TV Televisie
Kookprogramma's, Actualiteitenprogramma's, Spelprogramma's en Documentaires. Praat er gezellig over mee, live of achteraf!
Helemaal geweldig 
Ja, vooral deze scene met de prachtige muziek en beelden.quote:Op zaterdag 4 november 2006 23:01 schreef HeaRt_woRm het volgende:
Before sunrise
Heerlijke film Helemaal geweldig
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
Donderdag:
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Country of Kazakhstan (Larry Charles, 2006)
Hilarische film over de Kazachstaanse verslaggever van Sacha Baron Cohen. Het contrast tussen de enorm grove, wansmakelijke humor en bijtende maatschappijkritiek is erg goed. In zijn gedaante als Borat weet Sacha Baron Cohen gewaagde uitspraken uit de Amerikanen te ontlokken, waarbij het constant gissen blijft wat er nou in scene is gezet en wat niet. ****½
Eergisteren:
The Omen (John Moore, 2006)
Matige remake van de klassieker uit 1976. Het verhaal is op zich wel mooi naar deze tijd verplaatst, maar helaas laat de uitwerking nogal te wensen over. Julia Stiles is helaas vrij slecht in de rol van Damien's moeder. De bijrollen zijn wel weer aardig, met name Mia Farrow en Pete Postlethwaite. De film ziet er af en toe wel mooi uit, maar weer geen spanning te creëren. **½
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Country of Kazakhstan (Larry Charles, 2006)
Hilarische film over de Kazachstaanse verslaggever van Sacha Baron Cohen. Het contrast tussen de enorm grove, wansmakelijke humor en bijtende maatschappijkritiek is erg goed. In zijn gedaante als Borat weet Sacha Baron Cohen gewaagde uitspraken uit de Amerikanen te ontlokken, waarbij het constant gissen blijft wat er nou in scene is gezet en wat niet. ****½
Eergisteren:
The Omen (John Moore, 2006)
Matige remake van de klassieker uit 1976. Het verhaal is op zich wel mooi naar deze tijd verplaatst, maar helaas laat de uitwerking nogal te wensen over. Julia Stiles is helaas vrij slecht in de rol van Damien's moeder. De bijrollen zijn wel weer aardig, met name Mia Farrow en Pete Postlethwaite. De film ziet er af en toe wel mooi uit, maar weer geen spanning te creëren. **½
Beste Eli Roth,
een tijdje geleden las ik in de vakpers dat u gezien werd als één van de posterboys van uw genre, de horrorfilm. Dit gerucht werd versterkt door de zuigende bewegingen die de heer Tarantino Q. maakte ter hoogte van uw kruis. U begrijpt dan ongetwijfeld ook mijn teleurstelling toen ik uw misbaksel "Hostel" onderging. Er was erg veel mis met deze film, maar dit moet ik u niet vertellen, u zal dit wel al weten, u hebt 'm namelijk zelf verprutst.
Met deze informatie in het achterhoofd, ging ik er dan ook vanuit dat de moderne horrorfilm terminaal ziek was. Wie schetste dan ook verbazing wanneer ik daarnet Severance zag? Deze film heeft wat overeenkomsten met uw "Hostel", het speelt zich namelijk ook af in Oost-Europa en ook hier worden enkele Westerse figuren afgemaakt door de lokale bevolking.
Maar, meneer Roth, daar houden de parallellen op. Deze film heeft namelijk een plot. De acteurs kunnen acteren. En zijn leuk! Deze film heeft geen strontvervelend eerste uur, de personages zijn idiote cliché's, maar toch sympathiek en deze film heeft wel een sfeer.
Ik vind dit vrij verbazend, want u had in uw vorige films toch laten uitschijnen dat oppervlakkigheid niet te vermijden was. Ook had ik begrepen dat het moeilijk is om een schijnbaar eenvoudige doelstelling te bereiken, maar toch slaagt deze film daar in, hier zijn de enge momenten eng en zijn de grapjes leuk, in tegenstelling tot uw baggerfenomeen "Hostel", waar de gore hilarisch is en waar men kippevel krijgt bij uw humor (ik gebruik deze term in de ruimste zin van het woord).
Uiteraard ben ik mij bewust van het feit dat uitzonderingen altijd mogelijk zijn, maar toen zag ik Feast. Meneer Roth, deze horrorfilm is ook leuk, tof, vlot, eng, zelfbewust en toch tongue-in-cheek! Ook hier introduceert men op prettige wijze de personages om na een tijdje de hel te laten losbarsten, ook hier begint men niet met een uur vol irritant puberaal gezemel.
Zou het kunnen dat ik me heb laten misleiden, meneer Roth? Dat ik het slachtoffer ben geworden van een vertekende hype? Zou het kunnen dat u helemaal geen voorbeeld bent voor uw generatie en dat anderen veel getalenteerder zijn?
Ik zou een antwoord met enige verduidelijking op prijs stellen.
Met vriendelijke groeten,
SoK
PS: Takashi Miike heeft gebeld, hij wil zijn ideeën terug.
een tijdje geleden las ik in de vakpers dat u gezien werd als één van de posterboys van uw genre, de horrorfilm. Dit gerucht werd versterkt door de zuigende bewegingen die de heer Tarantino Q. maakte ter hoogte van uw kruis. U begrijpt dan ongetwijfeld ook mijn teleurstelling toen ik uw misbaksel "Hostel" onderging. Er was erg veel mis met deze film, maar dit moet ik u niet vertellen, u zal dit wel al weten, u hebt 'm namelijk zelf verprutst.
Met deze informatie in het achterhoofd, ging ik er dan ook vanuit dat de moderne horrorfilm terminaal ziek was. Wie schetste dan ook verbazing wanneer ik daarnet Severance zag? Deze film heeft wat overeenkomsten met uw "Hostel", het speelt zich namelijk ook af in Oost-Europa en ook hier worden enkele Westerse figuren afgemaakt door de lokale bevolking.
Maar, meneer Roth, daar houden de parallellen op. Deze film heeft namelijk een plot. De acteurs kunnen acteren. En zijn leuk! Deze film heeft geen strontvervelend eerste uur, de personages zijn idiote cliché's, maar toch sympathiek en deze film heeft wel een sfeer.
Ik vind dit vrij verbazend, want u had in uw vorige films toch laten uitschijnen dat oppervlakkigheid niet te vermijden was. Ook had ik begrepen dat het moeilijk is om een schijnbaar eenvoudige doelstelling te bereiken, maar toch slaagt deze film daar in, hier zijn de enge momenten eng en zijn de grapjes leuk, in tegenstelling tot uw baggerfenomeen "Hostel", waar de gore hilarisch is en waar men kippevel krijgt bij uw humor (ik gebruik deze term in de ruimste zin van het woord).
Uiteraard ben ik mij bewust van het feit dat uitzonderingen altijd mogelijk zijn, maar toen zag ik Feast. Meneer Roth, deze horrorfilm is ook leuk, tof, vlot, eng, zelfbewust en toch tongue-in-cheek! Ook hier introduceert men op prettige wijze de personages om na een tijdje de hel te laten losbarsten, ook hier begint men niet met een uur vol irritant puberaal gezemel.
Zou het kunnen dat ik me heb laten misleiden, meneer Roth? Dat ik het slachtoffer ben geworden van een vertekende hype? Zou het kunnen dat u helemaal geen voorbeeld bent voor uw generatie en dat anderen veel getalenteerder zijn?
Ik zou een antwoord met enige verduidelijking op prijs stellen.
Met vriendelijke groeten,
SoK
PS: Takashi Miike heeft gebeld, hij wil zijn ideeën terug.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
SaintOfKillers
Feed, een erg lekkere film over een man die er op kickt dat vrouwen zich dood eten.
Babel. Hoeft niks meer over gezegd te worden. De beste film van dit jaar
Babel. Hoeft niks meer over gezegd te worden. De beste film van dit jaar
The Black Dahlia (2006)
Tot het eerste uur zit je heerlijk te genieten, mooie setting, goed acteerwerk etc. Het 2e gedeelte wordt toch wel wat rommeliger wat niet ten goede komt aan de film, Scarlett kan de film hiermee ook niet redden helaas
Cijfer: 6,5
[ Bericht 12% gewijzigd door pascalheister op 06-11-2006 07:09:36 ]
Tot het eerste uur zit je heerlijk te genieten, mooie setting, goed acteerwerk etc. Het 2e gedeelte wordt toch wel wat rommeliger wat niet ten goede komt aan de film, Scarlett kan de film hiermee ook niet redden helaas
Cijfer: 6,5
[ Bericht 12% gewijzigd door pascalheister op 06-11-2006 07:09:36 ]
Dat snap ik wel, maar Seven Samurai, Casablanca en Oldboy afdoen als het ware k u t films dat kan echt niet. Het kan niet jouw soort film zijn, maar daarmee is het nog geen slechte filmquote:Op woensdag 1 november 2006 10:28 schreef Falco het volgende:
[..]
Ik snap niet dat je niet in kunt zien dat niet iedereen precies hetzelfde vindt van bepaalde films
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Gisteravond James Bond - Moonraker gezien. Blijft leuk, hoewel het een wat achterhaald geheel is. Vooral de special effects zijn minder vergeleken met tegenwoordig, maar dat is dan wel weer het mooie aan die films.
Helaas is Roger Moore niet zo'n bijster goede James... iets te arrogant naar mijn mening.
Helaas is Roger Moore niet zo'n bijster goede James... iets te arrogant naar mijn mening.
Van het weekend eindelijk V for Vendetta eens gehuurd. Wat blijft er over van de hype en is de 123e plaats in de IMDb top 250 terecht?
Het eerste uur is vrij onderhoudend, maar de beloftes worden niet helemaal waargemaakt. De hoofdpersonages zijn niet onsympathiek maar ook niet sympathiek. Als je eenmaal doorhebt waarom V bij elk slachtoffer zo'n roos neerlegt, is de plot verder niet verrassend of interessant meer. En de chancellor is geen moment indrukwekkend of eng of ook maar geloofwaardig (en ja, ik weet best dat het John Hurt is, die destijds in Nineteen Eighty-Four bla, bla...).
Deze film is niet meeslepend genoeg om me in het hart te raken, heeft te weinig diepgang om me verstandelijk iets te doen, en is toch te pretentieus om lekker bij achterover te hangen en over je heen te laten komen.
Eigenlijk wil ik 'm een 5,5 geven, maar met een half puntje voor de altijd leuke Stephen Fry kom ik op een 6.
[ Bericht 5% gewijzigd door Frollo op 06-11-2006 10:50:05 ]
Het eerste uur is vrij onderhoudend, maar de beloftes worden niet helemaal waargemaakt. De hoofdpersonages zijn niet onsympathiek maar ook niet sympathiek. Als je eenmaal doorhebt waarom V bij elk slachtoffer zo'n roos neerlegt, is de plot verder niet verrassend of interessant meer. En de chancellor is geen moment indrukwekkend of eng of ook maar geloofwaardig (en ja, ik weet best dat het John Hurt is, die destijds in Nineteen Eighty-Four bla, bla...).
Deze film is niet meeslepend genoeg om me in het hart te raken, heeft te weinig diepgang om me verstandelijk iets te doen, en is toch te pretentieus om lekker bij achterover te hangen en over je heen te laten komen.
Eigenlijk wil ik 'm een 5,5 geven, maar met een half puntje voor de altijd leuke Stephen Fry kom ik op een 6.
[ Bericht 5% gewijzigd door Frollo op 06-11-2006 10:50:05 ]
Interessant punt. Het ligt er natuurlijk aan in hoeverre je je persoonlijke smaak laat spelen in het beoordelen van een film. Bij mij gaat dat wel vrij ver. Een film kan nog zo mooi, goed geacteerd en gelikt er uitzien, als ik het verhaal (iets wat ik eigenlijk het belangrijkst vind van een film) bijvoorbeeld totaal niet boeiend vind, dan zal de film toch gauw een lager oordeel van mij krijgen. Ik zal er later deze week wel eens een topic over openen .quote:Op zondag 5 november 2006 21:58 schreef Timo20 het volgende:
[..]
Dat snap ik wel, maar Seven Samurai, Casablanca en Oldboy afdoen als het ware k u t films dat kan echt niet. Het kan niet jouw soort film zijn, maar daarmee is het nog geen slechte film
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Waarom zou je eigenlijk iets anders laten spelen?quote:Op maandag 6 november 2006 11:05 schreef Falco het volgende:
Het ligt er natuurlijk aan in hoeverre je je persoonlijke smaak laat spelen in het beoordelen van een film.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
Vozvrashcheniye (The Return) (2003)
Na 12 jaar keert een vader terug. Hij neemt zijn zonen, die hem alleen kennen van één foto, mee op een visweekendje.
Prachtige film waar de rauwheid van het scherm afdruipt.
cijfer: 9.5
Gisteren naar het Japans Film Festival geweest de hele dag en dus heel wat films gezien:
Warau Mikaeru (Arch Angels) (2006)
De film is precies wat je kan verwachten van een live-action verfilming van een manga over meisjes op een internaat, die opeens speciale krachten krijgen.
De film heeft een leuke sfeer. Hij zit vol met geinige stukjes waarin begrippen en de achtergrond van het verhaal wordt uitgelegd e.d., die zo rechtstreeks uit anime lijken te komen. Ook het commentaar wat de verteller daar bij geeft is meestal hilarisch. Het acteerwerk laat vaak wel meer dan te wensen over, maar dat mag de pret niet al te veel drukken.
cijfer: 7
Eli, Eli, rema, sabachthani? (2005)
In 2015 heerst er een verschrikkelijk virus dat ervoor zorgt dat de besmettenen zelfmoord plegen. Een miljonair, wiens kleindochter ook ziek is, komt erachter de de experimentele herrie van het tweetal Mizui en Asahara helende krachten heeft. M.b.v. een prive-detective spoort hij ze op en probeert ze over te halen om zijn kleindochter te genezen.
Voor een film over herrie was die gelukkig erg rustgevend en rustig. Maar op enkele momenten is de herrie echt irritant. Zo duurt de climax van de film imo te lang, op een gegeven moment is het punt wel duidelijk. Het plot slaat natuurlijk compleet nergens op. Maar de uitwerking is goed gedaan. Het is ook interessant om te zien hoe de jongens van bijvoorbeeld plastic buizen een muziekinstrument proberen te maken.
cijfer: 7.5
Unmei janai hito (A Stranger of Mine) (2005)
Leuke film waarin Pulp Fiction traditie drie verhaallijnen bij elkaar komen. Het vershil is dat deze film echter switch van genre naar genre tussen de verschillende stukken. De film begint als een romcom over een eenzame vrouw, die door twee mannen wordt uitgenodigd aan tafel om mee te eten. Omdat ze geen slaapplaats heeft, (ze is gisteren van haar man weggelopen) biedt de klungelige Miyata, die nog steeds niet over zijn 6 maanden geleden uitgegane relatie is, haar een slaapplaats aan.
Daarna switch de film echter naar een misdaad film, die zich richt op de andere man, Kanda, een privé-detective, die zich in de geschiedenis van Miyata's ex heeft verdiept. Op het moment dat dit stuk zijn hoogtepunt bereikt, verandert de film weer van richting. En zelfs al de eindcredits beginnen, krijgen we nog een laatste kleine verrassing.
cijfer: 7.5
Kûchû teien (Hanging Garden) (2005)
De Kobayashi familie heeft als regel dat ze geen geheimen en taboes voor elkaar hebben. Maar natuurlijk is dit niet waar. Elk familielid heeft zo zijn eigen geheim. Mamalief houdt de facade van een happy family op, terwijl ze worstelt met haar eigen jeugdtrauma´s over haar moeder die op sterven ligt. Dochter aardt niet op school en neemt jongens mee naar het liefdeshotel waar ze zelf ooit verwekt is. Zoon loopt als een echte puber ongeinteresseer rond, het enige wat hem enigszins interesseert is zijn bijlerares. En pappa gaat vreemd. Op een gegeven moment komen de kaarten natuurlijk boven op tafel en begint de facade in te storten.
De film heeft hierin wel wat weg van Taste of Tea, die zich ook rich op het leven van de afzonderlijke
gezinsleden.
Verder valt de film op door het regelmatig gebruik van een zwevende hangende camara.
cijfer: 8
46-okunen no koi (Big Bang Love: Juvenile A) (2006)
Miike op zijn vreemdst, dus kan je op zijn minst zeggen dat de film intrigerend is.
Het plot is simpel, twee jongens komen dezelfde dag aan in een gevangenis. En vormen een vriendschap met elkaar. Op een dag wordt de één wurgend bovenop het dode lichaam van de ander gevonden. Dan begint er een onderzoek naar de dader. Want het zaakje lijkt niet zo eenvoudig te zijn als het is.
Maar Miike laat het niet bij een simpele thriller. In een soort Dogville-achtige manier speelt hij met de ruimte. En zoals ik al zei is het Miike op zijn vaagst, zo heeft één van de jongens dan weer wel en dan weer geen tatoo´s. Zijn er een ruimteschip en een grote tempel, die hemel en ruimte vertegenwoordigen. En begint de film vaag met een oude man die een jongen vraagt, wat voor een man hij wil worden. Maar met het nodige denkwerk vallen de meeste vage puzzelstukjes wel op hun plaats en is deze film imo zeker de moeite waard.
cijfer: 8
[ Bericht 95% gewijzigd door Lonewolf2003 op 06-11-2006 14:07:41 ]
Na 12 jaar keert een vader terug. Hij neemt zijn zonen, die hem alleen kennen van één foto, mee op een visweekendje.
Prachtige film waar de rauwheid van het scherm afdruipt.
cijfer: 9.5
Gisteren naar het Japans Film Festival geweest de hele dag en dus heel wat films gezien:
Warau Mikaeru (Arch Angels) (2006)
De film is precies wat je kan verwachten van een live-action verfilming van een manga over meisjes op een internaat, die opeens speciale krachten krijgen.
De film heeft een leuke sfeer. Hij zit vol met geinige stukjes waarin begrippen en de achtergrond van het verhaal wordt uitgelegd e.d., die zo rechtstreeks uit anime lijken te komen. Ook het commentaar wat de verteller daar bij geeft is meestal hilarisch. Het acteerwerk laat vaak wel meer dan te wensen over, maar dat mag de pret niet al te veel drukken.
cijfer: 7
Eli, Eli, rema, sabachthani? (2005)
In 2015 heerst er een verschrikkelijk virus dat ervoor zorgt dat de besmettenen zelfmoord plegen. Een miljonair, wiens kleindochter ook ziek is, komt erachter de de experimentele herrie van het tweetal Mizui en Asahara helende krachten heeft. M.b.v. een prive-detective spoort hij ze op en probeert ze over te halen om zijn kleindochter te genezen.
Voor een film over herrie was die gelukkig erg rustgevend en rustig. Maar op enkele momenten is de herrie echt irritant. Zo duurt de climax van de film imo te lang, op een gegeven moment is het punt wel duidelijk. Het plot slaat natuurlijk compleet nergens op. Maar de uitwerking is goed gedaan. Het is ook interessant om te zien hoe de jongens van bijvoorbeeld plastic buizen een muziekinstrument proberen te maken.
cijfer: 7.5
Unmei janai hito (A Stranger of Mine) (2005)
Leuke film waarin Pulp Fiction traditie drie verhaallijnen bij elkaar komen. Het vershil is dat deze film echter switch van genre naar genre tussen de verschillende stukken. De film begint als een romcom over een eenzame vrouw, die door twee mannen wordt uitgenodigd aan tafel om mee te eten. Omdat ze geen slaapplaats heeft, (ze is gisteren van haar man weggelopen) biedt de klungelige Miyata, die nog steeds niet over zijn 6 maanden geleden uitgegane relatie is, haar een slaapplaats aan.
Daarna switch de film echter naar een misdaad film, die zich richt op de andere man, Kanda, een privé-detective, die zich in de geschiedenis van Miyata's ex heeft verdiept. Op het moment dat dit stuk zijn hoogtepunt bereikt, verandert de film weer van richting. En zelfs al de eindcredits beginnen, krijgen we nog een laatste kleine verrassing.
cijfer: 7.5
Kûchû teien (Hanging Garden) (2005)
De Kobayashi familie heeft als regel dat ze geen geheimen en taboes voor elkaar hebben. Maar natuurlijk is dit niet waar. Elk familielid heeft zo zijn eigen geheim. Mamalief houdt de facade van een happy family op, terwijl ze worstelt met haar eigen jeugdtrauma´s over haar moeder die op sterven ligt. Dochter aardt niet op school en neemt jongens mee naar het liefdeshotel waar ze zelf ooit verwekt is. Zoon loopt als een echte puber ongeinteresseer rond, het enige wat hem enigszins interesseert is zijn bijlerares. En pappa gaat vreemd. Op een gegeven moment komen de kaarten natuurlijk boven op tafel en begint de facade in te storten.
De film heeft hierin wel wat weg van Taste of Tea, die zich ook rich op het leven van de afzonderlijke
gezinsleden.
Verder valt de film op door het regelmatig gebruik van een zwevende hangende camara.
cijfer: 8
46-okunen no koi (Big Bang Love: Juvenile A) (2006)
Miike op zijn vreemdst, dus kan je op zijn minst zeggen dat de film intrigerend is.
Het plot is simpel, twee jongens komen dezelfde dag aan in een gevangenis. En vormen een vriendschap met elkaar. Op een dag wordt de één wurgend bovenop het dode lichaam van de ander gevonden. Dan begint er een onderzoek naar de dader. Want het zaakje lijkt niet zo eenvoudig te zijn als het is.
Maar Miike laat het niet bij een simpele thriller. In een soort Dogville-achtige manier speelt hij met de ruimte. En zoals ik al zei is het Miike op zijn vaagst, zo heeft één van de jongens dan weer wel en dan weer geen tatoo´s. Zijn er een ruimteschip en een grote tempel, die hemel en ruimte vertegenwoordigen. En begint de film vaag met een oude man die een jongen vraagt, wat voor een man hij wil worden. Maar met het nodige denkwerk vallen de meeste vage puzzelstukjes wel op hun plaats en is deze film imo zeker de moeite waard.
cijfer: 8
[ Bericht 95% gewijzigd door Lonewolf2003 op 06-11-2006 14:07:41 ]
daar kijk ik nu al naar uitquote:Op maandag 6 november 2006 11:05 schreef Falco het volgende:
[..]
Ik zal er later deze week wel eens een topic over openen .
stormloop topic
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Mên. .quote:Op zaterdag 4 november 2006 23:04 schreef Arcee het volgende:
[..]
Ja, vooral deze scene met de prachtige muziek en beelden.
Ik heb nu bijna alles met meer dan 20.000 stemmen op IMDb gezien. Het is een zware, lange weg geweest met vele dieptepunten (ik noem een The Bone Collector, een Bad Boys II en een Ace Ventura 2) maar ook best wat momenten waarop het allemaal heel even de moeite waard leek (Lemony Snicket en The Notebook bijvoorbeeld). Nog 23 te gaan.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
Wat een scène inderdaad...
Ik ben vorige week ook met dat votes kijken bezig geweest, en heb nu alles boven de 27000 af. Voorlopig heb ik echter wel weer even genoeg van.
Ik ben vorige week ook met dat votes kijken bezig geweest, en heb nu alles boven de 27000 af. Voorlopig heb ik echter wel weer even genoeg van.
Sheridana +1
Afgelopen zaterdag heb ik The Thing gezien, een typische jaren tachtig horrorfilm zoals je hem verwacht. Vermakelijk filmpje, niets speciaals.
Wat wel een speciale film is, is Rear Window. De eerste Hitchcock die ik gezien heb, en zeker niet de laatste. James Stewart lijkt zijn hart te hebben gevonden in het voyeurisme, maar het is Grace Kelly die onbetwist de show steelt. Mijn god, wat een vrouw. Doodzonde dat ze twee jaar later voorgoed met acteren is gekapt en op haar 52e om het leven komt door een auto-ongeluk.
Wat wel een speciale film is, is Rear Window. De eerste Hitchcock die ik gezien heb, en zeker niet de laatste. James Stewart lijkt zijn hart te hebben gevonden in het voyeurisme, maar het is Grace Kelly die onbetwist de show steelt. Mijn god, wat een vrouw. Doodzonde dat ze twee jaar later voorgoed met acteren is gekapt en op haar 52e om het leven komt door een auto-ongeluk.
Graag op anoniem
Ik had ooit alles met meer dan 10.000 votes gezien, maar inmiddels zijn er al weer 62 films met meer dan dat aantal die ik nog niet gezien heb. Crossroads met 12666 votes is de film met het hoogste aantal votes wat ik nog niet gezien heb, nieuwe films zoals The Departed niet meegerekend.quote:Op maandag 6 november 2006 13:39 schreef Sokolsky het volgende:
Ik ben vorige week ook met dat votes kijken bezig geweest, en heb nu alles boven de 27000 af. Voorlopig heb ik echter wel weer even genoeg van.
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan
Beter als verwacht. Ik heb Ali G Indahouse nooit gezien dus verwachtte een goede maar voorspelbare gieren/brullen/lachen film. De verborgen kritiek op de USA is erg fraai gedaan en af en toe gewoonweg pijnlijk. Een 7.5/10
Beter als verwacht. Ik heb Ali G Indahouse nooit gezien dus verwachtte een goede maar voorspelbare gieren/brullen/lachen film. De verborgen kritiek op de USA is erg fraai gedaan en af en toe gewoonweg pijnlijk. Een 7.5/10
Ja idd, zou vrij onlogisch zijn natuurlijk . Maar goed, ik denk dat je daardoor best bepaalde films, die alom geprezen worden, alsnog kutfilms kunt vinden en dat de ophef daarover soms wel wat overtrokken is.quote:Op maandag 6 november 2006 11:12 schreef SaintOfKillers het volgende:
[..]
Waarom zou je eigenlijk iets anders laten spelen?
. Maar goed, ik denk dat je daardoor best bepaalde films, die alom geprezen worden, alsnog kutfilms kunt vinden en dat de ophef daarover soms wel wat overtrokken is.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Vozvrashcheniye (The Return, 2003)
Typisch Russische cinema. Doet stylistisch denken aan Tarkovksy, alleen komen de emoties meer tot uitdrukking door de dialogen. Visueel adembenemend. De vader van 2 kinderen keert na jaren afwezigheid eindelijk terug in hun leven. Hij neemt ze mee op een visreisje, maar hij (b)lijkt eigenlijk gewoon een klootzak te zijn die niks om ze geeft.
De twee jonge acteurs zijn geweldig, des te pijnlijker is het dan ook dat de oudste vlak na de afronding van de film om het leven kwam in hetzelfde meer als waar de film is opgenomen. Tel het prachtige verhaal erbij op je blijft met een brok in je keel achter. Zo hoort film te zijn.
Mijn cijfer: 8,9
IMDB cijfer: 8,1
Typisch Russische cinema. Doet stylistisch denken aan Tarkovksy, alleen komen de emoties meer tot uitdrukking door de dialogen. Visueel adembenemend. De vader van 2 kinderen keert na jaren afwezigheid eindelijk terug in hun leven. Hij neemt ze mee op een visreisje, maar hij (b)lijkt eigenlijk gewoon een klootzak te zijn die niks om ze geeft.
De twee jonge acteurs zijn geweldig, des te pijnlijker is het dan ook dat de oudste vlak na de afronding van de film om het leven kwam in hetzelfde meer als waar de film is opgenomen. Tel het prachtige verhaal erbij op je blijft met een brok in je keel achter. Zo hoort film te zijn.
Mijn cijfer: 8,9
IMDB cijfer: 8,1
Lost In Translation: Blijft een enorm toffe film. Die muziek . Dat land . De humor van Murray . Gewoon een genot om naar te kijken. 9.
Borat: Cultural Learnings Of America For Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan: Heerlijk. Pijnlijk en vooral eerlijk. Borat en z'n idioterie boeit volkomen niet, het gaat om de manier waarop de Amerikanen op hem reageren. Die zakenmannen bij die dinnerparty, die fanatieke Christenen, die cowboy en alle anderen bij de rodeo. Wat een stel debielen zijn het ook. Satire . 8.
. Dat land Borat: Cultural Learnings Of America For Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan: Heerlijk. Pijnlijk en vooral eerlijk. Borat en z'n idioterie boeit volkomen niet, het gaat om de manier waarop de Amerikanen op hem reageren. Die zakenmannen bij die dinnerparty, die fanatieke Christenen, die cowboy en alle anderen bij de rodeo. Wat een stel debielen zijn het ook. Satire . 8.
