HTL #42 - Over costa's en communisten

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 13:17 schreef Vogue het volgende:

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 13:27 schreef Vogue het volgende:
De toe-lach smiley natuurlijk

Waarom hang je trouwens zoveel van dezelfde foto's in één ljist?

quote:

Noord-korea
Een dag uit het leven..
zondag 10 juli 2005 21:00 Net 3
Documentairemaker Pieter Fleury kreeg na maanden onderhandelen toestemming om in Noord Korea te mogen filmen. De Democratische Volksrepubliek van Korea kennen we alleen als de schurkenstaat, met een beducht kernwapenprogramma en het stalinistische regime van Kim Jong-il, vijand van het Westen. Uniek aan de toestemming was dat Fleury mocht filmen op het niveau van het dagelijks leven, de familie, leven en werken. Ondanks het toeziend oog van de censor maakte Fleury daar op de vierkante milimeter een nooit eerder vertoond portret van een zwijgende, protestloze samenleving.
Fleury maakte een beeld van het leven in een land waar nog altijd een totalitair regime het dagelijks leven bepaald. Over de mechanieken die worden aangewend om de bevolking te beheersen, over een zwijgende, protestloze samenleving, over de gehoorzaamheid. En over het grootste verschil tussen onze en hun maatschappij: individuele vrijheid. In Noord-Korea is die er niet.

In de film zijn de hoofdpersonen nauwelijks pratende personages: Hong Sun Hui, arbeidster in een textielfabriek, brengt 's ochtends haar dochtertje naar de kleuterschool en zingt een daarbij liedje: "...de monsterlijke Amerikanen knielen en smeken om genade.... ". Het kindje blijkt de tekst al te kennen.

In de fabriek waar Hong werkt, wordt met een niet aflatende ijver alles door iedereen in schriftjes genoteerd: van aantallen geproduceerde broeken tot hoeveel fouten er op een dag zijn begaan. Iedereen is controleur en iedereen controleert elkaar en wordt op zijn beurt gecontroleerd door superieuren.

Bij Hong in huis woont behalve haar moeder ook haar jongere broer. Die gaat naar Engels talenpracticum. En opeens blijkt dat Noord Koreanen ook gewone mensen zijn, die lachen om een lolletje of uit schaamte, elkaar helpen bij het zoeken naar een moeilijk woord ('Internet') en schrikken van het oorlogsleed wat en passant voorbijkomt in de les.

Maar hoe ontwapenend en naďef dat 'gewone' ook overkomt, het ontzag voor de Grote Generaal is allesoverweldigend. Zelfs de zwijgzame, uiterlijk zo zachte Hong blijkt aan het einde toch een trouwe discipel - voor haar is het een plicht om alle Amerikaanse honden uit te roeien. Voor de kinderen is hij de zon ("bloemen hebben de zon nodig om te kunnen groeien, en zij de liefde van de Grote Leider"). En voor de fabrieksarbeiders is hij het Grote Grote Geluk.


Regie: Pieter Fleury
Eindredactie: Roel van Broekhoven/Hans Keller/Doke Romeijn

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 13:39 schreef DutchTrain het volgende:

[..]

er is geen één foto die precies zo is als het origineel, waardoor de kijker dus (onbewust) het beeld zoekt dat het dichtst bij zijn beleving van het origineel past.

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 13:59 schreef Hik het volgende:
Kom nou maar gewoon foto's nemen op het zomercarnaval!

quote:

Tragic final chapter in adventure of the old man and the sea
From Richard Lloyd Parry in Tokyo

WHEN Sakae Hatashita landed on the shores of Japan last December, bruised, bleeding and malnourished, his story was told and retold in the media.

He described how, after decades living in the United States, his Japanese wife had died, and how he had sworn to take her ashes back to her native land. How he had sailed for seven months and 10,000 miles across the Pacific, and fulfilled his promise. And, how he had done this alone, and at 81.

Yesterday the story reached its sad, but still romantic, conclusion. Three weeks after he set out on the return journey, his boat was spotted drifting more than 800 miles off the Japanese coast. Coastguards boarded it and found the body of Mr Hatashita, dead from causes still to be determined.

They identified him from the scars on his arms that he had sustained on his way from America when a Japanese fishing boat crashed accidentally into his yacht. During the six months he spent in Japan, before setting out on the return journey, coastguards and friends begged him to fly home rather than sail — but in vain. “Planes fall,” he said. “They’re very dangerous. Boats don’ t fall.”

Mr Hatashita was born in California in 1924 to Japanese immigrants who moved back home when he was a child. In 1970, after decades as a fisherman, he went back to the US with his wife, Shizuko, and became an American citizen.

He admitted that he had neglected his wife, sometimes spending years away as a captain of tuna-fishing boats that operated thousands of miles from the Pacific.

In California they were together, running a small nursery in the town of Corona, but Shizuko was never happy there. “America was not good for her,” he said. “She always said: ‘Why did we have to come to America?’ Before she died she always said: ‘I’m not American. Even if it’s after I die, I want to go back to Japan.’ ”

Eight years ago Mr Hatashita was driving when his car struck a pothole, burst a tyre and crashed. He survived with concussion; his wife died instantly. He lived on alone and sold his business last year. He bought a 39-foot yacht, Miya, after his wife’s maiden name, Miyasaka. From San Diego he sailed to Tahiti, then Hawaii and Japan. He installed Shizuko’s ashes in a small Buddhist altar in the cabin, and put her photograph on the wall. “That way I could spend time with thoughts of my late wife.”

He survived typhoons, capsizing and the collision with the fishing boat, which left him with a wound down to the bone, a collapsed sail and a hole in the hull. He had had so little exercise during his seven-month voyage that his legs atrophied and for a while he was unable to walk.

There had been no word from Mr Hatashita since he sailed from Miura on June 15. “The Pacific Ocean is my sea,” he said before he sailed. “I know I won’t get in trouble here . . . Life is a gamble. You could have had a car crash. If people think too much they won’t move a single step.”

quote:

I'm fine. Everyone I know is fine. There are plenty of stories of
what if's, near misses and the like. If I was 10 minutes later on
my journey I'd have passed the bus blast on my bike. Things happen.
Life goes on and especially in this city people put things swiftly
behind them and get on with daily life, slightly shaken, but
triumphant. Went to my local pub last night on the thames
overlooking the city. Beautiful sunset and a defiant silver lining.

take care.

with much love

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 19:43 schreef k_man het volgende:

[..]



_{gefeliciteerd met je toelating, moest je een toelatingstoets doen?}

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 20:43 schreef k_man het volgende:
BI is bedrijfskundige informatica?

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 17:06 schreef k_man het volgende:

[..]

De filmposter hangt hier op de wc...

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 21:07 schreef CherrymoonTraxx het volgende:
Wie heeft die titel veranderd?

quote:

Umm liever niet, de vragen die je stelt daar kan ik niet zoveel mee.
Ze spreken nogal voor zichzelf denk ik

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 17:08 schreef Mereltje het volgende:
Ik ben ook weer een paar dagen terug, voor de geinteresseerden:

Reisverslag Zuid-Oost Azie

quote:

Op zaterdag 9 juli 2005 19:55 schreef Hik het volgende:
Ok, ik ga zo uit, maar weet niet wat ik aan moet.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2005 10:09 schreef CherrymoonTraxx het volgende:

[..]

Misschien kom ik je nog wel tegen.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2005 20:34 schreef CherrymoonTraxx het volgende:

[..]

Hoe was het in Den Bosch?