Ben je niet in orde als je geen kinderen wilt?

quote:

Op maandag 9 oktober 2006 19:04 schreef Litpho het volgende:

[..]

Dat komt toch echt voor. Ik denk dat het dan ook alleen maar toe te juichen valt als mensen voor wie dat geldt niet aan kinderen beginnen.

Dat kun je niet van tevoren weten natuurlijk.

Ik wil NU nog geen kinderen.. Misschien later als ik groot ben
Ik irriteer me mateloos aan mensen die vinden dat het nu moet..
Nu omdat we ons leventje op orde hebben.. We getrouwd zijn..
En er in de gehele familie een babyboom is..
Dan moeten wij toch niet achterblijven
Ophoeren

En dan van die familieleden die subtiele hints gaan geven: "Wordt het niet eens tijd dat...?"

dat laten ze hier wel uit hun hoofd...

Bij mij ook, ze kennen me.

Mijn familie weet intussen wel beter. Bij mij zijn het de vaste klanten in de slijterij die vinden dat het toch wel eens tijd wordt.

Ik kan me uitstekend voorstellen dat ik het geweldig zou vinden, maar even zo goed dat ik andere dingen geweldig kan vinden. Ik zie het niet als De Enige Weg naar het geluk of naar zingeving of iets dergelijks. Volgens mij kan je leven met een andere invulling minstens zo tof en zinnig zijn. Het "allesoverheersende", het "oergevoel" waar je in OUD over leest ken ik over het algemeen niet, en ik geloof er ook niet in, want dat zou betekenen dat mensen die geen kinderen kunnen krijgen per definitie gedoemd zijn tot een tweederangs bestaan. Geloof ik geen bal van. Sterker nog, ik denk dat kinderen krijgen een tamelijk tweederangs manier is om iets te willen betekenen, want een kind is een prachtig iets, een nieuw leven op de wereld zetten en grootbrengen schitterend, maar tegelijkertijd ook een heel makkelijk iets: nagenoeg iedereen kan het. Het is de makkelijkste weg. Het vereist wel een portie eigenzinnigheid om een andere weg te kiezen (als het geen noodgedwongen keuze is natuurlijk) om op een andere dan de geijkte manier iets van je leven te maken.

quote:

Op maandag 9 oktober 2006 19:04 schreef Litpho het volgende:
Dat komt toch echt voor. Ik denk dat het dan ook alleen maar toe te juichen valt als mensen voor wie dat geldt niet aan kinderen beginnen.

Oh, ik zeg ook niet dat mensen vooral aan de kinderen moeten omdat ze er toch vanzelf wel van houden, ik zeg alleen dat het onwaarschijnlijk is dat je 'gewoon' niets om je eigen kind geeft . Ik geloof best dat het voorkomt, maar ik denk niet zo veel. Ik denk ook dat het vooral voorkomt bij mensen die in de eerste instantie het kind niet wilden, en natuurlijk bij mensen die psychisch niet helemaaaal in orde zijn (Hart van Steen van Renate Dorrestein wel een goed voorbeeld volgens mij, als ik niet de titels door elkaar haal).

Ik ben 21 (vrouw) en weet ook zeker dat ik geen kinderen wil. Mensen in mijn omgeving zeggen allemaal dat dat wel een keer verandert als ik wat ouder word, maar ik geloof daar niets van. Ik heb echt helemaal niets met kinderen. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen tegenover die kleintjes, ben snel uitgelult en ik zie mezelf dus echt niet als moeder in een speeltuintje met 2 koters op de glijbaan. Ik kan gewoon niet van kinderen genieten, de liefde mis ik denk ik gewoon. Bovendien wil ik niet dat ze op mij gaan lijken, qua innerlijk.
@ TS: Zowiezo vind ik het niet raar dat je zegt dat je geen kinderen wilt ook al ben je wat ouder. Als je het niet wilt en er niets mee hebt, dan is het maar beter ook dat je er niet aan begint. Je moet er als ouder kunnen zijn voor je kind en jij en ik kunnen dat blijkbaar niet. Voor jou is het allemaal wat lastiger omdat je je relatie er voor hebt moeten opgeven. Toen ik net wat met mijn vriend had begon ik ook al meteen over kinderen. Als hij vanaf het begin al zei dat hij later vader wil worden, dan had ik de relatie meteen afgekapt. Je moeten daar samen hetzelfde over denken. Ook al wist ik niet dat we zo lang bij elkaar zouden blijven, het is een onderwerp dat ik altijd snel aankaart, omdat ik niet later in de problemen wilde komen. Gelukkig denken mijn vriend en ik er hetzelfde over.

Bedenk dus voor jezelf of je de aandacht en liefde die een kind nodig heeft kan geven. Zo niet, begin er dan niet aan!

quote:

Op maandag 9 oktober 2006 14:47 schreef Demophon het volgende:

[..]

Het is zo stupide wat hij beweerd, tuurlijk heeft een soort de biologische drang om zich voort te plant, z'n genen voort te laten bestaan! Als een dierensoort dit verlangen niet zo hebben, dan zou het ophouden met te bestaan, duh!

Helemaal niet stupide: de drang om te paren is voldoende, de voortplanting gaat dan verder vanzelf. Waarom zou de natuur zo inefficient zijn om ons naar een nageslacht te laten verlangen als dat niet nodig is. Ze houdt niet apart rekening met het bewustzijn van mensen.

quote:

De hele natuur is hier op ingesteld, de geslachtorganen, sex (en het genot ervan), de liefde (bij mensen), maar ook direkt het willen van een kind (vandaar de vele ivf behandelingen, of adopties, om alsnog een kind te hebben)!

Dat laatste is niet echte een biologische verklaring. Komen bij vrouwen stofjes los op een bepaalde leeftijd? De mens is in dit opzicht een zoogdier en in de dierenwereld zie je dit nergens terugkomen. Het krijgen van kinderen is natuurlijk een bijzonder proces en de rol van moeder een mooi streven maar dat zijn volgens mij sociogische en sociale processen en geen biologische. Ik geloof niet dat mensen die geen kinderen willen een 'afwijking' hebben.

Mijn vorige relatie is [mede] hierdoor vast gelopen. Zij wist niet zeker of ze kinderen wilde, ik wist zeker dat ik nooit kinderen zou willen.

Meeste mensen die ik ken zeggen dat je jong kinderen 'moet' krijgen zodat je op latere leeftijd, als ze het huis uit zijn, ook nog wat aan je leven hebt.......dat is toch zielig? Of de opmerking "Hey, maar wie zorgt er dan voor jou als je oud bent?"

Verder vind ik dat het mijn leven is en ik wil niet dat zo'n koter mijn leven gaat bepalen. Ik heb nog zoveel te doen en hoe je het ook went of keert zo'n kreng beheerst je leven tot in het extreme. Prima voor de mensen die het leuk vinden, maar ik bedank ervoor.

En met betrekking tot de voortplantingsdrang; Het is nou niet zo dat we een bedreigde diersoort zijn!

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2006 08:56 schreef Sapientiea het volgende:
En met betrekking tot de voortplantingsdrang; Het is nou niet zo dat we een bedreigde diersoort zijn!

In tegendeel zelfs.

Ik zie mezelf dan ook eerder een kind adopteren _{en zelfs dan ook nog van een wat oudere leeftijd, omdat ik geen zin heb om tegen iets aan te praten, die echt totaal niet snapt wat ik zeg...dus een beetje normaal gesprek moet dat kind toch op z'n minst kunnen voeren} dan zelf er 1 produceren....maar heel eerlijk denk ik ook niet dat er ooit er van komt dat ik dat eerste gaat uitvoeren.

Paar jaar geleden had ik nog wel iets al, "Och een koter...zou geinig zijn" maar nee eigenlijk doet het me gewoon weg te weinig om er aan te beginnen....want als je je er niet voor een 100% aan wijd, dan moet je gewoon geen kinderen nemen....een beetje een kind erbij, _{zoals ik vermoed dat een oud vrienden-stelletje heeft gedaan} is gewoon niet goed.

Kind nemen betekent een bepaalde verantwoordelijkheid, die je als ouder gewoon weg _verplicht_ bent om te nemen....wil je dat niet voor 100%, moet je maar geen nemen....zoiets ofzow.

Moet zeggen dat ik mijn zus en m'n zwager dan wel bewonder hoor...ze zijn er gewoon altijd voor Anouk, goed ze gaat naar de kinderopvang 2 / 3 dagen, maar dat is ook wel ok voor haar ontwikkeling...vind ik dan...maar voor mij is het gewoon niets.

quote:

Op maandag 9 oktober 2006 19:51 schreef thaleia het volgende:
maar tegelijkertijd ook een heel makkelijk iets: nagenoeg iedereen kan het.

Een variatie daarop doet het inderdaad altijd leuk op verjaardagen als (schoon)familie er weer eens naar vraagt.

Ik ben 28, woon samen en aan mij heeft nog NOOIT iemand gevraagd 'of het niet een keer tijd wordt...'
Blijkbaar ziet men mij niet als een moederlijk typje. Een teken aan de wand.
Broedse gevoelens heb ik niet en baby's doen me helemaal niets. Ik vind ze lelijk en nutteloos.
En toch........sluit ik niets uit, ik wacht tot het 'gevoel' komt. Komt het, dan denk ik dat ik er wel voor ga.
Ik zie nl. om me heen dat kinderen ook veel vreugde kunnen geven.

Mocht het gevoel niet komen, of is er een 'technisch' probleempje, dan accepteer ik dat en blijf ik kinderloos.
Verder dan dat denk ik dus niet; ik maak geen afwegingen als 'in wat voor wereld breng ik dit kind', en 'er zijn al genoeg kinderen','hoe moet het financieel/praktisch'.
Het enige waar ik me wel serieus druk om kan maken is dat het kind wellicht niet in orde is.
Wil ik mijn leven wel opofferen voor een gehandicapt/ziek kind? Het antwoord is volmondig: 'nee'.
Maar ja, je kan daar maar weinig invloed op uitoefenen. Het is dus een groot risico dat je neemt.

[ Bericht 50% gewijzigd door cinnamongirl op 10-10-2006 22:30:55 ]

Ik ben nu 18 en ik heb nog nooit een kinderwens gehad.. zover ik me kan herinneren. Het probleem is nu vooral mijn leeftijd. Iik krijg altijd reacties zoals: 'over een paar jaar piep je wel anders'.. maar ik zie mezelf niet als een moedertype.. ik wil carriere maken en ik vind dat kinderen me dan in de weg zitten (ik geloof best dat er vrouwen zijn die beide kunnen combineren hoor! Maar ik zie het zelf niet zitten) .. daarnaast hou ik van onafhankelijkheid.. ik zou bijvoorbeeld ook nooit trouwen in gemeenschap van goederen.. alles apart. Daarnaast moet ik er niet aan denken dat de relatie uitgaat. Wat dan? .. Nee.. voor mij geen kinderen later

zou het eventueel kunnen zijn dat veel mensen onbewust! bang zijn voor het onbekende?? en daarom geen kinderen willen/durven te nemen??

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2006 23:08 schreef Tazmaniac het volgende:
zou het eventueel kunnen zijn dat veel mensen onbewust! bang zijn voor het onbekende?? en daarom geen kinderen willen/durven te nemen??

* Ridocar hand opsteekt.
Er speelt nog een reden mee, namelijk dat je ouderschap niet zomaar kunt terugdraaien. Geen proefperiode ofzo.

En dan is er nog iets dat mij weerhoudt van het vaderschap maar dat is meer persoonlijk. Er is namelijk een verband tussen autisme en erfelijkheid.

Goed topic! Dit speelt bij mij ook een beetje, aangezien de zus van m'n vriendin op het punt staat om te werpen, dus de vragen van familie zijn niet van de lucht.

M'n vriendin (32) wil totaal geen kinderen. Het lijkt haar helemaal niets. Ernaar gevraagd geeft ze meestal redenen als vrijheid en de praktische aspecten. Ze vindt kinderen van anderen leuk, maar vindt het heerlijk om ze weer weg te brengen na een dagje. Ik denk dat het ook wel te maken heeft met haar moeder die niet altijd even prettig was, en dat ze daarom ook twijfelt aan haar eigen competentie om een kind een gelukkige jeugd te geven. Maar ja, dan ben ik al weer aan het psychologiseren, alsof het een 'afwijking' of 'gebrek' is als je geen kinderen wil, wat per se verklaard moet worden.

Ikzelf (28) heb geen serieuze kinderwens. Ik zie het de komende jaren in ieder geval niet gebeuren. Zit nog een beetje in de studentenmodus en heb echt nog wel wat issues die ik moet uitwerken. Het zou kunnen dat ik daarna een volgende 'levensfase' in ga en mijn mening zich ietsje bijstelt zoals ik dat bij velen zie gebeuren, maar ik kan me niet voorstellen dat ik ooit echt om kinderen zal staan te springen. Ik wil best graag trouwen, ik wil me ook graag committen aan een relatie in al haar aspecten. Ik voel in me de wil om te paren, die behoefte komt me natuurlijk voor, dus blijkbaar ben ik een dier, maar daar houden mijn driften op. Blijft over een vrij rationele afweging met ongeveer even sterke voors en tegens. Ik heb geen angst voor het kindergebeuren, maar ook geen drijvende kracht.

Ik zou denk ik geen abnormale problemen hebben met een vaderrol; zoveel stelt vader zijn gemiddeld niet voor. Of ik echt zou uitblinken weet ik ook niet. Praktische zaken in de babyjaren zou ik wel vervelend vinden, maar dat vind ik geen sterk tegenargument. Dat kan je in de meeste situaties wel opbrengen denk ik. Wil je echt een mooi huis dan verbouw je een half jaar. Heb je eenmaal een kat en hij is ziek, dan ga je z.s.m. naar de dierenarts. Ik ben geen reis- en feestpersoon, ik zou me er dus goed naar kunnen richten als ik gemotiveerd was. Maar ik voel zelf die motivatie niet!

Het is niet dat ik een vrouw direct zou verlaten; als m'n vriendin een sterke kinderwens zou uitspreken zou ik het zeker overwegen. Is dat voor haar erg belangrijk dan zou het kunnen dat de balans net naar positief uitslaat. Ze zal dan wel een paar argumenten mee moeten brengen die bij mij resoneren. Ietsje meer dan "het hoort nou eenmaal zo", of "straks is het te laat" of "het is een middel tegen eenzaamheid". Wat die argumenten dan zouden moeten zijn is mij momenteel overigens nog volledig onduidelijk.

Om Houellebecq te quoten, "Ik ben misschien niet helemaal normaal, maar wie is nou wel volledig normaal. Laten we zeggen 80 procent." En ik hoef er geen. Dus ja. Het kan!

[ Bericht 0% gewijzigd door eleusis op 11-10-2006 04:43:14 ]

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2006 23:08 schreef Tazmaniac het volgende:
zou het eventueel kunnen zijn dat veel mensen onbewust! bang zijn voor het onbekende?? en daarom geen kinderen willen/durven te nemen??

Gezien die miljarden mensen om je heen die wel kinderen hebben, valt het best mee met die onbekendheid. Als je veel mensen dichtbij je hebt (broers, zussen) die kinderen hebben, denk ik dat je je er goed een voorstelling van kunt maken hoe het is om zelf kinderen te hebben.

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2006 23:08 schreef Tazmaniac het volgende:
zou het eventueel kunnen zijn dat veel mensen onbewust! bang zijn voor het onbekende?? en daarom geen kinderen willen/durven te nemen??

Nee, ik ben niet bang voor het onbekende. Je ziet er genoeg om het niet eens meer onbekend te vinden. Ik moet ze niet, in alle betekenissen van deze zin.
Ik vind het jankende, jengelende wezens, waar ik mijn tijd niet in wil steken. Klinkt cru, en dat is het ook. Ik vind het leven prima zo en ik zie kinderen niet als aanvulling op het leven. Eerder een belemmering, je kunt gewoonweg niet meer alles, zonder aan je kind te moeten denken.
Oppas regelen als je eens weg wilt, vakanties waar het kind een centrale rol in moet spelen, etc.....
Ik heb eerder het idee dat veel mensen maar kinderen nemen omdat het zo hoort.

Dus geen ideaal dat mij tegen kinderen maakt, puur eigenbelang en egoisme.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 05:43 schreef Isegrim het volgende:

[..]

Gezien die miljarden mensen om je heen die wel kinderen hebben, valt het best mee met die onbekendheid. Als je veel mensen dichtbij je hebt (broers, zussen) die kinderen hebben, denk ik dat je je er goed een voorstelling van kunt maken hoe het is om zelf kinderen te hebben.

Ik denk dat, zoals al eerder hier gezegd, het grootste deel van de mensen niet nadenkt, maar gewoon de logische volgende stap zet. Dus die miljarden hoeven niet echt iets te zeggen. Van de mensen die wel nadenkt over het wel of niet willen van een kind, denk ik best dat er een stel tussenzitten die ergens wel bang zijn.

En ik denk niet dat je je een voorstelling kunt maken van hoe het is om zelf kinderen te krijgen als je ziet hoe het dichtbij gaat. Ik denk dat het echt heel anders is als je dat kind 24/7 bij je hebt, je er echt voor zorgt, het jouw verantwoordelijkheid is. De gevoelens die je voor je eigen kind kunt hebben, zijn denk ik niet vantevoren voor te stellen, dat moet je ervaren. Net als echt van iemand houden, denk ik.

quote:

Op zondag 8 oktober 2006 21:34 schreef in_het_kippenhok_4 het volgende:
Misschien een rare vraag, en voor de jongere FOK!kers niet echt relevant, of ze hebben er misschien nooit over nagedacht, maar het is een vraag waar ik erg mee zit.

Een paar weken geleden heb ik samen met mijn vriendin besloten dat we onze relatie het beste konden stoppen. De reden hiervoor is dat zij er voor zichzelf achter is gekomen dat ze kinderen wenst in de toekomst, terwijl ik eigenlijk wel redelijk overtuigd ben dat ik niet wil. Zij kan en wil het risico niet nemen om samen verder te gaan, want anders is de tijd voor kindjes krijgen een beetje over (voordat ze ook een andere leuk man heeft gevonden waar ze een gezin mee wil stichten, is ze denk ik toch wel weer een tijdje verder).

Het stomme is, dat de liefde van beide kanten niet over is, hoewel we allebei ons best doen om er mee om te gaan en te accepteren dat het voorbij is. Ik heb in mijn hele leven maar voor 2 vrouwen zo'n uniek gevoel gehad. Het gevoel van allesoverheersende liefde, waarbij je jezelf helemaal geeft. Dus ik zit er al behoorlijk mee in een depressie met enkele opklaringen tussendoor

De vraag die mij nu echter bezig houdt, is gerelateerd aan het feit dat ik zo overtuigd van mezelf weet dat ik nooit geen kinderen wil. Ben ik dan zo vreemd? Is het geen oerinstinct ofzo, dat elke man uiteindelijk zijn genen wil verspreiden en voor nageslacht wil zorgen? Voor de duidelijkheid, ik ben 31. In mijn omgeving zie ik dat bijna iedereen in mijn leeftijdscatergorie ondertussen wel kinderen heeft of er mee bezig is en dan ga ik zitten denken...

Waarom ik geen kinderen wil? Tja, ik zie mezelf niet als papa figuur en ik ben ook wel bang. Je kunt in het leven bijna alles dat je fout doet wel weer herstellen of goedmaken, maar met kinderen kun je je geen grappen permiteren. Ik weet wel dat de perfect ouder niet bestaat, maar ik ben er toch als de dood voor.

Ik heb daarnaast het gevoel dat je een substantieel deel van je leven en vrijheid moet opofferen voor kinderen en ik ben daar niet echt toe bereid.
Ben ik dan echt zo vreemd?

Kerel, ik begrijp je voor de voor de volle 100%. Ik denk net zo. Het is uiteraard heel erg dat je nu daardoor je relatie kwijt bent maar je moet je inderdaad niet het mes op de keel laten zetten bij wijze van spreken. Ik wil ook geen kinderen en dat is ook niet discutabel. En voor al die mensen die zeggen dat je wel verandert als het kind er eenmaal is. Ik ken ook mensen bij wie dat dus niet zo was en nu balen dat ze een kind hebben... Ik zeg maar zo, beter geen vader dan een slechte vader. Het willen van een kind is in mijn ogen iets wat door beide ouders voor de volle 200% gesteund moet worden, daar heeft een kind ook recht op.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 08:08 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik denk dat, zoals al eerder hier gezegd, het grootste deel van de mensen niet nadenkt, maar gewoon de logische volgende stap zet. Dus die miljarden hoeven niet echt iets te zeggen. Van de mensen die wel nadenkt over het wel of niet willen van een kind, denk ik best dat er een stel tussenzitten die ergens wel bang zijn.

En ik denk niet dat je je een voorstelling kunt maken van hoe het is om zelf kinderen te krijgen als je ziet hoe het dichtbij gaat. Ik denk dat het echt heel anders is als je dat kind 24/7 bij je hebt, je er echt voor zorgt, het jouw verantwoordelijkheid is. De gevoelens die je voor je eigen kind kunt hebben, zijn denk ik niet vantevoren voor te stellen, dat moet je ervaren. Net als echt van iemand houden, denk ik.

De grootste reden is denk ik inderdaad dat het de volgende 'logische' stap is. Nou, voor mij is het helemaal niet logisch. Sterker nog, een relatie is voorm ij niet eens logisch. De meeste mensen willen hun leven invullen/ definieren door middel van een een relatie en zoeken daar een geschikte partner bij...Voor mij werkt het andersom. Ik kom iemand leuks tegen en begin een relatie. Kom ik langere tijd niemand tegen, ben ik single en dat vind ik ook oké.

[ Bericht 0% gewijzigd door Aventura op 11-10-2006 11:03:22 ]

nee, want je bent alleen in "orde" als je huisje boompje beestje wilt

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 08:08 schreef miss_sly het volgende:
En ik denk niet dat je je een voorstelling kunt maken van hoe het is om zelf kinderen te krijgen als je ziet hoe het dichtbij gaat. Ik denk dat het echt heel anders is als je dat kind 24/7 bij je hebt, je er echt voor zorgt, het jouw verantwoordelijkheid is. De gevoelens die je voor je eigen kind kunt hebben, zijn denk ik niet vantevoren voor te stellen, dat moet je ervaren. Net als echt van iemand houden, denk ik.

Als je af en toe een kind leent en die ervaring vermenigvuldigt tot de tiende macht, dan denk ik dat je toch redelijk in de buurt komt. Ik snap wel dat je niet precies kunt weten hoe het voelt om zelf een kind te hebben, maar je kunt wel inschatten wat het voor veranderingen in je leven teweeg zou brengen.

Eén van de dingen die ik trouwens ervaar als ik mijn neefje te leen heb, is dat je er ineens duizend angsten bij hebt. Een tijdje terug liep hij bijna onder een tram waar ik bij was, wat een verschrikking. Als je een eigen kind hebt, worden dat soort dingen nog veel enger allemaal. Ik heb 't met mijn huisdieren al. Er hoeft maar íets mis te zijn en ik ben helemaal in de stress.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 12:52 schreef Isegrim het volgende:
Eén van de dingen die ik trouwens ervaar als ik mijn neefje te leen heb, is dat je er ineens duizend angsten bij hebt. Een tijdje terug liep hij bijna onder een tram waar ik bij was, wat een verschrikking. Als je een eigen kind hebt, worden dat soort dingen nog veel enger allemaal. Ik heb 't met mijn huisdieren al. Er hoeft maar íets mis te zijn en ik ben helemaal in de stress.

Verantwoordelijkheidsgevoel heet dat.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 12:54 schreef Alicey het volgende:

[..]

Verantwoordelijkheidsgevoel heet dat.

Prima, op zich niks mis mee, maar ik zit niet te wachten op de verantwoordelijkheid voor een mensenleven. Mij iets teveel van het goede.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 13:00 schreef Isegrim het volgende:

[..]

Prima, op zich niks mis mee, maar ik zit niet te wachten op de verantwoordelijkheid voor een mensenleven. Mij iets teveel van het goede.

Tja. Op dit moment zit ik er ook niet op te wachten, maar in andere omstandigheden zie ik ouderschap wel zitten.

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2006 22:25 schreef cinnamongirl het volgende:
Ik ben 28, woon samen en aan mij heeft nog NOOIT iemand gevraagd 'of het niet een keer tijd wordt...'
Blijkbaar ziet men mij niet als een moederlijk typje. Een teken aan de wand.

Een teken dat ik dus helaas mis....... Ik kan prima overweg met kinderen en de zorg ervoor alleen vind ik er echt geen flikker aan.
Babies weiger is dus al een tijdje vast te houden want dan beginnen ze meteen over dat het plaatje helemaal klopt enzo. Gelukkig is er geen nieuw grut in de familie bijgekomen en het "oude" grut kan inmiddels zelf lopen.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 12:54 schreef Alicey het volgende:

[..]

Verantwoordelijkheidsgevoel heet dat.

Lekker verstikkend idd.

Baby's vasthouden vind ik vreselijk. Ik héb niets met dat hele kleine spul... Ik vind kinderen pas leuk worden als je er fatsoenlijk mee kunt communiceren.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 16:45 schreef Isegrim het volgende:
Baby's vasthouden vind ik vreselijk. Ik héb niets met dat hele kleine spul... Ik vind kinderen pas leuk worden als je er fatsoenlijk mee kunt communiceren voetballen.

Idd, kan me nog herinneren dat ik het broertje van mijn vriendin van net een paar uur oud in mijn handen kreeg, schoonmoeder zei meteen van "ben je bang dat je hem laat vallen?"

_{Heb mijn commentaar maar voor me gehouden en die "alien" direct weer teruggegeven aan zijn moeder.}

baby's vind ik nog wel schattig, maar zodra ze gaan lopen en alles slopen en overal met hun handjes aan gaan zitten en alles onderkwijlen is de lol eraf. als ze gaan praten en dingen willen dan houdt het al helemaal op .

Baby's vasthouden heb ik geen problemen mee zolang ze van een ander zijn..
Maar zoals vandaag krijg ik dan weer opmerkingen..
Ja staat je goed.. Je lijkt al een echte moeder.. Nee rot op ik wil ze nog niet..
Ja maar je moet alleen even wennen aan het idee.. Dan komt het vanzelf goed..
Nee ik wil ze niet.. Ja maar met een beetje hulp komt alles goed..
HALLOOOOOOOOOOOOO BEN JE DOOF????

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 17:43 schreef CherryLips het volgende:
baby's vind ik nog wel schattig, maar zodra ze gaan lopen en alles slopen en overal met hun handjes aan gaan zitten en alles onderkwijlen is de lol eraf. als ze gaan praten en dingen willen dan houdt het al helemaal op .

Dat vind ik juist andersom.

Zodra er enigzins een normale interactie mogelijk is vind ik het minder erg worden. Babies kunnen gewoon niks en ze zien er misvormd uit.

Ik ben pas 20, en nee, heb op dit moment geen vriendin, en hoe dat financieel zou moeten met een kind... geen idee.

de afschuw om aan kinderen te beginnen zal wel rond de pubertijd beginnen en wanneer deze zich voortzet tot de leeftijd van volwassenheid zal dit wel definitief de keuze worden die je uitdraagt voor de rest van de leven.

Maar het lijkt me wel leuk, voor over een jaar of 7 (27 is wel een leuke leeftijd ofzo)

Vroeger werd die flauwekul er ook met de paplepel ingegoten. Meisjes die met kinderwagens en poppen speelden, en thuis en op school werd het je ook allemaal voorgekauwd.

Zou het bovengenoemde nou ook echt bijdragen aan het hebben van een kinderwens?

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 00:34 schreef MadMarco het volgende:
de afschuw om aan kinderen te beginnen zal wel rond de pubertijd beginnen en wanneer deze zich voortzet tot de leeftijd van volwassenheid zal dit wel definitief de keuze worden die je uitdraagt voor de rest van de leven.

Ik ben 18 en iedereen... maar dan ook iedereen van mijn leeftijd in mijn omgeving heeft een kinderwens (meisjes én jongens) .. sommigen hebben zelfs al namen bedacht!

Misschien krijg ik later wel een wens om kinderen te krijgen maar het is voor mij gewoon niet handig.. Ik wil vrij kunnen zijn.. een hond kan je naar een asiel brengen, maar aan een kind zit je vast (op zich wel terecht hoor )

Ik heb 7 jaar lang een relatie gehad met iemand die gek is op kinderen. Hij wist echter wel dat ik er totaal niks mee heb, zo lang ik me kan herinneren heb ik dat ook nooit gehad. Ik worstelde echter jarenlang met de vraag of ik hem het vaderschap wel mocht ontnemen. Hij wilde zo graag kinderen en zou me op handen dragen en behandelen als een prinses als ik zijn kind zou baren...

Uiteindelijk heb ik voor hem, maar vooral ook voor mezelf besloten om een einde te maken aan de relatie. Ik zou hem nooit dat geluk kunnen schenken, en gunde hem zijn kind zeg maar.
Nu, 2 jaar later, heeft hij een nieuwe relatie en zijn vriendin moet deze maand bevallen. Ik heb hem nog nooit zo gelukig gezien en ben zelf ook intens blij voor hem.

Ik heb zelf ook een nieuwe vriend die absoluut geen kinderen wil. We willen nog zoveel doen in dit leven; reizen, genieten van onverwachte dingen, niet gebonden zijn aan de ultieme verantwoordelijkheid die het hebben van een kind met zich meebrengt. We hebben gewoon niks met kinderen en mij bezwangeren is een van de ergste dingen die hij me zou kunnen aandoen.

Twee vriendinnen van me hebben nu allebei een kind. Als ik zie hoe hun leven daardoor bepaald wordt, en beperkt (!!)....ik zou doodongelukkig worden. 3 dagen werken, 's ochtends kind snel naar de creche, 's avonds weer ophalen, voeden, luiers verschonen. Niet meer even snel naar de markt lopen omdat je een pakje warme stroopwafels wilt hebben omdat er een heel arsenaal aan kinderwagen etc mee moet. De gesprekken gaan ook aleen nog maar over het kind. Een weekje center parcs stond in het teken van het kind, want ergens anders kwamen ze niet toe. En toen ik vertelde dat we op vakantie gingen was de reactie:Alweer?? jullie zijn net geweest! (een half jaar geleden ja). Sorry, ik weet ook wel dat een vakantie ervoor jullie er voorlopig niet inzit gezien de tijd en het geld die in het kind worden gestoken.....

Nee, niks voor mij. Zwanger zijn lijkt me verschrikkelijk, baren lijkt me een helse ervaring en dan nog niet te spreken over je lichamelijke gesteldheid en het veranderen van je relatie als je eenmaal een kind hebt.

Geen kinderen willen is zeker niet abnormaal, er zijn genoeg argumenten waarom je er niet aan wil beginnen. Mensen kunnen mij een kinderloze egoistische lapzwans vinden die niet toegeeft aan het natuurlijk verloop, voor mij betekent het hebben van kinderen jezelf zogenaamd een doel geven, een zinvolle invulling van je leven.

Laat mij maar gewoon een leuke baan hebben, een paar keer per jaar op reis gaan naar mooie plekken, af en toe wat vrijwilligers werk doen en goed zijn voor de mensen in mijn directe omgeving. Dat vind ik zinvoller dan een aftreksel van mezelf op deze aarde neerplempen die voor mij het middelpunt van het universum is.

Ik denk dat je wel een punt hebt toeps...
En over dat half moederend fok? laat ze lekker de ..... genieten, half moederend fok mag zichzelf wel eens afvragen hoe het komt dat ze zoveel tijd over hebben om mensen met een andere mening over kinderen te veroordelen...

Ben het eens met Toeps en kleinvogelijn: het lijkt mij juist voor veel mensen een heel makkelijke weg. Niet voor degenen die het veel moeite kost om zwanger te worden of anderen voor wie het allemaal niet vanzelfsprekend is: als daar kinderen komen is dat het resultaat van een heel uitgebreide overweging.

Maar het gros volgt gewoon het geijkte pad zonder al te diep na te denken over wat ze precies willen in het leven. Dat lijkt mij juist een weg waarvoor je niet al te stevig in je schoenen hoeft te staan: gewoon doen wat iedereen doet en wat iedereen van je verwacht. Vooral niet tegen de stroom in een andere keuze maken.

Ik zou dus eerder de mensen die min of meer automatisch aan kinderen beginnen voor de voeten werpen dat ze verantwoordelijkheden uit de weg gaan, geen keuzes durven maken.

En daarbij ken ik inderdaad ook de vrouwen die het allemaal maar zwaar vonden, dat fulltime werken, en voor wie het moederschap een wel erg handige uitweg lijkt.

Nee, ik geloof zeker NIET dat kiezen voor geen kinderen de easy way out is. Juist niet. Je moet dan zelf iets van je leven maken en het zinvol invullen, in plaats van dat de zinvolle invulling je letterlijk in de schoot wordt geworpen.

Het lijkt inderdaad voor sommige vrouwen de easy way out: lekker tutten met de kindjes, overdag winkelen en thee drinken met andere thuisblijfmoeders. Lekker geen deadlines meer, geen moeilijke carrierekeuzes meer.....maar ik heb teveel vrouwen gezien rond middelbare leeftijd wiens relatie uitgaat en dan met lege handen staan: een CV-gat, een pensioengat maar vooral: een leefgat. Want ze hebben al die tijd alleen voor de kinderen geleefd, die nu groot zijn .
Dan wordt het wel erg moeilijk om nog een andere draai aan je leven te geven.

Maar goed, dat is off-topic.

Wat ik ook heel naar vind, is nieuwbakken ouders die verzuchten: 'Dan weet je pas wat er écht belangrijk is'.
En bedankt; alsof mijn leven en alles wat ik ermee doe nutteloos is.

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 19:13 schreef cinnamongirl het volgende:
Wat ik ook heel naar vind, is nieuwbakken ouders die verzuchten: 'Dan weet je pas wat er écht belangrijk is'.
En bedankt; alsof mijn leven en alles wat ik ermee doe nutteloos is.

Dat soort opmerkingen, in de trant van "niets haalt het toch hierbij" vind ik met name ook altijd ongelooflijk lullig voor mensen die zelf al jaren aan het proberen zijn kinderen te krijgen maar bij wie het maar niet wil lukken.

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 19:13 schreef cinnamongirl het volgende:
Het lijkt inderdaad voor sommige vrouwen de easy way out: lekker tutten met de kindjes, overdag winkelen en thee drinken met andere thuisblijfmoeders. Lekker geen deadlines meer, geen moeilijke carrierekeuzes meer.....

Ik heb ruim 2 jaar thuis gezeten met de kindjes en vond het juist het tegendeel van een easy way out. Mijn God, wat is dat zwaar, de hele dag thuis zitten met twee minimensjes die voor alles van jou afhankelijk zijn. Even rustig naar de wc gaan is er niet bij, laat staan een half uurtje pauze, wat in een normale baan toch wel regel is. Ook promotie kan je wel vergeten. Winkelen met 2 peuters? Laat mij maar lekker onderhandelen met een lastige klant. Een een deadline is peanuts in vergelijking met één volgescheten kind en een ander kind dat NU drinken/eten/aandacht/naar de wc wil.

Voor mij persoonlijk werkt het alleen als er een balans is: een deel mama, maar zeker ook een deel Tinkepink de zelfstandig ondernemer.

Maar ontopic: ik denk dat iedereen voor zichzelf moet weten of hij/zij kinderen wil of niet. Geen enkele keuze is zaligmakend en voor allebei de keuzes is wel wat te zeggen.

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 19:51 schreef Tinkepink het volgende:
Ik heb ruim 2 jaar thuis gezeten met de kindjes en vond het juist het tegendeel van een easy way out. Mijn God, wat is dat zwaar,

Dat weten die vrouwen echter nog niet op het moment dat ze kiezen voor wat zij denken dat een 'easy way out' is

en wat te denken van de beroeps huismoeders... die langer dan 4 jaar thuis blijven om voor "de kinderen" te zorgen, die hebben een luizeleventje...

zelfs ik snap nog wel dat kinderen tot 4 jaar handen vol met werk kosten, maar zodra ze naar school gaan krijg je toch meer tijd?

In dat geval zou ik ook niet sporen, want ik wil ze ook niet. Ik heb niet per definitie een hekel aan kinderen, maar 99 van de 100 wil ik graag de nek omdraaien. Een vriend van me heeft een dochtertje van 1 en da's 1 van de 100 die ik wel erg leuk vind. In mijn familie zitten weer van die koters die je met liefde met wat stenen in een jutten zak stopt en in het kanaal dumpt. Nee, niet voor mij. Eigenlijk ben ik zelf nog een kind . Laat mij maar lekker mijn ding doen samen met een leuke vriendin. Dan is het voor mij al best.

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 20:36 schreef Jumparound het volgende:
en wat te denken van de beroeps huismoeders... die langer dan 4 jaar thuis blijven om voor "de kinderen" te zorgen, die hebben een luizeleventje...

zelfs ik snap nog wel dat kinderen tot 4 jaar handen vol met werk kosten, maar zodra ze naar school gaan krijg je toch meer tijd?

precies. Er wordt altijd gezegd dat moeder zijn ook een baan is. Maar 90% van al die "harde arbeiders" zit wel lekker om 4 uur in vaders stoel om kuttelevisie á la "as the world turns" te kijken. En dan komt het mannetje thuis en oei... wat was ze druk vandaag...

processing dr phil EP#204 |||||||||||||||||||||||||| 75%

Beetje koken, wasje draaien. half uurtje strijken, ff stofzuigen, doekje erover.

het is cynisch om je negatief uit te laten over kinderen. Vrouwen houden daar helemaal niet van