Heeft je verleden veel invloed op je persoonlijkheid?

Mijn verleden heeft er voor gezorgt dat ik nu ben waar ik ben.

Er zijn genoeg kutte momenten geweest in mijn leven. Goed kutte momenten en ook goed kutte jaren. Basisschool was hel. Met name mijn basis school jaren van groep 2 tot 6 hebben een dikke stempel op mij achter gelaten. In negatieve zin.
Er zijn ook heel veel goede momenten en jaren geweest. Vakanties, vrienden, vriendinnen, lekker eten etc. Deze hebben mij net zo goed gevormd. Het is niet goed om alleen naar het negatieve te kijken.

Om ook nog maar wat zweverings in de pot te gooien: Mijn kennis making met het Buddhisme heeft een hele grote invloed op mij en mijn persoonlijkheid gehad.

Ik zie mijn leven ook in twee periodes. Voor en na het buddhisme.
Ik ben geen buddist, ik geloof niet in een god, maar het verhaal en de logica achter het buddhisme heeft mijn ogen meerdere keren geopend en heeft me mijn slechte kanten laten zien.

Verder zijn er nog vele keer en went punten in mijn leven waar door ik veranderd bent. Over het algemeen positief. Ik ben nog steeds bezig met het herstellen van die 4 jaar op de basis school. Daar ben ik nu al zo'n 10 jaar mee bezig en het zal ook nog wel zeker 10 jaar duren.

Zou ik terug willen gaan in de tijd en het anders laten lopen? Nee

Hoe kut het ook is en was nee. Ik doe nu een hele vette studie, heb een schat van een vriendin, ik woon sinds kort op kamers, sociaal leven is druk en gezellig etc

Wat er ook gebeurt is in het verleden het heeft me naar het punt gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik het (hoe kut of leuk het ook was) dankbaar voor.

Sommige dingen gebeuren je en veranderen je, maar je kan er ook zelf aan werken. Je kan zelf heel veel. Je kan meer dan je denkt.


Jin

Edit: Ik ben gelukkig

quote:

Op donderdag 2 november 2006 23:37 schreef dawg het volgende:

In hoeverre heeft jouw verleden invloed (gehad) op je persoonlijkheid? Zie je dat als positief of negatief, en in welke zin? Hoe ga je daarmee om?

Ik ben benieuwd, omdat ik zoiets niet zo vaak terugzie in topics in R&P. Lijkt me interessant om eens te zien hoe jullie hierover denken.

Ik ben vroeger erg gepest op de lagere school en in mindere mate op de middelbare school.
Hierdoor heb ik best wel een achterstand opgelopen op sociaal gebied. Had nooit echt vrienden destijds en vriendinnen was al helemaal een onbekend begrip. Toen ik naar de beroepsopleiding ging (hbo) is het stukken beter gegaan en begon ik eindelijk wat zelfvertrouwen te krijgen, kreeg wat vrienden en dwong mezelf om mezelf meer en meer te ontwikkelen op sociaal gebied. Koos baantjes die ik eigenlijk niet durfde ed ed.

Wat ik daar nu nog van terugzie ik mijn karakter is dat ik snel in de verdedigingspositie schiet. Mijn zelfvertrouwen is redelijk maar nog niet zoals ik het graag zou willen zien. Ben bang voor veranderingen en nog een hoop kleine dingetjes.

Opvoeding is altijd goed geweest bij mij, ik heb geleerd met geld om te gaan, respect te hebben voor ouderen, heb geleerd van andermans eigendommen af te blijven ed ed. Die zaken zitten echt diep in mijn karakter. dus ik zeg dat de eerste paar jaar van je leven echt je karakter voor de rest van je leven wel degelijk kunnen bepalen

Je verleden bepaalt je persoonlijkheid voor een heel groot deel. Daar ben ik van overtuigd.

Hey Metro,

Pesten... Echt ik vind dat zo zakkig. Krijg altijd de kriebels als ik dat hoor.

Ik heb ook het probleem wat jij hebt. Ik schiet ook bijna meteen in de verdediginspositie ook als ik de aanvaller zou moeten zijn.

Ik ben er alleen nog niet echt achter hoe ik dit kan veranderen. Dat is een van de ergste dingen waar ik nog last van heb.


Jin

quote:

Op woensdag 15 november 2006 14:14 schreef Jinkens het volgende:
Hey Metro,

Pesten... Echt ik vind dat zo zakkig. Krijg altijd de kriebels als ik dat hoor.

Ik heb ook het probleem wat jij hebt. Ik schiet ook bijna meteen in de verdediginspositie ook als ik de aanvaller zou moeten zijn.

Ik ben er alleen nog niet echt achter hoe ik dit kan veranderen. Dat is een van de ergste dingen waar ik nog last van heb.


Jin

Ik heb het 'aangepakt' door mezelf constant in posities te dwingen die ik vroeger nooit zou durven.
Mijn 1e baan was verkoper! Nou als er iets eng is als je gepest bent vroeger dan is dat het wel.

Ik ben er eigenlijk bovenop gekomen doordat ik merkte dat ik gewaardeerd werd om wie ik was (op het hbo) , ik ging mee op introductieweekend (doodeng want ik kende niemand!) , leerde daar mensen kennen en warempel. Ik werd niet gepest, ik werd gezien als 1 van hun. Als iemand die ook wat in te brengen had in de discussie. In dat weekend ben ik al erg veranderd. Daarnaast zat ik in de klas met een heleboel jongens die nog meer verlegen waren dan ik, en dat geeft je ook al zo'n gevoel van: het kan blijkbaar altijd erger en langzaam aan kroop ik uit mijn schulp.

Ik dwong mezelf daarna me steeds socialer op te stellen ik deed mee aan activiteiten. Ik kreeg vrienden waar ik regelmatig over de vloer kwam, deed mee aan feestjes en qua werk probeerde ik me altijd juist weer in een lastigere situatie te drukken dan ik eigenlijk aandurfde.

Het heeft bij mij echt best een hele tijd geduurd en zoals ik al zei, ik heb er soms echt nog wel last van, maar uiteindelijk kom je er wel voor ee ngroot deel overheen.
Alleen soms. Soms gaat het fout, dan raakt een opmerking je keihard terwijl dat helemaal nergens op slaat. Soms kun je om een klein kritiekpuntje helemaal in de stress schieten en komt alles weer boven

gewoon laten bezinken en proberen te relativeren, denk na over waarom dat kritiekpuntje of die opmerking gemaakt is. En relativeer dat.

Zelfkennis en acceptatie is daarbij relevant, als je van jezelf wéét dat je niet meer het pispaaltje van de klas bent en als je jezelf geaccepteerd hebt als een waardige levensvorm dan is relativeren van opmerkingen erg goed te doen.

ik vind dit wel interresant om even te lezen.. kleine tvp zodat ik er thuis even voor kan zitten.

Leuk topic dawg
Ik ga het straks even verder goed doorlezen. Mn concentratievermogen is niet helemaal top de afgelopen dagen.

Mijn eerste reactie op de TT: Ja dûh.
Maar wat interessant is dat 2 mensen dezelfde dingen kunnen meemaken en daar toch heel verschillend uit kunnen komen. In eerste instantie zullen ze allebei wel last hebben van bijvoorbeeld zelfmedelijden, maar de een blijft daar in hangen terwijl de ander het kan omzetten in iets positiefs.
Karakter, opvoeding, vrienden e.d. komen daarbij kijken. Maar daar hebben jullie het ongetwijfeld al over gehad in dit topic.

Persoonlijk.
Ik heb een aantal dingen meegemaakt die heel erg veel impact op me hebben gehad, dat ik de laatste 3 jaar met gezondheidsproblemen zit heeft me in eerste instantie dan ook alleen maar verder naar beneden geholpen.
Door die dingen in het verleden en de gezondheidsproblemen werd ik heel erg verlegen, stil, introvert, onzeker, panisch, destructief, depressief.
Ruim anderhalf jaar geleden was ik op mn slechts geloof ik. Toen kwam er iemand in m'n leven waardoor ik heel stiekem een klein beetje anders tegen 'het leven' aan ging kijken. Hoewel dat tussen hem en mij allesbehalve goed is afgelopen, zie ik hem nog steeds als een keerpunt in m'n leven.
Ik ontmoette een aantal andere mensen, vriendschappelijk, die me ook erg hebben geholpen. Ik ging er eerder vanuit dat mensen je toch alleen maar laten vallen en je alles zelf moet doen. Maar dat bleek ineens ook weer anders te kunnen.
Ik begon mezelf te pushen om dingen te doen die ik niet meer durfde, dingen onder te zien, mezelf confronteren. Wat uit praktische dingen bestond als een presentatie houden/ een debat voeren voor de klas, maar ook uit die paar mensen ècht toelaten in mn leven. Ze laten delen in mijn 'geheimen'.
Langzaam maar zeker word ik zekerder van mezelf. Ik kies nu vaker voor mezelf, kom meer voor mezelf op, stel geen onmogelijk hoge eisen aan mezelf. Het is een langzaam proces, dat zeker, maar dat kan ook niet anders denk ik. Anders zou je niet op constructieve wijze dingen kunnen veranderen.

Om een lang verhaal kort te maken:
Grote negatieve gebeurtenissen in het verleden hebben in eerste instantie een negatieve inslag op je leven, maar kunnen net zo goed om worden gezet in positieve.


weuw, lange serieuze post van mij !

"Grote negatieve gebeurtenissen in het verleden hebben in eerste instantie een negatieve inslag op je leven, maar kunnen net zo goed om worden gezet in positieve."

Agree! Jammer dat dit vaak een proces van jaren is

quote:

Op donderdag 2 november 2006 23:45 schreef Frankvbr het volgende:
is je verleden niet gewoon je persoonlijkheid? je persoonlijkheid bestaat toch eigenlijk alleen uit je verleden..

precies mijn idee!!

Dat kun je natuurlijk nooit zeggen want je weet niet hoe je persoonlijkheid zou zijn met een ander verleden.

Idd...

quote:

Op donderdag 16 november 2006 18:09 schreef dawg het volgende:

[..]

Zo kun je alles wel doodredeneren, Swets.

Je kan ook voor elke dooddoener een topic openen. Natuurlijk bepaald je verleden je persoonlijkheid.. like duh.

quote:

Op woensdag 15 november 2006 14:27 schreef Metro2005 het volgende:
Ik heb het 'aangepakt' door mezelf constant in posities te dwingen die ik vroeger nooit zou durven.
Mijn 1e baan was verkoper! Nou als er iets eng is als je gepest bent vroeger dan is dat het wel.

Toen ik op de MAVO zat,kreeg je zo'n beroepentest.
De uitslag was blijkbaar zo schokkend dat ik apart werd geroepen,waar mij verteld werd dat het erop neer kwam dat het 'mij niet zou uitmaken of de mensheid uit zou sterven wat beroepen betreft'
Ik ben toch verkoper geworden,en wel in een winkel bij een van de ruigste buurten van de stad.
De mensen die daar rond lopen hebben als enige dagtaak om jou zoveel en zover mogelijk te bedriegen en uit te kleden,een flinke kluif dus.
Daardoor word je natuurlijk gedwongen je angst en onwil opzij te zetten,ook omdat ik op een gegeven moment iedereen moest vertellen wat er gedaan moest worden op die dag.
Als ik mijzelf zie en mensen erover hoor praten herken ik mijzelf amper.

[ Bericht 11% gewijzigd door dborhem op 18-11-2006 06:36:52 ]

Interresant topic, persoonlijk ben ik nog niet zover om mezelf te accepteren en te vertrouwen en het lijkt wel alsof ik daar op stuk loop.
Ik heb namelijk ook een hele slechte jeugd gehad, op school werd ik altijd gepest en op een gegeven moment werd ik van school gehaalt door mijn moeder en op een lompschool gezet hier had ik het relaxder maar heb ik nooit leren omgaan met stress, pesterijen, acceptatie en andere zaken, omdat dit niveau gewoon te laag was de overstap van die school naar mavo was dan ook niet haalbaar want door van een lompschool met 150 kinderen naar een montessory lyceum te gaan met 3000 scholieren viel ik weer gauw genoeg terug en heb ik nooit een diploma kunnen halen.

Tot op de dag van vandaag is het met ups en downs, de ene dag voel ik me wel goed en de andere dag ben ik diep ongelukkig dit is in samenhang met mijn gevoelens en dingen die ik meemaak maar ook dingen die ik niet durf of dingen die ik wel doe maar niet goed naar mijn inziens, toen kwam daar nog bovenop dat mijn moeder labiel/hysterisch is en op een gegeven moment van amsterdam naar groningen ging verhuizen en ik weg moest gaan, hierdoor zie ik mijn familie nooit meer.
Mijn vader woont nog wel in amsterdam maar heb ik op dit moment ook alweer een half jaar niet gesprokenomdat ik geen steun van hem ervaar (hij zit in een depressie), k zit tot op de dag nog te vechten tegen alles wat er in het verleden is gebeurt en wat me voor een groot deel heeft gevormd. (cynisme, depressie, negativiteit,onzekerheid) en heb eigenlijk tot dusver nog geen juiste wegen kunnen vinden naar een stabielere sitatie om met dingen beter om te gaan, dit maakt alles soms erg ondraaglijk.
Dus ik zou zeggen dat het verleden je op een bepaald punt maakt tot wie je nu bent ik weet dan ook 100% zeker dat als jij een goede jeugd hebt gehad met fijne ouders en vrienden en de juiste impulsen hebt gehad veel beter met dingen om kunt gaan als je op latere leeftijd bent.

[ Bericht 0% gewijzigd door jmdeking op 18-11-2006 13:16:04 ]

quote:

Op zaterdag 18 november 2006 17:08 schreef dawg het volgende:

[..]

Of juist niet. Als je nooit tegenslagen hebt gehad, altijd alles 'volgens het boekje', dan waag ik dat te betwijfelen.

Ik ook, ik heb juist mn twijfels of je dan wel bent opgewassen tegen echte tegenslagen.
Maar dat hangt ook weer samen met je omgeving, als die nou heel veel steun bieden dan komt het vast wel goed.

Bij mij heeft het verleden heel erg veel invloed gehad. Een half jaar geleden ben ik gediagnotiseerd op PTSS. En dit was omdat ik mezelf niet meer in de hand kon/kan houden. Vertrouwen in mensen en mijn omgeving heb ik niet. En mijn houding ten opzichte van mannen is erg negatief.

mijn verleden heeft veel invloed op me gehad. ik ben behoorlijk gepest, heb een depressie/angststoornis gehad op m'n 16e en ik heb een botaandoening waardoor ik vroeger altijd wel wat mankeerde en waarvan ik later veel meer last zal krijgen (degenen die gisteren dossier 2300 op rtl4 hebben gezien: dat dus). als ik die botaandoening niet had gehad, was ik nu niet zo verdomd voorzichtig. Maar ze hadden op de basisschool en de middelbare heus nog wel andere dingen gevonden om me mee te pesten. Dankzij dat pesten ben ik heel onzeker en verlegen, ik vraag me altijd af wat anderen wel niet van me denken, of ze me een raar wijf vinden etc. Ik vertrouw mensen ook niet snel en ben het niet gewend om vriendinnen te hebben; die heb ik pas sinds een jaar of 5. ik stel ook amper dingen voor om te gaan doen met vriendinnen, ik wacht altijd tot ik uitgenodigd word en ik ben heel slecht in het onderhouden van contacten. Ik ben bang voor jongens omdat ik ze niet vertrouw. door die angststoornis flip ik soms nog weleens. Het ene moment kan iets me helemaal niet schelen, ben ik enorm nuchter en laconiek over een stressituatie, en vervolgens heb ik over iets onbenulligs (voor anderen dan) een enorme paniekaanval. Soms steekt die angst nog de kop op en zit ik een tijdje binnen omdat ik nergens naartoe wil of kan of durf.

Ja mijn verleden heeft wel invloed op mij. Ik ben vaak de lefgozer van de groep omdat ik overal schijt aan heb.

quote:

Op woensdag 22 november 2006 18:32 schreef dawg het volgende:

[..]

Getuige je topic.

Goh, dat is een klein ding. Mijn persoonlijkheid bestaat uit meer dan alleen wat ik zonet beschreef

Hier komt mijn psychologische zelfanalyse.. Who needs shrinks anyway

Ik weet wel zeker dat ik een 'tik' heb over gehouden aan mijn jeugd. Ik ben opgegroeid met een broer, waar ik overigens van jongs af aan vrij weinig mee heb. Mijn vader is 'm gesmeerd toen ik drie was. Ik heb altijd moeten horen dat ik op hem leek, waardoor ik het mijn moeder best wel eens lastig heb gemaakt. Het hebben van gescheiden ouders heeft bij mij nogal vreemd uitgepakt. Ik heb een rare tik wat mannen betreft. Van jongs af aan altijd vriendjes gehad, bijna nooit alleen geweest en recent heb ik gemerkt dat ik daar ook doodsbenauwd voor ben. Prachtig illustrerend verhaal: toen mijn tante een nieuwe vriend kreeg en de man zich kwam voorstellen aan mijn moeder, heb ik de hele middag, let wel, ik was 5 of iets, alleen maar oog gehad voor hem. Gefixeerd.

Mijn familie kent nog veel meer vreemde snuiters, en het mooiste compliment wat ik ooit heb gekregen was dan ook wel dat ik ondanks alles toch goed terecht gekomen ben. Diezelfde persoon vertelde dat hij mij een sterke vrouw vond, maar dat is iets waar ik nu toch wel aan begin te twijfelen.. Anyhow, klaar met het ontwikkelen van mijn persoonlijkheid hoop ik nog niet te zijn.. De basis zal misschien gelegd zijn, maar er mogen nog zeker wel wat mooie trekjes bij

..