A Love Song for Bobby Long (2004)Purslane "Pursey" Hominy Will (Scarlett Johansson) is een als serveerster werkende, in trailer wonende high school drop-out. Dan krijgt ze op een dag te horen dat haar moeder, waar ze al jaren geen contact meer mee had, overleden is. Als de wiederweer reist ze af naar New Orleans in de hoop nog op tijd te zijn voor de begrafenis. Jammer genoeg voor haar is ze net te laat. In haar moederlijk huis, waar de verf van af bladert en maar half gemeubileerd is, treft ze twee dronkenlappen aan, Bobby Long (John Travolta) en Lawson Pines (Gabriel Macht). De ene is een aan lagerwal geraakte Engels professor de ander een van zijn oud studente en wannabe schrijver. De twee vertellen Pursey dat haar moeder hun drieën het huis heeft na gelaten. En ze er dus samen zouden moeten wonen. Maar nog beter zou natuurlijk zijn als zij haar deel aan hun afstaat. Wat ze Pursey echt niet vertellen is dat die overeenkomst maar voor een jaar geldt en het huis daarna compleet van haar is. In het begin probeert Bobby dan ook Pursey zo snel mogelijk weg te treiteren. Als dat niet lukt veranderen ze het plan door haar te helpen haar school toch nog af te maken. Het drie paar groeit natuurlijk steeds verder naar elkaar toe.
Het verhaal is niet erg orgineel. En ook het plot volgt het standaard cos-beweging, happy-problemen-als weer koek en ei-grote ruzie-happy end. Maar daar moet de film het dan ook niet van hebben. Wat de film meer maakt dan een standaard zondag avond drama zijn de geweldige prestaties van Johansson en Travolta (en Macht). Johansson
![]()
, naast dat ze er weer fantastisch uit ziet, speelt de sterren van de hemel. En bewijst dat ze echt tot de absolute top van haar generatie behoort. Maar vooral Travolta verbaasde mij. De man kan dus serieus echt meer dan grappig en cool zijn. Hij weet het ingetogen verdriet van Bobby Long perfect over te brengen. Vul dit aan met enkele prachtige sfeer beelden van het leven in New Orleaans en een geweldige soundtrack. En je hebt een mooie film. Des te groter was dus mijn verbazing toen ik zag dat dit de eerste speelfilm van regisseur Shainee Gable is.
cijfer: 8,5
Die Fetten Jahre sind vorbei (The Edukators) (2004)Jan en Peter zijn twee anti-kapitalisten/globalisten en breken hierom in een villa's, waar ze al het meubilair verkeerd zetten, maar niks stelen. Als Peter een weekendje weg gaat. Moet Jan Peter's vriendin,Jule, helpen met verhuizen. De twee groeien al snel dichter naar elkaar toe. En Jan neemt Jule mee voor een klusje. Toevallig staat de villa van een man waar Jule tienduizenden euros aan verschuldigd is na een auto ongeluk. Dus.. maar natuurlijk gaat er iets fout. De man des huizes, Hardenberg, komt onverwacht thuis. Dus omdat die Jule herkent heeft besluiten ze om hem te kidnappen.
Ik moet zeggen dat de eerste helft mee absoluut niet beviel. De karakters kwamen over als één dimensionale idealisten, waar je zogenaamd sympathie voor zou moeten hebben. Het verhaal had te veel weg van een stukje antikapilastische propanda van "kijk deze mensen eens gaaf en orgineel zijn" en "iedereen die meer dan modaal verdient is een klootzak." En ook de regie was bagger, veels te artsy-fartsy met wannabe Dogma handcamara shots. Waardoor alles heel erg schokkerig en irritant overkwam. Maar na de kidnapping verandert de film. De karakters krijgen meer diepgang. De regie wordt rustiger en beter. En de film krijgt doorde dialogen tussen de kidnappers en Hardenberg meer zelfreflectie op de oplossingen voor de wereldproblematiek, die de film probeert aan te snijden. Jammer genoeg moet dit alles opeens in de laatste 5 minuten weer compleet verpest worden.
cijfer: 7
Danny the Dog (Unleashed) (2005)Danny (Jet Li) wordt door een maffia baas (Bob Hoskins) behandeld als een hond. Hij heeft een halsband om en moet ergens in een hokje slapen. Maar als de halsband afgaat verandert Danny in een levende killing machine. En is dus erg handig om te gebruiken als je mensen moet afpersen. Na een auto ongeluk weet Danny te ontsnappen. En wordt opgevangen door een blinde pianostemmer (Morgan Freeman) en zijn dochter (Kerry Condon), die hem de proberen een normaal leven te laten leiden. Maar het verleden haalt Danny in.
Ook deze film wint niet de orginaliteit prijs. Jet Li doet waar die het best in is, vechten, en is daarnaast heel aandoenelijk als een man die nog maar half mens is. En Morgan Freeman speelt een typische Morgan Freeman rol, zoals alleen hij dat kan. Maar de gevechten zijn allemaal even spectaculair. Wat wil je ook anders als de martial arts choreographer niemand minder is dan Woo-ping Yuen, die al eerder de actie verzorgde voor films als Kill Bill, Kung Fu Hustle, The Matrix en Crouching Tiger, Hidden Dragon. Dus met de vermaak factor van de film zit het meer dan goed.
cijfer: 7