren.

„Irak is mislukt omdat we er niet in zijn geslaagd de steun van de shi’itische bevolking voor de invasie te winnen”, zegt Stewart in een vraaggesprek in een Londens café, vlak voor zijn terugreis naar zijn huidige ontwikkelingswerk in Afghanistan. In Kosovo had het Westen de steun van de Albanezen, stelt hij, in Bosnië die van de moslims; in Afghanistan staan de Oezbeken, de Tadzjieken en de Hazara’s achter de interventie. „Als je erin slaagt steun van de bevolking te krijgen, heb je enige kans om een vorm van functionerend bestuur op te zetten. Maar in Irak waren de Koerden de enige groep die werkelijk voordelen zag in samenwerking, en de Koerdische gebieden zijn dan ook het meest succesvol. Als de bevolking besluit dat de bezettende macht een boosaardige invloed is en dat verzet is geboden, dan zit je in een werkelijk ernstige situatie.”

Aanvankelijk leken de lokale leiders in Stewarts provincies Maysan en Dhi Qar mee te werken met zijn projecten. Maar het verzet, dat daar met name werd gedragen door het Leger van de Mahdi van de radicale shi’itische geestelijke Muqtada Sadr – die inmiddels wordt gezien als een van de grootste hindernissen voor pacificatie van Irak – won het van de school- en ziekenhuisprojecten van de coalitie. Stewart bepleitte indertijd de Sadristen op te nemen in de provinciale raad, maar kreeg daarvoor van het Amerikaanse bestuur in Bagdad geen toestemming; later mocht hij hen niet eens meer ontmoeten. „Dat was een erg stupide idee. Ik denk dat we het probleem hadden kunnen uitstellen door een goede relatie met de Sadristen. Als de coalitie een politiek had gevolgd van onderhandelingen en compromis en de Iraakse regering had toegestaan een politiek van onderhandelingen en compromis te volgen – ook naar de sunnitische extremisten toe – dan was de weg naar een meer coherente Iraakse natie vergemakkelijkt. Dat betekent niet dat dan onze baan als bezetter makkelijker zou zijn geweest. Ik denk dat de Irakezen tamelijk snel besloten dat ze geen buitenlandse, niet-islamitische troepen op hun grondgebied wensten. Maar ik denk dat het proces van het herstel van een Iraakse natie geleid door Irakezen makkelijker zou zijn geweest.”

Na de machtsoverdracht kozen de shi’ieten in het zuiden massaal voor fundamentalistische partijen: de Sadristen en de door Iran gesteunde SCIRI en Dawa. De veiligheidssituatie is er nu beter dan toen de coalitie er nog de macht had. „Het is niet het soort veiligheid waarvan wij droomden. Het is een situatie waarin heel conservatieve normen van kracht zijn, waarin milities de overhand hebben, vrouwenrechten een groot probleem zijn. Maar het is waarschijnlijk het minste van twee kwaden. De bevolking had dringend behoefte aan veiligheid, en die heeft ze nu.”

Dat de situatie nu in Zuid-Irak beter is dan voor de soevereiniteitsoverdracht komt volgens Stewart grotendeels doordat de coalitie er geen noemenswaardig gezag meer uitoefent. „En mijn instinct zegt me dat we ons ook zouden moeten terugtrekken uit Bagdad. De les die we moeten leren uit Zuid-Irak is dat onze aanwezigheid compromissen in de weg staat en de opstand brandstof levert. En dat als we zouden weggaan de positie van de rebellen zou worden verzwakt en en dat ze onder zwaardere druk zouden komen om compromissen te sluiten.”

Dus het is geen goed idee van Bush om extra troepen naar Irak te sturen?

„Het is een erg slecht idee. De problemen in Irak zijn veel te ingewikkeld en hardnekkig om te kunnen worden opgelost door nog eens 20.000 man troepen te sturen. Wat is 20.000? Dat is nog eens 10 tot 15 procent van de huidige Amerikaanse aanwezigheid. Wie denkt er nu dat de problemen in Irak op dit moment 10 tot 15 procent onder de correcte inspanning zijn? Dat besluit berust op een grootscheepse vergissing over onze eigen macht. Bush begrijpt niet hoe machteloos we zijn in Irak.”

„Ik denk dat onze bureaucratieën, onze legers, onze maatschappijen structureel niet in staat zijn dit soort projecten uit te voeren. Ik denk niet dat er ergens een soort A-team zit dat een succes van Irak kan maken. Er zit niet ergens professor aan een universiteit die ons zou kunnen uitleggen wat er gebeurt als we hem nu maar zouden inzetten.”

Dit is niet een probleem van individuen en individuele fouten, onderstreept Stewart. „En waarom ik zo onderstreep dat dit niet een probleem van individuen is, is dat ik niet wil dat mensen denken dat als we ons maar een beetje beter op het probleem concentreren, we het kunnen oplossen. Omdat, als we die indruk laten bestaan, ze misschien andere landen binnenvallen. Dat ze dan zeggen, OK, het probleem was dat we de deba’athificatie of de afschaffing van het leger of het plunderen toelieten, en als we dat de volgende keer niet doen, dan komt het allemaal goed.

„Mijn punt is dat dat niet het probleem is. Ja, natuurlijk hebben we veel fouten gemaakt. Maar zelfs als we die fouten niet hadden gemaakt” – Stewart zwijgt even – „was het project nog steeds gedoemd.”

„Als we weg zouden gaan, heb ik veel vertrouwen in het Iraakse volk. Ik denk dat het een ongelooflijk energiek, creatief volk is dat een sterk nationaal gevoel heeft – dat wil zeggen de Arabische Irakezen; de Koerden voelen zich Koerdisch. Ik denk dat ze hun sunni-shi’a geschillen kunnen oplossen. Maar wij zijn van het eerste begin een van de grootste problemen geweest. Door ons weg te halen, verbeteren we de toestand eerder dan haar erger te maken.”

Rory Stewart is zo’n typische Brit van wie je dacht dat hij was uitgestorven. Hij heeft in Oxford gestudeerd, een tijdje in het leger gezeten en vervolgens in de diplomatieke dienst gewerkt, in Indonesië en de Balkan. Tussen 2000 en 2002 liep hij van Turkije naar Bangladesh, 9.000 kilometer. Hij schreef daarover zijn eerste boek, The Places in Between. Toen de invasie van Irak in maart 2003 begon, meldde hij zich weer bij het Foreign Office. Hij werd benoemd als adjunct-gouverneur van de Zuid-Iraakse provincie Maysan, waar hij begon als waarnemend gouverneur – „een eenzame buitenlander met het bevel over niemand” – tot de Amerikaanse gouverneur een paar maanden later arriveerde. Daarna verhuisde hij naar de naburige provincie Dhi Qar, tot de coalitie de soevereiniteit eind juni 2004 aan de Iraakse regering overdroeg. Over zijn werk in Irak schreef hij The Prince of the Marshes. Beide boeken komen binnenkort ook in het Nederlands uit. Stewart leidt nu in de Afghaanse hoofdstad Kabul de Turquoise Mountain Foundation die o.a. met geld van de Aga Khan antieke gebouwen restaureert en al doende traditionele vaardigheden in stand houdt. Hij is 33 en ziet eruit als 16.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:47 schreef Apropos het volgende:
Goed.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:42 schreef Apropos het volgende:

[..]

Dat is een van de strafste staaltjes taalverloedering die ik ooit heb gezien en ik ben blij dat ik het nu eens kan toepassen.
Het is afkomstig van een theoloog.

quote:

Majesteit Venezuela lekker bezig (II)

Een Nationale Dag van Normen en Waarden. De invoering van zo´n nieuwe feestdag koninghugo1.jpgkondigde Hugo Chávez deze week aan bij het begin van zijn derde ambtstermijn als president van Venezuela. Het is een van de vijf beleidsonderdelen op weg naar de vorming van een socialistische republiek. Via het onderwijs, het terrein waar hij deze maand zijn oudste broer Adán als minister heeft aangesteld, moeten de jonge Venezolanen Bolivariaanse deugden worden bijgebracht. Duidelijk moet worden dat zaken als corruptie en geweld niet passen in de nieuwe samenleving. Kapitalistische gewoontes als egoïsme en hebzucht zullen plaats maken voor naastenliefde. De nieuwe Bolivariaanse mens wordt een aanmerkelijk beter wezen.

Een president met zulke opvattingen verdient alle steun. Maar toch vraag je je af hoe die nieuwe normen en waarden sporen met al die andere plannen en uitlatingen die Chávez de afgelopen dagen deed. Is het wijzigen van de Grondwet op een manier die het mogelijk maakt dat een politiek leider voor het leven kan regeren niet een typisch rechtse, Monarchistische deugd? En hoe deugdzaam is het om regeren per Revolutionair Decreet mogelijk te maken. En waarom is dat eigenlijk nodig nu alle zetels in het parlement reeds sinds 2005 zijn ingenomen door Chavistas als gevolg van een boycot door de oppositie? Chávez kan al doen wat hij wil.

Is nepotisme ook een Bolivariaanse deugd? Is het afschaffen van de vrijheid van meningsuiting en het sluiten van een kritische tv-zender een van de te onderrichten nieuwe socialistische waarden? En wat moet de Venezolaanse jeugd denken van een president die de secretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten, Miguel Insulza, publiekelijk een droplul en een idioot noemt? Die verwensingen kreeg Insulza deze week te verduren omdat hij durfde te zeggen dat censuur niet past in een democratie.

Bijdragen over Hugo Chávez op dit weblog brengen veel reacties teweeg. Van fans en tegenstanders. Het is opvallend dat veel volgelingen van de revolutionaire leider er op wijzen dat de politieke klasse die het voor 1999 in Venezuela voor het zeggen had zich, volgens goed Latijns Amerikaans gebruik, niets aantrok van het grootste deel van de bevolking die in kommervolle omstandigheden woont. Daarom is het goed dat Chávez het opneemt voor de armen, is de redenering.

En dat klopt. De oude regenten van Venezuela waren een zeldzame verzameling corrupte, whisky zuipende, groep diknekken. Hele grote droplullen zo gezegd. Dat Caracas met stip de lelijkste hoofdstad is van Zuid-Amerika, met gruwelijke sloppenwijken, is niet de schuld van Chávez. En het is te begrijpen dat de arme Venezolanen reuze blij zijn met een politieke leider die voor dokters en gesubsidieerd voedsel zorgt.

Maar het is toch nogal mager dat de voornaamste verdienste die de aanhangers van Chávez steeds noemen, is dat zijn voorgangers in hun ogen nog slechtere politici waren. Alle despoten zijn vervelend, lijkt me, of ze zich nu links of rechts noemen.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:49 schreef Rock_de_Braziliaan het volgende:

[..]

Ik ben nu niet in functie.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:59 schreef Aaahikwordgek het volgende:

[..]

Ben je wachtgeld op aan het vreten?

quote:

Op maandag 15 januari 2007 19:59 schreef Aaahikwordgek het volgende:

quote:

Op maandag 15 januari 2007 20:03 schreef Rock_de_Braziliaan het volgende:

[..]

Nee gekkerd, om 8.20 sta ik morgen weer voor de klas.

ouwe rechtse (lieve) rukkert

quote:

Op maandag 15 januari 2007 20:04 schreef sigme het volgende:

[..]

Hé Aaah, ben jij nog admin aan de overkant?

quote:

Op maandag 15 januari 2007 20:06 schreef Aaahikwordgek het volgende:

[..]

Maar je bent geen leraar in funktie?

quote:

Op maandag 15 januari 2007 20:07 schreef Aaahikwordgek het volgende:

[..]

Admin in welke zin?

quote:

Op maandag 15 januari 2007 20:08 schreef Rock_de_Braziliaan het volgende:

[..]

Nee, ik ben nu vrij.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 20:09 schreef sigme het volgende:

[..]

Er zit tegenwoordig een extra controle op de accounts daar; daardoor zijn mijn accounts geblokkeerd geraakt. Ik zou graag losgeschopt worden, kan jij dat?

quote:

Op maandag 15 januari 2007 20:09 schreef Aaahikwordgek het volgende:

[..]

Je lijkt wel zo'n IT-er.