.Even een inleidend stukje:
Ik heb een ziekte (vermoedelijk LVAS, voor degenen die het interesseert) waardoor mijn gehoor bij tijd en wijle kan wegvallen en ik dus plotsdoof ben. Op deze manier ben ik op rechts doof geworden en mijn linkeroor wordt zo nu en dan (gelukkig niet zo vaak) ook aangevallen. Sinds 2000 is mijn gehoor stabiel geweest en dat is behoorlijk lang. Ik moet oppassen met harde geluiden en zorgen dat ik mijn hoofd niet beschadig en dan kan ik de kans op een nieuwe aanval zoveel mogelijk reduceren. Maandagavond merkte ik echter dat mijn gehoor weer anders was. Het was niet zozeer weggevallen, maar wel vervormd. Ik maakte me er toen geen zorgen om, vergat het en ging slapen. Toen ik dinsdagochtend wakker werd, merkte ik dat mijn gehoor echt vervormd was en dat ik maar met moeite mijn huisgenoot kon verstaan. Om een lang verhaal kort te maken: net als de vorige keren moest ik weer met spoed naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken (14 buisjes!), een gehoortest af te laten nemen en ik mocht kiezen of ik een week in het ziekenhuis wilde blijven om dmv een infuus prednison toegediend te krijgen of dat ik prednisontabletten mee naar huis wilde nemen. Ik heb gekozen voor het laatste. Even voor de duidelijkheid: de artsen weten wat me mankeert, ze weten ook dat ze het niet kunnen genezen, maar er is een kleine kans dat prednison helpt. Vandaag ging het alweer wat beter dan gisteren. Ik kon weer bellen (dat kon ik gisteren niet) en ik kan weer met bekenden praten zonder dat ik ze hoef aan te kijken. Dus ik heb goede hoop dat het dit keer meevalt allemaal en dat het eind deze week weer in orde is (in het verleden ben ik weken tot maanden doof geweest).
Toen ik thuiskwam heb ik vrienden en familie een mailtje gestuurd om te vertellen wat er gebeurd was. Maar wat schetste mijn verbazing? Niemand mailde terug of liet iets horen, terwijl ze bijvoorbeeld wel online waren. En als ik tegen hen begon te praten, zeiden ze niets over mijn mail en als ik er zelf naar vroeg, zeiden ze dat ze hem wel gelezen hadden. En zelfs dan kwam nog niet altijd een uiting van medeleven. Ik vind dit erg vreemd, want ik leef zelf altijd erg met familie en vrienden mee. Toen het zoontje van m'n zus een gebroken arm had, heb ik haar gemaild en hem een kaartje gestuurd. Toen de vriend van een vriendin van mij zelfmoord pleegde, stond ik altijd voor haar klaar en nu laat iedereen mij ineens vallen
. Zijn dit nu echte vrienden? Ik vind het erg vreemd hoor dat mensen geen belangstelling tonen, terwijl ik het niet meer dan vanzelfsprekend vind dat je voor een ander klaar staat. Wat moet ik hier nu mee?
[ Bericht 0% gewijzigd door Viking84 op 06-12-2006 20:41:14 ]
quote:nou nee dus. Mijn zus en ik liggen elkaar niet zo lekker (ze had graag de jongste willen blijven en is altijd jaloers geweest op mijn privileges), maar ik probeer wel toenadering tot haar te zoeken. Ze reageert daar echter niet op. Ze is nu ook online, maar ze zei ook gewoon niets tot ik tegen haar begon te praten. Vreemd hoor.
Trek je conclusies.
quote:maar toch zijn zij in normale situaties altijd degenen die contact zoeken. Waarom nu dan niet?Op woensdag 6 december 2006 20:19 schreef Flashwin het volgende:
jij dacht closer met hun te zijn dan daardwerkelijk het geval is. Zij hebben blijkbaar weinig behoefte aan contact met jou.
Trek je conclusies.
quote:kijk, als ik bevriend ben met iemand dan wil ik graag dat het goed gaat met die persoon. Als het niet goed gaat met die ander, maak ik me daar zorgen over en toon ik belangstelling. Ik ga ervan uit dat anderen ook belangstelling tonen in mijn wel en wee, vandaar die e-mail.Op woensdag 6 december 2006 20:18 schreef veldmuis het volgende:
Ik zou ook niet weten wat ik aan zou moeten met een dagboek, want dat is het tenslotte, van iemand.
Maar goed, dat valt tegen dus. Ik heb zelf het idee dat ze het onderschatten / niet begrijpen oid. Ik ken van die mensen die om elk wissewasje een mail sturen, maar dat is niet mijn manier van doen
. Dus áls ik eens zo'n mail stuur, is het serieus. Als ik nu mailde dat ik kanker had en binnen een half jaar dood zou gaan, zouden ze dan wel terug mailen? Omdat ze dat beter begrijpen?
Het is toch niet zo moeilijk om te begrijpen dat het donders vervelend is om je gehoor kwijt te raken?
quote:Laatst was de oma van een vriend van me overleden...Op woensdag 6 december 2006 20:21 schreef Shakes het volgende:
Wat heb je aan belangstelling dan? Ze nemen er kennis van, zeggen goh wat erg en dan is alles opeens anders? Er verandert niets mee dus het is volkomen nutteloos.
Ik sprak m die middag, en vond het hardstikke lief dat iedereen even wat van zich had laten horen.. Elke keer een glimlach op z'n gezicht. Dat is het meer dan waard!!
en idd het is een soort dagboek-mededeling
daar reageert men niet zo snel op
quote:toch doet dat een mens goed, hoor. Als andere mensen belangstelling voor je tonen, weet je dat er van je gehouden wordt. Gelukkig zijn er nog wel genoeg mensen die wél oprecht belangstelling tonen, maar het overgrote deel niet, dus dat valt me toch vies tegen.Op woensdag 6 december 2006 20:21 schreef Shakes het volgende:
Wat heb je aan belangstelling dan? Ze nemen er kennis van, zeggen goh wat erg en dan is alles opeens anders? Er verandert niets mee dus het is volkomen nutteloos.
Nu zit ik te twijfelen of ik hun ook zal laten barsten als zij een probleem hebben of dat ik juist het goede voorbeeld moet blijven geven. Waarschijnlijk zal het me blijven dwars zitten als ik niet met iemand meeleef, dus het zal het laatste wel worden. Maar waarom vind ik (en mijn huisgenoot ook!) dat dan vanzelfsprekend en waarom zij niet? Mensen vergeten zo gemakkelijk wat jij ooit voor hun gedaan hebt!
quote:Ze verwachten het niet van je, als je elke dag mailtjes stuurt dan is het anders, nu krijgen ze opeens een bladzijde van een dagboek, zomaar, zonder enige aankondiging, wat dan ook. Ik zou het ook negeren, en dat meen ik echt.Op woensdag 6 december 2006 20:23 schreef Viking84 het volgende:
[..]
kijk, als ik bevriend ben met iemand dan wil ik graag dat het goed gaat met die persoon. Als het niet goed gaat met die ander, maak ik me daar zorgen over en toon ik belangstelling. Ik ga ervan uit dat anderen ook belangstelling tonen in mijn wel en wee, vandaar die e-mail.
Maar goed, dat valt tegen dus. Ik heb zelf het idee dat ze het onderschatten / niet begrijpen oid. Ik ken van die mensen die om elk wissewasje een mail sturen, maar dat is niet mijn manier van doen
quote:Kanker is meer dan vervelend, je gehoor kwijtraken is even lastig, het is een keigroot verschil.Als ik nu mailde dat ik kanker had en binnen een half jaar dood zou gaan, zouden ze dan wel terug mailen? Omdat ze dat beter begrijpen?
Het is toch niet zo moeilijk om te begrijpen dat het donders vervelend is om je gehoor kwijt te raken?
quote:Dat.Op woensdag 6 december 2006 20:24 schreef LasTeR het volgende:
Ik weet niet waar ik op zou moeten antwoorden, het feit dat je gehoor weg kan vallen, of dat je familie/vrienden het niet echt bekommert. Ik vind beiden echt klote voor je.
Ik vind het echt bizar dat er helemaal niemand op reageert
.Bij deze dan van mij een
.quote:mensen snappen toch wel dat ik die mail niet voor niets stuur? Als ik had geweten dat het hen niets kon schelen, had ik die mail niet gestuurd. Had me weer tijd bespaard. Als iemand zijn 'dagboek' met anderen gaat delen, heeft 'ie daar een bepaalde bedoeling mee.Op woensdag 6 december 2006 20:25 schreef Angst het volgende:
misschien weten ze gewoon niet wat ze moeten zeggen
en idd het is een soort dagboek-mededeling
daar reageert men niet zo snel op
sorry.. 
Ik weet uit ervaring dat mailtjes over het algemeen vluchtig doorgelezen worden, en als mensen erg enthausiast zijn kun je wel eens een reactie terugverwachten. Maar het merendeel wordt gewoon achteloos naar het archief verplaatst.
Verder kan het misschien zo zijn dat mensen proberen er "gewoon" over te doen (en dus weinig aandacht aan besteden) om je er niet constant mee te confronteren?
Ik hoop voor je dat de medicjinen werken. En verder zou ik dit probleem es direct aankaarten met je meest dierbaren...
quote:het gaat niet zozeer om het verschil tussen die twee dingen (tuurlijk is kanker erger dan doof worden, al vraag ik me af of jij wel goed door hebt wat het betekent om niets meer te horen), maar het gaat om het feit dat kanker een bekende ziekte is, mensen weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ze begrijpen niet precies wat mijn ziekte veroorzaakt en wat voor gevolgen dat zal hebben voor de verhouding tussen hen en mij (en die gevolgen zijn groot, want waar ze me altijd min of meer als een horend persoon hebben kunnen behandelen, ben ik van de één op de andere dag een dove voor hen geworden). Het zou kunnen dat dat meespeelt. Mensen begrijpen niet altijd hoe ernstig iets is en wat ze zich erbij moeten voorstellen.Op woensdag 6 december 2006 20:25 schreef veldmuis het volgende:
[..]
Ze verwachten het niet van je, als je elke dag mailtjes stuurt dan is het anders, nu krijgen ze opeens een bladzijde van een dagboek, zomaar, zonder enige aankondiging, wat dan ook. Ik zou het ook negeren, en dat meen ik echt.
[..]
Kanker is meer dan vervelend, je gehoor kwijtraken is even lastig, het is een keigroot verschil.
quote:Waarschijnlijk zit 't 'm hier in.Op woensdag 6 december 2006 20:10 schreef Viking84 het volgende:
net als de vorige keren moest ik weer met spoed naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken (14 buisjes!), een gehoortest af te laten nemen en ik mocht kiezen of ik een week in het ziekenhuis wilde blijven om dmv een infuus prednison toegediend te krijgen of dat ik prednisontabletten mee naar huis wilde nemen.
quote:Maar dan nog kan iemand toch wel het fatsoen opbrengen om even wat medeleven te tonen? Ze geven nota bene toe dat ze de email gelezen hebben en nemen dan nog niet de moeite om te informeren naar zijn welzijn. Familie
mensen kunnen ook denken dat ik wel overspoeld zal worden met 'hoe gaat het?'-vragen en me daarom niet mailen (en als ze dat allemaal niet doen, blijft het angstvallig stil
).Of ze nemen het idd gewoon voor kennisgeving aan en ze vragen wel hoe het gaat als ze me toevallig weer eens zien.
quote:toen hebben ze geen mailtje gehad. Sterker nog: op mijn familie na, kende ik toen nog geen van de mensen die nu mijn 'vrienden' zijn. De meesten weten wel dat ik een aandoening heb waardoor ik plotsdoof kan worden, maar ze hebben het nog nooit irl meegemaakt. Op één jongen na en die sprak me wel meteen aan op MSN. En als je over een tijdsspanne van 10 jaar slechts 3 keer een mailtje van mij krijgt dat het niet helemaal goed met mij gaat, vind ik dat persoonlijk helemaal niet veel
.Helemaal gen reactie is het andere uiterste. Enige algemene interesse van je vrienden was wellicht wel leuk geweest. Maar persoonlijk denk ik dat je iets te veel verwachtingen hebt van anderen.
En ja, dat is een maatschappelijk probleem. Deze vorm van individualisering. Ik keur het niet goed, begrijp me niet verkeerd. Ik vind alleen dat je je iets te veel als zielig slachtoffer opstelt. Met de info die ik heb.
quote:Oh nee, het is niet mijn bedoeling om mezelf een slachtofferrol op te leggen. Tuurlijk, ik vind het kut voor mezelf en ik hoop dat het snel weer over gaat, maar verder ben ik geen type dat gaat lopen dreinen. Ik leef tenslotte met de wetenschap dat dit kan gebeuren.Op woensdag 6 december 2006 20:33 schreef beerten het volgende:
Met alle respect, ik zie het een beetje als "bedelen om medelijden" . Wat verwacht je dan? Dat iedereen maar "oh, ah, oei wat zielig, wat naar voor" je gaat roepen?
Helemaal gen reactie is het andere uiterste. Enige algemene interesse van je vrienden was wellicht wel leuk geweest. Maar persoonlijk denk ik dat je iets te veel verwachtingen hebt van anderen.
En ja, dat is een maatschappelijk probleem. Deze vorm van individualisering. Ik keur het niet goed, begrijp me niet verkeerd. Ik vind alleen dat je je iets te veel als zielig slachtoffer opstelt. Met de info die ik heb.
Dus nee: ik vind het helemaal niet teveel gevraagd als mensen belangstelling in mij tonen. En ja: ik vind het een groot maatschappelijk probleem dat mensen geen mededogen meer hebben met elkaar. En dat iemand zijn verhaal kwijt wil, heeft niets te maken met zielig doen (tenzij je om ieder wissewasje aandacht gaat lopen trekken en dat doe ik niet).
maar goed, ik zou het aan de 'niet-reactanten' zelf vragen. Want jij zit nu al zonder dat je ze gesproken hebt al gelijk in te vullen wat zij hebben gedacht (of juist niet) op die momenten terwijl je dat helemaal niet weet. Tegen je vrienden of familie moet je dat best wel kunnen zeggen, zo van jongens ik zat toch best in de rats toen ik die email stuurde en niemand heeft me er naar gevraagd en ik voelde me daardoor niet gehoord (no pun intended
), zie ik nou spoken? of iets in die richtingquote:dank jeOp woensdag 6 december 2006 20:26 schreef XcUZ_Me het volgende:
[..]
Dat.
Ik vind het echt bizar dat er helemaal niemand op reageert
Bij deze dan van mij een
.quote:nog een keer dan: het overgrote deel van de mensen om wie het gaat heeft nog nooit gehoorproblemen van mij meegemaakt (op de gebruikelijke problemen na dan, want ik blijf zwaar slechthorend). En ik ga niets aan de niet-reactanten zelf vragen, want dat levert alleen maar gezeur op. Geen zin in. Zij moeten zelf snappen dat het sociaal wenselijk gedrag is om iemand met wie je regelmatig omgaat beterschap te wensen als deze ziek is. Als zij dat niet snappen, is dat hun probleem, niet het mijne. Wel een probleem waar ik last van heb, maar ja, zo zit de maatschappij in elkaar.Op woensdag 6 december 2006 20:35 schreef releaze het volgende:
Mja, ik vraag me ook af of ik erop zou reageren wanneer iemand van wie je weet dat ie regelmatig gehoorproblemen heeft een emailtje stuurt met de mededeling dat het even weer kut ging, maar nu weer goed. Je beterschap staat bij wijze van in de mail, je hebt wellicht uitgelegd hoe het nou zat, wat valt er nog meer te melden?
maar goed, ik zou het aan de 'niet-reactanten' zelf vragen. Want jij zit nu al zonder dat je ze gesproken hebt al gelijk in te vullen wat zij hebben gedacht (of juist niet) op die momenten terwijl je dat helemaal niet weet. Tegen je vrienden of familie moet je dat best wel kunnen zeggen, zo van jongens ik zat toch best in de rats toen ik die email stuurde en niemand heeft me er naar gevraagd en ik voelde me daardoor niet gehoord (no pun intended
quote:nee, de 5e ongeveerOp woensdag 6 december 2006 20:33 schreef veldmuis het volgende:
Sterkte trouwens. Ben ik de eerste?
. Maar rot voor je, en mensen die echt om je geven zouden echt wel moeten reageren
Maar het is niet omdat jij zelf direct op zo'n mail zou reageren, dat je dit van anderen ook kan verwachten. Niet iedereen is zoals jij daarin. Dat moet je aanvaarden.
Natuurlijk mag je teleurgesteld zijn wanneer anderen niet reageren op de manier waarop je gehoopt had. Je mag hen dit zelfs laten weten. Je mag het hen echter niet verwijten.
Jij hebt een mededeling gedaan, en geen vraag gesteld.
Voor jezelf was dit een verdoken vraag naar aandacht/medeleven (vandaar ook je teleurstelling omdat deze niet gehoord is)
Maar, aangezien deze niet expliciet was, kun je hen dan ook niet kwalijk nemen dat ze deze niet gezien hebben.
Het is jammer, maar zo zitten de meeste mensen nu eenmaal in elkaar.
Het is vaak ook heel moeilijk om verdoken vragen naar medeleven te zien.
Persoonlijk heb ik het geluk dat mijn vriendinnen een verdoken vraag naar aandacht meestal nog sneller zien dan ikzelf,
Ik hoop voor jou dat jij ook nog zulke vrienden maakt!
Het beste en een welgemeende virtuele knuffel
quote:gek genoeg ben ik niet boos of gefrustreerd. Alleen maar teleurgesteld. Maar ik zal het hen niet aanrekenen, denk ik. Je kunt het hen niet verwijten dat zij dit soort dingen niet zien.Op woensdag 6 december 2006 20:46 schreef Sargon het volgende:
ik begrijp je frustratie
Moet er wel bij vermelden dat ik christelijk ben opgevoed en in mijn jeugd heel erg heb meegekregen dat je begaan moet zijn met anderen, ook al mag je die ander niet zo graag. Mijn ouders doen veel werk voor de kerk, tonen altijd oprechte belangstelling voor anderen en omdat ik hieraan gewend ben, verwacht ik dat anderen dat ook bij mij doen. Maar dat valt vies tegen.
It's a mad, mad world.
quote:wel zelf zeuren over anderen en van alles eraan ophangen maar anderen geen kans geven om al dan niet te zeuren over je email. Over sociaal onwenselijk gedrag gesproken, je verwijt je vrienden en familie van desinteresse, maar wat doet meneer zelf? Zie je dat in? Waarschijnlijk niet, want je draait het toch om naar jezelf. Je zal zo nooit hun verhaal te horen krijgen, en verwijt je ze jouw eigen projecties. Ontieglijk oneerlijk vind ik dat, het zal wel zwakte zijn op dit moment, jezelf gekwetst voelen en ziek voelen, dan wil je deze shit er vast ook niet overheen. Maar kap dan met projecteren. Maar goed, dat moet je zelf maar weten.Op woensdag 6 december 2006 20:37 schreef Viking84 het volgende:
[..]
nog een keer dan: het overgrote deel van de mensen om wie het gaat heeft nog nooit gehoorproblemen van mij meegemaakt (op de gebruikelijke problemen na dan, want ik blijf zwaar slechthorend). En ik ga niets aan de niet-reactanten zelf vragen, want dat levert alleen maar gezeur op. Geen zin in. Zij moeten zelf snappen dat het sociaal wenselijk gedrag is om iemand met wie je regelmatig omgaat beterschap te wensen als deze ziek is. Als zij dat niet snappen, is dat hun probleem, niet het mijne. Wel een probleem waar ik last van heb, maar ja, zo zit de maatschappij in elkaar.
quote:Ben je gek. Hier laat je het niet bij zitten. Vraag gewoon waarom ze niet reageren. Wie weet!Op woensdag 6 december 2006 20:55 schreef Viking84 het volgende:
[..]
gek genoeg ben ik niet boos of gefrustreerd. Alleen maar teleurgesteld. Maar ik zal het hen niet aanrekenen, denk ik. Je kunt het hen niet verwijten dat zij dit soort dingen niet zien.
Moet er wel bij vermelden dat ik christelijk ben opgevoed en in mijn jeugd heel erg heb meegekregen dat je begaan moet zijn met anderen, ook al mag je die ander niet zo graag. Mijn ouders doen veel werk voor de kerk, tonen altijd oprechte belangstelling voor anderen en omdat ik hieraan gewend ben, verwacht ik dat anderen dat ook bij mij doen. Maar dat valt vies tegen.
It's a mad, mad world.
quote:Hun laten weten hoe jij je daardoor voelt. Vaak zijn mensen zich daar helemaal niet van bewust, wat hun acties, of het uitblijven daarvan, voor gevolgen heeft voor een ander... Veel mensen hebben nu eenmaal moeite met het zich inleven in een anderWat moet ik hier nu mee?
maar shit joh, lijkt me idd echt niet plezierig om te hebben... helemaal omdat je weet dat er niets tegen te doen valt en je nog maar moet zien hoe het allemaal in de toekomst zal gaan lopen...
Maar afwachten dus en het zien te accepteren zoals het komt
Sterkte joh !
quote:de enige reden waarom ik hen niet mail is omdat ik niet als zielepoot of zeurpiet wil worden bestempeld en dat zit er nogal in, gezien de reacties hier.Op woensdag 6 december 2006 20:58 schreef releaze het volgende:
[..]
wel zelf zeuren over anderen en van alles eraan ophangen maar anderen geen kans geven om al dan niet te zeuren over je email. Over sociaal onwenselijk gedrag gesproken, je verwijt je vrienden en familie van desinteresse, maar wat doet meneer zelf? Zie je dat in? Waarschijnlijk niet, want je draait het toch om naar jezelf. Je zal zo nooit hun verhaal te horen krijgen, en verwijt je ze jouw eigen projecties. Ontieglijk oneerlijk vind ik dat, het zal wel zwakte zijn op dit moment, jezelf gekwetst voelen en ziek voelen, dan wil je deze shit er vast ook niet overheen. Maar kap dan met projecteren. Maar goed, dat moet je zelf maar weten.
En ik ben een 'zij' trouwens. Jij oordeelt trouwens wel erg makkelijk over mij, maar ook dat verwijt ik je niet. Je bent afhankelijk van wat ik zeg en daar trek jij je conclusies uit. Er is ook een hoop wat ik niet zeg en als je dat wist, zou je niet zo reageren als je nu doet
.Bij deze veel geluk en 'beterschap' hopenlijk slaan de medicijnen aan en kan je vrolijk verder.
.En ik kan me voorstellen dat je ook niet blij bent met het uitblijven van reacties van je vrienden.
Maar stuurde je die e-mail per persoon? En stond er een vraag in? Als ik een persoonlijke e-mail krijg van iemand met om het even welk probleem (opgelost of niet) reageer ik daar zeker op. Echter, als ik een e-mail krijg die aan meerdere mensen is gericht, komt dat op mij vaak meer over als een e-mail die een mededeling bevat, zonder een wens naar feedback.
Ik denk overigens dat ík wel zou reageren, maar eerder op msn/telefoon en nog liever in het echt. Dus wellicht reageren ze morgen nog wel, als je ze weer tegenkomt.
In ieder geval sterkte van mij
(hoe langer ik erover nadenk, hoe idioter ik het vind dat ze niet hun steun aan je geven...ik zou ook verdomde teleurgesteld zijn)
Overigens zit ik wel na te denken over het waarom van hun niet-reageren. Sommige mensen lezen vluchtig hun mail, vlak voordat ze weggaan of moeten heel veel mail lezen en hebben dan geen tijd meer om te reageren. Anderen wilden dat misschien nog doen, maar kregen de kans niet, omdat ik hen aansprak zodra ze online kwamen...
Ik ga wel aan een paar mensen vragen waarom ze niet gereageerd hebben, alleen aan mensen van wie ik zeker weet dat ze het niet verkeerd zullen opvatten
. Ik weet niet of het zal helpen voor de toekomst, maar het kan geen kwaad om mensen hiervan bewust te maken (hoop ik).Ik zou dat eigenlijk wel persoonlijk willen horen.
Iedereen mailt maar tegenwoordig en stuurt lekker makkelijk berichten via MSN en men verwacht maar dat iedereen het gelijk leest en altijd online is.
Volgens mij had het beter geweest als je van te voren had aangegeven van je bezoek aan het ziekenhuis.
(ik weet niet of je dat misschien ook wel hebt gedaan)
Er zijn er altijd wel een paar die je daarna bellen om te vragen hoe het is gelopen als ze van jou persoonlijk hebben gehoord hoe ernstig het is en hoe je er mee zit.
Dan heb je nog de mensen die het vergeten, maar van goede zin zijn.
De mensen die er niet naar durven vragen en mensen die het geen bal interesseert.
Die laatste groep moet je links laten liggen...
Ik denk dat de gemiddelde lezer die dat overleest zoiets heeft van: "Oh, oke, kut voor je." maar er verder totaal niet bij nadenkt. Je hebt voor veel mensen nog niet het 'recht' om zielig te doen of zo benoemd te worden, daarvoor moet veel meer tragedie van te pas komen.
Natuurlijk zou ik hem met belangstelling lezen en het me zeker aantrekken. Ik denk niet dat ik een mailtje terug zou sturen met hoe gaat het nu ofzo, want dat beschrijf je zelf al, uitvoerig. Ik zou je denk met rust laten, in ieder geval digitaal. Maar dat betekent niet dat het me koud laat, de eerstvolgende keer dat ik je in het echt wel tegenkom is het het eerste waar ik naar vraag, en als het iets ergers betreft, de eerder genoemde kanker bijvoorbeeld, zou ik wel een belletje geven.
Ik vind dit niet persé een gevalletje 'mijn vrienden laten het afweten'.
Ik vind dat er geen excuses zijn voor het niet reageren op zoiets. Als je nou elke dag zou mailen, dan kan ik me voorstellen dat ze er niet meer naar vragen. Maar als jij er slechts eens in de zoveel tijd over begint is het niks te veel gevraagd. En er kunnen dan een heleboel mensen hier zijn (en in het echt) die allemaal excuses noemen, maar dat is allemaal onzin! Ook als je het niets interesseert is het maken van een praatje/msngesprek/sms/kort belletje een kleine moeite. Dat heet gewoon sociaal gedrag en dat is normaal.
Maar tegenwoordig denkt iedereen alleen maar aan zich/haarzelf dus helaas zul je eraan moeten wennen. Ze willen graag wel jouw aandacht als ze zelf hun grote teen hebben gestoten, maar andersom kan er niks vanaf.
En nu zullen sommige mensen zeggen, wat is nou een gehoorprobleem? Ik denk dat die mensen t zelf maar eens zouden moeten meemaken
. En als je kanker oid zou hebben, dat veel mensen nog amper zouden reageren, hooguit misschien omdat het woord kanker bij sommige mensen opeens wel erg is, maar goed.Zo was het ook laatst op mijn werk, collega heeft zijn vader moeten laten inslapen en iedereen wist dat. Toen hij weer terug was heb ik vernomen dat niemand de moeite had genomen om m even te condoleren (op twee na ofzo). Ik heb m zelf toen ik zag gelijk gecondoleerd en even gevraagd hoe t ging enz (kleine moeite toch?).
Die zaterdag erna hadden we een werkbespreking en toen bleek dat de sfeer onderling slecht was (wat nog best meevalt), ik heb dat toen aangegeven (samen met andere voorvallen van dergelijke situaties). En nu werd er opeens afgelopen week gevraagd of we even een kaartje konden schrijven voor een collega van een andere locatie.
Dus als je mensen t aan het verstand brengt kan het opeens wel.
quote:Ik ben zelf dan ook christelijk opgevoed, maar ik kan me niet voorstellen dat als dit anders was geweest ik maar niets van me zou laten horen in zulke situaties. Ik denk dat het sterk karakter georienteerd is... de één ziet het persoonlijk drama er wel van in en de ander ziet de ophef niet zo en neemt nog een biertje oidOp woensdag 6 december 2006 20:55 schreef Viking84 het volgende:
dat ik christelijk ben opgevoed
quote:Nee ik ook niet. Vooral omdat je het (naar ik begrijp) in een 'massamail' hebt gestuurd? Als iemand mij een persoonlijke mail stuurt, reageer ik sneller dan op een mail die naar meerdere mensen is gestuurd. In alle situaties trouwens. Ook over een feestje, of iets leuks. Door zo'n 'massamail' geef je onbewust aan dat het een kennisgeving is, en daar reageren mensen gewoon niet zo snel op.Op woensdag 6 december 2006 22:30 schreef FrituurVetPet het volgende:
Ik vind dit niet persé een gevalletje 'mijn vrienden laten het afweten'.
Het klinkt hard, maar dit soort dingen kan je beter voor jezelf houden.
quote:Nee dat is echt helemaal niet waar. Ik vind het wel fijn als een bekende mij dit mededeelt en ik zal er dan zeker rekening mee houden.Op woensdag 6 december 2006 23:22 schreef Martijn_fijn het volgende:
Het is simpel. Mensen houden er nu eenmaal niet van om verhalen over ziektes en kwalen aan te horen. Als ze voortaan denken een ziektes of kwalen, dan denken ze aan jou. En daarmee wil je toch niet geassocieerd worden?
Het klinkt hard, maar dit soort dingen kan je beter voor jezelf houden.
Voor je houden resulteert alleen maar in pijnlijke situaties.
Vrienden die lachend 'ben je doof of zo' naar TS zijn hoofd gooien als hij even iets 2 of 3 keer niet verstaat. Als je het gewoon even meld gebeuren dat soort dingen niet.
Zelfde soort pijnlijke situaties met suikerziektes of weet ik het wat.
quote:Ik zal je uitleggen waarom het fout is om 'negatief' te converseren.Op woensdag 6 december 2006 23:27 schreef FrituurVetPet het volgende:
[..]
Nee dat is echt helemaal niet waar. Ik vind het wel fijn als een bekende mij dit mededeelt en ik zal er dan zeker rekening mee houden.
Voor je houden resulteert alleen maar in pijnlijke situaties.
Vrienden die lachend 'ben je doof of zo' naar TS zijn hoofd gooien als hij even iets 2 of 3 keer niet verstaat. Als je het gewoon even meld gebeuren dat soort dingen niet.
Zelfde soort pijnlijke situaties met suikerziektes of weet ik het wat.
Klagen is populair. Het leven is oneerlijk, ik ben moe, het regent weer en ga zo maar door. Doe dit dus absoluut niet! Want als je klaagt doet dat de ander zich onprettig voelen.
Wanneer je over sombere zaken praat zal een ander zich onprettig gaan voelen. En niet alleen dat, hij/ zij zal deze nare gevoelens ook aan jou koppelen. En het slechtste nieuws komt nu pas: hij/zij zal herinnerd worden aan onprettige gevoelens als zij aan jou denken.
Ik zeg niet dat je een tjakka roepende positivo moet zijn die zelfs het inslaan van de bliksem in zijn huis toejuicht. Het
gaat erom dat mensen willen dat je gesprekken voor het merendeel positief zijn.
Gespreksonderwerpen over ziektes en kwaaltjes zijn negatief, dus ontwijk het.
Denk daarbij aan het het assocatie-principe.
Ik heb hier boven al aangeven dat de TS een negatieve associatie maakt door het bespreken van een niet zo'n opbeurend onderwerp. Mensen zijn juist opzoek naar iets met positieve associaties en mijden de negatieve ssociaties. Je ziet dan het Associatie-principe in actie. Ik zal dit principe verduidelijken door het te omschrijven als een formule:
Conversatie => Geeft gevoel => Wordt gekoppeld aan TS => Hij/ zij denkt graag aan TS of juist niet.
Niet omdat het me niet interesseert, maar gewoon omdat je weinigs zinnigs zou kunnen zeggen op zo'n mededeling behalve de cliché opmerkingen als "Oh wat erg", waar je zelf ook niets aan hebt.
quote:Meestal helpt het al gewoon als je iets van je laat horen, ook al is het alleen maar 'Sterkte!'. De ander verwacht heus niet dat jij het probleem oplost hoor. Daar gaat het niet om.Op woensdag 6 december 2006 23:41 schreef Boschkabouter het volgende:
Ik zou zelf ook niet weten wat ik zou moeten terugsturen als ik zo'n mail zou ontvangen.
Niet omdat het me niet interesseert, maar gewoon omdat je weinigs zinnigs zou kunnen zeggen op zo'n mededeling behalve de cliché opmerkingen als "Oh wat erg", waar je zelf ook niets aan hebt.
Wat een rare, egocentrische reacties in dit topic, zeg! Iedereen heeft in z'n leven waarschijnlijk wel een paar mensen waarvan je verwacht dat ze belangstelling tonen om het moment dat er 'iets' met je aan de hand is (of het nou iets leuks of iets minder leuks is). Op het moment dat er dan niemand reageert, dan snap ik best dat TS in dit geval teleurgesteld is hoor.
Aan de andere kant... Zelf heb ik met mail wel eens dat ik het lees en me dan voorneem om op een wat minder druk tijdstip te antwoorden. En dat vergeet ik dan of het komt er om één of andere reden niet van. Dat is wel een beetje de pest van mail. Dat je de reactie kunt uitstellen, waardoor je het soms helemaal niet doet.
quote:Dan stuur je toch een mailtje terug. Zo van: ik vind het heel erg voor je, maar zou je voortaan zoiets persoonlijk willen vertellen (of helemaal niet) en niet in een mailtje? Want daar houd ik niet zo van.Op woensdag 6 december 2006 23:50 schreef Bep het volgende:
Ik zou geen ongevraagde mail willen ontvangen van mensen met hun kwalen ,als ik hen spreek en vraag hoe het met ze is , is het daar vroeg genoeg voor. Maar ongevraagd een mail met kwalen en ziektes moeten beantwoorden? Ik vind het nogal opdringerig , eigenlijk
Ik vind het een slap excuus om te gebruiken om niets tegen zo iemand te zeggen. Ik denk dat de meesten die ie gemaild heeft ook nauwelijks hadden gereageerd als het op een andere manier was gebracht.
Oke een mailtje is ook niet bepaald de goede manier ervoor, maar ja zo schijnt het tegenwoordig te gaan
quote:Wat je zegt, gewoon iets laten horen. Kleine moeite, TS erg blij (of ander persoon die t betrefd). En zoals ik hierboven zei, is mail niet echt handig idd. Maar als jij het zou vergeten zou je iig wel reageren als de TS je spreekt op msn of waar dan ook (aangezien de rest van je post).Op donderdag 7 december 2006 00:33 schreef Jane het volgende:
[..]
Meestal helpt het al gewoon als je iets van je laat horen, ook al is het alleen maar 'Sterkte!'. De ander verwacht heus niet dat jij het probleem oplost hoor. Daar gaat het niet om.
Wat een rare, egocentrische reacties in dit topic, zeg! Iedereen heeft in z'n leven waarschijnlijk wel een paar mensen waarvan je verwacht dat ze belangstelling tonen om het moment dat er 'iets' met je aan de hand is (of het nou iets leuks of iets minder leuks is). Op het moment dat er dan niemand reageert, dan snap ik best dat TS in dit geval teleurgesteld is hoor.
Aan de andere kant... Zelf heb ik met mail wel eens dat ik het lees en me dan voorneem om op een wat minder druk tijdstip te antwoorden. En dat vergeet ik dan of het komt er om één of andere reden niet van. Dat is wel een beetje de pest van mail. Dat je de reactie kunt uitstellen, waardoor je het soms helemaal niet doet.
quote:Ik vraag niet om mail van anderen , dring me dat dan ook niet opOp donderdag 7 december 2006 00:34 schreef base3ball het volgende:
[..]
Dan stuur je toch een mailtje terug. Zo van: ik vind het heel erg voor je, maar zou je voortaan zoiets persoonlijk willen vertellen (of helemaal niet) en niet in een mailtje? Want daar houd ik niet zo van.
Ik vind het een slap excuus om te gebruiken om niets tegen zo iemand te zeggen. Ik denk dat de meesten die ie gemaild heeft ook nauwelijks hadden gereageerd als het op een andere manier was gebracht.
Oke een mailtje is ook niet bepaald de goede manier ervoor, maar ja zo schijnt het tegenwoordig te gaan
Ik vind het nogal egocentrisch van iemand om mij lastig te gaan vallen met zijn / haar kwalen . En nee ik zou dus ook niet reageren op zulke mail Ik hou er ook niet van als mensen mij op straat aanspreken en dan gaan klagen over hun gezondheid.
quote:Ja, dat zeker natuurlijk. Negeren is echt heel raar, vind ik.Op donderdag 7 december 2006 00:37 schreef base3ball het volgende:
Maar als jij het zou vergeten zou je iig wel reageren als de TS je spreekt op msn of waar dan ook (aangezien de rest van je post).
quote:dat negeren lijkt vrij normaal, na een tijdje weet niemand meer wat te doen. Kheb zelf de nodige abnormale problemen gehad en nogsteeds.Op donderdag 7 december 2006 00:40 schreef Jane het volgende:
[..]
Ja, dat zeker natuurlijk. Negeren is echt heel raar, vind ik.
Vrienden en familie vallen bij bosjes af
wat ze met jou aan moeten. En daar bedoel ik niet mee dat je hun altijd tot last bent geweest ofzo.
Eerder in de zin van; Als mensen niet weten hoe het is om jouw probleem te hebben
(en zich dus zodanig ook niet kunnen inleven/zich er niks bij voor kunnen stellen)
Dan zijn mensen gauw geneigd jouw problemen afte doen als zeikerig.
quote:Ja maar wat wil je dan van reactie van ons nu? Moeten wij gissen naar de reden waarom ze niet reageren op je mail? Het kan zoveel zijn namelijk. Te onpersoonlijk, niet weten hoe met de situatie om te gaan... Als je het zou vragen weet je het en hoef je niet boos/teleurgesteld te zijn, misschien hebben ze er wel persoonlijke redenen voorOp woensdag 6 december 2006 20:37 schreef Viking84 het volgende:
[..]
nog een keer dan: het overgrote deel van de mensen om wie het gaat heeft nog nooit gehoorproblemen van mij meegemaakt (op de gebruikelijke problemen na dan, want ik blijf zwaar slechthorend). En ik ga niets aan de niet-reactanten zelf vragen, want dat levert alleen maar gezeur op. Geen zin in. Zij moeten zelf snappen dat het sociaal wenselijk gedrag is om iemand met wie je regelmatig omgaat beterschap te wensen als deze ziek is. Als zij dat niet snappen, is dat hun probleem, niet het mijne. Wel een probleem waar ik last van heb, maar ja, zo zit de maatschappij in elkaar.
Sterkte iig
quote:daar heb je gelijk in, maar als je wat hebt weet je soms niet wat te doenOp donderdag 7 december 2006 01:21 schreef WeirdMicky het volgende:
Het is ongelukkigen eigen het medelijden van anderen op te wekken, die met zinloze hulp de slagen van het lot proberen te verzachten.
quote:Het is ook niet erg om je ongeluk te delen met anderen. Desondanks is het sowieso wel handig om bewust te zijn dat vrienden wel kunnen reageren, maar ze nooit iets nuttigs konden melden via mail. Het is natuurlijk niet leuk voor de TS, maar als het probleem vaker voorkomt en het niet een probleem is waarbij vrienden zichzelf in kunnen verplaatsen, dan zijn alle opmerkingen bij voorbaat al nutteloos.Op donderdag 7 december 2006 01:23 schreef Pustasu het volgende:
[..]
daar heb je gelijk in, maar als je wat hebt weet je soms niet wat te doen
quote:die opmerkingen zijn vaak ook nutteloos, tevens de vraag om hulp. De aandacht kan vaak een tijdelijke opluchting zijn, meer niet.Op donderdag 7 december 2006 01:28 schreef WeirdMicky het volgende:
[..]
Het is ook niet erg om je ongeluk te delen met anderen. Desondanks is het sowieso wel handig om bewust te zijn dat vrienden wel kunnen reageren, maar ze nooit iets nuttigs konden melden via mail. Het is natuurlijk niet leuk voor de TS, maar als het probleem vaker voorkomt en het niet een probleem is waarbij vrienden zichzelf in kunnen verplaatsen, dan zijn alle opmerkingen bij voorbaat al nutteloos.
quote:Doet me denken aan Nietzsche: 'Mensen die troost nodig hebben worden door geen enkel troostmiddel zo opgebeurd als door de bewering dat er voor hun geval geen troost bestaat. Daarin ligt zo een onderscheiding besloten, dat zij hun hoofd weer opheffen. 'Op donderdag 7 december 2006 01:31 schreef Pustasu het volgende:
[..]
die opmerkingen zijn vaak ook nutteloos, tevens de vraag om hulp. De aandacht kan vaak een tijdelijke opluchting zijn, meer niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door WeirdMicky op 07-12-2006 01:38:14 (typo) ]
quote:we zijn allemaal speciaalOp donderdag 7 december 2006 01:32 schreef WeirdMicky het volgende:
[..]
Doet me denken aan Nietzsche: 'Mensen die troost nodig hebben worden door geen enkel troostmiddel zo opgebeurd als door de bewering dat er voor hun geval geen troost bestaat. Daarin ligt zo een onderscheiding besloten, dat zijn hun hoofd weer opheffen. '
quote:De druk van de ketel moet er toch af?Op donderdag 7 december 2006 01:31 schreef Pustasu het volgende:
[..]
die opmerkingen zijn vaak ook nutteloos, tevens de vraag om hulp. De aandacht kan vaak een tijdelijke opluchting zijn, meer niet.
Waarom altijd zo'n ongeinteresseerde houding? Een "ik vind het echt naar voor je,
maar ik weet niet hoe ik kan helpen" kan er ook niet vanaf? rare mentaliteit.
quote:Meestal wel, maar zeker niet altijd. Bij een wederkerend probleem al helemaal niet, de een gaat er al vanuit dat je het kut vindt, maar de ander wil dit simpelweg veel vaker horen.Op donderdag 7 december 2006 01:58 schreef SKETSj het volgende:
[..]
De druk van de ketel moet er toch af?
Waarom altijd zo'n ongeinteresseerde houding? Een "ik vind het echt naar voor je,
maar ik weet niet hoe ik kan helpen" kan er ook niet vanaf? rare mentaliteit.
Wat je wel eens kan hebben is dat mensen met hun eigen shit zitten. Ik heb ook gehoorshit en als het ff slecht gaat dan vind ik sowieso veel trouble van andere mensen niet zo boeiend. Ik heb zoiets van "Tja, dat gaat wel weer over". Intern dan he, ik probeer wel gewoon te luisteren. Het is alleen ff wat minder spontaan dan normaal.
Het kunnen ook gewoon minder opmerkzame mensen zijn, die niet tussen de regels door kunnen lezen. Misschien moet je voor jezelf bepalen wat je graag van ze wil horen, en dan met de 1 of 2 belangrijkste mensen echt eens van mens tot mens praten zodat ze weten wat je bedoelt. Fuck de rest.
quote:tsssssss!!!! Overdrijf niet zo, joh!!Op woensdag 6 december 2006 23:22 schreef Martijn_fijn het volgende:
Het is simpel. Mensen houden er nu eenmaal niet van om verhalen over ziektes en kwalen aan te horen. Als ze voortaan denken een ziektes of kwalen, dan denken ze aan jou. En daarmee wil je toch niet geassocieerd worden?
Het klinkt hard, maar dit soort dingen kan je beter voor jezelf houden.
. Iedereen weet dat het leven niet over rozen gaat en iedereen heeft het recht om daar met een ander over te praten. Dat hoort bij het leven.Ik zou jou niet graag in mijn vriendenkring willen hebben als ik jou zo hoor praten
.quote:mensen op straat is heel wat anders dan familie en vrienden. Ik wil graag dat het goed met hen gaat en dat zij gelukkig en gezond zijn en ik wil ook graag dat ze me het laten weten als het minder goed gaat. Daar ben je familie en vrienden voor toch? In voor- en tegenspoed. Maar goed, tegenspoed moet tegenwoordig maar mooi weggestopt worden. Het scheelt zoveel als je weet dat anderen met je meeleven.Op donderdag 7 december 2006 00:39 schreef Bep het volgende:
[..]
Ik vraag niet om mail van anderen , dring me dat dan ook niet op
Ik hou er ook niet van als mensen mij op straat aanspreken en dan gaan klagen over hun gezondheid.
Net alsof ik hierom heb gevraagd. Het had jou net zo goed kunnen overkomen. Had je dan ook de hele tijd zo stoer zitten praten? Wedden van niet? Dan had je ook graag een arm om je heen gewild.
quote:Nee, ik stel hier gewoon even een observatie aan de kaak en ik illustreer dat met mijn verhaal (de inhoud van het verhaal doet er dan niet zoveel toe). Het gaat er gewoon om dat het mij opvalt dat mensen geen belangstelling tonen, ik wil weten of anderen dat herkennen en ik wil weten wat daar de oorzaken van zouden kunnen zijn.Op donderdag 7 december 2006 01:08 schreef MissBliss het volgende:
[..]
Ja maar wat wil je dan van reactie van ons nu? Moeten wij gissen naar de reden waarom ze niet reageren op je mail? Het kan zoveel zijn namelijk. Te onpersoonlijk, niet weten hoe met de situatie om te gaan... Als je het zou vragen weet je het en hoef je niet boos/teleurgesteld te zijn, misschien hebben ze er wel persoonlijke redenen voor
Sterkte iig
Ik heb gisteren aan één van de non-reactanten gevraagd waarom ze niet gereageerd heeft.
Antwoord: ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en ik wilde er nog wel over beginnen.
Ze voelde zich kennelijk toch een beetje ongemakkelijk en ze gaf ook aan dat ze de mail in eerste instantie wel als kennisgeving beschouwde (ik snap dat echt niet, hoor, want ik reageer dus altijd op dat soort mails
). Toen zei ik dat ik het dan net zo goed in m'n dagboek had kunnen schrijven en toen begreep ze mijn punt. Het is dus toch iets waar je mensen even van bewust moet maken. [ Bericht 28% gewijzigd door Liewec op 07-12-2006 10:48:02 ]
Je moet nu toch echt een keer gaan begrijpen dat veel mensen het zien als kennisgeving. Bovendien denkt niet iedereen hetzelfde als jij en reageren ze dus ook niet zo.
Als iemand mij zo'n mailtje zou sturen, ja dan zou ik binnen 24 uur even een belletje geven. In dit geval zou ik anders contact zoeken, msn of kaartje ofzo. Niet reageren is not done. Dat is je kop in het zand steken en rustig verder leven op je roze wolk. Sorry mensen maar zo zit het leven niet in elkaar.
Ik zou iig wel een verklaring vragen aan de mensen waar het over gaat. Persoonlijk gericht naar iedereen. Je hebt recht om te weten waarom mensen je in de kou laten staan. Uit een reactie hierop weet je genoeg. Je maakt ze iig bewust van jouw gevoelens. Zorg er wel voor dat deze reactie niet verwijtend is maar gewoon als vraag overkomt.
Heel veel sterkte verder en een grote dikke knuffel van mij.
Edit:
Viking84, ik keek net in mijn mailbox en zag dat je hem ook naar mij hebt gestuurd.
quote:o pleaseeeeeeeeeOp donderdag 7 december 2006 09:06 schreef Viking84 het volgende:
[..]
Net alsof ik hierom heb gevraagd. Het had jou net zo goed kunnen overkomen. Had je dan ook de hele tijd zo stoer zitten praten? Wedden van niet? Dan had je ook graag een arm om je heen gewild.
Net alsof jij de enige bent die wat mankeert op deze aarde.quote:blijkbaar komt je bedoeling niet over, mail is ook altijd wat indirecter dan gewoon met iemand praten etc.Op woensdag 6 december 2006 20:26 schreef Viking84 het volgende:
[..]
mensen snappen toch wel dat ik die mail niet voor niets stuur? Als ik had geweten dat het hen niets kon schelen, had ik die mail niet gestuurd. Had me weer tijd bespaard. Als iemand zijn 'dagboek' met anderen gaat delen, heeft 'ie daar een bepaalde bedoeling mee.
het is efficient, maar ook wat onpersoonlijk
ik denk dat als je het irl tegen mensen zegt ze veel meer reageren
quote:dus omdat andere mensen ook wat mankeren moet ik maar stil blijvenOp donderdag 7 december 2006 11:59 schreef Bep het volgende:
[..]
o pleaseeeeeeeee
. Je moet natuurlijk niet van een mug een olifant maken (en af en toe bedenken dat er mensen zijn die er erger aan toe zijn dan jij is ook wel goed), maar je moet de zaak ook niet bagatelliseren, want dat is niet goed voor je eigen gemoedstoestand. Je moet dus de gulden middenweg zien te vinden.Maar goed, jij bent duidelijk iemand die ijskoud is geworden door de harde maatschappij. Jammer, ik hoop dat je nog eens ontdooit
.quote:En jij hebt ook niet gereageerdOp donderdag 7 december 2006 11:53 schreef FuifDuif het volgende:
Ik verbaas mij over veel reacties hier. Echt, ik vind het ongelofelijk dat er mensen zijn die zonder moeite accepteren dat de "wereld nu eenmaal zo werkt." Ik vind zoiets juist alamerend in die zin van dat het laat zien hoever onze beschaving al is gezonken. Ik las hierboven iemand beweren dat mensen nu eenmaal geen zin hebben om met de ellende van anderen te worden geconfronteerd. Pardon??? Wel de lusten, maar niet de lasten? Wat zijn dat voor vriendschappen? Een trieste zaak!
Edit:
Viking84, ik keek net in mijn mailbox en zag dat je hem ook naar mij hebt gestuurd.
.Verder heb je gelijk, hoor
. Erg opvallend dat niemand het alarmerend vindt.In onze familie zijn we erg close en gaan ''nieuwtjes'' érg snel! Soms irriteer ik me er gewoon aan dat alles zo snel gaat. Je vertelt de een iets, en een paar uur later belt de ander om je te vragen wat er is want dat had ie van een ander gehoord. Toen mijn oma plotseling opgenomen was, kreeg ik telefoon en zat een uur later al aan haar bed. Net als toen mijn zus op de ic lag..maargoed, dat is misschien ook niet te vergelijken met jou situatie.
Het kunnen natuurlijk allerleid redenen zijn waarom er niemand op je mail heeft gereageerd. Misschien vindt menigeen het plezieriger om het van jou persoonlijk te horen en niet via mail. Daar zou ik me iets bij voor kunnen stellen iig. Ik zou het bijv erg rot vinden om zoiets in een mail te moeten lezen, helemaal als je veel om diegene geeft. Dan zou ik het plezieriger vinden om een arm om je heen te kunnen slaan en om je aan te kunnen kijken
Al met al, is ieder mens het waard om gehoord te worden of om medeleven te krijgen, dus jij ook. Daarom vind ik het ook niet erg sociaal van die anderen om niet op jou mail te reageren..ongeacht wat de reden daarvoor is..
quote:Ehm, nee, dan zou ik al helemaal niet al te snel op reactie rekenen...Op woensdag 6 december 2006 20:23 schreef Viking84 het volgende:
Als ik nu mailde dat ik kanker had en binnen een half jaar dood zou gaan, zouden ze dan wel terug mailen? Omdat ze dat beter begrijpen?
Ik denk vooral dat je moet kijken naar het medium waarmee je mensen benadert. Ikzelf heb bij doorstuurmail al veel minder de neiging om te reageren (of goed te lezen
), da's dus niet als het naar een vriendinnenclubje gaat, maar als er een hele enorme lijst bovenaan staat. quote:Insunieer je daarmee dat ik hetzelfde denk als de grijze mensenmassa? Dat heb ik nergens gezegd.Op donderdag 7 december 2006 09:00 schreef Viking84 het volgende:
[..]
tsssssss!!!! Overdrijf niet zo, joh!!
Ik zou jou niet graag in mijn vriendenkring willen hebben als ik jou zo hoor praten
Trek je altijd zo gemakzuchtig foute conclusies?
quote:Wat ik alarmerend vind is dat je alles en iedereen mailt met je oor probleem. Als je vervolgens geen gehoor krijgt, daarover een topic opent op Fok! en ook nog eens doodleuk beweert dat je het niet doet om een reactie te krijgen. En je klacht is dat je geen reactie krijgt!?Op donderdag 7 december 2006 12:37 schreef Viking84 het volgende:
[..]
En jij hebt ook niet gereageerd
Verder heb je gelijk, hoor
Je schreeuwt om aandacht. Om eerlijk te zijn begin ik het een beetje zielig te vinden.
Raap je leven bij elkaar, vloek een keer om je oren en ga verder met leven. Blijf niet hangen in je ellende en kweek vooral geen medelijden met jezelf.
quote:Je hebt de essentie van dit topic duidelijk niet begrepen. Ik heb al een paar keer duidelijk gemaakt dat het hier niet zozeer om mijn persoonlijke sores gaat, maar om het feit dat anderen zich niet om een ander lijken te bekommeren. Dát is het punt van dit topic en als jij en anderen dat niet snappen (en denken dat ik een topic open om de aandacht te krijgen die ik ontbeer), dan moeten jullie hoognodig een cursus leesvaardigheid gaan volgen.Op donderdag 7 december 2006 18:01 schreef beerten het volgende:
[..]
Wat ik alarmerend vind is dat je alles en iedereen mailt met je oor probleem. Als je vervolgens geen gehoor krijgt, daarover een topic opent op Fok! en ook nog eens doodleuk beweert dat je het niet doet om een reactie te krijgen. En je klacht is dat je geen reactie krijgt!?
Je schreeuwt om aandacht. Om eerlijk te zijn begin ik het een beetje zielig te vinden.
Raap je leven bij elkaar, vloek een keer om je oren en ga verder met leven. Blijf niet hangen in je ellende en kweek vooral geen medelijden met jezelf.
quote:er zijn niet altijd zoveel woorden voor nodig om een boodschap over te brengenOp donderdag 7 december 2006 15:56 schreef Martijn_fijn het volgende:
[..]
Insunieer je daarmee dat ik hetzelfde denk als de grijze mensenmassa? Dat heb ik nergens gezegd.
.quote:tja, dat kan ik ook aan jou vragen hèTrek je altijd zo gemakzuchtig foute conclusies?
. Kennelijk is het de mens eigen om foute conclusies te trekken .quote:Ach, tis zo'n pesoonlijke klacht.Op donderdag 7 december 2006 21:18 schreef Viking84 het volgende:
[..]
Je hebt de essentie van dit topic duidelijk niet begrepen. Ik heb al een paar keer duidelijk gemaakt dat het hier niet zozeer om mijn persoonlijke sores gaat, maar om het feit dat anderen zich niet om een ander lijken te bekommeren. Dát is het punt van dit topic en als jij en anderen dat niet snappen (en denken dat ik een topic open om de aandacht te krijgen die ik ontbeer), dan moeten jullie hoognodig een cursus leesvaardigheid gaan volgen.
Iemand anders in dezelfde situatie die wel reacties via de mail zou krijgen zou weer klagen dat zijn vrienden hem alleen afstandelijk en onpersoonlijk via het internet steunen. Er is altijd wel wat. Hou het er nou maar gewoon bij dat ze echt wel met je meeleven maar dat e-mail in hun ogen een te lage vorm van communicatie is om recht te doen aan een onderwerp als dit.
quote:Ik denk het wel te begrijpen. Mijn leesvaardigheid is op peil. Ik zie alleen een meiske dat schreeuwt om aandacht. Ik kan het niet helpen dat mijn reactie jou niet bevalt. De mensheid luistert niet naar geschreeuw. Dat zijn er maar heel weinig die dat doen. Je stuurt een ontzettend onpersoonlijk e-mailtje naar de massa. Die reageert niet. Niemand. Daaruit concludeer je dat de massa onpersoonlijk is. Wie is er nu onpersoonlijk? Je stuurt zelf een koud, onpersoonlijk e-mailtje naar iedereen. "Ter uwer informatie" zou er in een zakelijke mailing boven gezet worden.Op donderdag 7 december 2006 21:18 schreef Viking84 het volgende:
[..]
Je hebt de essentie van dit topic duidelijk niet begrepen. Ik heb al een paar keer duidelijk gemaakt dat het hier niet zozeer om mijn persoonlijke sores gaat, maar om het feit dat anderen zich niet om een ander lijken te bekommeren. Dát is het punt van dit topic en als jij en anderen dat niet snappen (en denken dat ik een topic open om de aandacht te krijgen die ik ontbeer), dan moeten jullie hoognodig een cursus leesvaardigheid gaan volgen.
Waarom stuur je in godsnaam zoiets onpersoonlijks naar iedereen? Dat zul je je zelf af moeten vragen. Als je die vraag kan beantwoorden snap je het uitblijven van een reactie ook. Daarnaast moet je je eens afvragen of jouw manier van communiceren wel de juiste is.
Vrienden, echte vrienden, communiceren oog in oog. Die bespreken problemen "off-line". Je trekt compleet verkeerde conclusies. Je krijgt terug wat je verzonden hebt: onpersoonlijkheid.
quote:Ja. Email is een schitterend medium om snel informatie uit te wisselen. Niet om persoonlijke banden tussen mensen te onderhouden. En al helemaal niet als je dit in een mailtje doet naar een grote groep. Je richt je tot een groep, niet tot een mens. Zoals gezegd:"ter uwer info"Op donderdag 7 december 2006 23:28 schreef Lienekien het volgende:
Waaruit leid je af dat het een onpersoonlijke e-mail was? Of vind je een e-mail per definitie onpersoonlijk?
Er gaat niets boven een gesprek van mens tot mens. Dát is persoonlijk.
quote:Toch kan een e-mail ook persoonlijk zijn en als persoonlijk opgevat worden. Dat sluit het medium niet uit, zoals jij lijkt te beweren.Op donderdag 7 december 2006 23:44 schreef beerten het volgende:
[..]
Ja. Email is een schitterend medium om snel informatie uit te wisselen. Niet om persoonlijke banden tussen mensen te onderhouden. En al helemaal niet als je dit in een mailtje doet naar een grote groep. Je richt je tot een groep, niet tot een mens. Zoals gezegd:"ter uwer info"
Er gaat niets boven een gesprek van mens tot mens. Dát is persoonlijk.
Ik zou dat vervolgens dan waarschijnlijk toch wel doen, maar dat zal een kwestie van persoonlijkheid zijn. Ik zou wel ook nog vragen waarom hij/zij me dat niet persoonlijker heeft verteld.
Maar ik kan me ook wel voorstellen, dat een ander niet reageert. En het ter kennisgeving opneemt.
Hoe je het ook wendt of keert, een mail met meerdere mensen in een cc is niet persoonlijk. Het is zo onpersoonlijk als maar kan, eigenlijk. Het roept meer een gevoel op van: "heb je dat gelezen van viking84?" "ja, vervelend he, voor haar." "Ja, inderdaad".
quote:Zoals ik al zei, zou ik persoonlijk wel wat van me laten horen, al zou het dan wel ook op dezelfde onpersoonlijke manier zijn. Zo ben ik dan helaas ook weer wel.Op donderdag 7 december 2006 23:51 schreef Lienekien het volgende:
De inhoud van de boodschap is toch persoonlijk, al is het medium dat misschien niet? Verwacht je dan dat ze iedereen gaat opbellen?
Maar ja, als je behoefte hebt aan medeleven van mensen die belangrijk voor je zijn, zul je ze ook moeten laten merken dat ze dat zijn. En dat kun je doen door ze zelf op te bellen, iets af te spreken, wat dan ook.
Maar ik weet niet hoeveel mensen cc'en lijkt mij niet de manier. Ik zou dat zelf iig nooit zo doen.
quote:Soms wil je mensen even snel ergens van op de hoogte brengen. En ben je niet goed in staat om bijv. iedereen te bellen. Ik ken zelf de voorbeelden, en heb me daar nog nooit aan gestoord. Meestal volsta ik met een antwoord van een paar regels. En ik heb zelf ooit één keer op die manier mijn familie en vrienden van een klein persoonlijk drama op de hoogte gesteld en ik kreeg stuk voor stuk vreselijk lieve e-mails retour.Op donderdag 7 december 2006 23:57 schreef djenneke het volgende:
[..]
Zoals ik al zei, zou ik persoonlijk wel wat van me laten horen, al zou het dan wel ook op dezelfde onpersoonlijke manier zijn. Zo ben ik dan helaas ook weer wel.
Maar ja, als je behoefte hebt aan medeleven van mensen die belangrijk voor je zijn, zul je ze ook moeten laten merken dat ze dat zijn. En dat kun je doen door ze zelf op te bellen, iets af te spreken, wat dan ook.
Maar ik weet niet hoeveel mensen cc'en lijkt mij niet de manier. Ik zou dat zelf iig nooit zo doen.
quote:Je schuift associatie-principe, op mij persoonlijk af. Lees het eens door en je begrijpt waarom niemand op je mail gereageerd heeft, dát is de essentie van je vraagstelling. Reageer je altijd zo verontwaardigt, als mensen niet in jouw straatje meepraten?
quote:Ik denk dat iets als "doof worden" niet echt valt onder snel even ergens van de op de hoogte brengen. Dat is precies wat hier wel wordt gedaan, en dan wordt het dus ook op die manier opgevat.Op vrijdag 8 december 2006 00:02 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Soms wil je mensen even snel ergens van op de hoogte brengen. En ben je niet goed in staat om bijv. iedereen te bellen. Ik ken zelf de voorbeelden, en heb me daar nog nooit aan gestoord. Meestal volsta ik met een antwoord van een paar regels. En ik heb zelf ooit één keer op die manier mijn familie en vrienden van een klein persoonlijk drama op de hoogte gesteld en ik kreeg stuk voor stuk vreselijk lieve e-mails retour.
Ook lijkt "doof worden" niet vallen onder een klein persoonlijk drama. Het lijkt me behoorlijk ingrijpend eerlijk gezegd. Ik denk dat als je zoiets per mail verstuurd, het wellicht niet zo serieus wordt genomen ofzo. Weet ik veel.
Zoals gezegd, zou ik er wel antwoord opgeven. Ik kan er ook niks aan doen, dat ik me ook kan inleven in de mensen die dat niet zouden doen.
quote:dat hele associatieprincipe slaat echt nergens op in mijn geval. Ik ken een meisje dat echt constant wat heeft en daar ook steeds iedereen van op de hoogte stelt. Dit is de eerste keer dat ik dit doe (en ws ook de laatste keerOp vrijdag 8 december 2006 00:12 schreef Martijn_fijn het volgende:
[..]
Je schuift associatie-principe, op mij persoonlijk af. Lees het eens door en je begrijpt waarom niemand op je mail gereageerd heeft, dát is de essentie van je vraagstelling. Reageer je altijd zo verontwaardigt, als mensen niet in jouw straatje meepraten?
), dus ik snap niet zo goed hoe mensen mij kunnen associeren met 'bad news'. Veel te kort door de bocht. Ik snap dat je graag filosofisch wilt doen op de late avond, maar ik denk dat je je beter op andere dingen kunt gaan storten .quote:Ik vind het persoonlijk erg overdreven om iedereen er persoonlijk van op de hoogte te stellen. Bovendien had ik meteen al het idee dat ik dit keer geluk heb gehad, want ik herstel aardig. Het fluctureert nog wel, maar als ik overdag mijn hoorapparaat maar zoveel mogelijk uit heb, geef ik m'n oor de rust die het nodig heeft. Ik zou het mensen kwalijk nemen als zij met iets zaten en dat dan niet aan mij zouden vertellen. Je schrikt gewoon, moet je verhaal even kwijt (alle indrukken van het ziekenhuisbezoek etc) en zoekt een luisterend oor. "Wat kut voor je, sterkte!" is dan al voldoende. Moeilijk om dat te zeggen, hoor.Op vrijdag 8 december 2006 00:15 schreef djenneke het volgende:
[..]
Ik denk dat iets als "doof worden" niet echt valt onder snel even ergens van de op de hoogte brengen. Dat is precies wat hier wel wordt gedaan, en dan wordt het dus ook op die manier opgevat.
Ook lijkt "doof worden" niet vallen onder een klein persoonlijk drama. Het lijkt me behoorlijk ingrijpend eerlijk gezegd. Ik denk dat als je zoiets per mail verstuurd, het wellicht niet zo serieus wordt genomen ofzo. Weet ik veel.
Zoals gezegd, zou ik er wel antwoord opgeven. Ik kan er ook niks aan doen, dat ik me ook kan inleven in de mensen die dat niet zouden doen.
quote:Doe je het weer (Een irritatie op mij persoonlijk richtenOp vrijdag 8 december 2006 00:15 schreef Viking84 het volgende:
[..]
dat hele associatieprincipe slaat echt nergens op in mijn geval. Ik ken een meisje dat echt constant wat heeft en daar ook steeds iedereen van op de hoogte stelt. Dit is de eerste keer dat ik dit doe (en ws ook de laatste keer
). Jij opent het topic, sta dan ook open voor de reacties.Hoe dan ook, alsnog sterkte meid.
Ik kan je verder niet maar wil je veel sterkte wensen.
quote:Dit is ook onzin. De meeste vrienden die ik heb wonen tegenwoordig niet meer echt in de buurt en bovendien heeft iedereen een druk leven. We zien elkaar niet wekelijks, maar het contact blijft nu juist behouden doordat er e-mail enzovoort bestaat. En als we wel face-to-face afspreken, dan worden die afspraken ook altijd via mail gemaakt. Tja, dat gaat tegenwoordig nu eenmaal zo.Op donderdag 7 december 2006 23:27 schreef beerten het volgende:
Vrienden, echte vrienden, communiceren oog in oog. Die bespreken problemen "off-line".
quote:Niet iedereen, maar wel de mensen die belangrijk zijn. De rest zou ik persoonlijk niet eens informeren.Op vrijdag 8 december 2006 00:18 schreef Viking84 het volgende:
[..]
Ik vind het persoonlijk erg overdreven om iedereen er persoonlijk van op de hoogte te stellen. Bovendien had ik meteen al het idee dat ik dit keer geluk heb gehad, want ik herstel aardig. Het fluctureert nog wel, maar als ik overdag mijn hoorapparaat maar zoveel mogelijk uit heb, geef ik m'n oor de rust die het nodig heeft. Ik zou het mensen kwalijk nemen als zij met iets zaten en dat dan niet aan mij zouden vertellen. Je schrikt gewoon, moet je verhaal even kwijt (alle indrukken van het ziekenhuisbezoek etc) en zoekt een luisterend oor. "Wat kut voor je, sterkte!" is dan al voldoende. Moeilijk om dat te zeggen, hoor.
Een luisterend oor vind je niet op internet of mail, zoals die drie woorden zelf al aangeven.
Ik vraag me af wat je nou eigenlijk wil horen...
Want blijkbaar blijkbaar is het raar dat ik van mening ben dat je echte vrienden en goede familie persoonlijk informeert over dergelijke zaken. Ik kan je vertellen, dat als je dat wel had gedaan, je ook het medeleven had gekregen dat je nodig hebt. Ik vraag me een beetje af of je er niet gewoon op zit te wachten om teleurgesteld te worden...
quote:Zucht.Op vrijdag 8 december 2006 00:20 schreef Martijn_fijn het volgende:
[..]
Doe je het weer (Een irritatie op mij persoonlijk richten
Hoe dan ook, alsnog sterkte meid.
Wanneer snap je nou eens dat ik er niet op uit ben om hier plaatsvervangende gelukwensen te verkrijgen?
Maar bedankt, hoor
, of het nou gemeend is of niet .
Had je een tijd terug niet ook hier een topic dat je zus had "vergeten" jou uit te nodigen voor haar bruiloft?Naast familie is er verder ook niemand die er om leek te geven, dit keer?
In ieder geval sterkte, hopen dat het weer even stabiel blijft.
quote:correctOp vrijdag 8 december 2006 10:07 schreef LintuxCx het volgende:
Fijne familie heb jij.
. Alleen ging dat niet om de bruiloft, maar om een vrijgezellenfeest. Ik snap achteraf ook wel waarom ik niet ben uitgenodigd en als ik wel was uitgenodigd was ik niet gegaan: de aanwezige dames varieerden in de leeftijd van 35 tot 45 en aangezien ik 22 ben (en sh dus bovendien, dus ik kan toch niet meekomen in groepen) pas ik daar niet echt tussen. Maar goed, mijn familie mag af en toe idd wel wat meer rekening houden met mijn gevoelens .quote:alleen de familie van mijn beste vriend en hij zelfNaast familie is er verder ook niemand die er om leek te geven, dit keer?
In ieder geval sterkte, hopen dat het weer even stabiel blijft.
. Hij belde voor me met mijn ouders, ging mee naar het ziekenhuis, doet de boodschappen (aangezien ik niet naar buiten mag). Echt een golden boy 
.quote:Dat ben ik niet met je eens. Een email kan heel persoonlijk zijn en een prima medium om het contact met mensen op gang te houden. Ik ben het wel met je eens dat het persoonlijke eraf gaat als er een hele rits namen bovenaan het mailtje staat. En ook zou ik van een goede vriendin zoiets liever via de telefoon of persoonlijk horen; dat dan weer wel.Op donderdag 7 december 2006 23:44 schreef beerten het volgende:
Niet om persoonlijke banden tussen mensen te onderhouden.
quote:Ja, maar ik kan het me toch zeker wel voorstellen. Toen mijn vader gestorven was (jaren geleden hoor) heb ik ook een massa-mail gestuurd naar mijn vrienden-adresboek. Je hebt dan gewoon geen zin om het hele verhaal aan iedereen persoonlijk uit te leggen. Je hebt wel iets anders te doen. Ik zou daarintegen wel redelijk telkeurgesteld zijn als niemand hier een reply op gegeven zou hebben. Het is redelijk makkelijk om even een berichtje terug te sturen: Rot voor je en sterkte.Op vrijdag 8 december 2006 10:37 schreef miss_dynastie het volgende:
[..]
Dat ben ik niet met je eens. Een email kan heel persoonlijk zijn en een prima medium om het contact met mensen op gang te houden. Ik ben het wel met je eens dat het persoonlijke eraf gaat als er een hele rits namen bovenaan het mailtje staat. En ook zou ik van een goede vriendin zoiets liever via de telefoon of persoonlijk horen; dat dan weer wel.
quote:Zo hoort het.Op vrijdag 8 december 2006 10:09 schreef Viking84 het volgende:
alleen de familie van mijn beste vriend en hij zelf
Gewoon een andere familie opzoeken. als jij met een enthousiast verhaal komt op werk en iedereen negeert je of zegt enkel "goh, leuk, iemand nog koffie", vind je dat toch ook niet leuk?
we hebben het hier niet over vage kennissen, maar familie en wat ze dacht vrienden.
1 fucking mailtje is toch niet teveel moeite?
en dat men dan zegt "je had zelf ook gewoon moeten bellen ipv mailen", ja ik weet niet, maar als iemand gehoorproblemen heeft is ms mailen handiger
en dat de mail aan meerdere gestuurd is, ja, ms maakt dat het minder persoonlijk, maar is dat beledigend of zo, dat je daarom het maar negeert? wat een kleinzieligheid dan.
een beetje aandacht en meteen krijg je een hele zooi verwijten over je heen "je had ook moeten bellen, je mag niets verwachten, waarom zou je mensen verplichten te reageren, je had ze ieder apart moeten mailen, je dringt je op, je bladiefuckingbla".
als 1 iemand je verjaardag vergeet, nu ja, boeien, als iedereen je verjaardag vergeet dan vindt niemand dat leuk, ook al doe je ms stoer.
en dat is hier net zo, niemand reageert, en ja dat zou ik ook klote vinden, veel lieden hier blijkbaar niet.
quote:Mijn vader is in 2000 gestorven, misschien een tijd waarin e-mail nog een stukje minder ingeburgerd was, maar zelfs nu kan ik me niet voorstellen om zo'n boodschap per mail te brengen. Ik heb een aantal goede vrienden gebeld, en zij hebben het verhaal uitgelegd en dat was voor mij ook goed; ik wilde ook wel mijn verhaal even doen, die ochtend. Sommige mensen waren heel geschokt, ik denk dat die zich rot waren geschrokken als ze een mailtje van mij met deze boodschap hadden gekregen. Ikzelf had inderdaad wel wat anders te doen, die eerste dag, maar daarna was ik toch echt wel blij met de persoonlijke reacties (een briefje, kaartje, telefoontje, bezoekje-> geen mail). Ik zou ook niet weten hoe ik zou moeten reageren op een mail van een goede vriendin met 'hoi, mijn vader is dood'. 'Rot voor je', is dat niet wat leegOp vrijdag 8 december 2006 11:01 schreef Fjolle het volgende:
[..]
Ja, maar ik kan het me toch zeker wel voorstellen. Toen mijn vader gestorven was (jaren geleden hoor) heb ik ook een massa-mail gestuurd naar mijn vrienden-adresboek. Je hebt dan gewoon geen zin om het hele verhaal aan iedereen persoonlijk uit te leggen. Je hebt wel iets anders te doen. Ik zou daarintegen wel redelijk telkeurgesteld zijn als niemand hier een reply op gegeven zou hebben. Het is redelijk makkelijk om even een berichtje terug te sturen: Rot voor je en sterkte.
Tuurlijk al leuk dat mensen met je meeleven, maar toch... quote:Juist. Jij legt je vinger weer precies op de goede plek.Op vrijdag 8 december 2006 11:20 schreef milagro het volgende:
[..]
als 1 iemand je verjaardag vergeet, nu ja, boeien, als iedereen je verjaardag vergeet dan vindt niemand dat leuk, ook al doe je ms stoer.
en dat is hier net zo, niemand reageert, en ja dat zou ik ook klote vinden, veel lieden hier blijkbaar niet.
quote:als een vriendin mij zou mailen met dergelijk ernstig /slecht nieuws, dan zou ik terugmailen "ik wil je nu even bellen, kan dat? ".Ik zou ook niet weten hoe ik zou moeten reageren op een mail van een goede vriendin met 'hoi, mijn vader is dood'. 'Rot voor je', is dat niet wat leeg Tuurlijk al leuk dat mensen met je meeleven, maar toch...
iemand kan een reden hebben waarom ze het nieuws mailt, bang te emotioneel te worden aan de telefoon bv.
iemand is op dat moment blijkbaar verdrietig, ongerust whatever, en wil dat delen, dan ga ik toch geen analyse erop loslaten over de vorm waarin die persoon me contacteert?
gewoon een reactie, en dan kun je altijd nog vragen als het zo belanrijk voor jou is, waarom iemand niet belde maar mailde.
quote:Tuurlijk heb ik de mensen bericht die het dichtste bij je staan, maar iedereen wist al dat hij op sterven lag, dus dan is zo'n mailtje wel handig. Je gaat op zo'n moment niet 30 mensen afbellen. Begrijpt meteen iedereen dat je even niet bereikbaar bent.Op vrijdag 8 december 2006 11:22 schreef miss_dynastie het volgende:
[..]
Mijn vader is in 2000 gestorven, misschien een tijd waarin e-mail nog een stukje minder ingeburgerd was, maar zelfs nu kan ik me niet voorstellen om zo'n boodschap per mail te brengen. Ik heb een aantal goede vrienden gebeld, en zij hebben het verhaal uitgelegd en dat was voor mij ook goed; ik wilde ook wel mijn verhaal even doen, die ochtend. Sommige mensen waren heel geschokt, ik denk dat die zich rot waren geschrokken als ze een mailtje van mij met deze boodschap hadden gekregen. Ikzelf had inderdaad wel wat anders te doen, die eerste dag, maar daarna was ik toch echt wel blij met de persoonlijke reacties (een briefje, kaartje, telefoontje, bezoekje-> geen mail).
quote:Tuurlijk is dat leeg. Het gaat erom dat je even een reactie geeft, niet deze..... Je maakt hem dan wel persoonlijk. Het was maar een voorbeeldje dat een reactie geven best kan ook al vind je het zelf misschien nog zo moeilijk om er 1 te bedenken.Ik zou ook niet weten hoe ik zou moeten reageren op een mail van een goede vriendin met 'hoi, mijn vader is dood'. 'Rot voor je', is dat niet wat leeg
Ik denk dat dat vaak ook de reden is van geen reactie geven: "Ik wist niet hoe te reageren op dit bericht."
quote:Op vrijdag 8 december 2006 11:16 schreef LintuxCx het volgende:
[..]
Zo hoort het.
. Ik ga vragen of ze me willen adopteren . Gisteren vroeg zijn zus ook in een mailtje hoe het met mij ging (weliswaar mailde ze eigenlijk om een andere reden, maar goed, ze vroeg het iig).quote:Waarom praat je niet gewoon ff met zeOp woensdag 6 december 2006 20:26 schreef Viking84 het volgende:
[..]
mensen snappen toch wel dat ik die mail niet voor niets stuur? Als ik had geweten dat het hen niets kon schelen, had ik die mail niet gestuurd. Had me weer tijd bespaard. Als iemand zijn 'dagboek' met anderen gaat delen, heeft 'ie daar een bepaalde bedoeling mee.
Lijkt me zinniger dan dit.quote:Da's absoluut waar.Op vrijdag 8 december 2006 11:38 schreef Fjolle het volgende:
Ik denk dat dat vaak ook de reden is van geen reactie geven: "Ik wist niet hoe te reageren op dit bericht."
. Het is niet de eerste keer dat mensen niet goed begrijpen hoe belangrijk e-mail voor mij is. Vaak als mijn vader of moeder jarig is, bellen mijn broer en zussen met elkaar om te overleggen over het cadeau en ik hoor dan achteraf: "we hebben dit en dat gekocht, doe je mee?". Dat vind ik niet leuk, dus tegenwoordig wil ik het zelf regelen namens iedereen (en dan mail ik hen ook, maar ze reageren zo traag altijd ) of ik koop gewoon zelf iets en dan zijn ze boos, want ik word immers ook boos word als zij mij er niet bij betrekken, dus dan ben ik ineens hypocriet. Maar het komt echt door het medium. Ik weet wel dat ik hun gemakkelijker kan bereiken als ik bel, maar snap dat dan, ik kan niet bellen! Laatst nodigde m'n broer me uit om een weekendje te komen. Ik mailde meteen terug van ha, ik kan komend weekend wel en ik hoor dan gewoon niets meer van hem, want hij checkt z'n mail niet meer die week etc. Het is echt jammer dat mail het nog nooit kan winnen van een telefoongesprek. Zolang dat zo is ben ik de pineut
.quote:Dan sms je evenOp vrijdag 8 december 2006 11:47 schreef Viking84 het volgende:
Laatst nodigde m'n broer me uit om een weekendje te komen. Ik mailde meteen terug van ha, ik kan komend weekend wel en ik hoor dan gewoon niets meer van hem, want hij checkt z'n mail niet meer die week etc. Het is echt jammer dat mail het nog nooit kan winnen van een telefoongesprek. Zolang dat zo is ben ik de pineut
Weer een misverstand opgehelderd
.quote:had ook gekund natuurlijk
. Ik denk dat dat wel een goed alternatief is voor mail.Maar goed, dan kan degene het moment van antwoorden ook uitstellen. Als je belt, kun je direct een antwoord afdwingen, dat is het grote voordeel.
quote:En zo doe je dat.
quote:Tuurlijk. Het gaat er mij meer om dat je niet continu je mail checkt. Dus als je snel iets wilt doorgeven dan is sms daar waarschijnlijk beter voor.Op vrijdag 8 december 2006 11:51 schreef Viking84 het volgende:
[..]
had ook gekund natuurlijk
Maar goed, dan kan degene het moment van antwoorden ook uitstellen. Als je belt, kun je direct een antwoord afdwingen, dat is het grote voordeel.
Verder vind ik je familie/vrienden een beetje raar overkomen of jij bent iemand die erg veel (te veel) aandacht vraagt waardoor mensen er niet meer op reageren...
). Als iemand zijn mailbox opent, staat hij ervoor open om berichten van anderen te ontvangen. Als ik een sms stuur, eis ik die aandacht op, dat is het probleem.[ Bericht 18% gewijzigd door Viking84 op 08-12-2006 12:01:44 ]
quote:Hallo lieverd: op iedere regel zijn uitzonderingen. Denk je nu werkelijk dat ik dat niet zie?Op vrijdag 8 december 2006 00:22 schreef Jane het volgende:
[..]
Dit is ook onzin. De meeste vrienden die ik heb wonen tegenwoordig niet meer echt in de buurt en bovendien heeft iedereen een druk leven. We zien elkaar niet wekelijks, maar het contact blijft nu juist behouden doordat er e-mail enzovoort bestaat. En als we wel face-to-face afspreken, dan worden die afspraken ook altijd via mail gemaakt. Tja, dat gaat tegenwoordig nu eenmaal zo.
quote:Tja, zo gaat dat nou eenmaal. Als je er voor kiest om liever te mailen dan te bellen (en aangezien je wel met je ouders belt ga ik er van uit dat je het wel kan) terwijl je ondertussen wel weet dat de reacties dan erg traag zijn, dan moet je dat gewoon accepteren. Zelf heb ik ook een hekel aan telefoneren omdat ik al sinds ik klein ben met gehoorproblemen kamp, hoewel lang niet zo erg als jij, maar zeker als ik verkouden ben dan heb ik soms wel flinke problemen met mensen over de telefoon verstaan. Het handjevol mensen die echt heel belangrijk zijn voor mij, mijn ouders, zusje, partner en 2 goede vrienden, weten dat en vinden het dus ook niet zo erg als ik 3x achter elkaar moet vragen wat ze nou zeiden. Gelukkig maar, want op 2 na weet ik ook dat als ik mail het kan gebeuren dat het een week duurt voordat ik antwoord krijgt.Op vrijdag 8 december 2006 11:47 schreef Viking84 het volgende:
Een mailtje is voor mij trouwens een heel persoonlijk medium. Ik bel alleen met mijn ouders en goede bekenden en verder doe ik alles via mail en msn. Dus voor mij is het blijkbaar toch anders dan voor iemand die wel goed hoort. Ik leg m'n hele hebben en houden in een mail en ik sta dan ook bekend om mijn ellenlange mailtjes
Laatst nodigde m'n broer me uit om een weekendje te komen. Ik mailde meteen terug van ha, ik kan komend weekend wel en ik hoor dan gewoon niets meer van hem, want hij checkt z'n mail niet meer die week etc. Het is echt jammer dat mail het nog nooit kan winnen van een telefoongesprek. Zolang dat zo is ben ik de pineut
Wat ik probeer te zeggen is dat iedereen andere opvattingen heeft over e-mail als communicatiemiddel en ik krijg het idee dat jij jouw hele kennissenkring (heb je echt zoveel mensen die je tot goede vrienden rekent?) over één kam scheert door zo'n massamailtje te sturen. Ja, ik snap hoe vervelend de situatie voor jou is, maar je kunt niet verwachten dat alle mensen dezelfde opvatting over mail hebben als jij. En dan kan het dus ook heel goed gebeuren dat mensen hun mail zelden checken, omdat ze gewoon niet gewend zijn dat er belangrijke berichten in staan, aangezien jij de enige bent die ze op deze manier bereikt.
Ik denk dat je het beste met iedereen duidelijke afspraken kan maken over de manier waarop ze het best bereikbaar zijn. En heb je er al eens aangedacht om ipv een e-mail een sms'je te sturen? Dat doe ik namelijk vaak als ik geen trek in een moeizaam telefoongesprek heb.
Verder heel veel sterkte uiteraard, en dat meen ik.
quote:Gelukkig begin je het in te zien.Op vrijdag 8 december 2006 11:47 schreef Viking84 het volgende:
..
Is je grootste frustratie niet dat je niet "normaal" met mensen kunt communiceren?
Ik ben een klein beetje lawaaidoof (muzikant) en dat is soms al lastig. Laat staan dat ik ernstiger gehoorproblemen heb zoals jij.
Ik maak ook graag gebruik van email. Maar dat heeft zijn grenzen/beperkingen.
Je oorprobleem en de beperkingen van jouw favoriete manier van communiceren plaatsen je in een soort van sociaal gat. Helaas is het zo in de maatschappij, nu net als vroeger, dat niemand je daar uit trekt. Daar zul je zelf je weg in moeten vinden.
quote:ik ben blij dat dat voor mij niet geldt. alle contacten die ik heb zijn face-to-face ontstaan. Ik kan me niets voorstellen bij een vriendschap die begint bij internetcontact. dat je later via mail communiceert via mail vind ik niet zo vreemd. veel op internet ontstane contacten komen op mij ook nogal klef over, met de nodige 'knuffels'etc.Op vrijdag 8 december 2006 00:22 schreef Jane het volgende:
[..]
Dit is ook onzin. De meeste vrienden die ik heb wonen tegenwoordig niet meer echt in de buurt en bovendien heeft iedereen een druk leven. We zien elkaar niet wekelijks, maar het contact blijft nu juist behouden doordat er e-mail enzovoort bestaat. En als we wel face-to-face afspreken, dan worden die afspraken ook altijd via mail gemaakt. Tja, dat gaat tegenwoordig nu eenmaal zo.
Ik snap hier dus niks van. Ik kan me 1 'verklaring' voorstellen: ooit kregen wij als vriendengroep een massa-mail van een koppel over hoe moeilijk ze het ermee hadden dat ze alsmaar niet zwanger raakten. De toon van dat mailtje was heel erg zo van "niemand van jullie kan het goed doen": ze gaven een hele rits dingen aan die iemand goedbedoeld ter ondersteuning zou kunnen zeggen die ze juist NIET wilden horen, waardoor ik het idee kreeg: "wat ik ook zou zeggen als ik hierop reageer, het gaat hoe dan ook verkeerd vallen" en toen heb ik het reageren uitgesteld en op de lange baan geschoven en uiteindelijk niks laten horen.
En soms sturen mensen mailtjes waaruit je opmaakt dat ze niet per se een reactie verwachten, die hebben zo'n heel vrijblijvende toon, van "ja, ik laat het effe weten, verder niet boeiend hoor".
Ik heb je mailtje niet gelezen, dus geen idee of een van deze dingen hier aan de hand is. Maar ik vind het echt verbazend dat werkelijk helemaal niemand heeft geantwoord of op een andere manier iets van zich heeft laten horen.
quote:Attention whore? Wat is er verkeerd aan het op de hoogte stellen van je vrienden van een gezondheidsprobleem dat de kop heeft opgestoken? Of is jouw idee over vrienden dat het alleen mensen zijn met wie je moet kunnen lachen, maar zo gauw het een wat zwaarder karakter krijgt, je zo snel mogelijk moet wegwezen? Dat zijn geen vrienden.
quote:ik zou zelf er niet achteraan gaan. je hebt het medegedeeld en ik zou voor de rest gewoon doen zoals normaal. je maakt het jezelf en je familie / kenissen alleen maar lastiger als je erachteraan gaat vragen zo lukraak.Op woensdag 6 december 2006 21:32 schreef Viking84 het volgende:
Het was een mail aan meerdere personen.
Overigens zit ik wel na te denken over het waarom van hun niet-reageren. Sommige mensen lezen vluchtig hun mail, vlak voordat ze weggaan of moeten heel veel mail lezen en hebben dan geen tijd meer om te reageren. Anderen wilden dat misschien nog doen, maar kregen de kans niet, omdat ik hen aansprak zodra ze online kwamen...
Ik ga wel aan een paar mensen vragen waarom ze niet gereageerd hebben, alleen aan mensen van wie ik zeker weet dat ze het niet verkeerd zullen opvatten
misschien als je iemand TOCH aan de telefoon hebt, dat je eens kan zeggen, ik hoor je slecht sorry wil je het nog eens herhalen. dat biedt in ieder geval weer een opening tot gesprek over je problemen. maar als iemand niet wil is forceren zinloos.
ik krijg ook nog wel eens een dagboekmailtje binnen van iemand die hem dan aan 8 mensen heeft gestuurd. ik reageer er meestal wel op, meer zoiets van, sterkte gewenst. maar het is toch een vreemde manier om iets mede te delen vind ik. vrij onpersoonlijk en meer gericht op het verspreiden van nieuws dan op een interactie. misschien dus zowieso niet meer doen per mail? mijn persoonlijke idee erover.
succes met je gehoor! hoop dat het allemaal goed aanslaat en wegblijft daarna.
