MUZ user-reviews, deel 2 alweer.

quote:

Op donderdag 28 juli 2005 09:03 schreef Z het volgende:
Hoe spreek je CDOAss eigenlijk uit?

quote:

Op zondag 31 juli 2005 13:24 schreef DaisyDuke het volgende:
Die laatste plaat was wel grote bagger hoor!

quote:

Op donderdag 28 juli 2005 09:30 schreef DaisyDuke het volgende:

[..]

Al wil je een album uit 1962 recenseren. Alles mag hier, ga maar lekker los!

quote:

MARTHA WAINWRIGHT - Martha Wainwright (MapleMusic Recordings)

Martha Wainwright komt een muzikaal nest, zoals iedereen ongetwijfeld weet. Met zowel een vader als een moeder die artiest is en ook nog eens broer Rufus, is het niet verwonderlijk dat de muziek ook Martha greep. Godzijdank dat de muziek Martha niet meer los liet en zij in 2005 dan eens flink op de voorgrond mag treden met een eigen album. Ze verzorgde al vaak achtergrondvocalen voor broerlief en doet het nu dus zelf.

Niet helemaal alleen, want Rufus doet wat terug in de vorm van achtergrondzang op twee nummers, terwijl ma ergens piano speelt en de banjo ter hand neemt. Bovendien is er een sterke begeleidingsband, maar het is toch echt Martha zelf die hier de show steelt. Ze blijkt een eigenzinnig talent, dat een plaat aflevert zonder noemenswaardige zwakke plekken.

De af en toe lichthese stem van Martha grijpt je bij de keel, terwijl haar manier van zingen ronduit opmerkelijk is. Ze trekt zinnen in elkaar door, verandert de melodie eigenhandig met haar stem en kan zowel verleiden, hunkeren, treuren en boos zijn. Echt boos. Maar ook echt treurig. Dit is een vrouw die verhaalt over haar jonge leven, zonder schaamte en levensecht. Mensen die denken dat Alanis Morissette boos en confronterend is, hebben Martha nooit gehoord. Ook is hier geen ruimte voor de schoolmeisjespoëzie van een Dido of de zogenaamde tienerrebellie van Pink.

Nee, dit is een vrouw zoals een vrouw moet zijn. Bij vlagen kwetsbaar, verlangend naar dat beetje liefde van een man, hoewel ze weet dat die mannen ook best zonder haar kunnen. Maar ook sterk, niet te beroerd om zo'n bloody motherfucking asshole dan ook de deur te wijzen en vol in de maag te raken. Zoals elk woord van Martha raak is. Elk zinnetje, elke stembuiging, je voelt haar.

Dat moet voldoende zijn. Ik zou niet eens meer hoeven beginnen over die schitterende teksten, die bijzonder sterke songs als Far Away, Factory, Ball & Chain, This Life, When The Day Is Short, TV Show en The Maker zo ongelooflijk verslavend maken. Dat het oeroud aandoende slotnummer Whither Must I Wander zo mooi is. Dat het meeslepende G.P.T. van bijzonder niveau is. Om maar te zwijgen over de volledig verscheurde Martha die alleen met gitaar en een spaarzame bas van Bloody Mother Fucking Asshole zo'n beklemmend nummer maakt dat je een brok in de keel en een bal op de maag voelt.

Grote klasse, indrukwekkend, misschien wel de plaat van het jaar... Superlatieven die de lading niet dekken. Want het is boven alles zo echt, zo ongelooflijk echt. Stilte. En draaien, weer draaien.

quote:

Op vrijdag 2 september 2005 19:40 schreef methodmich het volgende:
Oh niet gezien. Wat stond er?

quote:

EMMETT TINLEY - Attic Faith (Independent Records)

Emmett Tinley was in vroeger tijden de zanger van de band The Prayer Boat. Na het verscheiden daarvan, koos hij ervoor om solo verder te gaan. Attic Faith is zijn eerste proeve van bekwaamheid, een plaat van tien songs in een minuut of veertig. De bekende producer Victor van Vugt nam plaats achter de knoppen, in de eerste poging van Tinley om aan bekendheid te winnen.

Of dat Tinley met dit album gaat lukken? Ik betwijfel het. Dit ligt in ieder geval NIET aan de kwaliteit. Want die is vrijwel zonder uitzondering hoog. Openingsnummer Comfort Me trekt je mee in de zoektocht naar liefde van een dolende ziel, die zelfs om een trouwfoto nog een zwart randje lijkt te kunnen zingen. Zingen kan Tinley. Zijn stem doet nog het meest denken aan die van Ben Christophers, ook al zo'n man die treurnis tot levenswijze heeft gemaakt, vooral wanneer hij de hoogte in gaat. Jacob Golden, flitst er her en der ook nog door mijn hoofd. Een stem die ook precies past bij een man met verdriet en twijfels.

Muzikaal steekt het ook prima in elkaa, al moet erbij gezegd worden dat Tinley duidelijk een bepaalde vorm voor zijn muziek heeft gevonden en daar zelden van afwijkt. Het zijn allemaal ingetogen nummers, doordrenkt met weemoed. Zelden ligt het tempo hoog. Wat voor Tinley pleit is dat hij ook geen misplaatst rocknummer tussen de rest heeft gezet, om te laten zien dat hij ook wel degelijk een stoere man kan zijn. Want niet zelden verbreken dat soort nummers de betovering abrupt.

Wat niet wil zeggen dat Tinley echt betoverend is. Wel klinkt hij zeer oprecht. Je gelooft hem als hij zingt "I am burning from the inside, only tears on the outside" (Comfort Me). Je voelt met hem mee als hij in Two Years On een geliefde bezingt, wie Heart Still Breaking kan beluisteren zonder een licht brok in de keel te krijgen moet van steen zijn en afsluiter Amsterdam Weeps moet tot de mooiste songs over onze hoofdstad behoren.

Emmett Tinley maakt met Attic Faith dus een plaat voor de liefhebber van mooie treurmuziek, perfect geschikt voor de zondagochtend en sombere herfstdagen. Beroemd of bekend zal hij er niet mee worden, want daar moet je tegenwoordig een goed promotieteam voor inhuren en oorlogsveteraan zijn. Misschien is het maar beter ook en verdient Tinley oprecht geïnteresseerde luisteraars in plaats van vluchtig knuffelgedrag door de massa. Ik ben in ieder geval onder de indruk.

quote:

Op woensdag 14 september 2005 19:29 schreef Z het volgende:
Maar goed, hoogtepunt van die avond was zijn cover van halleluja van Buckley.

quote:

Op woensdag 14 september 2005 20:27 schreef methodmich het volgende:
Victor Van Vugt, grote naam.

quote:

COCOROSIE - Noah's Ark (Touch And Go Records)

Een jaar geleden besloot ik mijn recensie over het debuut van CocoRosie, La Maison De Mon Rêve, met de verzuchting dat ik wilde dat de dames mijn zusjes zouden zijn. Bianca en Sierra Casady, twee zussen die elkaar jaren niet hadden gezien en het hernieuwde contact opfleurden met één van de merkwaardigste en wat mij betreft beste platen van de afgelopen jaren. Dat de dames elkaar definitief gevonden hebben, blijkt wel uit het feit dat de opvolger van dit werkstuk inmiddels uit is.

Noah's Ark heet het en het mag ontvangen worden als een verbreding en verdieping van het ingetreden muzikale pad. Dit pad was geen glad geëffend pad, maar een kronkelig paadje dat zich in allerlei bochten wrong en soms zelfs licht de bocht uit vloog. Dat gebeurt nu opnieuw en nog meer. Daarbij zijn de sterke elementen van de eerste boreling behouden. Nog altijd cirkelen de stemmen van de dames her en der lieflijk om elkaar heen. Betoverend mooi, wat mij betreft. Afstotelijk lelijk wellicht voor hen die zich liever niet wagen aan een reis vol verrassingen en allang niet meer in sprookjes willen of durven geloven. Want de dames zingen soms hoog, soms krasserig en soms gemaakt vals, want de stemmen zijn stiekem nog altijd erg geschoold.

De speeldoosjes, de rondbanjerende geit, de andere dierengeluiden, de moderne drumritmes en de aan oeroude folk verwante muzikale omlijsting zijn ook gebleven. Af en toe ontdekken we zelfs nieuwe elementen in deze merkwaardige mengeling uit de toverpot van de zusjes. Een piano, bespeeld door Antony, bijvoorbeeld. Maar evengoed nieuwe dierengeluiden of samples.

Het draagt alleen maar meer bij aan het gevoel van betovering dat het beluisteren van deze muziek bij mij oproept. Sta op en verzamel u, allen die zich niet honderd procent thuis voelen in de wereld zoals die inmiddels is. Zoals Noach de dieren redde voor de zondvloed, zo willen de zusjes al die mensen redden. Mensen die er van houden weg te dromen, die zich nog kunnen verwonderen over kleine dingen, die eenzaamheid niet schuwen en soms weinig snappen van wat er om hen heen gebeurt. Hoe troostend is het dan om bij Bianca en Sierra in het bootje te stappen en je mee te laten voeren?

Het is een proces dat wellicht, zeker voor de ongeoefende luisteraar van deze muziek, enkele draaibeurten vergt. Maar dan wil je ook niet meer anders. Dan koester je fantastische songs als Beautiful Boyz, The Sea Is Calm, Noah's Ark, Armageddon en Honey Or Tar. Om over het schitterend desolate en tegelijkertijd zo treffend en troostrijke South 2nd nog maar te zwijgen. Moordsong!

Ik ben voorgoed betoverd door deze twee dames en voorzie zelfs een prolongatie van de titel album van het jaar. Ik kan er niets aan doen, maar ik kan me nog steeds geen fijnere zusjes voorstellen. Dus wilde ik eigenlijk maar op dezelfde wijze eindigen als vorig jaar. Ik zou willen dat het mijn zusjes waren.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 20:33 schreef pfaf het volgende:
Ik vind deze CocoRosie niet zo betoverend als de vorige.

quote:

THE HEIGHTS - Beachyhead (Excelsior Recordings)

Naar Noordwijk komen Duitsers, dat is bekend. Ook het Nederlands elftal wil er nog wel eens trainen, maar verder weten we toch weinig over deze badplaats.

Ooit was er een bandje uit Noordwijk: The Post, veel verder dan een vermelding in de machtige Oor’s Popencyclopedië zijn ze nooit gekomen. The Post werd The Ponies en ze brachten met Meet the Ponies, in eigen beheer, een toch wel erg professioneel album uit. Toen het album daarna ook niet het succes opleverde waarop ze hoofden, werd The Ponies omgevormd tot studioproject en ging het verhaal als een nachtkaars uit.

Ook in Voorhout, een dorpje net buiten Noordwijk, was er eens een bandje. Dat bandje heette Hey Tony!. Drie schattige meisjes die hun liedjes speelden op hun akoestische gitaren. Na een demosessie besluit de producer van de studio zich te voegen bij het bandje en kreeg de band de nieuwe naam Seesaw. Na een lange weg en veel lovende woorden wordt de band getekend bij Transformed Dreams. Begin 2002 stapt zangeres en songschrijfster Naomi echter uit de band en hoewel Seesaw het probeert met een andere zangeres duurt het niet lang of de band heft zich op.
____________
____________

Nu wilde het lot dat Seesaw-zangeres Naomi van de Ven verliefd was op Ponies-drummer Marc van der Holst (ook bekend als striptekenaar van onder andere Spekkie Big) en vice versa. En dan kruipt het bloed natuurlijk waar het niet gaan kan. Samen besloten ze in het gat na The Ponies en Seesaw, geïnspireerd door boygirlbands als The Kills en White Stripes, wat samen te gaan spelen: Naomi op gitaar en Marc op drums.

De band werd uitgebreid met twee ex-Ponies: Mark van Rijnberk op bas (zang en gitaar in The Ponies) en Dave van der Putten op percussie (bas in The Ponies) en er volgden wat demo’s met vriendelijke popliedjes. Mijn verbazing was echter groot toen ik onlangs op de website van Excelsior zag dat de band juist daar zijn debuutplaat uit zou brengen.

Je moet toch veel in huis hebben om een plaat te mogen uitbrengen bij Excelsior, dat door de kenners toch wel de vaandeldrager van de Nederlandse gitaarmuziek wordt genoemd. Het keurstempel Excelsior doet veel muziekliefhebbers al opveren. Hoe brengt The Heights het ervan af.
____________
____________

Beachyhead is de titel van het debuut van The Heights en het vertelt het verhaal van twee oudere jongeren (Sally en Johnny) en hun strubbelingen in het leven. De artwork voor het album is gemaakt door striptekenaar Jeroen Funke en alles is in het bruin en oranje, hierdoor ontstaat er een heel huiselijk jaren 70 sfeertje.

Huiselijk is een term die past bij The Heights: huiskamerpop. De muziek refereert uitgebreid aan de jaren 60. The Beatles, The Beach Boys, ze komen allemaal even op visite, zonder dat ze de gastheren overschaduwen, want boven alles is het een plaat met een eigen (retro)smoel.

Naomi zingt met een stem die soms doet denken aan Kim Deal van The Breeders, verwacht bij The Heights echter geen scheurende gitaren en zagende bassen. Wat je wel mag verwachten? Kabbelende drums, spannende gitaartokkels, rammelende orgeltjes en swingende taboerijnen, en, bovenal, pure, eerlijke popmuziek.

De plaat telt tien liedjes, en is met zijn krappe 30 minuten toch aan de korte kant. De tien liedjes zijn echter allemaal liedjes met kop en staart en er ontstaat bij mij toch niet het gevoel dat de plaat niet af is, maar misschien dat anderen wel vallen over de prijs-kwantiteitverhouding, hoewel deze plaat, als alle andere Excelsior-uitgaven voor een schappelijke 14,99 te koop is.

Rest mij slechts om Excelsior weer in het gelijk te moeten stellen. The Heights is een aanwinst voor dit label en de Nederlandse muziekscene.

Speciaal voor Z weer het oordeel: