MUZ user-reviews, deel 2 alweer.

Ik had eigenlijk al wel een Pocket Revolution review verwacht...

CD: Maria Taylor - 11:11

Ook op de FP met nog 0 reacties!

quote:

ART BRUT - Bang Bang Rock & Roll (Banana Recordings)

Ja, ze bestaan nog. Van die bandjes die een lekker omgecompliceerd album uitbrengen, met 12 songs die in een rechtvaardig muziekklimaat stuk voor stuk een hit zouden kunnen worden. Van die anorexia-rocksongs, met geen grammetje overtollig vet. Kort en bondig. Met humor in de teksten, vaak vrij subtiel gebracht.

Art Brut is zo'n band. Je verdenkt ze ervan dat ze gewoon voor de lol de studio ingedoken zijn en met een paar kratten bier erbij een plaat opgenomen hebben. Zo, klaar, dat is een Good weekend. Laat één van de songs nu ook zo heten. Kan geen toeval zijn. De heren maken het niet onnodig moeilijk, ze spelen vrolijke rammelrock met her en der gouden melodietjes.

Art Brut hoeft niet zo nodig de band te worden die de wereld verbaast met een inventief album vol moeilijke bruggen, helse refreinen met meanderende basloopjes en coupletten zonder einde. Gewoon lekker spelen, zonder pretenties. Hoewel, we're gonna be the band that writes the song, that makes Israel and Palestine get along. Steek hem in je zak!

Ze menen het natuurlijk niet echt, de heren. Want de knipoog is altijd dichtbij. Behalve genieten van de muziek is het namelijk lachen geblazen. Neem Rusted guns of Milan, een song waarin de zanger impotent is van dronkenschap en het naakt op bed liggende meisje probeert te verzekeren dat het nog wel goed komt. I know I can klinkt het, met passend ah-oeh koortje erbij. Of Modern Art, waarin de liefde voor moderne kunst en het verlangen om helemaal los te gaan bij het aanschouwen ervan bezongen wordt. Of My little brother, over een broertje dat rock & roll ontdekt heeft en de hele dag vage B-kantjes draait. Moving To L.A., waarin de zanger een verhuizing naar Los Angeles overweegt en met Morrissey op het strand Hennessey wil gaan drinken. Wat te denken van Emily Kane, waarin een jeugdliefde wordt bezongen en de hoop uitgesproken wordt dat kinderen in schoolbussen haar naam - want het refrein - zullen brullen. Er is meer, nog veel meer. Het is leuk, het is pakkend, het is onschuldig vermaak met een knipoog. I've seen her naked TWICE, over een nieuwe vriendin. Er zijn voor minder songs geschreven.

En ja, dan kan ik wel beginnen over houdbaarheid. Wellicht is het over een paar maanden, als ik de teksten kan dromen, niet meer zo leuk. Blijkt het een typisch schijfje voor het moment te zijn geweest. Nu, ik denk eigenlijk dat deze plaat wel houdbaar blijft, maar zo niet, dan heb ik toch een zeer aardige tijd lol gehad met dit heerlijk ongecompliceerde album.

Art Brut is bijzonder. Wie verzint er nog meer om een vel in de hoes te doen waarop je met behulp van coördinaten je eigen poster kunt tekenen, van een bandlid naar keuze? Niemand toch? Ik zou willen citeren: Stop buying your albums at the supermarket, they only sell records that have charted, and Art Brut, we've only just started. Loop naar je favoriete platenboer, gris deze plaat weg bij de A en laat al die bekendere bands voor even links liggen. Ze verdienen het!

Art Brut!

Ik heb dat album in die korte tijd denk al twintig keer gehoord en hij blijft briljant. Ik ben het helemaal met je eens MM. Kopen die handel.

Precies, gewoon doen. Succes verzekerd!

Hier even het hele rijtje op alfabeth met linkjes:

Methodmich:
ADAM GREEN - Gemstones
ALASDAIR ROBERTS - No earthly man
AMIRA - Rosa
BECK - Guero
BELLWETHER - Seven and six
BRIGHT EYES - Digital ash in a digital urn
BRIGHT EYES - I'm wide awake, it's morning
CAMERA OBSCURA - Underachievers please try harder
COCOROSIE - La maison de mon rêve
COPARCK - Few chances come once in a lifetime
DAMIEN JURADO - On my way to absence
EDITORS - The back room
GINA VILLALOBOS - Rock 'n roll pony
HALLO VENRAY - Vegetables & fruit
JANOVE OTTESEN - Francis' lonely nights
JOANNA NEWSOM - The milk-eyed mender
KING ME - Happy happy
LOGH - A sunset panorama
LUCKY JIM - Our troubles end tonight
MARIA TAYLOR - 11: 11
MEINDERT TALMA & THE NEGROES - S/T
MERCURY REV - The secret migration
MONZA - Grand
MUGISON - Mugimama, is this monkey music?
NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Abattoir blues / The lyre of Orpheus
REGINA SPEKTOR - Soviet kitsch
REMMELT, MUUS & FEMKE - The long way round
RYAN ADAMS & THE CARDINALS - Cold roses
SERGEANT PETTER - Monkey tonk matters
SIX ORGANS OF ADMITTANCE - School of the flower
SOUTH SAN GABRIEL - The Carlton chronicles
TOM MCRAE - All maps welcome
TOMPAULIN - Into the black
TUNGG - Mother's daughter and other songs

pfaf:
ANDREW BIRD - The mysterious production of eggs
DECEMBERISTS - Picaresque
JAYHAWKS - Rainy day music
LPG - I fear no foe
OKKERVIL RIVER - Black sheep boy
ROGUE WAVE - Out of the shadow
SPOON - Gimme fiction

Seborik:
CHROMA KEY - Graveyard mountain home
SAGA - Network
SUBTERRENEAN MASQUERADE - Temporary psychotic state

belsen:
KINGS OF LEON - Aha shake heartbreak
NATIONAL - Alligator

Zanderrr:
MEDESKI MARTIN & WOOD - End of the world party (just in case)

Teijeextra:
KEANE - Hopes and fears

JoostP:
NOTORIOUS B.I.G - Live after death

kriele
DREAM THEATER - Octavarium

Catch22-:
KUBUS en STICKS - Microphone collosus

quote:

Op zondag 24 juli 2005 17:01 schreef belsen het volgende:
Art Brut!

Ik heb dat album in die korte tijd denk al twintig keer gehoord en hij blijft briljant. Ik ben het helemaal met je eens MM. Kopen die handel.

Ga ik ook zeker doen (zoek alleen nog ergens een schappelijke prijs), ga heel misschien ook wel naar Rotown toe in augustus....

quote:

Op woensdag 20 juli 2005 14:05 schreef pfaf het volgende:
Ik had 'm al willen schrijven, maar wacht er toch nog even mee tot de officiële release-datum.

Anders schrijf je 'm vast en plemp je 'm hier neer op 12 september.

Het album van Maria Taylor is hier inmiddels in de roulatie. Op het eerste gehoor een mooie plaat.

Goed zo Bug. Vooral Birmingham 1982 is onaards mooi.

quote:

Op maandag 25 juli 2005 18:57 schreef methodmich het volgende:
Goed zo Bug. Vooral Birmingham 1982 is onaards mooi.

Zeker. Two of those Two ook. Beetje Bright Eyes achtige song, zelfs.

Ken je Ane Brun trouwens, MM?

quote:

Op maandag 25 juli 2005 19:21 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Zeker. Two of those Two ook. Beetje Bright Eyes achtige song, zelfs.

Ken je Ane Brun trouwens, MM?

Ik wel! Prachtig album!

quote:

Op maandag 25 juli 2005 19:21 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Zeker. Two of those Two ook. Beetje Bright Eyes achtige song, zelfs.

Ken je Ane Brun trouwens, MM?

Conor is ook verliefd op haar. Ane Brun vond ik wat te Oene Kummer.

@ Belsen: mooi lijstje trouwens!

quote:

Op maandag 25 juli 2005 20:11 schreef methodmich het volgende:

[..]

Conor is ook verliefd op haar.

Wie niet?

quote:

Ane Brun vond ik wat te Oene Kummer.

tsssk



Lijkt ze op Jacqueline Govaert?

_{Ron Sexsmith is fan, hoor. 'T is echt mooie muziek.}

Ben het met je eens Bug80!

quote:

Op maandag 25 juli 2005 20:18 schreef peaceman het volgende:
Ben het met je eens Bug80!

Thanks!

O damn, Oene Kummer heeft haar album tóch gerecenseerd

Ah, dat verbaast me dus niet.

quote:

Op maandag 25 juli 2005 20:25 schreef methodmich het volgende:
Ah, dat verbaast me dus niet.

Mij wel, eerlijk gezegd. De postbode moet in de war zijn geweest toen hij de CD's ging bezorgen.

Ach, smaken verschillen.

Bij wijze van 'tvp' zeg ik even tegen methodmitch dat Art Brut een bassiste heeft

Ik heb ze een keer live gezien en dat was fantastisch! Die zanger is zo'n 100% engelsman en kwam met een glaasje rode wijn het podium om vervolgens helemaal uit z'n dak te gaan. Ze staan woensdag 17 augustus in de Paradiso, na Yo La Tengo

Onderstaand een review van de uitgelekte nieuwe plaat van Supergrass, Road to Rouen . CD staat half augustus voor release gepland.

Road to Rouen: gewoon heel goed of een meesterwerk?

Een meesterwerk is vaak niet geschikt voor snelle consumptie. In It for The Money (1997) van Supergrass was zo’n plaat. Twee jaar na het megasucces van I Should Coco (1995) koos de band een andere richting. De teksten veranderden van "ladmusic" en bijbehorende teksten, "we are young, we are clean, we hace teeth nice and clean”, naar een meer volwassen en uitgebalanceerde muziekstijl. De ironische teksten bleven gehandhaafd, zoals op het titelnummer “we’re in it for the money, we’re in it for the money”. In eerste instantie onvergelijkbaar met I Should Coco, en bij eerste beluistering maakt een lichte teleurstelling zich van je meester....maar dan ga je nog een keer luisteren, en nog een keer....en nog een keer..en dan zet je je heen over je aanvankelijke verwachtingen en zwelg je in het nieuwe geluid van de band. Dat is wat de beste bands doen. Niet elke plaat ene logisch vervolg op de volgende plaat, maar elke plaat een complete verrassing: zet de fans op het verkeerde been, laat er een paar afvallen en win nieuwe fans. Wie had voorspeld dat Prince na Purple Rain met Around the World in A Day zou komen? En wie voorzag daarna Parade?. Op zichzelf drie meesterwerken, maar wat waren de fans aanvankelijk zuur toen Around the World in a Day uitkwam. Of de grootste band aller tijden: ook ooit begonnen met korte stevige catchy songs, gevolgd door platen die steeds complexere en onderling onvergelijkbaar waren en steeds een stap verder. Supergrass begeeft zich met haar nieuwe plaat Road to Rouen op hetzelfde pad. De titel van de plaat (spreek uit ruin (vert; ruïne, in puin bedoeld?) reikt kritische recensenten alvast de hagel aan om de luchtbuks mee te laden, en het album genadeloos af te schieten. Een ding is duidelijk, na drie jaar wachten neemt Supergrass met haar nieuwe plaat ongelofelijk veel risico: fans drie jaar laten wachten en komen met 9 nummers van in totaal 35 minuten is ballen. Bij die 9 nummers zit dan ook nog een nummer één minuut negenenveertig dat onbegrijpelijk experimenteel aandoet (Coffee in the Pot).

Maaaaaaarrrrrrrrrr, is de nieuwe Supergrass de "Sgt. Pepper" van het Oxfordse trio of is het een fatale misser, en is de carrière van Supergrass over? Too early to call zeg ik....Ik heb de plaat nu zo’n tiental luistersessies gegeven en ik moet zeggen: hij wordt steeds beter, maar ik blijf erg ambigu. Grote kans dat Tales of Endurance het beste nummers van 2005 wordt, Coffee in the Pot is een uitermate zwak nummer. Hoewel Supergrass op elke plaat “geintjes” a la Coffee in the Pot heeft staan, blijft het toch echt de vraag of 8 nummers voldoende is om het een briljante plaat te noemen; het is meer een lange EP. Van de andere kant: liever acht van dit soort heerlijke nummers dan de 12 barfsongs van KT Unstall. Maar toch, de twijfel blijft en de vraag is: is één briljant nummer (tales of endurance (parts 4,5 & 6), zeven "gewoon hele goede" nummers, en een "geintje" voldoende om te spreken van een meesterwerk of is Road to Rouen "gewoon" heel goed?

De lowdown

1. Tales Of Endurance (Parts 4, 5 & 6). Bluesintro, heerlijks slidegitaar. Doet vreemd genoeg denken aan de hardrock ballad intro's van de jaren tachtig (het beter Bon Jovi werk zeg maar). Dat was dus Part 4. één minuut 26 verder opeens blazers (waarschijnlijk part 5) en dan terug naar part 4 (?) en de zang van Gaz zet in...heerlijk. Het nummer is gegarandeerd het openingsnummer van de komende Engelse en Europese tour van Supergrass. Na 3 minuut weer die blazers en dan...part : Franz Ferdinand in the house: briljant ! Wel eeuwig jammer van die fade out. Dit nummer had een mooier einde verdiend

2. St. Petersburg "Two days and we're out of here, and it's not a day too soon". Weer die heerlijke samenzang van Supergrass zoals ook al eerder vertoond. En ook hier wordt het experiment niet geschuwd: een ukelele, strijkers. Simpel, doeltreffend en sterk. Het lijkt zo simpel, maar het is zo mooi.

3. Sad Girl Piano-intro doet wederom aan de meesters denken (of is dat door de kwaliteit van de plaat mijn referentiekader geworden). Experimenteel in het arrangement (veel strijkers, pianoloopjes). Absoluut geen standaard werk: extreem knap in elkaar gezet mid tempo nummer. Na couplet en refrein geen verrassingen: recht zo die gaat, maar opeens 1:45 een onverwachte wending..."you’ve got blood on your hands, lay down your arms"...(een verwijzing?). Al met al een erg sterk nummer (maar niet briljant).

4. Roxy Engelachtig intro (wederom wordt het experiment niet geschuwd). Net als op eerder platen een apart intro. Zet je stereo niet te hard, bij 22 seconden scherp beukt ie erin. Om rond de één minuut weer gas terug te nemen, heerlijk falsettootje. IJzersterk nummer. Dit is een nummer waarbij live de hele zaal gegarandeerd plat gaat. En dan komt het: van 2:45 tot 6:17 een experimentele muzikale orgie. gitaren los, violen erbij en de drums volledig los. Wederom zullen vergelijkingen worden gemaakt met de Fab Four in hun betere experimentele dagen.

5. Coffee In The Pot. Mogelijk de Yellow Submarine van Road to Rouen, waarschijnlijk gewoon een zeer matig nummer. Verder weinig over te zeggen.

6. Road To Rouen Intro a la Steppenwolf. Couplet heerlijk funky. En dan weer die typische wending die ook in het eerste nummer zit: niet doorhalen in hetzelfde genre, maar overgaan in een heerlijk mellow refrein annex brug. Bij dit nummer wordt het echt een trademark: Go Gaz! Bij 1:45 hoor ik een sirene, en gaat Gaz echt funky..bji 02:05 zijn we weer terug bij af..turuturuturuhh...opeens hoor je het Jimi Hendrix (mark my words..bij 2:43 zegt Gaz yeah en ineens schiet de associatie te binnen)....die vervolgens nog sterker wordt als Gaz een Hendrixiaanse solo weggeeft. Briljant nummer !

7. Kick In The Teeth. Het intro van Kick in the teeth is waarschijnlijk ingespeeld op de onlangs geveilde Rickenbacker van John Lennon want het geluid en het loopje zijn qua feel exact te vergelijken met de Beatles ten tijde van Revolver. Het loopje klinkt gemeen bekend, maar een scan van alle Beatlesnummers kon geen duidelijkheid beiden (ook hier kom ik op terug) Waarschijnlijk een geniaal nummer.

8. Low C. Daar hebben we hem weer...een goed nummer, maar absoluut niet briljant. Niet opvallend, en misschien zelfs iets onder de maat (maar nog altijd beter dan Coffee In The Pot natuurlijk). Gewoon wel o.k.....maar whooo..bij 2:06 slaat hij om in een heerlijk stukje sing-a-long-in-my-gospel-church...toh weer verrassend. Wel goed nummer dus...bij nader inzien toch wel erg goed (na tweede luisterbeurt deze zin toegevoegd).

9. Fin. Ballade. Ingeleid door een hemels intro (alsof een engeltje op je hoofd aan het piesen is). Een werkelijk ijzersterk refrein, zelden vertoond...briljant nummer...

De luisteraar verbluft achterlatend met weer die vraag: een meesterwerk of is hij "gewoon heel goed"? Ik denk toch het laatste....al typend vloeit de twijfel uit me weg: Supergrass heeft een meesterwerk gemaakt.

Het oordeel: (5 uit 5)

The Magic Numbers - The Magic Numbers



Rare jongens die Magic Numbers
Nog nooit zo'n debiele bandnaam gehoord (hoewel Franky Goes To Hollywood and Alice in Chains ook hoog op mijn "lijkt leuker dan het is hoor" lijstje staan), The Magic Numbers dus. Blijft vreemd. Ten eerste is er niks magic aan de bandeden zelf. Sterker nog ze zijn nogal saai, en bestaan uit twee broer-zus koppeltjes (Romeo, zanger, is het broertje van zusje Michel,zang en bas. Sean, drummer, is de broer van Angela). Ten tweede denken ze dat ze mijn zijn 4-en het Magic Number te zijn. Terwijl ik in de volle overtuiging ben dat nummer door Bob Dorough in 1973 officieel is neergepind op "3" in het geniale nummer Three is a Magic Number.

Laat allemaal onverlet dat de debuutplan van dit broeder-zuster dodedlijk catchy en zeer goed te verteren is. Soft country geblend met een stevige jaren vijftig en zestig saus doen ze nog het meest denken aan een kruising van My Morning Jacket, (het helaas opgeheven) Darryll-Ann (viva Trailer Tales!). Bovendien zijn ze prettig wars van de heersende mode en grijpen ze terug op het modebeeld van de Victotiaanse tijd (prettige bolle gezichtjes en leuke zwembandjes). Al met al een zeer opvallende debuut-CD, en dat komt niet alleen door de Bandnaam.

Laat je daarbij niet misleiden door de eerste single van het album, die niet echt representatief is voor het album, maar zap in de CD-winkel direct door naar de bonustrack (nummertje 13) en laat je verrassen door de schoonheid door Hymn for Her. Een verbluffende simpelheid, en volledig onterecht, gebombardeerd tot bonusnummer. Het is bijna de beste track van het hele album: een waar staaltje songrwiting gallore (!). Het nummer heeft een paar akkoorden nodig dan het drie akkoordenschema van First Day Of My Life van Bright Eyes (waarschijnlijk het briljantste nummer van 2005).

De Lowdown
De eerste track, Morning's Eleven laat meteen goed horen waartoe deze band in staat is. Het is niet alleen een geweldig nummer, maar in feite een complete rock-opera in 5 minuten. Compleet met alle tempo en melodiewisselingen die daar bij horen ("I had it all, but I never thought I did"). En dan niet zo'n eindeloos zeiknummer als van Meatloaf. Nee, deze groep begrijpt dat minder beter is. Minimale begeleiding en ongeprocesste geluiden. Bij de tweede track, Forever Lost, dat een onmiskenbaar Strokes intro heeft, komt het na acht maten al weer goed, zuslief zint, in Velvet Underground stijl het. Ook hier kunnen ze het niet laten en weten ook hier een soort tweede numer in te huisveste (looks like it all went wrong, what am I to do). Heerlijk. The Mule (hoezo vraag je je af als je naar de tekst luistert): My Morning Jacket meets Bright Eyes. Long Legs. Onweerstaanbaar catchy basje met een tekst die nergens over gaat. Maar dat is niet erg want het is een heerlijk nummertje. Mamma's en de Pappa's maar dan in 2005. Jack en Megy White eat your heart out ! Love me Like You. TMN trekken door. Lekker koortje op de achtergond, lekker hoor. Spoel fff door naar 2:40 (de lekkerste brug in jaren; waar hoor je nog een brug van 1: 05?). Which Way To Happy. Darryll-Ann maar dan net iets beter. I See You, You See Me. Hallohooooo.....is die drum direct gesampled van the Velvet Underground of heeft de drummer 'm nog een keer in de studio ingespeeld. Na 1:30 neemt zus het over. En weer zo'n heerlijk onverwachte tempowisseling (wat is dit een goed plaat zeg). This Love. Mag het een onsje minder. Zoals bijna elke plaat één minder nummer, mag het (laat die viool de volgende keer maar thuis Romeo)? Wheels on Fire. Whoooo..we zakken in....evengoed toch lekker briljant. Love's a Game. Jihaaaa...TMN back on track. Lekker niemanddaletje, maar wel verdomd goed in elkaar gezet ClaSSiC (preferred bierhaaltmoment tijdens het liveconcert, of het moment om een plasje te gaan doen) Try...Gaan we surfen. Viva de Beach Boys.. Hymn for her (hidden track)..zoals gezegd: briljant !

Het oordeel: (4 uit 5, best een hele goede plaat, maximaal 5 uit 5)

Ah, cijfers, dat zie ik graag, of ik het er nou mee eens ben of niet.

Die Magic Numbers review komt me overigens bekend voor. Kan het zijn dat ik die ergens anders dan hier gelezen heb?

quote:

Op dinsdag 26 juli 2005 21:22 schreef Z het volgende:
Die Magic Numbers review komt me overigens bekend voor.

Dat dacht ik ook meteen bij het lezen van de eerste zin!

quote:

Op dinsdag 26 juli 2005 21:23 schreef DaisyDuke het volgende:

[..]

Dat dacht ik ook meteen bij het lezen van de eerste zin!

Waarschijnlijk vanwege dit topic.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2005 21:47 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Waarschijnlijk vanwege dit topic.

En weer een mysterie opgelost!

Klopt ! Ik begreep (misschien een beetje laat) dat je reviews in dit topic moet plaatsen, vandaar. Supergrass stukkie is dus nu ook nog dubbel (ook in topic Supergrass Road to Rouen). Met excuses voor de "overlast".

Je hoeft ze hier niet te posten hoor! Dat mag ook altijd in een apart topic. Dat is soms wel leuk namelijk ...!

Leuk geschreven recensie van The Magic Numbers, een plaat die ik nog steeds goed op me in moet laten werken.

_{Daryll-Ann is met 1 'r' trouwens. Viva Trailer Tails ben ik dan weer wel met je eens}

Vind ik juist een verschrikkelijke dooie plaat, dat Trailer Tails. The Magic Numbers zijn wel een stukje levendiger dan suffe Jelle in z'n caravan!

[ Bericht 2% gewijzigd door DaisyDuke op 26-07-2005 22:42:09 ]

quote:

Op dinsdag 26 juli 2005 22:28 schreef DaisyDuke het volgende:
Vindt ik juist een verschrikkelijke dooie plaat, dat Trailer Tails. The Magic Numbers zijn wel een stukje levendiger dan suffe Jelle in z'n caravan!

Suffe hippies in een caravan met dooie liedjes zijn mijn ding. Sorry.

Edit: Levendig is ook niet echt noodzakelijk voor kwaliteit. Jeff Buckley was ook niet levendig. Daryll-Ann songs als Equally Sympathy en Serenades for the Lonely vind ik oprecht mooi.

[ Bericht 16% gewijzigd door BUG80 op 26-07-2005 22:50:13 ]

Zo vreemd is de bandnaam "Magic Numbers" niet, trouwens. Magic Numbers bestaan echt. De term wordt wel eens gebruikt in de wiskunde, maar ook bijvoorbeeld in het Amerikaanse honkbal. Het is gelijk aan het aantal wedstrijden dat de nummer 1 in een ranglijst moet winnen om de totale competitie niet meer te kunnen verliezen.

Dus. Tot zover de non-info van vandaag.

Zijn het wel zelf geschreven reviews of gewoon van een website??

quote:

CDOASS – Extra fingers (Playground Music)

Franz Ferdinand – eat your heart out. De 80’s revival is compleet. Niet dankzij de Engelse hypemachine, maar dankzij een undergroundbandje uit het hoge Noorden: CDOAss.

CDOAss is een vijfmansband afkomstig uit Fagersta, Zweden. Fagersta? Hebben we niet eerder van dit plaatsje gehoord? Inderdaad, want dit ingedutte industriestadje in midden-Zweden bleek al eerder de vruchtbare muzikale bodem te zijn waar The Hives uit ontstonden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat The Hives zich als grote broers ontfermd hebben om CDOAss. “The best new band on earth,” schalde Howling Pelle en zij namen de band mee op sleeptouw tijdens hun Europese tournee. In die hoedanigheid stonden ze vorig jaar april dan ook al in de 013, Tilburg.

_____
_____

Toch is het niet de meest voor de hand liggende keuze van The Hives om CDOAss mee te nemen op tour, want muzikaal gezien lijken de bands mijlen ver van elkaar te staan. Wat al direct opvalt, als je naar het instrumentarium van de heren kijkt, is dat er meer ruimte is voor de sampler en de synthesizer dan voor gitaargeweld. Er wordt dan ook wel geschermd met de term ‘funkpunk’, maar zo punky is de muziek van de heren niet.
De band haalt haar invloeden voornamelijk uit de niet-punky bands van de eerste punkgolf: Devo, Squeeze, PiL, Wire, enzovoort. Het meest doet de muziek mij echter nog denken aan de Amerikaanse underground rockers Pere Ubu. Hiermee wil ik de muziek echter niet stigmatiseren, ik geef enkel een richting aan, want boven alles staat deze band vooral met beide benen in deze tijd. De tijd waarin de ‘jaren 80 revivalbands’ als paddestoelen uit de grond lijken te schieten.
Ondanks dat het een tijd lijkt van moordende concurrentie en lood om oud ijzer, doorstaat CDOAss de test goed. Waar bands als The Bravery, The Rapture en Radio 4, toch meer dan regelmatig flinke steken laten vallen, heeft CDOAss een optima forma gevonden, van vrolijke, en minder vrolijke, funky dansliedjes.

_____
_____

CDOAss heeft de afgelopen jaren niet stilgezeten. Al sinds 2001 verschenen er meer dan regelmatig EP’s en 7” singles, die echter niet veel verder reikten dan Zweden. Nu is het dan tijd voor een volledig debuutalbum.
Het album Extra fingers bevat 12 popjuweeltjes, waarbij superlatieven bij mij toch bijna te kort schieten.
De plaat kenmerkt zich door het veelvuldig gebruik van samplers en opmerkelijke synthesizergeluiden, zonder dat het daarbij het vrolijke, frisse live-geluid te verliezen. Synthesizers voeren de boventoon op dit album, de schaarse gitaren voegen echter veel toe aan het geluid. Daarnaast is ook de bas een erg dragende kracht in de meeste nummers. De zang, denk John Lydon en Pere Ubu, is kenmerkend en voegt er een hoog jaren 80 gehalte toe aan de sound.
De nummers op de plaat staan als een huis. Ze zijn spannend, maar niet chaotisch of vals. De plaat is wat dat betreft perfect in evenwicht. Toppers van het album zijn voor mij het ska-achtige Tivoli en de single Speak to me.

Alle nummers op Extra fingers zijn dansgeoriënteerd, dit wil echter niet zeggen dat het een saaie plaat is geworden. Up- en downtempo nummers wisselen elkaar prettig af en er wordt gewerkt vanuit verschillende invalshoeken. Sommige nummers schurken dicht tegen de traditionele pop van Spandau Ballet aan, andere nummers kiezen juist weer het avontuur. Hierdoor blijft de plaat erg afwisselend en blijft ie de moeite van het beluisteren zeker waard.

Speciaal voor Z; het oordeel:

Gewoon niets af te doen aan deze plaat.

En omdat de jongens van CDOAss zulke toffe peren zijn, hebben ze de nummers van hun 7” single Speak to me online gezet. Dus hier de single en het nummer Clockwork dat niet op het album staat.

CDOAss – Speak to me
CDOAss – Clockwork

Sterren

Nog beter dan smilies.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2005 22:28 schreef DaisyDuke het volgende:
Vind ik juist een verschrikkelijke dooie plaat, dat Trailer Tails. The Magic Numbers zijn wel een stukje levendiger dan suffe Jelle in z'n caravan!

Ik dacht al, ik kan nooit de enige zijn die zo over Trailer Tales denkt.
En CDOASS klinkt erg fijn. Dank voor de tip, belsen!

Het klinkt heel, héél muzikaal en creatief, dat CDOASS (over rare bandnamen gesproken!).

Het is niet echt mijn smaak, maar goed is het wel. Een stuk spannender dan Franz Ferdinand (inderdaad FF, eat your heart out).

quote:

Op woensdag 27 juli 2005 14:44 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Ik dacht al, ik kan nooit de enige zijn die zo over Trailer Tales denkt.
En CDOASS klinkt erg fijn. Dank voor de tip, belsen!

Ik kan de CD's om Trailer tapes ook meer waarderen dan 'het meesterwerk', eigenlijk.

Darryll-Ann vond ik persoonlijk een van de beter bands van Nederland. ze waren in ieder geval verdomd origineel. Ben en blijf dus een groot fan van Jelle, hoewel die baard van ´m op een gegeven moment wel wat ging irriteren.

P.S: Recensies zijn zelf geschreven en niet gejat (kan ook niet want Supergrass CD is nog niet uit).

quote:

Op woensdag 27 juli 2005 15:31 schreef Ringo22 het volgende:
Darryll-Ann vond ik persoonlijk een van de beter bands van Nederland. ze waren in ieder geval verdomd origineel.

Prima band hoor, Daryll-Ann. Maar origineel?

quote:

Op woensdag 27 juli 2005 15:31 schreef Ringo22 het volgende:
P.S: Recensies zijn zelf geschreven en niet gejat (kan ook niet want Supergrass CD is nog niet uit).

Dat laatste zegt trouwens helemaal niks meer in dit tijdperk van veel te vroege albumlekkages. Je wil niet weten hoeveel recensies van de pas over anderhalve maand uitkomende plaat van dEUS op het web te vinden zijn.

quote:

Op woensdag 27 juli 2005 15:33 schreef DaisyDuke het volgende:

[..]

Prima band hoor, Daryll-Ann. Maar origineel?

Vond ze ook erg retro, eigenlijk.

Hoe klinkt die nieuwe Deus dan...ben er nooit echt van onder de indruk geweest.

Daryll-Ann is absoluut niet vernieuwend, maar heeft wel vier prima platen uitgebracht, top van Nederland.

En spannender dan Franz Ferdinand is iedereen toch ongeveer? Wel een leuke recensie belsen!!

CDOAss is wel leuk inderdaad. Ik heb de plaat ook gehoord. Het klinkt goed en swingend

Hoe spreek je CDOAss eigenlijk uit?

Is het toegestaan om een review (proberen) te schrijven over een CD die uit 2004 komt, maar nu door een single van het album weer in de belangstelling staat?

quote:

Op donderdag 28 juli 2005 09:09 schreef peaceman het volgende:
Is het toegestaan om een review (proberen) te schrijven over een CD die uit 2004 komt, maar nu door een single van het album weer in de belangstelling staat?

Al wil je een album uit 1962 recenseren. Alles mag hier, ga maar lekker los!

quote:

Op donderdag 28 juli 2005 09:03 schreef Z het volgende:
Hoe spreek je CDOAss eigenlijk uit?

Ik zou zeggen sie, die, oo, es.

CDOass is het net niet voor mij, klinkt wel leuk hoor, maar tis niet mijn sound om naar te luisteren

Ik ben dus zeer benieuwd in het aankomende Supergrass album. Het blijft IMHO met name in Nederland een ongelovelijk onderschatte band.

Die laatste plaat was wel grote bagger hoor!

quote:

Op zondag 31 juli 2005 13:24 schreef DaisyDuke het volgende:
Die laatste plaat was wel grote bagger hoor!

Die laatste plaat vond ik een heel stuk beter dan deze...

quote:

Op donderdag 28 juli 2005 09:30 schreef DaisyDuke het volgende:

[..]

Al wil je een album uit 1962 recenseren. Alles mag hier, ga maar lekker los!

(terugvind- en reviewplaatsherinnerpost)

Als je doelt op Life on other planets, die was inderdaad niet zo goed als In it for the money, maar de nieuwe vind ik echt weer terug op het oude niveau. Ik vind persoonlijk de nieuwe van de Stands een beetje erg zwaar tegenvallen....wat een afgezaagde nummertjes allemaal zeg...misschien nog 's een tweede luisterbeurt aan wagen....

Grootste onderschatte band in Nederland blijft toch echt Doves

Mensuh. Ik heb op mijn eigen weblog fff een updateje gemaakt. twee stukjes over Ryan Adams: eentje over zijn oude bandje Whiskeytown en het vroege demowerk van Adams, en eentje over zij te verschijnen pllaat September. Op internet zwerven een aantal live concerten rond van zijn huidige tour met The Cardinals. Tijdens die tour speelt hij dus ook al material van zijn nieuwe plaat. CHECK IT OUT op
http://derecensent.web-log.nl/. O check mijn I.D.

Morgen review van Cursive op de FP. Geen superplaat echter.

CD: Cursive - The Difference Between Houses And Homes

Dat is hem dus!

quote:

MARTHA WAINWRIGHT - Martha Wainwright (MapleMusic Recordings)

Martha Wainwright komt een muzikaal nest, zoals iedereen ongetwijfeld weet. Met zowel een vader als een moeder die artiest is en ook nog eens broer Rufus, is het niet verwonderlijk dat de muziek ook Martha greep. Godzijdank dat de muziek Martha niet meer los liet en zij in 2005 dan eens flink op de voorgrond mag treden met een eigen album. Ze verzorgde al vaak achtergrondvocalen voor broerlief en doet het nu dus zelf.

Niet helemaal alleen, want Rufus doet wat terug in de vorm van achtergrondzang op twee nummers, terwijl ma ergens piano speelt en de banjo ter hand neemt. Bovendien is er een sterke begeleidingsband, maar het is toch echt Martha zelf die hier de show steelt. Ze blijkt een eigenzinnig talent, dat een plaat aflevert zonder noemenswaardige zwakke plekken.

De af en toe lichthese stem van Martha grijpt je bij de keel, terwijl haar manier van zingen ronduit opmerkelijk is. Ze trekt zinnen in elkaar door, verandert de melodie eigenhandig met haar stem en kan zowel verleiden, hunkeren, treuren en boos zijn. Echt boos. Maar ook echt treurig. Dit is een vrouw die verhaalt over haar jonge leven, zonder schaamte en levensecht. Mensen die denken dat Alanis Morissette boos en confronterend is, hebben Martha nooit gehoord. Ook is hier geen ruimte voor de schoolmeisjespoëzie van een Dido of de zogenaamde tienerrebellie van Pink.

Nee, dit is een vrouw zoals een vrouw moet zijn. Bij vlagen kwetsbaar, verlangend naar dat beetje liefde van een man, hoewel ze weet dat die mannen ook best zonder haar kunnen. Maar ook sterk, niet te beroerd om zo'n bloody motherfucking asshole dan ook de deur te wijzen en vol in de maag te raken. Zoals elk woord van Martha raak is. Elk zinnetje, elke stembuiging, je voelt haar.

Dat moet voldoende zijn. Ik zou niet eens meer hoeven beginnen over die schitterende teksten, die bijzonder sterke songs als Far Away, Factory, Ball & Chain, This Life, When The Day Is Short, TV Show en The Maker zo ongelooflijk verslavend maken. Dat het oeroud aandoende slotnummer Whither Must I Wander zo mooi is. Dat het meeslepende G.P.T. van bijzonder niveau is. Om maar te zwijgen over de volledig verscheurde Martha die alleen met gitaar en een spaarzame bas van Bloody Mother Fucking Asshole zo'n beklemmend nummer maakt dat je een brok in de keel en een bal op de maag voelt.

Grote klasse, indrukwekkend, misschien wel de plaat van het jaar... Superlatieven die de lading niet dekken. Want het is boven alles zo echt, zo ongelooflijk echt. Stilte. En draaien, weer draaien.

CD: Martha Wainwright - Self Titled

Staat nu ook op de FP. 27/8 komt Millionaire, 1/9 Laura Veirs.

Ik ken niet het hele album, maar ik kan wel zeggen dat het een goede zangeres is. Om de superlatieven te beamen ken ik het niet goed genoeg. Op grond van wat ik wel ken, ben ik wel geneigd dat wat overtrokken te vinden. Maar dat is een kwestie van smaak, denk ik.

Martha Wainwright is op dit moment in heavy rotation hier. Prachtig

Zoals met de rest van de Wainwrightjes kan ik ook met Martha vrij weinig....

Hoe komt dat?

Omdat ik de plaat 2 keer heb gedraaid en er werkelijk niets in kon vinden dat mijn interesse prikkelde, daarom...

Verrassend, het is toch echt een geweldige plaat.

CD: Millionaire - Paradisiac

CD: Laura Veirs - Year Of Meteors

Weer één

Laura leeft niet echt bij de mensen.

Hey
Method, heb jij de platomania ook gelezen? Staat een review in van The Editors, waarbij ik moest denken aan het 'gesprek' wat je over hen had met DaisyDuke.... Vond t wel geinig....

Oh niet gezien. Wat stond er?

quote:

Op vrijdag 2 september 2005 19:40 schreef methodmich het volgende:
Oh niet gezien. Wat stond er?

Ik zal niet het hele stukje overnemen, maar de qoute waarbij ik aan jullie 'gesprek' moest denken was:

"De puristen zullen er waarschijnlijk veel te veel Joy Division, Interpol, The Cure, Placebo en andere (veelal Britse) bands in terug horen, maar gezien de kwaliteit van de meeslepende songs en de gedrevenheid van de band, hoeft het geen probleem te zijn om over deze kritiekpunten heen te stappen. De stem van Tom Smith lijkt bij vlagen op die van Ian Curtis (wat niet in zijn nadeel is), maar de muziek van Editors is toch net even iets lichtvoetiger van toon. Hype of niet, dankzij ijzersterke en pakkende songs als Munich, Blood, Fingers in the factories, Fall en Open your arms is dit gewoon een uitstekend debuut."

Volgens mij zijn dat ook grotendeels de songs die ik ook naar voren haalde. Uitstekend vind ik echter weer te veel eer.

Ben het ook niet met alles eens, maar vond het wel een geinig stukje

quote:

EMMETT TINLEY - Attic Faith (Independent Records)

Emmett Tinley was in vroeger tijden de zanger van de band The Prayer Boat. Na het verscheiden daarvan, koos hij ervoor om solo verder te gaan. Attic Faith is zijn eerste proeve van bekwaamheid, een plaat van tien songs in een minuut of veertig. De bekende producer Victor van Vugt nam plaats achter de knoppen, in de eerste poging van Tinley om aan bekendheid te winnen.

Of dat Tinley met dit album gaat lukken? Ik betwijfel het. Dit ligt in ieder geval NIET aan de kwaliteit. Want die is vrijwel zonder uitzondering hoog. Openingsnummer Comfort Me trekt je mee in de zoektocht naar liefde van een dolende ziel, die zelfs om een trouwfoto nog een zwart randje lijkt te kunnen zingen. Zingen kan Tinley. Zijn stem doet nog het meest denken aan die van Ben Christophers, ook al zo'n man die treurnis tot levenswijze heeft gemaakt, vooral wanneer hij de hoogte in gaat. Jacob Golden, flitst er her en der ook nog door mijn hoofd. Een stem die ook precies past bij een man met verdriet en twijfels.

Muzikaal steekt het ook prima in elkaa, al moet erbij gezegd worden dat Tinley duidelijk een bepaalde vorm voor zijn muziek heeft gevonden en daar zelden van afwijkt. Het zijn allemaal ingetogen nummers, doordrenkt met weemoed. Zelden ligt het tempo hoog. Wat voor Tinley pleit is dat hij ook geen misplaatst rocknummer tussen de rest heeft gezet, om te laten zien dat hij ook wel degelijk een stoere man kan zijn. Want niet zelden verbreken dat soort nummers de betovering abrupt.

Wat niet wil zeggen dat Tinley echt betoverend is. Wel klinkt hij zeer oprecht. Je gelooft hem als hij zingt "I am burning from the inside, only tears on the outside" (Comfort Me). Je voelt met hem mee als hij in Two Years On een geliefde bezingt, wie Heart Still Breaking kan beluisteren zonder een licht brok in de keel te krijgen moet van steen zijn en afsluiter Amsterdam Weeps moet tot de mooiste songs over onze hoofdstad behoren.

Emmett Tinley maakt met Attic Faith dus een plaat voor de liefhebber van mooie treurmuziek, perfect geschikt voor de zondagochtend en sombere herfstdagen. Beroemd of bekend zal hij er niet mee worden, want daar moet je tegenwoordig een goed promotieteam voor inhuren en oorlogsveteraan zijn. Misschien is het maar beter ook en verdient Tinley oprecht geïnteresseerde luisteraars in plaats van vluchtig knuffelgedrag door de massa. Ik ben in ieder geval onder de indruk.

Heerlijke cynische sneer naar pief paf Blunt!

Emmett Tinley is niet echt mijn ding alleen....

Helaas. Wat trekt je niet in zijn muziek?

Overigens nog deze maand op de FP:

At The Close Of Everyday (18-9)
Paul McCartney (28-9)

Ik heb die Emmett Tinley wel eens zien optreden in een jeugdherberg in Haarlem. Ik hou niet van zulke sing-a-songers ... Ik vind het snel pathetisch, terwijl ik best van pathetische dingen houd. Maar goed, hoogtepunt van die avond was zijn cover van halleluja van Buckley.

quote:

Op woensdag 14 september 2005 19:29 schreef Z het volgende:
Maar goed, hoogtepunt van die avond was zijn cover van halleluja van Buckley.

Ahum...

Emmett Tinley is mij ook te pathetisch, z'n zangstem staat me niet aan en de producer van 'Attic Faith' hield blijkbaar wel heeel erg van strijkertjes....

Victor Van Vugt, grote naam.

Hij speelde de Buckley versie!

quote:

Op woensdag 14 september 2005 20:27 schreef methodmich het volgende:
Victor Van Vugt, grote naam.

En iemand die van theatrale producties houdt. Pakt de ene keer beter uit dan de andere...

CD: At The Close Of Every Day - De Geluiden Van Weleer

Van ATCOED

CD: Paul McCartney - Chaos And Creation In The Backyard

Is de review van vandaag, over Paul.

quote:

COCOROSIE - Noah's Ark (Touch And Go Records)

Een jaar geleden besloot ik mijn recensie over het debuut van CocoRosie, La Maison De Mon Rêve, met de verzuchting dat ik wilde dat de dames mijn zusjes zouden zijn. Bianca en Sierra Casady, twee zussen die elkaar jaren niet hadden gezien en het hernieuwde contact opfleurden met één van de merkwaardigste en wat mij betreft beste platen van de afgelopen jaren. Dat de dames elkaar definitief gevonden hebben, blijkt wel uit het feit dat de opvolger van dit werkstuk inmiddels uit is.

Noah's Ark heet het en het mag ontvangen worden als een verbreding en verdieping van het ingetreden muzikale pad. Dit pad was geen glad geëffend pad, maar een kronkelig paadje dat zich in allerlei bochten wrong en soms zelfs licht de bocht uit vloog. Dat gebeurt nu opnieuw en nog meer. Daarbij zijn de sterke elementen van de eerste boreling behouden. Nog altijd cirkelen de stemmen van de dames her en der lieflijk om elkaar heen. Betoverend mooi, wat mij betreft. Afstotelijk lelijk wellicht voor hen die zich liever niet wagen aan een reis vol verrassingen en allang niet meer in sprookjes willen of durven geloven. Want de dames zingen soms hoog, soms krasserig en soms gemaakt vals, want de stemmen zijn stiekem nog altijd erg geschoold.

De speeldoosjes, de rondbanjerende geit, de andere dierengeluiden, de moderne drumritmes en de aan oeroude folk verwante muzikale omlijsting zijn ook gebleven. Af en toe ontdekken we zelfs nieuwe elementen in deze merkwaardige mengeling uit de toverpot van de zusjes. Een piano, bespeeld door Antony, bijvoorbeeld. Maar evengoed nieuwe dierengeluiden of samples.

Het draagt alleen maar meer bij aan het gevoel van betovering dat het beluisteren van deze muziek bij mij oproept. Sta op en verzamel u, allen die zich niet honderd procent thuis voelen in de wereld zoals die inmiddels is. Zoals Noach de dieren redde voor de zondvloed, zo willen de zusjes al die mensen redden. Mensen die er van houden weg te dromen, die zich nog kunnen verwonderen over kleine dingen, die eenzaamheid niet schuwen en soms weinig snappen van wat er om hen heen gebeurt. Hoe troostend is het dan om bij Bianca en Sierra in het bootje te stappen en je mee te laten voeren?

Het is een proces dat wellicht, zeker voor de ongeoefende luisteraar van deze muziek, enkele draaibeurten vergt. Maar dan wil je ook niet meer anders. Dan koester je fantastische songs als Beautiful Boyz, The Sea Is Calm, Noah's Ark, Armageddon en Honey Or Tar. Om over het schitterend desolate en tegelijkertijd zo treffend en troostrijke South 2nd nog maar te zwijgen. Moordsong!

Ik ben voorgoed betoverd door deze twee dames en voorzie zelfs een prolongatie van de titel album van het jaar. Ik kan er niets aan doen, maar ik kan me nog steeds geen fijnere zusjes voorstellen. Dus wilde ik eigenlijk maar op dezelfde wijze eindigen als vorig jaar. Ik zou willen dat het mijn zusjes waren.

Leuke recensie method...

Gekke pfaf, nog vaker luisteren met je ogen dicht.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 20:33 schreef pfaf het volgende:
Ik vind deze CocoRosie niet zo betoverend als de vorige.

Ik ben ook niet zo lyrisch als method, maar hij heeft het zeer fraai omschreven

Ik vind die plaat van Cocorosie wel passen bij het thema van de kinderboekenweek



Goede review. Plaat van het jaar, tja, dat weet ik nog niet en zusjes heb ik ook al genoeg maar het is verder goed verwoord.

Vijf is veel te weinig Pfaf, hoewel je dan eigenlijk al betoverd zou moeten zijn.

quote:

THE HEIGHTS - Beachyhead (Excelsior Recordings)

Naar Noordwijk komen Duitsers, dat is bekend. Ook het Nederlands elftal wil er nog wel eens trainen, maar verder weten we toch weinig over deze badplaats.

Ooit was er een bandje uit Noordwijk: The Post, veel verder dan een vermelding in de machtige Oor’s Popencyclopedië zijn ze nooit gekomen. The Post werd The Ponies en ze brachten met Meet the Ponies, in eigen beheer, een toch wel erg professioneel album uit. Toen het album daarna ook niet het succes opleverde waarop ze hoofden, werd The Ponies omgevormd tot studioproject en ging het verhaal als een nachtkaars uit.

Ook in Voorhout, een dorpje net buiten Noordwijk, was er eens een bandje. Dat bandje heette Hey Tony!. Drie schattige meisjes die hun liedjes speelden op hun akoestische gitaren. Na een demosessie besluit de producer van de studio zich te voegen bij het bandje en kreeg de band de nieuwe naam Seesaw. Na een lange weg en veel lovende woorden wordt de band getekend bij Transformed Dreams. Begin 2002 stapt zangeres en songschrijfster Naomi echter uit de band en hoewel Seesaw het probeert met een andere zangeres duurt het niet lang of de band heft zich op.
____________
____________

Nu wilde het lot dat Seesaw-zangeres Naomi van de Ven verliefd was op Ponies-drummer Marc van der Holst (ook bekend als striptekenaar van onder andere Spekkie Big) en vice versa. En dan kruipt het bloed natuurlijk waar het niet gaan kan. Samen besloten ze in het gat na The Ponies en Seesaw, geïnspireerd door boygirlbands als The Kills en White Stripes, wat samen te gaan spelen: Naomi op gitaar en Marc op drums.

De band werd uitgebreid met twee ex-Ponies: Mark van Rijnberk op bas (zang en gitaar in The Ponies) en Dave van der Putten op percussie (bas in The Ponies) en er volgden wat demo’s met vriendelijke popliedjes. Mijn verbazing was echter groot toen ik onlangs op de website van Excelsior zag dat de band juist daar zijn debuutplaat uit zou brengen.

Je moet toch veel in huis hebben om een plaat te mogen uitbrengen bij Excelsior, dat door de kenners toch wel de vaandeldrager van de Nederlandse gitaarmuziek wordt genoemd. Het keurstempel Excelsior doet veel muziekliefhebbers al opveren. Hoe brengt The Heights het ervan af.
____________
____________

Beachyhead is de titel van het debuut van The Heights en het vertelt het verhaal van twee oudere jongeren (Sally en Johnny) en hun strubbelingen in het leven. De artwork voor het album is gemaakt door striptekenaar Jeroen Funke en alles is in het bruin en oranje, hierdoor ontstaat er een heel huiselijk jaren 70 sfeertje.

Huiselijk is een term die past bij The Heights: huiskamerpop. De muziek refereert uitgebreid aan de jaren 60. The Beatles, The Beach Boys, ze komen allemaal even op visite, zonder dat ze de gastheren overschaduwen, want boven alles is het een plaat met een eigen (retro)smoel.

Naomi zingt met een stem die soms doet denken aan Kim Deal van The Breeders, verwacht bij The Heights echter geen scheurende gitaren en zagende bassen. Wat je wel mag verwachten? Kabbelende drums, spannende gitaartokkels, rammelende orgeltjes en swingende taboerijnen, en, bovenal, pure, eerlijke popmuziek.

De plaat telt tien liedjes, en is met zijn krappe 30 minuten toch aan de korte kant. De tien liedjes zijn echter allemaal liedjes met kop en staart en er ontstaat bij mij toch niet het gevoel dat de plaat niet af is, maar misschien dat anderen wel vallen over de prijs-kwantiteitverhouding, hoewel deze plaat, als alle andere Excelsior-uitgaven voor een schappelijke 14,99 te koop is.

Rest mij slechts om Excelsior weer in het gelijk te moeten stellen. The Heights is een aanwinst voor dit label en de Nederlandse muziekscene.

Speciaal voor Z weer het oordeel:

Aanvullende informatie:

Klik hier voor de website van The Heights.
Hier voor een album preview.
En hier voor enkele demo’s.

Leuke review Belsen, mooie inleidende alinea's.

Knappe review weer Belsen!

Een aardig bandje wel, The Heights. Al hadden ze wel wat meer aandacht mogen besteden aan hun Engelse uitspraak, die is soms tenenkrommend slecht.

Ik vind het een leuk plaatje, ik wist niet eens dat het uit Nederland kwam. En over de uitspraak, dat vind ik bij (bijvoorbeeld) The Concretes ook geen probleem, dus daar heb ik me niet aan gestoord.

Leuke review iig!

Een matige Engelse uitspraak kan ook heel charmant zijn, maar Engels met een Nederlands accent trek ik heel slecht.

Noem het een rare afwijking mijnerzijds...