[Reisverslag] Mijn Nepalreis

quote:

Paul, 8 Jul 2006 09:18 uur
Nepal, Sankhu

Chitwan

Al weer een maand geleden sinds mijn laatste bericht. En dat terwijl ik de afgelopen maand nog aardig veel heb meegemaakt.
Nouja, aardig veel is een ruim begrip. Het is in ieder geval meer dan de maand ervoor. Komt ie:
Een paar weken terug waren Eveline, Jacobien, Lenneke, Manish, Chris en ik naar Chitwan gegaan. Ik weet niet of ik het wel eens eerder over die hele groep heb gehad, daarom een korte beschrijving van de desbetreffende mensen. Eveline was een vrijwilligster die ook via AFS hier was, maar die is inmiddels al weer terug in Nederland. Jacobien is een vriendin van Lenneke die hier samen heen zijn gegaan om vrijwilligerswerk te doen. Chris en ik hebben hun ontmoet in Sankhu, want daar had Jacobien iemand die ze kende. Manish is een vriend van hun die ze hier in Nepal ontmoet hebben. Hij is ook de enige Nepalees. Chris is ook een vrijwilliger via AFS en die zit samen met mij in Sankhu. En ik ben ook een vrijwilliger via AFS en zit samen met Chris in Sankhu. Ik vermoed dat die laatste 2 zinnen overbodig waren.

Anyway, Chitwan. Dat is een gebied wat in de Terai ligt, ofwel het gebied van Nepal waar je geen bergen vindt. Door het gebrek aan bergen zit je ook een stuk lager. Kathmandu en Sankhu liggen op iets van 1400 meter hoogte. Chitwan ligt op 300 meter. Chitwan ligt ook iets van 150 km onder kathmandu, op de kreeftskeerkring. Of die andere. Daardoor stond de zon toen we daar waren echt recht boven ons. En dan ook nog de monsoon. Combineer die dingen en je hebt een bloedhete, vochtige plek. Prima omstandigheden voor een jungle. Et voila, de reden waarom we daar heen gingen.
Dus daar hebben we een beetje op een olifant door de jungle gecruist. Echt mooie beesten, olifanten.
Nou was die trip naar Chitwan echt supertof, op 2 dingen na. Het klimaat is goed voor de jungle, maar niet voor mij.
En wat ook niet heel geslaagd was was dat Jacobien op de dag voordat we weggingen ziek werd. Binnen een uur ging ze van normaal naar 40 graden koorts. Dokter gebeld, en die had haar wat gegeven. Dat hielp niet, waarop we besloten haar naar het ziekenhuis te brengen. Manish, Eveline en Lenneke gingen met haar mee en kwamen om een uur of 2 snachts weer zonder haar terug. Die ochtend erna gingen Chris en ik daarheen. Ze zag er al een stuk beter uit gelukkig. Maar het ziekenhuis was ook niet dom. Een blanke westerling heeft geld, en daar probeerden ze misbruik van te maken. 2 CT scans en 2 rontgenfoto's bijvoorbeeld binnen 24 uur. En een enorme shitload aan nutteloze medicijnen. Ook vond het ziekenhuis het nodig om haar nog minimaal 3 nachten te houden. Nu had Jacobien besloten om daar in ieder geval nog 1 nacht te blijven. De rest van de groep had besloten dat ze daar hooguit nog 1 nacht zou blijven. Aangezien niemand het ziekenhuis echt "vertrouwde" besloot ik dat ik die laatste nacht maar zou blijven overnachten in het ziekenhuis bij haar. In tegenstelling tot het hotel had het ziekenhuis geen airconditioning.
Volgende dag hadden we een taxi genomen naar kathmandu, terwijl de rest met de tourist bus ging. In Kathmandu aangekomen was ze naar een Amerikaanse kliniek gegaan, waar ze ook voor het eerst hoorde wat er nou mis was. Ze had een infectie in 1 van de holtes in haar hoofd. Niks ernstigs en met antibiotica kon het makkelijk verholpen worden. Van de 7 of 8 soorten medicijnen die ze moest slikken van het ziekenhuis, kon dus alles weg, behalve de antibiotica.
Nu gaat het weer prima met haar.


Eergister was de uitslag van de SLC-exams bekend gemaakt. Dat is volgens mij een soort mix van de cito-toets en de middelbare school examens. In de krant stond dat in heel nepal gemiddeld 47,5% geslaagd was.
Van onze school was 96% geslaagd. 2 van de 50 hadden het niet gehaald. Maar die krijgen nog een herkansing.
Voor een government school is dit extreem goed. Het zou mij niks verbazen als onze school de beste government school van nepal is.
Groot feest dus op school. Iedereen kreeg een tika (zo'n stip op je voorhoofd) en koekjes en thee.

In het vorige bericht was ik nog iets vergeten bedacht ik me. Ik gaf het verloop van de dag. Het was dom van me om de plek te vergeten waar ik toch wel 8 uur elke dag lig. De slaapkamer. Mijn bed is kleiner dan ik zelf ben. Ik schat dat mijn bed 1.80 is. Het bed is niet alleen de kleinste van ons 2, maar hij is ook nog harder dan ik zelf ben. Maar slapen op een "matras" van iets van 1 a 2 centimeter went sneller dan slapen terwijl je niet normaal languit kan liggen. En ik denk dat ik het nog best wel eens ga missen als ik weer terug in Nederland ben

Volgende week een bungeejump van 160 meter...

ajuus mensen!

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 13:37 schreef SeLang het volgende:

[..]

Dat is niet noodzakelijk bedoeld as 'rip off' maar meer om een westerling een extra goede behandeling te geven omdat ze bang zijn dat ze problemen krijgen als er iets met een westerling gebeurt. Meer problemen in elk geval dan ze zouden hebben wanneer er een local overlijdt.

Daarnaast bestaat er in veel niet-westerse landen een andere opvatting over wat goede gezondheidszorg is. Als ik in Taiwan met een verkoudheid naar de dokter zou gaan dan krijg ik ook 5 verschillende medicijnen mee. Als mensen naar de dokter gaan verwachten ze ook medicijnen te krijgen, anders vinden ze het een slechte dokter en gaan ze de volgende keer naar een andere.

quote:

Paul, 18 Jul 2006 14:52 uur
Nepal, Sankhu

Van de brug springen

Vorige week was het teachersday. Waarom dat in vredesnaam bestaansrecht heeft weet ik niet. En als het in Nederland ook zou bestaan, zouden de leraren massaal vergiftigd en/of gedrogeerd worden. Het kwam erop neer dat alle leraren in het grootste lokaal van de school op een rijtje zaten. En vervolgens kwamen alle leerlingen van klas 8 9 en 10 langs om ons tika's, bloemen en eten te geven, of om wat rode verfpoeder op lood-basis (volgens Chris) in ons gezicht te smeren. Dus uiteindelijk had ik echt iets van 25 keer een tika gekregen, en mijn gezicht zat onder de rode verfpoeder. Dus ik werd volgepropt met allerlij "lekkernijen", die ik nog steeds niet veel lekkerder vindt dan de dal bhat die ik nog steeds 2 keer per dag naar binnen schuif
Maar dat hoort er allemaal bij als je als een Nepalees leeft. En hoewel mijn smaakpapillen er niet van genieten, geniet ik er zelf wel enorm van.
Dat was teachersday.

Drie dagen geleden ben ik van een 160 meter hoge brug gesprongen. Lenneke was met mij mee gegaan, omdat ze wel zin had om mij te zien springen en om een beetje de bergen te bekijken. Supertof, anders had ik het in mijn eentje moeten doen. We vertrokken na 3 uur slaap op zaterochtend om 6 uur. De busreis was een uur of 4 en in de bus ontmoette ik mijn medespringers. In het totaal waren er iets van 15 mensen die sprongen, maar tijdens de rit kwamen we in contact met een normale Engelse jongen, een aan wietverslaafde enorm wazige Amerikaan met een blijkbaar Phillydelphiaans accent. Ontzettend grappige jongen, though. En dan hadden we nog een rare Belg. Maar dat is een contaminatie, of een pleonasme... ofzo.
En de laatste was een Argentijn, die volgens mij zonder levensdoel over de wereld rond dwaalt. Prima groepje dus om mee te bungeejumpen.
De busrit was op zijn zachtst gezegd eng. Ik dacht dat de weeg naar Pokhara eng was, maar daar heb je tenminste nog wat tussen de weg en het ravijn. Het enige dat er deze keer tussen zat, was een meter gras.
Toen we de laatste dodelijke chicane hadden gehad, konden we de brug zien. En deze brug was niet te vergelijken met een 1 of andere brug uit nederland. Deze brug dwong respect af als een dikke Hells Angel met een ketting in zijn handen.
Een kwartier later liepen we met zijn allen over de brug heen, omdat het hotel dat ook de bungeejump doet enzo, aan de andere kant zat. Toen ik er zo overheen liep, dacht ik nog van:"Ohhh, 160 meter valt nog wel mee ja"
jammer alleen dat ik ongeveer een minuut later 2 mensen onderaan zag lopen. Dat helpt je goed de afstand in te schatten.
Voordat we gingen springen hadden we eerst nog een safety-breefing, onder het genot van een glas zelfgemaakte citroen limonade. Daarna werden we gewogen. Dat moet uiteraard, want als ze ervan uitgaan dat je 10 kilo weegt, terwijl je eigenlijk 150 kilo bent, dan is er een grote kans dat je de jump niet zult overleven.
Daarna moesten we een uur wachten. Tijdens dat uur is het makkelijk om jezelf te vergelijken met een spaghetti-sliert, die in een bak kokend water ligt.
Toen we uiteindelijk op de brug stonden was ik de 4de die mocht springen. Hoewel ik enorm veel zin kreeg om te springen toen ik die anderen het zag doen, leek het mij beter om eerst maar te wachten totdat het bungeekoord aan me vast zat. Toen ik uiteindelijk mocht springen had ik het gevoel dat de spaghetti al te lang op het vuur stond en als de "bungeemaster" mij niet vasthield op het platform, was ik er zo vanaf gewaaid.
En daar stond ik op het platform, met mijn voeten half op het platform, half van het platform. De bungeemaster zei nog iets van "3,2,1 BUNGEE!!" en ik zette me hard zo hard mogelijk af. Het stijgen door mijn afzetten duurde voor mijn gevoel een stuk langer dan het waarschijnlijk was. Ik voelde hoe ik steeds minder snel steeg en toen even stilstond. Het volgende moment was alles om me heen 1 grote groene waas, terwijl ik de rivier onder me hard op me af zag komen. Die acceleratie was echt geweldig. 4 minuten later stond ik met flinke koppijn een bloeduitstorting boven mijn ogen op de grond.
Nog even gewacht tot de rest van "ons groepje" ook beneden was en daarna moesten we weer omhoog lopen.
Daarna nog even gezwommen en gegeten en toen weer terug naar Kathmandu.

Dat was het weer voor vandaag. Ajuus

quote:

Op dinsdag 18 juli 2006 16:29 schreef Casparovvv het volgende:

[..]



Mooi verhaal! Ik heb nú al zin in Zuid Afrika volgend jaar, al is het alleen maar vanwege het bungee jumpen

quote:

Paul, 3 Aug 2006 21:08 uur
Nederland, Leek

Terug in het land waar alles georganiseerd is

Ik ben gister thuis aangekomen. 12 uur later dan verwacht. De vlucht van Muscat naar London had 45 minuten vertraging, waardoor we 20 minuten hadden om over te stappen. 20 minuten is te weinig op Heathrow. We waren nog op tijd bij de gate, maar daar zeiden ze dat we niet mee mochten omdat onze bagage er nog niet was. En het was de laatste vlucht naar Amsterdam van die dag, dus moesten we 12 uur wachten op de volgende vlucht. Gulf Air regelde uiteraard een goed hotel voor ons, met diner en ontbijt. Het was een hotel dat 65 pond per nacht kost, en ik kreeg gewoon een fucking pasje om mijn hotelkamer mee te openen. Dat was het eerste waar ik me over verbaasde van het Westen. Pasjes om deuren te openen. Compleet nutteloze technologie.

Dus gisterochtend kwam ik om 11 uur op schiphol aan. Daar viel me als eerste de geur op. Daar miste ik ook als eerste de geur van Nepal. In Nepal ruikt alles veel kruidiger. Ik weet niet wie van jullie ooit bij allochtonen thuis is geweest, maar daar ruikt het vaak anders. In Nepal ruikt het overal anders. Hoewel ik daar in het begin aan moest wennen, ben ik nu van mening dat het in Nepal een stuk lekkerder ruikt.
Anyway, een uur later zat ik in de auto op weg naar Leek. Tijdens het rijden miste ik de bergen en rijstvelden wel een beetje, maar het viel nog niet echt op, omdat ik met mijn ouders aan het bijpraten was.
Thuis was ik de hele tijd bezig enzo, dus ik had nergens last van. Die avond echter, ging naar Ate en Rick. Dat is ongeveer een kwartier lopen van mijn huis. Tijdens dat kwartiertje alleen, werd het allemaal te veel voor me. Ik zat rond te kijken alsof ik een psychische ziekte had. Misschien had ik dat ook wel op dat moment. De paar mensen die ik onderweg tegenkwam keken in ieder geval wel raar naar me.
Het viel me op dat niks veranderd was, maar dat alles er anders uitzag. Overal huizen van precies 13.16 meter lang, met perfect in elkaar gemetselde stenen, met een strak, mooi, georganiseerd tuintje ervoor. Ondertussen heb je vierkante grasveldjes overal, met op elke hoek een boom. In mijn ogen is er niks moois aan deze overgeorganiseerde, door mensen bepaalde inrichting van een dorp/stad. Ik weet nog dat ik me bedacht hoe mooi de chaos in Nepal was, en dat chaos ook ontzettend veel vrijheid met zich meebrengt.

Hier had ik even een dag pauze genomen:P

Ik denk dat het voor de meesten niet of nauwelijks voor te stellen is, hoe groot deze impact op mij was.
Bij Ate aangekomen begonnen zijn ouders meteen enthousiast te praten, maar ik was te uitgeput om nog zinnige antwoorden te kunnen geven. Natuurlijk kwam het deels ook omdat ik in de twee nachten daarvoor niet meer dan 6 uur geslapen had. Maar vooral kwam het door de nieuwe manier waarmee ik tegen al het bekende aankeek.
Nu, nog een dag later dus, merk ik al dat het een stuk minder is. Ik moest vandaag naar het postkantoor voor wat bureaucratisch gedoe en hoewel het allemaal niet meer schokkend was, merkte ik dat ik met een soort van minachting naar alle mensen keek. Iedereen was totaal opgesloten in zijn of haar eigen, veilige wereldje. Ik zag een vrouw die een boodschappenwagentje vol met eten had. Meer dan de helft bestond uit koekjes, chips, cola en nog meer van dat soort spul.

En over een paar maanden zal ik ook weer volledig ingemengd zijn in deze maatschappij.