Dusss... Jean-Paul was vertrokken, toen we onze cottage verlieten, zagen we hem met zijn koffer richting het huisje van Karel de wijnkenner vertrekken (ik denk tenminste dat hij daar naar toe ging). Wij er stiekem in sluipmodus achteraan, richting de cottage van het secretariaat. Wat we gingen doen was me op dat moment niet duidelijk, maar dat het leuk beloofde te worden, stond wel vast.
We verstopten ons aan de achterkant van de cottage. Evert had het telefoonnummer van Chili bij zich, zij is immers de managementsecreatresse en moet als zodanig altijd bereikbaar blijven voor noodgevallen. Haar telefoon staat dan ook altijd aan. Dus Evert bellen. Op een hijgerige toon: "Hallooo... meisje... (hijg hijg) wil jij een LOLLIE?" Horen we zo uit de cottage "Goedverdoemme! Viespoik! Achterlieke banaan!" Klik, verbinding verbroken. Evert belde opnieuw. Weer pakte Chili op. "Ik weet wat jullie daar aan het doen zijn... stelletje... viespeuken! Ik kom zometeen naar je toehoe, HAHAHAhehehehehe..." en snel verbrak Evert de verbinding. "Denk je dat ze je stem herkend heeft, Evert?" - "Nee joh, zijn stem toch niet. Komop, nu fase twee van ons project." zei Dirk-Jan. We slopen elk naar een raam rond het huis. Op een teken van Dirk-Jan tikten we allemaal om de beurt op de ramen. In de cottage ontstond gerommel. "Goedverdoemme! Klootz*k!" Daarna lieten we het even stil worden. Voordat we allemaal voor de ramen sprongen en de dames daar met een luid "BAAAHHH!" zodanig deden schrikken, dat we een aantal "IIIEEE!" hoorden uit het huisje. Wat een heerlijk geluid.
Nog voordat we goed en wel waren bijgekomen, zwaaide de deur aan de voorkant open en kwam er een woedende Diane in haar pyama naar buiten gerend. "Kom hier! Klootzakken! Ik zal jullie!" Wij maakten dat we wegkwamen, en omdat secretariaatsdames doorgaans niet hard kunnen rennen, kostte ons dat in het geheel geen moeite.
Jean-Paul had echter nog steeds geen slaapplaats gevonden en kwam, al zoekende, op het tumult af. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij verbaasd aan de dames, die nu met zijn allen in hun pyama stonden te krijsen. "Wat? JIJ! Jij bent het gewoon, he? Diane! Hier moet je zijn! Chili greep de stomverbaasde Jean-Paul bij zijn kraag en begon te duwen en te trekken. "Rustig, rustig!" probeerde Jean-Paul de boel te sussen. "ROESTIG? Iek zal jou roestig!" hoorde ik Chili van veraf krijsen. "Jai hebt mai gebeld he, jai hebt die noemer ien die telefoon!" Wij konden onze pret niet op.
Even later werd er op de deur van onze cottage gebonst. Het was Jean-Paul die met een rood hoofd voor onze deur stond. Ik stond op en liep naar de deur. Met een slaperige blik in mijn ogen zei ik "O, ben jij het weer... Kan je nergens anders terecht? Laat ons toch sl..." - " Ik zal je! Waar is de rest van jullie! Ik zal jullie leren! Het teambuildingsweekend een beetje verp..." scandeerde Jean-Paul terwijl hij naar binnen liep, totdat hij zag dat iedereen van ons in zijn bed lag. Verbaasd keek hij om zich heen. "Maar... Jullie..." - "Ja, wat! Wat is er nou man?" keken we Jean-Paul met zo'n WTF blik aan. Hij snapte er allemaal niets meer van. Hoofdschuddend verliet hij ons cottage en ging verder op zoek naar een slaapplaats.
Voldaan vielen we allen in slaap, moe geworden van deze grappenmakerij
![]()
Morgen immers weer vroeg op voor het vlottenbouwen.