MUZ user-reviews, deel 2 alweer.

quote:

Op zondag 6 november 2005 21:17 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Arrogante kut muziekfans Ik ben er ook nog.

Plus ik vind veel CD's die MM bespreekt erg leuk en we blijken aardig op een lijn te zitten qua smaak.

quote:

Op maandag 7 november 2005 19:06 schreef methodmich het volgende:
He, sticky.

Ik was het topic al even kwijt. Leuk!

quote:

DEVENDRA BANHART - Cripple Crow (XL Recordings)


Devendra Banhart is een man met een opmerkelijk levensverhaal. Dat alleen was al reden om hem tot één van de opvallendste figuren van muziekjaar 2004 te bombarderen. Banhart, nog maar even in de twintig, maakte echter ook muzikaal naam met de albums Rejoicing In The Hands en Niño Rojo. Beide platen stonden vol met opbeurende hippieliedjes in een oeroude folktraditie. Zijn bezigheden om ook anderen in de spotlights te krijgen, bezorgden hem een rol als initiator van de free folk.

Free folk, zo werd het genoemd, het genre waarin men oude folk voorzag van allerlei andere invloeden. Het is vooral een verzamelnaam voor muziek voor en door creatieve geesten, waarin alles mag en niets moet. Vooral dat laatste is van belang. Want de muziek van Joanna Newsom, CocoRosie, Espers, Six Organs Of Admittance en Animal Collective verschilt toch behoorlijk van elkaar. Desondanks valt het onder dezelfde noemer.

Eigenlijk is Devendra Banhart muzikaal nog de gewoonste van het stel. Hij en zijn vriendengroep schijnen regelmatig de bossen in te duiken, om daar vervolgens naakt te zwemmen, te picknicken en te spelen. Zo klinkt Cripple Crow ook een beetje. Alsof Devendra met zijn gitaar de bossen bezocht heeft en daar gewoon liedjes ging spelen. Ondertussen deden zijn vrienden en vriendinnen mee, als ze zin hadden. Ze zingen eens een tweede stem, bespelen sporadisch ook eens een instrument en hebben lol.

Want zelden heb ik een plaat gehoord waar zoveel ongedwongen nummers op staan als op Cripple Crow het geval is. Alle nummers kenmerken zich door het akoestische getokkel en het indringende stemgeluid van Banhart, waarbij soms nog eens wat toegevoegd is. Daarbij is folk de basis, maar evengoed kan je het hippiemuziek noemen. Psychedelisch, als je wilt.

Het levert een lange plaat op, waarop niet alle nummers even sterk zijn, maar het plezier veel vergoedt. Zo zingt Devendra, half Venezolaan, ook nog een paar nummers in het Spaans. Met name Santa Maria Da Feira is een heerlijk nummer. Evengoed zingt hij onbezorgde lolteksten. “Paul McCartney and Ringo Starr are the only Beatles in the world”, dat werk. Liedjes over Korean Dogwood en Chinese Children. Te maf voor woorden, maar het klinkt allemaal reuze lekker.

Heerlijk ontspannen dus, als je naar deze plaat luistert. Waarbij het psychedelische miniatuurtje Dragonflys opvalt in schoonheid en waarin Heard Somebody Say eigenlijk het volkslied van de free folk is. “It’s simple, we don’t want to kill” zingt Devendra met zijn vrienden en vriendinnen. Kom daar nog maar eens om in deze wereld vol oorlogszuchtige leiders en militante moslims. Mooi is het wel. Doe mee met Devendra. Laat je baard staan of leef je uit met mascara, trek bloemenbloesjes aan of een heksenjurk. Gooi die stress van je af en ontspan. Er is nog ruimte zat, want “there’s still so many little boys I want to marry and little kids I want to have” zingt Devendra tegen het einde. Geloof me, er zijn slechtere bruidegoms te bedenken.

quote:

THE NEW PORNOGRAPHERS - Twin Cinema (Matador Records)

Porno valt onder de meest bezochte en gezochte onderwerpen op het Internet. Van subtiel erotisch tot hersenloos gestamp, alles lijkt te vinden. Het is bedoeld als vermaak. Plat vermaak, vinden sommigen. Een pure kunstvorm, volgens anderen. Het is maar net hoe je pet staat, zullen we maar zeggen. Dat is in de popmuziek eigenlijk hetzelfde. Ook popmuziek is bedoeld als vermaak en varieert van het benaderen van kunst tot puur plat winstbejag. Floep, klaar, om de link met porno te leggen.

Vanwaar nu die porno? Wel, het Canadese collectief The New Pornographers vraagt er met zo'n naam wel een beetje om. Dat blijft hangen, een dergelijke naam. Zeker voor bands die opereren in het betrekkelijk anonieme circuit van de indierock. Dat doet deze band al enkele jaren, maar eerlijk gezegd had ik nog nooit een plaat van ze aangeschaft. Geen idee waarom, soms heb je dat gewoon. Wel was ik in 2004 behoorlijk onder de indruk van de soloplaat van A.C. Newman, in wezen de grote man achter The New Pornographers. Blijkt in de band ook nog Neko Case te zitten, een begenadigd zangeres. Alle reden dus om de laatste productie van de band, Twin Cinema, wel aan te schaffen.

En nee, daar heb ik zeker geen spijt van! Twin Cinema gaat wat mij betreft namelijk makkelijk mee met de beste albums van het toch al fraaie muziekjaar 2005. In eerste instantie nog wat gewoontjes klinkend, zoals zo veel indiebandjes, komen de songs na enkele luisterbeurten steeds dieper in je hoofd te zitten. Als een teek zuigt het perfect opgebouwde en helemaal losgaande The Bleeding Heart Show zich dan in je muzikale aderen vast. En je kan nog zo je best doen om het kopje van het al even geniepig sterke The Bones Of An Idol uit te draaien, de pootjes zitten al tot op het bot vast.

Want wat zijn deze mensen bedreven in het schrijven van heerlijke nummers, met lekkere riffjes, koortjes en vooral een fijne melodie. Newman zelf is in topvorm, de heldere stem van Neko Case is een absolute bonus en ook de door Dan Bejar aangeleverde songs zijn prima. Luister in dat verband naar het fraai tweestemmige Streets Of Fire, dat zich laat beluisteren als een heerlijk intiem liedje, of het gejaagdere Jackie, Dressed In Cobras. Ben je dan nog niet overtuigd, dan moet het schitterend gezongen These Are The Fables, dat wel haast ruikt naar de jaren '60, je toch verliefd maken op de stem van Neko.

Ik was toen inmiddels al lang om en betrap mezelf er al tijden op dat ik op gezette tijden Sing Me Spanish Techno loop te zingen. Het is het hoogtepunt van een plaat die toch al vrijwel zonder uitzondering uit hoogtepunten lijkt te bestaan. Deze pornografen kiezen duidelijk voor de kunstzinnige kant, want ze kennen het geheim van het pakkende en toch interessant blijvende liedje. Dan zijn er geen naakte dames meer nodig, want een beetje muziekliefhebber kirt zelf al van genot bij het beluisteren van Twin Cinema.