[Reisverslag] Mijn Nepalreis

quote:

Paul, 13 Mar 2006 22:33 uur
Kathmandu, Nepal

Eindelijk in Nepal

Nou, ik ben eindelijk in Nepal. Het eerste gedeelte van de vlucht, naar londen, ging goed. Daarna naar Abu Dabhi in een halfvol vliegtuig vol met hendig sjieke knopjes overal. Op zich had ik wel in dat vliegtuig willen en kunnen slapen, ware het niet dat er een kind achter ons zat, dat serieus 5 uur aan 1 stuk door had lopen janken.
Daardoor moest ik op Abu Dahbi (wat een apart vliegveld was dat) ontzettend mijn best doen om wakker te blijven.

En, uiteraard, in het vliegtuig richting Kathmandu zat hetzelfde kindje weer, die de eerste 2 uur van de reis nog steeds aan 1 stuk door zat te janken.

Maar vanaf Kathmandu viel ik echt van de ene in de andere verbazing; Het begon op het vliegveld. Daar was het relatief rustig, maar toen ik 1 stap buiten de deur zette, zaten er opeens 100 nepali om me heen die me wel een taxi wilden geven.
Lekker is dat als je al iets van 30 uur wakker bent.
Uiteindelijk bij de goede in de auto weten te klimmen gelukkig. Maar ook het verkeer is aardig bizar. Voorrang verlenen kennen ze niet. Voorrang nemen wel. Hierdoor hoor je praktisch aan 1 stuk door toeters.

toen in het hotel eerst maar wat gegeten, wat overigens ontzettend goed was, maar ook ontzettend wennen. Maar dat kwam vooral door het personeel dat gezellig naast je tafeltje gaat staan

noujah, eerst maar even douchen nu en dan lekker slapen. Morgen is er een festival waarin iedereen elkaar bekogelt met gekleurd water. Ik heb er nu al zin in

quote:

Paul, 15 Mar 2006 11:33 uur
Kathmandu, Nepal

In het trainingcenter

Goed, zoals mijn vader in mijn vorige bericht zei, gisteren was het hier Holi. Maar voor zover ik weet heeft het niks met Nieuwjaar te maken. Dat komt volgende maand (het is hier nu 2063 als ik het goed heb).
Ik had wat navraag gedaan, en wat ik te weten was gekomen over Holi, was dat er vroeger een koning was die de duivel aanbad. Hij had een zoon en die aanbad (is dat eigenlijk wel goed Nederlandsch? ) Vishnu. Op een dag gooide de koning zijn zoon in een rafijn en Vishnu beschermde het kindje. Dus het kiendje komt weer thuis, alive and kicking, dus de koning baalde. Maar de koning had ook een zus, die immuun was voor vuur ofzo. ze kon gewoon door het vuur lopen en nothing happened. Die zus was Holi.
Dus die koning kreeg het idee om zijn zoon bij zijn zus op schoot te zetten, terwijl zijn midden in een vuur zat (waarom hij dat kindje niet gewoon in een oven gooide is mij ook een raadsel ), en op dat moment beschermde Vishnu alweer het kiendje, en nam de kracht van Holi weg. Dus Holi verging tot as. En om dat te vieren wordt Holi gevierd.

dat was de achtergrond, het feest zelf was echt de grootste chaos die ik ooit heb gezien. De complete stad was 1 groot water gevecht. Op een gegeven moment gingen Chris en ik maar even naar buiten om te kijken, en uiteindelijk waren we na en half uur drijfnat en helemaal rood/geel/blauw. Op straat komt iedereen naar je toe om je Happy Holi te wensen, om vervolgens een lading verf vol in je face te smeren. Soms gevolgd door een waterballon. En op alle balkons stonden mensen, gewapend met emmers water en te veel waterballonnen. en als er een voorbijganger langsloopt, is het het doel om hem of haar te raken. en ondertussen zijn er ook nog watergevechten tussen de balkons zelf. Dit soort feesten zouden ook in nederland moeten zijn

Anyway, na een halfuurtje in de stad waren Chris en ik het balkon van het hotel opgegaan, en de rest van de dag hebben we daar genoten van Holi

Later die avond had ik nog met een jongen gesproken, die bovenop het hotel werkte voor een telecom bedrijf ofzo. Die jongen was 20 en was met 2 vrienden van het uiterste westen van Nepal naar Kathmandu gevlucht voor de Maoisten, en werkte nu dus 12 uur per dag, praktisch 7 dagen per week, voor ongeveer 1,5 euro per dag. daar schrok ik echt van toen ik dat hoorde.

Vandaag zijn Chris en ik naar het trainingcenter gebracht, weer door het chaotische verkeer. Hier ontmoetten we een Duitse jongen, Holm ofzo, die vandaag naar Sankhu ging. Waarschijnlijk zie ik hem over 2 weken wel weer. De jongen die ons "helpt" in het trainingcenter of als we weg willen, is Sangjev ofzo. Zijn engels is niet echt goed dus ik verstond hem heel slecht. Met hem zullen Chris en ik de komende 2 weken het meeste omgaan waarschijnlijk.

noujah, Holm is net weg, en nu zitten Chris en ik in een internetcafe. Dat was het weer voor vandaag
ajuus mensen

quote:

Paul, 18 Mar 2006 14:15 uur
Kathmandu, Nepal

Sankhu

Goedenavond mensen,

Ik zal maar weer een samenvatting geven wat hier allemaal gebeurd. Een paar dagen geleden kwamen Peter en Mandy in het trainingcenter. Peter heeft hier nu 4 maanden gezeten en Mandy was een vriendin van hem die hier een paar weken zat. Samen trokken ze nog een beetje rond en woensdag vertrekken ze naar Dubai. Na de eerste dag veel gepraat te hebben over het werk dat Chris en ik zullen gaan doen, nepal in het algemeen, en nog heel wat andere dingen, zijn we de tweede dag naar Sankhu gegaan. Daar zit dus het gastgezin waar Peter de afgelopen 4 maanden heeft gebivakeerd en waar wij de komende 4-5 maanden zullen zitten.
Alleen de vrouw (naam vergeten) van de leraar in het huis, en de broer (Anil)van die leraar waren thuis. Na een beetje gepraat te hebben lieten Peter en Anil Sankhu zien. (Ik heb er foto's van gemaakt, maar het uploaden van 1 foto duurt serieus 5 minuten, en daarna geeft ie 90% van de tijd een foutmelding. Ik zal het nog es proberen als het wat rustiger is)
We begonnen in een Tea Shop, waar ik mijn eerste echte Nepalese thee heb gedronken (voor iets meer dan 5 cent )en het smaakte echt enorm goed. Beter dan gewone thee zelfs. Daarnaast hadden we een paar soorten eten besteld die Peter aanraadde; Een soort kletskop (zo'n koekje) maar dan veel zoeter en kleffer, een soort donutlike oliebol, scherpe groenteballetjes, en een broodje met een soort van te zoette pindakaas. Het broodje smaakte goed na alle rijst, maar die soort van pindakaas vond ik niet te vreten
Toen we uitgegeten waren maakten we een rondje door het dorp, om vervolgens door te gaan naar de school (waar Chris en ik dus les zullen geven). Alleen klas 9 en 10 waren er nog, de rest was al vrij. Anub, de leraar uit het gastgezin, ontmoetten we daar, en die moedigde ons aan om de klas in te gaan...tja, en daar sta je dan als 19 jarig ventje tegenover een stuk of 25-30 kinderen die niet meer dan 3 jaar jonger zijn. Maar het was zeker een leuke eerste kennismaking.
Vervolgens waren we ergens in een ver weggestopt restaurantje mumu's ofzo gaan eten. Volgens mij was het gestoomd buffelvlees met een klein laagje deeg eromheen. Met een lekker pittig sausje uiteraard
En daarnaast kregen we iets van Rahki ofzo. Volgens mij was het een zelfgebrouwen alcoholische versnapering op basis van rijst. Het was in ieder geval behoorlijk sterk
Daarna gingen Chris en ik weer terug naar het trainingcenter, terwijl Peter en Mandy daar achterbleven. Die komen morgen (zondag) weer terug naar het trainingcenter voor 3 dagen.

Vandaag hebben Sangjeev, Chris en ik een flinke wandeling gemaakt naar Tohka. Echt supermooi en rustig was het daar. Praktisch overal waar je heen keek zag je rijstvelden. In het dorp Tohka zelf zat echt iedereen ons aan te staren alsof we an Mars kwamen. Eerst dacht ik dat kathmandu erg was, maar hoe verder je buiten kathmandu komt, hoe erger het wordt

het plan is om volgende week voor 10 dagen rond te trekken. Daar hebben chris en ik dan tijd voor, omdat de school dan 2 weken vakantie heeft.

Owjah, ik kan inmiddels ook met mijn handen eten, en de wc is kut. Daar zal ik binnenkort ook een foto van proberen te uploaden

dat was het weer voor vandaag. Ajuus

quote:

Paul, 22 Mar 2006 08:45 uur
Kathmandu, Nepal

Trekken

En weer maar een berichtje vanuit het steeds warmer wordende kathmandu. Tussen 12 en 3 is het geen pretje om in de zon te zitten, laat staan erin te lopen.

Het toetsenbord wat ik nu trouwens gebruik is erg kut, dus als er soms letters missen, mijn excuses.

Maargoed, morgen vertrekken Chris en ik naar Pokhara om vanaf daar te beginnen met rondtrekkn. En vorige week hebben we een meisje/vrouw ontmoet van 29, en die gaat nu met ons mee
We kwamen een paar dagen terug op het kantoor van Prakash (het hoofd van de organisatie hier in Kathmandu), en toen zat zij er dus ook. Ze komt uit Litouwen en is aardig. En ze heeft een tof oostblokaccent als ze engels praat. Dat was alles wel zo'n beetje over haar.
Het komt allemaal supermooi uit, want de Maoisten hadden een flinke tijd een blokkade gemaakt tussen Kathmandu en Pokhara, maar die is dus nu sinds 2 dagen opgeheven. Wat me verbaasde was toen ik hoorde dat de Maoisten al iets van 70% van Nepal hebben "veroverd".
Anyway, het wordt een 12-daagse trek vanaf Pokhara naar ABC (Annapurna Base Camp ofzo)en weer terug. Het hoogste wat we zullen komen is bijna 4200 meter. En we zullen beginnen op volgens mij iets van 1500 meter.
Eergister heb ik nog een trekkingtas en een trekkingbroek gekocht, voor samen nog geen 25 euro. En er zit nog een "the north face" labeltje op ook Verder nog een toffe zonnebril gekocht voor 5 euro, en een pet voor 5 euro. Het koste wat moeite in het begin, maar volgens mij krijg ik de smaak van het afdingen al aardig te pakken.

Maargoed, vanochtend waren Mandy en Peter vertrokken richting Dubai. En Peter had er voor gezorgd dat Anil de afgelopen 2 agen ook in het trainingcenter kon slapen.
Eergister hadden we in een Japans restaurant gegeten, met z'n allen, bij wijze van afscheidsetentje van Peter. Chris en ik hadden allebei een bord Ramen gehad, waar waarschijnlijk iets niet helemaal goed in was. Dat was mijn eerste ervaring met slecht eten, en waarschijnlijk niet mijn laatste en ook niet de ergste.
Maar gister had Prakash ook nog een afscheidsfeest georganiseerd. En gister zaten we met 10 of 11 man in het trainngcenter gezellig bij kaarslicht te eten (dat moest wel, want de stroom lag eruit van 6 tot 9 's avonds )

Maargoed, vanochtend om 6 uur zijn Peter en Mandy vertrokken. Jammer, want je kon gezellig (nederlands) met hun praten.

dat was het weer voor vandaag (en waarschijnlijk ook meteen voor de komende 2 weken).

Feri betaula!

quote:

Op woensdag 22 maart 2006 09:19 schreef Jaguarized het volgende:
Ze hebben daar geen wc's zoals we in Europa kennen? En hoe moet ik die fles water zien? Daar maak je je achterwerk mee schoon?

quote:

Paul, 3 Apr 2006 22:59 uur
Kathmandu, Nepal

Terug in het chaotische Kathmandu

Zo, gister terug gekomen van trekken. Nou zou ik een heel verhaal kunnen gaan opschrijven met wat ik allemaal heb gezien enzo, maar ik denk, nee ik weet dat het niet te omschrijven is. Ookal plaats ik 300 foto's en lul ik er 3 a4tjes bij, dan nog is het niet uit te leggen.
Maar misschien dat iemand anders er minder enthousiast over zou zijn.
Anyway, ik heb Annapurna Base Camp bereikt, en het was echt geweldig allemaal. Ik raad iedereen aan om dezelfde trip ook een keer te maken.
Tijdens onze laatste avond/nacht in een Guesthouse van onze trip begon het te regenen en te onweren zoals het alleen de in bergen kan. Gelukkig was dat de enige keer regen die we tijdens onze trek hadden. De avond erna, toen we weer in Pokhara waren, was er nog zo'n avond. Toen hadden Chris en ik alleen wel de pech dat we buiten liepen. Noujah, tijdens het schuilen (wat overigens compleet nutteloos was, aangezien de onweersbui een uur of 5 duurde) had ik me maar laten scheren voor 25 rupees (85 rps is 1 euro). En ik kreeg er ook nog een hoofd en schoudermassage bij Vervolgens heb ik nog maar een verse fruitcocktail gedronken, en ik had ook nog maar een dagboek-like thingy gekocht. Eigenlijk 2 weken te laat, maargoed, ik heb er nu tenminste 1.
De busreis terug naar kathmandu was wel creepy trouwens; ziekelijke inhaalmanouvres over wegen die zelfs slecht zouden zijn voor Belgische begrippen. Nou is dat nog niet zo erg, ware het niet dat er constant een ravijn van minimaal 30 meter diep naast de weg loopt. En tijdens de terugreis kwamen we een truck tegen die een brug oid had geprobeerd in te halen, waardoor deze ongeveer 10 meter lager tot stilstand kwam.
Daarnaast ook nog een taxi die een rotsmuur had geprobeerd te knuffelen. En als laatste nog 2 motorrijders die tegen elkaar aan waren gereden.
Iemand uit de bus zei tegen me dat elk jaar 500-600 mensen op de snelweg van Kathmandu naar Pokhara om het leven komen. Dat maakte de kans dat ons iets zou overkomen statistisch wel iets kleiner gelukkig
En nu ben ik weer terug in Chaotic Kathmandu.

Noujah, ik kreeg vanochtend te horen dat Chris en ik morgen al naar ons gastgezin in Sankhu gaan. Volgens mij moeten we morgen ook wel, omdat er vanaf 6 april weer een strike is. En met een beetje pech wordt kathmandu compleet afgesloten van de buitenwereld voor 3 dagen. Dus een 24/7 curfew, geen openbaar vervoer, en ook geen telefoon en internet.
Volgens mij beginnen de scholen aankomende zondag, dus in mijn volgende bericht zitten waarschijnlijk mijn eerste lesgeef-ervaringen.

ajuus mensen

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 21:21 schreef Ericr het volgende:
Is het een beetje stabiel daar momenteel? In 2003 was het redelijk rustig, maar in 2004 merkte je al duidelijk de invloed van de Mao-isten op het dagelijkse leven.

quote:

In 2003 alleen nog bij Durbar Square en sporadisch in Thamel militairen op straat, in 2004 al een veel grotere vertegenwoordiging.

quote:

Coole foto's trouwens, met hoeveel tegelijk stond je op Poon Hill? Kan me herinneren dat we daar met zeker 200 personen stonden, ene moment nog rustig en op eens loeidruk.

quote:

Paul, 13 Apr 2006 19:02 uur
Sankhu, Nepal

Buikpijn, rellen, en een vreemde guru

Zo, tijd om maar weer eens een berichtje te sturen vanuit het nog steeds steeds warmer wordende Nepal.
Een paar dagen terug, ik geloof dat het de 6de was, kwamen Chris en ik aan in Sankhu. Eigenlijk kan ik weinig anders over het gezin zeggen dat ze enrom aardig zijn.
De lessen zouden in eerste instantie maandag beginnen. Maar vanwege de rellen, die jullie eigenlijk niet ontgaan kunnen zijn, is het voor onbepaalde tijd uitgesteld. Nou begint er morgen een 7-dagen durend nieuwjaarsfestival, en tijdens dit festival zou er sowieso al geen school zijn.
Om even de rellen samen te vatten; de bevolking weer dat de multi-party democratie weer wordt ingevoerd. Het komt erop neer dat de koning alle macht momenteel in handen heeft. En omdat de koning de rellen niet goedkeurt, heeft hij een curfew ingesteld. Dus de mensen die de straat op gaan om te demonstreren zijn in overtreding, omdat ze de curfew negeren, en dat geeft de koning het recht om de Armed Police Force en het leger in te zetten tegen de demonstranten. En nu zijn de Cops winkels aan het leegroven tijdens de rellen, en de demonstranten slaan letterlijk de hersens in van de Police Force mensen (die overigens ook lang niet altijd volgens het boekje de demonstranten tegengaan).
Maar hier in Sankhu is alles rustig. Ik heb 3 keer een kleine optocht met fakkels gezien, maar de plaatselijke politie deed hier niets tegen.
Eergister zijn Holm (de Duitser), Chris, Anil en ik naar een Sadu (priester) boven op een (kleine) berg geweest. Dit was een 72 jarige vent, die geen reet hoefde te doen. Hij had een paar volgelingen die echt alles voor hem deden. Echt grappig was het; als hij een beetje in gebrekkig engels met ons communiceerde, riep hij af en toe "GANJA!", en een van zijn volgelingen maakte een flinke pijp voor hem klaar. En wij kregen ook het nodige aangeboden
Vanaf dezelfde dag heb ik ook buikpijn. Die avond was ik zonder dal bhat gaan slapen. En ook gister heb ik bijna niks gegeten. Net als vandaag eigenlijk. Nou ben ik gisteren naar een healthpost geweest, en die gaven mij 4 pillen met wat zuren erin (las ik op de achterkant ), dus ik denk dat ze vermoedden dat mijn maag niet zuur genoeg was. Knappe conclusie. Maargoed, fuck it, het gaat vanzelf wel weer over.

foto's komen een andere keer, ajuus mensen

quote:

Op donderdag 13 april 2006 22:35 schreef Shakermaker het volgende:
Halfuurtje met de bus ofzo?

quote:

Echt supertof gister. We (anil, een vriend van hem, Chris en ik) waren naar de vriendin van Anil gegaan. Die hadden elkaar dankzij de strike al een flinke tijd niet gezien. iets van 2 weken ofzo. En met haar erbij gingen we naar Bhaktapur, de derde stad van Nepal (met maar 65000 inwoners ). Daar kwamen we nog 2 vriendinnen van de vriendin van Anil tegen, en met hun erbij waren we de stad ingesneakt. Dat scheelde Chris en mij 10 dollar de man aan toeristenbelasting

Anyway, tijdje rondgehangen in de stad, en op de terugweg waren de taxi's opeens ziekelijk duur, dus moesten we met de bus. Maar die zat vol dus toen moesten Chris, Gagam (die goede vriend van Anil) en ik boven op de bus. Eerst zaten we daar met nog 2 of 3 anderen, maar na 5 minuten zaten er meer mensen op de bus dan in de bus Gelukkig was het gewoon een min of meer rechte weg en kunnen de bussen niet harder dan 40 km/h

daarna moesten we overstappen in een taxi, die nog steeds te duur was overigens, en gingen we verder richting Sankhu. Maar onderweg kwamen we vast te zitten in een optocht vol met dronken, nieuwjaar vierende nepalezen

quote:

Op zondag 16 april 2006 01:01 schreef jojomen4 het volgende:
Ik bedoelde Sankhu, heb het hele topic nu doorgelezen. Had wel een idee dat het de Himalaya zou zijn hoor

quote:

Paul, 22 Apr 2006 13:20 uur
Sankhu, Nepal

Nepali Newyear

Tijd om maar weer eens een berichtje te plaatsen op mijn site dacht ik zo.
Vandaag was de laatste dag van het 7 of 8 dagen durend festival voor het Nepalese nieuwe jaar. De eerste dag werden 2 beelden van goden vanaf de tempel naar sankhu getild (de tempel ligt op ongeveer een uur uphill lopen vanaf sankhu)
nou wegen die beelden zelf niet eens zo zwaar, maar de stellages waar ze op stonden komen echt uit de steentijd volgens mij
Maar die eerste dag lag ik verpauperd in bed bij te komen van die buikpijn (het was overigens enkel en alleen buikkrampen)

Deze beelden werden in een "tempel" in sankhu neergezet, en daar stonden ze dus de hele week. Een paar dagen terug moesten de beelden een rondje maken door Sankhu, en dat gebeurde op dezelfde stellages.
Je moet het een beetje zien als zo'n prehistorische troon die gedragen moet worden door 30 slaven. Het enige verschil is dan dat er een beeld op zat, en geen koning.
Ow en het werd natuurlijk niet getild door 30 slaven, maar 30 dronken nepalezen. Daarvoor zat een touw waar nog zo'n 10-15 anderen aan zaten te trekken.
En Anil, een paar vrienden van hem, en ik, hadden natuurlijk ook al aardig wat gedronken. Dus Anil en zijn vrienden besloten om ook maar te gaan tillen, en ze drongen erop aan dat ik aan het touw ging trekken. Dus dat deed ik dan ook maar.
Nou was dat ding zo zwaar dat het om de 10 meter weer neerkletterde op de grond, onder luid gejuich van alle tillers en trekkers. En dan ging de bevolking die toekeek rijst, een soort deegfrisbees, fruit en water erover heen gooien. En, het mooiste was nog, dat er ook rijstbier werd uitgedeeld.
Voorop liepen overigens een paar mensen met trommels en ander slagwerk die compleet chaotisch erop aan het rammen waren, maar ook dat maakte niet uit, want iedereen kon er prima op dansen (al was dat waarschijnlijk de schuld van het rijstbier )
Dus naarmate we verder kwamen met het sjouwen van dat ding, steeg het gemiddelde alcoholpromilage, waardoor het sjouwen steeds langzamer ging. Uiteindelijk deden we ongeveer een uur over de laatste 20 meter ofzo

Tijdens het typen van dit bericht is er 1 dag voorbij gegaan, omdat de stroom uitviel, dus alles waar tot nu vandaag stond enzo, moet je even 1 dag bij optellen:P

Gister werden de beelden dus teruggetild naar de tempel, en dat dus ging op een soortgelijke manier. Hier deed ik niet aan mee, maar alleen het kijken is al geweldig. Echt ongelooflijk om te zien hoe chaotisch en onnodig moeilijk ze die dingen verplaatsen. Geweldig

Nou heb ik 3 dagen terug mijn eerste echte "voedselvergiftiging" gehad. Ik bespaar jullie de details. Ik kan jullie wel vertellen dat onder andere de hond van mijn gastgezin een schoonmaakbeurt nodig had na mijn actie Het gaat nu weer helemaal dikke prima overigens.

Ik weet niet of jullie het nieuws gister hebben gezien, maar de koning van Nepal stond het volk te woord na alle rellen. Hij heeft gezegd dat hij de macht teruggeeft aan het volk, en heeft aan de Seven Party Alliance voorgesteld een MP te kiezen. Nou klinkt het allemaal heel goed voor Nepal, en CNN en BBC World zeiden gister na de toespraak van de koning dat het goed was en dat de SPA dit aanbod moesten aannemen etc etc.
Maar als ik Anup (de leraar uit mijn gastgezin) moet geloven, heeft de koning het zo weten te zeggen, dat het grootste deel van de macht nog altijd in handen blijft van de koning. Ik heb nog geen nieuws gehoord vanuit Kathmandu vandaag, behalve dat er toch weer een curfew is. Daaruit trek ik de conclusie dat er nog steeds rellen zijn. En dat is op de lange termijn het beste voor Nepal denk ik. De koning moet weg, of het moet een beetje de Nepalese lamlulversie van onze eigen koningin worden --> lintjes doorknippen en dat soort acties.
Dankzij deze hele toestand hebben Chris en ik nog steeds geen les gegeven en het ziet er ook niet naar uit dat dat binnen een week wel gebeurd.

Morgen gaan Chris, Anil en ik waarschijnlijk naar Nagarkot. Een mooi, aardig toeristisch plaatsje ergens boven op een heuvel/berg met mooi uitzicht enzo. Een belangrijke reden, misschien, hoogstwaarschijnlijk de belangrijkste reden voor Chris en ik om daar heen te gaan is omdat we een grote behoefte hebben aan toeristisch voedsel

Dat was het weer voor vandaag mensen, ajuus

quote:

Paul, 3 May 2006 16:27 uur
Sankhu, Nepal

Waar slaat die titel op?

Het wordt hier echt steeds warmer. Dat maakt je echt sloom. Daarom heb ik ook nooit echt veel zin om weer een bericht te schrijven.
Daarnaast valt de stroom een paar keer per dag uit. Voor een kwartiertje maar meestal, maar het is zwaar irritant als je bezig bent met typen.

We waren dus die dag na het laatste bericht naar Nagarkot gegaan. Voor het eerst in bijna 3 weken had ik een "normale" maaltijd. Dat smaakte dan ook geweldig goed. Plus ik heb ook voor het eerst in bijna 3 weken daar kunnen douchen. Een warme douche wel te verstaan
De dag erna stonden we om half 6 op om de zonsopgang te zien. Met mazzel zouden we de himalaya vanaf nagarkot kunnen zien, vertelde Anil.
We hadden mazzel.
Dus mooie foto's gemaakt enzo, en daarna ontbeten met pizza. Op de terugweg kregen we halverwege een lift van een "traktor". Dat zijn zelf in elkaar geknutselde voertuigen, die eigenlijk het meeste lijken op een motor met een bak erachter en een stel wielen eronder. Zet daar een fietsstuur op en je hebt een prima traktor. Geld voor schokbrekers hadden ze niet, of het was te moeilijk om die zelf in elkaar te knutselen. Dat maakte de rit een van de ergste ritten die ik ooit heb gehad

De dag erna zijn we naar Kathmandu geweest, omdat de strike eindelijk afgelopen was. Daar kwamen de Holm, de Duitser, tegen. Ik weet niet of ik het al had gezegd, maar hij wou zijn gastgezin uit (en dat had ie ook gedaan op de enige dag dat er geen curfew was), omdat 1 van de vrouwen uit zijn gastgezin een blauw oog had, omdat ze geen tijd had om thee te zetten ofzo. Eerlijk gezegd kan ik hem begrijpen, maar ik vind niet dat hij daarom maar weg moet daar. Maargoed, zijn keus.
Anyway, daar in Kathmandu kwamen we hem tegen. Hij had samen met de housekeeper uit het trainingcenter, Sanjeev, elke dag meegelopen met de demonstraties. En hij is ook beschoten met traangas, en hij moest ook rennen voor de politie
Later gingen we met zn vieren (Holm, Anil Chris en ik) naar Thamel. Weer goed eten gehad. En, wat zeker niet ongezegd mag blijven, ook een White Russian. Alleen viel hij enorm tegen. Veel te weinig vodka, nog minder kahlua, en flink wat poedermelk en water. Bummer
Toen we teruggingen naar Sankhu, moesten we boven op de bus zitten, omdat de bus vol zat. En daar zaten ook een paar Nepalezen die de hele tijd een beetje anti-koning en --politie en -leger leuzen zaten te schreeuwen. En die sukkels stopten niet toen we bij een checkpoint aankwamen. Dus die militairen waren echt zwaar pissig, en iedereen moest de bus uit en lopen. Normaal hoeven alleen de Nepalese (jonge) mannen de bus uit en lopen. Nu moesten ook Chris en ik dus. Onze rugzak werd zelfs gecheckt!

De volgende dag begonnen we eindelijk met lesgeven. De eerste dag alleen een beetje introductie. De dag erna hadden we alleen klas 8. Het was Mothersday, en iedereen, behalve klas 8 9 en 10 was vrij.
Ik heb trouwens klas 2, 4 en 6. Chris heeft 3, 5 en 7. Klas 8 doen we samen.
En nu geven Chris en ik 6 dagen per week les. Maargoed, het zijn maar 4 lesuren van 35 minuten. Dus echt druk hebben we het niet. Naast het lesgeven snookeren we praktisch elke dag minimaal een uur.
Eergister, tijdens het snookeren, begon het opeens flink hard te regenen. En toen er ijs naar binnen stuiterde kwamen we erachter dat he took hagelde. Toen er ijs op de snookertafel viel, leek het ons beter om maar te stoppen. En dat was een goed idee. Want 10 seconden nadat Chris zei: "die waterdichtheid van het dag valt me nog mee", begon het dag te lekken. En 10 minuten later regende het binnen bijna netzo hard als buiten. En aangezien het zeil voor de snookertafel uit twee delen bestond, moesten we de tafel echt redden
Maar die hagel was echt ongeloofelijk. De grootste steen die ik heb gezien was zo'n 2 cm groot. En Ba (opa) zei dat het niet ongebruikelijk is voor de nepalese zomer. Tof! Maar het is echt bizar als er zulke hagel uit de lucht komt vallen, terwijl het zo warm is.
Noujah, dat was het weer voor vandaag. Ajuus mensen.

Trouwens, het is echt onmogelijk om hier foto's te uploaden, ik zal kijken of ik aankomende zaterdag de kans heb in Kathmandu.

quote:

Paul, 7 Jun 2006 16:19 uur
Nepal, Sankhu

De alledaagse dingen

Het is alweer een flinke tijd geleden sinds jullie voor het laatst wat van me gehoord hebben. De redenen dat ik weinig schrijf had ik volgens mij ook in mijn vorige berecht gezet; Ik maak hier bijna niks bijzonders meer mee. Nou ben ik een tijdje terug naar de oudste tempel van Nepal geweest. Het grappige was was dat niemand mij kon vertellen hoe oud die tempel nou precies is. Sommigen zeiden 500 jaar oud. Anderen hadden het over de 17de-18de eeuw. Nog iemand zei de 3de eeuw. Nou lijkt me dat aardig sterk, aangezien de tempel in de Kathmanduvallei staat, en deze nog maar 500 jaar ofzo niet meer onder water staat.

Nou is dit niet het meest geweldige verhaal wat ik hier heb neergezet. Te kort en niet echt interessant. Daarom ga ik maar eens vertellen hoe het leven hier aan toe gaat.
Meestal sta ik op om ongeveer 8 uur. Eerst tandenpoetsen etc.. Stromend water hebben ze niet, dus dat kan je allemaal doet met een kannetje water. Vervolgens gaan Anil, Chris en ik praktisch elke dag naar de tea-shop. Degene die het eerst genoeg behoefte heeft om 500 meter te lopen, haalt de Kathmandu Post op. Dat is de populairste Engelstalige krant in Nepal. En die lezen we dan onder het genot van een paar koppen milk-tea. Milk-tea is de standaard thee hier. Nou kan je ook black-tea krijgen, maar thee zonder suiker is echt zeldzaam hier.
dan is het meestal ongeveer kwart over 9. Dan bereiden Chris en ik de les voor klas 8 voor...soms. En om kwart voor 10-10 uur, krijgen we onze eerste warme maaltijd van de dag. Dal Bhat. Dal = linzensoep. Bhat = rijst. Daarnaast zit er ook altijd nog een currysaus van aardappels en groente bij. Dit wordt met de handen gegeten.
Daarna moeten we naar school om les te geven. Eerst klas 8 samen, en dan heb ik klas 2, 4 en 6 in die volgorde. Klas 8 is een drukke irritante klas. Klas 2 is niet veel slechter. Het is echt ontzettend moeilijk om klas 2 wat duidelijk te maken.
Gelukkig wordt het vanaf dan alleen maar beter. Klas 4 vond ik in het begin een irritante klas, maar ik ga ze steeds leuker vinden. Deze klas leert mij ook het meeste Nepalees. Dan hebben Chris en ik pauze (wat we hard nodig hebben na 3 x 35 minuten lesgeven ) En dan komt mijn favoriete klas. Klas 6 is gezellig, werkt wanneer ik het van hun vraag, en hun Engels is goed genoeg om een beetje mee te kunnen praten.
Vervolgens gaan chris en ik een kopje thee drinken in de lerarenkamer. Pak koekjes erbij. En om 2 uur vertrekken we weer richting huis. Vanaf dit momemt is altijd de meeste variatie van onze dagen hier in Nepal. Soms gaan we snookeren, soms kijken we een film. Als we nergens zin in hebben gaan we lezen.
Om een uur of 4 hebben we lunch. Soms is het lekker, soms is het niet te eten. Vaak krijgen we aardappels met brood. Het liefste heb ik aardappels gewoon naturel. De aardappels hier smaken uitstekend. Het is alleen jammer dat we vaak aardappels krijgen, die gebakken zijn in veel te veel kruidige troep. Hetzelfde geldt trouwens ook voor de aardappels in de Dal Bhat.
Anyway, na de lunch hebben we nog 3,5 uur zelf in te vullen. In deze 3,5 uur drinken we vaak nog wat thee. Soms nog even internet. En om 8 uur is de 2de dal bhat. Deze is een stuk beter naar binnen te krijgen dan de dal bhat 's ochtends. Niet dat de dal bhat anders is, maar probeer voor de grap maar eens bijna 3 maanden lang 's ochtends en s' avonds hetzelfde te eten. Elke dag. Nou zit er gelukkig nog wel wat variatie in de dal bhat. De dal verschilt per keer. En de curry ook. Maar de curry bestaat nog wel altijd voor ongeveer 50% uit aardapppels.
S' avonds kijken we soms een film of we kaarten wat. En om een uur of 11 ga ik meestal slapen.
Nou is elke dag misschien wel bijna hetzelfde, nog steeds blijf ik het supertof vinden. De mensen zijn echt enorm aardig, en het is nog steeds anders genoeg om er van te genieten.

Nou zijn er nog een aantal dingen die praktisch elke dag weer terugkomen. Ten eerste moet ik bijna overal bukken. Sommige huizen zijn zo klein dat ik niet rechtop kan staan. Ook de wc is eigenlijk superranzig. Het is een hokje in de tuin, die eigenlijk te klein voor mij is, en vol zit met spinnenwebben. Zoals ik al zei hebben ze hier geen stromend water, dus de wc moet je zelf met een emmer water doorspoelen. Nu hebben de nepalezen de rare gewoonte om voordat ze naar de wc gaan door te spoelen, en niet nadat ze geweest zijn. Dus als je naar de wc gaat, drijft er vaak nog iets van de voorganger in. Gelukkig hangt er ook een flinke ammoniaklucht, want anders zou het enorm stinken naar een beerput, en zou het er stikken van de vliegen. Ammoniaklucht went vrij snel.
Wat ook vooral in het begin opvalt is dat mannen behoorlijk handtastelijk zijn. Je moet niet raar opkijken als een nepalees opeens een arm om je heen slaat oid. Het ergste was een keer toen ik met Sanjeev (die kerel uit het Trainingcenter) in de bus zat, dat hij in het gebrekking engels wat tegen me aan zat te mompelen, begon te lachen en opeens zijn hand te hoog aan de binnenkant van mijn dij legde. Op zo'n moment is het moeilijk om je te bedenken dat zulke dingen niet raar zijn hier. En dat terwijl alle mannen extreem homo-fobisch zijn. Als je het over homo's hebt, kijken ze meteen echt heel vies
Stroom kan ook op elk moment van de dag uitvallen. Soms duurt het maar even, maar soms duurt het ook een paar uur. Maar ergens is dat ontzettend relaxt. Vooral s' avonds. Zonder electriciteit is er niks te doen, dus iedereen gaat dan maar een beetje praten. Eigenlijk moeten ze ook de stroom een half-uurtje per dag in Nederland expres uit laten vallen. Scheelt enorm veel energie, en het is goed voor je sociale contacten.
Iets wat mij eigenlijk al niet meer opvalt, is dat het verkeer allemaal links rijdt hier. Noujah, ze rijden overal op de weg om alle gaten in de weg te ontwijken, maar als er een tegenligger is, dan paseert deze altijd aan de rechterkant van de auto of motor. Die motors hier trouwens, hebben allemaal dikke stalen staven voor de benen zitten, om deze te beschermen
Maar het verkeer hier went aardig snel, en ik moet zeggen dat ik van de totale georganiseerde chaos op de weg inmiddels wel kan genieten.
Wat een stuk minder went zijn alle hakenkruizen die je hier ziet. Nou wist ik al van te voren dat een hakenkruis een compleet andere betekenis heeft in Azie, maar nog steeds is het iedere keer weer apart als je een hakenkruis van 2 bij 2 meter op een huis geschilderd ziet. Of t-shirts met een groot hakenkruis erop. Het hakenkruis staat hier trouwens voor welvaart en voorspoed. De naam Swastika is ook niet een ongebruikelijke naam voor meisjes hier.
Wat er eigenlijk dus geen hol mee te maken heeft, maar wat hier wel veel voorkomt, is racisme. Maar niemand schijnt het erg te vinden, zelfs de gediscrimineerde niet. Het is het mode-ideaal hier om zo blank mogelijk te zijn. Iedereen heeft het in zijn of haar hoofd geprent zo'n beetje, dat hoe blanker iemand is, hoe mooier. Dus af en toe hoor je weer een uitspraak als:"she is ugly, she is too black"
Ook de kinderen uit mijn klas noemen de wat donkerdere kinderen zonder moeilijk te doen "monkey". En ook de "monkey" lachen hier gewoon om. Gelukkig staat huidskleur hier alleen niet in de weg voor vriendschappen. Het is dus niet zo dat iemand die donkerder is, ook dommer is en niet waardig genoeg is om een vriend te zijn (wat niet een geheel ongebruikelijke gedachte is in Nederlands racisme volgens mij).
Nog iets bijzonders is het weer. Als het niet regent is het ontzettend warm en benauwd buiten. Eigenlijk is het alleen een lekker temperatuurtje buiten als het regent, alleen is de regen zelf weer een probleem dan. S' avonds is het ook lekker, alleen zijn er dan flink wat insecten. Volgens mij zijn de muggen hier de enige insecten die je in nederland ook kan vinden. Naast de muggen heb je nog een heleboel vliegende en kruipende insecten, die in mijn ogen veel te groot zijn, en teveel lawaai maken.
Als laatste worden de honden hier nogal slecht behandeld. Als een hond in de weg ligt, wordt ie opzij geschopt. Alleen tegen hun eigen honden zijn de Nepalezen relatief aardig.

Noujah, hier laat ik het voor vandaag bij.
Ajuus mensen!

quote:

Op donderdag 8 juni 2006 22:03 schreef Tissik het volgende:
Heej Paul,

Ja, das Nepal!

Je hoeft je iig niet af te vragen wat de pot vandaag zal schaffen?

Geniet er nog maar van, je zal het nog gaan missen als je eenmaal weer thuis bent, zelfs de Dal Bhat! En vooral het leven op straat zal je dan missen, ik word altijd heeel verdrietig als ik hier weer tussen de 4 muren ben beland (net zoals de rest van de nederlandse bevolking).

Heb je al Bagh Chal leren spelen, of Carambole?

Enjoy!

quote:

Paul, 8 Jul 2006 09:18 uur
Nepal, Sankhu

Chitwan

Al weer een maand geleden sinds mijn laatste bericht. En dat terwijl ik de afgelopen maand nog aardig veel heb meegemaakt.
Nouja, aardig veel is een ruim begrip. Het is in ieder geval meer dan de maand ervoor. Komt ie:
Een paar weken terug waren Eveline, Jacobien, Lenneke, Manish, Chris en ik naar Chitwan gegaan. Ik weet niet of ik het wel eens eerder over die hele groep heb gehad, daarom een korte beschrijving van de desbetreffende mensen. Eveline was een vrijwilligster die ook via AFS hier was, maar die is inmiddels al weer terug in Nederland. Jacobien is een vriendin van Lenneke die hier samen heen zijn gegaan om vrijwilligerswerk te doen. Chris en ik hebben hun ontmoet in Sankhu, want daar had Jacobien iemand die ze kende. Manish is een vriend van hun die ze hier in Nepal ontmoet hebben. Hij is ook de enige Nepalees. Chris is ook een vrijwilliger via AFS en die zit samen met mij in Sankhu. En ik ben ook een vrijwilliger via AFS en zit samen met Chris in Sankhu. Ik vermoed dat die laatste 2 zinnen overbodig waren.

Anyway, Chitwan. Dat is een gebied wat in de Terai ligt, ofwel het gebied van Nepal waar je geen bergen vindt. Door het gebrek aan bergen zit je ook een stuk lager. Kathmandu en Sankhu liggen op iets van 1400 meter hoogte. Chitwan ligt op 300 meter. Chitwan ligt ook iets van 150 km onder kathmandu, op de kreeftskeerkring. Of die andere. Daardoor stond de zon toen we daar waren echt recht boven ons. En dan ook nog de monsoon. Combineer die dingen en je hebt een bloedhete, vochtige plek. Prima omstandigheden voor een jungle. Et voila, de reden waarom we daar heen gingen.
Dus daar hebben we een beetje op een olifant door de jungle gecruist. Echt mooie beesten, olifanten.
Nou was die trip naar Chitwan echt supertof, op 2 dingen na. Het klimaat is goed voor de jungle, maar niet voor mij.
En wat ook niet heel geslaagd was was dat Jacobien op de dag voordat we weggingen ziek werd. Binnen een uur ging ze van normaal naar 40 graden koorts. Dokter gebeld, en die had haar wat gegeven. Dat hielp niet, waarop we besloten haar naar het ziekenhuis te brengen. Manish, Eveline en Lenneke gingen met haar mee en kwamen om een uur of 2 snachts weer zonder haar terug. Die ochtend erna gingen Chris en ik daarheen. Ze zag er al een stuk beter uit gelukkig. Maar het ziekenhuis was ook niet dom. Een blanke westerling heeft geld, en daar probeerden ze misbruik van te maken. 2 CT scans en 2 rontgenfoto's bijvoorbeeld binnen 24 uur. En een enorme shitload aan nutteloze medicijnen. Ook vond het ziekenhuis het nodig om haar nog minimaal 3 nachten te houden. Nu had Jacobien besloten om daar in ieder geval nog 1 nacht te blijven. De rest van de groep had besloten dat ze daar hooguit nog 1 nacht zou blijven. Aangezien niemand het ziekenhuis echt "vertrouwde" besloot ik dat ik die laatste nacht maar zou blijven overnachten in het ziekenhuis bij haar. In tegenstelling tot het hotel had het ziekenhuis geen airconditioning.
Volgende dag hadden we een taxi genomen naar kathmandu, terwijl de rest met de tourist bus ging. In Kathmandu aangekomen was ze naar een Amerikaanse kliniek gegaan, waar ze ook voor het eerst hoorde wat er nou mis was. Ze had een infectie in 1 van de holtes in haar hoofd. Niks ernstigs en met antibiotica kon het makkelijk verholpen worden. Van de 7 of 8 soorten medicijnen die ze moest slikken van het ziekenhuis, kon dus alles weg, behalve de antibiotica.
Nu gaat het weer prima met haar.


Eergister was de uitslag van de SLC-exams bekend gemaakt. Dat is volgens mij een soort mix van de cito-toets en de middelbare school examens. In de krant stond dat in heel nepal gemiddeld 47,5% geslaagd was.
Van onze school was 96% geslaagd. 2 van de 50 hadden het niet gehaald. Maar die krijgen nog een herkansing.
Voor een government school is dit extreem goed. Het zou mij niks verbazen als onze school de beste government school van nepal is.
Groot feest dus op school. Iedereen kreeg een tika (zo'n stip op je voorhoofd) en koekjes en thee.

In het vorige bericht was ik nog iets vergeten bedacht ik me. Ik gaf het verloop van de dag. Het was dom van me om de plek te vergeten waar ik toch wel 8 uur elke dag lig. De slaapkamer. Mijn bed is kleiner dan ik zelf ben. Ik schat dat mijn bed 1.80 is. Het bed is niet alleen de kleinste van ons 2, maar hij is ook nog harder dan ik zelf ben. Maar slapen op een "matras" van iets van 1 a 2 centimeter went sneller dan slapen terwijl je niet normaal languit kan liggen. En ik denk dat ik het nog best wel eens ga missen als ik weer terug in Nederland ben

Volgende week een bungeejump van 160 meter...

ajuus mensen!

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 13:37 schreef SeLang het volgende:

[..]

Dat is niet noodzakelijk bedoeld as 'rip off' maar meer om een westerling een extra goede behandeling te geven omdat ze bang zijn dat ze problemen krijgen als er iets met een westerling gebeurt. Meer problemen in elk geval dan ze zouden hebben wanneer er een local overlijdt.

Daarnaast bestaat er in veel niet-westerse landen een andere opvatting over wat goede gezondheidszorg is. Als ik in Taiwan met een verkoudheid naar de dokter zou gaan dan krijg ik ook 5 verschillende medicijnen mee. Als mensen naar de dokter gaan verwachten ze ook medicijnen te krijgen, anders vinden ze het een slechte dokter en gaan ze de volgende keer naar een andere.

quote:

Paul, 18 Jul 2006 14:52 uur
Nepal, Sankhu

Van de brug springen

Vorige week was het teachersday. Waarom dat in vredesnaam bestaansrecht heeft weet ik niet. En als het in Nederland ook zou bestaan, zouden de leraren massaal vergiftigd en/of gedrogeerd worden. Het kwam erop neer dat alle leraren in het grootste lokaal van de school op een rijtje zaten. En vervolgens kwamen alle leerlingen van klas 8 9 en 10 langs om ons tika's, bloemen en eten te geven, of om wat rode verfpoeder op lood-basis (volgens Chris) in ons gezicht te smeren. Dus uiteindelijk had ik echt iets van 25 keer een tika gekregen, en mijn gezicht zat onder de rode verfpoeder. Dus ik werd volgepropt met allerlij "lekkernijen", die ik nog steeds niet veel lekkerder vindt dan de dal bhat die ik nog steeds 2 keer per dag naar binnen schuif
Maar dat hoort er allemaal bij als je als een Nepalees leeft. En hoewel mijn smaakpapillen er niet van genieten, geniet ik er zelf wel enorm van.
Dat was teachersday.

Drie dagen geleden ben ik van een 160 meter hoge brug gesprongen. Lenneke was met mij mee gegaan, omdat ze wel zin had om mij te zien springen en om een beetje de bergen te bekijken. Supertof, anders had ik het in mijn eentje moeten doen. We vertrokken na 3 uur slaap op zaterochtend om 6 uur. De busreis was een uur of 4 en in de bus ontmoette ik mijn medespringers. In het totaal waren er iets van 15 mensen die sprongen, maar tijdens de rit kwamen we in contact met een normale Engelse jongen, een aan wietverslaafde enorm wazige Amerikaan met een blijkbaar Phillydelphiaans accent. Ontzettend grappige jongen, though. En dan hadden we nog een rare Belg. Maar dat is een contaminatie, of een pleonasme... ofzo.
En de laatste was een Argentijn, die volgens mij zonder levensdoel over de wereld rond dwaalt. Prima groepje dus om mee te bungeejumpen.
De busrit was op zijn zachtst gezegd eng. Ik dacht dat de weeg naar Pokhara eng was, maar daar heb je tenminste nog wat tussen de weg en het ravijn. Het enige dat er deze keer tussen zat, was een meter gras.
Toen we de laatste dodelijke chicane hadden gehad, konden we de brug zien. En deze brug was niet te vergelijken met een 1 of andere brug uit nederland. Deze brug dwong respect af als een dikke Hells Angel met een ketting in zijn handen.
Een kwartier later liepen we met zijn allen over de brug heen, omdat het hotel dat ook de bungeejump doet enzo, aan de andere kant zat. Toen ik er zo overheen liep, dacht ik nog van:"Ohhh, 160 meter valt nog wel mee ja"
jammer alleen dat ik ongeveer een minuut later 2 mensen onderaan zag lopen. Dat helpt je goed de afstand in te schatten.
Voordat we gingen springen hadden we eerst nog een safety-breefing, onder het genot van een glas zelfgemaakte citroen limonade. Daarna werden we gewogen. Dat moet uiteraard, want als ze ervan uitgaan dat je 10 kilo weegt, terwijl je eigenlijk 150 kilo bent, dan is er een grote kans dat je de jump niet zult overleven.
Daarna moesten we een uur wachten. Tijdens dat uur is het makkelijk om jezelf te vergelijken met een spaghetti-sliert, die in een bak kokend water ligt.
Toen we uiteindelijk op de brug stonden was ik de 4de die mocht springen. Hoewel ik enorm veel zin kreeg om te springen toen ik die anderen het zag doen, leek het mij beter om eerst maar te wachten totdat het bungeekoord aan me vast zat. Toen ik uiteindelijk mocht springen had ik het gevoel dat de spaghetti al te lang op het vuur stond en als de "bungeemaster" mij niet vasthield op het platform, was ik er zo vanaf gewaaid.
En daar stond ik op het platform, met mijn voeten half op het platform, half van het platform. De bungeemaster zei nog iets van "3,2,1 BUNGEE!!" en ik zette me hard zo hard mogelijk af. Het stijgen door mijn afzetten duurde voor mijn gevoel een stuk langer dan het waarschijnlijk was. Ik voelde hoe ik steeds minder snel steeg en toen even stilstond. Het volgende moment was alles om me heen 1 grote groene waas, terwijl ik de rivier onder me hard op me af zag komen. Die acceleratie was echt geweldig. 4 minuten later stond ik met flinke koppijn een bloeduitstorting boven mijn ogen op de grond.
Nog even gewacht tot de rest van "ons groepje" ook beneden was en daarna moesten we weer omhoog lopen.
Daarna nog even gezwommen en gegeten en toen weer terug naar Kathmandu.

Dat was het weer voor vandaag. Ajuus

quote:

Op dinsdag 18 juli 2006 16:29 schreef Casparovvv het volgende:

[..]



Mooi verhaal! Ik heb nú al zin in Zuid Afrika volgend jaar, al is het alleen maar vanwege het bungee jumpen

quote:

Paul, 3 Aug 2006 21:08 uur
Nederland, Leek

Terug in het land waar alles georganiseerd is

Ik ben gister thuis aangekomen. 12 uur later dan verwacht. De vlucht van Muscat naar London had 45 minuten vertraging, waardoor we 20 minuten hadden om over te stappen. 20 minuten is te weinig op Heathrow. We waren nog op tijd bij de gate, maar daar zeiden ze dat we niet mee mochten omdat onze bagage er nog niet was. En het was de laatste vlucht naar Amsterdam van die dag, dus moesten we 12 uur wachten op de volgende vlucht. Gulf Air regelde uiteraard een goed hotel voor ons, met diner en ontbijt. Het was een hotel dat 65 pond per nacht kost, en ik kreeg gewoon een fucking pasje om mijn hotelkamer mee te openen. Dat was het eerste waar ik me over verbaasde van het Westen. Pasjes om deuren te openen. Compleet nutteloze technologie.

Dus gisterochtend kwam ik om 11 uur op schiphol aan. Daar viel me als eerste de geur op. Daar miste ik ook als eerste de geur van Nepal. In Nepal ruikt alles veel kruidiger. Ik weet niet wie van jullie ooit bij allochtonen thuis is geweest, maar daar ruikt het vaak anders. In Nepal ruikt het overal anders. Hoewel ik daar in het begin aan moest wennen, ben ik nu van mening dat het in Nepal een stuk lekkerder ruikt.
Anyway, een uur later zat ik in de auto op weg naar Leek. Tijdens het rijden miste ik de bergen en rijstvelden wel een beetje, maar het viel nog niet echt op, omdat ik met mijn ouders aan het bijpraten was.
Thuis was ik de hele tijd bezig enzo, dus ik had nergens last van. Die avond echter, ging naar Ate en Rick. Dat is ongeveer een kwartier lopen van mijn huis. Tijdens dat kwartiertje alleen, werd het allemaal te veel voor me. Ik zat rond te kijken alsof ik een psychische ziekte had. Misschien had ik dat ook wel op dat moment. De paar mensen die ik onderweg tegenkwam keken in ieder geval wel raar naar me.
Het viel me op dat niks veranderd was, maar dat alles er anders uitzag. Overal huizen van precies 13.16 meter lang, met perfect in elkaar gemetselde stenen, met een strak, mooi, georganiseerd tuintje ervoor. Ondertussen heb je vierkante grasveldjes overal, met op elke hoek een boom. In mijn ogen is er niks moois aan deze overgeorganiseerde, door mensen bepaalde inrichting van een dorp/stad. Ik weet nog dat ik me bedacht hoe mooi de chaos in Nepal was, en dat chaos ook ontzettend veel vrijheid met zich meebrengt.

Hier had ik even een dag pauze genomen:P

Ik denk dat het voor de meesten niet of nauwelijks voor te stellen is, hoe groot deze impact op mij was.
Bij Ate aangekomen begonnen zijn ouders meteen enthousiast te praten, maar ik was te uitgeput om nog zinnige antwoorden te kunnen geven. Natuurlijk kwam het deels ook omdat ik in de twee nachten daarvoor niet meer dan 6 uur geslapen had. Maar vooral kwam het door de nieuwe manier waarmee ik tegen al het bekende aankeek.
Nu, nog een dag later dus, merk ik al dat het een stuk minder is. Ik moest vandaag naar het postkantoor voor wat bureaucratisch gedoe en hoewel het allemaal niet meer schokkend was, merkte ik dat ik met een soort van minachting naar alle mensen keek. Iedereen was totaal opgesloten in zijn of haar eigen, veilige wereldje. Ik zag een vrouw die een boodschappenwagentje vol met eten had. Meer dan de helft bestond uit koekjes, chips, cola en nog meer van dat soort spul.

En over een paar maanden zal ik ook weer volledig ingemengd zijn in deze maatschappij.