De Kunst van het loslaten van een ex #42

Volgens mij durf ik gewoonweg niet meer... En ik ben nu gelukkig. Volgens mij zou ik het enkel uit schuldgevoel doen. Maar dat is wel een erg sterk gevoel. Dat ik het nú goed moet doen. Zucht... Ik weet niet wat ik voel. Ze was altijd alles en toen leek ze dood te zijn. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Kom over een paar dagen wel weer hangen.

Ja, dit is niet samenhangend. Maar toch. Tekenend voor mijn gevoel nu.

VD: kutwijf... hoe durft ze.... Ik dacht dat jij eindelijk verder was gegaan en nu met een ander leuk meisje had?

Hij is een sukkel.

quote:

Op donderdag 10 augustus 2006 04:42 schreef DanseMacabre het volgende:
Hij is een sukkel.

er zijn genoeg mensen die wel oprecht om je geven hoor

quote:

Op woensdag 9 augustus 2006 17:03 schreef Geartsjuh het volgende:

[..]

Ik weet het . Veel huilen, veel schelden en, zoals je zelf ook al zegt, afleiding zoeken. Hopelijk ga je je dan snel weer beter voelen.

Mijn relatie ging uit in april. Hj heeft dik anderhalf jaar geduurd. Ik ben er nu wel redelijk overheen (heb me zelfs in tijden niet zo gelukkig gevoeld ) maar het doet nog steeds wel pijn af en toe. Vooral als ik dan verliefde stellen op straat zie ofzo. Ook als ik bv. dit topic zie: Het gevoel dat iemand De ware is... . Dan ben ik wel blij voor die jongen maar ik durf dan ook niet te posten dat zo'n gevoel helaas ook volledig misleidend kan zijn. Ik heb nl. nog steeds het idee alsof ik bij mijn vorige relatie er in geluisd ben ofzo. Hij was namelijk helemaal perfect. We pasten ook perfect bij elkaar. We waren elkaars ware. Maar het is uiteindelijk zo vreselijk mis gegaan en we zijn na een problematische en vooral geestelijk hele zware periode uit elkaar gegaan. Ik kan nog steeds enorm kwaad op hem zijn als ik er aan denk. Voor mijn gevoel heeft hij me enorm in de maling genomen door zo lang zichzelf voor te doen als een geweldig lief persoon en op het laatst in een monster te veranderen.

Mijn droom over de ware is iig behoorlijk uit elkaar geknapt.. .

Maar Metro, remember, uiteindelijk ga je je weer beter voelen. En misschien zelfs beter dan voor of tijdens je relatie. Misschien is dat nu nog niet voor te stellen, maar het komt wel. Ik ben iig heel erg gesteund door allemaal lieve mensen (collega's, vrienden, familie) . Iedereen stond voor me klaar en ze hebben er met z'n allen voor gezorgd dat ik niet in een gat ben terecht gekomen. Soms heb je even mensen nodig die tegen je zeggen dat je ok bent, dat het goedkomt en dat ze je mogen zoals je bent . En dat geldt ook voor jou Metro .

Het is nu bijna een week uit en eroverheen ben ik nog lang niet maar ik heb het wel geaccepteerd nu. Heb vanmorgen zelfs voor het eerst niet meer gejankt. Enkel lijken mijn emoties momenteel wel bevroren. Totaal geen gevoel of emotie meer bij alles wat ik doe.

Het lijkt wel of mijn hersens de boel even op slot hebben gezet tot ik weer klaar ben voor emoties ofzo.

Intussen ga ik maar door met leven, mijn gevoel zal moeten wegslijten. Het missen gevoel is al wat minder gelukkig en het feit dat ik alles wat me aan haar doet denken even weggezet heb scheelt ook al een heel eind.

En inderdaad, hulp van anderen, het kunnen uitten van je gevoel is erg belangrijk in zo'n proces.
Toch raar eigenlijk, zo'n lange relatie was het niet eens (zelfs 1 vd kortste met slechts 7 maanden) maar het gevoel wat ik bij haar voelde was wel het meest intens en diep van al mijn relaties.

Mijn eetlust is gelukkig wel weer op de terugkomende weg gelukkig.

Vanavond ga ik mijn huisje even opruimen en schoonmaken. Even ruim baan maken en me richten op de toekomst. Letterlijk met een schone lei beginnen.

_{En toch diep van binnen hoop je dat het nog goedkomt}

Echt zo vaag allemaal. het was redelijk over tussen mij en mijn ex. Ergens in mei krijg ik een telefoontje of ik op het feest van haar zus wil komen want die werd 21.

tsja daar gekomen dacht ik dat ik geen gevoel meer zou hebben voor haar. niets is minder waar.

Ik heb dit bij haar kenbaar gemaakt en gezegd dat ik er over nadenk om het misshcien nog een kans te geven met haar. Ze zegt dat ze zielsveel van me houd, er niet aan moet denken om me met een ander te zien en me ontzettend mist, elke dag. ik had voorgesteld om uit te gaan alleen werd daar dus steeds heel vaag omheen gedraaid. kortom ze wil niet maar ze zegt het niet om me maar niet te kwetsen en definitief kwijt te zijn (zucht hoezo moelilijk doen)

tsja ik heb bij haar aangegeven dat je alleen vrienden kan zijn en blijven als je allebei ook alleen vriendschap voor elkaar voelt. van mijn kant is dit niet zo, eigenlijk ben ik nog stapelgek van haar, daar kwam ik dus ook pas sinds kort weer achter. ik kan niet met haar samen zijn zonder naar haar te verlangen.

gisteren aan de telefoon het initiatief genomen door geen contact mee te willen. dit vind zij vreselijk en wil ze absoluut niet. tsja ik weet het niet, ik moet ook eens door met mijn leven, zij is echt geweldig maar helaas onbereikbaar. Toch is het raar in de afgelopen maand was ik ontzettend zenuwachtig sliep slecht en kon alleen maar weer met haar in mijn kop zetten. na het gesprek van gister viel en een loden last van mijn schouders, rust.

het gevoel wat ik nu heb is niet het leukste, maar het is zeker niet radeloos te noemen zoals na mijn eerdere lange relatie. dat komt natuurlijk ook omdat we al een jaar uit elkaar zijn en ik haar en mezelf graag nog een kans gegeven had. ze zegt dat ik niet te laat ben maar dat ze niet weer de onzekerheid aan kan. begrijpelijk, ik was nogal wispelturig. ik weet voor mezelf genoeg en kwel me niet langer met "wat als" en "misschien" ik ga verder.

quote:

Op donderdag 10 augustus 2006 14:26 schreef Xcept het volgende:
Echt zo vaag allemaal. het was redelijk over tussen mij en mijn ex. Ergens in mei krijg ik een telefoontje of ik op het feest van haar zus wil komen want die werd 21.

tsja daar gekomen dacht ik dat ik geen gevoel meer zou hebben voor haar. niets is minder waar.

Ik heb dit bij haar kenbaar gemaakt en gezegd dat ik er over nadenk om het misshcien nog een kans te geven met haar. Ze zegt dat ze zielsveel van me houd, er niet aan moet denken om me met een ander te zien en me ontzettend mist, elke dag. ik had voorgesteld om uit te gaan alleen werd daar dus steeds heel vaag omheen gedraaid. kortom ze wil niet maar ze zegt het niet om me maar niet te kwetsen en definitief kwijt te zijn (zucht hoezo moelilijk doen)

tsja ik heb bij haar aangegeven dat je alleen vrienden kan zijn en blijven als je allebei ook alleen vriendschap voor elkaar voelt. van mijn kant is dit niet zo, eigenlijk ben ik nog stapelgek van haar, daar kwam ik dus ook pas sinds kort weer achter. ik kan niet met haar samen zijn zonder naar haar te verlangen.

gisteren aan de telefoon het initiatief genomen door geen contact mee te willen. dit vind zij vreselijk en wil ze absoluut niet. tsja ik weet het niet, ik moet ook eens door met mijn leven, zij is echt geweldig maar helaas onbereikbaar. Toch is het raar in de afgelopen maand was ik ontzettend zenuwachtig sliep slecht en kon alleen maar weer met haar in mijn kop zetten. na het gesprek van gister viel en een loden last van mijn schouders, rust.

het gevoel wat ik nu heb is niet het leukste, maar het is zeker niet radeloos te noemen zoals na mijn eerdere lange relatie. dat komt natuurlijk ook omdat we al een jaar uit elkaar zijn en ik haar en mezelf graag nog een kans gegeven had. ze zegt dat ik niet te laat ben maar dat ze niet weer de onzekerheid aan kan. begrijpelijk, ik was nogal wispelturig. ik weet voor mezelf genoeg en kwel me niet langer met "wat als" en "misschien" ik ga verder.

Sterk . Zij wil je terug, jij twijfelt maar je vindt haar wel weer erg leuk. En je gaat toch verder. Sterk.

_{Of dom, maar dat kan alleen jij bepalen.}

Breken man, hier heb je niks aan. Als ze echt zoveel van je houd en ook op de manier dat jij dat wil, dan zou ze de breuk zelf ongedaan willen maken. Wil ze dat niet graag genoeg, dan niet. Tis echt de perfecte filter.

Sterkte though, gaat fokking pijn doen...

quote:

Op donderdag 10 augustus 2006 14:30 schreef Roeni3 het volgende:

[..]

Sterk . Zij wil je terug, jij twijfelt maar je vindt haar wel weer erg leuk. En je gaat toch verder. Sterk.

_{Of dom, maar dat kan alleen jij bepalen.}

Denk jij dan dat ze me terug wil? ik denk het namelijk niet, zij kan het verleden niet los laten zegt ze en ze kan er niet overheen stappen. Momenteel ben ik weer helemaal gek van haar en kan dus niet alleen in haar buurt zijn als vriend. tegelijkertijd wil zij niet afspreken omdat ze het allemaal niet weet...

tsja dan maar misschien een sukkel maar ja dit kan zo ook niet doorgaan. wie weet, gewoon ff laten rusten en dan over een tijdje weer eens bellen en kijken hoe we er dan voor staan.

Nee dat is waar. Ik voel me alleen zon knuppel dat ik niet kan zeggen van hoppa over en verder, ik blijf altijd maar denken van "wat nou als"

Ik had haar niet meer op moeten zoeken, door de telefoon is het veel makkelijker om afstand te houden en er niet weer met je gevoel in te stappen. zij geeft dit ook aan, ze zegt als ik je zie vind ik je lief wil ik je vasthouden en dat soort dingen meer tsja ik weet het niet. ik laat haar gewoon met rust, ben toch veel te hyper om normaal over de dingen na te denken.

Mijn andere ex heb ik op een gegeven moment los gelaten en die belde toen opeens na 3 maanden zomaar op... toen ik haar toen weer zag wilde ik niks meer voelde ik niks meer en vond ik het eigenlijk heerlijk om haar te zien huilen om mijn nee, zij heeft mij namelijk nogal wat geflikt dus vandaar. Maar ja die lieverd van nu had een tegenovergestelde uitwerking... zucht... hopeloos hart.

hmm ik herken het wel een beetje wat er wordt gezegd hier....
ben de afgelopen week 3 dagen bij me ex geweest wat ik erg fijn vondt..
maar aan de andere kant heb ik ook de afstand die ik enigzins heb opgebouwd bewaren om mezelf niet al te veel pijn te willen doen.
ik wil dus ook het contact van haar kant uit laten komen en kijk wel wat er dan van komt.
maar elke avond als ik weer op me kamer zit en me telefoon in me handen heb zit ik er eerst 10 minuten naar te kijken en te twijfelen of het wel goed is om toch te bellen en dan uiteindelijk ben ik toch weer te zwak en bel ik haar weer...

zucht liefde die van 1 kant af komt zuigt.... maar aan de andere kant denk ik dat er nog wel iets is bij haar maar dat het alleen heel diep verstopt zit.
en spreek ik dus nog af en toe af met haar en maken wat plezier en kijk wel wat er gebeurd

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2006 13:14 schreef Mickeys het volgende:
Hij is en blijft 'the love of my life'

Love of my life, you've hurt me
You've broken my heart and now you leave me
Love of my life can't you see
Bring it back bring it back
Don't take it away from me
Because you don't know
What it means to me

Love of my life, don't leave me
You've taken my love and now desert me
Love of my life can't you see
Bring it back bring it back
Don't take it away from me
Because you don't know
What it means to me

You'll remember
When this is blown over
And everything's all by the way
When I grow older
I will be there at your side to remind you
How I still love you, I still love you

Back hurry back
Please bring it back home to me
Because you don't know
What it means to me
Love of my life
Love of my life
Yeah

Tja dan ben ik waarschijnlijk een hufter maar wat ik achter laat blijft achter mij en daar kijk ik niet naar terug. Sterker nog ik kijk naar het nieuwe en zie het als een uitdaging om wat nieuws te vinden.
Misschien is het soms wel klote maar das bij mij naar 2 dagen over.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2006 15:48 schreef Mickeys het volgende:
@ DanseMacabre Mooie tekst!!!!

Dankjewel. Is van Queen - Love of my life.. Ik heb ze ook live gezien, super gewoon.. kippenvel.

Toch maar weer een bumpje voor mezelf.
Zit nou echt te twijfelen of ik nog steeds gek op haar ben of niet. Het is focking al meer dan een half jaar geleden en we zijn beide over 2 weken jarig. (eerder zelfs al).

Je ziet bijv een meisje wat over straat loopt of nu toevallig werkte bij de Mac en ziet gewoon trekjes van je ex terug in zo'n persoon.. De tekeningen van de mond, ogen. Alles herinnerd je dan weer aan die mooie tijd. En is het dan de gedachtenis aan je ex of gewoon een algemeen schoonheidsbeeld waar je opvalt (dat was mijn eerste gedachte).

Verdamme.. blokkeren werkt toch niet helemaal. Misschien maar eens met een vriendin praten die daarbij toen was of toch met de ex een goed 1 op 1 gesprek..

Ach mijn weekend was aan de ene kant top aan de andere kant niet. Ik heb niks meer vernomen, ben zaterdag met vrienden wezen stappen en dat was bere gezellig. Zondag alleen toch weer de hele dag gepiekerd. ach ja het wordt vanzelf minder... volgende week jarig, het zal mij benieuwen.

Weekenden vallen mij nog het zwaarst. Vooral omdat mijn ze elk weekend bij me was en we altijd veel leuke dingen deden samen. En natuurlijk lekker samen wakker worden
's ochtends gaat het wel, gewoon direct eruit en niet nadenken over die lege plek naast je in bed.
's middags gaat ook wel maar 's avonds is er gewoon een leegte. Een gemis. Dan ga ik maar vroeg naar bed en zoek wat afleiding op tv ofzo.

Ben intussen wel de agenda weer aan het vullen maarja een avond alleen zit er natuurlijk altijd wel tussen. Gelukkig vanavond even afleiding weer. Een exvriendin (mijn 1e vriendin )van me komt langs, gezellig samen wat eten en filmpje kijken ofzo

[ Bericht 7% gewijzigd door Metro2005 op 14-08-2006 09:48:59 ]

straks weer een afspraak met me ex... ga wel met haar praten over hoe ik me voel.
heb haar al verteld dat ik het niet langer denk meer aan te kunnen om vriendschap met haar te hebben..... omdat ik mezelf hier gewoon heel erg mee heb maar aan de andere kant wil ik ook weer zo graag bij haar wezen

Ik ken het stampurtjuh, zit in het zelfde schuitje, kan het maar niet laten om naar haar te blijven verlangen... als ik in haar buurt ben wil ik veel meer dan vriendschap, als ik haar spreek ben ik blij dat ze belt. het gaat weer helemaal de verkeerde kant op, ik was erover heen en er klaar mee... en nu dus weer in zak en as...

toch heb ik niks meer laten horen, het is over en het schiet niet op zo.

Afspreken met iemand waar je nog gevoelens voor hebt is gewoon niet handig. Dat heb ik zelf al ondervonden. Als het nog vers is kan zelfs een maitje of telefoontje je weer helemaal van slag brengen. Alles wat aan haar doet denken is dan gewoon teveel.

Beter om even helemaal geen contact met je ex te hebben tot je er voor jezelf overheen bent.

Ik ga vanavond weer eens wat leuks doen met mijn 1e grote liefde, en dat is 3 (!) jaar later pas omdat ik daarvoor gewoon moeite had met haar zien en spreken. Dan kwam direct dat terugverlangen weer naar boven. Behalve dat het nu gewoon een buitengewone knappe verschijning is (nog steeds ) heb ik er geen gevoelens meer voor en dan kun je pas een goede vriendschap opbouwen.

Ja het grappige is dus dat we al anderhalf jaar uit elkaar waren, ik was er ook helemaal overheen, dacht niet meer aan haar en het boeide niet of ze nu wel of niet belde... tsja werd ik uitgenodigd voor een feest, haar weer gezien en weer in 1 keer helemaal stapel... de situatie was gewoon kut en nu is het over, tsja jammer maar helaas... uitzitten het wordt vanzelf weer beter.

Gaat met mij persoonlijk wel beter, dat wil zeggen ik leef en doe me ding. Ik begin hier meer en meer aan te wennen. Neem niet weg dat ik haar nog de hele dag mis

Van het begin af aan gaf zij aan hele goede vienden te willen blijven. Omdat ze in het begin heel zakelijk tegen me was heb ik het contact de laatste weken van haar kant laten komen. Ze babbelt wat met me op msn en in de mail. Alleen oppervlakkige zaken. Omdat ik mezelf en haar alleen maar pijn doe als ik maar doorga over onze relatie, laat ik dit gezellig toe (ben toch wel blij op de hoogte te zijn hoe het met haar gaat)

Afgelopen vrijdag was ik op een verjaardag en erg dronken, ik blijk haar dus middden in de nacht ge-smst te hebben. Alleen dat ik haar mis en xxxjes. Krijg ik wonder boven wonder om 6 uur een sms terug. Toen ik zag dat ik een sms van haar had, had ik al spijt dat ik haar gesmst had. Aleen stond nu in dat smsje dat ze me ook mist en dat ze wat wil afspreken.
De volgende dag ook een mail waarin ze dit weer zegt en aangeeft dat we elkaar lang niet gezien hebben (week of 4 nu)

Ik krijg heel sterk de indruk dat dit afspreken puur vriendschappelijk is, zo spreken we elkaar ook. Dit snap ik ook wel en wil dit evengoed wel, omdat die 7 jaar alles samen doen juist is wat je veel mist. Ik zou bv een moord doen om normaal een avond met haar op de bank voor de tv te kunnen hangen.Niet meer niet minder. Gewoon gezellig zeg maar. Maar aan de andere kant hou ik nog heel veel van haar en ben beetje bang als ik nu met haar afspreek dat het weer moeilijk word, ik een stap terug doe zeg maar. Per mail en sms is er toch een soort afstand, een afstand die ik haat. Maar het voor mijn gevoelens wel makkelijker maakt. Aan de andere kant, als ze af en toe de zakelijke masker laat vallen, merk ik dat er aan haar kant ook nog veel gevoel is. Bv 2 weken terug huilend aan de telefoon probeerd ze uit te leggen dat ze nu afstand neemt niet omdat ze me zat is te zien, maar omdat ze me teveel mist om me te zien Mijn hard schreeuwt dan "als je me zo mist kom dan gewoon langs!!" Maar mijn hersens zeggen wijs ja en amen en gaan er niet op in.

Al met al weet ik niet wat ik met haar aanmoet Ik wil haar terug, maar zij moet echt haar eigen zaken eerst op een rij hebben voordat ik ertussen kom. Ik wil haar graag zien (ook als vriend), maar weet niet of ik hier klaar voor ben. Als ik het afhou krijg ik daar later weer spijt van

Het is inmiddels alweer en hele tijd geleden dat ik gepost heb in dit topic dus even een update:

Tijdens de zomervakantie heb ik haar nooit gezien. Ik was lekker thuis mn ding aan het doen en zij zat in Milaan en later een tijdje in Praag. Even heerlijk tot rust kunnen komen en ik voelde me eigenlijk wel best goed.

Vorige week had ik introductieweek van mn nieuwe studie. Zij deed ook mee aangezien ze ook een andere studie gaat doen. Toen ik haar weer zag was het weer gelijk raak. Het is zo naar als je denkt weer een beetje normaal verder te kunnen maar er dan achter te komen nog steeds niet over haar heen te zijn.

Een maandje na de breuk had ze gezoend met een ander, ze kreeg ook gevoelens voor hem maar hij zag het niet zitten om een relatie te beginnen. Tijdens mn intro kreeg ik een smsje "hey, hoe is het blabla, en owja die jongen [insert naam van de jongen waar ze mee gezoend heeft] die zit nu ook bij jou in die zaal" Ik wist echt niet waarom ze dat zei, het had niet echt een toegevoegde waarde voor mij en aangezien zij altijd goed nadenkt voor ze wat zegt. Later heb ik daar wat opheldering over gevraagd en ze snapte dat het fout was en ze bood haar excuses aan.

Nu wil ze bij mijn studentenvereniging. Dat afstand nemen gaat dan dus echt niet lukken als ik haar elke week weer zie. En wat als ze daar iemand tegenkomt,dan moet ik dat ook weer aanzien .

Zij was echt zo geweldig en mijn gevoelens voor haar zijn nog te sterk. Hoewel ik weet dat samenblijven een dood spoor geweest zou zijn mis ik alles echt.

Fijn dat ik dit topic gevonden heb.

Na een relatie van elf maanden heb ik het gisteren uitgemaakt, ben nu helemaal naar de klote. Vooral omdat mijn gevoelens voor haar onveranderd zijn...

Al een maand ging het slecht (volgens haar was het gevoel weg, maar van mijn kant was dat er nog wel), omdat ze zoveel van me hield wilde ze het nog wel proberen. Zien of het gevoel weer terug kwam, misschien was het slechts een dipje? Helaas. We vermaakten ons nog wel samen en gingen naar verloop van tijd ook weer knuffelen, maar het gevoel kwam bij haar niet terug en daardoor bleef het toch wat afstandelijk. Ik had echt het idee dat het een eenrichtingsrelatie begon te worden, en gisteren nam ik het pijnlijke besluit om er een punt achter te zetten.

Ondanks dat:

a) ze ontzettend veel van me houdt
b) ze stapelgek op me is
c) ze mij de mooiste persoon in haar leven vindt
d) ze donders goed weet dat we uitstekend bij elkaar passen

Maar als het gevoel weg is, is dat schijnbaar niet genoeg.

Ook zij zag wel in dat het de beste beslissing was. Aangezien ik vandaag pas de trein naar huis kon pakken ben ik nog blijven slapen. Vreemde situatie! We hebben de hele avond zitten janken samen. Ze sloeg een arm om me heen en we zijn in slaap gevallen. Vanmorgen ben ik vertrokken. Weer veel janken en ineens kwam ze met 'misschien hadden we toch beter een breakje kunnen nemen' en 'denk je dat we ooit weer bij elkaar komen?'

Op een gegeven moment zei ze:'Ik zal me echt in moeten houden om je vanmiddag al niet te sms-en.' Ik had aangegeven dat ik eerst even geen contact meer wil, dus zei ik dat ze me alleen mag sms-en als ze zeker weet dat ze me terug wil. Daarop zei ze dat ze me nu wel terug wilde, maar dat het wel verstandig was om over een tijdje nog eens te bekijken hoe het ervoor staat.

Aan de ene kant heb ik zoiets van: Ik wou dat ik het niet uitgemaakt had, dan waren we nu nog samen en probeerden we het nog. Maar aan de andere kant kon ik echt niet tegen een relatie waarin het enthousiasme alleen van mijn kant kwam.

Nu zit ik alleen thuis en kan niets anders dan aan haar denken. Al een paar keer heb ik de neiging gehad om haar een sms te sturen, maar ik weet dat ik sterk moet zijn. Als we echt bij elkaar horen komt het wel goed, maar zij zal de eerste stap moeten zetten. Ik heb al eens de beëindiging van een relatie van vijf jaar overleefd en weet dat het uiteindelijk wel goed komt, maar toch ben ik erg bang dat het definitief voorbij is. In de tussentijd bereid ik me voor op een paar vreselijke dagen. Ik kan me een leven zonder haar niet voorstellen.

Sofaking: don't worry, hoe kut het ook is, ik denk dat iedereen het met me eens is als ik zeg dat je de juiste keuze hebt gemaakt....Nu is het een kwestie van volhouden, en dat wordt mss wel het moeilijkste dat je ooit hebt hoeven doen...

Bedankt Xtinction. Ik ga zeker de komende weken geen contact opnemen. Maar ben ik dwaas bezig als ik nog hoop heb?

Ze heeft herhaaldelijk gezegd dat ze er niet helemaal zeker van is dat dit de oplossing is, dat ze misschien wel de grootste fout van haar leven maakt, en dat ze waarschijnlijk nooit weer iemand tegenkomt die zo goed bij haar past. Heel verwarrend voor mij was ook dat ze vannacht en vanmorgen zoveel wilde knuffelen. De tijd zal het leren I guess...

Sofaking,

Heb bijna exact hetzelfde als jou meegemaakt na een relatie van 2 jaar waarvan 1 jaar samenwonen. Mijn ex wist het ook allemaal niet zeker meer, maar je moet wel beseffen als een vrouw eenmaal het uitheeft gemaakt dan is ze al in een veel verdere stadium als jij. Bedenk goed de pijn en verdriet die je nu hebt gaan verwerken en de eer aan jezelf houden. Of steeds maar in die onzekerheid kunnen leven. Het leven is te kort om over zulke dingen te diep gaan na te denken.

Micro,

Zelf heb ik ook een jaar samengewoond met m'n eerste vriendin. Men zegt wel eens dat samenwonen de ultieme relatietest is, en daar zit inderdaad wat in. Wat betreft het uitmaken en het stadium van je partner, daar ben ik toen inderdaad ook achter gekomen. Voor mijn ex was het destijds een grote opluchting, terwijl ik het nog wel een tijdje had willen proberen. Maar in dit geval is het toch wat anders, aangezien ik nu degene ben die het uitgemaakt heeft en zij die stap nog niet kon nemen. Dat we er beide niet honderd procent achter staan maakt het niet gemakkelijker om de beëindiging van de relatie te accepteren.

quote:

Op maandag 14 augustus 2006 12:34 schreef Metro2005 het volgende:
Afspreken met iemand waar je nog gevoelens voor hebt is gewoon niet handig. Dat heb ik zelf al ondervonden. Als het nog vers is kan zelfs een maitje of telefoontje je weer helemaal van slag brengen. Alles wat aan haar doet denken is dan gewoon teveel.

Beter om even helemaal geen contact met je ex te hebben tot je er voor jezelf overheen bent.

Ik ga vanavond weer eens wat leuks doen met mijn 1e grote liefde, en dat is 3 (!) jaar later pas omdat ik daarvoor gewoon moeite had met haar zien en spreken. Dan kwam direct dat terugverlangen weer naar boven. Behalve dat het nu gewoon een buitengewone knappe verschijning is (nog steeds ) heb ik er geen gevoelens meer voor en dan kun je pas een goede vriendschap opbouwen.

Misschien moet je gewoon niet altijd van de ene relatie in de andere springen. Heeft totaal geen zin...

quote:

Op zaterdag 19 augustus 2006 17:22 schreef SofaKing het volgende:
Micro,

Zelf heb ik ook een jaar samengewoond met m'n eerste vriendin. Men zegt wel eens dat samenwonen ====

Jij moet eerst ff helemaal niets beslissen, hopen, of opgeven. Eerst ff een paar dagen, weken, of maanden ff aankijken wat op je af komt en hoe je gevoelens zijn. Is het volgende week pcies hetzelfde en de week daarna ook.. doe er wat mee. Maar waarschijnlijk zal in ieder geval de komende week, een week zijn waar je per het uur iets anders voelt. Doe pas wat als iets echt goed begint te voelen, niet als je er niet zeker van ben. Mijn advies is ook aan iedereen, probeer alles af te wachten.... Pluk je dag, 1 dag tegelijk Jezus wat ben ik stoned

"vrouwen je kan niet met ze en niet zonder ze" ik ben voor een jaar terug na 4,5 belazert, mijn ex lag al 2 maand te wippen met een ander.
Toen ze de ballen had om het uit te maken probeerde ze zichzelf mooi schoon te houden bij haar familie en mij is de waarheid ook nooit vertelt totdat ze zich verprate tegen haar broertje.
Allerlei smoesjes ophangen zoals eetproblemen door mij, ik zou haar in elkaar geslagen hebben, of dat je teveel van der houd!! hoe breek je iemand bij z'n enkels af, ZO DUS!!
ze is nog geen paar maand erna gaan samen wonen met degene waar ze vreemd mee ging maar om haar blaadje schoon te houden niks "officieel" begonnen met hem.
Daarnaast was ze van een stil en onzekere meid die niet van drinken en roken hield ineens een breezer slet die rookte en zoop als een kerel.
Nu een jaar later heeft ze officieel iets met die gast.
Inmiddels ben ik weer gelukkig en heb ik een totaal andere relatie maar vrouwen kunnen je echt kapot maken. 3 weken niet eten, 9 kilo afvallen, gewoon niet eens meer kunnen werken omdat je daar geestelijk niet toe instaat bent. Wat hebben ze een macht!! foute boel waar gaat dit heen met deze wereld????!!!

Ik kom nog even melden dat ik over mijn ex heen ben althans, voor een groot gedeelte. Heb geen rare gevoelens meer als ik d'r spreek of d'r foto's bekijk. Denk niet meer aan wat ze allemaal met een andere gozer gaat doen.

Kortom : gaat goed komen

dit weekend weer gebeld door mevrouw... weer een week niks van haar gehoord en nu bellen dat ze me toch wel weer heel erg mist en dat ze het allemaal niet weet. aargh make up your fockin mind!

Ik heb het lekker heel melig en luchtig gehouden en net gedaan alsof het me allemaal om het even was en ik moet zeggen dat dat wel beter werkt. heb tegen haar gezegd dat mijn hoofd voorlopig toch nog niet naar een ander staat en dat het allemaal goed is. we zien het wel, laat me er niet meer door gek maken, het weekend was helemaal top, hoop leuke dinge gedaan dus hoef me er niet druk om te maken.

@VD: Moet ik je serieus voor je klote komen schoppen? Kappe hoor hey, na al die ellende toch nog ervoor zwichten? Ik zou me eerst is goed afvragen waarom ze het nu wel ineens weer proberen?? En niet van ja ik vindt je toch leuk.hou van je blablabla. Vin ik een beetje slap imo op dit moment.

* het.ismij is ook weer van ze vriendin dat al keer me ex was af.
En nee geen moeite mee, t ging gewoon toch niet.

Zijn er ook mensen die hier ervaring hebben met de 'lange termijn verwerkingsperiode'?
Vorig jaar rond deze tijd overleed mijn oma én maakte mijn vriend het na bijna 3 jaar uit. We waren elkaars 1e maar échte liefde en ik geloof(de)dan ook dat hij de ware was. Na de nodige tranen, drama's enz heb ik een tijd nergens last van gehad.
Tot nu.

Ik heb een nieuwe vriend, merk dat ik constant alles vergelijk, en heb zelfs even - vaniut het niets - een dipje gehad om mijn ex. Is dat raar? Vanuit het niets is het ook weer weggegaan, maar ik vrees dat ik het nog steeds geen plaats kan geven en dat het blíjft terugkomen... Dat wil ik gewoonweg niet, maar ik merk bijv. wel dat ik alleen de positieve dingen kan terughalen. De 'slechte' en vooral erg lelijke dingen niet relativeer en zelfs vergeet.
Iemand ervaring mee? ik moet zeggen dat het op dit moment weer ok gaat, maar ik wil het plaatsen, er over heen stappen want nog steeds heb ik een beetje het onbestemde gevoel: ik heb mijn portie echte liefde gehad..

Goed bezig kerel!

Ik heb zelf voor me vorige week alles van me afgeschreven. Nooit echt voor mezelf verwerkt en een vriendin wilde er wel mee helpen

Ze wil deze week langskomen, omdat ze me mist als vriend... Denk dat ik het maar doe en gewoon vastbind aan het bed Alles opgelost

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 14:33 schreef Metro2005 het volgende:
Ik kom nog even melden dat ik over mijn ex heen ben althans, voor een groot gedeelte. Heb geen rare gevoelens meer als ik d'r spreek of d'r foto's bekijk. Denk niet meer aan wat ze allemaal met een andere gozer gaat doen.
Kortom : gaat goed komen

Mooi voor je! Hoe lang heeft het nu geduurd voordat je dit punt bereikt hebt?

Dit is nu de derde dag dat het uit is tussen mij en m'n ex-vriendin. Ik ben nog steeds heel erg naar de klote, denk ook niet dat daar op de korte termijn verandering in komt. Ik zie nu alleen nog maar de positieve dingen van de relatie in, de negatieve aspecten die me ertoe dreven om het uit te maken zijn ver op de achtergrond.

Ik heb vandaag gedaan wat ik mezelf had beloofd niet te doen, namelijk haar een bericht gestuurd. Maar ik moest gewoon weten hoe het met haar ging. Ik heb gevraagd of ze het goed vond als ik haar even belde (lekker verstandig inderdaad!), eerst vond ze het geen goed idee maar daarna smste ze dat het wel goed was als ik even belde.

Het bleek dat ze de eerste twee dagen er helemaal ziek van was (overgeven, niet eten), maar dat het inmiddels wat beter ging. Ze zorgt ervoor dat ze nauwelijks alleen is, waardoor ze veel afleiding heeft. Wat dat betreft heb ik het fout aangepakt, ik heb me geisoleerd en daardoor heb ik mezelf op zitten vreten. Ik ben van plan de komende dagen meer gezelschap op te zoeken.

Ongeveer een uur na het gesprek kreeg ik van haar een smsje dat ze het fijn vond om me weer even te spreken, maar dat ze nu zelf wel meer naar de klote is. Terwijl ze aan de telefoon zo beheerst en objectief over kwam (misschien omdat er een vriendin bij zat). Hoe onverstandig het ook leek denk ik dat het gesprek me wel goed heeft gedaan. Ze heeft een paar dingen gezegd die me wat meer rust geven, al is het relatief weinig.

Ze zei ook dat het een paar weken duurt voordat ze nog een keer naar 'ons' kan kijken om te zien of het zo goed is of dat er toch weer gevoelens opspelen. Natuurlijk heeft ze daar helemaal gelijk in. In de tussentijd moet ik het meer proberen los te laten en weer voor mezelf gaan leven.

Ik heb er een jaar over gedaan om te eindelijk alles weer een btje op een rijtje te hebben.
Terug vallen op vrienden is het beste wat je kan doen.
Als je maar kan praten en bij iemand en je verhaal honderden keren kan vertellen.
ruim alles op wat enig sinds met haar te doen heeft en breng het naar een zolder of een kelder.
persoonlijk heb ik alles in de brand gestoken omdat ik gewoon keihard bedondert ben!!
MIss heb je wat aan het advies.

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 23:45 schreef SofaKing het volgende:

[..]

Mooi voor je! Hoe lang heeft het nu geduurd voordat je dit punt bereikt hebt?

Maand ongeveer nu. natuurlijk nog wel eens dipjes maar over het algemeen kan ik wel stellen dat ik nu op een punt ben dat ik haar niet eens meer terug zou willen.

Het contact tussen ons is wel geheel weggeweest in die tijd en dat scheelt enorm. Bovendien moet je écht wat hebben om te doen, als afleiding. Ik heb gemerkt dat als je thuis gaat zitten dat je alleen maar gaat nadenken over hoe leuk je het wel niet had samen ed ed.

Als je weggaat, nieuwe mensen ontmoet dan ontdek je ook haar minpunten en daar ga je je steeds meer en meer op focussen. En dan uiteindelijk besef je dat het wellicht beter is dat het over is.

Dus, nee ik kijk weer volop naar de toekomst. Een toekomst zonder haar , dat wel.

na een relatie van 9 jaar is het sinds 2 weken uit (gezellig na de vakantie.....) vooral het feit dat we zo jong (16 jaar) wat met elkaar zijn begonnen heeft er volgens mij voor gezorgd dat we teveel uit elkaar zijn gegroeid. het is wel enigsinds in overleg gegaan al blijf ik mij verbazen over de radiostilte tussen ons.. na 9 jaar iedere week wel bij elkaar te zijn geweest ineens totaal niets meer. ben nu weer helemaal teruggevallen op mn vrienden en familie, die ik door haar toedoen eigenlijk steeds minder ging zien (ik ben het gewend altijd mensen over de vloer te hebben, zij duidelijk niet ). het valt me op dat iedereen om me heen het ook gewoon zag aankomen en ik zelf met mn maffe kop niet... (sterker nog ik dacht dat het weer wat beter ging)

het ergste van alles is dat ik mezelf geen houding meer weet te geven(ik praat niet makkelijk over emotionele dingen...), en nu denkt iedereen om me heen dat het me niets doet terwijl ik er serieus wel problemen mee heb. nu ben ik weer een paar keer uitgeweest met wat vrienden en dat vind ik ook maar niks (daar je geen boodschappen moet doen als je honger hebt)

momenteel probeer ik alles te bevatten maar daar is het nog te vers voor. aan de ene kant ben ik wel opgelucht dat het over is en niet meer over onze relatie hoef te twijfelen aan de andere kant mis ik toch een hoop dingen.... die leegte probeer ik momenteel op te vullen door met vrienden leuke dingen te doen en vooral dingen te doen die zij nooit leuk vond. (en dus ook weer een tattoo laat zetten terwijl zij het wel genoeg vond zo ) maar het voelt voorlopig nog niet vertrouwd aan dat alleen zijn.....

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 17:17 schreef Fidelick het volgende:
Ik heb een nieuwe vriend, merk dat ik constant alles vergelijk, en heb zelfs even - vaniut het niets - een dipje gehad om mijn ex. Is dat raar?

Dat vraag ik me dus ook af...hoe ik zou reageren als ik weer een relatie krijg...ben benieuwd hoe andere dat hebben ervaren. Ze zeggen immers dat je je eerste echte liefde niet zal vergeten...

Vergeten doe je nooit, maar ik heb het idee dat ik het nog lang geen echte 'rustplaats' heb gegeven..
Andersom is hij meteen in een nieuwe relatie die nu ook al weer bijna een jaar duurt. Ik heb het idee dat het bij hem echt helemaal van de baan is en geloof dan ook niet dat hij er ook nog ooit aan denkt. Hij lijkt zoo veel gelukkiger met haar en dat steekt soms nog wel eens

dubbel, hoort hier niet thuis

[ Bericht 52% gewijzigd door wick op 22-08-2006 15:15:47 ]