quote:
Waltz
de Volkskrant, Media, 27 november 2006 (pagina 14)
Wim de Jong
Dramaturgie trapt het gaspedaal eveneens diep in
Het gevoel dat Aart Staartjes in Waltz gewoon een chagrijnige XXL-versie neerzet van Meneer Aart uit Sesamstraat, ben ik na drie afleveringen intussen gelukkig wel kwijt. Nu moet ik nog werken aan mijn cultureel-correcte geloofshouding jegens de dramaserie als geheel, want die trekt tot dusver aan me voorbij als zat ik op de Parade aan zo’n lange biertafel verbouwereerd naar het voorbijtrekkende artiestenvolk te kijken.
Ik bedoel: al die jongens en meiden die in de serie zo nadrukkelijk bezig zijn om aan een kunstzigeuner gestalte te geven. Ik kan me gewoon niet op de verhaallijn concentreren met al die wijd opengeknoopte feestbloesjes, die cowboylaarzen, die vintage jasjes, iets te dik aangebrachte bakkebaarden en Lola-achtige verschijningen. Als straks ook De Zingende Jukebox, Pierre van Duyl en Loes Luca nog in Waltz opduiken, is de tv-versie van de Parade compleet.
Behalve de styling en de art-direction, trapt de dramaturgie in Waltz het gaspedaal eveneens diep in.
Vader Willy Waltz en zijn opgepimpte jongens laten in hun spel namelijk ook geen puntje liggen als er effect moet worden gesorteerd. Nog steeds wordt in elke aflevering om de paar minuten wel een keer ‘godverdómme’ geschreeuwd, hetgeen meestal tevens de voorbode is van een partijtje matten tussen de mannen. Zelfs de enkele liefdesscčne in Waltz, die in het beste geval nog wat tegenwicht zou kunnen bieden aan de karikaturaal-kille wereld van deze circusfamilie, wordt geheel in stijl rampetampend afgewerkt.
Ik vind het Piet Piraat voor volwassenen. Once upon a Time in het Amstelpark. Maar oké, ik ben in een vroeger leven als hulp-recensent op het gebied van tv-drama al eens ernstig door de mand gevallen, toen ik op een kwade ochtend wakker werd als de ENIGE die de avond ervoor naar de nieuwe serie Oud geld had gekeken en er per ongeluk niets aan vond.
Dus harde feedback van uw kant zal ootmoedig worden meegewikt en gewogen. Mailt u hierover weer gerust.
Ik sprak het afgelopen weekend in ieder geval twee leuke, verstandige en anderszins onverdachte mensen die Waltz ervaren als een levensechte documentaire. Ze zijn er zwaar van onder de indruk. Twee fans die de kijkcijfers van de coproductie van NPS, VARA en VPRO een beetje op niveau moeten helpen houden, want zo is het dus ook wel weer: Waltz verloor in drie weken tijd bijna de helft van zijn publiek en staat nu halverwege op 353 duizend kijkers.
Copyright: Jong, Wim de
Waltz
de Volkskrant, Media, 1 december 2006 (pagina 20)
Wim de Jong
Vloeken, knokken en neuken – maar wel heel functioneel
Vooruitgekeken naar de aflevering van Waltz van vanavond. Vaste kijkers van de circusserie van VARA, NPS en VPRO zullen niet kunnen volhouden dat ik onnodig veel verklap als ik hier schrijf dat er in dit vierde deel opnieuw volop wordt geknokt tussen de broertjes Bruno, Felix en Enrico. Dat ‘pappie’ zijn handjes evenmin in zijn zakken kan houden. Dat het ook ditmaal weer knettert van de godverdommes (ik telde er acht). Dat het duurrecord grimmig kijken in één enkele tv-serie nog maar weer eens met vijftig minuten is opgerekt. En dat de liefhebbers van een stukje hardcore ook in deze Waltz weer niet op een houtje hoeven bijten: het echtpaar van het poedelnummer heeft de kleine Willy in de caravan bloot met de hondjes laten spelen dus, eh, dan weten u en ik het uiteraard wel.
Drama uit de plankenzagerij van de Gamma, dat zeg ik. Maar op mijn verzoek keken lezers van deze rubriek de afgelopen dagen mee onder de motorkap van Waltz. Want als je een kerstbal in een kerstboom al pathetisch vindt, dan kun je in de beoordeling van een kapitaalintensieve, Nederlandse dramaserie mogelijk nog niet eens een plank vinden, laat staan dat je die kunt misslaan. André Degen uit Groningen bijvoorbeeld, is het ‘hartgrondig oneens’ met mijn opmerkingen op deze plek over Waltz. Hij kijkt niet zoals ik van buitenaf in een ‘karikaturaal-kille wereld’ van een circusfamilie, maar wordt meegevoerd in een ‘beklemmend-hopeloze’ saga waarin echte mensen op hun financiėle en emotionele failliet af stormen. ‘Oké, er wordt in de serie redelijk royaal met godverdommes gestrooid, maar voor mij is dit functioneel vloeken. Waltz lijdt voor mij niet aan het overbekende euvel van zoveel Nederlandse producties om een ondermaatse kwaliteit te compenseren met een overmaat aan misplaatste schuttingtaal.’
André is in zijn opvattingen bepaald de enige niet. Tegenover het aantal lezers dat meldt al na een of twee afleveringen te zijn afgehaakt, staan net zoveel reacties van mensen die onder de indruk zijn. De e-mail van Jan Kleine Deters uit Groningen vat veel positieve meningen samen: ‘Waltz is rauw. Het menselijk tekort en getob worden schrijnend blootgelegd, de muziek is prachtig en Aart Staartjes verdient een prijs.’ Oké dan. Uw recensenten-huiswerk voor vanavond: let goed op de slotscčne van deel vier en help mee met nadenken over waar aflevering vijf tot en met zeven over kunnen gaan behalve dat er weer veel in gevloekt en geneukt wordt.
Copyright: Jong, Wim de
penny wise, pound foolish
www.frisofeest.nl op 30 november 2012
Gezellig met een zachte gay