CDOASS – Extra fingers (Playground Music)Franz Ferdinand – eat your heart out. De 80’s revival is compleet. Niet dankzij de Engelse hypemachine, maar dankzij een undergroundbandje uit het hoge Noorden:
CDOAss.CDOAss is een vijfmansband afkomstig uit Fagersta, Zweden. Fagersta? Hebben we niet eerder van dit plaatsje gehoord? Inderdaad, want dit ingedutte industriestadje in midden-Zweden bleek al eerder de vruchtbare muzikale bodem te zijn waar The Hives uit ontstonden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat The Hives zich als grote broers ontfermd hebben om CDOAss. “The best new band on earth,” schalde Howling Pelle en zij namen de band mee op sleeptouw tijdens hun Europese tournee. In die hoedanigheid stonden ze vorig jaar april dan ook al in de 013, Tilburg.
_____
_____
Toch is het niet de meest voor de hand liggende keuze van The Hives om CDOAss mee te nemen op tour, want muzikaal gezien lijken de bands mijlen ver van elkaar te staan. Wat al direct opvalt, als je naar het instrumentarium van de heren kijkt, is dat er meer ruimte is voor de sampler en de synthesizer dan voor gitaargeweld. Er wordt dan ook wel geschermd met de term ‘funkpunk’, maar zo punky is de muziek van de heren niet.
De band haalt haar invloeden voornamelijk uit de niet-punky bands van de eerste punkgolf: Devo, Squeeze, PiL, Wire, enzovoort. Het meest doet de muziek mij echter nog denken aan de Amerikaanse underground rockers Pere Ubu. Hiermee wil ik de muziek echter niet stigmatiseren, ik geef enkel een richting aan, want boven alles staat deze band vooral met beide benen in deze tijd. De tijd waarin de ‘jaren 80 revivalbands’ als paddestoelen uit de grond lijken te schieten.
Ondanks dat het een tijd lijkt van moordende concurrentie en lood om oud ijzer, doorstaat CDOAss de test goed. Waar bands als The Bravery, The Rapture en Radio 4, toch meer dan regelmatig flinke steken laten vallen, heeft CDOAss een optima forma gevonden, van vrolijke, en minder vrolijke, funky dansliedjes.
_____
_____
CDOAss heeft de afgelopen jaren niet stilgezeten. Al sinds 2001 verschenen er meer dan regelmatig EP’s en 7” singles, die echter niet veel verder reikten dan Zweden. Nu is het dan tijd voor een volledig debuutalbum.
Het album
Extra fingers bevat 12 popjuweeltjes, waarbij superlatieven bij mij toch bijna te kort schieten.
De plaat kenmerkt zich door het veelvuldig gebruik van samplers en opmerkelijke synthesizergeluiden, zonder dat het daarbij het vrolijke, frisse live-geluid te verliezen. Synthesizers voeren de boventoon op dit album, de schaarse gitaren voegen echter veel toe aan het geluid. Daarnaast is ook de bas een erg dragende kracht in de meeste nummers. De zang, denk John Lydon en Pere Ubu, is kenmerkend en voegt er een hoog jaren 80 gehalte toe aan de sound.
De nummers op de plaat staan als een huis. Ze zijn spannend, maar niet chaotisch of vals. De plaat is wat dat betreft perfect in evenwicht. Toppers van het album zijn voor mij het ska-achtige
Tivoli en de single
Speak to me.
Alle nummers op
Extra fingers zijn dansgeoriënteerd, dit wil echter niet zeggen dat het een saaie plaat is geworden. Up- en downtempo nummers wisselen elkaar prettig af en er wordt gewerkt vanuit verschillende invalshoeken. Sommige nummers schurken dicht tegen de traditionele pop van Spandau Ballet aan, andere nummers kiezen juist weer het avontuur. Hierdoor blijft de plaat erg afwisselend en blijft ie de moeite van het beluisteren zeker waard.
Speciaal voor Z; het oordeel:
Gewoon niets af te doen aan deze plaat.