R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wat ik me afvraag.
Ik heb in het verleden, eigenlijk al heel mijn leven, veel meegemaakt op het gebied van gezondheid. Doordat ik veel ziekenhuizen van binnen heb gezien, en alles wat daarbij hoort, en veel artsen, evenals patienten met allerlei kwalen en ziektes, heb gesproken, kan ik met zekerheid zeggen dat ik daardoor ook meer dan een gemiddeld inschattingsvermogen heb, wat ik eigenlijk ook wel fijn vind.
Dit heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, uiteraard. Het heeft dus wel degelijk een heel grote invloed gehad, te meer omdat ik al met die dingen te maken kreeg in mijn kindertijd. Nu niet meer zo, qua invloed, maar ik denk dat dat wel normaal is als je wat ouder ( ) wordt. Dit merk ik in het dagelijks leven, bijvoorbeeld met betrekking tot mijn werk, mijn studie, vrienden, maar dus ook op het gebied van relaties, langer de kat uit de boom kijk, wat meer ga voor zekerheid, op meerdere vlakken. Maar ook dat ik heel erg open sta voor mensen en hun opvattingen. Ik zal niet snel iemand veroordelen, althans, ik probeer om dat niet te doen.
In hoeverre heeft jouw verleden invloed (gehad) op je persoonlijkheid? Zie je dat als positief of negatief, en in welke zin? Hoe ga je daarmee om?
Ik ben benieuwd, omdat ik zoiets niet zo vaak terugzie in topics in R&P. Lijkt me interessant om eens te zien hoe jullie hierover denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door dawg op 02-11-2006 23:43:28 ]
Ik heb in het verleden, eigenlijk al heel mijn leven, veel meegemaakt op het gebied van gezondheid. Doordat ik veel ziekenhuizen van binnen heb gezien, en alles wat daarbij hoort, en veel artsen, evenals patienten met allerlei kwalen en ziektes, heb gesproken, kan ik met zekerheid zeggen dat ik daardoor ook meer dan een gemiddeld inschattingsvermogen heb, wat ik eigenlijk ook wel fijn vind.
Dit heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, uiteraard. Het heeft dus wel degelijk een heel grote invloed gehad, te meer omdat ik al met die dingen te maken kreeg in mijn kindertijd. Nu niet meer zo, qua invloed, maar ik denk dat dat wel normaal is als je wat ouder ( ) wordt. Dit merk ik in het dagelijks leven, bijvoorbeeld met betrekking tot mijn werk, mijn studie, vrienden, maar dus ook op het gebied van relaties, langer de kat uit de boom kijk, wat meer ga voor zekerheid, op meerdere vlakken. Maar ook dat ik heel erg open sta voor mensen en hun opvattingen. Ik zal niet snel iemand veroordelen, althans, ik probeer om dat niet te doen.
In hoeverre heeft jouw verleden invloed (gehad) op je persoonlijkheid? Zie je dat als positief of negatief, en in welke zin? Hoe ga je daarmee om?
Ik ben benieuwd, omdat ik zoiets niet zo vaak terugzie in topics in R&P. Lijkt me interessant om eens te zien hoe jullie hierover denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door dawg op 02-11-2006 23:43:28 ]
Vind ik wel een interessant onderwerp. Ik heb borderline en volgens de biosociale theorie, waarop Linehan gebaseerd is (NL versie van deze therapie heet Dialectische Gedrags Therapie). De biosociale theorie gaat er vanuit dat de stoornis zich ontwikkeld door erfelijke factoren en door ontwikkeling.
Het aspect dat jij benoemd is de ontwikkeling. Ik wil graag verder gaan hierin. Ik denk dat je eigen instelling en keuzes in het verleden bepalend zijn in hoe je met situaties nu om gaat. Dus niet slachtoffer van de situatie toen, maar van de keuzes toen.
Het aspect dat jij benoemd is de ontwikkeling. Ik wil graag verder gaan hierin. Ik denk dat je eigen instelling en keuzes in het verleden bepalend zijn in hoe je met situaties nu om gaat. Dus niet slachtoffer van de situatie toen, maar van de keuzes toen.
is je verleden niet gewoon je persoonlijkheid? je persoonlijkheid bestaat toch eigenlijk alleen uit je verleden..
..
Ja, de locus van controle (mate waarin je denkt zelf invloed te kunnen uitoefenen op je leven, min of meer) is erg bepalend voor de manier waarop je in het leven staat, en met dingen omgaat. Maar, in mijn geval, ik was nog een kind, net een jaar, tot het heden zeg maar, en als kind zijnde heb je daar niet echt invloed op, en worden de keuzes voor je gemaakt door je ouders.quote:Op donderdag 2 november 2006 23:42 schreef Integrity het volgende:
Vind ik wel een interessant onderwerp. Ik heb borderline en volgens de biosociale theorie, waarop Linehan gebaseerd is (NL versie van deze therapie heet Dialectische Gedrags Therapie). De biosociale theorie gaat er vanuit dat de stoornis zich ontwikkeld door erfelijke factoren en door ontwikkeling.
Het aspect dat jij benoemd is de ontwikkeling. Ik wil graag verder gaan hierin. Ik denk dat je eigen instelling en keuzes in het verleden bepalend zijn in hoe je met situaties nu om gaat. Dus niet slachtoffer van de situatie toen, maar van de keuzes toen.
Maar inderdaad, ontwikkeling is wel een goede omschrijving.
Uiteraard. Maar wanneer je bijvoorbeeld vroeger misbruikt bent bijvoorbeeld, heeft dat een heel andere invloed op je persoonlijkheid dan wanneer altijd alles rozegeur en maneschijn is geweest.quote:Op donderdag 2 november 2006 23:45 schreef Frankvbr het volgende:
is je verleden niet gewoon je persoonlijkheid? je persoonlijkheid bestaat toch eigenlijk alleen uit je verleden..
Ik denk dat er ook een deel karakter in zit. Hoe je dingen later opvat en met situaties omgaat. Als bijvoorbeeld 2 zussen in principe hetzelfde meemaken in het gezin kan het toch zijn dat ze beide op een compleet verschillende manier in het leven staan en situaties heel verschillend zullen inschatten.quote:Op donderdag 2 november 2006 23:47 schreef dawg het volgende:
[..]
Uiteraard. Maar wanneer je bijvoorbeeld vroeger misbruikt bent bijvoorbeeld, heeft dat een heel andere invloed op je persoonlijkheid dan wanneer altijd alles rozegeur en maneschijn is geweest.
Ja, klopt, maar als kind zijnde moet je karakter nog gevormd worden natuurlijk. Dus in hoeverre heeft zoiets dan invloed op die vorming?quote:Op donderdag 2 november 2006 23:54 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Ik denk dat er ook een deel karakter in zit. Hoe je dingen later opvat en met situaties omgaat. Als bijvoorbeeld 2 zussen in principe hetzelfde meemaken in het gezin kan het toch zijn dat ze beide op een compleet verschillende manier in het leven staan en situaties heel verschillend zullen inschatten.
Ook al moet voor een groot deel het karakter nog gevormd worden, denk ik dat je bij je geboorte toch al wel een soort van karakter/gedrag hebt waardoor de een anders reageerd dan de ander, ook al ben je familie en maak je hetzelfde mee
Marieksebaby, brabbelen kan misschien in een verloren topic in OUD, maar hier iig niet. Huphup, weghuppelen.
Interessant, want als dat zo zou zijn zou dat heel mijn topic/idee onderuit schoppen.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:00 schreef taxibabe het volgende:
Ook al moet voor een groot deel het karakter nog gevormd worden, denk ik dat je bij je geboorte toch al wel een soort van karakter/gedrag hebt waardoor de een anders reageerd dan de ander, ook al ben je familie en maak je hetzelfde mee
Denk je dat iemand zich vanaf geboorte in een bepaalde richting ontwikkelt? Onafhankelijk van wat hij of zij meemaakt (wellicht tot op zekere hoogte)?
Natuurlijk is opvoeding, liefde van de ouders (of bijvoorbeeld door de ouders verschil maken tussen de kinderen), gezinssituatie, omgeving, school enz een heel belangrijk punt in hoe iemand zich vormt.
Maar een kind dat al vanaf de geboorte rustig en ingetogen is zal denk ik veel meer denken over situaties en meer dingen om zich heen waarnemen dan een druk kind ('de clown van de familie'). Die zal denk ik alles meer nemen zoals het is. Er zullen natuurlijk altijd uitzonderingen zijn, dat bijvoorbeeld op latere leeftijd dit bij beide compleet omdraait.
Het kan ook zijn dat het drukke kind zo is omdat het heel belangrijk voor hem is hoe andere over hem denken en dat ie zich daarom zo voordoet. Dat hij heel erg bezig is met zijn persoonlijkheid, en dat hij op deze manier veel om hem heen ziet gebeuren.
Maar een kind dat al vanaf de geboorte rustig en ingetogen is zal denk ik veel meer denken over situaties en meer dingen om zich heen waarnemen dan een druk kind ('de clown van de familie'). Die zal denk ik alles meer nemen zoals het is. Er zullen natuurlijk altijd uitzonderingen zijn, dat bijvoorbeeld op latere leeftijd dit bij beide compleet omdraait.
Het kan ook zijn dat het drukke kind zo is omdat het heel belangrijk voor hem is hoe andere over hem denken en dat ie zich daarom zo voordoet. Dat hij heel erg bezig is met zijn persoonlijkheid, en dat hij op deze manier veel om hem heen ziet gebeuren.
Lijkt me niet meer dan normaal dat je verleden invloed heeft op je persoonlijkheid.
Je wordt gevormd naar aanleiding van de dingen die je meemaakt in je leven.
Als ik terugkijk op mijn verleden heb ik helaas maar waar niet het meest leuke leven mogen leiden de eerste 18 jaar. Hoe en wat boeit ff niet. Allemaal netjes afgesloten enzo en opgeruimd .
Maar door die periode was ik wel een persoontje die een teruggetrokken leven leidde. Weinig echte vrienden, gesloten, introvert en al dat soort dingen.
Totdat ik een eerste vriendje kreeg, ik ging studeren, leerde van me af te bijten en er blijkbaar een heel ander persoon in me zat dan dat ik die 18 jaar heb leren kennen.
En de persoonlijkheid die ik nu heb weten te ontwikkelen past dan ook echt bij me. Maar dit zal in de loop van mijn leven ook echt nog wel gaan veranderen. Zal misschien meer extravert zijn, nog minder gesloten etc.
De ervaringen in mijn nog jonge leventje zijn helaas niet allemaal goed en positief en alles. En zou het als ik het opnieuw mag doen ook zeker anders willen zien. Maar de laatste 7 jaar zou ik voor geen goud willen inruilen.
Je wordt gevormd naar aanleiding van de dingen die je meemaakt in je leven.
Als ik terugkijk op mijn verleden heb ik helaas maar waar niet het meest leuke leven mogen leiden de eerste 18 jaar. Hoe en wat boeit ff niet. Allemaal netjes afgesloten enzo en opgeruimd .
. Maar door die periode was ik wel een persoontje die een teruggetrokken leven leidde. Weinig echte vrienden, gesloten, introvert en al dat soort dingen.
Totdat ik een eerste vriendje kreeg, ik ging studeren, leerde van me af te bijten en er blijkbaar een heel ander persoon in me zat dan dat ik die 18 jaar heb leren kennen.
En de persoonlijkheid die ik nu heb weten te ontwikkelen past dan ook echt bij me. Maar dit zal in de loop van mijn leven ook echt nog wel gaan veranderen. Zal misschien meer extravert zijn, nog minder gesloten etc.
De ervaringen in mijn nog jonge leventje zijn helaas niet allemaal goed en positief en alles. En zou het als ik het opnieuw mag doen ook zeker anders willen zien. Maar de laatste 7 jaar zou ik voor geen goud willen inruilen.
Helaas geld dat voor mij hetzelfde over mijn jeugd...quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:21 schreef tirannetje24 het volgende:
Lijkt me niet meer dan normaal dat je verleden invloed heeft op je persoonlijkheid.
Je wordt gevormd naar aanleiding van de dingen die je meemaakt in je leven.
Als ik terugkijk op mijn verleden heb ik helaas maar waar niet het meest leuke leven mogen leiden de eerste 18 jaar. Hoe en wat boeit ff niet. Allemaal netjes afgesloten enzo en opgeruimd .
Maar door die periode was ik wel een persoontje die een teruggetrokken leven leidde. Weinig echte vrienden, gesloten, introvert en al dat soort dingen.
Totdat ik een eerste vriendje kreeg, ik ging studeren, leerde van me af te bijten en er blijkbaar een heel ander persoon in me zat dan dat ik die 18 jaar heb leren kennen.
En de persoonlijkheid die ik nu heb weten te ontwikkelen past dan ook echt bij me. Maar dit zal in de loop van mijn leven ook echt nog wel gaan veranderen. Zal misschien meer extravert zijn, nog minder gesloten etc.
De ervaringen in mijn nog jonge leventje zijn helaas niet allemaal goed en positief en alles. En zou het als ik het opnieuw mag doen ook zeker anders willen zien. Maar de laatste 7 jaar zou ik voor geen goud willen inruilen.
Alleen ben ik nog steeds bezig met het ontwikkelen van mn persoonlijkheid, er gebeuren nog steeds dingen waarvan ik niet goed weet hoe ik er tegenaan moet kijken en hoe ik er mee om moet gaan. Dit is tegelijk ook mijn andere probleem, ik denk teveel over die dingen na. Daardoor loop ik tegen een heleboel dingen vast.
Dat is het lastige van je 'nieuwe' persoonlijkheid ontwikkelen als je een gedeelte van je verleden hebt kunnen afsluiten. vooral het begin ervan omdat dat natuurlijk een grote factor in je leven is geweest.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:26 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Helaas geld dat voor mij hetzelfde over mijn jeugd...
Alleen ben ik nog steeds bezig met het ontwikkelen van mn persoonlijkheid, er gebeuren nog steeds dingen waarvan ik niet goed weet hoe ik er tegenaan moet kijken en hoe ik er mee om moet gaan. Dit is tegelijk ook mijn andere probleem, ik denk teveel over die dingen na. Daardoor loop ik tegen een heleboel dingen vast.
Terugkijkend bij mij was het behoorlijk moeillijk. Maar het hebben van een lief vriendje toendertijd heeft me wel veel goed gedaan. Hij heeft me laten zien dat er echt wel mensen bestaan die wel het beste met je voor hebben en je steunen en accepteren dat je anders bent ( in mijn geval een ander kleurtje). Daarnaast op het moment dat ik de 18 passeerde, je een heel nieuw leven moet in gaan met studie ed leer je hele andere mensen kennen die niets mee hebben gekregen van de moeilijkheden uit jou verleden. En je dus min of meer met een schone lei kan beginnen. Wat in het begin erg moeilijk is.
Ik heb doorgezet, af en toe een blik achterom gekeken wetende dat het toch niet erger kon zijn dan wat ik al gezien had. En er helemaal voor gaan.
En nu ben ik helemaal happy met wie ik ben, wat ik bereikt hebt en wat ik allemaal nog zal gaan bereiken.
En helaas is het verleden een deel van mijn leven en zal ik echt nog wel een aantal keer lekker op mijn bek gaan door terug te (moeten) kijken. Maar dat gaat helemaal goedkomen.
Mijn leuke persoonlijkheid (zoals nu gecreeerd) zal daardoor niet verslechteren
zo, wat een stof/gespreksonderwerp zo laat op de avond zeg.
Tis eigenlijk bedtijd. dat was het 2 uur terug al.
Tis eigenlijk bedtijd. dat was het 2 uur terug al.
Ja, ok, maar dat is iets anders dan wat je met je vorige reactie zei.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:26 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Helaas geld dat voor mij hetzelfde over mijn jeugd...
Alleen ben ik nog steeds bezig met het ontwikkelen van mn persoonlijkheid, er gebeuren nog steeds dingen waarvan ik niet goed weet hoe ik er tegenaan moet kijken en hoe ik er mee om moet gaan. Dit is tegelijk ook mijn andere probleem, ik denk teveel over die dingen na. Daardoor loop ik tegen een heleboel dingen vast.
Tuurlijk hebben je ouders, hun manier van opvoeden, je omgeving, etc etc, de nodige invloed.
Maar, uitzonderlijke situaties hebben, denk ik, meer impact op iemands persoonlijkheid dan de standaard life events bijvoorbeeld.
Nu bestaat de ideale situatie eigenlijk niet, maar een normale opvoeding, een normale levensloop, heeft denk ik minder invloed op de (latere) persoonlijkheidstrekken dan bijvoorbeeld als kind mishandeld worden, overlijden van je ouders op jonge leeftijd, ziekten, etc etc.
Aan de ene kant heb ik het wel afgesloten wat er gebeurt in mijn verleden, en ben ik bezig met mijzelf te veranderen (al een groot deel gedaan en naar mijn idee ten goede). Maar het verleden bij mij heeft vooral met mijn familie te maken. En daar zit het probleem een beetje, die familie kom ik nog steeds tegen en die zien niet dat ik veranderd ben. Zij denken nog steeds op oude voet verder te kunnen (het bekende cirkeltje), ik kan ze niet aan het verstand brengen dat ik niet meer zo ben.
wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat mijn zus en ik 'hetzelfde' hebben meegemaakt, maar dat ik er heel anders tegenaan kijk dan hoe zij dat doet.
Maar in welk opzicht merk je dat in het dagelijks leven?quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:43 schreef taxibabe het volgende:
wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat mijn zus en ik 'hetzelfde' hebben meegemaakt, maar dat ik er heel anders tegenaan kijk dan hoe zij dat doet.
dat vind ik zoooo vervelend aan mensen in het algemeen.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:42 schreef taxibabe het volgende:
Aan de ene kant heb ik het wel afgesloten wat er gebeurt in mijn verleden, en ben ik bezig met mijzelf te veranderen (al een groot deel gedaan en naar mijn idee ten goede). Maar het verleden bij mij heeft vooral met mijn familie te maken. En daar zit het probleem een beetje, die familie kom ik nog steeds tegen en die zien niet dat ik veranderd ben. Zij denken nog steeds op oude voet verder te kunnen (het bekende cirkeltje), ik kan ze niet aan het verstand brengen dat ik niet meer zo ben.
Ze vormen een beeld van je over hoe je op bepaalde momenten bent. Leuk/lief/aardig/onuitstaanbaar/onvriendelijk whatever. En dat beeld houden ze altijd maar vast. Je kunt in hun ogen gewoon niet veranderen. Bah.
Daar kan ik best pissig om worden. Want mensen kunnen wel veranderen als ze het willen. Maar dat mensen dan dat dan niet in willen zien of als je in de veranderfase per ongeluk terugvalt in je oude gewoonte dan is het je doet dat altijd... En niet even het compliment van goh tirannetje ik zie wel dat je meer moeite doet om rustig te blijven of goh je bent minder snel chagrijnig of boos. Of je bent laatste weken lekker vrolijk hoe komt het.
Altijd maar die negatieve f*cking benadering weer alsof je niets anders kunt.
klinkt erg gefrustreerd dit stukje, misschien een beetje ook wel zo. maar valt reuze mee hoor .
Absoluut. Door sommige stomme fouten loop ik op bepaalde gebieden gruwelijk achter maar aan de andere kant heb ik in die tijd veel wijsheden opgedaan waardoor ik op andere gebieden mijn leeftijdsgenoten ver vooruit ben.
Ik voel me ook weinig aangetrokken tot mensen die nog nooit wat bijzonders meegemaakt hebben, en die vinden mij overigens ook maar raar, heb ik het idee... mensen die het altijd heeft meegezeten staan nou eenmaal heel anders in hun leven, ik kan die naieve positiviteit op veel vlakken niet meer opbrengen.
Ik voel me ook weinig aangetrokken tot mensen die nog nooit wat bijzonders meegemaakt hebben, en die vinden mij overigens ook maar raar, heb ik het idee... mensen die het altijd heeft meegezeten staan nou eenmaal heel anders in hun leven, ik kan die naieve positiviteit op veel vlakken niet meer opbrengen.
some things you lose, and some things you just give away
Veel mensen luisteren niet eens echt naar wat je ze vertelt. Is mijn ervaring tenminste.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:47 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
dat vind ik zoooo vervelend aan mensen in het algemeen.
Ze vormen een beeld van je over hoe je op bepaalde momenten bent. Leuk/lief/aardig/onuitstaanbaar/onvriendelijk whatever. En dat beeld houden ze altijd maar vast. Je kunt in hun ogen gewoon niet veranderen. Bah.
Daar kan ik best pissig om worden. Want mensen kunnen wel veranderen als ze het willen. Maar dat mensen dan dat dan niet in willen zien of als je in de veranderfase per ongeluk terugvalt in je oude gewoonte dan is het je doet dat altijd... En niet even het compliment van goh tirannetje ik zie wel dat je meer moeite doet om rustig te blijven of goh je bent minder snel chagrijnig of boos. Of je bent laatste weken lekker vrolijk hoe komt het.
Altijd maar die negatieve f*cking benadering weer alsof je niets anders kunt.
klinkt erg gefrustreerd dit stukje, misschien een beetje ook wel zo. maar valt reuze mee hoor .
Ik heb nog niet zolang geleden iemand ontmoet die wél luisterde naar wat ik te vertellen had (en andersom ook uiteraard), en dat was echt een openbaring.
Of, wat ik ook vaak merk, is dat mensen eigenlijk niet goed weten hoe te reageren, zich geen houding weten te geven. Misschien dat velen daarom wel niet goed (kunnen) luisteren.
Als kind was ik een druk kind ('de clown'), mijn zus de stille en rustige. We hebben als gezin heel wat meegemaakt, hierdoor zijn we natuurlijk ook heel erg gevormd.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:39 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, ok, maar dat is iets anders dan wat je met je vorige reactie zei.
Tuurlijk hebben je ouders, hun manier van opvoeden, je omgeving, etc etc, de nodige invloed.
Maar, uitzonderlijke situaties hebben, denk ik, meer impact op iemands persoonlijkheid dan de standaard life events bijvoorbeeld.
Nu bestaat de ideale situatie eigenlijk niet, maar een normale opvoeding, een normale levensloop, heeft denk ik minder invloed op de (latere) persoonlijkheidstrekken dan bijvoorbeeld als kind mishandeld worden, overlijden van je ouders op jonge leeftijd, ziekten, etc etc.
Nu zijn we allebei volwassen en hebben we een 'persoonlijkheid'. Mn zus is nu iemand die (naar mijn idee) nog steeds wel rustig is en voor een deel qua gedrag ook nog is als vroeger alleen iets anders uit.
Ik heb ook nog steeds dat drukke in mij, alleen zit dat drukke nu in mijn hoofd in plaats van dat ik het uit. Als kind deed ik heel druk om 'indruk' te maken op mijn omgeving, nu ben ik heel erg bezig met denken hoe ik moet doen zodat andere mensen mij niet gaan haten ... dus ook bezig zijn met 'indruk maken'
Heel herkenbaar inderdaad. Vooral het laatste stukje.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:47 schreef Ms.Poes het volgende:
Absoluut. Door sommige stomme fouten loop ik op bepaalde gebieden gruwelijk achter maar aan de andere kant heb ik in die tijd veel wijsheden opgedaan waardoor ik op andere gebieden mijn leeftijdsgenoten ver vooruit ben.
Ik voel me ook weinig aangetrokken tot mensen die nog nooit wat bijzonders meegemaakt hebben, en die vinden mij overigens ook maar raar, heb ik het idee... mensen die het altijd heeft meegezeten staan nou eenmaal heel anders in hun leven, ik kan die naieve positiviteit op veel vlakken niet meer opbrengen.
true true, maar van familie of (inmiddels) ex (4,5j relatie) verwacht je toch wat beters.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:51 schreef dawg het volgende:
[..]
Veel mensen luisteren niet eens echt naar wat je ze vertelt. Is mijn ervaring tenminste.
Ik heb nog niet zolang geleden iemand ontmoet die wél luisterde naar wat ik te vertellen had (en andersom ook uiteraard), en dat was echt een openbaring.
Of, wat ik ook vaak merk, is dat mensen eigenlijk niet goed weten hoe te reageren, zich geen houding weten te geven. Misschien dat velen daarom wel niet goed (kunnen) luisteren.
Van vage bekenden, collega's ed is het lastig maar acceptabel.
Die hoop had ik ook, maar die hoop is na de laatste aanvaring behoorlijk wegquote:Op vrijdag 3 november 2006 00:55 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
true true, maar van familie of (inmiddels) ex (4,5j relatie) verwacht je toch wat beters.
Van vage bekenden, collega's ed is het lastig maar acceptabel.
dat is niet zo fijn dan.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:56 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Die hoop had ik ook, maar die hoop is na de laatste aanvaring behoorlijk weg
Nu inmiddels bij mijn familie wat mensen incl mezelf het ouderlijk nest hebben verlaten wordt het wel steeds makkelijk om voor hun en mij in te zien dat mensen ook in positieve zin kunnen veranderen.
Misschien stukje extra volwassenheid maar ook stukje ontwikkeling en zorg voor jezelf.
Nou, ik eerlijk gezegd niet. Is me vaak genoeg zwaar tegengevallen. Vandaar ook dat ik het ook als een openbaring ervaarde toen ik die persoon beter leerde kennen. Ik vond en vind dat heel speciaal, dat het toch ook zo kan. Typisch was wel dat die persoon dan ook weer het nodige heeft meegemaakt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:55 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
true true, maar van familie of (inmiddels) ex (4,5j relatie) verwacht je toch wat beters.
Van vage bekenden, collega's ed is het lastig maar acceptabel.
Ik woon al enige tijd op mezelf, in die tijd is het contact met de familie een paar keer verbroken geweest. Omdat het toch je familie is wil je toch dat het goed gaat. Dus toch maar weer proberen contact te hebben, dit gaat iedere keer welgeteld 1 jaar goed. Na een jaar voorzichtig met elkaar omgaan komt er een keerpunt dat ze denken dat het allemaal wel losloopt en dat ze weer kunnen gaan doen net als vroeger. Op dat moment komt het punt dat ik niet meer mee doe aan dat cirkeltje omdat ik ben veranderd, dus dan klopt dat cirkeltje niet meer. En daar gaat het voor mijn familie fout en indirect ook voor mij.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:00 schreef tirannetje24 het volgende:
[..]
dat is niet zo fijn dan.
Nu inmiddels bij mijn familie wat mensen incl mezelf het ouderlijk nest hebben verlaten wordt het wel steeds makkelijk om voor hun en mij in te zien dat mensen ook in positieve zin kunnen veranderen.
Misschien stukje extra volwassenheid maar ook stukje ontwikkeling en zorg voor jezelf.
Ik ben gelukkig een paar jaar geleden ook zo'n iemand ontmoet. Iemand waar je alles tegen kan zeggen, waar je je gevoel kan opengooien. Hij heeft echt mijn ogen geopend , ik had ook niet gedacht dat ook zo kon. En ook hij heeft het een en ander meegemaakt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:01 schreef dawg het volgende:
[..]
Nou, ik eerlijk gezegd niet. Is me vaak genoeg zwaar tegengevallen. Vandaar ook dat ik het ook als een openbaring ervaarde toen ik die persoon beter leerde kennen. Ik vond en vind dat heel speciaal, dat het toch ook zo kan. Typisch was wel dat die persoon dan ook weer het nodige heeft meegemaakt.
Ja, ik zou dan op een gegeven moment voor mezelf kiezen. Je doet je best, je geeft ze meerdere kansen, maar op een gegeven moment is het ook genoeg. Vind ik dan.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:06 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Ik woon al enige tijd op mezelf, in die tijd is het contact met de familie een paar keer verbroken geweest. Omdat het toch je familie is wil je toch dat het goed gaat. Dus toch maar weer proberen contact te hebben, dit gaat iedere keer welgeteld 1 jaar goed. Na een jaar voorzichtig met elkaar omgaan komt er een keerpunt dat ze denken dat het allemaal wel losloopt en dat ze weer kunnen gaan doen net als vroeger. Op dat moment komt het punt dat ik niet meer mee doe aan dat cirkeltje omdat ik ben veranderd, dus dan klopt dat cirkeltje niet meer. En daar gaat het voor mijn familie fout en indirect ook voor mij.
Maar dat werkt wel door in andere contacten heb ik gemerkt, als je familie (sommige broers en zussen van mijn ouders bedoel ik, met mijn ouders heb ik gelukkig een hele hechte band) al zo is, hoe zullen andere mensen dan wel niet zijn?
Dat is dus precies wat ik bedoel met de uitleg van druk als kind zijnde en nu druk in mn hoofd.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:11 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, ik zou dan op een gegeven moment voor mezelf kiezen. Je doet je best, je geeft ze meerdere kansen, maar op een gegeven moment is het ook genoeg. Vind ik dan.
Maar dat werkt wel door in andere contacten heb ik gemerkt, als je familie (sommige broers en zussen van mijn ouders bedoel ik, met mijn ouders heb ik gelukkig een hele hechte band) al zo is, hoe zullen andere mensen dan wel niet zijn?
Omdat ik me niet in de gedachtengang van mijn familie kan vinden en zij niet kunnen accepteren hoe ik nu ben, ben ik heel erg bezig met hoe anderen over mij denken. In de zin van hoe ik mij moet gedragen dat ze me in iedergeval aardig vinden... ik hoef niet populair te zijn, maar dat mensen me wel aardig vinden om wie ik ben.
Ja, heb ik ook lang gedaan. Maar daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden, kostte me teveel energie.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:17 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Dat is dus precies wat ik bedoel met de uitleg van druk als kind zijnde en nu druk in mn hoofd.
Omdat ik me niet in de gedachtengang van mijn familie kan vinden en zij niet kunnen accepteren hoe ik nu ben, ben ik heel erg bezig met hoe anderen over mij denken.
Je kunt toch niet iedereen tevreden stellen. En dat wil ik ook helemaal niet.
Hoe is je dat gelukt? Ik wil daar ook vanaf, maar het lukt me niet echt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:20 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, heb ik ook lang gedaan. Maar daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden, kostte me teveel energie.
Je kunt toch niet iedereen tevreden stellen. En dat wil ik ook helemaal niet.
Ik weet het niet, op een bepaald moment had ik er gewoon genoeg van. Ben daar langzaam naartoe gegroeid, denk ik. Sowieso heeft het ook meegespeeld dat ik wat ouder werd (ben nu 27), dan word je wat zekerder van jezelf enzo.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:22 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Hoe is je dat gelukt? Ik wil daar ook vanaf, maar het lukt me niet echt.
hmm .. dan hoop ik dat dat punt bij mij ook snel komt, want ik heb er ook genoeg van, maar er blijven zoveel dingen in mijn hoofd rondspoken dat ik het niet stop kan zetten.
Nouja, ik kan je wel vertellen dat zelfacceptatie, ook van je situatie, je verleden, etc, een heel grote rol speelt.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:27 schreef taxibabe het volgende:
hmm .. dan hoop ik dat dat punt bij mij ook snel komt, want ik heb er ook genoeg van, maar er blijven zoveel dingen in mijn hoofd rondspoken dat ik het niet stop kan zetten.
Maar voor de rest is dat bij iedereen natuurlijk anders.
tijd om te slapen trouwens, ik lees morgen jouw (en hopelijk ook anderen hun) reactie.
ik moet ook slapenquote:Op vrijdag 3 november 2006 01:32 schreef dawg het volgende:
[..]
Nouja, ik kan je wel vertellen dat zelfacceptatie, ook van je situatie, je verleden, etc, een heel grote rol speelt.
Maar voor de rest is dat bij iedereen natuurlijk anders.
tijd om te slapen trouwens, ik lees morgen jouw (en hopelijk ook anderen hun) reactie.
Eigenlijk is je vraag dus meer hóe heeft het verleden invloed gehad op je persoonlijkheid?
Ik ben in een vergelijkbare situatie opgegroeid als jij alleen was bij mij mijn oudste zus degene die veel in het ziekenhuis lag. Dat heeft wel invloed gehad op wie ik ben geworden. Ik was aan de ene kant wat meer terug getrokken, heb ervan geleerd zelf mijn problemen op te lossen en mezelf weg te cijferen als dat nodig was maar aan de andere kant ben ik er ook veel weerbaarder door geworden. Ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen en om aandacht voor mij te vragen als het nodig was. Mijn ouders zijn daar in mijn ogen altijd heel goed mee om gegaan, wij (mijn andere zus, mijn kleine broertje en ik) werden zeker niet vergeten, ze hebben daar altijd een mooi evenwicht in weten te vinden vind ik en dat lijkt me zeker niet makkelijk. Een ziek kind vraagt nu eenmaal wat meer van een gezin en daar moet rekening mee gehouden worden maar niet ten koste van de andere leden van het gezin.
Dat karakter of persoonlijkheid voor een deel aangeboren is klopt volgens mij wel, mijn andere zus heeft bijvoorbeeld wel altijd heel erg het idee gehad dat ze moest wijken voor haar zieke grote zus, zij vind tot op de dag van vandaag dat zij (wij) wel eens achtergesteld zijn of vergeten werd(en). Ik denk dat daar (aangeboren?) karakter om de hoek komt kijken, we hebben dezelfde situatie meegemaakt maar er toch heel andere opvattingen over. Mijn broertje heeft die periode niet echt bewust meegemaakt omdat hij toen nog vrij klein was.
Ik kan zelf nu heel goed merken hoe die periode mij gevormd heeft. Ik ben nu degene die vanwege ziekte de nodige dingen te verstouwen heeft en ik merk aan mezelf dat ik het veel makkelijker vind om die aandacht te geven dan om hem te ontvangen.
In mijn ziekenhuis carriere heb ik daar niet zoveel last van, ik ben gewent om met artsen e.d. om te gaan, ik kan problemen goed aankaarten en ik kom voor mezelf op, laat niets doen waar ik niet volledig achter sta en denk actief mee over mijn behandeling, allemaal dingen die ik geleerd heb (of afgekeken heb) van de ziekteperiode van mijn zus. Maar privé vind ik het een stuk lastiger. Echt over mijn ziekte praten, wat het voor me betekent, waar ik tegenaan loop, wat het emotioneel met me doet, daar kan ik moeilijk over praten met anderen of in ieder geval niet met mijn familie. En dat ligt niet aan hen, de interesse, aandacht en begrip is er wel, ik ben gewoon niet gewent om ermee om te gaan en om zo op de voorgrond te staan.
Ziek zijn is een vak in alle opzichten en in onze familie heeft opeens een bizarre stoelendans plaatsgevonden waardoor vooral mijn oudste zus en ik ineens van rol gewisseld zijn en nog niet precies weten wat onze functie nu is en hoe we daarmee om moeten gaan, maar het geeft wel een leuk inkijkje in hoe omstandigheden je beïnvloeden tijdens je ontwikkeling. Ik begrijp nu veel meer van hoe het geweest moet zijn om in die situatie op te moeten groeien en ik denk dat dat andersom ook wel zo is.
Ik ben in een vergelijkbare situatie opgegroeid als jij alleen was bij mij mijn oudste zus degene die veel in het ziekenhuis lag. Dat heeft wel invloed gehad op wie ik ben geworden. Ik was aan de ene kant wat meer terug getrokken, heb ervan geleerd zelf mijn problemen op te lossen en mezelf weg te cijferen als dat nodig was maar aan de andere kant ben ik er ook veel weerbaarder door geworden. Ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen en om aandacht voor mij te vragen als het nodig was. Mijn ouders zijn daar in mijn ogen altijd heel goed mee om gegaan, wij (mijn andere zus, mijn kleine broertje en ik) werden zeker niet vergeten, ze hebben daar altijd een mooi evenwicht in weten te vinden vind ik en dat lijkt me zeker niet makkelijk. Een ziek kind vraagt nu eenmaal wat meer van een gezin en daar moet rekening mee gehouden worden maar niet ten koste van de andere leden van het gezin.
Dat karakter of persoonlijkheid voor een deel aangeboren is klopt volgens mij wel, mijn andere zus heeft bijvoorbeeld wel altijd heel erg het idee gehad dat ze moest wijken voor haar zieke grote zus, zij vind tot op de dag van vandaag dat zij (wij) wel eens achtergesteld zijn of vergeten werd(en). Ik denk dat daar (aangeboren?) karakter om de hoek komt kijken, we hebben dezelfde situatie meegemaakt maar er toch heel andere opvattingen over. Mijn broertje heeft die periode niet echt bewust meegemaakt omdat hij toen nog vrij klein was.
Ik kan zelf nu heel goed merken hoe die periode mij gevormd heeft. Ik ben nu degene die vanwege ziekte de nodige dingen te verstouwen heeft en ik merk aan mezelf dat ik het veel makkelijker vind om die aandacht te geven dan om hem te ontvangen.
In mijn ziekenhuis carriere heb ik daar niet zoveel last van, ik ben gewent om met artsen e.d. om te gaan, ik kan problemen goed aankaarten en ik kom voor mezelf op, laat niets doen waar ik niet volledig achter sta en denk actief mee over mijn behandeling, allemaal dingen die ik geleerd heb (of afgekeken heb) van de ziekteperiode van mijn zus. Maar privé vind ik het een stuk lastiger. Echt over mijn ziekte praten, wat het voor me betekent, waar ik tegenaan loop, wat het emotioneel met me doet, daar kan ik moeilijk over praten met anderen of in ieder geval niet met mijn familie. En dat ligt niet aan hen, de interesse, aandacht en begrip is er wel, ik ben gewoon niet gewent om ermee om te gaan en om zo op de voorgrond te staan.
Ziek zijn is een vak in alle opzichten en in onze familie heeft opeens een bizarre stoelendans plaatsgevonden waardoor vooral mijn oudste zus en ik ineens van rol gewisseld zijn en nog niet precies weten wat onze functie nu is en hoe we daarmee om moeten gaan, maar het geeft wel een leuk inkijkje in hoe omstandigheden je beïnvloeden tijdens je ontwikkeling. Ik begrijp nu veel meer van hoe het geweest moet zijn om in die situatie op te moeten groeien en ik denk dat dat andersom ook wel zo is.
There is no love sincerer than the love of food.
Dat zul je waarschijnlijk voor de rest van je leven houden. Was je vroeger bijvoorbeeld een opvliegend type en heb je dat nu onder controle dan kan het zijn dat wanneer je bij je familie bent, ze precies op de juiste knoppen kunnen drukken om jou weer in die hoek te krijgen. Als je dan fel reageert bevestigt dat voor hen dat je nog steeds dat opvliegende type bent. Steek je energie niet in het overtuigen van je familie dat je als persoon bent veranderd, die energie kun je beter gebruiken.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:42 schreef taxibabe het volgende:
Aan de ene kant heb ik het wel afgesloten wat er gebeurt in mijn verleden, en ben ik bezig met mijzelf te veranderen (al een groot deel gedaan en naar mijn idee ten goede). Maar het verleden bij mij heeft vooral met mijn familie te maken. En daar zit het probleem een beetje, die familie kom ik nog steeds tegen en die zien niet dat ik veranderd ben. Zij denken nog steeds op oude voet verder te kunnen (het bekende cirkeltje), ik kan ze niet aan het verstand brengen dat ik niet meer zo ben.
Werd het "rustige" gedrag van je zus vroeger meer gewaardeerd? Soms hebben mensen een heel ander beeld van de werkelijkheid. Het zou kunnen dat als je hier dieper op in gaat met je zus, dat blijkt dat zij altijd naar jou heeft opgekeken omdat je altijd zo levendig en energiek was. Waarom zou men je gaan haten als je geen indruk maakt op hen?quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:51 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Als kind was ik een druk kind ('de clown'), mijn zus de stille en rustige. We hebben als gezin heel wat meegemaakt, hierdoor zijn we natuurlijk ook heel erg gevormd.
Nu zijn we allebei volwassen en hebben we een 'persoonlijkheid'. Mn zus is nu iemand die (naar mijn idee) nog steeds wel rustig is en voor een deel qua gedrag ook nog is als vroeger alleen iets anders uit.
Ik heb ook nog steeds dat drukke in mij, alleen zit dat drukke nu in mijn hoofd in plaats van dat ik het uit. Als kind deed ik heel druk om 'indruk' te maken op mijn omgeving, nu ben ik heel erg bezig met denken hoe ik moet doen zodat andere mensen mij niet gaan haten ... dus ook bezig zijn met 'indruk maken'
Ja, hoe inderdaad.quote:Op vrijdag 3 november 2006 01:55 schreef MinderMutsig het volgende:
Eigenlijk is je vraag dus meer hóe heeft het verleden invloed gehad op je persoonlijkheid?
Ik ben in een vergelijkbare situatie opgegroeid als jij alleen was bij mij mijn oudste zus degene die veel in het ziekenhuis lag. Dat heeft wel invloed gehad op wie ik ben geworden. Ik was aan de ene kant wat meer terug getrokken, heb ervan geleerd zelf mijn problemen op te lossen en mezelf weg te cijferen als dat nodig was maar aan de andere kant ben ik er ook veel weerbaarder door geworden. Ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen en om aandacht voor mij te vragen als het nodig was. Mijn ouders zijn daar in mijn ogen altijd heel goed mee om gegaan, wij (mijn andere zus, mijn kleine broertje en ik) werden zeker niet vergeten, ze hebben daar altijd een mooi evenwicht in weten te vinden vind ik en dat lijkt me zeker niet makkelijk. Een ziek kind vraagt nu eenmaal wat meer van een gezin en daar moet rekening mee gehouden worden maar niet ten koste van de andere leden van het gezin.
Dat karakter of persoonlijkheid voor een deel aangeboren is klopt volgens mij wel, mijn andere zus heeft bijvoorbeeld wel altijd heel erg het idee gehad dat ze moest wijken voor haar zieke grote zus, zij vind tot op de dag van vandaag dat zij (wij) wel eens achtergesteld zijn of vergeten werd(en). Ik denk dat daar (aangeboren?) karakter om de hoek komt kijken, we hebben dezelfde situatie meegemaakt maar er toch heel andere opvattingen over. Mijn broertje heeft die periode niet echt bewust meegemaakt omdat hij toen nog vrij klein was.
Ik kan zelf nu heel goed merken hoe die periode mij gevormd heeft. Ik ben nu degene die vanwege ziekte de nodige dingen te verstouwen heeft en ik merk aan mezelf dat ik het veel makkelijker vind om die aandacht te geven dan om hem te ontvangen.
In mijn ziekenhuis carriere heb ik daar niet zoveel last van, ik ben gewent om met artsen e.d. om te gaan, ik kan problemen goed aankaarten en ik kom voor mezelf op, laat niets doen waar ik niet volledig achter sta en denk actief mee over mijn behandeling, allemaal dingen die ik geleerd heb (of afgekeken heb) van de ziekteperiode van mijn zus. Maar privé vind ik het een stuk lastiger. Echt over mijn ziekte praten, wat het voor me betekent, waar ik tegenaan loop, wat het emotioneel met me doet, daar kan ik moeilijk over praten met anderen of in ieder geval niet met mijn familie. En dat ligt niet aan hen, de interesse, aandacht en begrip is er wel, ik ben gewoon niet gewent om ermee om te gaan en om zo op de voorgrond te staan.
Ziek zijn is een vak in alle opzichten en in onze familie heeft opeens een bizarre stoelendans plaatsgevonden waardoor vooral mijn oudste zus en ik ineens van rol gewisseld zijn en nog niet precies weten wat onze functie nu is en hoe we daarmee om moeten gaan, maar het geeft wel een leuk inkijkje in hoe omstandigheden je beïnvloeden tijdens je ontwikkeling. Ik begrijp nu veel meer van hoe het geweest moet zijn om in die situatie op te moeten groeien en ik denk dat dat andersom ook wel zo is.
Maar wat je zegt, dat je beter aandacht kunt geven dan ontvangen. Op het vlak van ziekte (verschrikkelijk woord trouwens) heb ik dat ook, heb het er niet graag over, tenminste, de gevoelens die erbij komen kijken. Komt ook omdat ik al vaak heb gemerkt dat het van veel mensen een schijninteresse was, of dat ze zich niet goed konden inleven, of begrepen. Ik heb dan geen zin om keer op keer uit te leggen hoe en wat. Ik ben heel erg positief ingesteld (gelukkig wel), en wanneer ik het daarover heb klinkt dat zo zwaar. En vaak ook tevergeefse moeite, omdat veel mensen afhaken als het lang duurt. In mijn ervaring dan. Het was voor mij dan ook zo heel erg anders (en speciaal) dat er een tijdje terug dus iemand was die wel oprecht daarmee omging dat heb ik nu al een paar keer gezegd, dat weet ik, maar ik ben er nog steeds door geraakt, was helemaal nieuw voor me.
Mijn ouders hebben mijn zus altijd zoveel mogelijk gelijk proberen te behandelen, en daar zijn ze heel goed in geslaagd. Mijn zus heeft het niet altijd zo ervaren, maarja, ook zij was nog een kind, kinderen betrekken nu eenmaal zo ongeveer alles op zichzelf. Ik denk dat je iemand dat ook niet echt kwalijk kunt nemen, gelukkig bestaat er totaal geen rancune ofzo over, en hebben we met zijn vieren een hele hechte band. Ook grotendeels weer door het verleden.
Ik heb niet zo'n leuke jeugd gehad (mishandeling, scheiding ouders), en dacht dat ik dit in mijn leven dat ik nu leid voor een groot gedeelte achterwege heb gelaten in mijn persoonlijkheid. Nu kan ik ervoor kiezen wie ik ben, en wat in het verleden is gebeurd probeer ik daar niet bij te betrekken. Ik dacht altijd dat ik nu een heel ander mens was.
Op dit moment loop ik bij een psycholoog om andere redenen (paniekstoornis/agorafobie) en ik kom er eigenlijk meer en meer achter dat de karaktertrekjes die ik heb, soms wel degelijk te verklaren zijn vanuit het verleden. Best eng eigenlijk... Ik dacht dat ik het verleden een plaatsje had gegeven en achterwege heb kunnen laten... Blijkt nu dus eigenlijk het tegendeel.
Maar goed, ik zit nu lekker in mijn vel
Meestal ben ik nu wel blij met de persoon die ik nu ben.
Maar je gedrag en je karakter valt op sommige gebieden dus wel te verklaren door je verleden heb ik gemerkt.
Op dit moment loop ik bij een psycholoog om andere redenen (paniekstoornis/agorafobie) en ik kom er eigenlijk meer en meer achter dat de karaktertrekjes die ik heb, soms wel degelijk te verklaren zijn vanuit het verleden. Best eng eigenlijk... Ik dacht dat ik het verleden een plaatsje had gegeven en achterwege heb kunnen laten... Blijkt nu dus eigenlijk het tegendeel.
Maar goed, ik zit nu lekker in mijn vel
Meestal ben ik nu wel blij met de persoon die ik nu ben.
Maar je gedrag en je karakter valt op sommige gebieden dus wel te verklaren door je verleden heb ik gemerkt.
Dit is dus het grappige aan die aanvaring van een paar weken geleden.quote:Op vrijdag 3 november 2006 07:15 schreef woniya het volgende:
[..]
Dat zul je waarschijnlijk voor de rest van je leven houden. Was je vroeger bijvoorbeeld een opvliegend type en heb je dat nu onder controle dan kan het zijn dat wanneer je bij je familie bent, ze precies op de juiste knoppen kunnen drukken om jou weer in die hoek te krijgen. Als je dan fel reageert bevestigt dat voor hen dat je nog steeds dat opvliegende type bent. Steek je energie niet in het overtuigen van je familie dat je als persoon bent veranderd, die energie kun je beter gebruiken.
Ik was inderdaad de driftkop, ik was vroeger degene die mn zus begon te slaan. Maar dat heb ik nu onder controle.
Tijdens die aanvaring bleef ik dus rustig en ging het niet volgens het cirkeltje. Hierdoor flipte mijn zus dus uit omdat ik niet deed wat ik altijd deed. Maar omdat er toch iemand uitflipte moest er dus gereageerd worden werd er gereageerd als altijd.. en dat is dat ik als schuldige werd aangewezen, terwijl ik dus deze keer niks heb gedaan. Dit heeft mij heel erg pijn gedaan. Later heb ik ze gevraagd om ze uit te leggen wat er gebeurt was en waarom ik de schuld kreeg. En dut kunnen ze niet.
Ze zien niet dat ik niet degene was die uitflipte. Omdat er iemand is uitgeflipt gaan ze er vanuit dat ik dat ben geweest. Ik kan niet tot hun doordringen dat ik ben veranderd.
Het lijkt alsof die reacties, manier van reageren, zo geconditioneerd is in de loop der jaren, vandaar dat ze het niet kunnen verklaren, het is een soort automatisme. Dat zal dus niet iets zijn wat je snel zult kunnen veranderen. Ik denk dat wanneer je op deze manier door blijft gaan, deze manier van reageren op dergelijke situaties, na verloop van tijd deze geconditioneerde reacties wel uitdoven. Maar dat heeft tijd nodig.quote:Op vrijdag 3 november 2006 09:11 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Dit is dus het grappige aan die aanvaring van een paar weken geleden.
Ik was inderdaad de driftkop, ik was vroeger degene die mn zus begon te slaan. Maar dat heb ik nu onder controle.
Tijdens die aanvaring bleef ik dus rustig en ging het niet volgens het cirkeltje. Hierdoor flipte mijn zus dus uit omdat ik niet deed wat ik altijd deed. Maar omdat er toch iemand uitflipte moest er dus gereageerd worden werd er gereageerd als altijd.. en dat is dat ik als schuldige werd aangewezen, terwijl ik dus deze keer niks heb gedaan. Dit heeft mij heel erg pijn gedaan. Later heb ik ze gevraagd om ze uit te leggen wat er gebeurt was en waarom ik de schuld kreeg. En dut kunnen ze niet.
Ze zien niet dat ik niet degene was die uitflipte. Omdat er iemand is uitgeflipt gaan ze er vanuit dat ik dat ben geweest. Ik kan niet tot hun doordringen dat ik ben veranderd.
Dat is wel waar. Maar de invloed die een gebeurtenis heeft staat ook in verband met andere gebeurtenissen in dat jonge leven. Als je bijvoorbeeld altijd een vrij gelukkig en zorgeloos leven leeft en opeens moet je verhuizen om wat voor reden dan ook, dan heeft dan een enorme invloed op dat kind. Als het kind al vrij jong met allerlei nare dingen in aanraking komt en het zou vervolgens moeten verhuizen, dan zou dat kind daar echt niet om malen. Ik bedoel eigenlijk dat het kader van de gebeurtenis erg belangrijk is. Het bepaalt voor een groot deel hoe het kind het ervaart.quote:Op vrijdag 3 november 2006 00:39 schreef dawg het volgende:
Nu bestaat de ideale situatie eigenlijk niet, maar een normale opvoeding, een normale levensloop, heeft denk ik minder invloed op de (latere) persoonlijkheidstrekken dan bijvoorbeeld als kind mishandeld worden, overlijden van je ouders op jonge leeftijd, ziekten, etc etc.
Ik heb ook de indruk dat sommige ervaringen op latere leeftijd aangepraat wordt als zijnde negatief. Een kind ervaart dingen vaak heel anders en maakt dat onderscheid nog niet zo sterk. Toen ik klein was en mijn oma overleed, vond ik dat op dat moment niet raar. Hoewel ik haar helemaal geweldig vond, miste ik haar niet want ze was er voor mij nog steeds op een bepaalde manier. Maar omdat de omgeving zo verdrietig reageerde had ik als kind de indruk dat ik verdrietig moest zijn omdat ze was overleden. Ik weet nog heel duidelijk dat ik die ervaring mijzelf aangeleerd heb als 'negatief'.
Ik heb soms ook net het tegenovergestelde, dat is pas wazig. Ik heb in het verleden best wel wat heftige dingen meegemaakt. Daarmee vergeleken zijn de 'problemen' die ik nu heb, absoluut peanuts. En toch vind ik mezelf soms nog buitengewoon beklagenswaardig Daar schaam ik me wel voor. Want vergeleken met een paar jaar terug, gaat het gewoon okay. Dus dan denk ik, ik heb dingen meegemaakt die veel erger zijn dan dit, leer eens een keer relativeren.
Om dat laatste vervolgens weer meteen te vergeten.
Daar schaam ik me wel voor. Want vergeleken met een paar jaar terug, gaat het gewoon okay. Dus dan denk ik, ik heb dingen meegemaakt die veel erger zijn dan dit, leer eens een keer relativeren.Om dat laatste vervolgens weer meteen te vergeten.
Zit dat in je aard? Of is het iets van de laatste tijd, dat je jezelf buitengewoon beklagenswaardig vindt?quote:Op vrijdag 3 november 2006 09:27 schreef _Arual_ het volgende:
Ik heb soms ook net het tegenovergestelde, dat is pas wazig. Ik heb in het verleden best wel wat heftige dingen meegemaakt. Daarmee vergeleken zijn de 'problemen' die ik nu heb, absoluut peanuts. En toch vind ik mezelf soms nog buitengewoon beklagenswaardig Daar schaam ik me wel voor. Want vergeleken met een paar jaar terug, gaat het gewoon okay. Dus dan denk ik, ik heb dingen meegemaakt die veel erger zijn dan dit, leer eens een keer relativeren.
Om dat laatste vervolgens weer meteen te vergeten.
|
|
