quote:
Op woensdag 26 juli 2006 03:26 schreef Nadine26 het volgende:Kortom: meisjes communiceren met elkaar door het uitwisselen van (quasi)-gevoelens. Zodat ze elkaar steeds in hun ellende kunnen bevestigen door te roepen: "Joh, dat heb ik óók!" En na een korte pauze: "Alleen dan véél erger!" Zo ontstaat er namelijk (quasi)-intimiteit, en (quasi)-vertrouwelijkheid. Meisjesvriendschappen onstaan vaak in de slagschaduw van een of ander persoonlijk drama. "Echt waar joh, heb jij dat allemaal meegemaakt? Wat érg! Wat vreselijk! Maar ik kan je heel goed begrijpen, ik heb namelijk net zoiets meegemaakt, alleen was het bij mij geen aanranding maar een verkrachting met een vleesmes. Wil je het litteken zien?"
Ik heb het echt exáct zo meegemaakt
![]()
.
Zit je daar midden in de kroeg, gewoon een beetje over relaties te lullen, begon er een van de aanwezige vrouwen over haar ex-vriend.
Hij had haar regelmatig geslagen, etc. etc.
"Och," zegt een andere aanwezige vrouw, "Ik heb ooit een vriendin gehad die me vrijwel elke dag sloeg."
"Pfffffffff, ik ben zelfs enkele keren verkracht!"
"Verkrachten, verkrachten? Ik werd eerst in elkaar geslagen en als ik dan uitgeteld op de grond lag verkrachtte hij me!"
En dat is echt nog anderhalf uur zo door gedaan, waarbij het doel was elkaar steeds weer te overtreffen
![]()
.
Disclaimer: Vrees niet, geen van beiden heeft ooit het bed met me gedeeld...Wat mij nog het meest opviel?
De plastische manier waarop ze er mee omgingen... Geen emoties, geen naar boven komende trauma's, helemaal niks en het meest frappante, geen enkele terughoudendheid... Alsof ze zomaar even tussendoor een aflevering van GTST beschreven
![]()
.
Alsof het 2 mannen betrof die hun pik op tafel gooien en er een meetlat langs leggen...
Zo kwam ik ook ooit eens een vriendin tegen in de cafetaria bij het ophalen van mijn patatjes... Of ik het al gehoord had! Ze was depressief verklaard, had zelf het idee dat ze borderline had en hoefde nu niet meer te werken!
Echt, het enthousiasme waarmee ze het publiekelijk vertelde, alsof ze zojuist de loterij gewonnen had
![]()
.
Disclaimer: Vrees niet, geen van de bovenstaande vrouwen is ooit mijn vriendin geweest.Tja, kan heel mensonterend klinken, maar dan neem ik het allemaal toch echt enigszins met een korreltje zout...
Ik bedoel, tuurlijk, iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken, maar om nu op te gaan scheppen over en trots te zijn op de toch behoorlijk traumatische ervaringen die je allemaal doorgemaakt hebt... Het komt op mij nogal ongeloofwaardig over...
Ik denk dan ook dat je gelijk hebt dat (veel) vrouwen nogal theatraal aangelegd zijn en zich desnoods identificeren met iets wat ze op tv zien.
Op zich natuurlijk niet zo'n probleem... Tenzij ze het ook nog als "excuus" gaan gebruiken om zelf maar geen verantwoordelijkheden te hoeven nemen...
Het borderline-patat vrouwtje was haar baan al maanden spuugzat, dus die borderline diagnose kwam echt als geroepen... "Oeh, oeh, ik heb borderline! Kan ik eindelijk weer leuke dingen doen!"
Zo heb ik ook ooit eens een ex gehad die het voor elkaar kreeg om telkens de trauma's die ze door haar exvriend had opgelopen te verergeren...
Begon haar betoog met verbale mishandeling en reageerde ze daarom af en toe irreel, daarna kwamen zelfs haar leugens voort uit de mishandeling van destijds.
"Ja ok, ik lieg regelmatig, maar dat komt door mijn ex-vriend, die heeft me dusdanig gehersenspoeld dat ik het verschil tussen goed en fout niet meer zie
![]()
." (<= letterlijk)
Tja, natuurlijk onwijs makkelijk, zo hoef je namelijk geen enkele verantwoordelijkheid meer te nemen voor je eigen handelen, maar het is natuurlijk te belachelijk voor woorden...
Zég je echter dat ze daar de verantwoordelijkheid niet op af kan schuiven aangezien ze het toch echt zelf is die de leugens verteld en het verleden daar dan op zich niet echt veel mee te maken heeft, dan begrijp je haar niet, ben je een ongevoelige klootzak en ben je over een paar maanden zélf de reden dat ze leugens vertelt...
Hetgeen ze later ook daadwerkelijk bleek te doen
![]()
.
Nah ok, dat was dan ook wel een behoorlijk labiel ding en godzijdank zijn niet alle vrouwen zo, maar ik heb toch wel regelmatig dergelijke situaties meegemaakt, waarbij dus telkens naar trauma's als argument gegrepen werd om de eigen verantwoordelijkheid te ontvluchten.
Kun je daar als man wat mee? Nee, tuurlijk niet... Naja, troosten, er begrip voor tonen en alles vergeven en vergeten aangezien zij er dus niets aan kan doen vanwege alle trauma's, hetgeen in mijn ogen ook het doel van de vrouw is in dit geval...
Ander voorbeeldje?
- Ejeuuh, ik doe nu al de hele week de afwas, zou jij hem vanavond willen doen?
"Sjezus! M'n ex behandelde me 4 jaar als een huissloofje! Weet je hoe moelijk ik het daar mee heb gehad?!?! En nu doe jij godverdomme hetzelfde!"
De man denkt: "Huh? Ik heb het over 1 enkel afwasje dat jij ook wel een keer kunt doen... Wat heeft dat met je ex te maken? Ik ben je ex toch niet
![]()
."
Van de man wordt echter verwacht: "Ach gos, da's wel heel sneu ja... Ik doe de afwas wel weer..."
Zo niet, dan toon je geen begrip...
![]()
.
Tja, het maakt het leven van de vrouw vast wel makkelijk en ik wil er ook echt de daadwerkelijke trauma's niet mee bagataliseren, maar het blijft natuurlijk gewoon emotionele chantage...