De Kunst van het loslaten van een ex #42

quote:

Op dinsdag 25 juli 2006 23:11 schreef Vigorish het volgende:

[..]

Dat gevoel heb ik nu nog steeds,ondanks dat 't al 'n tijdje uit is.

Ik heb drie jaar met een deuk rond gelopen... echt lange relaties lopen enorm lang door in je kop... je kan dan wel weer lachen en lol maken en je gedachtes zijn ook goed maar toch blijft het knagen of zo... vaag.

Ja dat gevoel heb ik dus ook Xcept dat ik wel weer kan lachen en lol kan maken, maar mijn gedachtes blijven toch aan mij knagen.

Ja dat is waar, je kan inderdaad na een korte relatie helemaal van de kaart zijn, zeker als de verliefdheid nog lang niet in "houden van" is over gegaan en je dus nog steeds vlinders en alles hebt...

Tsja het is gewoon een langzaam process waarmee je steeds verder komt. maar ja ik ken ook mensen die inmiddels al 10 jaar verder zijn en nog zeggen "als hij me morgen vraagt laat ik alles achter en ga met hem mee" het ligt aan de persoon...

En het feit dat je zegt dat JIJ daaraan moet werken is een goed iets, door het probleem aan te pakken kan het veranderen. Maar het heeft je echt goed geraakt als ik dat zo lees...

hmm ja ook dat ken ik dat gevoel van "als ze me terug vraagt laat ik alles achter me en ga ik terug naar haar" maar ook mijn verstand zegt van dat moet je niet doen.

Je hebt het al een keer geprobeerd en het gaat omdezelfde reden weer mis...dan wat voor vertrouwen heb ik nog in haar... het is nu gewoon een gevoel van ik hou nog van haar en ik mis haar maar ook dat gaat wel weer over...

Het is goed zo.. Hij is nu gelukkig met zn nieuwe vriendinnetje en ik ben écht oprecht blij voor 'm, ik vind dat hij ook wel is een keer geluk mag hebben.. En het is wel zo dat hij me veel pijn heeft gedaan, maar dan vraag ik me af, wat had ik liever gehad? Dat hij langer was doorgegaan met mij en na veel langer had gezegd dat het er voor hem niet meer was? Dan had ik waarschijnlijk veel meer verdriet gehad. En hij heeft in het begin ook wel veel geduld met me gehad.. maar ik was te zeer bezig met mn eigen verdriet dat hij (en andere mensen zich aan mij irriteerden..) En terecht ook maar nu zie ik dat zelf pas in.
Voor mij is het nu klaar.

Mensen, heel veel sterkte nog met verwerken enzo!
xx, Sas.

Hoop doet leven!!!

Naah.

ik heb geleerd dat je beter nergens hoop op kunt hebben.
als je hoop hebt en het loopt anders af dan val je alleen nog maar in een dieper gat.

quote:

Op zaterdag 29 juli 2006 13:38 schreef Stampurtjuh het volgende:
ik heb geleerd dat je beter nergens hoop op kunt hebben.
als je hoop hebt en het loopt anders af dan val je alleen nog maar in een dieper gat.

Maar als je geen hoop hebt, dan blijft het zo down, en zal je in die negatieve spiraal blijven zitten. Tuurlijk is het niet erg als je af en toe in een dip zit, het is gewoon k*t als het net uit is. Maar trust me, als je zaken positief aanpakt, en probeert er het beste van te maken, dan komt alles best op z'n pootjes terecht hoor. Als jij positieve dingen uitstraald, komt dat ook weer bij je terug.

Sterkte!!

Ik ga hier ook maar eens mijn bloedpompende spier ventileren,

Na ruim anderhalf jaar is het uit gegaan tussen mij en mijn vriendin. We konden het altijd erg goed met elkaar vinden en konden alles samen doen. Ongeveer 2 maanden geleden kwam zij met de boodschap dat ze dacht dat het gevoel weg was. Einde verhaal leek mij. Echter in het halve jaar dat het (merkbaar) minder begon te worden gebeurde er erg veel in onze omgeving.

Het begon in Januari toen zij in de problemen raakte door een schedelbasis fractuur en een gekneusde ruggenwervel. Ze had een flinke klap gemaakt met snowboarden en had daardoor concentratie problemen, als gevolg hiervan miste ze veel school terwijl ze in het examenjaar zat. Al met al heeft het 3 maanden geduurd voordat dit helemaal genezen had en alle hoofdpijn weg was. Je kunt je voorstellen dat ik zo lief mogelijk voor haar probeer te zijn op zo'n moment maar dat er ook irritatie ontstaat omdat ze mij te kort doet (ze was meer in zichzelf gekeerd door haar problemen)

Tegen de tijd dat zij weer een beetje hersteld was nam ik eindelijk de beslissing te stoppen met mijn opleiding. Dit veroorzaakte bij mij veel ruzie's met mijn ouders, ik had zelf ook twijfels of ik wel moest stoppen omdat ik niet een duidelijk beeld had van wat ik wel wilde. Tevens betekende dit voor mij dat ik zelf meer moest werken voor kostgeld en studiegeld voor mijn volgende opleiding, dit terwijl mijn andere opleiding geheel betaald werd door mijn ouders. Financieel gezien ging het mij dus niet voor de wind. Ik was door mijn problemen erg veel met mijzelf bezig en daardoor verwaarloosde ik mijn relatie. De twijfels over mijn opleiding speelden natuurlijk ook ruim voordat ik besloot te stoppen.

Verder nog wat 'kleine' dingen die haar overkomen zijn nadat ik de draad weer opgepikt had en een nieuw toekomst perspectief voor mijzelf had uitgezet.
-Iemand dacht dat het wel gepast was om haar met een mes in het gezicht te snijden (was gelukkig goed scherp, slechts een klein streepje te zien)
-Een vriend van haar besloot maar eens goed aan de drugs te gaan. (dit heeft er toe geleid dat ze hem gedumpt heeft)
-Haar opa (waar ze erg veel contact mee heeft) heeft op de IC gelegen.
-Een andere vriend van haar is overleden.

Zeker gezien onze leeftijden, ik 20 zij 17, zijn dit allemaal erg ingrijpende gebeurtenissen waardoor we veel met ons zelf bezig waren. Het zijn dingen waar ik goed over kan praten maar waar zij meer moeite mee heeft. Gevolg is dus dat ik niet weet wat haar dwars zit, ook dit lijdt weer tot irritaties.

Uiteindelijk, zoals eerder gezegt, kwam zij met de boodschap dat haar gevoel voor mij minder werd. En als gevolg daarvan, einde relatie.

Nu alles al wat meer achter de rug is hebben we weer erg leuk contact met elkaar. Ze heeft bijvoorbeeld ook de neiging me te knuffelen (en meer) Ze zegt dat ze geen relatie wil, ze zegt ook dat ze mij heel erg leuk vindt. Laat ik het zo zeggen, als we geen voorgeschiedenis zouden hebben was ik er zeker van dat ze me leuk vind.

Denken jullie dat haar gevoel weg kan zijn geweest door al haar problemen? Als ik naar mijn eigen gevoel kijk weet ik dat ik veel meer gevoelens heb als ik gelukkig ben dan wanneer ik stress en zorgen heb.

Ze wil het rustig aan doen maar alle ingredienten voor een relatie lijken aanwezig. Ik weet niet of ik er goed aan doe om mij er in mee te laten slepen.

ik heb me er al weer een grote stap verder overheen gezet... maar ja de grote klap moet nog komen vrees ik.
ik heb gelukkig wel weer een afspraak met een oude vriendin die ik best wel leuk vindt....

*Stapt weer in*

Ben ik weer! Ben al weer enige tijd geleden gedumpt... per mail en daarna niet meer gezien of gesproken. Het doet pijn want zij was echt heel..... HEEL bijzonder. Zucht.

Het vreemde is dat ik, sinds ik met haar samen was, vrij interessant was voor andere vrouwen en dat is nou nog steeds het geval. Maar ze doen me niks... het enige waar ik aan kan denken als ik met een andere meid zoen is hoe slecht ze is in vergelijking met Leonie of hoeveel knapper Leonie toch is.
Ja dames en heren dit gaat lang duren, deze was echt speciaal...

Wat ik ook gemerkt heb overigens mickeys, is dat iemand smsen je vaak helemaal gek maakt. Je wil zo graag dat ze reageren, dat als ze dat niet doen, je je ontzettend kutvoelt. En 50% van de keren is het niet eens opzettelijk maar staat zijn/haar foon gewoon uit oid. Iemand SMSen is meestal geen goed plan als je nog zoveel voor iemand voelt, gewoon meteen bellen vind ik

He he, ik ken het, geen antwoord op een sms maakt je dan alleen maar meer depressief. En als je de persoon dan spreekt dan voelt het zo fijn. Ik heb alleen na het ophangen weer een goed gevoel alleen de dagen erna komt weer de domper dat het niet meer elke dag zo is. Ikzelf heb er wel problemen mee hoor.. weet niet of ik het dan helemaal wil afkappen of doorgaan...

Maar zoals gezegd ik laat het van haar kant komen en vind het nog steeds fijn om met haar te spreken... dan maar stom

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2006 11:43 schreef Xtinction het volgende:
Wat ik ook gemerkt heb overigens mickeys, is dat iemand smsen je vaak helemaal gek maakt. Je wil zo graag dat ze reageren, dat als ze dat niet doen, je je ontzettend kutvoelt. En 50% van de keren is het niet eens opzettelijk maar staat zijn/haar foon gewoon uit oid. Iemand SMSen is meestal geen goed plan als je nog zoveel voor iemand voelt, gewoon meteen bellen vind ik

ja maar als er dan niet wordt opgenomen is het net zo erg, zeker als je niet terug gebeld wordt... aargh het is gewoon klote! het hart, het hoofd en je hangt ergens tussen in...

quote:

Op maandag 31 juli 2006 23:36 schreef Uiruru het volgende:
*Stapt weer in*

Ben ik weer! Ben al weer enige tijd geleden gedumpt... per mail en daarna niet meer gezien of gesproken. Het doet pijn want zij was echt heel..... HEEL bijzonder. Zucht.

Het vreemde is dat ik, sinds ik met haar samen was, vrij interessant was voor andere vrouwen en dat is nou nog steeds het geval. Maar ze doen me niks... het enige waar ik aan kan denken als ik met een andere meid zoen is hoe slecht ze is in vergelijking met Leonie of hoeveel knapper Leonie toch is.
Ja dames en heren dit gaat lang duren, deze was echt speciaal...

Ik kreeg op mijn 16e ook een relatie met een meisje (zij was toen 18) en voor mij geldt die relatie ook nog altijd als de relatie. Het ging na 11 maanden uit. Ik heb daarna nog wel meerdere vriendinnetjes en flirts gehad, maar niets ligt qua 'echtheid' en bijzonderheid in de lijn van die ene relatie (we zijn nu 3 jaar verder, ben onderhand bijna 20).

Dat zal misschien nog wel een tijdje zo blijven, maar voor hetzelfde geldt ontmoet ik binnenkort weer een meisje die mijn wereld op zijn kop weet te zetten . Dat geldt natuurlijk ook voor jou. Het helpt al heel erg als je leert te accepteren dat je relatie met haar bijzonder en speciaal was, dat je dat binnen korte tijd misschien niet zo snel meer weet te vinden, maar dat je ook verder moet. Leer het te zien als een speciale tijd, en niet als 'de tijd die je met het meisje had waar je nu ook nog steeds mee zou willen hebben' oid. Geef het een plaatsje en laat het gaan.

Je hoeft exen niet te vergeten. Zeker niet als ze bijzonder voor je waren of zijn. Als je ze maar een plaatsje in je leven kan geven, waar je op kan (terug)kijken en denken 'Goh, wat een leuke en bijzondere tijd'.

Om dan weer verder te leven.

Succes.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2006 15:07 schreef Mickeys het volgende:
Het SMS'en wat ik had gedaan was eigenlijk omdat ik graag wou dat hij eens de eerste stap nam om contact op te nemen. Dat deed hij niet. Na 3 weken stuurde ik dus een SMS waarin stond: Het spijt me, maar ik hou nog steeds van de oude Tom. Jammer dat ik nog steeds niets van je gehoord heb.

Blijkbaar was dat nog geen reden voor hem om de telefoon te pakken om te bellen of een SMS terug te sturen. Gisteren kreeg ik het gewoon te kwaad en heb mijn trots aan de kant gezet en toch maar weer zelf gebeld. Als mijn moeder het hoort dat ik dat gedaan heb zal ze wel boos zijn. Maar ja, wat moet ik dan? Nu voel ik mij in ieder geval beter

@ Roeni3: Ik heb altijd geleerd dat je eerste echte grote liefde nooit uit je hoofd zal verdwijnen.

Mickey, wat je nu doet is precies wat mijn ex (dezelfde als waar ik het eerder over had) deed toen ik het had uitgemaakt. Ze bleef me bellen en smsen, terwijl ik daar juist totaal geen behoefte aan had. Ik wilde even helemaal niets met haar te maken hebben, zonder daarmee te zeggen dat zij bitcherig, of weet ik hoe was. Puur de 'rust' nadat het uit is gegaan kan behoorlijk fijn zijn.

Mijn ex ging me dus ook bellen en smsen, en werd ook boos dat ik zelf nooit het initiatief nam om contact met haar op te nemen. Maar het was heel simpel: ik wilde dat contact helemaal niet. Had ik echt helemaal geen behoefte aan.

Ik denk dat jouw ex-vriend dat nu ook heeft. Accepteer dat in godesnaam, want ik kan je verzekeren: hij wordt alleen maar vreselijk opgefokt als je hem blijft bellen en smsen, terwijl hij even niets met je te maken wilt hebben. Verwacht niet van hem dat hij jij ook belt of smst. Die behoefte voelt hij misschien helemaal niet. Dat is niet lullig, dat is zijn verwerking. Of hij is zelfs al over zijn verwerking heen en wil je daarom niet spreken.

En inderdaad, je eerste liefde blijft je waarschijnlijk altijd bij . Los daarvan, denk ik dat wat ik zei ook voor andere bijzondere relaties en vriendinnetjes kan gelden.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2006 15:53 schreef Mickeys het volgende:

[..]

Ehm. Hij was juist diegene die voorstelde vrienden te blijven, niet ik. Hij maakte het uit en niet ik. Ik snap mannen soms niet echt. Wel vrienden willen blijven maar vervolgens niets van zich laten horen. Dus je antwoord is voor als ik het uitgemaakt zou hebben en dat is er niet aan de orde

Je leest mijn post niet goed. Het ging juist van de situatie uit dat hij het uitgemaakt heeft. Maar als hij vrienden wil(de) blijven, is het inderdaad raar hoe hij zich nu gedraagt.

Tenzij hij met 'vrienden blijven' bedoelt dat er geen kwaad bloed tussen jullie moet zijn, en er verder geen contact is zoals je tussen echte vrienden hebt. Er is natuurlijk een verschil tussen vriendelijk contact en vriendschappelijk contact.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2006 16:08 schreef Mickeys het volgende:

[..]

Hou het er maar op dat hij niet weet wat hij wil. Hij voelt nog genegenheid naar mijn kant, maar niet zoals in liefde. Vrienden wil hij perse blijven (zei hij toen hij het uitmaakte maar gisteren zei hij nog steeds dat te willen)

Mijn omgeving snapt er nog steeds niets van evenals ik. Hij weet waarom hij de relatie heeft verbroken maar kan niet uitleggen waarop dat gebasseerd is. Ik zoek antwoorden wat ik verkeerd gedaan zou hebben, maar hij blijft volhouden dat het aan hem ligt. Het is ook mijn probleem dat ik te veel vasthou aan dingen en naar dingen zoek die er mogelijkerwijs idd niet zijn.

Mijn collega's en dus zijn ex-collega's snappen het ook niet. Ze vragen wel regelmatig via mij hoe het met Tom is, maar ja, daar kan ik geen antwoord op geven en zo ratelen ze allemaal weer al die herinneringen naar boven.

Ik laat Tom wel gewoon bellen tenzij het weer weken gaat duren. Wat ik dan ga doen weet ik nog niet, maar mogelijk een lange afscheidbrief maken. Ik kwel mezelf te veel er mee en dat moet stoppen. Mijn liefde voor hem zal toch niet over gaan. Het zal hoogstens ietwat slijten en minder naar de voorgrond gaan treden. Wel weet hij dat ik nog steeds van hem hou en daar was hij wel enorm verbaasd over. Hij had gedacht dat het inmiddels wel weg zou zijn. Mijn liefde voor hem was zeker weten oprecht

Hij is echt behoorlijk naief als hij denkt dat de liefde na drie maanden 'wel weg zou zijn'.

Wa vrijdag jarig, vier het pas volgende week.
Was vrijdag halve dag aan het werk, kreeg in de ochtend allerlij smsjes, mailtjes en belltetjes van mensen omdat ik jarig was. HIerdoor ging ik toch wel met een heel vrolijk opgewekt en "jarig" gevoel naar huis (ookal zou ik het week later vieren) Het was toen even een gigantise domper dat ik thuis kwam en er niemand was. Voor het eerst in een hele lange tijd. Het ging de laatste tijd een stuk beter, ik mis haar nog steeds maar leer er mee leven en pak weer meer me eigen ding op. Maar vrijdag was toch ff een terugslag, klap in me gezicht die ik niet verwacht had.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2006 16:08 schreef Mickeys het volgende:

[..]

Hou het er maar op dat hij niet weet wat hij wil. Hij voelt nog genegenheid naar mijn kant, maar niet zoals in liefde. Vrienden wil hij perse blijven (zei hij toen hij het uitmaakte maar gisteren zei hij nog steeds dat te willen)

Mijn omgeving snapt er nog steeds niets van evenals ik. Hij weet waarom hij de relatie heeft verbroken maar kan niet uitleggen waarop dat gebasseerd is. Ik zoek antwoorden wat ik verkeerd gedaan zou hebben, maar hij blijft volhouden dat het aan hem ligt. Het is ook mijn probleem dat ik te veel vasthou aan dingen en naar dingen zoek die er mogelijkerwijs idd niet zijn.

Mijn collega's en dus zijn ex-collega's snappen het ook niet. Ze vragen wel regelmatig via mij hoe het met Tom is, maar ja, daar kan ik geen antwoord op geven en zo ratelen ze allemaal weer al die herinneringen naar boven.

Ik laat Tom wel gewoon bellen tenzij het weer weken gaat duren. Wat ik dan ga doen weet ik nog niet, maar mogelijk een lange afscheidbrief maken. Ik kwel mezelf te veel er mee en dat moet stoppen. Mijn liefde voor hem zal toch niet over gaan. Het zal hoogstens ietwat slijten en minder naar de voorgrond gaan treden. Wel weet hij dat ik nog steeds van hem hou en daar was hij wel enorm verbaasd over. Hij had gedacht dat het inmiddels wel weg zou zijn. Mijn liefde voor hem was zeker weten oprecht

klinkt misshcien iet echt lief ... maar het beste dat je doet is gewoon niet meer bellen, niks laten weten en je leven verder zetten met een andere man. Als de meeste mannen zeggen 'ik zou graag vrienden blijven' dan is dit een excuus. Ze willen je gewoon geen slecht gevoel geven. Maar ik denk niet dat je aan die kerel nog iets zal hebben. het klinkt hard, het klinkt zelfs onmogelijk ... maar luister... ga gewoon is lekker uit, amuseer je met vriendinnen... en laat die gast gewoon effie bakken. Niet vergeten 'The one who loves the least, controlls the relationship' en dat is een waarheid als een koe. Veel succes!! hij drukt gewoon op de knopjes hoor...

Dat trainen...klinkt verdomme goed zeg!!! dat is de spirit hoor!! gewoon ervoor gaan... en ik weet wat je voelt... ik herken mezelf erin. Ik ben door het op de klippen lopen van een relatie ook een heel andere man geworden...ik sport dagelijks... hou mezelf gezond... Ivm. nieuwe mannen, die komen wel ... ik dacht ook dat ik er nooit nog iets van zou moeten hebben. Ik ben nog altijd op mijn hoede ...Maar dat komt allemaal wel weer!!! Trust me :-) ... en uhm je bent goed bezig!!! Doe zo verder!! En veel succes!!! En wees nu eerlijk als je een nieuw gastje tegenkomt ... dan mg je hem gerust de kans geven... je moet maar denken dat het nu jou tijd is om plezier te maken... laat die kansen niet liggen!! GA ERVOOR!! (nu ik nog )

We zijn nu 6 jaar verder en ik leg haar net zoals toen we een jaar samen waren nog steeds het liefste een paar meter dieper. Telt dat ook?

Had niet gedacht dat ik in dit topic zou posten maar moet het toch ook even kwijt.

Kreeg vorige week ineens te horen dat het over was. 7 maanden lang een relatie, niks aan de hand alles liep op rolletjes. We pasten in zo ongeveer elk opzicht 100% bij elkaar en dan ineens... gevoel weg bij haar. Klap in je gezicht.

Net even een rotweekend gehad waarbij ik echt alles op me af zag komen, mijn hele wereld op zijn kop. Vooral ook omdat ik in het huis waar ik nu woon ben gaan wonen toen ik ook net met haar had. Dus alles herinnert je aan haar. Moeilijk maar begin langzaam aan weer een beetje op te krabbelen en mijn leven weer op te pakken maar god wat is dat moeilijk als je veel van iemand hield (nja houdt).

Zal wel moeten slijten denk ik

En wat hierboven al gezegd werd, het gaat meer om de intensiteit van de relatie dan om de duur. Ik heb ook een relatie van bijna 4 jaar gehad, en dat was ook moeilijk om te verbreken maar dat deed me minder dan dit.

[ Bericht 9% gewijzigd door Metro2005 op 07-08-2006 12:53:38 ]

quote:

Op maandag 7 augustus 2006 12:48 schreef Metro2005 het volgende:
Had niet gedacht dat ik in dit topic zou posten maar moet het toch ook even kwijt.

Kreeg vorige week ineens te horen dat het over was. 7 maanden lang een relatie, niks aan de hand alles liep op rolletjes. We pasten in zo ongeveer elk opzicht 100% bij elkaar en dan ineens... gevoel weg bij haar. Klap in je gezicht.

Net even een rotweekend gehad waarbij ik echt alles op me af zag komen, mijn hele wereld op zijn kop. Vooral ook omdat ik in het huis waar ik nu woon ben gaan wonen toen ik ook net met haar had. Dus alles herinnert je aan haar. Moeilijk maar begin langzaam aan weer een beetje op te krabbelen en mijn leven weer op te pakken maar god wat is dat moeilijk als je veel van iemand hield (nja houdt).

Zal wel moeten slijten denk ik

En wat hierboven al gezegd werd, het gaat meer om de intensiteit van de relatie dan om de duur. Ik heb ook een relatie van bijna 4 jaar gehad, en dat was ook moeilijk om te verbreken maar dat deed me minder dan dit.

Metro
Wat k*t voor je.. Heel veel sterkte toegewenst!

Vandaag 3 weken geleden alweer ben ik afgeserveerd.

Ik heb echt alles gedaan voor haar. Het kostte me veel energie, maar als je op een wolk leeft heb je onbeperkte energie. En het liep echt goed, was gelukkiger dan ooit. En voor haar gold hetzelfde. Ik was (en ben) zo stapel op haar. En zomaar in een paar weken tijd stort alles in. Hier ook, het gevoel van de andere kant was er niet meer. Ik ben niet blind, maar dit had ik niet aan zien komen. Het doet me pijn, het bijt in m'n ziel en ze had zelf niet door hoeveel ze eigenlijk betekende voor mij. Misschien was ik wel te lief voor haar. Maar het liep eerst goed. Ik was zo blij als ik haar weer zag, en ik voel het nu nog als ik haar zie of aan haar denk. Met als enige verschil dat het me nu slecht doet. En het contact is ook in één keer helemaal weg. Elke dag x-aantal smsjes, de weekenden samen, soms door de week... weg. Zo'n gapend gat, zo'n leegte. Ik vreet mezelf soms op. Toch was er iets waardoor ze me niet meer mocht. Ik was toch iets anders dan ze dacht denk ik. Maar Ik was zelf helemaal niet wie ik ben, denk ik achteraf ook wel 's. Vrij emotioneel, gevoelens die ik niet kende en ik heb gewoon een kutperiode achter de rug het afgelopen half jaar. Door eigen toedoen, dat wel. Maar als zij dat één van de weinige dingen is die je echt liefde geven, dan leg je er misschien teveel gewicht in. Want ze was echt heel veel voor mij. Ik was zo onzeker gewornden over bepaalde dingen. Ik vond mezelf altijd heel erg zelfverzekerd, en dat was ik ook, maar toen ik bij haar kwam veranderde ik een beetje in een softie. Zeer slecht, want ik had echt schijt aan alles en iedereen, dat voelik nu wel weer terugkomen. Maar met haar veranderde ik langzaam in iemand die ik zelf ook wel verafschuwde denk ik. Maar toch, ik was gelukkig,

Ik was ook al langere tijd verliefd op haar. En dacht niet dat het ooit van haar kant zo zou zijn. Je kunt je voorstellen hoe blij ik was toen dit wel zo was en nog meer toen we wat kregen. We hebben 'maar' een 3,5 maand gehad ofzo. Maar ik leefde het vrij intensief, maar zomaar ging het mis. Ik probeerde echt alles te doen, maar als ik haar zag voelde ik plotseling de tegenzin. Het chagerijnige gezicht. Het kan 's gebeuren, maar dit was weken achtereen zo. En als ik naast haar zat, brandde ik van binnen, maar goed, zoiets laat je dan niet merken. Het doet pijn, heel veel. Heeft iemand ook maar enig idee hoe lang zoiets duurt? Als je zoveel hebt gedaan, zo met haar in je hoofd zit, en ze je zoveel gaf en in één keer gaat ze op je hart staan?

Ik kan wel kwaad worden. Op haar, op anderen. Maar het is te onzinnig. "Het ligt niet aan jou, maar aan mij" zoiets is de slechtste zin om het uit te maken. Maar mij gebeurde het. Leugenachtig. Ik wordt soms wakker in het weekend en dan realiseer ik me weer dat ik haar lieve gezicht niet zie naast me. Dat ik haar niet blij kan maken of haar zie glimlachen. Dat ik niet voel dat haar warme donkere ogen liefde naar mij uitstralen. Dat ik niet meer voel dat ze van me houdt. Dat ik haar hand niet meer kan vasthouden. Dat ik haar niet lief in m'n armen kan hebben. Dat ik haar lieve lieve lach niet meer zie. Want ze verdient echt zoveel he. Zoveel meer dan mij. Anders dan wie dan ook. En ik ben haar dankbaar voor de tijd dat ze bij me was. Nu is ze vast weel op weg iemand anders gelukkig te maken. Geluk, zij heeft het, en ik heb het even mogen voelen. Ik mis haar vreselijk. En stomme idooit dat ik ben, ik ben zo onnozel om ook nog de hoop te hebben dat het ooit nog goed komt. Misschien omdat de pijn om dat onder ogen te zien momenteel nog te groot is.

Maat van mij zei het al: "Ik had dat ooit ook, maar ik vertrouw geen vrouw meer, gewoon de volgende opzoeken" Ik weet niet, ik moet echt zo'n gevoel hebben wil ik wat beginnen. Op dit

What to do?

quote:

Op maandag 7 augustus 2006 22:50 schreef Mickeys het volgende:

[..]

Mijn hemel.. ook al zo herkenbaar. Wat te doen.. tja... proberen te verwerken, aan jezelf werken, stukje bij beetje de dingen op de rail krijgen. Leuk advies van iemand die er amper zelf aan begonnen is maar ik ben er aan begonnen. Meer kan je niet doen. Je moet door dat hele kut/klote proces heen. De 1 doet er heel laconiek over en de ander heeft er minstens een jaar last van. Niet mijn ervaring maar gehoord van anderen en ook wat ik om mij heen gemerkt heb bij sommige.

Ook voor jou geldt: Sterkte!!

Dankjewel, u2, maar
Ik had nooit kunnen denken dat het zo lastig zou zijn. Dat ik zoveel voor iemand kon voelen., tja, move on, tis lastig, heel erg. ik kan wel gaan relativeren, maar daar schiet ik niks mee op.

[ Bericht 1% gewijzigd door 1603 op 08-08-2006 01:30:17 ]

Ik kan wel los laten, maar wil het eigenlijk niet. Ik denk dat er nog hoop is. Hopeloos.

quote:

Op maandag 7 augustus 2006 17:08 schreef Geartsjuh het volgende:

[..]

Metro
Wat k*t voor je.. Heel veel sterkte toegewenst!

Dank je. Probeer zo veel mogelijk afleiding te zoeken maar je ontkomt er niet aan dat je alleen bent en aan haar denkt. Had vanmorgen even een inzinking toen ik aan de kat vroeg of ie haar ook miste

Nu op mijn werk, thank god voor mijn werk. Tenminste afleiding.
De allergrootste klap ben ik wel te boven nu maar het gevoel, dat moet langzaam slijten, dat is niet ineens weg. Heb mezelf maandagochtend een flinke schop onder mijn kont gegeven en ben weer op zoek gegaan naar wat afleiding, dingen afgesproken met mensen en uiteraard weer aan het werk.
Kost alleen gewoon erg veel moeite om die schop onder je kont vol te houden maar ik weet dat het het beste is maar gewoon door te gaan. Heb al de nodige tegenslagen gehad in mijn leven dus ik weet dat ik door moet

En toch voelt het gewoon kut


en 1603, wat herkenbaar jouw verhaal zeg! ging bij echt precies zo.

if i could just forget everything

als ik zo kort ff dit topic lees kan ik al snel concluderen dat het me zeker niet helpt...

quote:

Op woensdag 9 augustus 2006 01:14 schreef DarkHelmet het volgende:
als ik zo kort ff dit topic lees kan ik al snel concluderen dat het me zeker niet helpt...

Lezen helpt misschien niet, maar van je af schrijven misschien wel.

Na een week van herinneringen, dromen, terugkijken en janken lijk ik nu weer in de lift te zitten. Ik denk nog steeds wel eens aan m'n ex, maar minder heftig en minder vaak. Hopelijk blijft dat nu zo, want ik dacht al eerder dat het gevoel sleet en toen kwam het weer in volle hevigheid terug .

Het is alweer bijna 2 maanden uit nu, maar op ruim 4 jaar lijkt dat pas zo'n korte tijd... Ik ben best benieuwd hoe dat over een maandje weer zal gaan wanneer we elkaar weer om de week zien bij een vereniging waar we allebei komen. En nee, ik ga niet vanwege een ex-relatie een vereniging met een aantal vrienden laten zitten .

quote:

Op dinsdag 8 augustus 2006 09:11 schreef Metro2005 het volgende:

[..]

En toch voelt het gewoon kut

Ik weet het . Veel huilen, veel schelden en, zoals je zelf ook al zegt, afleiding zoeken. Hopelijk ga je je dan snel weer beter voelen.

Mijn relatie ging uit in april. Hj heeft dik anderhalf jaar geduurd. Ik ben er nu wel redelijk overheen (heb me zelfs in tijden niet zo gelukkig gevoeld ) maar het doet nog steeds wel pijn af en toe. Vooral als ik dan verliefde stellen op straat zie ofzo. Ook als ik bv. dit topic zie: Het gevoel dat iemand De ware is... . Dan ben ik wel blij voor die jongen maar ik durf dan ook niet te posten dat zo'n gevoel helaas ook volledig misleidend kan zijn. Ik heb nl. nog steeds het idee alsof ik bij mijn vorige relatie er in geluisd ben ofzo. Hij was namelijk helemaal perfect. We pasten ook perfect bij elkaar. We waren elkaars ware. Maar het is uiteindelijk zo vreselijk mis gegaan en we zijn na een problematische en vooral geestelijk hele zware periode uit elkaar gegaan. Ik kan nog steeds enorm kwaad op hem zijn als ik er aan denk. Voor mijn gevoel heeft hij me enorm in de maling genomen door zo lang zichzelf voor te doen als een geweldig lief persoon en op het laatst in een monster te veranderen.

Mijn droom over de ware is iig behoorlijk uit elkaar geknapt.. .

Maar Metro, remember, uiteindelijk ga je je weer beter voelen. En misschien zelfs beter dan voor of tijdens je relatie. Misschien is dat nu nog niet voor te stellen, maar het komt wel. Ik ben iig heel erg gesteund door allemaal lieve mensen (collega's, vrienden, familie) . Iedereen stond voor me klaar en ze hebben er met z'n allen voor gezorgd dat ik niet in een gat ben terecht gekomen. Soms heb je even mensen nodig die tegen je zeggen dat je ok bent, dat het goedkomt en dat ze je mogen zoals je bent . En dat geldt ook voor jou Metro .

En toen wilde mijn ex me terug. .