Loner blijven?

Waarom ben je een loner? Waarom denk je dat het zo is dat je andere mensen afstoot? Waarom voel je je afgewezen door anderen? Op welke manier pas je je aan? Welke aspecten van jezelf bevescht je?

Een post met alleen maar vragen en zonder antwoorden, maar hopelijk heb je iets aan de antwoorden die je zelf gaat geven.

Volgens mij moet je jezelf hoe-dan-ook eerst zélf accepteren. Of anderen je dan accepteren of niet is dan in zijn geheel niet meer relevant. Omdat er dan werkelijk ineens ook mensen zijn/komen die je wél accepteren, maar zal 'aanpassen' ook niet zo'n moeilijke opgave meer zijn voor je.

quote:

Op zaterdag 4 februari 2006 23:46 schreef Woessssj het volgende:
Volgens mij moet je jezelf hoe-dan-ook eerst zélf accepteren. Of anderen je dan accepteren of niet is dan in zijn geheel niet meer relevant. Omdat er dan werkelijk ineens ook mensen zijn/komen die je wél accepteren, maar zal \'aanpassen\' ook niet zo\'n moeilijke opgave meer zijn voor je.

Daar zit denk ik een hoop waarheid in. Wanneer je jezelf niet accepteert zul je (al dan niet onbewust) jezelf anders voordoen dan je bent. Eventuele mensen die je dan als dusdanig accepteren die accepteren nog steeds niet jou, terwijl er maar weinig mensen zijn die jouw werkelijke "ik" accepteren en ook nog eens door je alter ego heen prikken..

Maar wat is jezelf accepteren dan precies?

quote:

Op zaterdag 4 februari 2006 23:48 schreef Alicey het volgende:

[..]
Maar wat is jezelf accepteren dan precies?

Blij zijn met jezelf!

Dat jij de waarde van jouzelf bepaald, negatief én positief. En daar gedrag aan vast kan knopen.

_{Mijn verklaring voor accepteren}

gewoon jezelf zijn
en wat mensen zoeken die mensen hetzelfde denken als jij -als je 5 'looners' samen zet, zijn het dan nog 'looners'?
je ziet er ook niet lelijk uit, no worries
wel es afspreken, als je niets doet, gebeurt er ook niets he

En je bent ook nog een heumeu!

quote:

Op zaterdag 4 februari 2006 23:59 schreef releaze het volgende:

[..]

Geloof mij maar, als jij jezelf accepteert, heb je deze hoofdbrekers niet meer. Jij leeft zo te lezen in de omgekeerde wereld. 'Als ik zo doe, dán word ik geaccepteerd'
Terwijl het andersom moet zijn. 'Als ik mezelf accepteer, dan dóe ik het zo...

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:04 schreef releaze het volgende:

[..]

een bi
vreemd genoeg heb ik daar totaal geen problemen mee gehad, accepteren van lesbische gevoelens.

Had je beter denk ik gelijk in de OP kunnen vermelden.

Maar als je een loner bent is het toch moeilijk jezelf te zijn, hoe raar het ook klinkt. Je wilt stiekem toch wel ergens bij horen en daarbij wordt je toch deels gevormt door je omgeving. Je gaat je anders voor doen bij mensen waarvan jij denkt goh die wil ik wel als vriend hebben, en dat werkt niet.

als ik het goed begrijp ervaar je 'het probleem' als zijnde dat jij niet interessant genoeg voor mensen bent om een vriendschappelijke relatie mee op te bouwen?

daar kan ik moeilijk een oordeel over geven natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen bestaan die dusdanig oninteressant zijn dat werkelijk helemaal niemand ze ook maar iets te melden heeft op enig niveau. dat het lastiger kan zijn als je buitengewone interesses of misschien niet zoveel interesses hebt kan ik me voorstellen, maar onmogelijk is het nooit naar mijn idee.

quote:

Op zaterdag 4 februari 2006 23:59 schreef releaze het volgende:

[..]

Die vragen heb ik allemaal al voor mezelf beantwoord, worden beantwoord door de mensen om me heen, letterlijk. Het is een lange lijst. Ik was eerst een topic met een voorbeeld aan het schrijven, maar ik had zoiets van, nee, dat hoeft niet uitgelegd te worden, ik heb het helder voor mezelf.

Hmm.. Maar kennelijk toch niet helemaal. Anders was deze topic er niet geweest. Toch?

quote:

Ik ben constant bezig mezelf te leren doorgronden. Door het doorgronden leer ik mn vluchtwegen etc kennen, herkennen, manipuleren, aanpassen en internaliseren. Maar ik leer mezelf er niet door accepteren. Het manipuleren en aanpassen werpt ook geen vruchten af, het zit gewoon heel diep, en ik denk dat het voor een groot deel ook gewoon te maken heeft met het feit dat ik me al 24 jaar niet accepteer zoals ik ben.

Weet je ook wel zeker dat je al je vluchtwegen leert kennen? Veel vluchtwegen zitten zo onbewust, dat het echt erg lang duurt eer je ze leert kennen als vluchtweg! Wat zou je graag aan jezelf veranderen? Wat accepteer je niet aan jezelf, en als dat anders zou zijn zou je je wel accepteren?

quote:

Ik zit met het dilemma, kies ik voor mezelf, of kies ik voor het aanpassen naar een ander?
[quote]

Soms het ene, en soms het andere. Het is nogal persoonlijk wat je kiest in een gegeven situatie. Ik pas mezelf vaak aan anderen, maar vaak doe ik dat ook niet, ondanks het feit dat ik anderen er pijn mee doe. Wanneer ik er over nadenk kom ik vaak tot de conclusie dat ik die laatstgenoemde gevallen ook niet wil veranderen, omdat daarmee "mezelf" in het geding komt.

[quote]
Voor mezelf kiezen, dat is mijn grondinstelling, daar waar ik me het prettigst bij voel, daar waar ik groei, daar waar ik me zeker voel. Voor een ander kiezen, dat is vele malen moeilijker, onprettiger en brengt een ongelukkig gevoel bij me op, wat groei en zekerheid verhindert, maar het is een eigenschap die de maatschappij van me verwacht, een eigenschap die ik moet beheersen voor in de toekomst. Maar dan blijf ik vechten, constant, met mezelf. Wil ik dit? Is dit \"het\" waard?

Nee, dat is het niet waard. Ik ben zelf pas echt gaan leven op het moment dat ik ging leven op de manier zoals ik me goed en prettig voelde, en toen ik vooral ging proberen aan mezelf te voldoen, en pas in de tweede plaats aan datgene wat een maatschappij van mij verwacht. Ik heb het gevoel dat ik inmiddels een redelijke middenweg heb gevonden. Ik voel me goed, en ben er ook voor sommige anderen. Misschien dat je ook eens gewoon moet proberen voor jezelf te leven en zien waar het schip strandt. Misschien kom je ook wel net daar waar je zijn wilt.

quote:

Dat is het vraagstuk waar ik me de komende tijd mee ga bezig houden. Weer een deel doorgrondingsproces.

Ik denk dat je minder moet denken, en meer moet doen.

quote:

(overigens vind ik het heerlijk om zo mn kop over mn persoonlijkheid te breken)

Je bent je er wel van bewust dat er wel eens veel duidelijk kan worden wat misschien beter niet duidelijk had kunnen worden?

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:02 schreef releaze het volgende:

[..]

nee, het is niet blij zijn met jezelf. dat is meestal wel een van de symptomen.
ik denk eerder zeker worden van jezelf, achter jezelf kunnen staan. onzekerheden kunnen relativeren en ermee kunnen werken. objectief naar jezelf kunnen kijken.

eigenlijk zijn het allemaal symptomen van zelfacceptatie.

ook gelukkig en ongelukkig over bepaalde dingen kunnen zijn zonder jezelf onmiddelijk af te rekenen horen daarbij.

Ik denk dat je hiermee toch aardig dicht in de buurt van de kern zit. Zelfacceptatie is imo een combinatie van datgene veranderen in jezelf wat je niet zint en kunt veranderen, en voor de rest accepteren dat die eigenschappen deel van je uit maken, en ze als deel van jezelf zien.

Mijn gevoel zegt ook dat jij helemaal geen loner hoeft te zijn.. je bent gewoon heel erg met jezelf bezig.... denk ik?

Kies er dan voor een tijdje echt alleen te leven. Op den duur ga je vanzelf wel weer mensen opzoeken en gedraag je jezelf zoals je wilt.

Ik heb tijdens m'n vakantie in Praag ook eerst 1.5 week lang overdag alleen rondgehobbeld. Daarna begon ik toch meer met de anderen mee te doen. Ik accepteer nu ook van mezelf dat ik sociale settings niet direct de meest gezellige uithang vanaf het begin. Pas als ik me later op me gemak ga voelen, kom ik vanzelf wel los.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:09 schreef Alicey het volgende:

[..]

Ik denk dat je hiermee toch aardig dicht in de buurt van de kern zit. Zelfacceptatie is imo een combinatie van datgene veranderen in jezelf wat je niet zint en kunt veranderen, en voor de rest accepteren dat die eigenschappen deel van je uit maken, en ze als deel van jezelf zien.

Jij gaat een klein stapje te snel naar mijn idee..Acceptatie is echt alléén je erbij neerleggen dat het zo is, en dat het okay is dat het zo is. Negatief óf positief. Pas als je het geaccepteerd hébt, het onder ogen bent gekomen kun je er iets verder mee doen. Of je maakt die keuze NIET, want je hebt jezelf immers geaccepteerd.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:16 schreef Woessssj het volgende:

[..]

Jij gaat een klein stapje te snel naar mijn idee..Acceptatie is echt alléén je erbij neerleggen dat het zo is, en dat het okay is dat het zo is. Negatief óf positief. Pas als je het geaccepteerd hébt, het onder ogen bent gekomen kun je er iets verder mee doen. Of je maakt die keuze NIET, want je hebt jezelf immers geaccepteerd.

Je zou het inderdaad meer kunnen zien als de weg er naar toe.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:18 schreef Alicey het volgende:

[..]

Je zou het inderdaad meer kunnen zien als de weg er naar toe.

Okay, dat kán idd.

Ik heb alleen ook wel eens een naar trekje van mijzelf geaccepteerd, het vervolgens van mezelf begrepen en er niks aan veranderd. Waarom niet? Waarom wél eigenlijk... ik vind het okay zo, en anderen storen zich er niet aan.. Juist omdát ik het accepteer van mezelf..

Om maar even de goede kant van accepteren, zónder verandering, toe te lichten.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:23 schreef Woessssj het volgende:

[..]

Okay, dat kán idd.

Ik heb alleen ook wel eens een naar trekje van mijzelf geaccepteerd, het vervolgens van mezelf begrepen en er niks aan veranderd. Waarom niet? Waarom wél eigenlijk... ik vind het okay zo, en anderen storen zich er niet aan.. Juist omdát ik het accepteer van mezelf..

Die trekjes heb ik ook veel van mezelf. Al verbaas ik me er soms wel over dat ik er niets mee doe. Dat hoort immers niet.

quote:

Om maar even de goede kant van accepteren, zónder verandering, toe te lichten.

Het was me duidelijk hoor. In de praktijk denk ik echter dat he nooit puur op 1 manier iets bereikt. Het is altijd een wisselwerking, en zelfacceptatie komt deels tot stand doordat je jezelf in een positie manouvreert dat je dat kan.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:25 schreef Alicey het volgende:

[..]

Die trekjes heb ik ook veel van mezelf. Al verbaas ik me er soms wel over dat ik er niets mee doe. Dat hoort immers niet.

Opgelegd door de kerk, de maatschappij, ouders ( dit zijn voorbeeldjes mensen)... en uiteindelijk ook door jezelf. Regeltjes regeltjes regeltjes.. want anders functioneer je niet in de grote boze wereld.. haha!

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:26 schreef releaze het volgende:

[..]

ik weet ook zeker dat ik niet mn hele persoonlijkheid ken met al mn vluchtwegen en manieren van doen en ik denk ook niet dat ik dat ik daar allemaal achter zal komen in mn leven, maar ik ben er wel vaak mee bezig, omdat ik tegen problemen aanloop waarvan ik zoiets heb van \\\"Huh?\\\"
Dit is er een van

Herkenbaar.

quote:

Goed, een voorbeeld. Een paar weken geleden op stage werd mij verteld dat ik niet goed in groepsverband aan het functioneren was. Ik schrikken. Ik wist wel dat het zo was, al een tijdje, maar om er toch weer mee geconfronteerd te worden.. En ik deed zo mn best :\\\')
Maar mn stagebegeleidster legde me prima uit waarom dat zo was, mn zogenoemde blinde vlek. Ik ben ontzettend zelfstandig ingesteld, dat ik nieteens stil sta bij het feit dat sommige dingen gewoon beter verlopen wanneer er gecommuniceerd wordt! En ze noemde een aantal voorbeelden.
Dat was een gigantische eye-opener en zeker iets waar ik WEL aan wil werken! Vooral op het gebied van werk/stage.

Dit is trouwens iets wat ik erg herken. Het is hier proberen een groter geheel te zien, en te kijken in hoeverre je jouw rol daarin aan kunt passen om het beter gestroomlijnd te laten lopen. Dit is overigens imo vooral een zakelijke situatie, en daar is het ook leren om je eigen persoon opzij te zetten, en een zakelijke aanpak te kiezen..

quote:

Maar ik zat me ook te bedenken dat die zelfstandigheid me parten speelt wanneer het op ander groepswerk aankomt. Ik kan wel gezellig makkelijk babbelen met anderen en me dr een beetje in interesseren, maar wanneer ik die uberzelfstandige grondhouding aanhoudt, dan komt er natuurlijk nooit verandering in!

Ook hier is het weer een beetje balans.. Alles zelfstandig doen is niet goed, voor alles afhankelijk zijn ook niet. Wat heb je te verliezen wanneer je een deel aan anderen over laat? Wanneer ze hun best doen niets toch?

quote:

En ik zat me dus ook te bedenken, ik ben al jaren zelfstandig. Al vanaf ik het me kan herinneren zit het zelfstandige in me (mn ouders kunnen dat beamen :\\\') ). Ik zou, gevoelsmatig, nooit minder zelfstandig kunnen zijn, en dat moet ook niet mn doel zijn, maar ik kan wel oefenen met het vervullen van behoeftes van anderen.

Op dit gebied zie ik t.o.v. mezelf vooral dat zelfstandigheid voor mij voor een groot deel een ongelofelijke drang is geweest om mezelf te bewijzen. Juist doordat ik mezelf niet accepteerde vond ik het nodig om mezelf op velerlei gebieden te bewijzen, en daardoor volledig zelf en zelfstandig alles te doen wat daarmee te maken had.. Ik ben daar tegenwoordig iets van terug gekomen. Ik kan anderen vertrouwen en iets aan anderen over laten. Wel is het zo dat wanneer iets niet naar mijn wens gaat of wanneer ik onvoldoende vertrouwen heb ik alsnog alles naar mezelf toe trek.

Bovenstaande gaat dan puur over mijn persoonlijkheid, en zegt verder niets over jou. Voor jou is het misschien wel interessant om na te gaan in hoeverre je zelfstandigheid "echt" is, en in hoeverre het vluchtgedrag is.

quote:

Wat wil ik zeggen...
Ik zie het in \\\"veranderingsaanpak\\\" zeg maar, altijd zwart wit. En er is maar één optie, je past je helemaal aan. Vanuit de gedachte, zoals ik NU ben, is het niet goed. Maar er is een andere optie, vanuit de gedachte zelfacceptatie. Zoals ik nu ben is goed, maar het kan veel beter.

Niet altijd hoeft het veel beter. Sommige dingen kun je simpelweg accepteren. Je kunt bepaalde aspecten van je persoonlijkheid indelen in goed en verkeerd. Je kunt het ook simpelweg als diversiteit zien, en ik denk dat dat vaak wel een goede insteek is. Misschien praat ik hiermee wel mijn eigen tekortkomingen goed, maar misschien moet je dat dan ook wel anders zien.

quote:

Ja, dat was mn gedachte ook. En dat maakt het het proberen ook waard

*lol* dat komt wel. Ik moet ideeen altijd eerst op me laten inwerken voordat ik er voor de volle 100% voor ga. Vooral zoiets

Ook weer herkenbaar. :') Gewoon doen is soms zoooo moeilijk. :')

quote:

hehe ik heb geen flauw idee waarover je het hebt Leg eens uit als je wilt?

Sommige dingen, zoals persoonlijkheidskenmerken, vraag je je wel eens van af of het nu echt een voordeel is om het te kennen.

Releaze, ik denk in dat voorbeeld wat je nét vertelde heel duidelijk de regel geldt: bewustwording is de verandering op zich..

Óf, vanuit je persoonlijkheid, zit je qua stage/werk in de verkeerde richting.. ( Woesssjj neemt een zijweggetje)

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:36 schreef Woessssj het volgende:

[..]

Opgelegd door de kerk, de maatschappij, ouders ( dit zijn voorbeeldjes mensen)... en uiteindelijk ook door jezelf. Regeltjes regeltjes regeltjes.. want anders functioneer je niet in de grote boze wereld.. haha!

Spijker op de kop inderdaad. Ik accepteer iemand die mijn meerdere is als mijn meerdere. Maar dat mag niet van de maatschappij. Ik moet zelfstandig, sterk en onafhankelijk zijn. :') wat nu?

Ach, de mensen zijn allemaal erg op zichzelf momenteel!
Kom op dit ligt niet aan jou hoor,..
dat is de tendens momenteel

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:39 schreef Alicey het volgende:

[..]

Spijker op de kop inderdaad. Ik accepteer iemand die mijn meerdere is als mijn meerdere. Maar dat mag niet van de maatschappij. Ik moet zelfstandig, sterk en onafhankelijk zijn. :\') wat nu?

Nu zul je jezelf moeten accepteren hoor. En jezelf de vraag moeten stellen of jij er iets aan wilt veranderen, om te kunnen functioneren verder.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:43 schreef Woessssj het volgende:

[..]

Nu zul je jezelf moeten accepteren hoor. En jezelf de vraag moeten stellen of jij er iets aan wilt veranderen, om te kunnen functioneren verder.

Ik wil er ook niks aan veranderen, en eigenlijk accepteer ik mezelf op dat gebied gewoon. Maar was even een voorbeeldje van maatschappelijk ongewenst gedrag vertonen.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:43 schreef Indirah het volgende:
dat is de tendens momenteel

Klopt ook, maar maakt het probleem niet minder moeilijk voor sommigen die daar geen draai in kunnen vinden.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:42 schreef releaze het volgende:

[..]

ik heb jarenlang echt alléén geleefd. het probleem bij mij is juist dat ik mensen niet bij me kan, of wil houden. ik kan het voor een korte duur, maar niet al te intensief. wanneer het contact afgebroken wordt, om wat voorn reden dan ook, dan sta ik snel weer op eigen benen.
ik kan daar giga over gaan balen, zoals ik dat nu al jaren lang doe,
maar ik kan het ook gewoon accepteren dat ik zo ben.

Waarom baal je er van dat je na afgebroken contact weer snel op eigen benen verder gaat?

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:44 schreef Alicey het volgende:

[..]

Ik wil er ook niks aan veranderen, en eigenlijk accepteer ik mezelf op dat gebied gewoon. Maar was even een voorbeeldje van maatschappelijk ongewenst gedrag vertonen.

Hhaha juistem! Daar draait het toch om?!
en over dat tendens nog even.. eigenlijk is dát dus die maatschappij waar we het over hebben, die ons regeltjes oplegt.. en dat klopt dus echt.. "iedereen een loner dus ik ook maar?" Dát is dus de issue waar het hier over gaat, juist voor iemand die daar niet in aarden kan en zich afvraagt of ze iets voor zichzelf eraan kan veranderen of niet.

Euhm... ja?

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:49 schreef Woessssj het volgende:

[..]

Hhaha juistem! Daar draait het toch om?!
en over dat tendens nog even.. eigenlijk is dát dus die maatschappij waar we het over hebben, die ons regeltjes oplegt.. en dat klopt dus echt.. \"iedereen een loner dus ik ook maar?\" Dát is dus de issue waar het hier over gaat, juist voor iemand die daar niet in aarden kan en zich afvraagt of ze iets voor zichzelf eraan kan veranderen of niet.

Euhm... ja?

Maar de maatschappij, dat ben jij.. Ook in dit licht niet verkeerd om bij stil te staan.

Als ik het allemaal een beetje zo overdenk, dan heb ik meer het idee dat TS vaak alleen is geweest, vroeg zelfstandig moest zijn en dat nogsteeds moet zijn van zichzelf.. Maar onderwater gaat er wat borrelen nu er wat gezegd is van die zelfstandigheid.. Het gevoel hebben het masker té hoog te hebben..Andere mensen niet te kunnen 'zien'.. niet genoeg te 'hebben' om te geven..

Dit heeft natuurlijk niet zoveel met de maatschappij te maken, maar met je eigen gevoel over jezelf.. en volgens mij is dat weldegelijk iets waarmee je iets kan zodra je het bewust bent van jezelf..

Ja, zo te lezen zat ik aardig in de richting...

Het is niet leuk je ineens te moeten beseffen dat je heel erg lang zelfstandig bent geweest omdat het je opgelegd werd, en er nu de rotte vruchten van plukt. Het heeft alleen ook zo enorm veel positieve kanten, dat zelfstandig zijn. De kunst is om zachter te worden, en mensen toe te laten, te genieten van wat je 'nu' overkomt en het binnen te laten. Je hoeft je niet radicaal sociaal om te scholen hoor.. het is echt een kwestie van oefenen, door héél af en toe je pantsertje iets omlaag te doen..

quote:

Op zondag 5 februari 2006 01:06 schreef releaze het volgende:

[..]

dank je wel voor de verwoording, ik denk ook wel dat het zo in elkaar zit.

Ik herken het denk ik ook wel.. To see one is to know one!

Dat was dan 50 euro

Volgens mij is die kruising van jou ineens veranderd in een rotonde, met allerlei uitwegen..
Gewoon omdat je voor jezelf veel meer mogelijkheden hebt dan dit..

Zit jezelf niet zo op de kop hoor.. ook dit móet allemaal niet.. ga maar rustig een poosje rondjes rijden! Zacht zijn naar jezelf.. klinkt misschien heel erg bleeeegh, maar je weet zelf immers ook dat dát het beste voelt!

Ik ga slapen!

quote:

Op zondag 5 februari 2006 01:04 schreef releaze het volgende:

[..]

Over de maatschappij kan ik ook uren filosoferen en het roept altijd weerstand bij me op. Voor de huidige maatschappij moet je zon beetje een kloon van elkaar zijn, voor \\\"afwijkend gedrag\\\" is er geen plek. Ik merk het overal, in welk gezelschap ik ook kom, je, of in dit geval ik, lig gewoon heel snel buiten de boot. M\\\'n capaciteiten worden moeizaam aangeschreven tenzij ik ook naadloos in de groep pas of ik me daaraan kan aanpassen.
Ik vind dat heel erg jammer want ik ben ongelooflijk eigenwijs en niet per se op een negatieve manier. Ik heb een hele lading capaciteiten in huis die ik met moeite in kan zetten omdat ik me in eerste instantie moet aanpassen aan wat alle anderen van me verwachten. Geef me speling en ik bloei op, kan ik me voor meer dan 100% geven.

Maar dat kan helaas niet.

Oh en nog even snel hierover.. ook dit moet je accepteren. That's life. Niet iedereen is zo wijs als jij dat jij al begrijpt hoe het kan dat jij 'functioneert of niet' in deze maatschappij.

Zie dat als een voorrecht! Die dingen waar jij tegenaanstoot krijg je helaas daarbij kado! En die zul je moeten relativeren ( wat je al heel goed doet) en dán is het soms lonely at the top..

Toch?

Ik herken mezelf er behoorlijk in.
Sociaal gezelschap heb ik wel edoch blijf ik een loner.

Ik dwing mezelf bijna tot acceptatie van dit label maar ik begin er bijna mee te leven.

Ik ben ook wel een beetje een moeilijk iemand. Aan de ene kant blaat ik een end weg, aan de andere kant duurt het lang voor ik mijn plek gevonden heb in een groep, en vinden mensen me afstandelijk en kil, zo gaf m'n baas laatst aan geen hoogte van me te kunnen krijgen, dat soort dingen hoor ik vaak. Soms kwetst dat me, want ik doe enorm m'n best om op dit niveau sociaal te kunnen functioneren, maar aan de andere kant ben ik er voor mezelf tevreden mee. Ik denk dus dat dat zeker het belangrijkste is. Als anderen niet willen heb je altijd jezelf nog, dus kun je maar beter zorgen dat je jezelf in ieder geval aardig vindt. Ik denk ook dat als je jezelf accepteert en jezelf niet meer heel erg inspant om leuk en interessant gevonden te worden, dat mensen ook weer anders tegen je aan gaan kijken.

Je moet niet in een groep gaan stappen en dan een gaatje zoeken waar jij nog in past, je moet gewoon jezelf zijn en een plekje maken. En dat mensen op verschillende manieren binnen een groep functioneren is zeker zo. Sommige mensen zouden nooit tevreden kunnen zijn met de positie die ik inneem. Ik ben al blij met de acceptatie die er nu is op bijv. mijn werk. Gewoon dat je aan elkaar gewend raakt, en normaal (zelfs gezellig) kunt werken.
Ik vind het knap dat je je biseksualiteit zo kon accepteren. Daar heb ik dus tien jaar over gedaan (en irl praat ik er nog amper over). Dat ik een loner ben, tja. Dat accepteren ging bij mij makkelijker. Ik had al snel door dat mijn klasgenootjes mij alleen wisten te vinden als ze wat nodig hadden, en stopte dus al snel met dingen doen om 'erbij te horen'. Ik heb toen heel duidelijk voor mezelf gekozen. En hoe meer ik dat deed, hoe makkelijker het was om vrienden te maken. Je moet er zijn voor jezelf, je moet staan voor wie je bent.
Je hoeft ook niet de keuze te makken tussen jezelf of een ander. Je kan op ieder moment je keuze wijzigen of aanpassen aan de situatie. Je kan gerust voor jezelf kiezen, maar een enkele keer ook eens voor een ander. Je kunt ook voldoending leren halen uit het voldoen aan de verwachting van een ander, want op een gegeven moment merk je toch dat je er iets voor terugkrijgt is mijn ervaring tenminste.
Ik herken veel van wat je zegt. Ben ook altijd bezig mezelf door te zagen en te analyseren, al valt dat soms heel hard. Je komt je goede en minder goede kanten tegen. Ook ik heb dus wel momenten dat anderen me confronteren met dingen waarvan ik weet dat ik er niet goed in ben, maar waarvan ik dan denk dat het beter gaat omdat ik m'n best doe. Dat is wel vervelend, en dat zal het altijd wel blijven, maar het zij zo. Zo zijn er ook nog de eenzame buien, de buien waarin ik me compleet waardeloos voel, en de buien waarin ik doodsbang ben om 'iedereen' (die hand vol mensen, maar ok) waar ik om geef te verliezen, omdat ik weet dat ik er niet goed in ben om mensen te laten merken dat ze iets voor me betekenen. En ik ook weet dat ik dat niet zomaar kan doorbreken, omdat dat erg diep zit. Beetje bij beetje gaat het wel, maar het blijft in enige mate wel vechten. Echter, acceptatie van jezelf maakt het wel hondermaal lichter.
Ik heb dus ook wel een aardige middenweg gevonden. Ik hoop voor je dat jij 'm ook kan vinden. Maakt het leven wel zo leuk. =)

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:53 schreef releaze het volgende:

hmm.. ik ben er nog niet voor mezelf uit dat het een drang is om mezelf te bewijzen. bewijzen dat ik het alleen kan, of noodzaak dat ik het alleen kan of moet doen. Ik denk dat het vanuit de noodzaak begonnen is en ik daarmee aan anderen ook heb willen laten zien dat ik het alleen kan, en dat anderen fout zitten. (met anderen heb ik het hier over mn ouders, en de \"pestkoppen\" op school vroeger)

Heeft het feit dat die anderen fout zaten misschien niet geleid tot een mentaliteit van "Als ik niemand met me heb, dan zorg ik wel dat ik niemand nodig heb."?

quote:

kijk.. het is bijvoorbeeld op school niet zo dat ik mezelf wil bewijzen dat ik het alleen kan, ik WEET dat ik het alleen kan. ik wil eerder tegenwoordig bewijzen dat ik het ook met anderen kan, maar die zelfstandigheid krijg ik daarmee niet uit mn systeem, en ik denk dat het klasgenoten afschrikt. alsof ik niemand nodig heb, alsof ik niemand nodig wens, ofzo. Maar dat weet ik niet, ik kan niet in de hoofden van mn klasgenoten kijken.

Andere klasgenoten hangen er bij als het ware?

quote:

Ik denk eigenlijk dat ik voor een groot gedeelte over het \"bewijzen dat ik het alleen kan\" heen ben, sinds ik al een aantal jaar van mn ouders \"bevrijd\" ben. Maar het zit er nu zo ingebakken in dat ik me automatisch zo opstel.
Overigens hou ik me sinds dit schooljaar wel veel meer bezig met de wensen van een ander en stel ik me minder zelfstandig op, of in ieder geval, dat probeer ik.

Het is iets wat niet van een ene op een andere dag helemaal verandert, maar als je bij de stapjes die je maakt beter voelt zit je op de goede weg.

quote:

uiteindelijk wel. het is niet makkelijk, maar het is nou eenmaal zo.

maar goed, ik vind die \"struggle of life\" zeg maar heel fijn. Het is niet makkelijk, maar het is een uitdaging. En zolang ik het gevoel heb dat ik er wijzer en gelukkiger van kan worden, vind ik het best. Het houdt me bezig :\')

Ik vind zelf het probleem daarmee vooral dat het zelden gedoseerd komt. Het ene moment gebeurt er bijna niets, en een volgend moment ben je met 6 dingen tegelijk bezig..

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:58 schreef releaze het volgende:

omdat ik dan weer eenzaam en alleen ben

Je zou liever een drang hebben om contact tegen alles te behouden?

quote:

het moment dat ik met anderen ben die mij voor mn gevoel goed liggen, voel ik me goed, positief en een stuk sterker in mn schoenen. op het moment dat dat wegvalt... tja.

ik denk overigens dat het ook iets lichamelijks ofzo iets is. vroeger ging ik nog weleens uit met \"vriendinnen\" (een keer in het half jaar) en dan was ik zo euforisch, dat ik de dagen daarna een flinke dip had. Misschien iets met serotonine. Maar ja, als ik dan in dat gevoel blijf hangen en \"waarom zien we elkaar niet vaker? :\'( \" dan word ik weer ongelukkig.

Bijna alle emoties hebben een lichamelijke oorsprong, dus het is vast wel iets lichamelijks. Ik ken het gevoel wel een beetje.. Misschien heeft het er toch wel mee te maken dat je iets mist doordat je altijd zelfstandig bent geweest, en (onbewust?) probeert dat "in te halen"..

quote:

\"Gelukkig\" komen dat soort uitjes ook al een jaar of twee niet meer voor :\') Dus daar heb ik momenteel geen last meer van.

Hoe komt dat zo?

quote:

Op zondag 5 februari 2006 01:01 schreef Woessssj het volgende:

Dit heeft natuurlijk niet zoveel met de maatschappij te maken, maar met je eigen gevoel over jezelf.. en volgens mij is dat weldegelijk iets waarmee je iets kan zodra je het bewust bent van jezelf..

Vertrouwen draait het om. Zelfstandigheid is in het geval van TS niet voor niets ontstaan, en waarschijnlijk als een bescherming tegen gekwetst worden. D angst om kwetsbaar te zijn wanneer je dat masker opgeeft zou hier wel eens parten in kunnen spelen..

tvp

quote:

Op zondag 5 februari 2006 01:08 schreef Woessssj het volgende:
Het is niet leuk je ineens te moeten beseffen dat je heel erg lang zelfstandig bent geweest omdat het je opgelegd werd, en er nu de rotte vruchten van plukt. Het heeft alleen ook zo enorm veel positieve kanten, dat zelfstandig zijn. De kunst is om zachter te worden, en mensen toe te laten, te genieten van wat je \'nu\' overkomt en het binnen te laten. Je hoeft je niet radicaal sociaal om te scholen hoor.. het is echt een kwestie van oefenen, door héél af en toe je pantsertje iets omlaag te doen..

Goed gezegd ja. Ik probeer dat dus ook nu, maar het is wel lastig. Tenminste, ik bén niet hard, ik stel me alleen zo op. Gelukkig heb ik ook wel geleerd om mijn eigen emoties goed in m'n eentje te verwerken, anders had het echt ongezond te zijn. Maar ik merk wel dat ik echt meer moet geven om mensen om me heen te houden en dat is moeilijk soms. Eng vooral. Terwijl als ik dan eenmaal iets heb gezegd wat ik zelf heel genant vind eigenlijk (ik heb een nogal stoicijnse instelling ben ik bang, mijn ideaal is meer het Aziatische niet tonen van gevoelens, en bij voorkeur ook het niet ervaren van -vooral negatieve- gevoelens), dan blijkt het allemaal heel erg mee te vallen.

Mijn eigen 'ideaal' van onaantastbaarheid werkt niet. Ik dacht dat als je je onraakbaar opstelde, het makkelijker zou worden allemaal, maar dat blijkt juist niet. Mensen denken dan dat je niemand nodig hebt, en gaan je zien als een soort onafhankelijk adviesorgaan of zo, waarbij ze altijd even terechtkunnen zonder daar iets voor terug te hoeven doen.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 15:27 schreef Maeghan het volgende:

Ik dacht dat als je je onraakbaar opstelde, het makkelijker zou worden allemaal, maar dat blijkt juist niet.

Een ander gevaar is dat veel mensen ook gaan geloven dat je daadwerkelijk onraakbaar bent.

Inderdaad, dat idee hadden mensen bij mij ook. Met mij gaat het toch wel goed, dus waarom zou je vragen hoe het gaat. Waarom zou je iets uitleggen, want dat kan ik wel. Waarom vragen of ik iets wel zo leuk vind, want ik word toch nergens onzeker van. En dan zijn mensen verbaasd, dat je toch niet bestaat uit een mengsel van ijs en beton. Da's wel even naar.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 15:38 schreef Maeghan het volgende:
Inderdaad, dat idee hadden mensen bij mij ook. Met mij gaat het toch wel goed, dus waarom zou je vragen hoe het gaat. Waarom zou je iets uitleggen, want dat kan ik wel. Waarom vragen of ik iets wel zo leuk vind, want ik word toch nergens onzeker van. En dan zijn mensen verbaasd, dat je toch niet bestaat uit een mengsel van ijs en beton. Da\'s wel even naar.

Inderdaad, die ervaringen. Of helemaal geschokt zijn als je een keer vertelt dat je ergens mee zit. :')

quote:

Op zondag 5 februari 2006 15:38 schreef Maeghan het volgende:
Inderdaad, dat idee hadden mensen bij mij ook. Met mij gaat het toch wel goed, dus waarom zou je vragen hoe het gaat. Waarom zou je iets uitleggen, want dat kan ik wel. Waarom vragen of ik iets wel zo leuk vind, want ik word toch nergens onzeker van. En dan zijn mensen verbaasd, dat je toch niet bestaat uit een mengsel van ijs en beton. Da\'s wel even naar.

Je mag af en toe best wel laten merken dat het allemaal niet zo heel erg super en fantastisch gaat. Je moet wel weten bij wie je dat kan doen.

Ik probeer alle problemen die ik heb te distribueren over alle kennissen en vrienden die ik ken. Dat maakt het allemaal toch wat makkelijker.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 15:40 schreef Alicey het volgende:

[..]

Inderdaad, die ervaringen. Of helemaal geschokt zijn als je een keer vertelt dat je ergens mee zit. :\')

Ik vraag meestal eerst hoe het er mee staat. Daarna kom ik voorzichtig nog met m'n eigen problemen. dat maakt het al een stuk makkelijker om er een wisselwerking van te maken. Daarbij reageren ze ook een stuk minder geschokt als ze eerst hun issues naar voren hebben gebracht.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:05 schreef Breetai het volgende:

[..]

Ik vraag meestal eerst hoe het er mee staat. Daarna kom ik voorzichtig nog met m\'n eigen problemen. dat maakt het al een stuk makkelijker om er een wisselwerking van te maken. Daarbij reageren ze ook een stuk minder geschokt als ze eerst hun issues naar voren hebben gebracht.

Ik ben inmiddels een stuk opener. Dat betekent niet dat ik alles aan iedereen vertel, maar bijna iedereen weet wel een beetje. Het komt weinig meer voor dat ik als blok beton gezien wordt, dus wat dat betreft de goede kant op denk ik.

Praten over hoe je je voelt is bijna altijd een wisselwerking, waarbij je zowel vraagt als vertelt.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:09 schreef Alicey het volgende:

[..]

Ik ben inmiddels een stuk opener. Dat betekent niet dat ik alles aan iedereen vertel, maar bijna iedereen weet wel een beetje. Het komt weinig meer voor dat ik als blok beton gezien wordt, dus wat dat betreft de goede kant op denk ik.

Praten over hoe je je voelt is bijna altijd een wisselwerking, waarbij je zowel vraagt als vertelt.

Zo\\\'n gedistribueerde aanpak werkt toch wel heel goed over het algemeen. Niemand weet echt alles van me. Dat wil ik af en toe toch wel zo houden.

quote:

Op zaterdag 4 februari 2006 23:28 schreef releaze het volgende:
Ik ben een loner.

En ik vraag me af, - ga ik dit accepteren?

Na een aantal jaren van het forceren van veranderingen kom ik tot de conclusie dat ik weinig ben opgeschoten. Ik kan makkelijker babbelen in groepen mensen, ik kan me makkelijker aanpassen, maar het werpt z\'n vruchten niet af. Mensen blijven nogsteeds op afstand, ik kan nogsteeds amper platonische relaties aangaan. De oorzaken van mn lonerschap zitten ontzettend diep geworteld.

Ik sta nu op een soort van kruispunt, met twee keuzes. De ene is, ga ik me nog steeds actief inzetten om te veranderen zodat ik misschien in de toekomst wel interessant of waard wordt voor andere mensen, met de onvermijdelijke consequentie dat ik in dat proces nog heel vaak gekrenkt zal worden door anderen (you live you learn)

of ga ik eindelijk eens voor de verandering naar mezelf kijken en mezelf accepteren zoals ik ben? Het is een optie waar ik nog niet serieus naar gekeken heb. Ik ben een loner. Misschien kan ik wel veel geluk vinden in het feit dat het nou eenmaal zo is, dat ik me niet of minder gekrenkt voel wanneer ik weer afgewezen wordt door anderen, omdat ik niet die voorwaarden schep voor een ander om zich in mij te interesseren.

ik vind het best een moeilijke \"beslissing\", in hoeverre ik deze ook kan maken. Ik ben al zo lang bezig met \"aanpassen! aanpassen! aanpassen!\" terwijl ik soms zoveel weerstand voel en het weinig vruchten afwerpt. Dat het misschien wel tijd is om het maatschappelijk verlangde aan de kant te zetten en mn eigen \"natuur\" te omarmen. Misschien dat ik dan wel veel verder kom ipv mn hele leven gefrustreerd te blijven. Maar ja.. het maatschappelijk verlangde....Either way, het zal veel weerstand oproepen. Maar waar zal ik uiteindelijk gelukkig mee zijn....?

Ik neig naar mezelf leren accepteren, met al mn beperkingen etc. Mezelf accepteren klinkt goed, klinkt positief. Klinkt als iets wat hard nodig is als je gelukkig wilt zijn. Met het constante bevechten van mezelf kweek ik géén zelfacceptatie. Er is altijd wel iets dat ik moet veranderen, voor mezelf of voor anderen. Geluk met mezelf vinden, dat is nog maar de vraag.

Een vage levensles. Misschien wel de belangrijkste beslissing die ik ooit zal nemen.....

Een loner wilt toch alleen zijn... En is overigens heel interessant voor andere mensen

Ik ben het eens met Woessssjjj. Je hebt indertijd je pantser van zelfstandigheid/onafhankelijkheid kennelijk nodig gehad om te overleven. Nu werkt het tegen je. Want als ik je topic zo lees, wíl jij helemaal geen loner zijn. En toch hou je mensen op afstand. Releaze, ik denk als je je IRL ook zo kwetsbaar durft op te stellen als hier, dat je al veel makkelijker tot écht contact met mensen zult komen.

Verdere trefwoorden :
Zelfacceptatie, maar die had je al bedacht
Risico durven nemen in het je kwetsbaar opstellen
En het allerbelangrijkste l i e f d e (te beginnen voor jezelf...)

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:21 schreef releaze het volgende:

om daar nog even op in te gaan,
ik ontmoet mensen, en ik laat ze achter me, op een bepaalde manier. of het bloedt dood, of ik laat het doodbloeden, omdat ik het ontzettend moeilijk vind om contact te blijven onderhouden met mensen die ik niet regelmatig meer zie omdat de afstand te groot is, bijvoorbeeld, of omdat iedereen het druk heeft. ik ben de afgelopen paar jaar van hot naar her verhuisd, van baan naar baan, opleiding naar opleiding. de mensen die ik heb leren kennen in die tijd ook. je gaat gewoon je eigen weg

Dat ken ik ja. Maar laat jij ook andere dingen makkelijk achter je?

quote:

vanuit mn eenzaamheid wil ik niet het een keer in de maand afdankertje zijn, oid, dan voel ik me ook ongelukkig, dus houdt het gewoon op een keer op. (ook een vorm van jaloezie. wanneer ik al tijden aan iemand vraag of we eens af zullen spreken en die ander komt iedere keer met \"ik heb het druk dit en dat\" maar ondertussen wekenlang iedere dag zn klasgenoten op bezoek heeft dan ga (of ging) ik dingen invullen. \"ik ben hun tijd niet waard\")

Ik snap wat je bedoelt. Ergens heb ik dat soms ook wel. Met sommige mensen. En dan merk ik opeens dat ze me toch bellen, na een lange tijd, en het toch leuk vinden als ik er ben (en oprecht ook, dat merk ik dan wel) en dan is het weer over. Ik wéét van een aantal mensen dat we een 'band' hebben, hoe dan ook, ook als ik ze een paar maanden niet zie.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:36 schreef releaze het volgende:

Het vreemde is, ik kan mezelf voor 100% geven aan mensen als ik weet dat ik mn energie goed investeer. Maar ik denk juist dat dat mensen ook afschrikt.

Vertrouwen is denk ik hier echter ook een wisselwerking..

Ik bedoel met 'je kwetsbaar opstellen' ook niet het relaas van je leven opdreunen.
Dat boeit de meeste mensen nl niet zo!
Maar in dit topic laat jij zien welke gevoelens er achter dat panster schuilen. Dát maakt je kwetsbaar, en ontwapenend. En dát spreekt mensen aan. Niet 'die vrouw van de wereld die het allemaal wel alleen doet'. Dat overlevingsschild stoot slechts mensen af terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil.

Heb je eigenlijk nog steeds therapie?

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:17 schreef JoeyT het volgende:

[..]

Een loner wilt toch alleen zijn... En is overigens heel interessant voor andere mensen

Vaak is dat meer de nieuwsgierigheid waarom iemand een loner is. Wanneer die nieuwsgierigheid bedwongen is, is een loner al een stuk minder interessant.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:17 schreef JoeyT het volgende:

[..]

Een loner wilt toch alleen zijn... En is overigens heel interessant voor andere mensen

Net op het moment dat je fijn je eigen ding doet. Gaan mensen je weer lastig vallen

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:31 schreef releaze het volgende:

Het relaas van mn leven kan ik zonder blikken of blozen vertellen, het willen janken totdat het minder wordt kan ik nieteens in totale eenzaamheid. Met die gevoelens moet ik ook eerst in contact treden.

Dat heb ik ook precies ja. Wat ik denk en wat er gebeurd is, daar praat ik echt makkelijk over met jan en alleman. Wat ik voel vertel ik aan (vrijwel) niemand.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:44 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat heb ik ook precies ja. Wat ik denk en wat er gebeurd is, daar praat ik echt makkelijk over met jan en alleman. Wat ik voel vertel ik aan (vrijwel) niemand.

In het geheel niet, of sommige mensen wel en anderen niet? Welke gedachte of welk gevoel houdt je tegen dit aan anderen te vertellen? Overigens heb ik zelf nog steeds wel moeite met het uiten van emoties in publiek.. Ik probeer dat meestal toch te verbergen, en pas wanneer ik op mezelf ben komt alles los..

goed topic! ik blijf meelezen.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:51 schreef releaze het volgende:

[..]

nee, in dit topic laat ik heel weinig mn gevoelens spreken, eigenlijk. Het is moeilijk om uit te leggen..

Nou, de eenzaamheid en de pijn die daardoor wordt veroorzaakt zijn tussen de regels voelbaar hoor. Maar idd, je brengt het wat rationeel.

quote:

eerst in mn \"nieuwe leven\" mn weg een beetje moest vinden het het geleerde in de praktijk moest proberen te brengen.

Succes.
Step by step. Niet te hoge eisen stellen!

_{Oh, en nog even een mental supportje:
Ik herken heel veel in wat je schrijft, van jaren terug. Maar mij is het dus gelukt om me wel kwetsbaar op te gaan stellen en het levert me zo veel meer geluk op dan achter zo'n enorme muur...}

/weg is

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:54 schreef releaze het volgende:

[..]

is dat voor jou in het verleden anders geweest? dat je je emoties nieteens echt bij jezelf kwijt kon?

In een wat verder verleden kwam er ook alleen met mezelf niets los inderdaad, maar probeerde ik ook voor mezelf gewoon door te gaan en door te gaan.. Ik kan me niet echt herinneren zelf iets actief gedaan te hebben om dat te veranderen, het heeft er het meeste van weg dat op een keer een hoop is los gekomen, en dat van daaruit het besef is gekomen dat ik niet al te lang op die manier kon doorgaan..

Of ik zelf \'in touch\' met m\'n gevoelens ben? Ik ben lang depressief geweest, en dan is alles zo bedrieglijk. Ik heb daarna heel veel tijd nodig gehad om dat een plaats te geven, en ben erg lang bezig geweest om een nieuwe \'identiteit\' te vormen. Als je depressief bent, dan is het alsof je niets anders bent dan dat. Ook door m\'n studie ben ik veel bezig geweest met psychoanalyse, dat lijkt op een of andere manier geholpen te hebben. Ik analyseer mezelf door die theorie toe te passen op mezelf, zo genadeloos mogelijk. Echter, of ik echt totaal aan mezelf toe kan geven wat ik voel, nee. Ik weet van een aantal dingen dat ik ermee worstel, waar ik qua gevoel heel anders tegenover sta dan rationeel, en ik moet zeggen dat ik merk dat ik die gevoelens echt wegdruk. Maar het feit dat ik dat zelf merk lijkt me hoopgevend.

Alicey: dat zijn hele moeilijke vragen. Deels dus dat ik bepaalde gevoelens niet toe kan/wil laten, deels angst voor wat anderen ervan zullen vinden. Je kunt je best doen om zelfstandig te zijn, en om je eigen leven te leiden ondanks wat anderen ervan vinden, maar helemaal \'los\' van de rest van de samenleving zijn, dat is vrijwel onmogelijk, en ik tob dus soms zeker met mijn omgeving. Sommige dingen daar ben ik nogal over van mening veranderd, en ik ben te eigenwijs om dat toe te geven, dat zijn dingen die ik simpel kan verklaren. Het meeste zit wel anders in elkaar dan dat, maar hoe weet ik niet precies.
En ik bedoel dus in het geheel niet. Er zijn wel dingen (gedachten en gebeurtenissen dus) die ik sommige mensen wel vertel en sommige niet. Er zijn dingen die ik juist niet vertel aan de mensen waar ik om geef (en ik vermoed dat dat zelfbescherming is, omdat ik weet dat de mensen die ik het wel vertel me er niet mee kunnen kwetsen en zij wel). Gevoelens heb ik het eigenlijk nooit over.

Ik haat het ook om te moeten huilen in het bijzijn van anderen. Ik sluit mezelf op zodra het slecht gaat. Ik wil niet dat mensen vragen hoe het gaat als ik me niet goed voel, omdat ik bang ben dat ik in tranen uitbarst of zo. Ik probeer ook in m'n gezicht zo min mogelijk emotie te tonen, en lichamelijk ook zo min mogelijk te bewegen. Geen lichaamstaal die iets kan verraden dus.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 17:02 schreef releaze het volgende:

ik denk dat ik zelf heel erg verhinderd wordt in het voelen van gevoelens vanwege het feit dat ik alles probeer te rationaliseren!

Dat is een killer inderdaad. Sommige dingen hoef je niet te herleiden naar een oorzaak, hoef je niet te kunnen begrijpen, maar moet je gewoon ervaren.. Hoewel ik me er ook best vaak schuldig aan maak..

quote:

maar ik denk dat zoals jij het beleefd hebt toch een van de effectiefste manieren is om er mee te leren omgaan. gewoon, DE confrontatie.

Geconfronteerd worden is vaak de beste manier. Ik zou alleen niet weten hoe je zo'n confrontatie kunt forceren.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 17:03 schreef Maeghan het volgende:

waar ik qua gevoel heel anders tegenover sta dan rationeel, en ik moet zeggen dat ik merk dat ik die gevoelens echt wegdruk. Maar het feit dat ik dat zelf merk lijkt me hoopgevend.

Zelfinzicht is belangrijk inderdaad. Wanneer je voorbij je eigen blinde vlekken bent, opent de mogelijkheid tot verandering zich.

quote:

Alicey: dat zijn hele moeilijke vragen. Deels dus dat ik bepaalde gevoelens niet toe kan/wil laten,

Om welke reden niet? Bang dat het je stabiliteit aantast? Bang dat je tot ontdekking komt dat zaken anders zijn dan je denkt/hoopt/had bedacht? Vind je die gevoelens misplaatst? Bang er in te verdrinken?

quote:

deels angst voor wat anderen ervan zullen vinden.

Dat is ook een hele lastige. Ook hier is het denk ik een wisselwerking. Doordat je het niet doet, kennen mensen je gevoelens niet. Onbewust pas je daarop toch je houding aan om aan hun idee te conformeren.. Althans, zo lijkt het bij mij te zijn. Ikzelf heb juist rationeel geen angst wat anderen er van zullen vinden, want het komt puur uit mezelf, en wat kan ik meer zijn dan mezelf? Kennelijk gaat het echter op het intuitieve vlak toch anders..

Ben je ooit (in een ver verleden) afgerekend op het feit dat je jezelf toonde?

quote:

Je kunt je best doen om zelfstandig te zijn, en om je eigen leven te leiden ondanks wat anderen ervan vinden, maar helemaal \\\'los\\\' van de rest van de samenleving zijn, dat is vrijwel onmogelijk, en ik tob dus soms zeker met mijn omgeving. Sommige dingen daar ben ik nogal over van mening veranderd, en ik ben te eigenwijs om dat toe te geven, dat zijn dingen die ik simpel kan verklaren. Het meeste zit wel anders in elkaar dan dat, maar hoe weet ik niet precies.

Kun je hier ee voorbeeld van geven? Het klinkt alsof je nogal tegenstrijdigheid ervaart tussen weten, beredeneren, ervaren en voelen..

quote:

En ik bedoel dus in het geheel niet. Er zijn wel dingen (gedachten en gebeurtenissen dus) die ik sommige mensen wel vertel en sommige niet. Er zijn dingen die ik juist niet vertel aan de mensen waar ik om geef (en ik vermoed dat dat zelfbescherming is, omdat ik weet dat de mensen die ik het wel vertel me er niet mee kunnen kwetsen en zij wel). Gevoelens heb ik het eigenlijk nooit over.

Waarom heb je het nooit over gevoelens? Vind je het niet belangrijk? Vind je je gevoelens raar? Denk je dat het iemand niet interesseert? Praten anderen met jou over hun gevoelens?

quote:

Ik haat het ook om te moeten huilen in het bijzijn van anderen. Ik sluit mezelf op zodra het slecht gaat.

Ik heb dit ook nog steeds. Bij heftige emoties houd ik mezelf vaak onder controle, en als ik dan eenmaal alleen ben barst alles los. Dat is ook iets wat ik wil veranderen, want ik vind in deze ook dat ik geen reden heb om emoties voor mezelf te houden, en vind ook dat anderen mogen zien hoe ik me voel. Misschien moet het ook hier een keer door breken..

Hoe sta je er zelf tegenover? WIl je dat veranderen, of vind je dat emoties iets van jezelf zijn?

quote]
Ik wil niet dat mensen vragen hoe het gaat als ik me niet goed voel, omdat ik bang ben dat ik in tranen uitbarst of zo. Ik probeer ook in m\'n gezicht zo min mogelijk emotie te tonen, en lichamelijk ook zo min mogelijk te bewegen. Geen lichaamstaal die iets kan verraden dus.
[/quote]

Je sluit je dus echt op alle manieren af... Als je 1 feit zou mogen noemen waarom je dit zo krampachtig doet, wat zou je dan zeggen?

Have fun releaze.

Op de een of andere manier zit er in mijn hoofd dat emoties niet horen. Dat mensen die ze niet tonen in zekere zin \'beter\' zijn. Dat ik dus ook sterk moet zijn.

Ik kan zo veel redenen verzinnen, maar ik heb geen idee of ze waar zijn.
Of ik het krampachtig doe weet ik niet trouwens. Op zich voel ik me er niet slecht bij. Alleen op momenten dat ik geconfronteerd word met bepaalde dingen, dan klap ik min of meer dicht. Dan negeer ik het storende element als het ware. Bijv. een collega die ik leuk vind heb ik lang niet gezien, en mijn baas had door dat ik \'m miste en zei daar iets over. Daar kan ik dan echt niets mee. Dat vind ik dan wel heel ongemakkelijk. Maar op zich denk ik dan ook weer, zo ben ik gewoon, dus lekker boeiend.

Andere mensen praten met mij ook niet over wat ze voelen. Mijn ouders doen dat ook niet, dus ik heb het nooit geleerd. Vrienden ahd ik niet tot m\'n 15e, dus daarvan heb ik het ook niet geleerd. Blijkbaar is het dus ook gewoon in zekere zin een eenvoudig probleem, namelijk een vaardigheid die ik niet heb verworven. Het probleem is dat het gevolg is dat mensen mij niet vertellen over emoties omdat ze weten dat ik me er ongemakkelijk bij voel (of dat merken), en ik er zo dus nog niet mee in contact kom. Zo heb ik ook problemen met fysieke intimiteit, en ik merk aan sommige mensen dat ze dat dus in mijn omgeving vermijden. Ik heb er dus ook weleens wat van gezegd, toen iemand zei \"niet doen want dat vind Maeghan niet prettig\", dat ze zich daar niets van aan moesten trekken, dat ze er geen rekening mee kunnen gaan houden in hun relatie dat ik toevallig niet helemaal spoor. Ok, ik trek nog steeds een vies gezicht als stelletjes aan elkaar zitten te frunniken, maar ik wéét dat het aan mij ligt. Een vriend van mij is in therapie, en die komt nu een beetje los, praat wat makkelijker. Ik merk wel dat ik nu zelf ook iets makkelijker iets los laat, dingen die ik een jaar geleden nooit gezegd zou hebben.

Ik denk dat het grotendeels toch een vertrouwenskwestie is. Dat is dus ook het probleem als ik dingen zeg tegen mensen die ik niet echt mag, maar niet tegen vrienden. Wat ik hierboven zei, dat zij me er mee kunnen kwetsen, dat zou geen reden mogen zijn om het ze niet te vertellen. Het zijn mijn vrienden, dus ik zou er vanuit moeten gaan dat ze dat niet zullen doen. Of tenminste niet expres. Ik doe ze daarmee dus ook tekort en dat weet ik, maar ik kan simpelweg niet anders.

Dingen waar ik aan denk: ik ben vroeger veel gepest, en hoe ik me ook probeerde aan te passen, het was nooit goed. En als ik ging huilen, dan werd ik natuurlijk niet alleen door hun uitgelachen, maar ook kreeg ik dan van m\'n moeder de volle laag, dat ik niet zo moest janken maar terug moest meppen.
Toen ik depressief was huilde ik veel, en dat wil ik ook niet meer. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een hekel heb aan de persoon die ik toen was. En ook dat ik niet de enige was die een hekel had aan die persoon. Veel mensen vonden mij zeuren. Het uiten van negatieve gevoelens is ook iets wat in de samenleving niet erg geaccepteerd wordt. Iedereen moet leuk en blij zijn, en succesvol.
De enige persoon waarmee ik ooit een klein beetje over gevoelens kon praten (toen ik nog depressief was), was mijn toenmalige beste vriendin waar ik ook nog eens verliefd op was. Ik heb haar dat nooit durven vertellen. We kregen ruzie, en ik weet niet waarom. Hoe dan ook, daar heb ik heel lang mee gezeten, ik miste haar waanzinnig. Ergens zal verlatingsangst dus wel meespelen. Echter, ik heb ook haar nooit kunnen vertellen dat ik om haar gaf, vriendschappelijk. Dat kan ik niet zeggen. Ik kan de mensen waar ik om geef dit niet vertellen, ik krijg de woorden er niet uit en alles blokkeert. Ik weet niet waarom, maar van de gedachte dat tegen iemand te moeten zeggen springen de tranen in m\'n ogen.
Onzekerheid over m\'n uiterlijk speelt mee. Ik vind mezelf al lelijk, maar als ik ook nog eens rode ogen, een vlekkerig gezicht en uitgelopen mascara heb, dan zie ik er zeker niet meer uit. Als ik een keer moet huilen dan blijf ik op het toilet tot ik er weer toonbaar uitzie, en als dat niet kan kijk ik niemand meer aan, kijk constant naar de vloer zodat maar niemand mijn lelijke gezicht kan zien. Dat is wel de allerstomste reden, ik weet het, maar het maakt me verschrikkelijk onzeker als mensen kunnen zien dat ik gehuild heb en ik moet dan iedere minuut even kijken of m\'n mascara niet is uitgelopen en m\'n foundation nog op m\'n neus zit.
Misplaatste gevoelens heb ik ook wel ja. Die kan ik ook niet noemen, omdat ik wéét dat ze sociaal niet geaccepteerd zijn. Daar valt gewoon niet normaal over te praten met mensen, omdat het té sterke reacties uitlokt en mensen onnodig kwetst. Die zal ik zelf op een rijtje moeten krijgen.
Ik vind mijn gevoelens vaak raar ja. Ik denk ook dat het niemand echt interesseert. Ik geloof niet dat ik bang ben dat de wereld anders blijkt te zijn dan ik dacht of zo. Tot die ontdekking kom ik wel vaker, maar daar kan ik nooit echt problemen mee hebben.

Conclusie: ik ben niet goed in slechts één feit noemen.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 17:47 schreef Maeghan het volgende:
Op de een of andere manier zit er in mijn hoofd dat emoties niet horen. Dat mensen die ze niet tonen in zekere zin \\\'beter\\\' zijn. Dat ik dus ook sterk moet zijn.

Vind jij anderen wanneer zij hun emoties tonen slechter of minder goed dan hen die ze verbergen?

quote:

Maar op zich denk ik dan ook weer, zo ben ik gewoon, dus lekker boeiend.

Het hangt er vooral van af of je er mee zit. Je bent wie je bent, maar ook dta valt te veranderen. Als je er vrede mee hebt, is er echter niets mis om te blijven wie je nu bent.

quote:

Andere mensen praten met mij ook niet over wat ze voelen. Mijn ouders doen dat ook niet, dus ik heb het nooit geleerd.

Ook mensen die je nu tegen komt doen dat niet? Want er kan een wisselwerking ontstaan wanneer dat gebeurt.

quote:

Zo heb ik ook problemen met fysieke intimiteit, en ik merk aan sommige mensen dat ze dat dus in mijn omgeving vermijden. Ik heb er dus ook weleens wat van gezegd, toen iemand zei \\\"niet doen want dat vind Maeghan niet prettig\\\", dat ze zich daar niets van aan moesten trekken, dat ze er geen rekening mee kunnen gaan houden in hun relatie dat ik toevallig niet helemaal spoor. Ok, ik trek nog steeds een vies gezicht als stelletjes aan elkaar zitten te frunniken, maar ik wéét dat het aan mij ligt.

Is dat omdat je zelf iets mist, of echt omdat je het niet gepast vindt?

quote:

Een vriend van mij is in therapie, en die komt nu een beetje los, praat wat makkelijker. Ik merk wel dat ik nu zelf ook iets makkelijker iets los laat, dingen die ik een jaar geleden nooit gezegd zou hebben.

Mooi zo! Je kunt dus ook nu zien wat dat is.

quote:

Ik denk dat het grotendeels toch een vertrouwenskwestie is. Dat is dus ook het probleem als ik dingen zeg tegen mensen die ik niet echt mag, maar niet tegen vrienden. Wat ik hierboven zei, dat zij me er mee kunnen kwetsen, dat zou geen reden mogen zijn om het ze niet te vertellen. Het zijn mijn vrienden, dus ik zou er vanuit moeten gaan dat ze dat niet zullen doen. Of tenminste niet expres. Ik doe ze daarmee dus ook tekort en dat weet ik, maar ik kan simpelweg niet anders.

Vroeger gepest, dan houd je inderdaad een soort van wantrouwen (Althans, ik heb dat wel). Zelfs vrienden kan ik er soms van verdenken dat zij bepaalde dingen (direct of indirect) doen om mij te kwetsen, terwijl ik kan beredeneren dat dat niet waar is. Open stellen kan ik op zich echter wel redelijk. Ik weet dat ik wanneer ik me kwetsbaar opstel ik ook kwetsbaarder ben, maar ik weet ook dat het bij vrienden zelfs niet in hun hoofd opkomt om misbruik te maken van die momenten, en mijn ervaring is ook dat zelfs diegenen die absoluut niet tot mijn vriendenkring behoren dit niet doen, en op een of andere manier misschien zelfs verbaasd zijn.. Dat geeft geen garantie dat je nooit gekwetst zult worden, maar als je je volledig afschermt kwets je uiteindelijk jezelf, en is dat dan minder erg?

quote:

En als ik ging huilen, dan werd ik natuurlijk niet alleen door hun uitgelachen, maar ook kreeg ik dan van m\\\'n moeder de volle laag, dat ik niet zo moest janken maar terug moest meppen.

Ah, de simplistische aanpak zeg maar. :') Jammer dat zelfs je moeder zo reageerde..

quote:

Toen ik depressief was huilde ik veel, en dat wil ik ook niet meer. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een hekel heb aan de persoon die ik toen was. En ook dat ik niet de enige was die een hekel had aan die persoon. Veel mensen vonden mij zeuren. Het uiten van negatieve gevoelens is ook iets wat in de samenleving niet erg geaccepteerd wordt. Iedereen moet leuk en blij zijn, en succesvol.

Zelf heb ik wel dat ik kriegel word wanneer iemand negativiteit blijft uitspreken, maar aangereikte middelen om daar tegen te vechten niet aangrijpt.

quote:

De enige persoon waarmee ik ooit een klein beetje over gevoelens kon praten (toen ik nog depressief was), was mijn toenmalige beste vriendin waar ik ook nog eens verliefd op was. Ik heb haar dat nooit durven vertellen. We kregen ruzie, en ik weet niet waarom. Hoe dan ook, daar heb ik heel lang mee gezeten, ik miste haar waanzinnig. Ergens zal verlatingsangst dus wel meespelen.

Ben je daardoor ook bang om te binden?

quote:

Echter, ik heb ook haar nooit kunnen vertellen dat ik om haar gaf, vriendschappelijk. Dat kan ik niet zeggen. Ik kan de mensen waar ik om geef dit niet vertellen, ik krijg de woorden er niet uit en alles blokkeert. Ik weet niet waarom, maar van de gedachte dat tegen iemand te moeten zeggen springen de tranen in m\\\'n ogen.

Dat heb ik zelf ook wel. Misschien omdat ik daarmee de indruk wek afhankelijk te zijn? Ik weet het niet. Ik probeer het wel te zeggen als ik me goed voel met/bij iemand, al gaat ook meestal niet van harte. Op een of andere manier voel ik me dan soms opeens een klein meishe..

quote:

Onzekerheid over m\\\'n uiterlijk speelt mee. Ik vind mezelf al lelijk, maar als ik ook nog eens rode ogen, een vlekkerig gezicht en uitgelopen mascara heb, dan zie ik er zeker niet meer uit. Als ik een keer moet huilen dan blijf ik op het toilet tot ik er weer toonbaar uitzie, en als dat niet kan kijk ik niemand meer aan, kijk constant naar de vloer zodat maar niemand mijn lelijke gezicht kan zien. Dat is wel de allerstomste reden, ik weet het, maar het maakt me verschrikkelijk onzeker als mensen kunnen zien dat ik gehuild heb en ik moet dan iedere minuut even kijken of m\\\'n mascara niet is uitgelopen en m\\\'n foundation nog op m\\\'n neus zit.

Als ik huil dan duurt het lange tijd eer dat niet meer zichtbaar is. Ik heb er eigenlijk ook weinig problemen mee om zo rond te lopen. Het is dan overduidelijk dat er iets aan de hand is, en ik hoef niet eens zelf iets te zeggen..

quote:

Misplaatste gevoelens heb ik ook wel ja. Die kan ik ook niet noemen, omdat ik wéét dat ze sociaal niet geaccepteerd zijn. Daar valt gewoon niet normaal over te praten met mensen, omdat het té sterke reacties uitlokt en mensen onnodig kwetst.

Op welke manier kwetst het mensen?

quote:

Die zal ik zelf op een rijtje moeten krijgen.
Ik vind mijn gevoelens vaak raar ja. Ik denk ook dat het niemand echt interesseert. Ik geloof niet dat ik bang ben dat de wereld anders blijkt te zijn dan ik dacht of zo. Tot die ontdekking kom ik wel vaker, maar daar kan ik nooit echt problemen mee hebben.

Ik heb ook vaak het gevoel dat mijn gevoelens vreemd zijn, maar als ik er over praat blijkt dat vaak niet het geval te zijn, en zijn er toch wel mensen die het herkennen. Misschien is dat wat we vreemd vinden nog zo vreemd niet..

quote:

Conclusie: ik ben niet goed in slechts één feit noemen.

Je kunt het ook niet terugvoeren naar 1 gebeurtenis of emotie?

quote:

Op zondag 5 februari 2006 20:21 schreef Alicey het volgende:
Vind jij anderen wanneer zij hun emoties tonen slechter of minder goed dan hen die ze verbergen?

Nee, meestal niet. Tenzij ze echt doorzagen en niets doen, terwijl dat wel kan.

quote:

Het hangt er vooral van af of je er mee zit. Je bent wie je bent, maar ook dta valt te veranderen. Als je er vrede mee hebt, is er echter niets mis om te blijven wie je nu bent.

Ik heb er op zich wel vrede mee, maar het zou leuker zijn als het ietsjes makkelijker ging. Ik ben niet ontevreden, maar dat is geen reden om niet te streven naar verbetering.

quote:

Ook mensen die je nu tegen komt doen dat niet? Want er kan een wisselwerking ontstaan wanneer dat gebeurt.

Nee, omdat ik het niet doe en het snel afkap. Mensen praten niet snel over hun gevoelens zonder terug te verwachten dat jij dat doet, en dat lukt dus niet. Online soms wel, maar irl sla ik altijd nog dicht.

quote:

Is dat omdat je zelf iets mist, of echt omdat je het niet gepast vindt?

Ik ben zelf niet gewend aan lichamelijk contact, en heb er gewoon moeite mee. Zowel bij mezelf als wanneer ik het bij anderen zie. Ik vind het heel moeilijk om te bedenken of ik het mis. Soms wel misschien. Aan de andere kant, soms ook absoluut niet.

quote:

Vroeger gepest, dan houd je inderdaad een soort van wantrouwen

Ja, vroeger dacht ik altijd dat dat pesten nu wel over was. Dat mensen die daar nog last van zeiden te hebben gewoon zich aanstelden (uitzonderingen van mensen waar het heel extreem was daargelaten). Maar ik merk nu dat dingen toch wat meer doorwerken, dat toch alles op een bepaalde manier wel invloed heeft.

quote:

Ben je daardoor ook bang om te binden?

Bang is misschien het verkeerde woord, het lukt me gewoon niet zo goed. In ieder geval is het niet zo dat ik me bewust voorneem me niet te binden. Het is wel zo dat ik voor wat betreft liefdesrelaties te weinig eisen stel, en dus met iemand beland omdat hij mij leuk vindt, en verder eigenlijk niet zo veel. Qua vriendschappen, tja. Op een gegeven moment heb ik gewoon heel veel mensen leren kennen, en daar blijven er dan een paar van hangen waar het mee klikt. Die heb ik niet bewust uitgezocht, dat ging eigenlijk wel redelijk soepel. Ik ga nu ook wel makkelijk vriendschappen aan. Relaties blijven echter problematisch. Momenteel mis ik dat enorm, ik zou er veel voor over hebben om een normale relatie te kunnen hebben, maar voorlopig zit dat er nog niet in denk ik. Ik heb het idee dat ik daar nog niet klaar voor ben. Wel heb ik voor mezelf besloten het qua liefde wat rationeler te bekijken, en het af te kappen zodra blijkt dat iemand agressief is, een player, kinderen heeft bij meisjes die hij in de steek gelaten heeft, schulden heeft door onverantwoordelijk gedrag, etc. Dat ik dat dus niet goed moet gaan praten en zo. Met als resultaat dat ik dus al 3 jaar single ben, want ik ontmoet blijkbaar een heleboel rare en verdorven mannen, maar het zij zo. Ook in relaties schiet ik dus soms in de stress bij aanrakingen. Tenminste, het is dus al even geleden, dus misschien zou ik dat nu niet meer hebben, maar ik ben bij m'n ex onder de douche nog wel compleet geflipt omdat ie aan me zat. En vraag me niet waarom, het kwam ook echt in buien.

Het niet kunnen zeggen dat ik om iemand geef, dat is het enige wat ik heel graag veranderd zou zien. Behalve dat ik het niet tegen de betreffende persoon kan zeggen, kan ik het dus ook niet tegen anderen. Zoals bijv. dus mijn baas die dat vroeg over m'n collega. Achteraf denk ik, toen hij vroeg of ik m'n collega miste, had ik ook gewoon kunnen zeggen "ja, ik zal wel blij zijn als ie weer terug is". Daar had ik niets raars mee gezegd of zo, maar ik raakte er echt van in paniek.

quote:

Op welke manier kwetst het mensen?

Ik heb op bepaalde zaken een andere kijk dan de meeste mensen, belangrijke zaken, en krijg daar gewoon snel sterke reacties op omdat het gaat over de dingen waar mensen het (on)gelukkigst mee kunnen zijn. Verder ga ik daar niet op in.

quote:

Je kunt het ook niet terugvoeren naar 1 gebeurtenis of emotie?

Nee dus. Ik denk gewoon alles bij elkaar, het toch enigszins 'vereenzaamd' opgroeien. Maar echt traumatische gebeurtenissen, of aanleidingen die me gelijk te binnen schieten? Nee.

Blijkbaar zijn we allemaal niet zo gek he. Op z'n minst zijn we al met z'n drieën een beetje gek. En met de tvp'tjes onderweg nog wel met meer ook denk ik. =)

quote:

Op zondag 5 februari 2006 21:15 schreef Maeghan het volgende:
Blijkbaar zijn we allemaal niet zo gek he. Op z\'n minst zijn we al met z\'n drieën een beetje gek. En met de tvp\'tjes onderweg nog wel met meer ook denk ik. =)

als het helpt wil ik ook wel een tvp'tje plaatsen hoor

einzelganger Abbadon reporting for duty

quote:

Op zondag 5 februari 2006 21:15 schreef Maeghan het volgende:
Blijkbaar zijn we allemaal niet zo gek he. Op z\'n minst zijn we al met z\'n drieën een beetje gek. En met de tvp\'tjes onderweg nog wel met meer ook denk ik. =)

Een groot deel van gedrag wat je vertoont is denk ik ook niet uniek. Alleen is de combinatie er van weer uniek, analyseert niet iedereen zichzelf, en zullen er weinig situaties zijn waarin iemand eigen gedrag t.o.v. anderen analyseert. Een forum is eigenlijk een van de weinige situaties waarbij ik me kan indenken dat het gebeurt.

We zijn waarschijnlijk wel een beetje gek, want psychologen en psychiaters hebben er zelfs namen voor. Maar als je in de diepte gaat kijken is iedereen wel een beetje gek.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 21:10 schreef Maeghan het volgende:

Nee, omdat ik het niet doe en het snel afkap. Mensen praten niet snel over hun gevoelens zonder terug te verwachten dat jij dat doet, en dat lukt dus niet. Online soms wel, maar irl sla ik altijd nog dicht.

Dat is denk ik wel zo. Praten over gevoelens is ergens een sociaal gebeuren, en dat werkt dan ook 2 kanten op. Althans, zo wordt het geacht te werken..

quote:

Ik ben zelf niet gewend aan lichamelijk contact, en heb er gewoon moeite mee. Zowel bij mezelf als wanneer ik het bij anderen zie. Ik vind het heel moeilijk om te bedenken of ik het mis. Soms wel misschien. Aan de andere kant, soms ook absoluut niet.

Bij mezelf merk ik dat het vooral verband houdt met hoe close ik met iemand ben.. Van iemand met wie ik geen of nauwelijks binding heb "accepteer" ik geen lichamelijk contact.

quote:

Bang is misschien het verkeerde woord, het lukt me gewoon niet zo goed. In ieder geval is het niet zo dat ik me bewust voorneem me niet te binden.

Dat soort dingen gaan meestal niet bewust.

quote:

-knip : Over relaties en vriendschappen-

Ik ben zelf ook een ramp op relationeel gebied, hoewel daar voor mij op verschillende vlakken een hoop andere dingen aan vast hangen. Aan de andere kant mis ik het niet heel erg. Is er een reden die je kunt bedenken dat je lichamelijk contact zelfs bij relaties vermijdt? (Bijv. misbruikt als kind oid?)

quote:

Het niet kunnen zeggen dat ik om iemand geef, dat is het enige wat ik heel graag veranderd zou zien. Behalve dat ik het niet tegen de betreffende persoon kan zeggen, kan ik het dus ook niet tegen anderen. Zoals bijv. dus mijn baas die dat vroeg over m\'n collega. Achteraf denk ik, toen hij vroeg of ik m\'n collega miste, had ik ook gewoon kunnen zeggen \"ja, ik zal wel blij zijn als ie weer terug is\". Daar had ik niets raars mee gezegd of zo, maar ik raakte er echt van in paniek.

Een middenweg kun je misschien inderdaad als eerste naar toe werken.

quote:

Ik heb op bepaalde zaken een andere kijk dan de meeste mensen, belangrijke zaken, en krijg daar gewoon snel sterke reacties op omdat het gaat over de dingen waar mensen het (on)gelukkigst mee kunnen zijn. Verder ga ik daar niet op in.
[/qjuote]

Heeft dat te maken me tje kijk, of met je presentatie?

[quote]
Nee dus. Ik denk gewoon alles bij elkaar, het toch enigszins \'vereenzaamd\' opgroeien. Maar echt traumatische gebeurtenissen, of aanleidingen die me gelijk te binnen schieten? Nee.

Ok, alles in gelijke verhoudingen of onbekende verhoudingen ook?

Maeghan, ik heb ooit een discussie met je gehad over geluk. Ik beaamde de mening van een user dat het een keuze is, jij ontkende dat met kracht.
Ik blijf nog steeds bij dat standpunt. Als ik je verhaal lees, vind ik het heel begrijpelijk dat jij een dergelijk overlevingsmechanisme (mensen op afstand houden, je gevoel afsluiten) hebt opgebouwd in je jeugd. Maar, zoals ik ook al tegen Releaze zei, nú werkt het tegen je.
Je noemt een aantal malen "Ik kán dat niet" (je gevoel uitdrukken, mensen vertrouwen). Ik ben ervan overtuigd dat het een kwestie van niet willen/niet durven is, of nog niet precies weten op welke manier. Op zich begrijpelijk, want immers nieuw, onbekend en dus onveilig. Maar niet kunnen is imo niet aan de orde. Je kunt het leren. En ja, dat is eng, maar wél een keuze (waar je begrijpelijkerwijs ws pas voor kiest als de noodzaak zich aandient).

Overigens fyi, huilen tijdens een depressie is in mijn beleving van een compleet andere orde dan huilen van oprecht verdriet. Het oprecht kunnen uiten van gevoelens voorkomt in veel gevallen het ontstaan van depressies.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 21:27 schreef Alicey het volgende:
Bij mezelf merk ik dat het vooral verband houdt met hoe close ik met iemand ben.. Van iemand met wie ik geen of nauwelijks binding heb \\\"accepteer\\\" ik geen lichamelijk contact.

Nou, daar hangt het wel mee samen ja. Maar een van m\'n beste vrienden ken ik nu 4,5 jaar en ik heb \'m ongeveer een maand geleden voor het eerst omhelsd/gezoend (en daar ook nog een vorm van plezier aan beleefd, heel belangrijk), uitgezonderd zoenen met nieuwjaar vorig jaar. Een ander is zelf heel makkelijk met dat contact, dat scheelt, dan accepteer ik het wat makkelijker. Niet dat ik het dan leuk vind, dan \'bevries\' ik ahw en ervaar ik het zelf niet meer, maar ik vlucht dan niet weg omdat ik weet dat het voor diegene normaal is.

quote:

Ik ben zelf ook een ramp op relationeel gebied, hoewel daar voor mij op verschillende vlakken een hoop andere dingen aan vast hangen. Aan de andere kant mis ik het niet heel erg. Is er een reden die je kunt bedenken dat je lichamelijk contact zelfs bij relaties vermijdt? (Bijv. misbruikt als kind oid?)

Nee, dat niet. Ik weet 99,9% zeker dat er nooit iets gebeurd is. Pas op latere leeftijd achtervolgd, betast, dat soort dingen. Maar als peuter was ik al heel afstandelijk en wat mijn ouders dan preuts noemen, omdat ik me niet in de kamer wilde omkleden en zo. Ik ben wel van jongs af aan bang geweest voor mannen. Ik heb nooit geweten waarom. Tegenwoordig is dat niet meer zo, langzamerhand is dat over gegaan, maar ik heb dat in ieder geval bewust vanaf m'n derde gehad. Wanneer het overgegaan is weet ik niet.
Normaalgesproken mis ik het niet tot niet zo erg. Momenteel wel wat meer, omdat ik ook al twee jaar iemand echt leuk vind. En dan niet eens het hebben van een relatie, ik wil gewoon dat ie in de buurt is. Als hij er is als ik moet werken, dan is het goed, dan ben ik rustig. Ik dacht op een gegeven moment, misschien vind ik \'m wel niet leuk maar is het gewoon vriendschappelijk, omdat ik mezelf niet in een relatie met hem zou kunnen zien, tot ie iemand anders leuk vond en de kop opstak. Het is trouwens ook niet zo dat ik het lichamelijk contact altijd vermijd. Ik probeer het ook wel te oefenen hoor. Door als iemand mij aanraakt, mezelf uit die vriesstand te halen en mezelf bewust te maken van de aanraking. Door kleine aanrakingen zelf uit te voeren, zoals schouderklopjes of zo, al is het maar iets klein en lulligs. In een relatie raakt het lichamelijk contact opeens zo uit controle op een of andere manier. Het krijgt de overhand, waardoor ik me niet meer voel dan een gat om \'m in te steken zeg maar. Ik kan liefde en seks niet met elkaar verenigen op een of andere manier. Mannen lijken ook totaal niet in staat om je aan te raken zonder daarna gelijk seks te willen, of ik heb gewoon heel ongunstige exemplaren uitgezocht.

quote:

Heeft dat te maken met je kijk, of met je presentatie?

Allebei. Maar de presentatie is vaker een probleem. Mensen vatten wat ik zeg nogal snel als fel/agressief op, terwijl dat niet zo bedoeld is. Ik weet niet hoe dat komt, en ook niet hoe ik dat moet veranderen. De boodschap zelf houd ik meestal maar voor me.

quote:

Ok, alles in gelijke verhoudingen of onbekende verhoudingen ook?

Ik weet het niet.

Introspectie is vermoeiend.
Dankjewel iig. Je zegt nuttige dingen.

[ Bericht 4% gewijzigd door Maeghan op 05-02-2006 22:03:16 ]

quote:

Op zondag 5 februari 2006 21:50 schreef Moonah het volgende:
Je noemt een aantal malen \"Ik kán dat niet\" (je gevoel uitdrukken, mensen vertrouwen). Ik ben ervan overtuigd dat het een kwestie van niet willen/niet durven is, of nog niet precies weten op welke manier.

Dat ik nu nog niet weet op welke manier, betekent dus ook dat ik het (nu nog) niet kan. Dat is ook wat ik daarmee bedoel. Het lukt me gewoon (nog) niet.

quote:

Overigens fyi, huilen tijdens een depressie is in mijn beleving van een compleet andere orde dan huilen van oprecht verdriet. Het oprecht kunnen uiten van gevoelens voorkomt in veel gevallen het ontstaan van depressies.

Dat weet ik. Ik heb nergens gezegd dat het een logische gedachte is, maar het speelt voor mij wel mee. Het oprecht kunnen uiten is een manier om je gevoelens te verwerken, echter is het ook zo dat je jezelf kunt leren om gevoelens minder - hoe zeg je dat... toe te laten is niet het goede woord, maar afstand nemen zeg maar. Zoals een arts naar een verminkt lijf kijkt en dat niet vervuld van afschuw doet, maar met een zekere professionele kijk. Dan krop je ook niet op. Het is bij mij dus niet het geval dat ik gefrustreerd raak omdat ik geen uitlaatklep heb, die heb ik wel, alleen vind ik die niet zozeer bij anderen maar bij mezelf. Het is dus ook niet zo dat ik echt verschrikkelijk veel last heb van mijn gedrag. Niet meer tenminste. Als het blijft zoals het nu is, kan ik daar prima mee leven. Echter, het zou fijner zijn als het nog wat vooruit ging.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 22:00 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat ik nu nog niet weet op welke manier, betekent dus ook dat ik het (nu nog) niet kan. Dat is ook wat ik daarmee bedoel. Het lukt me gewoon (nog) niet.

Oké.
Dat klinkt ehm... dynamischer dan "Ik kan het niet".

quote:

Dat weet ik. Ik heb nergens gezegd dat het een logische gedachte is, maar het speelt voor mij wel mee. Het oprecht kunnen uiten is een manier om je gevoelens te verwerken, echter is het ook zo dat je jezelf kunt leren om gevoelens minder - hoe zeg je dat... toe te laten is niet het goede woord, maar afstand nemen zeg maar. Zoals een arts naar een verminkt lijf kijkt en dat niet vervuld van afschuw doet, maar met een zekere professionele kijk. Dan krop je ook niet op.

Ik snap wel wat je bedoelt. Je kiest er eigenlijk voor om af te stompen. Dat bedoel ik niet zo lomp als het nu mss klinkt. Maar ik denk dat een mens pas naar een dergelijke noodgreep grijpt, als er blijkbaar geen klankbord is voor gevoelens. Immers, als emoties worden weggewuifd of afgedaan als flauwe kul/aanstellerij, dan is het wellicht minder pijnlijk als je ze dan maar besluit (onbewust) niet meer te voelen.

quote:

Het is bij mij dus niet het geval dat ik gefrustreerd raak omdat ik geen uitlaatklep heb, die heb ik wel, alleen vind ik die niet zozeer bij anderen maar bij mezelf. Het is dus ook niet zo dat ik echt verschrikkelijk veel last heb van mijn gedrag. Niet meer tenminste. Als het blijft zoals het nu is, kan ik daar prima mee leven. Echter, het zou fijner zijn als het nog wat vooruit ging.

Natuurlijk prima als je ervaart er geen last van te hebben.
Echter, ik zie het gevoelsleven als een verrijking. Toevallig vanmiddag met een vriendin over gehad. Zij is nu in therapie omdat ze er last van had dat ze zo uit contact met haar gevoel was. geen diepgraverij naar het verleden, gewoon in het hier en nu. En ze beschouwt het (na 3 'sessies'al) als een deur die ze open doet en waar een heel nieuwe wereld achter blijkt te liggen waar ze voorheen geen weet van had.

Tja. Het is niet dat ik geen gevoelsleven heb, ik praat er alleen niet over. Daar zit nogal een verschil in denk ik.