[INFO] Baarmoederhalskanker

Deze topic is meer bedoeld om vrouwen van bijna 30 en ouder bewuster te maken van de risico's en de manier waarop je baarmoederhalskanker kan krijgen. Er is gewoon nog te weinig over bekend en nu met al die sterren die borstkanker hebben of hebben gehad en dit toch enigszins met elkaar in verbinding staat wil ik eerst beginnen met een stukje persoonlijke voorgeschiedenis. Dit is niet om medelijden te wekken.. in tegendeel, maar ik heb gemerkt dat in mijn tijd (ruim 8 jaar geleden) het doodgezwegen werd.

1997: het jaar waarin ik alweer 30 ga worden en waarbij mijn vrienden hebben aangegeven een groot feest te gaan geven ter ere van een nieuw decennium. In februari tref ik een oproepje thuis aan op de mat. Ze hebben de leeftijd waarop men uitgenodigd wordt voor baarmoederhalskanker verlaagd van 35 naar 30, Uit hun bestand blijkt dat ik dit in april zal worden en daarom kosteloos een uitstrijkje mag laten maken. Internet had ik nog niet dus ik informeren wat een uitstrijkje is. Dan gaan ze met een soort lang wattenstaafje wat slijm (?) van je baarmoeder afhalen en dat gaan ze dan onderzoeken. Tja, informatie wat mij niet zoveel zegt, maar blijkbaar zou het wel eens belangrijk kunnen zijn. Ik maak een afspraak met de huisarts en zijn assistente zou dan het uitstrijkje gaan maken.

Zo gezegd zo gedaan. Lig je daar op de behandeltafel, krijg je zo'n metalen ijzerkoude eendenbek tussen je kruis. Wat een giller. Het staafje zelf heb ik niet gevoeld en het was voorbij voor ik er erg in had. De assistente verteld me dat ik over een week kan bellen voor de uitslag en ik vertrek weer richting huis. Mijn man (tegenwoordig ex-man) vraagt niet eens hoe het is gegaan, maar ja, daar zijn het mannen voor denk ik dan maar. De dag erna moet ik werken en denk ik er totaal niet meer aan totdat het woensdag werd (de dag daarop). Eenmaal thuis van het werk ('s middags) word ik gebeld door de assistente, of ik die middag nog even langs kan komen. Ineens spoken er allerlei gedachtes door je hoofd en weet je niet wat je moet denken. Ik dus alleen richting de huisarts daar het met spoed moest. Eenmaal daar aangekomen ben ik meteen aan de beurt. De huisarts verteld mij de uitslag: PAP 3B. Nu zul je denken: Wat is PAP 3B?

Dat betekent dat zich in de toekomst baarmoederhalskanker zal gaan ontwikkelen. Dit houd dus in dat je naar de gynaecoloog moet voor verder onderzoek. De PAP is onder verdeeld in 7 categorieën te weten PAP 0, 1, 2, 3A, 3B, 4 en 5. 0 en 1 is niet erg. 2 eigenlijk ook niet en voor 3A is er nog steeds geen reden voor paniek. 3B wordt al lastiger, van daaruit zal er dus baarmoederhalskanker gaan ontstaan en 4 en 5 spreken bijna al voor zichzelf. Vanaf 3B zal er ook actie ondernomen gaan worden. (zie ook de link onderaan dit megalange verhaal)

Ik maak dan ook een afspraak met de gynaecoloog. Ik ga naar een academisch ziekenhuis daar mijn man daar aan het werk is dus het is dan makkelijker (dacht ik). Nadat ik bij de huisarts buiten sta (ja de afspraak is daar ter plekke gemaakt) kon ik mijn man niet bereiken en besloot ik naar zijn ouders te gaan (mijn familie woonde ver weg) en daar zak ik dan ook half in elkaar. Ineens weet ik het niet meer. Ik had nog nooit iemand er over horen praten. 's Avonds sprak ik er met Ralf (zo noem ik mijn exman maar even gemakshalve) over. Veel wijzer werd ik niet. Internet hadden we op dat moment niet (achtergebleven gebied denk ik dan maar). Ik geloof dat ik dezelfde week nog in het ziekenhuis terecht kon. Daar gaan ze dus wederom kijken met zo'n eendenbek. Ik voelde me al half niet goed worden. Zei hij dat die dingen er in het metaal maar ook in het plastic waren en bovenal in allerlei maten. De reden was heel simpel: als je al een keer een kind hebt gehad schijn je niet meer zo "strak" te zijn en tja, kinderen had ik niet gebaard. Deze keer ging het dan ook een stuk makkelijker maar het volgende nadeel diende zich aan. Een academisch ziekenhuis hebben ook vele leerlingen dus die kijken dan over de schouder van de gynaecoloog mee. Ik voelde me zeer ongemakkelijk en ook Ralf bleef min of meer op zijn stoel zitten en kon vanaf die kant ook geweldig meekijken. Er werd vastgesteld dat er een lisbiopsie gedaan moest worden. Dit gebeurd onder narcose dus daarvoor moet een nieuwe afspraak gemaakt worden. Wegens het feit dat de arts die dat doet ziek was (spit) moest er een afspraak voor een later tijdstip gemaakt worden. Het werd 23 april. Een dag voor mijn 30e verjaardag. Het kon niet eerder en het zou niet verstandig zijn om het later te doen. De afspraak is gemaakt.

23 april 1997
Om 8 uur moest ik in het ziekenhuis zijn en als de behandeling zou zijn geweest mocht ik als ik bijgekomen was weer naar huis. Ralf was er ook bij. Helaas ging het om 8 uur niet door, er was een spoedgeval tussen gekomen dus wachten. Rond 11 uur werd ik geroepen dat het 's middags gedaan zou worden, maar dat ik mij vast moest gaan voorbereiden. Rond 3 uur was het zover. Eenmaal na de behandeling/onderzoek/operatie kom ik wat bij en komt de arts ook langs. Ralf was in de tussentijd gewoon gaan werken en ze wou hem er ook bij hebben. Ze vertelde dat ze een lisbiopsie had gedaan. Dat is een kegelvormig stuk wat ze uit de baarmoedermond en hals halen. Bij mij had ze direct gezien dat het niet goed was en had gemakshalve de hele baarmoedermond en een groot deel van de hals weggehaald. Zo versuft als ik was kon ik niet echt daarop reageren en ben dan ook naar huis gegaan. Een week later kreeg ik de uitslag. PAP 5. Alle alarmbellen klonken door mijn hoofd. Waarom kon niemand toch vertellen wat er nu met me gebeurde.

Diverse malen daarna ben ik regelmatig op controle geweest en men had mij verteld dat alles weg was gehaald wat fout was en dat ik mij geen zorgen meer hoefde te maken. Na inmiddels een jaar verder en in het begin elke maand en later na 3 maanden voor controle terug te zijn gekomen kreeg ik de melding dat het er weer ontstoken uitzag, maar dat ze dat in de controlebeurten in de gaten zouden houden. Alle keren was ik alleen naar de controles geweest. Ik was het allemaal zat. Niemand in mijn omgeving wist er raad mee en ik blèrde dat het nu wel genoeg was geweest. Ik zei dat ik me net een goedkope h**r voelde die elke keer met de benen wijd in de beugels lag en alle klasgenootjes mochten wel even komen kijken. Zo voelde ik mij ook op dat moment. Ik eiste dat er andere zaken gedaan moesten worden.

Ze stuurde mij naar een psychologe waarmee ik ben gaan praten en heb in die tijd de inwendige onderzoeken geweigerd. Na een jaar liet ik mij op aandringen van de psychologe nog 1 keer testen. Resultaat kun je wel raden. PAP 5. Nu waren en verschillende mogelijkheden en ik koos ervoor dat ik de baarmoeder echt eruit wou hebben met de hals erbij natuurlijk. Ik had ook voor chemo en bestraling kunnen gaan maar het moge jullie duidelijk zijn wat dat met je lijf doet. Ook de psychologe was het met mij eens dat dat de beste oplossing voor mij was en adviseerde dat ook naar de gynaecoloog. Er werd besloten dat het op 14 september 1999 zou gaan gebeuren. De 13e zou ik dan al naar het ziekenhuis komen en het zou een opname van 10 dagen zijn.

Eenmaal thuis begin je er toch met wat meer mensen er over te praten. Ik woonde in een dorp en als je zomaar 10 dagen weg bent is het wel handig dat ze weten wat er aan de hand is en dat konden ze dan beter horen van mij dan van een ander. Het viel mij op dat van de vrouwen die ik er over sprak er minstens de helft al hun baarmoeder kwijt waren om wat voor reden dan ook. Ik dacht nog: waar waren ze al die tijd toen ik ze eigenlijk zo graag om raad wou vragen. Het bleek echt doodgezwegen te worden.

In het ziekenhuis word ik dus behandeld en op zich vond ik de ingreep zelf enorm meevallen. Wel heb ik nu een litteken van links naar rechts van ongeveer 30 cm. Ik was op dinsdag geholpen en op donderdag liep ik al door de gangen heen van het ziekenhuis. Vrijdag had ik wel naar huis gemogen maar het leek de arts verstandig niet al met het weekend naar huis te gaan gezien het bezoek wat je dan krijgt thuis en dat je toch wilt helpen. Ik mocht niets tillen en dat doe je dan toch snel. Besloten werd om 's maandags naar huis te gaan. Mijn baarmoeder zou voor onderzoek naar het laboratorium gaan voor verder onderzoek.

Een maand later moet ik terug komen voor controle. Het litteken was redelijk aan het genezen en mij werd beloofd dat je deze straks nauwelijks nog zou zien daar deze "blind" was aangelegd (hechtingen aan de binnenkant die vanzelf eruit gaan). Ze hadden een mooie bikini lijn gemaakt zodat het niet in het zicht zou zijn als ik in bikini op het strand zou liggen. Eenmaal op de controle kreeg ik de volgende 'klap' te verwerken. Men was er achter gekomen wat de oorzaak was van de hardnekkige PAP 5. Het kwam door een SOA. Nu wist ik even helemaal niet waar ik het zoeken moest. Het bleek dus dat dit door wisselende seksuele contacten kwam en ik was niet vreemd gegaan en Ralf was voor mij de eerste. Het komt dus niet zoveel voor, maar het bestond dus wel. Door deze bevindingen ben ik natuurlijk behoorlijk veranderd en het heeft uiteindelijk ook mijn huwelijk gekost. Ralf heeft nooit bekend of ontkent dat hij was vreemdgegaan. Het moge duidelijk zijn.

Het moraal: Veel dames blijken zich niet te realiseren hoe gevaarlijk dit allemaal is en denken dat het (GRATIS) onderzoekje eens in de 5 jaar voor hun niet nodig is. In 1999 kwamen 70% van de vrouwen niet opdagen. Er wordt tot op heden nog vrij weinig aandacht aan geschonken, maar de media staat wel vol over borstkanker. Let wel. Als je borstkanker hebt of hebt gehad schijnt de kans op baarmoederhalskanker aanzienlijk groter te zijn. Ben je binnenkort toe aan een onderzoek? Ga er naartoe. Mijn verhaal is vrij extreem, maar omdat ik aan den lijve heb ondervonden dat er vrij weinig vrouwen zijn die er over durven te praten wil ik het in tegenstelling tot hun toch 'wereldkundig' maken. Het kan je je leven redden.

Overzicht PAP indeling (in kaart gebracht):
http://www.preventie.cvz.(...)PAPuitslag/index.asp
Het mogelijke ontstaan van baarmoederhalskanker:
http://www.preventie.cvz.(...)PAPuitslag/index.asp

_{Met dank aan Yvonne om mij nog meer over te halen dit stukje te plaatsen}

[ Bericht 1% gewijzigd door Mickeys op 17-08-2005 23:28:44 (copy paste typo's) ]

tnx. ik hoop gewoon dat het een 'steun' voor anderen kan zijn. ook die het al hebben en niet goed weten hoe ze er mee om moeten gaan of denken er alleen voor te staan.

Baarmoederhalskanker is NIET erfelijk. Dat het veel in de familie voorkomt is vaak een toeval. Wat wel in verbinding staat met elkaar is baarmoederhalskanker en borstkanker. Als je borstkanker hebt of hebt gehad heb je een verhoogd risico op baarmoederhalskanker. Andersom zou minimaal zijn.

Hoe het nu met mij is... Ik ben dus een half jaar na de ingreep gescheiden. Mijn karakter is grotendeel veranderd. Ik heb ook de boel de boel gelaten en ben met de auto vanuit een dorpje in het noorden vertrokken naar het westen. Ik heb mijn baan opgezegd en alles echt achter gelaten. Ik moet zeggen dat het mij goed heeft gedaan. Dat ik geen kinderen meer kan krijgen is voor mij niet zo heel erg. Soms denk ik er wel aan maar ik heb vrede met de situatie. Kinderen adopteren is ook altijd nog een mogelijkheid. Een echte kinderwens is er niet geweest, puur omdat ik voordat ik er aan wou beginnen goed heb nagedacht of ik een kind een toekomst kon geven. Hiertoe was ik toen niet in staat en heb toen niet 'egoïstisch' gedaan. Natuurlijk is het krijgen of willen van kinderen een heikel punt, maar ik wil niemand tegen de schenen schoppen met hoe ik er tegen aan kijk. Ik respecteer ook dat anderen wel kinderen willen en ze nemen/krijgen. Liever daar geen discussie over.

@Iksje: Ik zou als ik jouw verhaal hoor zelf een reminder in mijn hoofd hebben van in ieder geval elke 5 jaar. Op zich is dat wel te onthouden als je dus met je 30e begint. Mijn inziens zou het wel vanaf je 25e mogen. Ik vind het erg knap van je dat je er zelfs ieder jaar naar vraagt bij je huisarts.

@kruimel_20 Ik weet niet exact om welke SOA het ging. Men had het over Herpes en nog iets. Om heel eerlijk te zijn heb ik dat niet onthouden omdat ik op dat moment in gevecht was met het feit dat hij vreemd was gegaan en ik er alleen voor stond en ondertussen bezig was met het al verlaten van de "veilige haven". Het geen is zeker weet is dat het een herpes variant was

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2005 12:07 schreef Maerycke het volgende:

[..]

@Mickeys: Wat een verhaal... Ik kan me voorstellen dat de grond onder je wegzakt op zo'n moment.. hoe je daarmee bent omgegaan, vergt behoorlijk wat moed.

Mensen om mij heen die het weten zeggen dat ik een sterke vrouw ben. Ze moesten eens weten. Voor de buitenwereld ben ik misschien sterk, maar ze hebben mij in die tijd en de tijd erna niet gezien toen ik in bed lag te huilen terwijl in de tijd dat ik nog getrouwd was hij lag te snurken. Je probeert het weg te stoppen, je hoort nl niemand in je omgeving er over praten dus ik moet me niet zo aanstellen denk je dan.... tja, dat is dus fout. Daarom vind ik het voor mezelf nu de tijd om het toch naar buiten te brengen en het verhaal te vertellen zoals ik dat mee heb gemaakt. Ik ben overigens wel benieuwd naar anderen die het ook hebben moeten doorlopen hoe zij er mee om zijn gegaan en hoe zij het hebben beleefd. Zo kan je elkaar misschien helpen, maar ook voor de meiden waar het misschien net mee gebeurd of misschien wel nog gaat komen (ook al gun ik dit echt niemand)