Stop de persen. Hier is het enige ware verhaal over Robbert, zijn vader en Irene Moors. Dit verhaal is onlangs opgetekend door een vrachtwagenchauffeur ergens in een tikje obscuur wegrestaurant. Zijn aandacht werd getrokken naar twee mensen die voorover gebogen, nogal schichtig om zich heenkijkend, slechts schaars verlicht door enkele orbs met elkaar in gesprek waren. Ze maakten een gespannen indruk. Per ongeluk hoorde hij, tijdens het nuttigen van een gehaktbal, de volgende dialoog:
Irene: “Peter, ik ben blij dat je kon komen. Dit zaakje loopt uit de hand!”
Peter: “Ja ik weet het. De pers blijft gelukkig wel aardig rustig en Skepsis lijkt ook een beetje ingedut. Maar dat vermaledijde FOK-forum !@#$. Die gasten zijn niet te stoppen!”
Irene: “Inderdaad. They’re getting too close! We moeten wat doen!”
Peter (kijkt somber): “Shit man. Als ik er achteraf nog aan terugdenk, hoe dit allemaal begonnen is…”
Irene (nieuwsgierig): “Vertel op Peter. Misschien moeten we maar eens open kaart tegen elkaar spelen. We zitten er allebei tot onze nek in. Robbert is de enige onschuldige in dit verhaal”
Peter (ongemakkelijk): “Ahum, nou. Tsja, hoe vertel ik dit. Ahum. Het is allemaal begonnen met dat witte poeder. Stress you know. Ik kreeg dat poeder altijd in een jerrycan, die ze bij ons achter in het graanveld achterlieten. Ik zat net in mijn werkkamer met een scheermesje dat poeder op een spiegeltje fijn te snijden, toen opeens Robbert binnenkwam rennen “Foto van Papa maken, foto van Papa maken!” Ik schrok me de pleuris natuurlijk en laat alle poeder uit me klauwen donderen en hij drukt meteen af. Zie daar, de eerste foto vol met orbs en daarna was het niet meer te stoppen. Ik heb sindsdien trouwens wel een slot om kamer!”
Irene (op puntje van haar stoel): “En toen, en toen?”
Peter (zuchtend): “Tsja. Ik moest hem natuurlijk wel uitleggen wat dat poeder was. Ik heb hem toen maar verteld dat het magnesium betrof waar je hele mooie lichtbollen mee kan maken. Moest hem toen wel beloven dat Papa dat samen met hem ging doen...Later kon ie het zelf…”
Irene (uiterst nieuwsgierig): “Ja. En die graancirkels dan. Hoe zijn die gemaakt”
Peter (kijkt benauwd): “Ja, ik ahem. Goh hoe zeg ik dit? Dit is vrij pijnlijk. Nou, goed dan maar. Dat poeder liep in de papieren en ik moest de RABO-bankkas natuurlijk telkens wel weer aanvullen. Ik dacht dat we met die “gaven” best wel eens geld zouden kunnen verdienen. Op gegeven moment heb ik toen die Nancy uitgenodigd om eens naar de gaven van Robbert kijken. We zijn toen op een dag samen gaan wandelen in het graanveld. Het klikte nogal erg goed tussen ons en het was een erg zwoele dag…. Toen is de eerste graancirkel, ahum, ik euh, tsja, zeg maar in een hele nauwe samenwerking en op een nogal heftige wijze tot stand gekomen…”
Irene (geschrokken): “Goh zeg. Dat is wat! Hoe zit dat verhaal trouwens met die lichtzuilen? Op het forum vroegen ze zich af waar jij was die nacht?.”
Peter (kijkt moeilijk): “Euh ja, Ahum. Tikje pijnlijk dit ook.. Robbert zag op een nacht die @#$% discolampen en ik hoorde opeens hem de trap oprennen. Nancy en ik lagen toevallig…, ik bedoel zaten toevallig samen nog wat op haar kamer te praten en ik wilde Robbert natuurlijk geen verkeerde ideeën geven. Ik ben toen maar gauw onder het bed gekropen, zodat ie me niet kon zien. Nancy, heeft toen de gordijnen snel opengedaan er uiteindelijk nog een heel mooi verslagje van kunnen maken… Maar goed. Ik vertel nu wel van alles over mezelf. Hoe zit dat bijvoorbeeld met de "genverbrander", Irene? Dank zij die stomme fout zitten we hier nu!”
Irene (kijkt opeens vrolijk): “Oh dat is echt een enorm leuk verhaal. Op een avond zag ik mijn man Barry achter z’n computer zitten. Hij is een enorme fan van Derrick. Hij wist dat Derrick, die gespeeld wordt door ene Horst Tappert, een keertje samen met John Denver een liedje heeft gezongen. Barry wilde dat downloaden.
Peter (ongeduldig). “To the point please Irene. Ik heb niet de hele dag de tijd. Waar gaat dit over?”
Irene (kijkt zwoel): “Nou toen omarmde ik mijn Barry liefdevol en terwijl we, met kin op zijn schouder, samen naar het scherm keken, zag ik dat hij in Google per ongeluk “Tappert + Genver” had ingetikt. Voordat hij echter dit tikfoutje kon herstellen, hadden we een euh, hoe zeg je zoiets, ja, een soort amoureus intermezzo als het ware. Uiteindelijk heb ik daarbij per ongeluk met mijn achterhoofd de rechtermuis toets geraakt. Toen stond opeens de site van Hilligien uit Coevorden op het scherm en die hebben we toen maar aan Robbert doorgegeven.. Lache dit hè? Mijn vriendinnen lagen in een deuk toen ik dit vertelde!”
Peter (zucht diep): “Nou van dit soort details wordt ik dus niet bepaald veel vrolijker. Even terug naar dat !@#$ FOK forum. Ik neem aan dat jullie daar ook actief meesturen?”
Irene: “Tuurlijk. Ik zit daar binnen als CarDani, genoemd naar mijn vriendin Ina Drac. Komen ze nooit achter. Barry doet zijn posts als Peekaboo, dat was het eerste woordje dat mijn zoontje kon uitspreken. Hij heeft trouwens nog steeds wat moeite met de K als eerste letter. Laatst had ie het erover dat zijn nieuwe lerares een enorm putwijf, terwijl…”
Peter (erg geïrriteerd): “Irene, Bespaar me deze details, please! Dit is een ernstige zaak hoor!. Ik zit trouwens actief op het forum als Pikki. Best wel een moeilijke rol trouwens. Ik probeer telkens in mijn posts een hoop vage metaforen aan elkaar te breien tot ietwat obscure lullepot. Het is echt onverstelbaar hoe slimme vogels als Nokwanda en Kiteless constant serieus en netjes blijven reageren. Dat doen ze zo goed dat ik telkens de neiging heb om ze gewoon gelijk te geven. Ik onderdruk dat gevoel dan snel door gauw een paar puntjes achter elkaar te tikken. Dat helpt enorm om lekker vaag te blijven!”
Irene (verbaasd): “Goh, ben jij die Pikki. Lache man! Hoe kom je trouwens aan die naam”.
Peter (bloost): “Ahum. Tsja. Nou, tikje "embarrassing" vrees ik. Het was een koosnaampje dat Nancy mij gaf. De natuur is mij op dat gebied, euh, ahum… namelijk niet zo gunstig gezind geweest. Size doesn’t matter zegt ze gelukkig altijd. Anyway, ter zake nu. Hoe gaan we deze zaak aanpakken. Wachten we gewoon af tot de storm overwaait of gaan we proberen actief terug te slaan?”
Irene (ongerust): “Ik weet het niet. Als ik de posts van die slimme gasten als Genverbrander, Tulio, Soulsurvivor, Parameter, Prst_ etc. lees, dan komen ze telkens een stapje dichter bij de waarheid. Die Genverbrander blijft gelukkig voor mij, wel hardnekkig volhouden dat jij de enige kwaaie pier in dit verhaal bent. Hahaha, wat een loser!”
Peter (opeens opgewekt): “Ideetje! Zouden we die Stenny niet voor een live TV debat met Robbert kunnen uitnodigen? Bijvoorbeeld in jouw “Life & Cooking”. Dat zal een hoop kijkcijfers trekken. Ze is toch zo’n beetje de moederfiguur van dit FOK-forum. Ze houdt alles en iedereen bij elkaar. Ze is dus hahaha, eigenlijk hahaha een soort Mother-Fokker ! Hahaha!”
Irene (heel erg geïrriteerd). “Heel erg flauw Peter. Ikkan hier echt niet om lachen. Die mediageile bitch wil ik trouwens NOOIT in mijn programma hebben. Die zit alleen maar op dat forum om haar eigen boek te promoten!”
Peter (verbaasd, fronst z’n wenkbrauwen): “Het valt me inderdaad wel op dat ze bij bepaalde vrouwen nogal heftige en jaloerse reacties oproept…Ik begrijp niet helemaal waarom, ik mag haar eigenlijk wel…”
Irene(woedend): “Nee is nee! Ze komt er NIET in. Dat mens is trouwens behoorlijk bij de pinken met die 15 vragen aan jouw Robbert. Ik voorspel je dat ze geen spaan van hem heel laat!”
Peter: “Ok.Ok. Rustig maar hoor! We blijven dan maar gewoon stil en wachten we totdat dit hele verhaal gewoon is overwaaid.”
Irene: “Goed. Er is alleen één klein detail en dat heet Agno_Sticus”
Peter (vragend): “Agno_Sticus?”
Irene: “Ja. Die Agno_Sticus heeft deze post gemaakt en weet dus nu alle details over ons. Maak je echter maar geen zorgen. Ik weet een prima manier om met deze merkwaardige figuur in één keer af te rekenen…”
Peter (bezorgd): “Maar Irene, je gaat toch niet…?”
Irene (triomfantelijk): “Maak je geen zorgen Peter. Ik ken toevallig z’n favoriete zangeres. Ene Melanie. Let maar eens op, voor het einde van deel 32 gaat Agno_Sticus z’n allerlaatste post plaatsen…”