Ik heb even een samenvatting gemaakt van het hele verhaal. Natuurlijk zullen er mensen zijn die het belachelijk vinden dat we dit hier delen, maar voor ons is het ook iets waar we steun aan ondervinden, naast de steun van directe vrienden en familie natuurlijk.
Diaan ligt in het ziekenhuis.
Ik zal proberen zo kort en duidelijk mogelijk proberen uit te leggen wat ik weet van haar situatie.
Dinsdagavond had Diaan enorme hoofdpijn (migraine) en tintelingen in haar rechterarm. Toen ze woensdagochtend wakker werd, was alles echter weer normaal en dus is ze ook gewoon gaan werken. Na een uurtje op haar werk, kwamen de tintelingen terug en verdween de kracht uit haar arm en is ze door een collega naar huis gebracht, waarna ze met haar moeder naar de huisarts ging. Die vertrouwde het niet, dus is ze doorgestuurd naar neurologie.
Daar heeft men wat arm en been testen gedaan en werd de suggestie gedaan dat het wellicht een kleine tia (een mini-hersenbloeding) is geweest. Ook werden er bloedverdunners voorgeschreven.
De TC-scan van haar hoofd gaf geen resultaat. Oftewel schoon. Al begreep ik dat recente tia's niet gelijk te zien zijn op zo'n scan. Donderdagochtend moesten we langskomen voor een bloedtest.
Wij naar huis, Diaan in bed gelegd. Wakker gemaakt om een uur of 5 en gegeten. Na het eten begon ook de kracht in haar linkerarm weg te vallen en nog weer een uur later de kracht in haar rechterbeen.
We zijn na telefonisch contact (toen de 2e arm begon mochten we nog niet langskomen) weer langsgeweest op de spoedpoli. Hier waren we om half 11 en mede door een paar spoedgevallen waren we pas half 2 weer thuis. Ons was toen inmiddels weer verteld dat er geen verklaring voor was, en de assistente in kwestie dacht zelf aan een gevolg van heftige migraine, want de gevolgen daarvan konden wel 24 uur aanhouden. Zelfs iets psychisch sloot ze absoluut niet uit. Wij maar weer naar huis, geen cent wijzer...
Donderdagochtend bloed wezen prikken (haar been deed gelukkig weer normaal inmiddels) en eigenlijk ging het heel goed. Diaan had 's middags zo'n 5 uur geslapen, dus dat leek goed.
's Avonds kreeg ze echter enorme hoofdpijn, met enorme pijnscheuten en ook soms heel even wegvallen. Zulke pijnen had ze zelfs met heftige migraine nog nooit gevoeld. Ze lag ook gewoon te huilen van de pijn; damn wat voel je je dan machteloos.
Gebeld met de avonddienst huisartsen, want in het ziekenhuis was ons duidelijk gemaakt dat we niet meer zonder doorverwijzing naar het ziekenhuis mochten komen.
De arts daar was erg begripvol en gaf ons mee dat we vrijdagochtend maar gelijk weer naar de huisarts moesten gaan en dat die ook maar het bloedonderzoek moest opvragen, want dat kon de volgende dag al (ons was verteld dat dat wel even ging duren voor het bekend was). Wel kon zij ook geen verklaring geven, al sloot ze een verband met de bloedverdunners niet uit.
Ik mocht haar een ibuprofen geven om rustig de nacht door te komen.
Vrijdag stond Diaan op zonder hoofdpijn, maar met twee armen die ze niet stil kon houden. Dit was weer nieuw, omdat het eerst alleen was bij inspanning.
Vrijdag huisarts gebeld en jullie raden het al.... die had een vrije dag, dus moesten we naar een vervangend arts. Die luisterde beroerd, dekte zichzelf enorm in, maar gaf toch toe dat het vreemd was en toen we ons even boos gemaakt hadden hierover gaf hij aan contact op te nemen met de specialist en hij zou ons terugbellen. Haar bloed was trouwens prima.
We mochten toch weer in het ziekenhuis komen. Hoera!
Ook nu kregen we weer de assistent, terwijl ons verteld was dat nu wel de specialist zelf zou komen. Nou ja, in elk geval bleek het toch tot ze door te dringen dat het allemaal niet normaal was en is ze ter observatie en voor onderzoek opgenomen.
Morgen zal er vermoedelijk een fysio langskomen om te kijken of het toch niet met de spieren te maken heeft en maandag zal vermoedelijk een echoscopie van haar hals gemaakt worden. Zoals ik begrepen heb is dat om na te gaan of er geen vernauwingen zitten in de aders daar.
Ze zal dus zeker tot maandag in het ziekenhuis liggen en ik hoop van ganse harte dat ze dan gewoon weer naar huis mag, want ondanks dat ik het verstandelijk prettig vind dat ze daar ligt (in geval van nood zijn er immers altijd mensen die haar kunnen helpen), mis ik haar natuurlijk enorm en wil ik het liefst bij haar zijn.
Hopelijk is het verhaal een beetje duidelijk geworden, maar als het soms wat verwarrend is, komt dat omdat ik doodop ben van al het gejaag en het druk maken. Maar goed, het gaat om Diaan. Die moet snel weer thuis komen en vooral beter zijn.
Heel verhaal, maar het is wel prettig om het van me af te schrijven