Voetbalwet waar blijft-ie nou, hihaho...
Zondagmiddag 16:00 lokale tijd was ik aanwezig bij het duel tussen de twee sterkste elftallen van Engeland. Manchester United en Chelsea vochten op Old Trafford in een geweldig spektakelstuk de strijd uit om plek één in de Premier League. Eigenlijk wilde ik u vooral vertellen over de geweldige ervaring in een van de mooiste voetbaltempels van de wereld, maar de actualiteit noodzaakt mij om met mijn weekend Manchester iets anders aan te kaarten.
Het volle uitvak met rond de 2.000 meegereisde Chelsea-supporters stond zonder enige omheining tegen het veld aan. Aan de rechterzijde van het vak stond een kleine plastic wal en aan de linkerzijde een smalle (éénmans) scheidingslijn van gele supposten. Aan beide kanten zaten de fans van de twee rivaliserende ploegen op minder dan twee meter van elkaar af. Hoewel de belangen groot waren en daar emoties bijhoren, hielden beide supportersgroepen zich in toom. Alle emoties, zowel positief als negatief, werden geuit in gezang, gezang en nog eens gezang. De tienduizenden fanatieke aanhangers van de Mancunians en The Blues gaven de confrontatie ook buiten het veld om een vermakelijk tintje. Zo nu en dan stapte José Mourinho, die vanaf de tribune waar ik zat bijna aan te raken was, zijn dug-out uit. Binnen no time kreeg de flamboyante Portugees de tekst Sit down Mourinho, Sit down Mourinho, Sit down Mourinho... om zijn oren. Ludiek en zo waren en meer soortgelijke liederen te bespeuren.
Nadat wij na afloop nog even goed om ons heen gekeken hadden en Edwin van der Sar en companen door middel van een applaus uitgebreid hadden bedankt voor het optreden van de middag, baanden wij ons een weg naar de uitgang. De oude, typisch Engelse voetbalpoortjes gepasseerd te hebben, arriveerden wij weer buiten. Daar kwam ik een voor mij zeldzaam fenomeen tegen. De Manchester United-supporters zochten hun weg naar huis midden tussen de Chelsea-fans, die ook de weg naar de uitgang van het stadion hadden gevonden. Van een gespannen sfeer geen énkele sprake, merkte ik tot grote verbazing van mijn vrienden en mijzelf op. Sommige Manchester-fans feliciteerden de uitsupporters met een stevige handdruk, de ander zong grappend We're on top of it (Manchester behield koppositie, red.). Dit laatste werd zeer respectvol beantwoord door de Chelsea-aanhang met een glimlach. "Moet je nou eens kijken", riep een vriend enthousiast. "Er zitten zelfs hele families in een uitvak, inclusief kinderen!"
Het ging er niet alleen in het stadion rustig aan toe, maar ook buiten was dus geen enkele sprake van hooliganisme. Ik dacht even aan de vele Ajax-Feyenoord's die ik in mij leven bezocht heb. "Stel je voor dat wij als Ajax-fans midden tussen de Feyenoord-supporters zouden lopen na de wedstrijd", vertelde ik een van mijn vrienden. "Onmogelijk, dat zou uitlopen op een masale slachtpartij." Toch diep en diep triest, constateerden we. Waarom kan dit in Engeland, het land waar niet alleen het spelletje maar ook het hooliganisme geboren is, wel en bij ons niet? Waarom slaan ze elkaar bij ons de pan in en heeft men hier in Engeland gewoon nog respect voor elkaar? Waarom proef ik hier de blijdschap en de vreugde van het voetbal en moet je in veel Nederlandse stadions na afloop uitkijken waar je loopt?
Al snel realiseerden wij ons dat dat dit alles zijn oorzaak bij de geroemde voetbalwet van de voormalige Engelse premier Margaret Thatcher vindt. Ware het immers niet de Chelsea-fans die ook met het Engelse nationale elftal meereisden en alles in Europa aan gort sloegen? Waren deze mensen er zondag niet of hielden ze zich in toom? Ik vermoed een combinatie van beide. Met de invoering van de Football Spectators Act in 1989 (naar aanleiding van het Hillsboroughdrama dat 96 personen het leven kostte), worden hooligans flink aangepakt. Diegene die zich in het verleden eens heeft misdragen, komt nu het stadion niet meer in. Telkens wanneer er gevoetbald wordt, moet de desbetreffende persoon zich melden bij de politie. De meeste potentiële hooligans halen het niet meer in hun hoofd om iets (ernstigs) uit te halen. Het betreden van het veld kan alleen al jaren gevangenis op leveren, het aanvallen van een rivaliserende supporter kan tot nog hogere straffen lijden. Hogere, want wat is er voor een diehard voetbalsupporter nou erger dan de wedstrijden van de je favoriete ploeg niet meer te mogen bijwonen?
De voetbalwet werkt, dat is in de afgelopen jaren wel bewezen. Tijdens de rondleiding op Old Trafford liet ik mij door de uiterste amusante gids vertellen dat er in het jaar 2006 tot nog toe slechts 130 personen in of rondom het stadion zijn gearresteerd. Het feit dat bij het minst of geringste onheuse gedrag door de Bobby's al over gegaan wordt tot actie, maakt dit aantal op drie miljoen bezoekers per jaar tot uiterst gering.
Natuurlijk vinden ook in Engeland nog altijd grote vechtpartijen plaats tussen rivaliserende clubs. Maar het hooliganisme is het stadion uitgebannen en dat is al een hele prestatie op zich. Als ik dan zie hoe een groep mensen dat zich supporter van Feyenoord noemt de Rotterdamse trots donderdagavond in het UEFA Cup-duel bij Nancy naar de klote helpt, vraag ik mij af: wanneer gaan wij ook op het vaste land van Europa eens tot handelen over. Wanneer is de tijd weer rijp dat moeder het verantwoord vindt om haar kleine jongen met vader mee naar het stadion te laten gaan? Wanneer wordt voetbal weer gewoon voetbal? Om mij tot Nederland te beperken: politiek, waar blíjft die voetbalwet nou?
Door Passie Gedreven
Bijsluiter: sportieve prestaties AFC Ajax essentieel voor humeur van deze persoon.
××× Twee belevingen, één passie: AFC Ajax Amsterdam ×××
F-Side Amsterdam, since 1976 ××× AFCA Ultra's VAK 410, since 2001