OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik werd teruggebeld door een psych (ik had de voicemail ingesproken) en daar kan ik donderdag terecht! Heel fijn.
Helemaal mee eens dat het idd moet klikken, daarom wil ik ook niet echt terug naar mijn psycholoog van ooit. Voelt niet goed, dus niet opnieuw doen. Hopelijk voelt deze psycholoog snel goed en betrouwbaar.
Helemaal mee eens dat het idd moet klikken, daarom wil ik ook niet echt terug naar mijn psycholoog van ooit. Voelt niet goed, dus niet opnieuw doen. Hopelijk voelt deze psycholoog snel goed en betrouwbaar.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Sugar, fijn dat er direct actie op wordt ondernomen en dat je zo snel terecht kunt bij een psycholoog.
Ik heb er op een of andere reden echt vertrouwen in dat dit snel goed gaat komen. En ik wilde nog even terug komen op dat "ik doe het, maar ik weet niet of ik het voel". Ik was na de geboorte van Katja lichtelijk depressief (bleek later door te laag hb te komen) en ik verzorgde Katja wel gewoon uit plichtsbesef, maar ik voelde er helemaal niks bij. Op een dag was mijn moeder er en die zei tegen mij dat het haar opviel dat ik helemaal niet tegen Katja praatte. In volstrekte stilte en opperste concentratie was ik alleen maar bezig met de handelingen. Ik schrok er wel van toen ik me realiseerde dat ik inderdaad niks zei. Vanaf dat moment heb ik mezelf gedwongen om te gaan praten of zingen terwijl ik met haar bezig was en het gekke was dat het gevoel toen ook langzaam kwam. Dus juist omdat ik het deed begon ik het ook te voelen.
Ik weet niet waarom ik dit nu schrijf, maar het is voor mij in ieder geval een goed teken dat je het allemaal wel doet en het geeft me het gevoel dat jullie hier snel uit zullen komen
Ik heb er op een of andere reden echt vertrouwen in dat dit snel goed gaat komen. En ik wilde nog even terug komen op dat "ik doe het, maar ik weet niet of ik het voel". Ik was na de geboorte van Katja lichtelijk depressief (bleek later door te laag hb te komen) en ik verzorgde Katja wel gewoon uit plichtsbesef, maar ik voelde er helemaal niks bij. Op een dag was mijn moeder er en die zei tegen mij dat het haar opviel dat ik helemaal niet tegen Katja praatte. In volstrekte stilte en opperste concentratie was ik alleen maar bezig met de handelingen. Ik schrok er wel van toen ik me realiseerde dat ik inderdaad niks zei. Vanaf dat moment heb ik mezelf gedwongen om te gaan praten of zingen terwijl ik met haar bezig was en het gekke was dat het gevoel toen ook langzaam kwam. Dus juist omdat ik het deed begon ik het ook te voelen.
Ik weet niet waarom ik dit nu schrijf, maar het is voor mij in ieder geval een goed teken dat je het allemaal wel doet en het geeft me het gevoel dat jullie hier snel uit zullen komen
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Succes Sjoeg
Oops! Did I just roll my eyes out loud?
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
Succes Sugar!
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
Sugar
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ik heb aan je gedacht vandaag Sugar
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
ow lees nu pas dat je terecht kon, wat goed! ben ook benieuwd hoe het geweest is en hoop dat het klikte
stormy waters...
sailin'
sailin'
Ik ben er geweest, voelde niet echt een klik, maar ook niet geen klik. Gewoon nog neutraal nu.
Lastig alleen om op dat moment dingen te voelen zoals ze zijn. Op afspraak voel ik me niet zo rot als door de dagen heen en dan zit ik dus vooral heel nuchter te vertellen hoe het is. Dat voelt gek, want zo ziet ze een sterke sugar die het heeft over hoe rot alles voelt. Maar ja, dat zal wel zo horen.
Lastig alleen om op dat moment dingen te voelen zoals ze zijn. Op afspraak voel ik me niet zo rot als door de dagen heen en dan zit ik dus vooral heel nuchter te vertellen hoe het is. Dat voelt gek, want zo ziet ze een sterke sugar die het heeft over hoe rot alles voelt. Maar ja, dat zal wel zo horen.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Dat is haar vak toch, juist die emotisch oproepen of dat wat mee doen. Helpt misschien als je wat opschrijft als je je rot voelt en dat daar doorleest. Ik kan op deze manier emoties 'terugroepen'.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
lijkt mij ook logisch sugar, dat je je daar niet meteen op je kwetsbaarst laat zien. (ik heb trouwens ook wel eens het omgekeerde gehad, dacht ik zelf 'het gaat nu eigenlijk best goed, moet ik wel gaan?' en kwam ik bij zo'n hulpverlener en die hoefde maar te vragen 'hoe gaat het met je?' en kon ik de eerste 5 minuten alleen maar huilen tot mijn eigen verbazing (en gêne)).
Dat dus.quote:Op vrijdag 6 oktober 2006 08:34 schreef Belana het volgende:
daar moet zij dus doorheen prikken
En ik neem aan dat je het ook wel aan haar vertelt dat je daar als 'sterke Sugar' zit?
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat wil ik idd volgende keer (over twee weken) aangeven, Moonah.
Ze is ook best jong, dat vind ik ook lastig. Ik denk dat ik me misschien met haar ga identificeren en dat ik daardoor niet zo makkelijk meer alles zal bespreken. Maar dat zal de tijd moeten uitwijzen, denk ik.
Soms voel ik me gewoon weer goed, een deel van de dag. Dan denk ik dat het over is, echt helemaal over. Ik heb ook echt het gevoel dat ik misschien wel sneller hieruit kruip dan ik dacht. Dat het misschien weer vlug beter gaat.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik zelf ook invloed heb op hoe ik me voel. Door dingen te doen, gewoon maar te doen. Zo ben ik woensdag met beide kindjes (duowagen!) naar de stad gegaan (ruim een half uur lopen). Het kwam zo uit dat Storm in de stad een fles moest, dus ben ik bij de V en D wat gaan drinken. Daar zat ik dan, met een 2-jarig meisje op een grote stoel, met een flesje Fristi in haar hand balancerend en een huilend jongetje in de wagen. Ik op zo'n afstand bij de magnetron, dat ik geen grip had op allebei. Maar ik was totaal relaxed. Ik had alle vertrouwen in Maria, in Storm en in mezelf. Zo kon ik gek doen met Maria terwijl ik Storm de fles gaf en lukte het me om tegelijkertijd ervoor te zorgen dat ze veilig op de stoel klom en haar drinken dronk. Bij het weggaan (ja ja, met dat dienblad geklemd tussen duim en duwstang van de wagen, want natúúrlijk zet ik wel mijn eigen blad ook weg ) zei een andere moeder bewonderend tegen me: "Moedig, hoor!"
Het was ook moedig, denk ik. Die andere moeder zal in niets gezien hebben, vermoed hebben dat ik me depressief voel. Dat het niet zo lekker gaat en ik soms wanhopig ben. Voor mij fijn te weten: als ik zelf dingen blijf doen, blijf proberen, gewoon maar het huis uitga, dan lukt het me ook. En zelfs zo, dat ik er lol in kan hebben. Dat is wel een geruststelling!
Ze is ook best jong, dat vind ik ook lastig. Ik denk dat ik me misschien met haar ga identificeren en dat ik daardoor niet zo makkelijk meer alles zal bespreken. Maar dat zal de tijd moeten uitwijzen, denk ik.
Soms voel ik me gewoon weer goed, een deel van de dag. Dan denk ik dat het over is, echt helemaal over. Ik heb ook echt het gevoel dat ik misschien wel sneller hieruit kruip dan ik dacht. Dat het misschien weer vlug beter gaat.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik zelf ook invloed heb op hoe ik me voel. Door dingen te doen, gewoon maar te doen. Zo ben ik woensdag met beide kindjes (duowagen!) naar de stad gegaan (ruim een half uur lopen). Het kwam zo uit dat Storm in de stad een fles moest, dus ben ik bij de V en D wat gaan drinken. Daar zat ik dan, met een 2-jarig meisje op een grote stoel, met een flesje Fristi in haar hand balancerend en een huilend jongetje in de wagen. Ik op zo'n afstand bij de magnetron, dat ik geen grip had op allebei. Maar ik was totaal relaxed. Ik had alle vertrouwen in Maria, in Storm en in mezelf. Zo kon ik gek doen met Maria terwijl ik Storm de fles gaf en lukte het me om tegelijkertijd ervoor te zorgen dat ze veilig op de stoel klom en haar drinken dronk. Bij het weggaan (ja ja, met dat dienblad geklemd tussen duim en duwstang van de wagen, want natúúrlijk zet ik wel mijn eigen blad ook weg ) zei een andere moeder bewonderend tegen me: "Moedig, hoor!"
) zei een andere moeder bewonderend tegen me: "Moedig, hoor!" Het was ook moedig, denk ik. Die andere moeder zal in niets gezien hebben, vermoed hebben dat ik me depressief voel. Dat het niet zo lekker gaat en ik soms wanhopig ben. Voor mij fijn te weten: als ik zelf dingen blijf doen, blijf proberen, gewoon maar het huis uitga, dan lukt het me ook. En zelfs zo, dat ik er lol in kan hebben. Dat is wel een geruststelling!
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ach Sugie, je klinkt precies zo als ik me voelde na de geboorte van Tommie. Ik ging bijna onderdoor aan het slaapgebrek en de hormonenstorm in mijn lichaam. Wat was ik blij toen ik de knoop had doorgehakt om te stoppen met borstvoeden. En wat was het moeilijk om te genieten van mijn kleine jochie.
Maar je hebt gelijk: gewoon dingen gaan doen, proberen te genieten van kleine dingetjes. Twee stapjes naar voren en één stapje terug. Langzaam zal je je beter voelen.
Ik schopte mezelf iedere dag naar buiten om een uur te gaan wandelen, weer of geen weer. Kinderen in de duowagen en ik maar lopen. In het begin vond ik er niets aan, maar langzamerhand kreeg ik er steeds meer lol in. De kinderen werden rustig van het buiten zijn en ik viel als
wandelende ook nog een beetje af.
En weet je, na een paar weken begon ik er weer echt de lol van in te zien. Twee kleine kindjes, de droom van menige vrouw! Dan maar een rommel in huis en slapeloze nachten gaan ook eens voorbij. En werd het me echt te veel dan was er altijd nog de Teletubbies.
Mijn man en ik hadden kort na de geboorte besloten op vakantie te gaan. We hebben een huis gehuurd in de buurt van het strand en thuis de boel de boel gelaten. Gewoon lekker met z'n viertjes wennen aan elkaar en proberen tot rust te komen. Het heeft ons goed gedaan, als was het dan geen gewone relaxte vakantie. Als jullie de mogelijkheid hebben kan ik je zoiets alleen maar aanraden.
Maar wat je ook doet of besluit, het zonnetje gaat echt wel weer schijnen!
Tegenwoordig ben ik heel erg blij dat ik mijn kinderen zo snel op elkaar heb gekregen, maar het eerste jaar met twee kleine kindertjes is altijd zwaar, zelfs als je niet depressief bent. Vergeet dat niet!
[ Bericht 0% gewijzigd door Tinkepink op 06-10-2006 21:06:29 ]
Maar je hebt gelijk: gewoon dingen gaan doen, proberen te genieten van kleine dingetjes. Twee stapjes naar voren en één stapje terug. Langzaam zal je je beter voelen.
Ik schopte mezelf iedere dag naar buiten om een uur te gaan wandelen, weer of geen weer. Kinderen in de duowagen en ik maar lopen. In het begin vond ik er niets aan, maar langzamerhand kreeg ik er steeds meer lol in. De kinderen werden rustig van het buiten zijn en ik viel als
wandelende ook nog een beetje af.
En weet je, na een paar weken begon ik er weer echt de lol van in te zien. Twee kleine kindjes, de droom van menige vrouw! Dan maar een rommel in huis en slapeloze nachten gaan ook eens voorbij. En werd het me echt te veel dan was er altijd nog de Teletubbies.
Mijn man en ik hadden kort na de geboorte besloten op vakantie te gaan. We hebben een huis gehuurd in de buurt van het strand en thuis de boel de boel gelaten. Gewoon lekker met z'n viertjes wennen aan elkaar en proberen tot rust te komen. Het heeft ons goed gedaan, als was het dan geen gewone relaxte vakantie. Als jullie de mogelijkheid hebben kan ik je zoiets alleen maar aanraden.
Maar wat je ook doet of besluit, het zonnetje gaat echt wel weer schijnen!
Tegenwoordig ben ik heel erg blij dat ik mijn kinderen zo snel op elkaar heb gekregen, maar het eerste jaar met twee kleine kindertjes is altijd zwaar, zelfs als je niet depressief bent. Vergeet dat niet!
[ Bericht 0% gewijzigd door Tinkepink op 06-10-2006 21:06:29 ]
Geen zorgen voor de dag van morgen.
