MUZ user-reviews, deel 2 alweer.

Ben niet zo kapot van The Hives, maar Veni Vidi Vicious is op zich nog wel te doen.

Gefeliciteerd trouwens!

quote:

Op zaterdag 10 december 2005 11:24 schreef methodmich het volgende:
Dat is ook weer niet helemaal de bedoeling van dit topic natuurlijk. Het gaat hier om reviews van MUZ-users, die zelf de link plaatsen naar die review als die ook op de FP zou staan.

Spinvis is al besproken overigens, qua FP-review.

Dinosaur_Sr is Bright Eyes-newbie, dat verklaart een deel van de review.

Overigens vooralsnog geen Babyshambles cadeau gekregen, wel The Hives.

Dat zijn toch ook users? Andere reviewers postten hier toch ook?

Enfin: CD: The Darkness - One Way Ticket To Hell , FLIPNEUS doet The Darkness!

[ Bericht 18% gewijzigd door gr8w8 op 10-12-2005 15:59:01 ]

Het gaat erom dat je dan zelf post. Niet dat hier alle FP-reviews komen.

Dat die van mij hier stonden kwam omdat ik de link gaf, als Toffe en Dinosaur dat doen is het ook goed. Maar niet dat jij hier de linkjes geeft naar reviews van anderen bijvoorbeeld. Van je eigen reviews is iets anders.

Beetje jammer.

quote:

Op zaterdag 10 december 2005 13:08 schreef DaisyDuke het volgende:
Ben niet zo kapot van The Hives, maar Veni Vidi Vicious is op zich nog wel te doen.

Gefeliciteerd trouwens!

Dank je! En idd Veni Vidi Vicious is een leuk plaatje.

Ik zal het aan ze vragen, anders is dat inderdaad jammer.

In bandtopics kan je wel goed terecht. Dus links naar een review van The Darkness in dat topic.

quote:

VASHTI BUNYAN - Lookaftering (Fat Cat Records)

In 1970 maakte Vashti Bunyan een plaat. Dit Just Another Diamond Day bleef destijds ongehoord, maar was wel ongehoord goed. Vashti keerde de muziekwereld daarop de rug toe en trok zich terug. Gelukkig zijn er dan nog de enorme liefhebbers van een bepaald genre, die alles uitpluizen. Zo kwam het dat de folkfreaks haar en haar plaat ontdekten, van het stof ontdeden en omarmden. Onder hen Devendra Banhart. Deze pater familias van de free folk - of freak folk, zo u wilt - spoorde Vashti op en nam met haar een nummer op voor zijn Rejoicing In The Hands.

Vanaf dat moment kreeg Vashti blijkbaar de smaak weer te pakken, want na een EP met Animal Collective is er nu een heuse LP van haar eigen hand. Hoewel, langspeler? Lookaftering klokt slechts iets meer dan een half uur. Wel een uiterst fijn half uur, waarin Bunyan laat horen dat het goed is dat ze terug is.

Uiteraard is ze, vijfendertig jaar later, allang niet meer dat naïeve meisje van destijds, dat in perfecte harmonie wilde leven met zichzelf en de natuur. Vashti is een volwassen vrouw, die getekend is door het leven. Dat hoor je terug op de plaat. Het leven mag dan misschien haar idealen aangetast hebben, haar stem toch niet. Die is nog altijd helder, troostrijk en vooral mooi. De muzikale begeleiding is ook niet veranderd. Vashti probeert niet krampachtig aan te haken bij de moderne wereld. Ze kiest voor gitaar en strijkers. Nergens is een drum te bekennen. Dat zou ook niet passen. Vashti kent innerlijke rust en laat dat ook muzikaal horen.

Denk niet dat het saai is of weinig dynamisch. Het harpspel van enkele gasten geeft de songs namelijk wel degelijk een vleugje dynamiek mee. Die gasten zijn ook niet de minsten. Natuurlijk speelt Devendra Banhart een paar accoorden mee, maar ook de goddelijke Joanna Newsom en de geluidsknutselaar Adem staan Vashti op Lookaftering bij.

Het resulteert in elf fraaie nummers, waarin Vashti vooral zingt over de gebeurtenissen rond geliefden. Over haar leven ook. Gemiste kansen, gemiste liefdes, maar evengoed gevonden geluk. Op haar best is ze halverwege, in majestueuze songs als If I Were, Same But Different en Brother. "I wanted to be the one, with road dust on my boots" zingt ze in Wayward. Ze heeft niet stilgestaan, de afgelopen vijfendertig jaar. De tijd staat echter wel even stil bij het beluisteren van haar plaat, die, bewust klein gehouden, meeslepend is.

Dat EP-tje met The Animal Collective is ook best te pruimen overigens.

Moet ik nog op de kop zien te tikken.

Ik heb 'm ook nog nergens gevonden helaas. Als ik 'm vind zal ik je het laten weten.

Okee, zal vermoedelijk via de import moeten dan!

Ik zet hoog in op Get Records, die hebben veel EP-tjes.

Okee, we wachten af.

Jij vindt Lookaftering ook goed?

Ja, en m'n nichtje van 1,5 ook.

Kijk, grote klasse zulke nichtjes!

Ze ging er heel serieus bij kijken en heen en weer wiegen. Het is ook wel een beetje sprookjes muziek. Ik moet het niet te vaak horen maar zo af en toe vind ik het prachtig.

Sprookjesmuziek, dat past er wel een beetje bij. Rustig, mysterieus, de natuur speelt een rol.

quote:

Op zaterdag 10 december 2005 11:24 schreef methodmich het volgende:
Dat is ook weer niet helemaal de bedoeling van dit topic natuurlijk. Het gaat hier om reviews van MUZ-users, die zelf de link plaatsen naar die review als die ook op de FP zou staan.

Spinvis is al besproken overigens, qua FP-review.

Dinosaur_Sr is Bright Eyes-newbie, dat verklaart een deel van de review.

Overigens vooralsnog geen Babyshambles cadeau gekregen, wel The Hives.

Die DVD? Als het die DVD was, daar was ik bij in de AB. Heel leuk concert, ben benieuwd naar die DVD. Valt hij wat mee?

Welke DVD? Van Bright Eyes? Die is al gerecenseerd.

quote:

Op maandag 26 december 2005 10:26 schreef everybodysweird het volgende:

[..]

Die DVD? Als het die DVD was, daar was ik bij in de AB. Heel leuk concert, ben benieuwd naar die DVD. Valt hij wat mee?

http://frontpage.fok.nl/review/3517 Bedoel je die?

Mag deze niet meer sticky?

Nee, minder sticky topics in MUZ.

Het ligt in de planning dit jaar ook eens een aantal reviews te schrijven.

Goed idee, wellicht dubbelen we wel dan.

Ik ga Orenda Fink binnenkort eens doen.

Ik weet niet hoeveel jazzfans hier zitten, maar ik waag 'es een poging :

* Afschuwelijk
* * Zwak, alleen voor de liefhebber en verzamelaar
* * * Redelijk, met wat sterke en zwakke punten
* * * * Goed, met enkele kleine minpunten
* * * * * Geweldig album, een aanrader

Enrico Rava - Easy Living
Verschenen op ECM in 2004

Easy Living betekende voor Rava de terugkeer naar het ECM-label na een afwezigheid van bijna 20 jaar. En dat lijkt een goede keuze te zijn geweest. Rava's quartet klinkt prachtig in de beroemde opnamestudio van ECM. De akoustiek leent zich perfect voor de zachte, maar toch statige en heldere tonen van Rava en ook de rest van de band klinkt helder, geen geluid gaat verloren.
Pianist Bollani, al jaren trouwe begeleider van Rava, is hier perfect. Zijn begeleiding voegt altijd wat toe aan het solowerk van de andere muzikanten. Zijn intro van Algir Dalbughi (een modern klinkende en pakkende hard-bop compositie) is swingend en lyrisch tegelijk, waarna hij op passende wijze Rava en Petrella begeleidt. Een vergelijkbaar nummer is Travelling Night, met als hoogtepunt de pianosolo met opzwepend werk van Bonnacorso en Gatto ter afsluiting een virtuoos stukje trombonewerk van Petrella. Lijnrecht hiertegenover staan de met melancholie doordrongen Drops, Easy Living en de korte Blancashow, een mooie sfeerschets, zonder bas en drums en met subtiele begeleiding van Bollani en Petrella.
Rava is een trompetist in lijn van mensen als Miles en Chet Baker. Het is geen virtuoos, maar zijn composities en solowerk zijn nooit saai of voorspelbaar. Hij beheerst het lyrische spel als een van de besten maar lijkt ook strakke en krachtig swingende muziek goed onder de knie te hebben. Easy Living laat beide kanten van de trompetist zien. Een prachtig album voor de liefhebber van moderne jazz met een sterke invloed van vroeger. * * * * 1/2

[afbeelding]


Bill Evans
The Complete Gus Wildi Recordings

Deze compilatie van pianist Bill Evans bevat zijn werk als begeleider. Verwacht dus geen trio-opnamen in de trend van Sunday at the Village Vanguard of Waltz for Debby. Ook verschilt zijn spel hier, met uitzondering van de opname met vocalist Frank Minion, sterk van zijn latere werk op Miles' Kind of Blue.
Het album opent met een sessie met onder ander Jimmy Knepper (trombone) en Gene Quill (alt sax). De muziek hier is redelijk tot goed. Er wordt swingend gespeeld door Quill, die hier als een soort mix tussen Charlie Parker en Jackie McLean soleert, en Knepper. En met name Knepper valt op. De meeste composities zijn van hem en het lijkt er op dat deze sessie onder zijn leiding plaatsvond. Evans zelf toont zich een betrouwbare en flexibele begeleider, maar ondanks wat krachtige solo's weet hij nergens zijn stempel op de muziek te drukken.
Duidelijker herkenbaar is zijn spel op So What, Flamenco Sketches en Round Midnight. Slechts enkele maanden na Kind of Blue opgenomen klinkt Evans (samen met zowel Paul Chambers als Jimy Cobb) bijna identiek aan zijn optreden op de Miles opname. De vocalen van Minion laten een wat gemengd gevoel achter. De uitvoeringen klinken origineel maar op de lange duur tevens wat vervelend.
Het hoogtepunt van het album is de sessie met Charles Mingus, waarvoor volgens de liner notes van Arthur Kramer Bill Evans enkele uren van te voren door Mingus werd gevraagd. Het mocht de pret niet drukken want de lichte maar ernstige toon van Evans past mooi in de al typisch herkenbare stijl van Mingus. Knepper is wederom prima en ook tenorist Shafi Hadi en trompetist Clarence Shaw lijken Mingus goed aan te voelen. Evans blijkt echter ook hier ondergeschikt.
Nog opvallender wordt het als blijkt dat Evans met uitzondering van de eerste tracks (nog behorende tot de sessie met Mingus) van de rest van de tracks afwezig is. In de liner notes wordt uitgelegd dat dit album op deze manier zowel een Complete Gus Wildi Of Mingus en Knepper is. Alhoewel de rest van de opnamen hier overwegend goed is, met onder andere een memorabele Scenes in the City (met een voordracht van Melvin Stewart), een gedreven Mingus (hier al samen met onder andere drummer Dannie Richmond) en wat aardige opnamen onder leiding van Knepper (met een verrassend optreden van trompetist Gene Roland), ga je je toch afvragen tot in hoeverre dit een Bill Evans compilatie is. Dit lijkt meer een set voor fans van een vroege Mingus en Knepper. Bill Evans liefhebbers kunnen deze beter overslaan en zich concentreren op zijn vroege Riverside werk.
Een wat curieuze compilatie. * * 1/2

[afbeelding]

Ben geen jazzer. De reviews zijn, hoewel wat kort, wel in orde.

Ben niet zo'n schrijver, maar ik doe mn best

*kickje*

Hoe wist je dat ik er vandaag weer één wilde gaan doen peaceman??

quote:

JANA HUNTER - Blank Unstaring Heirs Of Doom (Gnomonsong)

We mogen Devendra Banhart steeds dankbaarder zijn. De man heeft ons de afgelopen twee jaar niet alleen zelf met drie zeer behoorlijke albums verblijd, maar is als aanjager van de free folk inmiddels van onschatbare waarde. Wist hij eerder Vashti Bunyan na 35 jaar al tot een rentree te bewegen, nu heeft hij met enkele vrienden een platenlabel opgericht, waarop hij zijn eigen favorieten kan laten debuteren.

Jana Hunter is er zo één. De zangeres heeft jaren geknutseld aan haar werk, zonder dat het echt opgepikt werd. Dan is free folk een uitkomst. Alles mag en niets lijkt te moeten. De enige verbindende factor is vaak dat de muziek, in de puurste essentie, leunt op de oeroude folktraditie. Ook bij Jana is dat het geval, maar je kunt haar evengoed indelen bij de lo-fi beweging. Want op een groot deel van de songs is duidelijk hoorbaar dat ze van minimale middelen houdt.

Het levert een plaat op die veel sterke momenten kent. Misschien is het heel even wennen aan de stem van Jana, die in sommige nummers wat leunt naar CocoRosie en Joanna Newsom, maar dat hoeft niet lang te duren. Ook de productie heeft een korte periode van gewenning nodig. Het klinkt namelijk geregeld alsof Jana in de kamer naast je staat te zingen en je de muziek door de muren op je af hoort komen.

Het draagt echter bij aan de kwaliteit van de plaat. Hunter weet te ontroeren in intieme liedjes als The New Sane Scramble, Christmas[i] en [i]Heartseeker's Safety Den. Haar aparte teksten blijven hangen als dichtregels. "My momma told me so, she's dead; she ought to know" klinkt het ergens. Daarnaast heeft ze de kwaliteit om hartverscheurende regels als "I needed my friends that time, but all I got was a poor imitation of humankind" ook hartverscheurend te laten klinken, zonder onecht over te komen.

Als Hunter dan in schitterende composities als Have You Got My Money en Restless haar gevoel voor melodie optimaal laat blijken en tevens bewijst dat ze haar songs ook prima kan aankleden, is al snel duidelijk dat we hier wederom met een bijzonder talent te maken hebben. Een vrouw die verrast, hypnotiseert, doet hunkeren en huiveren. Die dan vrolijk afsluit met een dance-achtig liedje als K, waarop ze nog het meest doet denken aan een vrouwelijke Beck. We mogen Devendra Banhart dankbaar zijn, dat hij haar de kans heeft gegeven. En weer heeft de free folk er een deelnemer van Champions League-niveau bij.

quote:

Op zaterdag 14 januari 2006 11:27 schreef methodmich het volgende:
Hoe wist je dat ik er vandaag weer één wilde gaan doen peaceman??
[..]

Ik voelde het aan mijn water MM

quote:

RYAN ADAMS - 29 (Lost Highway)

Mijn laatste twee recensies over bezige bij Ryan Adams kwamen qua thematiek overeen. Zowel op dubbelaar Cold Roses als op Jacksonville City Nights bleef hetzelfde gevoel hangen: goed, maar je verwacht meer. Beide platen waren niet dat definitieve meesterwerk dat Adams ongetwijfeld in zich heeft, kenden mindere momenten en hadden met een strengere selectieprocedure evenwichtiger kunnen zijn. Dan is het logisch dat je voor de derde plaat uit 2005, 29, eenzelfde probleem verwacht.

Wel, dat valt mee. Ten eerste is 29 korter dan de andere platen. Daarnaast is er van Adams' terugkeer naar de countryroots hier niet heel veel meer te horen. Het is een album met negen nummers geworden, waarvan het grootste deel bestaat uit gedragen songs, begeleid door akoestische gitaar en / of piano. Ook de onvermijdelijke strijkers duiken op, zodat je gerust kunt stellen dat 29 qua geluid aansluit bij de songs op Love Is Hell 1 & 2. Zijn begeleidingsband The Cardinals is in deze dan ook niet nodig, hoewel JP Bowersock wel zijn steentje bijdraagt.

De thematiek is de gebruikelijke. De liefde in al haar mooie en vooral minder mooie facetten komt voorbij. Daar past de zich bij tijd en wijle wel erg langzaam voortslepende muziek prima bij. Her en der lijken sommige nummers stil te staan. De dynamiek is dan ook ver te zoeken in de meeste songs. Dat is echter geen probleem, want op zijn sterkst klinkt Adams bevlogen en boeiend. En dat in zijn puurste vorm. Ik heb het dan bijvoorbeeld over Strawberry Wine, Blue Sky Blues en Voices. Om maar te zwijgen over het prachtige Carolina Rain, dat zo kan worden bijgeschreven als bijdrage aan een onvermijdelijk "best of"-album van Ryan.

Maar Adams zou Adams niet zijn als hij ook enkele tracks op de plaat zou zetten die niet echt passen. Opener Twenty Nine bijvoorbeeld, een soort bluesrocker over zijn leven. Geen handige zet, want het is met afstand het minste nummer van de plaat en dus een binnenkomer die zou kunnen verhinderen dat men verder luistert. Nog curieuzer is echter The Sadness, waarin Adams lijkt te proberen Calexico naar de kroon te steken. Lukt niet echt.

In vorige recensies had ik in deze alinea tot de conclusie gekomen dat Adams weer niet dat definitieve meesterwerk gemaakt heeft. Laat ik dat nu echter maar niet doen. Ik denk namelijk dat hij dit al lang niet meer nastreeft, maar zich als doel heeft gesteld zoveel mogelijk verschillende albums uit te brengen. Vandaar dit album na zijn hervonden Americana-hart. Een album dat gewoon weer aansluit bij al zijn werk na Heartbreaker: goed, maar met mindere momenten. De grote vraag is dan ook wat zijn plannen voor 2006 worden. Garagerock? Punk? Rap? Wie zal het zeggen. Tot die tijd voldoet 29 wat mij betreft prima.

Ik vind twenty nine prachtig. In het begin had ik het er ook moeilijk mee, gewoon omdat het weer iets compleet anders was dan we van Adams gewend zijn, maar hij doet het alsof hij nooit iets anders gedaan heeft.

The sadness vind ik ook helemaal niet slecht, integendeel. Ik hoor niet wat er niet geslaagd aan zou zijn. Song zit perfect in elkaar, en springt al bij een eerste luisterbeurt boven de rest uit.

Carolina Rain is mijn favoriet van de plaat. Op dat punt volg ik je volledig. En ook dat het de beste Ryan Adams plaat is van 2005.
Voices vind het meest overbodige nummer, lijkt ook enorm sterk op strawberry wine.

En een best of valt meestal in een tijd waar de artiest zelf even geen inspiratie heeft voor een nieuwe plaat. Laat dat dus nog maar even duren.

Beste Adams-plaat van 2005 zeg ik nergens. Dat is wmb ook Cold Roses.

ah, sorry. Mijn mening dan.

quote:

ZITA SWOON - Camera Concert: A Band In A Box (Chikaree Records)

Zita Swoon is zoals bekend de band van Stef Kamil Carlens. Deze uiterst creatieve geest, die zich niet alleen maar op muziek stort, heeft met Zita Swoon al drie studioalbums gemaakt. Voeg daar het werk onder de naam Moondog Jr. aan toe, plus zijn bijdragen aan zijn vorige band dEUS, en je hebt een omvangrijk oeuvre. Dan tel ik daar al zijn andere projecten maar niet eens aan mee.

Een liveplaat had hij met Zita Swoon echter nog niet gemaakt. Dat moest er dus maar eens van komen, maar Carlens zou zichzelf niet zijn als hij dit op de gebruikelijke manier had aangepakt. Verwacht dus geen standaard liveplaat, met een band die wat nummers speelt en publiek dat uitbundig klapt of meebrult. Nee, Carlens koos ervoor om naar een lege zaal in Gent te trekken en daar met zijn band 16 nummers op te nemen. Tegelijk liep er een camera mee, zodat alles ook nog eens op film is vastgelegd en als DVD aan dit album is toegevoegd. Je hebt dan als fan dus de keuze. Je kunt lekker gaan luisteren, maar evengoed kijken en luisteren.

Om het nog spannender te maken, wijken de songs ook af van de oorspronkelijke plaatversie. Sowieso al door de inbreng van de zussen Kapigna, Eva en Leonie Gijsels, ofwel Radio Candip. De dames zorgen met hun gloedvolle samenzang eigenlijk voor een extra instrument. Het klinkt allemaal prima samen met de her en der fijn krakende stem van Stef Kamil. In de meeste songs is hun inbreng dan ook een verrijking.

Aangezien het niveau van het materiaal waaruit Zita Swoon kan putten toch al hoog is, is het logisch dat de band hier wat anders probeert. Het levert een sessie op van veelal ingetogen gespeelde nummers, waarbij met name nummers van A Song About A Girls gespeeld worden. Dat was in mijn ogen misschien niet het sterkste album van de band, maar de nummers blijven in deze setting toch keurig overeind en klinken in de meeste gevallen zelfs beter dan op de plaat. Hey You, Whatshadoing?, Thinking About You All The Time, Selfish Girl en vooral De Quoi A Besoin L'Amour? horen moeiteloos tot de hoogtepunten.

En eigenlijk slaat Zita Swoon hier nergens de plank mis. Misschien in het wat steviger gespeelde Remember To Withhold, dat ietwat detoneert met de rest. Maar daar staat dan weer veel moois tegenover. De Jeff Buckley-treursong Song For A Dead Singer kent met enkele invallende stiltes nog meer emotie, gouwe ouwe Jintro And The Great Luna klinkt als een doorroeste bluestrack en de covers die Carlens gekozen heeft passen ook prima. Met name zijn bevlogen versie van Dylans You're A Big Girl Now weet te overtuigen en te ontroeren.

Op de DVD is dan ook nog te zien dat het plezier er bij iedereen vanaf spat, waarbij vooral het bonusmateriaal de kroon spant. Zita Swoon dat zittend in een trappenhuis Moving Through Life As Prey brengt, bijvoorbeeld. Maar vooral Stef Kamil, moederziel alleen op een oude zolder met zijn gitaar en Our Daily Reminders spelend.... Dan besef je direct weer dat Zita Swoon één van de beste bands is die België voortgebracht heeft. En dat is gezien het niet geringe aanbod van onze zuiderburen een prima prestatie. Vooral als je bedenkt dat Stef Kamil sommige nummers gewoon met de handen in de zakken zingt, alsof het hem geen enkele moeite kost. Aanrader!

Ha MM gekocht en om, zoals voorspelt he?!

Oh ja, maar ik twijfelde niet zozeer aan de kwaliteit, meer of het een toevoeging zou zijn als je alle platen al had. Nou, ja dus.

Je moet er maar opkomen, een liveplaat opnemen voor een lege zaal. Maar inderdaad een mooi document. Net als het schromelijk onderschatte A Song For A Girls trouwens.

quote:

THE GASOLINE BROTHERS - Hm! (My First Sonny Weismuller Recordings)

De vier Amerikaanse broers Gasoline komen uit Limburg, Texas. Daar voelden zij zich muzikaal echter beperkt in hun mogelijkheden, zodat zij hun heil zochten in Nederland en terecht kwamen in Utrecht. Niet verrassend, aangezien Utrecht een bruisende muziekstad is met de nodige bands van prima niveau. Maar goed, iedereen begrijpt natuurlijk dat de Gasoline Brothers net zo Amerikaans zijn als een pizza of een bord nasi.

Aan hun muziek is dat echter niet direct af te horen. De heren maken lekkere gitaarpop, vermengd met een snufje country. Of Americana, zo u liever wilt. Debuutalbum Hm!, uitgekomen nadat de band al een aardige livereputatie had opgebouwd, staat er vol mee. Tussen de elf nummers die de plaat hebben gehaald, staan maar weinig overbodige. Dat is alvast een goed teken.

Wie Hm! beluistert wordt meegenomen op een enthousiaste reis door de popgeschiedenis. Want de band draait de hand niet om voor een portie gitaarpop op zijn Pavements, getuige afsluiter Taste. Evengoed put men uit de ruif die Guided By Voices heet en voegt daar, in Alien Spaceship Receiver, nog wat weirde noisegeluidjes aan toe. En wist u al dat single Sleeping Pills & Asteroids zo van Alien Lanes had kunnen komen, dat magistrale album van de band van Robert Pollard?

Tussendoor zijn er dan de wat meer naar westcoastpop neigende nummers, waarin namen als Daryll-Ann, maar ook The Beatles en The Beach Boys, op de loer liggen. Fijne koortjes vullen de fraaie leadzang aan en dat maakt van een nummer als Stardust, Baby! een onweerstaanbaar fijne song. Ook op de wat meer country geörienteerde nummers blijven de vier broers moeiteloos overeind. Qua thematiek is de liefde in de meeste songs het dankbare onderwerp, hoewel het niet altijd over rozen gaat. Maar ja, wat verwacht je dan als je op een meisje valt dat zichzelf graag als Kim Deal ziet? Die gebruikte veel heroïne, waarschuwen de heren hier nog. Terecht, maar dan is een moeizame Valentine's Day wellicht ook niet verbazend. Levert dan wel weer een mooi liedje op.

Wat mij betreft brengen The Gasoline Brothers dan ook een geslaagd debuut uit, dat moeiteloos aan kan sluiten in de rij van sterke releases uit Utrecht in de laatste jaren. In Limburg, Texas moet men dan ook niet vreemd opkijken als de brievenbus van het verlaten ouderlijk huis van de broertjes Gasoline binnenkort uitpuilt met Nederlandse fanmail. Daar hebben ze geen reclamedeal voor nodig en wellicht ook niet eens een positieve recensie. Of geloof ik dan iets te graag dat kwaliteit vanzelf wel boven komt drijven? Laat ik het dan toch nog maar even benadrukken: hele fijne plaat!

Vrienden en vriendinnen van de muziek, mijn dank voor jullie support is groot: [FOK! awards 2005] Uitslagen Categorie Crew

More to follow in 2006!

Je had het verdiend MM.

http://www.velvetmusic.nl/shopping/product_details.php?id=1006800
http://www.velvetmusic.nl/shopping/product_details.php?id=1021818

quote:

THE FIERY FURNACES - Rehearsing My Choir (Rough Trade)

Matt en Eleanor Friedberger zijn niet zomaar een broer en zus, nee, het zijn verdraaid muzikale en creatieve exemplaren. Ze lijken in hun muziek te doen waar ze zin in hebben en dat resulteert tot nu toe steeds in verbluffend goede albums. Luister in dit verband naar Blueberry Boat uit 2004 en ontdek dat de abrupte wendingen in hun soms wel tien minuten durende nummers stuk voor stuk perfect in elkaar steken. Die plaat kon gerust als een soort "indie-opera" worden beschouwd.

Voor dit Rehearsing My Choir hebben ze hulp van hun oma ingeroepen. Waarschijnlijk gewoon omdat ze daar zin in hadden. Oma heet Olga Sarantos en nam samen met Matt en Eleanor een uur uiterst spannende muziek op. Die muziek is nog altijd opgebouwd rond de piano, maar Matt heeft ook niet geschroomd om gebruik te maken van alles wat hij zo ongeveer tegen kwam, al dan niet in zijn computer. Eleanor draagt dan nog een steentje bij op de drums en met belletjes. Ook nu springt de muziek op het eerste gehoor ook van de hak op de tak, maar wederom maakt men daarbij weinig uitglijders. Als die er wel zijn, ach, dat hoort ook wel een beetje bij deze band.

Qua thematiek draait de plaat min of meer om het leven van oma Olga Sarantos, al zal de plaat niet volledig autobiografisch zijn. Ik kan me niet voorstellen dat Olga de stad door heeft gejakkerd op zoek naar ingrediënten voor een vloek, die ze moest uitspreken over haar liegende en bedriegende echtgenoot. Het geeft de plaat echter ook nog een apart soort humor mee, maar meer nog dan dit hoor ik een bepaalde weemoed. Het zou ook gerust nostalgie genoemd mogen worden.

Oma Olga verhaalt namelijk met haar zware, haast mannelijke stem, regelmatig over het verleden. Ze praat ook meer dan ze zingt, maar dat contrasteert wel fraai met de heldere stem van Eleanor, die op sommige momenten beter zingt dan ooit tevoren. Eleanor geeft de "jonge Olga" een stem, zingt gedachten en overpeinzingen, maar is ook af en toe zichzelf.

Wat ontstaat is een curieus, doch intrigerend werkstuk. Rehearsing My Choir heeft wellicht even de tijd nodig zich te gaan nestelen in je hoofd, om te gaan tintelen onder de huid. Maar wie bereid is om die tijd te gunnen aan The Fiery Furnaces - en waarom ook niet, ze hebben krediet genoeg - zal vroeg of laat ook geraakt gaan worden. Is het niet door dat weemoedige gevoel, dan is het wel door het muzikale avonturisme dat deze band nu eenmaal van nature heeft. En anders doen topsongs als We Wrote Letters Everyday, Forty-Eight Twenty-Three Twenty-Second Street, Slavin' Away of het magnifieke Seven Silver Curses vanzelf hun werk. K3 wist het al langer, The Fiery Furnaces volgden en ik ben ook om: oma's aan de top!

Prima plaat!

Matt komt binnenkort ook met 2! nieuwe solo albums.

http://www.pitchforkmedia.com/news/06-01/27.shtml

Persoonlijk vind ik Fiery Furnaces te moeilijk (of te gezocht, om het negatief te stellen)...

Te moeilijk ja? Alle platen? Ik vind het allemaal zeer natuurlijk overkomen!

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 20:10 schreef methodmich het volgende:
Te moeilijk ja? Alle platen? Ik vind het allemaal zeer natuurlijk overkomen!

Ik ken alleen deze die jij bespreekt.

Okee. Met de coole oma! Maar goed, er zijn er veel die de plaat niet trekken, helaas. Ook pfaf.

Bijzonder plaat inderdaad. Ik ben benieuwd hoe vaak je 'm nog gaat draaien, MM. Ik ben er een kleine maand behoorlijk vol van geweest, maar heb 'm daarna eigenlijk nooit meer opgezet.

Dat is niet heel lang an sich, maar in ieder geval heeft ie je kunnen bekoren!

tussendoortje: CD: The Lords of the Altamont - Lords Have Mercy

Dinosaur, nog gezien wat we destijds over je Bright Eyes-review hadden te melden?