We gaan komende maandag een midweekje weg. Stond al gepland voor Storm's geboorte en we laten het gewoon doorgaan. Hopelijk pakt het net zo goed uit als destijds bij jullie.quote:Op vrijdag 6 oktober 2006 21:00 schreef Tinkepink het volgende:
Mijn man en ik hadden kort na de geboorte besloten op vakantie te gaan. We hebben een huis gehuurd in de buurt van het strand en thuis de boel de boel gelaten. Gewoon lekker met z'n viertjes wennen aan elkaar en proberen tot rust te komen. Het heeft ons goed gedaan, als was het dan geen gewone relaxte vakantie. Als jullie de mogelijkheid hebben kan ik je zoiets alleen maar aanraden.
quote:Op vrijdag 6 oktober 2006 20:46 schreef Sugar het volgende:
Ik had alle vertrouwen in Maria, in Storm en in mezelf.
Sugar is dus waarschijnlijk voor vrijdag niet terug. Hopelijk sta je hier zaterdag te stuiteren omdat het zo leuk was Sugarquote:Op vrijdag 6 oktober 2006 21:12 schreef Sugar het volgende:
[..]
We gaan komende maandag een midweekje weg. Stond al gepland voor Storm's geboorte en we laten het gewoon doorgaan. Hopelijk pakt het net zo goed uit als destijds bij jullie.
![]()
quote:Op maandag 16 oktober 2006 21:14 schreef Rottdog het volgende:
Lieve Sugg hoe is het gegaan bij de dokter???
Ik vind dat helemaal niet zo'n gek idee Sjoeg. Dan kan je het doen wanneer je zelf wil. Mailen dus.quote:Op dinsdag 17 oktober 2006 13:33 schreef Sugar het volgende:
Ik denk dat ik toch die PPD-deskundige wel ga mailen en met haar dat traject inga. Het is misschien gewoon nodig.Naast deze dingen dus, die ik zelf kan.
Sugarquote:Op maandag 16 oktober 2006 10:16 schreef Sugar het volgende:
Dadelijk weer naar de huisarts, ben benieuwd wat de hb-uitslag en de uitslag van de schildklier is.
En we zullen ook wel bespreken of AD nodig zijn.
Voel me er erg gemixt over.
Ingrid, hoe is het nu met jou? En de andere mensen die een tijd terug hier aangaven zich zo rot te voelen? Ik wil echt niet dit topic opeisen en zou meer verhalen juist prettig vinden.![]()
Ik herken hier ook (misschien te) veel uit het topic. Maar gelukkig kan ik er voor mezelf wat rust in vinden door het op 'de hormonen' te schuiven.quote:Op maandag 16 oktober 2006 11:56 schreef PM-girl het volgende:
Ik herken(de) een aantal dingen uit dit topic en schrok daar nogal van. Maar ik zit natuurlijk nog maar heel kort na de bevalling en midden in de hormonen. niet gedacht dat het zo'n impact kon hebben zeg. Heb me al een aantal keren afgevraagd of ik hier zou posten, want ik geloof niet dat ik depressief ben. Heb me wel een flink aantal keren goed neerslachtig gevoeld, maar dat was meestal ook wel te herleiden. Maar ik heb tot eergisteren elke dag gehuild en vond dat best laat voor kraamtranen.
Gisteren en vandaag nog niet, dus ik heb wat meer vertrouwen dat het een fase is/was.
Goed zo lieve Sugar. Ik vind het knap wat je allemaal doet en ik hoop dat de situatie zo blijft dat het met die dingen ook beter gaat. Steeds wat meer. En ik hoop dat als het (natuurlijk liever niet) een dag weer wat tegenvalt je een beetje terug kan denken aan het moment dat je dit schreef. Zodat je weet dat er na die rottezooi ook wat was gekomen dat weer even goed was. Er komt echt een eind aan ellende. Je bent goed op weg. Ik ben misschien niet 'hier hier' momenteel maar ik ben er wel altijd voor je hoor, echt. Je verdient het geluk en het kunnen genieten van zo'n fijn gezin dubbel en dwars.quote:Op vrijdag 20 oktober 2006 09:05 schreef Sugar het volgende:
Ik durf voorzichtig te zeggen dat het wat beter gaat!![]()
Mezelf meer in de hand, meer gevoel voor Storm en minder neerslachtigheid.
Ik ben stiekem al best blij!
Lief dat je dat zegt! Het is ook meer iets uit het verleden. Ik ben een tijd best depressief geweest. Ik moet nu gewoon goed op mezelf passen en door de hormonen en het "verplichte" vrij zijn is dat soms wat moeilijker. Als ik veel plan gaat het goed maar dan loop ik ook de kans om mezelf voorbij te lopen. Ach, het is soms wat schipperen maar over het algemeen ben ik inderdaad een gelukkige, zelfverzekerde en kwieke mams. (alhoewel, zelfverzekerd...quote:Op vrijdag 20 oktober 2006 20:25 schreef dutchie het volgende:
Sjak, weet je dat ik met enige verbazing jouw laatste post heb zitten lezen? Omdat je helemaal niet zo overkwam op mij toen. Je zag er uit als een gelukkige zelfverzekerde kwieke moeder. Zat ik er dan zo naast?
Pas je goed op jezelf?
Doe ik ook niet. Denk dat ik na een maand toch wel verbetering moet ontdekken.quote:Op maandag 23 oktober 2006 06:31 schreef Belana het volgende:
ingrid, dat hoort bij het wennen aan die medicijnen voor zover ik weet, erg veel bijwerkingen de eerste tijd, niet meteen opgeven.
Dutchie, dat is nou net wat niet gaat, wat idd wel lukt misschien als je niet depressief bent. Ik kan de dingen niet (altijd) overzien en soms is het feit dat Maria's nagels geknipt moeten worden al een Mount Everest waar ik enorm tegenop zie. Rechtlijnig structuur aanbrengen en knopen doorhakken om vooral geen knopen meer te hebben is dan het enige wat werkt. Gewoon maar eens dingen op zijn beloop laten, dat is juist zo onmogelijk. Wanneer ik dat weer kan, dan voel ik me denk ik ook weer gelukkiger.quote:Op zondag 29 oktober 2006 20:19 schreef dutchie het volgende:
En Sugar, misschien heb je hier ook wat aan: niet teveel over alles nadenken (en dus die beren zien) en gewoon maar eens de dingen op zijn beloop laten. Niet telkens denken 'ja maar', laat het gaan. Is moeilijk, maar ms helpt het naast alle andere tips. Je probeert zoveel dingen te analyseren, maar dat werkt gewoon niet altijd met kindjes. Waarschijnlijk is dit een manier om het voor jezelf te blijven behappen, maar als het dan weer anders gaat is dat weer zo'n teleurstelling.
Ik wou dat ik echt iets voor je kon, het klinkt allemaal zo zwaar.
Maar als ik dan die foto's zie van Maria en Storm dan zie ik toch echt 2 gelukkige kindjes.
Hoi Suggie: ik wil hier even het volgende over zeggen. ER zitten namelijk twee kanten aan de zaak. Allereerst; ja, het gaat over. Het wordt beter en je ziet straks niet meer als een berg tegen alles op. Echt niet! Ik spreek uit ervaring en ik weet dondersgoed waar je doorheen gaat. Het is gewoon een rotperiode, maar op een gegeven moment kan je echt wel weer genieten en dingen op z'n beloop laten.quote:Op zondag 29 oktober 2006 20:41 schreef Sugar het volgende:
[..]
Dutchie, dat is nou net wat niet gaat, wat idd wel lukt misschien als je niet depressief bent. Ik kan de dingen niet (altijd) overzien en soms is het feit dat Maria's nagels geknipt moeten worden al een Mount Everest waar ik enorm tegenop zie. Rechtlijnig structuur aanbrengen en knopen doorhakken om vooral geen knopen meer te hebben is dan het enige wat werkt. Gewoon maar eens dingen op zijn beloop laten, dat is juist zo onmogelijk. Wanneer ik dat weer kan, dan voel ik me denk ik ook weer gelukkiger.
De laatste dagen heb ik weer vooral de angst dat dit allemaal toch over mij gaat en dus eeuwig is. In plaats van "dit komt doordat ik depressief ben en het gaat dús over". Gelukkig steunen anderen me juist wel (overtuigend) in die laatste gedachte. Ik merk alleen dat mijn gevoel totaal geen vertrouwen heeft in het idee dat ik ooit weer iets leuk ga vinden.
Ik ben het hier helemaal mee eens en je verwoordt heel netjes zoals ik me al tijden voel. Gelukkig heb ik ook al snel hulp. Maar ik heb er zeker aanleg voor en weet waar het ongeveer aan ligt. Maar het is die schakel die ik om moet zetten. Hiermee wil ik de aandacht niet naar mij trekken hoor. Ik vond het gewoon erg duidelijk weer hoe het soms zit bij mij.quote:Op zondag 29 oktober 2006 21:28 schreef Tinkepink het volgende:
[..]
Aan de andere kant is een depressie wel iets waar je toch aanleg voor moet hebben , ondanks dat je depressie misschien getriggerd wordt door je hormonen (en ook hier spreek ik helaas uit ervaring met twee postnatale depressies). Depressief word je namelijk niet zomaar. Er moet een basis voor zijn.
Als je uit dit dal geklommen bent is het misschien een goed idee om je eigen gedachtengang eens goed onder de loep te nemen. Hoe ga je om met tegenslagen, wat maakt je depressief, waar ben je gevoelig voor. En het belangrijkste, hoe kan je voorkomen dat dit je nogmaals overkomt.
Ik zal een voorbeeld geven over mezelf, zodat misschien wat duidelijker wordt wat ik bedoel. NOrmaal gesproken sta ik sterk in mijn schoenen en ben ik stabiel en positief van aard. Maar... als ik één á twee nachten niet goed slaap of te weinig tijd krijg om even tot mijzelf te komen, word ik treurig. Duurt deze situatie te lang, dan word ik depressief. Hormonen zijn bij mij nog een extra trigger.
Na de geboorte van Thomas heb ik heel bewust mijn leven anders ingericht. Vroeg naar bed, veel regelmaat en niet te veel hooi op mijn vork nemen. En het belangrijkste: schijt aan anderen. Als ik bezoek heb, ga ik toch naar bed als ik moe ben. Als ik dat niet doe, dan voel ik me de volgende dag rot. En ik heb mijn eigen grenzen leren kennen en mezelf er in geaccepteerd. En sinds ik dat doe, en goed naar mezelf luister, heb ik geen dipje meer gehad.
Beetje warrig verhaal misschien, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik wil zeggen.
Ik ben nu zo'n maand bezig. Eerst 2 weken 25mg(als het goed is) en nu zo'n 2 weken 50mg.quote:Op maandag 30 oktober 2006 20:12 schreef pinquit het volgende:
hoelang ben je nu bezig met je medicijnen ingrid?
denk dat nu inderdaad de eerste tijd van "de symptomen kunnen nu iets erger gaan worden" voorbij bent.![]()
dat is wel heerlijk!jammer dat je er toch zo moe van wordt.
staat dat misschien ook bij de bijwerkingen? vaak zijn bijwerkingen van medicijnen bijna gelijk aan de symptomen waar je ze voor inneemt![]()
spannend, naar de maatschappelijk werker.
succes![]()
Ik neem ze 's avonds in, voor het slapen gaan.quote:Op maandag 30 oktober 2006 20:48 schreef Nijna het volgende:
Ingrid, neem je je medicijnen 's morgens of 's avonds in? Omdat je zo moe bent, maar ze niet echt helpen voor het slapen. Misschien als je ze op een ander moment van de dag inneemt (bv 's avonds ipv 's morgens?, wellicht wel slim om zoiets even te overleggen met je huisarts of degene die het voorgeschreven heeft...). Wat slik je?
Succes bij het maatschappelijk werk!
Sugar, sterkte! Fijn dat je veel steun hebt van anderen!
De slapeloosheid is echt irritant. Ik kon voordat ik met de medicijnen begon, al moeilijker in slaap komen en doorslapen. Maar nu is het erger. Ik ben gewoon zowat de hele dag moe!quote:Op dinsdag 31 oktober 2006 22:21 schreef phileine het volgende:
Ingrid, fijn dat je een goed gevoel had bij dat gesprek. En heel prettig dat er nu serieus gekeken gaat worden waar je de beste hulp kunt krijgen. Is toch wel een belangrijke stap hoor, vanaf nu wordt het vast stukje bij beetje elke keer iets beter.
Hou er wel rekening mee dat het echt een tijd kan duren voordat je helemaal bent ingesteld op zo'n anti-depressivum. De bijwerkingen kunnen zelfs na een maand of drie nog wat minder worden, maar die slaperigheid is helaas wel een van de bekendste en vervelendste bijwerkingen van het soort middel dat jij slikt (dat is voor mij toen de reden geweest over te stappen naar een nieuwer middel).
Niet of te weinig slapen is trouwens funest, dan kun je helemáál niet meer relativeren. Wel belangrijk om te zorgen dat dat verbetert. Je zou misschien aan je huisarts kunnen vragen of je daar misschien tijdelijk iets als oxazepam voor kunt krijgen, totdat het allemaal weer wat stabieler is. Er zijn ook wel wat truukjes die het makkelijker kunnen maken om los te laten en dus te kunnen slapen, daar weten de meeste therapeuten (en ook maatschappelijk werk) wel van. Ik kan je ook wel eea toemailen als je denkt er wat aan te hebben (phileine@gmail.com)
Sugar, klinkt goed. Stapje voor stapje he? Ik mail je binnenkort weer eens, even erg druk geweest hier maar ik volg wel steeds hoe het met je gaat.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |