R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Goedenavond, ik moet even mijn verhaal kwijt, hoor .
Even een inleidend stukje:
Ik heb een ziekte (vermoedelijk LVAS, voor degenen die het interesseert) waardoor mijn gehoor bij tijd en wijle kan wegvallen en ik dus plotsdoof ben. Op deze manier ben ik op rechts doof geworden en mijn linkeroor wordt zo nu en dan (gelukkig niet zo vaak) ook aangevallen. Sinds 2000 is mijn gehoor stabiel geweest en dat is behoorlijk lang. Ik moet oppassen met harde geluiden en zorgen dat ik mijn hoofd niet beschadig en dan kan ik de kans op een nieuwe aanval zoveel mogelijk reduceren. Maandagavond merkte ik echter dat mijn gehoor weer anders was. Het was niet zozeer weggevallen, maar wel vervormd. Ik maakte me er toen geen zorgen om, vergat het en ging slapen. Toen ik dinsdagochtend wakker werd, merkte ik dat mijn gehoor echt vervormd was en dat ik maar met moeite mijn huisgenoot kon verstaan. Om een lang verhaal kort te maken: net als de vorige keren moest ik weer met spoed naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken (14 buisjes!), een gehoortest af te laten nemen en ik mocht kiezen of ik een week in het ziekenhuis wilde blijven om dmv een infuus prednison toegediend te krijgen of dat ik prednisontabletten mee naar huis wilde nemen. Ik heb gekozen voor het laatste. Even voor de duidelijkheid: de artsen weten wat me mankeert, ze weten ook dat ze het niet kunnen genezen, maar er is een kleine kans dat prednison helpt. Vandaag ging het alweer wat beter dan gisteren. Ik kon weer bellen (dat kon ik gisteren niet) en ik kan weer met bekenden praten zonder dat ik ze hoef aan te kijken. Dus ik heb goede hoop dat het dit keer meevalt allemaal en dat het eind deze week weer in orde is (in het verleden ben ik weken tot maanden doof geweest).
Toen ik thuiskwam heb ik vrienden en familie een mailtje gestuurd om te vertellen wat er gebeurd was. Maar wat schetste mijn verbazing? Niemand mailde terug of liet iets horen, terwijl ze bijvoorbeeld wel online waren. En als ik tegen hen begon te praten, zeiden ze niets over mijn mail en als ik er zelf naar vroeg, zeiden ze dat ze hem wel gelezen hadden. En zelfs dan kwam nog niet altijd een uiting van medeleven. Ik vind dit erg vreemd, want ik leef zelf altijd erg met familie en vrienden mee. Toen het zoontje van m'n zus een gebroken arm had, heb ik haar gemaild en hem een kaartje gestuurd. Toen de vriend van een vriendin van mij zelfmoord pleegde, stond ik altijd voor haar klaar en nu laat iedereen mij ineens vallen . Zijn dit nu echte vrienden? Ik vind het erg vreemd hoor dat mensen geen belangstelling tonen, terwijl ik het niet meer dan vanzelfsprekend vind dat je voor een ander klaar staat.
Wat moet ik hier nu mee?
[ Bericht 0% gewijzigd door Viking84 op 06-12-2006 20:41:14 ]
.Even een inleidend stukje:
Ik heb een ziekte (vermoedelijk LVAS, voor degenen die het interesseert) waardoor mijn gehoor bij tijd en wijle kan wegvallen en ik dus plotsdoof ben. Op deze manier ben ik op rechts doof geworden en mijn linkeroor wordt zo nu en dan (gelukkig niet zo vaak) ook aangevallen. Sinds 2000 is mijn gehoor stabiel geweest en dat is behoorlijk lang. Ik moet oppassen met harde geluiden en zorgen dat ik mijn hoofd niet beschadig en dan kan ik de kans op een nieuwe aanval zoveel mogelijk reduceren. Maandagavond merkte ik echter dat mijn gehoor weer anders was. Het was niet zozeer weggevallen, maar wel vervormd. Ik maakte me er toen geen zorgen om, vergat het en ging slapen. Toen ik dinsdagochtend wakker werd, merkte ik dat mijn gehoor echt vervormd was en dat ik maar met moeite mijn huisgenoot kon verstaan. Om een lang verhaal kort te maken: net als de vorige keren moest ik weer met spoed naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken (14 buisjes!), een gehoortest af te laten nemen en ik mocht kiezen of ik een week in het ziekenhuis wilde blijven om dmv een infuus prednison toegediend te krijgen of dat ik prednisontabletten mee naar huis wilde nemen. Ik heb gekozen voor het laatste. Even voor de duidelijkheid: de artsen weten wat me mankeert, ze weten ook dat ze het niet kunnen genezen, maar er is een kleine kans dat prednison helpt. Vandaag ging het alweer wat beter dan gisteren. Ik kon weer bellen (dat kon ik gisteren niet) en ik kan weer met bekenden praten zonder dat ik ze hoef aan te kijken. Dus ik heb goede hoop dat het dit keer meevalt allemaal en dat het eind deze week weer in orde is (in het verleden ben ik weken tot maanden doof geweest).
Toen ik thuiskwam heb ik vrienden en familie een mailtje gestuurd om te vertellen wat er gebeurd was. Maar wat schetste mijn verbazing? Niemand mailde terug of liet iets horen, terwijl ze bijvoorbeeld wel online waren. En als ik tegen hen begon te praten, zeiden ze niets over mijn mail en als ik er zelf naar vroeg, zeiden ze dat ze hem wel gelezen hadden. En zelfs dan kwam nog niet altijd een uiting van medeleven. Ik vind dit erg vreemd, want ik leef zelf altijd erg met familie en vrienden mee. Toen het zoontje van m'n zus een gebroken arm had, heb ik haar gemaild en hem een kaartje gestuurd. Toen de vriend van een vriendin van mij zelfmoord pleegde, stond ik altijd voor haar klaar en nu laat iedereen mij ineens vallen . Zijn dit nu echte vrienden? Ik vind het erg vreemd hoor dat mensen geen belangstelling tonen, terwijl ik het niet meer dan vanzelfsprekend vind dat je voor een ander klaar staat.
. Zijn dit nu echte vrienden? Ik vind het erg vreemd hoor dat mensen geen belangstelling tonen, terwijl ik het niet meer dan vanzelfsprekend vind dat je voor een ander klaar staat. Wat moet ik hier nu mee?
[ Bericht 0% gewijzigd door Viking84 op 06-12-2006 20:41:14 ]
Niet meer actief op Fok!
Van je familie moet je het hebben.
Health In Harmony is een non-profitorganisatie die regenwoudgemeenschappen helpt met gezondheidszorg en duurzame inkomens in ruil voor bosbescherming, en zo tegelijk klimaatverandering en armoede aanpakt. - https://www.healthinharmony.org/
nou nee dus. Mijn zus en ik liggen elkaar niet zo lekker (ze had graag de jongste willen blijven en is altijd jaloers geweest op mijn privileges), maar ik probeer wel toenadering tot haar te zoeken. Ze reageert daar echter niet op. Ze is nu ook online, maar ze zei ook gewoon niets tot ik tegen haar begon te praten. Vreemd hoor.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:14 schreef SpecialK het volgende:
Van je familie moet je het hebben.
Niet meer actief op Fok!
jij dacht closer met hun te zijn dan daardwerkelijk het geval is. Zij hebben blijkbaar weinig behoefte aan contact met jou.
Trek je conclusies.
Trek je conclusies.
Op donderdag 22 juli 2010 01:22 schreef xmamacitax het volgende:
mijn nederlands is 1000 x beter dan de joune
mijn nederlands is 1000 x beter dan de joune
maar toch zijn zij in normale situaties altijd degenen die contact zoeken. Waarom nu dan niet?quote:Op woensdag 6 december 2006 20:19 schreef Flashwin het volgende:
jij dacht closer met hun te zijn dan daardwerkelijk het geval is. Zij hebben blijkbaar weinig behoefte aan contact met jou.
Trek je conclusies.
Niet meer actief op Fok!
Wat heb je aan belangstelling dan? Ze nemen er kennis van, zeggen goh wat erg en dan is alles opeens anders? Er verandert niets mee dus het is volkomen nutteloos.
kijk, als ik bevriend ben met iemand dan wil ik graag dat het goed gaat met die persoon. Als het niet goed gaat met die ander, maak ik me daar zorgen over en toon ik belangstelling. Ik ga ervan uit dat anderen ook belangstelling tonen in mijn wel en wee, vandaar die e-mail.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:18 schreef veldmuis het volgende:
Ik zou ook niet weten wat ik aan zou moeten met een dagboek, want dat is het tenslotte, van iemand.
Maar goed, dat valt tegen dus. Ik heb zelf het idee dat ze het onderschatten / niet begrijpen oid. Ik ken van die mensen die om elk wissewasje een mail sturen, maar dat is niet mijn manier van doen . Dus áls ik eens zo'n mail stuur, is het serieus.
Als ik nu mailde dat ik kanker had en binnen een half jaar dood zou gaan, zouden ze dan wel terug mailen? Omdat ze dat beter begrijpen?
Het is toch niet zo moeilijk om te begrijpen dat het donders vervelend is om je gehoor kwijt te raken?
Niet meer actief op Fok!
Laatst was de oma van een vriend van me overleden...quote:Op woensdag 6 december 2006 20:21 schreef Shakes het volgende:
Wat heb je aan belangstelling dan? Ze nemen er kennis van, zeggen goh wat erg en dan is alles opeens anders? Er verandert niets mee dus het is volkomen nutteloos.
Ik sprak m die middag, en vond het hardstikke lief dat iedereen even wat van zich had laten horen.. Elke keer een glimlach op z'n gezicht. Dat is het meer dan waard!!
De sint verzon op z'n gemak,
dit voor het oude wrak.
dit voor het oude wrak.
Ik weet niet waar ik op zou moeten antwoorden, het feit dat je gehoor weg kan vallen, of dat je familie/vrienden het niet echt bekommert. Ik vind beiden echt klote voor je.
Elk huis z’n kruiswoordraadsels
Iedereen z'n plaats aan tafel
Maar ik kom wat later, ik kom wat later
Iedereen z'n plaats aan tafel
Maar ik kom wat later, ik kom wat later
misschien weten ze gewoon niet wat ze moeten zeggen
en idd het is een soort dagboek-mededeling
daar reageert men niet zo snel op
en idd het is een soort dagboek-mededeling
daar reageert men niet zo snel op
In theorie vind ik iedereen aardig!
<a href="http://img170.exs.cx/img170/7325/img90181an.jpg" rel="nofollow" target="_blank">check mijn schilderij!</a>
Jagermaster alleen als ie bloed en bloedheet is!
<a href="http://img170.exs.cx/img170/7325/img90181an.jpg" rel="nofollow" target="_blank">check mijn schilderij!</a>
Jagermaster alleen als ie bloed en bloedheet is!
toch doet dat een mens goed, hoor. Als andere mensen belangstelling voor je tonen, weet je dat er van je gehouden wordt. Gelukkig zijn er nog wel genoeg mensen die wél oprecht belangstelling tonen, maar het overgrote deel niet, dus dat valt me toch vies tegen.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:21 schreef Shakes het volgende:
Wat heb je aan belangstelling dan? Ze nemen er kennis van, zeggen goh wat erg en dan is alles opeens anders? Er verandert niets mee dus het is volkomen nutteloos.
Nu zit ik te twijfelen of ik hun ook zal laten barsten als zij een probleem hebben of dat ik juist het goede voorbeeld moet blijven geven. Waarschijnlijk zal het me blijven dwars zitten als ik niet met iemand meeleef, dus het zal het laatste wel worden. Maar waarom vind ik (en mijn huisgenoot ook!) dat dan vanzelfsprekend en waarom zij niet? Mensen vergeten zo gemakkelijk wat jij ooit voor hun gedaan hebt!
Niet meer actief op Fok!
Ze verwachten het niet van je, als je elke dag mailtjes stuurt dan is het anders, nu krijgen ze opeens een bladzijde van een dagboek, zomaar, zonder enige aankondiging, wat dan ook. Ik zou het ook negeren, en dat meen ik echt.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:23 schreef Viking84 het volgende:
[..]
kijk, als ik bevriend ben met iemand dan wil ik graag dat het goed gaat met die persoon. Als het niet goed gaat met die ander, maak ik me daar zorgen over en toon ik belangstelling. Ik ga ervan uit dat anderen ook belangstelling tonen in mijn wel en wee, vandaar die e-mail.
Maar goed, dat valt tegen dus. Ik heb zelf het idee dat ze het onderschatten / niet begrijpen oid. Ik ken van die mensen die om elk wissewasje een mail sturen, maar dat is niet mijn manier van doen . Dus áls ik eens zo'n mail stuur, is het serieus.
Kanker is meer dan vervelend, je gehoor kwijtraken is even lastig, het is een keigroot verschil.quote:Als ik nu mailde dat ik kanker had en binnen een half jaar dood zou gaan, zouden ze dan wel terug mailen? Omdat ze dat beter begrijpen?
Het is toch niet zo moeilijk om te begrijpen dat het donders vervelend is om je gehoor kwijt te raken?
Dat.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:24 schreef LasTeR het volgende:
Ik weet niet waar ik op zou moeten antwoorden, het feit dat je gehoor weg kan vallen, of dat je familie/vrienden het niet echt bekommert. Ik vind beiden echt klote voor je.
Ik vind het echt bizar dat er helemaal niemand op reageert .
.Bij deze dan van mij een .
.
[b]Op dinsdag 4 maart 2008 13:44 schreef Zhenar het volgende:[/b]
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
mensen snappen toch wel dat ik die mail niet voor niets stuur? Als ik had geweten dat het hen niets kon schelen, had ik die mail niet gestuurd. Had me weer tijd bespaard. Als iemand zijn 'dagboek' met anderen gaat delen, heeft 'ie daar een bepaalde bedoeling mee.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:25 schreef Angst het volgende:
misschien weten ze gewoon niet wat ze moeten zeggen
en idd het is een soort dagboek-mededeling
daar reageert men niet zo snel op
Niet meer actief op Fok!
Lekker boeiend
sorry..
Ik weet uit ervaring dat mailtjes over het algemeen vluchtig doorgelezen worden, en als mensen erg enthausiast zijn kun je wel eens een reactie terugverwachten. Maar het merendeel wordt gewoon achteloos naar het archief verplaatst.
Verder kan het misschien zo zijn dat mensen proberen er "gewoon" over te doen (en dus weinig aandacht aan besteden) om je er niet constant mee te confronteren?
sorry..
sorry.. 
Ik weet uit ervaring dat mailtjes over het algemeen vluchtig doorgelezen worden, en als mensen erg enthausiast zijn kun je wel eens een reactie terugverwachten. Maar het merendeel wordt gewoon achteloos naar het archief verplaatst.
Verder kan het misschien zo zijn dat mensen proberen er "gewoon" over te doen (en dus weinig aandacht aan besteden) om je er niet constant mee te confronteren?
Viking, das de maatschappij van tegenwoordig. Zie het gros van de reacties hier.
Ik hoop voor je dat de medicjinen werken. En verder zou ik dit probleem es direct aankaarten met je meest dierbaren...
Ik hoop voor je dat de medicjinen werken. En verder zou ik dit probleem es direct aankaarten met je meest dierbaren...
het gaat niet zozeer om het verschil tussen die twee dingen (tuurlijk is kanker erger dan doof worden, al vraag ik me af of jij wel goed door hebt wat het betekent om niets meer te horen), maar het gaat om het feit dat kanker een bekende ziekte is, mensen weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ze begrijpen niet precies wat mijn ziekte veroorzaakt en wat voor gevolgen dat zal hebben voor de verhouding tussen hen en mij (en die gevolgen zijn groot, want waar ze me altijd min of meer als een horend persoon hebben kunnen behandelen, ben ik van de één op de andere dag een dove voor hen geworden). Het zou kunnen dat dat meespeelt. Mensen begrijpen niet altijd hoe ernstig iets is en wat ze zich erbij moeten voorstellen.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:25 schreef veldmuis het volgende:
[..]
Ze verwachten het niet van je, als je elke dag mailtjes stuurt dan is het anders, nu krijgen ze opeens een bladzijde van een dagboek, zomaar, zonder enige aankondiging, wat dan ook. Ik zou het ook negeren, en dat meen ik echt.
[..]
Kanker is meer dan vervelend, je gehoor kwijtraken is even lastig, het is een keigroot verschil.
Niet meer actief op Fok!
Waarschijnlijk zit 't 'm hier in.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:10 schreef Viking84 het volgende:
net als de vorige keren moest ik weer met spoed naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken (14 buisjes!), een gehoortest af te laten nemen en ik mocht kiezen of ik een week in het ziekenhuis wilde blijven om dmv een infuus prednison toegediend te krijgen of dat ik prednisontabletten mee naar huis wilde nemen.
"When I get sad, I stop being sad and be awesome instead. True story"
Ik snap er niks van, Viking. Al helemaal niet dat er niemand is die je even terugmailt om je sterkte te wensen.
The love you take is equal to the love you make.
Maar dan nog kan iemand toch wel het fatsoen opbrengen om even wat medeleven te tonen? Ze geven nota bene toe dat ze de email gelezen hebben en nemen dan nog niet de moeite om te informeren naar zijn welzijn. Familiequote:
Nog een optie:
mensen kunnen ook denken dat ik wel overspoeld zal worden met 'hoe gaat het?'-vragen en me daarom niet mailen (en als ze dat allemaal niet doen, blijft het angstvallig stil ).
Of ze nemen het idd gewoon voor kennisgeving aan en ze vragen wel hoe het gaat als ze me toevallig weer eens zien.
mensen kunnen ook denken dat ik wel overspoeld zal worden met 'hoe gaat het?'-vragen en me daarom niet mailen (en als ze dat allemaal niet doen, blijft het angstvallig stil ).
Of ze nemen het idd gewoon voor kennisgeving aan en ze vragen wel hoe het gaat als ze me toevallig weer eens zien.
Niet meer actief op Fok!
toen hebben ze geen mailtje gehad. Sterker nog: op mijn familie na, kende ik toen nog geen van de mensen die nu mijn 'vrienden' zijn. De meesten weten wel dat ik een aandoening heb waardoor ik plotsdoof kan worden, maar ze hebben het nog nooit irl meegemaakt. Op één jongen na en die sprak me wel meteen aan op MSN. En als je over een tijdsspanne van 10 jaar slechts 3 keer een mailtje van mij krijgt dat het niet helemaal goed met mij gaat, vind ik dat persoonlijk helemaal niet veel .quote:
.
Niet meer actief op Fok!
Met alle respect, ik zie het een beetje als "bedelen om medelijden" . Wat verwacht je dan? Dat iedereen maar "oh, ah, oei wat zielig, wat naar voor" je gaat roepen?
Helemaal gen reactie is het andere uiterste. Enige algemene interesse van je vrienden was wellicht wel leuk geweest. Maar persoonlijk denk ik dat je iets te veel verwachtingen hebt van anderen.
En ja, dat is een maatschappelijk probleem. Deze vorm van individualisering. Ik keur het niet goed, begrijp me niet verkeerd. Ik vind alleen dat je je iets te veel als zielig slachtoffer opstelt. Met de info die ik heb.
Helemaal gen reactie is het andere uiterste. Enige algemene interesse van je vrienden was wellicht wel leuk geweest. Maar persoonlijk denk ik dat je iets te veel verwachtingen hebt van anderen.
En ja, dat is een maatschappelijk probleem. Deze vorm van individualisering. Ik keur het niet goed, begrijp me niet verkeerd. Ik vind alleen dat je je iets te veel als zielig slachtoffer opstelt. Met de info die ik heb.
Oh nee, het is niet mijn bedoeling om mezelf een slachtofferrol op te leggen. Tuurlijk, ik vind het kut voor mezelf en ik hoop dat het snel weer over gaat, maar verder ben ik geen type dat gaat lopen dreinen. Ik leef tenslotte met de wetenschap dat dit kan gebeuren.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:33 schreef beerten het volgende:
Met alle respect, ik zie het een beetje als "bedelen om medelijden" . Wat verwacht je dan? Dat iedereen maar "oh, ah, oei wat zielig, wat naar voor" je gaat roepen?
Helemaal gen reactie is het andere uiterste. Enige algemene interesse van je vrienden was wellicht wel leuk geweest. Maar persoonlijk denk ik dat je iets te veel verwachtingen hebt van anderen.
En ja, dat is een maatschappelijk probleem. Deze vorm van individualisering. Ik keur het niet goed, begrijp me niet verkeerd. Ik vind alleen dat je je iets te veel als zielig slachtoffer opstelt. Met de info die ik heb.
Dus nee: ik vind het helemaal niet teveel gevraagd als mensen belangstelling in mij tonen. En ja: ik vind het een groot maatschappelijk probleem dat mensen geen mededogen meer hebben met elkaar. En dat iemand zijn verhaal kwijt wil, heeft niets te maken met zielig doen (tenzij je om ieder wissewasje aandacht gaat lopen trekken en dat doe ik niet).
Niet meer actief op Fok!
Mja, ik vraag me ook af of ik erop zou reageren wanneer iemand van wie je weet dat ie regelmatig gehoorproblemen heeft een emailtje stuurt met de mededeling dat het even weer kut ging, maar nu weer goed. Je beterschap staat bij wijze van in de mail, je hebt wellicht uitgelegd hoe het nou zat, wat valt er nog meer te melden?
maar goed, ik zou het aan de 'niet-reactanten' zelf vragen. Want jij zit nu al zonder dat je ze gesproken hebt al gelijk in te vullen wat zij hebben gedacht (of juist niet) op die momenten terwijl je dat helemaal niet weet. Tegen je vrienden of familie moet je dat best wel kunnen zeggen, zo van jongens ik zat toch best in de rats toen ik die email stuurde en niemand heeft me er naar gevraagd en ik voelde me daardoor niet gehoord (no pun intended ), zie ik nou spoken? of iets in die richting
maar goed, ik zou het aan de 'niet-reactanten' zelf vragen. Want jij zit nu al zonder dat je ze gesproken hebt al gelijk in te vullen wat zij hebben gedacht (of juist niet) op die momenten terwijl je dat helemaal niet weet. Tegen je vrienden of familie moet je dat best wel kunnen zeggen, zo van jongens ik zat toch best in de rats toen ik die email stuurde en niemand heeft me er naar gevraagd en ik voelde me daardoor niet gehoord (no pun intended ), zie ik nou spoken? of iets in die richting
dank je .quote:Op woensdag 6 december 2006 20:26 schreef XcUZ_Me het volgende:
[..]
Dat.
Ik vind het echt bizar dat er helemaal niemand op reageert .
Bij deze dan van mij een .
Niet meer actief op Fok!
nog een keer dan: het overgrote deel van de mensen om wie het gaat heeft nog nooit gehoorproblemen van mij meegemaakt (op de gebruikelijke problemen na dan, want ik blijf zwaar slechthorend). En ik ga niets aan de niet-reactanten zelf vragen, want dat levert alleen maar gezeur op. Geen zin in. Zij moeten zelf snappen dat het sociaal wenselijk gedrag is om iemand met wie je regelmatig omgaat beterschap te wensen als deze ziek is. Als zij dat niet snappen, is dat hun probleem, niet het mijne. Wel een probleem waar ik last van heb, maar ja, zo zit de maatschappij in elkaar.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:35 schreef releaze het volgende:
Mja, ik vraag me ook af of ik erop zou reageren wanneer iemand van wie je weet dat ie regelmatig gehoorproblemen heeft een emailtje stuurt met de mededeling dat het even weer kut ging, maar nu weer goed. Je beterschap staat bij wijze van in de mail, je hebt wellicht uitgelegd hoe het nou zat, wat valt er nog meer te melden?
maar goed, ik zou het aan de 'niet-reactanten' zelf vragen. Want jij zit nu al zonder dat je ze gesproken hebt al gelijk in te vullen wat zij hebben gedacht (of juist niet) op die momenten terwijl je dat helemaal niet weet. Tegen je vrienden of familie moet je dat best wel kunnen zeggen, zo van jongens ik zat toch best in de rats toen ik die email stuurde en niemand heeft me er naar gevraagd en ik voelde me daardoor niet gehoord (no pun intended ), zie ik nou spoken? of iets in die richting
Niet meer actief op Fok!
nee, de 5e ongeveer .quote:Op woensdag 6 december 2006 20:33 schreef veldmuis het volgende:
Sterkte trouwens. Ben ik de eerste?
.
Niet meer actief op Fok!
Sommige mensen reageren zelfs niet op kanker
Maar rot voor je, en mensen die echt om je geven zouden echt wel moeten reageren
Maar rot voor je, en mensen die echt om je geven zouden echt wel moeten reageren
*I'm not perfect but parts of me are incredible*
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
Wel, ik leef met je mee hoor. Wat je doormaakt is heel erg voor je.
Maar het is niet omdat jij zelf direct op zo'n mail zou reageren, dat je dit van anderen ook kan verwachten. Niet iedereen is zoals jij daarin. Dat moet je aanvaarden.
Natuurlijk mag je teleurgesteld zijn wanneer anderen niet reageren op de manier waarop je gehoopt had. Je mag hen dit zelfs laten weten. Je mag het hen echter niet verwijten.
Jij hebt een mededeling gedaan, en geen vraag gesteld.
Voor jezelf was dit een verdoken vraag naar aandacht/medeleven (vandaar ook je teleurstelling omdat deze niet gehoord is)
Maar, aangezien deze niet expliciet was, kun je hen dan ook niet kwalijk nemen dat ze deze niet gezien hebben.
Het is jammer, maar zo zitten de meeste mensen nu eenmaal in elkaar.
Het is vaak ook heel moeilijk om verdoken vragen naar medeleven te zien.
Persoonlijk heb ik het geluk dat mijn vriendinnen een verdoken vraag naar aandacht meestal nog sneller zien dan ikzelf,
Ik hoop voor jou dat jij ook nog zulke vrienden maakt!
Het beste en een welgemeende virtuele knuffel
Maar het is niet omdat jij zelf direct op zo'n mail zou reageren, dat je dit van anderen ook kan verwachten. Niet iedereen is zoals jij daarin. Dat moet je aanvaarden.
Natuurlijk mag je teleurgesteld zijn wanneer anderen niet reageren op de manier waarop je gehoopt had. Je mag hen dit zelfs laten weten. Je mag het hen echter niet verwijten.
Jij hebt een mededeling gedaan, en geen vraag gesteld.
Voor jezelf was dit een verdoken vraag naar aandacht/medeleven (vandaar ook je teleurstelling omdat deze niet gehoord is)
Maar, aangezien deze niet expliciet was, kun je hen dan ook niet kwalijk nemen dat ze deze niet gezien hebben.
Het is jammer, maar zo zitten de meeste mensen nu eenmaal in elkaar.
Het is vaak ook heel moeilijk om verdoken vragen naar medeleven te zien.
Persoonlijk heb ik het geluk dat mijn vriendinnen een verdoken vraag naar aandacht meestal nog sneller zien dan ikzelf,
Ik hoop voor jou dat jij ook nog zulke vrienden maakt!
Het beste en een welgemeende virtuele knuffel
gek genoeg ben ik niet boos of gefrustreerd. Alleen maar teleurgesteld. Maar ik zal het hen niet aanrekenen, denk ik. Je kunt het hen niet verwijten dat zij dit soort dingen niet zien.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:46 schreef Sargon het volgende:
ik begrijp je frustratie
Moet er wel bij vermelden dat ik christelijk ben opgevoed en in mijn jeugd heel erg heb meegekregen dat je begaan moet zijn met anderen, ook al mag je die ander niet zo graag. Mijn ouders doen veel werk voor de kerk, tonen altijd oprechte belangstelling voor anderen en omdat ik hieraan gewend ben, verwacht ik dat anderen dat ook bij mij doen. Maar dat valt vies tegen.
It's a mad, mad world.
Niet meer actief op Fok!
wel zelf zeuren over anderen en van alles eraan ophangen maar anderen geen kans geven om al dan niet te zeuren over je email. Over sociaal onwenselijk gedrag gesproken, je verwijt je vrienden en familie van desinteresse, maar wat doet meneer zelf? Zie je dat in? Waarschijnlijk niet, want je draait het toch om naar jezelf. Je zal zo nooit hun verhaal te horen krijgen, en verwijt je ze jouw eigen projecties. Ontieglijk oneerlijk vind ik dat, het zal wel zwakte zijn op dit moment, jezelf gekwetst voelen en ziek voelen, dan wil je deze shit er vast ook niet overheen. Maar kap dan met projecteren. Maar goed, dat moet je zelf maar weten.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:37 schreef Viking84 het volgende:
[..]
nog een keer dan: het overgrote deel van de mensen om wie het gaat heeft nog nooit gehoorproblemen van mij meegemaakt (op de gebruikelijke problemen na dan, want ik blijf zwaar slechthorend). En ik ga niets aan de niet-reactanten zelf vragen, want dat levert alleen maar gezeur op. Geen zin in. Zij moeten zelf snappen dat het sociaal wenselijk gedrag is om iemand met wie je regelmatig omgaat beterschap te wensen als deze ziek is. Als zij dat niet snappen, is dat hun probleem, niet het mijne. Wel een probleem waar ik last van heb, maar ja, zo zit de maatschappij in elkaar.
Ben je gek. Hier laat je het niet bij zitten. Vraag gewoon waarom ze niet reageren. Wie weet!quote:Op woensdag 6 december 2006 20:55 schreef Viking84 het volgende:
[..]
gek genoeg ben ik niet boos of gefrustreerd. Alleen maar teleurgesteld. Maar ik zal het hen niet aanrekenen, denk ik. Je kunt het hen niet verwijten dat zij dit soort dingen niet zien.
Moet er wel bij vermelden dat ik christelijk ben opgevoed en in mijn jeugd heel erg heb meegekregen dat je begaan moet zijn met anderen, ook al mag je die ander niet zo graag. Mijn ouders doen veel werk voor de kerk, tonen altijd oprechte belangstelling voor anderen en omdat ik hieraan gewend ben, verwacht ik dat anderen dat ook bij mij doen. Maar dat valt vies tegen.
It's a mad, mad world.
The love you take is equal to the love you make.
Hun laten weten hoe jij je daardoor voelt. Vaak zijn mensen zich daar helemaal niet van bewust, wat hun acties, of het uitblijven daarvan, voor gevolgen heeft voor een ander... Veel mensen hebben nu eenmaal moeite met het zich inleven in een anderquote:Wat moet ik hier nu mee?
maar shit joh, lijkt me idd echt niet plezierig om te hebben... helemaal omdat je weet dat er niets tegen te doen valt en je nog maar moet zien hoe het allemaal in de toekomst zal gaan lopen...
Maar afwachten dus en het zien te accepteren zoals het komt
Sterkte joh !
People will forget what you said or what you did,
but they'll never forget how you made them feel
but they'll never forget how you made them feel
de enige reden waarom ik hen niet mail is omdat ik niet als zielepoot of zeurpiet wil worden bestempeld en dat zit er nogal in, gezien de reacties hier.quote:Op woensdag 6 december 2006 20:58 schreef releaze het volgende:
[..]
wel zelf zeuren over anderen en van alles eraan ophangen maar anderen geen kans geven om al dan niet te zeuren over je email. Over sociaal onwenselijk gedrag gesproken, je verwijt je vrienden en familie van desinteresse, maar wat doet meneer zelf? Zie je dat in? Waarschijnlijk niet, want je draait het toch om naar jezelf. Je zal zo nooit hun verhaal te horen krijgen, en verwijt je ze jouw eigen projecties. Ontieglijk oneerlijk vind ik dat, het zal wel zwakte zijn op dit moment, jezelf gekwetst voelen en ziek voelen, dan wil je deze shit er vast ook niet overheen. Maar kap dan met projecteren. Maar goed, dat moet je zelf maar weten.
En ik ben een 'zij' trouwens. Jij oordeelt trouwens wel erg makkelijk over mij, maar ook dat verwijt ik je niet. Je bent afhankelijk van wat ik zeg en daar trek jij je conclusies uit. Er is ook een hoop wat ik niet zeg en als je dat wist, zou je niet zo reageren als je nu doet .
Niet meer actief op Fok!
De meeste mensen vinden het fijn als ze aandacht genieten tijdens hun ziek zijn. Hoe ze dat moeten geven als een andere dierbare ziek is.........tsja dat weten 9/10 niet. Het is jammer maar echt zo. En dat van ze zal was wel veel gebeld worden is echt een slap excuus, kaartje sturen kan ook.
Bij deze veel geluk en 'beterschap' hopenlijk slaan de medicijnen aan en kan je vrolijk verder.
Bij deze veel geluk en 'beterschap' hopenlijk slaan de medicijnen aan en kan je vrolijk verder.
hoe moeten wij nou weten hoe dat komt. waarom vraag je het je vrienden/familie zelf niet. zeg gewoon dat je teleurgesteld in ze bent en vraag of ze het zelf wel normaal vinden.
Allereerst vind ik het vervelend voor je dat je gehoor zo slecht werkt.
En ik kan me voorstellen dat je ook niet blij bent met het uitblijven van reacties van je vrienden.
Maar stuurde je die e-mail per persoon? En stond er een vraag in? Als ik een persoonlijke e-mail krijg van iemand met om het even welk probleem (opgelost of niet) reageer ik daar zeker op. Echter, als ik een e-mail krijg die aan meerdere mensen is gericht, komt dat op mij vaak meer over als een e-mail die een mededeling bevat, zonder een wens naar feedback.
Ik denk overigens dat ík wel zou reageren, maar eerder op msn/telefoon en nog liever in het echt. Dus wellicht reageren ze morgen nog wel, als je ze weer tegenkomt.
En ik kan me voorstellen dat je ook niet blij bent met het uitblijven van reacties van je vrienden.
Maar stuurde je die e-mail per persoon? En stond er een vraag in? Als ik een persoonlijke e-mail krijg van iemand met om het even welk probleem (opgelost of niet) reageer ik daar zeker op. Echter, als ik een e-mail krijg die aan meerdere mensen is gericht, komt dat op mij vaak meer over als een e-mail die een mededeling bevat, zonder een wens naar feedback.
Ik denk overigens dat ík wel zou reageren, maar eerder op msn/telefoon en nog liever in het echt. Dus wellicht reageren ze morgen nog wel, als je ze weer tegenkomt.
Always shoot for the moon!
Even if you miss, you'll land among the stars.
Even if you miss, you'll land among the stars.
Misschien weten ze niet zo goed hoe ze met deze situatie om moeten gaan? Ik zou het anders ook niet weten waarom de mensen om je heen zo vaag reageren... het is me nogal wat: je gehoor kunnen verliezen. Misschien weten je vrienden en familieleden niet goed hoe ze moeten reageren?
In ieder geval sterkte van mij
(hoe langer ik erover nadenk, hoe idioter ik het vind dat ze niet hun steun aan je geven...ik zou ook verdomde teleurgesteld zijn)
In ieder geval sterkte van mij
(hoe langer ik erover nadenk, hoe idioter ik het vind dat ze niet hun steun aan je geven...ik zou ook verdomde teleurgesteld zijn)
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Het was een mail aan meerdere personen.
Overigens zit ik wel na te denken over het waarom van hun niet-reageren. Sommige mensen lezen vluchtig hun mail, vlak voordat ze weggaan of moeten heel veel mail lezen en hebben dan geen tijd meer om te reageren. Anderen wilden dat misschien nog doen, maar kregen de kans niet, omdat ik hen aansprak zodra ze online kwamen...
Ik ga wel aan een paar mensen vragen waarom ze niet gereageerd hebben, alleen aan mensen van wie ik zeker weet dat ze het niet verkeerd zullen opvatten . Ik weet niet of het zal helpen voor de toekomst, maar het kan geen kwaad om mensen hiervan bewust te maken (hoop ik).
Overigens zit ik wel na te denken over het waarom van hun niet-reageren. Sommige mensen lezen vluchtig hun mail, vlak voordat ze weggaan of moeten heel veel mail lezen en hebben dan geen tijd meer om te reageren. Anderen wilden dat misschien nog doen, maar kregen de kans niet, omdat ik hen aansprak zodra ze online kwamen...
Ik ga wel aan een paar mensen vragen waarom ze niet gereageerd hebben, alleen aan mensen van wie ik zeker weet dat ze het niet verkeerd zullen opvatten . Ik weet niet of het zal helpen voor de toekomst, maar het kan geen kwaad om mensen hiervan bewust te maken (hoop ik).
Niet meer actief op Fok!
Ik zou het op zich een beetje gek vinden als ik van een van mijn zussen een mailtje zou krijgen dat ze naar het ziekenhuis is geweest.
Ik zou dat eigenlijk wel persoonlijk willen horen.
Iedereen mailt maar tegenwoordig en stuurt lekker makkelijk berichten via MSN en men verwacht maar dat iedereen het gelijk leest en altijd online is.
Volgens mij had het beter geweest als je van te voren had aangegeven van je bezoek aan het ziekenhuis.
(ik weet niet of je dat misschien ook wel hebt gedaan)
Er zijn er altijd wel een paar die je daarna bellen om te vragen hoe het is gelopen als ze van jou persoonlijk hebben gehoord hoe ernstig het is en hoe je er mee zit.
Dan heb je nog de mensen die het vergeten, maar van goede zin zijn.
De mensen die er niet naar durven vragen en mensen die het geen bal interesseert.
Die laatste groep moet je links laten liggen...
Ik zou dat eigenlijk wel persoonlijk willen horen.
Iedereen mailt maar tegenwoordig en stuurt lekker makkelijk berichten via MSN en men verwacht maar dat iedereen het gelijk leest en altijd online is.
Volgens mij had het beter geweest als je van te voren had aangegeven van je bezoek aan het ziekenhuis.
(ik weet niet of je dat misschien ook wel hebt gedaan)
Er zijn er altijd wel een paar die je daarna bellen om te vragen hoe het is gelopen als ze van jou persoonlijk hebben gehoord hoe ernstig het is en hoe je er mee zit.
Dan heb je nog de mensen die het vergeten, maar van goede zin zijn.
De mensen die er niet naar durven vragen en mensen die het geen bal interesseert.
Die laatste groep moet je links laten liggen...
Ik moet zeggen dat als mijn neef (bijvoorbeeld) het ineens zou mailen, dan zou ik wel vreemd opkijken. Met familie ben ik namelijk niet zo heel close en weet ik ook niet precies hoe ik me er ten aanzien van moet gedragen. Natuurlijk kan ik wel een paar steunende woorden zeggen, maar daar blijft het uiteindelijk wel bij.
Ik denk dat de gemiddelde lezer die dat overleest zoiets heeft van: "Oh, oke, kut voor je." maar er verder totaal niet bij nadenkt. Je hebt voor veel mensen nog niet het 'recht' om zielig te doen of zo benoemd te worden, daarvoor moet veel meer tragedie van te pas komen.
Ik denk dat de gemiddelde lezer die dat overleest zoiets heeft van: "Oh, oke, kut voor je." maar er verder totaal niet bij nadenkt. Je hebt voor veel mensen nog niet het 'recht' om zielig te doen of zo benoemd te worden, daarvoor moet veel meer tragedie van te pas komen.
Hmm ik stel me voor dat jij jij niet bent maar een van mijn vrienden is jou en stuurt me deze mail.
Natuurlijk zou ik hem met belangstelling lezen en het me zeker aantrekken. Ik denk niet dat ik een mailtje terug zou sturen met hoe gaat het nu ofzo, want dat beschrijf je zelf al, uitvoerig. Ik zou je denk met rust laten, in ieder geval digitaal. Maar dat betekent niet dat het me koud laat, de eerstvolgende keer dat ik je in het echt wel tegenkom is het het eerste waar ik naar vraag, en als het iets ergers betreft, de eerder genoemde kanker bijvoorbeeld, zou ik wel een belletje geven.
Ik vind dit niet persé een gevalletje 'mijn vrienden laten het afweten'.
Natuurlijk zou ik hem met belangstelling lezen en het me zeker aantrekken. Ik denk niet dat ik een mailtje terug zou sturen met hoe gaat het nu ofzo, want dat beschrijf je zelf al, uitvoerig. Ik zou je denk met rust laten, in ieder geval digitaal. Maar dat betekent niet dat het me koud laat, de eerstvolgende keer dat ik je in het echt wel tegenkom is het het eerste waar ik naar vraag, en als het iets ergers betreft, de eerder genoemde kanker bijvoorbeeld, zou ik wel een belletje geven.
Ik vind dit niet persé een gevalletje 'mijn vrienden laten het afweten'.
Eerst even zeggen: heel veel sterkte met je gehoorproblemen. Ik hoop dat je de rest van je leven niet teveel last meer van krijgt.
Ik vind dat er geen excuses zijn voor het niet reageren op zoiets. Als je nou elke dag zou mailen, dan kan ik me voorstellen dat ze er niet meer naar vragen. Maar als jij er slechts eens in de zoveel tijd over begint is het niks te veel gevraagd. En er kunnen dan een heleboel mensen hier zijn (en in het echt) die allemaal excuses noemen, maar dat is allemaal onzin! Ook als je het niets interesseert is het maken van een praatje/msngesprek/sms/kort belletje een kleine moeite. Dat heet gewoon sociaal gedrag en dat is normaal.
Maar tegenwoordig denkt iedereen alleen maar aan zich/haarzelf dus helaas zul je eraan moeten wennen. Ze willen graag wel jouw aandacht als ze zelf hun grote teen hebben gestoten, maar andersom kan er niks vanaf.
En nu zullen sommige mensen zeggen, wat is nou een gehoorprobleem? Ik denk dat die mensen t zelf maar eens zouden moeten meemaken . En als je kanker oid zou hebben, dat veel mensen nog amper zouden reageren, hooguit misschien omdat het woord kanker bij sommige mensen opeens wel erg is, maar goed.
Zo was het ook laatst op mijn werk, collega heeft zijn vader moeten laten inslapen en iedereen wist dat. Toen hij weer terug was heb ik vernomen dat niemand de moeite had genomen om m even te condoleren (op twee na ofzo). Ik heb m zelf toen ik zag gelijk gecondoleerd en even gevraagd hoe t ging enz (kleine moeite toch?).
Die zaterdag erna hadden we een werkbespreking en toen bleek dat de sfeer onderling slecht was (wat nog best meevalt), ik heb dat toen aangegeven (samen met andere voorvallen van dergelijke situaties). En nu werd er opeens afgelopen week gevraagd of we even een kaartje konden schrijven voor een collega van een andere locatie.
Dus als je mensen t aan het verstand brengt kan het opeens wel.
Ik vind dat er geen excuses zijn voor het niet reageren op zoiets. Als je nou elke dag zou mailen, dan kan ik me voorstellen dat ze er niet meer naar vragen. Maar als jij er slechts eens in de zoveel tijd over begint is het niks te veel gevraagd. En er kunnen dan een heleboel mensen hier zijn (en in het echt) die allemaal excuses noemen, maar dat is allemaal onzin! Ook als je het niets interesseert is het maken van een praatje/msngesprek/sms/kort belletje een kleine moeite. Dat heet gewoon sociaal gedrag en dat is normaal.
Maar tegenwoordig denkt iedereen alleen maar aan zich/haarzelf dus helaas zul je eraan moeten wennen. Ze willen graag wel jouw aandacht als ze zelf hun grote teen hebben gestoten, maar andersom kan er niks vanaf.
En nu zullen sommige mensen zeggen, wat is nou een gehoorprobleem? Ik denk dat die mensen t zelf maar eens zouden moeten meemaken . En als je kanker oid zou hebben, dat veel mensen nog amper zouden reageren, hooguit misschien omdat het woord kanker bij sommige mensen opeens wel erg is, maar goed.
. En als je kanker oid zou hebben, dat veel mensen nog amper zouden reageren, hooguit misschien omdat het woord kanker bij sommige mensen opeens wel erg is, maar goed.Zo was het ook laatst op mijn werk, collega heeft zijn vader moeten laten inslapen en iedereen wist dat. Toen hij weer terug was heb ik vernomen dat niemand de moeite had genomen om m even te condoleren (op twee na ofzo). Ik heb m zelf toen ik zag gelijk gecondoleerd en even gevraagd hoe t ging enz (kleine moeite toch?).
Die zaterdag erna hadden we een werkbespreking en toen bleek dat de sfeer onderling slecht was (wat nog best meevalt), ik heb dat toen aangegeven (samen met andere voorvallen van dergelijke situaties). En nu werd er opeens afgelopen week gevraagd of we even een kaartje konden schrijven voor een collega van een andere locatie.
Dus als je mensen t aan het verstand brengt kan het opeens wel.
Everybody has a talent, most people just don't know what it is.
www.xi-online.nl
www.xi-online.nl
Ik ben zelf dan ook christelijk opgevoed, maar ik kan me niet voorstellen dat als dit anders was geweest ik maar niets van me zou laten horen in zulke situaties. Ik denk dat het sterk karakter georienteerd is... de één ziet het persoonlijk drama er wel van in en de ander ziet de ophef niet zo en neemt nog een biertje oidquote:Op woensdag 6 december 2006 20:55 schreef Viking84 het volgende:
dat ik christelijk ben opgevoed
People will forget what you said or what you did,
but they'll never forget how you made them feel
but they'll never forget how you made them feel
Nee ik ook niet. Vooral omdat je het (naar ik begrijp) in een 'massamail' hebt gestuurd? Als iemand mij een persoonlijke mail stuurt, reageer ik sneller dan op een mail die naar meerdere mensen is gestuurd. In alle situaties trouwens. Ook over een feestje, of iets leuks. Door zo'n 'massamail' geef je onbewust aan dat het een kennisgeving is, en daar reageren mensen gewoon niet zo snel op.quote:Op woensdag 6 december 2006 22:30 schreef FrituurVetPet het volgende:
Ik vind dit niet persé een gevalletje 'mijn vrienden laten het afweten'.
Het is simpel. Mensen houden er nu eenmaal niet van om verhalen over ziektes en kwalen aan te horen. Als ze voortaan denken een ziektes of kwalen, dan denken ze aan jou. En daarmee wil je toch niet geassocieerd worden?
Het klinkt hard, maar dit soort dingen kan je beter voor jezelf houden.
Het klinkt hard, maar dit soort dingen kan je beter voor jezelf houden.
Nee dat is echt helemaal niet waar. Ik vind het wel fijn als een bekende mij dit mededeelt en ik zal er dan zeker rekening mee houden.quote:Op woensdag 6 december 2006 23:22 schreef Martijn_fijn het volgende:
Het is simpel. Mensen houden er nu eenmaal niet van om verhalen over ziektes en kwalen aan te horen. Als ze voortaan denken een ziektes of kwalen, dan denken ze aan jou. En daarmee wil je toch niet geassocieerd worden?
Het klinkt hard, maar dit soort dingen kan je beter voor jezelf houden.
Voor je houden resulteert alleen maar in pijnlijke situaties.
Vrienden die lachend 'ben je doof of zo' naar TS zijn hoofd gooien als hij even iets 2 of 3 keer niet verstaat. Als je het gewoon even meld gebeuren dat soort dingen niet.
Zelfde soort pijnlijke situaties met suikerziektes of weet ik het wat.
Ik zal je uitleggen waarom het fout is om 'negatief' te converseren.quote:Op woensdag 6 december 2006 23:27 schreef FrituurVetPet het volgende:
[..]
Nee dat is echt helemaal niet waar. Ik vind het wel fijn als een bekende mij dit mededeelt en ik zal er dan zeker rekening mee houden.
Voor je houden resulteert alleen maar in pijnlijke situaties.
Vrienden die lachend 'ben je doof of zo' naar TS zijn hoofd gooien als hij even iets 2 of 3 keer niet verstaat. Als je het gewoon even meld gebeuren dat soort dingen niet.
Zelfde soort pijnlijke situaties met suikerziektes of weet ik het wat.
Klagen is populair. Het leven is oneerlijk, ik ben moe, het regent weer en ga zo maar door. Doe dit dus absoluut niet! Want als je klaagt doet dat de ander zich onprettig voelen.
Wanneer je over sombere zaken praat zal een ander zich onprettig gaan voelen. En niet alleen dat, hij/ zij zal deze nare gevoelens ook aan jou koppelen. En het slechtste nieuws komt nu pas: hij/zij zal herinnerd worden aan onprettige gevoelens als zij aan jou denken.
Ik zeg niet dat je een tjakka roepende positivo moet zijn die zelfs het inslaan van de bliksem in zijn huis toejuicht. Het
gaat erom dat mensen willen dat je gesprekken voor het merendeel positief zijn.
Gespreksonderwerpen over ziektes en kwaaltjes zijn negatief, dus ontwijk het.
Denk daarbij aan het het assocatie-principe.
Ik heb hier boven al aangeven dat de TS een negatieve associatie maakt door het bespreken van een niet zo'n opbeurend onderwerp. Mensen zijn juist opzoek naar iets met positieve associaties en mijden de negatieve ssociaties. Je ziet dan het Associatie-principe in actie. Ik zal dit principe verduidelijken door het te omschrijven als een formule:
Conversatie => Geeft gevoel => Wordt gekoppeld aan TS => Hij/ zij denkt graag aan TS of juist niet.
|
|
