Voor de OP van de finale Remzz
Goran Ivanisevic is een Kroatische tennisspeler. Het publiek kent hem als een emotionele tennisser met een sterke liefde voor het vaderland. In 1994 was hij de nummer 2 van de wereld, achter de ongenaakbare Pete Sampras. Op het moment dat zijn carriere voorbij leek ontbrak zijn grote prijs, de Grand Slam cup had hij zelfs gewonnen maar een Grand Slam zelf... die ontbrak. Dat zat hem hoog. We zitten op dit moment in 1999, de resultaten blijven achterwege, Goran zakt snel op de wereldranglijst. Zoals bij velen harde serveerders is het lichaam vroeg op.
Goran heeft een bijzondere band met Wimbledon. Hij houdt van het grastennis, zijn service komt er goed op uit. Hij heeft er prachtige partijen gespeeld en het publiek is gek op zijn temperament en de shows die erbij horen. Met uitspraken als:
quote:
"The trouble with me is that every match I play against five opponents: umpire, crowd, ball boys, court, and myself."
"My fines? I pay more fines than some guys' career prize money on the tour."
"In every game I play there are three players in me that could surface anytime, Good Goran, Bad Goran, Crazy Goran!"
"I still break racquets, but now I do it in a positive way."
“When you are winning too much, sometimes you think you should never lose again. I am learning to lose”
In 1990 doet Goran de eerste keer van zich spreken. Hij wint de eerste ronde van Roland Garros van Boris Becker. Na afloop zegt Becker
quote:
“Even god could not have played any better”
In 1990 komt Goran BoomBoom Becker ook op Wimbledon tegen. Op gras is Becker onverslaanbaar en Ivanisevic staat in de voordagen van zijn carriere, Goran verliest de halve finale in 4 sets. Na afloop vertelt Becker aan iedereen die het wil horen dat Goran een toekomstig Wimbledon winnaar is. Later in het jaar wint Goran zijn eerste ATP-titel. In 1991 verliest hij de tweede ronde op Wimbledon, hij shockeert door aandacht te vragen voor de oorlog in zijn thuisland. In 1992 haalt hij de eerste keer de finale op Wimbledon, hij speelt tegen een ander mega-talent: Andre Agassi. Beide zijn op jacht naar hun eerste grand slam. Agassi breakt Goran 3x, dat is precies genoeg om 3 sets met 6-4 te winnen. De twee andere sets verliest Agassi met 6-7 en 1-6. Een prachtige finale, Agassi wint en iedereen weet dat Goran ook nog wel gaat winnen. Twee jaar later staat Ivanisevic weer in de finale, dit keer tegen Pete Sampras. Goran is zoals gezegd een emotionele speler en staat erom bekend af en toe de laatste set weg te tanken. Zo ook in deze finale, de eerste twee sets zijn tiebreaks. Hij verliest ze allebei, gefrustreerd tankt hij de derde set met 6-0 weg. Weer zijn titel niet!
Het jaar erop ontmoet hij de ongenaakbare Sampras in de halve finale. In vijf sets verliest hij die wedstrijd. Dat seizoen slaat Goran 1477 aces! Pas in 1998 staat Goran weer in de finale, wederom tegen Sampras en wederom verliest hij in vijf spannende sets. Hij lijkt de belofte van Becker niet in te kunnen lossen. Hij wint in 1998 het thuistoernooi in Split nog, maar het is zijn laatste wapenfeit. Goran gaat dalen op de wereldranglijst. Hij trekt zich vaak geblesseerd terug, of hij geeft geblesseerd op. Winnen is er in ieder geval niet meer bij, de schouder is het probleem. Dat hoort zo bij een servicekanon.
In 2001 staat Goran op nummer 125 op de ATP-lijst. Te laag om toegelaten te worden tot Wimbledon. De organisatie geeft hem een Wild Card vanwegen zijn prestaties in het verleden en het is een publiekslieveling. Vier toernooien speelt hij in de voorbereiding, hij verliest 3x in de eerste ronde van de laagvliegers Montanes, Squillari en Caratti. In Rosmalen haalt hij de tweede ronde.
Zijn twee eerste tegenstanders waren de vrij onbekende Zweed, Fredrik Jonsson, en de Spaanse gravelspecialist Carlos Moya. Het zware werk begon dan in de derde ronde, tegen Andy Roddick (7-6(5), 7-5, 3-6, 6-3) juist zoals de Kroaat een opslagkanon, en in de vierde ronde was wederom een servicekanon, Rusedski (7-6(5) 7-5 3-6 6-3) de opponent. Een andere verrassende uitslag in die achtste finales was de uitschakeling van topfavoriet Pistol Pete Sampras, door de 19 jarige Roger Federer.
In de kwartfinales, haalde Ivanisevic het van Marat Safin (7-6(2) 7-5 3-6 7-6(3)) en kon in de halve finales Henman verwachten. De Engelsman had Roger Federer uitgeschakeld, en niets leek Henman nog in de weg te staan om eindelijk zijn toernooi te kunnen winnen. Helaas voor de man uit Londen, dacht Goran er anders over. Na een wedstrijd, gespreid over 3 dagen (regen) en vijf fel bevochten sets , plaatste de Kroaat zich voor de finale (7-5 6-7(6) 0-6 7-6(5) 6-3).
In deze finale (op maandag) kwam Goran tegenover de finalist van het vorige jaar, Pat Rafter, uit Australië. Het publiek was on-wimbledons opgewonden, zelfs spreekkoren en voetballiederen werden gezongen. Het werd opnieuw een vijfsetter. De laatste set werd de langste laatste set uit de geschiedenis van Wimbledon, en eindigde met 9-7 in het voordeel van de Kroaat. In de laatste game stonden de tranen al in zijn ogen en kon hij geen fatsoenlijk punt meer spelen. Op zijn service redde hij toch zijn wedstrijd en daarmee zijn toernooi. (6-3 3-6 6-3 2-6 9-7) Tijdens dit toernooi sloeg hij 212 aces, een verbetering van zijn vorig record. Hij draagt zijn titel op aan Drazen Petrovic, een vriend van hem. Petrovic was een NBA-basketbalspeler. 8 jaar voor de finale overleed Drazen bij een auto-ongeluk. Goran is de eerste wildcard speler die Wimbledon wint.
Het is 8-7. Ivanisevic serveert voor de wedstrijd. Het staat 30-30 en de eerste bal die je ziet is als ik me niet vergis een voetfout. Hij komt 30-40 achter.
http://www.youtube.com/watch?v=mI-YkXFhfCE
Die Scheiße bleibt gleich, nur die Fliegen ändern sich
| Kurt Cobain sagte mir, Ich soll kommen wie ich binen de kikker zei: "Je moet me nog kussen!" en ik stak de kikker terug in mijn binnenzak en zei: "Nee, ik heb veel liever een babbelende kikker!"