TV Televisie
Kookprogramma's, Actualiteitenprogramma's, Spelprogramma's en Documentaires. Praat er gezellig over mee, live of achteraf!
Helemaal geweldig 
Ja, vooral deze scene met de prachtige muziek en beelden.quote:Op zaterdag 4 november 2006 23:01 schreef HeaRt_woRm het volgende:
Before sunrise
Heerlijke film Helemaal geweldig
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
Donderdag:
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Country of Kazakhstan (Larry Charles, 2006)
Hilarische film over de Kazachstaanse verslaggever van Sacha Baron Cohen. Het contrast tussen de enorm grove, wansmakelijke humor en bijtende maatschappijkritiek is erg goed. In zijn gedaante als Borat weet Sacha Baron Cohen gewaagde uitspraken uit de Amerikanen te ontlokken, waarbij het constant gissen blijft wat er nou in scene is gezet en wat niet. ****½
Eergisteren:
The Omen (John Moore, 2006)
Matige remake van de klassieker uit 1976. Het verhaal is op zich wel mooi naar deze tijd verplaatst, maar helaas laat de uitwerking nogal te wensen over. Julia Stiles is helaas vrij slecht in de rol van Damien's moeder. De bijrollen zijn wel weer aardig, met name Mia Farrow en Pete Postlethwaite. De film ziet er af en toe wel mooi uit, maar weer geen spanning te creëren. **½
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Country of Kazakhstan (Larry Charles, 2006)
Hilarische film over de Kazachstaanse verslaggever van Sacha Baron Cohen. Het contrast tussen de enorm grove, wansmakelijke humor en bijtende maatschappijkritiek is erg goed. In zijn gedaante als Borat weet Sacha Baron Cohen gewaagde uitspraken uit de Amerikanen te ontlokken, waarbij het constant gissen blijft wat er nou in scene is gezet en wat niet. ****½
Eergisteren:
The Omen (John Moore, 2006)
Matige remake van de klassieker uit 1976. Het verhaal is op zich wel mooi naar deze tijd verplaatst, maar helaas laat de uitwerking nogal te wensen over. Julia Stiles is helaas vrij slecht in de rol van Damien's moeder. De bijrollen zijn wel weer aardig, met name Mia Farrow en Pete Postlethwaite. De film ziet er af en toe wel mooi uit, maar weer geen spanning te creëren. **½
Beste Eli Roth,
een tijdje geleden las ik in de vakpers dat u gezien werd als één van de posterboys van uw genre, de horrorfilm. Dit gerucht werd versterkt door de zuigende bewegingen die de heer Tarantino Q. maakte ter hoogte van uw kruis. U begrijpt dan ongetwijfeld ook mijn teleurstelling toen ik uw misbaksel "Hostel" onderging. Er was erg veel mis met deze film, maar dit moet ik u niet vertellen, u zal dit wel al weten, u hebt 'm namelijk zelf verprutst.
Met deze informatie in het achterhoofd, ging ik er dan ook vanuit dat de moderne horrorfilm terminaal ziek was. Wie schetste dan ook verbazing wanneer ik daarnet Severance zag? Deze film heeft wat overeenkomsten met uw "Hostel", het speelt zich namelijk ook af in Oost-Europa en ook hier worden enkele Westerse figuren afgemaakt door de lokale bevolking.
Maar, meneer Roth, daar houden de parallellen op. Deze film heeft namelijk een plot. De acteurs kunnen acteren. En zijn leuk! Deze film heeft geen strontvervelend eerste uur, de personages zijn idiote cliché's, maar toch sympathiek en deze film heeft wel een sfeer.
Ik vind dit vrij verbazend, want u had in uw vorige films toch laten uitschijnen dat oppervlakkigheid niet te vermijden was. Ook had ik begrepen dat het moeilijk is om een schijnbaar eenvoudige doelstelling te bereiken, maar toch slaagt deze film daar in, hier zijn de enge momenten eng en zijn de grapjes leuk, in tegenstelling tot uw baggerfenomeen "Hostel", waar de gore hilarisch is en waar men kippevel krijgt bij uw humor (ik gebruik deze term in de ruimste zin van het woord).
Uiteraard ben ik mij bewust van het feit dat uitzonderingen altijd mogelijk zijn, maar toen zag ik Feast. Meneer Roth, deze horrorfilm is ook leuk, tof, vlot, eng, zelfbewust en toch tongue-in-cheek! Ook hier introduceert men op prettige wijze de personages om na een tijdje de hel te laten losbarsten, ook hier begint men niet met een uur vol irritant puberaal gezemel.
Zou het kunnen dat ik me heb laten misleiden, meneer Roth? Dat ik het slachtoffer ben geworden van een vertekende hype? Zou het kunnen dat u helemaal geen voorbeeld bent voor uw generatie en dat anderen veel getalenteerder zijn?
Ik zou een antwoord met enige verduidelijking op prijs stellen.
Met vriendelijke groeten,
SoK
PS: Takashi Miike heeft gebeld, hij wil zijn ideeën terug.
een tijdje geleden las ik in de vakpers dat u gezien werd als één van de posterboys van uw genre, de horrorfilm. Dit gerucht werd versterkt door de zuigende bewegingen die de heer Tarantino Q. maakte ter hoogte van uw kruis. U begrijpt dan ongetwijfeld ook mijn teleurstelling toen ik uw misbaksel "Hostel" onderging. Er was erg veel mis met deze film, maar dit moet ik u niet vertellen, u zal dit wel al weten, u hebt 'm namelijk zelf verprutst.
Met deze informatie in het achterhoofd, ging ik er dan ook vanuit dat de moderne horrorfilm terminaal ziek was. Wie schetste dan ook verbazing wanneer ik daarnet Severance zag? Deze film heeft wat overeenkomsten met uw "Hostel", het speelt zich namelijk ook af in Oost-Europa en ook hier worden enkele Westerse figuren afgemaakt door de lokale bevolking.
Maar, meneer Roth, daar houden de parallellen op. Deze film heeft namelijk een plot. De acteurs kunnen acteren. En zijn leuk! Deze film heeft geen strontvervelend eerste uur, de personages zijn idiote cliché's, maar toch sympathiek en deze film heeft wel een sfeer.
Ik vind dit vrij verbazend, want u had in uw vorige films toch laten uitschijnen dat oppervlakkigheid niet te vermijden was. Ook had ik begrepen dat het moeilijk is om een schijnbaar eenvoudige doelstelling te bereiken, maar toch slaagt deze film daar in, hier zijn de enge momenten eng en zijn de grapjes leuk, in tegenstelling tot uw baggerfenomeen "Hostel", waar de gore hilarisch is en waar men kippevel krijgt bij uw humor (ik gebruik deze term in de ruimste zin van het woord).
Uiteraard ben ik mij bewust van het feit dat uitzonderingen altijd mogelijk zijn, maar toen zag ik Feast. Meneer Roth, deze horrorfilm is ook leuk, tof, vlot, eng, zelfbewust en toch tongue-in-cheek! Ook hier introduceert men op prettige wijze de personages om na een tijdje de hel te laten losbarsten, ook hier begint men niet met een uur vol irritant puberaal gezemel.
Zou het kunnen dat ik me heb laten misleiden, meneer Roth? Dat ik het slachtoffer ben geworden van een vertekende hype? Zou het kunnen dat u helemaal geen voorbeeld bent voor uw generatie en dat anderen veel getalenteerder zijn?
Ik zou een antwoord met enige verduidelijking op prijs stellen.
Met vriendelijke groeten,
SoK
PS: Takashi Miike heeft gebeld, hij wil zijn ideeën terug.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
SaintOfKillers
Feed, een erg lekkere film over een man die er op kickt dat vrouwen zich dood eten.
Babel. Hoeft niks meer over gezegd te worden. De beste film van dit jaar
Babel. Hoeft niks meer over gezegd te worden. De beste film van dit jaar
The Black Dahlia (2006)
Tot het eerste uur zit je heerlijk te genieten, mooie setting, goed acteerwerk etc. Het 2e gedeelte wordt toch wel wat rommeliger wat niet ten goede komt aan de film, Scarlett kan de film hiermee ook niet redden helaas
Cijfer: 6,5
[ Bericht 12% gewijzigd door pascalheister op 06-11-2006 07:09:36 ]
Tot het eerste uur zit je heerlijk te genieten, mooie setting, goed acteerwerk etc. Het 2e gedeelte wordt toch wel wat rommeliger wat niet ten goede komt aan de film, Scarlett kan de film hiermee ook niet redden helaas
Cijfer: 6,5
[ Bericht 12% gewijzigd door pascalheister op 06-11-2006 07:09:36 ]
Dat snap ik wel, maar Seven Samurai, Casablanca en Oldboy afdoen als het ware k u t films dat kan echt niet. Het kan niet jouw soort film zijn, maar daarmee is het nog geen slechte filmquote:Op woensdag 1 november 2006 10:28 schreef Falco het volgende:
[..]
Ik snap niet dat je niet in kunt zien dat niet iedereen precies hetzelfde vindt van bepaalde films
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Gisteravond James Bond - Moonraker gezien. Blijft leuk, hoewel het een wat achterhaald geheel is. Vooral de special effects zijn minder vergeleken met tegenwoordig, maar dat is dan wel weer het mooie aan die films.
Helaas is Roger Moore niet zo'n bijster goede James... iets te arrogant naar mijn mening.
Helaas is Roger Moore niet zo'n bijster goede James... iets te arrogant naar mijn mening.
Van het weekend eindelijk V for Vendetta eens gehuurd. Wat blijft er over van de hype en is de 123e plaats in de IMDb top 250 terecht?
Het eerste uur is vrij onderhoudend, maar de beloftes worden niet helemaal waargemaakt. De hoofdpersonages zijn niet onsympathiek maar ook niet sympathiek. Als je eenmaal doorhebt waarom V bij elk slachtoffer zo'n roos neerlegt, is de plot verder niet verrassend of interessant meer. En de chancellor is geen moment indrukwekkend of eng of ook maar geloofwaardig (en ja, ik weet best dat het John Hurt is, die destijds in Nineteen Eighty-Four bla, bla...).
Deze film is niet meeslepend genoeg om me in het hart te raken, heeft te weinig diepgang om me verstandelijk iets te doen, en is toch te pretentieus om lekker bij achterover te hangen en over je heen te laten komen.
Eigenlijk wil ik 'm een 5,5 geven, maar met een half puntje voor de altijd leuke Stephen Fry kom ik op een 6.
[ Bericht 5% gewijzigd door Frollo op 06-11-2006 10:50:05 ]
Het eerste uur is vrij onderhoudend, maar de beloftes worden niet helemaal waargemaakt. De hoofdpersonages zijn niet onsympathiek maar ook niet sympathiek. Als je eenmaal doorhebt waarom V bij elk slachtoffer zo'n roos neerlegt, is de plot verder niet verrassend of interessant meer. En de chancellor is geen moment indrukwekkend of eng of ook maar geloofwaardig (en ja, ik weet best dat het John Hurt is, die destijds in Nineteen Eighty-Four bla, bla...).
Deze film is niet meeslepend genoeg om me in het hart te raken, heeft te weinig diepgang om me verstandelijk iets te doen, en is toch te pretentieus om lekker bij achterover te hangen en over je heen te laten komen.
Eigenlijk wil ik 'm een 5,5 geven, maar met een half puntje voor de altijd leuke Stephen Fry kom ik op een 6.
[ Bericht 5% gewijzigd door Frollo op 06-11-2006 10:50:05 ]
Interessant punt. Het ligt er natuurlijk aan in hoeverre je je persoonlijke smaak laat spelen in het beoordelen van een film. Bij mij gaat dat wel vrij ver. Een film kan nog zo mooi, goed geacteerd en gelikt er uitzien, als ik het verhaal (iets wat ik eigenlijk het belangrijkst vind van een film) bijvoorbeeld totaal niet boeiend vind, dan zal de film toch gauw een lager oordeel van mij krijgen. Ik zal er later deze week wel eens een topic over openen .quote:Op zondag 5 november 2006 21:58 schreef Timo20 het volgende:
[..]
Dat snap ik wel, maar Seven Samurai, Casablanca en Oldboy afdoen als het ware k u t films dat kan echt niet. Het kan niet jouw soort film zijn, maar daarmee is het nog geen slechte film
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Waarom zou je eigenlijk iets anders laten spelen?quote:Op maandag 6 november 2006 11:05 schreef Falco het volgende:
Het ligt er natuurlijk aan in hoeverre je je persoonlijke smaak laat spelen in het beoordelen van een film.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
Vozvrashcheniye (The Return) (2003)
Na 12 jaar keert een vader terug. Hij neemt zijn zonen, die hem alleen kennen van één foto, mee op een visweekendje.
Prachtige film waar de rauwheid van het scherm afdruipt.
cijfer: 9.5
Gisteren naar het Japans Film Festival geweest de hele dag en dus heel wat films gezien:
Warau Mikaeru (Arch Angels) (2006)
De film is precies wat je kan verwachten van een live-action verfilming van een manga over meisjes op een internaat, die opeens speciale krachten krijgen.
De film heeft een leuke sfeer. Hij zit vol met geinige stukjes waarin begrippen en de achtergrond van het verhaal wordt uitgelegd e.d., die zo rechtstreeks uit anime lijken te komen. Ook het commentaar wat de verteller daar bij geeft is meestal hilarisch. Het acteerwerk laat vaak wel meer dan te wensen over, maar dat mag de pret niet al te veel drukken.
cijfer: 7
Eli, Eli, rema, sabachthani? (2005)
In 2015 heerst er een verschrikkelijk virus dat ervoor zorgt dat de besmettenen zelfmoord plegen. Een miljonair, wiens kleindochter ook ziek is, komt erachter de de experimentele herrie van het tweetal Mizui en Asahara helende krachten heeft. M.b.v. een prive-detective spoort hij ze op en probeert ze over te halen om zijn kleindochter te genezen.
Voor een film over herrie was die gelukkig erg rustgevend en rustig. Maar op enkele momenten is de herrie echt irritant. Zo duurt de climax van de film imo te lang, op een gegeven moment is het punt wel duidelijk. Het plot slaat natuurlijk compleet nergens op. Maar de uitwerking is goed gedaan. Het is ook interessant om te zien hoe de jongens van bijvoorbeeld plastic buizen een muziekinstrument proberen te maken.
cijfer: 7.5
Unmei janai hito (A Stranger of Mine) (2005)
Leuke film waarin Pulp Fiction traditie drie verhaallijnen bij elkaar komen. Het vershil is dat deze film echter switch van genre naar genre tussen de verschillende stukken. De film begint als een romcom over een eenzame vrouw, die door twee mannen wordt uitgenodigd aan tafel om mee te eten. Omdat ze geen slaapplaats heeft, (ze is gisteren van haar man weggelopen) biedt de klungelige Miyata, die nog steeds niet over zijn 6 maanden geleden uitgegane relatie is, haar een slaapplaats aan.
Daarna switch de film echter naar een misdaad film, die zich richt op de andere man, Kanda, een privé-detective, die zich in de geschiedenis van Miyata's ex heeft verdiept. Op het moment dat dit stuk zijn hoogtepunt bereikt, verandert de film weer van richting. En zelfs al de eindcredits beginnen, krijgen we nog een laatste kleine verrassing.
cijfer: 7.5
Kûchû teien (Hanging Garden) (2005)
De Kobayashi familie heeft als regel dat ze geen geheimen en taboes voor elkaar hebben. Maar natuurlijk is dit niet waar. Elk familielid heeft zo zijn eigen geheim. Mamalief houdt de facade van een happy family op, terwijl ze worstelt met haar eigen jeugdtrauma´s over haar moeder die op sterven ligt. Dochter aardt niet op school en neemt jongens mee naar het liefdeshotel waar ze zelf ooit verwekt is. Zoon loopt als een echte puber ongeinteresseer rond, het enige wat hem enigszins interesseert is zijn bijlerares. En pappa gaat vreemd. Op een gegeven moment komen de kaarten natuurlijk boven op tafel en begint de facade in te storten.
De film heeft hierin wel wat weg van Taste of Tea, die zich ook rich op het leven van de afzonderlijke
gezinsleden.
Verder valt de film op door het regelmatig gebruik van een zwevende hangende camara.
cijfer: 8
46-okunen no koi (Big Bang Love: Juvenile A) (2006)
Miike op zijn vreemdst, dus kan je op zijn minst zeggen dat de film intrigerend is.
Het plot is simpel, twee jongens komen dezelfde dag aan in een gevangenis. En vormen een vriendschap met elkaar. Op een dag wordt de één wurgend bovenop het dode lichaam van de ander gevonden. Dan begint er een onderzoek naar de dader. Want het zaakje lijkt niet zo eenvoudig te zijn als het is.
Maar Miike laat het niet bij een simpele thriller. In een soort Dogville-achtige manier speelt hij met de ruimte. En zoals ik al zei is het Miike op zijn vaagst, zo heeft één van de jongens dan weer wel en dan weer geen tatoo´s. Zijn er een ruimteschip en een grote tempel, die hemel en ruimte vertegenwoordigen. En begint de film vaag met een oude man die een jongen vraagt, wat voor een man hij wil worden. Maar met het nodige denkwerk vallen de meeste vage puzzelstukjes wel op hun plaats en is deze film imo zeker de moeite waard.
cijfer: 8
[ Bericht 95% gewijzigd door Lonewolf2003 op 06-11-2006 14:07:41 ]
Na 12 jaar keert een vader terug. Hij neemt zijn zonen, die hem alleen kennen van één foto, mee op een visweekendje.
Prachtige film waar de rauwheid van het scherm afdruipt.
cijfer: 9.5
Gisteren naar het Japans Film Festival geweest de hele dag en dus heel wat films gezien:
Warau Mikaeru (Arch Angels) (2006)
De film is precies wat je kan verwachten van een live-action verfilming van een manga over meisjes op een internaat, die opeens speciale krachten krijgen.
De film heeft een leuke sfeer. Hij zit vol met geinige stukjes waarin begrippen en de achtergrond van het verhaal wordt uitgelegd e.d., die zo rechtstreeks uit anime lijken te komen. Ook het commentaar wat de verteller daar bij geeft is meestal hilarisch. Het acteerwerk laat vaak wel meer dan te wensen over, maar dat mag de pret niet al te veel drukken.
cijfer: 7
Eli, Eli, rema, sabachthani? (2005)
In 2015 heerst er een verschrikkelijk virus dat ervoor zorgt dat de besmettenen zelfmoord plegen. Een miljonair, wiens kleindochter ook ziek is, komt erachter de de experimentele herrie van het tweetal Mizui en Asahara helende krachten heeft. M.b.v. een prive-detective spoort hij ze op en probeert ze over te halen om zijn kleindochter te genezen.
Voor een film over herrie was die gelukkig erg rustgevend en rustig. Maar op enkele momenten is de herrie echt irritant. Zo duurt de climax van de film imo te lang, op een gegeven moment is het punt wel duidelijk. Het plot slaat natuurlijk compleet nergens op. Maar de uitwerking is goed gedaan. Het is ook interessant om te zien hoe de jongens van bijvoorbeeld plastic buizen een muziekinstrument proberen te maken.
cijfer: 7.5
Unmei janai hito (A Stranger of Mine) (2005)
Leuke film waarin Pulp Fiction traditie drie verhaallijnen bij elkaar komen. Het vershil is dat deze film echter switch van genre naar genre tussen de verschillende stukken. De film begint als een romcom over een eenzame vrouw, die door twee mannen wordt uitgenodigd aan tafel om mee te eten. Omdat ze geen slaapplaats heeft, (ze is gisteren van haar man weggelopen) biedt de klungelige Miyata, die nog steeds niet over zijn 6 maanden geleden uitgegane relatie is, haar een slaapplaats aan.
Daarna switch de film echter naar een misdaad film, die zich richt op de andere man, Kanda, een privé-detective, die zich in de geschiedenis van Miyata's ex heeft verdiept. Op het moment dat dit stuk zijn hoogtepunt bereikt, verandert de film weer van richting. En zelfs al de eindcredits beginnen, krijgen we nog een laatste kleine verrassing.
cijfer: 7.5
Kûchû teien (Hanging Garden) (2005)
De Kobayashi familie heeft als regel dat ze geen geheimen en taboes voor elkaar hebben. Maar natuurlijk is dit niet waar. Elk familielid heeft zo zijn eigen geheim. Mamalief houdt de facade van een happy family op, terwijl ze worstelt met haar eigen jeugdtrauma´s over haar moeder die op sterven ligt. Dochter aardt niet op school en neemt jongens mee naar het liefdeshotel waar ze zelf ooit verwekt is. Zoon loopt als een echte puber ongeinteresseer rond, het enige wat hem enigszins interesseert is zijn bijlerares. En pappa gaat vreemd. Op een gegeven moment komen de kaarten natuurlijk boven op tafel en begint de facade in te storten.
De film heeft hierin wel wat weg van Taste of Tea, die zich ook rich op het leven van de afzonderlijke
gezinsleden.
Verder valt de film op door het regelmatig gebruik van een zwevende hangende camara.
cijfer: 8
46-okunen no koi (Big Bang Love: Juvenile A) (2006)
Miike op zijn vreemdst, dus kan je op zijn minst zeggen dat de film intrigerend is.
Het plot is simpel, twee jongens komen dezelfde dag aan in een gevangenis. En vormen een vriendschap met elkaar. Op een dag wordt de één wurgend bovenop het dode lichaam van de ander gevonden. Dan begint er een onderzoek naar de dader. Want het zaakje lijkt niet zo eenvoudig te zijn als het is.
Maar Miike laat het niet bij een simpele thriller. In een soort Dogville-achtige manier speelt hij met de ruimte. En zoals ik al zei is het Miike op zijn vaagst, zo heeft één van de jongens dan weer wel en dan weer geen tatoo´s. Zijn er een ruimteschip en een grote tempel, die hemel en ruimte vertegenwoordigen. En begint de film vaag met een oude man die een jongen vraagt, wat voor een man hij wil worden. Maar met het nodige denkwerk vallen de meeste vage puzzelstukjes wel op hun plaats en is deze film imo zeker de moeite waard.
cijfer: 8
[ Bericht 95% gewijzigd door Lonewolf2003 op 06-11-2006 14:07:41 ]
daar kijk ik nu al naar uitquote:Op maandag 6 november 2006 11:05 schreef Falco het volgende:
[..]
Ik zal er later deze week wel eens een topic over openen .
stormloop topic
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Mên. .quote:Op zaterdag 4 november 2006 23:04 schreef Arcee het volgende:
[..]
Ja, vooral deze scene met de prachtige muziek en beelden.
Ik heb nu bijna alles met meer dan 20.000 stemmen op IMDb gezien. Het is een zware, lange weg geweest met vele dieptepunten (ik noem een The Bone Collector, een Bad Boys II en een Ace Ventura 2) maar ook best wat momenten waarop het allemaal heel even de moeite waard leek (Lemony Snicket en The Notebook bijvoorbeeld). Nog 23 te gaan.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
Wat een scène inderdaad...
Ik ben vorige week ook met dat votes kijken bezig geweest, en heb nu alles boven de 27000 af. Voorlopig heb ik echter wel weer even genoeg van.
Ik ben vorige week ook met dat votes kijken bezig geweest, en heb nu alles boven de 27000 af. Voorlopig heb ik echter wel weer even genoeg van.
Sheridana +1
Afgelopen zaterdag heb ik The Thing gezien, een typische jaren tachtig horrorfilm zoals je hem verwacht. Vermakelijk filmpje, niets speciaals.
Wat wel een speciale film is, is Rear Window. De eerste Hitchcock die ik gezien heb, en zeker niet de laatste. James Stewart lijkt zijn hart te hebben gevonden in het voyeurisme, maar het is Grace Kelly die onbetwist de show steelt. Mijn god, wat een vrouw. Doodzonde dat ze twee jaar later voorgoed met acteren is gekapt en op haar 52e om het leven komt door een auto-ongeluk.
Wat wel een speciale film is, is Rear Window. De eerste Hitchcock die ik gezien heb, en zeker niet de laatste. James Stewart lijkt zijn hart te hebben gevonden in het voyeurisme, maar het is Grace Kelly die onbetwist de show steelt. Mijn god, wat een vrouw. Doodzonde dat ze twee jaar later voorgoed met acteren is gekapt en op haar 52e om het leven komt door een auto-ongeluk.
Graag op anoniem
Ik had ooit alles met meer dan 10.000 votes gezien, maar inmiddels zijn er al weer 62 films met meer dan dat aantal die ik nog niet gezien heb. Crossroads met 12666 votes is de film met het hoogste aantal votes wat ik nog niet gezien heb, nieuwe films zoals The Departed niet meegerekend.quote:Op maandag 6 november 2006 13:39 schreef Sokolsky het volgende:
Ik ben vorige week ook met dat votes kijken bezig geweest, en heb nu alles boven de 27000 af. Voorlopig heb ik echter wel weer even genoeg van.
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan
Beter als verwacht. Ik heb Ali G Indahouse nooit gezien dus verwachtte een goede maar voorspelbare gieren/brullen/lachen film. De verborgen kritiek op de USA is erg fraai gedaan en af en toe gewoonweg pijnlijk. Een 7.5/10
Beter als verwacht. Ik heb Ali G Indahouse nooit gezien dus verwachtte een goede maar voorspelbare gieren/brullen/lachen film. De verborgen kritiek op de USA is erg fraai gedaan en af en toe gewoonweg pijnlijk. Een 7.5/10
Ja idd, zou vrij onlogisch zijn natuurlijk . Maar goed, ik denk dat je daardoor best bepaalde films, die alom geprezen worden, alsnog kutfilms kunt vinden en dat de ophef daarover soms wel wat overtrokken is.quote:Op maandag 6 november 2006 11:12 schreef SaintOfKillers het volgende:
[..]
Waarom zou je eigenlijk iets anders laten spelen?
. Maar goed, ik denk dat je daardoor best bepaalde films, die alom geprezen worden, alsnog kutfilms kunt vinden en dat de ophef daarover soms wel wat overtrokken is.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Vozvrashcheniye (The Return, 2003)
Typisch Russische cinema. Doet stylistisch denken aan Tarkovksy, alleen komen de emoties meer tot uitdrukking door de dialogen. Visueel adembenemend. De vader van 2 kinderen keert na jaren afwezigheid eindelijk terug in hun leven. Hij neemt ze mee op een visreisje, maar hij (b)lijkt eigenlijk gewoon een klootzak te zijn die niks om ze geeft.
De twee jonge acteurs zijn geweldig, des te pijnlijker is het dan ook dat de oudste vlak na de afronding van de film om het leven kwam in hetzelfde meer als waar de film is opgenomen. Tel het prachtige verhaal erbij op je blijft met een brok in je keel achter. Zo hoort film te zijn.
Mijn cijfer: 8,9
IMDB cijfer: 8,1
Typisch Russische cinema. Doet stylistisch denken aan Tarkovksy, alleen komen de emoties meer tot uitdrukking door de dialogen. Visueel adembenemend. De vader van 2 kinderen keert na jaren afwezigheid eindelijk terug in hun leven. Hij neemt ze mee op een visreisje, maar hij (b)lijkt eigenlijk gewoon een klootzak te zijn die niks om ze geeft.
De twee jonge acteurs zijn geweldig, des te pijnlijker is het dan ook dat de oudste vlak na de afronding van de film om het leven kwam in hetzelfde meer als waar de film is opgenomen. Tel het prachtige verhaal erbij op je blijft met een brok in je keel achter. Zo hoort film te zijn.
Mijn cijfer: 8,9
IMDB cijfer: 8,1
Lost In Translation: Blijft een enorm toffe film. Die muziek . Dat land . De humor van Murray . Gewoon een genot om naar te kijken. 9.
Borat: Cultural Learnings Of America For Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan: Heerlijk. Pijnlijk en vooral eerlijk. Borat en z'n idioterie boeit volkomen niet, het gaat om de manier waarop de Amerikanen op hem reageren. Die zakenmannen bij die dinnerparty, die fanatieke Christenen, die cowboy en alle anderen bij de rodeo. Wat een stel debielen zijn het ook. Satire . 8.
. Dat land Borat: Cultural Learnings Of America For Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan: Heerlijk. Pijnlijk en vooral eerlijk. Borat en z'n idioterie boeit volkomen niet, het gaat om de manier waarop de Amerikanen op hem reageren. Die zakenmannen bij die dinnerparty, die fanatieke Christenen, die cowboy en alle anderen bij de rodeo. Wat een stel debielen zijn het ook. Satire . 8.
Omdat ik de titel Vozvrashcheniye de laatste tijd al meerdere malen zag langskomen, besloot ik deze film ook te kijken.
Vozvrashcheniye is inderdaad typisch Russisch en Tarkovsky-achtig. Wat een sfeer en een tragiek. Cijfer: 9
Vozvrashcheniye is inderdaad typisch Russisch en Tarkovsky-achtig. Wat een sfeer en een tragiek. Cijfer: 9
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Tom Powers en Matt Doyle zijn twee kruimeldieven die tijdens de drooglegging uitgroeien tot echte gangsters. Ze maken daarbij echter veel vijanden, en als Doyle vermoord wordt, zint Powers op wraak.
9-/10
Goed gespeeld door Affleck, die ik normaal gesproken wel kan schieten.
Goed verhaal verder en erg vermakelijk
7/10
Saw (2004)
Het verhaal hoef ik niet uit te leggen. Best goede film. Het mysterie blijft behouden tot het eind. Er zit best wel een spanning in het verhaal, ook bij de flashbacks. Zeer goed gedaan, morgen deel 2 maar kijken.
Het verhaal hoef ik niet uit te leggen. Best goede film. Het mysterie blijft behouden tot het eind. Er zit best wel een spanning in het verhaal, ook bij de flashbacks. Zeer goed gedaan, morgen deel 2 maar kijken.
Even wat anders: in je top-1000 moet je op nr. 754 nog een extra I toevoegen.quote:Op maandag 6 november 2006 16:18 schreef Gorro het volgende:
[..]
Ik had ooit alles met meer dan 10.000 votes gezien, maar inmiddels zijn er al weer 62 films met meer dan dat aantal die ik nog niet gezien heb. Crossroads met 12666 votes is de film met het hoogste aantal votes wat ik nog niet gezien heb, nieuwe films zoals The Departed niet meegerekend.
Sheridana +1
End of Days was baggeractie die zichzelf veel te serieus nam, Pirates of the Caribbean 2 was wel leuk, vooral omdat ik sinds paps me op negenjarige leeftijd 20.000 mijlen onder de zee voorlas een voorliefde heb voor grote zeemonsters, en die hier lekker slijmerig waren.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
Grappige is echter wel dat Miike wel een cameo had in Hostel.quote:Op zondag 5 november 2006 16:31 schreef SaintOfKillers het volgende:
Beste Eli Roth,
een tijdje geleden las ik in de vakpers dat u gezien werd als één van de posterboys van uw genre, de horrorfilm. Dit gerucht werd versterkt door de zuigende bewegingen die de heer Tarantino Q. maakte ter hoogte van uw kruis. U begrijpt dan ongetwijfeld ook mijn teleurstelling toen ik uw misbaksel "Hostel" onderging. Er was erg veel mis met deze film, maar dit moet ik u niet vertellen, u zal dit wel al weten, u hebt 'm namelijk zelf verprutst.
PS: Takashi Miike heeft gebeld, hij wil zijn ideeën terug.
http://www.imdb.com/gallery/ss/0450278/iid_953802.jpg.html?path=gallery&path_key=0450278&seq=10
Hij vond hem blijkbaar wel leuk.
En dat Ruggero Deodato(Die blijkbaar zelf eindelijk aan de slag gaat met Cannibal Holocaust 2 die na het zien van Hostel zoiets had van 'het publiek kan eindelijk weer smerigheid waarderen!') een cameo zal hebben in Hostel 2.
Persoonlijk vond ik Hostel ondanks het ietwat tegenvallende eerste uur(te weinig sex) wel vermakelijk. Voor Hollyweird begrippen een leuke Throwback naar het exploitatie genre.
Anyway om toch ff ontopic te blijven:
Vandaag Miyazaki's Laputa: Castle In The Sky(1986) herkeken. Blijf erbij dat Miyazaki's recente films zwaar onder de maat zijn vergeleken met zijn ouwe films.
Overigens dank voor de filmtips. Was ze al tegengekomen maar had nog geen bemoedigende commentaren erover gehoord.
[ Bericht 5% gewijzigd door Zeitgeist op 07-11-2006 06:55:22 ]
The Light Is Leaving Us All
Sommarnattens leende - Sympathieke Bergman komedie. Vooral de eerste 40 minuten zijn erg goed. Daarna kakt het wat in om nog even sterk terug te komen. Geen meesterwerk, maar zeker de moeite waard.
quote:Op zondag 5 november 2006 16:31 schreef SaintOfKillers het volgende:
Beste Eli Roth,
*knip*
Met vriendelijke groeten,
SoK
PS: Takashi Miike heeft gebeld, hij wil zijn ideeën terug.
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Vanmiddag Ali G voor het eerst gezien,Borat kwam er ook nog even in voor.
Ik dacht dat Borat pas een typetje was van de laatste tijd.
Ik dacht dat Borat pas een typetje was van de laatste tijd.
Geeft de leugen je geen vleugels
Raakt de waarheid in de war
Dan zijn de keizers slechts helpers en huilt de oude nar.
(Hans teeuwen)
Raakt de waarheid in de war
Dan zijn de keizers slechts helpers en huilt de oude nar.
(Hans teeuwen)
De afgelopen dagen weer wat Japans spul zitten kijken. Hoogtepunt was de Samurai-trilogie van Hiroshi Inagaki (Miyamoto Musashi, Zoku Miyamoto Musashi: Ichijôji no Kettô en Miyamoto Musashi: Kettô Ganryû-jima), uit de jaren 1954-1956. Het mooi in kleur geschoten levensverhaal van misschien wel de bekendste historische samurai, gespeeld door wie anders dan Toshirô Mifune. Boeiende materie met een prachtige apotheose in het eindgevecht met aartsrivaal Kojiro Sasaki (fantastische rol van Koji Tsuruta). Deel III was daarom ook 't sterkst en krijgt een 8½; de andere delen moeten het met een 8- en een 8 doen.
Ook erg leuk: Survive Style 5+ (2004) van Gen Sekiguchi. Heerlijk bizarre mozaïekfilm met hilarische rollen van onder meer Tadanobu Asano, Sonny Chiba en Vinnie Jones. Ruime 8. Interessant was Shinji Aoyama's Yûreka (2000), dat de gevolgen van een traumatische ervaring op de menselijke psyche behandelt. Prachtige shots en enkele sterke scènes, maar die drieëneenhalf uur is wel érg lang. Blijft daardoor steken op een zeventje. Wandâfuru raifu (1998) begint met een fantastisch idee; overledenen moeten in een soort voorportaal van de hemel één herinnering kiezen, die vervolgens door de aanwezige werknemers wordt verfilmd. Net als in het recentere Dare mo shiranai brengt regisseur Hirokazu Koreeda een origineel verhaal, dat ik ook nu weer wat te lang vond doorkabbelen. Het is echter wel een film die beklijft, al is het maar vanwege de vraag welk moment je zelf zou kiezen. 8-. Na Bakushû (1951) heb ik voorlopig wel genoeg van Yasujiro Ozu; het zal kwalitatief best sterk zijn, maar is niet altijd even boeiend en vooral: die films lijken allemaal zo op elkaar... zesje.
Tussendoor de AFI Top 100 en de Foreign Films Top 100 afgewerkt; voor de eerste moest ik nog An American in Paris, dat nog irritanter was dan verwacht, en The Jazz Singer, die natuurlijk meer historische dan kwalitatieve waarde heeft maar nog best meeviel. Het was bijna een voldoende. Voor de tweede lijst was Tirez sur le pianiste een lichte tegenvaller; dit soort verhalen vind ik meer passen bij Godard dan bij Truffaut. Les Roseaux Sauvages tenslotte was erg leuk; buiten dat 'ie in die lijst staat had ik er nog nooit van gehoord, maar het is een aardige coming-of-age-film met sexuele en politieke trekjes. Bonuspunten voor de prachtige beelden die Téchiné ons voorschotelt en voor de ontwapenende Élodie Bouchez.
Ook erg leuk: Survive Style 5+ (2004) van Gen Sekiguchi. Heerlijk bizarre mozaïekfilm met hilarische rollen van onder meer Tadanobu Asano, Sonny Chiba en Vinnie Jones. Ruime 8. Interessant was Shinji Aoyama's Yûreka (2000), dat de gevolgen van een traumatische ervaring op de menselijke psyche behandelt. Prachtige shots en enkele sterke scènes, maar die drieëneenhalf uur is wel érg lang. Blijft daardoor steken op een zeventje. Wandâfuru raifu (1998) begint met een fantastisch idee; overledenen moeten in een soort voorportaal van de hemel één herinnering kiezen, die vervolgens door de aanwezige werknemers wordt verfilmd. Net als in het recentere Dare mo shiranai brengt regisseur Hirokazu Koreeda een origineel verhaal, dat ik ook nu weer wat te lang vond doorkabbelen. Het is echter wel een film die beklijft, al is het maar vanwege de vraag welk moment je zelf zou kiezen. 8-. Na Bakushû (1951) heb ik voorlopig wel genoeg van Yasujiro Ozu; het zal kwalitatief best sterk zijn, maar is niet altijd even boeiend en vooral: die films lijken allemaal zo op elkaar... zesje.
Tussendoor de AFI Top 100 en de Foreign Films Top 100 afgewerkt; voor de eerste moest ik nog An American in Paris, dat nog irritanter was dan verwacht, en The Jazz Singer, die natuurlijk meer historische dan kwalitatieve waarde heeft maar nog best meeviel. Het was bijna een voldoende. Voor de tweede lijst was Tirez sur le pianiste een lichte tegenvaller; dit soort verhalen vind ik meer passen bij Godard dan bij Truffaut. Les Roseaux Sauvages tenslotte was erg leuk; buiten dat 'ie in die lijst staat had ik er nog nooit van gehoord, maar het is een aardige coming-of-age-film met sexuele en politieke trekjes. Bonuspunten voor de prachtige beelden die Téchiné ons voorschotelt en voor de ontwapenende Élodie Bouchez.
Sheridana +1
Grave of the Fireflies (Hotaru no haka)
Echt een mooi verhaal, zeker een aanrader! Wel vrij deprimerend
Echt een mooi verhaal, zeker een aanrader! Wel vrij deprimerend
All those moments will be lost, like tears in rain... Time to die.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Saw II (2005)
Van vervolgen spreek je meestal wel van een mindere film. In dit geval niet echt anders, helemaal niet zo slecht maar wel wat minder tof dan deel 1. Maar heb me wel vermaakt en de games waren weer 'creatief'.
Van vervolgen spreek je meestal wel van een mindere film. In dit geval niet echt anders, helemaal niet zo slecht maar wel wat minder tof dan deel 1. Maar heb me wel vermaakt en de games waren weer 'creatief'.
Ik had hier al een tijd niet gepost, dus ik haal even in wat ik sinds O Brother, Where Art Thou? heb gezien. Vergeef me de korte recensies, maar anders wordt het een wel erg lang verhaal.
The Sting (#83) Onderhoudende misdaadfilm met kleine misdadigers die het opnemen tegen de grote jongens.
Zwartboek Stiekem beter dan Soldaat van Oranje. Zeker voor een Nederlandse film een erg goede oorlogsthriller. En wat ontploffen die boerderijen toch mooi.
Why We Fight Interessante docu over de drang van (vooral Amerikaanse) regeringen om oorlog te voeren.
Brazil (#239) Schitterende film over een surrealistische toekomstmaatschappij. Geeft tevens een compleet nieuwe kijk op stadsverwarming.
Hoodwinked Matige (en dan niet in de populaire betekenis) animatiefilm over Roodkapje. Jammer dat het pretendeert weer zo'n leuke animatie te zijn, de grappen stellen voornamelijk teleur, want voorspelbaar en te makkelijk.
Miller's Crossing Leuk, maar niet de beste van de Coen-broertjes.
Finding Neverland (#171) Erg aardig verhaal over de schrijver van Peter Pan.
EdTV Grappige, makkelijke film over een soort Big Brother-deelnemer avant-la-lettre. Ik zie uiteraard duidelijke parallellen met The Truman Show, maar deze film is net iets minder gepolijst.
An Inconvenient Truth Als slechts tien procent waar is van wat Gore verkondigt, is het al doodzonde dat hij geen president is geworden. Net als met Michael Moore-films uiteraard met een kritische blik te bekijken, maar ook dan kan het nog steeds een eye-opener zijn.
Borat!: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (#119) Lang op gewacht, en stelt niet teleur. Het was een tijd geleden dat ik bijna onder de bioscoopstoel lag van het lachen.
12 Angry Men (#15) Prachtig, subliem drama over een jury die moet beslissen over het lot van een al dan niet veroordeelde. Alleen al het feit dat bijna de hele film in dezelfde ruimte speelt en steeds claustrofobischer wordt gefilmd, maakt dit een meesterwerk.
Meet Joe Black Aardig, onderhoudend. Niet Hopkins' beste rol, ook niet Pitt's beste rol. Toch met plezier uitgekeken.
Ben-Hur (#121) Tja. Lang, spectaculair, maar ik vraag me af wat dit ding in de Top 250 doet.
The Sting (#83) Onderhoudende misdaadfilm met kleine misdadigers die het opnemen tegen de grote jongens.
Zwartboek Stiekem beter dan Soldaat van Oranje. Zeker voor een Nederlandse film een erg goede oorlogsthriller. En wat ontploffen die boerderijen toch mooi.
Why We Fight Interessante docu over de drang van (vooral Amerikaanse) regeringen om oorlog te voeren.
Brazil (#239) Schitterende film over een surrealistische toekomstmaatschappij. Geeft tevens een compleet nieuwe kijk op stadsverwarming.
Hoodwinked Matige (en dan niet in de populaire betekenis) animatiefilm over Roodkapje. Jammer dat het pretendeert weer zo'n leuke animatie te zijn, de grappen stellen voornamelijk teleur, want voorspelbaar en te makkelijk.
Miller's Crossing Leuk, maar niet de beste van de Coen-broertjes.
Finding Neverland (#171) Erg aardig verhaal over de schrijver van Peter Pan.
EdTV Grappige, makkelijke film over een soort Big Brother-deelnemer avant-la-lettre. Ik zie uiteraard duidelijke parallellen met The Truman Show, maar deze film is net iets minder gepolijst.
An Inconvenient Truth Als slechts tien procent waar is van wat Gore verkondigt, is het al doodzonde dat hij geen president is geworden. Net als met Michael Moore-films uiteraard met een kritische blik te bekijken, maar ook dan kan het nog steeds een eye-opener zijn.
Borat!: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (#119) Lang op gewacht, en stelt niet teleur. Het was een tijd geleden dat ik bijna onder de bioscoopstoel lag van het lachen.
12 Angry Men (#15) Prachtig, subliem drama over een jury die moet beslissen over het lot van een al dan niet veroordeelde. Alleen al het feit dat bijna de hele film in dezelfde ruimte speelt en steeds claustrofobischer wordt gefilmd, maakt dit een meesterwerk.
Meet Joe Black Aardig, onderhoudend. Niet Hopkins' beste rol, ook niet Pitt's beste rol. Toch met plezier uitgekeken.
Ben-Hur (#121) Tja. Lang, spectaculair, maar ik vraag me af wat dit ding in de Top 250 doet.
Mine is the last voice you'll ever hear. Don't be alarmed.
De meeste horrorfilms spelen in op een angst die veel mensen hebbn. De angst voor een grote man met een hakbijl bijvoorbeeld. Of een halfverbrande pedofiel met een scheermesjes-handschoen. Of enge beesten met grote tanden en brandend zuur in plaats van bloed. De hele Ju-on/The Grudge-serie speelt in op de angst dat een irritant autistische jongetje je huis binnen is geslopen terwijl je kat krols is. Ik word daar niet bijzonder bang van - eerder opgewonden - en dus vind ik ieder deel dat ik tot nu toe heb mogen aanschouwen echt ontiegelijk saai. De vacuümzuigende nietserigheid van Sarah Michelle Gellar kon daar ook niets aan veranderen.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
#119 Borat!: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan
Gisteren ipv de sneak maar naar deze film gegaan. Ik was natuurlijk wel benieuwd hoe erg de film gehyped is en wat er waar van was. De trailers waren namelijk echt heel leuk, maar zijn optredens in nederland bij jenssen en die persconferentie lieten zien dat hij eigenlijk maar 10 verhalen kan vertellen en dat hij er telkens eentje pakt ongeacht of hij past bij het antwoord.
De film heeft hier gelukkig minder last van. De grappen zijn meestal onverwacht maar zeker bot, toch kon ik in het algemeen er wel flink om lachen. Hilarisch is het gevecht in de hotelkamer en daaromheen. Toch vind ik het geheel gehyped en is hij zeker niet zo'n hoog cijfer waard. Ik zou hem een 7,5 geven. Nadeel is dat imdb alleen hele cijfers pakt dus een 7.
Gisteren ipv de sneak maar naar deze film gegaan. Ik was natuurlijk wel benieuwd hoe erg de film gehyped is en wat er waar van was. De trailers waren namelijk echt heel leuk, maar zijn optredens in nederland bij jenssen en die persconferentie lieten zien dat hij eigenlijk maar 10 verhalen kan vertellen en dat hij er telkens eentje pakt ongeacht of hij past bij het antwoord.
De film heeft hier gelukkig minder last van. De grappen zijn meestal onverwacht maar zeker bot, toch kon ik in het algemeen er wel flink om lachen. Hilarisch is het gevecht in de hotelkamer en daaromheen. Toch vind ik het geheel gehyped en is hij zeker niet zo'n hoog cijfer waard. Ik zou hem een 7,5 geven. Nadeel is dat imdb alleen hele cijfers pakt dus een 7.
Test je filmkennis! Speel mee met FOK! Movie Trivia en win prijzen!
The Black Dahlia (Brian de Palma, 2006)
Aardige neo-noir van Brian de Palma. De sfeer is leuk neergezet en de film bevat weer een aantal inventieve shots zoals meestal in een film van De Palma. Het acteerwerk is helaas wel matig en erger nog, het verhaal wordt nogal rommelig verteld. Overigens zie ik de gelijkenis tussen Mia Kirshner en Hilary Swank die gesuggereerd wordt totaal niet. ***
Aardige neo-noir van Brian de Palma. De sfeer is leuk neergezet en de film bevat weer een aantal inventieve shots zoals meestal in een film van De Palma. Het acteerwerk is helaas wel matig en erger nog, het verhaal wordt nogal rommelig verteld. Overigens zie ik de gelijkenis tussen Mia Kirshner en Hilary Swank die gesuggereerd wordt totaal niet. ***
Misschien had je het topic al gezien, maar wellicht ook niet: Hoe beoordeel jij films?quote:Op maandag 6 november 2006 13:32 schreef Timo20 het volgende:
[..]
daar kijk ik nu al naar uit
stormloop topic
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Nog niet gezien, thanksquote:Op woensdag 8 november 2006 12:58 schreef Falco het volgende:
[..]
Misschien had je het topic al gezien, maar wellicht ook niet: Hoe beoordeel jij films?
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
De rijke dwerg Hans huwt de onbetrouwbare trapeze-artieste Cleopatra. Zijn beste vriendin, de kleine Frida, vermoedt dat Cleopatra niet helemaal zuiver op de graat is. Dankzij circusbazin Madame Tetrallini en haar freaks ontdekt ze een complot en neemt ze samen met de freaks wraak op Cleopatra en haar minnaar Hercules
Ook al is dit de 2de keer dat ik hem zie het blijft het meeste bizarre film die ik ooit heb gezien
8/10
Shortbus (2006)
Ik moet deze review beginnen met een waarschuwing. Deze film bevat erg expliciete sexscené's. Als Nederlander ben ik natuurlijk ook wel gewend aan het nodige bloot in een films. Dus toen de film begon met een jongen die in bad zit zijn eigen lul te film, keek ik niet echt op. Maar toen de film daarna overging in een scené, waarin die jongen zichzelf probeert te pijpen, een ander koppel ongeveer alle standjes uit de Karma Sutra doet en een andere jongen zichzelf aftrekt terwijl hij geslagen wordt door zijn SM meesteres en het de uiteindelijke climax ook gewoon in beeld komt, was ik toch enigszins verrast. Niet dat het mij zelf stoorde. De sex-scenés zijn mooi in beeld gebracht. En ze zijn verre van pornografisch, nooit ergens wordt het opwindend.
De film richt zich op drie verhaallijnen. Het hoofdverhaal gaat over Sofia, een sextherapeute (zelf noemt zich ze liever relatiebemiddelaar) die nog nooit een orgamse heeft gehad. Op een dag gaat ze daarom op aanraden van clienten, James en Jamie naar een extravagante sexclub, Shortbus. Waar iedereen het met iedereen doet. Zoals de travistiete directeur mooi zegt: "Just like the 60's, only with less hope." James en Jamie zijn het tweede verhaal waar de film zich op richt. James is namelijk erg depressief, omdat hij vroeger mannelijk hoer was. In Shortbus wordt Sofia vrienden met Severin, de SM meesteres, die niet in staat is een normale liefdesvolle lange relatie aan te gaan.
De film bestaat over heel veel gepraat over sex en relaties. En hoewel de film heel af en toe in bijna lachwekkend quasi-intellectueel psychologisch gezwam in de ruimte vervalt. Zijn die momenten spaars en zet er dan genoeg scarsasme achter om die momenten niet al te serieus te nemen. Maar over het algemeen zijn de dialogen slim geschreven en erg onderhoudend.
cijfer: 8
The Royal Tenenbaums (2001)
Wes Anderson op zijn allerbest.
Vooral Gene Hackman schittert echt.
cijfer: 8
Ik moet deze review beginnen met een waarschuwing. Deze film bevat erg expliciete sexscené's. Als Nederlander ben ik natuurlijk ook wel gewend aan het nodige bloot in een films. Dus toen de film begon met een jongen die in bad zit zijn eigen lul te film, keek ik niet echt op. Maar toen de film daarna overging in een scené, waarin die jongen zichzelf probeert te pijpen, een ander koppel ongeveer alle standjes uit de Karma Sutra doet en een andere jongen zichzelf aftrekt terwijl hij geslagen wordt door zijn SM meesteres en het de uiteindelijke climax ook gewoon in beeld komt, was ik toch enigszins verrast. Niet dat het mij zelf stoorde. De sex-scenés zijn mooi in beeld gebracht. En ze zijn verre van pornografisch, nooit ergens wordt het opwindend.
De film richt zich op drie verhaallijnen. Het hoofdverhaal gaat over Sofia, een sextherapeute (zelf noemt zich ze liever relatiebemiddelaar) die nog nooit een orgamse heeft gehad. Op een dag gaat ze daarom op aanraden van clienten, James en Jamie naar een extravagante sexclub, Shortbus. Waar iedereen het met iedereen doet. Zoals de travistiete directeur mooi zegt: "Just like the 60's, only with less hope." James en Jamie zijn het tweede verhaal waar de film zich op richt. James is namelijk erg depressief, omdat hij vroeger mannelijk hoer was. In Shortbus wordt Sofia vrienden met Severin, de SM meesteres, die niet in staat is een normale liefdesvolle lange relatie aan te gaan.
De film bestaat over heel veel gepraat over sex en relaties. En hoewel de film heel af en toe in bijna lachwekkend quasi-intellectueel psychologisch gezwam in de ruimte vervalt. Zijn die momenten spaars en zet er dan genoeg scarsasme achter om die momenten niet al te serieus te nemen. Maar over het algemeen zijn de dialogen slim geschreven en erg onderhoudend.
cijfer: 8
The Royal Tenenbaums (2001)
Wes Anderson op zijn allerbest.
Vooral Gene Hackman schittert echt.
cijfer: 8
Staat in mijn top 3. Heeeeerlijke film die door veel te veel mensen verkeerd begrepen wordt. Maar dat is een beetje het geval met alle Anderson films.quote:Op woensdag 8 november 2006 16:29 schreef Lonewolf2003 het volgende:
The Royal Tenenbaums (2001)
Wes Anderson op zijn allerbest.
Vooral Gene Hackman schittert echt.
cijfer: 8
Maar als je Wes Anderson goed vindt, moet je ZEKER The Squid and the Whale checken. Regisseur Noah Baumbach heeft meegeschreven aan The Life Aquatic en vervolgens deze film zelf geregisseerd. Ok, hij had misschien meer zijn eigen stijl mogen gebruiken, maar dat neemt niet weg dat deze (totaal over het hoofd geziene) film een van de beste films van 2005 is wat mij betreft.
