MUZ user-reviews, deel 2 alweer.

quote:

Op zondag 6 november 2005 21:17 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Arrogante kut muziekfans Ik ben er ook nog.

Plus ik vind veel CD's die MM bespreekt erg leuk en we blijken aardig op een lijn te zitten qua smaak.

quote:

Op maandag 7 november 2005 19:06 schreef methodmich het volgende:
He, sticky.

Ik was het topic al even kwijt. Leuk!

quote:

DEVENDRA BANHART - Cripple Crow (XL Recordings)


Devendra Banhart is een man met een opmerkelijk levensverhaal. Dat alleen was al reden om hem tot één van de opvallendste figuren van muziekjaar 2004 te bombarderen. Banhart, nog maar even in de twintig, maakte echter ook muzikaal naam met de albums Rejoicing In The Hands en Niño Rojo. Beide platen stonden vol met opbeurende hippieliedjes in een oeroude folktraditie. Zijn bezigheden om ook anderen in de spotlights te krijgen, bezorgden hem een rol als initiator van de free folk.

Free folk, zo werd het genoemd, het genre waarin men oude folk voorzag van allerlei andere invloeden. Het is vooral een verzamelnaam voor muziek voor en door creatieve geesten, waarin alles mag en niets moet. Vooral dat laatste is van belang. Want de muziek van Joanna Newsom, CocoRosie, Espers, Six Organs Of Admittance en Animal Collective verschilt toch behoorlijk van elkaar. Desondanks valt het onder dezelfde noemer.

Eigenlijk is Devendra Banhart muzikaal nog de gewoonste van het stel. Hij en zijn vriendengroep schijnen regelmatig de bossen in te duiken, om daar vervolgens naakt te zwemmen, te picknicken en te spelen. Zo klinkt Cripple Crow ook een beetje. Alsof Devendra met zijn gitaar de bossen bezocht heeft en daar gewoon liedjes ging spelen. Ondertussen deden zijn vrienden en vriendinnen mee, als ze zin hadden. Ze zingen eens een tweede stem, bespelen sporadisch ook eens een instrument en hebben lol.

Want zelden heb ik een plaat gehoord waar zoveel ongedwongen nummers op staan als op Cripple Crow het geval is. Alle nummers kenmerken zich door het akoestische getokkel en het indringende stemgeluid van Banhart, waarbij soms nog eens wat toegevoegd is. Daarbij is folk de basis, maar evengoed kan je het hippiemuziek noemen. Psychedelisch, als je wilt.

Het levert een lange plaat op, waarop niet alle nummers even sterk zijn, maar het plezier veel vergoedt. Zo zingt Devendra, half Venezolaan, ook nog een paar nummers in het Spaans. Met name Santa Maria Da Feira is een heerlijk nummer. Evengoed zingt hij onbezorgde lolteksten. “Paul McCartney and Ringo Starr are the only Beatles in the world”, dat werk. Liedjes over Korean Dogwood en Chinese Children. Te maf voor woorden, maar het klinkt allemaal reuze lekker.

Heerlijk ontspannen dus, als je naar deze plaat luistert. Waarbij het psychedelische miniatuurtje Dragonflys opvalt in schoonheid en waarin Heard Somebody Say eigenlijk het volkslied van de free folk is. “It’s simple, we don’t want to kill” zingt Devendra met zijn vrienden en vriendinnen. Kom daar nog maar eens om in deze wereld vol oorlogszuchtige leiders en militante moslims. Mooi is het wel. Doe mee met Devendra. Laat je baard staan of leef je uit met mascara, trek bloemenbloesjes aan of een heksenjurk. Gooi die stress van je af en ontspan. Er is nog ruimte zat, want “there’s still so many little boys I want to marry and little kids I want to have” zingt Devendra tegen het einde. Geloof me, er zijn slechtere bruidegoms te bedenken.

quote:

THE NEW PORNOGRAPHERS - Twin Cinema (Matador Records)

Porno valt onder de meest bezochte en gezochte onderwerpen op het Internet. Van subtiel erotisch tot hersenloos gestamp, alles lijkt te vinden. Het is bedoeld als vermaak. Plat vermaak, vinden sommigen. Een pure kunstvorm, volgens anderen. Het is maar net hoe je pet staat, zullen we maar zeggen. Dat is in de popmuziek eigenlijk hetzelfde. Ook popmuziek is bedoeld als vermaak en varieert van het benaderen van kunst tot puur plat winstbejag. Floep, klaar, om de link met porno te leggen.

Vanwaar nu die porno? Wel, het Canadese collectief The New Pornographers vraagt er met zo'n naam wel een beetje om. Dat blijft hangen, een dergelijke naam. Zeker voor bands die opereren in het betrekkelijk anonieme circuit van de indierock. Dat doet deze band al enkele jaren, maar eerlijk gezegd had ik nog nooit een plaat van ze aangeschaft. Geen idee waarom, soms heb je dat gewoon. Wel was ik in 2004 behoorlijk onder de indruk van de soloplaat van A.C. Newman, in wezen de grote man achter The New Pornographers. Blijkt in de band ook nog Neko Case te zitten, een begenadigd zangeres. Alle reden dus om de laatste productie van de band, Twin Cinema, wel aan te schaffen.

En nee, daar heb ik zeker geen spijt van! Twin Cinema gaat wat mij betreft namelijk makkelijk mee met de beste albums van het toch al fraaie muziekjaar 2005. In eerste instantie nog wat gewoontjes klinkend, zoals zo veel indiebandjes, komen de songs na enkele luisterbeurten steeds dieper in je hoofd te zitten. Als een teek zuigt het perfect opgebouwde en helemaal losgaande The Bleeding Heart Show zich dan in je muzikale aderen vast. En je kan nog zo je best doen om het kopje van het al even geniepig sterke The Bones Of An Idol uit te draaien, de pootjes zitten al tot op het bot vast.

Want wat zijn deze mensen bedreven in het schrijven van heerlijke nummers, met lekkere riffjes, koortjes en vooral een fijne melodie. Newman zelf is in topvorm, de heldere stem van Neko Case is een absolute bonus en ook de door Dan Bejar aangeleverde songs zijn prima. Luister in dat verband naar het fraai tweestemmige Streets Of Fire, dat zich laat beluisteren als een heerlijk intiem liedje, of het gejaagdere Jackie, Dressed In Cobras. Ben je dan nog niet overtuigd, dan moet het schitterend gezongen These Are The Fables, dat wel haast ruikt naar de jaren '60, je toch verliefd maken op de stem van Neko.

Ik was toen inmiddels al lang om en betrap mezelf er al tijden op dat ik op gezette tijden Sing Me Spanish Techno loop te zingen. Het is het hoogtepunt van een plaat die toch al vrijwel zonder uitzondering uit hoogtepunten lijkt te bestaan. Deze pornografen kiezen duidelijk voor de kunstzinnige kant, want ze kennen het geheim van het pakkende en toch interessant blijvende liedje. Dan zijn er geen naakte dames meer nodig, want een beetje muziekliefhebber kirt zelf al van genot bij het beluisteren van Twin Cinema.

quote:

Op vrijdag 2 december 2005 19:09 schreef methodmich het volgende:
Over welke plaat?

quote:

Op vrijdag 2 december 2005 05:50 schreef Dinosaur_Sr het volgende:
CD: Prince Paul - Hip Hop Gold Dust

Bright eyes - Motion sickness staat voor volgende week op de ' agenda'

quote:

Op vrijdag 2 december 2005 20:08 schreef JelleS het volgende:

[..]

Hip, moet dat album nog steeds halen. Ben benieuwd wat je ervan vindt. De meerderheid is er in ieder geval erg enthousiast over.

Ik denk dat wij nog is problemen gaan krijgen over wie een cd mag reviewen

quote:

Op vrijdag 2 december 2005 18:51 schreef methodmich het volgende:
Tja, hiphop... Kan ik weinig meer mee.

Ben wel benieuwd wat je van Bright Eyes gaat maken. Eigen materiaal of kwam dit ineens via de tool??

quote:

Op vrijdag 2 december 2005 20:08 schreef JelleS het volgende:
Ik denk dat wij nog is problemen gaan krijgen over wie een cd mag reviewen

quote:

Op vrijdag 2 december 2005 21:16 schreef Dinosaur_Sr het volgende:

[..]

tooltime. Ik ben na diverse luisterbeurten ook nieuwsgierig wat ik ervan ga maken
[..]

quote:

SPINVIS - Dagen Van Gras, Dagen Van Stro (Excelsior Recordings)


Het was 2002, toen Erik de Jong als Spinvis bijna een nationale bekendheid werd. Zijn debuutplaat, volgens de overlevering opgenomen als huisvader op zijn eigen zolderkamer, werd een nationaal succes en werd ongekend veel verkocht. Zeker voor een Nederlandstalige plaat, die eigenlijk buiten alle muzikale genres omging. Het titelloze debuut was een hoogst eigenaardig werkstuk, waar je voor viel of niet. Liefhebbers hoorden een bijna weemoedige schoonheid in zijn nummers en genoten van de in alle eenvoud soms zeer treffende teksten. Tegenstanders deden het af als geneuzel en kraakten de onvaste zang.

Nu is er dan een opvolger. Dagen Van Gras, Dagen Van Stro heet het. Wederom staan er elf songs op die je kunt betitelen als eigenaardig. Soms klinken de nummers heel herkenbaar en zijn het bijna simpele popnummers met een Nederlandse tekst, evengoed klinken bepaalde songs als experimentele collagekunst. In die zin is er weinig nieuws onder de zon. Een nummer als Het Voordeel Van Video kent wel de nodige dynamiek, meer dan je van Spinvis gewend bent. Verder valt het elf minuten durende Lotus Europa op, een monoloog die nergens over lijkt te gaan.

In vergelijking met drie jaar geleden komt deze plaat er wat mij betreft echter bekaaid vanaf. Destijds was het verrassend wat Erik de Jong deed, nu bekruipt mij het gevoel dat ik het kunstje zo ongeveer wel ken. Ik krijg af en toe zelfs gelegenheid om me te ergeren aan zijn nog immer onvaste en soms zelfs valse zang. Dat is geen goed teken. Dagen Van Gras, Dagen Van Stro laat zich dan ook omschrijven als een wisselvallige plaat.

Tegenover prima songs als Ik Wil Alleen Maar Zwemmen, het eerder gememoreerde Het Voordeel Van Video en Flamingo staan minder beklijvende nummer als De Tuinen Van Mexico en het zelfs wat saaie titelnummer. Daarnaast vind ik de tekst van Lotus Europa ronduit tenenkrommend. Waarschijnlijk zal de grote liefhebber dit afdoen als geniale poëzie, op mij komt het over als intellectueel bedoelde onzin.

Ik ben dan ook lang niet zo te spreken over dit Dagen Van Gras, Dagen Van Stro als over het debuut destijds. Ik zei het al, toen was het nieuw en opzienbarend, nu is het vooral een bij tijd en wijle inspiratieloze herhalingsoefening. Op zijn best zet De Jong enkele Spinvis-klassiekers neer, maar over de hele linie had ik toch meer van hem verwacht. Nu is het vooral aardig en dat is zeker in een sterk muziekjaar als 2005 niet genoeg om echt boven de middenmaat uit te stijgen. Nee, als lichte hooikoortspatiënt kun je sommige songs van Dagen Van Gras, Dagen Van Stro zelfs beter mijden, wil je geen prikkende ogen krijgen. Dat kan nooit de bedoeling zijn.

quote:

BABYSHAMBLES – Down in Albion (Roadrunner Reocrds)

Pete Doherty, wie kent hem niet. Gitarist en zanger van de, bij leven al legendarische, Libertines, enfant terrible, superjunkie, mediahoer en vriendje van Kate Moss. Direct na zijn ontslag bij de Libertines (de andere bandleden konden niet langer om gaan met zijn buitensporige drugsgebruik) formeerde hij een nieuwe band: Babyshambles, genoemd naar één van de Amerikaanse sessies van de Libertines. Pete’s excuusbandje, zoals mede-Libertine Carl Barât het noemde. Drie singles volgenden en onlangs verscheen dan het debuut van Pete’s Babyshambles, Down in Albion, weet hij de verwachtingen eindelijk in te lossen?

Het album start meteen lekker met het nummer La belle et la bête, waarop we zelfs Kate Moss nog even mogen horen. Doherty laat horen waar hij goed in is, los uit de pols popliedjes. Vooral de toevoeging van een vrouwelijke zanglijn maakt het nummer leuk en spannend. Het tweede liedje is een van de twee toegevoegde (de single Babyshambles is niet op het album terecht gekomen), teleurstellende, singles Fuck forever. Net wat te bijdehand, net wat te traag, net wat teveel niets.

Hierna begint Doherty er werkelijk een zooitje van te maken. Met A'rebours probeert hij The Smiths te laten herleven, maar faalt meesterlijk. Ook The 32nd of December is een grandioze misser. Alleen In love with a feeling en Albion zijn hierna nog redelijk te noemen, daar houdt het verder bij op. Verder schommelt het album tussen onaf, zwak of gewoon weg beschamend. De reggae-experimenten Sticks & stones en vooral het bijna acappella Pentonville raken kant nog wal. In nummers als The pipedown en Loyalty song zingt Doherty zo vals, dat zelfs Johnny Thunders er niet mee weggekomen zou zijn. Dan volgt er nog een handje vol middelmatige songs en een andere mislukte single (Killamangiro). De Beatles ripoff Up the morning en de veredelde aan alle kanten krakende huisdemo Merry go round sluiten het album af.

Iedereen heeft wel eens bij een optreden van een band gestaan, waarbij je je, met het rood van de plaatsvervangende schaamte op de kaken, afvroeg waar je naar stond te kijken. Pete Doherty is de eerste die het gelukt is, dit gevoel te vangen op een plaat.

De Libertines waren een band van briljante momenten. Goede popliedjes. Viel het samen dan was het briljant, zoniet dan bleef er weinig over. De spanning tussen jeugdvrienden Doherty en Barât hield de band scherp. Doherty laat zelf echter horen dat hij niet toegerust is op deze taak.

Ook producer Mick Jones (ooit The Clash en Big Audio Dynamite) verdient hier echter een stevige uitbrander, want is het niet juist zijn taak om alles in goede banen te leiden? Het album klinkt alsof niemand het roer in handen heeft genomen en dat het schip zo bijna doelbewust te pletter is gevaren.

Carl Barât is op dit moment met zijn band (Dirty Pretty Things), met daarin onder andere de drummer en vervangend gitarist van The Libertines, in de studio in New York met producer Dave Sardy (onder andere bekend van Supergrass, The Dandy Warhols en Jet). Natuurlijk kijk ik ook uit naar dit album en natuurlijk zal ik ook dit album blind kopen, maar laten we hopen dat hij er niet zo’n zooitje van maakt als Doherty.

Speciaal voor Z dan weer het oordeel:

En die ene ster is voor de moeite die ik heb moeten doen, om mij door dit schijfje heen te worstelen.

quote:

Op woensdag 7 december 2005 19:16 schreef methodmich het volgende:
Dan hoop ik maar niet dat iemand op het idee is gekomen om mij Babyshambles cadeau te doen voor mijn verjaardag.