R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben een loner.
En ik vraag me af, - ga ik dit accepteren?
Na een aantal jaren van het forceren van veranderingen kom ik tot de conclusie dat ik weinig ben opgeschoten. Ik kan makkelijker babbelen in groepen mensen, ik kan me makkelijker aanpassen, maar het werpt z'n vruchten niet af. Mensen blijven nogsteeds op afstand, ik kan nogsteeds amper platonische relaties aangaan. De oorzaken van mn lonerschap zitten ontzettend diep geworteld.
Ik sta nu op een soort van kruispunt, met twee keuzes. De ene is, ga ik me nog steeds actief inzetten om te veranderen zodat ik misschien in de toekomst wel interessant of waard wordt voor andere mensen, met de onvermijdelijke consequentie dat ik in dat proces nog heel vaak gekrenkt zal worden door anderen (you live you learn)
of ga ik eindelijk eens voor de verandering naar mezelf kijken en mezelf accepteren zoals ik ben? Het is een optie waar ik nog niet serieus naar gekeken heb. Ik ben een loner. Misschien kan ik wel veel geluk vinden in het feit dat het nou eenmaal zo is, dat ik me niet of minder gekrenkt voel wanneer ik weer afgewezen wordt door anderen, omdat ik niet die voorwaarden schep voor een ander om zich in mij te interesseren.
ik vind het best een moeilijke "beslissing", in hoeverre ik deze ook kan maken. Ik ben al zo lang bezig met "aanpassen! aanpassen! aanpassen!" terwijl ik soms zoveel weerstand voel en het weinig vruchten afwerpt. Dat het misschien wel tijd is om het maatschappelijk verlangde aan de kant te zetten en mn eigen "natuur" te omarmen. Misschien dat ik dan wel veel verder kom ipv mn hele leven gefrustreerd te blijven. Maar ja.. het maatschappelijk verlangde....Either way, het zal veel weerstand oproepen. Maar waar zal ik uiteindelijk gelukkig mee zijn....?
Ik neig naar mezelf leren accepteren, met al mn beperkingen etc. Mezelf accepteren klinkt goed, klinkt positief. Klinkt als iets wat hard nodig is als je gelukkig wilt zijn. Met het constante bevechten van mezelf kweek ik géén zelfacceptatie. Er is altijd wel iets dat ik moet veranderen, voor mezelf of voor anderen. Geluk met mezelf vinden, dat is nog maar de vraag.
Een vage levensles. Misschien wel de belangrijkste beslissing die ik ooit zal nemen.....
En ik vraag me af, - ga ik dit accepteren?
Na een aantal jaren van het forceren van veranderingen kom ik tot de conclusie dat ik weinig ben opgeschoten. Ik kan makkelijker babbelen in groepen mensen, ik kan me makkelijker aanpassen, maar het werpt z'n vruchten niet af. Mensen blijven nogsteeds op afstand, ik kan nogsteeds amper platonische relaties aangaan. De oorzaken van mn lonerschap zitten ontzettend diep geworteld.
Ik sta nu op een soort van kruispunt, met twee keuzes. De ene is, ga ik me nog steeds actief inzetten om te veranderen zodat ik misschien in de toekomst wel interessant of waard wordt voor andere mensen, met de onvermijdelijke consequentie dat ik in dat proces nog heel vaak gekrenkt zal worden door anderen (you live you learn)
of ga ik eindelijk eens voor de verandering naar mezelf kijken en mezelf accepteren zoals ik ben? Het is een optie waar ik nog niet serieus naar gekeken heb. Ik ben een loner. Misschien kan ik wel veel geluk vinden in het feit dat het nou eenmaal zo is, dat ik me niet of minder gekrenkt voel wanneer ik weer afgewezen wordt door anderen, omdat ik niet die voorwaarden schep voor een ander om zich in mij te interesseren.
ik vind het best een moeilijke "beslissing", in hoeverre ik deze ook kan maken. Ik ben al zo lang bezig met "aanpassen! aanpassen! aanpassen!" terwijl ik soms zoveel weerstand voel en het weinig vruchten afwerpt. Dat het misschien wel tijd is om het maatschappelijk verlangde aan de kant te zetten en mn eigen "natuur" te omarmen. Misschien dat ik dan wel veel verder kom ipv mn hele leven gefrustreerd te blijven. Maar ja.. het maatschappelijk verlangde....Either way, het zal veel weerstand oproepen. Maar waar zal ik uiteindelijk gelukkig mee zijn....?
Ik neig naar mezelf leren accepteren, met al mn beperkingen etc. Mezelf accepteren klinkt goed, klinkt positief. Klinkt als iets wat hard nodig is als je gelukkig wilt zijn. Met het constante bevechten van mezelf kweek ik géén zelfacceptatie. Er is altijd wel iets dat ik moet veranderen, voor mezelf of voor anderen. Geluk met mezelf vinden, dat is nog maar de vraag.
Een vage levensles. Misschien wel de belangrijkste beslissing die ik ooit zal nemen.....
Waarom ben je een loner? Waarom denk je dat het zo is dat je andere mensen afstoot? Waarom voel je je afgewezen door anderen? Op welke manier pas je je aan? Welke aspecten van jezelf bevescht je?
Een post met alleen maar vragen en zonder antwoorden, maar hopelijk heb je iets aan de antwoorden die je zelf gaat geven.
Een post met alleen maar vragen en zonder antwoorden, maar hopelijk heb je iets aan de antwoorden die je zelf gaat geven.
Volgens mij moet je jezelf hoe-dan-ook eerst zélf accepteren. Of anderen je dan accepteren of niet is dan in zijn geheel niet meer relevant. Omdat er dan werkelijk ineens ook mensen zijn/komen die je wél accepteren, maar zal 'aanpassen' ook niet zo'n moeilijke opgave meer zijn voor je.
Daar zit denk ik een hoop waarheid in. Wanneer je jezelf niet accepteert zul je (al dan niet onbewust) jezelf anders voordoen dan je bent. Eventuele mensen die je dan als dusdanig accepteren die accepteren nog steeds niet jou, terwijl er maar weinig mensen zijn die jouw werkelijke "ik" accepteren en ook nog eens door je alter ego heen prikken..quote:Op zaterdag 4 februari 2006 23:46 schreef Woessssj het volgende:
Volgens mij moet je jezelf hoe-dan-ook eerst zélf accepteren. Of anderen je dan accepteren of niet is dan in zijn geheel niet meer relevant. Omdat er dan werkelijk ineens ook mensen zijn/komen die je wél accepteren, maar zal \'aanpassen\' ook niet zo\'n moeilijke opgave meer zijn voor je.
Maar wat is jezelf accepteren dan precies?
Blij zijn met jezelf!quote:Op zaterdag 4 februari 2006 23:48 schreef Alicey het volgende:
[..]
Maar wat is jezelf accepteren dan precies?
Asics neemt de tijd.
Asics geniet. Lees mijn columns op http://www.raaskal.com
Asics geniet. Lees mijn columns op http://www.raaskal.com
Die vragen heb ik allemaal al voor mezelf beantwoord, worden beantwoord door de mensen om me heen, letterlijk. Het is een lange lijst. Ik was eerst een topic met een voorbeeld aan het schrijven, maar ik had zoiets van, nee, dat hoeft niet uitgelegd te worden, ik heb het helder voor mezelf.quote:Op zaterdag 4 februari 2006 23:42 schreef Alicey het volgende:
Waarom ben je een loner? Waarom denk je dat het zo is dat je andere mensen afstoot? Waarom voel je je afgewezen door anderen? Op welke manier pas je je aan? Welke aspecten van jezelf bevescht je?
Een post met alleen maar vragen en zonder antwoorden, maar hopelijk heb je iets aan de antwoorden die je zelf gaat geven.
Ik ben constant bezig mezelf te leren doorgronden. Door het doorgronden leer ik mn vluchtwegen etc kennen, herkennen, manipuleren, aanpassen en internaliseren. Maar ik leer mezelf er niet door accepteren. Het manipuleren en aanpassen werpt ook geen vruchten af, het zit gewoon heel diep, en ik denk dat het voor een groot deel ook gewoon te maken heeft met het feit dat ik me al 24 jaar niet accepteer zoals ik ben.
Ik zit met het dilemma, kies ik voor mezelf, of kies ik voor het aanpassen naar een ander? Voor mezelf kiezen, dat is mijn grondinstelling, daar waar ik me het prettigst bij voel, daar waar ik groei, daar waar ik me zeker voel. Voor een ander kiezen, dat is vele malen moeilijker, onprettiger en brengt een ongelukkig gevoel bij me op, wat groei en zekerheid verhindert, maar het is een eigenschap die de maatschappij van me verwacht, een eigenschap die ik moet beheersen voor in de toekomst. Maar dan blijf ik vechten, constant, met mezelf. Wil ik dit? Is dit "het" waard?
Dat is het vraagstuk waar ik me de komende tijd mee ga bezig houden. Weer een deel doorgrondingsproces.
(overigens vind ik het heerlijk om zo mn kop over mn persoonlijkheid te breken)
Dat jij de waarde van jouzelf bepaald, negatief én positief. En daar gedrag aan vast kan knopen.
Mijn verklaring voor accepteren
Mijn verklaring voor accepteren
gewoon jezelf zijn
en wat mensen zoeken die mensen hetzelfde denken als jij -als je 5 'looners' samen zet, zijn het dan nog 'looners'?
je ziet er ook niet lelijk uit, no worries
wel es afspreken, als je niets doet, gebeurt er ook niets he
en wat mensen zoeken die mensen hetzelfde denken als jij -als je 5 'looners' samen zet, zijn het dan nog 'looners'?
je ziet er ook niet lelijk uit, no worries
wel es afspreken, als je niets doet, gebeurt er ook niets he
nee, het is niet blij zijn met jezelf. dat is meestal wel een van de symptomen.quote:
ik denk eerder zeker worden van jezelf, achter jezelf kunnen staan. onzekerheden kunnen relativeren en ermee kunnen werken. objectief naar jezelf kunnen kijken.
eigenlijk zijn het allemaal symptomen van zelfacceptatie.
ook gelukkig en ongelukkig over bepaalde dingen kunnen zijn zonder jezelf onmiddelijk af te rekenen horen daarbij.
een biquote:Op zondag 5 februari 2006 00:01 schreef The-Brahma-Bull het volgende:
En je bent ook nog een heumeu!
vreemd genoeg heb ik daar totaal geen problemen mee gehad, accepteren van lesbische gevoelens.
Geloof mij maar, als jij jezelf accepteert, heb je deze hoofdbrekers niet meer. Jij leeft zo te lezen in de omgekeerde wereld. 'Als ik zo doe, dán word ik geaccepteerd'quote:
Terwijl het andersom moet zijn. 'Als ik mezelf accepteer, dan dóe ik het zo...
Had je beter denk ik gelijk in de OP kunnen vermelden.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:04 schreef releaze het volgende:
[..]
een bi
vreemd genoeg heb ik daar totaal geen problemen mee gehad, accepteren van lesbische gevoelens.
Maar als je een loner bent is het toch moeilijk jezelf te zijn, hoe raar het ook klinkt. Je wilt stiekem toch wel ergens bij horen en daarbij wordt je toch deels gevormt door je omgeving. Je gaat je anders voor doen bij mensen waarvan jij denkt goh die wil ik wel als vriend hebben, en dat werkt niet.
als ik het goed begrijp ervaar je 'het probleem' als zijnde dat jij niet interessant genoeg voor mensen bent om een vriendschappelijke relatie mee op te bouwen?
daar kan ik moeilijk een oordeel over geven natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen bestaan die dusdanig oninteressant zijn dat werkelijk helemaal niemand ze ook maar iets te melden heeft op enig niveau. dat het lastiger kan zijn als je buitengewone interesses of misschien niet zoveel interesses hebt kan ik me voorstellen, maar onmogelijk is het nooit naar mijn idee.
daar kan ik moeilijk een oordeel over geven natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen bestaan die dusdanig oninteressant zijn dat werkelijk helemaal niemand ze ook maar iets te melden heeft op enig niveau. dat het lastiger kan zijn als je buitengewone interesses of misschien niet zoveel interesses hebt kan ik me voorstellen, maar onmogelijk is het nooit naar mijn idee.
[Love] Beyond this dejection there's beauty and grace
A glorious future we long to embrace
[Rage] (PAIN!) All the time, I have waited with rage
All the time, I was promised my salvation
A glorious future we long to embrace
[Rage] (PAIN!) All the time, I have waited with rage
All the time, I was promised my salvation
Hmm.. Maar kennelijk toch niet helemaal. Anders was deze topic er niet geweest. Toch?quote:Op zaterdag 4 februari 2006 23:59 schreef releaze het volgende:
[..]
Die vragen heb ik allemaal al voor mezelf beantwoord, worden beantwoord door de mensen om me heen, letterlijk. Het is een lange lijst. Ik was eerst een topic met een voorbeeld aan het schrijven, maar ik had zoiets van, nee, dat hoeft niet uitgelegd te worden, ik heb het helder voor mezelf.
Weet je ook wel zeker dat je al je vluchtwegen leert kennen? Veel vluchtwegen zitten zo onbewust, dat het echt erg lang duurt eer je ze leert kennen als vluchtweg! Wat zou je graag aan jezelf veranderen? Wat accepteer je niet aan jezelf, en als dat anders zou zijn zou je je wel accepteren?quote:Ik ben constant bezig mezelf te leren doorgronden. Door het doorgronden leer ik mn vluchtwegen etc kennen, herkennen, manipuleren, aanpassen en internaliseren. Maar ik leer mezelf er niet door accepteren. Het manipuleren en aanpassen werpt ook geen vruchten af, het zit gewoon heel diep, en ik denk dat het voor een groot deel ook gewoon te maken heeft met het feit dat ik me al 24 jaar niet accepteer zoals ik ben.
Nee, dat is het niet waard. Ik ben zelf pas echt gaan leven op het moment dat ik ging leven op de manier zoals ik me goed en prettig voelde, en toen ik vooral ging proberen aan mezelf te voldoen, en pas in de tweede plaats aan datgene wat een maatschappij van mij verwacht. Ik heb het gevoel dat ik inmiddels een redelijke middenweg heb gevonden. Ik voel me goed, en ben er ook voor sommige anderen. Misschien dat je ook eens gewoon moet proberen voor jezelf te leven en zien waar het schip strandt. Misschien kom je ook wel net daar waar je zijn wilt.quote:Ik zit met het dilemma, kies ik voor mezelf, of kies ik voor het aanpassen naar een ander?
[quote]
Soms het ene, en soms het andere. Het is nogal persoonlijk wat je kiest in een gegeven situatie. Ik pas mezelf vaak aan anderen, maar vaak doe ik dat ook niet, ondanks het feit dat ik anderen er pijn mee doe. Wanneer ik er over nadenk kom ik vaak tot de conclusie dat ik die laatstgenoemde gevallen ook niet wil veranderen, omdat daarmee "mezelf" in het geding komt.
[quote]
Voor mezelf kiezen, dat is mijn grondinstelling, daar waar ik me het prettigst bij voel, daar waar ik groei, daar waar ik me zeker voel. Voor een ander kiezen, dat is vele malen moeilijker, onprettiger en brengt een ongelukkig gevoel bij me op, wat groei en zekerheid verhindert, maar het is een eigenschap die de maatschappij van me verwacht, een eigenschap die ik moet beheersen voor in de toekomst. Maar dan blijf ik vechten, constant, met mezelf. Wil ik dit? Is dit \"het\" waard?
Ik denk dat je minder moet denken, en meer moet doen.quote:Dat is het vraagstuk waar ik me de komende tijd mee ga bezig houden. Weer een deel doorgrondingsproces.
Je bent je er wel van bewust dat er wel eens veel duidelijk kan worden wat misschien beter niet duidelijk had kunnen worden?quote:(overigens vind ik het heerlijk om zo mn kop over mn persoonlijkheid te breken)
Ik denk dat je hiermee toch aardig dicht in de buurt van de kern zit. Zelfacceptatie is imo een combinatie van datgene veranderen in jezelf wat je niet zint en kunt veranderen, en voor de rest accepteren dat die eigenschappen deel van je uit maken, en ze als deel van jezelf zien.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:02 schreef releaze het volgende:
[..]
nee, het is niet blij zijn met jezelf. dat is meestal wel een van de symptomen.
ik denk eerder zeker worden van jezelf, achter jezelf kunnen staan. onzekerheden kunnen relativeren en ermee kunnen werken. objectief naar jezelf kunnen kijken.
eigenlijk zijn het allemaal symptomen van zelfacceptatie.
ook gelukkig en ongelukkig over bepaalde dingen kunnen zijn zonder jezelf onmiddelijk af te rekenen horen daarbij.
Mijn gevoel zegt ook dat jij helemaal geen loner hoeft te zijn.. je bent gewoon heel erg met jezelf bezig.... denk ik?
Kies er dan voor een tijdje echt alleen te leven. Op den duur ga je vanzelf wel weer mensen opzoeken en gedraag je jezelf zoals je wilt.
Ik heb tijdens m'n vakantie in Praag ook eerst 1.5 week lang overdag alleen rondgehobbeld. Daarna begon ik toch meer met de anderen mee te doen. Ik accepteer nu ook van mezelf dat ik sociale settings niet direct de meest gezellige uithang vanaf het begin. Pas als ik me later op me gemak ga voelen, kom ik vanzelf wel los.
Ik heb tijdens m'n vakantie in Praag ook eerst 1.5 week lang overdag alleen rondgehobbeld. Daarna begon ik toch meer met de anderen mee te doen. Ik accepteer nu ook van mezelf dat ik sociale settings niet direct de meest gezellige uithang vanaf het begin. Pas als ik me later op me gemak ga voelen, kom ik vanzelf wel los.
"I’ll renounce cynicism when it ceases having predictive powers" -- @devbisme
Jij gaat een klein stapje te snel naar mijn idee..Acceptatie is echt alléén je erbij neerleggen dat het zo is, en dat het okay is dat het zo is. Negatief óf positief. Pas als je het geaccepteerd hébt, het onder ogen bent gekomen kun je er iets verder mee doen. Of je maakt die keuze NIET, want je hebt jezelf immers geaccepteerd.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:09 schreef Alicey het volgende:
[..]
Ik denk dat je hiermee toch aardig dicht in de buurt van de kern zit. Zelfacceptatie is imo een combinatie van datgene veranderen in jezelf wat je niet zint en kunt veranderen, en voor de rest accepteren dat die eigenschappen deel van je uit maken, en ze als deel van jezelf zien.
Je zou het inderdaad meer kunnen zien als de weg er naar toe.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:16 schreef Woessssj het volgende:
[..]
Jij gaat een klein stapje te snel naar mijn idee..Acceptatie is echt alléén je erbij neerleggen dat het zo is, en dat het okay is dat het zo is. Negatief óf positief. Pas als je het geaccepteerd hébt, het onder ogen bent gekomen kun je er iets verder mee doen. Of je maakt die keuze NIET, want je hebt jezelf immers geaccepteerd.
Okay, dat kán idd.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:18 schreef Alicey het volgende:
[..]
Je zou het inderdaad meer kunnen zien als de weg er naar toe.
Ik heb alleen ook wel eens een naar trekje van mijzelf geaccepteerd, het vervolgens van mezelf begrepen en er niks aan veranderd. Waarom niet? Waarom wél eigenlijk... ik vind het okay zo, en anderen storen zich er niet aan.. Juist omdát ik het accepteer van mezelf..
Om maar even de goede kant van accepteren, zónder verandering, toe te lichten.
Die trekjes heb ik ook veel van mezelf. Al verbaas ik me er soms wel over dat ik er niets mee doe. Dat hoort immers niet.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:23 schreef Woessssj het volgende:
[..]
Okay, dat kán idd.
Ik heb alleen ook wel eens een naar trekje van mijzelf geaccepteerd, het vervolgens van mezelf begrepen en er niks aan veranderd. Waarom niet? Waarom wél eigenlijk... ik vind het okay zo, en anderen storen zich er niet aan.. Juist omdát ik het accepteer van mezelf..
Het was me duidelijk hoor. In de praktijk denk ik echter dat he nooit puur op 1 manier iets bereikt. Het is altijd een wisselwerking, en zelfacceptatie komt deels tot stand doordat je jezelf in een positie manouvreert dat je dat kan.quote:Om maar even de goede kant van accepteren, zónder verandering, toe te lichten.
ik weet ook zeker dat ik niet mn hele persoonlijkheid ken met al mn vluchtwegen en manieren van doen en ik denk ook niet dat ik dat ik daar allemaal achter zal komen in mn leven, maar ik ben er wel vaak mee bezig, omdat ik tegen problemen aanloop waarvan ik zoiets heb van \"Huh?\"quote:Op zondag 5 februari 2006 00:07 schreef Alicey het volgende:
[..]
Hmm.. Maar kennelijk toch niet helemaal. Anders was deze topic er niet geweest. Toch?
[..]
Weet je ook wel zeker dat je al je vluchtwegen leert kennen? Veel vluchtwegen zitten zo onbewust, dat het echt erg lang duurt eer je ze leert kennen als vluchtweg! Wat zou je graag aan jezelf veranderen? Wat accepteer je niet aan jezelf, en als dat anders zou zijn zou je je wel accepteren?
[..]
Dit is er een van
Goed, een voorbeeld. Een paar weken geleden op stage werd mij verteld dat ik niet goed in groepsverband aan het functioneren was. Ik schrikken. Ik wist wel dat het zo was, al een tijdje, maar om er toch weer mee geconfronteerd te worden.. En ik deed zo mn best :\')
Maar mn stagebegeleidster legde me prima uit waarom dat zo was, mn zogenoemde blinde vlek. Ik ben ontzettend zelfstandig ingesteld, dat ik nieteens stil sta bij het feit dat sommige dingen gewoon beter verlopen wanneer er gecommuniceerd wordt! En ze noemde een aantal voorbeelden.
Dat was een gigantische eye-opener en zeker iets waar ik WEL aan wil werken! Vooral op het gebied van werk/stage.
Maar ik zat me ook te bedenken dat die zelfstandigheid me parten speelt wanneer het op ander groepswerk aankomt. Ik kan wel gezellig makkelijk babbelen met anderen en me dr een beetje in interesseren, maar wanneer ik die uberzelfstandige grondhouding aanhoudt, dan komt er natuurlijk nooit verandering in!
En ik zat me dus ook te bedenken, ik ben al jaren zelfstandig. Al vanaf ik het me kan herinneren zit het zelfstandige in me (mn ouders kunnen dat beamen :\') ). Ik zou, gevoelsmatig, nooit minder zelfstandig kunnen zijn, en dat moet ook niet mn doel zijn, maar ik kan wel oefenen met het vervullen van behoeftes van anderen.
Wat wil ik zeggen...
Ik zie het in \"veranderingsaanpak\" zeg maar, altijd zwart wit. En er is maar één optie, je past je helemaal aan. Vanuit de gedachte, zoals ik NU ben, is het niet goed. Maar er is een andere optie, vanuit de gedachte zelfacceptatie. Zoals ik nu ben is goed, maar het kan veel beter.
Ofzo
Ja, dat was mn gedachte ook. En dat maakt het het proberen ook waardquote:Nee, dat is het niet waard. Ik ben zelf pas echt gaan leven op het moment dat ik ging leven op de manier zoals ik me goed en prettig voelde, en toen ik vooral ging proberen aan mezelf te voldoen, en pas in de tweede plaats aan datgene wat een maatschappij van mij verwacht. Ik heb het gevoel dat ik inmiddels een redelijke middenweg heb gevonden. Ik voel me goed, en ben er ook voor sommige anderen. Misschien dat je ook eens gewoon moet proberen voor jezelf te leven en zien waar het schip strandt. Misschien kom je ook wel net daar waar je zijn wilt.
[..]
*lol* dat komt wel. Ik moet ideeen altijd eerst op me laten inwerken voordat ik er voor de volle 100% voor ga. Vooral zoietsquote:Ik denk dat je minder moet denken, en meer moet doen.
[..]
hehe ik heb geen flauw idee waarover je het hebt Leg eens uit als je wilt?quote:Je bent je er wel van bewust dat er wel eens veel duidelijk kan worden wat misschien beter niet duidelijk had kunnen worden?
Opgelegd door de kerk, de maatschappij, ouders ( dit zijn voorbeeldjes mensen)... en uiteindelijk ook door jezelf. Regeltjes regeltjes regeltjes.. want anders functioneer je niet in de grote boze wereld.. haha!quote:Op zondag 5 februari 2006 00:25 schreef Alicey het volgende:
[..]
Die trekjes heb ik ook veel van mezelf. Al verbaas ik me er soms wel over dat ik er niets mee doe. Dat hoort immers niet.
Herkenbaar.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:26 schreef releaze het volgende:
[..]
ik weet ook zeker dat ik niet mn hele persoonlijkheid ken met al mn vluchtwegen en manieren van doen en ik denk ook niet dat ik dat ik daar allemaal achter zal komen in mn leven, maar ik ben er wel vaak mee bezig, omdat ik tegen problemen aanloop waarvan ik zoiets heb van \\\"Huh?\\\"
Dit is er een van
Dit is trouwens iets wat ik erg herken. Het is hier proberen een groter geheel te zien, en te kijken in hoeverre je jouw rol daarin aan kunt passen om het beter gestroomlijnd te laten lopen. Dit is overigens imo vooral een zakelijke situatie, en daar is het ook leren om je eigen persoon opzij te zetten, en een zakelijke aanpak te kiezen..quote:Goed, een voorbeeld. Een paar weken geleden op stage werd mij verteld dat ik niet goed in groepsverband aan het functioneren was. Ik schrikken. Ik wist wel dat het zo was, al een tijdje, maar om er toch weer mee geconfronteerd te worden.. En ik deed zo mn best :\\\')
Maar mn stagebegeleidster legde me prima uit waarom dat zo was, mn zogenoemde blinde vlek. Ik ben ontzettend zelfstandig ingesteld, dat ik nieteens stil sta bij het feit dat sommige dingen gewoon beter verlopen wanneer er gecommuniceerd wordt! En ze noemde een aantal voorbeelden.
Dat was een gigantische eye-opener en zeker iets waar ik WEL aan wil werken! Vooral op het gebied van werk/stage.
Ook hier is het weer een beetje balans.. Alles zelfstandig doen is niet goed, voor alles afhankelijk zijn ook niet. Wat heb je te verliezen wanneer je een deel aan anderen over laat? Wanneer ze hun best doen niets toch?quote:Maar ik zat me ook te bedenken dat die zelfstandigheid me parten speelt wanneer het op ander groepswerk aankomt. Ik kan wel gezellig makkelijk babbelen met anderen en me dr een beetje in interesseren, maar wanneer ik die uberzelfstandige grondhouding aanhoudt, dan komt er natuurlijk nooit verandering in!
Op dit gebied zie ik t.o.v. mezelf vooral dat zelfstandigheid voor mij voor een groot deel een ongelofelijke drang is geweest om mezelf te bewijzen. Juist doordat ik mezelf niet accepteerde vond ik het nodig om mezelf op velerlei gebieden te bewijzen, en daardoor volledig zelf en zelfstandig alles te doen wat daarmee te maken had.. Ik ben daar tegenwoordig iets van terug gekomen. Ik kan anderen vertrouwen en iets aan anderen over laten. Wel is het zo dat wanneer iets niet naar mijn wens gaat of wanneer ik onvoldoende vertrouwen heb ik alsnog alles naar mezelf toe trek.quote:En ik zat me dus ook te bedenken, ik ben al jaren zelfstandig. Al vanaf ik het me kan herinneren zit het zelfstandige in me (mn ouders kunnen dat beamen :\\\') ). Ik zou, gevoelsmatig, nooit minder zelfstandig kunnen zijn, en dat moet ook niet mn doel zijn, maar ik kan wel oefenen met het vervullen van behoeftes van anderen.
Bovenstaande gaat dan puur over mijn persoonlijkheid, en zegt verder niets over jou. Voor jou is het misschien wel interessant om na te gaan in hoeverre je zelfstandigheid "echt" is, en in hoeverre het vluchtgedrag is.
Niet altijd hoeft het veel beter. Sommige dingen kun je simpelweg accepteren. Je kunt bepaalde aspecten van je persoonlijkheid indelen in goed en verkeerd. Je kunt het ook simpelweg als diversiteit zien, en ik denk dat dat vaak wel een goede insteek is. Misschien praat ik hiermee wel mijn eigen tekortkomingen goed, maar misschien moet je dat dan ook wel anders zien.quote:Wat wil ik zeggen...
Ik zie het in \\\"veranderingsaanpak\\\" zeg maar, altijd zwart wit. En er is maar één optie, je past je helemaal aan. Vanuit de gedachte, zoals ik NU ben, is het niet goed. Maar er is een andere optie, vanuit de gedachte zelfacceptatie. Zoals ik nu ben is goed, maar het kan veel beter.
Ook weer herkenbaar. :') Gewoon doen is soms zoooo moeilijk. :')quote:Ja, dat was mn gedachte ook. En dat maakt het het proberen ook waard
*lol* dat komt wel. Ik moet ideeen altijd eerst op me laten inwerken voordat ik er voor de volle 100% voor ga. Vooral zoiets
Sommige dingen, zoals persoonlijkheidskenmerken, vraag je je wel eens van af of het nu echt een voordeel is om het te kennen.quote:hehe ik heb geen flauw idee waarover je het hebt Leg eens uit als je wilt?
Releaze, ik denk in dat voorbeeld wat je nét vertelde heel duidelijk de regel geldt: bewustwording is de verandering op zich..
Óf, vanuit je persoonlijkheid, zit je qua stage/werk in de verkeerde richting.. ( Woesssjj neemt een zijweggetje)
Óf, vanuit je persoonlijkheid, zit je qua stage/werk in de verkeerde richting.. ( Woesssjj neemt een zijweggetje)
Spijker op de kop inderdaad. Ik accepteer iemand die mijn meerdere is als mijn meerdere. Maar dat mag niet van de maatschappij. Ik moet zelfstandig, sterk en onafhankelijk zijn. :') wat nu?quote:Op zondag 5 februari 2006 00:36 schreef Woessssj het volgende:
[..]
Opgelegd door de kerk, de maatschappij, ouders ( dit zijn voorbeeldjes mensen)... en uiteindelijk ook door jezelf. Regeltjes regeltjes regeltjes.. want anders functioneer je niet in de grote boze wereld.. haha!
Ik accepteer iemand die mijn meerdere is als mijn meerdere.
ik heb jarenlang echt alléén geleefd. het probleem bij mij is juist dat ik mensen niet bij me kan, of wil houden. ik kan het voor een korte duur, maar niet al te intensief. wanneer het contact afgebroken wordt, om wat voorn reden dan ook, dan sta ik snel weer op eigen benen.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:12 schreef Breetai het volgende:
Kies er dan voor een tijdje echt alleen te leven. Op den duur ga je vanzelf wel weer mensen opzoeken en gedraag je jezelf zoals je wilt.
Ik heb tijdens m\'n vakantie in Praag ook eerst 1.5 week lang overdag alleen rondgehobbeld. Daarna begon ik toch meer met de anderen mee te doen. Ik accepteer nu ook van mezelf dat ik sociale settings niet direct de meest gezellige uithang vanaf het begin. Pas als ik me later op me gemak ga voelen, kom ik vanzelf wel los.
ik kan daar giga over gaan balen, zoals ik dat nu al jaren lang doe,
maar ik kan het ook gewoon accepteren dat ik zo ben.
Ach, de mensen zijn allemaal erg op zichzelf momenteel!
Kom op dit ligt niet aan jou hoor,..
dat is de tendens momenteel
Kom op dit ligt niet aan jou hoor,..
dat is de tendens momenteel
Nu zul je jezelf moeten accepteren hoor. En jezelf de vraag moeten stellen of jij er iets aan wilt veranderen, om te kunnen functioneren verder.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:39 schreef Alicey het volgende:
[..]
Spijker op de kop inderdaad. Ik accepteer iemand die mijn meerdere is als mijn meerdere. Maar dat mag niet van de maatschappij. Ik moet zelfstandig, sterk en onafhankelijk zijn. :\') wat nu?
Ik wil er ook niks aan veranderen, en eigenlijk accepteer ik mezelf op dat gebied gewoon. Maar was even een voorbeeldje van maatschappelijk ongewenst gedrag vertonen.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:43 schreef Woessssj het volgende:
[..]
Nu zul je jezelf moeten accepteren hoor. En jezelf de vraag moeten stellen of jij er iets aan wilt veranderen, om te kunnen functioneren verder.
Klopt ook, maar maakt het probleem niet minder moeilijk voor sommigen die daar geen draai in kunnen vinden.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:43 schreef Indirah het volgende:
dat is de tendens momenteel
Waarom baal je er van dat je na afgebroken contact weer snel op eigen benen verder gaat?quote:Op zondag 5 februari 2006 00:42 schreef releaze het volgende:
[..]
ik heb jarenlang echt alléén geleefd. het probleem bij mij is juist dat ik mensen niet bij me kan, of wil houden. ik kan het voor een korte duur, maar niet al te intensief. wanneer het contact afgebroken wordt, om wat voorn reden dan ook, dan sta ik snel weer op eigen benen.
ik kan daar giga over gaan balen, zoals ik dat nu al jaren lang doe,
maar ik kan het ook gewoon accepteren dat ik zo ben.
Hhaha juistem! Daar draait het toch om?!quote:Op zondag 5 februari 2006 00:44 schreef Alicey het volgende:
[..]
Ik wil er ook niks aan veranderen, en eigenlijk accepteer ik mezelf op dat gebied gewoon. Maar was even een voorbeeldje van maatschappelijk ongewenst gedrag vertonen.
en over dat tendens nog even.. eigenlijk is dát dus die maatschappij waar we het over hebben, die ons regeltjes oplegt.. en dat klopt dus echt.. "iedereen een loner dus ik ook maar?" Dát is dus de issue waar het hier over gaat, juist voor iemand die daar niet in aarden kan en zich afvraagt of ze iets voor zichzelf eraan kan veranderen of niet.
Euhm... ja?
Maar de maatschappij, dat ben jij.. Ook in dit licht niet verkeerd om bij stil te staan.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:49 schreef Woessssj het volgende:
[..]
Hhaha juistem! Daar draait het toch om?!
en over dat tendens nog even.. eigenlijk is dát dus die maatschappij waar we het over hebben, die ons regeltjes oplegt.. en dat klopt dus echt.. \"iedereen een loner dus ik ook maar?\" Dát is dus de issue waar het hier over gaat, juist voor iemand die daar niet in aarden kan en zich afvraagt of ze iets voor zichzelf eraan kan veranderen of niet.
Euhm... ja?
wat kan ik zeggen, heel erg herkenbaarquote:
hmm.. ik ben er nog niet voor mezelf uit dat het een drang is om mezelf te bewijzen. bewijzen dat ik het alleen kan, of noodzaak dat ik het alleen kan of moet doen. Ik denk dat het vanuit de noodzaak begonnen is en ik daarmee aan anderen ook heb willen laten zien dat ik het alleen kan, en dat anderen fout zitten. (met anderen heb ik het hier over mn ouders, en de "pestkoppen" op school vroeger)quote:Op dit gebied zie ik t.o.v. mezelf vooral dat zelfstandigheid voor mij voor een groot deel een ongelofelijke drang is geweest om mezelf te bewijzen. Juist doordat ik mezelf niet accepteerde vond ik het nodig om mezelf op velerlei gebieden te bewijzen, en daardoor volledig zelf en zelfstandig alles te doen wat daarmee te maken had.. Ik ben daar tegenwoordig iets van terug gekomen. Ik kan anderen vertrouwen en iets aan anderen over laten. Wel is het zo dat wanneer iets niet naar mijn wens gaat of wanneer ik onvoldoende vertrouwen heb ik alsnog alles naar mezelf toe trek.
kijk.. het is bijvoorbeeld op school niet zo dat ik mezelf wil bewijzen dat ik het alleen kan, ik WEET dat ik het alleen kan. ik wil eerder tegenwoordig bewijzen dat ik het ook met anderen kan, maar die zelfstandigheid krijg ik daarmee niet uit mn systeem, en ik denk dat het klasgenoten afschrikt. alsof ik niemand nodig heb, alsof ik niemand nodig wens, ofzo. Maar dat weet ik niet, ik kan niet in de hoofden van mn klasgenoten kijken.
Ik denk eigenlijk dat ik voor een groot gedeelte over het "bewijzen dat ik het alleen kan" heen ben, sinds ik al een aantal jaar van mn ouders "bevrijd" ben. Maar het zit er nu zo ingebakken in dat ik me automatisch zo opstel.
Overigens hou ik me sinds dit schooljaar wel veel meer bezig met de wensen van een ander en stel ik me minder zelfstandig op, of in ieder geval, dat probeer ik.
uiteindelijk wel. het is niet makkelijk, maar het is nou eenmaal zo.quote:Sommige dingen, zoals persoonlijkheidskenmerken, vraag je je wel eens van af of het nu echt een voordeel is om het te kennen.
maar goed, ik vind die "struggle of life" zeg maar heel fijn. Het is niet makkelijk, maar het is een uitdaging. En zolang ik het gevoel heb dat ik er wijzer en gelukkiger van kan worden, vind ik het best. Het houdt me bezig :')
omdat ik dan weer eenzaam en alleen benquote:Op zondag 5 februari 2006 00:45 schreef Alicey het volgende:
[..]
Waarom baal je er van dat je na afgebroken contact weer snel op eigen benen verder gaat?
het moment dat ik met anderen ben die mij voor mn gevoel goed liggen, voel ik me goed, positief en een stuk sterker in mn schoenen. op het moment dat dat wegvalt... tja.
ik denk overigens dat het ook iets lichamelijks ofzo iets is. vroeger ging ik nog weleens uit met "vriendinnen" (een keer in het half jaar) en dan was ik zo euforisch, dat ik de dagen daarna een flinke dip had. Misschien iets met serotonine. Maar ja, als ik dan in dat gevoel blijf hangen en "waarom zien we elkaar niet vaker? :'( " dan word ik weer ongelukkig.
"Gelukkig" komen dat soort uitjes ook al een jaar of twee niet meer voor :') Dus daar heb ik momenteel geen last meer van.
Als ik het allemaal een beetje zo overdenk, dan heb ik meer het idee dat TS vaak alleen is geweest, vroeg zelfstandig moest zijn en dat nogsteeds moet zijn van zichzelf.. Maar onderwater gaat er wat borrelen nu er wat gezegd is van die zelfstandigheid.. Het gevoel hebben het masker té hoog te hebben..Andere mensen niet te kunnen 'zien'.. niet genoeg te 'hebben' om te geven..
Dit heeft natuurlijk niet zoveel met de maatschappij te maken, maar met je eigen gevoel over jezelf.. en volgens mij is dat weldegelijk iets waarmee je iets kan zodra je het bewust bent van jezelf..
Dit heeft natuurlijk niet zoveel met de maatschappij te maken, maar met je eigen gevoel over jezelf.. en volgens mij is dat weldegelijk iets waarmee je iets kan zodra je het bewust bent van jezelf..
Over de maatschappij kan ik ook uren filosoferen en het roept altijd weerstand bij me op. Voor de huidige maatschappij moet je zon beetje een kloon van elkaar zijn, voor \"afwijkend gedrag\" is er geen plek. Ik merk het overal, in welk gezelschap ik ook kom, je, of in dit geval ik, lig gewoon heel snel buiten de boot. M\'n capaciteiten worden moeizaam aangeschreven tenzij ik ook naadloos in de groep pas of ik me daaraan kan aanpassen.quote:Op zondag 5 februari 2006 00:49 schreef Woessssj het volgende:
[..]
Hhaha juistem! Daar draait het toch om?!
en over dat tendens nog even.. eigenlijk is dát dus die maatschappij waar we het over hebben, die ons regeltjes oplegt.. en dat klopt dus echt.. \\\"iedereen een loner dus ik ook maar?\\\" Dát is dus de issue waar het hier over gaat, juist voor iemand die daar niet in aarden kan en zich afvraagt of ze iets voor zichzelf eraan kan veranderen of niet.
Euhm... ja?
Ik vind dat heel erg jammer want ik ben ongelooflijk eigenwijs en niet per se op een negatieve manier. Ik heb een hele lading capaciteiten in huis die ik met moeite in kan zetten omdat ik me in eerste instantie moet aanpassen aan wat alle anderen van me verwachten. Geef me speling en ik bloei op, kan ik me voor meer dan 100% geven.
Maar dat kan helaas niet.
[ Bericht 1% gewijzigd door releaze op 05-02-2006 01:08:33 (ff in de eerste persoon.) ]
dank je wel voor de verwoording, ik denk ook wel dat het zo in elkaar zit.quote:Op zondag 5 februari 2006 01:01 schreef Woessssj het volgende:
Als ik het allemaal een beetje zo overdenk, dan heb ik meer het idee dat TS vaak alleen is geweest, vroeg zelfstandig moest zijn en dat nogsteeds moet zijn van zichzelf.. Maar onderwater gaat er wat borrelen nu er wat gezegd is van die zelfstandigheid.. Het gevoel hebben het masker té hoog te hebben..Andere mensen niet te kunnen \'zien\'.. niet genoeg te \'hebben\' om te geven..
Dit heeft natuurlijk niet zoveel met de maatschappij te maken, maar met je eigen gevoel over jezelf.. en volgens mij is dat weldegelijk iets waarmee je iets kan zodra je het bewust bent van jezelf..
Het is niet leuk je ineens te moeten beseffen dat je heel erg lang zelfstandig bent geweest omdat het je opgelegd werd, en er nu de rotte vruchten van plukt. Het heeft alleen ook zo enorm veel positieve kanten, dat zelfstandig zijn. De kunst is om zachter te worden, en mensen toe te laten, te genieten van wat je 'nu' overkomt en het binnen te laten. Je hoeft je niet radicaal sociaal om te scholen hoor.. het is echt een kwestie van oefenen, door héél af en toe je pantsertje iets omlaag te doen..
Ik herken het denk ik ook wel.. To see one is to know one!quote:Op zondag 5 februari 2006 01:06 schreef releaze het volgende:
[..]
dank je wel voor de verwoording, ik denk ook wel dat het zo in elkaar zit.
quote:Op zondag 5 februari 2006 01:08 schreef Woessssj het volgende:
Het is niet leuk je ineens te moeten beseffen dat je heel erg lang zelfstandig bent geweest omdat het je opgelegd werd, en er nu de rotte vruchten van plukt. Het heeft alleen ook zo enorm veel positieve kanten, dat zelfstandig zijn. De kunst is om zachter te worden,
quote:en mensen toe te laten, te genieten van wat je \'nu\' overkomt en het binnen te laten.
en ik denk dus dat ik dit beter kan bereiken door mezelf te accepteren, in plaats van te verwerpen.
ik denk dat als ik mezelf accepteer dat het zachter worden, en het oefenen dan beter zou kunnen gaan, omdat ik werk vanaf een basis die ik waardeer.
het pansertje omlaag doe ik gelukkig ook al een poosje met enige regelmaat, en zonder veel weerstand. ik weet dat het een belangrijke vaardigheid is, dus gaat het met oefening steeds ietsjes beter.quote:Je hoeft je niet radicaal sociaal om te scholen hoor.. het is echt een kwestie van oefenen, door héél af en toe je pantsertje iets omlaag te doen..
Dat was dan 50 euro
Volgens mij is die kruising van jou ineens veranderd in een rotonde, met allerlei uitwegen..
Gewoon omdat je voor jezelf veel meer mogelijkheden hebt dan dit..
Zit jezelf niet zo op de kop hoor.. ook dit móet allemaal niet.. ga maar rustig een poosje rondjes rijden! Zacht zijn naar jezelf.. klinkt misschien heel erg bleeeegh, maar je weet zelf immers ook dat dát het beste voelt!
Ik ga slapen!
Volgens mij is die kruising van jou ineens veranderd in een rotonde, met allerlei uitwegen..
Gewoon omdat je voor jezelf veel meer mogelijkheden hebt dan dit..
Zit jezelf niet zo op de kop hoor.. ook dit móet allemaal niet.. ga maar rustig een poosje rondjes rijden! Zacht zijn naar jezelf.. klinkt misschien heel erg bleeeegh, maar je weet zelf immers ook dat dát het beste voelt!
Ik ga slapen!
Oh en nog even snel hierover.. ook dit moet je accepteren. That's life. Niet iedereen is zo wijs als jij dat jij al begrijpt hoe het kan dat jij 'functioneert of niet' in deze maatschappij.quote:Op zondag 5 februari 2006 01:04 schreef releaze het volgende:
[..]
Over de maatschappij kan ik ook uren filosoferen en het roept altijd weerstand bij me op. Voor de huidige maatschappij moet je zon beetje een kloon van elkaar zijn, voor \\\"afwijkend gedrag\\\" is er geen plek. Ik merk het overal, in welk gezelschap ik ook kom, je, of in dit geval ik, lig gewoon heel snel buiten de boot. M\\\'n capaciteiten worden moeizaam aangeschreven tenzij ik ook naadloos in de groep pas of ik me daaraan kan aanpassen.
Ik vind dat heel erg jammer want ik ben ongelooflijk eigenwijs en niet per se op een negatieve manier. Ik heb een hele lading capaciteiten in huis die ik met moeite in kan zetten omdat ik me in eerste instantie moet aanpassen aan wat alle anderen van me verwachten. Geef me speling en ik bloei op, kan ik me voor meer dan 100% geven.
Maar dat kan helaas niet.
Zie dat als een voorrecht! Die dingen waar jij tegenaanstoot krijg je helaas daarbij kado! En die zul je moeten relativeren ( wat je al heel goed doet) en dán is het soms lonely at the top..
Toch?
Ik herken mezelf er behoorlijk in.
Sociaal gezelschap heb ik wel edoch blijf ik een loner.
Ik dwing mezelf bijna tot acceptatie van dit label maar ik begin er bijna mee te leven.
Sociaal gezelschap heb ik wel edoch blijf ik een loner.
Ik dwing mezelf bijna tot acceptatie van dit label maar ik begin er bijna mee te leven.
Hoi, ik ben een lamzak met een passie voor flessen wasverzachter.
Neuk mijn oor en noem me Harry Mulisch
Neuk mijn oor en noem me Harry Mulisch
Ik ben ook wel een beetje een moeilijk iemand. Aan de ene kant blaat ik een end weg, aan de andere kant duurt het lang voor ik mijn plek gevonden heb in een groep, en vinden mensen me afstandelijk en kil, zo gaf m'n baas laatst aan geen hoogte van me te kunnen krijgen, dat soort dingen hoor ik vaak. Soms kwetst dat me, want ik doe enorm m'n best om op dit niveau sociaal te kunnen functioneren, maar aan de andere kant ben ik er voor mezelf tevreden mee. Ik denk dus dat dat zeker het belangrijkste is. Als anderen niet willen heb je altijd jezelf nog, dus kun je maar beter zorgen dat je jezelf in ieder geval aardig vindt. Ik denk ook dat als je jezelf accepteert en jezelf niet meer heel erg inspant om leuk en interessant gevonden te worden, dat mensen ook weer anders tegen je aan gaan kijken.
Je moet niet in een groep gaan stappen en dan een gaatje zoeken waar jij nog in past, je moet gewoon jezelf zijn en een plekje maken. En dat mensen op verschillende manieren binnen een groep functioneren is zeker zo. Sommige mensen zouden nooit tevreden kunnen zijn met de positie die ik inneem. Ik ben al blij met de acceptatie die er nu is op bijv. mijn werk. Gewoon dat je aan elkaar gewend raakt, en normaal (zelfs gezellig) kunt werken.
Ik vind het knap dat je je biseksualiteit zo kon accepteren. Daar heb ik dus tien jaar over gedaan (en irl praat ik er nog amper over). Dat ik een loner ben, tja. Dat accepteren ging bij mij makkelijker. Ik had al snel door dat mijn klasgenootjes mij alleen wisten te vinden als ze wat nodig hadden, en stopte dus al snel met dingen doen om 'erbij te horen'. Ik heb toen heel duidelijk voor mezelf gekozen. En hoe meer ik dat deed, hoe makkelijker het was om vrienden te maken. Je moet er zijn voor jezelf, je moet staan voor wie je bent.
Je hoeft ook niet de keuze te makken tussen jezelf of een ander. Je kan op ieder moment je keuze wijzigen of aanpassen aan de situatie. Je kan gerust voor jezelf kiezen, maar een enkele keer ook eens voor een ander. Je kunt ook voldoending leren halen uit het voldoen aan de verwachting van een ander, want op een gegeven moment merk je toch dat je er iets voor terugkrijgt is mijn ervaring tenminste.
Ik herken veel van wat je zegt. Ben ook altijd bezig mezelf door te zagen en te analyseren, al valt dat soms heel hard. Je komt je goede en minder goede kanten tegen. Ook ik heb dus wel momenten dat anderen me confronteren met dingen waarvan ik weet dat ik er niet goed in ben, maar waarvan ik dan denk dat het beter gaat omdat ik m'n best doe. Dat is wel vervelend, en dat zal het altijd wel blijven, maar het zij zo. Zo zijn er ook nog de eenzame buien, de buien waarin ik me compleet waardeloos voel, en de buien waarin ik doodsbang ben om 'iedereen' (die hand vol mensen, maar ok) waar ik om geef te verliezen, omdat ik weet dat ik er niet goed in ben om mensen te laten merken dat ze iets voor me betekenen. En ik ook weet dat ik dat niet zomaar kan doorbreken, omdat dat erg diep zit. Beetje bij beetje gaat het wel, maar het blijft in enige mate wel vechten. Echter, acceptatie van jezelf maakt het wel hondermaal lichter.
Ik heb dus ook wel een aardige middenweg gevonden. Ik hoop voor je dat jij 'm ook kan vinden. Maakt het leven wel zo leuk. =)
Je moet niet in een groep gaan stappen en dan een gaatje zoeken waar jij nog in past, je moet gewoon jezelf zijn en een plekje maken. En dat mensen op verschillende manieren binnen een groep functioneren is zeker zo. Sommige mensen zouden nooit tevreden kunnen zijn met de positie die ik inneem. Ik ben al blij met de acceptatie die er nu is op bijv. mijn werk. Gewoon dat je aan elkaar gewend raakt, en normaal (zelfs gezellig) kunt werken.
Ik vind het knap dat je je biseksualiteit zo kon accepteren. Daar heb ik dus tien jaar over gedaan (en irl praat ik er nog amper over). Dat ik een loner ben, tja. Dat accepteren ging bij mij makkelijker. Ik had al snel door dat mijn klasgenootjes mij alleen wisten te vinden als ze wat nodig hadden, en stopte dus al snel met dingen doen om 'erbij te horen'. Ik heb toen heel duidelijk voor mezelf gekozen. En hoe meer ik dat deed, hoe makkelijker het was om vrienden te maken. Je moet er zijn voor jezelf, je moet staan voor wie je bent.
Je hoeft ook niet de keuze te makken tussen jezelf of een ander. Je kan op ieder moment je keuze wijzigen of aanpassen aan de situatie. Je kan gerust voor jezelf kiezen, maar een enkele keer ook eens voor een ander. Je kunt ook voldoending leren halen uit het voldoen aan de verwachting van een ander, want op een gegeven moment merk je toch dat je er iets voor terugkrijgt is mijn ervaring tenminste.
Ik herken veel van wat je zegt. Ben ook altijd bezig mezelf door te zagen en te analyseren, al valt dat soms heel hard. Je komt je goede en minder goede kanten tegen. Ook ik heb dus wel momenten dat anderen me confronteren met dingen waarvan ik weet dat ik er niet goed in ben, maar waarvan ik dan denk dat het beter gaat omdat ik m'n best doe. Dat is wel vervelend, en dat zal het altijd wel blijven, maar het zij zo. Zo zijn er ook nog de eenzame buien, de buien waarin ik me compleet waardeloos voel, en de buien waarin ik doodsbang ben om 'iedereen' (die hand vol mensen, maar ok) waar ik om geef te verliezen, omdat ik weet dat ik er niet goed in ben om mensen te laten merken dat ze iets voor me betekenen. En ik ook weet dat ik dat niet zomaar kan doorbreken, omdat dat erg diep zit. Beetje bij beetje gaat het wel, maar het blijft in enige mate wel vechten. Echter, acceptatie van jezelf maakt het wel hondermaal lichter.
Ik heb dus ook wel een aardige middenweg gevonden. Ik hoop voor je dat jij 'm ook kan vinden. Maakt het leven wel zo leuk. =)
Sanity is (not) statistical
Heeft het feit dat die anderen fout zaten misschien niet geleid tot een mentaliteit van "Als ik niemand met me heb, dan zorg ik wel dat ik niemand nodig heb."?quote:Op zondag 5 februari 2006 00:53 schreef releaze het volgende:
hmm.. ik ben er nog niet voor mezelf uit dat het een drang is om mezelf te bewijzen. bewijzen dat ik het alleen kan, of noodzaak dat ik het alleen kan of moet doen. Ik denk dat het vanuit de noodzaak begonnen is en ik daarmee aan anderen ook heb willen laten zien dat ik het alleen kan, en dat anderen fout zitten. (met anderen heb ik het hier over mn ouders, en de \"pestkoppen\" op school vroeger)
Andere klasgenoten hangen er bij als het ware?quote:kijk.. het is bijvoorbeeld op school niet zo dat ik mezelf wil bewijzen dat ik het alleen kan, ik WEET dat ik het alleen kan. ik wil eerder tegenwoordig bewijzen dat ik het ook met anderen kan, maar die zelfstandigheid krijg ik daarmee niet uit mn systeem, en ik denk dat het klasgenoten afschrikt. alsof ik niemand nodig heb, alsof ik niemand nodig wens, ofzo. Maar dat weet ik niet, ik kan niet in de hoofden van mn klasgenoten kijken.
Het is iets wat niet van een ene op een andere dag helemaal verandert, maar als je bij de stapjes die je maakt beter voelt zit je op de goede weg.quote:Ik denk eigenlijk dat ik voor een groot gedeelte over het \"bewijzen dat ik het alleen kan\" heen ben, sinds ik al een aantal jaar van mn ouders \"bevrijd\" ben. Maar het zit er nu zo ingebakken in dat ik me automatisch zo opstel.
Overigens hou ik me sinds dit schooljaar wel veel meer bezig met de wensen van een ander en stel ik me minder zelfstandig op, of in ieder geval, dat probeer ik.
Ik vind zelf het probleem daarmee vooral dat het zelden gedoseerd komt. Het ene moment gebeurt er bijna niets, en een volgend moment ben je met 6 dingen tegelijk bezig..quote:uiteindelijk wel. het is niet makkelijk, maar het is nou eenmaal zo.
maar goed, ik vind die \"struggle of life\" zeg maar heel fijn. Het is niet makkelijk, maar het is een uitdaging. En zolang ik het gevoel heb dat ik er wijzer en gelukkiger van kan worden, vind ik het best. Het houdt me bezig :\')
Je zou liever een drang hebben om contact tegen alles te behouden?quote:Op zondag 5 februari 2006 00:58 schreef releaze het volgende:
omdat ik dan weer eenzaam en alleen ben
Bijna alle emoties hebben een lichamelijke oorsprong, dus het is vast wel iets lichamelijks. Ik ken het gevoel wel een beetje.. Misschien heeft het er toch wel mee te maken dat je iets mist doordat je altijd zelfstandig bent geweest, en (onbewust?) probeert dat "in te halen"..quote:het moment dat ik met anderen ben die mij voor mn gevoel goed liggen, voel ik me goed, positief en een stuk sterker in mn schoenen. op het moment dat dat wegvalt... tja.
ik denk overigens dat het ook iets lichamelijks ofzo iets is. vroeger ging ik nog weleens uit met \"vriendinnen\" (een keer in het half jaar) en dan was ik zo euforisch, dat ik de dagen daarna een flinke dip had. Misschien iets met serotonine. Maar ja, als ik dan in dat gevoel blijf hangen en \"waarom zien we elkaar niet vaker? :\'( \" dan word ik weer ongelukkig.
Hoe komt dat zo?quote:\"Gelukkig\" komen dat soort uitjes ook al een jaar of twee niet meer voor :\') Dus daar heb ik momenteel geen last meer van.
Vertrouwen draait het om. Zelfstandigheid is in het geval van TS niet voor niets ontstaan, en waarschijnlijk als een bescherming tegen gekwetst worden. D angst om kwetsbaar te zijn wanneer je dat masker opgeeft zou hier wel eens parten in kunnen spelen..quote:Op zondag 5 februari 2006 01:01 schreef Woessssj het volgende:
Dit heeft natuurlijk niet zoveel met de maatschappij te maken, maar met je eigen gevoel over jezelf.. en volgens mij is dat weldegelijk iets waarmee je iets kan zodra je het bewust bent van jezelf..
tvp
STOLEN GOODS - email me for further information *O*
[img]http://forum.fok.nl/usericons/22838/steun.jpg[/img]
[img]http://forum.fok.nl/usericons/22838/steun.jpg[/img]
Goed gezegd ja. Ik probeer dat dus ook nu, maar het is wel lastig. Tenminste, ik bén niet hard, ik stel me alleen zo op. Gelukkig heb ik ook wel geleerd om mijn eigen emoties goed in m'n eentje te verwerken, anders had het echt ongezond te zijn. Maar ik merk wel dat ik echt meer moet geven om mensen om me heen te houden en dat is moeilijk soms. Eng vooral. Terwijl als ik dan eenmaal iets heb gezegd wat ik zelf heel genant vind eigenlijk (ik heb een nogal stoicijnse instelling ben ik bang, mijn ideaal is meer het Aziatische niet tonen van gevoelens, en bij voorkeur ook het niet ervaren van -vooral negatieve- gevoelens), dan blijkt het allemaal heel erg mee te vallen.quote:Op zondag 5 februari 2006 01:08 schreef Woessssj het volgende:
Het is niet leuk je ineens te moeten beseffen dat je heel erg lang zelfstandig bent geweest omdat het je opgelegd werd, en er nu de rotte vruchten van plukt. Het heeft alleen ook zo enorm veel positieve kanten, dat zelfstandig zijn. De kunst is om zachter te worden, en mensen toe te laten, te genieten van wat je \'nu\' overkomt en het binnen te laten. Je hoeft je niet radicaal sociaal om te scholen hoor.. het is echt een kwestie van oefenen, door héél af en toe je pantsertje iets omlaag te doen..
Mijn eigen 'ideaal' van onaantastbaarheid werkt niet. Ik dacht dat als je je onraakbaar opstelde, het makkelijker zou worden allemaal, maar dat blijkt juist niet. Mensen denken dan dat je niemand nodig hebt, en gaan je zien als een soort onafhankelijk adviesorgaan of zo, waarbij ze altijd even terechtkunnen zonder daar iets voor terug te hoeven doen.
Sanity is (not) statistical
Een ander gevaar is dat veel mensen ook gaan geloven dat je daadwerkelijk onraakbaar bent.quote:Op zondag 5 februari 2006 15:27 schreef Maeghan het volgende:
Ik dacht dat als je je onraakbaar opstelde, het makkelijker zou worden allemaal, maar dat blijkt juist niet.
Inderdaad, dat idee hadden mensen bij mij ook. Met mij gaat het toch wel goed, dus waarom zou je vragen hoe het gaat. Waarom zou je iets uitleggen, want dat kan ik wel. Waarom vragen of ik iets wel zo leuk vind, want ik word toch nergens onzeker van. En dan zijn mensen verbaasd, dat je toch niet bestaat uit een mengsel van ijs en beton. Da's wel even naar.
Sanity is (not) statistical
Inderdaad, die ervaringen. Of helemaal geschokt zijn als je een keer vertelt dat je ergens mee zit. :')quote:Op zondag 5 februari 2006 15:38 schreef Maeghan het volgende:
Inderdaad, dat idee hadden mensen bij mij ook. Met mij gaat het toch wel goed, dus waarom zou je vragen hoe het gaat. Waarom zou je iets uitleggen, want dat kan ik wel. Waarom vragen of ik iets wel zo leuk vind, want ik word toch nergens onzeker van. En dan zijn mensen verbaasd, dat je toch niet bestaat uit een mengsel van ijs en beton. Da\'s wel even naar.
Je mag af en toe best wel laten merken dat het allemaal niet zo heel erg super en fantastisch gaat. Je moet wel weten bij wie je dat kan doen.quote:Op zondag 5 februari 2006 15:38 schreef Maeghan het volgende:
Inderdaad, dat idee hadden mensen bij mij ook. Met mij gaat het toch wel goed, dus waarom zou je vragen hoe het gaat. Waarom zou je iets uitleggen, want dat kan ik wel. Waarom vragen of ik iets wel zo leuk vind, want ik word toch nergens onzeker van. En dan zijn mensen verbaasd, dat je toch niet bestaat uit een mengsel van ijs en beton. Da\'s wel even naar.
Ik probeer alle problemen die ik heb te distribueren over alle kennissen en vrienden die ik ken. Dat maakt het allemaal toch wat makkelijker.
"I’ll renounce cynicism when it ceases having predictive powers" -- @devbisme
Ik vraag meestal eerst hoe het er mee staat. Daarna kom ik voorzichtig nog met m'n eigen problemen. dat maakt het al een stuk makkelijker om er een wisselwerking van te maken. Daarbij reageren ze ook een stuk minder geschokt als ze eerst hun issues naar voren hebben gebracht.quote:Op zondag 5 februari 2006 15:40 schreef Alicey het volgende:
[..]
Inderdaad, die ervaringen. Of helemaal geschokt zijn als je een keer vertelt dat je ergens mee zit. :\')
"I’ll renounce cynicism when it ceases having predictive powers" -- @devbisme
Ik ben inmiddels een stuk opener. Dat betekent niet dat ik alles aan iedereen vertel, maar bijna iedereen weet wel een beetje. Het komt weinig meer voor dat ik als blok beton gezien wordt, dus wat dat betreft de goede kant op denk ik.quote:Op zondag 5 februari 2006 16:05 schreef Breetai het volgende:
[..]
Ik vraag meestal eerst hoe het er mee staat. Daarna kom ik voorzichtig nog met m\'n eigen problemen. dat maakt het al een stuk makkelijker om er een wisselwerking van te maken. Daarbij reageren ze ook een stuk minder geschokt als ze eerst hun issues naar voren hebben gebracht.
Praten over hoe je je voelt is bijna altijd een wisselwerking, waarbij je zowel vraagt als vertelt.
Zo\\\'n gedistribueerde aanpak werkt toch wel heel goed over het algemeen. Niemand weet echt alles van me. Dat wil ik af en toe toch wel zo houden.quote:Op zondag 5 februari 2006 16:09 schreef Alicey het volgende:
[..]
Ik ben inmiddels een stuk opener. Dat betekent niet dat ik alles aan iedereen vertel, maar bijna iedereen weet wel een beetje. Het komt weinig meer voor dat ik als blok beton gezien wordt, dus wat dat betreft de goede kant op denk ik.
Praten over hoe je je voelt is bijna altijd een wisselwerking, waarbij je zowel vraagt als vertelt.
"I’ll renounce cynicism when it ceases having predictive powers" -- @devbisme
Een loner wilt toch alleen zijn... En is overigens heel interessant voor andere mensenquote:Op zaterdag 4 februari 2006 23:28 schreef releaze het volgende:
Ik ben een loner.
En ik vraag me af, - ga ik dit accepteren?
Na een aantal jaren van het forceren van veranderingen kom ik tot de conclusie dat ik weinig ben opgeschoten. Ik kan makkelijker babbelen in groepen mensen, ik kan me makkelijker aanpassen, maar het werpt z\'n vruchten niet af. Mensen blijven nogsteeds op afstand, ik kan nogsteeds amper platonische relaties aangaan. De oorzaken van mn lonerschap zitten ontzettend diep geworteld.
Ik sta nu op een soort van kruispunt, met twee keuzes. De ene is, ga ik me nog steeds actief inzetten om te veranderen zodat ik misschien in de toekomst wel interessant of waard wordt voor andere mensen, met de onvermijdelijke consequentie dat ik in dat proces nog heel vaak gekrenkt zal worden door anderen (you live you learn)
of ga ik eindelijk eens voor de verandering naar mezelf kijken en mezelf accepteren zoals ik ben? Het is een optie waar ik nog niet serieus naar gekeken heb. Ik ben een loner. Misschien kan ik wel veel geluk vinden in het feit dat het nou eenmaal zo is, dat ik me niet of minder gekrenkt voel wanneer ik weer afgewezen wordt door anderen, omdat ik niet die voorwaarden schep voor een ander om zich in mij te interesseren.
ik vind het best een moeilijke \"beslissing\", in hoeverre ik deze ook kan maken. Ik ben al zo lang bezig met \"aanpassen! aanpassen! aanpassen!\" terwijl ik soms zoveel weerstand voel en het weinig vruchten afwerpt. Dat het misschien wel tijd is om het maatschappelijk verlangde aan de kant te zetten en mn eigen \"natuur\" te omarmen. Misschien dat ik dan wel veel verder kom ipv mn hele leven gefrustreerd te blijven. Maar ja.. het maatschappelijk verlangde....Either way, het zal veel weerstand oproepen. Maar waar zal ik uiteindelijk gelukkig mee zijn....?
Ik neig naar mezelf leren accepteren, met al mn beperkingen etc. Mezelf accepteren klinkt goed, klinkt positief. Klinkt als iets wat hard nodig is als je gelukkig wilt zijn. Met het constante bevechten van mezelf kweek ik géén zelfacceptatie. Er is altijd wel iets dat ik moet veranderen, voor mezelf of voor anderen. Geluk met mezelf vinden, dat is nog maar de vraag.
Een vage levensles. Misschien wel de belangrijkste beslissing die ik ooit zal nemen.....
"Meisje kijk me aan en laat je tranen lopen.
Oog in oog met genialiteit sta je.
Hier had je toch niet op durven hopen.
Je gaat met Joey mee, want deze jongen komt zo hard."
Oog in oog met genialiteit sta je.
Hier had je toch niet op durven hopen.
Je gaat met Joey mee, want deze jongen komt zo hard."
Ik ben het eens met Woessssjjj. Je hebt indertijd je pantser van zelfstandigheid/onafhankelijkheid kennelijk nodig gehad om te overleven. Nu werkt het tegen je. Want als ik je topic zo lees, wíl jij helemaal geen loner zijn. En toch hou je mensen op afstand. Releaze, ik denk als je je IRL ook zo kwetsbaar durft op te stellen als hier, dat je al veel makkelijker tot écht contact met mensen zult komen.
Verdere trefwoorden :
Zelfacceptatie, maar die had je al bedacht
Risico durven nemen in het je kwetsbaar opstellen
En het allerbelangrijkste l i e f d e (te beginnen voor jezelf...)
Verdere trefwoorden :
Zelfacceptatie, maar die had je al bedacht
Risico durven nemen in het je kwetsbaar opstellen
En het allerbelangrijkste l i e f d e (te beginnen voor jezelf...)
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
er is door mn psychologen / in therapie vaak genoeg gezegd dat het niet erg is wanneer ik me afhankelijk opstel of m'n emoties toon. dat het nodig is. In therapie moest ik daarmee "oefenen" (we hadden groepstherapie) en ik leerde zo dat het ook anders kon. Maar ik kan het alleen nog maar bij kleine dingetjes, het verbaast me te denken dat ik "vroeger" (een jaar ofzo terug) zelfs die kleine gevoelens voor anderen compleet wegstopte.quote:Op zondag 5 februari 2006 15:38 schreef Maeghan het volgende:
Inderdaad, dat idee hadden mensen bij mij ook. Met mij gaat het toch wel goed, dus waarom zou je vragen hoe het gaat. Waarom zou je iets uitleggen, want dat kan ik wel. Waarom vragen of ik iets wel zo leuk vind, want ik word toch nergens onzeker van. En dan zijn mensen verbaasd, dat je toch niet bestaat uit een mengsel van ijs en beton. Da\'s wel even naar.
bij mij keken mensen echter niet vreemd op, want er waren geen mensen die mij "voor die tijd" kenden.
om daar nog even op in te gaan,
ik ontmoet mensen, en ik laat ze achter me, op een bepaalde manier. of het bloedt dood, of ik laat het doodbloeden, omdat ik het ontzettend moeilijk vind om contact te blijven onderhouden met mensen die ik niet regelmatig meer zie omdat de afstand te groot is, bijvoorbeeld, of omdat iedereen het druk heeft. ik ben de afgelopen paar jaar van hot naar her verhuisd, van baan naar baan, opleiding naar opleiding. de mensen die ik heb leren kennen in die tijd ook. je gaat gewoon je eigen weg
vanuit mn eenzaamheid wil ik niet het een keer in de maand afdankertje zijn, oid, dan voel ik me ook ongelukkig, dus houdt het gewoon op een keer op. (ook een vorm van jaloezie. wanneer ik al tijden aan iemand vraag of we eens af zullen spreken en die ander komt iedere keer met "ik heb het druk dit en dat" maar ondertussen wekenlang iedere dag zn klasgenoten op bezoek heeft dan ga (of ging) ik dingen invullen. "ik ben hun tijd niet waard")
maar goed.. ik laat mensen tegenwoordig zoveel op afstand dat dat niet meer gebeurt. dat soort gebeurtenissen hebben me jaren lang zoveel pijn veroorzaakt en immens gevoel van eenzaamheid.
he zucht, waarom begin ik hier nu weer over :')
misschien zie ik "mezelf accepteren" ook gewoon als een soort excuus om al mn rotte gedachtenkronkels te kunnen goedpraten ofzo.
Dat ken ik ja. Maar laat jij ook andere dingen makkelijk achter je?quote:Op zondag 5 februari 2006 16:21 schreef releaze het volgende:
om daar nog even op in te gaan,
ik ontmoet mensen, en ik laat ze achter me, op een bepaalde manier. of het bloedt dood, of ik laat het doodbloeden, omdat ik het ontzettend moeilijk vind om contact te blijven onderhouden met mensen die ik niet regelmatig meer zie omdat de afstand te groot is, bijvoorbeeld, of omdat iedereen het druk heeft. ik ben de afgelopen paar jaar van hot naar her verhuisd, van baan naar baan, opleiding naar opleiding. de mensen die ik heb leren kennen in die tijd ook. je gaat gewoon je eigen weg
Ik snap wat je bedoelt. Ergens heb ik dat soms ook wel. Met sommige mensen. En dan merk ik opeens dat ze me toch bellen, na een lange tijd, en het toch leuk vinden als ik er ben (en oprecht ook, dat merk ik dan wel) en dan is het weer over. Ik wéét van een aantal mensen dat we een 'band' hebben, hoe dan ook, ook als ik ze een paar maanden niet zie.quote:vanuit mn eenzaamheid wil ik niet het een keer in de maand afdankertje zijn, oid, dan voel ik me ook ongelukkig, dus houdt het gewoon op een keer op. (ook een vorm van jaloezie. wanneer ik al tijden aan iemand vraag of we eens af zullen spreken en die ander komt iedere keer met \"ik heb het druk dit en dat\" maar ondertussen wekenlang iedere dag zn klasgenoten op bezoek heeft dan ga (of ging) ik dingen invullen. \"ik ben hun tijd niet waard\")
Sanity is (not) statistical
weet je moonah, over het "zo kwetsbaar opstellen",quote:Op zondag 5 februari 2006 16:18 schreef Moonah het volgende:
Ik ben het eens met Woessssjjj. Je hebt indertijd je pantser van zelfstandigheid/onafhankelijkheid kennelijk nodig gehad om te overleven. Nu werkt het tegen je. Want als ik je topic zo lees, wíl jij helemaal geen loner zijn. En toch hou je mensen op afstand. Releaze, ik denk als je je IRL ook zo kwetsbaar durft op te stellen als hier, dat je al veel makkelijker tot écht contact met mensen zult komen.
Verdere trefwoorden :
Zelfacceptatie, maar die had je al bedacht
Risico durven nemen in het je kwetsbaar opstellen
En het allerbelangrijkste l i e f d e (te beginnen voor jezelf...)
er zitten twee kanten aan. aan de ene kant is het relaas over mn leven (zoals ik dat hier opschrijf) aan de andere kant zijn er de gevoelens die komen kijken bij het relaas van mn leven, de eenzaamheid, het willen janken totdat het minder wordt idee. Het relaas van mn leven kan ik zonder blikken of blozen vertellen, het willen janken totdat het minder wordt kan ik nieteens in totale eenzaamheid. Met die gevoelens moet ik ook eerst in contact treden.
Het praten over mn leven, wat mensen soms interesseert omdat het veel over mn houding verklaart, vertel ik wanneer het ter sprake komt. En ik relativeer het gelijk. Ook zo'n houding van "dont worry about me, ik dop mn eigen boontjes". In het vertellen van verhalen forceer ik m'n zelfstandigheid ook op de voorgrond.
Het zal pas echt wat zijn als ik ooit eens durf te vertellen, "het doet me godsgruwelijk veel pijn en ik ben soms echt radeloos" DAT is het masker afgooien. Maar dat moet ik eerst voor mezelf leren. En de trefwoorden die je opnoemde zijn daarin echt the key.
Het doorgronden van mezelf gaat goed, het ervaren van mezelf is iets compleet nieuws
Yep. Ik ben mn hele leven al op de vlucht, ik probeer al jarenlang dingen achter me te laten. Iedere keer weer aan iets nieuws beginnen. Maar ik ben het nu zo ontzettend zat, ik laat alles achter om dat kutte gevoel achter me te kunnen laten, terwijl juist dat rotgevoel het enige is dat ik meeneem op iedere reis en het positieve niet!quote:Op zondag 5 februari 2006 16:29 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Dat ken ik ja. Maar laat jij ook andere dingen makkelijk achter je?
[..]
Het is echt een dilemma. Ik zie ook pas dat ik weer gevlucht ben van alles op het moment dat het te laat is.
ja, dat herken ik ook wel. Maar in dat soort gevallen word ik vaak ook bitter. Als we dan tóch een band hebben die het waard is, waarom doen we dan niet wat meer moeite voor elkaar?quote:Ik snap wat je bedoelt. Ergens heb ik dat soms ook wel. Met sommige mensen. En dan merk ik opeens dat ze me toch bellen, na een lange tijd, en het toch leuk vinden als ik er ben (en oprecht ook, dat merk ik dan wel) en dan is het weer over. Ik wéét van een aantal mensen dat we een \'band\' hebben, hoe dan ook, ook als ik ze een paar maanden niet zie.
Het vreemde is, ik kan mezelf voor 100% geven aan mensen als ik weet dat ik mn energie goed investeer. Maar ik denk juist dat dat mensen ook afschrikt.
Vertrouwen is denk ik hier echter ook een wisselwerking..quote:Op zondag 5 februari 2006 16:36 schreef releaze het volgende:
Het vreemde is, ik kan mezelf voor 100% geven aan mensen als ik weet dat ik mn energie goed investeer. Maar ik denk juist dat dat mensen ook afschrikt.
Ik bedoel met 'je kwetsbaar opstellen' ook niet het relaas van je leven opdreunen.
Dat boeit de meeste mensen nl niet zo!
Maar in dit topic laat jij zien welke gevoelens er achter dat panster schuilen. Dát maakt je kwetsbaar, en ontwapenend. En dát spreekt mensen aan. Niet 'die vrouw van de wereld die het allemaal wel alleen doet'. Dat overlevingsschild stoot slechts mensen af terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil.
Heb je eigenlijk nog steeds therapie?
Dat boeit de meeste mensen nl niet zo!
Maar in dit topic laat jij zien welke gevoelens er achter dat panster schuilen. Dát maakt je kwetsbaar, en ontwapenend. En dát spreekt mensen aan. Niet 'die vrouw van de wereld die het allemaal wel alleen doet'. Dat overlevingsschild stoot slechts mensen af terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil.
Heb je eigenlijk nog steeds therapie?
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Vaak is dat meer de nieuwsgierigheid waarom iemand een loner is. Wanneer die nieuwsgierigheid bedwongen is, is een loner al een stuk minder interessant.quote:Op zondag 5 februari 2006 16:17 schreef JoeyT het volgende:
[..]
Een loner wilt toch alleen zijn... En is overigens heel interessant voor andere mensen
Net op het moment dat je fijn je eigen ding doet. Gaan mensen je weer lastig vallenquote:Op zondag 5 februari 2006 16:17 schreef JoeyT het volgende:
[..]
Een loner wilt toch alleen zijn... En is overigens heel interessant voor andere mensen
"I’ll renounce cynicism when it ceases having predictive powers" -- @devbisme
Dat heb ik ook precies ja. Wat ik denk en wat er gebeurd is, daar praat ik echt makkelijk over met jan en alleman. Wat ik voel vertel ik aan (vrijwel) niemand.quote:Op zondag 5 februari 2006 16:31 schreef releaze het volgende:
Het relaas van mn leven kan ik zonder blikken of blozen vertellen, het willen janken totdat het minder wordt kan ik nieteens in totale eenzaamheid. Met die gevoelens moet ik ook eerst in contact treden.
Sanity is (not) statistical
In het geheel niet, of sommige mensen wel en anderen niet? Welke gedachte of welk gevoel houdt je tegen dit aan anderen te vertellen? Overigens heb ik zelf nog steeds wel moeite met het uiten van emoties in publiek.. Ik probeer dat meestal toch te verbergen, en pas wanneer ik op mezelf ben komt alles los..quote:Op zondag 5 februari 2006 16:44 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Dat heb ik ook precies ja. Wat ik denk en wat er gebeurd is, daar praat ik echt makkelijk over met jan en alleman. Wat ik voel vertel ik aan (vrijwel) niemand.
nee, in dit topic laat ik heel weinig mn gevoelens spreken, eigenlijk. Het is moeilijk om uit te leggen..quote:Op zondag 5 februari 2006 16:38 schreef Moonah het volgende:
Ik bedoel met \'je kwetsbaar opstellen\' ook niet het relaas van je leven opdreunen.
Dat boeit de meeste mensen nl niet zo!
Maar in dit topic laat jij zien welke gevoelens er achter dat panster schuilen. Dát maakt je kwetsbaar, en ontwapenend. En dát spreekt mensen aan. Niet \'die vrouw van de wereld die het allemaal wel alleen doet\'. Dat overlevingsschild stoot slechts mensen af terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil.
Heb je eigenlijk nog steeds therapie?
"Ogres are like onions!" Iets met layers
Iets met layers Maar je hebt voor de rest helemaal gelijk. Dank je wel voor het verwoorden
Overigens over therapie, nee.
Er zijn verschillende redenen waarom ik ermee gestopt ben maar geen van allen omdat ik vind dat ik er klaar mee ben Het is gedeeltelijk omstandigheden en aan de andere kant in goed overleg met mn therapeut, die vond dat ik gezien de omstandigheden (verhuizen naar andere stad, samenwonen met autist, nieuwe studie etc) eerst in mn "nieuwe leven" mn weg een beetje moest vinden het het geleerde in de praktijk moest proberen te brengen.
kan je het al wel aan jezelf vertellen? Of gooi jij ook je pantser omhoog voor jezelf?quote:Op zondag 5 februari 2006 16:44 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Dat heb ik ook precies ja. Wat ik denk en wat er gebeurd is, daar praat ik echt makkelijk over met jan en alleman. Wat ik voel vertel ik aan (vrijwel) niemand.
is dat voor jou in het verleden anders geweest? dat je je emoties nieteens echt bij jezelf kwijt kon?quote:Op zondag 5 februari 2006 16:49 schreef Alicey het volgende:
[..]
In het geheel niet, of sommige mensen wel en anderen niet? Welke gedachte of welk gevoel houdt je tegen dit aan anderen te vertellen? Overigens heb ik zelf nog steeds wel moeite met het uiten van emoties in publiek.. Ik probeer dat meestal toch te verbergen, en pas wanneer ik op mezelf ben komt alles los..
Nou, de eenzaamheid en de pijn die daardoor wordt veroorzaakt zijn tussen de regels voelbaar hoor. Maar idd, je brengt het wat rationeel.quote:Op zondag 5 februari 2006 16:51 schreef releaze het volgende:
[..]
nee, in dit topic laat ik heel weinig mn gevoelens spreken, eigenlijk. Het is moeilijk om uit te leggen..
Succes.quote:eerst in mn \"nieuwe leven\" mn weg een beetje moest vinden het het geleerde in de praktijk moest proberen te brengen.
Step by step. Niet te hoge eisen stellen!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Oh, en nog even een mental supportje:
Ik herken heel veel in wat je schrijft, van jaren terug. Maar mij is het dus gelukt om me wel kwetsbaar op te gaan stellen en het levert me zo veel meer geluk op dan achter zo'n enorme muur...
/weg is
Ik herken heel veel in wat je schrijft, van jaren terug. Maar mij is het dus gelukt om me wel kwetsbaar op te gaan stellen en het levert me zo veel meer geluk op dan achter zo'n enorme muur...
/weg is
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
In een wat verder verleden kwam er ook alleen met mezelf niets los inderdaad, maar probeerde ik ook voor mezelf gewoon door te gaan en door te gaan.. Ik kan me niet echt herinneren zelf iets actief gedaan te hebben om dat te veranderen, het heeft er het meeste van weg dat op een keer een hoop is los gekomen, en dat van daaruit het besef is gekomen dat ik niet al te lang op die manier kon doorgaan..quote:Op zondag 5 februari 2006 16:54 schreef releaze het volgende:
[..]
is dat voor jou in het verleden anders geweest? dat je je emoties nieteens echt bij jezelf kwijt kon?
rationeel, dat was het woord!quote:Op zondag 5 februari 2006 16:55 schreef Moonah het volgende:
[..]
Nou, de eenzaamheid en de pijn die daardoor wordt veroorzaakt zijn tussen de regels voelbaar hoor. Maar idd, je brengt het wat rationeel.
[..]
Succes.
Step by step. Niet te hoge eisen stellen!
Over de hoge eisen.. Ik weet serieus niet of ik hoge eisen aan het stellen ben of niet. Gezien mn recentelijke mentale staat zou ik haast denken van wel.
Wat Alicey eerder zei, jammer dat de struggle of life (Of is het struggle for life?) zo ongedoseerd komt. Het ene moment zie je een onbelangrijk vuiltje aan de lucht, en op het andere moment kom je dr achter dat het een onweerswolk van hier tot tokio is waar je van af wilt :')
ik heb ooit weleens gelezen dat het "goed" is voor mensen die hun gevoelens wegstoppen om zich eens af te sluiten in een kamer, op een stoel te gaan zitten, zonder afleiding, om zo in contact te leren komen met gevoelens.quote:Op zondag 5 februari 2006 16:57 schreef Alicey het volgende:
[..]
In een wat verder verleden kwam er ook alleen met mezelf niets los inderdaad, maar probeerde ik ook voor mezelf gewoon door te gaan en door te gaan.. Ik kan me niet echt herinneren zelf iets actief gedaan te hebben om dat te veranderen, het heeft er het meeste van weg dat op een keer een hoop is los gekomen, en dat van daaruit het besef is gekomen dat ik niet al te lang op die manier kon doorgaan..
ik denk dat ik zelf heel erg verhinderd wordt in het voelen van gevoelens vanwege het feit dat ik alles probeer te rationaliseren!
maar ik denk dat zoals jij het beleefd hebt toch een van de effectiefste manieren is om er mee te leren omgaan. gewoon, DE confrontatie.
Of ik zelf \'in touch\' met m\'n gevoelens ben? Ik ben lang depressief geweest, en dan is alles zo bedrieglijk. Ik heb daarna heel veel tijd nodig gehad om dat een plaats te geven, en ben erg lang bezig geweest om een nieuwe \'identiteit\' te vormen. Als je depressief bent, dan is het alsof je niets anders bent dan dat. Ook door m\'n studie ben ik veel bezig geweest met psychoanalyse, dat lijkt op een of andere manier geholpen te hebben. Ik analyseer mezelf door die theorie toe te passen op mezelf, zo genadeloos mogelijk. Echter, of ik echt totaal aan mezelf toe kan geven wat ik voel, nee. Ik weet van een aantal dingen dat ik ermee worstel, waar ik qua gevoel heel anders tegenover sta dan rationeel, en ik moet zeggen dat ik merk dat ik die gevoelens echt wegdruk. Maar het feit dat ik dat zelf merk lijkt me hoopgevend.
Alicey: dat zijn hele moeilijke vragen. Deels dus dat ik bepaalde gevoelens niet toe kan/wil laten, deels angst voor wat anderen ervan zullen vinden. Je kunt je best doen om zelfstandig te zijn, en om je eigen leven te leiden ondanks wat anderen ervan vinden, maar helemaal \'los\' van de rest van de samenleving zijn, dat is vrijwel onmogelijk, en ik tob dus soms zeker met mijn omgeving. Sommige dingen daar ben ik nogal over van mening veranderd, en ik ben te eigenwijs om dat toe te geven, dat zijn dingen die ik simpel kan verklaren. Het meeste zit wel anders in elkaar dan dat, maar hoe weet ik niet precies.
En ik bedoel dus in het geheel niet. Er zijn wel dingen (gedachten en gebeurtenissen dus) die ik sommige mensen wel vertel en sommige niet. Er zijn dingen die ik juist niet vertel aan de mensen waar ik om geef (en ik vermoed dat dat zelfbescherming is, omdat ik weet dat de mensen die ik het wel vertel me er niet mee kunnen kwetsen en zij wel). Gevoelens heb ik het eigenlijk nooit over.
Ik haat het ook om te moeten huilen in het bijzijn van anderen. Ik sluit mezelf op zodra het slecht gaat. Ik wil niet dat mensen vragen hoe het gaat als ik me niet goed voel, omdat ik bang ben dat ik in tranen uitbarst of zo. Ik probeer ook in m'n gezicht zo min mogelijk emotie te tonen, en lichamelijk ook zo min mogelijk te bewegen. Geen lichaamstaal die iets kan verraden dus.
Alicey: dat zijn hele moeilijke vragen. Deels dus dat ik bepaalde gevoelens niet toe kan/wil laten, deels angst voor wat anderen ervan zullen vinden. Je kunt je best doen om zelfstandig te zijn, en om je eigen leven te leiden ondanks wat anderen ervan vinden, maar helemaal \'los\' van de rest van de samenleving zijn, dat is vrijwel onmogelijk, en ik tob dus soms zeker met mijn omgeving. Sommige dingen daar ben ik nogal over van mening veranderd, en ik ben te eigenwijs om dat toe te geven, dat zijn dingen die ik simpel kan verklaren. Het meeste zit wel anders in elkaar dan dat, maar hoe weet ik niet precies.
En ik bedoel dus in het geheel niet. Er zijn wel dingen (gedachten en gebeurtenissen dus) die ik sommige mensen wel vertel en sommige niet. Er zijn dingen die ik juist niet vertel aan de mensen waar ik om geef (en ik vermoed dat dat zelfbescherming is, omdat ik weet dat de mensen die ik het wel vertel me er niet mee kunnen kwetsen en zij wel). Gevoelens heb ik het eigenlijk nooit over.
Ik haat het ook om te moeten huilen in het bijzijn van anderen. Ik sluit mezelf op zodra het slecht gaat. Ik wil niet dat mensen vragen hoe het gaat als ik me niet goed voel, omdat ik bang ben dat ik in tranen uitbarst of zo. Ik probeer ook in m'n gezicht zo min mogelijk emotie te tonen, en lichamelijk ook zo min mogelijk te bewegen. Geen lichaamstaal die iets kan verraden dus.
Sanity is (not) statistical
maar ik ga nu weer even mn tijd steken in een paar huisjes bouwen in sims2 :') ik ben de afgelopen paar dagen zoveel bezig geweest met het rationaliseren van gevoelens dat ik ff afstand moet nemen.
ik dank iedereen heel erg hartelijk voor de bijdrage in dit topic. Het heeft heel erg verhelderend gewerkt en ik stel de tijd en energie die men erin heeft gestoken heel erg op prijs! Dank jullie wel
ik dank iedereen heel erg hartelijk voor de bijdrage in dit topic. Het heeft heel erg verhelderend gewerkt en ik stel de tijd en energie die men erin heeft gestoken heel erg op prijs! Dank jullie wel
Dat is een killer inderdaad. Sommige dingen hoef je niet te herleiden naar een oorzaak, hoef je niet te kunnen begrijpen, maar moet je gewoon ervaren.. Hoewel ik me er ook best vaak schuldig aan maak..quote:Op zondag 5 februari 2006 17:02 schreef releaze het volgende:
ik denk dat ik zelf heel erg verhinderd wordt in het voelen van gevoelens vanwege het feit dat ik alles probeer te rationaliseren!
Geconfronteerd worden is vaak de beste manier. Ik zou alleen niet weten hoe je zo'n confrontatie kunt forceren.quote:maar ik denk dat zoals jij het beleefd hebt toch een van de effectiefste manieren is om er mee te leren omgaan. gewoon, DE confrontatie.
Zelfinzicht is belangrijk inderdaad. Wanneer je voorbij je eigen blinde vlekken bent, opent de mogelijkheid tot verandering zich.quote:Op zondag 5 februari 2006 17:03 schreef Maeghan het volgende:
waar ik qua gevoel heel anders tegenover sta dan rationeel, en ik moet zeggen dat ik merk dat ik die gevoelens echt wegdruk. Maar het feit dat ik dat zelf merk lijkt me hoopgevend.
Om welke reden niet? Bang dat het je stabiliteit aantast? Bang dat je tot ontdekking komt dat zaken anders zijn dan je denkt/hoopt/had bedacht? Vind je die gevoelens misplaatst? Bang er in te verdrinken?quote:Alicey: dat zijn hele moeilijke vragen. Deels dus dat ik bepaalde gevoelens niet toe kan/wil laten,
Dat is ook een hele lastige. Ook hier is het denk ik een wisselwerking. Doordat je het niet doet, kennen mensen je gevoelens niet. Onbewust pas je daarop toch je houding aan om aan hun idee te conformeren.. Althans, zo lijkt het bij mij te zijn. Ikzelf heb juist rationeel geen angst wat anderen er van zullen vinden, want het komt puur uit mezelf, en wat kan ik meer zijn dan mezelf? Kennelijk gaat het echter op het intuitieve vlak toch anders..quote:deels angst voor wat anderen ervan zullen vinden.
Ben je ooit (in een ver verleden) afgerekend op het feit dat je jezelf toonde?
Kun je hier ee voorbeeld van geven? Het klinkt alsof je nogal tegenstrijdigheid ervaart tussen weten, beredeneren, ervaren en voelen..quote:Je kunt je best doen om zelfstandig te zijn, en om je eigen leven te leiden ondanks wat anderen ervan vinden, maar helemaal \\\'los\\\' van de rest van de samenleving zijn, dat is vrijwel onmogelijk, en ik tob dus soms zeker met mijn omgeving. Sommige dingen daar ben ik nogal over van mening veranderd, en ik ben te eigenwijs om dat toe te geven, dat zijn dingen die ik simpel kan verklaren. Het meeste zit wel anders in elkaar dan dat, maar hoe weet ik niet precies.
Waarom heb je het nooit over gevoelens? Vind je het niet belangrijk? Vind je je gevoelens raar? Denk je dat het iemand niet interesseert? Praten anderen met jou over hun gevoelens?quote:En ik bedoel dus in het geheel niet. Er zijn wel dingen (gedachten en gebeurtenissen dus) die ik sommige mensen wel vertel en sommige niet. Er zijn dingen die ik juist niet vertel aan de mensen waar ik om geef (en ik vermoed dat dat zelfbescherming is, omdat ik weet dat de mensen die ik het wel vertel me er niet mee kunnen kwetsen en zij wel). Gevoelens heb ik het eigenlijk nooit over.
Ik heb dit ook nog steeds. Bij heftige emoties houd ik mezelf vaak onder controle, en als ik dan eenmaal alleen ben barst alles los. Dat is ook iets wat ik wil veranderen, want ik vind in deze ook dat ik geen reden heb om emoties voor mezelf te houden, en vind ook dat anderen mogen zien hoe ik me voel. Misschien moet het ook hier een keer door breken..quote:Ik haat het ook om te moeten huilen in het bijzijn van anderen. Ik sluit mezelf op zodra het slecht gaat.
Hoe sta je er zelf tegenover? WIl je dat veranderen, of vind je dat emoties iets van jezelf zijn?
quote]
Ik wil niet dat mensen vragen hoe het gaat als ik me niet goed voel, omdat ik bang ben dat ik in tranen uitbarst of zo. Ik probeer ook in m\'n gezicht zo min mogelijk emotie te tonen, en lichamelijk ook zo min mogelijk te bewegen. Geen lichaamstaal die iets kan verraden dus.
[/quote]
Je sluit je dus echt op alle manieren af... Als je 1 feit zou mogen noemen waarom je dit zo krampachtig doet, wat zou je dan zeggen?
Op de een of andere manier zit er in mijn hoofd dat emoties niet horen. Dat mensen die ze niet tonen in zekere zin \'beter\' zijn. Dat ik dus ook sterk moet zijn.
Ik kan zo veel redenen verzinnen, maar ik heb geen idee of ze waar zijn.
Of ik het krampachtig doe weet ik niet trouwens. Op zich voel ik me er niet slecht bij. Alleen op momenten dat ik geconfronteerd word met bepaalde dingen, dan klap ik min of meer dicht. Dan negeer ik het storende element als het ware. Bijv. een collega die ik leuk vind heb ik lang niet gezien, en mijn baas had door dat ik \'m miste en zei daar iets over. Daar kan ik dan echt niets mee. Dat vind ik dan wel heel ongemakkelijk. Maar op zich denk ik dan ook weer, zo ben ik gewoon, dus lekker boeiend.
Andere mensen praten met mij ook niet over wat ze voelen. Mijn ouders doen dat ook niet, dus ik heb het nooit geleerd. Vrienden ahd ik niet tot m\'n 15e, dus daarvan heb ik het ook niet geleerd. Blijkbaar is het dus ook gewoon in zekere zin een eenvoudig probleem, namelijk een vaardigheid die ik niet heb verworven. Het probleem is dat het gevolg is dat mensen mij niet vertellen over emoties omdat ze weten dat ik me er ongemakkelijk bij voel (of dat merken), en ik er zo dus nog niet mee in contact kom. Zo heb ik ook problemen met fysieke intimiteit, en ik merk aan sommige mensen dat ze dat dus in mijn omgeving vermijden. Ik heb er dus ook weleens wat van gezegd, toen iemand zei \"niet doen want dat vind Maeghan niet prettig\", dat ze zich daar niets van aan moesten trekken, dat ze er geen rekening mee kunnen gaan houden in hun relatie dat ik toevallig niet helemaal spoor. Ok, ik trek nog steeds een vies gezicht als stelletjes aan elkaar zitten te frunniken, maar ik wéét dat het aan mij ligt. Een vriend van mij is in therapie, en die komt nu een beetje los, praat wat makkelijker. Ik merk wel dat ik nu zelf ook iets makkelijker iets los laat, dingen die ik een jaar geleden nooit gezegd zou hebben.
Ik denk dat het grotendeels toch een vertrouwenskwestie is. Dat is dus ook het probleem als ik dingen zeg tegen mensen die ik niet echt mag, maar niet tegen vrienden. Wat ik hierboven zei, dat zij me er mee kunnen kwetsen, dat zou geen reden mogen zijn om het ze niet te vertellen. Het zijn mijn vrienden, dus ik zou er vanuit moeten gaan dat ze dat niet zullen doen. Of tenminste niet expres. Ik doe ze daarmee dus ook tekort en dat weet ik, maar ik kan simpelweg niet anders.
Dingen waar ik aan denk: ik ben vroeger veel gepest, en hoe ik me ook probeerde aan te passen, het was nooit goed. En als ik ging huilen, dan werd ik natuurlijk niet alleen door hun uitgelachen, maar ook kreeg ik dan van m\'n moeder de volle laag, dat ik niet zo moest janken maar terug moest meppen.
Toen ik depressief was huilde ik veel, en dat wil ik ook niet meer. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een hekel heb aan de persoon die ik toen was. En ook dat ik niet de enige was die een hekel had aan die persoon. Veel mensen vonden mij zeuren. Het uiten van negatieve gevoelens is ook iets wat in de samenleving niet erg geaccepteerd wordt. Iedereen moet leuk en blij zijn, en succesvol.
De enige persoon waarmee ik ooit een klein beetje over gevoelens kon praten (toen ik nog depressief was), was mijn toenmalige beste vriendin waar ik ook nog eens verliefd op was. Ik heb haar dat nooit durven vertellen. We kregen ruzie, en ik weet niet waarom. Hoe dan ook, daar heb ik heel lang mee gezeten, ik miste haar waanzinnig. Ergens zal verlatingsangst dus wel meespelen. Echter, ik heb ook haar nooit kunnen vertellen dat ik om haar gaf, vriendschappelijk. Dat kan ik niet zeggen. Ik kan de mensen waar ik om geef dit niet vertellen, ik krijg de woorden er niet uit en alles blokkeert. Ik weet niet waarom, maar van de gedachte dat tegen iemand te moeten zeggen springen de tranen in m\'n ogen.
Onzekerheid over m\'n uiterlijk speelt mee. Ik vind mezelf al lelijk, maar als ik ook nog eens rode ogen, een vlekkerig gezicht en uitgelopen mascara heb, dan zie ik er zeker niet meer uit. Als ik een keer moet huilen dan blijf ik op het toilet tot ik er weer toonbaar uitzie, en als dat niet kan kijk ik niemand meer aan, kijk constant naar de vloer zodat maar niemand mijn lelijke gezicht kan zien. Dat is wel de allerstomste reden, ik weet het, maar het maakt me verschrikkelijk onzeker als mensen kunnen zien dat ik gehuild heb en ik moet dan iedere minuut even kijken of m\'n mascara niet is uitgelopen en m\'n foundation nog op m\'n neus zit.
Misplaatste gevoelens heb ik ook wel ja. Die kan ik ook niet noemen, omdat ik wéét dat ze sociaal niet geaccepteerd zijn. Daar valt gewoon niet normaal over te praten met mensen, omdat het té sterke reacties uitlokt en mensen onnodig kwetst. Die zal ik zelf op een rijtje moeten krijgen.
Ik vind mijn gevoelens vaak raar ja. Ik denk ook dat het niemand echt interesseert. Ik geloof niet dat ik bang ben dat de wereld anders blijkt te zijn dan ik dacht of zo. Tot die ontdekking kom ik wel vaker, maar daar kan ik nooit echt problemen mee hebben.
Conclusie: ik ben niet goed in slechts één feit noemen.
Ik kan zo veel redenen verzinnen, maar ik heb geen idee of ze waar zijn.
Of ik het krampachtig doe weet ik niet trouwens. Op zich voel ik me er niet slecht bij. Alleen op momenten dat ik geconfronteerd word met bepaalde dingen, dan klap ik min of meer dicht. Dan negeer ik het storende element als het ware. Bijv. een collega die ik leuk vind heb ik lang niet gezien, en mijn baas had door dat ik \'m miste en zei daar iets over. Daar kan ik dan echt niets mee. Dat vind ik dan wel heel ongemakkelijk. Maar op zich denk ik dan ook weer, zo ben ik gewoon, dus lekker boeiend.
Andere mensen praten met mij ook niet over wat ze voelen. Mijn ouders doen dat ook niet, dus ik heb het nooit geleerd. Vrienden ahd ik niet tot m\'n 15e, dus daarvan heb ik het ook niet geleerd. Blijkbaar is het dus ook gewoon in zekere zin een eenvoudig probleem, namelijk een vaardigheid die ik niet heb verworven. Het probleem is dat het gevolg is dat mensen mij niet vertellen over emoties omdat ze weten dat ik me er ongemakkelijk bij voel (of dat merken), en ik er zo dus nog niet mee in contact kom. Zo heb ik ook problemen met fysieke intimiteit, en ik merk aan sommige mensen dat ze dat dus in mijn omgeving vermijden. Ik heb er dus ook weleens wat van gezegd, toen iemand zei \"niet doen want dat vind Maeghan niet prettig\", dat ze zich daar niets van aan moesten trekken, dat ze er geen rekening mee kunnen gaan houden in hun relatie dat ik toevallig niet helemaal spoor. Ok, ik trek nog steeds een vies gezicht als stelletjes aan elkaar zitten te frunniken, maar ik wéét dat het aan mij ligt. Een vriend van mij is in therapie, en die komt nu een beetje los, praat wat makkelijker. Ik merk wel dat ik nu zelf ook iets makkelijker iets los laat, dingen die ik een jaar geleden nooit gezegd zou hebben.
Ik denk dat het grotendeels toch een vertrouwenskwestie is. Dat is dus ook het probleem als ik dingen zeg tegen mensen die ik niet echt mag, maar niet tegen vrienden. Wat ik hierboven zei, dat zij me er mee kunnen kwetsen, dat zou geen reden mogen zijn om het ze niet te vertellen. Het zijn mijn vrienden, dus ik zou er vanuit moeten gaan dat ze dat niet zullen doen. Of tenminste niet expres. Ik doe ze daarmee dus ook tekort en dat weet ik, maar ik kan simpelweg niet anders.
Dingen waar ik aan denk: ik ben vroeger veel gepest, en hoe ik me ook probeerde aan te passen, het was nooit goed. En als ik ging huilen, dan werd ik natuurlijk niet alleen door hun uitgelachen, maar ook kreeg ik dan van m\'n moeder de volle laag, dat ik niet zo moest janken maar terug moest meppen.
Toen ik depressief was huilde ik veel, en dat wil ik ook niet meer. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een hekel heb aan de persoon die ik toen was. En ook dat ik niet de enige was die een hekel had aan die persoon. Veel mensen vonden mij zeuren. Het uiten van negatieve gevoelens is ook iets wat in de samenleving niet erg geaccepteerd wordt. Iedereen moet leuk en blij zijn, en succesvol.
De enige persoon waarmee ik ooit een klein beetje over gevoelens kon praten (toen ik nog depressief was), was mijn toenmalige beste vriendin waar ik ook nog eens verliefd op was. Ik heb haar dat nooit durven vertellen. We kregen ruzie, en ik weet niet waarom. Hoe dan ook, daar heb ik heel lang mee gezeten, ik miste haar waanzinnig. Ergens zal verlatingsangst dus wel meespelen. Echter, ik heb ook haar nooit kunnen vertellen dat ik om haar gaf, vriendschappelijk. Dat kan ik niet zeggen. Ik kan de mensen waar ik om geef dit niet vertellen, ik krijg de woorden er niet uit en alles blokkeert. Ik weet niet waarom, maar van de gedachte dat tegen iemand te moeten zeggen springen de tranen in m\'n ogen.
Onzekerheid over m\'n uiterlijk speelt mee. Ik vind mezelf al lelijk, maar als ik ook nog eens rode ogen, een vlekkerig gezicht en uitgelopen mascara heb, dan zie ik er zeker niet meer uit. Als ik een keer moet huilen dan blijf ik op het toilet tot ik er weer toonbaar uitzie, en als dat niet kan kijk ik niemand meer aan, kijk constant naar de vloer zodat maar niemand mijn lelijke gezicht kan zien. Dat is wel de allerstomste reden, ik weet het, maar het maakt me verschrikkelijk onzeker als mensen kunnen zien dat ik gehuild heb en ik moet dan iedere minuut even kijken of m\'n mascara niet is uitgelopen en m\'n foundation nog op m\'n neus zit.
Misplaatste gevoelens heb ik ook wel ja. Die kan ik ook niet noemen, omdat ik wéét dat ze sociaal niet geaccepteerd zijn. Daar valt gewoon niet normaal over te praten met mensen, omdat het té sterke reacties uitlokt en mensen onnodig kwetst. Die zal ik zelf op een rijtje moeten krijgen.
Ik vind mijn gevoelens vaak raar ja. Ik denk ook dat het niemand echt interesseert. Ik geloof niet dat ik bang ben dat de wereld anders blijkt te zijn dan ik dacht of zo. Tot die ontdekking kom ik wel vaker, maar daar kan ik nooit echt problemen mee hebben.
Conclusie: ik ben niet goed in slechts één feit noemen.
Sanity is (not) statistical
Vind jij anderen wanneer zij hun emoties tonen slechter of minder goed dan hen die ze verbergen?quote:Op zondag 5 februari 2006 17:47 schreef Maeghan het volgende:
Op de een of andere manier zit er in mijn hoofd dat emoties niet horen. Dat mensen die ze niet tonen in zekere zin \\\'beter\\\' zijn. Dat ik dus ook sterk moet zijn.
Het hangt er vooral van af of je er mee zit. Je bent wie je bent, maar ook dta valt te veranderen. Als je er vrede mee hebt, is er echter niets mis om te blijven wie je nu bent.quote:Maar op zich denk ik dan ook weer, zo ben ik gewoon, dus lekker boeiend.
Ook mensen die je nu tegen komt doen dat niet? Want er kan een wisselwerking ontstaan wanneer dat gebeurt.quote:Andere mensen praten met mij ook niet over wat ze voelen. Mijn ouders doen dat ook niet, dus ik heb het nooit geleerd.
Is dat omdat je zelf iets mist, of echt omdat je het niet gepast vindt?quote:Zo heb ik ook problemen met fysieke intimiteit, en ik merk aan sommige mensen dat ze dat dus in mijn omgeving vermijden. Ik heb er dus ook weleens wat van gezegd, toen iemand zei \\\"niet doen want dat vind Maeghan niet prettig\\\", dat ze zich daar niets van aan moesten trekken, dat ze er geen rekening mee kunnen gaan houden in hun relatie dat ik toevallig niet helemaal spoor. Ok, ik trek nog steeds een vies gezicht als stelletjes aan elkaar zitten te frunniken, maar ik wéét dat het aan mij ligt.
Mooi zo! Je kunt dus ook nu zien wat dat is.quote:Een vriend van mij is in therapie, en die komt nu een beetje los, praat wat makkelijker. Ik merk wel dat ik nu zelf ook iets makkelijker iets los laat, dingen die ik een jaar geleden nooit gezegd zou hebben.
Je kunt dus ook nu zien wat dat is. Vroeger gepest, dan houd je inderdaad een soort van wantrouwen (Althans, ik heb dat wel). Zelfs vrienden kan ik er soms van verdenken dat zij bepaalde dingen (direct of indirect) doen om mij te kwetsen, terwijl ik kan beredeneren dat dat niet waar is. Open stellen kan ik op zich echter wel redelijk. Ik weet dat ik wanneer ik me kwetsbaar opstel ik ook kwetsbaarder ben, maar ik weet ook dat het bij vrienden zelfs niet in hun hoofd opkomt om misbruik te maken van die momenten, en mijn ervaring is ook dat zelfs diegenen die absoluut niet tot mijn vriendenkring behoren dit niet doen, en op een of andere manier misschien zelfs verbaasd zijn.. Dat geeft geen garantie dat je nooit gekwetst zult worden, maar als je je volledig afschermt kwets je uiteindelijk jezelf, en is dat dan minder erg?quote:Ik denk dat het grotendeels toch een vertrouwenskwestie is. Dat is dus ook het probleem als ik dingen zeg tegen mensen die ik niet echt mag, maar niet tegen vrienden. Wat ik hierboven zei, dat zij me er mee kunnen kwetsen, dat zou geen reden mogen zijn om het ze niet te vertellen. Het zijn mijn vrienden, dus ik zou er vanuit moeten gaan dat ze dat niet zullen doen. Of tenminste niet expres. Ik doe ze daarmee dus ook tekort en dat weet ik, maar ik kan simpelweg niet anders.
Ah, de simplistische aanpak zeg maar. :') Jammer dat zelfs je moeder zo reageerde..quote:En als ik ging huilen, dan werd ik natuurlijk niet alleen door hun uitgelachen, maar ook kreeg ik dan van m\\\'n moeder de volle laag, dat ik niet zo moest janken maar terug moest meppen.
Zelf heb ik wel dat ik kriegel word wanneer iemand negativiteit blijft uitspreken, maar aangereikte middelen om daar tegen te vechten niet aangrijpt.quote:Toen ik depressief was huilde ik veel, en dat wil ik ook niet meer. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een hekel heb aan de persoon die ik toen was. En ook dat ik niet de enige was die een hekel had aan die persoon. Veel mensen vonden mij zeuren. Het uiten van negatieve gevoelens is ook iets wat in de samenleving niet erg geaccepteerd wordt. Iedereen moet leuk en blij zijn, en succesvol.
Ben je daardoor ook bang om te binden?quote:De enige persoon waarmee ik ooit een klein beetje over gevoelens kon praten (toen ik nog depressief was), was mijn toenmalige beste vriendin waar ik ook nog eens verliefd op was. Ik heb haar dat nooit durven vertellen. We kregen ruzie, en ik weet niet waarom. Hoe dan ook, daar heb ik heel lang mee gezeten, ik miste haar waanzinnig. Ergens zal verlatingsangst dus wel meespelen.
Dat heb ik zelf ook wel. Misschien omdat ik daarmee de indruk wek afhankelijk te zijn? Ik weet het niet. Ik probeer het wel te zeggen als ik me goed voel met/bij iemand, al gaat ook meestal niet van harte. Op een of andere manier voel ik me dan soms opeens een klein meishe..quote:Echter, ik heb ook haar nooit kunnen vertellen dat ik om haar gaf, vriendschappelijk. Dat kan ik niet zeggen. Ik kan de mensen waar ik om geef dit niet vertellen, ik krijg de woorden er niet uit en alles blokkeert. Ik weet niet waarom, maar van de gedachte dat tegen iemand te moeten zeggen springen de tranen in m\\\'n ogen.
Als ik huil dan duurt het lange tijd eer dat niet meer zichtbaar is. Ik heb er eigenlijk ook weinig problemen mee om zo rond te lopen. Het is dan overduidelijk dat er iets aan de hand is, en ik hoef niet eens zelf iets te zeggen..quote:Onzekerheid over m\\\'n uiterlijk speelt mee. Ik vind mezelf al lelijk, maar als ik ook nog eens rode ogen, een vlekkerig gezicht en uitgelopen mascara heb, dan zie ik er zeker niet meer uit. Als ik een keer moet huilen dan blijf ik op het toilet tot ik er weer toonbaar uitzie, en als dat niet kan kijk ik niemand meer aan, kijk constant naar de vloer zodat maar niemand mijn lelijke gezicht kan zien. Dat is wel de allerstomste reden, ik weet het, maar het maakt me verschrikkelijk onzeker als mensen kunnen zien dat ik gehuild heb en ik moet dan iedere minuut even kijken of m\\\'n mascara niet is uitgelopen en m\\\'n foundation nog op m\\\'n neus zit.
Op welke manier kwetst het mensen?quote:Misplaatste gevoelens heb ik ook wel ja. Die kan ik ook niet noemen, omdat ik wéét dat ze sociaal niet geaccepteerd zijn. Daar valt gewoon niet normaal over te praten met mensen, omdat het té sterke reacties uitlokt en mensen onnodig kwetst.
Ik heb ook vaak het gevoel dat mijn gevoelens vreemd zijn, maar als ik er over praat blijkt dat vaak niet het geval te zijn, en zijn er toch wel mensen die het herkennen. Misschien is dat wat we vreemd vinden nog zo vreemd niet..quote:Die zal ik zelf op een rijtje moeten krijgen.
Ik vind mijn gevoelens vaak raar ja. Ik denk ook dat het niemand echt interesseert. Ik geloof niet dat ik bang ben dat de wereld anders blijkt te zijn dan ik dacht of zo. Tot die ontdekking kom ik wel vaker, maar daar kan ik nooit echt problemen mee hebben.
Je kunt het ook niet terugvoeren naar 1 gebeurtenis of emotie?quote:Conclusie: ik ben niet goed in slechts één feit noemen.
Nee, meestal niet. Tenzij ze echt doorzagen en niets doen, terwijl dat wel kan.quote:Op zondag 5 februari 2006 20:21 schreef Alicey het volgende:
Vind jij anderen wanneer zij hun emoties tonen slechter of minder goed dan hen die ze verbergen?
Ik heb er op zich wel vrede mee, maar het zou leuker zijn als het ietsjes makkelijker ging. Ik ben niet ontevreden, maar dat is geen reden om niet te streven naar verbetering.quote:Het hangt er vooral van af of je er mee zit. Je bent wie je bent, maar ook dta valt te veranderen. Als je er vrede mee hebt, is er echter niets mis om te blijven wie je nu bent.
Nee, omdat ik het niet doe en het snel afkap. Mensen praten niet snel over hun gevoelens zonder terug te verwachten dat jij dat doet, en dat lukt dus niet. Online soms wel, maar irl sla ik altijd nog dicht.quote:Ook mensen die je nu tegen komt doen dat niet? Want er kan een wisselwerking ontstaan wanneer dat gebeurt.
Ik ben zelf niet gewend aan lichamelijk contact, en heb er gewoon moeite mee. Zowel bij mezelf als wanneer ik het bij anderen zie. Ik vind het heel moeilijk om te bedenken of ik het mis. Soms wel misschien. Aan de andere kant, soms ook absoluut niet.quote:Is dat omdat je zelf iets mist, of echt omdat je het niet gepast vindt?
Ja, vroeger dacht ik altijd dat dat pesten nu wel over was. Dat mensen die daar nog last van zeiden te hebben gewoon zich aanstelden (uitzonderingen van mensen waar het heel extreem was daargelaten). Maar ik merk nu dat dingen toch wat meer doorwerken, dat toch alles op een bepaalde manier wel invloed heeft.quote:Vroeger gepest, dan houd je inderdaad een soort van wantrouwen
Bang is misschien het verkeerde woord, het lukt me gewoon niet zo goed. In ieder geval is het niet zo dat ik me bewust voorneem me niet te binden. Het is wel zo dat ik voor wat betreft liefdesrelaties te weinig eisen stel, en dus met iemand beland omdat hij mij leuk vindt, en verder eigenlijk niet zo veel. Qua vriendschappen, tja. Op een gegeven moment heb ik gewoon heel veel mensen leren kennen, en daar blijven er dan een paar van hangen waar het mee klikt. Die heb ik niet bewust uitgezocht, dat ging eigenlijk wel redelijk soepel. Ik ga nu ook wel makkelijk vriendschappen aan. Relaties blijven echter problematisch. Momenteel mis ik dat enorm, ik zou er veel voor over hebben om een normale relatie te kunnen hebben, maar voorlopig zit dat er nog niet in denk ik. Ik heb het idee dat ik daar nog niet klaar voor ben. Wel heb ik voor mezelf besloten het qua liefde wat rationeler te bekijken, en het af te kappen zodra blijkt dat iemand agressief is, een player, kinderen heeft bij meisjes die hij in de steek gelaten heeft, schulden heeft door onverantwoordelijk gedrag, etc. Dat ik dat dus niet goed moet gaan praten en zo. Met als resultaat dat ik dus al 3 jaar single ben, want ik ontmoet blijkbaar een heleboel rare en verdorven mannen, maar het zij zo. Ook in relaties schiet ik dus soms in de stress bij aanrakingen. Tenminste, het is dus al even geleden, dus misschien zou ik dat nu niet meer hebben, maar ik ben bij m'n ex onder de douche nog wel compleet geflipt omdat ie aan me zat. En vraag me niet waarom, het kwam ook echt in buien.quote:Ben je daardoor ook bang om te binden?
Het niet kunnen zeggen dat ik om iemand geef, dat is het enige wat ik heel graag veranderd zou zien. Behalve dat ik het niet tegen de betreffende persoon kan zeggen, kan ik het dus ook niet tegen anderen. Zoals bijv. dus mijn baas die dat vroeg over m'n collega. Achteraf denk ik, toen hij vroeg of ik m'n collega miste, had ik ook gewoon kunnen zeggen "ja, ik zal wel blij zijn als ie weer terug is". Daar had ik niets raars mee gezegd of zo, maar ik raakte er echt van in paniek.
Ik heb op bepaalde zaken een andere kijk dan de meeste mensen, belangrijke zaken, en krijg daar gewoon snel sterke reacties op omdat het gaat over de dingen waar mensen het (on)gelukkigst mee kunnen zijn. Verder ga ik daar niet op in.quote:Op welke manier kwetst het mensen?
Nee dus. Ik denk gewoon alles bij elkaar, het toch enigszins 'vereenzaamd' opgroeien. Maar echt traumatische gebeurtenissen, of aanleidingen die me gelijk te binnen schieten? Nee.quote:Je kunt het ook niet terugvoeren naar 1 gebeurtenis of emotie?
Sanity is (not) statistical
Blijkbaar zijn we allemaal niet zo gek he. Op z'n minst zijn we al met z'n drieën een beetje gek. En met de tvp'tjes onderweg nog wel met meer ook denk ik. =)
Sanity is (not) statistical
als het helpt wil ik ook wel een tvp'tje plaatsen hoorquote:Op zondag 5 februari 2006 21:15 schreef Maeghan het volgende:
Blijkbaar zijn we allemaal niet zo gek he. Op z\'n minst zijn we al met z\'n drieën een beetje gek. En met de tvp\'tjes onderweg nog wel met meer ook denk ik. =)
einzelganger Abbadon reporting for duty
Give a man a fire and he'll be warm for a day. Set a man on fire and he'll be warm for the rest of his life.
Een groot deel van gedrag wat je vertoont is denk ik ook niet uniek. Alleen is de combinatie er van weer uniek, analyseert niet iedereen zichzelf, en zullen er weinig situaties zijn waarin iemand eigen gedrag t.o.v. anderen analyseert. Een forum is eigenlijk een van de weinige situaties waarbij ik me kan indenken dat het gebeurt.quote:Op zondag 5 februari 2006 21:15 schreef Maeghan het volgende:
Blijkbaar zijn we allemaal niet zo gek he. Op z\'n minst zijn we al met z\'n drieën een beetje gek. En met de tvp\'tjes onderweg nog wel met meer ook denk ik. =)
We zijn waarschijnlijk wel een beetje gek, want psychologen en psychiaters hebben er zelfs namen voor. Maar als je in de diepte gaat kijken is iedereen wel een beetje gek.
Dat is denk ik wel zo. Praten over gevoelens is ergens een sociaal gebeuren, en dat werkt dan ook 2 kanten op. Althans, zo wordt het geacht te werken..quote:Op zondag 5 februari 2006 21:10 schreef Maeghan het volgende:
Nee, omdat ik het niet doe en het snel afkap. Mensen praten niet snel over hun gevoelens zonder terug te verwachten dat jij dat doet, en dat lukt dus niet. Online soms wel, maar irl sla ik altijd nog dicht.
Bij mezelf merk ik dat het vooral verband houdt met hoe close ik met iemand ben.. Van iemand met wie ik geen of nauwelijks binding heb "accepteer" ik geen lichamelijk contact.quote:Ik ben zelf niet gewend aan lichamelijk contact, en heb er gewoon moeite mee. Zowel bij mezelf als wanneer ik het bij anderen zie. Ik vind het heel moeilijk om te bedenken of ik het mis. Soms wel misschien. Aan de andere kant, soms ook absoluut niet.
Dat soort dingen gaan meestal niet bewust.quote:Bang is misschien het verkeerde woord, het lukt me gewoon niet zo goed. In ieder geval is het niet zo dat ik me bewust voorneem me niet te binden.
Ik ben zelf ook een ramp op relationeel gebied, hoewel daar voor mij op verschillende vlakken een hoop andere dingen aan vast hangen. Aan de andere kant mis ik het niet heel erg. Is er een reden die je kunt bedenken dat je lichamelijk contact zelfs bij relaties vermijdt? (Bijv. misbruikt als kind oid?)quote:-knip : Over relaties en vriendschappen-
Een middenweg kun je misschien inderdaad als eerste naar toe werken.quote:Het niet kunnen zeggen dat ik om iemand geef, dat is het enige wat ik heel graag veranderd zou zien. Behalve dat ik het niet tegen de betreffende persoon kan zeggen, kan ik het dus ook niet tegen anderen. Zoals bijv. dus mijn baas die dat vroeg over m\'n collega. Achteraf denk ik, toen hij vroeg of ik m\'n collega miste, had ik ook gewoon kunnen zeggen \"ja, ik zal wel blij zijn als ie weer terug is\". Daar had ik niets raars mee gezegd of zo, maar ik raakte er echt van in paniek.
Ok, alles in gelijke verhoudingen of onbekende verhoudingen ook?quote:Ik heb op bepaalde zaken een andere kijk dan de meeste mensen, belangrijke zaken, en krijg daar gewoon snel sterke reacties op omdat het gaat over de dingen waar mensen het (on)gelukkigst mee kunnen zijn. Verder ga ik daar niet op in.
[/qjuote]
Heeft dat te maken me tje kijk, of met je presentatie?
[quote]
Nee dus. Ik denk gewoon alles bij elkaar, het toch enigszins \'vereenzaamd\' opgroeien. Maar echt traumatische gebeurtenissen, of aanleidingen die me gelijk te binnen schieten? Nee.
Maeghan, ik heb ooit een discussie met je gehad over geluk. Ik beaamde de mening van een user dat het een keuze is, jij ontkende dat met kracht.
Ik blijf nog steeds bij dat standpunt. Als ik je verhaal lees, vind ik het heel begrijpelijk dat jij een dergelijk overlevingsmechanisme (mensen op afstand houden, je gevoel afsluiten) hebt opgebouwd in je jeugd. Maar, zoals ik ook al tegen Releaze zei, nú werkt het tegen je.
Je noemt een aantal malen "Ik kán dat niet" (je gevoel uitdrukken, mensen vertrouwen). Ik ben ervan overtuigd dat het een kwestie van niet willen/niet durven is, of nog niet precies weten op welke manier. Op zich begrijpelijk, want immers nieuw, onbekend en dus onveilig. Maar niet kunnen is imo niet aan de orde. Je kunt het leren. En ja, dat is eng, maar wél een keuze (waar je begrijpelijkerwijs ws pas voor kiest als de noodzaak zich aandient).
Overigens fyi, huilen tijdens een depressie is in mijn beleving van een compleet andere orde dan huilen van oprecht verdriet. Het oprecht kunnen uiten van gevoelens voorkomt in veel gevallen het ontstaan van depressies.
Ik blijf nog steeds bij dat standpunt. Als ik je verhaal lees, vind ik het heel begrijpelijk dat jij een dergelijk overlevingsmechanisme (mensen op afstand houden, je gevoel afsluiten) hebt opgebouwd in je jeugd. Maar, zoals ik ook al tegen Releaze zei, nú werkt het tegen je.
Je noemt een aantal malen "Ik kán dat niet" (je gevoel uitdrukken, mensen vertrouwen). Ik ben ervan overtuigd dat het een kwestie van niet willen/niet durven is, of nog niet precies weten op welke manier. Op zich begrijpelijk, want immers nieuw, onbekend en dus onveilig. Maar niet kunnen is imo niet aan de orde. Je kunt het leren. En ja, dat is eng, maar wél een keuze (waar je begrijpelijkerwijs ws pas voor kiest als de noodzaak zich aandient).
Overigens fyi, huilen tijdens een depressie is in mijn beleving van een compleet andere orde dan huilen van oprecht verdriet. Het oprecht kunnen uiten van gevoelens voorkomt in veel gevallen het ontstaan van depressies.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nou, daar hangt het wel mee samen ja. Maar een van m\'n beste vrienden ken ik nu 4,5 jaar en ik heb \'m ongeveer een maand geleden voor het eerst omhelsd/gezoend (en daar ook nog een vorm van plezier aan beleefd, heel belangrijk), uitgezonderd zoenen met nieuwjaar vorig jaar. Een ander is zelf heel makkelijk met dat contact, dat scheelt, dan accepteer ik het wat makkelijker. Niet dat ik het dan leuk vind, dan \'bevries\' ik ahw en ervaar ik het zelf niet meer, maar ik vlucht dan niet weg omdat ik weet dat het voor diegene normaal is.quote:Op zondag 5 februari 2006 21:27 schreef Alicey het volgende:
Bij mezelf merk ik dat het vooral verband houdt met hoe close ik met iemand ben.. Van iemand met wie ik geen of nauwelijks binding heb \\\"accepteer\\\" ik geen lichamelijk contact.
Nee, dat niet. Ik weet 99,9% zeker dat er nooit iets gebeurd is. Pas op latere leeftijd achtervolgd, betast, dat soort dingen. Maar als peuter was ik al heel afstandelijk en wat mijn ouders dan preuts noemen, omdat ik me niet in de kamer wilde omkleden en zo. Ik ben wel van jongs af aan bang geweest voor mannen. Ik heb nooit geweten waarom. Tegenwoordig is dat niet meer zo, langzamerhand is dat over gegaan, maar ik heb dat in ieder geval bewust vanaf m'n derde gehad. Wanneer het overgegaan is weet ik niet.quote:Ik ben zelf ook een ramp op relationeel gebied, hoewel daar voor mij op verschillende vlakken een hoop andere dingen aan vast hangen. Aan de andere kant mis ik het niet heel erg. Is er een reden die je kunt bedenken dat je lichamelijk contact zelfs bij relaties vermijdt? (Bijv. misbruikt als kind oid?)
Normaalgesproken mis ik het niet tot niet zo erg. Momenteel wel wat meer, omdat ik ook al twee jaar iemand echt leuk vind. En dan niet eens het hebben van een relatie, ik wil gewoon dat ie in de buurt is. Als hij er is als ik moet werken, dan is het goed, dan ben ik rustig. Ik dacht op een gegeven moment, misschien vind ik \'m wel niet leuk maar is het gewoon vriendschappelijk, omdat ik mezelf niet in een relatie met hem zou kunnen zien, tot ie iemand anders leuk vond en de kop opstak. Het is trouwens ook niet zo dat ik het lichamelijk contact altijd vermijd. Ik probeer het ook wel te oefenen hoor. Door als iemand mij aanraakt, mezelf uit die vriesstand te halen en mezelf bewust te maken van de aanraking. Door kleine aanrakingen zelf uit te voeren, zoals schouderklopjes of zo, al is het maar iets klein en lulligs. In een relatie raakt het lichamelijk contact opeens zo uit controle op een of andere manier. Het krijgt de overhand, waardoor ik me niet meer voel dan een gat om \'m in te steken zeg maar. Ik kan liefde en seks niet met elkaar verenigen op een of andere manier. Mannen lijken ook totaal niet in staat om je aan te raken zonder daarna gelijk seks te willen, of ik heb gewoon heel ongunstige exemplaren uitgezocht.
de kop opstak. Het is trouwens ook niet zo dat ik het lichamelijk contact altijd vermijd. Ik probeer het ook wel te oefenen hoor. Door als iemand mij aanraakt, mezelf uit die vriesstand te halen en mezelf bewust te maken van de aanraking. Door kleine aanrakingen zelf uit te voeren, zoals schouderklopjes of zo, al is het maar iets klein en lulligs. In een relatie raakt het lichamelijk contact opeens zo uit controle op een of andere manier. Het krijgt de overhand, waardoor ik me niet meer voel dan een gat om \'m in te steken zeg maar. Ik kan liefde en seks niet met elkaar verenigen op een of andere manier. Mannen lijken ook totaal niet in staat om je aan te raken zonder daarna gelijk seks te willen, of ik heb gewoon heel ongunstige exemplaren uitgezocht. Allebei. Maar de presentatie is vaker een probleem. Mensen vatten wat ik zeg nogal snel als fel/agressief op, terwijl dat niet zo bedoeld is. Ik weet niet hoe dat komt, en ook niet hoe ik dat moet veranderen. De boodschap zelf houd ik meestal maar voor me.quote:Heeft dat te maken met je kijk, of met je presentatie?
Ik weet het niet.quote:Ok, alles in gelijke verhoudingen of onbekende verhoudingen ook?
Introspectie is vermoeiend.
Dankjewel iig. Je zegt nuttige dingen.
[ Bericht 4% gewijzigd door Maeghan op 05-02-2006 22:03:16 ]
Sanity is (not) statistical
Dat ik nu nog niet weet op welke manier, betekent dus ook dat ik het (nu nog) niet kan. Dat is ook wat ik daarmee bedoel. Het lukt me gewoon (nog) niet.quote:Op zondag 5 februari 2006 21:50 schreef Moonah het volgende:
Je noemt een aantal malen \"Ik kán dat niet\" (je gevoel uitdrukken, mensen vertrouwen). Ik ben ervan overtuigd dat het een kwestie van niet willen/niet durven is, of nog niet precies weten op welke manier.
Dat weet ik. Ik heb nergens gezegd dat het een logische gedachte is, maar het speelt voor mij wel mee. Het oprecht kunnen uiten is een manier om je gevoelens te verwerken, echter is het ook zo dat je jezelf kunt leren om gevoelens minder - hoe zeg je dat... toe te laten is niet het goede woord, maar afstand nemen zeg maar. Zoals een arts naar een verminkt lijf kijkt en dat niet vervuld van afschuw doet, maar met een zekere professionele kijk. Dan krop je ook niet op. Het is bij mij dus niet het geval dat ik gefrustreerd raak omdat ik geen uitlaatklep heb, die heb ik wel, alleen vind ik die niet zozeer bij anderen maar bij mezelf. Het is dus ook niet zo dat ik echt verschrikkelijk veel last heb van mijn gedrag. Niet meer tenminste. Als het blijft zoals het nu is, kan ik daar prima mee leven. Echter, het zou fijner zijn als het nog wat vooruit ging.quote:Overigens fyi, huilen tijdens een depressie is in mijn beleving van een compleet andere orde dan huilen van oprecht verdriet. Het oprecht kunnen uiten van gevoelens voorkomt in veel gevallen het ontstaan van depressies.
Sanity is (not) statistical
Oké.quote:Op zondag 5 februari 2006 22:00 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Dat ik nu nog niet weet op welke manier, betekent dus ook dat ik het (nu nog) niet kan. Dat is ook wat ik daarmee bedoel. Het lukt me gewoon (nog) niet.
Dat klinkt ehm... dynamischer dan "Ik kan het niet".
Ik snap wel wat je bedoelt. Je kiest er eigenlijk voor om af te stompen. Dat bedoel ik niet zo lomp als het nu mss klinkt. Maar ik denk dat een mens pas naar een dergelijke noodgreep grijpt, als er blijkbaar geen klankbord is voor gevoelens. Immers, als emoties worden weggewuifd of afgedaan als flauwe kul/aanstellerij, dan is het wellicht minder pijnlijk als je ze dan maar besluit (onbewust) niet meer te voelen.quote:Dat weet ik. Ik heb nergens gezegd dat het een logische gedachte is, maar het speelt voor mij wel mee. Het oprecht kunnen uiten is een manier om je gevoelens te verwerken, echter is het ook zo dat je jezelf kunt leren om gevoelens minder - hoe zeg je dat... toe te laten is niet het goede woord, maar afstand nemen zeg maar. Zoals een arts naar een verminkt lijf kijkt en dat niet vervuld van afschuw doet, maar met een zekere professionele kijk. Dan krop je ook niet op.
Natuurlijk prima als je ervaart er geen last van te hebben.quote:Het is bij mij dus niet het geval dat ik gefrustreerd raak omdat ik geen uitlaatklep heb, die heb ik wel, alleen vind ik die niet zozeer bij anderen maar bij mezelf. Het is dus ook niet zo dat ik echt verschrikkelijk veel last heb van mijn gedrag. Niet meer tenminste. Als het blijft zoals het nu is, kan ik daar prima mee leven. Echter, het zou fijner zijn als het nog wat vooruit ging.
Echter, ik zie het gevoelsleven als een verrijking. Toevallig vanmiddag met een vriendin over gehad. Zij is nu in therapie omdat ze er last van had dat ze zo uit contact met haar gevoel was. geen diepgraverij naar het verleden, gewoon in het hier en nu. En ze beschouwt het (na 3 'sessies'al) als een deur die ze open doet en waar een heel nieuwe wereld achter blijkt te liggen waar ze voorheen geen weet van had.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Tja. Het is niet dat ik geen gevoelsleven heb, ik praat er alleen niet over. Daar zit nogal een verschil in denk ik.
Sanity is (not) statistical
Dan heb ik dat verkeerd begrepen. Je schreef dat je jezelf geleerd hebt afstand te nemen van je gevoelens. En dat heb ik geïnterpreteerd als uit contact met je gevoel -> een beperkt gevoelsleven. Maar dat verandert de essentie niet van hetgeen ik wil zeggen. Ook niet van hetgeen jij wil zeggen trouwens.quote:Op zondag 5 februari 2006 22:19 schreef Maeghan het volgende:
Tja. Het is niet dat ik geen gevoelsleven heb, ik praat er alleen niet over. Daar zit nogal een verschil in denk ik.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Een onderwerp naar mijn hart ...
De basisschooltijd was voor mij over het algemeen genomen "niet best". De leraren en juffen vonden me nog wel oké, want ... ik was tenminste rustig en deed doorgaans wat er van me verwacht werd, ik zou alleen wat meer samen met anderen moeten doen in plaats van alleen.
De leraar van groep 7 & 8 ontdekte dat ik al snel de rekenstof onder de knie had en dus werd ik zodra dat onderwerp aan bod kwam apart gezet met moeilijkere opgaven. Inhoudelijk vond ik dat leuk, maar ... het gevoel niet bij de groep te horen werd nog eens benadrukt.
Op de middelbare school viel ik in eerste instantie alleen op omdat ik goed was in wis- en natuurkunde en ook dat werkte niet bepaald in mijn voordeel om er bij te horen. Vervolgens ging ik op die vakken maar onderpresteren zonder dat ik de eenzame situatie echt kon veranderen …
Ik naar de MTS, waar ik me iets meer thuis voelde. Het hielp daarbij ook dat er geen meiden in de klas zaten want “dat zijn wel zulke rare wezens”
Na mijn studie Hogere Informatica (hoe verrassend ) ging ik uitzendwerk doen (het was 2002 en de IT-markt was niet slecht, maar hopeloos ...). Na meer dan een jaar in een fabriek gewerkt te hebben dreigde ik, werkloos en met weinig zelfvertrouwen, in een behoorlijke dip te komen. Gelukkig kwam daar iets tussen waardoor de dip niet heel groot werd, ik werd lid van een vereniging met meer 'rare vogels' en begon me daar langzamerhand een beetje thuis te voelen. Snel ging het niet, ik bezocht hooguit 1 x per maand een bijeenkomst van de vereniging, maar ik merkte dat ik langzaam meer vertrouwen kreeg.
Sinds een jaar werk ik in de IT en ben ik naar de randstad verhuisd. Nu (mede vanwege een auto van de zaak) bezoek ik steeds vaker bijeenkomsten van diezelfde vereniging die nu het grootste deel van mijn sociale leven voorstelt. Momenteel ga ik zelfs meerdere keren per week.
Op mijn werk liep ik ook een beetje vast, tenminste ik moest gaan bedenken “wat ik wil gaan doen over 5 jaar” en dat weet ik helemaal niet want het hebben van een baan in de IT was een tijdlang mijn enige doel en dat heb ik nu bereikt. Vervolgens kom ik bij een coach (halve therapeut, zo niet hele) terecht en die helpt me nu om dichter bij mijn gevoel te komen. Of eigenlijk mij te leren mijn gevoelens niet weg te drukken / door ratio aan de kant te laten zetten maar er gewoon te laten zijn.
Aan de ene kant heb ik al enkele jaren het idee dat ik op gevoelsgebied vooruitgang boek, maar tot voor kort ging het allemaal niet echt snel. Nu kom ik soms thuis en heb ik bij de bagage van de dag die geweest is een hele rits gevoelens die me de indruk geven dat ik een zware dag heb gehad, maar eigenlijk valt het nog wel mee. Ik moet gewoon weer wennen aan de aanwezigheid van die gevoelens en vooral ook accepteren dat ze er zijn, want juist het wegdrukken / te nog niet echt toelaten kost veel energie.
Als tip aan TS zou ik eigenlijk willen geven voor jezelf te bedenken of je een groep / vereniging kunt verzinnen waarvan je denkt dat je je daar thuis kunt voelen / waar je jezelf mag zijn. Bij mij heeft dat al behoorlijk in positieve zin bijgedragen aan mijn ontwikkeling en dat zal nog wel een tijdje zo blijven. Je kunt wel zeggen ‘misschien blijf ik maar een loner”, maar eigenlijk wil je dat helemaal niet en dat erkennen is een goed begin .
Dat waar Moonah het over heeft (mij is het dus gelukt om me wel kwetsbaar op te gaan stellen en het levert me zo veel meer geluk op dan achter zo'n enorme muur), daar ben ik nog lang niet. Er van overtuigd dat ik dat zal bereiken ben ik ook nog niet, maar ik ben er ondertussen wel van overtuigd dat ik verder ga komen dan ik nu ben en dat is al een stukje op weg naar die situatie.
Oh, en even voor de volledigheid nog wat reacties op Maeghan('s tekst):
- ik heb ook lang gedacht dat gevoelens tonen niet horen, maar ik blijk veel meer non-verbaal te communiceren dan ik dacht. En dat er dan in teamverband wordt gezegd: als jij je gevoelens zou uiten door te zeggen wat je denkt zou je het groepsproces versnellen … ehhh
- fysieke intimiteit .. hellup! Ik ben in staat bijna alles te ontwijken, maar soms ontkom ik er toch echt niet aan en ja, dan valt het eigenlijk best wel mee of vind ik het zelfs leuk ?!? Misschien toch eens kijken of ik het ietsje minder kan ontwijken
- mensen waar ik om geef kan ik ook niks vertellen, maar ik bedenk me daar dan meteen bij dat als iemand zoiets tegen mij zou zeggen ik het ook raar zou vinden dat iemand dat van mij vindt, want ja, ik stel toch niks voor / ben toch niet belangrijk? Hmm, dat zelfvertrouwen zou iets hoger mogen
- ook ik heb thuis niet geleerd om over gevoelens te praten, maar laatst kwam ik iemand van die vereniging tegen die ik nog niet kende. We gingen meteen hoppa bij ons eerste gesprek de diepte in, en het was nog met een vrouw van mijn eigen leeftijd ook, de categorie die ik meestal probeer te vermijden …
- ik begin te geloven dat geluk een keuze is
- als iemand mij enkele jaren geleden aanraakte maakte ik de aanraking altijd ongedaan door mijn arm of been te verschuiven, ’t was echt een openbaring dat ik een keer een hand op mijn knie liet liggen en rondkeek of niemand dat vreemd vond in plaats van mijn been weg te trekken …
- voor zover ik weet bestaan er wel mannen die je kunnen aanraken zonder meteen aan seks te denken, maar ja, ik ben geen ervaringsdeskundige …
Toch nog langer geworden dan de bedoeling was en dat terwijl ik al geknipt heb, naja, wie het tot hier gebracht heeft: chapeau!
De basisschooltijd was voor mij over het algemeen genomen "niet best". De leraren en juffen vonden me nog wel oké, want ... ik was tenminste rustig en deed doorgaans wat er van me verwacht werd, ik zou alleen wat meer samen met anderen moeten doen in plaats van alleen.
De leraar van groep 7 & 8 ontdekte dat ik al snel de rekenstof onder de knie had en dus werd ik zodra dat onderwerp aan bod kwam apart gezet met moeilijkere opgaven. Inhoudelijk vond ik dat leuk, maar ... het gevoel niet bij de groep te horen werd nog eens benadrukt.
Op de middelbare school viel ik in eerste instantie alleen op omdat ik goed was in wis- en natuurkunde en ook dat werkte niet bepaald in mijn voordeel om er bij te horen. Vervolgens ging ik op die vakken maar onderpresteren zonder dat ik de eenzame situatie echt kon veranderen …
Ik naar de MTS, waar ik me iets meer thuis voelde. Het hielp daarbij ook dat er geen meiden in de klas zaten want “dat zijn wel zulke rare wezens”
Na mijn studie Hogere Informatica (hoe verrassend ) ging ik uitzendwerk doen (het was 2002 en de IT-markt was niet slecht, maar hopeloos ...). Na meer dan een jaar in een fabriek gewerkt te hebben dreigde ik, werkloos en met weinig zelfvertrouwen, in een behoorlijke dip te komen. Gelukkig kwam daar iets tussen waardoor de dip niet heel groot werd, ik werd lid van een vereniging met meer 'rare vogels' en begon me daar langzamerhand een beetje thuis te voelen. Snel ging het niet, ik bezocht hooguit 1 x per maand een bijeenkomst van de vereniging, maar ik merkte dat ik langzaam meer vertrouwen kreeg.
Sinds een jaar werk ik in de IT en ben ik naar de randstad verhuisd. Nu (mede vanwege een auto van de zaak) bezoek ik steeds vaker bijeenkomsten van diezelfde vereniging die nu het grootste deel van mijn sociale leven voorstelt. Momenteel ga ik zelfs meerdere keren per week.
Op mijn werk liep ik ook een beetje vast, tenminste ik moest gaan bedenken “wat ik wil gaan doen over 5 jaar” en dat weet ik helemaal niet want het hebben van een baan in de IT was een tijdlang mijn enige doel en dat heb ik nu bereikt. Vervolgens kom ik bij een coach (halve therapeut, zo niet hele) terecht en die helpt me nu om dichter bij mijn gevoel te komen. Of eigenlijk mij te leren mijn gevoelens niet weg te drukken / door ratio aan de kant te laten zetten maar er gewoon te laten zijn.
Aan de ene kant heb ik al enkele jaren het idee dat ik op gevoelsgebied vooruitgang boek, maar tot voor kort ging het allemaal niet echt snel. Nu kom ik soms thuis en heb ik bij de bagage van de dag die geweest is een hele rits gevoelens die me de indruk geven dat ik een zware dag heb gehad, maar eigenlijk valt het nog wel mee. Ik moet gewoon weer wennen aan de aanwezigheid van die gevoelens en vooral ook accepteren dat ze er zijn, want juist het wegdrukken / te nog niet echt toelaten kost veel energie.
Als tip aan TS zou ik eigenlijk willen geven voor jezelf te bedenken of je een groep / vereniging kunt verzinnen waarvan je denkt dat je je daar thuis kunt voelen / waar je jezelf mag zijn. Bij mij heeft dat al behoorlijk in positieve zin bijgedragen aan mijn ontwikkeling en dat zal nog wel een tijdje zo blijven. Je kunt wel zeggen ‘misschien blijf ik maar een loner”, maar eigenlijk wil je dat helemaal niet en dat erkennen is een goed begin .
Dat waar Moonah het over heeft (mij is het dus gelukt om me wel kwetsbaar op te gaan stellen en het levert me zo veel meer geluk op dan achter zo'n enorme muur), daar ben ik nog lang niet. Er van overtuigd dat ik dat zal bereiken ben ik ook nog niet, maar ik ben er ondertussen wel van overtuigd dat ik verder ga komen dan ik nu ben en dat is al een stukje op weg naar die situatie.
Oh, en even voor de volledigheid nog wat reacties op Maeghan('s tekst):
- ik heb ook lang gedacht dat gevoelens tonen niet horen, maar ik blijk veel meer non-verbaal te communiceren dan ik dacht. En dat er dan in teamverband wordt gezegd: als jij je gevoelens zou uiten door te zeggen wat je denkt zou je het groepsproces versnellen … ehhh
- fysieke intimiteit .. hellup! Ik ben in staat bijna alles te ontwijken, maar soms ontkom ik er toch echt niet aan en ja, dan valt het eigenlijk best wel mee of vind ik het zelfs leuk ?!? Misschien toch eens kijken of ik het ietsje minder kan ontwijken
- mensen waar ik om geef kan ik ook niks vertellen, maar ik bedenk me daar dan meteen bij dat als iemand zoiets tegen mij zou zeggen ik het ook raar zou vinden dat iemand dat van mij vindt, want ja, ik stel toch niks voor / ben toch niet belangrijk? Hmm, dat zelfvertrouwen zou iets hoger mogen
- ook ik heb thuis niet geleerd om over gevoelens te praten, maar laatst kwam ik iemand van die vereniging tegen die ik nog niet kende. We gingen meteen hoppa bij ons eerste gesprek de diepte in, en het was nog met een vrouw van mijn eigen leeftijd ook, de categorie die ik meestal probeer te vermijden …
- ik begin te geloven dat geluk een keuze is
- als iemand mij enkele jaren geleden aanraakte maakte ik de aanraking altijd ongedaan door mijn arm of been te verschuiven, ’t was echt een openbaring dat ik een keer een hand op mijn knie liet liggen en rondkeek of niemand dat vreemd vond in plaats van mijn been weg te trekken …
- voor zover ik weet bestaan er wel mannen die je kunnen aanraken zonder meteen aan seks te denken, maar ja, ik ben geen ervaringsdeskundige …
Toch nog langer geworden dan de bedoeling was en dat terwijl ik al geknipt heb, naja, wie het tot hier gebracht heeft: chapeau!
Democratie is iets waar politici over praten zoals een hoer over de liefde
Ik zal er geen lang verhaal van maken:
het klinkt allemaal erg bekend. Maar ik ben in het algemeen wel tevreden als getrouwde loner (dus toch niet zo loner). Soms zit ik wel weer even met de gedachte waarom ik bij niemand normale aanspraak kan krijgen, maar ja, dat zal altijd wel zo blijven. Ik hebt gewoon het gevoel nergens bij te horen, iedereen leeft zijn leven en ik loop ernaast of zo. Alsof ik in een andere werkelijkheid zit.
het klinkt allemaal erg bekend. Maar ik ben in het algemeen wel tevreden als getrouwde loner (dus toch niet zo loner). Soms zit ik wel weer even met de gedachte waarom ik bij niemand normale aanspraak kan krijgen, maar ja, dat zal altijd wel zo blijven. Ik hebt gewoon het gevoel nergens bij te horen, iedereen leeft zijn leven en ik loop ernaast of zo. Alsof ik in een andere werkelijkheid zit.
Op dinsdag 21 februari 2012 22:30 schreef JoanFranka het volgende:
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
Erg herkenbaar. Contacten onderhouden vind ik vreselijk moeilijk en dingen achterlaten des te eenvoudiger. Ik haal m'n schouders op en ga verder met m'n leven. Hechtingsdrang is er nauwelijksquote:Op zondag 5 februari 2006 16:21 schreef releaze het volgende:
[..]
om daar nog even op in te gaan,
ik ontmoet mensen, en ik laat ze achter me, op een bepaalde manier. of het bloedt dood, of ik laat het doodbloeden, omdat ik het ontzettend moeilijk vind om contact te blijven onderhouden met mensen die ik niet regelmatig meer zie omdat de afstand te groot is, bijvoorbeeld, of omdat iedereen het druk heeft. ik ben de afgelopen paar jaar van hot naar her verhuisd, van baan naar baan, opleiding naar opleiding. de mensen die ik heb leren kennen in die tijd ook. je gaat gewoon je eigen weg
Ik heb er inmiddels voor gekozen om gewoon een loner te zijn en dat maakt de zaken ook een stuk makkelijker. Soms zou ik wel eens een huis vol familie (geen contact meer mee) of vol vrienden willen hebben, maar ik ben geen mens om veel vrienden te hebben, dat valt me ook zwaar om dat allemaal te onderhouden. Ik kijk wel eens met verbazing naar mensen die van de ene afspraak naar de andere rennen. Voor een gezellig uitje met een vriendin heb ik 2 dagen nodig om bij te tanken Ik heb een aantal goede vrienden en wat vage kennissen en dat is het dan wel een beetje..
Ik heb een aantal goede vrienden en wat vage kennissen en dat is het dan wel een beetje..
Best herkenbaar ook hier. Als er helemaal niks te doen is dan denk ik wel van kut ik moet eens wat gaan doen want zo alleen blijven zitten is niks. Maar als er dan in korte tijd ineens veel afspraken zijn dan denk ik weer van shit dit worden er teveel. ik heb meer tijd nodig voor mezelf.quote:Op maandag 13 maart 2006 11:56 schreef Maerycke het volgende:
[..]
Erg herkenbaar. Contacten onderhouden vind ik vreselijk moeilijk en dingen achterlaten des te eenvoudiger. Ik haal m'n schouders op en ga verder met m'n leven. Hechtingsdrang is er nauwelijks
Ik heb er inmiddels voor gekozen om gewoon een loner te zijn en dat maakt de zaken ook een stuk makkelijker. Soms zou ik wel eens een huis vol familie (geen contact meer mee) of vol vrienden willen hebben, maar ik ben geen mens om veel vrienden te hebben, dat valt me ook zwaar om dat allemaal te onderhouden. Ik kijk wel eens met verbazing naar mensen die van de ene afspraak naar de andere rennen. Voor een gezellig uitje met een vriendin heb ik 2 dagen nodig om bij te tanken Ik heb een aantal goede vrienden en wat vage kennissen en dat is het dan wel een beetje..
---
And when the leaves fall the land looks more human
it's got me questioning the essence of my farm boy blues
hence, I never wore the fashions of the know-what-I'm-doin'
And when the leaves fall the land looks more human
it's got me questioning the essence of my farm boy blues
hence, I never wore the fashions of the know-what-I'm-doin'
Oh nee ik ben dan heel anders daarin. Ik ben meestal degene die de contacten moet onderhouden, alleen heeft het geen zin want er is bijna nooit niks om te onderhouden. Vriendschappen heb ik nooit gehad, want die verwaterde allemaal. Ik zou dus ook wel vrienden willen hebben (bijv. met je verjaardag) en dat onderhouden ben ik wel gewend, maar niet echt zoals het hoort. Het moet van twee kanten verhaal komen. Dus ben een loner omdat het zo gegroeid is en soms heb ik wel zoiets van ja het zou zo wel moeten zijn.quote:Op maandag 13 maart 2006 11:56 schreef Maerycke het volgende:
[..]
Erg herkenbaar. Contacten onderhouden vind ik vreselijk moeilijk en dingen achterlaten des te eenvoudiger. Ik haal m'n schouders op en ga verder met m'n leven. Hechtingsdrang is er nauwelijks
Ik heb er inmiddels voor gekozen om gewoon een loner te zijn en dat maakt de zaken ook een stuk makkelijker. Soms zou ik wel eens een huis vol familie (geen contact meer mee) of vol vrienden willen hebben, maar ik ben geen mens om veel vrienden te hebben, dat valt me ook zwaar om dat allemaal te onderhouden. Ik kijk wel eens met verbazing naar mensen die van de ene afspraak naar de andere rennen. Voor een gezellig uitje met een vriendin heb ik 2 dagen nodig om bij te tanken Ik heb een aantal goede vrienden en wat vage kennissen en dat is het dan wel een beetje..
Ik heb dus meer vage kennissen en geen goede vrienden.
En dit is voor mij weer heel erg bekend.quote:Op maandag 13 maart 2006 11:44 schreef Pheno het volgende:
Ik zal er geen lang verhaal van maken:
het klinkt allemaal erg bekend. Maar ik ben in het algemeen wel tevreden als getrouwde loner (dus toch niet zo loner). Soms zit ik wel weer even met de gedachte waarom ik bij niemand normale aanspraak kan krijgen, maar ja, dat zal altijd wel zo blijven. Ik hebt gewoon het gevoel nergens bij te horen, iedereen leeft zijn leven en ik loop ernaast of zo. Alsof ik in een andere werkelijkheid zit.
Tot een jaar of 5 geleden was ik stil, met mezelf bezig en eigenlijk ronduit ongelukkig, om maar te zwijgen over het eenzaam zijn. Natuurlijk geef je dat niet aan iedereen toe, maar mensen merken het wel.
Geen aanspraak, geen aansluiting vinden, geen echte vrienden, alleen mijn eigen kleine kringetje van familie en een paar kennissen.
Hier heb ik met een toenmalige scharrel eens over gepraat, en bij mij bleek het zo te zijn, zoals al eerder in dit topic naar voren is gekomen, dat ik bang was mezelf te uiten en ueberhaupt mezelf te zijn.
"Wat moeten mensen dan wel niet van me denken" aan de ene kant,
"Ja maar, dat is toch vanzelfsprekend!" aan de andere kant.
Het bleek, dat een heleboel dingen die ik als vanzelfsprekend ervaar, voor andere mensen moeten worden uitgelegd. Als je dat niet doet, miscommunicatie, ze vinden je een vreemde vogel, en haken af.
In de loop van de tijd heb ik geleerd te denken, dat het me eigenlijk niet zo heel veel uitmaakt wat mensen van me vinden. Natuurlijk, ik ga niet onnodig pijn veroorzaken zodat ik lekker kan lullen wat ik wil, maar ik houd mijn mond ook niet omdat ik misschien wel eens als vreemd, raar, of onmeegaand kan worden beschouwd. De waarheid mag gezegd worden, hoewel niet iedereen er altijd op zit te wachten.
Het resultaat was als ik erop terugkijk, best verbluffend. Tegenwoordig heb ik vrienden die me waarderen en goed met me op kunnen schieten, sta middenin het leven en heb bijna een agenda nodig om mn prive-leven te plannen. Iets waar ik 5 jaar geleden niet aan kon denken.
Tegenwoordig ben ik mezelf, en er best tevreden mee!
Hoewel ik soms ook moet leren mn muil te houden, maar da's weer een heel ander hoofdstuk
Sell not virtue to purchase wealth, nor Liberty to purchase power.
ik ben ook een loner. Is kut, kan niet uit, kan niet op vakantie, kan geen neukvriendin krijgen, heb geen mensen om me in te schrijven voor spelactiviteiten. kortom doe alles wat ik nog kan doen alleen
Het nationaal product is hetzelfde als een taart waar uiteraard iedereen recht op heeft, als overheden met geld smijten heet het investeren en als bedrijven investeren heet het een sprinkhanenplaag. McCarthy
Je mag mijn verjaardagskaarten van dit jaar tellenquote:Op maandag 13 maart 2006 15:18 schreef Developersrus het volgende:
Een loner met een relatie?? vreemde combinatie lijkt me...
Op dinsdag 21 februari 2012 22:30 schreef JoanFranka het volgende:
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
Nou ik hier op het punt dat het me eigenlijk nog weinig uitmaakt. Ik ga liever voor dat ik straks het allemaal mooi voor mekaar heb (en dat komt wel goed als ik geen geld in een vriendin hoef te steken).quote:Op maandag 13 maart 2006 23:30 schreef McCarthy het volgende:
ik ben ook een loner. Is kut, kan niet uit, kan niet op vakantie, kan geen neukvriendin krijgen, heb geen mensen om me in te schrijven voor spelactiviteiten. kortom doe alles wat ik nog kan doen alleen
Wat is er erg aan alleen zijn? Alsof je een relatie moet hebben
Het gaat hier niet alleen om een liefdesrelatie. Vrienden en zo schijnen ook te bestaanquote:Op dinsdag 14 maart 2006 09:22 schreef Pakspul het volgende:
[..]
Nou ik hier op het punt dat het me eigenlijk nog weinig uitmaakt. Ik ga liever voor dat ik straks het allemaal mooi voor mekaar heb (en dat komt wel goed als ik geen geld in een vriendin hoef te steken).
Wat is er erg aan alleen zijn? Alsof je een relatie moet hebben
Op dinsdag 21 februari 2012 22:30 schreef JoanFranka het volgende:
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
Ja zo leef ik ook al jaren. Maar dat is toch triest? Ik ben daar helemaal niet gelukkig mee.quote:Op maandag 13 maart 2006 23:30 schreef McCarthy het volgende:
ik ben ook een loner. Is kut, kan niet uit, kan niet op vakantie, kan geen neukvriendin krijgen, heb geen mensen om me in te schrijven voor spelactiviteiten. kortom doe alles wat ik nog kan doen alleen
Gaap Goals rulezzz!
nee ik ook nietquote:Op dinsdag 14 maart 2006 14:45 schreef M_Schtoppel het volgende:
[..]
Ja zo leef ik ook al jaren. Maar dat is toch triest? Ik ben daar helemaal niet gelukkig mee.
ik doe wel serieus pogingen om uit het dal te klimmen maar het lukt slechts matig.
Een ander probleem is dat ik zeer lang doe over het opbouwen van vriendschappen. Daar gaat bij mij minstens 5 jaar overheen.
Het nationaal product is hetzelfde als een taart waar uiteraard iedereen recht op heeft, als overheden met geld smijten heet het investeren en als bedrijven investeren heet het een sprinkhanenplaag. McCarthy
ik ook een beetje, maar waarom kun je niet op vakantie en uit? Gaat prima in je eentje, hoef je ook niet met iedereen rekening te houden.quote:Op maandag 13 maart 2006 23:30 schreef McCarthy het volgende:
ik ben ook een loner. Is kut, kan niet uit, kan niet op vakantie, kan geen neukvriendin krijgen, heb geen mensen om me in te schrijven voor spelactiviteiten. kortom doe alles wat ik nog kan doen alleen
Feyenoord!!! * Barça
Je ziet hier trouwens wel heel erg het verschil tussen mensen die gewoon qua karakter loner zijn (en er dus niet zo mee zitten) en de mensen die door omstandigheden tot loner-schap zijn gedwongen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het vaak gewoon een opluchting vind dat mijn kringetje niet zo heel erg groot is. Ik moet er - zoals eerder gezegd - niet aan denken om 6 dagen per week afspraken te hebben met allerlei mensen en nauwelijks tijd voor mezelf te hebben.
het voelt gewoon niet meer goed. Moet ik mijn eentje de kroeg in? In mijn eentje een disco in?quote:Op dinsdag 14 maart 2006 15:09 schreef Bonobo11 het volgende:
[..]
ik ook een beetje, maar waarom kun je niet op vakantie en uit? Gaat prima in je eentje, hoef je ook niet met iedereen rekening te houden.
Bij (jongeren)vakanties kom je vaak in groepen terecht en dan ben je daar de enige in zijn eentje.
Het nationaal product is hetzelfde als een taart waar uiteraard iedereen recht op heeft, als overheden met geld smijten heet het investeren en als bedrijven investeren heet het een sprinkhanenplaag. McCarthy
Uitgaan heb je wel gelijk in, maar alleen op valantie kan heerlijk zijn, beetje rondreizen, alleen de dingen doen die JIJ leuk vindt.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 15:16 schreef McCarthy het volgende:
[..]
het voelt gewoon niet meer goed. Moet ik mijn eentje de kroeg in? In mijn eentje een disco in?
Bij (jongeren)vakanties kom je vaak in groepen terecht en dan ben je daar de enige in zijn eentje.
Feyenoord!!! * Barça
Ik ben ook wel een loner.
Nooit het gevoel gehad dat ik ergens ECHT bij hoor . net alsof ik zit te wachten alsof ik mijn 'ideale' soort mensen tegenkom.
Ikzelf krijg over het algemeen meer kritiek van mijn familie omdat zij niet snappen waarom ik zo 'rustig' en/of 'stil' ben maar op school vindt niemand het erg alhoewel ik me niet erg thuis voel bij mijn vriendengroepje (net alsof iets anders mijn aandacht vraagt)
Overigens vraag ik me af of ik moet veranderen of dat ik gewoon mezelf moet blijven maar ik heb ook nog geen echte oplossing gevonden
Succes wel trouwens..
Nooit het gevoel gehad dat ik ergens ECHT bij hoor . net alsof ik zit te wachten alsof ik mijn 'ideale' soort mensen tegenkom.
Ikzelf krijg over het algemeen meer kritiek van mijn familie omdat zij niet snappen waarom ik zo 'rustig' en/of 'stil' ben maar op school vindt niemand het erg alhoewel ik me niet erg thuis voel bij mijn vriendengroepje (net alsof iets anders mijn aandacht vraagt)
Overigens vraag ik me af of ik moet veranderen of dat ik gewoon mezelf moet blijven maar ik heb ook nog geen echte oplossing gevonden
Succes wel trouwens..
Everyone wants to go to heaven but nobody wants to die
Ik heb het op een gegeven moment gewoon maar opgegeven. Ik werd er zo moe van.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 15:24 schreef JustMike het volgende:
Ik ben ook wel een loner.
Overigens vraag ik me af of ik moet veranderen of dat ik gewoon mezelf moet blijven maar ik heb ook nog geen echte oplossing gevonden
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Er is niets mis mee met op jezelf zijn. Ben ik ook wel, maar kan me ook prima redden in groepen en op mn werk. Heb soms ook wel het gevoel alsof ik boven de massa zweef en dan aanschouw hoe mensen om de stomste dingen lachen of lullen.
Maarja, je bent jezelf en dat moet je gewoon zo houden. Maar ook zul je je maatschappelijk moeten redden, maar zo te horen lukt dat je best.
Je leert aldoende in het leven en soms kom je achter dingen die dan ff niet willen zoals je gedacht had, dan kun je je daar weer op aanpassen, zolang je jezelf maar niet uit het oog verliest. Het heeft totaal geen zin om je volgens verwachtingen van een groep aan te passen die dingen doet waar je zelf totaal niets mee hebt.
Maarja, je bent jezelf en dat moet je gewoon zo houden. Maar ook zul je je maatschappelijk moeten redden, maar zo te horen lukt dat je best.
Je leert aldoende in het leven en soms kom je achter dingen die dan ff niet willen zoals je gedacht had, dan kun je je daar weer op aanpassen, zolang je jezelf maar niet uit het oog verliest. Het heeft totaal geen zin om je volgens verwachtingen van een groep aan te passen die dingen doet waar je zelf totaal niets mee hebt.
Het klinkt stom, maar dat heb ik ook maar gedaan. Er veel energie in stoppen en niets terugkrijgen demotiveert op een gegeven moment.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 16:16 schreef Mr_Belvedere het volgende:
[..]
Ik heb het op een gegeven moment gewoon maar opgegeven. Ik werd er zo moe van.
Op dinsdag 21 februari 2012 22:30 schreef JoanFranka het volgende:
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
Ho wacht, dat heb ik dus ook. Ik kan op zich erg goed tegen alleen zijn. Alleen vind ik dat niet altijd even leuk. Ik vermaak me kostelijk alleen en ik verveel me bijna nooit. Maar tegelijkertijd heb ik ondanks een verlangen tot meer socialisatie te weinig drive en behoefte om daar ook werkelijk wat aan te doen. En met vriendschappen heb ik altijd het probleem dat mensen altijd zo druk zijn en ik sommige vrienden in het verleden maar een paar keer per jaar zag. Die heb ik dus nu ook afgestoten want wat heb ik daar aan?quote:Op dinsdag 14 maart 2006 15:14 schreef Maerycke het volgende:
Je ziet hier trouwens wel heel erg het verschil tussen mensen die gewoon qua karakter loner zijn (en er dus niet zo mee zitten) en de mensen die door omstandigheden tot loner-schap zijn gedwongen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het vaak gewoon een opluchting vind dat mijn kringetje niet zo heel erg groot is. Ik moet er - zoals eerder gezegd - niet aan denken om 6 dagen per week afspraken te hebben met allerlei mensen en nauwelijks tijd voor mezelf te hebben.
Gaap Goals rulezzz!
Ik denk dat hier in dit topic spraakverwarring is over het begrip 'loner'. Ik zie dat als iemand die er voor kiest om op zichzelf te zijn en verder weinig mensen nodig heeft. Dat is nogal in tegenspraak met de vele mensen die hier zeggen dat ze weinig mensen om zich hebben hebben en dat wel graag zouden willen. Die mensen zijn geen loners maar gewoon eenzaam.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 16:39 schreef M_Schtoppel het volgende:
[..]
Ho wacht, dat heb ik dus ook. Ik kan op zich erg goed tegen alleen zijn. Alleen vind ik dat niet altijd even leuk. Ik vermaak me kostelijk alleen en ik verveel me bijna nooit. Maar tegelijkertijd heb ik ondanks een verlangen tot meer socialisatie te weinig drive en behoefte om daar ook werkelijk wat aan te doen. En met vriendschappen heb ik altijd het probleem dat mensen altijd zo druk zijn en ik sommige vrienden in het verleden maar een paar keer per jaar zag. Die heb ik dus nu ook afgestoten want wat heb ik daar aan?
Nou dat weet ik niet. Ik voldoe aan beide stellingen maar toch ben ik niet echt eenzaam. Ik ben alleen, en dat vind ik afwisselend wel en niet prettig. Ik ben inderdaad in het verleden wel echt eenzaam geweest, met name in mijn jeugd.
Gaap Goals rulezzz!
Doet mij denken aan de film Heat waarin Robert de Niro zegt:
I'm alone, I'm not lonely
I'm alone, I'm not lonely
"Nada es acaso más difícil para el hombre que el vivir con la plena conciencia de ser hombre."
- Michele Sciacca
- Michele Sciacca
Ik ben ook alleen, en ik ben toch écht op vakantie geweest vorige zomer. In m'n eentje ja! En het was heel gezellig. En ik ben ook nog eens uitgeweest, met mensen uit het hotel, dus niet alleen, maar overal wonen mensen en je hoeft geen vrienden met iemand te zijn om dezelfde kant op te wandelen, de keren dat je daar zin in hebt.quote:Op maandag 13 maart 2006 23:30 schreef McCarthy het volgende:
ik ben ook een loner. Is kut, kan niet uit, kan niet op vakantie, kan geen neukvriendin krijgen, heb geen mensen om me in te schrijven voor spelactiviteiten. kortom doe alles wat ik nog kan doen alleen
Ik weet niet of je zo kunt stellen dat 'echte' loners mensen zijn die het prima vinden om alleen te zijn. Ik ben in principe graag in m'n eentje, ga graag in m'n eentje naar de stad en zo, maar ik zou sommige dingen toch liever wel met iemand anders erbij doen.
Het is ook niet zo dat ik altijd alleen ben, maar ik heb vooral hele oppervlakkige, vluchtige contacten. Ik lul met alles en iedereen een eind weg, en dat is dan ook prima. Op vakantie vermaakte ik me wel met mensen uit het hotel bijv., maar op zich zou ik het soms wel leuk vinden een keer iets te doen met vrienden. Op vakantie gaan met iemand die ik mag lijkt me fijn, tenminste als het goed gaat, maar ik ben zo'n moeilijk mens dat na een dag moe is van anderen, dus de ervaring leert dat ik gemiddeld 3 a 4 keer per week ruzie heb met mijn reisgezel. =P Maar ja, ergens 'mis' ik wel meer mensen om me heen, maar aan de andere kant kan ik er ook juist weer niet zo goed tegen en wil ik dan vaak weer alleen zijn.
[ Bericht 39% gewijzigd door Maeghan op 14-03-2006 18:03:13 ]
Sanity is (not) statistical
Ik denk dat een 'loner' zijn geen probleem voor iemand hoeft te zijn; het ligt er ook aan hoe iemand 'zijn loner-zijn' percipieert en interpreteert, om daar vervolgens passend gedrag aan te verbinden.
loners moeten niet teveel naar andere kijken. Wordt je alleen maar jaloers van voel je je alleen maar kutter bij.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 18:02 schreef dawg het volgende:
Ik denk dat een 'loner' zijn geen probleem voor iemand hoeft te zijn; het ligt er ook aan hoe iemand 'zijn loner-zijn' percipieert en interpreteert, om daar vervolgens passend gedrag aan te verbinden.
Als je altijd naar anderen kijkt, zul je zelf nooit tevreden zijn.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 18:07 schreef Pakspul het volgende:
[..]
loners moeten niet teveel naar andere kijken. Wordt je alleen maar jaloers van voel je je alleen maar kutter bij.
Maar dat is een andere discussie.
Je patst wel erg opzichtig met de kennis uit je studieboeken.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 18:02 schreef dawg het volgende:
Ik denk dat een 'loner' zijn geen probleem voor iemand hoeft te zijn; het ligt er ook aan hoe iemand 'zijn loner-zijn' percipieert en interpreteert, om daar vervolgens passend gedrag aan te verbinden.
Giallo e nero è il tuo colore,
giallo e nero Roda nel cuore.
giallo e nero Roda nel cuore.
Dit heb ik ook, maar dat is deels ook noodgedwongen. Als je niemand hebt om die dingen te doen ga je het wel in je eentje doen. Zo ben ik weleens alleen naar de bioscoop geweest, niet echt leuk, maar ja als je graag een film wilt zien ga je toch.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 17:56 schreef Maeghan het volgende:
Ik ben in principe graag in m'n eentje, ga graag in m'n eentje naar de stad en zo, maar ik zou sommige dingen toch liever wel met iemand anders erbij doen.
Zijn er trouwens meer mannelijke dan vrouwelijke loners?
In mijn klas zitten 3 opvallende loners waarvan 2 jongens (waaronder ik) en 1 meisje.
En in pauzes zie je meer jongens die alleen zitten/buiten alleen roken dan meisjes die altijd wel in een groepje zitten.
Naja ik vroeg het me af..
In mijn klas zitten 3 opvallende loners waarvan 2 jongens (waaronder ik) en 1 meisje.
En in pauzes zie je meer jongens die alleen zitten/buiten alleen roken dan meisjes die altijd wel in een groepje zitten.
Naja ik vroeg het me af..
Everyone wants to go to heaven but nobody wants to die
Ik kan het niet eens boeiend vinden. Ik vraag me altijd al af waarom mensen alles in een hokje willen stoppen of aantallen willen weten. Het lost het 'probleem' niet op.quote:Op woensdag 15 maart 2006 14:11 schreef JustMike het volgende:
Zijn er trouwens meer mannelijke dan vrouwelijke loners?
Naja ik vroeg het me af..
Op dinsdag 21 februari 2012 22:30 schreef JoanFranka het volgende:
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
Ik kan het me toch afvragen? Laatstaan zozeer in een hokje plaatsen?
Dat doe jij nou eigenlijk met mensen die zgn. alles in een hokje willen plaatsen door ze in een hokje te plaatsen.
En ik vroeg het me af omdat jongens vanaf kinds af aan minder sociaal zijn (meer op zichzelf gericht) ingesteld dan meisjes dus misschien dat het daaraan zou liggen.
[ Bericht 0% gewijzigd door JustMike op 15-03-2006 14:23:18 (spelfout) ]
Dat doe jij nou eigenlijk met mensen die zgn. alles in een hokje willen plaatsen door ze in een hokje te plaatsen.
En ik vroeg het me af omdat jongens vanaf kinds af aan minder sociaal zijn (meer op zichzelf gericht) ingesteld dan meisjes dus misschien dat het daaraan zou liggen.
[ Bericht 0% gewijzigd door JustMike op 15-03-2006 14:23:18 (spelfout) ]
Everyone wants to go to heaven but nobody wants to die
Was meer uit ervaring gesproken. Ik vind mezelf -tot op zekere hoogte- ook een loner. Ik heb er alleen geen problemen mee. Dus niet zeiken.quote:Op dinsdag 14 maart 2006 19:00 schreef Plato1980 het volgende:
[..]
Je patst wel erg opzichtig met de kennis uit je studieboeken.
Het probleem met loner zijn, is dat het eerst wordt gestimuleerd of dat het als iets 'goeds' wordt gezien, de werkelijkheid echter is dat je er soms genadeloos door wordt afgestraft.
Maar dat is de maatschappij
En waarom zou je jezelf straffen van iets waar je niks aan kan doen, sterker zo geboren bent missschien?
Maar dat is de maatschappij
En waarom zou je jezelf straffen van iets waar je niks aan kan doen, sterker zo geboren bent missschien?
Ik betwijfel dus of je er geen problemen mee hebt.quote:Op woensdag 15 maart 2006 21:07 schreef dawg het volgende:
[..]
Was meer uit ervaring gesproken. Ik vind mezelf -tot op zekere hoogte- ook een loner. Ik heb er alleen geen problemen mee. Dus niet zeiken.
Het woord 'loner' is tot op zekere hoogte ook op mij toepasbaar en in zekere zin heb ik daar problemen mee. Of beter gezegd: af en toe heb ik daar problemen mee, maar toch ben ik dan niet gemotiveerd om het te veranderen. Blijkbaar vind ik het dus eigenlijk wel best zo.
Giallo e nero è il tuo colore,
giallo e nero Roda nel cuore.
giallo e nero Roda nel cuore.
Over boekenwijsheid gesproken.quote:Op donderdag 16 maart 2006 08:05 schreef Plato1980 het volgende:
[..]
Ik betwijfel dus of je er geen problemen mee hebt.
Het is geen boekenwijsheid, maar het beeld dat ik van jou gekregen heb.quote:
Giallo e nero è il tuo colore,
giallo e nero Roda nel cuore.
giallo e nero Roda nel cuore.
Please enlighten me!quote:Op donderdag 16 maart 2006 08:37 schreef Plato1980 het volgende:
[..]
Het is geen boekenwijsheid, maar het beeld dat ik van jou gekregen heb.
Ik heb soms het idee dat jij je hier vrolijker voordoet dan je in werkelijkheid bent. Maar nu ik er over nadenk zie ik geen reden waarom je dat hier zou doen.quote:
Maar goed, ik ben er van door, ik zie je commentaar later wel verschijnen.
Giallo e nero è il tuo colore,
giallo e nero Roda nel cuore.
giallo e nero Roda nel cuore.
Ik ook niet.quote:Op donderdag 16 maart 2006 08:43 schreef Plato1980 het volgende:
[..]
Maar nu ik er over nadenk zie ik geen reden waarom je dat hier zou doen.
Dat wordt een groot hokje dan, gezien mensen schijnbaar zich suf rukken aan cijfersquote:Op woensdag 15 maart 2006 14:22 schreef JustMike het volgende:
Ik kan het me toch afvragen? Laatstaan zozeer in een hokje plaatsen?
Dat doe jij nou eigenlijk met mensen die zgn. alles in een hokje willen plaatsen door ze in een hokje te plaatsen.
Ik snap die cijferdrang niet.
Nogmaals, wat kunnen cijfers boeien? Als je zelf het 'probleem ' hebt, wat maakt het uit of je bij de 5% (ik zeg maar wat) hoort of bij de 30%. Het 'probleem' is er, leuk die cijfertjes erom heen, maar het is irrelevant.quote:En ik vroeg het me af omdat jongens vanaf kinds af aan minder sociaal zijn (meer op zichzelf gericht) ingesteld dan meisjes dus misschien dat het daaraan zou liggen.
Op dinsdag 21 februari 2012 22:30 schreef JoanFranka het volgende:
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
akon?
"Meisje kijk me aan en laat je tranen lopen.
Oog in oog met genialiteit sta je.
Hier had je toch niet op durven hopen.
Je gaat met Joey mee, want deze jongen komt zo hard."
Oog in oog met genialiteit sta je.
Hier had je toch niet op durven hopen.
Je gaat met Joey mee, want deze jongen komt zo hard."
Jij kan er ook wat van hoor Moon! (=verwoorden)quote:Op zondag 5 februari 2006 22:09 schreef Moonah het volgende:
Oké.
Dat klinkt ehm... dynamischer dan \"Ik kan het niet\".
[..]
Ik snap wel wat je bedoelt. Je kiest er eigenlijk voor om af te stompen. Dat bedoel ik niet zo lomp als het nu mss klinkt. Maar ik denk dat een mens pas naar een dergelijke noodgreep grijpt, als er blijkbaar geen klankbord is voor gevoelens. Immers, als emoties worden weggewuifd of afgedaan als flauwe kul/aanstellerij, dan is het wellicht minder pijnlijk als je ze dan maar besluit (onbewust) niet meer te voelen.
[..]
Natuurlijk prima als je ervaart er geen last van te hebben.
Echter, ik zie het gevoelsleven als een verrijking. Toevallig vanmiddag met een vriendin over gehad. Zij is nu in therapie omdat ze er last van had dat ze zo uit contact met haar gevoel was. geen diepgraverij naar het verleden, gewoon in het hier en nu. En ze beschouwt het (na 3 \'sessies\'al) als een deur die ze open doet en waar een heel nieuwe wereld achter blijkt te liggen waar ze voorheen geen weet van had.
In reactie op OP: Iedereen die zichzelf is komt het best uit de verf. Zou niet forceren wat niet in je aard ligt. Je wordt er nooit beter in dan degenen die er al goed in zijn en jouw kwaliteiten verdwijnen naar de achtergrond omdat je teveel energie verspilt op voor jou irrelevante zijwegen.
Sommigen beginnen als sociaal beest en worden door omstandigheden later een loner. Uiteindelijk moet iedereen gewoon doen wat in zijn natuur ligt, dan komt de rest gaandeweg wel.
Over gevoelens... kijk gevoelens hebben we allemaal, of je zo gesloten bent als een huis of niet. Iemand die gewend is zijn gevoel te onderdrukken voelt net zo goed maar misschien eerder via terugkerende doffe depressies zonder zich bewust te zijn van de oorzaak. Iemand die erg dicht bij zijn gevoel staat kan er last van hebben als ie zijn gevoelens gelijk maakt aan zichzelf en ze als enige houvast gebruikt (heb het niet over intuitie) Dan is het belangrijk dat je het leven met een korreltje zout leert nemen anders kom je niet verder. Niets is zo veranderlijk als gevoel en je gevoel is maar een gedeelte van wie je bent. Morgen win je de lotto en je voelt je geweldig! Maar je kunt nooit iets van jezelf maken wat je niet in je hebt. Dan loop je vroeg of laat tegen een dikke muur aan en zijn de uitvalswegen gesloten.
En waarom zou je ook steeds weer ten volle stil moeten staan bij alles wat je is overkomen, zou mijn bed niet meer uitkomen. Van mij hoeft elk laatje niet zo nodig opengewrikt te worden om het allemaal een verantwoord 'plekje te geven'. Het worden er echt geen vakantieherinneringen door. Je moet het ondanks leuke vrienden en vriendinnetjes toch zelf doen. Therapie kan je inderdaad bekend maken met hoe je in bepaalde dingen staat, waardoor je er in rust afstand van kunt nemen, maar ik denk ook wel eens, kom maar eens uit je hoofd en begin gewoon wat te DOEN. Mensen kunnen jarenlang met klotegevoelens worstelen of het hele leven in theorieën uit zitten denken, maar gewoon ergens beginnen ho maar. Denken en voelen, allemaal ok, zolang het niet immobiel maakt. Je kan jezelf het leven ook onmogelijk maken door alsmaar door te graven. De geest is een tricky iets, als het op aktie aankomt is een rotgevoel of nare gedachte altijd een goed excuus. Maar zelfs al zit het ff niet mee dan nog moet voor je nieuwe kansen zorgen, je kan de lotto niet winnen als je geen lot gaat kopen.
Jusqu'ici tout va bien...
Ik zou het zelfde willen aanbieden, maar helaas.... heb er geen gekregenquote:Op dinsdag 14 maart 2006 09:03 schreef Pheno het volgende:
[..]
Je mag mijn verjaardagskaarten van dit jaar tellen
Ik ga even een oud topic omhoog trappen omdat dit onderwerp me wel erg aanspreekt.
Ben vroeger toen ik nog op de basisschool zat best wel gepest en heb daardoor een achterstand opgelopen op sociaal vlak. Op de middelbare school ging het al iets beter (kon wat makkelijker contacten maken ed) en op het hbo ging het zelfs stukken beter. Probleem is echter niet dat het contact maken zo moeilijk is maar het contact houden wel.
Heb vaak het gevoel dat mensen niet graag met me omgaan ofzo. Heb momenteel 1 vriend waar ik wel eens wat mee samen doe en heb binnenkort weer eens met een exvriendin van me afgesproken om wat mee te gaan doen (Gewoon vriendschappelijk) maar het moet wel altijd van mijn kant komen. Ik moet voorstellen om wat te doen of vragen of ik meekan ergens mee naartoe en dat frustreert best wel.
Uitgaan doe ik al helemaal niet omdat ik gewoon domweg niemand ken die dat leuk vindt (vind het zelf ook niet zó boeiend maar als ik iemand zou kennen die dat leuk vond zou ik wel meegaan)
Aan de andere kant hoef ik ook geen agenda die 24/7 volgepland zit, ik ben ook best wel graag alleen en heb graag tijd voor mezelf. Heb vroeger wel geleerd mezelf te vermaken. Maar je wilt toch ook wel eens wat leuks gaan doen.
Ben vroeger toen ik nog op de basisschool zat best wel gepest en heb daardoor een achterstand opgelopen op sociaal vlak. Op de middelbare school ging het al iets beter (kon wat makkelijker contacten maken ed) en op het hbo ging het zelfs stukken beter. Probleem is echter niet dat het contact maken zo moeilijk is maar het contact houden wel.
Heb vaak het gevoel dat mensen niet graag met me omgaan ofzo. Heb momenteel 1 vriend waar ik wel eens wat mee samen doe en heb binnenkort weer eens met een exvriendin van me afgesproken om wat mee te gaan doen (Gewoon vriendschappelijk) maar het moet wel altijd van mijn kant komen. Ik moet voorstellen om wat te doen of vragen of ik meekan ergens mee naartoe en dat frustreert best wel.
Uitgaan doe ik al helemaal niet omdat ik gewoon domweg niemand ken die dat leuk vindt (vind het zelf ook niet zó boeiend maar als ik iemand zou kennen die dat leuk vond zou ik wel meegaan)
Aan de andere kant hoef ik ook geen agenda die 24/7 volgepland zit, ik ben ook best wel graag alleen en heb graag tijd voor mezelf. Heb vroeger wel geleerd mezelf te vermaken. Maar je wilt toch ook wel eens wat leuks gaan doen.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Je moet ten eerste proberen van jezelf te houden, jezelf te accepteren (je goeie en je slechte kanten) en te waarderen. Als jij dat zelf niet in staat bent om te doen, wie dan wel??
Ten tweede: waarom zou je je erbij neerleggen dat jij een loner bent?
Heb je daar vrede mee? Oke niets aan doen en je erbij neerleggen.
Voel je je ongelukkig? Dan moet je iets veranderen.
Maar let wel: Jezelf aanpassen is prima, maar je 'persoonlijke' zelf daardoor verliezen, is not done
Mensen moeten je nu eenmaal accepteren zoals jij echt bent en je anders voordoen heeft geen zin, want dat hou je toch nooit vol.
Ennuh...forceren helpt niet. Doe een rustig aan en laat het gewoon over je heen komen, mensen knappen af op personen, die zich opdringen en beginnen ze af te stoten.
En zoals Aristoteles het mooi zei: De perfecte vriendschap is die verhouding tot de ander, waarin je via de ander van jezelf, en via jezelf van de ander houdt.
Succes
Ten tweede: waarom zou je je erbij neerleggen dat jij een loner bent?
Heb je daar vrede mee? Oke niets aan doen en je erbij neerleggen.
Voel je je ongelukkig? Dan moet je iets veranderen.
Maar let wel: Jezelf aanpassen is prima, maar je 'persoonlijke' zelf daardoor verliezen, is not done
Mensen moeten je nu eenmaal accepteren zoals jij echt bent en je anders voordoen heeft geen zin, want dat hou je toch nooit vol.
Ennuh...forceren helpt niet. Doe een rustig aan en laat het gewoon over je heen komen, mensen knappen af op personen, die zich opdringen en beginnen ze af te stoten.
En zoals Aristoteles het mooi zei: De perfecte vriendschap is die verhouding tot de ander, waarin je via de ander van jezelf, en via jezelf van de ander houdt.
Succes
4
Ik heb mezelf ook lange tijd gezien als een loner, een einzelgänger.
Op de lagere school had ik een aantal vrienden, de rest pestte me of liet me gewoon links liggen.Op de middelbare school gingen de meeste van mn vrienden een andere richting doen en heb ik de meeste tijd als loner in een klas vol vreemden gezeten. Op het HBO heb ik me amper meer ingezet om contacten op te doen, mede omdat ik op flinke afstand woonde.
Ik heb mezelf gedurende mn schooltijd altijd kunnen redden, zowel alleen als in een groep. Ik had ook altijd wel aanspraak of mensen waar ik wat mee op trok, maar nooit het idee dat ik me thuis voelde. Ik dacht altijd anders dan anderen en vond mezelf raar in vergelijking met hun. Ik heb mezelf dan ook nooit als onderdeel van een groep gezien, maar altijd als buitenstaander.
Ik heb daar best wel mee geworsteld, had echt zo'n "ik tegen de wereld" gevoel. In het begin heb ik vooral geprobeerd me zoveel mogelijk aan te passen aan "de standaard". Ik onderdrukte mn eigen gedachten en gevoelens en verving deze zoveel mogelijk door sociaal wenselijke gedachten en gevoelens. Uiteindelijk ben ik me hier alleen maar ongelukkiger door gaan voelen. Ik raakte mezelf tot zover kwijt dat ik geen idee meer had wie ik eigenlijk was, wat ik nou zelf vond/deed/voelde en wat ik vond/deed/voelde omdat het zo "hoorde".
Ik heb toen, nadat mijn gedrag bijna uit de hand liep, voor mezelf de knop omgegooid en ben langzaam maar zeker begonnen weer mezelf te worden. Daarmee heb ik mijn "raarheid" stukje bij beetje weten te accepteren en heb ik er zelfs sterke punten in gevonden.
Een loner ben ik echter nog steeds wel een beetje. Ik ben na mijn diplomering verhuisd naar de andere kant des landsch en daar (bijna) helemaal overnieuw begonnen. Ik kende 2 gasten bij wie ik in huis kwam, maar voor de rest eigenlijk niemand. 's Weekends en vakanties zat (zit) ik veel alleen.
Ik heb echter wel wat geleerd wat betreft het opbouwen van een sociale omgeving. Grootste punten daarin zijn dat: je in vriendschap en contacten moet investeren en dat het nodig is om je kwetsbaar op te kunnen stellen.
Je zal in het begin toch het initiatief moeten nemen om ergens langs te gaan of iemand uit te nodigen en de kans trotseren dat je afgewezen wordt of dat het contact niet wordt wat je had gehoopt. Alleen door trial and error zal je uiteindelijk in staat zijn die mensen te vinden waar jij je wel bij thuis voelt.
Om in contacten te kunnen investeren en je kwetsbaar op te kunnen stellen, zal je echter eerst jezelf moeten accepteren zoals je bent. Je moet zeker genoeg van jezelf zijn om een "afwijzing" te kunnen overleven. In andere woorden zal je jezelf geaccepteerd moeten hebben, met al je sterke en zwakke eigenschappen, om "onkwetsbaar" te worden. Alleen dan kan je een vriendschap in gaan zonder enig voorbehoud, omdat je weet dat je altijd op jezelf terug kan vallen.
Je bent dan in mijn ogen zelfstandig op een heel nieuw niveau. Niet omdat je jezelf noodgedwongen kunt redden, maar omdat je jezelf altijd kunt redden onder wat voor omstandigheden dan ook. De contacten die je naast deze zelfstandigheid opbouwt, zijn in principe een bonus.
In mijn geval zie ik het lonerschap als resultaat van een aantal factoren:
het niet mezelf kunnen/willen zijn, het niet mezelf accepteren, het niet durven nemen van initiatief en het niet kwetsbaar durven opstellen.
Doordat ik nu wel mezelf ben en mezelf accepteer, vind ik het ook lang zo'n probleem om meer om initiatief te tonen en me open te stellen naar nieuwe mensen.
Dit wil echter niet zeggen dat het altijd van mijn kant moet komen, een vriendschap is uiteindelijk een wisselwerking. Krijg ik voor mn inzet niets terug, pech voor hun, dan zoek ik het elders.
Ook vind ik het lang zo'n probleem niet meer om mensen in mn omgeving te hebben die niet zo zijn en/of denken als ikzelf. Ik weet dat ik toch niet meer aan mezelf zal gaan twijfelen als ik niet lekker in een groep val of als een vriendschap niet goed uitpakt.
Mijn ervaring zegt dus dat je in principe geen loner hoeft te bljven en dat een bepaalde persoonlijkheid je niet persé hoeft te veroordelen tot het leven als loner. Jezelf accepteren en daarmee je zwaktes accepteren tegenover het maken en behouden van contacten, is in mijn ogen en ervaring de eerste stap om hier wat aan te veranderen.
Op de lagere school had ik een aantal vrienden, de rest pestte me of liet me gewoon links liggen.Op de middelbare school gingen de meeste van mn vrienden een andere richting doen en heb ik de meeste tijd als loner in een klas vol vreemden gezeten. Op het HBO heb ik me amper meer ingezet om contacten op te doen, mede omdat ik op flinke afstand woonde.
Ik heb mezelf gedurende mn schooltijd altijd kunnen redden, zowel alleen als in een groep. Ik had ook altijd wel aanspraak of mensen waar ik wat mee op trok, maar nooit het idee dat ik me thuis voelde. Ik dacht altijd anders dan anderen en vond mezelf raar in vergelijking met hun. Ik heb mezelf dan ook nooit als onderdeel van een groep gezien, maar altijd als buitenstaander.
Ik heb daar best wel mee geworsteld, had echt zo'n "ik tegen de wereld" gevoel. In het begin heb ik vooral geprobeerd me zoveel mogelijk aan te passen aan "de standaard". Ik onderdrukte mn eigen gedachten en gevoelens en verving deze zoveel mogelijk door sociaal wenselijke gedachten en gevoelens. Uiteindelijk ben ik me hier alleen maar ongelukkiger door gaan voelen. Ik raakte mezelf tot zover kwijt dat ik geen idee meer had wie ik eigenlijk was, wat ik nou zelf vond/deed/voelde en wat ik vond/deed/voelde omdat het zo "hoorde".
Ik heb toen, nadat mijn gedrag bijna uit de hand liep, voor mezelf de knop omgegooid en ben langzaam maar zeker begonnen weer mezelf te worden. Daarmee heb ik mijn "raarheid" stukje bij beetje weten te accepteren en heb ik er zelfs sterke punten in gevonden.
Een loner ben ik echter nog steeds wel een beetje. Ik ben na mijn diplomering verhuisd naar de andere kant des landsch en daar (bijna) helemaal overnieuw begonnen. Ik kende 2 gasten bij wie ik in huis kwam, maar voor de rest eigenlijk niemand. 's Weekends en vakanties zat (zit) ik veel alleen.
Ik heb echter wel wat geleerd wat betreft het opbouwen van een sociale omgeving. Grootste punten daarin zijn dat: je in vriendschap en contacten moet investeren en dat het nodig is om je kwetsbaar op te kunnen stellen.
Je zal in het begin toch het initiatief moeten nemen om ergens langs te gaan of iemand uit te nodigen en de kans trotseren dat je afgewezen wordt of dat het contact niet wordt wat je had gehoopt. Alleen door trial and error zal je uiteindelijk in staat zijn die mensen te vinden waar jij je wel bij thuis voelt.
Om in contacten te kunnen investeren en je kwetsbaar op te kunnen stellen, zal je echter eerst jezelf moeten accepteren zoals je bent. Je moet zeker genoeg van jezelf zijn om een "afwijzing" te kunnen overleven. In andere woorden zal je jezelf geaccepteerd moeten hebben, met al je sterke en zwakke eigenschappen, om "onkwetsbaar" te worden. Alleen dan kan je een vriendschap in gaan zonder enig voorbehoud, omdat je weet dat je altijd op jezelf terug kan vallen.
Je bent dan in mijn ogen zelfstandig op een heel nieuw niveau. Niet omdat je jezelf noodgedwongen kunt redden, maar omdat je jezelf altijd kunt redden onder wat voor omstandigheden dan ook. De contacten die je naast deze zelfstandigheid opbouwt, zijn in principe een bonus.
In mijn geval zie ik het lonerschap als resultaat van een aantal factoren:
het niet mezelf kunnen/willen zijn, het niet mezelf accepteren, het niet durven nemen van initiatief en het niet kwetsbaar durven opstellen.
Doordat ik nu wel mezelf ben en mezelf accepteer, vind ik het ook lang zo'n probleem om meer om initiatief te tonen en me open te stellen naar nieuwe mensen.
Dit wil echter niet zeggen dat het altijd van mijn kant moet komen, een vriendschap is uiteindelijk een wisselwerking. Krijg ik voor mn inzet niets terug, pech voor hun, dan zoek ik het elders.
Ook vind ik het lang zo'n probleem niet meer om mensen in mn omgeving te hebben die niet zo zijn en/of denken als ikzelf. Ik weet dat ik toch niet meer aan mezelf zal gaan twijfelen als ik niet lekker in een groep val of als een vriendschap niet goed uitpakt.
Mijn ervaring zegt dus dat je in principe geen loner hoeft te bljven en dat een bepaalde persoonlijkheid je niet persé hoeft te veroordelen tot het leven als loner. Jezelf accepteren en daarmee je zwaktes accepteren tegenover het maken en behouden van contacten, is in mijn ogen en ervaring de eerste stap om hier wat aan te veranderen.
[i]Jah, 't gaat goed; ik slaap goed.
Ik sta paraat wanneer je m'n naam roept.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.[/i]
Ik sta paraat wanneer je m'n naam roept.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.[/i]
Ik accepteer dat ik een loner ben.
Op dinsdag 21 februari 2012 22:30 schreef JoanFranka het volgende:
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
PINGUINS RULEREN!! Dat zijn echt een van de grappigste dieren op aarde hahahaa
Ennuh...het gaat ook meer om de kwaliteit dan kwantiteit hé
Ik bedoel met drie/vier goeie vrienden kun je meer lol hebben dan 40 zogenaamde vrienden waar je niet veel mee gemeen hebt
Ik bedoel met drie/vier goeie vrienden kun je meer lol hebben dan 40 zogenaamde vrienden waar je niet veel mee gemeen hebt
4
Ach, toen ik 20 was had ik ook een vriendengroep van ongeveer 25 man. Gaandeweg is dat geslonken totdat er een stuk of 5 over zijn gebleven. Ik denk dat dat ook wel normaal is, tenminste, ik ken in mijn omgeving niemand van mijn leeftijd die zo'n grote vriendengroep heeft.
je moet jezelf accepteren zoals je nu bent, vanuit dat punt kun je natuurlijk wel aan jezelf blijven werken door bijvoorbeeld een sociale vaardigheidstrainig te volgen ofzo. en andere dingen te doen die goed voor je zijn
ik bedoel met accepteren dus dat het je allemaal wat moeilijker afgaat op sociaal gebied en dat je die vaardigheden van nature niet zo onder de knie hebt
heel vlot zul je niet worden als dat gewoon niet in je zit, maar je hoeft ook niet een ongelukkige loner te blijven
Wow topic-kick
Tja, Ik ben ook een 'Loner'. Of beter ik kanheel goed een loner zijn. En kan me best inleven in verhaal van TS.
Allereerst geloof ik er niet in dat iemand graag alleen wilt zijn. Het blijft toch aan je vreten. Ik ook.
Ik kan heel goed alleen zijn, en heel erg lang ook. Komt omdat ik in verleden niet anders kon.
En heb het mezelf min of meer aangeleerd. maar of ik er vrede mee heb? Nee. T voelt nooit goed.
Ik denk dat het Loner-schap meer te maken heeft met een hardnekkige automatiscme.
iets dat door omstandigheden en jaren van praktiseren, deel van jezelf is geworden.
Ervan af komen is best moeilijk. Mischien wel onmogelijk. Ik denk dat t beste is jezelf te accepteren
en beetje bij beetje proberen te veranderen. Maar helemaal Loner-af zal het nooit meer worden (?)
Wat betreft dat mensen nogsteeds afstand houden. Dat zegt al iets over jou en zeer ws.
wat de oorzaak van jou loner-gedrag is.
Nl. problemen. Ik heb het zelf ook, dat als je jarenlang problmeen hebt gehad, dag in dag uit.
Dan ken je niat anders dán.. Je leeft problemen, je denkt na over problemen. Je hebt het over
problemen. Immers het is iets waar je hart van vol zit. En daar loopt het bij de sprekwoordelijke
mond van over.
En niet alleen bij de mond. Ook in je gedrag. Dat zit er ws. in door jarenlange praktiseren en doen.
En dit is iets waar doorsnee 'normale' mensen gevoelig voor zijn, ze herkennen meteen
dat er iets niet pluis is met jou of dat je niet helemaal lekker in je vel zit.
En aangezien NIEMAND jou problmeen graag aan wilt horen tenzij je drop-dead gorgeous bent
of anderzijds speciaal.
Zul je het toch moeten accepteren dat dat de gang van zaken zijn in het sociale party-wezen.
Mensen kijken nou eenmaal naar de hemel en zoeken naar méér, of iemand speciaal.
Jij bent nogsteeds met je problemen bezig en dat merken ze. Daarom houden ze afstand
(ook om meerdere redenen hoor)
Ik bedoel, kijk mij. Hoe ik hier op fok! post. Wat ik zeg en hoe ik overkom. En hoe mensen daar op reageren.
Ze laten me totaal links liggen en geven geen reet om me. Komt omdat ik niet grappig, speciaal, knap of anderzijds interesaant ben dan enkelt grimmige posts. Willen mensen gewoonweg niet.
Ik geef ze geen ruimte om mij aardig te vinden. Ik jaag ze weg.
Ik jaag Brunette weg, Ik jaag Liefie_ weg. Moonah denkt dat ik blêr als een kind en wil dat ik me als een man gedraag. En de politie houdt me (na veel rare posts en bedreigingen) ws. ook al in de gaten
We kunnen wel een x op MSN een wat chatten hierover ofzo. Als je daar behoefte aan hebt.
Geld ook voor andere mensen die met hetzelfde probleem zitten.
Ideen en ervaring uitwisselen zou wellicht kunnen helpen (al twijfel ik daar wel aan)
Nu ga ik slapen.
[ Bericht 1% gewijzigd door a-child-in-chains op 09-08-2006 02:01:50 ]
Tja, Ik ben ook een 'Loner'. Of beter ik kanheel goed een loner zijn. En kan me best inleven in verhaal van TS.
Allereerst geloof ik er niet in dat iemand graag alleen wilt zijn. Het blijft toch aan je vreten. Ik ook.
Ik kan heel goed alleen zijn, en heel erg lang ook. Komt omdat ik in verleden niet anders kon.
En heb het mezelf min of meer aangeleerd. maar of ik er vrede mee heb? Nee. T voelt nooit goed.
Ik denk dat het Loner-schap meer te maken heeft met een hardnekkige automatiscme.
iets dat door omstandigheden en jaren van praktiseren, deel van jezelf is geworden.
Ervan af komen is best moeilijk. Mischien wel onmogelijk. Ik denk dat t beste is jezelf te accepteren
en beetje bij beetje proberen te veranderen. Maar helemaal Loner-af zal het nooit meer worden (?)
Wat betreft dat mensen nogsteeds afstand houden. Dat zegt al iets over jou en zeer ws.
wat de oorzaak van jou loner-gedrag is.
Nl. problemen. Ik heb het zelf ook, dat als je jarenlang problmeen hebt gehad, dag in dag uit.
Dan ken je niat anders dán.. Je leeft problemen, je denkt na over problemen. Je hebt het over
problemen. Immers het is iets waar je hart van vol zit. En daar loopt het bij de sprekwoordelijke
mond van over.
En niet alleen bij de mond. Ook in je gedrag. Dat zit er ws. in door jarenlange praktiseren en doen.
En dit is iets waar doorsnee 'normale' mensen gevoelig voor zijn, ze herkennen meteen
dat er iets niet pluis is met jou of dat je niet helemaal lekker in je vel zit.
En aangezien NIEMAND jou problmeen graag aan wilt horen tenzij je drop-dead gorgeous bent
of anderzijds speciaal.
Zul je het toch moeten accepteren dat dat de gang van zaken zijn in het sociale party-wezen.
Mensen kijken nou eenmaal naar de hemel en zoeken naar méér, of iemand speciaal.
Jij bent nogsteeds met je problemen bezig en dat merken ze. Daarom houden ze afstand
(ook om meerdere redenen hoor)
Ik bedoel, kijk mij. Hoe ik hier op fok! post. Wat ik zeg en hoe ik overkom. En hoe mensen daar op reageren.
Ze laten me totaal links liggen en geven geen reet om me. Komt omdat ik niet grappig, speciaal, knap of anderzijds interesaant ben dan enkelt grimmige posts. Willen mensen gewoonweg niet.
Ik geef ze geen ruimte om mij aardig te vinden. Ik jaag ze weg.
Ik jaag Brunette weg, Ik jaag Liefie_ weg. Moonah denkt dat ik blêr als een kind en wil dat ik me als een man gedraag. En de politie houdt me (na veel rare posts en bedreigingen) ws. ook al in de gaten
We kunnen wel een x op MSN een wat chatten hierover ofzo. Als je daar behoefte aan hebt.
Geld ook voor andere mensen die met hetzelfde probleem zitten.
Ideen en ervaring uitwisselen zou wellicht kunnen helpen (al twijfel ik daar wel aan)
Nu ga ik slapen.
[ Bericht 1% gewijzigd door a-child-in-chains op 09-08-2006 02:01:50 ]
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
het zit wél in em. Het heeft alleen nooit tijd gehad om te ontwikkelen (zoals bij normale mensen zonder al teveel problemen)quote:Op dinsdag 8 augustus 2006 22:59 schreef vesta het volgende:
heel vlot zul je niet worden als dat gewoon niet in je zit, maar je hoeft ook niet een ongelukkige loner te blijven
En dat problemen gedeelte, dat dat parte speelt, dat kun je er zo uit destileren denk ik. Daar is volgens mijn geen twijfel aan.
Iedereen kan spontaan zijn. Idereen kan blijdschap. voelen.
Dat is volges mij een aangeboren kwaliteit. tenzij je echt stupid, lees sukkel bent.En dan nog.
TS. heeft zijn eigen ontwikkeling verdrongen (zoals ik) en zijn energie gericht op het verwerken van
allerlei andere 'nare' dingen.
Dat denk ik.
[ Bericht 4% gewijzigd door a-child-in-chains op 09-08-2006 02:04:10 ]
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
ACIC, ik vind het zelf heerlijk om met allerlei soorten mensen en culturen contact te hebbenquote:Op woensdag 9 augustus 2006 01:53 schreef a-child-in-chains het volgende:
Wow topic-kick
Ik geef ze geen ruimte om mij aardig te vinden. Ik jaag ze weg.
Ik jaag Brunette weg, Ik jaag Liefie_ weg. Moonah denkt dat ik blêr als een kind en wil dat ik me als een man gedraag. En de politie houdt me (na veel rare posts en bedreigingen) ws. ook al in de gaten
Maar zoals je begrijpt, wil ik daar bij niet onterecht afgezeken worden of een lading nonsense over me heen krijgen, dat wil niemand.
Als je je er zelf van bewust bent dat je mensen wegjaagt, waarom ga je ermee door? Als je mensen onbewust wegjaagt kan ik het enigzins begrijpen, maar zoals je hierboven post, lijkt het alsof je het zelf in de gaten hebt.
4
Waarom handeld alles en iedereen met de gedachten hoe andere daarop reageren.
Dus accepteer jezelf en heb schijt (met mate) op de rest van onze belachelijke samenleving.!
Dus accepteer jezelf en heb schijt (met mate) op de rest van onze belachelijke samenleving.!
up in the morning, out on the job
i work like the devil for my pay
i know that lucky old sun, has nothing to do
but to roll around heaven all day.
i work like the devil for my pay
i know that lucky old sun, has nothing to do
but to roll around heaven all day.
gewoon kwaad. je studeert toch psychologie of niet?quote:Op woensdag 9 augustus 2006 13:17 schreef Brunette het volgende:
[..]
ACIC, ik vind het zelf heerlijk om met allerlei soorten mensen en culturen contact te hebben
Maar zoals je begrijpt, wil ik daar bij niet onterecht afgezeken worden of een lading nonsense over me heen krijgen, dat wil niemand.
Als je je er zelf van bewust bent dat je mensen wegjaagt, waarom ga je ermee door? Als je mensen onbewust wegjaagt kan ik het enigzins begrijpen, maar zoals je hierboven post, lijkt het alsof je het zelf in de gaten hebt.
weetje niet hoe dat in mekaar steekt? Als jeje niet begrepen voelt en mensen gaan bij voorbaat al
schreeuwend op je reageren, rest er niets anders op dan schreeuwend terrug te doen.
ik vind mensen voorals nog egoistisch, zelf ingenomen. kunnen zich niet inleven in anderen (al
beweren ze van wel) Ze reageren al negatief op terwijl ze niet (kunnen) begrijpen wat mijn situatie is. Hoe dat is.
Als je dat zo een tijdlang meemaakt wordt je ook wel bitter hoor. als jeje niet begrepene voelt.
Dat is best wel kut. Dan voel jeje een 'Loner'. Je staat er alleen voor. En niemand die zoiets echt
leuk vind om mee te maken.
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Nee, dat ga ik vanaf augustus studerenquote:Op woensdag 9 augustus 2006 17:18 schreef a-child-in-chains het volgende:
[..]
gewoon kwaad. je studeert toch psychologie of niet?
weetje niet hoe dat in mekaar steekt? Als jeje niet begrepen voelt en mensen gaan bij voorbaat al
schreeuwend op je reageren, rest er niets anders op dan schreeuwend terrug te doen.
ik vind mensen voorals nog egoistisch, zelf ingenomen. kunnen zich niet inleven in anderen (al
beweren ze van wel) Ze reageren al negatief op terwijl ze niet (kunnen) begrijpen wat mijn situatie is. Hoe dat is.
Als je dat zo een tijdlang meemaakt wordt je ook wel bitter hoor. als jeje niet begrepene voelt.
Dat is best wel kut. Dan voel jeje een 'Loner'. Je staat er alleen voor. En niemand die zoiets echt
leuk vind om mee te maken.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit schreeuwerig op jou gereageerd heb, zoiets kan niet eens op een digitale forum
Misschien dat ik bepaalde dingen, die jij gepost hebt een beetje raar gevonden heb en er een beetje te direct op gereageerd heb (maar ik geef mijn mening altijd vrij direct, zodat mensen weten waar ze aan toe zijn ), maar om jouw persoon compleet belachelijk te maken of de grond in te trappen, heb ik nooit gedaan en zal dat ook bij niemand doen.
Ik weet wel van welke user jij een kloon bent, want dat herken ik gewoon. (niet dat ik dat hier bekend ga maken ofso.)
4
Ik vind jou niet bepaald als een loner over komenquote:Op woensdag 15 maart 2006 21:07 schreef dawg het volgende:
[..]
Was meer uit ervaring gesproken. Ik vind mezelf -tot op zekere hoogte- ook een loner. Ik heb er alleen geen problemen mee. Dus niet zeiken.
Voor mij ben jij echt zo'n easy going persoon, die het met iedereen kan vinden
4
ach, wat is een loner?quote:Op woensdag 9 augustus 2006 17:38 schreef Brunette het volgende:
Ik vind jou niet bepaald als een loner over komen
Voor mij ben jij echt zo'n easy going persoon, die het met iedereen kan vinden
ik beschouw mezelf als een einzelganger...kan goed alleen zijn en vind het ook prettig om alleen te zijn. Zou haast zeggen dat ik het nodig heb om regelmatig alleen te zijn...maar tegelijkertijd maak ik makkelijk genoeg contact en heb ik genoeg vrienden...heb gewoon wat minder behoefte aan sociale contacten dan veel anderen...
Give a man a fire and he'll be warm for a day. Set a man on fire and he'll be warm for the rest of his life.
Ben je al begonnen aan je studie jaja augustus?quote:Op woensdag 9 augustus 2006 17:38 schreef Brunette het volgende:
[..]
Ik vind jou niet bepaald als een loner over komen
Voor mij ben jij echt zo'n easy going persoon, die het met iedereen kan vinden
Seriously easy going trouwens.
[ Bericht 15% gewijzigd door dawg op 09-08-2006 20:09:54 ]
Ik heb zelf nooit echt vrienden gehad en momenteel nog niet eigenlijk. Dit komt mede doordat ik heel selectief ben. Als iemand te onbeschoft zich gedraagt bijv. dan hoef ik zo iemand al niet meer als vriend(in)
Ik ontwikkel heel snel een soort afkeer tegenover mensen, nou ja afkeer is een groot woord maar gewoon dat ze mij snel tegen staan.
In het 'vriendengroepje' waar ik nu zit wordt heel veel geroddeld, dus 100% zeker ook over mij. 1 jongen word voortdurend buitengesloten de laatste tijd waardoor ik eigenlijk iedereen ben gaan verachten eigenlijk.
Ik heb namelijk een gruwelijke hekel aan mensen die denken dat ze beter zijn dan een ander alleen maar omdat hun aantrekkelijker denken te zijn of het beter voor elkaar hebben.
Het liefst zou ik het zo willen hebben dat je zeg maar mensen kon deleten uit je geheugen, nu denken jullie misschien dat ik vaak gekwetst ben maar dat is absoluut niet het geval.
Waar ik echter op doel is dat je het zo kon regelen dat het was alsof je die mensen niet kon en dus als je geen interesse er in hebt ze niet toelaat in je leven. sorry als het beetje vaag klinkt.
Misschien is het duidelijker met dit vb: stel je kan met iemand goed opschieten en je gaat vaker wat met die persoon ondernemen dan groei je langzaam in zo'n vriendenkring.
Alleen nu in mijn geval mag ik 75% van die vriendenkring niet, als ik eerlijk ben voor mijzelf.
Wat het nu zo gecompliceerd maakt is dat het zo moeilijk is om je hieruit los te maken en je eigen wil te volgen.
Ik ontwikkel heel snel een soort afkeer tegenover mensen, nou ja afkeer is een groot woord maar gewoon dat ze mij snel tegen staan.
In het 'vriendengroepje' waar ik nu zit wordt heel veel geroddeld, dus 100% zeker ook over mij. 1 jongen word voortdurend buitengesloten de laatste tijd waardoor ik eigenlijk iedereen ben gaan verachten eigenlijk.
Ik heb namelijk een gruwelijke hekel aan mensen die denken dat ze beter zijn dan een ander alleen maar omdat hun aantrekkelijker denken te zijn of het beter voor elkaar hebben.
Het liefst zou ik het zo willen hebben dat je zeg maar mensen kon deleten uit je geheugen, nu denken jullie misschien dat ik vaak gekwetst ben maar dat is absoluut niet het geval.
Waar ik echter op doel is dat je het zo kon regelen dat het was alsof je die mensen niet kon en dus als je geen interesse er in hebt ze niet toelaat in je leven. sorry als het beetje vaag klinkt.
Misschien is het duidelijker met dit vb: stel je kan met iemand goed opschieten en je gaat vaker wat met die persoon ondernemen dan groei je langzaam in zo'n vriendenkring.
Alleen nu in mijn geval mag ik 75% van die vriendenkring niet, als ik eerlijk ben voor mijzelf.
Wat het nu zo gecompliceerd maakt is dat het zo moeilijk is om je hieruit los te maken en je eigen wil te volgen.
niet het vallen is falen maar het weigeren om op te staan
Helemaal niet vaag. Maar als je ze niet had gekend dan waren ze nog zo als ze nu zijn.quote:Op woensdag 9 augustus 2006 20:40 schreef shutterspeed het volgende:
Ik heb zelf nooit echt vrienden gehad en momenteel nog niet eigenlijk. Dit komt mede doordat ik heel selectief ben. Als iemand te onbeschoft zich gedraagt bijv. dan hoef ik zo iemand al niet meer als vriend(in)
Ik ontwikkel heel snel een soort afkeer tegenover mensen, nou ja afkeer is een groot woord maar gewoon dat ze mij snel tegen staan.
sorry als het beetje vaag klinkt.
En ws. had je andere mensen leren kennen die je anderzijds ook niet mocht.
Logischerwijs is het hun leven en hun perogative. Dat za iedereen je vertellen.
Maar eigenlijk is het best moeilijk idd.
Ikzelf kan mensen ook heel snel verachten om hoe ze zijn.
Het ergste is, dat ik mesnen zo kan minachten dat ik afentoe merk dat ik JUIST
wordt zoals hun. Ik dacht dat ik dingen overnam van mensen die ik niet mocht.
Sorry als dat een beetje vaag klinkt.
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Maar dat wil niet zeggen dat je het nooit zult verkrijgen. Oké het heeft wel tijd en energie nodig, maar geloof me, je kunt er heus wel iets aan doen. Zeker, omdat je er niet mee wilt blijven leven en je er ongelukkig door voelt. Misschien dat je je wat meer moet openstellen voor mensen en ja zodra je je openstelt ben je op je kwetsbaarst (en je kan gekwetst worden) en het is zeker wel de moeite waard. Als je het niet probeert weet je het niet dus beter het zekere voor het onzekere nemen, toch?quote:Op woensdag 9 augustus 2006 01:56 schreef a-child-in-chains het volgende:
[..]
het zit wél in em. Het heeft alleen nooit tijd gehad om te ontwikkelen (zoals bij normale mensen zonder al teveel problemen)
En dat problemen gedeelte, dat dat parte speelt, dat kun je er zo uit destileren denk ik. Daar is volgens mijn geen twijfel aan.
Iedereen kan spontaan zijn. Idereen kan blijdschap. voelen.
Dat is volges mij een aangeboren kwaliteit. tenzij je echt stupid, lees sukkel bent.En dan nog.
TS. heeft zijn eigen ontwikkeling verdrongen (zoals ik) en zijn energie gericht op het verwerken van
allerlei andere 'nare' dingen.
Dat denk ik.
4
Ja daar heb je gelijk in. Ik merk ook wel dat er maar heel weinig mensen zijn die ik echt mag, die echt in mijn straatje passen. Net alsof ik zeg maar de negatieve kanten van iemand uitvergroot, waardoor er vanzelfsprekend weinig mensen overblijven waar je je echt prettig bij voelt.quote:Helemaal niet vaag. Maar als je ze niet had gekend dan waren ze nog zo als ze nu zijn.
En ws. had je andere mensen leren kennen die je anderzijds ook niet mocht.
niet het vallen is falen maar het weigeren om op te staan
Als je je daar bewust van bent dan je kan je dat toch veranderen of niet?quote:Op vrijdag 11 augustus 2006 20:51 schreef shutterspeed het volgende:
[..]
Net alsof ik zeg maar de negatieve kanten van iemand uitvergroot, waardoor er vanzelfsprekend weinig mensen overblijven waar je je echt prettig bij voelt.
|
|
