Relatie niet gelovige - gelovige deel 3

quote:

Op dinsdag 28 februari 2006 18:12 schreef ThE_ED het volgende:

[..]

Daarom durf ik nooit bij jullie thuis langs te komen, ik ben veel te bang gestenigd te worden ofzo.

Ik zal het mijn moeder vertellen

Ah. Een nieuw topique.
De hele serie deed me ineens denken aan een verhaal uit een abortuskliniek. Daar kwamen ook opvallend veel streng gelovige meisjes. (Opvallend veel als je bedenkt dat ze eigenlijk niet mogen sex0ren zegmaar.) Het leuke, of leuke, was dat ze dachten dat ze een speciaal geval waren. Dat ze bijvoorbeeld zeiden "Ja maar bij mij is het anders hoor", in de veronderstelling dat het daar helemaal volzat met goddeloze sletjes, terwijl het natuurlijk juist veel gaat om dat ene ongelukje.

Anyway: een abortus dus, zonder dat de familie het mocht weten. Waarom dan? Tsja, het hoort nietheh, de toorn van vader, moeder en/of de familie of gemeenschap zou teveel zijn. Het rare is dat abortus dus óók niet mag van hun geloof. Ik vind het bizar dat men dan kiest voor iets dat volgens hun geloof een moord is boven iets wat volgens hun geloof een schande is. Ik zou de toorn van een god toch plaatsen boven die van mijn vader cq andere familie, maar in de angst voor uitsluiting van de gemeenschap praten ze hun beslissing voor zichzelf goed.

Het geloof blijkt toch oprekbaar als de eer op het spel staat, logisch; als aankomend socioloog kan ik zeggen dat het een volstrekt normaal verschijnsel is je zo naar je sociale groep te conformeren. Een psycholoog zou je nog mooi beter kunnen uitleggen welke egodefensiemechanismen een rol spelen bij het in zo'n geloofsspagaat (moord vs eer/maagdelijkheid) springen.

Toch stel ik dan zeker als persoon de vraag hoe sterk je geloof in god is als je conformeren naar de groep stelt boven de wet van god op het niet moorden. Je maagdelijkheid ben je al kwijt dus een extra zonde kan er nog wel bij? IK zou niet voor god durven verschijnen bij het laatste oordeel als ik dat geloof had hoor, maar blijkbaar is het geloof dan toch net wat anders als men placht te zeggen.

edit: Wat zegt dit nu ontopic? Niet zoveel wellicht, maar toch wel dat je soms rare twists kunt verwachten als iets niet helemaal zo gaat als "de bedoeling" was. Daar moest ik ineens zo aan denken.

quote:

Op dinsdag 28 februari 2006 18:14 schreef Vlindertje87 het volgende:

[..]

Ik merk er vrij weinig van zoals ik al zei. Hij geloofd gewoon in God, jah kan het moeilijk omschrijven, hij is naar mijn idee er niet echt mee bezig.
Hij geloofd, daar is het nu ook mee gezegd. Voordat we wat kregen ging hij nog braaf iedere week naar de kerk, maar ja zn moeder is wel best wel streng gelovig en ook ouderling enzo, dus vrijwel gedwongen. Op dit moment gaat hij 1x in de 2 maand, eigenlijk nog minder soms. En dan is het meestal ook puur omdat zn moeder vraagt of hij weer eens een keer meegaat.

Daarnaast denk ik persoonlijk niet dat het in de toekomst problemen gaat brengen. Zoals ik al zei, hij weet hoe ik er tegenover sta en we respecteren dat van elkaar, hij moet mij zijn geloof niet gaan opdringen en dat doet hij ook echt niet.
Ik heb wel eens gevraagd of hij nog naar de kerk zou gaan etc als we samen zouden wonen enzo, dat zou hij wel doen, maar alsnog niet vaker dan nu het geval is.
Ook hebben we het er al over gehad mochten we eventueel kinderen krijgen, ik wil niet dat ze een geloof opgedrongen krijgen, dus ze zouden waarschijnlijk wél naar een christelijke school gaan, maar wel zelf die keuze kunnen maken zodra ze dat willen. ( hoe omschrijf ik het anders )

Hij houdt zich niet echt aan alles in de bijbel ofzo, totaal niet mee bezig, gelukkig. Daarnaast is hij zich er ook wel van bewust dat er gemakkelijk dingen in kunnen staan die niet kloppen etc. Dus hij is niet naief of wat dan ook ermee bezig.

Naja weet niet hoe ik anders moet omschrijven hoe hij er een beetje tegenoverstaat, ben ik niet zo goed in sorry

Nou ja, dan hoop ik dat hij er zo nonchalant mee blijft omgaan

quote:

Hoe ben jij zo opeens van je geloof afgestapt? ( las dat jij vroeger wel christelijk was? )

Dat was niet opeens. Rond mijn 16e begon ik een beetje mijn eigen pad te vinden, o.a. qua kleding- en muzieksmaak. Ook begon ik onbewust me af te vragen waar ik nou precies in geloofde en hoe ik dat geloof wilde invullen. Het was voor mij tot dat moment onbetwistbaar dat wat me in de kerk, op school en door mijn ouders werd verteld echt waar was, tenminste, de basics, dus dat Jezus was gestorven voor mijn zonden, enz. Ik werd verteld dat ik een persoonlijke relatie met Jezus moest ontwikkelen, dat ik mijn leven in zijn hand moest leggen en dat hij me zou helpen om een goed leven zonder zonde te leiden.

Dat ik dat wilde doen had ik op mijn 12e ook besloten. Een leidende hand heb ik echter nooit ervaren. Ik had vooral steeds meer onbegrip over wat zondig was en waarom en hoe het toch kwam dat ik ondanks mijn keuze voor het geloof niet wist wat ik wel en niet mocht doen. Ik voelde me bovendien ontzettend schuldig over mijn pasverworven muzieksmaak, namelijk metal. Ik was er namelijk zelf van overtuigd dat er niets mis mee was zolang je de bands met anti-christelijke teksten vermeed. Ik kreeg echter van anderen te horen dat het zondig was en dat ik me er niet mee moest inlaten omdat ik dan bezield zou raken door de duivel. Daardoor ging ik twijfelen en begon ik me schuldig te voelen, omdat ik kennelijk niet christelijk genoeg was om Gods signaal te ontvangen wat goed is en wat niet.

Dat schuldgevoel brak me op; ik dacht, dit kan toch niet de bedoeling zijn van het geloof. Ook vroeg ik me af of die God wel bestond als ik maar geen contact met hem kon krijgen. Ik was zelf toch zo welwillend, het kon toch niet aan mij liggen? Ik heb eerst erkend dat mezelf christen noemen me alleen maar een groot schuldgevoel opleverde, dus dat ik dat maar niet meer moest doen. Maanden later kwam ik tot de conclusie dat die christelijke God hoogstwaarschijnlijk niet bestaat.

Daarna heb ik een periode gehad dat ik bijzonder kwaad was op o.a. mijn ouders, omdat ze me 'leugens' hadden verteld, maar echt kwalijk nemen kon ik het ze niet, omdat ze er wel zelf oprecht in geloofden. Ze wachten nu ook nog steeds op het moment dat ik me weer bekeer tot het geloof Ik ben er een tijd bang voor geweest dat ik dat ooit inderdaad doe en daarmee mijn huidige standpunten verloochen, maar ik ben zo vervreemd geraakt van die christelijke dogma's en denkpatronen dat ik het echt niet meer zie gebeuren.

Bovendien denk ik dat enige 'zesde zintuiglijke' ervaring met het goddelijke meestal of altijd een farce is. Als je erin gelooft, kan je het zelf oproepen, kan je jezelf het idee geven dat je iets voelt wat bovenmenselijk is. Aangezien ik nooit helder onbetwistbaar contact heb ervaren met het goddelijke, terwijl ik het toen wel wilde, denk ik niet dat dat ooit nog zal gebeuren.

[ Bericht 5% gewijzigd door Black_Tulip op 28-02-2006 18:46:30 ]

Hoe kun je respect hebben voor elkaar als hij gelooft dat jij, na je bestaan alhier, voor eeuwig zal branden en lijden en jij zijn waarheid volledig ontkent, eigenlijk?

quote:

Op dinsdag 28 februari 2006 19:09 schreef Polen het volgende:
Hoe kun je respect hebben voor elkaar als hij gelooft dat jij, na je bestaan alhier, voor eeuwig zal branden en lijden en jij zijn waarheid volledig ontkent, eigenlijk?

Ik denk niet dat een relatie standhoudt als de een van de ander denkt dat diegene eeuwig in de hel brandt. En waarheid volledig ontkennen zou ook wel meevallen, mensen hebben hun onenigheden, gelukkig maar. Als ongelovige ben je daar waarschijnlijk wat stelliger in (bij mij wel, althans), maar tegelijkertijd is je waarheid, als je niet in god gelooft, relatiever.

Modus zei in het vorige topic dat hij versteld stond dat uitgerekend ik een gelovige vriendin had. Dat klinkt op het eerste gezicht ook wel raar, maar eigenlijk is het best logisch. Ik zit niet in al die WFL topics omdat ik Christenen het slijk der aarde vind die met alle macht op de brandstapel moeten belanden. Nee, ik ben juist geinteresseerd in epistemologie, en metafysica tegenover een atheistisch wereldbeeld. Ik vind het leuk om daarover te debatteren. Als m'n vriendin ongelovig was, had ik gelijk m'n hele leven lang niets meer daarover te zeggen met haar .

Mag ThE_Ed als socioloog alleen nog wel even uitleggen dat wanneer ik het punt naar voren breng, m'n vriendin onmiddelijk in een kramp schiet en dingen van het Christendom gaat zitten verdedigen waar ze normaal gesproken ook niet eens achter staat .

quote:

Op dinsdag 28 februari 2006 21:36 schreef speknek het volgende:

[..]

Mag ThE_Ed als socioloog alleen nog wel even uitleggen dat wanneer ik het punt naar voren breng, m'n vriendin onmiddelijk in een kramp schiet en dingen van het Christendom gaat zitten verdedigen waar ze normaal gesproken ook niet eens achter staat .

Lijkt me iets in de richting van de groep verdedigen.

Black_Tulip: Herkenbaar, bij mij is het ongeveer het zelfde gegaan. En ook mijn ouders hopen er nog op dat ik ooit nog bekeer. Maar aan de andere kant zei m'n pa wel dat hij het 'bijzonder' vond dat ik niet alles wat me voor gekauwt word voor waar aan neem.

Maar goed, dat was een beetje offtopic.

quote:

Op woensdag 1 maart 2006 22:43 schreef super-muffin het volgende:
Maar aan de andere kant zei m'n pa wel dat hij het 'bijzonder' vond dat ik niet alles wat me voor gekauwt word voor waar aan neem.

Ik ben blij dat hij dat in ieder geval wel beseft.

Mooi zo

En dat betekent wat, precies? Voor diegenen met een minder helder geheugen? Dat jullie bij het pakken van de koffers het geloof in de kast laten liggen?

Twee keer naar de kerk .

quote:

Op maandag 6 maart 2006 11:28 schreef Stansfield het volgende:
Ik was gisteren voor het eerst in hele lang tijd op zondag vrij. Normaal werk ik altijd op zondag en ga ik sochtends mee naar de kerk en dan werken. Nu ben ik dus 2x geweest en dat was niet eens heel vervelend. Best een relaxte zondag gehad. Ik was er een beetje bang voor dat het echt heel saai en irritant zou worden maar dat viel reuze mee.

Met een beetje geluk vind je de heer, trouw je en kan je over 6 maanden neuken. Puik vooruitzicht.

Een vriendin die ik op het oog had is nu ook in ban van de kerk geraakt, jammer maar ze was onzeker over zichzelf en de enige reden waarom ze bij de kerk is is persoonlijke aandacht van de mensen daar.
Ik hoop dan ook dat ze daar erg gelukkig mee is, maar ik ben bang dat het een tijdelijke oplossing is.

6 + 9 = 15. Volgend jaar mei een kleine.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 11:48 schreef Stansfield het volgende:

[..]

Ik had verwacht het heel erg te vinden maar het viel mee. En het is niet zo dat we verplicht 2x gaan. Wanneer we wat leuks gaan doen ofzo op zondag is het niet zo dat we dan per se op tijd terug moeten zijn om maar 2x in de kerk te zitten.

Geeft niks joh, dat komt nog wel.

2x naar iets toe waar je niet in geloofd zou ik echt niet zien zitten hoor. Ik ging me vroeger ook altijd erg vervelen in de kerk omdat ik er steeds minder van geloofde. Natuurlijk verschilt het per soort kerk en of je een vervelende aankomende puber bent of al verder, maar toch...

quote:

Op maandag 6 maart 2006 11:50 schreef Stansfield het volgende:

[..]

Het is niet zo dat we een babyfactory beginnen hoor. Kids dat duurt nog wel heel wat jaren. Eerst moeten we allebei onze studie afmaken en dan zien we wel verder. Het is niet zo dat wanneer er na 10 maanden huwlijk er nog geen kids zijn mensen gaan afvragen of het wel allemaal goed gaat.

Oh, dus je mag wel seks hebben voor het genot? Dat is niet echt een vast geloof dan he?

Volgens mij is het één groot complot. Die ventjes willen allemaal ballen, die meisjes willen 'wachten' omdat dat zo hoort, ofzo. Dus zegt de kerk: Wachten moet! En dan gaan ze trouwen, dat wil die vrouw, om te neuken, namelijk. Dus trouwen ze. Mooie boel.

Okay, bovenstaande is een slecht verhaal. Maar niet zo slecht als 'je maagedelijkheid bewaren tot het huwelijk'. .