Dagboek van een kindermeisje

quote:

Op zondag 25 september 2005 16:37 schreef JeeWeeTje het volgende:
Ultieme spanning voor hem. Wacht maar tot zij er een keertje niet bij is. Geduld..

Ik wacht... ik wacht... maar zij zou er helemaal niet bij zijn geweest, vrijdagavond. Tot ze er opeens tóch bij was (Geen idee hoe het zit met haar cursus.)

quote:

Wat gebeurd er vanavond trouwens?

Weet ik niet. Hij gaat uit, neem ik aan. Misschien wel met háár, als zij tenminste nog steeds niet is teruggekeerd naar die Belgische acteerclub. Ik hoop van wel...

quote:

Op zondag 25 september 2005 16:47 schreef Nadine26 het volgende:
Hij gaat uit, neem ik aan. Misschien wel met háár, als zij tenminste nog steeds niet is teruggekeerd naar die Belgische acteerclub. Ik hoop van wel...

En tegelijkertijd hoop ik ook heel erg van NIET... het wordt heet onder mijn voeten... mijn voetzolen staan in brand... ben mijn zenuwen nauwelijks de baas!

Wanneer een mooie man met je zoent zoals Daniël met mij heeft gezoend, dan zijn er twee mogelijkheden: of hij wil me alleen zijn bed inpraten en dan eindig ik met een gebroken hart, of hij wil de wettelijke vader van mijn zeven kinderen worden en dan eindig ik ook met een gebroken hart, want zo mooi zit het leven niet in elkaar.

Hoe het leven wél in elkaar zit, is me gisteren een beetje duidelijk geworden. Daniël ziet me niet meer staan. Hij kijkt dwars door me heen. Al zou je hem met gloeiende poken martelen, dan nog zou hij zich de gebeurtenissen van afgelopen vrijdagnacht niet voor de geest kunnen halen. Vrijdagnacht, zegt u? Nee, daarvan is hem niets bekend. Vagelijk herinnert hij zich de groene bank van Jan des Bouvrie; die bank heeft hij vaker gezien, hij heeft hem na zijn vertrek uit de echtelijke woning gekocht omdat hij toch ergens op moet zitten, en ja, een glas whisky met ijsblokjes kan hij best hebben genuttigd, hij houdt van whisky - maar hoe hij zijn hersens ook pijnigt, hoe hij ook probeert om de gebeurtenissen van die bewuste vrijdagnacht weer aan de oppervlakte te krijgen, het haalt niets uit.

Zelfs mijn naam is hem ontschoten.

Kim deed de voordeur open, daar begon het al mee. Kim volgt een acteercursus in Begië, op die cursus krijgt zij les in vakken als 'stembeheersing' en 'bewegingsleer' en wat je allemaal nog meer nodig hebt om een wereldberoemde actrice te worden, maar om de een of andere reden verblijft Kim zelden in België. Mogelijk is ze een beetje overspannen; zo'n intensieve cursus vergt veel van een mens. Mogelijk houdt zij haar vriendje in de gaten; ze is lang niet zo dom als ze eruit ziet.

In de woonkamer wachtte mij een tweede verrassing. Op bewijsstuk no. 1 (te weten: de groene bank van Jan des Bouvrie) zat Madame. Ze begroette me hartelijk. De man naast haar op de bank, beter bekend als de hoofdverdachte, bleef stoïcijns voor zich uitstaren naar de televisie, die op zwart stond.
Op de achtergrond was de tweeling bezig de schilderijen van de muur te trappen met een leren voetbal; ze droegen Ajax-pakjes en maakten slidings op het parket. Madame voelde zich kennelijk niet geroepen om in te grijpen; zij was tenslotte op bezoek. Voor Kim was dit een uitgelezen kans om te bewijzen dat zij, als de nood aan de man komt, wel degelijk een oermoedertype kan zijn, want ze klapte in haar handen en riep: "Jongens! Tijd voor een video!"
Het effect was nul.
Er sneuvelde een lampje. Kim keek in wanhoop naar Daniël, die nog steeds in diepe trance op de bank zat. Wat nu? Er moest iets gebeuren. En aangezien ik de oppas ben, het meisje dat is ingehuurd om de kinderen in toom te houden, lag het voor de hand dat ík iets zou doen - de voetbal afpakken, bijvoorbeeld. Maar ik deed niets. Voor kindermeisjes gelden namelijk ongeschreven wetten die je pas leert begrijpen als je een paar keer de fout bent ingegaan. Eén van die ongeschreven wetten luidt dat niemand, ook het kindermeisje niet, zich met de opvoeding dient te bemoeien zolang de ouders binnen gehoorafstand zijn. Deze wet geldt ook, of in het bijzonder, voor Kim. In de opvoedingshiërarchie staat zij zo'n beetje op de onderste tree, daar komt het op neer.
Terwijl de tweeling het voetbalspelletje ongestoord voortzette, wierp Kim mij een paar giftige blikken toe, zo van: 'En waar denk jij dat je voor betaald wordt?' maar ik gaf geen sjoege. Plotseling brak er iets in Kim, ze begon te schreeuwen, nogal hysterisch: "Godverdomme, die kinderen slopen de hele tent! Daniël, doe iets! Zet een video aan of zo!"

Toen gebeurde het. Daniël bewoog zijn hand in mijn richting en mompelde: "Waarom vraag je dat niet aan..," en er viel een stilte, hij moest diep in zijn geheugen graven om zich mijn naam te herinneren, "... aan... eh..."
"Nadine," vulde Madame in. "Ah oui, Nadine, zou jij dat willen doen? Wij hebben een aantal dringende zaken te bespreken, wij moeten gaan."
Ze stond op. Het duurde even, maar toen ontwaakte Daniël uit zijn comateuze toestand. Hij droeg een jasje, viel me op - ik heb hem nooit eerder in een jasje gezien. Hij is een mooie man, daar valt niets op af te dingen, en hij is nog hoffelijk ook: hij hielp Madame in haar jas en reikte haar tas aan. Zonder Kim nog een blik waardig te keuren, leidde hij zijn ex-vrouw naar de deur. Onnodig te zeggen dat hij mij al helemaal niet zag staan.

Toen ze weg waren, kondigde Kim aan dat ze ging 'stappen met vriendinnen'. Ze zei: "Even de beest uithangen, terwijl die twee de alimentatie regelen."
Daniël heb ik niet meer gezien. Ik heb met de kinderen naar de video van Lepel gekeken. Ik heb ze in bed gelegd. Ik heb me door Kim laten aflossen, om half twee 's nachts. Ik heb een fout gemaakt. Ik heb een onherstelbare fout gemaakt.

quote:

Op maandag 26 september 2005 18:31 schreef Vivi het volgende:
Optie 1: De stomende sexscene volgt vanzelf op een later tijdstip (dit zie ik als de meest waarschijnlijke want mannen zijn vaak niet sterk genoeg om het meest verantwoordelijke in een situatie als deze te doen, wat in dit geval zou zijn, zorgen dat hij niet meer in de verleiding komt, d.m.v. jou met een smoes afwimpelen en een bejaard nijlpaard aanstellen in jouw functie

Optie 2: Hij stelt alsnog een minder aan zijn driften appelerend exemplaar van de vrouwelijke kunne, die hij heeft weggeronseld van haar undercover job bij Greenpeace tussen de zeekoeien, aan ter vervanging van jou, en jij eist een royale "gouden handdruk" als zwijggeld

Ik ga voor optie 3: Hij dumpt zijn vriendin, hij geeftzijn ex-vrouw een gouden handdruk, en hij & ik gaan werk maken van die zeven kinderen.

Als dat dan écht niet tot de mogelijkheden behoort (en daar ziet het sterk naar uit), neem ik genoegen met optie 2. De zeekoe!

Maar jezus, wat ben ik dom. Want: verliefd...

quote:

Op maandag 26 september 2005 21:34 schreef JeeWeeTje het volgende:
Briljant klassiek om net te doen of hij jouw naam niet meer kent. (ze doet mij niks, ik weet zelfs haar naam niet)

Ja, briljant klassiek.
En briljant deprimerend. Briljant gekmakend. Briljant verwarrend. Briljant stompzinnig. Briljant onnadenkend. Briljant naïef. Briljant zenuwslopend. Briljant kinderachtig. Briljant choquerend. Briljant achterlijk. Briljant walgelijk. Kortom: briljant KUT!

quote:

Op dinsdag 27 september 2005 00:58 schreef dvr het volgende:

... dat je je niet teveel aantrekt van je trouwe vriendje. Vooruit met die geit dus.

Trouwe vriendje? Trouwe...?
Daar zijn de meningen dan sterk over verdeeld. Ik denk het niet, hoor. Ik ben er eigenlijk wel zeker van dat het Poëziemeisje allang onderdak heeft gevonden bij mijn trouwe vriendje; dat ze hem nu, as we speak, aan het voorlezen is uit een of andere Duitse dichtbundel, dus vind je het gek dat ik niet kan slapen...?

quote:

Op dinsdag 27 september 2005 00:58 schreef dvr het volgende:
...een kwestie van timing en de juiste lingerie.

Maar DAT vind ik dan weer een goede tip!

quote:

Op dinsdag 27 september 2005 01:09 schreef Vivi het volgende:
Maar..maar...hij viel toch niet op dikke trollen

Ja Vivi, dat zeggen ze allemaal...

Ha, vanavond heb ik toevallig met mijn moeder gekeken naar het onvolprezen televisieprogramma Veronica De Lekkerste (een keiharde aanrader ), en in die jury zit een zekere Mental Theo, een disc jockey of een tv-presentator, ik weet het niet - en Mental Theo is heel duidelijk in zijn voorkeuren, hij vertelt elke Samantha of Amanda of Chantalina die halfnaakt op het podium met haar billen staat te draaien dat zij heláás iets te dun is naar zijn smaak, met heláás veel te kleine borsten, en trouwens, zegt hij dan ook nog achteloos: 'Je bent sowieso niet lekker,' - dus dat je het even weet!

quote:

Op dinsdag 27 september 2005 01:22 schreef Vivi het volgende:
[img]http://www.megawallpapers.org/view/18021/Armanda_Barten_05.jpg[/img0
[quote]Ach..hij heeft tenslotte dit thuis zitten dus ms dat zijn referentiekader enigzins afwijkt ..

Dat heeft Mental Theo dan goed geregeld, met zo'n diepgebronsde drieling!

quote:

In dit geval zou jij dus, als je het lijntje even doortrekt, in dezelfde categorie vallen als het poezie meisje

Exactly.
En dat komt hard aan. Ik lees dan wel geen Duitse poëzie, ik schrijf ook geen gedichten (en zij wel, van die hele sensitieve en hermetische sonnetten), maar ik dacht dat wij (mijn vriendje en ik) daar samen altijd hard om moesten lachen...

quote:

Op dinsdag 27 september 2005 10:01 schreef mgerben het volgende:
Daniel was dus niet echt in een warme stemming.
Verder zit hij daar met zijn twee vrouwen - althans, dat denken zij - verwacht je dat hij je om de hals zal vliegen zodra je binnenkomt? Bij zijn aangebrande actrice en zijn ex die is langsgekomen om haar wraak te halen?

Of zij haar wraak kwam halen, dat weet ik niet zo zeker. Volgens mij kwam ze iets heel anders halen.

Luister.

Ik heb wel degelijk iets van deze avond opgestoken. Madame, die we misschien Madame Bovary kunnen noemen, heeft verstand van de liefde. Hoe leg ik dat uit? Om te beginnen blijft ze ijzingwekkend kalm. Ze trekt de touwtjes strak aan - de gevoelstouwtjes, om het zo maar te noemen; ze toont geen spoor van jaloezie of haat of wanhoop, de enige boodschap die van haar gezicht valt af te lezen is dat de hele situatie, ik bedoel de situatie met haarzelf & Daniël & Kim, dat ze die erg vermoeiend vindt. Ik heb die blik vaker gezien. Als de kinderen weer eens vier bakken speelgoed omkieperen, niet omdat ze willen spelen maar omdat ze uit pure balorigheid zin hebben om vier bakken speelgoed om te kieperen, dan kijkt ze ook zo: alsjeblieft zeg, doe me een lol.

Ook leerzaam was het om te zien hoe Madame zich voor deze ontmoeting had aangekleed. Het contrast met Kim had niet groter kunnen zijn, en dat was vast geen toeval. Daar was over nagedacht; Madame weet met wie ze te maken heeft, ze houdt ongetwijfeld een geestelijk logboek bij van Kim. Ze weet dus dat Kim een zekere neiging tot exhibitionisme heeft: minirokjes, heel veel been, heel veel woest haar, schreeuwende theatermake-up. In feite is de boodschap: 'Ik ben een geil wijf.' Daar komt het wel op neer. En omdat die boodschap zo is aangedikt, want Kim draagt ook nog eens glimkettinkjes op allerlei vreemde plaatsen (enkel, taille) en ze heeft moeite met praten dankzij een overdosis plakkerige lipgloss, daarom is ze schuldig. Ik bedoel: ze weet wat ze doet. En dan is er niks meer aan. Ja, de simpele waarheid is dat Kim de mannen gek maakt, maar dat zijn de verkeerde mannen - zulke mannen, die willen we niet! Die zijn te doorzichtig, te gemakkelijk; een beetje dom hè, een beetje suffig, om plankgas op een felverlichte wegafzetting te botsen.

Madame begrijpt er niets van. Kim is geen rivale, ze is niet eens een bedreiging - ze is een belediging. Het minste wat je van een man kunt verwachten, is dat hij beschikt over de opmerkzaamheid en de intelligentie om over die grens heen te stappen - ik bedoel die heel banale grens van minirokje en strategisch kettinkje - en om dan te ontdekken dat dáár de echte uitdaging ligt. Daar moet hij zijn best voor doen, hard werken en zwoegen en een beetje karakter tonen, want in dit leven worden de hoofdprijzen niet gratis verstrekt. Madame is zo'n hoofdprijs, dat is haar stellige overtuiging. Ze kan Kim niet met haar eigen middelen bestrijden, dat wil ze ook niet - en dus speelt ze haar eigen spel.

Ze droeg die avond een typisch Frans jurkje. Zwart. Een beetje decent, een beetje zwierig, en met een heleboel knoopjes erop. Signaal: zo'n vrouw pleegt geen overspel. Daar staat een vrouw in zo'n jurkje boven, al kan ze best begrijpen dat haar man het bed induikt met een gewillige starlette, zoals ze ook nog wel kan begrijpen dat één nacht te kort is voor het uitleven van een verslavende seksaffaire, maar allez, het blíjft een seksaffaire en ook háár geduld raakt een keer op. Nu, namelijk. Vandaag. En als hij niet heel snel tot inkeer komt, dan hoeft zij maar één knoopje van dat Franse jurkje te openen en ze heeft een minnaar, of twee minnaars, zo ingewikkeld is dat niet.

Madame is een intelligente vrouw, veel intelligenter en uitgekookter dan mijn moeder, die nooit de veerkracht heeft gehad om voor haar huwelijk te vechten. Zij liet het hoofd meteen hangen. Ze ontdekte mijn vaders overspel bij toeval, toen ze een keer langsging in zijn pied-à-terre in Den-Haag. Een verrassingsbezoekje, zo kun je het wel noemen. Ze had de sleutel. Ze kwam er zelden. Het appartement was ooit aangeschaft om mijn vader wat 'speelruimte' te geven - en daarbij sloeg 'speelruimte' op zijn veeleisende baan als bankier: lange vergaderingen, dineren met Belangrijke Personen, banketten hier & daar.
Mijn moeder heeft in haar leven meer boeken gelezen dan de meeste mensen, en toch was ze nooit op het idee gekomen dat een pied-à-terre voor veel mannen de perfecte dekmantel is voor langdurig overspel. Mijn vader kwam er zestien jaar mee weg - zestien jaar lang leidde hij een dubbelleven met alle secretaresses en koffiemeisjes en jonge kippetjes die hij maar kon vangen, en dat waren er véél; hij heeft ooit zelfs een nagelstyliste gehad. Toen mijn moeder dat hoorde, kreeg ze bijna een zenuwtoeval: "Ik wil het niet weten!" bleef ze maar roepen. "Een nagelstyliste, ik wil het allemaal niet weten!"

Dat ze mijn vader al die tijd geloofde, is in haar te prijzen. Ze was gelukkig. Ze hield van die man. En ze was, net als Madame, niet het type om overspel te plegen. Dat noemde ze 'de grootste flauwekul' en 'pathetisch gedoe.' Maar hoeveel goeds er ook over mijn moeder valt te zeggen, het is achteraf jammer dat ze geen Franse jurkjes droeg. Ze is een ander slag vrouw. Ze heeft al die jaren geloofd, ten onrechte, dat zij de liefde van mijn vader kon afkopen met haar scherpe geest, haar innemende persoonlijkheid, haar eruditie. Ze heeft dus al die jaren geloofd, ten onrechte, dat alle nagelstylistes en koffiedametjes en jonge kippetjes op deze wereld geen partij voor haar waren.
Mijn theorie: met één Frans jurkje had ze haar huwelijk kunnen redden.

quote:

Op dinsdag 27 september 2005 14:06 schreef JeeWeeTje het volgende:
Dat het leven van je ouders er anders had uitgezien dankzij een een jurkje...
Liefde terugvoeren tot een kledingstuk...???
Had Plato moeten weten...

Mja... toch voel ik het zo. Misschien niet dankzij een jurkje, maar dankzij de gedachte die schuilgaat achter dat jurkje...?

quote:

Op dinsdag 27 september 2005 11:43 schreef R_ON het volgende:
Nee, mgerben, Daniel geeft in dit geval echt niet om de gevoelens van Nadine, want hoe ontactisch is het om zoiets te zeggen.
Waar het altijd om gaat; je eigen hachje redden.

Zo denk ik er ook over.

Hij kent mijn naam.
De twee andere vrouwen weten ook dat hij mijn naam kent - ik bedoel: ik wérk daar! - dus hij loopt echt niet het risico om tegen de lamp te lopen, alleen omdat hij zich mijn naam nog kan herinneren. (Eerder andersom; het is veel gekker dat hij opeens niet meer weet wie ik ben... dingetje, zij daar in de hoek... what's her name...).

Sucker!!!

Ja, zijn eigen hachje redden, daar komt het wel op neer. Vanuit de simplistische gedachte dat zijn problemen zó gemakkelijk op te lossen zijn...

En dan nu de tips voor de gevorderde vreemdganger.

Vreemdgaan is niet moeilijk. Vreemdgaan is een kwestie van rookgordijnen optrekken, dat wel, maar voor een rookgordijn hoeft niemand terug te schrikken.
Dankzij mijn lieve, oude vader - die het ook allemaal niet kan helpen, laten we dat voorop stellen, want zijn jeugd... en zijn ouders... en de nachtmerries die hem 's nachts kwellen... - dankzij deze man is mij het één & ander duidelijk geworden.

Ik wil graag onderstrepen dat Daniël niet op mijn vader lijkt. Hij lijkt op de man van Cindy Crawford. Mijn vader lijkt op een man van bijna zeventig in te jonge kleren, want die zoekt zijn vriendin voor hem uit. Dat vindt ze leuk. Merken: Ralph Lauren, Lacoste, 'sportieve' bootschoenen. Met die kleren probeert zij mijn vader een 'vlotte uitstraling' te geven. Zodat hij van een afstandje tóch wat jonger lijkt dan haar eigen bejaarde oudjes, die leeftijdsgenoten zijn van mijn vader, want zo gaan die dingen als je kiest voor een bejaarde vriend. Het helpt allemaal niks. Oude mannen in jonge kleren zijn deerniswekkend, daar zijn we het over eens. Daniël is verre van deerniswekkend; hij is een jonge god.

En dan nu de tips:

* koop een pied-à-terre (een werk-appartement vermomd als liefdesnestje);
* een geheime bankrekening komt altijd van pas;
* schaf een tweede mobieltje aan (voor de minnares(sen));
* maar koop géén Motorola, zodat je op zakenreis onbereikbaar bent;
* zorg dus voor een baan waarvoor je veel moet reizen, bij voorkeur naar verre oorden als de VS en het Verre Oosten;
* knoop een affaire aan met je secretaresse (zij is op de hoogte van je handel & wandel, dus het is wel zo handig als zij in het complot zit);
* nodig je minnares gewoon thuis uit, of vraag haar langs te komen op je vakantieadres: de familie zal er niets achter zoeken;
* je hebt namelijk geregeld dat je minnares een leuke, homoseksuele vriend meebrengt, die doorgaat voor haar verloofde;
* al moet die 'verloofde' géén nervous breakdown krijgen omdat hij de spanningen niet meer aankan, want dan wordt het geen leuke vakantie;
* heb weinig vrienden (die willen vanalles weten over je persoonlijke leven)
* maar zorg voor één goede hartsvriend die alles weet van je geheime leven;
* je kúnt namelijk zomaar dood neervallen op een dag, en dan moet er toch íemand zijn die je kinderen gaat verblijden met het nieuws dat er op deze wereld nog een paar hele leuke broertjes en zusjes van ze rondlopen;
* vertel aan iedereen die het wil horen, of níet wil horen, dat maakt niet uit, dat je rotsvast gelooft in het huwelijk;
* en wek de indruk dat je impotent bent;
* en dat je libido tot het nulpunt is gezakt, dat is altijd goed.
* geloof in jezelf;
* geloof in jezelf;
* geloof in jezelf.

quote:

Op woensdag 28 september 2005 15:00 schreef dvr het volgende:
Goh. Begint het idee om vreemd te gaan nu minder te lonken?

Ik ben op het goede pad. Nog niet direct op het rechte pad, maar de eerste stap is gezet: vanmiddag heb ik me afgemeld voor de wekelijkse voetbaltraining van de tweeling, waar D. ook aanwezig zou zijn. Ik dacht: ik ben eens verstandig.

quote:

Hoe vaart je vriend met zijn vertelstertje? Hoe zou hij reageren als hij deze vertelling eens las - misschien toch met enige bewondering?

Mijn vriendje kent mijn vader ook. Ze liggen elkaar niet zo...
Trouwens, van hem & het vertelstertje (je bedoelt het Poëziemeisje, neem ik aan?) heb ik nooit meer een teken van leven vernomen - wat zou dat betekenen?

A) Hij houdt toch meer van Duitse poëzie dan hij altijd dacht
B) Hij geeft haar wat gratis squashlessen
C) Hij ligt al een paar nachten onder mijn raam en is helaas overleden aan zijn liefdesverdriet

Ik weet het ook allemaal niet meer, hoor.

Op woensdag 28 september 2005 18:14 schreef dvr het volgende:

quote:

Weet je Nadine, als het onafwendbaar is dat je een moeilijke tijd tegemoet gaat, zou het dan juist geen goed idee zijn om iemand bij je te hebben die zich al een beetje verdiept in 'waar het echt om gaat in het leven' ?

Ja.

quote:

Wat heeft de regisseur te bieden behalve een toothpaste smile, glazen drank en een vingerhoedje zaad? Zoals je zijn gezinsleven hier schildert, is het creëren van illusies en leugens niet alleen zijn vak maar ook zijn hobby. Goed dat je wat afstand neemt.

Ik ben trots op mezelf, vanwege mijn weigering om me alleen omdat ik eenzaam ben, of omdat ik zelfmedelijden heb, of om wat voor slechte reden dan ook, in de armen van een getrouwde man te storten, ook al lijkt hij nog zoveel op de man van Cindy Crawford en ook al is de verleiding nog zo groot.
Balen, van het hele gedoe.

quote:

Met 'deze vertelling' bedoelde ik niet de scheve schaatsen van je vader, maar het hele verhaal dat je hier op Fok hebt neergepend. Het is virtuoos geschreven en als verslag van een zinsbegoocheling heeft het iets ontroerends. Je hebt je vriend waarschijnlijk teleurgesteld door zijn gepeins en gegraaf weg te honen, maar nu lijk je zelf ook in diepere gedachten te verzinken. Misschien hebben jullie toch meer gemeen dan jullie beide denken.

Je bedoelde dus dat ik dit verhaal aan mijn vriendje moet laten lezen? Nee! Daarom schrijf ik het niet, zoals gewoonlijk, in een schrift. Hij leest die schriften wel eens. En dan kan ik wel zeggen: dat moet je niet doen, dat is 'privé' en meer van dat soort mooie praatjes, maar het gaat natuurlijk om de inhoud. Hij mag mijn dagboeken misschien niet lezen, maar die misstap weeg niet op tegen wat ik aan 'niet-door-de-beugel-kunnende'-zaken in die dagboeken opschrijf, toch? (Hij is trouwens nogal jaloers aangelegd )

Het plan is als volgt. Net was ik in de sportschool en daar sprak ik mijn vriendin J., die ik altijd mijn 'etherische vriendin' noem, omdat ze eruit ziet als een engel, en omdat ze zich bezig houdt met wat ik maar zal noemen 'zaken tussen hemel & aarde', of in elk geval met iets dat 'Reiki' heet, en met 'bloesemtherapie'. Ik geloof niet in dit soort praktijken .

Maar zij zegt: "Je moet de kracht weer door je aderen voelen stromen," en: "Het gaat om de balans in je energievelden." Het is de taal van de bloemen & de zon, in elk geval is het een taal die ik niet spreek, maar.... ik ben nieuwsgierig genoeg om me een keer door haar te laten behandelen. Volgens haar ben ik daarna een geheel nieuw mens. Ik heb maar niet gevraagd of het ook tot de mogelijkheden behoort om een mens te worden dat niet langer verliefd is op de getrouwde D., met wie ik al twee keer heb gezoend - maar ik geef het een kans.

Heeft iemand ervaring met Reiki?

quote:

Op donderdag 29 september 2005 00:42 schreef Xennia het volgende:
Op een goede dag ga ik deze quote tegen je gebruiken

Ik zeg niks... ik heb vannacht over D. gedroomd, dat zou je ook tegen me kunnen gebruiken, en intussen pijnig ik mijn hersens over de vraag wat erger is: seks zonder veliefdheid of verliefdheid zonder seks?

Nou...?

Net op straat kwam ik mijn vriendje tegen. Om de citroen maar meteen doormidden te bijten en alle twijfel weg te nemen: hij was met háár.

"Hé, hallo! Hoe gaat-ie?"
"Nou , slecht." (Ik glimlachte opgewekt, dat hoort bij zo'n mededeling).
"O. Ja, nou... Hoe is het met je moeder?"
"Slecht."
"O. Is ze... ik bedoel: kan ik iets voor je doen?"
"Nee, ik ga op Reiki, ik ga aan mezelf werken."
"Reiki?"
"Ja, Reiki. Dat kennen jullie niet, hè? Maar binnenkort zullen jullie me tegenkomen, en dat zullen jullie tegen elkaar zeggen: 'Goh, die Nadine... wat een verschil met een paar weken terug, zag je hoe ze straalde?' En dan willen jullie ook op Reiki. Wedden?"

Nee, zo ging het gesprek helemaal niet. Het ging heel anders, het ging zoals dit soort gesprekken altijd gaan: stroef, pijnlijk, absurdistisch. Ze liepen trouwens niet hand in hand, dat had er nog eens bij moeten komen.

Th. en ik hebben elkaar ontmoet op de sociëteit. Daar, op de sociëteit, ontmoeten alle corpsmeisjes en corpsjongens elkaar, daar is die hele sociëteit voor in het leven geroepen, het is één grote Meet & Greet van rijkeluiskinderen en Gouden Lepel-types en erfgenamen en aristocraten en dus ook van bankiersdochters zoals ikzelf. Th. hoort van moeders kant bij de aristocratie, al zou je dat niet zeggen als je de edelvrouwe ontmoet. Ze loopt erbij alsof ze tijdens de vossenjacht kilometers lang door de modder is meegesleurd door een jachthond, in gerafelde lappen, op kaplaarzen en met een compleet koekoeksnest op haar hoofd; we zullen het maar beschouwen als de 'tuinierslook', want ze heeft een passie voor alles wat met tuinen en planten en schoffels te maken heeft. De vader van Th. is al jaren dood.

Die avond van onze ontmoeting was er een feest. Th. en ik hadden al een tijdje een oogje op elkaar, al wisten we dat nog niet, we leefden allebei in de veronderstelling dat ons objet d'amour een paar treden te hoog gegrepen was. Het is alleen maar menselijk om promotie te willen maken middels de liefde, maar ik had een paar keer goed naar Th. gekeken en gedacht: hier gaan nog wel een paar functioneringsgesprekken overheen. Plus een cursus 'klantgericht handelen', want ik werd heel verlegen van hem.
Wat Th. precies in mij zag, zal altijd een beetje een mysterie blijven; laten we het erop houden dat hij me mooi vond, want dat vindt hij, en daarom deed hij alsof ik lucht was. "Als je een meisje wilt versieren moet je niet met haar praten," zegt Th. "Dan moet je haar links laten liggen. Negeren. En rustig afwachten."
Zo gezegd, zo gedaan. En toen stonden we opeens schouder aan schouder. Die avond van het feest was het ongelooflijk druk en rumoerig op de sociëteit, dan valt het niemand op dat je steeds wat dichter naar elkaar toeschuift, en nog wat dichter, en nog wat - net zo lang tot je verrast kunt opkijken en zeggen: "Oh!" en: "Hé!" en: "Wil je iets drinken?"
Van dichtbij, want we stonden op een bepaald moment tegen elkaar aangedrukt aan de bar, was zijn huid zo prachtig, de kleur van caramel, en dan die mond erbij, een arrogante mond, ik val heel erg op arrogante monden. Van dichtbij was hij nog veel opwindender. Geen foutje te bekennen, afgezien van een klein litteken boven zijn rechterwenkbrauw, precies goed gemikt - er is ooit een hockeybal tegenaan gerost.

Ik had een vriendje, maar dat vergat ik die avond. Ik heb dat vriendje op de lulligste manier afgedankt, zoals ik wel meer vriendjes heb afgedankt. Met mijn allereerste vriendje, Harry heette hij, Harry met de bril en de puisten, met hem heeft mijn vader het uitgemaakt. Ik durfde niet. Ik was dertien. Ik zei: "Papa, jij moet het doen, jij moet het tegen Harry zeggen." Mijn vader weigerde. Toen kreeg ik een geweldig idee, ik dacht: ik zet de wijzers van de keukenklok drie uur vooruit, ik zeg gewoon tegen Harry dat het zes uur is, dat hij naar huis moet voor het avondeten. Het verbaasde me niet eens dat hij mijn verhaal geloofde. Ik zwaaide hem uit terwijl hij op zijn brommer de straat uitreed. Maar vijf minuten later was hij terug. Woedend. Hij smeet zijn brommer tegen het tuinhek, hij rende naar de garage en begon in razernij op de regenpijp in te trappen. Toen hij koers zette naar de keuken, waar ik een boterham met aardbeien zat te eten, hield mijn vader hem tegen: "Het is uit, Harry!" riep hij. "Nadine maakt het uit."
Een paar jaar geleden belde Harry me plotseling op. Via allerlei omwegen was hij aan mijn telefoonnummer gekomen, hij wilde me iets zeggen. "Ik heb over je gedroomd," zei hij. "Ik ben je niet vergeten." Ik vroeg: "Weet je nog, dat mijn vader het met je uitmaakte?" Hij wist het nog. Hij kon er wel om lachen. Toen niet. Toen had hij me erom gehaat, zei hij: "Met elke vezel in mijn lichaam, met elke porie."
Het is één van de ondoorgrondelijke wetten van de liefde: hoe slechter je iemand behandelt, hoe onuitwisbaarder de indruk die je maakt.

Na die eerste avond hebben Th. en ik nog een hele tijd om elkaar heen gedraaid. We zoenden wel eens met elkaar, altijd tussen de geparkeerde auto's aan de gracht, want op de sociëteit mag niet gezoend worden - dat is een 'mos', een van de vele corpswetten. Maar ondanks het stiekeme zoenen 'hadden' we niks. Hij ging wel eens met een of ander meisje mee naar huis, hoorde ik via vriendinnen. Nog steeds, denk ik. Ook al 'hebben' we nu wel iets, hij gaat nog steeds wel eens met een ander meisje naar huis. Het poëziemeisje, dus. Misschien is het moment aangebroken om onder ogen te zien dat Th. en ik iets 'hadden'.
Mijn vader hoef ik niet meer in te schakelen.
Th. is hem voor geweest.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 29-09-2005 16:29:19 ]

quote:

Op donderdag 29 september 2005 15:44 schreef dvr het volgende:
Dat is triest, ik had juist de indruk dat je bij je Th., eerder dan bij die schuinsmarsjeerder, de liefde en rust zou kunnen vinden waar je naar lijkt te zoeken.Wat weerhoudt je ervan tenminste de conclusies uit jullie time-out eens met hem te evalueren? En wat zou je hem willen zeggen als je dat deed?

Triest, ja - dat woord zocht ik.
Maar het is natuurlijk allemaal mijn eigen schuld. Ik heb hem een beetje verwaarloosd, een beetje uitgelachen om zijn therapeutische zoektocht naar het Waarom van Alles, en er was laatst iemand hier op het forum (tijdens de slow-chat sessie) die me met de neus op de feiten drukte door te vragen of ik hem überhaupt wel leuk vond - want kennelijk bleek dat helemaal niet uit mijn verhalen over hem.
Daar schrok ik wel van, toen.
Ik blijf erbij dat ik die therapie van hem vervelend vind, in de zin van: waarom kan je die dingen niet met MIJ bespreken? Maar dat is ook onterecht, weet ik wel, we hebben allemaal recht op onze geheimen & verborgen gevoelens.
Ik weet niet wat ik tegen hem zou zeggen. Ja: "Gooi dat enge poëziemens de deur uit." Maar verder?

quote:

Wat maak je je toch druk over seks? Liefde heeft meer te maken met kwetsbaarheid dan met ketsbaarheid.

Je raakt een gevoelige snaar. Ik ben niet goed in kwetsbaarheid. Helemáál niet goed.

quote:

Op donderdag 29 september 2005 15:45 schreef ioko het volgende:
Ik kan alleen maar blijven constateren dat je talent hebt Nadine, dit leest beter weg dan menig roman (en dan heb ik het niet alleen over de inhoud). Ik zal mij onthouden van inhoudelijk kritiek, daar zijn anderen veel beter in.

Maar ik kan goed tegen kritiek, hoor. Gewoon spuien, ik loop hier schaamteloos leeg en daar mag best een harde noot tegenover staan.

quote:

Op donderdag 29 september 2005 19:53 schreef dvr het volgende:

Tot die conclusie moet hij zelf komen.

Ik geloof het niet! Ik geloof het niet!
Net belde het Poëziemeisje me op: of ik iets met haar wil gaan drinken. Ik zei: "Mag ik vragen... wat precies de bedoeling... eh, waarom?"
Nou dat kon ze door de telefoon niet zeggen, zuchtte ze.
Ik zei: "Nou, kom maar langs dan."
Nee, dat kon ook niet. Ze wil afspreken in een café, want 'dat praat wat gemakkelijker'. Oh? Is dat zo? Waar gaan we over praten, dan?

Ik stop voor de zekerheid wel een pistool in mijn zak