Dagboek van een kindermeisje

quote:

Op donderdag 22 september 2005 04:48 schreef Gajus het volgende:

Met het naderend einde van jouw moeder ontwaken deze oerdriften in jou. De komende tijd zul jij in steeds heftigere mate gedicteerd worden door die oerdriften. Het gequote schrijfsel overziend, is het inmiddels zover.

Ja, ik denk het ook. Ik had de theorie over de oerdriften nooit eerder gehoord, en ik hoop ook niet dat ermee bedoeld wordt dat ik op het punt sta me koortsachtig voort te planten (daar wilde ik nog even mee wachten ), maar ik sta wel op een punt, dat is zeker, een punt... nou ja: ik stort me in armen van gescheiden mannen met 3 kinderen plus een verloofde - ik weet niet of dat onder 'oerdriften' valt, maar wel onder driften in elk geval.

quote:

Gaandeweg dringt het besef door dat jouw ouders weliswaar niet perfect waren, maar toch wel een zekere mate van perfectie hadden bereikt.

Dat valt nog te bezien... voor mijn moeder zeg ik: ja. Een engel in mensengedaante. Maar zij gaat heel snel dood, en mijn vader maakt van de gelegenheid gebruik om compleet door te draaien. We weten het niet zeker, er was altijd al een steekje aan hem los, maar het lijkt erop dat hij gek is geworden. In de zin van: gaga. Deze diagnose bereikt ons van meerder kanten. Hij kan het niet aan, zegt hij, en dus verschanst hij zich in ons huis in Frankrijk, want: "Ik ben niet zo goed in dit soort dingen." En dan zeggen wij: "Oh, maar gelukkig zijn wij er ontzettend goed in, en ach, het is alleen maar onze moeder die doodgaat."

Ik heb mijn vader al losgelaten, jaren terug, afstand van gedaan - alleen in geestelijke zin, want ik mag hem best graag. Zwakke man. Tragisch. Met z'n jonge vriendin. Hij kan het niet helpen, denk ik dan maar, hij zal in zijn jeugd misschien mishandeld zijn door de paters, of door zijn ouders, je weet het niet, maar hij is volslagen knetter. (Toch heb ik een zwak voor hem.)

quote:

Hoe langer jij wacht met jouw rouwproces te beginnen, hoe langer en moeizamer jouw rouwproces zal duren. _{en hoe langer ik verstoken blijf van jouw heerlijke schrijfsels}

Ik vraag me af of - en hoe - je een rouwproces bewust kan 'beginnen'. Ik kom uit een familie van 'verdringers'. De dingen uitblokken, dat werkt het beste. Niet over praten, vooral. (Nou ja, ik schrijf erover, dat is al een stap voorwaarts, dat is al een manier om mijn eigen 'normen & waarden' tegenover die van hèn te stellen).

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 22-09-2005 17:00:37 ]

quote:

Op donderdag 22 september 2005 01:19 schreef Vivi het volgende:



Ik begin een patroon te zien...

Oh, Vivi... ik had dit verkeerd begrepen .

Ik dacht dat jij met 'patroon' doelde op mijn (pathologische, in dat geval) neiging om er nog een schepje bovenop te doen - om drama's te verzinnen.

Dus ik zei: nee, ik ben geen maniak. En: ik zou de Goden niet durven verzoeken... door zoiets uit mijn duim te zuigen.

Nu snap ik (door de post van Gajus) dat je een ánder patroon ziet; een overeenkomst (één van de vele... )

Sorry!

Maar er is ook goed nieuws. Van ongeluk word je mooi. En als je van jezelf niet zo mooi bent, dan maakt ongeluk je in elk geval een beetje mooier, dunner, interessanter - en dus beter. Ik rook inmiddels bijna drie pakjes sigaretten per dag. Eten...? Niet dat ik weet. Drinken wél, witte wijn en rode wijn en soms bier. Het is een uitstekende schoonheidskuur, ik kan het iedereen aanbevelen: vreemdgaan, stervende ouders, deprimerende familieverhoudingen, ruzie met je vriendje, ruzie met een heleboel andere mensen, algehele somberte - het trekt de huid glad en geeft extra cachet aan de uitstraling. Het klinkt tegenstrijdig, maar toch is het zo. De mensen staan versteld: "Wat zie je er goed uit!" hoor ik steeds en: "Ben je nog verliefd?"

Natuurlijk vertel ik niemand over mijn oppasvader. Mijn vriendinnen hebben allemaal een leuke, ongecompliceerde, intelligente, hockeyspelende student aan de haak geslagen, allemaal jongens uit het Gooi of Wassenaar of Amersfoort, sommigen wonen zelfs al samen met zo'n jongen, en hoewel ze me al maanden van Th. proberen af te praten ('Wat moet je nou met die vago? Zie jij perspectief? Ik zie geen enkel perspectief, die jongen doet maar wat, die heeft niet in de gaten dat het speelkwartier voorbij is') - hoewel ze dus weinig in Th. zien, zou de paniek pas goed toeslaan als ik vertelde over mijn oppasvader.
Ik zeg niks.
En zeker niet tegen Th., die vanochtend koffie kwam drinken, en die toch beter te vertrouwen is dan iedereen schijnt te denken, want er is niks met het Poëziemeisje gebeurd.
Ik begon hem meteen over haar te ondervragen: hoe dat zit, wat er aan de hand is, nou ja: of hij met haar naar bed gaat, daar komt het eigenlijk gewoon op neer.
"Nee," zei Th.
Ik zal niet beweren dat Th. nooit aan iets anders denkt dan seks, ik bedoel: op een hele dag blijven er vast wel een paar minuutjes over waarop hij de krant doorneemt of iets te eten in zijn mond stopt, maar dan heb je het echt wel gehad.
Maar zijn antwoord was: "Nee."
Ik zei dus: "Nou, dat is... verrassend."
"En wat is daar zo verrassend aan?" vroeg hij. "Ik bedoel, wat denk je nou? Zie ik eruit alsof ik het desnoods wel met dieren doe?"
Zo zag hij er helemaal niet uit. Om precies te zijn zag hij eruit als een jonge god die net tien kilometer had hardgelopen, in een trainingspak en met een zwarte band om zijn voorhoofd. Hij loopt vijf keer per week in het bos; hij doet een marathontraining.
Ik zei: "Het poëziemeisje is geen dier."
"Poëziemeisje!" riep hij. "Ze is zo prozaïsch als wat. Okay, het is een aardig kind, ze heeft best iets te vertellen, maar ik hoef echt geen seks met haar."
"Seks met haar," herhaalde ik. "Wat klinkt dat plastisch. Je kijkt teveel televisie, zo praten mensen in talkshows: 'Ja, dokter Phil, we hebben seks gehad.'"
"Noem het hoe jij het wilt noemen, neuken, de liefde bedrijven, geslachtelijk verkeer - maar ik heb er geen behoefte aan. Niet met háár, in elk geval."
"Jullie zaten er anders behoorlijk gezellig bij, in de Coffee Company," zei ik. "En trouwens, ze had het over een drama. Dat we er geen drama van moesten maken."
"Zei ze dat?"
"Je zat er zelf bij. Laten we er nou geen drama van maken, dat zei ze."
"Okay," zei hij met een klein lachje. "Zij ziet mij wel zitten. Denk ik, ik bedoel: het zou kunnen dat ze iets met me wil, maar ik heb geen boodschap aan haar. Dus dan weet je dat. Meer is er niet. End of story."

Het is dus weer goed tussen ons.

Hoewel ik niet honderd procent zeker weet of hij de waarheid vertelt, maar dat weet je nooit. Met niemand. En morgenmiddag gaan we squashen, en dan komt Poëziemeisje ook - benieuwd hoe die zich staande houdt op de baan - en er komen ook nog een heleboel anderen, dus dan heb ik alle gelegenheid om eens rustig met haar in een hoekje te gaan zitten om de zaak onder de loep te nemen.




[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 23-09-2005 00:40:40 ]

Op de squashbaan

Het poëziemeisje is fors gebouwd. Fors en sterk en gezond, ze heeft het lichaam van een Zweedse plattelandsvrouw. En ze heeft borsten. Grote, overbloezende borsten die ongeschikt zijn voor het beoefenen van welke sport dan ook, tenzij je acteren in een pornofilm als een sport beschouwt.
Overigens droeg ze geen bh. We waren vanmiddag in de sportschool; we hadden er met een groep vrienden drie squashbanen afgehuurd. Het poëziemeisje scheen niet te begrijpen waarom alle jongens samendromden zodra zij de squashbaan betrad; ze trok zoveel bekijks dat ze zich niet op het balletje kon concentreren, ze had er last van, gebaarde ze vanaf de baan, vanachter het glas - en ze trok zo'n blik van: 'Wat moet je, heb ik iets van je aan?' maar dat hielp natuurlijk niet, het enige wat ze bereikte met die verwijtende blik, was dat er nog meer flauwe grappen werden gemaakt: "Holy shit, die plastisch chirurg had zeker coke gesnoven," en: "Zullen we straks nog een saunaatje pakken?"

Wij, de meisjes, probeerden het nog voor haar op te nemen. Eén van ons zei: "Jezus, doe eens niet zo puberaal," niet dat iemand naar ons luisterde, maar de vraag is natuurlijk of het slachtoffer wel op onze steun zat te wachten. Ik bedoel: hoe groot is de kans dat de uitvinding van de sport-bh aan het poëziemeisje voorbij is gegaan? Met andere woorden: verklaart de rechtbank haar onschuldig, of luidt het vonnis dat ze met voorbedachte rade heeft gehandeld door haar strakste T-shirtje aan te trekken, teneinde de mannelijke squashers, en in het bijzonder mijn vriendje Th., eens lekker op te geilen?

Ik weet het niet. Ik heb zelf hele normale borsten, ik bedoel: volle zalen zal ik er niet mee trekken, al heb ik nooit klachten gehad. Naast haar Zweedse boerinnenlichaam steek ik af als een kind, met kinderarmen en kinderbenen, maar ik heb weer ándere troeven in huis, probeer ik mezelf groot te houden.
Maar toen was het poëziemeisje klaar met squashen, en ze veegde de zweetdruppeltjes van haar voorhoofd, en uit haar hals, en ze bukte nog eens extra diep om een waterflesje uit haar sporttas te pakken, en toen nam ze plaats naast Th.

Ik dacht nog bij mezelf: 'Laten we er nou geen drama van maken,' maar het overviel me, ik was er niet op voorbereid. Ze zat aan de bar, en ze begon een heel intiem gesprek met Th., die mij opeens helemaal niet meer zag staan, en het volgende moment legde hij zijn hand op haar dij, op haar blote dij, want ze droeg voor de gelegenheid een idioot kort rokje, ook dat nog, en toen kreeg ik een aanvalletje blinde jaloezie.
Om kort te gaan: ik maakte er wél een drama van. Ik liep met grote, boze passen naar ze toe, ik opende mijn mond om iets tegen Th. te zeggen, of te schreeuwen, en toen hoorde ik het poëziemeisje zeggen: "Wij zijn in gesprek, hoor." Het kan mijn verbeelding zijn geweest, maar ik weet bijna zeker dat ze even met haar borsten schudde.
Ik stond aan de grond genageld.
En Th. deed niets. Ja, hij nam een slok van zijn ijswater. Nadat hij een hand door zijn haar had gehaald, hoorde ik hem zeggen: "Ja, wij zijn even in gesprek."

Ik ben naar huis gegaan.
Ik heb een fles witte wijn gekocht en die heb ik helemaal leeggedronken.
Nu moet ik werken. Oh god, ik ben dronken. Ik bid op mijn knieën dat hij het niet merkt. Zou pepermuntkauwgom helpen?

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 18:44 schreef Xennia het volgende:

Nee

Maar ik ben dronken. Ik bedoel: bezopem. Kan niet meer recht op mijn benen staan.

Tips...?

Laat ik maar meteen een schot voor de boeg geven: de kans is groot dat deze geschiedenis slecht voor mij gaat aflopen. Het is een voorgevoel.

Ik was te laat, ik was dronken, ik was een beetje overmoedig. Ik was vastbesloten er een grenzeloze nacht van te maken. Dit alles op vrijdagavond. Ik droeg een spijkerbroek en een T-shirt dat voor het grootste deel bestaat uit een ravijndiep décolleté, het 'onzichtbare T-shirt', zo noemt mijn vriendje het, maar het moest er maar eens van komen. Ik had mezelf voor de spiegel ingeprent dat het allemaal draait om zelfvertrouwen. Passie, hartstocht, verleidingskunst: in de liefde ben je nergens zonder zelfvertrouwen. Het voordeel van de fles witte wijn die ik in een krankzinnig tempo had leeggedronken, was dat ik heel snel dronken was geweest. Er was ook een nadeel. Toen ik eenmaal was opgestaan uit de bank, was ik niet dronken maar straalbezopen. Lam.
Ik herinnerde me opeens dat ik nog iets naar het poëziemeisje had geroepen voordat ik boos was weggelopen, iets over 'gehandicaptensquash', oh God, waarom heb ik mezelf zo slecht in de hand?

Ik liet een taxi voorrijden. Zonde van het geld, maar nood breekt wet. Onderweg werd ik doorlopend op mijn mobieltje gebeld door Th., die ik telkens wegdrukte. Met een stem die droop van de honing had hij een bericht ingesproken op mijn voicemail: ik ben gek op je, ik wil je zien, kom je bij me slapen, ik voel niks voor die dikke trol, en zo ging dat nog een tijdje door.
Ik overwoog hem terug te bellen, zodat ik kon zeggen dat ik van de Staatsloterij was, en dat hij een fantastische prijs had gewonnen, een prijs die bestond uit een dikke trol die hij helemaal voor zichzelf mocht houden, gefeliciteerd, er wordt geen hok bijgeleverd, helaas, maar misschien kunt u ergens een kartonnen doos op de kop tikken, de dikke trol is goedkoop in het onderhoud - maar ik besloot de eer aan mezelf te houden. Ik was dronken. Ik zou gaan huilen, ik zou allemaal emotionele onzin gaan uitslaan, mijn mascara zou uitlopen, en al die dingen kon ik me niet permitteren. Het ging om zelfvertrouwen.

Hij opende de deur. Daniël, had ik al verteld dat hij Daniël heet? Ik was het een beetje vergeten, maar oh! Deze man! Hij brengt me van mijn stuk op een manier die grenst aan het gevaarlijke. Hij greep mijn arm vast, nogal hardhandig, en hij fluisterde: "Gaat het? Gaat het met je?"
Mijn make-up deed blijkbaar niet wat de flesjes beloofden; ik moest eruit zien als een wrak.
"Ja, prima," zei ik iets te hooghartig.
"Over vorige week..," fluisterde hij, en hij sprak zo zacht dat ik de helft niet verstond, "... wat er gebeurd is... had niet gemogen... ik had nooit..."
"Hé, Kim!" zei ik met luide stem, want achter zijn rug was zijn vriendin in beeld verschenen. Ik had haar niet thuis verwacht. En als ik haar al thuis had verwacht, dan in elk geval niet gehuld in een handdoekje en een bh van paars kant, en verder niets. Ze moet het zelf weten, natuurlijk. Ze heeft er ook het lichaam voor; zij behoort tot het slag mensen dat in een bh en een handdoekje een volle zaal zou kunnen toespreken, om het zo maar te zeggen. Maar een beetje eigenaardig vond ik het wel.
"Ah, onze Kim moet zich nog aankleden," zei hij met een lachje, en daarop reageerde Kim onverwachts fel: "Oh, moet jij je tegenwoordig ook al voor mij excuseren? Dus zelfs dát kan ik niet zelf?"
Ik wist niet waar ik moest kijken, daarom liet ik mijn ogen maar zo'n beetje door de hal dwalen, alsof ik het pleisterwerk bewonderde.
Goed pleisterwerk, trouwens. Vakkundig aangebracht.
Na een stilte kondigde Kim aan dat ze thuis bleef: "Ik ben moe. Ik ben niets waard, je kunt me opvegen." Ze aaide hem over zijn wang. "Niet boos zijn, maar je hebt vast een leukere avond zonder mij."
"Ja, prima," zei hij afgemeten.
Kim begon de trap op te lopen. Toen zei ze tegen mij: "Oh Nadine, je blijft toch wel, hè? Ik ga slapen, ik heb mijn rust nodig. En ik hoor het gehuil van de kinderen niet met mijn oordopjes in."
Ik knikte verbluft. Ik dacht bij mezelf: het is weer eens iets anders om kindermeisje te spelen voor een vrouw in een paarse bh met oordopjes in, het is weer eens iets totaal anders.

Daniël was al bezig zijn jas aan te trekken; hij wist niet hoe snel hij weg moest komen. Voor hij de deur achter zich dicht trok, riep hij nog dat er rosé in de ijskast stond, dat ik iets te drinken moest nemen.
Ik ben op de bank gaan liggen met een boek. Ik dommelde een beetje in slaap, om telkens wakker te schrikken van mijn mobieltje: Th., natuurlijk. Hij is vastbesloten er een halszaak van te maken, dat is duidelijk.

Rond twaalf uur is hij terug, Daniël. Hij gooit zijn jas op een stoel, vraagt of ik iets wil drinken. Ik zeg ja. Hij schenkt twee glazen whisky in, doet er ijsblokjes bij. Ik heb niet om ijsblokjes gevraagd, ik heb niet eens om whisky gevraagd, maar dat bevalt me wel - ik hou ervan als anderen voor mij beslissen.
We zitten op de bank. We praten niet, we nemen slokjes van de whisky en we kijken elkaar aan. Ik begin te lachen, hij streelt mijn haar. Het gaat de goede kant op. Het gaat zelfs heel erg de goede kant op, want hij haalt een ijsblokje uit zijn glas, hij klemt het tussen zijn vingers, daarna kijkt hij me even vragend aan en ik doe mijn mond open. Hij legt het ijsblokje op mijn tong, ik kauw erop, en het volgende moment, vraag me niet hoe het precies gebeurt, zijn we aan het zoenen. Opeens moet ik denken aan de film 9 1/2 weeks, en ik krijg de slappe lach, ik kan het niet helpen, maar we zoenen gewoon door, je kunt heel goed zoenen en lachen tegelijk.
Er gaat een deur open, ergens in huis. Een droge klik.
"Ik bel een taxi," zeg ik snel, en ik wijs omhoog. "Dinges... Kim, ze is wakker."
Voetstappen op de trap. Daniël leunt ontspannen achterover in de bank: niks aan de hand, hij beweegt zachtjes met zijn glas, de ijsblokjes tingelen. Ik heb intussen de taxicentrale gebeld en geef het adres door aan de telefoniste.

Kim draagt een zwarte kimono met gouden draken erop. Ze omhelst Daniël, tegen mij zegt ze: "Lief dat je bent gebleven, Nadine. Ik kan niks met die kinderen, de tweeling is een ramp." Ze zet een kinderstemmetje op: "Nou ja, ik ben niet zo'n oermoedertype."
Ik doe alsof ik de steek onder water niet voel, ik glimlach beleefd.
Als de taxichauffeur aanbelt, staan we alle drie op. Kim begint over een fooi: "Je bent zo lief geweest, je krijgt een fooi, wacht even..," ze pakt Daniël bij zijn middel en begint in zijn broekzak te graven. "Schat, geef haar iets, ze krijgt een extraatje."

Ik zit al in de taxi en sla het portier dicht. Ik wil geen extraatje. Ga weg met je fooi, ik heb mijn fooi allang binnen. Een klein beetje schuldig voel ik me wel.

En toch, ik kan niet slapen, ik kan niet wachten tot vanavond...

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 18:52 schreef Vivi het volgende:
Hij lijkt me een type dat graag whiskey drinkt.

Ben jij ook helderziend..?

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 19:59 schreef DrazTic het volgende:

...en welke conclusie trek jij uit de les van deze wijze vrouw?

Ja, ehhh... dat ik op mijn tellen moet passen. Hoofd erbij houden, en zo. Maar dat probeer ik ook, dat is de opdracht die ik mezelf heb gesteld.

quote:

Heb je daar niet een beetje het punt gemist, hartstochtelijke Nadine?
_{ze doelt letterlijk op jou namelijk}

Maar zij heeft mij nooit samen met hem gezien; ze weet van niks.

quote:

Op zondag 25 september 2005 15:28 schreef R_ON het volgende:

Ze is de Ware niet
Ze is weer eens de Ware niet.

Niet de Ware voor wie dan, Ron...?

Ik ben net zo euforisch... partycrasher...

quote:

Op zondag 25 september 2005 15:37 schreef R_ON het volgende:

Ze ligt in mijn armen en verroert zich niet.
Ik staar naar haar borsten, maar zie ze niet.

Zo ver zijn wij nog niet...

quote:

Dat dat überhaupt al speelde wist ik niet.
3 weken de lusten believen is te kort

En zo ver evenmin...

quote:

Ik weet het wel, maar ik geloof het niet.
Misschien morgen wel, maar nu nog niet.

Kortom: je loopt op de zaken vooruit, ik droom rustig verder...!

quote:

Op zondag 25 september 2005 15:44 schreef R_ON het volgende:
Hmz, tja.

Vanuit welk perspectief is dit gedicht geschreven he, voor jouw verhaal? daar zit ik een beetje mee.

Ja, daar zit ik ook een beetje mee. In de zin van: dit gaat over 2 vrouwen. Of probeer je me iets duidelijk te maken, Ron?

quote:

Op zondag 25 september 2005 15:50 schreef R_ON het volgende:
Wat zou ik daarmee proberen duidelijk te maken? Ik had geen andere bedoelingen.

Doe eens een suggestie dan?

Ik dacht aan mezelf & het meisje met de paarse bh en de oordopjes... maar dat gaat niet werken, dat wordt niks.

quote:

Op zondag 25 september 2005 15:59 schreef JeeWeeTje het volgende:
Zie nog geen tekenen dat het slecht gaat aflopen...
Het had niet mogen gebeuren..., maar ondertussen zoent hij wel weer met je.

Het is een voorgevoel, ingegeven door zijn (D.'s) gedrag toen zij de trap afkwam. Beheerst, koel, niks aan de hand. Berekenend? En: hoeveel ervaring met dit soort situaties zou hij hebben, afgaande op die uiterlijke kalmte...?

quote:

Op zondag 25 september 2005 16:37 schreef JeeWeeTje het volgende:
Ultieme spanning voor hem. Wacht maar tot zij er een keertje niet bij is. Geduld..

Ik wacht... ik wacht... maar zij zou er helemaal niet bij zijn geweest, vrijdagavond. Tot ze er opeens tóch bij was (Geen idee hoe het zit met haar cursus.)

quote:

Wat gebeurd er vanavond trouwens?

Weet ik niet. Hij gaat uit, neem ik aan. Misschien wel met háár, als zij tenminste nog steeds niet is teruggekeerd naar die Belgische acteerclub. Ik hoop van wel...

quote:

Op zondag 25 september 2005 16:47 schreef Nadine26 het volgende:
Hij gaat uit, neem ik aan. Misschien wel met háár, als zij tenminste nog steeds niet is teruggekeerd naar die Belgische acteerclub. Ik hoop van wel...

En tegelijkertijd hoop ik ook heel erg van NIET... het wordt heet onder mijn voeten... mijn voetzolen staan in brand... ben mijn zenuwen nauwelijks de baas!

Wanneer een mooie man met je zoent zoals Daniël met mij heeft gezoend, dan zijn er twee mogelijkheden: of hij wil me alleen zijn bed inpraten en dan eindig ik met een gebroken hart, of hij wil de wettelijke vader van mijn zeven kinderen worden en dan eindig ik ook met een gebroken hart, want zo mooi zit het leven niet in elkaar.

Hoe het leven wél in elkaar zit, is me gisteren een beetje duidelijk geworden. Daniël ziet me niet meer staan. Hij kijkt dwars door me heen. Al zou je hem met gloeiende poken martelen, dan nog zou hij zich de gebeurtenissen van afgelopen vrijdagnacht niet voor de geest kunnen halen. Vrijdagnacht, zegt u? Nee, daarvan is hem niets bekend. Vagelijk herinnert hij zich de groene bank van Jan des Bouvrie; die bank heeft hij vaker gezien, hij heeft hem na zijn vertrek uit de echtelijke woning gekocht omdat hij toch ergens op moet zitten, en ja, een glas whisky met ijsblokjes kan hij best hebben genuttigd, hij houdt van whisky - maar hoe hij zijn hersens ook pijnigt, hoe hij ook probeert om de gebeurtenissen van die bewuste vrijdagnacht weer aan de oppervlakte te krijgen, het haalt niets uit.

Zelfs mijn naam is hem ontschoten.

Kim deed de voordeur open, daar begon het al mee. Kim volgt een acteercursus in Begië, op die cursus krijgt zij les in vakken als 'stembeheersing' en 'bewegingsleer' en wat je allemaal nog meer nodig hebt om een wereldberoemde actrice te worden, maar om de een of andere reden verblijft Kim zelden in België. Mogelijk is ze een beetje overspannen; zo'n intensieve cursus vergt veel van een mens. Mogelijk houdt zij haar vriendje in de gaten; ze is lang niet zo dom als ze eruit ziet.

In de woonkamer wachtte mij een tweede verrassing. Op bewijsstuk no. 1 (te weten: de groene bank van Jan des Bouvrie) zat Madame. Ze begroette me hartelijk. De man naast haar op de bank, beter bekend als de hoofdverdachte, bleef stoïcijns voor zich uitstaren naar de televisie, die op zwart stond.
Op de achtergrond was de tweeling bezig de schilderijen van de muur te trappen met een leren voetbal; ze droegen Ajax-pakjes en maakten slidings op het parket. Madame voelde zich kennelijk niet geroepen om in te grijpen; zij was tenslotte op bezoek. Voor Kim was dit een uitgelezen kans om te bewijzen dat zij, als de nood aan de man komt, wel degelijk een oermoedertype kan zijn, want ze klapte in haar handen en riep: "Jongens! Tijd voor een video!"
Het effect was nul.
Er sneuvelde een lampje. Kim keek in wanhoop naar Daniël, die nog steeds in diepe trance op de bank zat. Wat nu? Er moest iets gebeuren. En aangezien ik de oppas ben, het meisje dat is ingehuurd om de kinderen in toom te houden, lag het voor de hand dat ík iets zou doen - de voetbal afpakken, bijvoorbeeld. Maar ik deed niets. Voor kindermeisjes gelden namelijk ongeschreven wetten die je pas leert begrijpen als je een paar keer de fout bent ingegaan. Eén van die ongeschreven wetten luidt dat niemand, ook het kindermeisje niet, zich met de opvoeding dient te bemoeien zolang de ouders binnen gehoorafstand zijn. Deze wet geldt ook, of in het bijzonder, voor Kim. In de opvoedingshiërarchie staat zij zo'n beetje op de onderste tree, daar komt het op neer.
Terwijl de tweeling het voetbalspelletje ongestoord voortzette, wierp Kim mij een paar giftige blikken toe, zo van: 'En waar denk jij dat je voor betaald wordt?' maar ik gaf geen sjoege. Plotseling brak er iets in Kim, ze begon te schreeuwen, nogal hysterisch: "Godverdomme, die kinderen slopen de hele tent! Daniël, doe iets! Zet een video aan of zo!"

Toen gebeurde het. Daniël bewoog zijn hand in mijn richting en mompelde: "Waarom vraag je dat niet aan..," en er viel een stilte, hij moest diep in zijn geheugen graven om zich mijn naam te herinneren, "... aan... eh..."
"Nadine," vulde Madame in. "Ah oui, Nadine, zou jij dat willen doen? Wij hebben een aantal dringende zaken te bespreken, wij moeten gaan."
Ze stond op. Het duurde even, maar toen ontwaakte Daniël uit zijn comateuze toestand. Hij droeg een jasje, viel me op - ik heb hem nooit eerder in een jasje gezien. Hij is een mooie man, daar valt niets op af te dingen, en hij is nog hoffelijk ook: hij hielp Madame in haar jas en reikte haar tas aan. Zonder Kim nog een blik waardig te keuren, leidde hij zijn ex-vrouw naar de deur. Onnodig te zeggen dat hij mij al helemaal niet zag staan.

Toen ze weg waren, kondigde Kim aan dat ze ging 'stappen met vriendinnen'. Ze zei: "Even de beest uithangen, terwijl die twee de alimentatie regelen."
Daniël heb ik niet meer gezien. Ik heb met de kinderen naar de video van Lepel gekeken. Ik heb ze in bed gelegd. Ik heb me door Kim laten aflossen, om half twee 's nachts. Ik heb een fout gemaakt. Ik heb een onherstelbare fout gemaakt.

quote:

Op maandag 26 september 2005 18:31 schreef Vivi het volgende:
Optie 1: De stomende sexscene volgt vanzelf op een later tijdstip (dit zie ik als de meest waarschijnlijke want mannen zijn vaak niet sterk genoeg om het meest verantwoordelijke in een situatie als deze te doen, wat in dit geval zou zijn, zorgen dat hij niet meer in de verleiding komt, d.m.v. jou met een smoes afwimpelen en een bejaard nijlpaard aanstellen in jouw functie

Optie 2: Hij stelt alsnog een minder aan zijn driften appelerend exemplaar van de vrouwelijke kunne, die hij heeft weggeronseld van haar undercover job bij Greenpeace tussen de zeekoeien, aan ter vervanging van jou, en jij eist een royale "gouden handdruk" als zwijggeld

Ik ga voor optie 3: Hij dumpt zijn vriendin, hij geeftzijn ex-vrouw een gouden handdruk, en hij & ik gaan werk maken van die zeven kinderen.

Als dat dan écht niet tot de mogelijkheden behoort (en daar ziet het sterk naar uit), neem ik genoegen met optie 2. De zeekoe!

Maar jezus, wat ben ik dom. Want: verliefd...