De column van Erik Dekker verschijnt elke tweede week van de maand in Sportweek. Deze maand: 'Ik wist niet dat ik zo ijdel was'
Het laatste dat ik me herinner, is dat ik op de fiets zit. Het eerst volgende is dat ik in het ziekenhuis lig en met Erik Breukink praat
Mallemolen
In de mallemolen van het leven
Draai je allemaal je eigen rondje mee
De molen draait ook zonder jou
Je paard blijft nooit lang leeg
Dus kom, draai met die mallemolen mee
Heddy Lester zong het al in 1977, maar ik had het net zo goed negenentwintig jaar later kunnen bedenken. Er is al een boek over mijn leven geschreven, anders zou je nog kunnen zeggen dat er een verhaal in zit. Nog even wereldkampioen worden en dan wordt het een bestseller.
Ik zou nu eigenlijk nog een kleine twee weken door Frankrijk moeten fietsen, maar op de een of andere manier kwam ik niet aan de finish van de derde etappe op weg naar ‘ons’ Valkenburg. Op de een of andere manier, want nu, een week later, weet ik nog steeds niet wat er gebeurd is. Volgens Michael Boogerd ben ik in een gat gereden (wie heeft dat laten vallen?) en als een schansspringer over mijn stuur gegaan.
Het laatste dat ik me herinner, is dat ik op de fiets zit. Het eerst volgende is dat ik in het ziekenhuis lig en met Erik Breukink praat. De doktoren zie ik infusen ophangen en even denk ik: ‘Doe er een paar liter extra bloed in (schijnt ontzettend in te zijn), dan start ik morgen weer.’ Kan ik misschien de Tour winnen, want vķķr de Tour was er geen titelverdediger, en toen in Straatsburg de Tour begon was de hele top vijf van 2005 er niet bij! Dus, waarom ik niet? Inderdaad, ik was nog niet helemaal helder.
En eigenlijk ben ik wel blij dat ik het allemaal niet meer weet. De mensen die mij hebben zien liggen, vreesden het ergste. Toen de volgende ochtend Theo de Rooij, de algemeen directeur van de ploeg, en mijn vrouw Petra op bezoek kwamen zeiden ze dan ook allebei dat het erg mee viel. Nu had ik mijzelf tien minuten eerder in de spiegel gezien, en ik vond dat helemaal niet! Maar toen ik de kranten zag, begreep ik hen wel. Amai! Gelukkig hebben we de foto’s nog!
Het kan dus verkeren. Sinds ik een column voor Sportweek schrijf, is er nogal wat gebeurd. Eerst opgegeven in de Dauphiné Libéré door een kapotte knie, een paar dagen later een tijdrit gewonnen in de Ster Elektro Toer, kort daarna zilver op het Nederlands Kampioenschap tijdrijden (op vijf secondjes), weer een paar dagen later een prominente rol in het door Michael Boogerd gewonnen Nederlands kampioenschap. Dat ging de goede kant op! Twee dagen voor de Tour werd ik echter erg verkouden en daarom ging het de eerste dagen in La Grande Boucle niet zo heel goed. Tijdens de rit naar Valkenburg ging het al wat beter, maar plots werd ik wakker, en ja, toen voelde ik me echt héél slecht. Alsof ik daar in het ziekenhuis van Verviers uit een verschrikkelijke nachtmerrie wakker werd.
Ik heb niks gebroken, maar aanzienlijke schade aan je gezicht is helemaal niet leuk. Die vier tanden die ik mis worden weer gerepareerd en dat beschadigde vel van mijn lijf heelt ook wel. Maar dat gezicht, hč? Ik wist niet dat ik zo ijdel was. De natuur zal zijn werk wel doen, hoop ik. Anders ga ik nog een keer een lang weekendje naar dokter Schumacher. Een Brad Pitt-look zou me goed staan, denk ik.
Zoals u gezien heeft draait de molen, ook wel Tour de France genoemd, zonder Erik Dekker gewoon door. Sterker nog, mijn eigen Rabobank ploeg moest ook zonder mij de missie vervolgen. Beetje jammer was wel dat ze me niet misten. Twee dagen na mijn valpartij won Oscar Freire ‘gewoon’ de vijfde etappe. En bedankt! O ja, als iemand dit niet begrijpt: dit was grappig bedoeld.
Verschillende mensen vroegen of zo’n zege de pijn verzacht. Het antwoord kan ik u met honderd procent zekerheid geven: NEE! Het helpt geen bal, maar leuk vond ik het wel! Maakt u zich overigens geen zorgen over dat ik mij de komende weken verveel terwijl de Tour verder gaat. Ik ben op tournee met Lordi (de winnaars van het songfestival), maar dan zonder masker!
Mart Smeets :"In alle drukte heb ik rust."