Fok! Dieetclub deel 88

quote:

Op donderdag 13 april 2006 14:11 schreef Rewimo het volgende:
Ja leuk wortelkleurige tenen

quote:

Afgelopen weekend naar een voorstelling in Theater Bellevue geweest van Peter Pannekoek. De vraag die hij stelde aan het publiek was:
`Wat hoort een vrouw het liefst, dat tegen haar gezegd wordt`
Nee, het is niet: `schat ik hou van je` maar ......
`schat ben je afgevallen`
De vraag is heeft Peter Panekoek hierin gelijk?

quote:

Pressie op dikke mens geeft verkeerd signaal en ondermijnt preventie

In de Volkskrant van zaterdag j.l. en in Debat op 1 van NCRV/EO is dhr.Floris Sanders aan het woord over o.a. overgewicht als gevolg van verwijtbaar gedrag waarbij hij met name obesitaspatiënten hekelt. Hij versimpelt de behandeling van obesitas tot een niet aanvaardbaar en gevaarlijk niveau.

Dat iedere kilo geconsumeerd en niet verbrand is, is géén nieuws voor dikke mensen. Hoe komt hij daar bij? Wij zijn het hier zelfs mee eens. Ons probleem zit daarentegen bij de conclusies die hij trekt, zoals: Eet wat minder, dan is het probleem opgelost. Want zo simpel is het werkelijk niet.Gewicht wordt bepaald door energie-inname en uitgifte. De energiebalans, die in optimale omstandigheden bewaakt wordt door honger- en verzadigingsgevoel, een geraffineerd samenspel van o.a.hormonen waarvan nog niet bekend is weten hoe ze werken; laat staan dat ze, bij storingen, beïnvloed zouden kunnen worden. Het ontwikkelen van overgewicht is sterk afhankelijk van genetische aanleg. Bij gelijk gedrag maar verschillende genen ontwikkelt de een wèl, en de ander géén overgewicht.

Hetzelfde geldt voor afvallen. In gelijke mate vasten levert bij de één groot resultaat op en bij de ander heel weinig. Dat genen een rol spelen blijkt uit onderzoek onder adoptiekinderen die qua gewicht veel meer overeenkomst vertonen met het gewicht van hun natuurlijke dan hun adoptiefouders. Vervolgens is er het jojo-effect, het optreden van een aantal fysieke aanpassende een voortdurende hongersituatie (wat een dieet natuurlijk is). Het basismetabolisme past zich omlaag aan, het energieverbruik van de dunnere mens wordt minder, hormonen gedragen zich anders en in extreme gevallen gaan vetcellen zich delen. Er is steeds minder voedsel nodig terwijl er meer honger optreedt. De kracht hiervan is vergelijkbaar met een oerdrift.

Begeleiders van obesitaspatiënten zoals psychologen, zijn het er over eens dat het eigenlijk onmogelijk is om langer dan anderhalf jaar tegen deze driften te vechten. Geen kwestie van gebrek aan discipline. Gewoon een té grote opgave! Het is bijzonder moeilijk om een obesitaspatiënt zo te begeleiden dat het jojo-effect niet optreedt. Hiervoor is nodig dat gedrag aangeleerd wordt dat de rest van het leven volgehouden kan worden. Bij de een zal dit betekenen dat hij afvalt, maar bij anderen is niet-meer-aankomen al winst.

Deze nodige begeleiding is nu alleen weggelegd voor mensen met een heel dikke beurs. Want de behandelingen die zich hierop toeleggen worden niet uit de ziektekostenverzekering betaald.

Het versimpelen van het probleem overgewicht heeft behalve voor dikke mensen, ook grote invloed op de samenleving. Het bepaalt mede hoe tegen preventie van overgewicht wordt aangekeken. Door net te doen alsof overgewicht makkelijk op te lossen zou zijn, wordt de ernst van deze ziekte zwaar onderschat en daarmee de noodzaak tot preventie ondermijnd. Veel mensen die nu een paar kilo te veel hebben, zoals dhr Sanders, denken, dat een kuur en wat discipline het probleem zal oplossen. Als je dan toch morgen, of overmorgen of – nog beter – volgende maand, na de vakantie, met die kuur kan beginnen, waarom zou je dan nu bezig zijn met preventie? Zo’n vaart loopt het immers niet!

Daarmee werkt deze versimpeling en ontkenning van de problemen bij de behandeling van obesitas averechts en staat daarmee haaks op het beleid van de minister. Alleen door de problemen bij blijvende gewichtsreductie en gewichtshandhaving serieus te nemen, kan er gewerkt worden aan effectieve preventie.

quote:

De energiebalans, die in optimale omstandigheden bewaakt wordt door honger- en verzadigingsgevoel, een geraffineerd samenspel van o.a.hormonen waarvan nog niet bekend is weten hoe ze werken; laat staan dat ze, bij storingen, beïnvloed zouden kunnen worden.