R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Die term is een beetje overdreven hoorquote:Op vrijdag 3 november 2006 09:45 schreef dawg het volgende:
[..]
Zit dat in je aard? Of is het iets van de laatste tijd, dat je jezelf buitengewoon beklagenswaardig vindt?
Het zit wel in mijn aard ja, dat ik juist focus op de dingen die me niet lukken, die ik niet heb. Dat is echt mijn valkuil, ik weet het, en nog trap ik er iedere keer weer in. Begon op de basisschool al: dan haalde ik bijvoorbeeld 5 tienen en een negen, en dan kon ik echt verschrikkelijk balen van die negen.
En de oorzaak kun je herleiden naar dingen die je meegemaakt hebt in je verleden? Prestatiedrang of faalangst ofzo?
Mja, het zal best een oorzaak, of misschien zelfs vele, vele oorzaken hebben. Maar waar het mij nu dus om gaat, is dat je verleden soms ook juist géén invloed heeft op je persoonlijkheid, dat je weet waar je de fout ingaat, en het vervolgens weer met open ogen doet.quote:Op vrijdag 3 november 2006 10:06 schreef dawg het volgende:
En de oorzaak kun je herleiden naar dingen die je meegemaakt hebt in je verleden? Prestatiedrang of faalangst ofzo?
Ja ok, maar tussen rationaliteit en gevoel zit een levensgroot verschil.quote:Op vrijdag 3 november 2006 10:24 schreef _Arual_ het volgende:
[..]
Mja, het zal best een oorzaak, of misschien zelfs vele, vele oorzaken hebben. Maar waar het mij nu dus om gaat, is dat je verleden soms ook juist géén invloed heeft op je persoonlijkheid, dat je weet waar je de fout ingaat, en het vervolgens weer met open ogen doet.
Trouwens, ik denk niet dat je kunt zeggen dat je verleden géén invloed heeft, misschien dan op een andere manier.
Maar daar gaat dit topic niet over, ratio en gevoel bedoel ik, ik ben meer geinteresseerd op welke manier je verleden invloed heeft (gehad), wat voor invloed dat dan is, hoe je daarmee omgaat, etc.
mja, verleden. we willen het allemaal zo groot zien in de vorm van 'kindertijd', 'schooltijd' 'tijd bij de ouders' 'tijd bij vrienden' maar de grootste veranderingen die in mn persoonlijkheid teweeg worden gebracht zijn die kleine en grote realisaties die ik zelf doe, en die mij zelf dus vormen. zo heeft mn jeugd natuurlijk mijn persoonlijkheid sterk beinvloed, maar de realisaties die ik daarna zelf heb gedaan ook. ik kan het ook ophangen aan school, school heeft me heel erg beinvloed, omdat ik daar mede de tools kreeg om mezelf te veranderen, maar uiteindelijk vind iedere verandering en opbouw van je persoonlijkheid op in je hersenen (en genen natuurlijk ook) en naarmate je ouder wordt krijg je daar steeds meer overzicht en grip op.
ik vind heeft je verleden of hoe heeft je verleden je persoonlijkheid beinvloed eigenlijk een kulvraag wat betreft filosofie, maar wel leuk om te zien wat iemand nou heeft meegemaakt. Want alles wat er ooit met je is gebeurd en hebt bedacht ligt in je verleden, dus is het automatisch, jaaaaaa!
ik vind heeft je verleden of hoe heeft je verleden je persoonlijkheid beinvloed eigenlijk een kulvraag wat betreft filosofie, maar wel leuk om te zien wat iemand nou heeft meegemaakt. Want alles wat er ooit met je is gebeurd en hebt bedacht ligt in je verleden, dus is het automatisch, jaaaaaa!
Ik ben al van jongs af aan een strebertje en koppig van aard. Doordat ik vroeger (en nu dus nog steeds) in het gezin overal de schuld van kreeg heb ik hier vooral een soort van faalangst en een onzekerheid aan overgehouden.quote:Op vrijdag 3 november 2006 11:08 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja ok, maar tussen rationaliteit en gevoel zit een levensgroot verschil.
Trouwens, ik denk niet dat je kunt zeggen dat je verleden géén invloed heeft, misschien dan op een andere manier.
Maar daar gaat dit topic niet over, ratio en gevoel bedoel ik, ik ben meer geinteresseerd op welke manier je verleden invloed heeft (gehad), wat voor invloed dat dan is, hoe je daarmee omgaat, etc.
Ik heb in de loop der jaren een soort van gedrag aangeleerd om die driftbuien te onderdrukken. In emotionele situaties uit dit zich in een soort van muur maken. Op zo'n moment dat ik geen driftbui wil zet ik mijn gevoel uit en wordt ik heel strak en zakelijk. Ook in het dagelijkse leven ondervind ik hier problemen in. Als er iets fout gaat en het blijkt dat ik hier de schuld van krijg, ga ik helemaal onderzoeken waar en wat er fout is gegaan. Als de fout inderdaad bij mij ligt kan ik dat nu wel toegeven en dan wil ik ervoor zorgen dat ik die fout niet weer maak. Maar als de fout niet bij mij ligt en ik kan dat ook bewijzen wil ik ook dat de anderen hun fout toegeven en dat ze mij gelijk geven.
Ik denk dat als ik wat makkelijker van aard was geweest en dingen makkelijker naast je neerlegt (ik omschrijf dat meestal als kortzichtig), dat ik er nu niet zoveel problemen mee zou hebben gehad.
Je hebt wel eens mensen die daar niet zoveel over nadenken ... 'What you see is what you get'. Soms wou ik weleens dat ik een beetje zo was. Lekker makkelijk en gewoon doen.
Ja, ik begrijp wat je bedoelt bij het uitzoeken waar het fout is gegaan. Ikzelf heb dat eigenlijk niet, tenzij het gebeurde me heel erg na aan het hart ligt, dan blijf ik erover aan het nadenken en peinzen. Maar over het algemeen kan ik dingen vrij makkelijk naast me neerleggen. Ik hecht er dan ook niet zoveel waarde aan of iemand zijn (eventuele) fout wel of niet toegeeft, als ik voor mezelf maar weet hoe het zit. Maar ook hier weer geldt dat niet voor situaties die me na aan het hart liggen. Ik vind dat trouwens niet kortzichtig, kortzichtig vind ik wanneer mensen niet open kunnen of willen staan voor andermans mening en visie. Niet openstaan voor mensen op zich.quote:Op vrijdag 3 november 2006 12:25 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Ik ben al van jongs af aan een strebertje en koppig van aard. Doordat ik vroeger (en nu dus nog steeds) in het gezin overal de schuld van kreeg heb ik hier vooral een soort van faalangst en een onzekerheid aan overgehouden.
Ik heb in de loop der jaren een soort van gedrag aangeleerd om die driftbuien te onderdrukken. In emotionele situaties uit dit zich in een soort van muur maken. Op zo'n moment dat ik geen driftbui wil zet ik mijn gevoel uit en wordt ik heel strak en zakelijk. Ook in het dagelijkse leven ondervind ik hier problemen in. Als er iets fout gaat en het blijkt dat ik hier de schuld van krijg, ga ik helemaal onderzoeken waar en wat er fout is gegaan. Als de fout inderdaad bij mij ligt kan ik dat nu wel toegeven en dan wil ik ervoor zorgen dat ik die fout niet weer maak. Maar als de fout niet bij mij ligt en ik kan dat ook bewijzen wil ik ook dat de anderen hun fout toegeven en dat ze mij gelijk geven.
Ik denk dat als ik wat makkelijker van aard was geweest en dingen makkelijker naast je neerlegt (ik omschrijf dat meestal als kortzichtig), dat ik er nu niet zoveel problemen mee zou hebben gehad.
Je hebt wel eens mensen die daar niet zoveel over nadenken ... 'What you see is what you get'. Soms wou ik weleens dat ik een beetje zo was. Lekker makkelijk en gewoon doen.
Wat ik mezelf inderdaad nog moet leren is het naast me neerleggen van dat soort dingen, dat ik voor mezelf weet hoe het zit. ipv bevestiging zoeken dat ik wel gelijk heb, dan zou mn leven een stuk makkelijker zijn. Vooral in het geval met mijn familie. Ik wil zo graag dat ze zien dat ik veranderd ben, maar dat blijkt een onmogelijke taak.quote:Op vrijdag 3 november 2006 12:49 schreef dawg het volgende:
Ja, ik begrijp wat je bedoelt bij het uitzoeken waar het fout is gegaan. Ikzelf heb dat eigenlijk niet, tenzij het gebeurde me heel erg na aan het hart ligt, dan blijf ik erover aan het nadenken en peinzen. Maar over het algemeen kan ik dingen vrij makkelijk naast me neerleggen. Ik hecht er dan ook niet zoveel waarde aan of iemand zijn (eventuele) fout wel of niet toegeeft, als ik voor mezelf maar weet hoe het zit. Maar ook hier weer geldt dat niet voor situaties die me na aan het hart liggen. Ik vind dat trouwens niet kortzichtig, kortzichtig vind ik wanneer mensen niet open kunnen of willen staan voor andermans mening en visie. Niet openstaan voor mensen op zich.
Gelukkig heeft die persoon waar ik heel goed mee kan praten erbij gezeten toen 50 minuten aan de telefoon heb gehangen met mijn moeder. Ze wil het gewoon niet horen dat ik ben veranderd, het enige wat ze zegt is dat ze alles in het verleden goed heeft gedaan en dat ik moet toegeven en excuses moet aanbieden (voor iets wat ik dus niet heb gedaan en gezegt). Hier komt ook weer dat koppigheid naar boven, ik pas ervoor om weer de schuldige te zijn en ik vertik het nu om excuses aan te bieden voor iets wat ik niet heb gedaan.
Dit bedoel ik ook een beetje met kortzichtig. Mijn moeder ziet niet hoe ik me voel en is overtuigt van haarzelf en leeft gewoon door hoe ze altijd leefde. Dat zal wel lekker makkelijk zijn als je zo kunt leven toch?
Of het invloed heeft op mijn persoonlijkheid weet ik niet. Maar het beinvloedt wel mijn keuzes, de manier waarop ik in het leven sta, hoe ik dingen ervaar, wat ik voel etc. Misschien is dat alles bij elkaar wel mijn persoonlijkheid, gedachten, gevoel, gedrag, wijze waarop ik reageer. Ik denk van wel. Ik denk toch dat ik een ander leven zou leiden op dit moment als er bepaalde dingen niet waren gebeurd.
Wel interessant topic aangezien ik de laate tijd nogal bezig ben met dit soort gedachten.
Wel interessant topic aangezien ik de laate tijd nogal bezig ben met dit soort gedachten.
KISSSSSSSSSSS
Wat je maakt tot wat je (tot dusver) bent heeft met zoveel aspecten te maken. Dat heeft niet alleen te maken met gebeurtenissen met het verleden. Het versterkt misschien alleen.
Zover ik weet ben ik altijd verlegen geweest en weinig vriendinnetjes etc om me heen. In de pubertijd kreeg ik meer in de gaten dat ik achterliep qua ontwikkeling (van leeftijd tegenover gedrag).
Ik hield me als pubermeisje nooit bezig met er leuk uitzien, make-up en al helemaal niet met jongens.
Ja, ik heb tot mijn 14e zelfs nog met Barbies gespeeld.
Op de middelbare school werdt ik voornamelijk gepest door jongens en was gewoon de nerd uit de klas. Ik zei nooit wat terug en liet ze maar doen.
Enkele jaren terug begon ik pas op mijn uiterlijk te letten en interesse te krijgen in jongens. Ik verzorg me beter en onderneem dingen. Ik heb nog steeds weinig vrienden om me heen maar ik accepteer het.
Mijn eerste relatie kreeg ik ook pas op mijn 20e, dus zulke dingen duren bij mij ff wat langer nog.
Overigens draag ik nog altijd geen make-up maar zie ik er nu wel stukken beter uit (als ik zo vrij mag zijn) als toen.
Nu ik 21 ben hebben zulke dingen er wel voor gezorgt dat ik nu wel sterker in mijn schoenen sta en laat me niet snel van mijn stuk brengen en als me iets niet bevalt zeg ik het. Ik houd dus niet meer mijn mond zoals toen. Verlegen ben ik nog wel maar lang niet meer zo erg als toen. Ik sta nog steeds niet graag in de picture maar loop er niet meer voor weg.
Het is iig goed gekomen met me.
En ohja, de Barbies staan al jaaaaren op zolder.
Zover ik weet ben ik altijd verlegen geweest en weinig vriendinnetjes etc om me heen. In de pubertijd kreeg ik meer in de gaten dat ik achterliep qua ontwikkeling (van leeftijd tegenover gedrag).
Ik hield me als pubermeisje nooit bezig met er leuk uitzien, make-up en al helemaal niet met jongens.
Ja, ik heb tot mijn 14e zelfs nog met Barbies gespeeld.
Op de middelbare school werdt ik voornamelijk gepest door jongens en was gewoon de nerd uit de klas. Ik zei nooit wat terug en liet ze maar doen.
Enkele jaren terug begon ik pas op mijn uiterlijk te letten en interesse te krijgen in jongens. Ik verzorg me beter en onderneem dingen. Ik heb nog steeds weinig vrienden om me heen maar ik accepteer het.
Mijn eerste relatie kreeg ik ook pas op mijn 20e, dus zulke dingen duren bij mij ff wat langer nog.
Overigens draag ik nog altijd geen make-up maar zie ik er nu wel stukken beter uit (als ik zo vrij mag zijn) als toen.
Nu ik 21 ben hebben zulke dingen er wel voor gezorgt dat ik nu wel sterker in mijn schoenen sta en laat me niet snel van mijn stuk brengen en als me iets niet bevalt zeg ik het. Ik houd dus niet meer mijn mond zoals toen. Verlegen ben ik nog wel maar lang niet meer zo erg als toen. Ik sta nog steeds niet graag in de picture maar loop er niet meer voor weg.
Het is iig goed gekomen met me.
En ohja, de Barbies staan al jaaaaren op zolder.
Ja, maar denk je niet dat het voor jezelf beter is wanneer je probeert te accepteren dat je moeder/familie waarschijnlijk toch nooit zullen zien dat je veranderd bent? Dat zal wel heel moeilijk voor je zijn, tenminste, afgaande op je reacties, maar aan de andere kant geeft het je ook een beetje rust, omdat je dan niet meer zo wanhopig op zoek bent naar bevestiging.quote:Op vrijdag 3 november 2006 13:12 schreef taxibabe het volgende:
[..]
Wat ik mezelf inderdaad nog moet leren is het naast me neerleggen van dat soort dingen, dat ik voor mezelf weet hoe het zit. ipv bevestiging zoeken dat ik wel gelijk heb, dan zou mn leven een stuk makkelijker zijn. Vooral in het geval met mijn familie. Ik wil zo graag dat ze zien dat ik veranderd ben, maar dat blijkt een onmogelijke taak.
Gelukkig heeft die persoon waar ik heel goed mee kan praten erbij gezeten toen 50 minuten aan de telefoon heb gehangen met mijn moeder. Ze wil het gewoon niet horen dat ik ben veranderd, het enige wat ze zegt is dat ze alles in het verleden goed heeft gedaan en dat ik moet toegeven en excuses moet aanbieden (voor iets wat ik dus niet heb gedaan en gezegt). Hier komt ook weer dat koppigheid naar boven, ik pas ervoor om weer de schuldige te zijn en ik vertik het nu om excuses aan te bieden voor iets wat ik niet heb gedaan.
Dit bedoel ik ook een beetje met kortzichtig. Mijn moeder ziet niet hoe ik me voel en is overtuigt van haarzelf en leeft gewoon door hoe ze altijd leefde. Dat zal wel lekker makkelijk zijn als je zo kunt leven toch?
Je maakt beslissingen gebaseerd op drie zaken:
- De huidige situatie
- De afgelegde levensloop (je verleden dus)
- De aangeboren aanleg voor zaken.
Als je snel kwaad bent door aanleg ofzo, of je hebt sterke aanleg voor een bepaald gedrag dan zal dat zich ontwikkelen naar alle waarschijnlijkheid.
De afgelegde levensloop vlakt de zaken af of versterkt ze al naar gelang de ervaringen. Zit het in je aaleg dat je snel zenuwachtig bent dan zullen negatieve ervaringen dit gedrag versterken als je met gelijksoortige situaties in aanraking komt. Ben je enorm zelfverzekerd uit aanleg dan zullen positieve zaken over zelf genomen beslissingen dit versterken.
Dan komt nog de huidige situatie waarin je een beslissing neemt.
Als we de van aanleg zenuwachtige persoon met slechte ervaring nemen zal die in een comfortable omgeving met veel vrienden enzo ondanks zijn genetische en geschiedkundige situatie wat meer op zijn gemak voelen (wellicht niet helemaal).
Als we de aanleg van de zelfverzekerde persoon met goede ervaringen nemen zal die in een moeilijkere situatie met veel psychologisch sterke mensen zijn mannetje kunnen staan, maar wellicht toch enigzins rekening houden met anderen om niet compleet arrogant over te komen.
Dus ja, je verleden is weldegelijk belangrijk voor vaardigheden op het moment. Maar het is lang niet de enigste factor.
Ik denk dat je verleden gerivaliseerd wordt door de omstandigheden waar je je in bevind als je een beslissing moet nemen. Aanleg daarintegen is een zeer grote factor maar een constante die naar gelang de levensloop steeds minder invloed heeft op je door de ervaringen op de afgelegde weg.
- De huidige situatie
- De afgelegde levensloop (je verleden dus)
- De aangeboren aanleg voor zaken.
Als je snel kwaad bent door aanleg ofzo, of je hebt sterke aanleg voor een bepaald gedrag dan zal dat zich ontwikkelen naar alle waarschijnlijkheid.
De afgelegde levensloop vlakt de zaken af of versterkt ze al naar gelang de ervaringen. Zit het in je aaleg dat je snel zenuwachtig bent dan zullen negatieve ervaringen dit gedrag versterken als je met gelijksoortige situaties in aanraking komt. Ben je enorm zelfverzekerd uit aanleg dan zullen positieve zaken over zelf genomen beslissingen dit versterken.
Dan komt nog de huidige situatie waarin je een beslissing neemt.
Als we de van aanleg zenuwachtige persoon met slechte ervaring nemen zal die in een comfortable omgeving met veel vrienden enzo ondanks zijn genetische en geschiedkundige situatie wat meer op zijn gemak voelen (wellicht niet helemaal).
Als we de aanleg van de zelfverzekerde persoon met goede ervaringen nemen zal die in een moeilijkere situatie met veel psychologisch sterke mensen zijn mannetje kunnen staan, maar wellicht toch enigzins rekening houden met anderen om niet compleet arrogant over te komen.
Dus ja, je verleden is weldegelijk belangrijk voor vaardigheden op het moment. Maar het is lang niet de enigste factor.
Ik denk dat je verleden gerivaliseerd wordt door de omstandigheden waar je je in bevind als je een beslissing moet nemen. Aanleg daarintegen is een zeer grote factor maar een constante die naar gelang de levensloop steeds minder invloed heeft op je door de ervaringen op de afgelegde weg.
I mean no harm
Ja, klopt wel wat je zegt. Denk ook dat iedereen het daarover wel eens is.quote:Op vrijdag 3 november 2006 18:39 schreef pomtiedom het volgende:
Je maakt beslissingen gebaseerd op drie zaken:
- De huidige situatie
- De afgelegde levensloop (je verleden dus)
- De aangeboren aanleg voor zaken.
Als je snel kwaad bent door aanleg ofzo, of je hebt sterke aanleg voor een bepaald gedrag dan zal dat zich ontwikkelen naar alle waarschijnlijkheid.
De afgelegde levensloop vlakt de zaken af of versterkt ze al naar gelang de ervaringen. Zit het in je aaleg dat je snel zenuwachtig bent dan zullen negatieve ervaringen dit gedrag versterken als je met gelijksoortige situaties in aanraking komt. Ben je enorm zelfverzekerd uit aanleg dan zullen positieve zaken over zelf genomen beslissingen dit versterken.
Dan komt nog de huidige situatie waarin je een beslissing neemt.
Als we de van aanleg zenuwachtige persoon met slechte ervaring nemen zal die in een comfortable omgeving met veel vrienden enzo ondanks zijn genetische en geschiedkundige situatie wat meer op zijn gemak voelen (wellicht niet helemaal).
Als we de aanleg van de zelfverzekerde persoon met goede ervaringen nemen zal die in een moeilijkere situatie met veel psychologisch sterke mensen zijn mannetje kunnen staan, maar wellicht toch enigzins rekening houden met anderen om niet compleet arrogant over te komen.
Dus ja, je verleden is weldegelijk belangrijk voor vaardigheden op het moment. Maar het is lang niet de enigste factor.
Ik denk dat je verleden gerivaliseerd wordt door de omstandigheden waar je je in bevind als je een beslissing moet nemen. Aanleg daarintegen is een zeer grote factor maar een constante die naar gelang de levensloop steeds minder invloed heeft op je door de ervaringen op de afgelegde weg.
Maar, in welke mate? Maakt het veel verschil of je positieve of negatieve dingen in je verleden hebt meegemaakt? Zie je dat duidelijk terug in het dagelijks leven, bij jezelf? Zijn veel persoonlijkheidstrekken specifiek voor een persoon, of zie je bepaalde dingen terug bij meerdere mensen? Etc etc.
Jazeker.quote:Op zaterdag 4 november 2006 18:31 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, klopt wel wat je zegt. Denk ook dat iedereen het daarover wel eens is.
Maar, in welke mate? Maakt het veel verschil of je positieve of negatieve dingen in je verleden hebt meegemaakt? Zie je dat duidelijk terug in het dagelijks leven, bij jezelf? Zijn veel persoonlijkheidstrekken specifiek voor een persoon, of zie je bepaalde dingen terug bij meerdere mensen? Etc etc.
Het is natuurlijk de vraag hoe je geneigd bent te reageren op een positieve of negatieve gebeurtenis in je leven en hoe zwaar je zelf aan die gebeurtenis tilt. Het is echter moeilijk om te bepalen in welke maten en hoe dit je leven bepaald. dit verschilt van persoon tot persoon. In weze kan alleen de persoon in kwestie met zekerheid bepalen hoe iets hem zou beinvloeden en zelfs dat is een aanname. Dit komt omdat de persoonzelf niet alles van zichzelf weet. Zeg maar spirituele onkunde omdat je altijd jezelf in enige mate voor de gek houd en niet alles van jezelf kunt ontdekken door onbekende situaties.
Er is helaas niet echt een statistiek op te tekenen voor de impact van een verandering, niet voor een samenleving in zijn geheel en niet voor ieder individu. Je kunt wel reacties in grote maten leren te bepalen, maar er is altijd kans dat een gebeurtenis je zaken over jezelf (of anderen) leert kennen die niet verwacht of bekend waren. De basisregels wat ik aangaf helpen bij het vormen van een beeld en bij het nauwkeuriger maken van voorspellingen maar niet bij een exacte uitkomst. Maar een positieve of negatieve ervaring is zeker van belang in iemands toekomstige handelen.
Verwacht echter geen handleiding en vaste variabelen van mensen hier.
I mean no harm
geweldig onderwerp en wil het zeker wel effe lezen en misschien op reageren, maar heb nu effe geen tijd.
Ik ben benieuwd.quote:Op dinsdag 7 november 2006 22:59 schreef zazou het volgende:
geweldig onderwerp en wil het zeker wel effe lezen en misschien op reageren, maar heb nu effe geen tijd.
en c_c, hoe zit het met jou?
Je wordt geboren met een aantal genen en shit. Die genen bepalen in de eerste instantie uit wat voor pakket je bestaat. Wat je ingrediënten zijn als het ware. Je opvoeding en omgeving, je familie en alle andere externe factoren bepalen je ontwikkelingsomgeving. Zij staan wel/niet toe wat mag, waar normen en waarden liggen, waar je grenzen liggen ed. Hierin krijg jezelf steeds meer inspraak.
De ervaringen, de talenten, de hele reutemeteut die je moet doorstaan door toedoen van jezelf en je directe omgeving zal een impact op jou hebben. Daarin weet je niet meteen hoeveel impact dat is, maar daar kom je met steeds meer zelfbewustzijn achter. Je leert je grenzen kennen, overschrijden, afbakenen, etc.
Uiteindelijk hou je iemand over die weet waar hij/zij uit bestaat.
Over het algemeen komt het niet zover, want er zijn maar weer weinig mensen die zichzelf durven te laten zien. Dit ook mede omdat iemand graag geaccepteerd wil worden door de omgeving om er zelf zoveel mogelijk, al dan wel/niet bewust, profijt uit te halen. Hierin leert men zichzelf ook steeds meer schikken. Een maatschappij, als die in Nederland, vraagt nou eenmaal van de bewoner om water bij de wijn te doen. Dit allemaal en nog meer zijn een proces in karakterontwikkeling. Dat iemand heel veel nadenkt, wil niet meteen zeggen dat het een zwaarbeladen karakter heeft, dat het een pessimist of een twijfelaar is, maar het kan ook zeggen dat iemand nadenkt over ( voor zichzelf ) problemen die niet 1,2,3 een oplossing hebben.
De ervaringen, de talenten, de hele reutemeteut die je moet doorstaan door toedoen van jezelf en je directe omgeving zal een impact op jou hebben. Daarin weet je niet meteen hoeveel impact dat is, maar daar kom je met steeds meer zelfbewustzijn achter. Je leert je grenzen kennen, overschrijden, afbakenen, etc.
Uiteindelijk hou je iemand over die weet waar hij/zij uit bestaat.
Over het algemeen komt het niet zover, want er zijn maar weer weinig mensen die zichzelf durven te laten zien. Dit ook mede omdat iemand graag geaccepteerd wil worden door de omgeving om er zelf zoveel mogelijk, al dan wel/niet bewust, profijt uit te halen. Hierin leert men zichzelf ook steeds meer schikken. Een maatschappij, als die in Nederland, vraagt nou eenmaal van de bewoner om water bij de wijn te doen. Dit allemaal en nog meer zijn een proces in karakterontwikkeling. Dat iemand heel veel nadenkt, wil niet meteen zeggen dat het een zwaarbeladen karakter heeft, dat het een pessimist of een twijfelaar is, maar het kan ook zeggen dat iemand nadenkt over ( voor zichzelf ) problemen die niet 1,2,3 een oplossing hebben.
ik heb ook veel meegemaakt vroeger..het is te ingewikkeld om dat uit te leggen.ik wil daar niet over praten eigenlijk omdat ik het wil vergeten wat eigenlijk averechts werkte..ben sinds half jaar in therapie daarvoor en zelfs mijn peut schrikt weleens van wat elementen die ik vertel.
het verleden heeft uitwerking op mij in de "wie ik nu ben tijd" positieve kanten.De tegenslagen die ik nu heb in het gewone leven zijn gevoelsmatig niets met hoe ik het vroeger had dat ik het eigenlijk normaal vind dat dingen niet leuk zijn ..daardoor makkelijker weer de leuke kanten van het leven kan zien .
het verleden heeft uitwerking op mij in de "wie ik nu ben tijd" positieve kanten.De tegenslagen die ik nu heb in het gewone leven zijn gevoelsmatig niets met hoe ik het vroeger had dat ik het eigenlijk normaal vind dat dingen niet leuk zijn ..daardoor makkelijker weer de leuke kanten van het leven kan zien .
Het verleden heeft zeker invloed op wat je later word.
Ik kon op mijn 13e al een huishouden runnen,wassen,strijken,alles.
Iets wat natuurlijk niet normaal is op de leeftijd,maar ik moest wel ivm omstandigheden thuis.
Er was GEEN dwang,laat ik even duidelijk zijn,moeder werkte en ik ging na school meteen aan de slag.
Je begrijpt dat ik geen vrienden had toen,en nog steeds heb ik (38) er moeite mee.
Ik weet gewoon niet hoe je dat aanpakt.
Helaas heb ik ook bijzonder slechte dingen meegemaakt,waaronder een vriendje van mijn moeder die vermoord werd bij ons thuis.
Zoiets vergeet je je hele leven niet,ik was toen 19 jaar.
Nu leer ik om uit te gaan en echt plezier te hebben,hoewel mensen er een beetje moeite mee hebben om geduldig met mij te zijn.
Helaas is het verwijt gauw gemaakt dat ik niet grappig ben in gezelschap of spraakzaam,ik ben meer het type die eerst kijkt hoe de situatie is en daarna pas loskomt.
Verder ben ik pas op mij 33e begonnen met drinken,wat het letterlijke smeermiddel is in sommig gezelschap.
Gelukkig ben ik wel wijs genoeg om te stoppen met drinken op een avond als ik echt voel dat mijn benen het gaan begeven,wat weer bewondering geeft in gezelschap.
Ik kon op mijn 13e al een huishouden runnen,wassen,strijken,alles.
Iets wat natuurlijk niet normaal is op de leeftijd,maar ik moest wel ivm omstandigheden thuis.
Er was GEEN dwang,laat ik even duidelijk zijn,moeder werkte en ik ging na school meteen aan de slag.
Je begrijpt dat ik geen vrienden had toen,en nog steeds heb ik (38) er moeite mee.
Ik weet gewoon niet hoe je dat aanpakt.
Helaas heb ik ook bijzonder slechte dingen meegemaakt,waaronder een vriendje van mijn moeder die vermoord werd bij ons thuis.
Zoiets vergeet je je hele leven niet,ik was toen 19 jaar.
Nu leer ik om uit te gaan en echt plezier te hebben,hoewel mensen er een beetje moeite mee hebben om geduldig met mij te zijn.
Helaas is het verwijt gauw gemaakt dat ik niet grappig ben in gezelschap of spraakzaam,ik ben meer het type die eerst kijkt hoe de situatie is en daarna pas loskomt.
Verder ben ik pas op mij 33e begonnen met drinken,wat het letterlijke smeermiddel is in sommig gezelschap.
Gelukkig ben ik wel wijs genoeg om te stoppen met drinken op een avond als ik echt voel dat mijn benen het gaan begeven,wat weer bewondering geeft in gezelschap.
Je persoonlijkheid veranderd steeds volgens mij. Ik ben nu hard bezig om dat te veranderen nl.
Bij mij thuis heb ik bijv. vanaf jongs af aan in de drukte geleeft, omdat mijn ouders de hele dag lopen te schreeuwen, veel schelden tegen elkaar en vaak lang kunnen praten over negatieve dingen. Toen ik jonger was dacht ik natuurlijk dat het normaal was, maar het werd steeds idioter. Schreeuwen, onterecht beschuldigen, niet naar de ander luisteren, ècht altijd denken dat ze gelijk hebben, negatief praten, schelden, iedere dag zeiken over dezelfde dingen en allerlei beledigingen.. Ik werd volwassen, kreeg er steeds meer een hekel aan en begon te merken dat het niet normaal was. En waar je mee omgaat word je mee besmet... Want toen kreeg ik eigenlijk pas op wat latere leeftijd door dat ik zelf die dingen ook wel had, maar zo helemaal niet moet zijn en dat ik ook echt 180 graden de andere kant op moest met bepaalde dingen aan mijn persoonlijkheid. Vooral omdat het bij mijn vriendin en andere mensen altijd heel rustig was in huis en kwam er mede daardoor achter wat wèl normaal was. Ik vind het zelf eigenlijk heel erg om te kotsen dat ik die trekjes voor een deel ook heb overgenomen. Zo langzamerhand is het wel aardig weggegaan. Door steeds maar bezig te zijn overal op te letten en me in te houden, tot het automatisch gaat. Gelukkig krijg ik nu af en toe zelfs van mensen te horen dat ik leuker en positiever ben als 5 jaar terug.. Ik denk dus zo, als je je aan bepaald gedrag van jezelf begint te storen ben je uiteindelijk fanatiek genoeg om jezelf te veranderen, vooral als je positieve reacties krijgt.
Bij mij thuis heb ik bijv. vanaf jongs af aan in de drukte geleeft, omdat mijn ouders de hele dag lopen te schreeuwen, veel schelden tegen elkaar en vaak lang kunnen praten over negatieve dingen. Toen ik jonger was dacht ik natuurlijk dat het normaal was, maar het werd steeds idioter. Schreeuwen, onterecht beschuldigen, niet naar de ander luisteren, ècht altijd denken dat ze gelijk hebben, negatief praten, schelden, iedere dag zeiken over dezelfde dingen en allerlei beledigingen.. Ik werd volwassen, kreeg er steeds meer een hekel aan en begon te merken dat het niet normaal was. En waar je mee omgaat word je mee besmet... Want toen kreeg ik eigenlijk pas op wat latere leeftijd door dat ik zelf die dingen ook wel had, maar zo helemaal niet moet zijn en dat ik ook echt 180 graden de andere kant op moest met bepaalde dingen aan mijn persoonlijkheid. Vooral omdat het bij mijn vriendin en andere mensen altijd heel rustig was in huis en kwam er mede daardoor achter wat wèl normaal was. Ik vind het zelf eigenlijk heel erg om te kotsen dat ik die trekjes voor een deel ook heb overgenomen. Zo langzamerhand is het wel aardig weggegaan. Door steeds maar bezig te zijn overal op te letten en me in te houden, tot het automatisch gaat. Gelukkig krijg ik nu af en toe zelfs van mensen te horen dat ik leuker en positiever ben als 5 jaar terug.. Ik denk dus zo, als je je aan bepaald gedrag van jezelf begint te storen ben je uiteindelijk fanatiek genoeg om jezelf te veranderen, vooral als je positieve reacties krijgt.
Dat iemand wordt beinvloed door ervaringen, zowel negatief als positief, ben ik wel zeker van (het bepaald hoe je ergens op reageerd).quote:Op vrijdag 3 november 2006 09:23 schreef Geartsjuh het volgende:
Dat is wel waar. Maar de invloed die een gebeurtenis heeft staat ook in verband met andere gebeurtenissen in dat jonge leven. Als je bijvoorbeeld altijd een vrij gelukkig en zorgeloos leven leeft en opeens moet je verhuizen om wat voor reden dan ook, dan heeft dan een enorme invloed op dat kind. Als het kind al vrij jong met allerlei nare dingen in aanraking komt en het zou vervolgens moeten verhuizen, dan zou dat kind daar echt niet om malen. Ik bedoel eigenlijk dat het kader van de gebeurtenis erg belangrijk is. Het bepaalt voor een groot deel hoe het kind het ervaart.
Ik heb ook de indruk dat sommige ervaringen op latere leeftijd aangepraat wordt als zijnde negatief. Een kind ervaart dingen vaak heel anders en maakt dat onderscheid nog niet zo sterk. Toen ik klein was en mijn oma overleed, vond ik dat op dat moment niet raar. Hoewel ik haar helemaal geweldig vond, miste ik haar niet want ze was er voor mij nog steeds op een bepaalde manier. Maar omdat de omgeving zo verdrietig reageerde had ik als kind de indruk dat ik verdrietig moest zijn omdat ze was overleden. Ik weet nog heel duidelijk dat ik die ervaring mijzelf aangeleerd heb als 'negatief'.
Dat je eigen persoon daar ook mee te maken heeft is naar mijn idee ook zo (het bepaald hoe je met een ervaring omgaat).
Ik heb ook op jonge leeftijd mijn oma verloren, alleen ik heb dat wel bewust meegemaakt.
Ik kon ook niet in de buurt van de begravenplaats komen zonder in tranen uit te barsten.
De reden dat ik als jong kind een hoop echt bewust heb meegemaakt komt doordat Ik slechthorende ouders heb (zelf ben ik horende) en als kind vaak moest tolken of vertalen voor hun, waardoor ik een mindere jeugd heb gehad dan de meeste andere van mijn leeftijd, ik heb geen slechte jeugd gehad maar moest veel vroeger serieuser zijn.
Dat ik dan ook nog familie heb gehad die ervoor hebben gezorgd dat ik een minderwaardigheidscomplex heb gehad heeft ook niet echt geholpen.
Ik ben op eigen kracht uit dat dal geklommen en er is niemand meer die mij daarin krijgt, en dat weten ze intussen ook.
Ik heb tegenwoordig het idee: ze lullen maar een eind weg, ze weten toch niet beter of kunnen niet beter en zijn jaloers op wat ik met eigen kracht heb bereikt (en dat scheeld een hoop).
Ik ben (redelijk) makkelijk en rustig, maar daar heb ik wel aan moeten werken.quote:Op vrijdag 3 november 2006 12:25 schreef taxibabe het volgende:
Ik ben al van jongs af aan een strebertje en koppig van aard. Doordat ik vroeger (en nu dus nog steeds) in het gezin overal de schuld van kreeg heb ik hier vooral een soort van faalangst en een onzekerheid aan overgehouden.
Ik heb in de loop der jaren een soort van gedrag aangeleerd om die driftbuien te onderdrukken. In emotionele situaties uit dit zich in een soort van muur maken. Op zo'n moment dat ik geen driftbui wil zet ik mijn gevoel uit en wordt ik heel strak en zakelijk. Ook in het dagelijkse leven ondervind ik hier problemen in. Als er iets fout gaat en het blijkt dat ik hier de schuld van krijg, ga ik helemaal onderzoeken waar en wat er fout is gegaan. Als de fout inderdaad bij mij ligt kan ik dat nu wel toegeven en dan wil ik ervoor zorgen dat ik die fout niet weer maak. Maar als de fout niet bij mij ligt en ik kan dat ook bewijzen wil ik ook dat de anderen hun fout toegeven en dat ze mij gelijk geven.
Ik denk dat als ik wat makkelijker van aard was geweest en dingen makkelijker naast je neerlegt (ik omschrijf dat meestal als kortzichtig), dat ik er nu niet zoveel problemen mee zou hebben gehad.
Je hebt wel eens mensen die daar niet zoveel over nadenken ... 'What you see is what you get'. Soms wou ik weleens dat ik een beetje zo was. Lekker makkelijk en gewoon doen.
Zoals al eerder beschreven heb ik een minderwaardigheidscomplex gehad waar ik zelf uit ben gekomen en dat heeft mij gewoon gesterkt en gevormd tot de persoon die ik nu ben en de persoonlijkheid die ik nu heb (makkelijk, meegaand, inlevend, maf en ik kan voor sommige personen een levende hel worden als ze me iets misdaan hebben).
Het nadeel (voor anderen) is dat ik nu meer nadenk bij wat ik doe en waar ik mee bezig ben, laat dat nou net iets zijn waar sommige niet tegenkunnen en mij dus met rust laten.
Ze weten nu ook dat ze mij in mijn waarde moeten laten, doen ze dat niet dan hebben ze grote problemen (ik fik ze dan af tot aan de veters )
)
Op zondag 18 februari 2007 08:03 schreef ondeugend het volgende:
Ik ben een modje met ochtendhumeur.... so watch your back.
Ik ben een modje met ochtendhumeur.... so watch your back.
mmhh ik was vroeger altijd erg op mezelf, heb me altijd alles zelf geleerd, ik lette en wist nooit van andere dingen, dat zelfs eindigde in dat ik een surprise voor iemand scheen te moeten maken voor sinterklaas in de brugklas en ik me er nix van kon herinneren. Ik had nooit het idee dat mensen tegen mij praatten. Ik maakte aardig wat fouten met praten en horen was een moeite voor me. Mensen maakten ook altijd grapjes erover en tegen me, waardoor ik zo'n automatisch aangeleerde response had van "wat moet je nu weer".
Pas later werd bekend dat ik dyslexie met horen/praten had en ik zeer op mezelf gesteld was. En werd me verteld dat ik altijd boos en chagerijnig overkwam, toen kon het me niet zo boeien, aangezien ik nooit het idee had dat mensen om me gaven, vroeg me vaak af waarom mensen tegen me praatten, ik ben maar een persoon, wat maakt mij interessant? Eerlijk gezegd snap ik het nu af en toe ook niet, maar ik voelde me af en toe wel eenzaam. Kennelijk snauwde ik mensen altijd af, ook al dacht ik dat ik gewoon normaal aardig deed.
Wat het me tot heeft gemaakt? Iemand met veel kennissen/vrienden, maar geen supervrienden. Aardig introvert en heb me eigen manier van vermaak. Maar langzamerhand wordt ik veel minder introvert, ik praat nu veel gemakkelijker en talen beginnen interessanter worden. Ik lach ook veel te veel tegenwoordig en probeer me best mensen aan het lachen te maken. Maar nog steeds ben ik wat eenzaampjes, niet per se van mijn kant, maar waarsch. omdat ik in me verleden mensen wat heb afgesnauwd door onbedoeld geen interesse te vertonen. Tegenwoordig maak ik ook een blije en pogend op een grappige manier "wat moet je" te zeggen. Tegenwoordig leer ik nog steeds alles van mezelf door naar andere dingen te kijken en de manier ervan te begrijpen.
Denk niet dat de gemiddelde persoon zon soort verleden heeft gehad
Pas later werd bekend dat ik dyslexie met horen/praten had en ik zeer op mezelf gesteld was. En werd me verteld dat ik altijd boos en chagerijnig overkwam, toen kon het me niet zo boeien, aangezien ik nooit het idee had dat mensen om me gaven, vroeg me vaak af waarom mensen tegen me praatten, ik ben maar een persoon, wat maakt mij interessant? Eerlijk gezegd snap ik het nu af en toe ook niet, maar ik voelde me af en toe wel eenzaam. Kennelijk snauwde ik mensen altijd af, ook al dacht ik dat ik gewoon normaal aardig deed.
Wat het me tot heeft gemaakt? Iemand met veel kennissen/vrienden, maar geen supervrienden. Aardig introvert en heb me eigen manier van vermaak. Maar langzamerhand wordt ik veel minder introvert, ik praat nu veel gemakkelijker en talen beginnen interessanter worden. Ik lach ook veel te veel tegenwoordig en probeer me best mensen aan het lachen te maken. Maar nog steeds ben ik wat eenzaampjes, niet per se van mijn kant, maar waarsch. omdat ik in me verleden mensen wat heb afgesnauwd door onbedoeld geen interesse te vertonen. Tegenwoordig maak ik ook een blije en pogend op een grappige manier "wat moet je" te zeggen. Tegenwoordig leer ik nog steeds alles van mezelf door naar andere dingen te kijken en de manier ervan te begrijpen.
Denk niet dat de gemiddelde persoon zon soort verleden heeft gehad
Laat dat een aansporing zijn. 
Jaja, daar ben ik al . Pas op, je trekt een beerput open .quote:Op woensdag 8 november 2006 09:09 schreef dawg het volgende:
[..]
Ik ben benieuwd.
en c_c, hoe zit het met jou?
. Pas op, je trekt een beerput open Ik was van jongs af aan al een stil, verlegen, introvert meisje. Pas op de middelbare school (toen het pesten verleden tijd werd) heb ik geleerd dat ik m'n mond best open kon trekken als me onrecht aangedaan werd, en merkte ik dat het af en toe zelf op prijs werd genomen, wát ik zei. Ik heb toen een soort facade ontwikkeld dmv humor ( ) en gevatheid, wat in combinatie met mijn drang om mensen te helpen en eigenschap dat ik goed kon luisteren naar anderen heeft geleid tot het punt dat ik wat beter in m'n vel zat en mezelf iets meer ging waarderen.
Rond mijn 16e is daar flink hard verandering in gekomen, na een aantal gebeurtenissen. Gevolg van die gebeurtenissen was dat mijn moeder ernstig ziek is geworden en ik ineens een huishouden te runnen had en mijn hele familie zich om een aantal duistere redenen compleet tegen me keerde. Eigenlijk is dit nog steeds aan de gang en is mijn verleden eigenlijk nog m'n dagelijkse leven, omdat de mensen om me heen het niet los kunnen laten, en mij erin mee blijven sleuren. Ik heb het dus ook nog niet echt verwerkt.
De invloed die het op mij heeft gehad is dat ik weer terug ben naar het stille introverte meisje, dat probeert een enorme facade op te houden. In het begin heb ik krampachtig hard m'n best gedaan om niemand te laten merken wat er aan de hand was, of dát er iets aan de hand was. Nu ben ik daar wat makkelijker in. Ik zeg tegen mensen die dicht bij me staan en er dus eigenlijk het recht op hebben hoe het écht met me is en probeer te leren om hulp te accepteren. Ik vertrouw geen mensen meer. Een aantal mensen die mijn volledige vertrouwen kregen hebben dat zodanig tegen me gebruikt dat ik heel moeilijk ben met nieuwe mensen. Ik hou er eigenlijk ook helemaal niet van om sociaal te zijn, want het kost me teveel energie. Doordat ik erg vaak negatief ben behandeld en beoordeeld door mensen, ben ik constant bezig met andermans mening over mij. Zo vaak dat het eigenlijk mijn dagelijkse bezigheden begint te storen. Ik ben niet op m'n gemak bij veel onbekende mensen. Als een kluizenaar door het leven gaan lijkt me echter ook weer niets, dus ik probeer mezelf er wel toe te zetten om sociale dingen te doen. Het helpt denk ik wel dat ik een luisterend oor kan zijn (ja, ik heb ook geleerd om arrogant over te komen )en weet hoe het is om het ronduit kut te hebben. Wat al eerder gezegd wordt, ik ben ook eerder aangetrokken tot mensen die al het nodige hebben meegemaakt en dus niet alles roze en fluffy inzien. Ik ben een eeuwige pessimist, maar wel een die er veel voor doet om het anderen naar hun zin te maken.
Dus. Eigenlijk ben ik een complete nutcase .
En een knuffelturk.quote:Op donderdag 9 november 2006 22:05 schreef clumsy_clown het volgende:
<modbreak>
Dus. Eigenlijk ben ik een complete nutcase .
Maar, je item? Een uitzondering? Of is het daarom een item?
Ik heb de 2 laatste post gelezen en het viel me op dat er veel geinterpreteerd wordt over de omgeving. Het is natuurlijk wel hoe je het ervaart en wat deze ervaring voor effect heeft op je eigen gedrag. Ironisch genoeg maakt dit ervaren/interpreteren van je omgeving een doorslaggevende rol in hoe anderen jou behandelen.
Natuurlijk is ieder mens een waarnemend schepsel en zal van ieder mens dit verhaal van toepassing zijn. Dit betekent dat het misschien niet bedoelt is om gemeen te doen of hard over te komen, maar dat dit gewoon puur (danwelniet verkapt) overleven is. Maakt het interessant, want als iedereen zou ophouden met interpreteren, zou er ook geen situatie meer zijn waarbij er geen sprake is van een interpretatiefout (dubbelzinnig). Dit haalt een voorbeeld waarin je zelf geen controle hebt over je eigen interpretatie weg uit de situatie, omdat een ander ook aanschouwend is.
Helaas is dit een utopie, omdat ik niet met een paar alinea's de hele wereld kan omvatten. Ik hoop dat het wel een leuke gedachte is als basis voor een gespreksonderwerp. Het is immers een complexere vorm van aangeleerd gedrag. Complex, omdat het meerdere individuen betreft, dus eigenlijk sociale psychologie.
Natuurlijk is ieder mens een waarnemend schepsel en zal van ieder mens dit verhaal van toepassing zijn. Dit betekent dat het misschien niet bedoelt is om gemeen te doen of hard over te komen, maar dat dit gewoon puur (danwelniet verkapt) overleven is. Maakt het interessant, want als iedereen zou ophouden met interpreteren, zou er ook geen situatie meer zijn waarbij er geen sprake is van een interpretatiefout (dubbelzinnig). Dit haalt een voorbeeld waarin je zelf geen controle hebt over je eigen interpretatie weg uit de situatie, omdat een ander ook aanschouwend is.
Helaas is dit een utopie, omdat ik niet met een paar alinea's de hele wereld kan omvatten. Ik hoop dat het wel een leuke gedachte is als basis voor een gespreksonderwerp. Het is immers een complexere vorm van aangeleerd gedrag. Complex, omdat het meerdere individuen betreft, dus eigenlijk sociale psychologie.
Interessant.quote:Op donderdag 9 november 2006 23:19 schreef Integrity het volgende:
Ik heb de 2 laatste post gelezen en het viel me op dat er veel geinterpreteerd wordt over de omgeving. Het is natuurlijk wel hoe je het ervaart en wat deze ervaring voor effect heeft op je eigen gedrag. Ironisch genoeg maakt dit ervaren/interpreteren van je omgeving een doorslaggevende rol in hoe anderen jou behandelen.
Natuurlijk is ieder mens een waarnemend schepsel en zal van ieder mens dit verhaal van toepassing zijn. Dit betekent dat het misschien niet bedoelt is om gemeen te doen of hard over te komen, maar dat dit gewoon puur (danwelniet verkapt) overleven is. Maakt het interessant, want als iedereen zou ophouden met interpreteren, zou er ook geen situatie meer zijn waarbij er geen sprake is van een interpretatiefout (dubbelzinnig). Dit haalt een voorbeeld waarin je zelf geen controle hebt over je eigen interpretatie weg uit de situatie, omdat een ander ook aanschouwend is.
Helaas is dit een utopie, omdat ik niet met een paar alinea's de hele wereld kan omvatten. Ik hoop dat het wel een leuke gedachte is als basis voor een gespreksonderwerp. Het is immers een complexere vorm van aangeleerd gedrag. Complex, omdat het meerdere individuen betreft, dus eigenlijk sociale psychologie.
Maar elk mens wordt geboren met een bepaald temperament. Je persoonlijkheid wordt inderdaad gevormd door de combinatie van het temperament, en levenservaring (oa interpretatie van je omgeving).
Maar, een bepaalde opvoeding, of gebeurtenissen, kunnen er voor zorgen dat bepaald gedrag aangeleerd wordt, en heeft dus niet alleen te maken met interpretatie. En dat heeft dan zijn weerslag op je verdere leven, je persoonlijkheid is dan op een andere manier gevormd. Dit is uiteraard altijd het geval, maar als iemand bijvoorbeeld ingrijpende gebeurtenissen heeft meegemaakt in zijn/haar vroege jeugd, dan is die invloed wel groter.
Ah, dat is inderdaad een uitzondering op de meeste regels. Hierbij moet wel vermeld worden dat het lang heeft geduurd tot ik eraan toe wilde geven. De term 'item' staat daar puur omdat ik 'relatie' teveel van het goede vond . Ik wilde me niet weer verliezen in iemand, om vervolgens keihard vertrapt te worden. Daarnaast moet je in een relatie jezelf heel ver openstellen, en moet je geloven dat de ander je ook echt lief heeft. Dat zijn twee dingen waar ik veel moeite mee had. Met veel geduld van de beeb en geen enkele vorm van aandringen, is het toch gelukt om mezelf aan te leren hem te vertrouwen en ook op m'n gemak te zijn. Hoewel dat laatste zelfs nu nog af en toe lastig is, wordt het steeds minder een probleem. Inmiddels is het dan ook alweer 3,5 maand een volwaardige relatie .quote:Op donderdag 9 november 2006 22:43 schreef dawg het volgende:
[..]
En een knuffelturk.
Maar, je item? Een uitzondering? Of is het daarom een item?
. [ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 09-11-2006 23:43:40 ]
Ja, snap ik. Ikzelf heb daar niet zo'n moeite mee, ik zit de laatste paar jaar zodanig goed in mijn vel dat niemand me echt kan kwetsen doordat ik me enigzins 'open' heb gesteld (geen echte diepgaande gevoelens, dat niet), ik weet wie ik ben, wat ik kan, en wat ik waard ben. Tenzij diegene me natuurlijk heel erg dierbaar is.quote:Op donderdag 9 november 2006 23:41 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Ah, dat is inderdaad een uitzondering op de meeste regels. Hierbij moet wel vermeld worden dat het lang heeft geduurd tot ik eraan toe wilde geven. De term 'item' staat daar puur omdat ik 'relatie' teveel van het goede vond . Ik wilde me niet weer verliezen in iemand, om vervolgens keihard vertrapt te worden. Daarnaast moet je in een relatie jezelf heel ver openstellen, en moet je geloven dat de ander je ook echt lief heeft. Dat zijn twee dingen waar ik veel moeite mee had. Met veel geduld van de beeb en geen enkele vorm van aandringen, is het toch gelukt om mezelf aan te leren hem te vertrouwen en ook op m'n gemak te zijn. Hoewel dat laatste zelfs nu nog af en toe lastig is, wordt het steeds minder een probleem. Inmiddels is het dan ook alweer 3,5 maand een volwaardige relatie .
Wel mooi dat het al 3,5 maand goed gaat, c_c.
[ Bericht 3% gewijzigd door dawg op 10-11-2006 21:17:33 ]
dit topic vind ik wel een mooie eigenlijk...
om over mezelf te reageren: bij mij heeft het verleden invloed gehad op mijn persoonlijkheid
In eerste instantie was ik een TE aardige jongen. Werd over me heen gelopen, werd gepest op middelbare school enzo. Dit heeft jarenlang geduurd, ben toen wat selectiever geworden... mensen die ik niet kende en niet bevriend mee was was ik niet meer zo aardig tegen, vrienden nog steeds.
Dat heeft jarenlang geduurd, tot ik jaar of 21 werd, toen ben ik door mijn verleden steeds verder achteruit gegaan. Van de positieve, aardige, gezellige jongen die ik altijd was, werd ik iemand die aan de alcohol raakte, uitging om zat te worden en dat soort dingen. De oorzaak hiervan was de onzekerheid verkregen door het verleden...
Uiteindelijk ben ik door mijn "slechte" verleden en de manier waarop ik ermee omgegaan ben, van een vrolijke, positief, sociaal persoon geworden tot een depressief, zelfingenomen persoon waar mensen liever niet meer mee omgaan...
om over mezelf te reageren: bij mij heeft het verleden invloed gehad op mijn persoonlijkheid
In eerste instantie was ik een TE aardige jongen. Werd over me heen gelopen, werd gepest op middelbare school enzo. Dit heeft jarenlang geduurd, ben toen wat selectiever geworden... mensen die ik niet kende en niet bevriend mee was was ik niet meer zo aardig tegen, vrienden nog steeds.
Dat heeft jarenlang geduurd, tot ik jaar of 21 werd, toen ben ik door mijn verleden steeds verder achteruit gegaan. Van de positieve, aardige, gezellige jongen die ik altijd was, werd ik iemand die aan de alcohol raakte, uitging om zat te worden en dat soort dingen. De oorzaak hiervan was de onzekerheid verkregen door het verleden...
Uiteindelijk ben ik door mijn "slechte" verleden en de manier waarop ik ermee omgegaan ben, van een vrolijke, positief, sociaal persoon geworden tot een depressief, zelfingenomen persoon waar mensen liever niet meer mee omgaan...
that's just me :)
Welke gebeurtenis je ook meemaakt, ik denk dat vooral jouw instelling op dat moment bepaald welk effect dat heeft op het toekomstige verleden. Hoe je omgaat met een situatie, daar draait het om, denk ik.quote:Op donderdag 9 november 2006 23:34 schreef dawg het volgende:
[..]
Interessant.
Maar elk mens wordt geboren met een bepaald temperament. Je persoonlijkheid wordt inderdaad gevormd door de combinatie van het temperament, en levenservaring (oa interpretatie van je omgeving).
Maar, een bepaalde opvoeding, of gebeurtenissen, kunnen er voor zorgen dat bepaald gedrag aangeleerd wordt, en heeft dus niet alleen te maken met interpretatie. En dat heeft dan zijn weerslag op je verdere leven, je persoonlijkheid is dan op een andere manier gevormd. Dit is uiteraard altijd het geval, maar als iemand bijvoorbeeld ingrijpende gebeurtenissen heeft meegemaakt in zijn/haar vroege jeugd, dan is die invloed wel groter.
Het verleden heeft denk ik altijd wel invloed op je persoonlijkheid. Je persoonlijkheid is mede afhankelijk van het referentiekader dat je hebt en dat wordt weer gevormd door alles wat je meemaakt.
Ikzelf heb door "het verleden" veel angsten verloren. Wat (psychisch) kapot is kan gemaakt worden en de meeste fouten zijn herstelbaar, al kost het soms tijd. Aan de andere kant heb ik ook juist bepaalde angsten door gebeurtenissen in het verleden. Best gek eigenlijk, dat het toch 2 kanten tegelijk kan op gaan.
Ikzelf heb door "het verleden" veel angsten verloren. Wat (psychisch) kapot is kan gemaakt worden en de meeste fouten zijn herstelbaar, al kost het soms tijd. Aan de andere kant heb ik ook juist bepaalde angsten door gebeurtenissen in het verleden. Best gek eigenlijk, dat het toch 2 kanten tegelijk kan op gaan.
Iemand heeft vast al "nurture/nature" geroepen . Ben eigenlijk wel benieuwd wat de professionele wereld ervan denkt, maar eens wat googelen zo...
De vraag of je verleden invloed heeft op je persoon(lijkheid) vind ik wel een inkopper; Natuurlijk heeft dat invloed. Ik denk wel dat bepaalde basiseigenschappen genetisch zijn (energiek, extrovert, impulsief lijken soms niet echt door opvoeding e.d. beïnvloedt te worden, lijkt wel) maar je opvoeding maakt toch wel veel uit...
Klinkt ws heel raar, maar eerlijk gezegd begrijp ik zelf niet helemaal waarom ik nooit gepest ben; Ik heb grote oren, was heel onzeker en liet aardig over me heen lopen, was een aardige nerd (en kreeg op een gegeven moment ook nog een gigantische bril)... Misschien was ik toch net bijdehand genoeg om de pestjongens half te vriend te houden, ik weet het niet eigenlijk :s
Ik kom er het laatste jaar echter achter hoe sterk mijn beslissingen in het leven geregeerd worden door angst. Ik heb een vader die me vooral kon vertellen wat ik fout deed, en een ongelofelijk zorgzame moeder die me alles uit handen nam wat ze me uit handen nemen kon. Toen ik me bedacht dat mijn ouders me zo hebben behandeld (Verder overigens doodgoede mensen, simpelweg gelukkige jeugd gehad) begon het me te dagen waarom ik moeite had te kiezen (misschien koos ik wel de foute optie!!!) en me het liefst in situaties bevond waar ik geen verantwoordelijkheid had (maar iemand anders dus bepaalde wat moest gaan gebeuren). Ik denk wel dat ik op de één of andere manier genetisch 'angstig' geboren ben, omdat ik het verder in mijn familie eigenlijk niet zo terugzie... Ook mijn zus niet, alhoewel het wel eigenschappen zijn die je goed kunt verbergen.
Verneukeratieve aan het geheel is dat ik vaak helemaal niet door had waarom ik handelde, en ik vrees dat ik nog steeds veel (kleine) dingen doe uit angst... Ik weet het niet.
Nu ik mezelf meer en meer dwing verantwoordelijjkheid te nemen, en gewoon keuzes probeer te maken, blijken de meeste angsten nergens op te slaan. Mijn vriendin vroeg zich laatst af of ik wel genoeg tegenslagen in mijn jeugd heb gehad, dat vond ik een interessante opmerking: Omdat ik zo beschermend en gelukkig ben opgevoed, moet ik daar 'nee' op antwoorden. D'r is niemand doodgegaan, mijn hele familie was een modelfamilie (alhoewel dat nu toch ook anders blijkt te zijn ), ik haalde mijn school allemaal makkelijk, net als mijn zus, we hadden een labrador, mijn moeder smeerde broodjes (nog steeds...) ... Ik heb nooit een echte tegenslag moeten verwerken. Misschien heb ik het ook vermeden, ik weet het niet.
Het klinkt echt onwijs triest om te zeggen, maar ik denk dat een TE beschermende omgeving om in op te groeien ook behoorlijke problemen voor een volwassen iemand kunnen opleveren, vergelijkbaar met iemand die te VEEL shit in zijn jeugd heeft gehad.
Het klinkt echt enorm krom... Hoe kun je nou problemen hebben met teveel verzorging? Welk recht heb ik om te klagen met zó'n jeugd, als er kinderen zijn die worden geslagen en verwaarloosd?
Ja, en dát mag je dan ook weer niet denken Het is allemaal te ingewikkeld.
De vraag of je verleden invloed heeft op je persoon(lijkheid) vind ik wel een inkopper; Natuurlijk heeft dat invloed. Ik denk wel dat bepaalde basiseigenschappen genetisch zijn (energiek, extrovert, impulsief lijken soms niet echt door opvoeding e.d. beïnvloedt te worden, lijkt wel) maar je opvoeding maakt toch wel veel uit...
Klinkt ws heel raar, maar eerlijk gezegd begrijp ik zelf niet helemaal waarom ik nooit gepest ben; Ik heb grote oren, was heel onzeker en liet aardig over me heen lopen, was een aardige nerd (en kreeg op een gegeven moment ook nog een gigantische bril)... Misschien was ik toch net bijdehand genoeg om de pestjongens half te vriend te houden, ik weet het niet eigenlijk :s
Ik kom er het laatste jaar echter achter hoe sterk mijn beslissingen in het leven geregeerd worden door angst. Ik heb een vader die me vooral kon vertellen wat ik fout deed, en een ongelofelijk zorgzame moeder die me alles uit handen nam wat ze me uit handen nemen kon. Toen ik me bedacht dat mijn ouders me zo hebben behandeld (Verder overigens doodgoede mensen, simpelweg gelukkige jeugd gehad) begon het me te dagen waarom ik moeite had te kiezen (misschien koos ik wel de foute optie!!!) en me het liefst in situaties bevond waar ik geen verantwoordelijkheid had (maar iemand anders dus bepaalde wat moest gaan gebeuren). Ik denk wel dat ik op de één of andere manier genetisch 'angstig' geboren ben, omdat ik het verder in mijn familie eigenlijk niet zo terugzie... Ook mijn zus niet, alhoewel het wel eigenschappen zijn die je goed kunt verbergen.
Verneukeratieve aan het geheel is dat ik vaak helemaal niet door had waarom ik handelde, en ik vrees dat ik nog steeds veel (kleine) dingen doe uit angst... Ik weet het niet.
Nu ik mezelf meer en meer dwing verantwoordelijjkheid te nemen, en gewoon keuzes probeer te maken, blijken de meeste angsten nergens op te slaan. Mijn vriendin vroeg zich laatst af of ik wel genoeg tegenslagen in mijn jeugd heb gehad, dat vond ik een interessante opmerking: Omdat ik zo beschermend en gelukkig ben opgevoed, moet ik daar 'nee' op antwoorden. D'r is niemand doodgegaan, mijn hele familie was een modelfamilie (alhoewel dat nu toch ook anders blijkt te zijn ), ik haalde mijn school allemaal makkelijk, net als mijn zus, we hadden een labrador, mijn moeder smeerde broodjes (nog steeds...) ... Ik heb nooit een echte tegenslag moeten verwerken. Misschien heb ik het ook vermeden, ik weet het niet.
Het klinkt echt onwijs triest om te zeggen, maar ik denk dat een TE beschermende omgeving om in op te groeien ook behoorlijke problemen voor een volwassen iemand kunnen opleveren, vergelijkbaar met iemand die te VEEL shit in zijn jeugd heeft gehad.
Het klinkt echt enorm krom... Hoe kun je nou problemen hebben met teveel verzorging? Welk recht heb ik om te klagen met zó'n jeugd, als er kinderen zijn die worden geslagen en verwaarloosd?
Ja, en dát mag je dan ook weer niet denken Het is allemaal te ingewikkeld.
Je verleden maakt je hele persoon. Denk maar na, je bent nu toch een heel ander persoon dan bijvoorbeeld 5 jaar geleden? Constant nieuwe ervaringen e.d.
Ja, duh. Nogmaals, het gaat er mij om hoe dat bij jou persoonlijk is, veel interessanter. Dát het invloed heeft snap ik ook wel.
Helemaal niet triest hoor.quote:Op maandag 13 november 2006 10:21 schreef Krusty_the_clone het volgende:
Het klinkt echt onwijs triest om te zeggen, maar ik denk dat een TE beschermende omgeving om in op te groeien ook behoorlijke problemen voor een volwassen iemand kunnen opleveren, vergelijkbaar met iemand die te VEEL shit in zijn jeugd heeft gehad.
Het klinkt echt enorm krom... Hoe kun je nou problemen hebben met teveel verzorging? Welk recht heb ik om te klagen met zó'n jeugd, als er kinderen zijn die worden geslagen en verwaarloosd?
Ja, en dát mag je dan ook weer niet denken Het is allemaal te ingewikkeld.
Ik denk dat je daar net zo goed negatieve persoonlijkheidstrekken door kunt ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld afhankelijkheid, niet assertief kunnen zijn, etc.
Denk dat het niet zoveel met een beschermde omgeving te maken heb. BV de 1 is op zijn 21ste al op 8 begravenisen geweest, de ander nog geen 1. Zijn gewoon dingen die je ervaart die je vormen, de mensen en omgeving ook wel. Maar toch
Dat soort dingen leer je ook op het schoolplein en op "straat"quote:Op maandag 13 november 2006 17:11 schreef dawg het volgende:
[..]
zoals bijvoorbeeld afhankelijkheid, niet assertief kunnen zijn, etc.
Nee hoor, ik ken verschillende mensen die het schoolplein en de straat allang ontgroeid zijn, maar nog steeds niet assertief, heel afhankelijk, verlegen, etc, zijn.quote:Op maandag 13 november 2006 17:47 schreef Duracell het volgende:
[..]
Dat soort dingen leer je ook op het schoolplein en op "straat"
Een gebrek aan kloten noem ik het altijd.quote:Op maandag 13 november 2006 17:11 schreef dawg het volgende:
[..]
Helemaal niet triest hoor.
Ik denk dat je daar net zo goed negatieve persoonlijkheidstrekken door kunt ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld afhankelijkheid, niet assertief kunnen zijn, etc.
Dat klinkt echter nu wel heel negatief, terwijl je er zelf weinig aan kan doen alleen
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ja, zo kun je het ook stellen. Lijkt me wel lastig voor jullie vrouwen trouwens.quote:Op maandag 13 november 2006 17:56 schreef Ripley het volgende:
[..]
Een gebrek aan kloten noem ik het altijd.
Dat klinkt echter nu wel heel negatief, terwijl je er zelf weinig aan kan doen alleen
En hoe zou je dat dan andersom noemen, is dan de vraag.
andersom? in welke zin bedoel je?quote:Op maandag 13 november 2006 18:02 schreef dawg het volgende:
[..]
Ja, zo kun je het ook stellen. Lijkt me wel lastig voor jullie vrouwen trouwens.
En hoe zou je dat dan andersom noemen, is dan de vraag.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ow, nee, voor vrouwen zeg ik dat ook hoor. Het zijn slechts figuurlijke klotenquote:Op maandag 13 november 2006 18:05 schreef dawg het volgende:
[..]
Nou, zeggen dat vrouwen geen kloten hebben klinkt zo raar.
/offtopic
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Joh.quote:Op maandag 13 november 2006 18:12 schreef Ripley het volgende:
[..]
Ow, nee, voor vrouwen zeg ik dat ook hoor. Het zijn slechts figuurlijke kloten
Anders zou ik toch even kijken of alles nog kits is achter de rits, als ik jou was.
Ow, ik heb meer dan zat kloten hoor. Maar ik ben dan ook niet probleemloos of overbeschermd opgevoedquote:Op maandag 13 november 2006 18:16 schreef dawg het volgende:
[..]
Joh.
Anders zou ik toch even kijken of alles nog kits is achter de rits, als ik jou was.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ja, die indruk had al wel van je hoor. En nu niet gaan vragen hoezo dan, dat vertel ik je nog wel een keer.quote:Op maandag 13 november 2006 18:18 schreef Ripley het volgende:
[..]
Ow, ik heb meer dan zat kloten hoor. Maar ik ben dan ook niet probleemloos of overbeschermd opgevoed
En nog een beerputje.
Ook bij mij heeft mijn verleden me gevormd tot wat ik nu ben.......natuurlijk......
Als peuter zijnde heb ik mijn vader verloren en ben het produkt van een éénoudergezin. Het verlies van mijn vader kan ik me niet meer herinneren, maar heeft er wel voor gezorgd dat ik zeer eenkennig naar mannen was. En dat ik bang was ook nog mijn moeder kwijt te raken waardoor ik altijd, tot op de dag van vandaag, een soort bindingsangst heb. Als kind was ik echt een denkertje en laatbloeier. En door de eenzijdige opvoeding natuurlijk een vreselijk lastige puber.
Op mijn 20ste het huis uitgevlucht naar het buitenland en een paar jaar hard gewerkt en de beest uitgehangen.
Later heb ik een paar trauma's opgelopen die ik toch heel rationeel kon benaderen. Misschien zelfs te rationeel, dat ik er later nog last van ga krijgen.
Die bindindingsangst heeft me tot nu toe echter nooit opgebroken, ik was en ben een stoere meid die op een paar vrijers na niemand ècht nodig had. De band met mijn familie heb ik weer opgepakt en is sterker als nooit tevoren.
Over het hele plaatje gezien, zie ik wel wat het verleden met me gedaan heeft, maar ben wel heel erg blij met de persoon die ik geworden ben.
Alleen is nu een rare tijd aangebroken. Ik ben verliefd en het is wederzijds. En voor het eerst in mijn leven durf ik de stap te zetten en me wel aan iemand binden. Iets minder stoer zijn. Doodeng maar vreselijk leuk.
Ook bij mij heeft mijn verleden me gevormd tot wat ik nu ben.......natuurlijk......
Als peuter zijnde heb ik mijn vader verloren en ben het produkt van een éénoudergezin. Het verlies van mijn vader kan ik me niet meer herinneren, maar heeft er wel voor gezorgd dat ik zeer eenkennig naar mannen was. En dat ik bang was ook nog mijn moeder kwijt te raken waardoor ik altijd, tot op de dag van vandaag, een soort bindingsangst heb. Als kind was ik echt een denkertje en laatbloeier. En door de eenzijdige opvoeding natuurlijk een vreselijk lastige puber.
Op mijn 20ste het huis uitgevlucht naar het buitenland en een paar jaar hard gewerkt en de beest uitgehangen.
Later heb ik een paar trauma's opgelopen die ik toch heel rationeel kon benaderen. Misschien zelfs te rationeel, dat ik er later nog last van ga krijgen.
Die bindindingsangst heeft me tot nu toe echter nooit opgebroken, ik was en ben een stoere meid die op een paar vrijers na niemand ècht nodig had. De band met mijn familie heb ik weer opgepakt en is sterker als nooit tevoren.
Over het hele plaatje gezien, zie ik wel wat het verleden met me gedaan heeft, maar ben wel heel erg blij met de persoon die ik geworden ben.
Alleen is nu een rare tijd aangebroken. Ik ben verliefd en het is wederzijds. En voor het eerst in mijn leven durf ik de stap te zetten en me wel aan iemand binden. Iets minder stoer zijn. Doodeng maar vreselijk leuk.
When everything is coming youre way, you're in the wrong lane.
Dat vind ik heel erg leuk voor je,veel plezier in de liefde en haal echt alles eruit wat je wil,okay?
|
|
