The Decemberists #1

Biografie van AMG: Colin Meloy leads the Decemberists, a five-piece outfit whose pop sound has listeners comparing the band with the likes of Neutral Milk Hotel and Belle & Sebastian. Meloy, who hails from Missoula, MT, is the main songwriter for the group. Rounding out the lineup are Ezra Holbrook on drums, Nate Query on upright bass, Jenny Conlee on accordion, and Chris Funk on theremin and pedal steel guitar. Frontman Meloy previously devoted some time to an alternative country group before breaking off to pursue his craft as a singer/songwriter in the city of Portland, a period that eventually led to the Decemberists' formation. He also holds a degree in creative writing. In addition to her duties on the accordion, Conlee also plays piano. Funk is the band's newest member. Before Hush Records released the Decemberists' first album in 2002, the group put out an EP of five tracks. Their full-length debut, Castaways and Cutouts was re-released that same year on the Kill Rock Stars label, and the band began to accumulate a serious fan base. 2003 saw the release of Her Majesty, another fine collection of theatrical indie pop with british folk sensibilities that further cemented their growing reputation as a band to watch. The following year they released the five-part epic EP The Tain, based on the 8th century Irish poem of the same name, followed by their third full-length Picaresque in 2005.

Op woensdag 10 mei 2006 14:34 schreef -Beer- het volgende:
Nog een indie/britpop bandje. Waar komen ze opeens allemaal vandaan?

Of wordt dit gewoon een nieuwe hype?

Op woensdag 10 mei 2006 14:34 schreef -Beer- het volgende:
Nog een indie/britpop bandje. Waar komen ze opeens allemaal vandaan?

Op woensdag 10 mei 2006 17:20 schreef methodmich het volgende:
The Engine Driver en On The Bus Mall zijn mijn favo's denk ik, hoewel Eli The Barrow Boy en We Both Go Down Together ook sterk zijn.

Op woensdag 10 mei 2006 19:12 schreef Evertje het volgende:

[..]

En ondertussen noem je bijna de hele cd op

Op donderdag 11 mei 2006 15:28 schreef methodmich het volgende:

[..]

Nou, net 35 % maar hoor.

Op maandag 15 mei 2006 12:02 schreef DaisyDuke het volgende:
Aardige band, live etaleren ze echter iets te vaak een bijzonder flauw gevoel voor humor.

Op vrijdag 19 mei 2006 14:25 schreef Evertje het volgende:
Weet iemand de setlist (van de hoofdact

) toevallig?

Op zaterdag 3 juni 2006 11:26 schreef Wepeel2 het volgende:
Al die indie-bandjes tekenen opeens op een groot label.

The album was leaked on to filesharing networks on Sunday, August 13, 2006.

Het thema van dit album is overigens gebaseerd op een tragisch oud Japans volksverhaal:

Een arme man vindt een gewonde kraanvogel in het bos en verzorgt deze totdat hij weer kan vliegen. Enkele dagen later verschijnt er een vrouw aan zijn deur, ze worden verliefd en trouwen. Omdat ze arm zijn stelt de vrouw voor dat de man een speciale stof gaat verkopen die zij weeft, op voorwaarde dat hij nooit een kijkje zal nemen in de kamer waar zij de stof fabriceert. Uiteindelijk overwint zijn nieuwsgierigheid het en gluurt hij de kamer binnen. Daar ontdekt hij dat zijn vrouw een kraanvogel is, dat ze haar eigen veren plukt en deze in de stof verwerkt. Wanneer zij hem ziet, vliegt ze voorgoed weg....

Op woensdag 30 augustus 2006 22:19 schreef Kabouter_Krulleput het volgende:
Begint steeds beter te worden. De titelsongs zijn erg mooi, alsook Yankee Bayonet, O Valencia en Sons & Daughters.

Vind het alleen raar dat ze sommige nummers aan elkaar hebben geplakt. Alsof ze er van het label maar 10 nummers op mochten zetten..

Op donderdag 31 augustus 2006 19:30 schreef Wepeel2 het volgende:

[..]

Misschien dat ze tekstueel wel 1 verhaal vormen?
Maar ik ben nog te lui geweest om op de teksten te letten.

Op vrijdag 15 september 2006 13:07 schreef bigshadow het volgende:
Goede keuzes van Colin, beetje komkommertijd bericht voor de rest

http://www.pitchforkmedia(...)st_List_Decemberists

Op zaterdag 14 oktober 2006 12:23 schreef bigshadow het volgende:
Goed dat ze komen, jammer dat het weer in A-dam is, weer reizen en haasten

Op dinsdag 10 oktober 2006 15:45 schreef Summerteeth het volgende:
Ligt het aan mij of is Yankee Bayonet (briljant!) opnieuw ingezongen?

Op zaterdag 14 oktober 2006 02:08 schreef Summerteeth het volgende:
21 februari 2007 > Amsterdam! Dat wordt de 4e keer dat ik ze zie in 2,5 jaar tijd

Op zondag 3 december 2006 22:52 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Ik heb ondertussen ook tickets.

Op dinsdag 20 februari 2007 14:15 schreef SlagerKorrel het volgende:
Ik ga misschien. Hopelijk raakt het niet uitverkocht, dan kan ik op het laatste moment beslissen.
Vind hun beide albums (Picaresque en Crane Wife dus) best goed, maar voel mezelf al dagen niet al te best...

Op dinsdag 20 februari 2007 14:15 schreef SlagerKorrel het volgende:
Ik ga misschien. Hopelijk raakt het niet uitverkocht, dan kan ik op het laatste moment beslissen.

Op dinsdag 20 februari 2007 14:27 schreef bigshadow het volgende:

[..]

_{Psst, ze hebben nog meer albums hoor}

Op dinsdag 20 februari 2007 17:29 schreef SlagerKorrel het volgende:

[..]

Ik heb net de rest van het topic maar eens doorgelezen

Maar zijn die eerste twee CD's ook officieel in NL uitgekomen?

Op dinsdag 20 februari 2007 23:17 schreef bigshadow het volgende:
Hoe was het?

Op dinsdag 20 februari 2007 23:31 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Morgen pas, he.

Op woensdag 21 februari 2007 03:05 schreef _dirkjan_ het volgende:
Morgen naar Paradiso

wie zijn er nog meer bij?

Op woensdag 21 februari 2007 11:29 schreef Imaginary_Friend het volgende:
ik zal Paradiso vanmiddag eens bellen hoe de kaartverkoop ervoor staat. waarschijnlijk kan ik pas rond 20:30 o.i.d. in A'dam zijn, en ik heb begrepen dat het hoofdprogramma dan (officieel) al zou moeten beginnen... als het nu al zo goed als uitverkocht is, vind je dan nooit meer een normale plek of - erger nog - sta je voor niks in A'dam na 1,5 uur reizen...

Op woensdag 21 februari 2007 10:04 schreef -Dries- het volgende:

[..]

Ik, thijs, boskov, en jij ook Grobbel?

Op woensdag 21 februari 2007 12:13 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Waarom ga je anders niet snel even langs het VVV-kantoor? En ik betwijfel ten zeerste dat the Decemberists daadwerkelijk om 20u30 beginnen; 21u is een wat realistischere gok (al gok ik zelf op 21u30)

Op woensdag 21 februari 2007 14:01 schreef JH87 het volgende:

[..]

Het lijkt me dat The Decemberists wel eerder spelen; het voorprogramma speelt al om 19.30 uur, dan zou er wel een erg groot gat tussen zitten.

Ik hoop dat het de reis vanuit Groningen waard gaat zijn.

Op donderdag 22 februari 2007 00:29 schreef boskov het volgende:
wat een geweldig concert. Super sfeer, leuke interactie met het publiek, leuke show. En geweldige nummers speelden ze. Subliem!

Op donderdag 22 februari 2007 00:28 schreef _dirkjan_ het volgende:

Op donderdag 22 februari 2007 01:06 schreef Tourniquet het volgende:
2e keer dat ik de Decemberists zag, en wederom briljant!

Oh, en voor degenen die het verhaal achter de "zeeslag" niet helemaal hebben meegekregen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Tocht_naar_Chatham

Op donderdag 22 februari 2007 10:50 schreef SlagerKorrel het volgende:
Shit, als je niet naar een concert gaat, moet je natuurlijk nooit zulke topics gaan lezen...
Ik was niet in de stemming voor een concert, maar daar had ik me overheen moeten zetten, zo te horen.

Op donderdag 22 februari 2007 00:59 schreef thijsdetweede het volgende: Jammer alleen van dat voorprogramma dat Amsterdam duidelijk iets te spannend had gevonden.

Op donderdag 22 februari 2007 11:16 schreef Verbal_Kint het volgende:
en verdomme wat klinkt dat drieluik The Island geweldig live, ik vond t al een geniaal nummer maar nu

Op donderdag 22 februari 2007 12:56 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Ja, die zangeres van Lavender Diamond was inderdaad knetterstoned.

Op maandag 12 maart 2007 12:51 schreef _dirkjan_ het volgende:
Ik liep in een H&M in Amsterdam, hoor ik the Decemberists ineens op de achtergrond

(O Valencia)

Op maandag 12 maart 2007 13:53 schreef _dirkjan_ het volgende:

[..]

PSry, het was Yankee Bayonet!

Op maandag 12 maart 2007 17:40 schreef Kabouter_Krulleput het volgende:
O Valencia is net de nieuwe single. De clip is iig net pas gereleased in Amerika.

Op zaterdag 31 maart 2007 03:37 schreef hydraulix het volgende:
Er staat nu een behoorlijk pauperige recensie van hun optreden in de nieuwste LiveXS (#4, april).

Het laatste werk van The Decemberists, The Crane Wife, staat bol van de prachtige liedjes. Een mengeling van folk en progrock waarbij je af en toe het idee krijgt met een Engelse band te maken te hebben. Live is dit niets minder waar en presenteren ze zich op en top Amerikaans met alle slappigheid van dien. Muzikaal is er weinig op aan te merken, maar voorman Colin Meloy heeft kennelijk bedacht de mensen vanavond wat nader tot elkaar te brengen. Vooraf mogen we de hand van de buurman-/vrouw te schudden. Nou is er niets mis mee om een beetje vriendelijk tegen elkaar te zijn, maar in het verdere verloop van het optreden wordt het wel erg flauw. Zo krijgen we nog wat lichaamsbewegingsoefeningen en bij Sixteen Military Wives vindt Mozes het nodig om de zee van mensen te splijten en interactie tussen de groepen te bewerkstelligen. Ladidadida... De schapen vinden het echter allemaal geweldig en zullen ze zich ook kostelijk vermaken op een EO-jongerendag. Willem Schalekamp

De schapen vinden het echter allemaal geweldig en zullen ze zich ook kostelijk vermaken op een EO-jongerendag.

Op woensdag 11 april 2007 19:44 schreef dreamaniac het volgende:
THE DECEMBERISTS

Zaterdag 22 september 2007 in Paradiso.
aanvang: 20.30 uur
zaal open: 19.00 uur
entree: 17,- excl. lidmaatschap (3,- p.m./18,- p.j.)
Voorverkoop vanaf zaterdag 21 april.

Op donderdag 12 april 2007 10:36 schreef Rimneger het volgende:
Grobbel, regel jij effe kaartjes?

Op donderdag 12 april 2007 12:25 schreef Spuit12 het volgende:
Jammer dat het zo ver weg is (voor mij dan). Woon in Apeldoorn, en moet nog naar 't een en ander voor CKV.

Op maandag 23 april 2007 13:31 schreef MeneerTim het volgende:
Maar welke liedjes zijn nou geweldig? Ik wil meer Yankee Bayonets.

Op zondag 12 augustus 2007 16:38 schreef methodmich het volgende:
Dat album is al een tijdje uit. Maar die B-Side is van een single dan neem ik aan, aangezien die niet op de CD staat?

Op zondag 12 augustus 2007 16:28 schreef _dirkjan_ het volgende:
Patti Smith (

) heeft een album met allemaal covers opgenomen. Als B-side heeft ze ook een geniale versie van Here I Dreamt I Was An Architect van the Decemberists opgenomen

.

PM ff als je m wilt horen

Op woensdag 15 augustus 2007 21:16 schreef Larsch het volgende:
Gaan er nog mensen naar het concert in Paradiso volgende maand?

Op woensdag 15 augustus 2007 21:16 schreef Larsch het volgende:
Gaan er nog mensen naar het concert in Paradiso volgende maand?

Ik ben waarschijnlijk aanwezig. Ga met twee vrienden en een zus van een van die vrienden waarschijnlijk.

Zal tevens m'n eerste concert worden, als je Van Velzen ff niet meetelt.

Op vrijdag 21 september 2007 23:21 schreef _dirkjan_ het volgende:
Hmm veel plezier iedereen morgen

Op zondag 23 september 2007 02:07 schreef hydraulix het volgende:
Ja het was echt geweldig! Beginnen met The Crane Wife pt. 1-3 en Mariner's Revenge Song als toegift

Op zondag 23 september 2007 11:59 schreef Grobbel het volgende:
(zoals ze bij I dreamt I was an architect begonnen met een heel refrein van Fleetwood Mac's Dreams),

Op zondag 23 september 2007 11:59 schreef Grobbel het volgende:
Minder flauwe humor dan vorige keer? Volgens hebben ze na The Crane Wife trilogie geen enkel nummer meer zonder kwinkslagen gespeeld. Okay, bij sommige nummers was het redelijk subtiel (zoals ze bij I dreamt I was an architect begonnen met een heel refrein van Fleetwood Mac's Dreams), maar dat ze bij 16 military wives echt *exact* hetzelfde deden als vorige keer was wel bijzonder flauw.
Ik zeg niet dat ik me er echt aan heb zitten ergeren, maar op een gegeven moment weet je het allemaal wel. Vorige keer vond ik het wel beter.

Op zondag 23 september 2007 12:17 schreef thijsdetweede het volgende:

[..]

Sorry, maar Fleetwood Mac (ah, dat was het) als intro gebruiken, vind ik van een volkomen ander niveau dan met zn allen een zeeslag naspelen.Of halverwege aan het gymmen slaan. Of elkaar van tevoren een hand gaan geven. Vorige keer had ik meer het gevoel dat alle grappen al lang op papier staan dan deze ronde. Vorige keer vond ik ook beter, maar deze ronde kwam mij oprechter over. Is ook wat waard.

Op zondag 23 september 2007 12:44 schreef -Dries- het volgende:
Iemand een setlist?

Op zondag 23 september 2007 13:18 schreef -Dries- het volgende:
Dat voorprogramma was echt bagger

Op zondag 23 september 2007 14:21 schreef thijsdetweede het volgende:
Ik vond het ook prima voor tijdens het bier drinken.

Op zondag 23 september 2007 15:10 schreef -Bigguy- het volgende:

Juist dat ze de zaal er bij betrekken vond ik wel leuk, in plaats van braaf achter elkaar de liedjes afwerken en weer weggaan. Kan je net zo goed een cd opzetten _{naar mijn mening}

Op zondag 23 september 2007 12:59 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Ik noemde Fleetwood Mac ook alleen maar om aan te geven dat ze eigenlijk geen nummer meer "straight" gespeeld hebben. Die walvissenkreet en alles eromheen, het bijzonder flauwe "left, right" gedoe bij The Island, dat gedoe met The Perfect Crime... Op de een of andere manier werd je continu uit de muziek getrokken. Die zeeslag de vorige keer was uiteraard je reinste onzin, maar op dat moment hadden we al een prachtig concert achter de rug.

Dit keer had ik toch het gevoel dat ze bepaalde nummers die wel op de setlist stonden ter plekke moesten schrappen, omdat het concert door al die meligheid behoorlijk werd uitgerekt. Vorige keer had je ook wel een hoop nutteloze intermezzo's, maar voor mijn gevoel waren die wat minder talrijk en beter gespreid.
Maar goed. 16 Military Wives met name was een grote tegenvaller, omdat dat hele call/response gedoe bij het vorige concert al helemaal was uitgekauwd; dus wellicht dat dit mijn mening over de meligheid negatief kleurt.

Maar zouden ze dat nu werkelijk bij elke opvoering van dat nummer doen?

Op woensdag 8 oktober 2008 19:23 schreef Grobbel het volgende:
Er zit weer een nieuwe plaat aan te komen. Nog geen releasedate bekend vooralsnog, maar heel lang gaat het niet meer duren.

http://www.pitchforkmedia(...)m-do-election-events

Op zondag 18 januari 2009 12:21 schreef Tourniquet het volgende:
Op http://www.decemberists.com/ is een nieuw nummer te downloaden. The Rake's Song. Ik kijk uit naar het album!

Nobody got into the Decemberists for the riffs.

On disc, though, it's largely missing the catchy choruses and verisimilar emotions that previously served as ballast for the Decemberists' gaudy eccentricities.

The Decemberists - The Hazards of Love
Uitgegeven: 24 maart 2009 08:47
Laatst gewijzigd: 24 maart 2009 08:51

Na het succesvolle ‘The Crane Wife’ uit 2006 komen The Decemberists opnieuw met een conceptplaat. Dit keer draait de plaat rond het liefdesverhaal tussen Margaret die in de stad woont, en William, een mystieke bosbewoner.

Het resultaat is een folkvariant op de welbekende rockopera. Om dit idee te laten slagen heeft de band voor de verschillende karakters gastzangeressen ingezet. Zo neemt Becky Stark van Lavender Diamond de stem van Margaret op zich en komt Shara Worden (My Brightest Diamond) opdraven voor de partijen van de boze boskoningin.

Tot zover verhaal en cast. Voor ‘The Hazards of Love’ hebben The Decemberists een mix van jaren ‘70 progrock, hardrock en stevige saus van folk in elkaar gezet. Duidelijk is dat het bindmiddel in deze cd de Europees/Ierse folk traditie is. De insteek is een verhaal vertellen, en de muziek is daar begeleiding en instrument in. Door de folkpopdeuntjes kan ineens een Focus-achtige Clavecimbe partij klinken om vervolgens over te gaan in een Zepellin gitaarriff.

‘The Hazards of Love’ is een plaat die je het beste in zijn geheel kunt luisteren. De samenhang van de nummers, de overgangen zitten erg sterk in elkaar. Er is niet een nummer dat er echt uit springt. Niet omdat de plaat vlak is, maar juist omdat hij zo’n homogeen geheel vormt.

Toch zijn er enkele nummers die iets meer opvallen, al is het alleen maar omdat ze er in verschillende delen op staan. Zo valt de titelsong vier keer erg op, met name de afsluiter van de cd blijft in je hoofd geramd zitten.

Dat geldt helemaal voor het breekpunt in de plaat, ‘The Wanting Comes in Waves / Repaid’. Niet alleen ligt dit nummer midden in de folkopera en lijkt het een omslagpunt in de verhaallijn, maar ook komen in dit nummer alle stijlen die door de plaat heen de revue passeren tezamen.

In 6.27 min gaan The Decemberists van Emerson, Lake & Palmer naar Jefferson Airplane, langs een poppy refreintje en tussen de seventies hardrockgitaren door. Een nummer dat je blijft draaien.

Met ‘The Hazards of Love’ hebben The Decemberists een potentieel klassieker geschreven. Je moet er wel even voor gaan zitten, maar als je de plaat een aantal keer hebt gehoord valt alles zijn plek, en is het een blijvertje.

© NU.nl/Tjeerd van Erve

Op zaterdag 28 maart 2009 14:25 schreef thijsdetweede het volgende:
Sinds wanneer is 'geen shuffle' een overtuigend argument? Ik draai altijd en alleen maar albums.
Bach, de Beatles en de Beach Boys lieten al zien dat een album de entiteit is, niet het liedje.

Toegegeven, in dit geval zou het helemaal stupide zijn om liedjes te gaan draaien. Maar datzelfde kon je van Tommy zeggen

Op dinsdag 24 maart 2009 07:59 schreef thedunno het volgende:Andere de andere kant begrijp ik ook wel weer dat veel mensen hem vinden tegenvallen. De liefhebbers van popliedjes met een kop en een start komen er wat bekaaid van af. Het is een conceptplaat die zich als geheel laat beluisteren. Het komt allemaal wat pretentieuzer over. Op zich niet erg als die pretenties maar worden waargemaakt.

The band will premiere the music of Hazards in its entirety, and play music from the rest of its repertory, as part of NPR Music's official South by Southwest showcase

Op vrijdag 8 mei 2009 22:36 schreef thijsdetweede het volgende:
Ik heb ze toen gezien, maar zij mij niet, denk ik. Volgens mij zag ze die avond namelijk alleen maar elfjes en kaboutertjes.

Op woensdag 22 december 2010 19:23 schreef methodmich het volgende:
Cool, dirkjan is in het topic! Nu nog wachten op Bert en opa Bokma en dan post ik in 2011 zeker regelmatig in het Decemberists topic.

Overigens vind ik Picaresque nog altijd hun beste plaat.

Op zaterdag 12 februari 2011 19:14 schreef -Dries- het volgende:
En binnenkort in Paradiso

Op maandag 12 maart 2012 09:11 schreef Norrage het volgende:
Een nieuwe live-plaat is uit, onder andere op spotify!

Op maandag 12 maart 2012 15:54 schreef thijsdetweede het volgende:
Maar meteen even binnengehengeld. Die legale download mogelijkheden zijn financieel niet handig, zeg...

Goeie registratie inderdaad, zeg ik na 5 nummers. Geeft goed weer wat voor een live band het is, hoe sterk ze zijn, wat de flauwe humor is, en dat ze er mooi wel het publiek mee mee krijgen. Maar het valt me ook op dat bijna ieder nummer in 1 versnelling te hoog begint.

Op maandag 3 november 2014 18:56 schreef Tourniquet het volgende:
25 februari 2015 Doornroosje

Op donderdag 12 februari 2015 21:01 schreef Norrage het volgende:
Ik ga volgende week in Paradiso

Op donderdag 12 februari 2015 22:09 schreef Zocalo het volgende:

[..]

De 23e pas toch?

Op dinsdag 24 februari 2015 01:02 schreef MaJo het volgende:
Hoe was het? Ik zou gaan maar moest vanwege een operatie afzeggen

Op dinsdag 24 februari 2015 01:26 schreef Tourniquet het volgende:
Klopt, er misten wel wat "vaste" nummers van de afgelopen tours (The Chimbley Sweep, Engine Driver, We Both Go Down Together, Yankee Bayonet), maar ze speelden wel weer wat nummers die ik nog niet eerder live had gehoord (The Sporting Life bijvoorbeeld).

ik ben een relatief late The Decemberists adept. Pas ten tijde van Hazards of Love, het wisselvallige conceptalbum dat niet bij alle fans in de smaak viel, werd ik echt bekend met The Decemberists. Na pakweg 6 jaar kon ik nu eindelijk naar mijn eerste concert van ze, en ik wist niet wat ik van ze moest verwachten behalve dat het een groot feest zou worden. En dat werd het. Daarbij wil ik overigens al meteen de eerste kanttekening maken: ik kan me voorstellen dat je ze niet te vaak moet zien. Hun melige en theatrale optredens zijn al jarenlang praktisch hetzelfde.

Maar voor mij werkte het. Na het tenenkrommend slechte voorprogramma van de ontzettend goede artieste Serafine Steer (hoe krijgen ze het toch voor elkaar om voorprogramma's bijna altijd kapot te mixen, zij verdiende veel meer) was het meteen feest met de charismatische frontman Colin Meloy. Weinig echte The Decemberists klassiekers kwamen langs (geen We Both Go Down Together of Engine Driver), en zelfs mijn favoriete nummers van het wisselvallige nieuwe album kwamen niet langs (Lake Song, Till The Water's All Long Gone). Maar wat wél langskwam was goud. Een weergaloos The Island, een fantastisch Rake's Song (van Hazards of Love) en het opzwepende Down By The Water. En uiteraard moest de band in een tweede toegift afsluiten met het theatrale en hilarische Mariner's Revenge Song, met trucjes die de band al jaren doet, maar wat bij een toegift altijd zal mogen. Wat ik van deze band nog niet precies wist, maar makkelijk had kunnen weten, is de meligheid. Zo kwam er een hilarische (en spontaan ogende) Rock T-shirt contest langs waarbij de band een medley speelde van T-shirts in het publiek (Neutral Milk Hotel, Wilco en The Shins werden in het publiek gespot, en gespeeld), en wist Meloy tussen bijna elk nummer het publiek lekker te maken met droge humor. Jammergenoeg stond het geluid niet altijd perfect afgesteld (niet zo erg als bij het voorprogramma) en verzandde het band-geluid vooral bij de hardere en meer up-tempo nummers in ruis en gekraak, zeker naar het einde van het concert toe. Gelukkig vergoedde het speelplezier van de band dat ruimschoots, met een glansrol voor multi-instrumentaliste Jenny Conlee die alles aan elkaar reeg met accordeon, piano, orgel, gitaar, drums en zang.

Echt legendarische muziek maken The Decemberists (voor mij) niet. De kwaliteit van de band is hun veelzijdigheid, de instrumentatie, hun mix van jolige en serieuze muziek en een van de meest charismatische frontmannen die er is. En al die kwaliteiten kwamen nadrukkelijk naar voren vanavond in Paradiso, waar de band heerlijk bijna 2 en een half uur wist vol te spelen. Veel plezier Doornroosje aanstaande woensdag (nog niet uitverkocht)!
http://pat-sounds.blogspo(...)diso-2015-02-23.html

Op dinsdag 24 februari 2015 10:37 schreef Norrage het volgende:
Dit is wat ik opschreef over gisteravond:

[..]

The Decemberists slokken Paradiso op
24 feb 2015

What A Beautiful World. Het is slechts de helft van de titel van het onlangs verschenen zevende album van The Decemberists (What A Terrible World gaat er aan vooraf), maar het is de enige helft die op deze maandagavond in Paradiso van toepassing is. De band, met frontman Colin Meloy als charismatisch middelpunt, blijkt strak, enthousiast, grappig, maar vooral verschrikkelijk goed.

Het eerste half uur is nog redelijk ingetogen. The Singer Addresses His Audience, afkomstig van die recente plaat, is de onvermijdelijke opener, waarna de band zich een tijdje richt op materiaal van What A Terrible World, What A Beautiful World. Songs die, voor Decemberists-begrippen, behoorlijk toegankelijk zijn en wat meer de pop- dan de traditionele folkkant van de band opgaan. Toch blijkt er tussen die nieuwe nummers een aantal pareltjes te zitten, zoals het catchy Philomena en Cavalry Captain. Later in de set bewijzen nieuwe ballads Carolina Low en het prachtige 12/17/12 prima tussen de bestaande tracks te passen.

En tussen die ingetogen nummers blijken The Decemberists er vanavond bijzonder veel zin in te hebben. Want voor een band die regelmatig beeldschoon en serieus klinkt, is de sfeer ontzettend los in Paradiso. Frontman Meloy is bij vlagen hilarisch, bijvoorbeeld wanneer hij vertelt hoe hij Calamity Song ooit als ‘functioneel nummer’ schreef om zijn zesjarige zoontje te laten eten (‘Oh Hank, eat your oatmeal’), of wanneer hij de Rock T-Shirt Challenge introduceert, waarbij de band nummers van bandshirts uit de zaal speelt. Het levert een goedbedoelde, aan alle kanten rammelende medley op van Neutral Milk Hotel, Wilco en The Shins. Bij het eigen werk is er echter totaal geen sprake van, dat rammelen. De zeven bandleden weten een knap, nagenoeg perfect geluid neer te zetten.

Maar Meloy is vanavond niet alleen behendig in het bespelen van de zaal. Ook qua stemgeluid blijkt de zanger in absolute topvorm te zijn en maakt het materiaal van The Decemberists nog altijd indruk. O Valencia! is nog altijd een opzwepende meezinger, waarmee de reguliere set beëindigd wordt, en tijdens de laatste toegift – afsluiter The Mariner’s Revenge Song – laat Meloy de aanwezigen brullen ‘alsof ze worden opgeslokt door een walvis’. Het absolute hoogtepunt van de avond is echter de uitvoering van het ambitieuze The Island. Het elf (!) minuten durende nummer, afkomstig van The Crane Wife, is op de plaat al indrukwekkend – schrijf maar eens zo’n lang nummer dat nergens begint te vervelen – en krijgt live een uitzonderlijk goede versie. De zevenkoppige band mixt het folky geluid met invloeden uit de progrock (orgeltjes!).

Zo gaat de set van The Decemberists vanavond verschillende kanten op: van ontroerend (zoals het prachtige Grace Cathedral Hill), grappig (Dracula’s Daughter, gespeeld als de intro voor O Valencia!) en opzwepend (Sixteen Military Wives krijgt de hele zaal in beweging). Maar wat de insteek van het nummer ook is: de band speelt strak en bijzonder overtuigend. Fenomenaal optreden.

Hoe hadden The Decemberists hun stijf uitverkochte concert in Paradiso maandag anders kunnen beginnen? Natuurlijk komt songschrijver en frontman Colin Meloy, gehuld in grijs pak, alleen het podium op om solo dat merkwaardig ironische openingsnummer The Singer Adresses His Audience van nieuw album What A Terrible World, What A Beautiful World in te zetten. Waarna de andere bandleden zich bij hem voegen om naar de eerste grote crescendo van de avond toe te werken. De heren keurig in jasjes of een giletje, enkele dames in jurkje; in wezen zo keurig als de muziek sinds vorig, rootsier album The King Is Dead geworden is.

Dat klinkt misschien een beetje flauw, maar het is heus geen diskwalificatie. Want er staan zeker drie handen vol prachtige liedjes op die twee laatste platen, al speelt de band aangevuld met twee achtergrondzangeressen ze ook live wel heel netjes, zeker het eerste dikke half uur van het twee uur durende concert.

Vlekkeloos en geroutineerd inmiddels, en door Meloy met zijn herkenbare stem volmaakt gezongen, maar een vuurtje laait tijdens een wat stroef begin hierdoor nog niet op, terwijl Meloy’s droge praatjes al vroeg de vaart eruit halen. Dit ondanks dat fonkelende nieuwe vintage Decemberists-song Cavalry Captain van de nieuwe plaat zich vroeg in de set bevindt, evenals The King Is Dead-prijsbeesten Down By The Water en het heerlijk aan R.E.M. memorerende Calamity Song. Die laatste wel vooraf gegaan door een flauw deuntje dat Meloy schreef om zijn zoontje zijn pap te laten opeten: ‘Hank, eat our oatmeal.’

Maar zo na een half uur, rond het nieuwe The Wrong Year, laat Meloy de praatjes en flauwe grappen meer voor wat ze zijn, lijkt de hele band wat losser te worden – zonder te vervallen in slordigheden trouwens – en duiken we dieper het hele Decemberists-oeuvre in. Zo komt het concert definitief tot leven met 12 minuten-epos inclusief progneigingen The Island, hoogtepunt van album The Crane Wife. Uit vroeger folkiër tijden zijn daar Grace Cathedral Hill – hoewel tussen het nieuwe werk een tikje gezapig –, Los Angeles I’m Yours en The Legionnaires Lament,

In het intieme Carolina Low van de nieuwe plaat bewijst de aanwezigheid van extra zangeressen Rachel Flotard en Kelly Hogan zijn waarde, evenals in Make You Better, dat met hun harmonieën en met hulp van liefst drie gitaren naar een hoger plan wordt getild. Onverwacht gemeen en badend in bloedrood licht is daar ook The Rake’s Song met z’n babymoordthematiek, uit de rockopera The Hazards Of Love. “That was an awful song, and you are cheering”, leert Meloy ons de les.

Dan zijn huppelende Picaresque-songs The Sporting Life en publieksfavoriet 16 Military Wives inderdaad stukken luchtiger, waarin Meloy net als acht jaar terug de kans grijpt om de zaal in twee helften te verdelen en zijn ‘ladida’s’ steeds luider mee te laten zingen. Met de publieksparticipatie zit het bij The Decemberists kortom ook weer snor, inclusief de ‘rock t-shirt challenge’, waarbij de band covers probeert te spelen aan de hand van bandshirts in de zaal: Neutral Milk Hotel komt er aardig van af, Wilco’s Casino Queen eigenlijk totaal niet. Werkt stukken beter: 1500 man en vrouw laten schreeuwen alsof ze worden opgeslokt door een walvis, in de op Oost-Europese volksmuziek leunende uitsmijter The Mariner’s Revenge Song. Ook al mochten we dat acht jaar terug in dezelfde zaal ook al doen, het publiek vindt het nog steeds schitterend. Die tweede toegift is sowieso welkom na de wat obligaat aanvoelende eerste, met de niet bijster sterke afsluitende songs van What A Terrible World…

Ach, de spetterendste liveband is The Decemberists nog altijd niet, wat niet wegneemt dat dit een flink geprofessionaliseerde groep is geworden die het eigen catalogus en geluid hoorbaar tot in de finesses beheerst.

Zelf zien? The Decemberists spelen woensdagavond 25/2 nog in Doornroosje, Nijmegen. Er zijn nog kaarten.