Dagboek van een kindermeisje. Deel negen.

quote:

Op dinsdag 7 maart 2006 23:32 schreef Hihat het volgende:

[..]

Gewoon op basis van (en mengeling van) een olifantengeheugen, een zieke geest en vooroordelen over bepaalde mensen. Net als iedereen, eigenlijk . Het heeft verder niets met de te behalen buit te maken. Daar ging het jou om waarschijnlijk?

Nee, ik was nieuwsgierig naar de diepste krochten van je psychische gesteldheid

Was Arends zijden sjaaltje soms bezonken rood?

Jeroen Brouwer? Keith Kanger Snell???

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 12:12 schreef Vivi het volgende:
Jeroen Brouwer? Keith Kanger Snell???

Niet Jeroen Brouwers (heeft die pas in '79 zijn debuut geschreven?), ook geen vloeiend Franssprekende schrijver (wie zou dat moeten zijn? Philip Freriks ? Leuk hoor, die boekjes met wandelingen door Parijs, dat wel. Cees Nooteboom? Nee, die is dan weer te oud.)
En Keith Kanger Snell is een mij geheel onbekende naam. Is dat niet de zanger van een hardrock band?

Ik laat niks los; ik heb al eens aan den lijve mogen ondervinden dat Arend Berkhout lijdt aan blinde woede-aanvallen

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 13:32 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

En Keith Kanger Snell is een mij geheel onbekende naam. Is dat niet de zanger van een hardrock band?

Keith Kanger Snell heet eigenlijk gewoon Kees Snel en is een (ex-)vriend van Geerten Meijsing. Ze hebben samen in Italië gewoond. Eerst waren beiden onderdeel van het uitgeverscollectief Joyce & Co, maar pas nadat Geerten Meijsing onder eigen naam ging publiceren werd hij succesvol en won hij de AKO-literatuurprijs. Niet verwonderlijk dat Vivi met Snell op de proppen komt. Arend Berkhout zet zich af tegen AKO-achtige prijzen. Zou best een vorm van jaloezie kunnen zijn van Snell jegens Meijsing. Het winnen van die prijs was overigens ook één van de redenen waarom ik dacht dat Geerten Meijsing het wel eens níet zou kunnen zijn, die heeft 'm namelijk wel.

[ Bericht 1% gewijzigd door Hihat op 08-03-2006 18:12:09 ]

Kester Freriks?

Ik wil minder gepseudoniemiseerde auteurs en meer spanning en sensatie mbt de hoofdpersonen!

Waar is Daniël? Waarom heeft hij zijn vliegtuig naar München gemist? Wat heeft dat voor consequenties? En... leeft Ute nog???

Ik geef het ook even op met die Berkhout. Wat betreft Ute, die zit nu vast te oefenen op zonnegroet en lotuszit.

Ik heb nog twee buikjes op mijn lever. Vivi's sig deed me nl. denken aan het goddelijke abdomen van Angelina Jolie :


Die op haar beurt weer doet denken aan Asia Argento, bij wie een angelina op de onderbuik prijkt:


Van deze vermoedde ik stiekem dat die engel nog een stuk doorliep, zodat ze steeds tesamen met Asia de benen spreidt (wat zeker in het katholieke Italië voor opwinding kan zorgen), maar zuks schijnt toch niet het geval te zijn.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 13:32 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Niet Jeroen Brouwers (heeft die pas in '79 zijn debuut geschreven?), ook geen vloeiend Franssprekende schrijver (wie zou dat moeten zijn? Philip Freriks ? Leuk hoor, die boekjes met wandelingen door Parijs, dat wel. Cees Nooteboom? Nee, die is dan weer te oud.)
En Keith Kanger Snell is een mij geheel onbekende naam. Is dat niet de zanger van een hardrock band?

Ik laat niks los; ik heb al eens aan den lijve mogen ondervinden dat Arend Berkhout lijdt aan blinde woede-aanvallen

Nee, Jeroen Brouwers was een grapje, die kwam wel eens op feestjes van Meijsing, schijnt.

Arend Berkhout

[ Bericht 25% gewijzigd door dragan_sudjic op 08-03-2006 16:40:37 ]

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 16:14 schreef dragan_sudjic het volgende:
http://www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=berk015

Ja, dát zal 'm wezen.

Kan me voorstellen dat die wel aan een cognacje toe was

quote:

Op dinsdag 7 maart 2006 00:47 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ja, en WAT voor vragen!

Ik maak me vast op voor een sessie soulsearching,

Wanneer begint het?

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 14:10 schreef Copycat het volgende:
Ik wil minder gepseudoniemiseerde auteurs en meer spanning en sensatie mbt de hoofdpersonen!

Waar is Daniël? Waarom heeft hij zijn vliegtuig naar München gemist? Wat heeft dat voor consequenties? En... leeft Ute nog???

LUNCHEN MET DE ‘CITY GIRLS’ II

“Cognacje?,” hoorde ik Arend Berkhout vragen.
Daniël had de schrijver nog niet opgemerkt. Hij fronste even, trok zijn stropdas los en nam het glas cognac van hem aan.
“Dit is Arend Berkhout,” zei ik om het ijs te breken. “Hij leest straks voor uit eigen werk. Hij heeft ooit een literaire prijs gewonnen. Hij is professioneel auteur." Ik had net zo goed kunnen zeggen dat Arend Berkhout professioneel stripper was, of professioneel huurmoordenaar, want op Daniël maakte het geen enkele indruk; hij had meer belangstelling voor de inhoud van zijn koffer, die hij op het aanrecht had uitgestald.
"Zo," zei Daniël afwezig, terwijl hij door wat paperassen bladerde. "Zo. Dat is mooi. Kunt u dan nu gaan doen waarvoor u bent ingehuurd? Wij willen even alleen zijn."
Rond de kaaklijn van Arend Berkhout trad een verstarring op; ik zag het gebeuren, ik zag hoe zijn kin een fractie naar voren kwam, en hoe zijn mond zich tot een streep versmalde. "Ik ben de eregast," bracht hij toen uit, zo zacht dat het nauwelijks verstaanbaar was. "Ik verzorg het literaire dessert."
"Geen behoefte aan," zei Daniël kortaf. Hij keek naar mij. "Nadine, ik heb een dossiermap nodig. Hij staat boven in de studeerkamer. Kun jij even..?"
Ik ging naar boven en haalde de dossiermap.

Toen ik terugkwam in de bijkeuken, had Madame zich bij de schrijver en Daniël gevoegd. Ze had een arm om de schouder van Arend Berkhout geslagen, en ze stond erop dat Daniël even bij de lunch kwam aanzitten: "Dat vliegtuig heb je toch al gemist," zei ze. "Je treft het, je bent precies op tijd voor de lezing. Over een kwartier wordt het dessert opgediend. Arend Berkhout verzorgt het literaire sausje."
De schrijver lachte gekweld: "Als ik maar geen feesthoedje op hoef."
"Feesthoedje?" Madame keek hem niet-begrijpend aan. "Wij zijn allemaal volwassen mensen, het is geen kinderpartijtje."
"Je hebt van die lezingen..," zei de schrijver.
"Ja?"
"Niet iedereen kent het verschil tussen een schrijver en een clown. Kunstjes doen, dat vinden de mensen leuk. Ik doe geen kunstjes. Ik spring niet door brandende hoepels. Ik ben professioneel auteur."
Madame knikte ernstig: "Maakt u zich geen zorgen. Wij hebben Azuurzee allemaal gelezen, wij zijn literatuurliefhebbers."

Toen Madame door een van haar vriendinnen werd weggeroepen, trok Daniël mij gehaast mee naar buiten, het tuinpad af. De enorme cateringwagen onttrok ons aan het zicht van het lunchende gezelschap - in draf en ongezien bereikten wij het tuinhuis. Dat hoopte ik tenminste; helemaal gerust was ik er niet op.
Daniël sloot de deur. Hij stak een sigaret op en beende nerveus door de kleine ruimte. Intussen vertelde hij wat er aan de hand was. Op weg naar het vliegveld had hij een telefoontje gekregen van de vader van Kim. Tussen Amsterdam en Schiphol was de deal afgeblazen. Definitief. 'In het licht van de recente gebeurtenissen', had de vader van Kim diplomatiek gezegd, leek het hem beter om geen zaken meer te doen. Nooit meer, over zijn lijk niet meer - enzovoort. En dat Kim doodongelukkig was. En dat wie zijn dochter doodongelukkig maakte, nooit meer aan de bak zou komen. "Niet in dit leven," had hij er dreigend aan toegevoegd, "niet als het aan mij ligt, Daniël. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat jij nooit meer een poot aan de grond krijgt in deze business. In een volgend leven mag je het nog eens proberen."
Tijdens het korte autoritje dat Daniël na dit gesprek nog voor de boeg had gehad, was zijn BlackBerry hysterisch blijven rinkelen. Een Zwitserse financier had zich zonder omhaal van woorden teruggetrokken uit een project. Daarna een Amerikaan. Een Duitser. "Ik word geliquideerd," zei Daniël. "Het is oorlog. De kogels vliegen me om de oren. Al mijn financiers haken af. Allemaal!"
Toen ik vroeg of hij dat niet had zien aankomen, keek hij heel lang voor zich uit. Toen zei hij: "Jezus, ik voel me oud."
"Je bent pas zesendertig."
"Bijna zevenendertig."
"Dat is niet oud."
"Ik ben te jong om oud te zijn. Ik heb anderhalf miljoen verloren." Hij schudde zijn hoofd. "In tien minuten."
Het is niet mijn schuld dat Daniël in tien minuten anderhalf miljoen heeft verloren, maar een helpende hand is weer iets anders.
"Sorry, ik..," begon ik op verontschuldigende toon, maar hij pakte me bij mijn schouders en duwde me tegen een kast in het tuinhuis, een metalen kast, en ik voelde zijn tong in mijn mond en zijn handen onder mijn blouse en onder mijn rok, en ik dacht aan de lunch die binnen aan de gang was, en aan de asbakken die ik had moeten brengen, die stomme asbakken, en de huid onder Daniëls overhemd voelde gloeiendheet aan, alsof mijn vingers eraan vast bleven kleven, en ik werd overspoeld door een golf van opwinding, en hij sjorde mijn rok omhoog en mijn blouse en we gingen zo op in het moment dat we niets merkten van de binnenkomst van Arend Berkhout; hij stond opeens in de deuropening en hij zei: "Het dessert is opgediend."
Een tel later was hij alweer verdwenen, en Daniël en ik keken elkaar ongelovig aan, alsof we ons afvroegen of we het wel goed hadden gezien, maar de blik in de ogen van Arend Berkhout - stupéfait, geamuseerd - hadden we ons niet verbeeld. Die blik was beangstigend echt geweest.

Daniël zat rechts van Madame, aan haar linkerzijde stond Arend Berkhout met kaarsrechte rug te declameren uit zijn laatste roman. Ik zat aan de overkant van de tafel, ingeklemd tussen twee zwaar geparfumeerde Linda's. Ik had geprobeerd eronderuit te komen, maar vergeefs. "Stel je niet zo aan," had Madame geroepen, "hoe vaak maak je dat nou mee, dat een echte schrijver voorleest uit zijn werk?"
Over de lezing van Arend Berkhout kan ik kort zijn: ik kon mijn aandacht er niet bij houden, al kan dat heel goed aan mij hebben gelegen, en aan de ongemakkelijke situatie waarin ik me bevond. Zijn woorden gingen langs me heen; ik dronk twee glazen wijn, ik was blij toen het eindelijk was afgelopen.
Er werd beschaafd geapplaudisseerd.

Tijdens het dessert, vruchtensabayon, deed ik mijn best een gesprek te voeren met de roodharige, zongebruinde Linda rechts van mij. Haar naam was Sabine. Ze was glamourjournaliste, ze vloog voor haar werk de hele wereld over om allerhande sterren en zangers en artiesten en gekroonde hoofden te interviewen - ze had prinses Stéphanie van Monaco ooit ontmoet, dat was een 'supervrouw, helemaal super', en met sommige sterren was ze bevriend geraakt, laatst had ze een midweek doorgebracht in het skichalet van Roger Moore, en Flavio Briatore kon ze altijd bellen als ze in de buurt was, dan gingen ze samen de beest uithangen, met Flavio was het altijd feest, en ze noemde nog veel meer namen die ik niet of met moeite kon thuisbrengen, Tamara en Liz en Dave en Eva, en ik knikte, ik schonk mezelf nog maar eens een glas Cabernet in, ik probeerde me te concentreren op Sabines laatste belevenissen met Piers die ze in Londen tegen het lijf was gelopen en met wie ze... en Lulu was er ook bijgeweest... en Jade en Fiona, en God weet wie allemaal nog meer, het hield maar niet op.

"Je draait nou al een hele tijd mee in het macht-en-geld spel," hoorde ik Madame zeggen, "en je begrijpt het nog steeds niet. Dat verlies van anderhalf miljoen - okay, dat is jammer," en ze zei het alsof het ging over een verloren handschoen; over iets dat ons allemaal wel eens overkomt, "maar Daniël, je kent het geheim toch?"
"Welk geheim?" Daniël klonk mat.
"De kale, ongeletterde mannetjes hebben de macht."
"Dat is het?"
"Absoluut. De dikke, manke, domme mannetjes hebben een drive die jij nooit zult hebben. Ze zijn zo geconditioneerd. Ze weten niet beter; ze willen winnen. Het zijn killers, Daniël. Bloedhonden. Ze vliegen recht op je strot af. Winnen zal voor jou nooit zo belangrijk zijn als voor hen. Jij laat je afleiden. En dus - jij verliest."
"Bedankt."
"Geen dank. Je moet ook aan je reputatie denken. Mensen praten, weet je."
"Laat ze praten."
"Als jij dronken of stoned op afspraken verschijnt," ging Madame onverstoorbaar verder, "moet je niet gek staan te kijken als die verhalen worden doorverteld. Aan mij, bijvoorbeeld. Ik ben er niet bij geweest. Toch weet ik het. Hoe kan dat?"
"Allemaal gelul."
"Mag ik je iets vragen? Ben je er ooit achtergekomen - ik ben gewoon nieuwsgierig - wat die anonieme beller precies tegen Kim heeft gezegd? Ik bedoel: waaruit bestond die belastende informatie? Ze heeft jou meteen verlaten, dat doet ze niet zo maar. Kennelijk heeft iemand een bom gedropt. Waar ging dat over?"
"Geen idee," zei Daniël. "Geen flauw idee."
"Vreemd," zei Madame peinzend. "Maar wat dénk je?"
"Ik denk," en hij duwde zijn vingertoppen tegen zijn slapen, "dat iemand mij een slag wilde toedienen. Als het al waar is, van die anonieme tip."
"Dat betwijfel je?"
"Ach kom. We spelen niet in een soap."
Op dit punt mengde Arend Berhout zich in het gesprek. "Je bent een prachtige vrouw," riep hij tegen Madame, die beleefd glimlachte. "Een vrouw die geleefd heeft," ging hij door, "geleefd en geleden... die hartenpijn heeft gekend, dat is van een hartverscheurende schoonheid... daar kan ik om huilen."
"Doe maar niet," zei Daniël.
"Onbereikbaar," lispelde Arend Berkhout, terwijl hij zich naar Madame toeboog. "Gevoelig, superieur... een fatale vrouw! Je doet me denken aan Scarlett 'O Hara: I'll never be hungry again. Die kwetsbare trots! Zoals Scarlett 'O Hara nooit meer honger wilde lijden, zo wil jij nooit meer gekwetst worden."
"Goed idee voor een artikel," zei Sabine, de zongebruinde glamourjournaliste die de liefdesverklaring van de schrijver ademloos had aangehoord. "Romantische mannen... ik zie er een hoofdartikel in. Ja, ik denk dat ik daar wel iets mee kan."

quote:

"Ach kom. We spelen niet in een soap."

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 03:45 schreef Nadine26 het volgende:
"Geen behoefte aan," zei Daniël kortaf. Hij keek naar mij. "Nadine, ik heb een dossiermap nodig. Hij staat boven in de studeerkamer. Kun jij even..?"
Ik ging naar boven en haalde de dossiermap.

Mannen die op zo'n vanzelfsprekende manier opdrachtjes uitdelen, brrrr.

Arthur Japin misschien? Die is Bi las ik gisteren, heeft een Franse connectie en een mooie kaaklijn

Het is geen syndroom, het is een complex. Minderwaardigheidscomplex. Aan zichzelf willen bewijzen hoe fantastisch hij is, het tóch niet kunnen geloven, diep in zijn hart een zielige en vertwijfelde en eenzame figuur zijn, kansloos, weet ie zelf ook wel - hij heeft uiteindelijk niemand iets te bieden, zelfs zichzelf niet. Tragisch.

Door meisjes te scoren krijgt hij een kortstondige kick, een roes die hem door een paar uur heensleept. Hij weet hoe het werkt: mooie verhaaltjes ophangen, beloftes doen, want ja... de meisjes hebben alléén belangstelling als het 'serieus' is. Hij doet serieus. Hij speelt serieus. Hij wil misschien ook best eens (op zijn 36e) serieus zijn, maar hij heeft vroeger altijd van zijn papa gehoord dat ie een sukkel is, een stakker, een slappe zak, en hij gelooft het, hij is het al die jaren blijven geloven. Zesendertig...

Liegen is voor de wanhopigen. Met de moed der wanhoop flauwekul verkopen, alsof hij zelf niet weet dat er een dag komt...

Maar ja, het zijn allemaal mooie theorietjes, uiteindelijk is hij gewoon SLAP. Een slap iemand. Geen mening, geen passie, geen karakter, niks. Hij is dus uiteindelijk zijn eigen schrikbeeld geworden; hij is veranderd in zijn eigen complex: een totale niks.

Nooit meer intrappen.

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 09:26 schreef Ripley het volgende:
Arthur Japin misschien? Die is Bi las ik gisteren, heeft een Franse connectie en een mooie kaaklijn

VARA gids gelezen?

quote:

Op maandag 6 maart 2006 19:39 schreef dvr het volgende:
Hoe dan ook, goed dat ik je heb, want er lag nog wat unfinished business! Je spuwde een tijdje geleden weer je gal op die vervloekte Eerlijkheid, en sprak over je schuinsmarsjeerderij als iets dat jou en D. zomaar overkomen was. Je trok dat nog verder in het algemene, alsof iedereen zou handelen zoals jullie doen, en je vroeg je af wat de mens toch beweegt.

Ha! En dat terwijl je hier toch al een half jaar door meelevenden van allerlei stichtelijke raadgevingen en waarschuwingen wordt voorzien - die je zonder motivering naast je neerlegt. De paar keren dat je op je schreden terug leek te komen, volhardde je te elfder ure toch weer in je vreemde escapade. Dit tot veler afgrijzen, waaronder het mijne. Begrijp me niet verkeerd; ik blijf je een sympathieke scheet, een spannend chickie (pardon) en begenadigd schrijfster vinden, maar je niet altijd even gewetensvolle optreden roept vragen op. Gelukkig heb je de moed dat ook zelf te doen.

Om die discrepantie tussen sympathie en afgrijzen in het voordeel van de eerste te beslechten, heb ik me afgevraagd of de leugenaar en bedrieger die uitkomt voor zijn leugens en bedrog, zoals jij, in zekere zin niet juist een toonbeeld van eerlijkheid is. En of een 'gezond egocentrisme' misschien juist moreel heel verantwoord is, want zo máák je nog eens wat van je leven, en is dat niet de opdracht die ons allen voorligt en waar de grijze moraalmuizen zo jammerlijk in falen?
Maar nee, zo werkt het niet. Het geluk van de een mag niet ten koste mag gaan van dat van de ander. Het is gestolen geluk, Nadine. Zoals Daniël geld van zijn investeerders voor privédoelen aanwendt, en dus steelt, zo zijn jullie gelukkige momenten in feite evenredig geweest aan het leed dat jullie daarmee Thijs, Kim, Madame en de kinderen aandeden. 't Is niet netjes geweest.

Een andere goedpraatpoging: Je bent ontoerekeningsvatbaar, want verliefd. Die hebben we ook al eerder gehad, en er zit iets in, maar de houdbaarheid van dat excuus is beperkt. Vroeg of laat moet je dat comfortabele masker van Daniëls klokkenspel toch eens van je gelaat tillen zodat hij je niet langer het zicht beneemt. Dat punt lijkt me nu genaderd.

En wat zie je dan?

De vraag is niet zozeer 'wat drijft de mens', maar gewoon 'wat drijft Nadine'. Ik weet zeker dat er een verklaring is, een rechtvaardiging zelfs. Tot wie of wat richt zich je machteloze recalcitrantie?

Wie sterk is, durft kwetsbaar te zijn, nietwaar? De uitdaging -als je hem al aandurft- heet daarom: Call your own bluff.

Als je jarenlang getuige bent geweest van een verziekt en verrot huwelijk, weet je dat leugens en bedrog er gewoon bijhoren. Niks bijzonders. Je moet er niet te zwaar aan tillen. Als je er wel zwaar aan tilt, zoals mijn moeder, ga je dood. Dat moeten we niet hebben.

Ik ben er zelf niet bijgeweest, maar ik weet wel hoe het gesprek tussen mijn ouders die ene ochtend is verlopen. Laat ik eerst de set beschrijven; de acteurs (man, vrouw) bevonden zich in een slaapkamer, om precies te zijn lagen ze in een enorm donkerrood Italiaans designbed. Dat bed, groot en rood en monsterlijk, staat nu in ons huis in Normandië. Er hoort een sprei bij, donkerrood met geometrische figuren erop, en de matras ligt verzonken in een krankzinnige ombouw die bestaat uit onduidelijke kasten, lades, vakken, planken en zelfs een klein schrijftafeltje. Het is het soort bed dat alleen een Italiaanse designer van zeven jaar kan ontwerpen.
Het was ochtend.
De dag ervoor had mijn moeder een ontdekking gedaan die erop neerkwam dat mijn vader ergens een geheim logeeradres had, aangezien het bed in hun pied-à-terre in Den Haag onbeslapen was. Toen mijn moeder op het nachtkastje bovendien een ongeopende fles rode wijn zag staan - die fles had ze enkele dagen eerder zelf voor hem achtergelaten - toen wist ze het zeker: mijn vader lag óf al twee dagen dood in de douchecel, óf hij had een minnares.
De badkamer was leeg. Er zoemde een ventilator.
De nacht na de ontdekking kwam mijn vader pas heel laat thuis; mijn moeder hield zich slapende. Het werd licht. Het gesprek - in de verkorte versie - dat zich vervolgens ontspinde in het rode designbed, ging ongeveer zo:
"Hoe lang belazer jij mij eigenlijk al?" (Dat was mijn moeder).
Stilte.
Toen, schor schreeuwend: "Al héél lang!" (Mijn vader).
"O. Hoe lang is heel lang?"
"Tien jaar, of twaalf."
"O."
"Schei toch uit met die vertoning, Anna!"
"Welke vertoning?"
"Je weet het al jaren."
"Je bent stapelgek! Ik weet van niks!"
"Het was... wij hadden een afspraak, Anna... jij hebt het al die tijd precies geweten. Ja, ik heb een vriendin! Vriendinnen! Een heleboel! Moeten we het nu opeens gaan uitspreken? Gaan we het over onze gevoelens hebben, over hoe jij ermee omgaat, en hoe ik ermee omga, en hoe mijn vriendinnen ermee omgaan? Wil je dát? En onze kinderen... laten we die ook meteen bellen, vragen hoe zíj omgaan met papa's vriendin."
"Laat de kinderen erbuiten."
"De kinderen weten het allang. Iedereen weet het. Het is alleen onbespreekbaar. Dat soort dingen bespreek je niet - zo zijn wij niet. En ik heb je gespaard. Ik ben altijd discreet geweest."
"Ik wist van niets."
"En óf je het wist." Mijn vader begon te schreeuwen: "Die vraag die je mij net hebt gesteld, had je nooit mogen stellen. Nooit! Door die vraag te stellen, heb je ons huwelijk verraden. Door die vraag te stellen, heb je jezelf verraden. Nu kun je niet meer terug. Ik ken jou; nu kun jij voor je fatsoen niet meer terug."
"Ik wíl niet meer terug."
"Dat bedoel ik dus. Die vraag stellen, is de grootste fout van je leven geweest."

Ja, prachtig. Alles zit erin, in deze superieure en samenvattende shoot out of a marriage - alles waar het in een slecht huwelijk om draait: leugens, bedrog, onwetendheid, manipulatie, naïviteit, onbegrip, desinteresse, liefdeloosheid, schijn, en vooral: het besef dat je er alleen in staat, uiteindelijk. In het huwelijk. In het leven. En dat het erom gaat, als het in dit leven al ergens om gaat, dat je overeind blijft, en dat je niet gaat wankelen en hinkepoten in het schijnsel van de wanhoop en de zinloosheid van alles, want dat moment breekt voor iedereen een keer aan; het moment waarop je beseft dat het allemaal draait om verlies en afscheid, dat we dáár op afstevenen met zijn allen, en dat moment komt veel sneller dan je had gedacht. En daarna is niets meer hetzelfde.

De vraag, het kwam allemaal door die ene, verboden vraag. Toen ging het zaakje schuiven. Ik denk niet dat je het huwelijk van mijn ouders moet zien als een uniek geval. Die mensen hebben geprobeerd er het beste van te maken, geloof me, ik ben erbij geweest en ik heb gezien hoe graag ze het wilden, de show volhouden, het spel uitspelen. Toegegeven: die poging is dramatisch mislukt, catastrofaal, tot de dood erop volgde, maar het was allemaal machteloosheid, met kwaadaardigheid had het niks te maken. God, nee. Dat zeg ik zelfs van mijn vader. Ik heb mededogen met die man, ik voel met hem mee.

Nee, het geluk van de een mag niet ten koste gaan van de ander. Maar geluk... wie heeft het over geluk? Wat is dat? Bij dit soort groezelige dubbellevens en geheime affaires en dubieuze escapades gaat het helemaal niet om geluk, dat is een misverstand, geluk is de andere kant van het spectrum en die kant is onbereikbaar gebleken. Je bent al te ver afgedreven. Daniël en ik zijn te ver afgedreven, ieder voor zich, om nog te kunnen geloven in zoiets onschuldigs als geluk. Dat zou wel heel dom zijn, ook. Heel naïef. Daniël en ik laten ons op sleeptouw nemen - niet zo zeer door elkaar, of door mentors of ouders of wijze vrienden, maar door het leven zoals het komt. Geen van beiden zijn we in staat om harde beslissingen te nemen. Wij zijn toeschouwers geworden in onze eigen levens, geen participanten - we ondergaan de gebeurtenissen, we deinen mee op de golven van het leven zoals het zich aandient, lekker hoor, met de ogen dicht.

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 11:28 schreef dragan_sudjic het volgende:
Het is geen syndroom (...) Nooit meer intrappen.

Wat weet ik het allemaal goed, hè? <sub>In theorie

(Voor de niet-ingewijden: Dragan citeert een verstandig advies van mij, in een Henk-topic van Vivi)</sub>

En de winnaar van de Arend Berkhout-trofee is Floddertje

_{De prijs bestaat uit een roestvrijstalen messenset (5-delig), af te halen bij de dichtstbijzijnde Kijkshop (wel even ruitje inslaan).}

[ Bericht 37% gewijzigd door Nadine26 op 10-03-2006 02:46:41 ]

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 02:32 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Wat weet ik het allemaal goed, hè? <sub>In theorie

(Voor de niet-ingewijden: Dragan citeert een verstandig advies van mij, in een Henk-topic van Vivi)</sub>

Vivi geeft ook altijd zulke goede adviezen aan anderen dan zichzelf

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 02:39 schreef Xennia het volgende:

[..]

Vivi geeft ook altijd zulke goede adviezen aan anderen dan zichzelf

Het is een gave...

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 02:43 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Het is een gave...

Ik verdien er mijn geld mee

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 02:34 schreef Nadine26 het volgende:
En de winnaar van de Arend Berkhout-trofee is Floddertje

_{De prijs bestaat uit een roestvrijstalen messenset (5-delig), af te halen bij de dichtstbijzijnde Kijkshop (wel even ruitje inslaan).}

Yeah baby, yeah!

Meer en meer bekruipt me het gevoel dat Daniël doordraait. De afgelopen weken is hij voortdurend de hort opgeweest. Zakenontbijten, meetings, golfafspraken, businesslunches, viewings, openingen, borrels, diners - hij zuipt, vreet, snuift en slikt zich door zijn dagen. Grote ordners onder zijn arm. Stapels papier. Twee telefoons die permanent rinkelen. Dinsdag vertrok hij in vliegende haast naar Milaan. Ik paste op de kinderen; Madame is ook weer op reis, ze moest plotseling weg voor een contractbespreking. Die nacht probeerde ik Daniël op zijn hotelkamer te bereiken. Het werd een obsessie; pas om vier uur 's nachts gaf ik het op.
"Ik sliep," zei hij de ochtend erop, toen hij me eindelijk terugbelde.
"Ben je daar met iemand?"
Pas toen ik de vraag had gesteld, besefte ik dat ik op de achtergrond een douche hoorde stromen - een douche of een kraan, of een koffiezetmachine.
"Met wie zou ik hier... wat bedoel je?"
"Gewoon," zei ik. "Een vraag."
"Ik ben alleen. Ik heb..." gestommel, er werd een deur gesloten, of een raam - "...over vijf minuten een afspraak in de lobby, ik bel je later, goed?"

Hij heeft niet meer gebeld. Wel heeft hij schoenen voor me gekocht, die hier gisteren door UPS aan de deur zijn afgeleverd. Een man in een bruin pak overhandigde mij het pakketje. 's Middags heb ik het bewijsmateriaal, de schoenendoos, een paar straten verderop in een container gegooid.

De roze bril is afgezet, Nadine?

Moeilijk hè, je losscheuren van een man waarvan je diep in je hart heel goed weet dat je beter ver bij hem vandaan kunt blijven omdat je met hem alleen maar ongelukkig zult worden. Maar die aantrekkingskracht...

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 10:46 schreef _Floddertje_ het volgende:
Moeilijk hè, je losscheuren van een man waarvan je diep in je hart heel goed weet dat je beter ver bij hem vandaan kunt blijven omdat je met hem alleen maar ongelukkig zult worden. Maar die aantrekkingskracht...

Spreek jij ook al uit ervaring ofzo?

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 11:25 schreef Hihat het volgende:

Spreek jij ook al uit ervaring ofzo?

Ik denk dat het merendeel van de vrouwen in dit topic wel een ervaring in deze richting heeft .

Inderdaad. Maar ik ben blij dat ik van die vent verlost ben.

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 12:43 schreef _Floddertje_ het volgende:
Inderdaad. Maar ik ben blij dat ik van die vent verlost ben.

He. vertel es!!!

Nee, haha. Ik zou over hem trouwens bij lange na niet zulke smeuïge dingen kunnen vertellen als Nadine over die Daniël van d'r, dus daar missen jullie niets aan.

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 12:43 schreef _Floddertje_ het volgende:
Inderdaad. Maar ik ben blij dat ik van die vent verlost ben.

"Dagboek van een Verloskundige"

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 13:55 schreef dvr het volgende:
"Dagboek van een Verloskundige"

Zoiets bestaat al: "Christus, Verlosser van het Kwaad" .

Gisteravond zou Daniël me mee uit eten nemen. Twee uur te vroeg werd er aangebeld. Ik opende de deur in mijn kamerjas; ik kwam net onder de douche vandaan. We vielen in elkaars armen. We hielden elkaar stevig vast - hoe lang hadden we elkaar niet gezien? Bijna een week. Daniël tilde me op en droeg me naar de slaapkamer. Het was een belachelijk romantisch gebaar, we kregen allebei de slappe lach. Hij zei dat het weinig had gescheeld of hij had zijn auto in puin gereden, zoveel haast had hij gehad om me te zien.
En on mijn kamerjas uit te trekken en me op het bed te gooien.
Hij kwam naast me liggen. Toen ik zijn overhemd wilde openknopen, hield hij me tegen. "Hoe voel je je?" vroeg hij.
"Slecht. Bang."
"Ik geef je iets waar je je beter van gaat voelen." Hij doorzocht zijn binnenzakken, haalde er een envelop uit. "The forest has remedies for everything," zei hij. "Of je nou scherp wilt blijven of in slaap gesust wilt worden. Wat zal het zijn?"
"Een huis."
Hij gooide de envelop op de grond. "Wanneer moet je eruit?"
"Twee weken."
"Dat is wel erg kort, hè? Jezus, twee weken... valt er niet met je vader te praten?"
Ik schudde mijn hoofd. "Niet meer. Niet sinds die brief."
"Stuur hem nog een brief. Zeg dat het je spijt. Leg uit dat je-"
"Hij haat me. Iedereen haat me. Ik heb niemand meer, mijn hele familie laat me vallen, mijn broer krijgt een baby en mijn zus zit in een relatiecrisis - ik kan nergens heen. Wat moet ik nou? Ik weet echt niet meer..."
"Ik wist niet dat het zo erg was."
"Dat wilde je niet weten. Je wilde gewoon seks. En iemand die op je kinderen past. Twee vliegen in één klap."
"Zo'n uitgekookte klootzak ben ik toch niet?"
"Nee, je bent de ideale schoonzoon. Betrouwbaar, verantwoordelijk, en gek met dieren." Ik begon te lachen. "Daniël W., de winnaar van de ideale schoonzoon-show. Jammer dat mijn moeder niet meer leeft. Je zou haar diep geroerd hebben met je nobele karakter."
"Nee, jij bent verantwoordelijk."
"Dat heb ik ook nooit beweerd."
"Ik ook niet, Nadine. Je wist wie ik was. Je wist waar je aan begon." Hij streelde mijn hand. "Het komt allemaal goed. We gaan samen naar Amerika, jij en ik. We moeten even doorzetten, even volhouden. Niet in paniek raken, liefje. Je kunt tijdelijk in een hotel gaan zitten - ik regel wel een kamer voor je, alles komt goed. Ik handel mijn zakelijke shit af, mijn scheiding, en daarna zijn we los. Probeer even vooruit te kijken."
"Makkelijk gezegd."
"Ik meen het."
"Oh ja? Ik sta over twee weken op straat, ik heb niks meer."
"Je hebt mij. De ideale schoonzoon."
"Ja, dat zeg je nú. Ik kan je nooit bereiken. Je neemt de telefoon niet op."
"Luister, mijn bedrijf is kapot. Als ik honderdduizend euro verlies, heb ik een goede dag. Op slechte dagen..." Hij wreef in zijn ogen. "Nadine, je moet me vertrouwen. Ik ben bezig... er is een goede kans dat ik binnenkort uit de shit ben. Ik heb iemand ontmoet, een investeerder. Als hij bijt, hebben we straks genoeg cash om van te leven, om opnieuw te beginnen. Morgen neem ik je mee uit eten om het te vieren."
"Morgen? We zouden vanavond toch gaan eten?"
"Dit kan niet wachten," zei hij. Meteen stond hij op van het bed, en alsof hij geen seconde meer te verliezen had, zocht hij in zijn zakken naar de autosleutels. "Ik haal je morgenavond om zeven uur op."
Hij vergat de envelop van de grond te rapen, en ik zei niks. Die envelop, bedacht ik, die zou nog wel eens van pas kunnen komen.

huis

Ik denk dat hij bedoelt : "Als zij bijt.."gezien de douche-geluiden op de achtergrond..

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 15:41 schreef Nadine26 het volgende:

Hij vergat de envelop van de grond te rapen, en ik zei niks. Die envelop, bedacht ik, die zou nog wel eens van pas kunnen komen.

Nou, nou, wat zat er in????

Daniël komt niet opdagen. Ik heb drie berichten ingesproken op zijn voicemail. Of vier, of zes, ik weet het niet meer. Waar is hij? Oh, ik maak me zorgen om hem.

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 20:59 schreef Nadine26 het volgende:
Daniël komt niet opdagen. Ik heb drie berichten ingesproken op zijn voicemail. Of vier, of zes, ik weet het niet meer. Waar is hij? Oh, ik maak me zorgen om hem.

Niet doen meisje, hij besodemietert je, mark my words.

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 21:03 schreef Vivi het volgende:
Niet doen meisje, hij besodemietert je, mark my words.

Ik dacht eerder aan een afrekening.... met vlijmscherpe messen

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 21:07 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ik dacht eerder aan een afrekening.... met vlijmscherpe messen

Nee joh, Daar is ie veel te uitgenast voor, hij lult zich overal uit. Nee, mijn gutfeeling wijst toch echt in een andere richting

Lieverd!

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 21:44 schreef clumsy_clown het volgende:
Die staat binnen no time weer dronken op je stoep om je in bed te dragen.

Het ziet er sterk naar uit dat ik zo meteen bij Daniël op de stoep sta om hém naar bed te dragen. Ik heb de inhoud van de envelop gedeeltelijk opgesnoven. Ik ga een taxi bellen.

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 20:59 schreef Nadine26 het volgende:
Daniël komt niet opdagen. Ik heb drie berichten ingesproken op zijn voicemail. Of vier, of zes, ik weet het niet meer. Waar is hij? Oh, ik maak me zorgen om hem.

Kijk anders even in de goot

Ha we zijn weer in de lucht!

"The forest has remedies for everything" - wat een fascinerende zin. Zelf bedacht of is 'ie uit een film afkomstig?

quote:

Op zondag 12 maart 2006 01:21 schreef dvr het volgende:
"The forest has remedies for everything" - wat een fascinerende zin. Zelf bedacht of is 'ie uit een film afkomstig?

Weet ik niet. Misschien is-ie afkomstig uit een gedrogeerde geest?

Intussen... ben ik met behulp van de geheime huissleutel uit de bloempot D.'s huis binnengedrongen. Koud, donker, eng. Eerst heb ik de poederresten uit de envelop opgesnoven om een beetje tot rust te komen, en het volgende moment stond ik met de knop van de verwarming in mijn hand. In mijn handpalm, bedoel ik - ik heb de knop er vanaf gedraaid, en sindsdien loeit de radiator op volle toeren. De temperatuur in de woonkamer loopt tegen de veertig graden, ik heb mijn trui uitgetrokken, mijn T-shirt kleeft aan mijn huid. D. neemt nog steeds zijn telefoon niet op. Het is tien minuten over twee. Elf.