Je partner's uiterlijk is onherstelbaar beschadigd.

mijn eerste reactie was: ik weet het niet. heb wel vaker een vriendin gehad waar ik, toen het uit was, dacht: verrek zij is best lelijk, maar toch mooi dat verliefdheid zoveel met je kan doen.. en ik denk dat het met deze situaties ook zo is.

maar het probleem is dat het innerlijk ook erg veranderd. en het eerste wat er in me op kwam was de zin: "vind je dat ik dik ben?" kun je nagaan wat je dan allemaal te horen krijgt als je close met zo (niet verkeerd bedoeld, generaliseer nu even graag ) iemand bent. en je krijgt het er maar niet uit. en dan nog al die (bevestigende) blikken van mensen om je heen. lastig..

in principe blijf ik. kijk, heel eerlijk, als ik zo iemand tegen kom voordat er sprake is van een relatie zou ik het niet overwegen waarschijnlijk. maar ik heb nu voor hem gekozen, en als hem dit overkomt dan weet ik wat er onder dat verminkte uiterlijk zit.

ik denk echter niet dat het makkelijk is. zeer zeker ook omdat je zelf ook moet rouwen, maar dat "mag" vaak niet. de aandacht gaat naar het slachtoffer: die heeft pijn, die is verminkt, diens leven is voor altijd anders. dat is logisch natuurlijk. maar jij als partner hebt ook een hoop te verwerken: ineens ben je dat oude vertrouwde gezicht kwijt. ineens ben je voor een deel ook de verzorger, want brandwonden vragen veel aandacht. ineens is het onbezorgde uit je leven weg.

als daar geen aandacht voor is, denk ik dat het nog weleens moeilijk kan zijn. ik zou echt hulp zoeken om daarmee om te gaan, en dan niet bij iemand uit de omgeving (laat die zich maar op mijn partner focussen), maar bij een specialist, die er echt alleen voor mij is.

quote:

op woensdag 9 november 2005 13:09 schreef gf het volgende:
ik zou het zeker wel willen. maar makkelijk wordt het niet. zowel voor haar als voor mij. zo'n ongeluk veranderd je niet alleen fysiek. de persoon waar je van bent gaan houden is niet meer. lichamelijk al helemaal niet. natuurlijk zou ik andersom willen dat ze bij mij bleef, logisch. maar ik zou het ook begrijpen als ze dat niet meer wilt.

toch vind ik "de persoon waar je bent van gaan houden is niet meer" zo vaag. alsof het vrouwtje waar je nu nog mee bent hetzelfde is al de dag waarop je verliefd op haar werd. al helemaal als je een lange relatie achter de rug hebt, je ontwikkelt allebei en in die ontwikkeling ga je mee. er gebeuren in een mensenleven zoveel cruciale dingen die mensen veranderen en ik vind het enigszins zwak als je bij de veranderingen zou zeggen "je bent niet dat meisje van gisteren meer, toedeloe". als je ouder komt te overlijden, als je kind komt te overlijden, als je een "misvormd", gehandicapt kind krijgt, als je je baan verliest, als je een autoongeluk hebt gehad, als je promotie tot baas hebt gekregen, als je gaat studeren, als je met je studie klaar bent... noem het maar op. het zijn allemaal dingen die mensen al dan niet geleidelijk doen veranderen. het zou echt behoorlijk ernstig zijn, en het getuigt naar mijn mening ook wel dat je de relatie dan niet "waard" was of aankon, dat je na een heftige verandering gelijk opgeeft. ik zie dat werkelijk niet snel gebeuren bij mensen die jaren geleden voor elkaar kozen en bij wijze van spreken gisteren ook nog wisten dat ze net zo veel, zodan niet vele malen meer, van elkaar houden dan op die dag tijden terug. dat gooi je niet zo snel weg, lijkt me.

[ Bericht 0% gewijzigd door releaze op 09-11-2005 13:31:25 ]

een relatie bestaat voor mij uit een spirituele kant en een wereldse kant. bij die wereldse kant is uiterlijk gewoon wel redelijk belangrijk en op basis daarvan denk ik dat ik zou stoppen met de relatie. tenzij er sprake is van een hele sterke spirituele band (soulmate achtig) die de wereldse kant zo overschaduwt dat je het bijna niet eens in de gaten hebt dat je partner zo verminkt is.
overigens (zoals meerdere al gezegd hebben) is het niet eens alleen het fysieke maar ook het psychische wat erbij komt kijken.

zou wel een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven zijn omdat ik erg veel medelijden zou hebben met diegene. alleen op medelijden is imo geen relatie te baseren. als ik zelf verminkt zou zijn zou ik bovendien ook niet van mijn partner verwachten dat ze bij me blijft

quote:

op woensdag 9 november 2005 13:25 schreef releaze het volgende:

[..]

toch vind ik "de persoon waar je bent van gaan houden is niet meer" zo vaag. alsof het vrouwtje waar je nu nog mee bent hetzelfde is al de dag waarop je verliefd op haar werd. al helemaal als je een lange relatie achter de rug hebt, je ontwikkeld allebei en in die ontwikkeling ga je mee. er gebeuren in een mensenleven zoveel cruciale dingen die mensen veranderen en ik vind het enigszins zwak als je bij de veranderingen zou zeggen "je bent niet dat meisje van gisteren meer, toedeloe". als je ouder komt te overlijden, als je kind komt te overlijden, als je een "misvormt", gehandicapt kind krijgt, als je je baan verliest, als je een autoongeluk hebt gehad, als je promotie tot baas hebt gekregen, als je gaat studeren, als je met je studie klaar bent... noem het maar op. het zijn allemaal dingen die mensen al dan niet geleidelijk doen veranderen. het zou echt behoorlijk ernstig zijn, en het getuigt naar mijn mening ook wel dat je de relatie dan niet "waard" was of aankon, dat je na een heftige verandering gelijk opgeeft. ik zie dat werkelijk niet snel gebeuren bij mensen die jaren geleden voor elkaar kozen en bij wijze van spreken gisteren ook nog wisten dat ze net zo veel, zodan niet vele malen meer, van elkaar houden dan op die dag tijden terug. dat gooi je niet zo snel weg, lijkt me.

ze is toch ook niet meer de persoon die ze was. de misvorming is al een grote verandering, die haar ook mentaal enorm zal veranderen. neem ik m'n eigen vriendin als voorbeeld. dat is nu een enorm sociaal iemand, die altijd wel vrolijk is. heel makkelijk met iedereen een praatje maakt. dat vind ik leuk aan haar. stel dat ze een ongeluk krijgt en ineens een dood, saai, stil persoon wordt dat liever binnen zit de hele week en mensenschuw wordt omdat ze bang is voor rotte reacties. dan is ze niet meer wie ze was, niet meer de persoon die ik zo leuk vond. keihard, maar kan je niet ontkennen.

ik zou bij mijn partner blijven.
er zou weinig veranderen wat relatie deel betreft.

voorwaarde is wel dat mijn partner geestelijke hulp niet weigert .
weiger je geestelijke hulp en wordt hij een sekreet... dan wordt het wat anders.
( het moet leefbaar en fijn zijn in de relatie)

xebrozius probeert hier té nep eerlijk te zijn, dit omdat zijn vriendin ook meeleest en zo het idee moet krijgen dat xebrozius eerlijk is.

daarom zeg ik tegen hem: hou maar op met je kastanova-gedoe.

ik heb werkelijk waar geen idee of ik bij d'r zou blijven of niet. ik hoop nooit voor zo'n keuze te staan en mocht die er komen dan denk ik dat ondanks alles het uiterlijk wel degelijk een rol gaat spelen. klinkt laf en dat is het ook.

quote:

op woensdag 9 november 2005 13:33 schreef gf het volgende:

[..]

ze is toch ook niet meer de persoon die ze was. de misvorming is al een grote verandering, die haar ook mentaal enorm zal veranderen. neem ik m'n eigen vriendin als voorbeeld. dat is nu een enorm sociaal iemand, die altijd wel vrolijk is. heel makkelijk met iedereen een praatje maakt. dat vind ik leuk aan haar. stel dat ze een ongeluk krijgt en ineens een dood, saai, stil persoon wordt dat liever binnen zit de hele week en mensenschuw wordt omdat ze bang is voor rotte reacties. dan is ze niet meer wie ze was, niet meer de persoon die ik zo leuk vond. keihard, maar kan je niet ontkennen.

en na wat voor een periode is dat?
geef je dr de kans om het ongeluk te "verwerken", in hoeverre dat mogelijk is? of heb je na een maand of twee al zoiets van, dit is me te veel ik zie geen vooruitgang op een voor mij aanvaardbare termijn, vaarwel!

ligt er ook aan of er inhoud zit in de relatie. gaat het alleen om de buitenkant en het uiterlijk dan zul je al snel zeggen, ik stop ermee. kun je samen goed overweg en heb je het nog altijd gezellig en boeit het niet wat buitenstaanders van je denken dan zul je niet snel opgeven. zeker niet als er een band is ontstaan door de jaren heen. dan heeft uiterlijk minder betekenis dan de band, dan is de sterke verhouding en relatie hetgeen dat alles overeind houdt.

en zo'n verminking kan iedereen overkomen. je moet maar net pech hebben.

het is dan ook een kwestie van verder kijken dan de verminking en het mens achter de verminking blijven zien hoewel dat moeilijk is omdat het uiterlijk al snel een soort van visite-kaartje is. en dan is het nog van belang hoe de instelling van de verminkte is. gaat hij psychisch ook nog erg slecht functioneren dan is er geen innerlijk en geen uiterlijk meer te bekennen bijna. en dan is de vraag :"waar doe ik het nog om".

quote:

op woensdag 9 november 2005 13:54 schreef releaze het volgende:

[..]

en na wat voor een periode is dat?
geef je dr de kans om het ongeluk te "verwerken", in hoeverre dat mogelijk is? of heb je na een maand of twee al zoiets van, dit is me te veel ik zie geen vooruitgang op een voor mij aanvaardbare termijn, vaarwel!

ik zeg niet dat ik haar zou verlaten, zelfs al mocht ze een heel ander iemand worden. zo'n beslissing maak je niet even. als de relatie niet meer werkt is er alleen geen andere optie. voor beide partijen dan beter. na welke periode durf ik niet te zeggen. moet je het voor meemaken denk ik. en dat heb ik niet, en hoop ik ook nooit te doen

quote:

op dinsdag 8 november 2005 23:58 schreef bluezz het volgende:
ik heb het gezien.
en mijn antwoord is ja.
ik zou bij mijn partner blijven.

mee eens.. alhoewel inderaad verandering van het innerlijk wel een probleem zou kunnen vormen..

quote:

op dinsdag 8 november 2005 22:18 schreef robbiericardo het volgende:
hoe je dr uit ziet is 1 van het belangrijkste wat er maar kan zijn in een relatie en je kunt wel keiveel van dr houden maar als zij opeens er lelijk uitziet dan denk je ook wel van moet dit nou en moet ik hir nou meeverder gaan?? nee zeg ik dan als jij twijfelt dan moet jij het niet doen en niet als een huigelaar gaan zitten van hee schat je ziet er niet uit maar ik blijf altijd bij je want ik hou van jouw want dat is dan niet waar

laat je dat ook in je contract opnemen?

7. uiterlijkheden

7.1 indien één van beide partijen ernstig verminkt raakt als bedoeld in artikel 7.2 dan zal met wederzijdse inachtneming de gezonde partij deze overeenkomst schriftelijk in zijn geheel ontbinden. kosten die voortvloeien uit de ontbindingsprocedure zijn voor rekening van de gezonde partij.

7.2 indien als gevolg van een ongeval één van beide partijen ernstig verbrand raakt en daardoor het aangezicht geschonden raakt dient de andere partij binnen 10 werkdagen na datum ongeval over te gaan tot ontbinding van deze overeenkomst zoals beschreven in artikel 7.1.

tja lastig, je kunt eigenlijk niet écht voorstellen wat je zou doen behalve als je het zelf mee heb gemaakt. maar ik denk dat ik toch bij mn partner zou blijven.

bismarck,.. nooit opgezet,.. ik zou het bijvoegen,..

moeilijk in te leven.. zou het niet weten.

quote:

op woensdag 9 november 2005 14:28 schreef moja het volgende:
tja lastig, je kunt eigenlijk niet écht voorstellen wat je zou doen behalve als je het zelf mee heb gemaakt. maar ik denk dat ik toch bij mn partner zou blijven.

dat zou mijn intentie ook zijn.
maar ik weet niet of ik het fysieke gedeelte nog zou kunnen 'opbrengen'.
ben toch bang dat het op een gegeven moment een hele hele hechte vriendschap wordt.
en of dat dan stand houdt, in de zin van monogame relatie....

klinkt cru, maar dan is het voor mij gewoon afgelopen.
ik word niet alleen verliefd op het innerlijk van een persoon,..
maar ook op gedrag, of iets lichamelijks.. zoals der ogen, lippen,..

ik ben bijna zeker dat ik bij mijn partner blijf ...

ik vind uiterlijk en innerlijk iets dat zeker in balans moet zijn , ik denk niet dat ik meteen weg zou rennen maar ik zou ook geen garantie kunnen geven dat het wel zou gaan werken , wel zielig vooral omdat je er niets aan kan doen . als mijn vriend zichzelf heel dun of dik zou laten worden zou ik namelijk ook weg zijn (mits hij er niets aan zou willen doen).
arme teun

quote:

op woensdag 9 november 2005 18:39 schreef schubbekut het volgende:

arme teun

idd, echt verschrikkelijk voor die jongen, het was idd een heel mooie jongen voor dit ongeval ( ik heb even op de link gekeken)

ik mag er niet aan denken dat zoiets me ooit zou overkomen ...

---

[ Bericht 100% gewijzigd door belusting op 09-11-2005 21:16:43 (beetje ongenuanceerd) ]

ik durf van tevoren niet te zeggen wat ik zou doen of liever nog: wat ik aan zou kunnen. ik hoop dat mijn partner zelf niet teveel zou veranderen in persoonlijk opzicht. vaak is dat echter wel zo. ik hoop dat ik de kracht en energie zou kunnen vinden om een relatie voort te zetten; ondanks de beperkingen die zo een ongeluk hoogstwaarschijnlijk met zich mee zou brengen. een bijzonder goede vriend van me zag zijn relatie beeindigd op het moment dat hij door ziekte beperkingen kreeg. dat was, bovenop zijn ziektebeeld, best een heel zware dobber voor hem.

als ik zelf door zulk malheur getroffen zou worden dan zou ik liever worden herinnerd zoals ik nu ben en aan de pestklap waarbij ik het loodje legde. zo voorkom ik een wissel te trekken op de mensen om me heen.

maar da's ook praat vooraf... da's weer eens wat anders dan praat áchteraf.

quote:

op woensdag 9 november 2005 12:59 schreef panthera1984 het volgende:
in eerste instantie is mijn partner toch een vriend van mij, neem ik aan. ik zou hem blijven ondersteunen als vriend, of we ook partners blijven zal afhangen van de evt. psychische veranderingen die hij doormaakt.

goed gezegd. als het mijzelf zou overkomen zou ik trouwens niet willen dat mijn partner bij mij zou blijven.

ik kan er geen zinnig antwoord opgeven. het hangt af van de relatie op dat moment; als je 20 jaar bent getrouwd ga je niet hierom bij iemand weg. als je 3 maanden wat hebt misschien wel.