hoeveel procent [niks] zit er in een molecuul?

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 20:23 schreef Grieskameel het volgende:

[..]

Iemand die niet verstandelijk gehandicapt is, kan uit die dingen halen wat hij moet geloven en wat niet. Dat jij daar moeite mee hebt moet je niet hier komen etaleren.

Lief zijn.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 20:26 schreef Isegrim het volgende:

[..]

Lief zijn.

Alleen voor clitorissen.

Laten we nu maar gerust stellen dat de materie 100% leeg is.
We hebben dan wel moleculen en atomen en atoomdeeltjes maar die bestaan weer uit quarks en daarvan is al helemaal geen afmeting aan te geven.
Je kunt zelfs ook nog een stapje verder gaan met strings maar een afmeting hebben die ook al niet.
Van materie kun je hooguit zeggen dat het massa en lading heeft, bovendien oefenen al die deeltjes kracht op elkaar uit, hiervan is de zwaartekracht nog wel de zwakste.
Materie bestaat dus niet uit fietskogeltjes of zo.
Kort gezegd: Alles is niets.
Om deze reden kan het ganse heelal in een spelde(n)knop.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 21:34 schreef Schonedal het volgende:
Laten we nu maar gerust stellen dat de materie 100% leeg is.
We hebben dan wel moleculen en atomen en atoomdeeltjes maar die bestaan weer uit quarks en daarvan is al helemaal geen afmeting aan te geven.
Je kunt zelfs ook nog een stapje verder gaan met strings maar een afmeting hebben die ook al niet.
Van materie kun je hooguit zeggen dat het massa en lading heeft, bovendien oefenen al die deeltjes kracht op elkaar uit, hiervan is de zwaartekracht nog wel de zwakste.
Materie bestaat dus niet uit fietskogeltjes of zo.
Kort gezegd: Alles is niets.
Om deze reden kan het ganse heelal in een spelde(n)knop.

Dat is dus wat ik hierboven al zei, maar dan in het kort.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 19:24 schreef Grieskameel het volgende:

[..]

Uhm... Hoe ga ik dit in duidelijke taal uitleggen...

Kijk, die weegschaal bestaat uit moleculen die tot elkaar worden aangetrokken he. En jij ook. Jullie worden allebei door de zwaartekracht naar beneden getrokken.

Het is toch dat dat hoopje massa naar de kern wordt getrokken (naar het midden v/d aarde) dus niet naar beneden? Vanuit de kern gezien wordt de massa naar zich toegetrokken? Wat opzich hetzelfde is als boven en beneden maar eigenlijk is het toch hetzelfde als een zwart gat massa naar zich toetrekt?

quote:

Het feit dat je niet door die schaal heen zakt, is omdat de moleculen van de schaal onderling zo'n aantrekkingskracht hebben, dat ze jouw moleculen niet door laten. Tegelijkertijd druk je met de zwaartekracht die aan jou trekt de constructie van de schaal omlaag.

Dus de kern van de aarde is massief en beweegt vrijwel niet en vloeit uit naar bewegelijker massieve delen totdat het uiteindelijk superlicht is geworden in de uiterste bovenlagen van de stratosfeer. Eigenlijk best grappig hoe dat lijkt op theologische ideeen als een onbewegelijke massieve ziel van waaruit het stoffelijk leven voortkomt. Of de kern van een molecuul, uiteindelijk is de aarde een bol net als een molecuul en wordt het aangetrokken dan wel afgestoten door verschillende bollen eromheen. Is de kern van een ziel, de kern van de aarde en de kern van een atoom "niets"? Opzich klinkt het mij ergens wel logisch, een onbeschrijfbare "energie" dat zich manifesteerd als extreem licht, weinig substantie en erg snel (misschien wel overal tegelijkertijd) en steeds dichter/zwaarder/langzamer wordt.

quote:

Je raakt de weegschaal eigenlijk ook niet aan, het is louter de magnetische velden van de moleculen die elkaar afstoten (de schaal duwt je dus naar boven, net als 2 min-polen die je van een magneet tegen elkaar houdt...).

In mijn hoofd ziet het er beter uit dan op het scherm, maar dat kan ik helaas niet op youtube zetten.

Alhoewel dit mijn theorie aan flarden schiet. Als een hoopje moleculen wat ik ben wordt aangetrokken door de kern (alsof die kern zegt "come to pappa/mamma!") alsof er een ultieme knuffel in het verschiet ligt, wordt ik tegelijkertijd afgestoten?

En je zegt dat je de weegschaal eigenlijk niet aanraakt. Bedoel je dat er op moleculair nivo geen werkelijk contact wordt gemaakt? Dus dat ik niet op mijn bedje lig maar er een onbeschrijflijk klein stukje boven zweef?

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 19:32 schreef jogy het volgende:

[..]

Is dat hele zwaartekracht eigenlijk al een keer zonder twijfel op papier gezet over hoe het nou werkt of begrijpen we daar eigenlijk ook nog steeds maar de ballen van?

Jazekers is dat op papier gezet

Newton postuleerde dat de zwaartekracht tussen 2 massa's ( bv m en M ) afhing van een aantal factoren:

de massa's m en M

de afstand tussen m en M, genaamd r

en dan nog een constante, om de dimensies juist te krijgen: G.

Die constante blijkt erg klein te zijn, en dus is zwaartekracht nogal zwak. Het is zelfs de zwakste kracht in het universum. Maar omdat ze altijd aantrekkend is ( en niet soms afstotend en soms aantrekkend zoals bv de elektrische of magnetische kracht ) is ze de enige kracht in het universum die op grote schaal er toe doet. De formule voor de zwaartekracht tussen m en M ziet er zo uit:

F = G*M*m/r²

Newton vroeg zich toen het volgende af: stel, ik heb een massa m. En heul ver weg zet ik een massa M neer. Wanneer 'voelt' die M nou dat m aanwezig is? Maw: hoe snel is zwaartekracht eigenlijk? Uit de formule zie je dat er geen tijd wordt gebruikt, en derhalve zegt deze formule dat zwaartekracht direct aanwezig is: zodra M neer wordt gezet, grijpt het zwaartekrachtsveld van m in op M. En vice versa. Zwaartekracht gaat dus met een oneindige snelheid door het universum.

Maar Einstein kwam later met het idee dat de lichtsnelheid de grootste snelheid is, waarmee iets zich kan voortsnellen. Die formule van Newton kan dus niet kloppen op dit gebied. Ze kan prima sattelieten, planeten en andere zaken verklaren, maar dit zijn dus benaderingen. Het heeft hem heel wat jaren gekost voordat hij een Eurekamoment kreeg, en realiseerde dat zwaartekracht niet altijd eenduidig is vast te stellen. Dat bracht hem op het idee om zwaartekracht te zien als kromming van ruimte-tijd, en na een aantal jaar had hij dit idee uitgewerkt. Tegenwoordig is bekend dat deze theorie, de algemene relativiteitstheorie, zwaartekracht ontzettend nauwkeurig beschrijft. Tot een zekere schaal. Want we weten dat de theorie op kleine schaal de mist ingaat. Da's weer een ander verhaal

Oh, Haus, als ik jou lees spijt het me dat ik geen natuurkunde ben gaan studeren.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 10:04 schreef The_Shining het volgende:

[..]

Het is toch dat dat hoopje massa naar de kern wordt getrokken (naar het midden v/d aarde) dus niet naar beneden? Vanuit de kern gezien wordt de massa naar zich toegetrokken? Wat opzich hetzelfde is als boven en beneden maar eigenlijk is het toch hetzelfde als een zwart gat massa naar zich toetrekt?

Je moet niet gaan mierenneuken, als ik er ook nog eens bij ga zeggen dat er in wezen geen boven en onder bestaat wordt het verhaal al helemaal onbegrijpelijk. Je hebt inderdaad gelijk en wat je zegt ben ik me zeker van bewust, maar het verhaal wordt onnodig ingewikkeld als we die, voor die kwestie, irrelevante gegevens erbij gaan halen.

quote:

[..]

Dus de kern van de aarde is massief en beweegt vrijwel niet en vloeit uit naar bewegelijker massieve delen totdat het uiteindelijk superlicht is geworden in de uiterste bovenlagen van de stratosfeer.

Je zou volgens mij kunnen zeggen dat de krachten tussen de moleculen onderling steeds groter worden naarmate je dichter bij de kern van de aarde komt.

quote:

[..]

Alhoewel dit mijn theorie aan flarden schiet. Als een hoopje moleculen wat ik ben wordt aangetrokken door de kern (alsof die kern zegt "come to pappa/mamma!") alsof er een ultieme knuffel in het verschiet ligt, wordt ik tegelijkertijd afgestoten?

Je moet de zwaartekracht en de krachten van de moleculen/atomen/kleinetyfuszooi apart zien. De krachten van de tyfuszooi is vele malen sterker dan de zwaartekracht, anders zou je uit elkaar vallen richting het centrum van de aarde denk ik.

quote:

En je zegt dat je de weegschaal eigenlijk niet aanraakt. Bedoel je dat er op moleculair nivo geen werkelijk contact wordt gemaakt? Dus dat ik niet op mijn bedje lig maar er een onbeschrijflijk klein stukje boven zweef?

Je zou kunnen zeggen dat je erboven zweeft zoals twee min-polen van een magneet boven elkaar zweven als je ze op elkaar legt. Maar dit is dan ook weer fout gedacht, omdat je eigenlijk niks bent. Die atomen etc zijn geen knikkers die om elkaar heen draaien, het zijn als het ware bolletjes niks, die weer uit bolletjes niks bestaan. Dit is ook heel moeilijk om uit te leggen zonder grafische ondersteuning, ik zal eens kijken of ik het kan painten.

Nogmaals, ik studeer Nederlands en geen quantumfysica ik ben een alpha student en geen beta, en ik heb geen flauw idee hoe het komt dat ik dit allemaal al weet...

[ Bericht 1% gewijzigd door Grieskameel op 30-09-2006 11:22:43 ]

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 10:20 schreef jogy het volgende:

[..]

Volgens mij niet toch, als je al je materie achterlaat ( die hele 0,000005% )

Ik ga nog steeds uit van 0%, want ik heb ze nog niet zien bewijzen dat de materie die ze al zouden hebben gevonden niet meer op te delen is in iets anders, net als ze niet kunnen bewijzen dat er om het heelal een muur zit. Want als dat zo zou zijn, wat zou er dan achter die muur zitten?! Oneindig groot bestaat, betekent oneindig klein bestaat ook.

Misschien dat Haushofer mij kan verbeteren?

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:09 schreef Grieskameel het volgende:
Nogmaals, ik studeer Nederlands en geen quantumfysica en ik heb geen flauw idee hoe het komt dat ik dit allemaal al weet...

Dit is dan ook geen quantumfysica, maar een klassieke kijk op atomen en moleculen

Dit is overigens een van de beste topics waarin ik sinds jaren heb gepost jogy, bedankt!

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:20 schreef Grieskameel het volgende:

[..]

Ik ga nog steeds uit van 0%, want ik heb ze nog niet zien bewijzen dat de materie die ze al zouden hebben gevonden niet meer op te delen is in iets anders, net als ze niet kunnen bewijzen dat er om het heelal een muur zit. Want als dat zo zou zijn, wat zou er dan achter die muur zitten?! Oneindig groot bestaat, betekent oneindig klein bestaat ook.

Misschien dat Haushofer mij kan verbeteren?

Zoiets kun je ook niet bewijzen. Het is prima mogelijk dat op kleineren schalen ( en dus hogere energieschalen ) er nog weer andere bouwstenen zijn van de materie. Alleen heb je, om zoiets experimenteel aan te tonen, gigantische versnellers nodig. Om de huidige theorieen te checken heb je versnellers nodig die omvangen hebben van melkwegstelsels, en da's nogal groot. Theoretisch is er wel een minimale lengteschaal. Dat heeft te maken met 2 zaken: de quantumveldentheorie, en de algemene relativiteitstheorie.

De kwantumveldentheorie stelt, dat een "absoluut leeg stukje ruimte-tijd" niet absoluut leeg kan zijn. Het is niet stabiel; er worden op kleine tijdschalen constant deeltjes gemaakt en vernietigd. Die deeltjes noemt men virtueel, en ze houden zich niet echt aan energiebehoud. Dat komt ook omdat op die tijdschalen energie niet goed te meten is, en dus valt er weinig te behouden. Dus gemiddeld gezien, over een bepaalde tijd, kan een vacuum een energie 0 bevatten, maar als je dit tijdsinterval gaat opdelen in kleine tijdsintervalletjes, zul je zien dat op die hele kleine tijdsintervalletjes er om de gemiddelde energiewaarde zal worden geschommeld. Deeltjes ontstaan, en verdwijnen weer.

De algemene relativiteitstheorie stelt dat een absoluut leeg stukje ruimte tijd op elke schaal vlak is. Ze houdt immers geen rekening met de quantumfysica. Dus in deze theorie kun je prima een absoluut vacuum hebben. Ze stelt echter wel, dat elke vorm van energie die ruimte-tijd zal krommen.

Als je deze 2 theorieen nou enigszins aan elkaar wilt breien, dan kom je dus tot de conclusies dat er op kleine schaal constant deeltjes worden gemaakt en vernietigd. Die deeltjes hebben energie. En dus krommen ze de ruimte-tijd. Omdat het hier om hele kleine fluctuaties gaat, doet dit er op grote schaal niet zo toe. Maar er komt een lengteschaal waar dit hele verhaal heel relevant wordt. Op een gegeven moment zit je zelfs op zulke kleine lengteschalen, dat die quantumfluctuaties die ruimte-tijd compleet aan gort krommen, en dat continu. Dat is dus theoretisch gezien de kleinste lengteschaal die nog enige betekenis heeft.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:05 schreef Isegrim het volgende:
Oh, Haus, als ik jou lees spijt het me dat ik geen natuurkunde ben gaan studeren.

Nou, wat let je Er is bovendien een chronisch vrouwentekort bij ons op de faculteit, dus je wordt op handen gedragen

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:31 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Nou, wat let je Er is bovendien een chronisch vrouwentekort bij ons op de faculteit, dus je wordt op handen gedragen

Stufi is op enzo. Misschien nog eens iets in deeltijd...

Die rand die ik A heb genoemd, is dan niet bestaand he, dus dat is gewoon om even duidelijk te maken wat het moet voorstellen.

Je maakt dan dus nergens contact mee, als je al kunt spreken van nergens, want dat zou betekenen dat je ook ergens hebt en dat je dus uit iets van materie bestaat, omdat eigenlijk ieder 'bolletje' weer is op te delen in een volgend 'bolletje'.

Tenminste, zo zit het in mijn hoofd.

Volgens mij moet ik aan de medicatie...

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:35 schreef Isegrim het volgende:

[..]

Stufi is op enzo. Misschien nog eens iets in deeltijd...

Bel maar als je bijlessen nodig hebt

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:31 schreef jogy het volgende:

[..]

Kan je het ook zo zien dat die theorie eigenlijk niets meer is dan een manier om die krachten te berekenen zonder daadwerkelijk te begrijpen wat er nou gebeurt? Aangezien de theorie op een bepaald moment niet meer werkt? en die berekende constante 'G' dat is een waarde zonder dat het bekend is waar die waarde vandaan komt toch? Tenminste dat lees ik eruit. En bedankt trouwens voor de uitleg .

Nou kijk, een theorie heeft altijd bepaalde axioma's nodig. Er zijn een paar hele goede redenen om aan te nemen dat zwaartekracht zich laat beschrijven als de geometrie van ruimte-tijd. Dat kwam niet uit de lucht vallen. Dat de theorie op een bepaald punt niet meer werkt, laat zien dat de theorie niet volledig is. Newton's theorieen over zwaartekracht en mechanica zijn net zo: voor lage snelheden, zwakke zwaartekrachtsvelden enzo kloppen ze wel, maar het zijn limietgevallen : voor hogere snelheden en sterkere zwaartekrachtsvelden kloppen ze niet meer. Als je dan vergelijkingen vind waarvan je denkt dat die die limietgevallen wel goed beschrijven, dan moet je weer naar die lage limietgevallen kijken. In dat geval wil je dat je nieuwe theorie je oude theorie voorspelt. De algemene relativiteitstheorie stelt, dat voor zwakke zwaartekrachtsvelden de vergelijking van Newton tevoorschijn komt.

Die constante G is inderdaad een gegeven. Men is nog niet in staat om natuurconstantes te berekenen; ze kunnen alleen gemeten worden. Mocht je een methode vinden om ze te kunnen berekenen, dan heb je denk ik met zekerheid een Nobelprijs te pakken.

De algemene relativiteitstheorie is dus niet zomaar "een manier om die krachten te berekenen zonder daadwerkelijk te begrijpen wat er nou gebeurt". Men weet alleen nog niet hoe ze haar moeten verenigen met de kwantumveldentheorie. En daar zit een heel groot verschil tussen

Hmmz bedankt Haushofert, zoals jij het opschreef heb ik het nog nooit gelezen. Interessant wel.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 12:09 schreef jogy het volgende:

[..]

Helder . kwantum is op dit moment een beetje de grens van de wetenschap dus? En het bestaat enkel nog in de wereld van de theorie? In principe zou het zo zijn dat die kwantum overal tussen zit waar er [niks] is? Zoiets?

Het woordje "kwantum" komt van het idee dat straling alleen in kleine pakketjes kan worden gezonden. Dat bleek later grote gevolgen te hebben. Het is niet echt een zelfstandig naamwoord, het wordt iig niet zo gebruikt in de fysica ( misschien in plaats van 'hoeveelheid' ). Als je doelt op die quantum'fluctuaties' die zich in dat vacuum bevinden: dat is nagemeten door een Nederlander: Cassimir. De theorie bleek heel nauwkeurig de praktijk te beschrijven. Het is dus zeker meer dan alleen theorie. De quantumfysica is talloze malen getoetst, en elke keer bleek weer dat ze bijzonder nauwkeurig de werkelijkheid kan beschrijven. Die fluctuaties zijn dus overal om je heen.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:38 schreef Grieskameel het volgende:
[afbeelding]
[afbeelding]

Die rand die ik A heb genoemd, is dan niet bestaand he, dus dat is gewoon om even duidelijk te maken wat het moet voorstellen.

Je maakt dan dus nergens contact mee, als je al kunt spreken van nergens, want dat zou betekenen dat je ook ergens hebt en dat je dus uit iets van materie bestaat, omdat eigenlijk ieder 'bolletje' weer is op te delen in een volgend 'bolletje'.

Tenminste, zo zit het in mijn hoofd.

Volgens mij moet ik aan de medicatie...

Waarbij je bolletjes dus ook nog weer eens golven zijn.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 17:36 schreef TC03 het volgende:
Een zwart gat is inderdaad een soort geimplodeerde ster. Het is in ieder geval materie met een ontzettend hoge dichtheid, waardoor zelfs licht er door wordt aangetrokken (vandaar zwart gat).

het licht wordt er niet door aangetrokken, maar 'volgt' de massa min of meer (licht volgt de banen van de ruimtetijd).

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 19:50 schreef Grieskameel het volgende:
Waar de energie van de zon vandaan komt, dat is volgens mij ook nog onduidelijk, want de big-bang is ook iets waar men over discussieert.

De zon verkrijgt zijn energie dmv kernfusie, oftewel de zon zet massa om in energie (E=mc²).

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 19:50 schreef Zyggie het volgende:
Energie creeërt de massa dus.

Massa is een soort gestolde energie.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 19:56 schreef jogy het volgende:
Ik hoop dat er nog iemand met een IQ van 300 langs komt met een specialisatie in dat soort dingen en het talent om het simpel uit te leggen. Maar ik heb wel al meer inzicht en duidelijkheid gekregen in het hele zooitje, bedankt tot dusver. Ik ga even wat trillingen veroorzaken door bier te drinken.

Ik heb geen IQ van 300 ofzo, ik ben ook maar een eenvoudige eestejaars hbo natuurkunde student, maar wat wil je nog meer weten dan?

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 13:17 schreef Devolution het volgende:

[..]

het licht wordt er niet door aangetrokken, maar 'volgt' de massa min of meer (licht volgt de banen van de ruimtetijd).
[..]

Om het wat preciezer te stellen: een object waar geen kracht op werkt, volgt het kortste pad in de ruimte-tijd. Dit principe, dat de natuur altijd zo efficient mogelijk werkt, is ontzettend belangrijk in de natuurkunde: je kunt er de bewegingsvergelijkingen van Newton mee afleiden, de Maxwellvergelijkingen, de Klein-Gordon vergelijking, de veldvergelijkingen van Einstein, etc etc. In deze context wordt zwaartekracht dus niet als een kracht gezien, maar puur als de geometrie van de ruimte-tijd. Nou komt er een foton langs de zon. Wat gebeurt er?

De Zon bezit een zekere energie en massa. Volgens de algemene relativiteitstheorie zal deze zon dus de ruimte-tijd om haar heen krommen. Een foton reist langs dat kortste pad, maar zodra het langs de zon komt zal dat pad voor ons opeens gaan afbuigen. Dus het foton reist in de 4 dimensionale ruimte-tijd langs het kortste pad, maar in de 3 dimensionale ruimte ( dus zonder die tijdsdimensie ) zien wij dat ze afbuigt; in deze ruimte legt ze dus niet het kortste pad af. In de 3 dimensionale ruimte is het kortste pad immers een rechte lijn ! Zo'n kortste pad wordt ook wel een geodeet genoemd. Dat principe van de minimale inspanning door de natuur heet Hamilton's principe, en resulteert in de o-zo belangrijke Euler Lagrange vergelijkingen Wil je ook maar iets van de moderne fysica begrijpen, dan zul je deze vergelijkingen heel goed moeten kunnen begrijpen.

[ Bericht 4% gewijzigd door Haushofer op 30-09-2006 15:10:25 ]

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 19:32 schreef jogy het volgende:

[..]

Mozeskriebel! Ik begrijp het. Dus elk lichaam wordt bij elkaar gehouden door bindingen en neutronen in zo'n manier dat ik nu met mijn vingers deze onzin uit kan kramen, alles wat je ziet heeft zo'n bindingsveld om het even helemaal fout te benoemen vast en zeker, en de zwaartekracht trekt ons allemaal naar de grond zodat we niet wegfladderen de ruimte in.

Ja, zo kun je het zien In zo'n atoomkern zitten protonen en neutronen. Die protonen zijn allemaal positief, en stoten elkaar dus af. Toch blijven ze bij elkaar. Dat komt door een andere kracht: de sterke kernkracht. Die werkt tussen protonen en neutronen. Die kracht is ongeveer 100 keer zo sterk als de afstotende kracht in een kern. Dus blijven die protonen en neutronen mooi in die kern zitten. Die kracht werkt echter alleen op hele korte schaal; buiten het atoom is ze al bijna 0.

Je idee van bindingsvelden is heel mooi gevonden. Een elektrische lading heeft bv een elektrisch veld om zich heen. Een bewegende lading, bijvoorbeeld een stroompje, zorgt voor een magnetisch veld om de stroom heen. Een proton of een neutron hebben als het ware een veld om zich heen wat andere protonen of neutronen dichtbij naar zich toe trekt. En een massa heeft een zwaartekrachtsveld om zich heen. Als je gaat mierenneuken, kun je dus ook nog stellen dat 2 protonen elkaar via de zwaartekracht aantrekken. Die kracht is echter verwaarloosbaar klein. Tussen 2 protonen werken dus eigenlijk 3 krachten: de zwaartekracht ( aantrekkend, maar verwaarloosbaar klein ) , de sterke kernkracht ( aantrekkend, en verreweg het grootst ) en de elektrische kracht ( afstotend, maar een stuk kleiner dan de sterke kernkracht )

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 13:17 schreef Devolution het volgende:

De zon verkrijgt zijn energie dmv kernfusie, oftewel de zon zet massa om in energie (E=mc²).

Je begrijpt niet wat ik bedoel. Laat ook maar.

Zeg, Haushofert, nu je toch bezig bent: kan je het begrip ruimte-tijd helder uitleggen? Ik vind het altijd moeilijk om te snappen wat er mee bedoeld wordt, tijd is zo abstract waar ruimte juist exact is (vind ik dan). De combinatie tussen die twee vind ik erg vaag.

Enlighten me, please .

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 19:23 schreef Merkie het volgende:
Zeg, Haushofert, nu je toch bezig bent: kan je het begrip ruimte-tijd helder uitleggen? Ik vind het altijd moeilijk om te snappen wat er mee bedoeld wordt, tijd is zo abstract waar ruimte juist exact is (vind ik dan). De combinatie tussen die twee vind ik erg vaag.

Enlighten me, please .

Mja, als ik dan toch bezig ben

Simpel gezegd is een ruimte-tijd niks anders dan een 4-dimensionale verzameling, met 3 ruimte dimensies en 1 tijdsdimensie. Maar waarom kun je zoiets doen?

In de 3 dimensionale ruimte kun je afstanden definieren, via Pythagoras. Als ik de assen van mijn ruimte met x, y en z aangeef, dan is de lengte van bijvoorbeeld een staaf gegeven door l²= x² + y² + z². Dit heb je als het goed is gehad op de middelbare school, maar dan in de vorm a²=b² + c ².
Die x, y en z geven de coordinaten aan van de staaf, gemeten vanaf een oorsprong. Als ik nou om die staaf heen ga draaien, of een stukje opzij ga, dan veranderen die x, y, en z. Echter, die lengte van die staaf blijft hetzelfde. Noem die nieuwe x,y, en z na zo'n rotatie es x',y' en z'. Dan geldt dus, omdat de lengte na zo'n rotatie niet mag veranderen ( anders hebben we het niet meer over dezelfde staaf ! )

x²+y²+z² = x' ² + y' ² + z' ².

Zo definieer je afstanden in de 3 dimensionale ruimte, en hiermee kun je uitrekenen wat nou precies zo'n rotatie voorstelt. Kort gezegd : verschillende waarnemers, met als stelsels {x,y,z} en {x',y,' z'} meten bij de staaf dezelfde lengte l=l '. Na zo'n rotatie verandert de afstand niet ! Dat kun je je denk ik visueel ook wel voorstellen: als je een lijn op een stuk papier tekent, en je draait het papier, dan is de lengte van de lijn nog steeds hetzelfde. Hij wijst alleen een andere kant op, en dus zijn de x en y coordinaat van de lijn op het papier verandert.

Nou blijkt, dat volgens de relativiteitstheorie, je zoiets ook kunt doen in de ruimte en in de tijd. Daar blijkt, dat je ook zo'n soort afstand kunt definieren die voor alle waarnemers hetzelfde is. Alleen, dit is dus een afstand in een 4 dimensionale ruimte-tijd. Ook hier geldt weer: de componenten kunnen verschillen per waarnemer, maar die afstand is voor elke waarnemer hetzelfde. Dat laat toe, dat je over de ruimte-tijd kunt spreken als 1 geheel. De componenten van die ruimte-tijd zijn niet meer {x,y,z} maar zoiets als {c*t,x,y,z} . Je ziet dus dat er een component is bijgekomen: c*t. Die c is de lichtsnelheid, en die is voor elke waarnemer hetzelfde, dus in elk stelsel hetzelfde. Die c is nodig, om elke component dezelfde dimensie te geven.

Ik hoop dat dit een beetje duidelijk is

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 20:13 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Mja, als ik dan toch bezig ben

Simpel gezegd is een ruimte-tijd niks anders dan een 4-dimensionale verzameling, met 3 ruimte dimensies en 1 tijdsdimensie. Maar waarom kun je zoiets doen?

In de 3 dimensionale ruimte kun je afstanden definieren, via Pythagoras. Als ik de assen van mijn ruimte met x, y en z aangeef, dan is de lengte van bijvoorbeeld een staaf gegeven door l²= x² + y² + z². Dit heb je als het goed is gehad op de middelbare school, maar dan in de vorm a²=b² + c ².
Die x, y en z geven de coordinaten aan van de staaf, gemeten vanaf een oorsprong. Als ik nou om die staaf heen ga draaien, of een stukje opzij ga, dan veranderen die x, y, en z. Echter, die lengte van die staaf blijft hetzelfde. Noem die nieuwe x,y, en z na zo'n rotatie es x',y' en z'. Dan geldt dus, omdat de lengte na zo'n rotatie niet mag veranderen ( anders hebben we het niet meer over dezelfde staaf ! )

x²+y²+z² = x' ² + y' ² + z' ².

Zo definieer je afstanden in de 3 dimensionale ruimte, en hiermee kun je uitrekenen wat nou precies zo'n rotatie voorstelt. Kort gezegd : verschillende waarnemers, met als stelsels {x,y,z} en {x',y,' z'} meten bij de staaf dezelfde lengte l=l '. Na zo'n rotatie verandert de afstand niet ! Dat kun je je denk ik visueel ook wel voorstellen: als je een lijn op een stuk papier tekent, en je draait het papier, dan is de lengte van de lijn nog steeds hetzelfde. Hij wijst alleen een andere kant op, en dus zijn de x en y coordinaat van de lijn op het papier verandert.

Nou blijkt, dat volgens de relativiteitstheorie, je zoiets ook kunt doen in de ruimte en in de tijd. Daar blijkt, dat je ook zo'n soort afstand kunt definieren die voor alle waarnemers hetzelfde is. Alleen, dit is dus een afstand in een 4 dimensionale ruimte-tijd. Ook hier geldt weer: de componenten kunnen verschillen per waarnemer, maar die afstand is voor elke waarnemer hetzelfde. Dat laat toe, dat je over de ruimte-tijd kunt spreken als 1 geheel. De componenten van die ruimte-tijd zijn niet meer {x,y,z} maar zoiets als {c*t,x,y,z} . Je ziet dus dat er een component is bijgekomen: c*t. Die c is de lichtsnelheid, en die is voor elke waarnemer hetzelfde, dus in elk stelsel hetzelfde. Die c is nodig, om elke component dezelfde dimensie te geven.

Ik hoop dat dit een beetje duidelijk is

Het eerste gedeelte is allemaal heel logisch en makkelijk te begrijpen, maar zodra de tijd erbij komt vind ik het weer vaag en moeilijk voor te stellen.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 20:20 schreef TC03 het volgende:

[..]

Het eerste gedeelte is allemaal heel logisch en makkelijk te begrijpen, maar zodra de tijd erbij komt vind ik het weer vaag en moeilijk voor te stellen.

Bekijk eens de uitdrukking c²*t² - r². Hierin is r de afstand die in tijd t wordt afgelegd door een object. Je weet dat de lichtsnelheid c voor elke waarnemer gelijk is; dit is talloze keren nagemeten, en 1 van de 2 axioma's in de relativiteitstheorie. Neem nu een foton. Elke waarnemer meet dat dit foton met de lichtsnelheid c reist. En elke waarnemer meet dit vanuit zijn/haar eigen frame. Dus elke waarnemer meet dat het foton dezelfde afstand aflegt. Dus als ik twee waarnemers neem, met stelsels {t,r} en {t', r'} ( je ziet dat ik die x,y,z afkort met r ) dan geldt dat:

c²*t²-r² = c²*t' ² - r' ².

Nou geldt er voor een foton dat de afgelegde weg r gelijk is aan de snelheid c maal de tijd t. Dus c*t=r. En we zeiden net dat dit gelijk is aan c*t'=r'. Je ziet dat bovenstaande uitdrukking voor het foton gelijk is aan 0.

Die uitdrukking, dat was die afstand in de ruimte-tijd waar ik het over had. Je ziet dat die afstand negatief wordt, zodra r² > c²*t² , oftewel voor snelheden groter dan c. En dat mag niet volgens de RT

Je gebruikt dus de lichtsnelheid, die voor iedereen hetzelfde is, om een invariante afstand te definieren in de ruimte en in de tijd. Met invariant bedoel ik dan "voor elke waarnemer hetzelfde". Wederom, de componenten kunnen wel anders zijn.

Is dit niet 't punt waarop rudeonline wakker wordt?

Ruimtetijd betekent dus dat er een extra dimensie is die de omgeving om ons heen bepaalt? Dus de ruimtetijd beschrijft elk object met x,y,z en c*t? Maar wat heeft die c*t dan voor invloed? De enige invloed lijkt mij dat het object voor waarnemers niet altijd hetzelfde is (afhankelijk van afstand c*t?).

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 20:44 schreef gronk het volgende:
Is dit niet 't punt waarop rudeonline wakker wordt?

Ja, daar wacht ik eigenlijk ook op

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 20:45 schreef Merkie het volgende:
Ruimtetijd betekent dus dat er een extra dimensie is die de omgeving om ons heen bepaalt? Dus de ruimtetijd beschrijft elk object met x,y,z en c*t?

Uhm, nou, je stelt het wat appart: je moet het meer zien als een 4-dimensionale verzameling, met punten {c*t,x,y,z}. Het beschrijft het object zelf niet; het beschrijft puur de positie en tijd van een object. Maar dat hangt af van de waarnemer.

Teken es een lijn op een stuk hokjespapier. Je kunt nu elk hokje nemen als "oorsprong", en van daaruit de lijn beschrijven. De lijn zelf is onafhankelijk van de keuze van je basis ( dus het stelsel waarmee je de componenten van die lijn beschrijft ) Dat geldt in elke wiskundige ruimte.

Je zult zien, dat als je met de stelling van pythagoras de lengte van de lijn wilt bereken, dit niet afhangt van hoe je de componenten van die lijn beschrijft: je komt altijd op hetzelfde antwoord uit. Als je bv op een landkaart de afstand tussen Amsterdam en Rotterdam berekent, en je roteert de kaart 90 graden en doet de berekening nog es, dan krijg je weer dezelfde berekening.

alles is niets, niets is iets.

quote:

Op zondag 1 oktober 2006 14:54 schreef jogy het volgende:
Op zich wel een leuke openingszin; Ik kan sex met je hebben zonder je aan te raken, zal ik het bewijzen? ( kwam gisteren een vriend van me mee op de proppen, nog niet getest trouwens want ik wilde geen klap in m'n gezicht )

Mijn Natuurkunde leraar van de middelbare school wilde altijd nog een keer iemand een klap in het gezicht geven en dan voor de rechter bewijzen dat hij het slachtoffer nooit aangeraakt had.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 16:12 schreef jogy het volgende:

Ik heb een tijdje geleden gelezen, in een niet wetenschappelijk boek trouwens, dat de moleculaire dichtheid van alles zo'n 98% [niks] is, kan dat kloppen of is dat zwaar gelul want ze hebben het hele ding tot aan de wortel uitgeplozen en het blijkt dat hout een stuk massiever is dan bijvoorbeeld lucht.

Opzich wordt het in dat niet wetenschappelijke boek van je vrij helder uitgelegd , maar ik kan wel begrijpen dat je een beetje een beeld wil hebben. Ik vond zelf de documentaire The Elegant Universe heel duidelijk. Dat gaat in principe over de stringtheorie, maar wat jij in je OP noemt komt er ook in voor:
http://www.pbs.org/wgbh/nova/elegant/program.html

quote:

Op zondag 1 oktober 2006 17:05 schreef jogy het volgende:

[..]

. Bedankt voor de link .

http://video.google.nl/videosearch?q=nova+elegant

Als je het meteen helemaal wil zien of wil downloaden en op DVD zetten ofzo.

tvp

quote:

Op zondag 1 oktober 2006 20:30 schreef partyyboyy het volgende:
tvp

quote:

The nuclear radius is less than 0.01 % (1/10,000th) of the radius of the atom. Thus the density of the nucleus is more than a trillion times that of the atom as a whole. One solid cubic millimeter of nuclear material, if compressed together, would have a mass of around 200,000 tonnes. Neutron stars are composed of such material.

http://en.wikipedia.org/wiki/Atomic_nucleus
http://en.wikipedia.org/wiki/Neutron_star

topic om nog eens goed door te werken! Erg interssant!

Het is sowieso vrij subtiel wat je onder materie verstaat; in de quantumfysica is een elektron bijvoorbeeld een puntdeeltje. Dat levert wiskundig gezien nogal aardige taferelen op, want als je de ladingsdichtheid van een elektron bekijkt wat zich op een coordinaat r bevindt, dan is de ladingdichtheid 0 voor alle coordinaten ongelijk aan r. En oneindig op de coordinaat r. Want je hebt immers een eindige lading, die je deelt door een "oneindig klein volume": 0. Dus je ladingsdichtheid Q/V wordt zoiets als Q/0. En dat is knoerthard oneindig. Om dit juist te beschrijven heb je zogenaamde distributies nodig.

De grootte van een atoomkern kun je karakteriseren adh de materiele grootte, maar bv ook aan het veld wat er omheen zit.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 19:56 schreef jogy het volgende:
Ik ga even wat trillingen veroorzaken door bier te drinken.

Dat werkt het beste.

Wat je oppikt van het universum om je heen en jezelf is een perceptie. Je kunt dingen op allerlei manieren ervaren en in de natuurwetenschappen geldt eigenlijk hetzelfde. Een deeltje kun je ervaren als een massief dingetje in een lege ruimte, kijk je er op een andere manier naar dan zie je zeeen van trillingen. Dat beide zienswijzen prima naast elkaar kunnen bestaan is bewezen met experimenten. Het is bijvoorbeeld mogelijk om één en hetzelfde deeltje door twee gaten tegelijk te zien gaan. Dat lijkt heel paradoxaal.

Op het niveau van de quantum mechanica gelden totaal andere wetten dan in onze afgeleide perceptuele macrokosmos. Op atomair niveau praat je niet over leegte, ruimtetijd is geen vacuum, deeltjes hebben overal invloed. Subatomaire deeltjes luisteren naar heel andere wetten, waarbij ijkpunten als 'tijd' en 'plaats' of 'oorzaak' en 'gevolg' bijvoorbeeld helemaal niet zo concreet vast liggen en grotendeels bepaald worden door interactie. In die wereld spreek je snel over benaderingen en kansberekeningen. De dagelijkse wereld om ons heen is een afgeleide hiervan, bezien door een menselijke bril.

Ja, er is een kans dat je door een weegschaal heenzakt en naar het middelpunt van de aarde wordt gezogen, maar die kans is verwaarloosbaar klein. Gelukkig. Dit heeft te maken met een reeks minuscule factoren die voor ons exact goed uitpakken. Er zijn theorieen die uitgaan van een multiversum waarbij er oneindig veel universums bestaan waar die factoren telkens ietsjes anders zijn. Het leeuwendeel van die universums heeft totaal geen bestaansrecht en hebben zich nooit tot universum kunnen ontwikkelen, ons universum is dan een van de bar weinige vreemde eenden in de bijt waar de dobbelstenen precies goed liggen. Ons universum is dan eigenlijk een gigantische natuurlijke quantum computer die continu berekeningen maakt waarbij de uitslagen zich manifesteren in onszelf en hoe we de wereld om ons heen ervaren. De factoren zijn precies goed, maar dat wil zeggen: hier en nu en tijdelijk. Naar mate ons universum ouder wordt veranderen die factoren. En het is te hopen dat we binnen enkele miljarden jaren weten hoe we die factoren binnen levensvatbare marges kunnen houden omdat het anders afgelopen is. Ook ons universum staat op de nominatie om te veranderen in een eindeloze dooie soep van niks.

Het universum zoals we dat nu kennen, waarschijnlijk slechts ca. 14 miljard jaar oud, kan het trucje beslist geen honderden miljarden jaren meer volhouden. Dit is nu al te zien met een vertragende lichtsnelheid en een versnellende uitdijing van het universum. Concreet is het een race tegen de klok. Met een versnellende noodvaart komt een kosmologische event horizon onze kant op. Op de grens heel ver weg vervagen sterrenstelsels in de redshift. Niks mis met die stelsels, het leven gaat ginds ook gewoon door, ze onttrekken zich slechts aan onze realiteit. Ze zijn later nooit meer waar te nemen of te bereiken. Het universum om ons heen wordt leger en kleiner. Om het nog triester te maken, er komt een moment dat die grens zich binnen microscopische grenzen bevindt waardoor meer complexere deeltjes voor altijd buiten elkaars invloed zullen zijn en simpelweg niet meer bestaan. Wat dan rest is niks.

Genoeg doemscenario's. Zwaartekracht is een verbuiging van ruimtetijd, d.w.z. de dichtheid van ruimte en het tijdverloop neemt toe naar mate je dichter bij massa komt. In feite is dit versnelling. De aarde onder je voeten versnelt zich in jouw richting, zonder van plek te veranderen, jij versnelt je richting de aarde. Een weegschaal is een dingetje dat de kracht van beide versnellingen vertaalt in een cijfer dat je gewicht aangeeft. Drink je teveel bier dan zul je zien dat die kracht door de jaren heen groter lijkt te worden, maar dat is schijn. Ook kunnen je handen gaan trillen.

Verdiep je in COBE, dit onderzoek naar background radiation heeft de afgelopen tijd belangrijke dingen bevestigd die op termijn veel inzicht zullen opleveren op tal van wetenschappelijke velden. We zijn een belangrijke stap dichter bij het ontrafelen van 'het mysterie'. Verder hebben enkele universiteiten materiaal online staan waarin veel wordt uitgelegd. Een eerste semester kosmologie is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die in deze materie geinteresseerd is. Moeilijk is het niet, zeker niet als je al geinteresseerd was.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 16:12 schreef jogy het volgende:
Het zal zo zijn dat elke soort materie natuurlijk een andere moleculaire dichtheid heeft ( toch? )

Met materie wordt op zuivere stoffen gedoeld. Kortom praten over moleculaire dichtheid kan helemaal niet in dat opzicht.

quote:

maar als je bijvoobeeld kijkt naar een bouwsteen van ons aller menselijke lichaam, is het bekend hoeveel bewegingsruimte een atoom heeft binnen een molecuul?

Ja, kun je bijvoorbeeld afleiden uit de ontledingstemperatuur. Hoe zwakker de interne bindingen in een molecuul, hoe lager de ontledingstemperatuur is, hoe makkelijk de atomen kunnen bewegen ten opzichte van elkaar. Ook aan de mate van reactiviteit kun je zien hoe veel ruimte een atoom krijgt in een molecuul. Deze factoren worden bepaald door elektronegativiteit, een atoom met een hoge eletronegatieviteit zal weinig bewegingsruimte hebben in een molecuul omdat de verbindingen met andere atomen heel sterk zijn.

quote:

Ik heb een tijdje geleden gelezen, in een niet wetenschappelijk boek trouwens, dat de moleculaire dichtheid van alles zo'n 98% [niks] is, kan dat kloppen

Kan wel kloppen, atomen zijn bizar klein. Overigens is er geen niks tussen de verschillende atomen in een molecuul, er kan straling zijn.

quote:

Of is dat zwaar gelul want ze hebben het hele ding tot aan de wortel uitgeplozen en het blijkt dat hout een stuk massiever is dan bijvoorbeeld lucht.

Handig om verschillende fasen met elkaar te gaan vergelijken. Waterdamp is ook minder massief dan water. Bovendien heersen in hout veel sterkere vanderWaalskrachten waardoor de kristalstructuur sterker is, en zitten er in een cellulosemolecuul zwaardere atomen dan in lucht waardoor het totale molecuul (of het mengsel daarvan met betrekking tot lucht) natuurlijk ook zwaarder wordt.

quote:

Kan het waar zijn dat lucht en hout op een gegeven moment nauwelijks verschillen op microniveau?

Dat klopt. De wetenschap gaat er vanuit dat alle materie om ons heen is opgebouwd uit elementaire deeltjes (quarks en elektronen). Die op hun beurt weer uit energie bestaan (zie Einsteins E=mc^2 )

Steek overigens niet overal de draak mee en probeer niet grappig te doen, dat is heel irritant als je mensen iets uit wil leggen. Ik heb liever dat je kritisch luistert en niet popi-jopie uit gaat hangen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Bolkesteijn op 08-10-2006 04:23:07 ]

wow dames en heren, dank jullie wel voor dit mooie topic
ik kon vrijwel alles begrijpen, dus heel goed uitgelegd, maar toen Haushofer over tijd begon, en ook zijn tweede uitleg, had ik echter wel een brainfart, maar wellicht in de toekomst met iets meer kennis dat ik het wel zal snappen

quote:

Op zondag 8 oktober 2006 03:54 schreef Keromane het volgende:

Het is bijvoorbeeld mogelijk om één en hetzelfde deeltje door twee gaten tegelijk te zien gaan. Dat lijkt heel paradoxaal.

Dat is niet zo. Je kunt niet een meting van de positie van het elektron doen, en meten dat deze zich op 2 plaatsen tegelijk bevindt.

quote:

Op het niveau van de quantum mechanica gelden totaal andere wetten dan in onze afgeleide perceptuele macrokosmos.

Da's ook niet helemaal waar; Ehrenfest onder andere heeft nogal wat links gelegd tussen de quantumfysica en de klassieke fysica. Er zijn natuurlijk op bepaalde punten grote verschillen, maar er zijn ook zeker overeenkomsten te noemen.

quote:

Op atomair niveau praat je niet over leegte, ruimtetijd is geen vacuum, deeltjes hebben overal invloed.

Hej, als ik dan toch aan het mierenneuken ben: deeltjes zijn in de quantumveldentheorie locaal. Wat wil zeggen dat ze niet overal aanwezig kunnen zijn. En ze kunnen dus niet "overal invloed hebben".

quote:

Subatomaire deeltjes luisteren naar heel andere wetten, waarbij ijkpunten als 'tijd' en 'plaats' of 'oorzaak' en 'gevolg' bijvoorbeeld helemaal niet zo concreet vast liggen en grotendeels bepaald worden door interactie. In die wereld spreek je snel over benaderingen en kansberekeningen. De dagelijkse wereld om ons heen is een afgeleide hiervan, bezien door een menselijke bril.

Maar oorzaak en gevolg zijn nog steeds vastgelegd. En causaliteit heel erg belangrijk.

quote:

Het universum zoals we dat nu kennen, waarschijnlijk slechts ca. 14 miljard jaar oud, kan het trucje beslist geen honderden miljarden jaren meer volhouden. Dit is nu al te zien met een vertragende lichtsnelheid...

Dat is geloof ik bij lange na niet een algemeen geaccepteerd wetenschappelijk feit.

Tot zover mijn correcte gezever

quote:

Op zondag 8 oktober 2006 10:41 schreef releaze het volgende:
wow dames en heren, dank jullie wel voor dit mooie topic
ik kon vrijwel alles begrijpen, dus heel goed uitgelegd, maar toen Haushofer over tijd begon, en ook zijn tweede uitleg, had ik echter wel een brainfart, maar wellicht in de toekomst met iets meer kennis dat ik het wel zal snappen

Het is een gewenning wat je moet krijgen, denk ik. Om de speciale relativiteitstheorie aardig ( of beter: conceptueel ) te begrijpen, heb je echt geen moeilijke wiskunde nodig. Ik heb in dit topic een tijd terug Rudeonline proberen uit te leggen hoe dat nou zit met tijd in de relativiteitstheorie, met wat plaatjes enzo erbij. Misschien dat jij het wel begrijpt

quote:

Op zondag 8 oktober 2006 11:04 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Het is een gewenning wat je moet krijgen, denk ik. Om de speciale relativiteitstheorie aardig ( of beter: conceptueel ) te begrijpen, heb je echt geen moeilijke wiskunde nodig. Ik heb in dit topic een tijd terug Rudeonline proberen uit te leggen hoe dat nou zit met tijd in de relativiteitstheorie, met wat plaatjes enzo erbij. Misschien dat jij het wel begrijpt

ik heb deze thread al gebookmarked, misschien dat ik later aan het andere topic begin. de TT komt me bekend voor dus wellicht heb ik hem weleens gelezen. ook al op wiki gezocht over relativiteitstheorie en/of algemene relativiteitstheorie maar het is zoveel theorie dat die kennis, naarmate ik er niks meer mee doe, gewoon uit mn hoofd sijpelt de enige plek waar ik dit tegenkom is nl op fok

Een atoom is in ieder geval 99.99999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999% niks (plusminus).

Dus een molecuul ook.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 18:19 schreef Pappie_Culo het volgende:
Een atoom is in ieder geval 99.99999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999% niks (plusminus).

Dus een molecuul ook.

Volgens mij is het eerder 99.99999999999 %

100% niks lijkt me sterk.

Enneh.... ik ga in op de TT. Dus als 'we' er al voorbij zijn, gelieve de TT ook aan te passen

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 18:59 schreef Pappie_Culo het volgende:
100% niks lijkt me sterk.

Enneh.... ik ga in op de TT. Dus als 'we' er al voorbij zijn, gelieve de TT ook aan te passen

Te lui om het hele topic te lezen?

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 19:03 schreef ThinkTank het volgende:

[..]

Te lui om het hele topic te lezen?

Ook... Maar aangezien het een algemene TT is mag ik daar ook algemeen op reageren.

Anders zou het hele begrip 'offtopic' ook een beetje moeilijk hanteerbaar worden.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 18:59 schreef Pappie_Culo het volgende:
100% niks lijkt me sterk.

Daar trekt de natuurkunde zich niks van aan.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 19:24 schreef Grieskameel het volgende:

[..]

Daar trekt de natuurkunde zich niks van aan.

Okee. Kun je dat uitleggen?

Want 100% niks is niks. En dat je de positie van bepaalde deeltjes niet kunt bepalen en weet ik veel wat voor ingewikkelde zaken nog meer... Dat doet daar volgens mij niets aan af.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 19:30 schreef Pappie_Culo het volgende:

[..]

Okee. Kun je dat uitleggen?

Want 100% niks is niks. En dat je de positie van bepaalde deeltjes niet kunt bepalen en weet ik veel wat voor ingewikkelde zaken nog meer... Dat doet daar volgens mij niets aan af.

Lees het topic maar door.

Bedoelde je dit?

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 21:34 schreef Schonedal het volgende:
Laten we nu maar gerust stellen dat de materie 100% leeg is.
We hebben dan wel moleculen en atomen en atoomdeeltjes maar die bestaan weer uit quarks en daarvan is al helemaal geen afmeting aan te geven.
Je kunt zelfs ook nog een stapje verder gaan met strings maar een afmeting hebben die ook al niet.
Van materie kun je hooguit zeggen dat het massa en lading heeft, bovendien oefenen al die deeltjes kracht op elkaar uit, hiervan is de zwaartekracht nog wel de zwakste.
Materie bestaat dus niet uit fietskogeltjes of zo.
Kort gezegd: Alles is niets.
Om deze reden kan het ganse heelal in een spelde(n)knop.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 11:20 schreef Grieskameel het volgende:

[..]

Ik ga nog steeds uit van 0%, want ik heb ze nog niet zien bewijzen dat de materie die ze al zouden hebben gevonden niet meer op te delen is in iets anders, net als ze niet kunnen bewijzen dat er om het heelal een muur zit. Want als dat zo zou zijn, wat zou er dan achter die muur zitten?! Oneindig groot bestaat, betekent oneindig klein bestaat ook.

Misschien dat Haushofer mij kan verbeteren?

Mag ik aan deze laatste quote dit meesterwerkje van eigen hand toevoegen?

quote:

Ik geloof niet in moleculen want ik heb er nog nooit een gezien

Kijk, het is allemaal leuk en aardig. Maar niets = vacuum. En in een absoluut vacuum is de massa 0, oftewel NUL.

Daar kan dus niets inzitten en niets uit worden opgebouwd. Ook geen energie van 't een of ander, want ook energie heeft massa. Voor zover mij bekend althans.

Ik zuig echt @ natuurkunde e.d. Maar iedere debiel begrijpt dat massa geen gestalte krijgt uit NUL. Want alleen 0 bestaat uit 0. Je moet iets hebben. Of dat nou een fietskogeltje is of lastig te omschrijven energie van't één of ander.

Bij benadering 0? Zeker. 0? Zeker niet.

In een vacuum heb je dus een gemiddelde energie van 0. Maar dat betekent niet dat er geen deeltjes zijn. Er kunnen prima deeltjes worden gecreeerd en weer vernietigd. En die hebben een massa.

Om het maar ff technisch te stellen: bij de padintegraal integreer je over alle momenta in je propagator, dus ook over momenta die niet voldoen aan de energie-conditie. Dit laatste geval noemt men dan "virtuele deeltjes". Die kunnen ook in het vacuum ontstaan.

Ja, helaas hoef je voor technische verhalen niet bij mij aan te komen.

En een absoluut vacuum is volgens mij echt een absoluut vacuum. En dat kan alleen als er geen deeltjes zijn, al nemen we als mens dan genoegen met 'heel weinig deeltjes'

Jij hebt er blijkbaar verstand van... Maar ik heb echt nog nooit gehoord van deeltjes die uit het niets ontstaan. En iemand moet met een goed verhaal komen voordat ik geloof dat alles om ons heen met gemak wordt opgebouwd uit 0.

Daar ging het me effe om

quote:

Op donderdag 12 oktober 2006 12:40 schreef Pappie_Culo het volgende:
Ja, helaas hoef je voor technische verhalen niet bij mij aan te komen.

En een absoluut vacuum is volgens mij echt een absoluut vacuum. En dat kan alleen als er geen deeltjes zijn, al nemen we als mens dan genoegen met 'heel weinig deeltjes

Dat kun je wel definieren. Wiskundig definieert een fysicus een vacuum als de toestand die 0 impuls geeft als je er de impulsoperator op loslaat ( dus als je wilt weten hoeveel impuls er in een bepaalde toestand zit ) Alleen blijkt dat als je het in de context van de quantumveldentheorie bekijkt ( en dat doen we voor het gemak even, daar er geen serieuze alternatieven zijn ) op kleine schaal dat vacuum niet stabiel is, en dat er kleine schommelingen zijn. Die deeltjes worden gemaakt en weer vernietigd, maar ze zijn wel gemeten. Dus het is niet alleen iets wiskundigs.

quote:

Jij hebt er blijkbaar verstand van... Maar ik heb echt nog nooit gehoord van deeltjes die uit het niets ontstaan. En iemand moet met een goed verhaal komen voordat ik geloof dat alles om ons heen met gemak wordt opgebouwd uit 0.

Daar ging het me effe om

Google dan even op "Cassimir effect". Da's ook nog es een Nederlander. Tov toch.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 19:52 schreef Pappie_Culo het volgende:

Ik zuig echt @ natuurkunde e.d. Maar iedere debiel begrijpt dat massa geen gestalte krijgt uit NUL. Want alleen 0 bestaat uit 0. Je moet iets hebben. Of dat nou een fietskogeltje is of lastig te omschrijven energie van't één of ander.

En daarom heeft het geen nut om als leek iets te zeggen over diepere natuurkunde. Deze verken je door middel van wiskunde en experimenten, en niet door 'gezond verstand'. Want dat gezonde verstand is bijna niets waard op dit vlak.

zeer grote tvp


Behoorlijk interessant tbh !

quote:

Op woensdag 29 november 2006 10:30 schreef jogy het volgende:
Leuk artikel, gejat uit een ander topic.

http://www.ode.nl/article.php?aID=3759

Leuk, maar erg suggestief. Ik vind het een soort tweedegraads religie, veel mensen denken tegenwoordig dat onverklaarbare dingen niet door een God verklaard kunnen worden, dus stappen we over naar een tweede (eveneens speculatief) niveau, de Zero Point Field.

Een verhaaltje leuk aan elkaar praten maakt het nog niet waar .

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 17:29 schreef jogy het volgende:

[..]

Naja, hij schreef het, ik niet, ik geloof gewoon alles door een heerlijk gebrek aan kennis in deze richting van onze realiteit. Maar er bestaat toch een theorie dat een zwart gat niets meer is dan een hevig geimplodeerde ster ofzo, met een dichtheid van heb ik jou daar?

En die chemische binding vind ik ook vaag, hoe kan dat er nu voor zorgen dat een stalen buis met gemak voor een schedelbasisfractuur kan zorgen? .

Omdat de stevigheid van je schedel natuurlijk wordt bepaald door dezelfde krachten

Ik zie veel "zweverig gezwam" uitgelegd met andere termen en kreten

Wel typisch dat mensen over precies hetzelfde spreken, maar met andere woorden. En dat het juist die terminologie is waar mensen over struikelen.