R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wat ik me afvraag.
Ik heb in het verleden, eigenlijk al heel mijn leven, veel meegemaakt op het gebied van gezondheid. Doordat ik veel ziekenhuizen van binnen heb gezien, en alles wat daarbij hoort, en veel artsen, evenals patienten met allerlei kwalen en ziektes, heb gesproken, kan ik met zekerheid zeggen dat ik daardoor ook meer dan een gemiddeld inschattingsvermogen heb, wat ik eigenlijk ook wel fijn vind.
Dit heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, uiteraard. Het heeft dus wel degelijk een heel grote invloed gehad, te meer omdat ik al met die dingen te maken kreeg in mijn kindertijd. Nu niet meer zo, qua invloed, maar ik denk dat dat wel normaal is als je wat ouder ( ) wordt. Dit merk ik in het dagelijks leven, bijvoorbeeld met betrekking tot mijn werk, mijn studie, vrienden, maar dus ook op het gebied van relaties, langer de kat uit de boom kijk, wat meer ga voor zekerheid, op meerdere vlakken. Maar ook dat ik heel erg open sta voor mensen en hun opvattingen. Ik zal niet snel iemand veroordelen, althans, ik probeer om dat niet te doen.
In hoeverre heeft jouw verleden invloed (gehad) op je persoonlijkheid? Zie je dat als positief of negatief, en in welke zin? Hoe ga je daarmee om?
Ik ben benieuwd, omdat ik zoiets niet zo vaak terugzie in topics in R&P. Lijkt me interessant om eens te zien hoe jullie hierover denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door dawg op 02-11-2006 23:43:28 ]
Ik heb in het verleden, eigenlijk al heel mijn leven, veel meegemaakt op het gebied van gezondheid. Doordat ik veel ziekenhuizen van binnen heb gezien, en alles wat daarbij hoort, en veel artsen, evenals patienten met allerlei kwalen en ziektes, heb gesproken, kan ik met zekerheid zeggen dat ik daardoor ook meer dan een gemiddeld inschattingsvermogen heb, wat ik eigenlijk ook wel fijn vind.
Dit heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, uiteraard. Het heeft dus wel degelijk een heel grote invloed gehad, te meer omdat ik al met die dingen te maken kreeg in mijn kindertijd. Nu niet meer zo, qua invloed, maar ik denk dat dat wel normaal is als je wat ouder ( ) wordt. Dit merk ik in het dagelijks leven, bijvoorbeeld met betrekking tot mijn werk, mijn studie, vrienden, maar dus ook op het gebied van relaties, langer de kat uit de boom kijk, wat meer ga voor zekerheid, op meerdere vlakken. Maar ook dat ik heel erg open sta voor mensen en hun opvattingen. Ik zal niet snel iemand veroordelen, althans, ik probeer om dat niet te doen.
In hoeverre heeft jouw verleden invloed (gehad) op je persoonlijkheid? Zie je dat als positief of negatief, en in welke zin? Hoe ga je daarmee om?
Ik ben benieuwd, omdat ik zoiets niet zo vaak terugzie in topics in R&P. Lijkt me interessant om eens te zien hoe jullie hierover denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door dawg op 02-11-2006 23:43:28 ]
Vind ik wel een interessant onderwerp. Ik heb borderline en volgens de biosociale theorie, waarop Linehan gebaseerd is (NL versie van deze therapie heet Dialectische Gedrags Therapie). De biosociale theorie gaat er vanuit dat de stoornis zich ontwikkeld door erfelijke factoren en door ontwikkeling.
Het aspect dat jij benoemd is de ontwikkeling. Ik wil graag verder gaan hierin. Ik denk dat je eigen instelling en keuzes in het verleden bepalend zijn in hoe je met situaties nu om gaat. Dus niet slachtoffer van de situatie toen, maar van de keuzes toen.
Het aspect dat jij benoemd is de ontwikkeling. Ik wil graag verder gaan hierin. Ik denk dat je eigen instelling en keuzes in het verleden bepalend zijn in hoe je met situaties nu om gaat. Dus niet slachtoffer van de situatie toen, maar van de keuzes toen.
is je verleden niet gewoon je persoonlijkheid? je persoonlijkheid bestaat toch eigenlijk alleen uit je verleden..
..
Ja, de locus van controle (mate waarin je denkt zelf invloed te kunnen uitoefenen op je leven, min of meer) is erg bepalend voor de manier waarop je in het leven staat, en met dingen omgaat. Maar, in mijn geval, ik was nog een kind, net een jaar, tot het heden zeg maar, en als kind zijnde heb je daar niet echt invloed op, en worden de keuzes voor je gemaakt door je ouders.quote:Op donderdag 2 november 2006 23:42 schreef Integrity het volgende:
Vind ik wel een interessant onderwerp. Ik heb borderline en volgens de biosociale theorie, waarop Linehan gebaseerd is (NL versie van deze therapie heet Dialectische Gedrags Therapie). De biosociale theorie gaat er vanuit dat de stoornis zich ontwikkeld door erfelijke factoren en door ontwikkeling.
Het aspect dat jij benoemd is de ontwikkeling. Ik wil graag verder gaan hierin. Ik denk dat je eigen instelling en keuzes in het verleden bepalend zijn in hoe je met situaties nu om gaat. Dus niet slachtoffer van de situatie toen, maar van de keuzes toen.
Maar inderdaad, ontwikkeling is wel een goede omschrijving.
Uiteraard. Maar wanneer je bijvoorbeeld vroeger misbruikt bent bijvoorbeeld, heeft dat een heel andere invloed op je persoonlijkheid dan wanneer altijd alles rozegeur en maneschijn is geweest.quote:Op donderdag 2 november 2006 23:45 schreef Frankvbr het volgende:
is je verleden niet gewoon je persoonlijkheid? je persoonlijkheid bestaat toch eigenlijk alleen uit je verleden..
Ik denk dat er ook een deel karakter in zit. Hoe je dingen later opvat en met situaties omgaat. Als bijvoorbeeld 2 zussen in principe hetzelfde meemaken in het gezin kan het toch zijn dat ze beide op een compleet verschillende manier in het leven staan en situaties heel verschillend zullen inschatten.quote:Op donderdag 2 november 2006 23:47 schreef dawg het volgende:
[..]
Uiteraard. Maar wanneer je bijvoorbeeld vroeger misbruikt bent bijvoorbeeld, heeft dat een heel andere invloed op je persoonlijkheid dan wanneer altijd alles rozegeur en maneschijn is geweest.
Ja, klopt, maar als kind zijnde moet je karakter nog gevormd worden natuurlijk. Dus in hoeverre heeft zoiets dan invloed op die vorming?quote:Op donderdag 2 november 2006 23:54 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Ik denk dat er ook een deel karakter in zit. Hoe je dingen later opvat en met situaties omgaat. Als bijvoorbeeld 2 zussen in principe hetzelfde meemaken in het gezin kan het toch zijn dat ze beide op een compleet verschillende manier in het leven staan en situaties heel verschillend zullen inschatten.
Ook al moet voor een groot deel het karakter nog gevormd worden, denk ik dat je bij je geboorte toch al wel een soort van karakter/gedrag hebt waardoor de een anders reageerd dan de ander, ook al ben je familie en maak je hetzelfde mee
Marieksebaby, brabbelen kan misschien in een verloren topic in OUD, maar hier iig niet. Huphup, weghuppelen.
Interessant, want als dat zo zou zijn zou dat heel mijn topic/idee onderuit schoppen.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:00 schreef taxibabe het volgende:
Ook al moet voor een groot deel het karakter nog gevormd worden, denk ik dat je bij je geboorte toch al wel een soort van karakter/gedrag hebt waardoor de een anders reageerd dan de ander, ook al ben je familie en maak je hetzelfde mee
Denk je dat iemand zich vanaf geboorte in een bepaalde richting ontwikkelt? Onafhankelijk van wat hij of zij meemaakt (wellicht tot op zekere hoogte)?
Natuurlijk is opvoeding, liefde van de ouders (of bijvoorbeeld door de ouders verschil maken tussen de kinderen), gezinssituatie, omgeving, school enz een heel belangrijk punt in hoe iemand zich vormt.
Maar een kind dat al vanaf de geboorte rustig en ingetogen is zal denk ik veel meer denken over situaties en meer dingen om zich heen waarnemen dan een druk kind ('de clown van de familie'). Die zal denk ik alles meer nemen zoals het is. Er zullen natuurlijk altijd uitzonderingen zijn, dat bijvoorbeeld op latere leeftijd dit bij beide compleet omdraait.
Het kan ook zijn dat het drukke kind zo is omdat het heel belangrijk voor hem is hoe andere over hem denken en dat ie zich daarom zo voordoet. Dat hij heel erg bezig is met zijn persoonlijkheid, en dat hij op deze manier veel om hem heen ziet gebeuren.
Maar een kind dat al vanaf de geboorte rustig en ingetogen is zal denk ik veel meer denken over situaties en meer dingen om zich heen waarnemen dan een druk kind ('de clown van de familie'). Die zal denk ik alles meer nemen zoals het is. Er zullen natuurlijk altijd uitzonderingen zijn, dat bijvoorbeeld op latere leeftijd dit bij beide compleet omdraait.
Het kan ook zijn dat het drukke kind zo is omdat het heel belangrijk voor hem is hoe andere over hem denken en dat ie zich daarom zo voordoet. Dat hij heel erg bezig is met zijn persoonlijkheid, en dat hij op deze manier veel om hem heen ziet gebeuren.
Lijkt me niet meer dan normaal dat je verleden invloed heeft op je persoonlijkheid.
Je wordt gevormd naar aanleiding van de dingen die je meemaakt in je leven.
Als ik terugkijk op mijn verleden heb ik helaas maar waar niet het meest leuke leven mogen leiden de eerste 18 jaar. Hoe en wat boeit ff niet. Allemaal netjes afgesloten enzo en opgeruimd .
Maar door die periode was ik wel een persoontje die een teruggetrokken leven leidde. Weinig echte vrienden, gesloten, introvert en al dat soort dingen.
Totdat ik een eerste vriendje kreeg, ik ging studeren, leerde van me af te bijten en er blijkbaar een heel ander persoon in me zat dan dat ik die 18 jaar heb leren kennen.
En de persoonlijkheid die ik nu heb weten te ontwikkelen past dan ook echt bij me. Maar dit zal in de loop van mijn leven ook echt nog wel gaan veranderen. Zal misschien meer extravert zijn, nog minder gesloten etc.
De ervaringen in mijn nog jonge leventje zijn helaas niet allemaal goed en positief en alles. En zou het als ik het opnieuw mag doen ook zeker anders willen zien. Maar de laatste 7 jaar zou ik voor geen goud willen inruilen.
Je wordt gevormd naar aanleiding van de dingen die je meemaakt in je leven.
Als ik terugkijk op mijn verleden heb ik helaas maar waar niet het meest leuke leven mogen leiden de eerste 18 jaar. Hoe en wat boeit ff niet. Allemaal netjes afgesloten enzo en opgeruimd .
. Maar door die periode was ik wel een persoontje die een teruggetrokken leven leidde. Weinig echte vrienden, gesloten, introvert en al dat soort dingen.
Totdat ik een eerste vriendje kreeg, ik ging studeren, leerde van me af te bijten en er blijkbaar een heel ander persoon in me zat dan dat ik die 18 jaar heb leren kennen.
En de persoonlijkheid die ik nu heb weten te ontwikkelen past dan ook echt bij me. Maar dit zal in de loop van mijn leven ook echt nog wel gaan veranderen. Zal misschien meer extravert zijn, nog minder gesloten etc.
De ervaringen in mijn nog jonge leventje zijn helaas niet allemaal goed en positief en alles. En zou het als ik het opnieuw mag doen ook zeker anders willen zien. Maar de laatste 7 jaar zou ik voor geen goud willen inruilen.
Helaas geld dat voor mij hetzelfde over mijn jeugd...quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:21 schreef tirannetje24 het volgende:
Lijkt me niet meer dan normaal dat je verleden invloed heeft op je persoonlijkheid.
Je wordt gevormd naar aanleiding van de dingen die je meemaakt in je leven.
Als ik terugkijk op mijn verleden heb ik helaas maar waar niet het meest leuke leven mogen leiden de eerste 18 jaar. Hoe en wat boeit ff niet. Allemaal netjes afgesloten enzo en opgeruimd .
Maar door die periode was ik wel een persoontje die een teruggetrokken leven leidde. Weinig echte vrienden, gesloten, introvert en al dat soort dingen.
Totdat ik een eerste vriendje kreeg, ik ging studeren, leerde van me af te bijten en er blijkbaar een heel ander persoon in me zat dan dat ik die 18 jaar heb leren kennen.
En de persoonlijkheid die ik nu heb weten te ontwikkelen past dan ook echt bij me. Maar dit zal in de loop van mijn leven ook echt nog wel gaan veranderen. Zal misschien meer extravert zijn, nog minder gesloten etc.
De ervaringen in mijn nog jonge leventje zijn helaas niet allemaal goed en positief en alles. En zou het als ik het opnieuw mag doen ook zeker anders willen zien. Maar de laatste 7 jaar zou ik voor geen goud willen inruilen.
Alleen ben ik nog steeds bezig met het ontwikkelen van mn persoonlijkheid, er gebeuren nog steeds dingen waarvan ik niet goed weet hoe ik er tegenaan moet kijken en hoe ik er mee om moet gaan. Dit is tegelijk ook mijn andere probleem, ik denk teveel over die dingen na. Daardoor loop ik tegen een heleboel dingen vast.
Dat is het lastige van je 'nieuwe' persoonlijkheid ontwikkelen als je een gedeelte van je verleden hebt kunnen afsluiten. vooral het begin ervan omdat dat natuurlijk een grote factor in je leven is geweest.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:26 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Helaas geld dat voor mij hetzelfde over mijn jeugd...
Alleen ben ik nog steeds bezig met het ontwikkelen van mn persoonlijkheid, er gebeuren nog steeds dingen waarvan ik niet goed weet hoe ik er tegenaan moet kijken en hoe ik er mee om moet gaan. Dit is tegelijk ook mijn andere probleem, ik denk teveel over die dingen na. Daardoor loop ik tegen een heleboel dingen vast.
Terugkijkend bij mij was het behoorlijk moeillijk. Maar het hebben van een lief vriendje toendertijd heeft me wel veel goed gedaan. Hij heeft me laten zien dat er echt wel mensen bestaan die wel het beste met je voor hebben en je steunen en accepteren dat je anders bent ( in mijn geval een ander kleurtje). Daarnaast op het moment dat ik de 18 passeerde, je een heel nieuw leven moet in gaan met studie ed leer je hele andere mensen kennen die niets mee hebben gekregen van de moeilijkheden uit jou verleden. En je dus min of meer met een schone lei kan beginnen. Wat in het begin erg moeilijk is.
Ik heb doorgezet, af en toe een blik achterom gekeken wetende dat het toch niet erger kon zijn dan wat ik al gezien had. En er helemaal voor gaan.
En nu ben ik helemaal happy met wie ik ben, wat ik bereikt hebt en wat ik allemaal nog zal gaan bereiken.
En helaas is het verleden een deel van mijn leven en zal ik echt nog wel een aantal keer lekker op mijn bek gaan door terug te (moeten) kijken. Maar dat gaat helemaal goedkomen.
Mijn leuke persoonlijkheid (zoals nu gecreeerd) zal daardoor niet verslechteren
zo, wat een stof/gespreksonderwerp zo laat op de avond zeg.
Tis eigenlijk bedtijd. dat was het 2 uur terug al.
Tis eigenlijk bedtijd. dat was het 2 uur terug al.
Ja, ok, maar dat is iets anders dan wat je met je vorige reactie zei.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:26 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Helaas geld dat voor mij hetzelfde over mijn jeugd...
Alleen ben ik nog steeds bezig met het ontwikkelen van mn persoonlijkheid, er gebeuren nog steeds dingen waarvan ik niet goed weet hoe ik er tegenaan moet kijken en hoe ik er mee om moet gaan. Dit is tegelijk ook mijn andere probleem, ik denk teveel over die dingen na. Daardoor loop ik tegen een heleboel dingen vast.
Tuurlijk hebben je ouders, hun manier van opvoeden, je omgeving, etc etc, de nodige invloed.
Maar, uitzonderlijke situaties hebben, denk ik, meer impact op iemands persoonlijkheid dan de standaard life events bijvoorbeeld.
Nu bestaat de ideale situatie eigenlijk niet, maar een normale opvoeding, een normale levensloop, heeft denk ik minder invloed op de (latere) persoonlijkheidstrekken dan bijvoorbeeld als kind mishandeld worden, overlijden van je ouders op jonge leeftijd, ziekten, etc etc.
Aan de ene kant heb ik het wel afgesloten wat er gebeurt in mijn verleden, en ben ik bezig met mijzelf te veranderen (al een groot deel gedaan en naar mijn idee ten goede). Maar het verleden bij mij heeft vooral met mijn familie te maken. En daar zit het probleem een beetje, die familie kom ik nog steeds tegen en die zien niet dat ik veranderd ben. Zij denken nog steeds op oude voet verder te kunnen (het bekende cirkeltje), ik kan ze niet aan het verstand brengen dat ik niet meer zo ben.
wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat mijn zus en ik 'hetzelfde' hebben meegemaakt, maar dat ik er heel anders tegenaan kijk dan hoe zij dat doet.
Maar in welk opzicht merk je dat in het dagelijks leven?quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:43 schreef taxibabe het volgende:
wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat mijn zus en ik 'hetzelfde' hebben meegemaakt, maar dat ik er heel anders tegenaan kijk dan hoe zij dat doet.
dat vind ik zoooo vervelend aan mensen in het algemeen.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:42 schreef taxibabe het volgende:
Aan de ene kant heb ik het wel afgesloten wat er gebeurt in mijn verleden, en ben ik bezig met mijzelf te veranderen (al een groot deel gedaan en naar mijn idee ten goede). Maar het verleden bij mij heeft vooral met mijn familie te maken. En daar zit het probleem een beetje, die familie kom ik nog steeds tegen en die zien niet dat ik veranderd ben. Zij denken nog steeds op oude voet verder te kunnen (het bekende cirkeltje), ik kan ze niet aan het verstand brengen dat ik niet meer zo ben.
Ze vormen een beeld van je over hoe je op bepaalde momenten bent. Leuk/lief/aardig/onuitstaanbaar/onvriendelijk whatever. En dat beeld houden ze altijd maar vast. Je kunt in hun ogen gewoon niet veranderen. Bah.
Daar kan ik best pissig om worden. Want mensen kunnen wel veranderen als ze het willen. Maar dat mensen dan dat dan niet in willen zien of als je in de veranderfase per ongeluk terugvalt in je oude gewoonte dan is het je doet dat altijd... En niet even het compliment van goh tirannetje ik zie wel dat je meer moeite doet om rustig te blijven of goh je bent minder snel chagrijnig of boos. Of je bent laatste weken lekker vrolijk hoe komt het.
Altijd maar die negatieve f*cking benadering weer alsof je niets anders kunt.
klinkt erg gefrustreerd dit stukje, misschien een beetje ook wel zo. maar valt reuze mee hoor .
Absoluut. Door sommige stomme fouten loop ik op bepaalde gebieden gruwelijk achter maar aan de andere kant heb ik in die tijd veel wijsheden opgedaan waardoor ik op andere gebieden mijn leeftijdsgenoten ver vooruit ben.
Ik voel me ook weinig aangetrokken tot mensen die nog nooit wat bijzonders meegemaakt hebben, en die vinden mij overigens ook maar raar, heb ik het idee... mensen die het altijd heeft meegezeten staan nou eenmaal heel anders in hun leven, ik kan die naieve positiviteit op veel vlakken niet meer opbrengen.
Ik voel me ook weinig aangetrokken tot mensen die nog nooit wat bijzonders meegemaakt hebben, en die vinden mij overigens ook maar raar, heb ik het idee... mensen die het altijd heeft meegezeten staan nou eenmaal heel anders in hun leven, ik kan die naieve positiviteit op veel vlakken niet meer opbrengen.
some things you lose, and some things you just give away
Veel mensen luisteren niet eens echt naar wat je ze vertelt. Is mijn ervaring tenminste.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:47 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
dat vind ik zoooo vervelend aan mensen in het algemeen.
Ze vormen een beeld van je over hoe je op bepaalde momenten bent. Leuk/lief/aardig/onuitstaanbaar/onvriendelijk whatever. En dat beeld houden ze altijd maar vast. Je kunt in hun ogen gewoon niet veranderen. Bah.
Daar kan ik best pissig om worden. Want mensen kunnen wel veranderen als ze het willen. Maar dat mensen dan dat dan niet in willen zien of als je in de veranderfase per ongeluk terugvalt in je oude gewoonte dan is het je doet dat altijd... En niet even het compliment van goh tirannetje ik zie wel dat je meer moeite doet om rustig te blijven of goh je bent minder snel chagrijnig of boos. Of je bent laatste weken lekker vrolijk hoe komt het.
Altijd maar die negatieve f*cking benadering weer alsof je niets anders kunt.
klinkt erg gefrustreerd dit stukje, misschien een beetje ook wel zo. maar valt reuze mee hoor .
Ik heb nog niet zolang geleden iemand ontmoet die wél luisterde naar wat ik te vertellen had (en andersom ook uiteraard), en dat was echt een openbaring.
Of, wat ik ook vaak merk, is dat mensen eigenlijk niet goed weten hoe te reageren, zich geen houding weten te geven. Misschien dat velen daarom wel niet goed (kunnen) luisteren.
Als kind was ik een druk kind ('de clown'), mijn zus de stille en rustige. We hebben als gezin heel wat meegemaakt, hierdoor zijn we natuurlijk ook heel erg gevormd.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:39 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, ok, maar dat is iets anders dan wat je met je vorige reactie zei.
Tuurlijk hebben je ouders, hun manier van opvoeden, je omgeving, etc etc, de nodige invloed.
Maar, uitzonderlijke situaties hebben, denk ik, meer impact op iemands persoonlijkheid dan de standaard life events bijvoorbeeld.
Nu bestaat de ideale situatie eigenlijk niet, maar een normale opvoeding, een normale levensloop, heeft denk ik minder invloed op de (latere) persoonlijkheidstrekken dan bijvoorbeeld als kind mishandeld worden, overlijden van je ouders op jonge leeftijd, ziekten, etc etc.
Nu zijn we allebei volwassen en hebben we een 'persoonlijkheid'. Mn zus is nu iemand die (naar mijn idee) nog steeds wel rustig is en voor een deel qua gedrag ook nog is als vroeger alleen iets anders uit.
Ik heb ook nog steeds dat drukke in mij, alleen zit dat drukke nu in mijn hoofd in plaats van dat ik het uit. Als kind deed ik heel druk om 'indruk' te maken op mijn omgeving, nu ben ik heel erg bezig met denken hoe ik moet doen zodat andere mensen mij niet gaan haten ... dus ook bezig zijn met 'indruk maken'
Heel herkenbaar inderdaad. Vooral het laatste stukje.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:47 schreef Ms.Poes het volgende:
Absoluut. Door sommige stomme fouten loop ik op bepaalde gebieden gruwelijk achter maar aan de andere kant heb ik in die tijd veel wijsheden opgedaan waardoor ik op andere gebieden mijn leeftijdsgenoten ver vooruit ben.
Ik voel me ook weinig aangetrokken tot mensen die nog nooit wat bijzonders meegemaakt hebben, en die vinden mij overigens ook maar raar, heb ik het idee... mensen die het altijd heeft meegezeten staan nou eenmaal heel anders in hun leven, ik kan die naieve positiviteit op veel vlakken niet meer opbrengen.
true true, maar van familie of (inmiddels) ex (4,5j relatie) verwacht je toch wat beters.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:51 schreef dawg het volgende:
[..]
Veel mensen luisteren niet eens echt naar wat je ze vertelt. Is mijn ervaring tenminste.
Ik heb nog niet zolang geleden iemand ontmoet die wél luisterde naar wat ik te vertellen had (en andersom ook uiteraard), en dat was echt een openbaring.
Of, wat ik ook vaak merk, is dat mensen eigenlijk niet goed weten hoe te reageren, zich geen houding weten te geven. Misschien dat velen daarom wel niet goed (kunnen) luisteren.
Van vage bekenden, collega's ed is het lastig maar acceptabel.
Die hoop had ik ook, maar die hoop is na de laatste aanvaring behoorlijk wegquote:Op vrijdag 3 november 2006 00:55 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
true true, maar van familie of (inmiddels) ex (4,5j relatie) verwacht je toch wat beters.
Van vage bekenden, collega's ed is het lastig maar acceptabel.
dat is niet zo fijn dan.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:56 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Die hoop had ik ook, maar die hoop is na de laatste aanvaring behoorlijk weg
Nu inmiddels bij mijn familie wat mensen incl mezelf het ouderlijk nest hebben verlaten wordt het wel steeds makkelijk om voor hun en mij in te zien dat mensen ook in positieve zin kunnen veranderen.
Misschien stukje extra volwassenheid maar ook stukje ontwikkeling en zorg voor jezelf.
Nou, ik eerlijk gezegd niet. Is me vaak genoeg zwaar tegengevallen. Vandaar ook dat ik het ook als een openbaring ervaarde toen ik die persoon beter leerde kennen. Ik vond en vind dat heel speciaal, dat het toch ook zo kan. Typisch was wel dat die persoon dan ook weer het nodige heeft meegemaakt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:55 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
true true, maar van familie of (inmiddels) ex (4,5j relatie) verwacht je toch wat beters.
Van vage bekenden, collega's ed is het lastig maar acceptabel.
Ik woon al enige tijd op mezelf, in die tijd is het contact met de familie een paar keer verbroken geweest. Omdat het toch je familie is wil je toch dat het goed gaat. Dus toch maar weer proberen contact te hebben, dit gaat iedere keer welgeteld 1 jaar goed. Na een jaar voorzichtig met elkaar omgaan komt er een keerpunt dat ze denken dat het allemaal wel losloopt en dat ze weer kunnen gaan doen net als vroeger. Op dat moment komt het punt dat ik niet meer mee doe aan dat cirkeltje omdat ik ben veranderd, dus dan klopt dat cirkeltje niet meer. En daar gaat het voor mijn familie fout en indirect ook voor mij.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:00 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
dat is niet zo fijn dan.
Nu inmiddels bij mijn familie wat mensen incl mezelf het ouderlijk nest hebben verlaten wordt het wel steeds makkelijk om voor hun en mij in te zien dat mensen ook in positieve zin kunnen veranderen.
Misschien stukje extra volwassenheid maar ook stukje ontwikkeling en zorg voor jezelf.
Ik ben gelukkig een paar jaar geleden ook zo'n iemand ontmoet. Iemand waar je alles tegen kan zeggen, waar je je gevoel kan opengooien. Hij heeft echt mijn ogen geopend , ik had ook niet gedacht dat ook zo kon. En ook hij heeft het een en ander meegemaakt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:01 schreef dawg het volgende:
[..]
Nou, ik eerlijk gezegd niet. Is me vaak genoeg zwaar tegengevallen. Vandaar ook dat ik het ook als een openbaring ervaarde toen ik die persoon beter leerde kennen. Ik vond en vind dat heel speciaal, dat het toch ook zo kan. Typisch was wel dat die persoon dan ook weer het nodige heeft meegemaakt.
Ja, ik zou dan op een gegeven moment voor mezelf kiezen. Je doet je best, je geeft ze meerdere kansen, maar op een gegeven moment is het ook genoeg. Vind ik dan.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:06 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Ik woon al enige tijd op mezelf, in die tijd is het contact met de familie een paar keer verbroken geweest. Omdat het toch je familie is wil je toch dat het goed gaat. Dus toch maar weer proberen contact te hebben, dit gaat iedere keer welgeteld 1 jaar goed. Na een jaar voorzichtig met elkaar omgaan komt er een keerpunt dat ze denken dat het allemaal wel losloopt en dat ze weer kunnen gaan doen net als vroeger. Op dat moment komt het punt dat ik niet meer mee doe aan dat cirkeltje omdat ik ben veranderd, dus dan klopt dat cirkeltje niet meer. En daar gaat het voor mijn familie fout en indirect ook voor mij.
Maar dat werkt wel door in andere contacten heb ik gemerkt, als je familie (sommige broers en zussen van mijn ouders bedoel ik, met mijn ouders heb ik gelukkig een hele hechte band) al zo is, hoe zullen andere mensen dan wel niet zijn?
Dat is dus precies wat ik bedoel met de uitleg van druk als kind zijnde en nu druk in mn hoofd.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:11 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, ik zou dan op een gegeven moment voor mezelf kiezen. Je doet je best, je geeft ze meerdere kansen, maar op een gegeven moment is het ook genoeg. Vind ik dan.
Maar dat werkt wel door in andere contacten heb ik gemerkt, als je familie (sommige broers en zussen van mijn ouders bedoel ik, met mijn ouders heb ik gelukkig een hele hechte band) al zo is, hoe zullen andere mensen dan wel niet zijn?
Omdat ik me niet in de gedachtengang van mijn familie kan vinden en zij niet kunnen accepteren hoe ik nu ben, ben ik heel erg bezig met hoe anderen over mij denken. In de zin van hoe ik mij moet gedragen dat ze me in iedergeval aardig vinden... ik hoef niet populair te zijn, maar dat mensen me wel aardig vinden om wie ik ben.
Ja, heb ik ook lang gedaan. Maar daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden, kostte me teveel energie.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:17 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Dat is dus precies wat ik bedoel met de uitleg van druk als kind zijnde en nu druk in mn hoofd.
Omdat ik me niet in de gedachtengang van mijn familie kan vinden en zij niet kunnen accepteren hoe ik nu ben, ben ik heel erg bezig met hoe anderen over mij denken.
Je kunt toch niet iedereen tevreden stellen. En dat wil ik ook helemaal niet.
Hoe is je dat gelukt? Ik wil daar ook vanaf, maar het lukt me niet echt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:20 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, heb ik ook lang gedaan. Maar daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden, kostte me teveel energie.
Je kunt toch niet iedereen tevreden stellen. En dat wil ik ook helemaal niet.
Ik weet het niet, op een bepaald moment had ik er gewoon genoeg van. Ben daar langzaam naartoe gegroeid, denk ik. Sowieso heeft het ook meegespeeld dat ik wat ouder werd (ben nu 27), dan word je wat zekerder van jezelf enzo.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:22 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Hoe is je dat gelukt? Ik wil daar ook vanaf, maar het lukt me niet echt.
hmm .. dan hoop ik dat dat punt bij mij ook snel komt, want ik heb er ook genoeg van, maar er blijven zoveel dingen in mijn hoofd rondspoken dat ik het niet stop kan zetten.
Nouja, ik kan je wel vertellen dat zelfacceptatie, ook van je situatie, je verleden, etc, een heel grote rol speelt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:27 schreef taxibabe het volgende:
hmm .. dan hoop ik dat dat punt bij mij ook snel komt, want ik heb er ook genoeg van, maar er blijven zoveel dingen in mijn hoofd rondspoken dat ik het niet stop kan zetten.
Maar voor de rest is dat bij iedereen natuurlijk anders.
tijd om te slapen trouwens, ik lees morgen jouw (en hopelijk ook anderen hun) reactie.
ik moet ook slapenquote:Op vrijdag 3 november 2006 01:32 schreef dawg het volgende:
[..]
Nouja, ik kan je wel vertellen dat zelfacceptatie, ook van je situatie, je verleden, etc, een heel grote rol speelt.
Maar voor de rest is dat bij iedereen natuurlijk anders.
tijd om te slapen trouwens, ik lees morgen jouw (en hopelijk ook anderen hun) reactie.
Eigenlijk is je vraag dus meer hóe heeft het verleden invloed gehad op je persoonlijkheid?
Ik ben in een vergelijkbare situatie opgegroeid als jij alleen was bij mij mijn oudste zus degene die veel in het ziekenhuis lag. Dat heeft wel invloed gehad op wie ik ben geworden. Ik was aan de ene kant wat meer terug getrokken, heb ervan geleerd zelf mijn problemen op te lossen en mezelf weg te cijferen als dat nodig was maar aan de andere kant ben ik er ook veel weerbaarder door geworden. Ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen en om aandacht voor mij te vragen als het nodig was. Mijn ouders zijn daar in mijn ogen altijd heel goed mee om gegaan, wij (mijn andere zus, mijn kleine broertje en ik) werden zeker niet vergeten, ze hebben daar altijd een mooi evenwicht in weten te vinden vind ik en dat lijkt me zeker niet makkelijk. Een ziek kind vraagt nu eenmaal wat meer van een gezin en daar moet rekening mee gehouden worden maar niet ten koste van de andere leden van het gezin.
Dat karakter of persoonlijkheid voor een deel aangeboren is klopt volgens mij wel, mijn andere zus heeft bijvoorbeeld wel altijd heel erg het idee gehad dat ze moest wijken voor haar zieke grote zus, zij vind tot op de dag van vandaag dat zij (wij) wel eens achtergesteld zijn of vergeten werd(en). Ik denk dat daar (aangeboren?) karakter om de hoek komt kijken, we hebben dezelfde situatie meegemaakt maar er toch heel andere opvattingen over. Mijn broertje heeft die periode niet echt bewust meegemaakt omdat hij toen nog vrij klein was.
Ik kan zelf nu heel goed merken hoe die periode mij gevormd heeft. Ik ben nu degene die vanwege ziekte de nodige dingen te verstouwen heeft en ik merk aan mezelf dat ik het veel makkelijker vind om die aandacht te geven dan om hem te ontvangen.
In mijn ziekenhuis carriere heb ik daar niet zoveel last van, ik ben gewent om met artsen e.d. om te gaan, ik kan problemen goed aankaarten en ik kom voor mezelf op, laat niets doen waar ik niet volledig achter sta en denk actief mee over mijn behandeling, allemaal dingen die ik geleerd heb (of afgekeken heb) van de ziekteperiode van mijn zus. Maar privé vind ik het een stuk lastiger. Echt over mijn ziekte praten, wat het voor me betekent, waar ik tegenaan loop, wat het emotioneel met me doet, daar kan ik moeilijk over praten met anderen of in ieder geval niet met mijn familie. En dat ligt niet aan hen, de interesse, aandacht en begrip is er wel, ik ben gewoon niet gewent om ermee om te gaan en om zo op de voorgrond te staan.
Ziek zijn is een vak in alle opzichten en in onze familie heeft opeens een bizarre stoelendans plaatsgevonden waardoor vooral mijn oudste zus en ik ineens van rol gewisseld zijn en nog niet precies weten wat onze functie nu is en hoe we daarmee om moeten gaan, maar het geeft wel een leuk inkijkje in hoe omstandigheden je beïnvloeden tijdens je ontwikkeling. Ik begrijp nu veel meer van hoe het geweest moet zijn om in die situatie op te moeten groeien en ik denk dat dat andersom ook wel zo is.
Ik ben in een vergelijkbare situatie opgegroeid als jij alleen was bij mij mijn oudste zus degene die veel in het ziekenhuis lag. Dat heeft wel invloed gehad op wie ik ben geworden. Ik was aan de ene kant wat meer terug getrokken, heb ervan geleerd zelf mijn problemen op te lossen en mezelf weg te cijferen als dat nodig was maar aan de andere kant ben ik er ook veel weerbaarder door geworden. Ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen en om aandacht voor mij te vragen als het nodig was. Mijn ouders zijn daar in mijn ogen altijd heel goed mee om gegaan, wij (mijn andere zus, mijn kleine broertje en ik) werden zeker niet vergeten, ze hebben daar altijd een mooi evenwicht in weten te vinden vind ik en dat lijkt me zeker niet makkelijk. Een ziek kind vraagt nu eenmaal wat meer van een gezin en daar moet rekening mee gehouden worden maar niet ten koste van de andere leden van het gezin.
Dat karakter of persoonlijkheid voor een deel aangeboren is klopt volgens mij wel, mijn andere zus heeft bijvoorbeeld wel altijd heel erg het idee gehad dat ze moest wijken voor haar zieke grote zus, zij vind tot op de dag van vandaag dat zij (wij) wel eens achtergesteld zijn of vergeten werd(en). Ik denk dat daar (aangeboren?) karakter om de hoek komt kijken, we hebben dezelfde situatie meegemaakt maar er toch heel andere opvattingen over. Mijn broertje heeft die periode niet echt bewust meegemaakt omdat hij toen nog vrij klein was.
Ik kan zelf nu heel goed merken hoe die periode mij gevormd heeft. Ik ben nu degene die vanwege ziekte de nodige dingen te verstouwen heeft en ik merk aan mezelf dat ik het veel makkelijker vind om die aandacht te geven dan om hem te ontvangen.
In mijn ziekenhuis carriere heb ik daar niet zoveel last van, ik ben gewent om met artsen e.d. om te gaan, ik kan problemen goed aankaarten en ik kom voor mezelf op, laat niets doen waar ik niet volledig achter sta en denk actief mee over mijn behandeling, allemaal dingen die ik geleerd heb (of afgekeken heb) van de ziekteperiode van mijn zus. Maar privé vind ik het een stuk lastiger. Echt over mijn ziekte praten, wat het voor me betekent, waar ik tegenaan loop, wat het emotioneel met me doet, daar kan ik moeilijk over praten met anderen of in ieder geval niet met mijn familie. En dat ligt niet aan hen, de interesse, aandacht en begrip is er wel, ik ben gewoon niet gewent om ermee om te gaan en om zo op de voorgrond te staan.
Ziek zijn is een vak in alle opzichten en in onze familie heeft opeens een bizarre stoelendans plaatsgevonden waardoor vooral mijn oudste zus en ik ineens van rol gewisseld zijn en nog niet precies weten wat onze functie nu is en hoe we daarmee om moeten gaan, maar het geeft wel een leuk inkijkje in hoe omstandigheden je beïnvloeden tijdens je ontwikkeling. Ik begrijp nu veel meer van hoe het geweest moet zijn om in die situatie op te moeten groeien en ik denk dat dat andersom ook wel zo is.
There is no love sincerer than the love of food.
Dat zul je waarschijnlijk voor de rest van je leven houden. Was je vroeger bijvoorbeeld een opvliegend type en heb je dat nu onder controle dan kan het zijn dat wanneer je bij je familie bent, ze precies op de juiste knoppen kunnen drukken om jou weer in die hoek te krijgen. Als je dan fel reageert bevestigt dat voor hen dat je nog steeds dat opvliegende type bent. Steek je energie niet in het overtuigen van je familie dat je als persoon bent veranderd, die energie kun je beter gebruiken.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:42 schreef taxibabe het volgende:
Aan de ene kant heb ik het wel afgesloten wat er gebeurt in mijn verleden, en ben ik bezig met mijzelf te veranderen (al een groot deel gedaan en naar mijn idee ten goede). Maar het verleden bij mij heeft vooral met mijn familie te maken. En daar zit het probleem een beetje, die familie kom ik nog steeds tegen en die zien niet dat ik veranderd ben. Zij denken nog steeds op oude voet verder te kunnen (het bekende cirkeltje), ik kan ze niet aan het verstand brengen dat ik niet meer zo ben.
Werd het "rustige" gedrag van je zus vroeger meer gewaardeerd? Soms hebben mensen een heel ander beeld van de werkelijkheid. Het zou kunnen dat als je hier dieper op in gaat met je zus, dat blijkt dat zij altijd naar jou heeft opgekeken omdat je altijd zo levendig en energiek was. Waarom zou men je gaan haten als je geen indruk maakt op hen?quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:51 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Als kind was ik een druk kind ('de clown'), mijn zus de stille en rustige. We hebben als gezin heel wat meegemaakt, hierdoor zijn we natuurlijk ook heel erg gevormd.
Nu zijn we allebei volwassen en hebben we een 'persoonlijkheid'. Mn zus is nu iemand die (naar mijn idee) nog steeds wel rustig is en voor een deel qua gedrag ook nog is als vroeger alleen iets anders uit.
Ik heb ook nog steeds dat drukke in mij, alleen zit dat drukke nu in mijn hoofd in plaats van dat ik het uit. Als kind deed ik heel druk om 'indruk' te maken op mijn omgeving, nu ben ik heel erg bezig met denken hoe ik moet doen zodat andere mensen mij niet gaan haten ... dus ook bezig zijn met 'indruk maken'
Ja, hoe inderdaad.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:55 schreef MinderMutsig het volgende:
Eigenlijk is je vraag dus meer hóe heeft het verleden invloed gehad op je persoonlijkheid?
Ik ben in een vergelijkbare situatie opgegroeid als jij alleen was bij mij mijn oudste zus degene die veel in het ziekenhuis lag. Dat heeft wel invloed gehad op wie ik ben geworden. Ik was aan de ene kant wat meer terug getrokken, heb ervan geleerd zelf mijn problemen op te lossen en mezelf weg te cijferen als dat nodig was maar aan de andere kant ben ik er ook veel weerbaarder door geworden. Ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen en om aandacht voor mij te vragen als het nodig was. Mijn ouders zijn daar in mijn ogen altijd heel goed mee om gegaan, wij (mijn andere zus, mijn kleine broertje en ik) werden zeker niet vergeten, ze hebben daar altijd een mooi evenwicht in weten te vinden vind ik en dat lijkt me zeker niet makkelijk. Een ziek kind vraagt nu eenmaal wat meer van een gezin en daar moet rekening mee gehouden worden maar niet ten koste van de andere leden van het gezin.
Dat karakter of persoonlijkheid voor een deel aangeboren is klopt volgens mij wel, mijn andere zus heeft bijvoorbeeld wel altijd heel erg het idee gehad dat ze moest wijken voor haar zieke grote zus, zij vind tot op de dag van vandaag dat zij (wij) wel eens achtergesteld zijn of vergeten werd(en). Ik denk dat daar (aangeboren?) karakter om de hoek komt kijken, we hebben dezelfde situatie meegemaakt maar er toch heel andere opvattingen over. Mijn broertje heeft die periode niet echt bewust meegemaakt omdat hij toen nog vrij klein was.
Ik kan zelf nu heel goed merken hoe die periode mij gevormd heeft. Ik ben nu degene die vanwege ziekte de nodige dingen te verstouwen heeft en ik merk aan mezelf dat ik het veel makkelijker vind om die aandacht te geven dan om hem te ontvangen.
In mijn ziekenhuis carriere heb ik daar niet zoveel last van, ik ben gewent om met artsen e.d. om te gaan, ik kan problemen goed aankaarten en ik kom voor mezelf op, laat niets doen waar ik niet volledig achter sta en denk actief mee over mijn behandeling, allemaal dingen die ik geleerd heb (of afgekeken heb) van de ziekteperiode van mijn zus. Maar privé vind ik het een stuk lastiger. Echt over mijn ziekte praten, wat het voor me betekent, waar ik tegenaan loop, wat het emotioneel met me doet, daar kan ik moeilijk over praten met anderen of in ieder geval niet met mijn familie. En dat ligt niet aan hen, de interesse, aandacht en begrip is er wel, ik ben gewoon niet gewent om ermee om te gaan en om zo op de voorgrond te staan.
Ziek zijn is een vak in alle opzichten en in onze familie heeft opeens een bizarre stoelendans plaatsgevonden waardoor vooral mijn oudste zus en ik ineens van rol gewisseld zijn en nog niet precies weten wat onze functie nu is en hoe we daarmee om moeten gaan, maar het geeft wel een leuk inkijkje in hoe omstandigheden je beïnvloeden tijdens je ontwikkeling. Ik begrijp nu veel meer van hoe het geweest moet zijn om in die situatie op te moeten groeien en ik denk dat dat andersom ook wel zo is.
Maar wat je zegt, dat je beter aandacht kunt geven dan ontvangen. Op het vlak van ziekte (verschrikkelijk woord trouwens) heb ik dat ook, heb het er niet graag over, tenminste, de gevoelens die erbij komen kijken. Komt ook omdat ik al vaak heb gemerkt dat het van veel mensen een schijninteresse was, of dat ze zich niet goed konden inleven, of begrepen. Ik heb dan geen zin om keer op keer uit te leggen hoe en wat. Ik ben heel erg positief ingesteld (gelukkig wel), en wanneer ik het daarover heb klinkt dat zo zwaar. En vaak ook tevergeefse moeite, omdat veel mensen afhaken als het lang duurt. In mijn ervaring dan. Het was voor mij dan ook zo heel erg anders (en speciaal) dat er een tijdje terug dus iemand was die wel oprecht daarmee omging dat heb ik nu al een paar keer gezegd, dat weet ik, maar ik ben er nog steeds door geraakt, was helemaal nieuw voor me.
Mijn ouders hebben mijn zus altijd zoveel mogelijk gelijk proberen te behandelen, en daar zijn ze heel goed in geslaagd. Mijn zus heeft het niet altijd zo ervaren, maarja, ook zij was nog een kind, kinderen betrekken nu eenmaal zo ongeveer alles op zichzelf. Ik denk dat je iemand dat ook niet echt kwalijk kunt nemen, gelukkig bestaat er totaal geen rancune ofzo over, en hebben we met zijn vieren een hele hechte band. Ook grotendeels weer door het verleden.
Ik heb niet zo'n leuke jeugd gehad (mishandeling, scheiding ouders), en dacht dat ik dit in mijn leven dat ik nu leid voor een groot gedeelte achterwege heb gelaten in mijn persoonlijkheid. Nu kan ik ervoor kiezen wie ik ben, en wat in het verleden is gebeurd probeer ik daar niet bij te betrekken. Ik dacht altijd dat ik nu een heel ander mens was.
Op dit moment loop ik bij een psycholoog om andere redenen (paniekstoornis/agorafobie) en ik kom er eigenlijk meer en meer achter dat de karaktertrekjes die ik heb, soms wel degelijk te verklaren zijn vanuit het verleden. Best eng eigenlijk... Ik dacht dat ik het verleden een plaatsje had gegeven en achterwege heb kunnen laten... Blijkt nu dus eigenlijk het tegendeel.
Maar goed, ik zit nu lekker in mijn vel
Meestal ben ik nu wel blij met de persoon die ik nu ben.
Maar je gedrag en je karakter valt op sommige gebieden dus wel te verklaren door je verleden heb ik gemerkt.
Op dit moment loop ik bij een psycholoog om andere redenen (paniekstoornis/agorafobie) en ik kom er eigenlijk meer en meer achter dat de karaktertrekjes die ik heb, soms wel degelijk te verklaren zijn vanuit het verleden. Best eng eigenlijk... Ik dacht dat ik het verleden een plaatsje had gegeven en achterwege heb kunnen laten... Blijkt nu dus eigenlijk het tegendeel.
Maar goed, ik zit nu lekker in mijn vel
Meestal ben ik nu wel blij met de persoon die ik nu ben.
Maar je gedrag en je karakter valt op sommige gebieden dus wel te verklaren door je verleden heb ik gemerkt.
Dit is dus het grappige aan die aanvaring van een paar weken geleden.quote:Op vrijdag 3 november 2006 07:15 schreef woniya het volgende:
[..]
Dat zul je waarschijnlijk voor de rest van je leven houden. Was je vroeger bijvoorbeeld een opvliegend type en heb je dat nu onder controle dan kan het zijn dat wanneer je bij je familie bent, ze precies op de juiste knoppen kunnen drukken om jou weer in die hoek te krijgen. Als je dan fel reageert bevestigt dat voor hen dat je nog steeds dat opvliegende type bent. Steek je energie niet in het overtuigen van je familie dat je als persoon bent veranderd, die energie kun je beter gebruiken.
Ik was inderdaad de driftkop, ik was vroeger degene die mn zus begon te slaan. Maar dat heb ik nu onder controle.
Tijdens die aanvaring bleef ik dus rustig en ging het niet volgens het cirkeltje. Hierdoor flipte mijn zus dus uit omdat ik niet deed wat ik altijd deed. Maar omdat er toch iemand uitflipte moest er dus gereageerd worden werd er gereageerd als altijd.. en dat is dat ik als schuldige werd aangewezen, terwijl ik dus deze keer niks heb gedaan. Dit heeft mij heel erg pijn gedaan. Later heb ik ze gevraagd om ze uit te leggen wat er gebeurt was en waarom ik de schuld kreeg. En dut kunnen ze niet.
Ze zien niet dat ik niet degene was die uitflipte. Omdat er iemand is uitgeflipt gaan ze er vanuit dat ik dat ben geweest. Ik kan niet tot hun doordringen dat ik ben veranderd.
Het lijkt alsof die reacties, manier van reageren, zo geconditioneerd is in de loop der jaren, vandaar dat ze het niet kunnen verklaren, het is een soort automatisme. Dat zal dus niet iets zijn wat je snel zult kunnen veranderen. Ik denk dat wanneer je op deze manier door blijft gaan, deze manier van reageren op dergelijke situaties, na verloop van tijd deze geconditioneerde reacties wel uitdoven. Maar dat heeft tijd nodig.quote:Op vrijdag 3 november 2006 09:11 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Dit is dus het grappige aan die aanvaring van een paar weken geleden.
Ik was inderdaad de driftkop, ik was vroeger degene die mn zus begon te slaan. Maar dat heb ik nu onder controle.
Tijdens die aanvaring bleef ik dus rustig en ging het niet volgens het cirkeltje. Hierdoor flipte mijn zus dus uit omdat ik niet deed wat ik altijd deed. Maar omdat er toch iemand uitflipte moest er dus gereageerd worden werd er gereageerd als altijd.. en dat is dat ik als schuldige werd aangewezen, terwijl ik dus deze keer niks heb gedaan. Dit heeft mij heel erg pijn gedaan. Later heb ik ze gevraagd om ze uit te leggen wat er gebeurt was en waarom ik de schuld kreeg. En dut kunnen ze niet.
Ze zien niet dat ik niet degene was die uitflipte. Omdat er iemand is uitgeflipt gaan ze er vanuit dat ik dat ben geweest. Ik kan niet tot hun doordringen dat ik ben veranderd.
Dat is wel waar. Maar de invloed die een gebeurtenis heeft staat ook in verband met andere gebeurtenissen in dat jonge leven. Als je bijvoorbeeld altijd een vrij gelukkig en zorgeloos leven leeft en opeens moet je verhuizen om wat voor reden dan ook, dan heeft dan een enorme invloed op dat kind. Als het kind al vrij jong met allerlei nare dingen in aanraking komt en het zou vervolgens moeten verhuizen, dan zou dat kind daar echt niet om malen. Ik bedoel eigenlijk dat het kader van de gebeurtenis erg belangrijk is. Het bepaalt voor een groot deel hoe het kind het ervaart.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:39 schreef dawg het volgende:
Nu bestaat de ideale situatie eigenlijk niet, maar een normale opvoeding, een normale levensloop, heeft denk ik minder invloed op de (latere) persoonlijkheidstrekken dan bijvoorbeeld als kind mishandeld worden, overlijden van je ouders op jonge leeftijd, ziekten, etc etc.
Ik heb ook de indruk dat sommige ervaringen op latere leeftijd aangepraat wordt als zijnde negatief. Een kind ervaart dingen vaak heel anders en maakt dat onderscheid nog niet zo sterk. Toen ik klein was en mijn oma overleed, vond ik dat op dat moment niet raar. Hoewel ik haar helemaal geweldig vond, miste ik haar niet want ze was er voor mij nog steeds op een bepaalde manier. Maar omdat de omgeving zo verdrietig reageerde had ik als kind de indruk dat ik verdrietig moest zijn omdat ze was overleden. Ik weet nog heel duidelijk dat ik die ervaring mijzelf aangeleerd heb als 'negatief'.
Ik heb soms ook net het tegenovergestelde, dat is pas wazig. Ik heb in het verleden best wel wat heftige dingen meegemaakt. Daarmee vergeleken zijn de 'problemen' die ik nu heb, absoluut peanuts. En toch vind ik mezelf soms nog buitengewoon beklagenswaardig Daar schaam ik me wel voor. Want vergeleken met een paar jaar terug, gaat het gewoon okay. Dus dan denk ik, ik heb dingen meegemaakt die veel erger zijn dan dit, leer eens een keer relativeren.
Om dat laatste vervolgens weer meteen te vergeten.
Daar schaam ik me wel voor. Want vergeleken met een paar jaar terug, gaat het gewoon okay. Dus dan denk ik, ik heb dingen meegemaakt die veel erger zijn dan dit, leer eens een keer relativeren.Om dat laatste vervolgens weer meteen te vergeten.
Zit dat in je aard? Of is het iets van de laatste tijd, dat je jezelf buitengewoon beklagenswaardig vindt?quote:Op vrijdag 3 november 2006 09:27 schreef _Arual_ het volgende:
Ik heb soms ook net het tegenovergestelde, dat is pas wazig. Ik heb in het verleden best wel wat heftige dingen meegemaakt. Daarmee vergeleken zijn de 'problemen' die ik nu heb, absoluut peanuts. En toch vind ik mezelf soms nog buitengewoon beklagenswaardig Daar schaam ik me wel voor. Want vergeleken met een paar jaar terug, gaat het gewoon okay. Dus dan denk ik, ik heb dingen meegemaakt die veel erger zijn dan dit, leer eens een keer relativeren.
Om dat laatste vervolgens weer meteen te vergeten.
Die term is een beetje overdreven hoorquote:Op vrijdag 3 november 2006 09:45 schreef dawg het volgende:
[..]
Zit dat in je aard? Of is het iets van de laatste tijd, dat je jezelf buitengewoon beklagenswaardig vindt?
Het zit wel in mijn aard ja, dat ik juist focus op de dingen die me niet lukken, die ik niet heb. Dat is echt mijn valkuil, ik weet het, en nog trap ik er iedere keer weer in. Begon op de basisschool al: dan haalde ik bijvoorbeeld 5 tienen en een negen, en dan kon ik echt verschrikkelijk balen van die negen.
En de oorzaak kun je herleiden naar dingen die je meegemaakt hebt in je verleden? Prestatiedrang of faalangst ofzo?
Mja, het zal best een oorzaak, of misschien zelfs vele, vele oorzaken hebben. Maar waar het mij nu dus om gaat, is dat je verleden soms ook juist géén invloed heeft op je persoonlijkheid, dat je weet waar je de fout ingaat, en het vervolgens weer met open ogen doet.quote:Op vrijdag 3 november 2006 10:06 schreef dawg het volgende:
En de oorzaak kun je herleiden naar dingen die je meegemaakt hebt in je verleden? Prestatiedrang of faalangst ofzo?
Ja ok, maar tussen rationaliteit en gevoel zit een levensgroot verschil.quote:Op vrijdag 3 november 2006 10:24 schreef _Arual_ het volgende:
[..]
Mja, het zal best een oorzaak, of misschien zelfs vele, vele oorzaken hebben. Maar waar het mij nu dus om gaat, is dat je verleden soms ook juist géén invloed heeft op je persoonlijkheid, dat je weet waar je de fout ingaat, en het vervolgens weer met open ogen doet.
Trouwens, ik denk niet dat je kunt zeggen dat je verleden géén invloed heeft, misschien dan op een andere manier.
Maar daar gaat dit topic niet over, ratio en gevoel bedoel ik, ik ben meer geinteresseerd op welke manier je verleden invloed heeft (gehad), wat voor invloed dat dan is, hoe je daarmee omgaat, etc.
mja, verleden. we willen het allemaal zo groot zien in de vorm van 'kindertijd', 'schooltijd' 'tijd bij de ouders' 'tijd bij vrienden' maar de grootste veranderingen die in mn persoonlijkheid teweeg worden gebracht zijn die kleine en grote realisaties die ik zelf doe, en die mij zelf dus vormen. zo heeft mn jeugd natuurlijk mijn persoonlijkheid sterk beinvloed, maar de realisaties die ik daarna zelf heb gedaan ook. ik kan het ook ophangen aan school, school heeft me heel erg beinvloed, omdat ik daar mede de tools kreeg om mezelf te veranderen, maar uiteindelijk vind iedere verandering en opbouw van je persoonlijkheid op in je hersenen (en genen natuurlijk ook) en naarmate je ouder wordt krijg je daar steeds meer overzicht en grip op.
ik vind heeft je verleden of hoe heeft je verleden je persoonlijkheid beinvloed eigenlijk een kulvraag wat betreft filosofie, maar wel leuk om te zien wat iemand nou heeft meegemaakt. Want alles wat er ooit met je is gebeurd en hebt bedacht ligt in je verleden, dus is het automatisch, jaaaaaa!
ik vind heeft je verleden of hoe heeft je verleden je persoonlijkheid beinvloed eigenlijk een kulvraag wat betreft filosofie, maar wel leuk om te zien wat iemand nou heeft meegemaakt. Want alles wat er ooit met je is gebeurd en hebt bedacht ligt in je verleden, dus is het automatisch, jaaaaaa!
Ik ben al van jongs af aan een strebertje en koppig van aard. Doordat ik vroeger (en nu dus nog steeds) in het gezin overal de schuld van kreeg heb ik hier vooral een soort van faalangst en een onzekerheid aan overgehouden.quote:Op vrijdag 3 november 2006 11:08 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja ok, maar tussen rationaliteit en gevoel zit een levensgroot verschil.
Trouwens, ik denk niet dat je kunt zeggen dat je verleden géén invloed heeft, misschien dan op een andere manier.
Maar daar gaat dit topic niet over, ratio en gevoel bedoel ik, ik ben meer geinteresseerd op welke manier je verleden invloed heeft (gehad), wat voor invloed dat dan is, hoe je daarmee omgaat, etc.
Ik heb in de loop der jaren een soort van gedrag aangeleerd om die driftbuien te onderdrukken. In emotionele situaties uit dit zich in een soort van muur maken. Op zo'n moment dat ik geen driftbui wil zet ik mijn gevoel uit en wordt ik heel strak en zakelijk. Ook in het dagelijkse leven ondervind ik hier problemen in. Als er iets fout gaat en het blijkt dat ik hier de schuld van krijg, ga ik helemaal onderzoeken waar en wat er fout is gegaan. Als de fout inderdaad bij mij ligt kan ik dat nu wel toegeven en dan wil ik ervoor zorgen dat ik die fout niet weer maak. Maar als de fout niet bij mij ligt en ik kan dat ook bewijzen wil ik ook dat de anderen hun fout toegeven en dat ze mij gelijk geven.
Ik denk dat als ik wat makkelijker van aard was geweest en dingen makkelijker naast je neerlegt (ik omschrijf dat meestal als kortzichtig), dat ik er nu niet zoveel problemen mee zou hebben gehad.
Je hebt wel eens mensen die daar niet zoveel over nadenken ... 'What you see is what you get'. Soms wou ik weleens dat ik een beetje zo was. Lekker makkelijk en gewoon doen.
Ja, ik begrijp wat je bedoelt bij het uitzoeken waar het fout is gegaan. Ikzelf heb dat eigenlijk niet, tenzij het gebeurde me heel erg na aan het hart ligt, dan blijf ik erover aan het nadenken en peinzen. Maar over het algemeen kan ik dingen vrij makkelijk naast me neerleggen. Ik hecht er dan ook niet zoveel waarde aan of iemand zijn (eventuele) fout wel of niet toegeeft, als ik voor mezelf maar weet hoe het zit. Maar ook hier weer geldt dat niet voor situaties die me na aan het hart liggen. Ik vind dat trouwens niet kortzichtig, kortzichtig vind ik wanneer mensen niet open kunnen of willen staan voor andermans mening en visie. Niet openstaan voor mensen op zich.quote:Op vrijdag 3 november 2006 12:25 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Ik ben al van jongs af aan een strebertje en koppig van aard. Doordat ik vroeger (en nu dus nog steeds) in het gezin overal de schuld van kreeg heb ik hier vooral een soort van faalangst en een onzekerheid aan overgehouden.
Ik heb in de loop der jaren een soort van gedrag aangeleerd om die driftbuien te onderdrukken. In emotionele situaties uit dit zich in een soort van muur maken. Op zo'n moment dat ik geen driftbui wil zet ik mijn gevoel uit en wordt ik heel strak en zakelijk. Ook in het dagelijkse leven ondervind ik hier problemen in. Als er iets fout gaat en het blijkt dat ik hier de schuld van krijg, ga ik helemaal onderzoeken waar en wat er fout is gegaan. Als de fout inderdaad bij mij ligt kan ik dat nu wel toegeven en dan wil ik ervoor zorgen dat ik die fout niet weer maak. Maar als de fout niet bij mij ligt en ik kan dat ook bewijzen wil ik ook dat de anderen hun fout toegeven en dat ze mij gelijk geven.
Ik denk dat als ik wat makkelijker van aard was geweest en dingen makkelijker naast je neerlegt (ik omschrijf dat meestal als kortzichtig), dat ik er nu niet zoveel problemen mee zou hebben gehad.
Je hebt wel eens mensen die daar niet zoveel over nadenken ... 'What you see is what you get'. Soms wou ik weleens dat ik een beetje zo was. Lekker makkelijk en gewoon doen.
Wat ik mezelf inderdaad nog moet leren is het naast me neerleggen van dat soort dingen, dat ik voor mezelf weet hoe het zit. ipv bevestiging zoeken dat ik wel gelijk heb, dan zou mn leven een stuk makkelijker zijn. Vooral in het geval met mijn familie. Ik wil zo graag dat ze zien dat ik veranderd ben, maar dat blijkt een onmogelijke taak.quote:Op vrijdag 3 november 2006 12:49 schreef dawg het volgende:
Ja, ik begrijp wat je bedoelt bij het uitzoeken waar het fout is gegaan. Ikzelf heb dat eigenlijk niet, tenzij het gebeurde me heel erg na aan het hart ligt, dan blijf ik erover aan het nadenken en peinzen. Maar over het algemeen kan ik dingen vrij makkelijk naast me neerleggen. Ik hecht er dan ook niet zoveel waarde aan of iemand zijn (eventuele) fout wel of niet toegeeft, als ik voor mezelf maar weet hoe het zit. Maar ook hier weer geldt dat niet voor situaties die me na aan het hart liggen. Ik vind dat trouwens niet kortzichtig, kortzichtig vind ik wanneer mensen niet open kunnen of willen staan voor andermans mening en visie. Niet openstaan voor mensen op zich.
Gelukkig heeft die persoon waar ik heel goed mee kan praten erbij gezeten toen 50 minuten aan de telefoon heb gehangen met mijn moeder. Ze wil het gewoon niet horen dat ik ben veranderd, het enige wat ze zegt is dat ze alles in het verleden goed heeft gedaan en dat ik moet toegeven en excuses moet aanbieden (voor iets wat ik dus niet heb gedaan en gezegt). Hier komt ook weer dat koppigheid naar boven, ik pas ervoor om weer de schuldige te zijn en ik vertik het nu om excuses aan te bieden voor iets wat ik niet heb gedaan.
Dit bedoel ik ook een beetje met kortzichtig. Mijn moeder ziet niet hoe ik me voel en is overtuigt van haarzelf en leeft gewoon door hoe ze altijd leefde. Dat zal wel lekker makkelijk zijn als je zo kunt leven toch?
Of het invloed heeft op mijn persoonlijkheid weet ik niet. Maar het beinvloedt wel mijn keuzes, de manier waarop ik in het leven sta, hoe ik dingen ervaar, wat ik voel etc. Misschien is dat alles bij elkaar wel mijn persoonlijkheid, gedachten, gevoel, gedrag, wijze waarop ik reageer. Ik denk van wel. Ik denk toch dat ik een ander leven zou leiden op dit moment als er bepaalde dingen niet waren gebeurd.
Wel interessant topic aangezien ik de laate tijd nogal bezig ben met dit soort gedachten.
Wel interessant topic aangezien ik de laate tijd nogal bezig ben met dit soort gedachten.
KISSSSSSSSSSS
Wat je maakt tot wat je (tot dusver) bent heeft met zoveel aspecten te maken. Dat heeft niet alleen te maken met gebeurtenissen met het verleden. Het versterkt misschien alleen.
Zover ik weet ben ik altijd verlegen geweest en weinig vriendinnetjes etc om me heen. In de pubertijd kreeg ik meer in de gaten dat ik achterliep qua ontwikkeling (van leeftijd tegenover gedrag).
Ik hield me als pubermeisje nooit bezig met er leuk uitzien, make-up en al helemaal niet met jongens.
Ja, ik heb tot mijn 14e zelfs nog met Barbies gespeeld.
Op de middelbare school werdt ik voornamelijk gepest door jongens en was gewoon de nerd uit de klas. Ik zei nooit wat terug en liet ze maar doen.
Enkele jaren terug begon ik pas op mijn uiterlijk te letten en interesse te krijgen in jongens. Ik verzorg me beter en onderneem dingen. Ik heb nog steeds weinig vrienden om me heen maar ik accepteer het.
Mijn eerste relatie kreeg ik ook pas op mijn 20e, dus zulke dingen duren bij mij ff wat langer nog.
Overigens draag ik nog altijd geen make-up maar zie ik er nu wel stukken beter uit (als ik zo vrij mag zijn) als toen.
Nu ik 21 ben hebben zulke dingen er wel voor gezorgt dat ik nu wel sterker in mijn schoenen sta en laat me niet snel van mijn stuk brengen en als me iets niet bevalt zeg ik het. Ik houd dus niet meer mijn mond zoals toen. Verlegen ben ik nog wel maar lang niet meer zo erg als toen. Ik sta nog steeds niet graag in de picture maar loop er niet meer voor weg.
Het is iig goed gekomen met me.
En ohja, de Barbies staan al jaaaaren op zolder.
Zover ik weet ben ik altijd verlegen geweest en weinig vriendinnetjes etc om me heen. In de pubertijd kreeg ik meer in de gaten dat ik achterliep qua ontwikkeling (van leeftijd tegenover gedrag).
Ik hield me als pubermeisje nooit bezig met er leuk uitzien, make-up en al helemaal niet met jongens.
Ja, ik heb tot mijn 14e zelfs nog met Barbies gespeeld.
Op de middelbare school werdt ik voornamelijk gepest door jongens en was gewoon de nerd uit de klas. Ik zei nooit wat terug en liet ze maar doen.
Enkele jaren terug begon ik pas op mijn uiterlijk te letten en interesse te krijgen in jongens. Ik verzorg me beter en onderneem dingen. Ik heb nog steeds weinig vrienden om me heen maar ik accepteer het.
Mijn eerste relatie kreeg ik ook pas op mijn 20e, dus zulke dingen duren bij mij ff wat langer nog.
Overigens draag ik nog altijd geen make-up maar zie ik er nu wel stukken beter uit (als ik zo vrij mag zijn) als toen.
Nu ik 21 ben hebben zulke dingen er wel voor gezorgt dat ik nu wel sterker in mijn schoenen sta en laat me niet snel van mijn stuk brengen en als me iets niet bevalt zeg ik het. Ik houd dus niet meer mijn mond zoals toen. Verlegen ben ik nog wel maar lang niet meer zo erg als toen. Ik sta nog steeds niet graag in de picture maar loop er niet meer voor weg.
Het is iig goed gekomen met me.
En ohja, de Barbies staan al jaaaaren op zolder.
Ja, maar denk je niet dat het voor jezelf beter is wanneer je probeert te accepteren dat je moeder/familie waarschijnlijk toch nooit zullen zien dat je veranderd bent? Dat zal wel heel moeilijk voor je zijn, tenminste, afgaande op je reacties, maar aan de andere kant geeft het je ook een beetje rust, omdat je dan niet meer zo wanhopig op zoek bent naar bevestiging.quote:Op vrijdag 3 november 2006 13:12 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Wat ik mezelf inderdaad nog moet leren is het naast me neerleggen van dat soort dingen, dat ik voor mezelf weet hoe het zit. ipv bevestiging zoeken dat ik wel gelijk heb, dan zou mn leven een stuk makkelijker zijn. Vooral in het geval met mijn familie. Ik wil zo graag dat ze zien dat ik veranderd ben, maar dat blijkt een onmogelijke taak.
Gelukkig heeft die persoon waar ik heel goed mee kan praten erbij gezeten toen 50 minuten aan de telefoon heb gehangen met mijn moeder. Ze wil het gewoon niet horen dat ik ben veranderd, het enige wat ze zegt is dat ze alles in het verleden goed heeft gedaan en dat ik moet toegeven en excuses moet aanbieden (voor iets wat ik dus niet heb gedaan en gezegt). Hier komt ook weer dat koppigheid naar boven, ik pas ervoor om weer de schuldige te zijn en ik vertik het nu om excuses aan te bieden voor iets wat ik niet heb gedaan.
Dit bedoel ik ook een beetje met kortzichtig. Mijn moeder ziet niet hoe ik me voel en is overtuigt van haarzelf en leeft gewoon door hoe ze altijd leefde. Dat zal wel lekker makkelijk zijn als je zo kunt leven toch?
Je maakt beslissingen gebaseerd op drie zaken:
- De huidige situatie
- De afgelegde levensloop (je verleden dus)
- De aangeboren aanleg voor zaken.
Als je snel kwaad bent door aanleg ofzo, of je hebt sterke aanleg voor een bepaald gedrag dan zal dat zich ontwikkelen naar alle waarschijnlijkheid.
De afgelegde levensloop vlakt de zaken af of versterkt ze al naar gelang de ervaringen. Zit het in je aaleg dat je snel zenuwachtig bent dan zullen negatieve ervaringen dit gedrag versterken als je met gelijksoortige situaties in aanraking komt. Ben je enorm zelfverzekerd uit aanleg dan zullen positieve zaken over zelf genomen beslissingen dit versterken.
Dan komt nog de huidige situatie waarin je een beslissing neemt.
Als we de van aanleg zenuwachtige persoon met slechte ervaring nemen zal die in een comfortable omgeving met veel vrienden enzo ondanks zijn genetische en geschiedkundige situatie wat meer op zijn gemak voelen (wellicht niet helemaal).
Als we de aanleg van de zelfverzekerde persoon met goede ervaringen nemen zal die in een moeilijkere situatie met veel psychologisch sterke mensen zijn mannetje kunnen staan, maar wellicht toch enigzins rekening houden met anderen om niet compleet arrogant over te komen.
Dus ja, je verleden is weldegelijk belangrijk voor vaardigheden op het moment. Maar het is lang niet de enigste factor.
Ik denk dat je verleden gerivaliseerd wordt door de omstandigheden waar je je in bevind als je een beslissing moet nemen. Aanleg daarintegen is een zeer grote factor maar een constante die naar gelang de levensloop steeds minder invloed heeft op je door de ervaringen op de afgelegde weg.
- De huidige situatie
- De afgelegde levensloop (je verleden dus)
- De aangeboren aanleg voor zaken.
Als je snel kwaad bent door aanleg ofzo, of je hebt sterke aanleg voor een bepaald gedrag dan zal dat zich ontwikkelen naar alle waarschijnlijkheid.
De afgelegde levensloop vlakt de zaken af of versterkt ze al naar gelang de ervaringen. Zit het in je aaleg dat je snel zenuwachtig bent dan zullen negatieve ervaringen dit gedrag versterken als je met gelijksoortige situaties in aanraking komt. Ben je enorm zelfverzekerd uit aanleg dan zullen positieve zaken over zelf genomen beslissingen dit versterken.
Dan komt nog de huidige situatie waarin je een beslissing neemt.
Als we de van aanleg zenuwachtige persoon met slechte ervaring nemen zal die in een comfortable omgeving met veel vrienden enzo ondanks zijn genetische en geschiedkundige situatie wat meer op zijn gemak voelen (wellicht niet helemaal).
Als we de aanleg van de zelfverzekerde persoon met goede ervaringen nemen zal die in een moeilijkere situatie met veel psychologisch sterke mensen zijn mannetje kunnen staan, maar wellicht toch enigzins rekening houden met anderen om niet compleet arrogant over te komen.
Dus ja, je verleden is weldegelijk belangrijk voor vaardigheden op het moment. Maar het is lang niet de enigste factor.
Ik denk dat je verleden gerivaliseerd wordt door de omstandigheden waar je je in bevind als je een beslissing moet nemen. Aanleg daarintegen is een zeer grote factor maar een constante die naar gelang de levensloop steeds minder invloed heeft op je door de ervaringen op de afgelegde weg.
I mean no harm
Ja, klopt wel wat je zegt. Denk ook dat iedereen het daarover wel eens is.quote:Op vrijdag 3 november 2006 18:39 schreef pomtiedom het volgende:
Je maakt beslissingen gebaseerd op drie zaken:
- De huidige situatie
- De afgelegde levensloop (je verleden dus)
- De aangeboren aanleg voor zaken.
Als je snel kwaad bent door aanleg ofzo, of je hebt sterke aanleg voor een bepaald gedrag dan zal dat zich ontwikkelen naar alle waarschijnlijkheid.
De afgelegde levensloop vlakt de zaken af of versterkt ze al naar gelang de ervaringen. Zit het in je aaleg dat je snel zenuwachtig bent dan zullen negatieve ervaringen dit gedrag versterken als je met gelijksoortige situaties in aanraking komt. Ben je enorm zelfverzekerd uit aanleg dan zullen positieve zaken over zelf genomen beslissingen dit versterken.
Dan komt nog de huidige situatie waarin je een beslissing neemt.
Als we de van aanleg zenuwachtige persoon met slechte ervaring nemen zal die in een comfortable omgeving met veel vrienden enzo ondanks zijn genetische en geschiedkundige situatie wat meer op zijn gemak voelen (wellicht niet helemaal).
Als we de aanleg van de zelfverzekerde persoon met goede ervaringen nemen zal die in een moeilijkere situatie met veel psychologisch sterke mensen zijn mannetje kunnen staan, maar wellicht toch enigzins rekening houden met anderen om niet compleet arrogant over te komen.
Dus ja, je verleden is weldegelijk belangrijk voor vaardigheden op het moment. Maar het is lang niet de enigste factor.
Ik denk dat je verleden gerivaliseerd wordt door de omstandigheden waar je je in bevind als je een beslissing moet nemen. Aanleg daarintegen is een zeer grote factor maar een constante die naar gelang de levensloop steeds minder invloed heeft op je door de ervaringen op de afgelegde weg.
Maar, in welke mate? Maakt het veel verschil of je positieve of negatieve dingen in je verleden hebt meegemaakt? Zie je dat duidelijk terug in het dagelijks leven, bij jezelf? Zijn veel persoonlijkheidstrekken specifiek voor een persoon, of zie je bepaalde dingen terug bij meerdere mensen? Etc etc.
Jazeker.quote:Op zaterdag 4 november 2006 18:31 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, klopt wel wat je zegt. Denk ook dat iedereen het daarover wel eens is.
Maar, in welke mate? Maakt het veel verschil of je positieve of negatieve dingen in je verleden hebt meegemaakt? Zie je dat duidelijk terug in het dagelijks leven, bij jezelf? Zijn veel persoonlijkheidstrekken specifiek voor een persoon, of zie je bepaalde dingen terug bij meerdere mensen? Etc etc.
Het is natuurlijk de vraag hoe je geneigd bent te reageren op een positieve of negatieve gebeurtenis in je leven en hoe zwaar je zelf aan die gebeurtenis tilt. Het is echter moeilijk om te bepalen in welke maten en hoe dit je leven bepaald. dit verschilt van persoon tot persoon. In weze kan alleen de persoon in kwestie met zekerheid bepalen hoe iets hem zou beinvloeden en zelfs dat is een aanname. Dit komt omdat de persoonzelf niet alles van zichzelf weet. Zeg maar spirituele onkunde omdat je altijd jezelf in enige mate voor de gek houd en niet alles van jezelf kunt ontdekken door onbekende situaties.
Er is helaas niet echt een statistiek op te tekenen voor de impact van een verandering, niet voor een samenleving in zijn geheel en niet voor ieder individu. Je kunt wel reacties in grote maten leren te bepalen, maar er is altijd kans dat een gebeurtenis je zaken over jezelf (of anderen) leert kennen die niet verwacht of bekend waren. De basisregels wat ik aangaf helpen bij het vormen van een beeld en bij het nauwkeuriger maken van voorspellingen maar niet bij een exacte uitkomst. Maar een positieve of negatieve ervaring is zeker van belang in iemands toekomstige handelen.
Verwacht echter geen handleiding en vaste variabelen van mensen hier.
I mean no harm
geweldig onderwerp en wil het zeker wel effe lezen en misschien op reageren, maar heb nu effe geen tijd.
Ik ben benieuwd.quote:Op dinsdag 7 november 2006 22:59 schreef zazou het volgende:
geweldig onderwerp en wil het zeker wel effe lezen en misschien op reageren, maar heb nu effe geen tijd.
en c_c, hoe zit het met jou?
Je wordt geboren met een aantal genen en shit. Die genen bepalen in de eerste instantie uit wat voor pakket je bestaat. Wat je ingrediënten zijn als het ware. Je opvoeding en omgeving, je familie en alle andere externe factoren bepalen je ontwikkelingsomgeving. Zij staan wel/niet toe wat mag, waar normen en waarden liggen, waar je grenzen liggen ed. Hierin krijg jezelf steeds meer inspraak.
De ervaringen, de talenten, de hele reutemeteut die je moet doorstaan door toedoen van jezelf en je directe omgeving zal een impact op jou hebben. Daarin weet je niet meteen hoeveel impact dat is, maar daar kom je met steeds meer zelfbewustzijn achter. Je leert je grenzen kennen, overschrijden, afbakenen, etc.
Uiteindelijk hou je iemand over die weet waar hij/zij uit bestaat.
Over het algemeen komt het niet zover, want er zijn maar weer weinig mensen die zichzelf durven te laten zien. Dit ook mede omdat iemand graag geaccepteerd wil worden door de omgeving om er zelf zoveel mogelijk, al dan wel/niet bewust, profijt uit te halen. Hierin leert men zichzelf ook steeds meer schikken. Een maatschappij, als die in Nederland, vraagt nou eenmaal van de bewoner om water bij de wijn te doen. Dit allemaal en nog meer zijn een proces in karakterontwikkeling. Dat iemand heel veel nadenkt, wil niet meteen zeggen dat het een zwaarbeladen karakter heeft, dat het een pessimist of een twijfelaar is, maar het kan ook zeggen dat iemand nadenkt over ( voor zichzelf ) problemen die niet 1,2,3 een oplossing hebben.
De ervaringen, de talenten, de hele reutemeteut die je moet doorstaan door toedoen van jezelf en je directe omgeving zal een impact op jou hebben. Daarin weet je niet meteen hoeveel impact dat is, maar daar kom je met steeds meer zelfbewustzijn achter. Je leert je grenzen kennen, overschrijden, afbakenen, etc.
Uiteindelijk hou je iemand over die weet waar hij/zij uit bestaat.
Over het algemeen komt het niet zover, want er zijn maar weer weinig mensen die zichzelf durven te laten zien. Dit ook mede omdat iemand graag geaccepteerd wil worden door de omgeving om er zelf zoveel mogelijk, al dan wel/niet bewust, profijt uit te halen. Hierin leert men zichzelf ook steeds meer schikken. Een maatschappij, als die in Nederland, vraagt nou eenmaal van de bewoner om water bij de wijn te doen. Dit allemaal en nog meer zijn een proces in karakterontwikkeling. Dat iemand heel veel nadenkt, wil niet meteen zeggen dat het een zwaarbeladen karakter heeft, dat het een pessimist of een twijfelaar is, maar het kan ook zeggen dat iemand nadenkt over ( voor zichzelf ) problemen die niet 1,2,3 een oplossing hebben.
ik heb ook veel meegemaakt vroeger..het is te ingewikkeld om dat uit te leggen.ik wil daar niet over praten eigenlijk omdat ik het wil vergeten wat eigenlijk averechts werkte..ben sinds half jaar in therapie daarvoor en zelfs mijn peut schrikt weleens van wat elementen die ik vertel.
het verleden heeft uitwerking op mij in de "wie ik nu ben tijd" positieve kanten.De tegenslagen die ik nu heb in het gewone leven zijn gevoelsmatig niets met hoe ik het vroeger had dat ik het eigenlijk normaal vind dat dingen niet leuk zijn ..daardoor makkelijker weer de leuke kanten van het leven kan zien .
het verleden heeft uitwerking op mij in de "wie ik nu ben tijd" positieve kanten.De tegenslagen die ik nu heb in het gewone leven zijn gevoelsmatig niets met hoe ik het vroeger had dat ik het eigenlijk normaal vind dat dingen niet leuk zijn ..daardoor makkelijker weer de leuke kanten van het leven kan zien .
Het verleden heeft zeker invloed op wat je later word.
Ik kon op mijn 13e al een huishouden runnen,wassen,strijken,alles.
Iets wat natuurlijk niet normaal is op de leeftijd,maar ik moest wel ivm omstandigheden thuis.
Er was GEEN dwang,laat ik even duidelijk zijn,moeder werkte en ik ging na school meteen aan de slag.
Je begrijpt dat ik geen vrienden had toen,en nog steeds heb ik (38) er moeite mee.
Ik weet gewoon niet hoe je dat aanpakt.
Helaas heb ik ook bijzonder slechte dingen meegemaakt,waaronder een vriendje van mijn moeder die vermoord werd bij ons thuis.
Zoiets vergeet je je hele leven niet,ik was toen 19 jaar.
Nu leer ik om uit te gaan en echt plezier te hebben,hoewel mensen er een beetje moeite mee hebben om geduldig met mij te zijn.
Helaas is het verwijt gauw gemaakt dat ik niet grappig ben in gezelschap of spraakzaam,ik ben meer het type die eerst kijkt hoe de situatie is en daarna pas loskomt.
Verder ben ik pas op mij 33e begonnen met drinken,wat het letterlijke smeermiddel is in sommig gezelschap.
Gelukkig ben ik wel wijs genoeg om te stoppen met drinken op een avond als ik echt voel dat mijn benen het gaan begeven,wat weer bewondering geeft in gezelschap.
Ik kon op mijn 13e al een huishouden runnen,wassen,strijken,alles.
Iets wat natuurlijk niet normaal is op de leeftijd,maar ik moest wel ivm omstandigheden thuis.
Er was GEEN dwang,laat ik even duidelijk zijn,moeder werkte en ik ging na school meteen aan de slag.
Je begrijpt dat ik geen vrienden had toen,en nog steeds heb ik (38) er moeite mee.
Ik weet gewoon niet hoe je dat aanpakt.
Helaas heb ik ook bijzonder slechte dingen meegemaakt,waaronder een vriendje van mijn moeder die vermoord werd bij ons thuis.
Zoiets vergeet je je hele leven niet,ik was toen 19 jaar.
Nu leer ik om uit te gaan en echt plezier te hebben,hoewel mensen er een beetje moeite mee hebben om geduldig met mij te zijn.
Helaas is het verwijt gauw gemaakt dat ik niet grappig ben in gezelschap of spraakzaam,ik ben meer het type die eerst kijkt hoe de situatie is en daarna pas loskomt.
Verder ben ik pas op mij 33e begonnen met drinken,wat het letterlijke smeermiddel is in sommig gezelschap.
Gelukkig ben ik wel wijs genoeg om te stoppen met drinken op een avond als ik echt voel dat mijn benen het gaan begeven,wat weer bewondering geeft in gezelschap.
Je persoonlijkheid veranderd steeds volgens mij. Ik ben nu hard bezig om dat te veranderen nl.
Bij mij thuis heb ik bijv. vanaf jongs af aan in de drukte geleeft, omdat mijn ouders de hele dag lopen te schreeuwen, veel schelden tegen elkaar en vaak lang kunnen praten over negatieve dingen. Toen ik jonger was dacht ik natuurlijk dat het normaal was, maar het werd steeds idioter. Schreeuwen, onterecht beschuldigen, niet naar de ander luisteren, ècht altijd denken dat ze gelijk hebben, negatief praten, schelden, iedere dag zeiken over dezelfde dingen en allerlei beledigingen.. Ik werd volwassen, kreeg er steeds meer een hekel aan en begon te merken dat het niet normaal was. En waar je mee omgaat word je mee besmet... Want toen kreeg ik eigenlijk pas op wat latere leeftijd door dat ik zelf die dingen ook wel had, maar zo helemaal niet moet zijn en dat ik ook echt 180 graden de andere kant op moest met bepaalde dingen aan mijn persoonlijkheid. Vooral omdat het bij mijn vriendin en andere mensen altijd heel rustig was in huis en kwam er mede daardoor achter wat wèl normaal was. Ik vind het zelf eigenlijk heel erg om te kotsen dat ik die trekjes voor een deel ook heb overgenomen. Zo langzamerhand is het wel aardig weggegaan. Door steeds maar bezig te zijn overal op te letten en me in te houden, tot het automatisch gaat. Gelukkig krijg ik nu af en toe zelfs van mensen te horen dat ik leuker en positiever ben als 5 jaar terug.. Ik denk dus zo, als je je aan bepaald gedrag van jezelf begint te storen ben je uiteindelijk fanatiek genoeg om jezelf te veranderen, vooral als je positieve reacties krijgt.
Bij mij thuis heb ik bijv. vanaf jongs af aan in de drukte geleeft, omdat mijn ouders de hele dag lopen te schreeuwen, veel schelden tegen elkaar en vaak lang kunnen praten over negatieve dingen. Toen ik jonger was dacht ik natuurlijk dat het normaal was, maar het werd steeds idioter. Schreeuwen, onterecht beschuldigen, niet naar de ander luisteren, ècht altijd denken dat ze gelijk hebben, negatief praten, schelden, iedere dag zeiken over dezelfde dingen en allerlei beledigingen.. Ik werd volwassen, kreeg er steeds meer een hekel aan en begon te merken dat het niet normaal was. En waar je mee omgaat word je mee besmet... Want toen kreeg ik eigenlijk pas op wat latere leeftijd door dat ik zelf die dingen ook wel had, maar zo helemaal niet moet zijn en dat ik ook echt 180 graden de andere kant op moest met bepaalde dingen aan mijn persoonlijkheid. Vooral omdat het bij mijn vriendin en andere mensen altijd heel rustig was in huis en kwam er mede daardoor achter wat wèl normaal was. Ik vind het zelf eigenlijk heel erg om te kotsen dat ik die trekjes voor een deel ook heb overgenomen. Zo langzamerhand is het wel aardig weggegaan. Door steeds maar bezig te zijn overal op te letten en me in te houden, tot het automatisch gaat. Gelukkig krijg ik nu af en toe zelfs van mensen te horen dat ik leuker en positiever ben als 5 jaar terug.. Ik denk dus zo, als je je aan bepaald gedrag van jezelf begint te storen ben je uiteindelijk fanatiek genoeg om jezelf te veranderen, vooral als je positieve reacties krijgt.
Dat iemand wordt beinvloed door ervaringen, zowel negatief als positief, ben ik wel zeker van (het bepaald hoe je ergens op reageerd).quote:Op vrijdag 3 november 2006 09:23 schreef Geartsjuh het volgende:
Dat is wel waar. Maar de invloed die een gebeurtenis heeft staat ook in verband met andere gebeurtenissen in dat jonge leven. Als je bijvoorbeeld altijd een vrij gelukkig en zorgeloos leven leeft en opeens moet je verhuizen om wat voor reden dan ook, dan heeft dan een enorme invloed op dat kind. Als het kind al vrij jong met allerlei nare dingen in aanraking komt en het zou vervolgens moeten verhuizen, dan zou dat kind daar echt niet om malen. Ik bedoel eigenlijk dat het kader van de gebeurtenis erg belangrijk is. Het bepaalt voor een groot deel hoe het kind het ervaart.
Ik heb ook de indruk dat sommige ervaringen op latere leeftijd aangepraat wordt als zijnde negatief. Een kind ervaart dingen vaak heel anders en maakt dat onderscheid nog niet zo sterk. Toen ik klein was en mijn oma overleed, vond ik dat op dat moment niet raar. Hoewel ik haar helemaal geweldig vond, miste ik haar niet want ze was er voor mij nog steeds op een bepaalde manier. Maar omdat de omgeving zo verdrietig reageerde had ik als kind de indruk dat ik verdrietig moest zijn omdat ze was overleden. Ik weet nog heel duidelijk dat ik die ervaring mijzelf aangeleerd heb als 'negatief'.
Dat je eigen persoon daar ook mee te maken heeft is naar mijn idee ook zo (het bepaald hoe je met een ervaring omgaat).
Ik heb ook op jonge leeftijd mijn oma verloren, alleen ik heb dat wel bewust meegemaakt.
Ik kon ook niet in de buurt van de begravenplaats komen zonder in tranen uit te barsten.
De reden dat ik als jong kind een hoop echt bewust heb meegemaakt komt doordat Ik slechthorende ouders heb (zelf ben ik horende) en als kind vaak moest tolken of vertalen voor hun, waardoor ik een mindere jeugd heb gehad dan de meeste andere van mijn leeftijd, ik heb geen slechte jeugd gehad maar moest veel vroeger serieuser zijn.
Dat ik dan ook nog familie heb gehad die ervoor hebben gezorgd dat ik een minderwaardigheidscomplex heb gehad heeft ook niet echt geholpen.
Ik ben op eigen kracht uit dat dal geklommen en er is niemand meer die mij daarin krijgt, en dat weten ze intussen ook.
Ik heb tegenwoordig het idee: ze lullen maar een eind weg, ze weten toch niet beter of kunnen niet beter en zijn jaloers op wat ik met eigen kracht heb bereikt (en dat scheeld een hoop).
Ik ben (redelijk) makkelijk en rustig, maar daar heb ik wel aan moeten werken.quote:Op vrijdag 3 november 2006 12:25 schreef taxibabe het volgende:
Ik ben al van jongs af aan een strebertje en koppig van aard. Doordat ik vroeger (en nu dus nog steeds) in het gezin overal de schuld van kreeg heb ik hier vooral een soort van faalangst en een onzekerheid aan overgehouden.
Ik heb in de loop der jaren een soort van gedrag aangeleerd om die driftbuien te onderdrukken. In emotionele situaties uit dit zich in een soort van muur maken. Op zo'n moment dat ik geen driftbui wil zet ik mijn gevoel uit en wordt ik heel strak en zakelijk. Ook in het dagelijkse leven ondervind ik hier problemen in. Als er iets fout gaat en het blijkt dat ik hier de schuld van krijg, ga ik helemaal onderzoeken waar en wat er fout is gegaan. Als de fout inderdaad bij mij ligt kan ik dat nu wel toegeven en dan wil ik ervoor zorgen dat ik die fout niet weer maak. Maar als de fout niet bij mij ligt en ik kan dat ook bewijzen wil ik ook dat de anderen hun fout toegeven en dat ze mij gelijk geven.
Ik denk dat als ik wat makkelijker van aard was geweest en dingen makkelijker naast je neerlegt (ik omschrijf dat meestal als kortzichtig), dat ik er nu niet zoveel problemen mee zou hebben gehad.
Je hebt wel eens mensen die daar niet zoveel over nadenken ... 'What you see is what you get'. Soms wou ik weleens dat ik een beetje zo was. Lekker makkelijk en gewoon doen.
Zoals al eerder beschreven heb ik een minderwaardigheidscomplex gehad waar ik zelf uit ben gekomen en dat heeft mij gewoon gesterkt en gevormd tot de persoon die ik nu ben en de persoonlijkheid die ik nu heb (makkelijk, meegaand, inlevend, maf en ik kan voor sommige personen een levende hel worden als ze me iets misdaan hebben).
Het nadeel (voor anderen) is dat ik nu meer nadenk bij wat ik doe en waar ik mee bezig ben, laat dat nou net iets zijn waar sommige niet tegenkunnen en mij dus met rust laten.
Ze weten nu ook dat ze mij in mijn waarde moeten laten, doen ze dat niet dan hebben ze grote problemen (ik fik ze dan af tot aan de veters )
)
Op zondag 18 februari 2007 08:03 schreef ondeugend het volgende:
Ik ben een modje met ochtendhumeur.... so watch your back.
Ik ben een modje met ochtendhumeur.... so watch your back.
mmhh ik was vroeger altijd erg op mezelf, heb me altijd alles zelf geleerd, ik lette en wist nooit van andere dingen, dat zelfs eindigde in dat ik een surprise voor iemand scheen te moeten maken voor sinterklaas in de brugklas en ik me er nix van kon herinneren. Ik had nooit het idee dat mensen tegen mij praatten. Ik maakte aardig wat fouten met praten en horen was een moeite voor me. Mensen maakten ook altijd grapjes erover en tegen me, waardoor ik zo'n automatisch aangeleerde response had van "wat moet je nu weer".
Pas later werd bekend dat ik dyslexie met horen/praten had en ik zeer op mezelf gesteld was. En werd me verteld dat ik altijd boos en chagerijnig overkwam, toen kon het me niet zo boeien, aangezien ik nooit het idee had dat mensen om me gaven, vroeg me vaak af waarom mensen tegen me praatten, ik ben maar een persoon, wat maakt mij interessant? Eerlijk gezegd snap ik het nu af en toe ook niet, maar ik voelde me af en toe wel eenzaam. Kennelijk snauwde ik mensen altijd af, ook al dacht ik dat ik gewoon normaal aardig deed.
Wat het me tot heeft gemaakt? Iemand met veel kennissen/vrienden, maar geen supervrienden. Aardig introvert en heb me eigen manier van vermaak. Maar langzamerhand wordt ik veel minder introvert, ik praat nu veel gemakkelijker en talen beginnen interessanter worden. Ik lach ook veel te veel tegenwoordig en probeer me best mensen aan het lachen te maken. Maar nog steeds ben ik wat eenzaampjes, niet per se van mijn kant, maar waarsch. omdat ik in me verleden mensen wat heb afgesnauwd door onbedoeld geen interesse te vertonen. Tegenwoordig maak ik ook een blije en pogend op een grappige manier "wat moet je" te zeggen. Tegenwoordig leer ik nog steeds alles van mezelf door naar andere dingen te kijken en de manier ervan te begrijpen.
Denk niet dat de gemiddelde persoon zon soort verleden heeft gehad
Pas later werd bekend dat ik dyslexie met horen/praten had en ik zeer op mezelf gesteld was. En werd me verteld dat ik altijd boos en chagerijnig overkwam, toen kon het me niet zo boeien, aangezien ik nooit het idee had dat mensen om me gaven, vroeg me vaak af waarom mensen tegen me praatten, ik ben maar een persoon, wat maakt mij interessant? Eerlijk gezegd snap ik het nu af en toe ook niet, maar ik voelde me af en toe wel eenzaam. Kennelijk snauwde ik mensen altijd af, ook al dacht ik dat ik gewoon normaal aardig deed.
Wat het me tot heeft gemaakt? Iemand met veel kennissen/vrienden, maar geen supervrienden. Aardig introvert en heb me eigen manier van vermaak. Maar langzamerhand wordt ik veel minder introvert, ik praat nu veel gemakkelijker en talen beginnen interessanter worden. Ik lach ook veel te veel tegenwoordig en probeer me best mensen aan het lachen te maken. Maar nog steeds ben ik wat eenzaampjes, niet per se van mijn kant, maar waarsch. omdat ik in me verleden mensen wat heb afgesnauwd door onbedoeld geen interesse te vertonen. Tegenwoordig maak ik ook een blije en pogend op een grappige manier "wat moet je" te zeggen. Tegenwoordig leer ik nog steeds alles van mezelf door naar andere dingen te kijken en de manier ervan te begrijpen.
Denk niet dat de gemiddelde persoon zon soort verleden heeft gehad
Laat dat een aansporing zijn. 
Jaja, daar ben ik al . Pas op, je trekt een beerput open .quote:Op woensdag 8 november 2006 09:09 schreef dawg het volgende:
[..]
Ik ben benieuwd.
en c_c, hoe zit het met jou?
. Pas op, je trekt een beerput open Ik was van jongs af aan al een stil, verlegen, introvert meisje. Pas op de middelbare school (toen het pesten verleden tijd werd) heb ik geleerd dat ik m'n mond best open kon trekken als me onrecht aangedaan werd, en merkte ik dat het af en toe zelf op prijs werd genomen, wát ik zei. Ik heb toen een soort facade ontwikkeld dmv humor ( ) en gevatheid, wat in combinatie met mijn drang om mensen te helpen en eigenschap dat ik goed kon luisteren naar anderen heeft geleid tot het punt dat ik wat beter in m'n vel zat en mezelf iets meer ging waarderen.
Rond mijn 16e is daar flink hard verandering in gekomen, na een aantal gebeurtenissen. Gevolg van die gebeurtenissen was dat mijn moeder ernstig ziek is geworden en ik ineens een huishouden te runnen had en mijn hele familie zich om een aantal duistere redenen compleet tegen me keerde. Eigenlijk is dit nog steeds aan de gang en is mijn verleden eigenlijk nog m'n dagelijkse leven, omdat de mensen om me heen het niet los kunnen laten, en mij erin mee blijven sleuren. Ik heb het dus ook nog niet echt verwerkt.
De invloed die het op mij heeft gehad is dat ik weer terug ben naar het stille introverte meisje, dat probeert een enorme facade op te houden. In het begin heb ik krampachtig hard m'n best gedaan om niemand te laten merken wat er aan de hand was, of dát er iets aan de hand was. Nu ben ik daar wat makkelijker in. Ik zeg tegen mensen die dicht bij me staan en er dus eigenlijk het recht op hebben hoe het écht met me is en probeer te leren om hulp te accepteren. Ik vertrouw geen mensen meer. Een aantal mensen die mijn volledige vertrouwen kregen hebben dat zodanig tegen me gebruikt dat ik heel moeilijk ben met nieuwe mensen. Ik hou er eigenlijk ook helemaal niet van om sociaal te zijn, want het kost me teveel energie. Doordat ik erg vaak negatief ben behandeld en beoordeeld door mensen, ben ik constant bezig met andermans mening over mij. Zo vaak dat het eigenlijk mijn dagelijkse bezigheden begint te storen. Ik ben niet op m'n gemak bij veel onbekende mensen. Als een kluizenaar door het leven gaan lijkt me echter ook weer niets, dus ik probeer mezelf er wel toe te zetten om sociale dingen te doen. Het helpt denk ik wel dat ik een luisterend oor kan zijn (ja, ik heb ook geleerd om arrogant over te komen )en weet hoe het is om het ronduit kut te hebben. Wat al eerder gezegd wordt, ik ben ook eerder aangetrokken tot mensen die al het nodige hebben meegemaakt en dus niet alles roze en fluffy inzien. Ik ben een eeuwige pessimist, maar wel een die er veel voor doet om het anderen naar hun zin te maken.
Dus. Eigenlijk ben ik een complete nutcase .
En een knuffelturk.quote:Op donderdag 9 november 2006 22:05 schreef clumsy_clown het volgende:
<modbreak>
Dus. Eigenlijk ben ik een complete nutcase .
Maar, je item? Een uitzondering? Of is het daarom een item?
Ik heb de 2 laatste post gelezen en het viel me op dat er veel geinterpreteerd wordt over de omgeving. Het is natuurlijk wel hoe je het ervaart en wat deze ervaring voor effect heeft op je eigen gedrag. Ironisch genoeg maakt dit ervaren/interpreteren van je omgeving een doorslaggevende rol in hoe anderen jou behandelen.
Natuurlijk is ieder mens een waarnemend schepsel en zal van ieder mens dit verhaal van toepassing zijn. Dit betekent dat het misschien niet bedoelt is om gemeen te doen of hard over te komen, maar dat dit gewoon puur (danwelniet verkapt) overleven is. Maakt het interessant, want als iedereen zou ophouden met interpreteren, zou er ook geen situatie meer zijn waarbij er geen sprake is van een interpretatiefout (dubbelzinnig). Dit haalt een voorbeeld waarin je zelf geen controle hebt over je eigen interpretatie weg uit de situatie, omdat een ander ook aanschouwend is.
Helaas is dit een utopie, omdat ik niet met een paar alinea's de hele wereld kan omvatten. Ik hoop dat het wel een leuke gedachte is als basis voor een gespreksonderwerp. Het is immers een complexere vorm van aangeleerd gedrag. Complex, omdat het meerdere individuen betreft, dus eigenlijk sociale psychologie.
Natuurlijk is ieder mens een waarnemend schepsel en zal van ieder mens dit verhaal van toepassing zijn. Dit betekent dat het misschien niet bedoelt is om gemeen te doen of hard over te komen, maar dat dit gewoon puur (danwelniet verkapt) overleven is. Maakt het interessant, want als iedereen zou ophouden met interpreteren, zou er ook geen situatie meer zijn waarbij er geen sprake is van een interpretatiefout (dubbelzinnig). Dit haalt een voorbeeld waarin je zelf geen controle hebt over je eigen interpretatie weg uit de situatie, omdat een ander ook aanschouwend is.
Helaas is dit een utopie, omdat ik niet met een paar alinea's de hele wereld kan omvatten. Ik hoop dat het wel een leuke gedachte is als basis voor een gespreksonderwerp. Het is immers een complexere vorm van aangeleerd gedrag. Complex, omdat het meerdere individuen betreft, dus eigenlijk sociale psychologie.
Interessant.quote:Op donderdag 9 november 2006 23:19 schreef Integrity het volgende:
Ik heb de 2 laatste post gelezen en het viel me op dat er veel geinterpreteerd wordt over de omgeving. Het is natuurlijk wel hoe je het ervaart en wat deze ervaring voor effect heeft op je eigen gedrag. Ironisch genoeg maakt dit ervaren/interpreteren van je omgeving een doorslaggevende rol in hoe anderen jou behandelen.
Natuurlijk is ieder mens een waarnemend schepsel en zal van ieder mens dit verhaal van toepassing zijn. Dit betekent dat het misschien niet bedoelt is om gemeen te doen of hard over te komen, maar dat dit gewoon puur (danwelniet verkapt) overleven is. Maakt het interessant, want als iedereen zou ophouden met interpreteren, zou er ook geen situatie meer zijn waarbij er geen sprake is van een interpretatiefout (dubbelzinnig). Dit haalt een voorbeeld waarin je zelf geen controle hebt over je eigen interpretatie weg uit de situatie, omdat een ander ook aanschouwend is.
Helaas is dit een utopie, omdat ik niet met een paar alinea's de hele wereld kan omvatten. Ik hoop dat het wel een leuke gedachte is als basis voor een gespreksonderwerp. Het is immers een complexere vorm van aangeleerd gedrag. Complex, omdat het meerdere individuen betreft, dus eigenlijk sociale psychologie.
Maar elk mens wordt geboren met een bepaald temperament. Je persoonlijkheid wordt inderdaad gevormd door de combinatie van het temperament, en levenservaring (oa interpretatie van je omgeving).
Maar, een bepaalde opvoeding, of gebeurtenissen, kunnen er voor zorgen dat bepaald gedrag aangeleerd wordt, en heeft dus niet alleen te maken met interpretatie. En dat heeft dan zijn weerslag op je verdere leven, je persoonlijkheid is dan op een andere manier gevormd. Dit is uiteraard altijd het geval, maar als iemand bijvoorbeeld ingrijpende gebeurtenissen heeft meegemaakt in zijn/haar vroege jeugd, dan is die invloed wel groter.
Ah, dat is inderdaad een uitzondering op de meeste regels. Hierbij moet wel vermeld worden dat het lang heeft geduurd tot ik eraan toe wilde geven. De term 'item' staat daar puur omdat ik 'relatie' teveel van het goede vond . Ik wilde me niet weer verliezen in iemand, om vervolgens keihard vertrapt te worden. Daarnaast moet je in een relatie jezelf heel ver openstellen, en moet je geloven dat de ander je ook echt lief heeft. Dat zijn twee dingen waar ik veel moeite mee had. Met veel geduld van de beeb en geen enkele vorm van aandringen, is het toch gelukt om mezelf aan te leren hem te vertrouwen en ook op m'n gemak te zijn. Hoewel dat laatste zelfs nu nog af en toe lastig is, wordt het steeds minder een probleem. Inmiddels is het dan ook alweer 3,5 maand een volwaardige relatie .quote:Op donderdag 9 november 2006 22:43 schreef dawg het volgende:
[..]
En een knuffelturk.
Maar, je item? Een uitzondering? Of is het daarom een item?
[ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 09-11-2006 23:43:40 ]
Ja, snap ik. Ikzelf heb daar niet zo'n moeite mee, ik zit de laatste paar jaar zodanig goed in mijn vel dat niemand me echt kan kwetsen doordat ik me enigzins 'open' heb gesteld (geen echte diepgaande gevoelens, dat niet), ik weet wie ik ben, wat ik kan, en wat ik waard ben. Tenzij diegene me natuurlijk heel erg dierbaar is.quote:Op donderdag 9 november 2006 23:41 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Ah, dat is inderdaad een uitzondering op de meeste regels. Hierbij moet wel vermeld worden dat het lang heeft geduurd tot ik eraan toe wilde geven. De term 'item' staat daar puur omdat ik 'relatie' teveel van het goede vond . Ik wilde me niet weer verliezen in iemand, om vervolgens keihard vertrapt te worden. Daarnaast moet je in een relatie jezelf heel ver openstellen, en moet je geloven dat de ander je ook echt lief heeft. Dat zijn twee dingen waar ik veel moeite mee had. Met veel geduld van de beeb en geen enkele vorm van aandringen, is het toch gelukt om mezelf aan te leren hem te vertrouwen en ook op m'n gemak te zijn. Hoewel dat laatste zelfs nu nog af en toe lastig is, wordt het steeds minder een probleem. Inmiddels is het dan ook alweer 3,5 maand een volwaardige relatie .
Wel mooi dat het al 3,5 maand goed gaat, c_c.
[ Bericht 3% gewijzigd door dawg op 10-11-2006 21:17:33 ]
dit topic vind ik wel een mooie eigenlijk...
om over mezelf te reageren: bij mij heeft het verleden invloed gehad op mijn persoonlijkheid
In eerste instantie was ik een TE aardige jongen. Werd over me heen gelopen, werd gepest op middelbare school enzo. Dit heeft jarenlang geduurd, ben toen wat selectiever geworden... mensen die ik niet kende en niet bevriend mee was was ik niet meer zo aardig tegen, vrienden nog steeds.
Dat heeft jarenlang geduurd, tot ik jaar of 21 werd, toen ben ik door mijn verleden steeds verder achteruit gegaan. Van de positieve, aardige, gezellige jongen die ik altijd was, werd ik iemand die aan de alcohol raakte, uitging om zat te worden en dat soort dingen. De oorzaak hiervan was de onzekerheid verkregen door het verleden...
Uiteindelijk ben ik door mijn "slechte" verleden en de manier waarop ik ermee omgegaan ben, van een vrolijke, positief, sociaal persoon geworden tot een depressief, zelfingenomen persoon waar mensen liever niet meer mee omgaan...
om over mezelf te reageren: bij mij heeft het verleden invloed gehad op mijn persoonlijkheid
In eerste instantie was ik een TE aardige jongen. Werd over me heen gelopen, werd gepest op middelbare school enzo. Dit heeft jarenlang geduurd, ben toen wat selectiever geworden... mensen die ik niet kende en niet bevriend mee was was ik niet meer zo aardig tegen, vrienden nog steeds.
Dat heeft jarenlang geduurd, tot ik jaar of 21 werd, toen ben ik door mijn verleden steeds verder achteruit gegaan. Van de positieve, aardige, gezellige jongen die ik altijd was, werd ik iemand die aan de alcohol raakte, uitging om zat te worden en dat soort dingen. De oorzaak hiervan was de onzekerheid verkregen door het verleden...
Uiteindelijk ben ik door mijn "slechte" verleden en de manier waarop ik ermee omgegaan ben, van een vrolijke, positief, sociaal persoon geworden tot een depressief, zelfingenomen persoon waar mensen liever niet meer mee omgaan...
that's just me :)
Welke gebeurtenis je ook meemaakt, ik denk dat vooral jouw instelling op dat moment bepaald welk effect dat heeft op het toekomstige verleden. Hoe je omgaat met een situatie, daar draait het om, denk ik.quote:Op donderdag 9 november 2006 23:34 schreef dawg het volgende:
[..]
Interessant.
Maar elk mens wordt geboren met een bepaald temperament. Je persoonlijkheid wordt inderdaad gevormd door de combinatie van het temperament, en levenservaring (oa interpretatie van je omgeving).
Maar, een bepaalde opvoeding, of gebeurtenissen, kunnen er voor zorgen dat bepaald gedrag aangeleerd wordt, en heeft dus niet alleen te maken met interpretatie. En dat heeft dan zijn weerslag op je verdere leven, je persoonlijkheid is dan op een andere manier gevormd. Dit is uiteraard altijd het geval, maar als iemand bijvoorbeeld ingrijpende gebeurtenissen heeft meegemaakt in zijn/haar vroege jeugd, dan is die invloed wel groter.
Het verleden heeft denk ik altijd wel invloed op je persoonlijkheid. Je persoonlijkheid is mede afhankelijk van het referentiekader dat je hebt en dat wordt weer gevormd door alles wat je meemaakt.
Ikzelf heb door "het verleden" veel angsten verloren. Wat (psychisch) kapot is kan gemaakt worden en de meeste fouten zijn herstelbaar, al kost het soms tijd. Aan de andere kant heb ik ook juist bepaalde angsten door gebeurtenissen in het verleden. Best gek eigenlijk, dat het toch 2 kanten tegelijk kan op gaan.
Ikzelf heb door "het verleden" veel angsten verloren. Wat (psychisch) kapot is kan gemaakt worden en de meeste fouten zijn herstelbaar, al kost het soms tijd. Aan de andere kant heb ik ook juist bepaalde angsten door gebeurtenissen in het verleden. Best gek eigenlijk, dat het toch 2 kanten tegelijk kan op gaan.
Iemand heeft vast al "nurture/nature" geroepen . Ben eigenlijk wel benieuwd wat de professionele wereld ervan denkt, maar eens wat googelen zo...
De vraag of je verleden invloed heeft op je persoon(lijkheid) vind ik wel een inkopper; Natuurlijk heeft dat invloed. Ik denk wel dat bepaalde basiseigenschappen genetisch zijn (energiek, extrovert, impulsief lijken soms niet echt door opvoeding e.d. beïnvloedt te worden, lijkt wel) maar je opvoeding maakt toch wel veel uit...
Klinkt ws heel raar, maar eerlijk gezegd begrijp ik zelf niet helemaal waarom ik nooit gepest ben; Ik heb grote oren, was heel onzeker en liet aardig over me heen lopen, was een aardige nerd (en kreeg op een gegeven moment ook nog een gigantische bril)... Misschien was ik toch net bijdehand genoeg om de pestjongens half te vriend te houden, ik weet het niet eigenlijk :s
Ik kom er het laatste jaar echter achter hoe sterk mijn beslissingen in het leven geregeerd worden door angst. Ik heb een vader die me vooral kon vertellen wat ik fout deed, en een ongelofelijk zorgzame moeder die me alles uit handen nam wat ze me uit handen nemen kon. Toen ik me bedacht dat mijn ouders me zo hebben behandeld (Verder overigens doodgoede mensen, simpelweg gelukkige jeugd gehad) begon het me te dagen waarom ik moeite had te kiezen (misschien koos ik wel de foute optie!!!) en me het liefst in situaties bevond waar ik geen verantwoordelijkheid had (maar iemand anders dus bepaalde wat moest gaan gebeuren). Ik denk wel dat ik op de één of andere manier genetisch 'angstig' geboren ben, omdat ik het verder in mijn familie eigenlijk niet zo terugzie... Ook mijn zus niet, alhoewel het wel eigenschappen zijn die je goed kunt verbergen.
Verneukeratieve aan het geheel is dat ik vaak helemaal niet door had waarom ik handelde, en ik vrees dat ik nog steeds veel (kleine) dingen doe uit angst... Ik weet het niet.
Nu ik mezelf meer en meer dwing verantwoordelijjkheid te nemen, en gewoon keuzes probeer te maken, blijken de meeste angsten nergens op te slaan. Mijn vriendin vroeg zich laatst af of ik wel genoeg tegenslagen in mijn jeugd heb gehad, dat vond ik een interessante opmerking: Omdat ik zo beschermend en gelukkig ben opgevoed, moet ik daar 'nee' op antwoorden. D'r is niemand doodgegaan, mijn hele familie was een modelfamilie (alhoewel dat nu toch ook anders blijkt te zijn ), ik haalde mijn school allemaal makkelijk, net als mijn zus, we hadden een labrador, mijn moeder smeerde broodjes (nog steeds...) ... Ik heb nooit een echte tegenslag moeten verwerken. Misschien heb ik het ook vermeden, ik weet het niet.
Het klinkt echt onwijs triest om te zeggen, maar ik denk dat een TE beschermende omgeving om in op te groeien ook behoorlijke problemen voor een volwassen iemand kunnen opleveren, vergelijkbaar met iemand die te VEEL shit in zijn jeugd heeft gehad.
Het klinkt echt enorm krom... Hoe kun je nou problemen hebben met teveel verzorging? Welk recht heb ik om te klagen met zó'n jeugd, als er kinderen zijn die worden geslagen en verwaarloosd?
Ja, en dát mag je dan ook weer niet denken Het is allemaal te ingewikkeld.
De vraag of je verleden invloed heeft op je persoon(lijkheid) vind ik wel een inkopper; Natuurlijk heeft dat invloed. Ik denk wel dat bepaalde basiseigenschappen genetisch zijn (energiek, extrovert, impulsief lijken soms niet echt door opvoeding e.d. beïnvloedt te worden, lijkt wel) maar je opvoeding maakt toch wel veel uit...
Klinkt ws heel raar, maar eerlijk gezegd begrijp ik zelf niet helemaal waarom ik nooit gepest ben; Ik heb grote oren, was heel onzeker en liet aardig over me heen lopen, was een aardige nerd (en kreeg op een gegeven moment ook nog een gigantische bril)... Misschien was ik toch net bijdehand genoeg om de pestjongens half te vriend te houden, ik weet het niet eigenlijk :s
Ik kom er het laatste jaar echter achter hoe sterk mijn beslissingen in het leven geregeerd worden door angst. Ik heb een vader die me vooral kon vertellen wat ik fout deed, en een ongelofelijk zorgzame moeder die me alles uit handen nam wat ze me uit handen nemen kon. Toen ik me bedacht dat mijn ouders me zo hebben behandeld (Verder overigens doodgoede mensen, simpelweg gelukkige jeugd gehad) begon het me te dagen waarom ik moeite had te kiezen (misschien koos ik wel de foute optie!!!) en me het liefst in situaties bevond waar ik geen verantwoordelijkheid had (maar iemand anders dus bepaalde wat moest gaan gebeuren). Ik denk wel dat ik op de één of andere manier genetisch 'angstig' geboren ben, omdat ik het verder in mijn familie eigenlijk niet zo terugzie... Ook mijn zus niet, alhoewel het wel eigenschappen zijn die je goed kunt verbergen.
Verneukeratieve aan het geheel is dat ik vaak helemaal niet door had waarom ik handelde, en ik vrees dat ik nog steeds veel (kleine) dingen doe uit angst... Ik weet het niet.
Nu ik mezelf meer en meer dwing verantwoordelijjkheid te nemen, en gewoon keuzes probeer te maken, blijken de meeste angsten nergens op te slaan. Mijn vriendin vroeg zich laatst af of ik wel genoeg tegenslagen in mijn jeugd heb gehad, dat vond ik een interessante opmerking: Omdat ik zo beschermend en gelukkig ben opgevoed, moet ik daar 'nee' op antwoorden. D'r is niemand doodgegaan, mijn hele familie was een modelfamilie (alhoewel dat nu toch ook anders blijkt te zijn ), ik haalde mijn school allemaal makkelijk, net als mijn zus, we hadden een labrador, mijn moeder smeerde broodjes (nog steeds...) ... Ik heb nooit een echte tegenslag moeten verwerken. Misschien heb ik het ook vermeden, ik weet het niet.
Het klinkt echt onwijs triest om te zeggen, maar ik denk dat een TE beschermende omgeving om in op te groeien ook behoorlijke problemen voor een volwassen iemand kunnen opleveren, vergelijkbaar met iemand die te VEEL shit in zijn jeugd heeft gehad.
Het klinkt echt enorm krom... Hoe kun je nou problemen hebben met teveel verzorging? Welk recht heb ik om te klagen met zó'n jeugd, als er kinderen zijn die worden geslagen en verwaarloosd?
Ja, en dát mag je dan ook weer niet denken Het is allemaal te ingewikkeld.
Je verleden maakt je hele persoon. Denk maar na, je bent nu toch een heel ander persoon dan bijvoorbeeld 5 jaar geleden? Constant nieuwe ervaringen e.d.
Ja, duh. Nogmaals, het gaat er mij om hoe dat bij jou persoonlijk is, veel interessanter. Dát het invloed heeft snap ik ook wel.
Helemaal niet triest hoor.quote:Op maandag 13 november 2006 10:21 schreef Krusty_the_clone het volgende:
Het klinkt echt onwijs triest om te zeggen, maar ik denk dat een TE beschermende omgeving om in op te groeien ook behoorlijke problemen voor een volwassen iemand kunnen opleveren, vergelijkbaar met iemand die te VEEL shit in zijn jeugd heeft gehad.
Het klinkt echt enorm krom... Hoe kun je nou problemen hebben met teveel verzorging? Welk recht heb ik om te klagen met zó'n jeugd, als er kinderen zijn die worden geslagen en verwaarloosd?
Ja, en dát mag je dan ook weer niet denken Het is allemaal te ingewikkeld.
Ik denk dat je daar net zo goed negatieve persoonlijkheidstrekken door kunt ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld afhankelijkheid, niet assertief kunnen zijn, etc.
Denk dat het niet zoveel met een beschermde omgeving te maken heb. BV de 1 is op zijn 21ste al op 8 begravenisen geweest, de ander nog geen 1. Zijn gewoon dingen die je ervaart die je vormen, de mensen en omgeving ook wel. Maar toch
Dat soort dingen leer je ook op het schoolplein en op "straat"quote:Op maandag 13 november 2006 17:11 schreef dawg het volgende:
[..]
zoals bijvoorbeeld afhankelijkheid, niet assertief kunnen zijn, etc.
Nee hoor, ik ken verschillende mensen die het schoolplein en de straat allang ontgroeid zijn, maar nog steeds niet assertief, heel afhankelijk, verlegen, etc, zijn.quote:Op maandag 13 november 2006 17:47 schreef Duracell het volgende:
[..]
Dat soort dingen leer je ook op het schoolplein en op "straat"
Een gebrek aan kloten noem ik het altijd.quote:Op maandag 13 november 2006 17:11 schreef dawg het volgende:
[..]
Helemaal niet triest hoor.
Ik denk dat je daar net zo goed negatieve persoonlijkheidstrekken door kunt ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld afhankelijkheid, niet assertief kunnen zijn, etc.
Dat klinkt echter nu wel heel negatief, terwijl je er zelf weinig aan kan doen alleen
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ja, zo kun je het ook stellen. Lijkt me wel lastig voor jullie vrouwen trouwens.quote:Op maandag 13 november 2006 17:56 schreef Ripley het volgende:
[..]
Een gebrek aan kloten noem ik het altijd.
Dat klinkt echter nu wel heel negatief, terwijl je er zelf weinig aan kan doen alleen
En hoe zou je dat dan andersom noemen, is dan de vraag.
andersom? in welke zin bedoel je?quote:Op maandag 13 november 2006 18:02 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, zo kun je het ook stellen. Lijkt me wel lastig voor jullie vrouwen trouwens.
En hoe zou je dat dan andersom noemen, is dan de vraag.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ow, nee, voor vrouwen zeg ik dat ook hoor. Het zijn slechts figuurlijke klotenquote:Op maandag 13 november 2006 18:05 schreef dawg het volgende:
[..]
Nou, zeggen dat vrouwen geen kloten hebben klinkt zo raar.
/offtopic
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Joh.quote:Op maandag 13 november 2006 18:12 schreef Ripley het volgende:
[..]
Ow, nee, voor vrouwen zeg ik dat ook hoor. Het zijn slechts figuurlijke kloten
Anders zou ik toch even kijken of alles nog kits is achter de rits, als ik jou was.
Ow, ik heb meer dan zat kloten hoor. Maar ik ben dan ook niet probleemloos of overbeschermd opgevoedquote:Op maandag 13 november 2006 18:16 schreef dawg het volgende:
[..]
Joh.
Anders zou ik toch even kijken of alles nog kits is achter de rits, als ik jou was.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ja, die indruk had al wel van je hoor. En nu niet gaan vragen hoezo dan, dat vertel ik je nog wel een keer.quote:Op maandag 13 november 2006 18:18 schreef Ripley het volgende:
[..]
Ow, ik heb meer dan zat kloten hoor. Maar ik ben dan ook niet probleemloos of overbeschermd opgevoed
En nog een beerputje.
Ook bij mij heeft mijn verleden me gevormd tot wat ik nu ben.......natuurlijk......
Als peuter zijnde heb ik mijn vader verloren en ben het produkt van een éénoudergezin. Het verlies van mijn vader kan ik me niet meer herinneren, maar heeft er wel voor gezorgd dat ik zeer eenkennig naar mannen was. En dat ik bang was ook nog mijn moeder kwijt te raken waardoor ik altijd, tot op de dag van vandaag, een soort bindingsangst heb. Als kind was ik echt een denkertje en laatbloeier. En door de eenzijdige opvoeding natuurlijk een vreselijk lastige puber.
Op mijn 20ste het huis uitgevlucht naar het buitenland en een paar jaar hard gewerkt en de beest uitgehangen.
Later heb ik een paar trauma's opgelopen die ik toch heel rationeel kon benaderen. Misschien zelfs te rationeel, dat ik er later nog last van ga krijgen.
Die bindindingsangst heeft me tot nu toe echter nooit opgebroken, ik was en ben een stoere meid die op een paar vrijers na niemand ècht nodig had. De band met mijn familie heb ik weer opgepakt en is sterker als nooit tevoren.
Over het hele plaatje gezien, zie ik wel wat het verleden met me gedaan heeft, maar ben wel heel erg blij met de persoon die ik geworden ben.
Alleen is nu een rare tijd aangebroken. Ik ben verliefd en het is wederzijds. En voor het eerst in mijn leven durf ik de stap te zetten en me wel aan iemand binden. Iets minder stoer zijn. Doodeng maar vreselijk leuk.
Ook bij mij heeft mijn verleden me gevormd tot wat ik nu ben.......natuurlijk......
Als peuter zijnde heb ik mijn vader verloren en ben het produkt van een éénoudergezin. Het verlies van mijn vader kan ik me niet meer herinneren, maar heeft er wel voor gezorgd dat ik zeer eenkennig naar mannen was. En dat ik bang was ook nog mijn moeder kwijt te raken waardoor ik altijd, tot op de dag van vandaag, een soort bindingsangst heb. Als kind was ik echt een denkertje en laatbloeier. En door de eenzijdige opvoeding natuurlijk een vreselijk lastige puber.
Op mijn 20ste het huis uitgevlucht naar het buitenland en een paar jaar hard gewerkt en de beest uitgehangen.
Later heb ik een paar trauma's opgelopen die ik toch heel rationeel kon benaderen. Misschien zelfs te rationeel, dat ik er later nog last van ga krijgen.
Die bindindingsangst heeft me tot nu toe echter nooit opgebroken, ik was en ben een stoere meid die op een paar vrijers na niemand ècht nodig had. De band met mijn familie heb ik weer opgepakt en is sterker als nooit tevoren.
Over het hele plaatje gezien, zie ik wel wat het verleden met me gedaan heeft, maar ben wel heel erg blij met de persoon die ik geworden ben.
Alleen is nu een rare tijd aangebroken. Ik ben verliefd en het is wederzijds. En voor het eerst in mijn leven durf ik de stap te zetten en me wel aan iemand binden. Iets minder stoer zijn. Doodeng maar vreselijk leuk.
When everything is coming youre way, you're in the wrong lane.
Dat vind ik heel erg leuk voor je,veel plezier in de liefde en haal echt alles eruit wat je wil,okay?
Spannend! Geniet ervan, dat is het belangrijkste.quote:Op maandag 13 november 2006 18:50 schreef Barbabelleke het volgende:
Alleen is nu een rare tijd aangebroken. Ik ben verliefd en het is wederzijds. En voor het eerst in mijn leven durf ik de stap te zetten en me wel aan iemand binden. Iets minder stoer zijn. Doodeng maar vreselijk leuk.
Mijn verleden heeft er voor gezorgt dat ik nu ben waar ik ben.
Er zijn genoeg kutte momenten geweest in mijn leven. Goed kutte momenten en ook goed kutte jaren. Basisschool was hel. Met name mijn basis school jaren van groep 2 tot 6 hebben een dikke stempel op mij achter gelaten. In negatieve zin.
Er zijn ook heel veel goede momenten en jaren geweest. Vakanties, vrienden, vriendinnen, lekker eten etc. Deze hebben mij net zo goed gevormd. Het is niet goed om alleen naar het negatieve te kijken.
Om ook nog maar wat zweverings in de pot te gooien: Mijn kennis making met het Buddhisme heeft een hele grote invloed op mij en mijn persoonlijkheid gehad.
Ik zie mijn leven ook in twee periodes. Voor en na het buddhisme.
Ik ben geen buddist, ik geloof niet in een god, maar het verhaal en de logica achter het buddhisme heeft mijn ogen meerdere keren geopend en heeft me mijn slechte kanten laten zien.
Verder zijn er nog vele keer en went punten in mijn leven waar door ik veranderd bent. Over het algemeen positief. Ik ben nog steeds bezig met het herstellen van die 4 jaar op de basis school. Daar ben ik nu al zo'n 10 jaar mee bezig en het zal ook nog wel zeker 10 jaar duren.
Zou ik terug willen gaan in de tijd en het anders laten lopen? Nee
Hoe kut het ook is en was nee. Ik doe nu een hele vette studie, heb een schat van een vriendin, ik woon sinds kort op kamers, sociaal leven is druk en gezellig etc
Wat er ook gebeurt is in het verleden het heeft me naar het punt gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik het (hoe kut of leuk het ook was) dankbaar voor.
Sommige dingen gebeuren je en veranderen je, maar je kan er ook zelf aan werken. Je kan zelf heel veel. Je kan meer dan je denkt.
Jin
Edit: Ik ben gelukkig
Er zijn genoeg kutte momenten geweest in mijn leven. Goed kutte momenten en ook goed kutte jaren. Basisschool was hel. Met name mijn basis school jaren van groep 2 tot 6 hebben een dikke stempel op mij achter gelaten. In negatieve zin.
Er zijn ook heel veel goede momenten en jaren geweest. Vakanties, vrienden, vriendinnen, lekker eten etc. Deze hebben mij net zo goed gevormd. Het is niet goed om alleen naar het negatieve te kijken.
Om ook nog maar wat zweverings in de pot te gooien: Mijn kennis making met het Buddhisme heeft een hele grote invloed op mij en mijn persoonlijkheid gehad.
Ik zie mijn leven ook in twee periodes. Voor en na het buddhisme.
Ik ben geen buddist, ik geloof niet in een god, maar het verhaal en de logica achter het buddhisme heeft mijn ogen meerdere keren geopend en heeft me mijn slechte kanten laten zien.
Verder zijn er nog vele keer en went punten in mijn leven waar door ik veranderd bent. Over het algemeen positief. Ik ben nog steeds bezig met het herstellen van die 4 jaar op de basis school. Daar ben ik nu al zo'n 10 jaar mee bezig en het zal ook nog wel zeker 10 jaar duren.
Zou ik terug willen gaan in de tijd en het anders laten lopen? Nee
Hoe kut het ook is en was nee. Ik doe nu een hele vette studie, heb een schat van een vriendin, ik woon sinds kort op kamers, sociaal leven is druk en gezellig etc
Wat er ook gebeurt is in het verleden het heeft me naar het punt gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik het (hoe kut of leuk het ook was) dankbaar voor.
Sommige dingen gebeuren je en veranderen je, maar je kan er ook zelf aan werken. Je kan zelf heel veel. Je kan meer dan je denkt.
Jin
Edit: Ik ben gelukkig
You live in my reality
Ik ben vroeger erg gepest op de lagere school en in mindere mate op de middelbare school.quote:Op donderdag 2 november 2006 23:37 schreef dawg het volgende:
In hoeverre heeft jouw verleden invloed (gehad) op je persoonlijkheid? Zie je dat als positief of negatief, en in welke zin? Hoe ga je daarmee om?
Ik ben benieuwd, omdat ik zoiets niet zo vaak terugzie in topics in R&P. Lijkt me interessant om eens te zien hoe jullie hierover denken.
Hierdoor heb ik best wel een achterstand opgelopen op sociaal gebied. Had nooit echt vrienden destijds en vriendinnen was al helemaal een onbekend begrip. Toen ik naar de beroepsopleiding ging (hbo) is het stukken beter gegaan en begon ik eindelijk wat zelfvertrouwen te krijgen, kreeg wat vrienden en dwong mezelf om mezelf meer en meer te ontwikkelen op sociaal gebied. Koos baantjes die ik eigenlijk niet durfde ed ed.
Wat ik daar nu nog van terugzie ik mijn karakter is dat ik snel in de verdedigingspositie schiet. Mijn zelfvertrouwen is redelijk maar nog niet zoals ik het graag zou willen zien. Ben bang voor veranderingen en nog een hoop kleine dingetjes.
Opvoeding is altijd goed geweest bij mij, ik heb geleerd met geld om te gaan, respect te hebben voor ouderen, heb geleerd van andermans eigendommen af te blijven ed ed. Die zaken zitten echt diep in mijn karakter. dus ik zeg dat de eerste paar jaar van je leven echt je karakter voor de rest van je leven wel degelijk kunnen bepalen
Je verleden bepaalt je persoonlijkheid voor een heel groot deel. Daar ben ik van overtuigd.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Hey Metro,
Pesten... Echt ik vind dat zo zakkig. Krijg altijd de kriebels als ik dat hoor.
Ik heb ook het probleem wat jij hebt. Ik schiet ook bijna meteen in de verdediginspositie ook als ik de aanvaller zou moeten zijn.
Ik ben er alleen nog niet echt achter hoe ik dit kan veranderen. Dat is een van de ergste dingen waar ik nog last van heb.
Jin
Pesten... Echt ik vind dat zo zakkig. Krijg altijd de kriebels als ik dat hoor.
Ik heb ook het probleem wat jij hebt. Ik schiet ook bijna meteen in de verdediginspositie ook als ik de aanvaller zou moeten zijn.
Ik ben er alleen nog niet echt achter hoe ik dit kan veranderen. Dat is een van de ergste dingen waar ik nog last van heb.
Jin
You live in my reality
Ik heb het 'aangepakt' door mezelf constant in posities te dwingen die ik vroeger nooit zou durven.quote:Op woensdag 15 november 2006 14:14 schreef Jinkens het volgende:
Hey Metro,
Pesten... Echt ik vind dat zo zakkig. Krijg altijd de kriebels als ik dat hoor.
Ik heb ook het probleem wat jij hebt. Ik schiet ook bijna meteen in de verdediginspositie ook als ik de aanvaller zou moeten zijn.
Ik ben er alleen nog niet echt achter hoe ik dit kan veranderen. Dat is een van de ergste dingen waar ik nog last van heb.
Jin
Mijn 1e baan was verkoper! Nou als er iets eng is als je gepest bent vroeger dan is dat het wel.
Ik ben er eigenlijk bovenop gekomen doordat ik merkte dat ik gewaardeerd werd om wie ik was (op het hbo) , ik ging mee op introductieweekend (doodeng want ik kende niemand!) , leerde daar mensen kennen en warempel. Ik werd niet gepest, ik werd gezien als 1 van hun. Als iemand die ook wat in te brengen had in de discussie. In dat weekend ben ik al erg veranderd. Daarnaast zat ik in de klas met een heleboel jongens die nog meer verlegen waren dan ik, en dat geeft je ook al zo'n gevoel van: het kan blijkbaar altijd erger en langzaam aan kroop ik uit mijn schulp.
Ik dwong mezelf daarna me steeds socialer op te stellen ik deed mee aan activiteiten. Ik kreeg vrienden waar ik regelmatig over de vloer kwam, deed mee aan feestjes en qua werk probeerde ik me altijd juist weer in een lastigere situatie te drukken dan ik eigenlijk aandurfde.
Het heeft bij mij echt best een hele tijd geduurd en zoals ik al zei, ik heb er soms echt nog wel last van, maar uiteindelijk kom je er wel voor ee ngroot deel overheen.
Alleen soms. Soms gaat het fout, dan raakt een opmerking je keihard terwijl dat helemaal nergens op slaat. Soms kun je om een klein kritiekpuntje helemaal in de stress schieten en komt alles weer boven
gewoon laten bezinken en proberen te relativeren, denk na over waarom dat kritiekpuntje of die opmerking gemaakt is. En relativeer dat.
Zelfkennis en acceptatie is daarbij relevant, als je van jezelf wéét dat je niet meer het pispaaltje van de klas bent en als je jezelf geaccepteerd hebt als een waardige levensvorm dan is relativeren van opmerkingen erg goed te doen.
dan is relativeren van opmerkingen erg goed te doen.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
ik vind dit wel interresant om even te lezen.. kleine tvp zodat ik er thuis even voor kan zitten.
Zo niet.. dan toch!
Leuk topic dawg
Ik ga het straks even verder goed doorlezen. Mn concentratievermogen is niet helemaal top de afgelopen dagen.
Mijn eerste reactie op de TT: Ja dûh.
Maar wat interessant is dat 2 mensen dezelfde dingen kunnen meemaken en daar toch heel verschillend uit kunnen komen. In eerste instantie zullen ze allebei wel last hebben van bijvoorbeeld zelfmedelijden, maar de een blijft daar in hangen terwijl de ander het kan omzetten in iets positiefs.
Karakter, opvoeding, vrienden e.d. komen daarbij kijken. Maar daar hebben jullie het ongetwijfeld al over gehad in dit topic.
Persoonlijk.
Ik heb een aantal dingen meegemaakt die heel erg veel impact op me hebben gehad, dat ik de laatste 3 jaar met gezondheidsproblemen zit heeft me in eerste instantie dan ook alleen maar verder naar beneden geholpen.
Door die dingen in het verleden en de gezondheidsproblemen werd ik heel erg verlegen, stil, introvert, onzeker, panisch, destructief, depressief.
Ruim anderhalf jaar geleden was ik op mn slechts geloof ik. Toen kwam er iemand in m'n leven waardoor ik heel stiekem een klein beetje anders tegen 'het leven' aan ging kijken. Hoewel dat tussen hem en mij allesbehalve goed is afgelopen, zie ik hem nog steeds als een keerpunt in m'n leven.
Ik ontmoette een aantal andere mensen, vriendschappelijk, die me ook erg hebben geholpen. Ik ging er eerder vanuit dat mensen je toch alleen maar laten vallen en je alles zelf moet doen. Maar dat bleek ineens ook weer anders te kunnen.
Ik begon mezelf te pushen om dingen te doen die ik niet meer durfde, dingen onder te zien, mezelf confronteren. Wat uit praktische dingen bestond als een presentatie houden/ een debat voeren voor de klas, maar ook uit die paar mensen ècht toelaten in mn leven. Ze laten delen in mijn 'geheimen'.
Langzaam maar zeker word ik zekerder van mezelf. Ik kies nu vaker voor mezelf, kom meer voor mezelf op, stel geen onmogelijk hoge eisen aan mezelf. Het is een langzaam proces, dat zeker, maar dat kan ook niet anders denk ik. Anders zou je niet op constructieve wijze dingen kunnen veranderen.
Om een lang verhaal kort te maken:
Grote negatieve gebeurtenissen in het verleden hebben in eerste instantie een negatieve inslag op je leven, maar kunnen net zo goed om worden gezet in positieve.
weuw, lange serieuze post van mij !
Ik ga het straks even verder goed doorlezen. Mn concentratievermogen is niet helemaal top de afgelopen dagen.
Mijn eerste reactie op de TT: Ja dûh.
Maar wat interessant is dat 2 mensen dezelfde dingen kunnen meemaken en daar toch heel verschillend uit kunnen komen. In eerste instantie zullen ze allebei wel last hebben van bijvoorbeeld zelfmedelijden, maar de een blijft daar in hangen terwijl de ander het kan omzetten in iets positiefs.
Karakter, opvoeding, vrienden e.d. komen daarbij kijken. Maar daar hebben jullie het ongetwijfeld al over gehad in dit topic.
Persoonlijk.
Ik heb een aantal dingen meegemaakt die heel erg veel impact op me hebben gehad, dat ik de laatste 3 jaar met gezondheidsproblemen zit heeft me in eerste instantie dan ook alleen maar verder naar beneden geholpen.
Door die dingen in het verleden en de gezondheidsproblemen werd ik heel erg verlegen, stil, introvert, onzeker, panisch, destructief, depressief.
Ruim anderhalf jaar geleden was ik op mn slechts geloof ik. Toen kwam er iemand in m'n leven waardoor ik heel stiekem een klein beetje anders tegen 'het leven' aan ging kijken. Hoewel dat tussen hem en mij allesbehalve goed is afgelopen, zie ik hem nog steeds als een keerpunt in m'n leven.
Ik ontmoette een aantal andere mensen, vriendschappelijk, die me ook erg hebben geholpen. Ik ging er eerder vanuit dat mensen je toch alleen maar laten vallen en je alles zelf moet doen. Maar dat bleek ineens ook weer anders te kunnen.
Ik begon mezelf te pushen om dingen te doen die ik niet meer durfde, dingen onder te zien, mezelf confronteren. Wat uit praktische dingen bestond als een presentatie houden/ een debat voeren voor de klas, maar ook uit die paar mensen ècht toelaten in mn leven. Ze laten delen in mijn 'geheimen'.
Langzaam maar zeker word ik zekerder van mezelf. Ik kies nu vaker voor mezelf, kom meer voor mezelf op, stel geen onmogelijk hoge eisen aan mezelf. Het is een langzaam proces, dat zeker, maar dat kan ook niet anders denk ik. Anders zou je niet op constructieve wijze dingen kunnen veranderen.
Om een lang verhaal kort te maken:
Grote negatieve gebeurtenissen in het verleden hebben in eerste instantie een negatieve inslag op je leven, maar kunnen net zo goed om worden gezet in positieve.
weuw, lange serieuze post van mij !
"Grote negatieve gebeurtenissen in het verleden hebben in eerste instantie een negatieve inslag op je leven, maar kunnen net zo goed om worden gezet in positieve."
Agree! Jammer dat dit vaak een proces van jaren is
Agree! Jammer dat dit vaak een proces van jaren is
You live in my reality
precies mijn idee!!quote:Op donderdag 2 november 2006 23:45 schreef Frankvbr het volgende:
is je verleden niet gewoon je persoonlijkheid? je persoonlijkheid bestaat toch eigenlijk alleen uit je verleden..
Dat kun je natuurlijk nooit zeggen want je weet niet hoe je persoonlijkheid zou zijn met een ander verleden.
Zo kun je alles wel doodredeneren, Swets.quote:Op donderdag 16 november 2006 18:06 schreef Swetsenegger het volgende:
Dat kun je natuurlijk nooit zeggen want je weet niet hoe je persoonlijkheid zou zijn met een ander verleden.
Je kan ook voor elke dooddoener een topic openen. Natuurlijk bepaald je verleden je persoonlijkheid.. like duh.quote:Op donderdag 16 november 2006 18:09 schreef dawg het volgende:
[..]
Zo kun je alles wel doodredeneren, Swets.
Of je leest het topic even. Of gewoon niet reageren. Like duh.quote:Op donderdag 16 november 2006 20:01 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
Je kan ook voor elke dooddoener een topic openen. Natuurlijk bepaald je verleden je persoonlijkheid.. like duh.
Toen ik op de MAVO zat,kreeg je zo'n beroepentest.quote:Op woensdag 15 november 2006 14:27 schreef Metro2005 het volgende:
Ik heb het 'aangepakt' door mezelf constant in posities te dwingen die ik vroeger nooit zou durven.
Mijn 1e baan was verkoper! Nou als er iets eng is als je gepest bent vroeger dan is dat het wel.
De uitslag was blijkbaar zo schokkend dat ik apart werd geroepen,waar mij verteld werd dat het erop neer kwam dat het 'mij niet zou uitmaken of de mensheid uit zou sterven wat beroepen betreft'
Ik ben toch verkoper geworden,en wel in een winkel bij een van de ruigste buurten van de stad.
De mensen die daar rond lopen hebben als enige dagtaak om jou zoveel en zover mogelijk te bedriegen en uit te kleden,een flinke kluif dus.
Daardoor word je natuurlijk gedwongen je angst en onwil opzij te zetten,ook omdat ik op een gegeven moment iedereen moest vertellen wat er gedaan moest worden op die dag.
Als ik mijzelf zie en mensen erover hoor praten herken ik mijzelf amper.
[ Bericht 11% gewijzigd door dborhem op 18-11-2006 06:36:52 ]
Interresant topic, persoonlijk ben ik nog niet zover om mezelf te accepteren en te vertrouwen en het lijkt wel alsof ik daar op stuk loop.
Ik heb namelijk ook een hele slechte jeugd gehad, op school werd ik altijd gepest en op een gegeven moment werd ik van school gehaalt door mijn moeder en op een lompschool gezet hier had ik het relaxder maar heb ik nooit leren omgaan met stress, pesterijen, acceptatie en andere zaken, omdat dit niveau gewoon te laag was de overstap van die school naar mavo was dan ook niet haalbaar want door van een lompschool met 150 kinderen naar een montessory lyceum te gaan met 3000 scholieren viel ik weer gauw genoeg terug en heb ik nooit een diploma kunnen halen.
Tot op de dag van vandaag is het met ups en downs, de ene dag voel ik me wel goed en de andere dag ben ik diep ongelukkig dit is in samenhang met mijn gevoelens en dingen die ik meemaak maar ook dingen die ik niet durf of dingen die ik wel doe maar niet goed naar mijn inziens, toen kwam daar nog bovenop dat mijn moeder labiel/hysterisch is en op een gegeven moment van amsterdam naar groningen ging verhuizen en ik weg moest gaan, hierdoor zie ik mijn familie nooit meer.
Mijn vader woont nog wel in amsterdam maar heb ik op dit moment ook alweer een half jaar niet gesprokenomdat ik geen steun van hem ervaar (hij zit in een depressie), k zit tot op de dag nog te vechten tegen alles wat er in het verleden is gebeurt en wat me voor een groot deel heeft gevormd. (cynisme, depressie, negativiteit,onzekerheid) en heb eigenlijk tot dusver nog geen juiste wegen kunnen vinden naar een stabielere sitatie om met dingen beter om te gaan, dit maakt alles soms erg ondraaglijk.
Dus ik zou zeggen dat het verleden je op een bepaald punt maakt tot wie je nu bent ik weet dan ook 100% zeker dat als jij een goede jeugd hebt gehad met fijne ouders en vrienden en de juiste impulsen hebt gehad veel beter met dingen om kunt gaan als je op latere leeftijd bent.
[ Bericht 0% gewijzigd door jmdeking op 18-11-2006 13:16:04 ]
Ik heb namelijk ook een hele slechte jeugd gehad, op school werd ik altijd gepest en op een gegeven moment werd ik van school gehaalt door mijn moeder en op een lompschool gezet hier had ik het relaxder maar heb ik nooit leren omgaan met stress, pesterijen, acceptatie en andere zaken, omdat dit niveau gewoon te laag was de overstap van die school naar mavo was dan ook niet haalbaar want door van een lompschool met 150 kinderen naar een montessory lyceum te gaan met 3000 scholieren viel ik weer gauw genoeg terug en heb ik nooit een diploma kunnen halen.
Tot op de dag van vandaag is het met ups en downs, de ene dag voel ik me wel goed en de andere dag ben ik diep ongelukkig dit is in samenhang met mijn gevoelens en dingen die ik meemaak maar ook dingen die ik niet durf of dingen die ik wel doe maar niet goed naar mijn inziens, toen kwam daar nog bovenop dat mijn moeder labiel/hysterisch is en op een gegeven moment van amsterdam naar groningen ging verhuizen en ik weg moest gaan, hierdoor zie ik mijn familie nooit meer.
Mijn vader woont nog wel in amsterdam maar heb ik op dit moment ook alweer een half jaar niet gesprokenomdat ik geen steun van hem ervaar (hij zit in een depressie), k zit tot op de dag nog te vechten tegen alles wat er in het verleden is gebeurt en wat me voor een groot deel heeft gevormd. (cynisme, depressie, negativiteit,onzekerheid) en heb eigenlijk tot dusver nog geen juiste wegen kunnen vinden naar een stabielere sitatie om met dingen beter om te gaan, dit maakt alles soms erg ondraaglijk.
Dus ik zou zeggen dat het verleden je op een bepaald punt maakt tot wie je nu bent ik weet dan ook 100% zeker dat als jij een goede jeugd hebt gehad met fijne ouders en vrienden en de juiste impulsen hebt gehad veel beter met dingen om kunt gaan als je op latere leeftijd bent.
[ Bericht 0% gewijzigd door jmdeking op 18-11-2006 13:16:04 ]
Of juist niet. Als je nooit tegenslagen hebt gehad, altijd alles 'volgens het boekje', dan waag ik dat te betwijfelen.quote:Op zaterdag 18 november 2006 12:41 schreef jmdeking het volgende:
ik weet dan ook 100% zeker dat als jij een goede jeugd hebt gehad met fijne ouders en vrienden en de juiste impulsen hebt gehad veel beter met dingen om kunt gaan als je op latere leeftijd bent.
Ik ook, ik heb juist mn twijfels of je dan wel bent opgewassen tegen echte tegenslagen.quote:Op zaterdag 18 november 2006 17:08 schreef dawg het volgende:
[..]
Of juist niet. Als je nooit tegenslagen hebt gehad, altijd alles 'volgens het boekje', dan waag ik dat te betwijfelen.
Maar dat hangt ook weer samen met je omgeving, als die nou heel veel steun bieden dan komt het vast wel goed.
Ja, ook, maar ook heel erg met je locus van controle.quote:Op zaterdag 18 november 2006 17:12 schreef Twisted_fok het volgende:
[..]
Ik ook, ik heb juist mn twijfels of je dan wel bent opgewassen tegen echte tegenslagen.
Maar dat hangt ook weer samen met je omgeving, als die nou heel veel steun bieden dan komt het vast wel goed.
Bij mij heeft het verleden heel erg veel invloed gehad. Een half jaar geleden ben ik gediagnotiseerd op PTSS. En dit was omdat ik mezelf niet meer in de hand kon/kan houden. Vertrouwen in mensen en mijn omgeving heb ik niet. En mijn houding ten opzichte van mannen is erg negatief.
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
mijn verleden heeft veel invloed op me gehad. ik ben behoorlijk gepest, heb een depressie/angststoornis gehad op m'n 16e en ik heb een botaandoening waardoor ik vroeger altijd wel wat mankeerde en waarvan ik later veel meer last zal krijgen (degenen die gisteren dossier 2300 op rtl4 hebben gezien: dat dus). als ik die botaandoening niet had gehad, was ik nu niet zo verdomd voorzichtig. Maar ze hadden op de basisschool en de middelbare heus nog wel andere dingen gevonden om me mee te pesten. Dankzij dat pesten ben ik heel onzeker en verlegen, ik vraag me altijd af wat anderen wel niet van me denken, of ze me een raar wijf vinden etc. Ik vertrouw mensen ook niet snel en ben het niet gewend om vriendinnen te hebben; die heb ik pas sinds een jaar of 5. ik stel ook amper dingen voor om te gaan doen met vriendinnen, ik wacht altijd tot ik uitgenodigd word en ik ben heel slecht in het onderhouden van contacten. Ik ben bang voor jongens omdat ik ze niet vertrouw. door die angststoornis flip ik soms nog weleens. Het ene moment kan iets me helemaal niet schelen, ben ik enorm nuchter en laconiek over een stressituatie, en vervolgens heb ik over iets onbenulligs (voor anderen dan) een enorme paniekaanval. Soms steekt die angst nog de kop op en zit ik een tijdje binnen omdat ik nergens naartoe wil of kan of durf.
Tap tap tap
Ja mijn verleden heeft wel invloed op mij. Ik ben vaak de lefgozer van de groep omdat ik overal schijt aan heb.
:-)
Getuige je topic.quote:Op woensdag 22 november 2006 18:26 schreef twetwe het volgende:
Ja mijn verleden heeft wel invloed op mij. Ik ben vaak de lefgozer van de groep omdat ik overal schijt aan heb.
Goh, dat is een klein ding. Mijn persoonlijkheid bestaat uit meer dan alleen wat ik zonet beschreefquote:
:-)
Hier komt mijn psychologische zelfanalyse.. Who needs shrinks anyway
Ik weet wel zeker dat ik een 'tik' heb over gehouden aan mijn jeugd. Ik ben opgegroeid met een broer, waar ik overigens van jongs af aan vrij weinig mee heb. Mijn vader is 'm gesmeerd toen ik drie was. Ik heb altijd moeten horen dat ik op hem leek, waardoor ik het mijn moeder best wel eens lastig heb gemaakt. Het hebben van gescheiden ouders heeft bij mij nogal vreemd uitgepakt. Ik heb een rare tik wat mannen betreft. Van jongs af aan altijd vriendjes gehad, bijna nooit alleen geweest en recent heb ik gemerkt dat ik daar ook doodsbenauwd voor ben. Prachtig illustrerend verhaal: toen mijn tante een nieuwe vriend kreeg en de man zich kwam voorstellen aan mijn moeder, heb ik de hele middag, let wel, ik was 5 of iets, alleen maar oog gehad voor hem. Gefixeerd.
Mijn familie kent nog veel meer vreemde snuiters, en het mooiste compliment wat ik ooit heb gekregen was dan ook wel dat ik ondanks alles toch goed terecht gekomen ben. Diezelfde persoon vertelde dat hij mij een sterke vrouw vond, maar dat is iets waar ik nu toch wel aan begin te twijfelen.. Anyhow, klaar met het ontwikkelen van mijn persoonlijkheid hoop ik nog niet te zijn.. De basis zal misschien gelegd zijn, maar er mogen nog zeker wel wat mooie trekjes bij
Ik weet wel zeker dat ik een 'tik' heb over gehouden aan mijn jeugd. Ik ben opgegroeid met een broer, waar ik overigens van jongs af aan vrij weinig mee heb. Mijn vader is 'm gesmeerd toen ik drie was. Ik heb altijd moeten horen dat ik op hem leek, waardoor ik het mijn moeder best wel eens lastig heb gemaakt. Het hebben van gescheiden ouders heeft bij mij nogal vreemd uitgepakt. Ik heb een rare tik wat mannen betreft. Van jongs af aan altijd vriendjes gehad, bijna nooit alleen geweest en recent heb ik gemerkt dat ik daar ook doodsbenauwd voor ben. Prachtig illustrerend verhaal: toen mijn tante een nieuwe vriend kreeg en de man zich kwam voorstellen aan mijn moeder, heb ik de hele middag, let wel, ik was 5 of iets, alleen maar oog gehad voor hem. Gefixeerd.
Mijn familie kent nog veel meer vreemde snuiters, en het mooiste compliment wat ik ooit heb gekregen was dan ook wel dat ik ondanks alles toch goed terecht gekomen ben. Diezelfde persoon vertelde dat hij mij een sterke vrouw vond, maar dat is iets waar ik nu toch wel aan begin te twijfelen.. Anyhow, klaar met het ontwikkelen van mijn persoonlijkheid hoop ik nog niet te zijn.. De basis zal misschien gelegd zijn, maar er mogen nog zeker wel wat mooie trekjes bij
Triumph starts with a try and ends with an oempfh
|
|
