EINDELIJK DE LUSTEN VOOR DOE MAAR :: 11-7-2008
DOE MAAR was de beroemdste band uit de Nederlandse pophistorie. Maar door allerlei perikelen die niets met hun muziek te maken hadden, heeft de band daar in de eerste helft van de jaren 80 meer lasten dan lusten van ondervonden.
In het kielzog van de punkbeweging opgezet als een kleinschalig bandje, dat met vier Bose boxjes en een Volkswagen busjes naar optredens reed en zo het doe het zelf principe hoog in het vaandel droeg, werd de band via hits als 32 Jaar, De Bom, Doris Day en Pa ineens tot een supersterstatus gecatapulteerd, met alle negatieve gevolgen van dien. Henny Vrienten en Ernst Jansz waren van de een op andere dag idolen van meisjes die hun kinderen hadden kunnen zijn. Bij honderden moesten de pubers in katzwijm uit het publiek worden geplukt. Ondertussen probeerde markthandelaren en grutters in het hele Nederlandse taalgebied een graantje van het succes mee te pikken door allerlei prullaria in de Doe Maar kleuren gifgroen en zuurstokroze aan de man, maar vooral vrouw te brengen.
Via een ongeëvenaarde serie van zestien Ahoy concerten in 2000, werd een groot deel van de zwarte schaduw die de band, en met name zanger Henny Vrienten achter zich aan leek te slepen, van zich af geworpen. De enige blinde vlek die de band nooit op overtuigende wijze weg heeft kunnen werken, is de vraag of ze een mensenmassa van stadionformaat kon bespelen. Doe Maars optreden als hoofdact van Pinkpop in 1983 werd namelijk ontsierd door gefrustreerde pseudo alternatievelingen, die ‘hun’ band de cross-over naar een groot publiek kwalijk namen en daarom met een dosis fruit bekogelden.
Exact 25 jaar na dato wordt ook die wrange nasmaak definitief weggespoeld. Voorafgegaan door verregende optredens van het New Cool Collective en Wouter Hamel, die door het uitzonderlijk ‘brede’ publiek – van 5 min tot 50 plus – ter kennisgeving worden aangenomen, is één opmerking van Henny Vrienten voldoende om iedereen in de juiste sfeer te krijgen. ‘Wat leuk dat jullie er allemaal zijn. En wat leuk dat WIJ er nog zijn! We hebben in de catacomben gebeden voor mooi weer. We hopen dat het helpt. En anders komen jullie allemaal hier staan. Hier (op het podium – red.) is het droog.’ Maar het is vooral de muziek die de rijen sluit. Liedjes die door sommige zuurpruimen indertijd werden omschreven als gebrabbel van welzijnswerkers blijken de tand des tijds moeiteloos te hebben doorstaan. Net als de makers overigens. Want hoewel het bijna 32 jaar geleden is dat ze 32 Jaar opnamen, zien de voormalige jeugdidolen er nog patent uit, zo blijkt op de mooie zwart-wit projectieschermen die er tussen het podium en de roze/gifgroene podiumombouw zijn geplaatst.
Werd Henny’s zang werd indertijd omschreven als een typisch voorbeeld van anti-zingen. Maar hij heeft het wel tot stijl verheven. En getuige het feit dat hij alle noten nog moeiteloos haalt, betekent het toch dat hij zijn strot niet naar de kloten heeft geholpen. Sterker nog: een klassieker als Is Dit Alles zingt hij op zijn zestigste relaxter en mooier dan hij ooit heeft gedaan. Terwijl de thematiek – zelfs op zijn leeftijd - nog niets aan kracht heeft ingeboet. Twee dozijn klassiekers passeert de revue, in een geluid waar ze in de Amsterdam ArenA stikjaloers op zouden zijn. Doe Maar is voor de gelegenheid uitgebreid met vaste sessiekrachten Jan Kooper (sax) en Jacob Klaasse (toetsen), terwijl er – in tegenstelling tot de reünie van 2000 - ditmaal een prominente rol is weggelegd voor alleskunner Joost Belinfante. Zijn ultieme moment of glory is tijdens Nederwiet, ooit het volkslied van alternatief Nederland, maar nu gebracht met een verve die een dvd registratie verdient. En in het kader van de aanscherping van het Nederlandse rook- en drugsbeleid bovendien wederom superactueel.
Verdere glansrollen zijn er weggelegd voor de gastmuzikanten Monique Lansdorp, die net als Ernst en Jan Hendriks in de band van Boudewijn de Groot speelt, maar Er Verandert Niets met een vlammende vioolsolo tot grote hoogte doet stijgen. De intense glimlach van Henny en Ernst op het scherm spreekt boekdelen. Ook de bijdrage van trompettist Eric Vloeimans – net als Henny uit Tilburg afkomstig – is er een om in te lijsten. Mooi van toon en uiterst sfeervol speelt hij op heel geraffineerde wijze om de melodie van Situatie en Is Dit Alles heen. Daarmee krijgen Doe Maars liedjes, die anno 2008 even tijdloos blijken als in het verleden een nieuwe injectie, waarmee ze misschien zelfs wel de volgende eeuw weten te halen.
Alleen het einde van het concert doet wat vreemd aan. Wanneer na Is Dit Alles, Doris D en Belle Helene het publiek er helemaal klaar voor is om het (open) dak van De Kuip te blazen, zet de band Je Loopt Je Lul Achterna in. Een nummer waarin ze indertijd een brug wisten te slaan tussen het repertoire van Joe Jackson en de luie reggaebeat waarop ze patent hadden gekregen. Een goed liedje . Maar te ingetogen - en indertijd ook te controversieel – om een echte knaller te zijn. Een miscalculatie, denk je, tot aan het eind van het nummer tientallen keren de regels ‘het is over’ worden herhaald. En net als je denkt dat het concert echt voorbij is, valt meteen daarna De Bom. Eindigend in het rijtje ‘entgegen, auser, aus.’ Wederom een signaal dat de nieuwe cd waar onlangs al op werd gehint, er tóch niet komen gaat? HANS VAN DEN HEUVEL
Gezien: DOE MAAR, DE KUIP, ROTTERDAM (DONDERDAG 10 JULI )
Setlijst:
Doe Maar Net Alsof
Zoek Het Zelf Maar Uit
Radeloos
Hetzelfde Meisje
1 Nacht Alleen
Okee
Winnetoe
Tijd Genoeg
Pa
Dansen Met Alice
Er Verandert Niets
Alles Doet Het Nog
Alles Gaat Voorbij
Nederwiet
Ruma Saja
Nachtzuster
Situatie
Is Dit Alles
Doris D
Belle Helene
Je Loopt Je Lul Achterna
De Bom
-
32 Jaar
Smoorverliefd