CocoRosie

quote:

COCOROSIE - La Maison De Mon Rêve(Touch And Go Records)

Soms is het verhaal in de bio al dusdanig mooi, dat een album alleen nog maar kan tegenvallen. Bij dit debuut van CocoRosie doet de bio al het ergste vrezen. Twee Canadese zusjes, Bianca en Sierra Casidy, spreken elkaar jaren niet. De één is naar Frankrijk verhuisd en daardoor letterlijk uit het zicht van de ander. Na jaren ontmoeten de dames elkaar weer, in Frankrijk en blijken behalve hun familieband ook een muzikale band te hebben. Gek genoeg is er een klik tussen de dames, waarvan de één een klassiek geschoolde stem bezit en de ander vooral een krasserig stemgeluid voortbrengt, waarin de scholing stiekem is verwerkt. De meiden nemen samen een plaat op en zorgen voor een apart artwork. De één leeft zich uit met oogschaduw, de ander maakt een subtiele Dali-snor met vermoedelijk een oogpotlood - maar alsjeblieft, laat het vingerverf zijn - en ze zorgen voor een lieflijke omhelzing onder een kleuterachtige tekening van een regenboog. Geef je plaat dan nog een Franse titel mee en je weet zeker dat je nauwelijks exemplaren zult verkopen.

En juist dat nu, beste lezer, is zonde. Want La Maison De Mon Rêve is in al zijn absurditeit een absolute topplaat geworden. Het is even doorbijten in het begin, vooral aan de om elkaar cirkelende stemmen van de twee en het wat aparte stemgeluid van één der zusjes. Of het Coco is of Rosie blijft onzeker. Ook de muzikale omlijsting is ronduit apart. Krakerige hiphopbeats, Aziatische fluitjes, speeldoosjes, kraaiende hanen en nog meer van dit alles.

Wonderwel klinkt dit alles bijzonder goed. Intrigerend, vooral. Het ene moment zit je vertwijfeld te luisteren naar een op het eerste gehoor vrij vals duet van krolse katten, maar besef je pas later hoe slim dit eigenlijk in elkaar steekt. Dan weer hoor je een Macy Gray-achtig nummer dat je met wat fantasie R&B kan noemen en dan weer zit je tussen de opiumdampen naar een oosters nummertje te luisteren. En geef toe, ongrijpbare vrouwen hebben altijd iets aantrekkelijks.

Zeker als ze zich ook nog eens bedienen van intrigerende teksten. Ze zijn vaak moeilijk te duiden, maar hebben desondanks zeggingskracht. "If blue eyed babes raised as Hitler's little brides and sons, they got angelic tendencies, like some boys tend to act like queens" klinkt het op opener Terrible Angels. Of wat dacht u van "all I want with my life is to die a housewife" in By Your Side? Er is uiteraard plaats voor een lekker shockerend liedje over Jezus, Sinterklaas en de Kerstman worden opgevoerd, even als een zeeman die de dames moet bevaren en de Heilige Maagd - of toch de zangeres? - Madonna. Ronduit aangrijpend is het slotnummer, Lyla. Het is het relaas over een jong meisje uit voormalig Joegoslavië dat als prostituée naar Frankrijk is gehaald. "She ate McDonald's all day and never had a chance to play."

Zoveel moois is tegenwoordig zeldzaam, zoveel durf en creativiteit ook. Ik zou willen dat het mijn zusjes waren.

quote:

COCOROSIE - Noah's Ark (Touch And Go Records)

Een jaar geleden besloot ik mijn recensie over het debuut van CocoRosie, La Maison De Mon Rêve, met de verzuchting dat ik wilde dat de dames mijn zusjes zouden zijn. Bianca en Sierra Casady, twee zussen die elkaar jaren niet hadden gezien en het hernieuwde contact opfleurden met één van de merkwaardigste en wat mij betreft beste platen van de afgelopen jaren. Dat de dames elkaar definitief gevonden hebben, blijkt wel uit het feit dat de opvolger van dit werkstuk inmiddels uit is.

Noah's Ark heet het en het mag ontvangen worden als een verbreding en verdieping van het ingetreden muzikale pad. Dit pad was geen glad geëffend pad, maar een kronkelig paadje dat zich in allerlei bochten wrong en soms zelfs licht de bocht uit vloog. Dat gebeurt nu opnieuw en nog meer. Daarbij zijn de sterke elementen van de eerste boreling behouden. Nog altijd cirkelen de stemmen van de dames her en der lieflijk om elkaar heen. Betoverend mooi, wat mij betreft. Afstotelijk lelijk wellicht voor hen die zich liever niet wagen aan een reis vol verrassingen en allang niet meer in sprookjes willen of durven geloven. Want de dames zingen soms hoog, soms krasserig en soms gemaakt vals, want de stemmen zijn stiekem nog altijd erg geschoold.

De speeldoosjes, de rondbanjerende geit, de andere dierengeluiden, de moderne drumritmes en de aan oeroude folk verwante muzikale omlijsting zijn ook gebleven. Af en toe ontdekken we zelfs nieuwe elementen in deze merkwaardige mengeling uit de toverpot van de zusjes. Een piano, bespeeld door Antony, bijvoorbeeld. Maar evengoed nieuwe dierengeluiden of samples.

Het draagt alleen maar meer bij aan het gevoel van betovering dat het beluisteren van deze muziek bij mij oproept. Sta op en verzamel u, allen die zich niet honderd procent thuis voelen in de wereld zoals die inmiddels is. Zoals Noach de dieren redde voor de zondvloed, zo willen de zusjes al die mensen redden. Mensen die er van houden weg te dromen, die zich nog kunnen verwonderen over kleine dingen, die eenzaamheid niet schuwen en soms weinig snappen van wat er om hen heen gebeurt. Hoe troostend is het dan om bij Bianca en Sierra in het bootje te stappen en je mee te laten voeren?

Het is een proces dat wellicht, zeker voor de ongeoefende luisteraar van deze muziek, enkele draaibeurten vergt. Maar dan wil je ook niet meer anders. Dan koester je fantastische songs als Beautiful Boyz, The Sea Is Calm, Noah's Ark, Armageddon en Honey Or Tar. Om over het schitterend desolate en tegelijkertijd zo treffend en troostrijke South 2nd nog maar te zwijgen. Moordsong!

Ik ben voorgoed betoverd door deze twee dames en voorzie zelfs een prolongatie van de titel album van het jaar. Ik kan er niets aan doen, maar ik kan me nog steeds geen fijnere zusjes voorstellen. Dus wil ik eigenlijk maar op dezelfde wijze eindigen als vorig jaar. Ik zou willen dat het mijn zusjes waren.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 19:06 schreef Grobbel het volgende:
Ik heb in al die jaren van opgeklopte hype nooit echt de tijd gevonden om CocoRosie echt een eerlijke kans te geven, ik zal binnenkort eens wat aandachtiger naar wat werk van hen luisteren. Ik neem aan dat de op één na meest recente plaat de beste is om mee te beginnen?